Ποια «απέραντη σιωπή»; Ας πούμε τώρα την αλήθεια. Τον θόρυβο εννοούσε ο Ποιητής, όμως τον θόρυβο τον ζωικό – τους άγριους ήχους της ζωής γυμνούς, όπως τους γέννησε η φύση η ελληνική. Αυτό ακριβώς σημαίνει του Οδυσσέα Ελύτη η «απέραντη σιωπή»: σιωπή για να ακουστεί το Μέγα Ποίημα, ο ήχος της μεταθανάτιας ζωής…
Αυτό το «ποίημα» δεν υπάρχει πια, κι όπου υπάρχει σπάνιο είναι, πρέπει να ψάξεις να το βρεις. Στα βάθη του αρχιπελάγους, στα ερημικά νησιά, όταν ο ήλιος κατεβαίνει χαμηλά και σμίγει με τους βράχους αφήνοντας ψιθύρους, μυστικούς τριγμούς, καθώς θωπεύει τη θαλάσσια αρμύρα, τη ζεσταίνει και την κάνει αλάτι...
Αυτοί οι ήχοι, μάλιστα! Είναι οι ήχοι της «απέραντης σιωπής» και είναι ήχοι ακριβοί, όσο και η επιθυμία του ποιητή. Ή οι άλλοι: η μελωδία των κυμάτων, η συμφωνία των τζιτζικιών, η μαγική ανάσα των ανέμων - σφυρίγματα και βουητά, καθώς περνούν μέσα απ' τις πευκοβελόνες και τα πυκνά φυλλώματα αιωνόβιων πλατάνων. Κι ακόμα, το "τρι και τρι" του τριζονιού, το παιχνιδιάρικο τιτίβισμα ενός σπουργίτη, τα κελαηδίσματα των πιο καλλίφωνων πουλιών, τα ηδονικά μικρούλια βογγητά των μελισσών, καθώς γλυκαίνονται στα λουλουδένια βάθη...
Αυτοί οι «θόρυβοι» είναι, στ’ αλήθεια, η «απέραντη σιωπή» του ποιητή.
Κι ακόμα, οι ανθρώπινοι ήχοι, όμως ατόφιοι: κραυγές και ψίθυροι ερωτικοί, κουβεντολόι στις αυλές, στα καφενεία, γέλια και κλάματα παιδιών, η μουσική των λέξεων στα καλά βιβλία, το σφύριγμα ενός χαρούμενου αγοριού, ένα τραγούδι, όμως τραγούδι να τραγουδιέται απ' την ψυχή, να πιάνει τόπο...
Γέννηση, έρωτας, θάνατος, ζωή για τη ζωή. Αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία των ανθρώπων, όμως έτσι όπως καταντήσανε πώς να το ξέρουν...
Νίκος Τσαγκρής, 19/3/1996 Μετά την κηδεία του Οδυσσέα Ελύτη (Από τη συλλογή χρονογραφημάτων ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Εκδόσεις Καστανιώτη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου