Η συστημική «στρατηγική της θηλιάς» και η σύγκρουσή της με την ελληνική «στρατηγική της ισοτιμίας»
Take it or leave it, σημαίνει πάρ’το ή άσ’το. Αλλά όχι ακριβώς. Στη διπλωματική διάλεκτο, αυτό το μικρό εγγλέζικο συμπίλημα είναι άκρως αντιδιπλωματικό. Είναι το ultimatum, το έσχατο (τελεσίγραφο), μια ενέργεια μονομερής και εχθρική. Το αντίθετο του consensus, που είναι η συναίνεση (συναπόφαση) – ο δημοκρατικός τρόπος στις διεθνείς διαπραγματεύσεις.
Όλα αυτά τα κουραστικά, που μέσες – άκρες τα γνωρίζετε υποθέτω, τα γράφω προκειμένου να εμπεδώσουμε… όλοι μαζί το μέγεθος της πολιτικής αναισθησίας (τον βαθμό απουσίας πολιτικού πατριωτισμού, εάν θέλετε) που χαρακτηρίζει εκείνους που αγάπησαν αυτό το επαναλαμβανόμενο, κατά τη διάρκεια της μνημονιακής πενταετίας, «μικρό εγγλέζικο συμπίλημα», αυτόν τον έσχατο «διπλωματικό» εκβιασμό.
Να εμπεδώσουμε το πως και το γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις λάτρεψαν το τροϊκανό «take it or leave it». Να θυμηθούμε ότι, καθώς με το πρόσχημα του εκβιασμού («or leave it») έπαιρναν τα εξοντωτικά, για τον ελληνικό λαό, μέτρα λιτότητας, (υπογράφοντας τα μνημόνια, υπηρετούσαν τα συμφέροντα του διευθυντηρίου των Βρυξελών και, ταυτόχρονα, τα δικά τους, τα εντόπια διαπλεκόμενα συμφέροντα) έπαιρναν ως αντάλλαγμα τη συντήρησή τους στην κυβέρνηση. Την εναλλαγή τους στη νομή της κυβερνητικής εξουσίας. Να εμπεδώσουμε ακόμα ότι εξακολουθούν να λατρεύουν το «take it or leave it», τρέφοντας την ελπίδα ότι αργά ή γρήγορα θα το… πάρει και ο Τσίπρας• ότι θα επιβιώσει ως καθεστωτική διπλωματία, εξοστρακίζοντας το αξιοπρεπές «δεν εκβιάζουμε – δεν εκβιαζόμαστε» της νέας Ελληνικής κυβέρνησης.
Take it or bye – bye!
Η λατρεία του εκβιαστικού αυτού συστημικού «εργαλείου», του «take it or leave it», αφυπνίστηκε και πάλι μεσοβδόμαδα από το επικοινωνιακό σύμπαν της μείζονος και ελάσσονος μνημονιακής αντιπολίτευσης και τύλιξε χαιρέκακα την φήμη για ένα (ανύπαρκτο, εν τέλει,) έσχατο σχέδιο συμφωνίας των δανειστών που «αποστέλλεται υπό την μορφή τελεσιγράφου»: «είναι take it or leave it!», πανηγύριζαν τα παπαγαλάκια των καναλιών. «Η τελευταία ευκαιρία του Τσίπρα!..».
Την περασμένη Τετάρτη, 3 Ιουνίου, καθώς ο Έλληνας πρωθυπουργός (με το ελληνικό σχέδιο υπό μάλης) ταξίδευε στις Βρυξέλες. ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του προέδρου της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ένας δικός μου ραδιοφωνικός παραγωγός (ονόματα δεν λέμε) σχολίαζε με πικρόχολο σαρκασμό: «Η ελληνική πρόταση που μεταφέρει ο Αλέξης Τσίπρα στον Πρόεδρο της Κομισιόν μπορεί να μην είναι «take it or leave it» αλλά take it or bye – bye! Που σημαίνει, πάρ’το ή άντε γεια!..».
Έτσι είναι. Το «take it or leave it» είναι το μότο της «στρατηγικής της θηλιάς» που αντέταξαν οι «θεσμοί» (και, πίσω τους, οι Μέρκελ και Σόϊμπλε) στην ελληνική «στρατηγική της ισοτιμίας» που, απ’ την αρχή της διαπραγμάτευσης, οικοδόμησαν οι Τσίπρας – Βαρουφάκης• με μότο, εάν θέλετε, το ελληνικότατο «δεν εκβιάζουμε – δεν εκβιαζόμαστε» και εκείνο το πολυσυζητημένο ιδεολόγημα του Έλληνα υπουργού Οικονομικών «δεν κάνεις διαπραγμάτευση αν δεν διανοείσαι τη ρήξη»…
Σύγκρουση δυο στρατηγικών
Η «στρατηγική της ισοτιμίας» του ΣΥΡΙΖΑ, με αφετηρία την ιστορική, κατά τη γνώμη μου, «συμφωνία» της 20ης Φεβρουαρίου, αναπτυσσόμενη σταθερά και συστηματικά, συγκρούεται επί τετράμηνο με τη συστημική «στρατηγική της θηλιάς» (στο πεδίο της διαπραγμάτευσης) και, στα σημεία τουλάχιστον, κερδίζει: «ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε ένα ωραίο μάθημα στρατηγικής σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ότι είναι δυνατό να αντισταθεί κανείς στην Άνγκελα Μέρκελ. Για ορισμένους, όπως για τον Φρανσουά Ολάντ, το μάθημα είναι σίγουρα σκληρό...», έγραφε προ ημερών ο αρχισυντάκτης της οικονομικής εφημερίδας La Tribune Ρομαρίκ Γκοντέν, αναλύοντας τις θέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, όπως διατυπώνονταν στο περίφημο άρθρο του στην εφημερίδα Le Monde.
Πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας, η ελληνική κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, απέδειξαν έμπρακτα και σε πείσμα του νεοφιλελεύθερου ευρωζωνικού σύμπαντος πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σ’ αυτό ακριβώς το νεοφιλελεύθερο σύμπαν, και πράγματι, έδωσαν «ένα ωραίο μάθημα στρατηγικής» σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις: ένα μάθημα αντίστασης σε όλους τους λαούς, ιδιαίτερα στους λαούς του ευρωπαϊκού «τρίτου κόσμου», στα κόμματα και στους λαούς των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Τώρα είναι η ελληνική κυβέρνηση, ο Αλέξης Τσίπρας αυτός που έχει τον πρώτο λόγο, «αυτός που βάζει τους κανόνες του παιγνιδιού», παραδέχονται οι πλέον σοβαροί Ευρωπαίοι αναλυτές.
«Τώρα, ο χρόνος λειτουργεί κατά των πιστωτών που υποχρεούνται να επιλέξουν και που έτσι κι αλλιώς έχουν χάσει»: «μια υποχώρηση μπρος στην Αθήνα θα είναι μια πολιτική ήττα – μια ώθηση προς ένα Grexit θα είναι καταστροφή»…
Ακριβώς: «Ρεαλισμός ή διαίρεση της Ευρώπης» είναι το τελικό δίλημμα που έθεσε ο Έλληνας πρωθυπουργός στους δανειστές. Δηλαδή, «take it or leave it», αλα Ελληνικά. Σε πλήρη… μετάφραση, «ή συμφωνία με τους όρους του ΣΥΡΙΖΑ, ή άντε γειά!..»
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου