15 Ιανουαρίου 2009

Ο Ομπάμα και ο Spiderman


Στo τελευταίο τεύχος του Spiderman συμπρωταγωνιστεί ο Μπαράκ Ομπάμα: ο Πίτερ Πάρκερ, ως φωτορεπόρτερ, καλύπτει την τελετή εγκατάστασης του νέου προέδρου των ΗΠΑ (20 Ιανουαρίου 2009).Ξαφνικά, μέσα απ’ τον τηλεφακό του, βλέπει έναν δεύτερο Ομπάμα να περιφέρεται στον χώρο της τελετής. Δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι ο σούπερ κακός «Χαμαιλέων» που, μεταμφιεσμένος σε Ομπάμα, θέλει να γίνει πρόεδρος στη θέση του προέδρου. Αμέσως ο Πίτερ Πάρκερ γλιστράει στο μπλε-κόκκινο κολάν του Spiderman και ρίχνει ένα βρωμόξυλο στον «Χαμαιλέοντα».

Όλα τα λεφτά είναι τα κάδρα που απεικονίζουν τον Ομπάμα να ευχαριστεί σε στυλ γκέτο τον φίλο του (!) Spiderman, χτυπώντας κλειστές γροθιές στον αέρα˙ και τον άνθρωπο-αράχνη να του λέει, «yo man, αυτή είναι η μέρα σου» και, «I know, δεν θα σου κάνει καλό να σε δουν να έχεις κολλητιλίκια μαζί μου», παραπέμποντας στην προεκλογική κατηγορία της Σάρα Πέιλιν ότι ο έγχρωμος υποψήφιος των Δημοκρατικών είναι κολλητός με τρομοκράτες...

Είναι προφανές, ότι στο συγκεκριμένο τεύχος, ένας παγκόσμιος ήρωας, ο Spiderman, δουλεύει για τη συντήρηση της πρωτοφανούς, κατά την προεκλογική περίοδο, διαπλανητικής δημοφιλίας του Μπαράκ Ομπάμα। Δημοφιλία που, στην υπερβολή της, έφτανε να φαντασιώνεται τον έγχρωμο πλανητάρχη, όπως φαντασιώνεται τον ιδανικό αμερικανό πρόεδρο ο Ουϊλιαμ Μπλάμ στο βιβλίο του « Το Κράτος του Κακού»: Αν ήμουν πρόεδρος θα σταματούσα την «τρομοκρατία» τις τρείς πρώτες μέρες της προεδρίας μου. Πρώτα θα ζητούσα συγνώμη από τις χήρες και τα ορφανά, από τους βασανισμένους και εξαθλιωμένους, και από τα εκατομμύρια άλλα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Στη συνέχεια θα ανακοίνωνα με κάθε ειλικρίνεια και σε κάθε γωνιά του κόσμου ότι οι αμερικανικές επεμβάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν λήξει, και ΘΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΣΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ 51η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΑΛΛΑ - ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ - ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ!.

Καταλαβαίνετε, μόνο το τελευταίο αν έκανε τις τρεις πρώτες μέρες της προεδρίας του ο Ομπάμα, ο Spiderman θα του ήταν περιττός ως image maker. Η δημοφιλία του θα έφτανε στο pick της, θα γινόταν fan του ακόμα και ο… Μπιν Λάντεν. Μόνο που θα έμενε στην ιστορία ως ο πρόεδρος των τριών ημερών. Την τέταρτη θα τον είχαν δολοφονήσει!..

Νίκος Τσαγκρής

11 Ιανουαρίου 2009

Σφαγείς αμάχων, made in USA


Η «σφαγή» των αμάχων, κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας, παρομοιάζεται με την σφαγή δυόμισι χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, το Σεπτέμβρη του 1982.Τη σφαγή εκείνη επιμελήθηκε ο εθνικιστής Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς .

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20ου αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν φυσική: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε. Έκτοτε, η κατάστασή του χαρακτηρίζεται σταθερή, αν και όλες οι προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» από το κώμα έχουν αποβεί μάταιες. Ως εκ τούτου, αμφισβητούνται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω «σφαγέα» να επιμελείται των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας…

Άλλωστε οι τεχνικές της «σφαγής» της Γάζας διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα˙ οι οποίες, μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόσθηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862,του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους. Και εδώ είναι που προκύπτει αυτό που εξ αρχής ήθελα να πω, ότι η τεχνοτροπία των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική˙ συγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Made in USA είναι άλλωστε και τα μέσα σφαγής, η αισθητική, ο «πολιτισμός» των σφαγέων.

Κι ας οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και… βλέψεις. Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον. Την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας. Όσον αφορά τους σφαγείς αμάχων, βρώμικη και η φαντασία και η πραγματικότητα…

Νίκος Τσαγκρής

2 Ιανουαρίου 2009

Το σύνδρομο του «πατερούλη»


Η συμπεριφορά των χωρών του πρώην «ανατολικού μπλοκ» που, μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», έγιναν στα γρήγορα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μου φέρνει στο νου τη συμπεριφορά ορισμένων, κομμουνιστών υποτίθεται, δημοσιογράφων που αποχώρησαν το ’91 από τον Ριζοσπάστη (ακολουθώντας τον Γρηγόρη Φαράκο) και, στα γρήγορα, έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι του… αστικού Τύπου. Προτάσσοντας τα στήθη τους όχι για την υπεράσπιση του κόμματος αυτή τη φορά, αλλά για την υπεράσπιση των συμφερόντων των «καπιταλιστών εκδοτών». Που ήσαν πια τα αφεντικά τους!


Έτσι και οι συγκεκριμένες χώρες. Κάθε φορά που εγείρεται ένα φλέγον, να πούμε, διεθνές ζήτημα, υπερβαίνουν την (συνήθως μετριοπαθή) διπλωματία της Ε.Ε. και, με υπερβάλλοντα ζήλο σπεύδουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του νέου τους «πατερούλη», τον οποίο αναγνωρίζουν (μεταξύ μας, όχι αδίκως!) στο πρόσωπο του εκάστοτε προέδρου των ΗΠΑ. Για να καταλάβετε απολύτως τι εννοώ, σας θυμίζω την ενθουσιώδη στρατιωτική συμμετοχή της Πολωνίας στην παρανοϊκή εκστρατεία των ΗΠΑ κατά του Ιράκ.


Φυσικά, η σύγκριση που επιχειρώ είναι ασύμμετρη, αλλά ο συνειρμός προέκυψε (και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να καταγραφεί) όταν πληροφορήθηκα τη στάση της Τσεχίας απέναντι στις δολοφονικές επιχειρήσεις των ισραηλινών βομβαρδιστικών στη Λωρίδα της Γάζας. Με τον Τσέχο υπουργό Εξωτερικών Σβάρτσενμπεργκ να δηλώνει ότι οι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών δεν είναι παρά επιχειρήσεις αυτοάμυνας και ότι για όλα φταίνε οι Παλαιστίνιοι και η Χαμάς˙ υπερβαίνοντας σε πολιτική και διπλωματική βαρβαρότητα τον νέο του «πατερούλη» τον Τζορτζ Μπους. Μια δήλωση, μια στάση, η οποία συγκρούεται με την «πολιτισμένη» στάση της Ε.Ε. Που καταδικάζει τη βία (γενικά και απροσδιόριστα!॥) και απευθύνει έκκληση για εκεχειρία…


Δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να προσλαμβάνω την στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παρέμβαση ουσιαστική «με στόχο την αποκατάσταση του Δικαίου στην περιοχή», όπως την πλασάρουν στην εκλογική πελατεία τους οι ηγέτες των κυβερνητικών κομμάτων της. Είναι προφανές, πρόκειται για τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, τη «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Που, ωστόσο, φαίνεται πιο ανθρώπινη, πιο σκεπτόμενη, πιο πολιτισμένη να πούμε, από την βάρβαρη, ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την οποία σπεύδει να υιοθετήσει η (προεδρεύουσα της Ε.Ε., παρακαλώ) Τσεχία. Και είναι! Στο βαθμό που τα προσχήματα είναι πολιτισμός…


Νίκος Τσαγκρής