30 Δεκεμβρίου 2013

Ας τελειώσουν οι γιορτές...


Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.

Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας…

Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, νιώθω να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την… κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει;

Θέλω να γράψω ότι αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Μαζωνάκη και την Γαρμπή, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό επεισόδιο του Dancing with the stars, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν.

Δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου», δυό-τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.

Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν αρθρογράφος μιας εφημερίδας που γράφει ό,τι πρέπει, θα ήθελα να γράψω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό. Αυτό που μονάχα θέλω να δω είναι το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα»*…

Όμως, γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Το ελάχιστο, είναι αυτή η αίσθηση ανακούφισης που με διακατέχει καθώς τελειώνουν οι γιορτές… *Φερνάντο Πεσσόα, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

19 Δεκεμβρίου 2013

Ο Σόϊμπλε και η «επανίδρυση»


Η παράταση της Υπουργικής θητείας του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε προοιωνίζεται το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Εκτός κι αν επικρατήσει η ιδέα της επανίδρυσης

 Η παραμονή του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας (που είναι και το υπουργείο Οικονομικών της Ε.Ε.) σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον Ελληνικό και διεθνή Τύπο. Αλλά ανεπαρκώς. Μόνο στο επίπεδο των δημοσιονομικών συνεπειών του γεγονότος: «η δημοσιονομική πειθαρχία στις χώρες της ευρωζώνης θα ενταθεί», «οι πολιτικές της λιτότητας θα οξυνθούν», «η έξοδος από την κρίση θα καθυστερήσει». Τέτοιες προσεγγίσεις…

Ωστόσο, μια γνωστική, εντός πολιτικού χώρου και χρόνου, αξιολόγηση του γεγονότος, οφείλει να το ντύσει με την τραγικότητα που του αρμόζει: ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε δεν είναι ένα τυχαίο πολιτικό πρόσωπο, είναι ο βασικός εκφραστής της διάβρωσης της ευρωπαϊκής κουλτούρας από το σαράκι των ΗΠΑ. Και η παράταση της παραμονής του στην γερμανική κυβέρνηση προοιωνίζεται την οριστική κατάρρευση του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Το οριστικό τέλος της Ευρώπης του κοινωνικού κράτους, της Ευρώπης της αλληλεγγύης, της Ευρώπης της ισοτιμίας…

Ο πρωτοπόρος της διάβρωσης

Ας θυμηθούμε: όλα αρχίζουν τότε που η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε να παίρνει στα σοβαρά εκείνη την μπούρδα του Μπους για «πόλεμο του δυτικού κόσμου κατά της τρομοκρατίας»…

«Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι μια αμερικανική προσφορά στη δυτική κουλτούρα», απάντησε αμέσως ο διορατικός Νόαμ Τσόμσκι, προβλέποντας το κακό. Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε (υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας τότε) πρώτος μεταξύ των Ευρωπαίων κυβερνητικών παραγόντων, ανταποκρίθηκε στην αμερικανική… προσφορά: πρότεινε την επαναφορά της θανατικής ποινής στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Το μόνο που δεν εξήγησε ήταν εάν θα επέλεγε ο ίδιος τις περιπτώσεις των εγκλημάτων (ή των εγκληματιών;) που θα τιμωρούνται με θανατική ποινή ή θα άφηνε την λεπτή αυτή αποστολή στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Το γεγονός ότι ένας Ευρωπαίος κυβερνητικός αξιωματούχος προτείνει την εισαγωγή της θανατικής ποινής στο ποινικό Δίκαιο μιας χώρας – μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, από μόνο του, ένα γεγονός που προσβάλει βάναυσα την παραδοσιακά ανθρωποκεντρική ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα. Πολύ περισσότερο που ο Σόϊμπλε δεν έμεινε εκεί, πρότεινε ακολούθως την εφαρμογή της αμερικανικής νομοθεσίας για θέματα τρομοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή «το κράτος Δικαίου που λειτουργεί στην Ευρώπη είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει νέες απειλές, όπως η τρομοκρατία». Κόλαφος!.. Και ορυμαγδός αντιδράσεων από τον προοδευτικό Τύπο και τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η διαλυτική συνθήκη της Λισσαβόνας

Αλλά η αναμενόμενη ομοβροντία αντιδράσεων της ευρωπαϊκής κυβερνητικής ηγεσίας δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα, οι εντός και εκτός Γερμανίας, κυβερνητικές αντιδράσεις στην πρόκληση Σόϊμπλε υπήρξαν από ανύπαρκτες έως.. θετικές. Ενώ τα κορυφαία στελέχη του CDU εξέφρασαν τη στήριξή τους στον υπουργό Εξωτερικών. Σκέτη θλίψη …

Το τραγικό είναι ότι αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σταδιακά εκδηλώνεται μια σειρά συντεταγμένων πράξεων διάβρωσης του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, μια συστηματική ακολουθία αποδομητικών «μεταρρυθμίσεων». Αποκορύφωμα η συνθήκη της Λισσαβόνας (2007) που αποκαθηλώνει θεμελιώδεις ευρωπαϊκές πολιτικές και πολιτισμικές αρχές∙ μεταλλάσσοντας σταδιακά, την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα αμερικανικού τύπου καθεστωτικό υβρίδιο – υποχείριο της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ. Με την ευγενική φροντίδα της Γερμανίας και των Βορείων συμμάχων της και χορηγό την οικονομική κρίση.

Κεντρικός τοποτηρητής και πολιτικός εκφραστής αυτού του «καθεστώτος», ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Ο οποίος παραμένει υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και στη νέα κυβέρνηση, προφανώς για να συνεχίσει το έργο του. Ως το Ευρωπαϊκό τέλος..

 Η ιδέα της επανίδρυσης

Πραγματικά τώρα, το μόνο που μπορεί να αποσοβήσει το τέλος, θα ήταν μια απόπειρα «επανίδρυσης της Ευρώπης». Κι ας φαντάζει ως απίθανος στόχος, ας ακούγεται ως ιδέα πομπώδης, ή υπερφίαλη, ή ουτοπική, ακόμα και επικίνδυνη, αναλόγως του πολιτικού χρωματισμού των αυτιών που την υποδέχονται…

Προσωπικά την αντιλαμβάνομαι ως μια εξαιρετικά τολμηρή ιδέα, όπως πρέπει να είναι οι ιδέες και οι στόχοι μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς: «η Ευρώπη που οικοδόμησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυρίαρχων δυνάμεων της λαϊκής Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη των κοινών οραμάτων της αλληλεγγύης και της προόδου», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη Μαδρίτη. Και πρόσθεσε: «μια νομισματική ένωση που διαιρεί τα κράτη της, διαιρεί τις κοινωνίες των κρατών της, αυξάνει την ανεργία, τη φτώχεια και την κοινωνική πόλωση, ή θα επανιδρυθεί ή θα καταρρεύσει»…

Ακριβώς: η Ευρωπαϊκή Ένωση, εάν δεν επανιδρυθεί, θα καταρρεύσει. Και μέχρι να καταρρεύσει, θα παραμένει στην σημερινή βαρβαρότητά της: μια Ευρώπη που χαρίζει περισσότερο πλούτο στους πλούσιους και δυνατούς και περισσότερη φτώχεια, εξαθλίωση, ταπείνωση, στους φτωχούς και τους αδύναμους. Μια Ευρώπη αποκομμένη από την παραδοσιακή της πολιτική κουλτούρα, εντελώς άσχετη με την Ευρώπη των κοινών οραμάτων της αλληλεγγύης και της προόδου..

Νίκος Τσαγκρής

12 Δεκεμβρίου 2013

Μνημόνιο: το υπερόπλο της νέας τάξης

 
Η πολιτική της λιτότητας είναι μια πολιτική σχεδιασμένη για να αποτύχει. Στόχος το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού: του «κοινωνικού συμβολαίου»

Τα έχουμε μάθει απ’ έξω κι… ανακατωτά γιατί τα βιώνουμε, τα νοιώθουμε στο πετσί μας: η λιτότητα αυξάνει τη φτώχεια, η φτώχεια οδηγεί σε ύφεση, η ύφεση περιορίζει την ανάπτυξη, ο περιορισμός της ανάπτυξης αυξάνει την ανεργία, η αύξηση της ανεργίας οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια, που οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση και μηδενική ανάπτυξη και ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και φτώχεια, και μιζέρια και ούτω κάθε εξής…
Όλα αυτά για την αποπληρωμή του χρέους; Όχι, υποστηρίζουν κάποιοι αιρετικοί επιστήμονες, κάποιοι ανεξάρτητοι αναλυτές, κάποιοι αριστεροί πολιτικοί και διανοητές: είναι μια αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό. Εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο, στόχος είναι η υπονόμευση και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, η δημιουργία στρατιών ανέργων. Και, οι πολιτικές λιτότητας εξασφαλίζουν αυτόν τον στόχο…
Αν είναι έτσι, αν πρόκειται, πράγματι, για μια «αποτυχημένη πολιτική από σχεδιασμό», με τους στόχους που οι συγκεκριμένοι «αιρετικοί» περιγράφουν, και εάν το βασικό πειραματόζωο για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής αυτής είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες, τότε το πείραμα πέτυχε. Απολύτως!..

Έγκλημα χωρίς αιτία;

Σε πρώτη ανάγνωση το συγκεκριμένο «πείραμα», αυτή η «σχεδιασμένη για να αποτύχει πολιτική», μπορεί να εκληφθεί ως θεωρία συνωμοσίας. Αλλά η Ελληνική περίπτωση (που δεν είναι η μόνη, υπάρχει και η Πορτογαλική και η Κυπριακή και η Ιρλανδική και η Ισπανική και η Ιταλική) δεν είναι θεωρία, είναι μια πράξη. Μια τραγική πράξη, ένα ανεξήγητο πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό έγκλημα, οι στόχοι του οποίου παραμένουν θολοί, τα κίνητρα ανεξήγητα. Όλα αποδίδονται, γενικά και αφηρημένα, στην «οικονομική κρίση». Και, μόνο αυτοί οι «αιρετικοί επιστήμονες», οι «ανεξάρτητοι αναλυτές», οι «αριστεροί πολιτικοί και οι διανοητές» που είπαμε, επιχειρούν να αποκαλύψουν τους στόχους, να διερευνήσουν τα κίνητρα: πρόκειται για «μια σχεδιασμένη να αποτύχει πολιτική» που, με βασικό όπλο τη λιτότητα, στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, στη δημιουργία στρατιών ανέργων, την αποδυνάμωση της δημοκρατίας…
Ποιοι; Ποιοι είναι εκείνοι που εμπνεύστηκαν και εφαρμόζουν αυτή τη «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποιοι οι αυτουργοί του «εγκλήματος; Εδώ οι προσδιορισμοί αφήνονται μερικώς ασαφείς από τους «αιρετικούς ερευνητές»: την εμπνεύστηκε «το κεφάλαιο», ή «οι ολιγάρχες», ή «η κυρίαρχη οικονομική ελίτ». Όλοι πάντως, υπονοούν κάποιο οργανωμένο – ανοργάνωτο, κάποιο θεσπισμένο – αθέσπιστο (από την παγκόσμια οικονομική ελίτ) κράτος, πάνω από κράτη και κυβερνήσεις: οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πλούσιοι, μας λέει ο Τσόμσκι, βασίζονται σε αυτό που ο οικονομολόγος Ντιν Μπέικερ αποκαλεί «το συντηρητικό κράτος γκουβερνάντα», το οποίο και εκτρέφουν. Αυτό ισχύει -σε μεγάλο βαθμό- και για τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς…

Κυβερνήσεις γκουβερνάντες

«Κράτη γκουβερνάντες»! Υπέροχο!.. Κράτη - γκουβερνάντες των συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ: ακριβώς σαν το ελληνικό κράτος επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί… μεταξύ μας, για να υπάρξει κράτος – γκουβερνάντα χρειάζεται και κυβέρνηση γκουβερνάντα. Και η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου είναι η ιδανική γκουβερνάντα των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής ελίτ. Που είναι και συμφέροντα της ευρωπαϊκής κυρίαρχης ελίτ. Που, σύμφωνα με τους… αιρετικούς, πάντα, επιστήμονες και διανοητές, προωθεί μια «αποτυχημένη από σχεδιασμό πολιτική». Η οποία, «εκτός από την αποπληρωμή του χρέους με όποιο δυνατό μέσο» στοχεύει στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, τη δημιουργία στρατιών ανέργων κλπ, κλπ…

Πολύ ωραία. Αλλά γιατί; Προς τι αυτή η «σχεδιασμένη να αποτύχει» πολιτική; Ποια τα κίνητρα; Εδώ υπάρχουν απαντήσεις, πόρρω απέχουσες από… θεωρίες συνωμοσίας. Για να απαλλαγεί οριστικά η κυρίαρχη οικονομική ελίτ της Ε.Ε. από το βάρος του «κοινωνικού συμβολαίου» που, παραδοσιακά, χαρακτήριζε τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό…

Ποιοι ξηλώνουν το κοινωνικό κράτος;

Να πως το περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο πλαίσιο της πρόσφατης συνέντευξής του στην ΑΥΓΗ: το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου» είναι «ένα σχέδιο πολιτικής, βασισμένο στα συμφέροντα των σχεδιαστών του, που πιθανότερα είναι οι τραπεζίτες και οι διευθύνοντες σύμβουλοι, παρά οι… επιστάτες που καθαρίζουν τα γραφεία... Και συμπληρώνει: ο Μάριο Ντράγκι (σ.σ: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αυτοπροσώπως) σε μια συνέντευξή του, πληροφόρησε τη Wall Street Journal ότι «το παραδοσιακό κοινωνικό συμβόλαιο της ηπείρου» –ίσως η πιο σημαντική συμβολή της στον σύγχρονο πολιτισμό– «είναι ξεπερασμένο» και πρέπει να ξηλωθεί…»*

Όμως ο Ντράγκι είναι ένας κορυφαίος ευρωπαίος γραφειοκράτης που, μαζί με τους γραφειοκράτες της Κομισιόν και τους υποτιθέμενους πολιτικούς προϊσταμένους του – την κ. Μέρκελ τον κ. Ολάντ και τους άλλους κυβερνητικούς ηγέτες των χωρών – μελών της ευρωζώνης – υποτίθεται πως εργάζεται (και εκείνοι μαζί του) για να προστατεύσει τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους, να κρατήσει όρθιο τον βασικό πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το «κοινωνικό συμβόλαιο». Δεν είναι; Και σ’ αυτή την… καταραμένη συνέντευξη, στη Wall Street Journal εμφανίζεται να εργάζεται για το γκρέμισμα του «πυλώνα», το ξήλωμα του «κοινωνικού συμβολαίου»! Μπέρδεμα ε; Άντε τώρα να ξεχωρίσεις τον συνωμότη από τη θεωρία συνομωσίας…

*Συνέντευξη στους Χ. Ι. Πολυχρονίου – Αναστασία Γιαμαλή. 9.12.2013

Νίκος Τσαγκρής

5 Δεκεμβρίου 2013

Τρέχουν πίσω από τον Τσίπρα



Καθώς το κυβερνητικό μέλλον των Σαμαρά – Βενιζέλου προδιαγράφεται ως εξαιρετικά δυσοίωνο, οι δυό εταίροι πουλάνε επικοινωνιακά φύκια για αντιμνημονιακές κορδέλες

Και, ξαφνικά, οι Σαμαράς και Βενιζέλος, βάλθηκαν να μας παραστήσουν τους γενναίους, τους τολμηρούς, τους αποφασισμένους. «Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση, να προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες! Να νομοθετήσουμε χωρίς την έγκριση της τρόικας: εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τσίπρας!..
Μιλάμε για την απόλυτη αυτογελοιοποίηση, αλλά περί αυτού πρόκειται: το κυβερνητικό status των Σαμαρά – Βενιζέλου, (απ’ το οποίο πηγάζει και ο πυρήνας της κυβερνητικής προπαγάνδας κατά του ΣΥΡΙΖΑ) καθοριζόμενο από τις υπογραφές τους που, φαρδιά – πλατειά, κοσμούν το μνημόνιο, σημαδεύεται από την εκχώρηση της άσκησης της νομοθετικής εξουσίας στην «τρόικα» των δανειστών. Έτσι προέκυψε μια τερατώδης θεσμική στρέβλωση, απολύτως αναγκαία για την πολιτική επιβίωση του κυβερνητικού διδύμου Σαμαρά – Βενιζέλου: οποιαδήποτε νομοθετική απόπειρα του ελληνικού κοινοβουλίου χωρίς την έγκρισή τους, που δεν είναι παρά η έγκριση της τρόικας, καταγγέλλεται ως «μονομερής ενέργεια που οδηγεί στην έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ»…
Και ξαφνικά, το κυβερνητικό δίδυμο θέλει να φαίνεται πως απειλεί να διαπράξει το «έγκλημα» για το οποίο κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ: να νομοθετήσει «μονομερώς» για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας ρισκάροντας ακόμα και… grexit!.. Γιατί άραγε;

Στον αστερισμό των ευρωεκλογών

Σύμφωνα με πληροφορίες προερχόμενες από αξιόπιστες πηγές του στενού κυβερνητικού περιβάλλοντος, ο Σαμαράς αποδέχεται και ομολογεί ως ημερομηνία λήξεως της πρωθυπουργικής του θητείας τον Μάιο του 2014. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα εθνικές εκλογές από κοινού με τις ευρωεκλογές. Σημαίνει, ωστόσο, ότι δέχεται τον κοινό πολιτικό τόπο, σύμφωνα με τον οποίο, «οι ευρωεκλογές καθορίζουν απολύτως το μέλλον της συγκυβέρνησης, των κυβερνητικών εταίρων και των κομμάτων τους». Αντίστοιχη, βεβαίως, είναι και η προσέγγιση Βενιζέλου. Που δεν είναι προσέγγιση αλλά καταναγκασμός.
Με βάση αυτό το δεδομένο, η επικοινωνιακή – και όχι μόνον – πολιτική της κυβέρνησης, των κυβερνητικών εταίρων και των κομμάτων τους πρέπει, εφεξής, να αξιολογείται ως προεκλογική, να θεωρείται ως μέρος της καμπάνιας των ευρωεκλογών. Το ίδιο άλλωστε, λίγο – πολύ, ισχύει για όλα τα κυβερνητικά κόμματα της ευρωζώνης και τους ηγέτες τους: ήδη έχουν αρχίσει να διακρίνονται τα πρώτα ίχνη ευρωεκλογικού ρετούς στα «πρόσωπα» των συστημικών, κυρίως, ευρωπαϊκών κομμάτων.
Αλλά τι κάνουν, συνήθως, ενόψει ευρωεκλογών, οι συστημικοί ευρωπαίοι ηγέτες; Αποστασιοποιούνται απ’ το… σύστημα! Δηλαδή απ’ τους ίδιους τους εαυτούς τους: κρατούν αποστάσεις από τους «γραφειοκράτες της Κομισιόν», αποφεύγουν εμφανείς εμπλοκές σε αποφάσεις για νέα αντιλαϊκά μέτρα, νέες επιδοτήσεις βιομηχάνων και τραπεζιτών, νέες αδιέξοδες δημοσιονομικές οδηγίες…

Όλοι θα ντυθούν αντισυστημικοί

Τούτες οι ευρωεκλογές (Μάιος 2014), που γίνονται στον αφρό της ευρωζωνικής κρίσης και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στο επίπεδο των χειμαζόμενων από τα μέτρα λιτότητας λαών των χωρών – μελών της Ε.Ε., θα προκαλέσουν αντισυστημικές θύελλες. Στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας αναμένονται οβιδιακές μεταμορφώσεις: θα δούμε νεοφιλελεύθερους ηγέτες να αμφισβητούν τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και να αναθεματίζουν άλλους νεοφιλελεύθερους ηγέτες ότι άφησαν την τύχη της ευρωζώνης στο έλεος των κερδοσκόπων. Και θα δούμε συστημικούς σοσιαλδημοκράτες να ντύνονται ευρωσκεπτικιστές, κατηγορώντας άλλους συστημικούς σοσιαλδημοκράτες ότι πρόδωσαν την πολιτική δίνοντας το προβάδισμα στις αγορές.
Στη χώρα μας, είπαμε, φουντώνουν ήδη τα αντιμνημονιακά… πάθη: καθώς οι ευρωεκλογές καθορίζουν ως εξαιρετικά δυσοίωνο το μέλλον των ευρωσυστημικών Σαμαρά – Βενιζέλου, οι δυό εταίροι, με ελαφρά πηδηματάκια πάνω στο καυτό θέμα των πλειστηριασμών, το στρίβουν αντιμνημονιακά: να φανεί ότι και ο μνημονιακός έχει… ψυχή. Ότι ο Τσίπρας δεν είναι κάτι το μοναδικό. Ότι μπορούν κι αυτοί… «μονομερείς ενέργειες». Μπορούν κι αυτοί ρήξεις… Επικοινωνιακές κολοτούμπες. Στην πραγματικότητα (που και πάλι δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η εικονική – μιντιακή πραγματικότητα) η «μονομερής ενέργεια» θα «αποφευχθεί», (το θέμα των πλειστηριασμών θα λυθεί με… σκληρή διαπραγμάτευση) και το grexit θα… αποτύχει. Ωστόσο, πες, πες, κάτι θα μείνει. Μια αντιμνημονιακή αχλή, τα ίχνη μιας αντισυστημικής πούδρας στο πολιτικό μακιγιάζ του διδύμου των μνημονιακών κυβερνόντων: υπολείμματα χρήσιμα για μια ακόμη απόπειρα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος…

Νίκος Τσαγκρής