Η πλειονότητα του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, αξιόπιστο, αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς: ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα μνημονιακά κόμματα του ΠΑΣΟΚ, και της Νέας Δημοκρατίας
Ο σοσιαλισμός απέχει από τον καπιταλισμό, αν όχι όσο ο ουρανός από τη γη, όσο η θεωρία από την πράξη: σοσιαλισμός είναι η πολιτική θεωρία σύμφωνα με την οποία η ατομική ιδιοκτησία καταργείται, τα μέσα παραγωγής (αγροτικές ιδιοκτησίες, εργοστάσια, επιχειρήσεις) κοινωνικοποιούνται ενώ δημιουργούνται νέες συλλογικές σχέσεις εργασίας, παραγωγής, διανομής των προϊόντων και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.
Καπιταλισμός είναι η… πράξη: η πότε βάρβαρη – πότε «πολιτισμένη», μα πάντα άνιση και άδικη πραγματικότητα που – θέλοντας και μη – βιώνει ο σύγχρονος κόσμος.
Και ξαφνικά, στην κλονισμένη και επαπειλούμενη με καθίζηση περιοχή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, εκεί στο Νότο, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, (ο εμφορούμενος από τις ιδέες της σοσιαλιστικής θεωρίας ΣΥΡΙΖΑ) καλείται να μειώσει την απόσταση που χωρίζει – αν όχι τον ουρανό απ’ τη γη – τη θεωρία απ’ την πράξη. Να υπερκεράσει μια amoral κυβέρνηση που εφαρμόζει στην πράξη την συστημική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και να κυβερνήσει τη χώρα…
«Εμπρός λοιπόν, ας ξεκινήσει η έφοδος του ανθρώπου προς τον ουρανό!», προτρέπουν (εσωκομματικά και… όχι μόνο) κάποιοι ρομαντικοί σύντροφοι, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οραματιζόμενοι ρήξεις, ανατροπές, καθαρές και ανόθευτες (από αλλόφρονες ξενιστές) σοσιαλιστικές εφαρμογές. Εδώ και τώρα: «από τις πρώτες ώρες της αριστερής κυβέρνησης»! Γίνεται;
Φυσικά και γίνεται. Στη σφαίρα της … σοσιαλιστικής φαντασίας: έγινε το 1871, να πούμε, με την Παρισινή Κομμούνα. Και κράτησε… δυο μήνες. Έγινε και τον Οκτώβρη. Όχι τον Οκτώβρη που όλοι θυμόμαστε, και σεβόμαστε – αυτός είναι αλλουνού… παπά ευαγγέλιο. Τον Οκτώβρη του 11981 εννοώ με εκείνο το αλήστου μνήμης σύνθημα, που σαρκάζει το ΠΑΣΟΚ: «στις 18 σοσιαλισμό»…
Ας σοβαρευτούμε: ο σοσιαλισμός (όπως και η επανάσταση) δεν είναι θέμα του φαντασιακού αλλά του πραγματικού. Είναι θέμα της ιστορίας, της αντικειμενικής πραγματικότητας. Σχετίζεται με τις πολιτισμικές, τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις οικονομικές συνθήκες, τον συσχετισμό δυνάμεων. Κυρίως με τον λαό: Αν θέλει ο λαός τότε…
Εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό
Επιστρέφοντας από το… σοσιαλιστικό 1871 στο καπιταλιστικό 2014 ως αποστασιοποιημένος πολιτικός παρατηρητής βλέπω (οφείλω να δώ) ότι ο Ελληνικός λαός δεν δείχνει να έχει πρόβλημα με τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός ναι, έχει πρόβλημα μαζί του. Και τον μαστιγώνει, τον ξαφρίζει, τον ρίχνει στην φτώχεια, και στην πείνα, τη δυστυχία, την κατάθλιψη, ακόμα και στην αυτοκτονία. Όλα αυτά για να ρεφάρει τη ζημιά που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του, τζογάροντας τα ρέστα του στον νεοφιλελευθερισμό, τη δικτατορία των αγορών, την τραπεζική τοκογλυφία.
Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες, εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα, γογγύζοντας, να πληρώνουμε τον λουφέ! Από το έσχατο υστέρημα μας! Μήπως σώσουμε τον καπιταλισμό και δεν στερηθούμε, οριστικά, τα λαμπερά αγαθά του! Ας το παραδεχτούμε: είμαστε εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό!..
Φυσικά το θέμα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά, εν γένει, το ανθρώπινο είδος. Το οποίο, και δια μέσου των θρησκευτικών καθεστώτων αλλά και με το «πείραμα» του υπαρκτού σοσιαλισμού, απέδειξε ιστορικά πως δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του καπιταλιστικού συστήματος. Πως δεν αντέχει χωρίς τα αγαθά του καπιταλισμού ούτε προς χάριν της… «αιωνιότητας», ούτε προς χάριν της «ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης».
Δεν κρύβω ότι προσωπικά τρέφω τη βεβαιότητα (ενθυμούμενος το πάθος των Μοσχοβιτών του ’80, στην περίοδο της ΕΣΣΔ, για ένα μπλουτζίν, ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, έναν αναπτήρα Ronson…) ότι μια ισχυρή παράμετρος για την αναίμακτη ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η γοητεία που ασκούσαν τα λαμπερά αγαθά του καπιταλισμού στις κοινωνίες του «ανατολικού μπλοκ».
Γιατί ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ
Πρέπει να καταλάβουμε (και να το καταλάβουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) ότι στην σημερινή συγκυρία, στον παρόντα ευρωπαϊκό τόπο και χρόνο, αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό αλλά να βγούμε απ’ τον Οικονομισμό. Την τερατώδη αυτή νεοφιλελεύθερη διαστροφή που εκτρέφει την υφιστάμενη συστημική βαρβαρότητα. Και εκτρέφεται απ’ αυτήν…
Αυτό θέλει ο κόσμος. Αυτό θέλουν οι λαοί της ευρωζώνης, αυτό θέλει ο ευρωπαϊκός Νότος, αυτό θέλουν οι Έλληνες: η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας μας επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή είναι το κόμμα που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό – υπάρχει άλλο κόμμα… ταγμένο σ’ αυτή τη δουλειά.
Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τα μνημόνια, να επαναφέρει τα κατώτερα και τα μεσαία εισοδήματα καθώς και την Υγεία και την Παιδεία στα προ μνημονίων επίπεδα, να νομοθετήσει και να εφαρμόσει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα συμβάλλει στην ανακατανομή του πλούτου υπέρ των μικρομεσαίων εισοδηματικών τάξεων και θα απαλλάσσει τα νοικοκυριά και τις κατοικίες τους από τα χαράτσια και τους δεκάδες άλλους επαχθείς φόρους που τα φόρτωσε η κυβέρνηση Σαμαρά – και όχι η τρόικα και ο… καπιταλισμός. Και βέβαια να διαγράψει (στο υψηλότερο δυνατό ποσοστό) το δημόσιο χρέος, να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και την εύρυθμη και συνταγματική λειτουργία των θεσμών της, καθώς και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.
Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, κόμμα αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, ένα κόμμα με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και του νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά ως χαρισματικού ηγέτη του, του Αλέξη Τσίπρα.
Τέλος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, πολιτικά και πολιτισμικά συμβατό με κάθε δημοκρατικό πολίτη που θέλει να απαλλαγεί από τη μνημονιακή λαίλαπα και τους πολιτικούς χορηγούς της.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις φαντασιακές «εφόδους προς τον ουρανό» γιατί θα… πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει.
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου