Τηλεόραση φτηνή, ψυγεία, δόσεις, γιωταχί
και οικοδομές.
Πριζουνίκ, πρατήρια και χρηματιστήρια
και διακοπές.
Οι στίχοι αυτοί, σαν μια δυσοίωνη μικρή προφητεία, περνούν μέσα από ένα περίφημο, για μας τους «εκδρομείς του ’60», τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Μια «προφητεία» για την «παγίδα της κατανάλωσης», που από τότε είχε αρχίσει να στήνεται και εμείς να τσιμπάμε το δόλωμα. Και μια προειδοποίηση για μια νέα θρησκεία που μας την είχε στημένη στη στροφή προς τον εικοστό πρώτο αιώνα, τη θρησκεία της αγοράς.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η πραγματικότητα έχει υπερβεί κατά πολύ τη μικρή αυτή «προφητεία». Η κατανάλωση είναι η πρέζα μας, η θρησκεία της αγοράς μάς δυναστεύει, η μιζέρια του «πλούτου» είναι ο πολιτισμός μας.
Στην ευρωζώνη
Από τότε που μπήκαμε στην ευρωζώνη, αρχίσαμε να τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος και το μόνο δίλημμα είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία; Τότε, θυμάστε, η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...
Η φούσκα έσκασε
Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη δεκαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία. Πράγμα που διευκόλυνε, στον συγκεκριμένο χρόνο, την αλματώδη απελευθέρωση της αγοράς, την βάρβαρη καπιταλιστική «αντεπίθεση»: οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις λειτούργησαν περισσότερο σαν... τριτεγγυητές της οικονομίας της αγοράς παρά ως σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Δηλαδή, σαν αυτό που στο τέλος κατέληξαν, σαν νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα.
Έτσι, η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της, ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Και έσκασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στα χρηματοκιβώτια της LEHMAN BROTHERS…
Γερμανικός δάκτυλος
Το 2008 το έμφραγμα εκδηλώθηκε στην καρδιά του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, θέτοντας σε αμφισβήτηση την ανάπτυξη και τον έλεγχό του: η κρίση γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο επίκεντρο του συστήματος διεθνούς εμπορίου και όχι στις παρυφές του. Πήρε διάσταση διαπλανητική και όχι τοπική ή εθνική, όπως συνέβη με την ασιατική κρίση του 1997 ή με τα κραχ της Ρωσίας και της Αργεντινής το 1998 και το 2001. Είχε ως βασικό άξονα την οικονομία, την εμπροσθοφυλακή της αλληλοσύνδεσης και της ανανέωσης, που αποτελούν ίδιον μιας ανοιχτής κοινωνίας. Έτσι, αψηφώντας τις μεθόδους της πολιτικής οικονομίας που στάθηκαν ανίκανες να τη συγκρατήσουν, πέρασε τον Ατλαντικό. Εγκαταστάθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην περιοχή της Ευρωζώνης, απ’ όπου ο γερμανικός δάκτυλος την έσπρωξε προς τις χώρες του Νότου. Με ξεχωριστό στόχο τη μικρή μας χώρα, ιδανικό τόπο διεξαγωγής ιμπεριαλιστικών ασκήσεων και καπιταλιστικών πειραμάτων. Διαχρονικά: Άγγλοι, Αμερικανοί και, τώρα οι Γερμανοί…
Τις συνέπειες τις γνωρίζουν καλά όλοι οι εργαζόμενοι Έλληνες, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι επιστήμονες, οι αγρότες οι εργάτες. Όλοι οι πολίτες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, καθώς τις βιώνουν καθημερινά ως έγκλειστοι σε μια παγκόσμια φυλακή για πτωχεύοντες, φτωχούς, άνεργους, άστεγους και πένητες. Μια φυλακή χτισμένη με τα υλικά του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και με δεσμοφύλακες τους ίδιους τους κυβερνήτες των χωρών τους!..
Η ελπίδα είναι Αριστερά
Ωστόσο η θρησκεία της αγοράς εξακολουθεί να είναι η συστημική θρησκεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελευθέρια οικονομία, με απόλυτο θεό της τον Μεγάλο Τοκογλύφο Αδελφό (το χρηματοπιστωτικό σύστημα) είναι το διεθνές και το ευρωπαϊκό συστημικό περιβάλλον. Και σ' αυτό δεν χωρούν ούτε κατ' όνομα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, ούτε καν η Δημοκρατία. Ενώ ακόμη και ο διαχωρισμός Δεξιά - Αριστερά, με το παραδοσιακό περιεχόμενο (συντήρηση από τη μία και πρόοδος από την άλλη) των εννοιών, έχει οριστικά εκλείψει αν πάρουμε στα σοβαρά κάποιους νεότοκους πολιτικούς στοχαστές…
Προσωπικά, μένω εκτός, επιμένω να τρέφομαι με τη λυτρωτική βεβαιότητα ότι αυτό που λέμε κόσμος - και είναι η ανθρωπότητα, οι κοινωνίες των πολιτών, οι λαοί - είναι και θα είναι η Αριστερά, ανεξάρτητα εάν είναι ο ίδιος κόσμος που συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη «δεξιών» ή «αριστερών» συστημικών κυβερνήσεων και καθεστώτων.
Υ.Γ: Στη χώρα μας, εξάλλου, ο «κόσμος» φαίνεται ότι στρέφεται προς την ριζοσπαστική αριστερά και, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλει ως η μόνη πολιτική δύναμη με πρόθεση και δυνατότητα ανατροπής του γερμανικού οικονομισμού, της στρατηγικής της λιτότητας και τη «δημοσιονομικής τρομοκρατίας» (και ακόμα την επαναφορά του πολιτικού ελέγχου με Δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία καθώς και την εξάλειψη μια για πάντα της αυταπάτης ότι οι αγορές αυτορυθμίζονται) συσπειρώνεται γύρω του. Με την ελπίδα της πολιτικής «αποφυλάκισης», της εργασιακής απελευθέρωσης, της επιστροφής στην πολιτική και κοινωνική αξιοπρέπεια….
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου