…γιατί, oι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για
να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν
τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν…
Τζακ Κέρουακ
«Tώρα τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, απερχόμενοι, οι κρατούντες. «Βγαίνουμε», λένε αμετανόητοι, «εντός ολίγου από το τέλμα»: τώρα περνάμε και τον τελευταίο κάβο...
Αλλά, τότε, προς τι αυτή η πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν; Διότι όπου κι αν στην Ελλάδα του προεκλογικού παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν», να περάσουμε στο «μετά»…
Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του πολέμου κι ο φόβος της ειρήνης, το άγχος της ζωής και το άγχος του θανάτου. Ένα αβέβαιο, χαοτικό κι ανέλπιδο παρόν.
Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Γκόγια, σαν πικραμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί των Γερμανών σημαίνει να σε σημειώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε χαρατσώνουν, να σε υποτάσσουν στις αγορές, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν… …
Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν…
«Περνάμε στο μετά»!
«Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και εθνική ταπείνωση, όταν έρχονται και πάλι τα ευρωπαϊκά φερέφωνα των δανειστών να μας υπαγορεύσουν τι πρέπει να κάνουμε και ποιον πρέπει να ψηφίσουμε», γράφει ο μπλόγκερ Π.Χ.* «Σαν να είμαστε ένα κατώτερο έθνος ηλιθίων, σαν να είμαστε ανεγκέφαλοι δούλοι των ανώτερων πολιτισμένων Ευρωπαίων», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα ντόπια τσανάκια τους να πάρουν την απάντησή τους…
- Πότε;
- Την επόμενη Κυριακή, φυσικά. Έχουμε εκλογές, το ξέχασες; Ψηφίζουμε, το μέλλον ξεκίνησε: Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία! Την άλλη Δευτέρα περνάμε στο «μετά»!..
Ωραία, την άλλη Δευτέρα περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Αισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης προς την ικανοποίηση του ανικανοποίητου, την Ελευθερία. Το ίδιο και η νοσταλγία του παρελθόντος.
Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ…
Αξιοπρέπεια. Τίποτε άλλο…
Σωστά. Μπορούμε, μετά βεβαιότατος, να πούμε ότι το «πριν» ήταν καλύτερο από το «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν».
Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα. Και η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε ένα «μετά» με Αξιοπρέπεια – Δικαιοσύνη – Δημοκρατία, είναι μια δυνατή ιδέα: έτσι, η τάση φυγής προς το μέλλον γίνεται και πάλι ταυτόσημη με την ελπίδα, αυτό το, εν πολλοίς, χιμαιρικό συναίσθημα• που κατά συνθήκη παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση.
Αξιοπρέπεια: «Ας είναι ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιτα κι ένα κιλό πατάτες», όπως το λέει στην ιστοριούλα της η Β.Δ.:
Η γιαγιά, μικροσκοπική και σκεβρωμένη, πλησίασε διστακτικά στον πάγκο της λαϊκής και μας μίλησε με φωνή απροσδόκητα παιδική:
-Δεν είμαι ζητιάνα, παιδιά μου, μόνο να… αν μπορούσατε να μου αγοράσετε ένα κιλό πατάτες. Ένα μόνο, για να μπορώ να τις κουβαλήσω.
Ο μανάβης, πελώριος, διπλώθηκε στα δυό για να της αποκριθεί, πρώτος εκείνος, εξ ονόματος όλων μας:
-Άσε, μάνα! Πες μου πού μένεις και θα σου φέρω εγώ όσες πατάτες θες…
Την ξαναείδα προχθές, στο πεζούλι μιας τράπεζας. Κάθισα δίπλα της και της έβαλα στο χέρι μια ζεστή τυρόπιτα.
-Καλώς το, με αναγνώρισε. Σ’ ευχαριστώ, αλλά είναι πολύ για μένα. Κόψε τη μισή…
Πιο κει, σε μια κολώνα, μια κόκκινη ολοκαίνουργια αφίσα με μια μονάχα λέξη: Αξιοπρέπεια. Με μισή τυρόπιτα. Και ένα, ένα μόνο, κιλό πατάτες…
* http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/12/blog-post_9013.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου