Ορισμένοι οφείλουν να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παραμένουν περίκλειστοι για να δουν την πραγματικότητά χωρίς παρωπίδες
Τόσο καλά, που ανάγκασε το περιοδικό Time να συμπεριλάβει τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στον ετήσιο κατάλογό του με τους ηγέτες που ασκούν την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Μαζί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, τον πρόεδρο της Κούβας Ραούλ Κάστρο, τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τη Χίλαρι Κλίντον, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, τον Ιρακινό πρωθυπουργό Χάιντερ αλ – Αμπάντι, τον Κιμ Γιονγκ – Ουν της Βόρειας Κορέας και την αρχηγό του γαλλικού ακροδεξιού κόμματος, Μαρίν Λεπέν.
Ξέρω, κάποιοι θα πουν «τι αστικές ανοησίες είναι αυτές», αλλά είναι ακριβώς αυτοί που οφείλουν, το συντομότερο δυνατόν, να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παραμένουν περίκλειστοι, να δουν την πραγματικότητά χωρίς παρωπίδες. Με το βλέμμα, έστω, μιας ξεχωριστής για την πολιτική σοφία της ένδοξης κομμουνίστριας: «Στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους»*
Η διαπραγμάτευση ως «επανάσταση»
Λέω πως είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι, στην περίπτωσή μας, η Αριστερά «υψώθηκε» σε κόμμα εξουσίας» όχι «πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους», αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.), που θυσιάστηκαν από τους ίδιους τους ηγέτες τους στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού: χωρίς την καπιταλιστική κρίση, τα μνημόνια, την παράδοση άνευ όρων της Ελλάδας και των Ελλήνων (εκ μέρους των Γ. Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και των κυβερνήσεων τους) στην ληστρική – ανθρωποφαγική βουλιμία των… «θεσμών», μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα φάνταζε σαν ουτοπία.
Είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι ο ελληνικός λαός «ανύψωσε» στην κυβερνητική εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ όχι για να εγκαθιδρύσει τον κομμουνισμό αλλά, εντός της καπιταλιστικής – «αστικής» ζώνης του ευρώ, να διαπραγματευθεί και, με την μαχητικότητα και την αξιοπιστία της Αριστεράς, να διεκδικήσει την ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, την απαλλαγή από τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας, να εφαρμόσει ανυποχώρητα το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Και είναι καιρός να συμφωνήσουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτό ακριβώς κάνει.
Και κάτι παραπάνω. Μέσω της διαπραγμάτευσης, με εργαλείο τη διαπραγμάτευση αν θέλετε, αναπτύσσοντας μια περίτεχνη, πολυδιάστατη – απρόβλεπτη και απροσδόκητη για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κατεστημένο – πολιτική διπλωματία, επιχειρεί κάτι που, τηρουμένων των αναλογιών, είναι μια σύγχρονη επανάσταση εν εξελίξει: αντί να χτυπάει το κεφάλι της στον νεοφιλελεύθερο τοίχο για να τον σπάσει, σκάβει σ’ αυτόν μια πόρτα και τον διασχίζει…
Η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ
Και μπαίνει μέσα και τον αποδομεί και τον ανατρέπει: «βλέπω την διαπραγμάτευση σαν μια μυθική ελληνική εκστρατεία για τον εξανθρωπισμό των βάρβαρων ευρωπαϊκών (γερμανικών) κανόνων, την πολιτική επανίδρυση της Ε.Ε.», μου έλεγε ενθουσιασμένος, μετά τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Άνγκελα Μέρκελ, ένας φίλος. Γνωστός αριστερός διανοούμενος.
Είχαν προηγηθεί αρκετά μικρά βήματα χειραφέτησης, όπως εκείνη η αξιοθαύμαστη διπλωματική πλαγιοκόπηση – απομόνωση του Γερμανού γκαουλάϊτερ της ευρωζώνης Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε από τον Έλληνα ομόλογό του, τον Γιάνη Βαρουφάκη, κατά τη διάρκεια των τριών θυελλωδών eurogroup• που σήμανε την αρχή της έμπρακτης αμφισβήτησης της γερμανικής ηγεμονίας εντός και εκτός διαπραγμάτευσης, την αποκατάσταση της πολιτικής ισοτιμίας Ελλάδας – Γερμανίας.
Η απαρίθμηση των επιτευγμάτων της τρίμηνης πολιτικής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ευρωπαίους εταίρους σε συνδυασμό με την πολυδιάστατη γεωπολιτική διπλωματία που, συγχρονισμένα και παράλληλα, ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, εγγράφουν την αρχή ενός, κατά τα φαινόμενα, ένδοξου ελληνικού έπους που συγκινεί λαούς, κοινωνίες και κινήματα. Και προκαλεί πολιτικούς και κοσμοθεωρητικούς κλονισμούς, υιοθετείται και υποστηρίζεται από προσωπικότητες υψηλού διεθνούς κύρους (Τσόμσκι, Στίγκλιτς, Κρούγκμαν κ. α.) καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ «πανευρωπαϊκό» και «παγκόσμιο».
Λοιπόν, που λέτε, εμείς οι απ’ έξω, (τα απλά μέλη, οι ψηφοφόροι, εν γένει, του ΣΥΡΙΖΑ) αισθανόμαστε μέτοχοι αυτού του «έπους», εναγώνιοι «αναγνώστες» και «θεατές» του, εν μέσω ενός καθημερινά αυξανόμενου τρομοκρατικού συστημικού θορύβου αποτροπής. Και στενοχωριόμαστε, απογοητευόμαστε, αγανακτούμε όταν φωνές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτών, ακόμα και υπουργών σμίγουν μ’ αυτόν τον απεχθή θόρυβο. Αυτό…
* Ο γνωστός αφορισμός της Ρόζας Λούξεμπουργκ
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου