25 Ιουλίου 2010

Δυστυχώς, Απολύθηκα!..


Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2010

Σήμερα δεν θα γράψω το άρθρο μου για το Κυριακάτικο Έθνος. Πριν λίγες ώρες χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο αρχισυντάκτης, ένας συμπαθητικός δημοσιογράφος από εκείνους που, εμείς οι παλαιότεροι, αποκαλούμε «εργάτες του Τύπου». Με έκδηλο το τρακ στη φωνή του, ψέλλισε κάτι που είχα ήδη καταλάβει. Ότι είμαι στις μηνιαίες… οικονομίες της εφημερίδας: «Σιγά τις οικονομίες αλλά έτσι αποφάσισαν, να κόψουν τους συμβασιούχους συνεργάτες και, δυστυχώς, είσαι μέσα», απολογήθηκε. Σχεδόν τον παρηγόρησα, «εντάξει, δεν τρέχει τίποτα αγόρι μου, μην κάνεις έτσι», του είπα, και τον ευχαρίστησα που έκανε τον κόπο να με ενημερώσει.

Ψέματα; Οι περισσότεροι μαθαίνουν την απόλυσή τους από τον δικαστικό κλητήρα. Ενώ εγώ, δημοσιογράφος επώνυμος (!), προνομιούχος (!). Έτσι, και την προηγούμενη φορά – πριν έξι, περίπου, χρόνια – την έμαθα απ’ την εφημερίδα: την επόμενη μέρα, όταν είδα το καθημερινό μου χρονογράφημα να λείπει απ’ τη θέση του, στη δεύτερη σελίδα, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια.

Αλλά αυτή ήταν μια… πολιτική απόλυση: Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις του διευθυντή της εποχής, να πούμε. Να απαλύνω τον πόνο που προκαλούσε στον Γιωργάκη το άρθρο μου, που εν τέλει κόπηκε, επειδή καυτηρίαζε τον αφελή μεν, απροκάλυπτα εκλογοθηρικό δε, εναγκαλισμό του με τους Μάνο και Ανδριανόπουλο. Και τον νεοφιλελευθερισμό τους: «Όταν ο σοσιαλισμός κι ο νεοφιλελευθερισμός δίνουν τα χέρια και γίνονται συντρόφια κι όταν οι «σοσιαλιστές» που εν ονόματι του σοσιαλισμού μας κυβερνούσαν δεν νιώθουν φρίκη μπρος σ’ αυτή την βάρβαρη επιμειξία, αυτό το τέρας που γεννιέται μέσα στο σπίτι τους το ίδιο, δεν αντιδρούν, δεν επαναστατούν (δεν έχουν λόγο ή τον πνίγουν μπρος στη λιγούρα τους για κυβερνητικές καρέκλες) τότε...
»Τότε η φρίκη που εκμηδενίζει τους σκεπτόμενους πολίτες είναι λιγότερο ευγενής και διαβρωτική, αγγίζει χώρους βαθύτερα νυχτερινούς: είναι η επιθυμία να μην έχουμε σκέψη, η επιθυμία να μην έχουμε υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή πελπισία όλων των (πολιτικών) κυττάρων της ψυχής. Και η ξαφνική αίσθηση ότι είμαστε έγκλειστοι σε ένα κελί δίχως όρια..»…

Αλλά αυτή, είπαμε, ήταν μια πολιτική απόλυση. Η τωρινή όμως ήταν… οικονομική, στο πλαίσιο των μηνιαίων περικοπών της εφημερίδας. Στις οποίες, σύμφωνα με τον συμπαθή αρχισυντάκτη, «δυστυχώς ήμουν μέσα»…

- «Όχι», μου λένε φίλοι και συνάδελφοι, «πάλι για πολιτικούς λόγους… φαγώθηκες»! Εγώ, ωστόσο, δεν το πιστεύω. Γνωρίζω πολύ καλά την εκδοτική μιζέρια και ασχετοσύνη του Έθνους, την απόλυτη, σχεδόν, ελαφρότητα με την οποία λειτουργούν οι «μηχανισμοί». Ναι, μπορεί οι περικοπές να είναι… ποιοτικές υπό την έννοια ότι το χιλιάρικο που έπαιρνα για το αρθράκι ήταν μια σπάνια, για το Έθνος, ποιότητα!..
Όμως «Όχι», επιμένουν οι φίλοι και οι συνάδελφοι. «Είναι πολιτική η απόλυση». Ότι μετά τον Χαρβαλιά έβαλαν για διευθυντή ένα πασοκόσκυλο, λένε, κάποιον Μαχαίρα! Και εσύ, λένε, το ‘χεις παρακάνει. Όχι μόνο με τον Γιωργάκη αλλά με τους πολιτικούς, γενικώς!

Τέτοια λένε. Τι άλλο να πει κανείς;

Νίκος Τσαγκρής

15 Ιουλίου 2010

Αρκεί να δουλεύει το μαγαζί…


Υπερβάλλοντας, οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης περιγράφουν ως «τρικυμία στο ΠΑΣΟΚ» την εικόνα που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο κυβερνόν κόμμα. Με τις υπουργικές συγκρούσεις για το ασφαλιστικό και τα χρέη των νοσοκομείων, καθώς και τις διαφοροποιήσεις ορισμένων βουλευτών από την κυβερνητική προσήλωση στο μνημόνιο. Προσωπικά, αξιολογώ τις αντιδράσεις αυτές ως ανώφελες: τελευταίοι σπασμοί της ηττημένης από την οικονομία πολιτικής. Ή τελευταίες εκλάμψεις της δημοκρατίας στον θανάσιμο εναγκαλισμό της με τον καπιταλισμό…

Μια άλλη εκδοχή είναι ότι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, σπασμωδικά, αντιδρούν στην πλήρη παράδοση της δημοκρατίας στον καπιταλισμό – διότι περί αυτού πρόκειται – δεν εκφράζουν παρά το μεταμοντέρνο αντικαπιταλιστικό πάθος που περιγράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στην «Μιζέρια του Πλούτου»: πρόκειται για ένα ένθερμο πάθος, μια σχεδόν θρησκευτική μέθη, που αποτελεί τη μαύρη λειτουργία σε μια λατρεία στην οποία οι αντιδρώντες, πολιτικοί ή πολίτες, συμμετέχουν, έστω κι αν θέλουν να την ανατρέψουν.

Έτσι και οι «αντιδρώντες» του ΠΑΣΟΚ: είδαν τα ψέματα και την προπαγάνδα – τα δικά τους ψέματα, τη δική τους προπαγάνδα – για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» της «ελεύθερης αγοράς» να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι. Τώρα, μέσα στη βούληση τους να εξορκίσουν τους δαίμονες της αγοράς, φοράνε ακόμα τα στολίδια της ευσέβειας απέναντί της, έστω κι αν η ευσέβεια αυτή είναι αρνητική. Μπορεί το καπιταλιστικό είδωλο να ενθουσιάζει τους μεν και να προκαλεί το μένος των δε, όμως παραμένει είδωλο. Ένα… είδωλο παντρεμένο με τη γριά Δημοκρατία.

Πέρα από τα αστεία, ο υπεραιωνόβιος γάμος της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό έχει εκφυλισθεί: η δημοκρατία αδυνατεί πια να επιβάλει στον καπιταλισμό την μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Δεν τον τιθασεύει, δεν τον συγκρατεί, δεν τον περιορίζει, τον αφήνει να κερδοσκοπεί ασύδοτος. Εν ονόματι της «δημοκρατίας της αγοράς». Αλλά, πάλι με τα λόγια του Πασκάλ Μπρυκνέρ, «η δημοκρατία της αγοράς επιφέρει τη διαφθορά της ίδιας της δημοκρατίας, επειδή τοποθετεί την έδρα της νομιμότητας στην επιχείρηση και όχι πια στο κοινοβούλιο». Και προωθεί, προσθέτουμε εμείς, έναν τύπο πολιτικού, τον πολιτικό – μέτοχο. Να φροντίζει μόνο για την ικανοποίηση των ορέξεών του εν ονόματι της αρχής: «δεν πάει να χαθεί ο κόσμος όλος, αρκεί να δουλεύει το μαγαζί»…


Νίκος Τσαγκρής





1 Ιουλίου 2010

Τρίτη και φαρμακερή!..


Είχα καμιά εικοσαριά, τουλάχιστον, χρόνια να πάω σε διαδήλωση. Για τον ίδιο, περίπου, λόγο που, εδώ και καμιά εικοσαριά, επίσης, χρόνια έχω να πάω σε θέατρο: το «έργο» είχε καταντήσει ανούσιο, στημένο, βαρετό. Και καλά, στο θέατρο θεατής είσαι, το πολύ-πολύ να βαρεθείς τους θεατρίνους. Αλλά, στη διαδήλωση, ο θεατρίνος είσαι εσύ. Και διατρέχεις τον κίνδυνο να βαρεθείς τον εαυτό σου…

Τελευταία φορά είχα πάει στα «Γιαννίτσεια», όπως λέγαμε στην παρέα την διαδήλωση κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση για το ασφαλιστικό˙ που ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες «εργατικές» διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης και έκανε τους ρομαντικούς της Αριστεράς να αναθαρρήσουν ότι… «να ‘το, πετιέται απ’ την αρχή, το εργατικό κίνημα»˙ αλλά ο Σημίτης την είδε τη δουλειά, ότι θα χάσει το… μεροκάματο, το απέσυρε το νομοσχέδιο, και το… εργατικό κίνημα γύρισε σπίτι…

Λοιπόν, που λέτε, είχα να πάω σε διαδήλωση απ’ τα «Γιαννίτσεια», μέχρι που πριν τρία χρόνια πήγα στα Μαγγίνεια (έτσι ονομάσαμε, στην παρέα, την διαδήλωση κατά της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης Μαγγίνα» για το ασφαλιστικό). Μικρότερη διαδήλωση απ’ τη «Γιαννίτσεια» αυτή, αλλά το ίδιο δυναμική, το ίδιο οργισμένη. Την είδε, ασφαλώς, και ο Καραμανλής τη δουλειά, ότι θα χάσει το… μεροκάματο. Και την «παγωσε» τη μεταρρύθμιση. Μαζί και τον Μαγγίνα…

Θέλω να καταλήξω ότι είχα να πάω σε διαδήλωση από τα Μαγγίνεια μέχρι που άρχισα να συχνάζω στα Λοβέρδια˙ έτσι λέμε στην παρέα τις διαδηλώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο Λοβέρδου, για το ασφαλιστικό. Προχτές, να πούμε, κατηφόρισα και πάλι στη Σταδίου και έπιασα μια καλή θέση στο κιγκλίδωμα του πεζοδρομίου δίπλα στους άλλους παρατηρητές. Τα μπλοκ των διαδηλωτών (ντουντούκα, κεντρικό πανό, εργαζόμενοι – ντουντούκα, κεντρικό πανό, εργαζόμενοι) σε μια αργή, σχεδόν πένθιμη, αλληλουχία βημάτων, εναλλάσσονταν ατελείωτα: άνθρωποι κουρασμένοι, καθημαγμένοι από το βάρος μιας εργασίας που μεταβάλλεται σε δουλεία, από το άγος βίων αβίωτων. Και το κράτος τη δουλειά του, να τους ραντίζει χημικά και δακρυγόνα…

Φοβάμαι πώς αυτή η φορά είναι η Τρίτη και φαρμακερή, πως το νομοσχέδιο θα περάσει: τούτοι εδώ ψαρωμένοι είναι, δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν την βλέπουν τη δουλειά, ότι θα μείνουν χωρίς… μεροκάματο. Έχουν, βλέπετε, και την κάλυψη της «τρόϊκας». Και ποντάρουν σ’ αυτήν!..
Νίκος Τσαγκρής