24 Σεπτεμβρίου 2014

Ο πολιτικός φθόνος κυκλώνει τον Τσίπρα


Πώς ο… συντετριμμένος θαυμασμός (2008) για το «φαινόμενο Τσίπρα» διαχύθηκε στην περιοχή του μνημονιακού κυβερνητισμού και μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο πολιτικό φθόνο 

 «Μη φοβού τέκνον μου, ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός", καθησύχασε ο Πάπας Φραγκίσκος τον Αλέξη Τσίπρα όταν αντελήφθη τον σοσιαλφιλελεύθερο φθόνο που περιέβαλε το Βατικανό κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους. 

 Αυτό το εξαιρετικά αληθοφανές «παρασκήνιο» από την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Βατικανό, δεν είναι ένα δημοσιογραφικό «παρασκήνιο» από την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Βατικανό, αλλά μια λαϊκή φαντασία∙ ένα εξαιρετικά σαρκαστικό σχόλιο από αυτά που ενέπνευσαν στους χρήστες των social media οι ελληνικές και διεθνείς αντιδράσεις στην αιφνίδια συνάντηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάπα της Ρώμης. Ένα εύστοχο πολιτικό σχόλιο με ψυχαναλυτικές προεκτάσεις που θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για τη συγγραφή ενός μικρού δοκιμίου πάνω στον πολιτικό φθόνο, με άξονα τον φθόνο των ημερών. Που δεν είναι παρά ο πολιτικός φθόνος για τον Αλέξη Τσίπρα. Και ως εκ τούτου, για το κόμμα του οποίου ηγείται, τον ΣΥΡΙΖΑ.

 «Δεν είναι πολιτικός φθόνος αλλά συντετριμμένος θαυμασμός», λέω εγώ. Όπως ο… Πάπας*! Και από μια άποψη θα μπορούσα να έχω δίκιο. Κι εγώ και ο… Πάπας… 

 Η κουλτούρα του φθόνου 

 Δείτε τι έγραφα το 2008 (στο ΕΘΝΟΣ) προσπαθώντας να τιθασεύσω τον περιρρέοντα (από τότε!) στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους… συντετριμμένο θαυμασμό, για τον νέο (και ωραίο) ηγέτη του Συνασπισμού της Αριστεράς: «Αλέξης Τσίπρας, το Φαινόμενο! Αυτός ο θαυμαστικός προσδιορισμός (που έχει να συνοδεύσει Έλληνα πολιτικό από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και από τότε αποδίδεται μόνο σε διεθνείς σταρ της show business και σε ποδοσφαιριστές τύπου Ρονάλντο) αποδίδεται ήδη, από τα media στον νεαρό πρόεδρο του Συνασπισμού. Και ομολογώ ότι του ταιριάζει, αρκεί να μην αποδειχτεί φαινόμενο… φαινομενικό, και ως φαινόμενο και ως Τσίπρας…». 

Ωστόσο σήμερα, έξι χρόνια μετά, ο «νεαρός πρόεδρος του Συνασπισμού» είναι ο πρόεδρος του μεγαλύτερου ελληνικού κόμματος (του ΣΥΡΙΖΑ), ένας πολιτικός με διεθνή αναγνώριση, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ένας «πρωθυπουργός εν αναμονή», όπως έγραψαν, προ ημερών, οι Financial Times. 

 Έτσι, (το καταλαβαίνετε, υποθέτω) ο… συντετριμμένος θαυμασμός του 2008 διαχύθηκε στην περιοχή του μνημονιακού κυβερνητισμού και εκτός αυτού (ακόμα και στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ!) και σταδιακά μεταλλάχθηκε σε «κουλτούρα». Μια μαζική πολιτική νεύρωση, αυτήν που ονομάζω «σοσιαλφιλελεύθερο φθόνο». 

Άδωνης Γεωργιάδης, Φαήλος Κρανιδιώτης, Σοφία Βούλτεψη, Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντώνης Σαμαράς, Δημήτρης Κουτσούμπας και λοιποί… ασθενείς: «η πολιτική κουλτούρα του φθόνου» λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο». 

Ο Πάγκαλος στο… ντιβάνι 

Φυσικά, ο πλέον αντιπροσωπευτικός εκφραστής του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου», ο πιο μεγάλος ασθενής, να πούμε, είναι ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Στην τελευταία, μάλιστα, ψυχαναλυτική συνεδρία, από το ντιβάνι του MEGA – ψυχαναλυτή του, εξομολογήθηκε μιαν πράξη του που παραπέμπει στο διαγνωστικό σχήμα Φθόνος – Μίσος – Παράνοια: «Ψήφισα Ν.Δ. στις περασμένες εκλογές. Βεβαίως! Με δυσκολία, αλλά πήγε το χέρι μου, διότι ήθελα οπωσδήποτε να αποφύγω αυτό που δεν απέφυγα τελικά, δηλαδή την πρωτοπορία του ΣΥΡΙΖΑ» Και αμέσως μετά ο μεγάλος ασθενής εμφάνισε το σύνηθες – στο διαγνωσμένο «σχήμα» – σύμπτωμα της συστολής: «θα μπορούσε να μου πει κάποιος ότι πρέπει να ντρέπομαι, αλλά έτσι σκεπτόμουν (.....) και πράγματι ήρθε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ (.....) υπήρχε σοβαρό θέμα, για να παρεμποδιστεί». 

 Εδώ, η τελευταία… συνεδρία Πάγκαλου, διασταυρώνεται με τη θέση του Λακάν, η οποία αναδεικνύει την παράνοια ως μία στρατηγική που αποσκοπεί να ταυτίσει την απόλαυση με τον «τόπο» του άλλου. Έτσι το πολιτικό ύφος της παράνοιας συνίσταται στο να καθίσταται απόλυτη η εχθρότητα προς τον εχθρό (στην περίπτωσή μας, τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ) ως τρομακτικό Άλλο, ως ακάθαρτο Άλλο, ως Άλλο που, ακριβώς, απολαμβάνει. 

Από την πλευρά της πολιτικής φιλοσοφίας, τώρα, το σύνδρομο του «νεοφιλελεύθερου φθόνου» – που το λέω εγώ – , ειδικά στην περίπτωση του ψυχαναλυτικού σχήματος «Φθόνος – Μίσος – Παράνοια, συμπίπτει με το μηδενισμό, είναι μηδενισμός: οι μηδενιστές κατευθύνονται «πέρα από το καλό και το κακό» και ο Νίτσε είχε χαλκεύσει τη συγκεκριμένη φράση με βάση μια εμπειρία πολύ πιο ανώδυνη από εκείνη του Θεόδωρου Πάγκαλου στην πορεία του προς τον πολιτικό φθόνο, το μίσος, τον μηδενισμό, τη δυστυχία… 

«Καμιά δυστυχία»!, με διορθώνει ο… εξπέρ του μηδενισμού Αντρέ Γκλικσμάν. Δεν υπάρχουν δυστυχείς μηδενιστές. Καιρός να τους ξαναδούμε με την οξυδέρκεια που τους έβλεπε ο Πασκάλ. Εξοπλισμένους με μια μυθική ικανότητα προς «διασκέδαση» υπό μίαν τριπλή έννοια: «τον διασκορπισμό και την αποσύνθεση του νου, την απομάκρυνση από κάθε πίστη και την αδιαφορία για κάθε αρχή, τη χαρούμενη και τερπνή ζωή…». 

 * το απόφθεγμα ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός" είναι του Δανού φιλόσοφου Σέρεν Κίρκεγκορ ( 1813-1855)

Νίκος Τσαγκρής

18 Σεπτεμβρίου 2014

Η... "κοστολόγηση" της κοστολόγησης


Το κοστολογημένο «κυβερνητικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ εξέθεσε την συγκυβέρνηση καταρρίπτοντας τον μύθο της μνημονιακής αναγκαιότητας.  

Δεν υπάρχει πιο γελοίο, πιο αυτιστικό, εάν θέλετε, περιστατικό στο άγραφο χρονικό της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, από την απόπειρα επανακοστολόγησης του «κυβερνητικού προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ – που δεν είναι το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά «ό,τι µπορούµε να κάνουµε, ένα ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο (κοστολογημένο) σχέδιο ανακούφισης και επανεκκίνησης της οικονομίας», όπως διευκρίνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη ΔΕΘ. 

 Το γελοίο του πράγματος αποτυπώθηκε ανάγλυφα την περασμένη Τρίτη στο βασικό τίτλο της πλέον πιστής συστημικής θεραπαινίδας, της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ»: Ο τίτλος: Την Τρίτη ο Χαρδούβελης απαντά στις εξαγγελίες Τσίπρα. Ο υπότιτλος: Οργασμός δραστηριότητας στο υπουργείο Οικονομικών για τη λεπτομερή κοστολόγηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Το «ρεπορτάζ» που ακολουθεί είναι η χαρά της… συριζαίας και του συριζαίου, αφού αποκαλύπτει το σοκ που προκάλεσε το «σχέδιο Τσίπρα» στο κυβερνητικό στρατόπεδο και τις σπασμωδικές ενέργειες που ακολούθησαν: 

- Από νωρίς το πρωί της Δευτέρας (σ. σ: με εντολή… Σαμαρά), ο κ. Χαρδούβελης δίνει εντολή στο νέο γενικό γραμματέα του υπουργείου κ. Τάσο Αναστασάτο, αλλά και σε υπηρεσιακούς παράγοντες να ετοιμάσουν μια αναλυτική κοστολόγηση των εξαγγελιών του κ. Τσίπρα.

 - Σύμφωνα με πληροφορίες (σ. σ: με εντολή… Σαμαρά), ο ΥΠΟΙΚ θα ανεβάσει σημαντικά το «λογαριασμό» από τα 13 δισ. ευρώ στα οποία υπολόγισε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εξαγγελίες, ενώ θα διατυπώνονται σοβαρές ενστάσεις για το κατά πόσο μπορούν όντως να αξιοποιηθούν οι πηγές των κεφαλαίων που περιγράφονται από την αντιπολίτευση. 

 Ακολούθως ο ρεπόρτερ μας ενημερώνει ότι η επικοινωνιακή γραμμή (σ. σ: η… ανάβαση του «λογαριασμού» από τα 13 δις. Ευρώ στα 20 και άνω,) συζητήθηκε σε συνάντηση των Σαμαρά, Βενιζέλου, Χαρδούβελη, που έγινε το μεσημέρι της Δευτέρας. 

 Η κοστολόγηση ως παραδοχή 

Πέρα από το γελοίο του πράγματος, η συγκεκριμένη… κοστολόγηση της κοστολόγησης, είναι η απόλυτη σημειολογική παραδοχή της κυβερνητικής ανυπαρξίας: μια κυβέρνηση που, σύσσωμη, ασχολείται με την κοστολόγηση του κυβερνητικού προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι κυβέρνηση αλλά αξιωματική αντιπολίτευση που ασχολείται με τον έλεγχο του κυβερνητικού προγράμματος μιας κυβέρνησης. Ή μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρείται ήδη κυβέρνηση. Επομένως, αυτή η κυβέρνηση είναι μια ανύπαρκτη κυβέρνηση… 

Πιθανότατα δε, θα παραμείνει ανύπαρκτη και ως αξιωματική αντιπολίτευση, αφού μια αξιωματική αντιπολίτευση που σέβεται τον εαυτό της (βλέπε… ΣΥΡΙΖΑ) οφείλει, πάνω απ’ όλα, να διαθέτει και να προτείνει ένα κοστολογημένο κυβερνητικό πρόγραμμα. Ωστόσο, η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά καθώς και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται ότι συνιστούν μιαν κάποια κυβέρνηση, δεν διαθέτουν δικό τους κυβερνητικό πρόγραμμα – ούτε κοστολογημένο ούτε… ακοστολόγητο: έχουν το πρόγραμμα της τρόικας! Και είναι δεσμευμένοι με τις υπογραφές τους – δεσμεύοντας και τα κόμματα που εκπροσωπούν – να το εφαρμόζουν πιστά μέχρις ότου το χρέος γίνει… βιώσιμο. Δηλαδή, στον αιώνα τον άπαντα, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση… 

 Η κοστολόγηση ως αποδοχή 

Και κάτι πραγματικά σοβαρό: η πανικόβλητη και εξαιρετικά γελοία κυβερνητική «απάντηση» στην καταλυτικά αξιόπιστη «κυβερνητική» παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ (με την απόπειρα κοστολόγησης της… κοστολόγησης του «κυβερνητικού προγράμματος» του ΣΥΡΙΖΑ – που δεν είναι το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά «ό,τι μπορούμε να κάνουμε, ένα ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο σχέδιο ανακούφισης της κοινωνίας και επανεκκίνησης της οικονομίας») κατέρριψε τον κυβερνητικό μύθο της μνημονιακής αναγκαιότητας: εξαναγκάζοντας το ορκισμένο στο μερκελικό δημοσιοοικονομικό ευαγγέλιο κυβερνητικό δίδυμο να ξεχαστεί για λίγο. Να αυτομολήσει περιστασιακά από την στοχοπροσήλωσή του στις μνημονιακές εφαρμογές προκειμένου να θεωρήσει και να… επιθεωρήσει το κοστολογημένο «πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και μέσω της εντολής… κοστολόγησης της κοστολόγησης να «αποδεχτεί» ως δημοσιονομικά συμβατό, το «κυβερνητικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ. 

 Όμως το «κυβερνητικό πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «πρόγραμμα» που προϋποθέτει ως θεμελιακή βάση εφαρμογής την κατάργηση του μνημονίου και την έναρξη πολιτικών διαπραγματεύσεων με τους θεσμικούς φορείς της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οριστική διευθέτηση του χρέους. Είναι το ίδιο «πρόγραμμα» που σύμφωνα με την Π.Κ. (Π.Κ. = Προ Κοστολόγησης!) Νέα Δημοκρατία θα οδηγούσε την Ελλάδα στην κόλαση, στα τάρταρα, στο πυρ το εξώτερον. 

Τώρα, Μ.Κ., (Μ.Κ. = Μετά Κοστολόγησιν) το κοστολογημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται ως το «κυβερνητικό πρόγραμμα» που κατέρριψε το μύθο της μνημονιακής αναγκαιότητας. Που έδωσε την ευκαιρία στους ορκισμένους μνημονιακούς κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο να αυτομολήσουν από την στοχοπροσήλωσή τους στις μνημονιακές εφαρμογές και να ασχοληθούν με την πολιτική, ως… κοστολόγοι έστω, ενός πραγματικού κυβερνητικού προγράμματος. Περιστασιακά. Για λίγα μόνο εικοσιτετράωρα. Ύστερα, ο πρώτος ρίχτηκε και πάλι στην αγκαλιά της Μέρκελ. Ο δεύτερος… δεν υπάρχει: χάθηκε οριστικά στο σοσιαλφιλελεύθερο σύμπαν.

Νίκος Τσαγκρής

10 Σεπτεμβρίου 2014

Οι νύμφες του σοσιαλφιλελευθερισμού


Από τον Ανδρέα και τον Μιτεράν ως τον Βενιζέλο και τον Ολάντ: η παράλληλη πορεία μετάλλαξης ΠΑΣΟΚ και Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος 

«Προχωράμε με όσους ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ πίσω από το παραβάν του εκλογικού κέντρου», επαναλαμβάνει διαρκώς, ως... επιτυχημένη, την αντιΓΑΠ ατάκα του ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Όμως η τελευταία δημοσκόπηση της PalmosAnalysis για το tvxs.gr μας πληροφορεί ότι «όσοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ πίσω από το παραβάν» δεν ξεπερνούν το 3,5% του εκλογικού σώματος. Πράγμα που σημαίνει ότι «όσοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ πίσω από το παραβάν» ακολουθώντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον ακολουθούν στην οδό της οριστικής απωλείας. Του ΠΑΣΟΚ βεβαίως και όχι του ιδίου. Διότι οι Βενιζέλοι του κόσμου τούτου δεν χάνονται, μεταλλάσσονται: από σοσιαλιστικές κάμπιες μεταμορφώνονται σε νεοφιλελεύθερες πεταλούδες. Και τούμπαλιν… 

Η πρώτη κάμπια του ΠΑΣΟΚ που έφερε το γονίδιο της νεοφιλελεύθερης πεταλούδας ήταν ο Κώστας Σημίτης. Τον εντόπισε και τον χρησιμοποίησε ο πρωταθλητής του κυβερνητικού στίβου Ανδρέας Παπανδρέου σαν «λαγό» σε μια πρώτη – αναγκαία και επιβεβλημένη από το διεθνές περιβάλλον της εποχής – πολιτική διαδρομή: στροφή προς τον φιλελευθερισμό. Ήταν 1985 και, λίγο πριν, ο Γάλλος σύντροφος του Ανδρέα Φρανσουά Μιτεράν είχε πραγματοποιήσει τη δική του φιλελεύθερη στροφή. Που δεν ήταν φιλελεύθερη στροφή αλλά μια… «αναγκαία θυσία ορισμένων σοσιαλιστικών ιδεών στο βωμό της κυβερνησιμότητας». Ή, πώς η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία άρχισε να κοροϊδεύει την κοινωνία… 

 Ελλάς – Γαλλία, μετάλλαξη… τελεία

Γενικότερα, το ελληνικό ΠΑΣΟΚ και το γαλλικό PS πορεύονται τον δρόμο της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης με διαφορά… στήθους. Μόνο που οι politically correct Γάλλοι αναλυτές αποφεύγουν την έκφραση «νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη» και μιλούν για «ιδεολογικό μετασχηματισμό». Και εντέλει για «σοσιαλφιλελευθερισμό». Ακόμα καλύτερα!.. 

Δείτε πώς περιγράφει ο Φαμπιέν Περιέ της Le Canard Enchainé, τις βασικές στιγμές του «ιδεολογικού μετασχηματισμού» (της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης, λέω εγώ) του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με αφορμή την κυβερνητική κρίση που ξέσπασε (και σοβεί) σ’ αυτό όταν ο Ολάντ εκπαραθύρωσε τον Αρνό Μοντεμπούρ για το χατίρι της Μέρκελ: «…το 1992 οι Σοσιαλιστές θα διχαστούν σχετικά με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ… (οι δικοί μας αγρόν αγόραζαν, λέω εγώ). «Έπειτα», συνεχίζει ο Γάλλος αναλυτής, «η γη σείστηκε το 2002, όταν ο Λιονέλ Ζοσπέν, αφού πραγματοποίησε μια σειρά από ιδιωτικοποιήσεις και απελευθερώσεις της αγοράς, αποκλείστηκε από τον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών, που μετατράπηκε σε μια μονομαχία ανάμεσα στη Δεξιά του Ζακ Σιράκ και την Ακροδεξιά του Ζαν Μαρί Λεπέν…» 

Εδώ, ας διακόψουμε τον Γάλλο αναλυτή κι ας ρεμβάσουμε τις αλχημείες της δικής μας σοσιαλιστικής κάμπιας που έγινε νεοφιλελεύθερη πεταλούδα και, τότε, μας κυβερνούσε: «εκσυγχρονισμός», («σοσιαλφιλελευθερισμός» λέω εγώ) «δημιουργική λογιστική», Χρηματιστήριο, Greek statistics, η οικονομία στη θέση της πολιτικής, οι αριθμοί στη θέση των ανθρώπων, η θρησκεία της Αγοράς, η βίαιη ένταξη στην ΟΝΕ, το ευρώ στη θέση της δραχμής και η… «στρογγυλοποίηση», και η «σύγκλιση» που έγινε απόκλιση, και η οικονομική κρίση και τα μνημόνια και παράδοση της χώρας στο τέταρτο Ράιχ… 

Κοροϊδεύουν την κοινωνία 

Τη συμπόρευση του ελληνικού ΠΑΣΟΚ και του γαλλικού PS (της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας εν γένει) στο δρόμο της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης, σημειώνει και ο Φαμπιέν Περιέ στο άρθρο του στη Le Canard Enchainé: «Σήμερα, η γαλλική κυβέρνηση και η ηγεσία των Σοσιαλιστών επιβεβαιώνουν αυτόν τον προσανατολισμό (σ. σ: τον νεοφιλελεύθερο εννοεί) πραγματοποιώντας αντι-μεταρρυθμίσεις που έγιναν ή γίνονται στην υπόλοιπη Ευρώπη, συχνά από σοσιαλδημοκράτες: τον Τόνι Μπλερ και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ στην εποχή τους, τον Χοσέ Λουίς Θαπατέρο ή τον Γιώργο Παπανδρέου πιο πρόσφατα…». 

 «Αντι – μεταρρυθμίσεις» και κουραφέξαλα! Κοροϊδεύουν την κοινωνία, λέω εγώ. Και το γράφω και το ξαναγράφω διαρκώς, από την εποχή που η πρώτη σοσιαλιστική κάμπια μεταλλάχτηκε σε νεοφιλελεύθερη πεταλούδα: «η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, από το τέλος του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα, λειτουργεί ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού. Με τους κυβερνώντες «σοσιαλδημοκράτες» Σημίτη, Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α., να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Δεξιάς 

Αυτές τις μέρες, δυό από τις σοσιαλιστικές κάμπιες που μεταλλάχτηκαν σε νεοφιλελεύθερες εξακολουθούν να πετούν ελεύθερα στον ευρωπαϊκό… εναέριο χώρο, καταστρέφοντας, τα δημόσια αγαθά, τις κοινωνικές παροχές, ακόμα και τα υπολείμματα του κράτους-πρόνοιας. Και συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας της βαρβαρότητας, σύμφωνα με την οποία ο συνδικαλισμός είναι… λαϊκισμός, οι κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις των περασμένων δεκαετιών είναι προνόμια που πρέπει να καταργηθούν, οι δομικές ανισότητες είναι νόμιμες, κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι άξιο περιφρόνησης. (Ναι, τους… Βενιζέλο και Ολάντ εννοώ)

Νίκος Τσαγκρής

4 Σεπτεμβρίου 2014

Η Ελλάδα στον καθρέφτη του ήλιου




                                                                      (.....) νόμοι / έννοιες / πεποιθήσεις/ γρανιτένια μάζα  
                                                                            των πόλεων / κι ασάλευτη μάζα του ήλιου / όλα                                                                                    δείχνουν ρευστά / έρποντα / κομμάτι γλυκερά 
                                                                                                                                    (Μαγιακόφσκι) 

Από το κάστρο της Μεθώνης έβλεπες την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων… 

Έτσι την έβλεπες, ατόφια, καθαρά, σαν να ‘βλεπες την ίδια την ψυχή σου στον καθρέφτη του ήλιου. Μα αλίμονο, την έβλεπες αταίριαστη με μνήμες και γραφές άλλων καιρών, μαραζωμένη κι άσχημη: να μαστιγώνεται αλύπητα από αδίστακτους εμπόρους και ληστές. Να σκάβεται ολημερίς κι ολονυχτίς το αρχαίο σώμα της από τα ίδια τα παιδιά της, που έγιναν σωματέμποροί της, οικοπεδοφάγοι της και καταπατητές. Και να σφαδάζει από αβάσταχτη αγωνία και πόνο, καθώς έβλεπε εκείνους που κατονομάζονταν ως κυβερνήτες και εθνοπατέρες της, αντί να βάζουνε μπροστά τα στήθια τους, να την γλυτώνουν, να την ξεπουλάνε. Να την δίνουνε… 

Προφανώς αυτή η δυνατότητα ευκρινούς αντικατοπτρισμού της ελληνικής πραγματικότητας, αυτό το αδιάντροπο ξεμπρόστιασμα της λανθάνουσας σκληρότητας που επικρατεί στο κέντρο της χώρας, στους εξουσιαστικούς πυρήνες της ελληνικής κοινωνίας (στους πυρήνες της πολιτικής, της οικονομίας, των media) επιτυγχάνεται χάρη στην αιφνίδια εξυγίανση των αισθήσεων, μετά από τις οβερντόουζ δόσεις καθαρού οξυγόνου. Καθαρού ήλιου. Καθαρής θάλασσας. Καθαρής ιστορίας: Μεθώνη – Κορώνη – Φοινικούντα – Πύλος… 

 Μια ολοκληρωμένη συμφορά 

Ξαφνικά, λοιπόν, μέσα σ’ εκείνο το κρυστάλλινο τοπίο του Νότου, συναντιέσαι και πάλι με το καθαρό σώμα σου, το καθαρό μυαλό σου, ζεις για λίγο μαζί τους. Φοβερό σοκ! Κινδυνεύεις να βρεθείς σε κάποιο δημόσιο ψυχιατρείο καθώς, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, εντοπίζεις την πανούκλα. Τις διεστραμμένες δυνατότητες του νου διακεκριμένων ατόμων ή ομάδων που διαμορφώνουν την καθημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και εντέλει την πολιτική, τον δεσπόζοντα πολιτισμό του ελληνικού παρόντος: μια χώρα που πυρπολείται και αυτοπυρπολείται, που θυσιάζεται και αυτοθυσιάζεται, στο βωμό ενός αλλόφρονος, ανυπόστατου, απατηλού «εκσυγχρονισμού». 

Καίμε και «καίμε» τη φύση. Τον άνθρωπο, τον ανθρωπισμό. Ξεριζώνουμε τη γλώσσα, το συναίσθημα, την ιστορία, την παράδοση, δεν φοβόμαστε τις αναμετρήσεις – εκτός κι αν πρόκειται για αναμετρήσεις με τον διεστραμμένο μας εαυτό. Ή με τους διεστραμμένους ισχυρούς της Γης, πάτρονές μας… 

Μια συμφορά τόσο ολοκληρωμένη, μια πολιτική και μια οικονομική και μια κοινωνική συμφορά, αυτές οι παραλυσίες και οι εκτραχηλισμοί που πιέζουν τις ψυχές, τις σπρώχνουν στα άκρα: στο μηδενισμό, στην αναισθησία, στην υστερία, στην κατάθλιψη, στην αδράνεια, στην αυτοκτονία… 

Κι εσύ εκεί, από το κάστρο της Μεθώνης, σε μια περιστασιακή συνάντηση με το σώμα σου, με το μυαλό σου, να βλέπεις την Ελλάδα όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: σαν την πανούκλα!... 


Υστερόγραφο: Δεν είναι μόνο η Ελλάδα, είναι ο κόσμος. Ένας κόσμος που ουρλιάζει τη βία, την αγωνία, τον πόνο που βιώνει: «Η ζωή μας είναι κόλαση. Τα παιδιά μας πεθαίνουν από την πείνα. Και αντί να δώσουν ψωμί στους πεινασμένους τους τουφεκίζουν*»!.. Από πού έρχεται αλήθεια αυτό το φαιό παράπονο, τούτη η φρικτή καταγγελία; Από τα ματωμένα ερείπια της Γάζας; Από τους φουσκωμένους ποταμούς της Παλαιστίνιας της Λίβυας και της Σύριας προσφυγιάς που εκβάλλουν στη Μεσόγειο και χύνονται στην Κύπρο και στη Δαμασκό; Ή μήπως απ’ τα γκέτο των νεόπτωχων και των ανέργων της Αθήνας, της Μαδρίτης και της Λισαβόνας; 

Μάταια ο δημοσιογράφος φαντάζεται ότι κρατάει το σφυρί, μάταια χτυπά. Ξέρει ότι δεν έχει συμμάχους σε μια χώρα – σ’ έναν κόσμο, όπου δεσπόζει η φροντίδα της αποσιώπησης κάθε ενοχλητικής ένδειξης. Δεν έχει νόημα να μεμφόμαστε τους πρωταγωνιστές του παιγνιδιού και τους κατ΄ επάγγελμα φρουρούς του δημόσιου και του ιδιωτικού ύπνου. Οι πολιτικοί και οι χρηματιστές δεν έχουν το μονοπώλιο του κλειδοκράτορα που ακινητοποιεί την κοινωνία. 
Διαρκώς αυξάνονται και πληθύνονται οι πολίτες του κόσμου που κλείνονται στον εαυτό τους και κλειδώνουν από μέσα την αναισθησία τους.** 

Λοιπόν, ας τους πληρώνουμε, εφεξής, τα εισιτήρια να πηγαίνουν στο Παρίσι να συναποφασίζουν με τους εταίρους τους τις νέες σφαγές. Κι ας περιμένουμε. Ας περιμένουμε ώσπου ο θάνατος να αποβεί ο σκοτεινός κυρίαρχος των πάντων, ώσπου η φρίκη του να ουρλιάξει ως τα ουράνια. Μόνο τότε θα γίνει έκδηλη η κατάρρευση όλων των αξιών…

 *SOS από τους εργάτες της Πετρούπολης δημοσιευμένο στην πρώτη σελίδα της Humanite της 18ης Αυγούστου 1918 
** Παράφραση ενός αφορισμού του Andre Glucksmann