Αν όχι Τσίπρας, τότε… Σόϊμπλε!

Οφείλουμε να πάμε στις κάλπες με το βλέμμα στην πολιτική και όχι στις κενές ιδεολογικές αναφορές. 

 Εκλογές, δημοψήφισμα και πάλι εκλογές, μέσα σε εννέα μήνες. Και επειδή και οι τρείς εκλογικές διαδικασίες «κυοφορήθηκαν» σε χρόνο αντίστοιχο της ανθρώπινης κυοφορίας, μπορούμε να μιλάμε για εκλογές… τρίδυμες. Αρκεί το «παιδί» που θα γεννηθεί το βράδυ της Κυριακής να είναι κι αυτό συριζάκι! Όπως τα δυό προηγούμενα. Διαφορετικά… 

Διαφορετικά, κερδίζει ο Σόϊμπλε. Κι αυτό δεν το λέει ένας ταπεινός αρθρογράφος ενός πτωχού – πλην τίμιου εντύπου όπως η ΕΠΟΧΗ, αλλά σύσσωμη η ευρωπαϊκή Αριστερά: «Ο Σόιμπλε και όσοι τον στήριξαν έχασαν το πολιτικό παιχνίδι εξουσίας τους όταν προσπάθησαν να οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ. Ένα Grexit θα ήταν μια καταστροφή, ιδίως για τους φτωχούς - όχι μόνο της Ελλάδας…» 

Είναι λόγια της Γκάμπι Τσίμερ αυτά, από την ομιλία της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η Γκάμπι Τσίμερ είναι η πρόεδρος της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ευρωομάδα GUE / NGL) και, στο δρόμο προς τις κάλπες, είναι ωφέλιμο θαρρώ, να τα αναπαράγουμε: μέσω εκπροσώπου έστω, να μάθουμε πώς μας βλέπουν και τι προσδοκούν από εμάς, εκατομμύρια Ευρωπαίοι – μέλη δεκάδων αριστερών και «πράσινων» κόμματων και κινημάτων. Να συνειδητοποιήσουμε, να αναλογιστούμε, τις ευθύνες μας, ως μέλη μιας πρωτοπόρου στο χώρο της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς, συλλογικότητας. Του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Έτσι μας βλέπουν

 «Ο αγώνας μας συνεχίζεται!» διαμηνύει, δια στόματος Γκάμπι Τσίμερ, η ευρωαριστερά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζονται την πλήρη στήριξή μας για να έχουν περισσότερες δυνατότητες στις επόμενες διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και για την προώθηση ουσιαστικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων». 

Η ευρωπαϊκή Αριστερά – εκατομμύρια Ευρωπαίοι, μέλη δεκάδων σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων και κινημάτων – γνωρίζει ότι οι συνέπειες του «συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ» θα είναι σκληρές για εμάς τους Έλληνες και την οικονομία μας, αλλά έχει επίγνωση ότι «ο Σόιμπλε και όσοι τον στήριξαν έχασαν το πολιτικό παιχνίδι εξουσίας τους όταν προσπάθησαν να οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ». Και συνεπίγνωση ότι «ένα Grexit θα ήταν μια καταστροφή, ιδίως για τους φτωχούς - όχι μόνο της Ελλάδας…» 

Η ευρωπαϊκή Αριστερά πλην… Λαφαζάνη: «η λύση είναι έξοδος από την ευρωζώνη» λέει τώρα, ανοιχτά, ο πρωτεργάτης της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ. Και με αξιοθαύμαστη… σαφήνεια εξηγεί: «το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα για να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της Ελλάδας». Στο τέλος, κλείνει με έναν αφασικό γρίφο: «Αν περιμένουμε από τρίτους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα είναι λάθος. Θα είναι δική μας επιλογή η έξοδος από την ευρωζώνη»… 

Ποιοι είναι, αλήθεια, οι «τρίτοι»; Ποιους αρνείται να περιμένει για να βγάλουν το φίδι (την Ελλάδα;) απ’ την τρύπα (την ευρωζώνη;) ο ποιητής; Τον Σόϊμπλε, προφανώς. Ή τον Μιχαλολιάκο. Γιατί ο «τρίτος»… διαφοροποιείται: με το ευρώ δεν έχει πρόβλημα, από την Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να μας βγάλει… 

 Να κερδίσουμε τον πόλεμο 

 «Ούτε ρήξη ούτε συνθηκολόγηση: η δεύτερη είναι εύκολη, η πρώτη ευκολότερη», έγραφα προ μηνών, όταν κάποιοι από τους τωρινούς διασπαστές άρχισαν να υψώνουν τα λάβαρα της ρήξης στα κανάλια της διαπλοκής. «Διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση – διαπραγμάτευση», πρότεινα εμφατικά: «αν όχι σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων…», ως αταλάντευτη επιχείρηση εκπροσώπησης και διεκδίκησης του συλλογικού «θέλω» της πλειονότητας των Ελλήνων που ανέδειξαν και στήριξαν (και στηρίζουν) αυτή την κυβέρνηση, αυτή τη διαπραγμάτευση…» 

Κι έτσι έγινε: «Η Ελλάδα έδωσε μια πρώτη μάχη – ο πόλεμος συνεχίζεται», περιγράφει ο καθηγητής και διανοούμενος τις ιταλικής Αριστεράς Μάρκο Ρεβέλι, αντανακλώντας σαν κρυστάλλινος καθρέφτης την συλλογική γνώμη της ευρωαριστεράς. «Αλλά για να κερδηθεί», συνεχίζει, θα πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι μας με στόχους που ενώνουν και κερδίζουν συναίνεση». Και, σαν να απαντά για λογαριασμό μας στους αντιευρωπαϊστές της «πλατφόρμας», προσθέτει: «Το εθνικό πεδίο δεν αποτελεί το χώρο όπου μπορείς να αντέξεις τη συγκεκριμένη σύγκρουση των καιρών μας. Πρέπει να αναμετρηθούμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο κερδίζοντας συναίνεση με ενωτικές, δημοκρατικές, κοινωνικά δίκαιες και αλληλέγγυες προτάσεις»… 

Λοιπόν, που λέτε, στο δρόμο προς τις κάλπες, οφείλουμε να είμαστε καθαροί, λυτρωμένοι από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, να πατάμε στο σήμερα, στο πολιτικό παρόν: ψηφίζουμε με το βλέμμα στην πολιτική και όχι στις κενές ιδεολογικές αναφορές. Μια νέα κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να φαίνεται και να είναι αριστερή. Προοδευτική, φιλολαϊκή, αντισυστημική. Να περιγράφει συγκεκριμένες κυβερνητικές εφαρμογές (μεταρρυθμίσεις) που θα αμφισβητούν και θα ακυρώνουν αντίστοιχες μνημονιακές. Κι ακόμα, οφείλει να γράφει (να καθαρογράφει, αν θέλετε) το «αφήγημα» της Ελληνικής Αριστεράς – που είναι το αφήγημα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – για το ευρωπαϊκό μέλλον.

Νίκος Τσαγκρής