Πριν γυρίσουμε οριστικά τη σελίδα με τις συνιστώσες, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στις «πίσω μας σελίδες»
Γυρίζοντας σελίδα, η αποχώρηση του Λαφαζάνη και της παρέας του από τον ΣΥΡΙΖΑ διαβάζεται και ως θετική εξέλιξη. Αρκεί ο «αναγνώστης» να είναι απαλλαγμένος από κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, από δογματικές εμμονές και ιδεοληψίες. Να ζει στο πολιτικό παρόν. Τότε θα μπορέσει να «διαβάσει» την αποχώρηση ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία. Και εντέλει ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος: ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού» (του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει) από τις «δυνάμεις του φανταστικού»* (του ΣΥΡΙΖΑ που απέδρασε).
Ωστόσο, πριν γυρίσουμε οριστικά τη σελίδα με τις συνιστώσες, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στις «πίσω μας σελίδες», που λέει κι ο ποιητής. Να διαβάσουμε το λαϊκό δοκίμιο υπό τον τίτλο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως κόμμα:
Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συστήθηκε ως ένα ευγενές πείραμα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς. Ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε, κόμμα.
Στην πράξη, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους, λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος: με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία…
«Έτσι, μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα προηγούμενα χρόνια και όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά, είχε αποδυθεί σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός. Όπου ο καθένας και η τάση του θεωρούσε ότι είχε την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός». Αυτιστικά, εντός των τειχών και πολύ μακριά από την πραγματικότητα…»*.
Δυο βασικά κεφάλαια
Εντάξει, αν συνεχίσουμε, σε προεκλογική περίοδο, να διαβάζουμε τις «πίσω μας σελίδες», κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε την 21η του Σεπτέμβρη με κυβέρνηση… Μεϊμαράκη. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους τίτλους δυό βασικών κεφαλαίων του δοκιμίου υπό τον τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που δεν υπήρξε ποτέ ως κόμμα»:
1) Καμιά επαφή με την πραγματικότητα: τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα») δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παρέμειναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, να βγουν στον 21ο αιώνα. Δεν απέκτησαν ποτέ το προτέρημα της ατομικής αυτογνωσίας και, καταλαβαίνετε, στάθηκε αδύνατον να συμβάλλουν στην κατάκτηση της συλλογικής πολιτικής αυτογνωσίας: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.
2) Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης. Αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν με την κριτική στήριξη (αυτό είναι το σωστό!) ενός αδύναμου κομματικού κορμού συντεταγμένων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα• αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα ασύντακτων ιδεολογικών αποκλίσεων.
Έτσι, ακόμα και οι βουλευτές, και οι υπουργοί οι προερχόμενοι απ’ αυτό το συνονθύλευμα, πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι. Ανήμποροι να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», να το εκφράσουν στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, της εφαρμοσμένης, δηλαδή, πολιτικής: γιατί η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει μόνον όταν οι συνθήκες είναι αυτές που τη βολεύουν – συνθήκες ιδεολογικού εργαστηρίου και επικοινωνιακής αντιπολίτευσης…**
Το κεφάλαιο Τσίπρας
Στις «πίσω μας σελίδες» παραμένει ένα ακόμα κεφάλαιο ανοιχτό: Το κεφάλαιο «Τσίπρας». Το μόνο χειροπιαστό πολιτικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ που, κατά κοινή ομολογία, αποτελεί πολιτικό κεφάλαιο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Τίποτε άλλο…
Απλά επαναλαμβάνω τον τελευταίο, σχετικό, αφορισμό μου: ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός. Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. Εγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία ενός κόμματος παραδομένου στις κραυγές και τους ψιθύρους ασυνεπών μειοψηφιών.
Ε, λοιπόν, οφείλουμε ως «κυβερνώσα Αριστερά» που, θέλουν – δε θέλουν ορισμένοι, είμαστε (είσαστε, για την ακρίβεια – προσωπικά ένα απλό μέλος – ένας ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνω ως το τέλος), να δούμε τη σχέση του κόμματος με την ηγεσία του, τον πρόεδρό του, τον εν δυνάμει πρωθυπουργό. Εντάξει, όχι τώρα, στο συνέδριο, μετά τις εκλογές.
Τώρα είναι η ώρα να γυρίσουμε σελίδα: να «διαβάσουμε» την έξοδο των «διαφωνούντων» από τον ΣΥΡΙΖΑ ως απόδραση από την πραγματικότητα, ως λιποταξία. Ως απαλλαγή από ένα ανώφελο βάρος, ως απελευθέρωση των «δυνάμεων του πραγματικού»: του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει στο μέλλον. Για να μην περάσει η «αριστερή παρένθεση»
*Ρούλα Καϊμάκη, ΑΥΓΗ 18/8/2015
**Ρούλα Καϊμάκη, ΑΥΓΗ 18/8/2015
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου