29 Μαΐου 2014

Επόμενο βήμα η πολιτική ηγεμονία

 
Πέραν της ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές απέδωσαν έναν νέο πολιτικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται νέες πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες

Όλα τα παπαγαλάκια ξεκινούσαν με την παραδοχή της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και κατέληγαν σε ένα «αλλά»: Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι ο νικητής των εκλογών αλλά… Κάπως έτσι, και τα περισσότερα «αλλά», αν θέλετε να ξέρετε, ήσαν πανομοιότυπα με το non paper σκονάκι που μοιράστηκε στους κυβερνητικούς συντάκτες* απ’ τον μηχανισμό που ονομάζεται «μονταζιέρα»: «αλλά η διαφορά των 2,5 (στην αρχή), ή των τριών (αργότερα), ή των τεσσάρων (στο τέλος), μονάδων από την Νέα Δημοκρατία, δεν συνιστά ψήφο ανατροπής…».

Πάμε, όλο το non paper μαζί: «ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι ο νικητής των εκλογών, αλλά η διαφορά (όποια διαφορά κι αν προκύψει) από την Νέα Δημοκρατία, δεν συνιστά ψήφο ανατροπής». Αυτή ήταν η γραμμή. Και μετά ο… αγνωστικισμός: - Και πόση θα ‘πρεπε να είναι η διαφορά για να έχουμε ψήφο ανατροπής; - Ας είναι στο τρία!.. (εκείνη τη στιγμή ήταν στο 2,7%) - Και γιατί να είναι στο τρία και όχι στο τέσσερα ή στο έξι ή στο οκτώ;

Το παιγνίδι της κολοκυθιάς σε… διακαναλική. Στο τέλος, το εμπεδώσαμε. Ακόμα και στο 10% να ήταν η διαφορά, τα τσιράκια του συστήματος θα επέμεναν στη γραμμή: «η ψήφος δεν ήταν ανατρεπτική»…

Τουλάχιστον, εκόντες άκοντες, παραδέχτηκαν ότι υπάρχει ανατρεπτική ψήφος! Και αυτό συνιστά μιαν ακόμα νίκη – πέραν της εκλογικής - του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Πέραν της ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (σοβαρά τώρα,) οι εκλογές απέδωσαν έναν νέο πολιτικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται θεαματικές αλλαγές στο επίπεδο των συσχετισμών των κοινωνικών δυνάμεων και των πολιτικών ισορροπιών.

Μια ματιά στον χρωματισμένο χάρτη αρκεί για να «διαβάσεις» τη δυσαρμονία μεταξύ της βούλησης του εκλογικού σώματος και του συσχετισμού δυνάμεων στο Κοινοβούλιο, την τυπική πλειοψηφία της συγκυβέρνησης. Δυσαρμονία, που έγκαιρα και έγκυρα ετέθη ως πρόβλημα δημοκρατίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και απερρίφθη από τους ηττημένους (και, ως εφάνη, δημοκρατικά αναίσθητους) των εκλογών, κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.

Φεύγοντας τώρα από τον… εκμαυλισμό του «χρωματισμένου χάρτη» (που δικαίως απολαύσαμε) και προχωρώντας σε μια υπερκομματική (εθνική, ας την πούμε) ανάγνωση του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, προκύπτει ένας άλλος συσχετισμός. Ένας συσχετισμός που προβάλει την κοινωνική φύση του εκλογικού αποτελέσματος, αποτυπώνοντας το πλειοψηφικό «αντί» των Ελλήνων της κρίσης: το 70% του εκλογικού σώματος ψήφισε αντιμνημονιακά – αντισυστημικά.

Αναλύοντας τις επί μέρους (κοινωνιολογικές, ιδεολογικές, πολιτικές, κομματικές, ταξικές) αποχρώσεις αυτής της αθροιζόμενης και σε γενικές γραμμές, αντιμνημονιακής ψήφου, αναπόφευκτα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι, για την πλειοψηφία των Ελλήνων, ο αγώνας είναι κοινός. Και είναι αγώνας απελευθερωτικός («για την απελευθέρωση της χώρας από τον νεογερμανικό ιμπεριαλισμό που μας σκλαβώνει») και δευτερευόντως ιδεολογικός, κομματικός, ή ταξικός…

Ζητούμενο η πολιτική ηγεμονία

Ένα σημαντικό σημείο ανάλυσης είναι το ποσοστιαίο εκλογικό μέγεθος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το 26,58%, που, σε μια πρώτη ανάγνωση, μπορεί να σημαίνει σταθεροποίηση της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ποσοστό. Ή μήπως σταθεροποίηση της οροφής;

  Προσωπικά, θεωρώ ως πιθανότερο το πρώτο: ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τον αντιμνημονιακό – αντισυστημικό προσανατολισμό του, είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα σε αντίθεση με το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερά ή δεξιά κόμματα της δραχμής που, λόγω ευρωεκλογών, προσέλκυσαν την ανακλαστική αντιευρωπαϊκή ψήφο μιας πολύ μεγαλύτερης – της εμβέλειάς τους στις εθνικές εκλογές – μερίδας ψηφοφόρων.

Ούτως ή άλλως, βασικό μετεκλογικό ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η οργανωτική «κεφαλαιοποίηση» του ποσοστού των ευρωεκλογών καθώς και ο πολλαπλασιασμός της πολιτικής του επιρροής – αυτό που στην κυβερνητική ονομάζεται «πολιτική ηγεμονία». Γι’ αυτό, το δεύτερο, (την διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την «πολιτική του ηγεμονία») απαραίτητη είναι και η αναζήτηση μιας συμβατής, με την αντιμνημονιακή – αντισυστημική πολιτική του κόμματος, πολιτικής συμμαχιών. Και βέβαια, αυτή είναι δουλειά του προέδρου του κόμματος, του επιτελείου του, του κομματικού μηχανισμού.

Ωστόσο, μια ιδέα για μια ποιοτικά και ποσοτικά «συμβατή» πολιτική συμμαχιών, προκύπτει από μια προσεκτική και ακομπλεξάριστη ανάγνωση της τύχης που επεφύλαξαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στους υποψήφιους ευρωβουλευτές (πρόσωπα, σταυροί προτίμησης , πολιτική προέλευση, βιογραφικά κλπ.) όπως αυτή εμφαίνεται στην κατάταξή** τους, με τη σειρά εκλογιμότητας: Μανώλης Γλέζος (155.425), Σοφία Σακοράφα (100.998), Δημήτρης Παπαδημούλης (68.654), Κωνσταντίνα Κούνεβα (60.557), Γιώργος Κατρούγκαλος (59.978), Κώστας Χρυσόγονος (49.210). Ακολουθούν ο Νίκος Χουντής (47.614) και ο Στέλιος Κούλογλου (46.430) κλπ, κλπ…

*Κυβερνητικοί συντάκτες στην κυριολεξία, αφού οι περισσότεροι σημερινοί «κυβερνητικοί συντάκτες» είναι κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης, ιμάντες μεταφοράς της κυβερνητικής προπαγάνδας.
** Με καταμετρημένο το 31,14%

Νίκος Τσαγκρής  

28 Μαΐου 2014

Ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια


Η ιστορία είναι αληθινή. Μου συνέβη πριν αρκετό καιρό, μα τη θυμάμαι ακόμα. Καλοκαίρι, βράδυ, ώρα 10.30. Επιστροφή απ' τη δουλειά στο σπίτι, μια μονοκατοικία με μικρό κήπο στο μπροστινό μέρος. Δύο παράθυρα, το ένα ανοιχτό με τις κουρτίνες τραβηγμένες, το άλλο με γερμένα τα παντζούρια.

Ανοίγω τη σιδερένια πόρτα της εισόδου και ύστερα την ξύλινη του σπιτιού μου, φωνάζω ένα «γεια» και κατευθύνομαι στην κρεβατοκάμαρα, στο βάθος ενός αρκετά μεγάλου διαδρόμου.
Φτάνω στην πόρτα, κάνω ένα βήμα μέσα και βλέπω κάτι που με αναγκάζει να σκεφτώ τι είναι. Ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια είναι. Όμως δεν τα γνωρίζω, είναι ξένα. Προεξέχουν, κολλητά στο πάτωμα, από το πίσω μέρος του κρεβατιού. Αλλά, με τέτοιο τρόπο, πλάγια το ένα πάνω στο άλλο, ώστε υποδηλώνουν ότι κάποιος τα φοράει. Κάποιος, το σώμα του οποίου είναι κρυμμένο πίσω απ' το κρεβάτι. Ή κάποιο πτώμα πρέπει να 'ναι ή κάποιος άνθρωπος που κρύβεται, για κάποιο λόγο.

Παγώνω. Τι κάνουμε τώρα; Βήχω ασυναίσθητα, και φαίνεται αυτό έπρεπε να κάνω. Πετάγεται όρθιος πίσω απ' το κρεβάτι και κατευθύνεται σαν φοβισμένο ζώο προς το μέρος μου με μάτια απελπισμένα.
-Τι θες εδώ, ψελλίζω.
- Εγκό καλό παιντί, μονολογεί,
Φτάνει κοντά μου και καθώς το σώμα μου τον εμποδίζει να περάσει απ' την πόρτα, με σπρώχνει και καλπάζει, στο διάδρομο σαν αιλουροειδές αφηνιασμένο. Περνάει σαν σίφουνας απ' το καθιστικό, κάνει ένα άλμα στα κλειστά παντζούρια, τα σπάει, και προσγειώνεται με πάταγο έξω στον κήπο.

Μέχρι να φτάσω στο παράθυρο να δω, ο Αλβανός, ένα ξανθό δεκαεξάχρονο παιδί, είχε εξαφανιστεί στους δρόμους της Αθήνας. Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να περιμαζέψω κάτι ψευτοκοσμήματα που είχε κλέψει και του 'πεσαν πάνω στο άλμα στα κλειστά παντζούρια...

Χτες ένας γεροκτηνοτρόφος στην Παραμυθιά σκότωσε ένα δεκατριάχρονο Αλβανάκι. Πανικοβλήθηκε, υποστηρίζει τώρα, όταν το είδε μ' άλλα δύο παιδιά μέσα στο κτήμα του, ο μπαγάσας. Και βούτηξε την καραμπίνα και πυροβόλησε εν ψυχρώ το πιτσιρίκι, όπως πυροβολούν οι ασυνείδητοι αυτού του είδους διάφορα ζώα και πουλιά ανύποπτα, στο δάσος. Ακόμα κι αλεπούδες και τσακάλια.

'Όταν η είδηση έφτασε στην εφημερίδα, θυμήθηκα αυτή την ιστορία που σας είπα και σκέφτηκα πως κι ο δικός μου Αλβανός έμοιαζε με τσακάλι φοβισμένο, καθώς τον έπιασα στα πράσα.

Μήπως κι εγώ έπρεπε να πυροβολήσω; Εσείς τι λέτε; Μόνο που εγώ δεν έχω όπλο. Κι εκτός αυτού, θυμάμαι, τότε που τον είδα μες στο σπίτι, σκέφτηκα μήπως πρέπει να του δώσω κάνα φράγκο να τη βγάλει, έτσι που ήτανε σκελετωμένος, πεινασμένος, Όμως δεν πρόλαβα, γιατί ήταν τόσο φοβισμένος, που εξαφανίστηκε σαν ζώο τρομαγμένο. Άλλωστε αυτή είναι η μόνη εικόνα που «έγραψε» στη μνήμη μου απ' αυτή την ιστορία...

Νίκος Τσαγκρής

21 Μαΐου 2014

Η μεγάλη απάτη της νύχτας του Α’ γύρου

 
Μια δόλια προσπάθεια αποφυγής της εκλογικής πραγματικότητας από το σύστημα της διαπλοκής.  

Εξαρτάται τι γυαλιά φοράς. Αν φοράς τα γαλαζοπράσινα, της συγκυβέρνησης, βλέπεις ότι «παρά τις αρχικές εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από τα exit polls, το μήνυμα που προέκυψε από τις κάλπες ήταν καθαρό: διατήρηση της σταθερότητας και επιμέρους ανατροπές που δεν αμφισβητούν όμως τη συνολική εικόνα, μπλα, μπλα, μπλα…».

Αν φοράς τα αντισυστημικά γυαλιά, βλέπεις ότι «το πιο ηχηρό αντικυβερνητικό μήνυμα προήλθε από την Αθήνα και την Αττική, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στο δεύτερο γύρο, καθώς είναι οι δύο εκλογικές ζώνες που επιτρέπουν να αντληθεί ένα πιο κεντρικό πολιτικό συμπέρασμα, μπλα, μπλα, μπλα».

Είδα το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου με τα… πολυεστιακά μου γυαλιά, και είδα το σύστημα της διαπλοκής (ολιγάρχες – συγκυβέρνηση – media) να επιδίδεται σε ένα ξεδιάντροπο στριπτίζ, αποκαλύπτοντας πλήρως το τέταρτο μέλος του μαφιόζικου σώματός του, τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Να επιχειρεί μια προσχεδιασμένη με τα υπόλοιπα μέλη της μαφίας (ολιγάρχες – συγκυβέρνηση – media) απάτη: τη σύγκριση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014 με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2012. Και όχι με το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010, ως όφειλαν, σύμφωνα με τους συγκριτικούς κανόνες των πολιτικών μετρήσεων.

Και είδα την απάτη να «περνάει» και τον πραγματικό χαρακτήρα της ψήφου του πρώτου γύρου – το μήνυμα που εξέπεμπε – να χάνεται, πίσω από το απατηλό συγκριτικό τρικ των δημοσκόπων. Επιτρέποντας στο σύστημα της διαπλοκής να επιβάλλει στην κοινή γνώμη τη δική του, πλαστή εκλογική αποτίμηση, ότι το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου «ήταν ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα που συμψηφίζει τις ανατροπές του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο της Αθήνας με την αντοχή των υποψηφίων της Ν.Δ, στις επαρχιακές περιφέρειες». Και επομένως, έχουμε… «ισοπαλία». Και «ανάσχεση της αντιμνημονιακής ψήφου»!

Αισθήματα ηττοπάθειας!..

Το χειρότερο, είδα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ της νύχτας των εκλογών (λόγω έλλειψης εμπειρίας ή και ασχετοσύνης, υποθέτω,) να μην αντιδρούν στο απατηλό συγκριτικό τρικ των δημοσκόπων. Με αποτέλεσμα να επικρατήσει η απατηλή εικόνα της μιντιακής μαφίας. Και να προκαλέσει ακόμα και αισθήματα ακραίας ηττοπάθειας, στις ευρύτερες περιοχές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αισθήματα που καταγράφονταν αστραπιαία, υπό μορφήν ηττοπαθών αναρτήσεων, στα social media την νύχτα των αποτελεσμάτων…

Βάλθηκα να στέλνω παρηγορητικά μηνύματα στους συριζαίους φίλους, αποκαθιστώντας την αλήθεια της κάλπης. Που, καθώς με τα… πολυεστιακά γυαλιά μου την συνέκρινα κανονικά, δεοντολογικά, με την «ομότιμή» της των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2010, ανέτρεπε την εικονική αποτίμηση της συστημικής μαφίας των καναλιών, αποκαθιστώντας το πραγματικό αποτέλεσμα: συντριπτικό πανελλαδικό (πέραν των φαινομένων Δούρου και Σακελαρίδη) «ρεύμα» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και διέψευδε την συστημική φενάκη περί «ανάσχεσης της αντιμνημονιακής ψήφου».

Την επομένη των εκλογών μόνο, ο Μανώλης Γλέζος κατήγγειλε το σύστημα των μίντια χαρακτηρίζοντας ως δόλια τη σύγκριση των ποσοστών των περιφερειακών εκλογών με αυτά των εθνικών εκλογών. Και τόνισε ότι με αυτόν τον τρόπο γίνεται «προσπάθεια αποφυγής της πραγματικότητας». Αντίστοιχες επισημάνσεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλων στελεχών στα απογευματινά δελτία της Δευτέρας σκεπάστηκαν μέσα στον τηλεοπτικό κουρνιαχτό…

Κρύφτηκε η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ

Στην πραγματικότητα, που δεν φανερώθηκε ποτέ (!), με βάση την επιστημονική σύγκριση και ανάλυση των αποτελεσμάτων του Α’ γύρου είχαμε μια εξαιρετικά θεαματική άνοδο της περιφερειακής εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ: από το 4,5% που ήταν το 2010 τα ποσοστά εκτοξεύτηκε στο 17,7%!

Ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος, που κρύφτηκε από τη συγκριτική απάτη της μαφίας των μίντια, τη νύχτα των εκλογών. Και δεν κρύφτηκε μόνο η εκτόξευση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η αντιστρόφως ανάλογη πτώση των περιφερειακών ποσοστών της Ν.Δ.
Εν κατακλείδι, με τα… πολυεστιακά μου γυαλιά μου να εστιάζουν στον μετεκλογικό χάρτη του πρώτου γύρου, είδα (πέρα από κάποιες τοπικές εξαιρέσεις) ότι η ψήφος που επικράτησε ήταν περισσότερο αντισυστημική – αντιμνημονιακή, παρά «αυτοδιοικητική». Και είδα ακόμη τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ χαρτογραφημένη και μεγάλη, και ικανή να μετεξελιχθεί σε συντριπτική νίκη στις αυριανές κάλπες, ιδίως στις ευρωκάλπες.

Το ίδιο, φαίνεται να ισχύει και για τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα. Είδα ακόμα τη συρρίκνωση της επιρροής της Ν.Δ. να γίνεται συντριπτική, όχι μόνο στην Αττική αλλά και στην περιφέρεια. Πράγμα που δικαιολογεί τον πανικό του Σαμαρά – την άθλια μετάλλαξή του σε Μαυρογιαλούρο της συμφοράς – και την ατμόσφαιρα διάλυσης που διαπερνά όλες τις πτέρυγες της… παράταξης.

Αυτά, και άλλα πολλά – που δεν χωράνε σ’ αυτήν εδώ τη στήλη – είδα, και τα φανερώνω. Αν μη τι άλλο, να μην περάσει και στις αυριανές κάλπες αυτή η «δόλια προσπάθεια αποφυγής της πραγματικότητας», που είπε και ο Γλέζος.

Νίκος Τσαγκρής

14 Μαΐου 2014

Η Τζούλια του Τόλη και η Ρένα... ΣΥΡΙΖΑ

 
Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές, στις αυριανές κάλπες, η συνειδητή ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική…

Εξωφρενικό!.. Μου την έπεσε η Τζούλια! Όχι η βιζιτού. Η Τζούλια του Τόλη, η... νοικοκυρά. Έπινα μια μπύρα στο Διόνυσο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, και μού έδωσε μία σπρωξιά στον ώμο: «Αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου», μου είπε, και πέταξε στο τραπέζι ένα φυλλάδιο με τη φωτογραφία της (20 χρόνια πριν) και τρία σταυρωμένα ψηφοδέλτια. -Εντάξει, αν μου περισσεύει θα… («θα στον ρίξω»), συμπλήρωσα μέσα μου και μ’ έπιασαν τα γέλια…

Έξω, σ’ ένα τραπεζάκι, καθόταν ο Πλεύρης με κάτι φουσκωμένα παλικάρια της… παράταξης. Ένα περιπολικό πέρναγε κάθε λίγο απ’ την Πλατεία. Σταμάταγε μπροστά στο μαγαζί, οι μπάτσοι ξεκαβαλίκευαν και έπεφταν στην αγκαλιά της παρέας του Πλεύρη: να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται με τρέλα με τα… παραταξιακά παλικάρια. Ακροδεξιός εμετός!.. Πλήρωσα κι έφυγα…

«Εντάξει ρε φιλαράκι, πως κάνεις έτσι», με παρηγόρησε ο συνάδελφος που με συνόδευε. «Πως κάνεις έτσι, δημοτικές εκλογές είναι: δήμαρχο βγάζουμε, όχι πρωθυπουργό!...
Αυτό ακριβώς. «Δήμαρχο βγάζουμε και όχι πρωθυπουργό» και, μέσα στα χαλαρά χρόνια μιας αδιάλειπτης μεταπολίτευσης, μιας αδιάλειπτης «συμβίωσης» με αδιάφορους δημάρχους και… δημαρχέσες, εκόντες – άκοντες πέσαμε στην βεβαιότητα πως οι δημοτικές εκλογές είναι ένα βάσανο που δεν οδηγεί πουθενά, μια διαδικασία χωρίς πολιτικό αντίκρισμα: ένα πουκάμισο αδειανό που, όποιος και να το φορέσει, δεν θα είναι αισθητά καλύτερος απ’ τον προηγούμενο. Ούτε από τον επόμενο…

Δημότες του καναπέ…

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Τα… πολύ παλιά χρόνια, απ’ τον Πλυτά ως τον Παπαθεοδώρου κι απ’ τον Μπέη ως τον Τρίτση και τον Αβραμόπουλο, να πούμε, υπήρχε μια σαφής διαφορά και ήταν διαφορά ιδεολογική. Και ήταν διαφορά ιδεολογική διότι τότε υπήρχαν οι ιδεολογίες και υπήρχαν και τα κόμματα που τις εξέφραζαν και τις στήριζαν. Έτσι, πολλοί από εμάς, οι περισσότεροι, διαλέγαμε τον Δήμαρχο με ιδεολογικά κριτήρια. Θέλετε να τα πούμε πολιτικά; Ας τα πούμε πολιτικά. Το θέμα είναι ότι τότε ξεχωρίζαμε τον «δικό μας» ανάμεσα στους «άλλους» και πηγαίναμε σφαίρα να τον ψηφίσουμε, να μην χαθεί κουκί, κι ας έπρεπε να ταξιδέψουμε στην Κρήτη και στη Μάνη και… Βόλο – Λάρισα – Καρδίτσα.

Έτσι ξηγιόμαστε, ώσπου σταδιακά, βιώνοντας την φενάκη του κράτους στις εκκλησίες των δήμων, πήραμε… πρέφα ότι ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κενός περιεχομένου. Ότι ο Δήμαρχος και να θέλει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που του έχει ορίσει η κεντρική εξουσία και, αυτό, εάν δεν είναι ακριβώς τίποτα, δεν έχει τίποτα να κάνει με την ουσία της έννοιας Αυτοδιοίκηση.

Έτσι, υπερβάλλοντας κάπως, αλλά χωρίς να πέφτει και πολύ έξω, ο μέσος δημότης του life style αθηναϊκού μιλένιουμ, ταύτιζε τον δήμαρχο με τον σκουπιδιάρη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας. Και πόσοι νοιάζονται στ’ αλήθεια αν ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς τους, ή ο διαχειριστής της πολυκατοικίας τους ονομάζεται Τσαγκρής ή… Μιχόπουλος, να πούμε, Φασούλας ή Αγραπίδης, Σκανδαλίδης ή Κακλαμάνης; Και αν είναι ΠΑΣΟΚ, ή Νέα Δημοκρατία ή Συνασπισμός (τότε) ή ΚΚΕ, για να αφήσουν τον κυριακάτικο καναπέ τους και να πάνε να ψηφίσουν; Όλο και λιγότεροι. Κι όλο και περισσότεροι μεταβάλλονταν σε πολίτες του καναπέ…

Επιστροφή στην πολιτική ψήφο

Χωρίς πλάκα, ακόμα κι εμείς, οι …αριστεροί, φτάσαμε σε σημείο να κρίνουμε τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών με βάση, αν όχι ακριβώς εμφανισιακές, αισθητικές διαφορές. Όπως το 2006: «ο Φασούλας κέρδισε τον Αγραπίδη διότι μοιάζει λιγότερο απ’ αυτόν με πολιτικό. Αλλά κι ο Νικήτας Κακλαμάνης, αναμφισβήτητα, μοιάζει λιγότερο απ’ ότι ο Σκανδαλίδης με πολιτικό. Είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι τα δυό πρόσωπα που εξέπληξαν με τις επιδόσεις τους σ’ αυτές τις εκλογές, ο Σαλονικιός Μπουτάρης κι ο Τσίπρας ο Αθηναίος, ελάχιστα μοιάζουν με πολιτικούς;»

Κι ύστερα ήρθε το μνημόνιο: γερμανική τυραννία, οικονομικές σφαγές, ανθρωπιστική καταστροφή. Η κεντρική κυβέρνηση υποταγμένη υπηρέτρια της τρόϊκας, η τοπική αυτοδιοίκηση πιεσμένη ασφυκτικά, μαδημένη, υλικά και ηθικά αποδεκατισμένη, να βολοδέρνει μεταξύ της… καλλικράτειας φθοράς και αφθαρσίας. Και αύριο να `χουμε εκλογές. Και να μας την πέφτει η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη και, «αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου»!..

 Όχι φιλαράκι, καμιά ψήφος δεν μας περισσεύει. Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές η ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική: Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίζουμε Γαβριήλ και Ρένα, και Μαργαρίτα και Κωστή: γιατί αλλιώς θα αντιμετωπίσει τα θέμα του Δήμου και της Περιφέρειας ένας αντιμνημονιακός διαχειριστής και αλλιώς η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη…

Νίκος Τσαγκρής 

8 Μαΐου 2014

Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ΣΥΡΙΖΑ

 

Η «φωτογραφία» της εκλογικής πραγματικότητας πίσω απ’ το πέπλο της παραπληροφόρησης

Είμαστε δυό εβδομάδες πριν τις κάλπες και προεκλογική πραγματικότητα δεν υπάρχει! Ένα πυκνό πέπλο παραπληροφόρησης μόνο, διάστικτο από συστημικές κραυγές και αντιπολιτευτικούς ψιθύρους. Πίσω του, τα συστημικά εργαστήρια παραπληροφόρησης, με όλες τις δυνάμεις τους σε εκλογική διάταξη και τις επικοινωνιακές μονάδες τους σε διαρκή on line δράση, στήνουν και ξαναστήνουν το εικονικό προεκλογικό σκηνικό της μικρής μας χώρας: περάστε κόσμε, να δείτε τον Έλληνα Σαμαρά, που πέτυχε μια μοναδική στα παγκόσμια χρονικά δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή και άφησε τους Ευρωπαίους εταίρους του μ’ ανοιχτό το στόμα…

  Σ’ αυτό το σκηνικό η σύγκρουση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» έχει τερματισθεί και η Ελλάδα του Σαμαρά βιώνει την… «επέλαση των ξένων»: «οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, οι αγορές και οι επενδυτές τούτο τον καιρό αγοράζουν, στην κυριολεξία, Ελλάδα», θεωρώντας ότι «η ελληνική υπόθεση έχει πάρει πια τον δρόμο της και δεν πρόκειται να ξεστρατίσει». Ούτε από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών!..

Αντίθετα, στις εκλογές αναμένεται να αποδειχθεί ότι οι Έλληνες «έχουν διαλέξει να βαδίσουν στον δρόμο του ορθολογισμού (σ. σ: της λιτότητας και των μνημονίων της Μέρκελ) που σέβεται τις νομοτέλειες της οικονομίας και αντιλαμβάνεται τους συσχετισμούς και την αλληλεξάρτηση του σύγχρονου κόσμου». Και όχι τον δρόμο του Τσίπρα για αλλαγή των συσχετισμών και ανατροπή της λιτότητας. Παρεμπιπτόντως, ο δεύτερος με το τέλος της κρίσης θα εξαφανισθεί!...

Σαν αρνητικό φωτογραφίας

Η πραγματική εικόνα του προεκλογικού, πολιτικού και κοινωνικού τοπίου της χώρας μοιάζει με αρνητικό φωτογραφίας της εικονικής εκλογικής πραγματικότητάς: πολιτικός και κομματικός κατακερματισμός, διάλυση, χάος…

Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, σε μια νεταρισμένη προεκλογική φωτογραφία, δεν είναι ούτε καν η συρρικνωμένη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά που ξέραμε. Ακροδεξιοί, λαϊκοί δεξιοί, και κεντροδεξιοί πλίνθοι και κέραμοι είναι, ατάκτως ερριμένοι. Αυτό καταγράφεται με εκτυφλωτική ευκρίνεια στα δημοτικά και στα περιφερειακά, κυρίως, ψηφοδέλτια αλλά και στο ευρωψηφοδέλτιο: δεκάδες στελέχη της πάλαι ποτέ κραταιάς καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας, «διαβάζοντας» την περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος, σήκωσαν εκλογικές σημαίες ευκαιρίας. Ορισμένοι εξ αυτών δε (το λένε ευθαρσώς στο παρασκήνιο) , ονειρεύονται – έως και επιδιώκουν – ακόμα και την πτώση της κυβέρνησης: «να πέσει ο Σαμαράς, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα (σ. σ: στην παράταξη) μετά τις εκλογές».

 Ο ίδιος ο Σαμαράς, άλλωστε, περιγράφεται από πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του ως… «αποφασισμένος να συρρικνωθεί»: θεωρεί βέβαιη την μείωση του ποσοστού της Ν.Δ. και αναπότρεπτη την εξαφάνιση της «Ελιάς» και του κυβερνητικού εταίρου του, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και, εξ αυτού, βλέπει ως μονόδρομο την κάθοδο σε εθνικές εκλογές.

«Ουσιαστικά», λένε οι «δικοί του», «μόνο γι’ αυτές δουλεύει στο παρασκήνιο»: να προλάβει τις εξελίξεις, να μην πέσει άδοξα, να σκαρώσει ένα σωσίβιο μόρφωμα στη θέση της κλονισμένης Ν.Δ, παραμείνει αρχηγός!..

 Εκλογικοί «μαυραγορίτες»

Με σωσίβιο την «Ελιά» φωτογραφίζεται από την προεκλογική πραγματικότητα και ο συνεταίρος του Σαμαρά, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Αυτή – η τελευταία του μάλλον – προεκλογική φωτογραφία, ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας και του πολιτικού μαυραγοριτισμού, αφού τοποθετεί ως διακύβευμα των ευρωεκλογών το… σωσίβιο. Που θα τον διασώσει ως αρχηγό ενός – όποιου ΠΑΣΟΚ: ψηφίστε «Ελιά», εκβιάζει το…κοινό (δηλαδή «ψηφίστε το σωσίβιο μου»!) για να σωθεί η κυβέρνηση!.. Ομολογώντας ξεδιάντροπα ότι η «Ελιά», το ΠΑΣΟΚ μέσα της και ο ίδιος ως αρχηγός του, δεν έχουν κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης πέρα από τον ρόλο του σωσίβιου της κυβέρνησης Σαμαρά!..

Εντάξει, η εκλογική πραγματικότητα έχει και ΚΚΕ, να πασχίζει να κρατήσει ανοιχτό το μαγαζί βρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει και ΔΗΜΑΡ, να μπει ευρωβουλή μη χάσει ο Ψαριανός την… έδρα, κι έχει και φασίστες, να πουλάνε μίσος για αντισυστημικές κορδέλες. Και χιλιάδες εξαθλιωμένοι (ελέω Σαμαρά) πατριώτες ν’ «αγοράζουν». Μήπως και σωθούν, και σώσουν τα παιδιά τους.

Την εικόνα θρυμματίζουν ακόμα περισσότερο οι εκλογικοί «μαυραγορίτες» – δεν μιλώ για… λίμνες δάση και ποτάμια – που εμφανίζονται σε κάθε προεκλογική περίοδο. Και σαν τους μικροπωλητές στα πανηγύρια, ανοίγουν τα σακίδιά τους, στήνουν μαγαζάκια και σκηνές και πάγκους, και ευθύς κάνουν παιγνίδι. Πολιτικά αφασικοί οι περισσότεροι, χωρίς ιδέες και ιδεολογίες, με κίνητρα ιδιοτελή, ατομικά, υλικά, πρόσωπα που «σπρώχνονται» από συμφέροντα, ή απ’ το φτωχό τους το μυαλό.

Πολιτικός και κομματικός κατακερματισμός, διάλυση, χάος! Στις ευρωεκλογές του 2003 πήραν μέρος 23 κόμματα. Στις ευρωεκλογές του 2009 τα κόμματα έγιναν 29. Για τις εκλογές της 25ης Μαΐου έχουν δηλώσει συμμετοχή 46 κόμματα: Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ο ΣΥΡΙΖΑ, να βάλλεται πανταχόθεν! «Επειδή είναι η εναλλακτική λύση, η μόνη αντισυστημική «σταθερά», λέει η λογική. Αλλά αυτή η λογική είναι…αριστερή. Τελικά οι κάλπες θα δείξουν…

Νίκος Τσαγκρής