Είχα καμιά εικοσαριά, τουλάχιστον, χρόνια να πάω σε διαδήλωση. Για τον ίδιο, περίπου, λόγο που, εδώ και καμιά εικοσαριά, επίσης, χρόνια έχω να πάω σε θέατρο: το «έργο» είχε καταντήσει ανούσιο, στημένο, βαρετό. Και καλά, στο θέατρο θεατής είσαι, το πολύ-πολύ να βαρεθείς τους θεατρίνους. Αλλά, στη διαδήλωση, ο θεατρίνος είσαι εσύ. Και διατρέχεις τον κίνδυνο να βαρεθείς τον εαυτό σου…
Τελευταία φορά είχα πάει στα «Γιαννίτσεια», όπως λέγαμε στην παρέα την διαδήλωση κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό˙ που ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες «εργατικές» διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης και έκανε τους ρομαντικούς της Αριστεράς να αναθαρρήσουν ότι… «να ‘το, πετιέται απ’ την αρχή, το εργατικό κίνημα»˙ αλλά ο Σημίτης την είδε τη δουλειά, ότι θα χάσει το… μεροκάματο, το απέσυρε το νομοσχέδιο, και το… εργατικό κίνημα γύρισε σπίτι…
Λοιπόν, που λέτε, είχα να πάω σε διαδήλωση απ’ τα «Γιαννίτσεια», μέχρι που πριν τρία χρόνια πήγα στα Μαγγίνεια (έτσι ονομάσαμε, στην παρέα, την διαδήλωση κατά της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης Μαγγίνα» για το ασφαλιστικό). Μικρότερη διαδήλωση απ’ τη «Γιαννίτσεια» αυτή, αλλά το ίδιο δυναμική, το ίδιο οργισμένη. Την είδε, ασφαλώς, και ο Καραμανλής τη δουλειά, ότι θα χάσει το… μεροκάματο. Και την «παγωσε» τη μεταρρύθμιση. Μαζί και τον Μαγγίνα…
Θέλω να καταλήξω ότι είχα να πάω σε διαδήλωση από τα Μαγγίνεια μέχρι που άρχισα να συχνάζω στα Λοβέρδια˙ έτσι λέμε στην παρέα τις διαδηλώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Λοβέρδου, για το ασφαλιστικό. Προχτές, να πούμε, κατηφόρισα και πάλι στη Σταδίου και έπιασα μια καλή θέση στο κιγκλίδωμα του πεζοδρομίου δίπλα στους άλλους παρατηρητές. Τα μπλοκ των διαδηλωτών (ντουντούκα, κεντρικό πανό, εργαζόμενοι – ντουντούκα, κεντρικό πανό, εργαζόμενοι) σε μια αργή, σχεδόν πένθιμη, αλληλουχία βημάτων, εναλλάσσονταν ατελείωτα: άνθρωποι κουρασμένοι, καθημαγμένοι από το βάρος μιας εργασίας που μεταβάλλεται σε δουλεία, από το άγος βίων αβίωτων. Και το κράτος τη δουλειά του, να τους ραντίζει χημικά και δακρυγόνα…
Φοβάμαι πώς αυτή η φορά είναι η Τρίτη και φαρμακερή, πως το νομοσχέδιο θα περάσει: τούτοι εδώ ψαρωμένοι είναι, δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν την βλέπουν τη δουλειά, ότι θα μείνουν χωρίς… μεροκάματο. Έχουν, βλέπετε, και την κάλυψη της «τρόϊκας». Και ποντάρουν σ’ αυτήν!..
Τελευταία φορά είχα πάει στα «Γιαννίτσεια», όπως λέγαμε στην παρέα την διαδήλωση κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό˙ που ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες «εργατικές» διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης και έκανε τους ρομαντικούς της Αριστεράς να αναθαρρήσουν ότι… «να ‘το, πετιέται απ’ την αρχή, το εργατικό κίνημα»˙ αλλά ο Σημίτης την είδε τη δουλειά, ότι θα χάσει το… μεροκάματο, το απέσυρε το νομοσχέδιο, και το… εργατικό κίνημα γύρισε σπίτι…
Λοιπόν, που λέτε, είχα να πάω σε διαδήλωση απ’ τα «Γιαννίτσεια», μέχρι που πριν τρία χρόνια πήγα στα Μαγγίνεια (έτσι ονομάσαμε, στην παρέα, την διαδήλωση κατά της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης Μαγγίνα» για το ασφαλιστικό). Μικρότερη διαδήλωση απ’ τη «Γιαννίτσεια» αυτή, αλλά το ίδιο δυναμική, το ίδιο οργισμένη. Την είδε, ασφαλώς, και ο Καραμανλής τη δουλειά, ότι θα χάσει το… μεροκάματο. Και την «παγωσε» τη μεταρρύθμιση. Μαζί και τον Μαγγίνα…
Θέλω να καταλήξω ότι είχα να πάω σε διαδήλωση από τα Μαγγίνεια μέχρι που άρχισα να συχνάζω στα Λοβέρδια˙ έτσι λέμε στην παρέα τις διαδηλώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Λοβέρδου, για το ασφαλιστικό. Προχτές, να πούμε, κατηφόρισα και πάλι στη Σταδίου και έπιασα μια καλή θέση στο κιγκλίδωμα του πεζοδρομίου δίπλα στους άλλους παρατηρητές. Τα μπλοκ των διαδηλωτών (ντουντούκα, κεντρικό πανό, εργαζόμενοι – ντουντούκα, κεντρικό πανό, εργαζόμενοι) σε μια αργή, σχεδόν πένθιμη, αλληλουχία βημάτων, εναλλάσσονταν ατελείωτα: άνθρωποι κουρασμένοι, καθημαγμένοι από το βάρος μιας εργασίας που μεταβάλλεται σε δουλεία, από το άγος βίων αβίωτων. Και το κράτος τη δουλειά του, να τους ραντίζει χημικά και δακρυγόνα…
Φοβάμαι πώς αυτή η φορά είναι η Τρίτη και φαρμακερή, πως το νομοσχέδιο θα περάσει: τούτοι εδώ ψαρωμένοι είναι, δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν την βλέπουν τη δουλειά, ότι θα μείνουν χωρίς… μεροκάματο. Έχουν, βλέπετε, και την κάλυψη της «τρόϊκας». Και ποντάρουν σ’ αυτήν!..
Νίκος Τσαγκρής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου