Ενώ οι επιλογές του σκληρού πυρήνα των πιστωτών περιορίζονται μεταξύ ήττας ή καταστροφής, το σχέδιο με τον κωδικό «Εθνική Συνεννόηση» παραμένει ενεργό…
Ένας άλλος, κατά κράτος ηττημένος αυτός (κορυφαίος αξιωματούχος πασών των μνημονιακών κυβερνήσεων, που βαρύνεται με αναρίθμητες πολιτικές πράξεις κινούμενες στο πεδίο της εσχάτης προδοσίας), καθώς αγόρευε στη Βουλή έμοιαζε σαν χοντρό φίδι που το πατούν στο κεφάλι και χύνει από τη διχαλωτή γλώσσα του το τελευταίο δηλητήριο κατά του, οριστικού πια, νικητή του…
Η τελευταία αυτή παρατήρηση που, υπερβαίνοντας την πολιτική ανθρωπολογία, φαντασιώνεται ερπετά της πολιτικής ζωολογίας, μου έφερε στο νου μια πρωτόγονη ανάλυση για το δέον των νικητών: «όταν νικάς έναν εχθρό, του τρως την καρδιά. Έτσι οι Θεοί κατακυρώνουν τη νίκη σου. Έτσι οι Θεοί εξασφαλίζουν τη συνέχιση της διασκέδασής τους: καταναλώνεις την καρδιά του εχθρού σου, έτσι ώστε να μην μπορεί να ειπωθεί ότι ο εχθρός σου υπάρχει». «Εκτός απ' το βαθμό όπου εκείνος υπάρχει μέσα σου», σημειώνει εν κατακλείδι με φροϋδική σοφία ο… πρωτόγονος αναλυτής.
Σενάρια διάσπασης
Η αλήθεια είναι ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, ελάχιστα είναι τα συμπτώματα ανθρωποφαγίας στις τάξεις των «νικητών». Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι «ηττημένοι» ζουν και ευδοκιμούν και σηκώνουν κεφάλι. Και μιλούν, και βγάζουν γλώσσα, και αγορεύουν σαν τιμητές των «νικητών». Και παίζουν παιγνίδια με τον ΣΥΡΙΖΑ, και στήνουν παγίδες στην κυβέρνηση, και υπονομεύουν με χίλιους δυό τρόπους τη διαπραγμάτευση. Και απεργάζονται σχέδια αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα, ακόμα και διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ: «στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ εκπονήθηκε σχέδιο διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ», αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος του Channel 4, Πολ Μέισον.
«Σιγά μη χρειάζεται σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ για να ανακατευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ», σκεφτόμουν καθώς διάβαζα την συγκεκριμένη «αποκάλυψη». Μόλις προχτές, άλλωστε, σε κείμενό μου (σε αριστερόστροφο blog) για τις ενδοκυβερνητικές και εσωκομματικές φουσκοθαλασσιές γύρω απ’ τη διαπραγμάτευση, έγραφα τα εξής: πολλοί δεν έχουν το προτέρημα της ατομικής αυτογνωσίας και, καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον να συμβάλλουν στην κατάκτηση της συλλογικής πολιτικής αυτογνωσίας Ιδιαίτερα σε ένα «κόμμα» που δεν έστερξε να γίνει κόμμα πριν κυβερνήσει – βρέθηκε να κυβερνά με ένα κορμό πολιτικά συντεταγμένων δυνάμεων στηριζόμενο σε ασταθή άκρα• αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα ασύντακτων ιδεολογικών αποκλίσεων, ανήμπορων να κατανοήσουν και να αναλύσουν την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα: να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», να το εκφράσουν στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, της εφαρμοσμένης, δηλαδή, πολιτικής…
Κι αυτοί… «καρφώνονται»
Αλλά αυτά είναι εσωστρεφή πράγματα, πολυτελείς παρατηρήσεις που περισσεύουν εκεί έξω, στα χαρακώματα της εμπόλεμης euro – ζώνης. Εκεί, η «εκπόνηση σχεδίου διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ» δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, αλλά γεγονός: «στόχος τους, να καταστήσουν τον Τσίπρα επικεφαλής μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας που, όπως ένας από αυτούς μου είπε, θα ήθελε να βοηθήσει τον Αλέξη», ολοκληρώνει την αποκάλυψή του, ο Πολ Μέισον (Αυγή 8/6/2015).
«Το σενάριο αυτό τέλειωσε αυτή την εβδομάδα», ευελπιστεί, εν κατακλείδι, ο ξένος συνάδελφος, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω. Όχι μόνον με βάση εισαγόμενες πληροφορίες που θέλουν τον σκληρό πυρήνα του γερμανικού διευθυντηρίου να υποστηρίζει το συγκεκριμένο σενάριο ως «τη μόνη συνταγή προστασίας της ευρωζώνης από τον ιό του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και με ανοιχτές εντόπιες, προφορικές (Σαμαράς – Στ. Θεοδωράκης) και γραπτές, αιτιάσεις: μετά τη συναινετική στάση Σαμαρά στη Βουλή «δεν πρέπει η Εθνική Συνεννόηση να θεωρείται άπιαστος στόχος», «καρφώνεται» ο Σταύρος Ψυχάρης στο τελευταίο άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής…
Ε, λοιπόν, η… «Εθνική Συνεννόηση», δηλαδή το «σχέδιο διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ» που, σύμφωνα με τον Πολ Μέισον εκπονήθηκε στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ με στόχο, κλπ. κλπ. κλπ.» πρέπει να θεωρείται άπιαστος στόχος, λέω εγώ. Και λέω ότι τις προηγούμενες δυο – τρεις μέρες παρακολουθήσαμε τις τελευταίες πράξεις του συγκεκριμένου… δράματος
Τώρα ο συνωμοτικός τους χρόνος τελειώνει – οι επιλογές τους περιορίζονται ανάμεσα στην ήττα ή στην καταστροφή: μια υποχώρησή τους (το πιθανότερο) μπρος στην Αθήνα θα είναι μια πολιτική ήττα – μια ώθηση προς ένα Grexit θα είναι καταστροφή»…
Του Νίκου Τσαγκρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου