Μα την αλήθεια και εις το όνομα της τραυματικής ΠΑΣΟΚ - εμπειρίας που, ως λαός - πειραματόζωο, βιώνουμε τα τελευταία χρόνια: υπάρχουν άραγε ακόμα Έλληνες, τόσο αφελείς ή και τόσο ηλίθιοι που θα ψηφίσουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο με ιδεολογικά κριτήρια; Ως τον σοσιαλιστή, να πούμε, υποψήφιο πρωθυπουργό της χώρας; Τον Φώτη Κουβέλη ίσως;
Για να δούμε: θα συμφωνήσετε, φαντάζομαι, ότι ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό στο οποίο ο καπιταλισμός θεωρείται ως ο αδιαμφισβήτητος μονόδρομος και ότι το μόνο δίλημμα, πλέον, έχει να κάνει με την καπιταλιστική ποιότητα: Πλήρης ηγεμονία των αγορών με αυτορύθμιση ή πολιτικός έλεγχος με στόχο την διάσωση του κοινωνικού κράτους;
Μέχρι χθες, το δίλημμα αυτό, μεταφερόμενο στην εφαρμοσμένη πολιτική οδηγούσε σε δύο καταναγκαστικές επιλογές: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία. Και για τον «κόσμο» (τις κοινωνίες των πολιτών, τους «εργαζομένους», τους λαούς) η απάντηση ήταν «σοσιαλδημοκρατία». Ήταν απάντηση ενστικτώδης, επιλογή αναγκαστική, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: Αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...
Κάπως έτσι λειτούργησαν την περασμένη εικοσαετία οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών και... πήραν σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις των Ζοσπέν, Σρέντερ, Σημίτη κ.α.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού πού βιώνουμε σήμερα, με την ακραία ασυδοσία της αγοράς και τη δικτατορία των χρηματαγορών. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Γιωργάκη Παπανδρέου, Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς…
Ωστόσο, παρ’ όλο που εν μέσω κρίσης η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο πολιτικό ψευδώνυμο του νεοφιλελευθερισμού, επιχειρεί και σήμερα το βρώμικο παιγνίδι της ιδεολογικής παραπλάνησης των ζαλισμένων απ’ την ανεργία, την φτώχεια και την πολιτική κούραση Ευρωπαίων. Χθες, εις το όνομα του Φρανσουά Ολλάντ στη Γαλλία, αύριο, εις το όνομα του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (του SPD) στη Γερμανία. Σήμερα εις το όνομα του Ευάγγελου Βενιζέλου και, δυστυχώς, του πρώην… δικού μας Φώτη Κουβέλη στην Ελλάδα. Στα τραγικά καθ' ημάς...
Νίκος Τσαγκρής, 24/4/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου