Οι 152.000 ψήφοι οριστικής εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα, και οι «μηχανισμοί»

Ματιές στο παραπολιτικό και παρακομματικό παρασκήνιο του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ για την εκλογή Προέδρου και Κ.Ε. από την βάση 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Διαβάζω ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια για την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκλογές έγιναν την περασμένη Κυριακή, είναι ήδη Πέμπτη απόγευμα, κι εγώ εξακολουθώ να διαβάζω ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχόλια για την εκλογή του Προέδρου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. \

«Γιατί το κάνεις; Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρετό», μου λέει η φωνή της λογικής που μου… απέμεινε: ποιος νοιάζεται αν προηγείται σε σταυρούς προτίμησης για την Κεντρική Επιτροπή η Αχτσιόγλου ή η Δούρου, αν ο Τσακαλώτος είναι δέκατος έβδομος και ο Σκουρλέτης εικοστός δεύτερος, κι αν ο Πολάκης εκλέγεται πρώτος «και με διαφορά» στην Κρήτη; 

Σωστά, συνεχίζει η φωνή της λογικής, που είναι και φωνή της γνώσης από δεκάδες εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες τις οποίες έχω βιώσει (ως κομματικό στέλεχος στα νεανικά μου χρόνια) και έχω παρακολουθήσει και μελετήσει στη 40χρονη επαγγελματική μου θητεία ως δημοσιογράφος: ειδικά στα κυβερνητικά κόμματα, αριστερά ή δεξιά, μόνο οι ίδιοι οι υποψήφιοι και οι συγγενείς τους, η εκλογική πελατεία τους και η κομματική (και δημοσιογραφική) καμαρίλα νοιάζονται για τις πρωτιές. Και τις πανηγυρίζουν, και τις προμοτάρουν και τις εργαλειοποιούν προς όφελός τους…

 ******* 

Λοιπόν, που λέτε, το ποιος θα εκλεγεί πρώτος και ποιος εικοστός σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, ζήτημα των κομματικών μηχανισμών και της ποσοτικής και ποιοτικής δυναμικής τους… 

Το γεγονός, π.χ., ότι στις δέκα πρώτες εκλόγιμες θέσεις για την ΚΕ δεν βρίσκουμε κανένα από τα στελέχη της λεγόμενης «Ομπρέλας», φωτογραφίζει τεράστια ποσοτική αύξηση της δύναμης και, ταυτόχρονα, ικανή ποιοτική συρρίκνωση της δυναμικής των «προεδρικών» και των μηχανισμών τους εντός του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, τουτέστιν συρρίκνωση της αξιοκρατίας σε ελάχιστο βαθμό: ο συγκεκριμένος μηχανισμός δεν έδωσε χώρο στις δέκα πρώτες εκλόγιμες θέσεις (σ σ: απέκλεισε από τις πριμοδοτήσεις του) ούτε καν στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ένα από τα πλέον επιτυχημένα και χρήσιμα πολιτικά στελέχη του κόμματος… 

 Αντίθετα, πριμοδότησε στελέχη όπως ο Νίκος Παππάς. Ο οποίος πιστώνεται, βεβαίως, αμέριστη στήριξη προς τον Αλέξη Τσίπρα στη φάση του αρχικού κυβερνητικού του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα χρεώνεται μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες της «πρώτης φορά Αριστεράς»: την καταστροφική – λόγω του υπερβάλλοντος κομματικού πατριωτισμού του και της παροιμιώδους γνωστικής και διπλωματικής ασχετοσύνης γύρω απ’ το αντικείμενο που, ως υπουργός, εκλήθη να διαχειριστεί – πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όσον αφορά τα ΜΜΕ… 

******* 

Αν συνέχιζα αυτό το… ξόμπλιασμα προσώπων και πραγμάτων των κομματικών μηχανισμών και των συγκρούσεών τους εντός και εκτός του νέου ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, κι ακόμα.. χειρότερα από γεννήσεως ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα, αυτό που θα προέκυπτε δεν θα ήταν παρά ένα ακόμα βαρετό συμπίλημα ανάμεσα στα δεκάδες παρόμοια που, με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας. Τελεία και παύλα, λοιπόν στο παρακομματικό… ξεκατίνιασμα, και πάμε απ’ την αρχή… 

Το όλο εκλογικό εγχείρημα, οι αριθμοί, τα ποσοτικά και τα ποιοτικά στοιχεία του τελικού αποτελέσματος, συνιστούν μια ομόφωνη, οριστική – και γι’ αυτό καταλυτική για την περαιτέρω εξέλιξη και πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ψήφο εμπιστοσύνης των 152.000 παλαιών και νέων μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ προς τον πρόεδρό τους Αλέξη Τσίπρα: 

 

● Ψήφος εμπιστοσύνης οριστική, διότι αποδοκιμάζει και καταστέλλει (οριστικά ελπίζουμε) τις μικρότατες μεν, διαβρωτικότατες δε, αναίτιες και απρόκλητες αμφισβητήσεις του φυσικού ηγέτη της προοδευτικής παράταξης, εκ μέρους εσωκομματικών ομάδων ή ατόμων. 

 

● Ψήφος εμπιστοσύνης καταλυτική, διότι απελευθερώνει το βασικό δικαίωμα του προέδρου – ηγέτη να επιλέγει ελεύθερα τους βασικούς κομματικούς (Γραμματέα, Πολιτικό Συμβούλιο κλπ.), κοινοβουλευτικούς και κυβερνητικούς συνεργάτες του, με κριτήριο την εξυπηρέτηση του κυβερνητικού σχεδίου του κόμματός του… 

Και όχι με κριτήριο την σειρά κατάταξής τους στις εκλόγιμες θέσεις της νέας Κεντρικής Επιτροπής, με βάση τα χαρτάκια (πριμοδοτήσεις) των μηχανισμών.

Ο Κυριάκος , ο Αλέξης και ο… μπαλαντέρ

Οι δημόσιοι και παρασκηνιακοί διαγκωνισμοί μεταξύ Μητσοτάκη, Τσίπρα και Ανδρουλάκη για την ηγεμονία της Δημοκρατικής Παράταξης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Καθώς ο λαός ξαναλέει το ψωμί ψωμάκι και η χώρα καταβυθίζεται για μια ακόμα φορά σε καθεστώς δημοσιονομικής ανισορροπίας, οι πολιτικοί μας ταγοί περί την ηγεμονία τους επί εκλογικών περιοχών και παρατάξεων τυρβάζουν. Και συνεδριάζουν, και συσκέπτονται, και επιχειρούν, και διεκδικούν: σαν γαιοκτήμονες που ονειρεύονται να επεκτείνουν τα όριά των κτημάτων τους εισβάλλοντας στα χωράφια του γείτονα…

 

Οι τρεις… μεγαλοτσιφλικάδες, κυρίως: ο Κυριάκος, ο Αλέξης    και ο μπαλαντέρ, τουτέστιν ο νεόκοπος ηγέτης του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο και οι δυό «μονομάχοι» λογάριαζαν για συγκυβερνητικό μπαλαντέρ. Εκείνος όμως, απ’ τη στιγμή που φόρεσε ξανά την κονκάρδα με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, έπαθε… Ανδρέα Παπανδρέου. Και άρχισε να φαντασιώνεται ηγεμονία επί μιας –κάποιας–  «Δημοκρατικής Παράταξης» με καπελωμένες τις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις: «Επέστρεψαν οι προσδοκίες να γίνει ξανά η Δημοκρατική Παράταξη, μαζί με τις δυνάμεις της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και των κινημάτων της οικολογίας, η φωνή της δημιουργικής Ελλάδας. Της Ελλάδας της προόδου, της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης».

Λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, φυσικά. Γιατί, όπως έλεγε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις,  οι πολιτικές παρατάξεις βασίζονται πάνω σε μια φορτισμένη παρεξήγηση των μαζών: «Οι μάζες νομίζουν πως εκπροσωπούνται και οι παρατάξεις με τη σειρά τους νομίζουν ότι… εκπροσωπούν. Λάθος καλοπροαίρετο που, όμως, δημιουργεί κακοπροαίρετες σχέσεις που υποσκάπτουν τη δομή της πολιτείας και της προσδίδουν όψη ετοιμόρροπου νεοκλασικού μεγάρου…».

 

*******

Ο Κυριάκος, απ’ την άλλη, γνωρίζοντας την καταγεγραμμένη στις αληθινές δημοσκοπήσεις ελεύθερη πτώση του που καθιστά ανέφικτο τον δεδηλωμένο πόθο του για αυτοδυναμία του κόμματός του, το παλεύει επιχειρώντας επικοινωνιακή (σ.σ.: τι άλλο;) επαναφορά στο κέντρο. Φαντασιωνόμενος κι αυτός(!) εκλογική ηγεμονία επί της κεντρώας περιοχής της Δημοκρατικής Παράταξης: «Χωρίς το κέντρο εκλογές δεν κερδίζεις», αποκάλυψε… ανέμελα  στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα.

 

Τις επόμενες δε ημέρες, στο συνέδριο της ΝΔ, οριοθέτησε τη  στρατηγική του… φαντασίωση ως εξής: «Για να αποκλειστεί ο εφιάλτης (σ.σ.: η απώλεια της αυτοδυναμίας λόγω… απλής αναλογικής) πρέπει  να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση (σ.σ.: του εκλογικού νόμου) στην πρώτη κάλπη. Γι’ αυτό, «η ΝΔ δυναμώνει τον ενωτικό της χαρακτήρα ως το προοδευτικό κεντροδεξιό κόμμα που θα συγκλίνουν όλα τα ρεύματα που θεωρούν εθνική αναγκαιότητα μια σταθερή (!) Ελλάδα»…

 

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φόρα που ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας φαντασιώνεται ηγεμονία επί της Δημοκρατικής Παράταξης. Το έκανε κι ο προηγούμενος, ο Αντώνης Σαμαράς, λίγο πριν την αποδρομή της κυβέρνησής του (τον Σεπτέμβριο του 2014) υπό την πίεση του επελαύνοντος, τότε, Αλέξη Τσίπρα, με εκείνο το γελοίο και ανιστόρητο «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»…

 

Το οποίο, εμείς οι δημοσιογράφοι της κεντροαριστερής πιάτσας, είχαμε εισπράξει ως μία ακόμα, την έσχατη ίσως, σπασμωδική απόπειρα πολιτικής εξαπάτησης του Αντώνη Σαμαρά. Αυτή τη φορά, όχι μόνο του εκλογικού σώματος αλλά και της ίδιας της «παράταξής» του: των καραμανλικών στελεχών της, ενώπιον των οποίων εκστόμισε την συγκεκριμένη μπαλαφάρα…

 

*******

Θυμάμαι πως η διασκεδαστική πλευρά της συγκεκριμένης μπαλαφάρας Σαμαρά είχε πάρει διαστάσεις φαρσοκωμωδίας, με την αντίδραση του συντρόφου και συγκυβερνήτη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και των στελεχών της…  παράταξής του: «Φτάνει πια, κύριε Σαμαρά» (αυτό δεν τόλμησαν να το πουν), «ας σεβόμαστε τις έννοιες και την ιστορία» (αυτό το είπαν), «εμείς είμαστε η Δημοκρατική Παράταξη»!..

Μάλιστα! Η Δημοκρατική Παράταξη της τάξεως του 5%, σχολίαζαν γελώντας τα κεντροαριστερά δημοσιογραφικά πλήθη. Και στο καπάκι, «δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα»…

 

Ωστόσο, η επιστήμη μας λέει ότι  η μπαλαφάρα Σαμαρά και η γελοία διαμάχη του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο για την… ιδιοκτησία της Δημοκρατικής Παράταξης – όσο και οι τωρινοί διαγκωνισμοί μεταξύ Κυριάκου, Αλέξη και… «μπαλαντέρ» για τον έλεγχό της –  δεν συνιστούν καμιά πρωτοτυπία: έχουν τις ρίζες τους «στην περίοδο ανάπτυξης των τριών ιδεολογιών του σύγχρονου κόσμου (του «συντηρητισμού», του  «φιλελευθερισμού» και του «σοσιαλισμού») και επαναλαμβάνονται διαρκώς στη διάρκεια δυόμισι αιώνων πολιτικής ιστορίας (1789 – 2022).

 

Οφείλω να σας πω, επίσης, ότι το μόνο ουσιώδες που απέμεινε απ’ αυτή τη  γελοία κόντρα Σαμαρά – Βενιζέλου που σας θύμισα, είναι μια ρήση του τότε εκπρόσωπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Δ. Καρύδη: «Η δημοκρατική παράταξη ήταν και είναι ιστορικά και ιδεολογικά η «άλλη» παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ», είχε δηλώσει εμφατικά. Παραδεχόμενος ότι η «Δημοκρατική Παράταξη» της εποχής (ως… η «άλλη παράταξη σε σχέση με τη ΝΔ) ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ!...

 

Όπως και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!.. Ανεξάρτητα αν ο τρίτος – της παρέας των… «μεγαλοτσιφλικάδων», που λέγαμε– ο πρόεδρος της «άλλης παράταξης σε σχέση με τη ΝΔ», Αλέξης, Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί δηλώνει με περισσή ακρίβεια ότι το κόμμα του «καταλαμβάνει προνομιακό χώρο στη Δημοκρατική Παράταξη, ωστόσο δεν έχει την αποκλειστικότητά της»…

 

Κι ας έχει κατακτήσει με την αξία του – κι όχι με ξένες πλάτες – τον τίτλο του πλέον δημοφιλούς και αδιαμφισβήτητου ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. 

 

 

 

 

Θέλει αρετή και τόλμη η αδέσμευτη δημοσιογραφία…

\

Ειδικά στην εποχή μας, μια εποχή πολιτικών και μιντιακών τεράτων που τρέφονται με δημοσιογραφικό αίμα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Την 3^η Μαϊου 2022, «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», όπως και πέρσι και πρόπερσι την ίδια μέρα, διαβάσαμε ωραίες ανακοινώσεις για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αδέσμευτη, ελεύθερη, αλογόκριτη, δημοσιογραφία, οι αδέσμευτοι, ελεύθεροι, αλογόκριτοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο.

 Στις φετινές – όπως και στις περσινές και τις προπέρσινες και… πάει λέγοντας – ανακοινώσεις για την «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», κυριάρχησαν απ’ τη μια οι εθιμοτυπικές – εξουσιαστικές (καθεστωτικές, κυβερνητικές, κομματικές, κλπ.) ανακοινώσεις ρουτίνας, όπως αυτή του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου Γ. Οικονόμου («Η υποστήριξη των ΜΜΕ είναι ζήτημα Δημοκρατίας» κλπ., κλπ.), που θυμίζουν το περιεχόμενο ευχετηρίων καρτών για την…  Παγκόσμια Ημέρα των Ερωτευμένων, κι απ’ την άλλη  οι πιο  μαχητικές και καταγγελτικές: αυτές των ελληνικών και ξένων δημοσιογραφικών ενώσεων και οργανώσεων, όπως η  Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΔΟΔ), οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», η ΕΣΗΕΑ κ.α.

 

Οι δεύτερες – όπως και οι περσινές και οι προπέρσινες – εστίαζαν στην διεθνώς αυξανόμενη τάση εξουσιαστικών (καθεστωτικών, κυβερνητικών, εταιρικών, κομματικών, κλπ.)  παρακολουθήσεων (σ σ: κατασκοπεύσεων των κινητών τους) των αδέσμευτων δημοσιογράφων – ερευνητών με εξελιγμένα ψηφιακά μέσα, και εν τέλει την στοχοποίηση και την «εξόντωσή» τους.

 

Τελευταίο παράδειγμα, η απίστευτη και όμως… ελληνική  περίπτωση διεθνών διαστάσεων, της σκανδαλώδους παρακολούθησης του ερευνητή δημοσιογράφου Θανάση Κουκάκη από την ΕΥΠ Μητσοτάκη (μη… γελάτε, άμεσος προϊστάμενός της είναι) διότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (insidestory.gr), «ερευνούσε  επιχειρηματικά συμφέροντα που επωφελούνταν από νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησής του»!...

 

*******

Και, βέβαια, το φαινόμενο SLAPP (Strategic lawsuits against public participation / Στρατηγικές αγωγές κατά της δημόσιας συμμετοχής), την διαρκώς αυξανόμενη βιομηχανία αγωγών από πολιτικούς αξιωματούχους (και άλλα φυσικά ή νομικά δημόσια πρόσωπα –ακόμα και κυβερνήσεις– κατά  δημοσιογράφων που, ασκώντας το βασικό καθήκον τους, τους κρίνουν ή τους επικρίνουν. Αποσκοπώντας, βέβαια, στη λογοκρισία, τον εκφοβισμό και τη φίμωση των δημοσιογράφων… «επικριτών τους», καθώς τους επιβαρύνουν με το κόστος μιας νομικής υπεράσπισης μέχρι να εγκαταλείψουν την κριτική ή την αντίθεσή τους.

 

Όπως η απίστευτη και όμως… ελληνική περίπτωση εξώδικου τελεσίγραφου μετά απειλής αγωγής τύπου SLAPP, ενός αριστερού, υποτίθεται, πολιτικού αξιωματούχου (του βουλευτή Επικρατείας και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Πάνου Σκουρλέτη, κατά του έγκριτου δημοσιογράφου – πολιτικού αναλυτή Γιώργου Λακόπουλου, επειδή…  τόλμησε να αναδείξει και να καυτηριάσει πολιτικές πράξεις και θέσεις και συμπεριφορές του…

 

Πράξεις, θέσεις, και συμπεριφορές που –κατά τη γνώμη του Γ. Λακόπουλου και όχι μόνον– συνιστούσαν ένα διαρκές  φαινόμενο υπονόμευσης του προσυνεδριακού και συνεδριακού εγχειρήματος του Αλέξη Τσίπρα για μια κυβερνητική προοπτική του κόμματος της αξιωματικής  αντιπολίτευσης: «Ο θρίαμβος Τσίπρα στο συνέδριο μετέτρεψε τον Σκουρλέτη σε μαινόμενο υπονομευτή του επιτεύγματος να βγει το κόμμα ενωμένο και πιο ισχυρό από την κορυφαία εσωτερική διαδικασία του»…    

Κατά τα λοιπά, την 3^η Μαϊου 2022, «Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας», μάθαμε ότι, στη φάση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, η Ελλάδα κατρακύλισε 38 ολόκληρες θέσεις προς τον πάτο του δείκτη των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα» για την ελευθερία του Τύπου, και ότι βρίσκεται πλέον στην 108η θέση της παγκόσμιας κατάταξης: κάτω από χώρες όπως η Τυνησία, το Τόγκο, η Μποτσουάνα...

*******

Και, βέβαια, στη χειρότερη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Πιο χαμηλά ακόμα και από την Ουγγαρία του ακροδεξιού Ορμπάν!.. Και να φανταστείτε πως είχα δεοντολογικές  επιφυλάξεις όταν, μόλις προχθές, έγραφα ότι «όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Ορμπάν έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50% των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές».

 

Πώς να το κάνουμε, ειδικά στην εποχή μας, μια εποχή πολιτικών και μιντιακών τεράτων που τρέφονται με δημοσιογραφικό αίμα, θέλει αρετή και τόλμη η αδέσμευτη δημοσιογραφία... Και συμπεριφορική προσοχή: γιατί,  αν είσαι δημοσιογράφος και αρχίσεις τα κολλητιλίκια με τους πολιτικούς και τους εκδότες, να συχνάζεις στα στέκια τους, να ζυμώνεσαι μαζί τους, το πιθανότερο είναι να προσεγγίζεις τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα με τον τρόπο που τα προσεγγίζουν εκείνοι, με την ελαφρότητα, δηλαδή, και την αλαζονεία, και τον συμφεροντολογικό κυνισμό, την ανηθικότητα εν τέλει, του επαγγελματία πολιτικού και του εκδότη –που δεν είναι εκδότης, εφοπλιστης, εργολάβος ή προμηθευτής του Δημοσίου είναι– τότε… 

Τότε, θα χάσεις την επαφή σου με την πεμπτουσία της πολιτικής (την αέναη ανθρώπινη δράση για την αριστοτελική «αγαθή κοινωνία» στην εξέλιξή της) και της δημοσιογραφίας, (την συνείδηση ότι η ενημέρωση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης), και θα αρχίσεις να μοιάζεις με τους επαγγελματίες πολιτικούς: να ασκείσαι κι εσύ, όπως εκείνοι, στην κατεργασία παραπολιτικών στοιχείων που συνθέτουν μικροπολιτικά σενάρια τόνωσης και επιβίωσης του συστήματός που τους βολεύει…

 

Σενάρια που καταλήγουν στα ηλεκτρονικά και έντυπα πρωτοσέλιδα, καθώς και στα δελτία των οκτώ, ως πολιτικές εξελίξεις. Να κάνεις, εν τέλει, ό,τι κάνουν οι πολιτικοί και οι εκδότες ενώ εξακολουθείς να δηλώνεις «δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ»...

Πότε Όρμπαν, πότε Μακρόν, πάντα... Μητσοτάκης

\

Οι εφιαλτικές ομοιότητες του κυβερνητικού προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού, με αυτά των νεοεκλεγέντων ηγετών Γαλλίας και Ουγγαρίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Λίγο μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών, οι υπουργοί Μπαρμπαρά Πομπιλί και Ζοέλ Ζιρό απαθανατίστηκαν από τις κάμερες να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time των Daft Punk στο Πεδίο του Άρεως, στο Παρίσι, στη σκιά του Πύργου του Άιφελ, εκεί όπου οι υποστηρικτές του Μακρόν είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τη νίκη τους.

Η σκηνή  θεωρήθηκε ολωσδιόλου εκτός τόπου και χρόνου από πολλούς, ανάμεσά τους κι από τον αρχηγό των Πράσινων, Ζουλιέν Μπαγιού, ο οποίος έκρινε 'απρεπείς' τους πανηγυρισμούς «τη στιγμή που η χώρα είναι κατακερματισμένη» και  σύγκρινε τον DJ στη γιορτή του Μακρόν με 'την ορχήστρα στον Τιτανικό καθώς βυθιζόταν'.

Φανταστείτε την ίδια σκηνή α λα ελληνικά: Να έχει επικρατήσει στις… μαγιάτικες εκλογές ο Μητσοτάκης και, λίγο μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, οι υπουργοί Άδωνης Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης να χορεύουν υπό τους ήχους του One More Time  στο Ζάππειο, όπου συγκεντρώθηκαν, λέει, οι φανατικοί νεοδημοκράτες για να γιορτάσουν τη νίκη του κόμματός τους. Μιλάμε, σκέτος εφιάλτης!..

Θα μου πείτε, «και γιατί να έχει επικρατήσει ο Μητσοτάκης και όχι ο Τσίπρας στις… μαγιάτικες εκλογές και να μη χορεύουν  (στη θέση των Γεωργιάδη, Βορίδη και Πλεύρη) οι Πολάκης, Φίλης και… Σκουρλέτης, ας πούμε;».

Θα σας απαντήσω ότι η φαντασία σας κρασάρει την πραγματικότητα όπως ένα μπλέντερ τα υλικά μιας παράταιρης συνταγής: καμιά σχέση δεν έχει ούτε ο Μακρόν ούτε ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα, ενώ ο δεύτερος ταιριάζει με τον πρώτο. Αν όχι απόλυτα, κατά το ήμισυ…

*******

Το άλλο του μισό (του κ. Μητσοτάκη) φέρει αρκετά από τα εξουσιαστικά αποτυπώματα που αφήνει στο «σώμα» της Ευρώπης ο ακροδεξιός Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν: χρησιμοποιεί κάθε μέσο που διαθέτει μια αυταρχική κυβέρνηση στο οπλοστάσιο της, ξοδεύοντας τους πόρους του κράτους για τη χρηματοδότηση του καθεστώτος που τον στηρίζει…

Όπως ο Μητσοτάκης, έτσι κι εκείνος, έχει δημιουργήσει ένα στημένο περιβάλλον Μέσων Ενημέρωσης όπου, εκτός από όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, ακόμη και το 50 τοις εκατό των εμπορικών μέσων ελέγχεται από το κυβερνητικό κόμμα και χρηματοδοτείται από κυβερνητικές πηγές.

Κατά τα λοιπά, όπως ο Μητσοτάκης, έτσι και ο Μακρόν, αντί να αποστασιοποιηθεί από την άκρα δεξιά, «παίζει επικίνδυνα στο τερέν της υιοθετώντας σκληρή στάση για τη μετανάστευση, με τους αστυνομικούς να καταστρέφουν σκηνές προσφύγων στο Καλαί, επικαλούμενος τη γλώσσα του ιδρυτή της ακροδεξιάς ομάδας Action Française στην γαλλική εθνοσυνέλευση».

Γενικότερα, όπως ο Μητσοτάκης έτσι και ο Μακρόν, κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης προεδρικής θητείας του απέκτησε τη φήμη του «προέδρου των πλουσίων». αφού «μείωσε τον φόρο περιουσίας, επιδίωξε αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα και επέβαλε φόρο στα καύσιμα που πυροδότησε το κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Ένα αυταρχικό στυλ συνέβαλε στην ευρέως διαδεδομένη εντύπωση ότι η δεδηλωμένη πρόθεση του κ. Μακρόν να μετασχηματίσει και να απελευθερώσει τη γαλλική οικονομία θα πραγματοποιούνταν εις βάρος των λιγότερο εύπορων»*.

*******

Η εφημερίδα Le Monde περιέγραψε την επικράτηση του Μακρόν στον δεύτερο γύρο ως «μια βραδιά δίχως θρίαμβο» εξαιτίας του «ιστορικού αποτελέσματος» της ακροδεξιάς. Ενώ το κανάλι France 24 χαρακτήρισε τη νίκη του ως «Πύρρειο», υπονοώντας ότι βασίστηκε σε απώλειες τόσο σημαντικές που ισοδυναμεί σχεδόν με ήττα.

Επί της ουσίας, ωστόσο, η «δεύτερη φορά Μακρόν» – λόγω της εφιαλτικής αύξησης των δυνάμεων της ακροδεξιάς και όχι μόνο – θα μείνει στην ιστορία σαν ντεζαβού στο τετράγωνο (déjà-vu2) της παρθενικής ανόδου του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, όπως την όριζε τότε, (7 Μαΐου 2017)  ο Γάλλος οικονομολόγος και αρθρογράφος της Monde Diplomatique Φρεντερίκ Λορντόρν: «δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος…».

Και το εξηγούσε ως εξής:  «Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης».

Τέλεια: Ένα άτομο «να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να “το σκέφτεται”, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης»!.. Μα δεν είναι σαν να περιγράφει επακριβώς το κυβερνητικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη;

*Κριτικά στοιχεία για τον Μακρόν από την αρθρογραφία της  Pauline Bock στον Guardian

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το «Νέο Εμείς», εντός του

Ένα «Εμείς» δημοκρατικό, ακομπλεξάριστο, απαλλαγμένο από δογματικές ιδεοληψίες, το οποίο θα περιλαμβάνει ανθρώπους  από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται  ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Παρά τις εγωκεντρικές μουτζούρες ορισμένων εκ των εκφραστών των ακυρωμένων (από το 75% των συνέδρων) μειοψηφικών «θέλω» που, μετά το θριαμβικό «κλείσιμο» του Αλέξη Τσίπρα, κατάφεραν να λεκιάσουν την αυλαία του 3^ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το εν λόγω συνέδριο ήταν πράγματι, «ένα  συνέδριο τομής και συνέχειας», ιδιαίτερα όσον αφορά τον επιθυμητό μετασχηματισμό του κόμματος:   

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιδιώκει να περιλάβει όσους και όσες εμπνέονται από τις πιο λαμπρές παραδόσεις της Αριστεράς: από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη δημοκρατική έκρηξη του '81, παρά τις όποιες αντιφάσεις της».

Αυτή η παράγραφος της πολιτικής απόφασης, ιδιαίτερα το υπογραμμισμένο τμήμα της, αποτελεί προοίμιο του «Νέου Εμείς» του μετασυνεδριακού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που, κατά τη γνώμη μου, είναι η μέγιστη τομή και, αν ευδοκιμήσει στην πράξη, η μέγιστη κατάκτηση του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ: Το «Νέο Εμείς» περιλαμβάνει ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, αποσαφηνίζουν οι συντάκτες της πολιτικής απόφασης του Συνεδρίου…

Και το αιτιολογούν ως εξής: «Οι βαθιές αλλαγές και οι μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος. Είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, της αυτενέργειας και της διαπλαστικής δράσης των κοινωνικών μερίδων, των ομάδων και των ανθρώπων που συνιστούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της».

*******

Αυτό το «Νέο Εμείς» του νέου (μετασυνεδριακού) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, καταστατικά τουλάχιστον, εξοστρακίζει το παλιό «Εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ της «πρώτη φορά Αριστεράς»: εκείνο το δογματικό, το σεχταριστικό, το περιοριστικό για ένα σύγχρονο κυβερνητικό κόμμα της Αριστεράς «Εμείς». Για το οποίο, από το 2019 ήδη (μετά την εκλογική «ήττα» της 7^ης Ιουλίου και με αφορμή τους προβληματισμούς και τις εσωκομματικές κόντρες για το «άνοιγμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την κεντροαριστερά και την ηλεκτρονική εγγραφή νέων μελών μέσω iSYRIZA), έγραφα στην ΑΥΓΗ* ότι ήταν καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα: 

 

«Είναι καιρός να απαλειφθεί από την αριστερή κουλτούρα η αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας ότι “Εμείς” είμαστε καλύτεροι απ’ τους “Άλλους”: «Εγώ είμαι άραγε Εμείς;», αναρωτιέμαι κάθε φορά που ακούω -από φίλους και συντρόφους – κυρίως όμως από κομματικούς αξιωματούχους – αυτό το αλαζονικό και ναρκισσιστικό «Εμείς»…

 

Περιττό να πω ότι ήταν αυτό ακριβώς το «Εμείς» (το αλαζονικό, το ναρκισσιστικό, το σεχταριστικό) που σφράγιζε (από τότε!) τη ρητορική του βουλευτή Επικρατείας και γραμματέα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Πάνου Σκουρλέτη (και όλων των εκφραστών των μειοψηφικών τάσεων εντός και εκτός(!) ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, σε κάθε αναφορά τους στον επιθυμητό ΣΥΡΙΖΑ: «Εμείς δεν πιστεύουμε σε ένα κόμμα οπαδών. Δεν θέλουμε followers(!), θέλουμε μέλη που να έχουν μια ουσιαστική σχέση με την πολιτική, να συνδιαμορφώνουν τα πράγματα»…\

*******

Ρητορική που, ενώ σε πρώτη ανάγνωση έμοιαζε σωστή, καθώς κινείτο στο πλαίσιο των χρηστών κομματικών ηθών της ανανεωτικής Αριστεράς, άδειαζε ωστόσο, αν όχι το κόμμα του οποίου ο ίδιος ηγείτο (τον προσυνεδριακό ΣΥΡΙΖΑ), την συντριπτική πλειονότητα των εκατομμυρίων δημοκρατών, σοσιαλδημοκρατών και ανένταχτων αριστερών κάθε κομματικής προέλευσης που τον ψήφισαν και τον στήριξαν, χαρίζοντάς του αυτό το (ζωογόνο για μια κυβερνώσα Αριστερά) 32%. Και εξακολουθούν να τον στηρίζουν, με την επιθυμία να τον ξαναψηφίσουν…

Ήταν η ρητορική εκείνου του παλιού, του αλαζονικού, του ναρκισσιστικού, του σεχταριστικού «Εμείς» που, κρατώντας… Ομπρέλα, έφτασε ως το 3^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και εκφράστηκε ως αντίθεση στην πρόταση Τσίπρα για άμεση εκλογή της ηγεσίας από τη βάση του κόμματος. Και μειοψήφησε, και συνετρίβη, και μετά το θριαμβικό «κλείσιμο» του Αλέξη Τσίπρα, αποχώρησε θορυβωδώς ηττημένη. Μαζί με τους… ομπρελοφόρους εκφραστές της  και την αβάσταχτη ελαφρότητα της βεβαιότητας τους ότι «Εμείς» είμαστε καλύτεροι απ’ τους «Άλλους». 

 Αυτό που έμεινε και, ελπίζουμε, θα σφραγισθεί (στις 15 Μαϊου) με τις ψήφους  δεκάδων χιλιάδων μελών της κομματικής βάσης, είναι ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα κι ένα  «Νέο Εμείς» που θα περιλαμβάνει «ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, ανθρώπους από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο, που υπερασπίζονται ατομικά, κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες».

 

Άλλωστε, «οι βαθιές αλλαγές και οι μεγάλες τομές που έχει επειγόντως ανάγκη η ελληνική κοινωνία δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος. Είναι υπόθεση της ίδιας της κοινωνίας, της αυτενέργειας και της διαπλαστικής δράσης των κοινωνικών μερίδων, των ομάδων και των ανθρώπων που συνιστούν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της.

 

* «Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αβάσταχτη ελαφρότητα του «Εμείς»:  https://www.avgi.gr/politiki/324126_o-syriza-kai-i-abastahti-elafrotita-toy-emeis  

Η αριστερή κουλτούρα αγαπά το Πάσχα

Ο επαναστατικός ρομαντισμός που αναδύεται από τις τελετουργίες της Ακολουθίας των Παθών, συγκινούσε πάντα – και εξακολουθεί να συγκινεί – τους Έλληνες σοσιαλιστές και κομμουνιστές.   

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Έχουν γραφτεί άπειρα δοκίμια συγκριτικής φιλοσοφίας για τη σχέση του χριστιανισμού με τον κομμουνισμό, τη σχετικότητα της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας με τη χριστιανική θρησκεία. Ωστόσο, αυτό που, αναμφισβήτητα, συγκινούσε πραγματικά και «συνέδεε» (και νομίζω πως ακόμα συγκινεί και συνδέει) τους Έλληνες κομμουνιστές με τον χριστιανισμό -την αριστερή κουλτούρα, εάν θέλετε, με τη χριστιανική αντίστοιχη- είναι η μυθοπλασία των Παθών του Ιησού από τη Ναζαρέτ για τις ιδέες του: η Προδοσία, η Σύλληψη, η Δίκη, η Σταύρωση, ο Επιτάφιος θρήνος, η Ανάσταση…

 

Αναζητήσατε τα αίτια αυτής της συγκίνησης στα προσόμοια, με εκείνα του Ιησού από τη Ναζαρέτ, πάθη τους (προδοσίες, συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, δίκες, εκτελέσεις, επιτάφιους θρήνους) κατά τη μακρά περίοδο των πολιτικών - ιδεολογικών διωγμών τους. Και βέβαια στον επαναστατικό ρομαντισμό που αναδύεται από το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τα σκηνικά, τα κοστούμια, τις τελετουργικές και τις ωδικές ερμηνείες της Ακολουθίας των Παθών, του Επιταφίου και της Ανάστασης. Με αναπόφευκτη συνέπεια το ανομολόγητο -σχεδόν μεταφυσικό- δέος που προκαλεί στους θεατές της αυτή η μοναδική ανα - παράσταση. Δέος με τα χαρακτηριστικά της παιδικής αθωότητας, όπως προσπαθώ να το αποτυπώσω στο βιωματικό αφήγημα που ακολουθεί…

 

*******

Ετοιμαζόμαστε, θυμάμαι, από νωρίς. Και μη θαρρείτε ότι γινόταν τίποτα σπουδαίο. Μέσα μας μόνο κάτι περίεργο συνέβαινε. Κάτι μοναδικό, που είχε τη μυρωδιά βιολέτας, τη γεύση της ανάλαδης φακής κι αυτή την πένθιμη μελαγχολία του σούρουπου. Όμως, μελαγχολία πιο βαθιά απ' τις μελαγχολίες τις καθημερινές. Ίσως γιατί τη μέρα αυτή του Επιταφίου η δύση του ήλιου ήταν πάντα μυστική. Απλώς σκοτείνιαζε και, μέσα απ' τα μαύρα σύννεφα, έτρεχαν κι έπεφταν στη γη χοντρές, αραιές σταγόνες. Σαν δάκρυα της θλίψης ακριβά... Και τότε αυτό συνέβαινε: ντυνόμαστε, παίρναμε τα κεριά, κίτρινα πάντα, και ανηφορίζαμε στον χωματόδρομο, ώς τις γραμμές του τρένου...

 

Η νύχτα ήταν πυκνή σαν φτάναμε στο κουρείο του Θανάση. Ήτανε ο θείος μας και κράταγε το μαγαζί ανοιχτό για να μας περιμένει. Μπαίναμε μέσα, μας καλοδεχότανε, μας γέμιζε με χάδια και φιλιά κι αμέσως έπιανε να κουβεντιάζει μυστικά με τη μητέρα. Εμείς ξαπλώναμε στον ψάθινο μεγάλο καναπέ και αρχίζαμε γκριμάτσες στους καθρέφτες. Τεράστιοι, κρυστάλλινοι, οβάλ, μέσα στην ακριβή κορνίζα, έπιαναν από το πάτωμα σχεδόν ώς το ταβάνι. Στο πάνω μέρος, στην κορυφή, υπήρχαν τα αετώματα με σκαλιστά αγγελάκια. Μπροστά τους οι περίτεχνες ξύλινες κομμωτικές πολυθρόνες, με προεξέχοντα τα αναπαυτικά στηρίγματα ποδιών και τα απαλά πτυσσόμενα μαξιλαράκια.

 

Ήταν κουρείο κι όμως έμοιαζε, στα παιδικά μας μάτια, σαν ανάκτορο. Με τα μπαρόκ φωτιστικά, τις ξύλινες λακαρισμένες τουαλέτες με τους γυαλισμένους μπρούντζους, γεμάτες με ξεχωριστά καλλυντικά και ηδονικά μυρωδικά μέσα σε εξαίσια γυάλινα, χρωματιστά δοχεία... Έτσι ξεχνιόμαστε, χαζεύαμε. Και πότε - πότε, βγάζοντας κρυφά από την τσέπη το κλεψιμαίικο κουλουράκι της Λαμπρής, δαγκώναμε, γεμάτοι τύψεις που παραβιάζαμε την αυστηρή νηστεία, μια τόση δα μπουκιά. Μέχρι που ακούγαμε τις πένθιμες καμπάνες να χτυπούν…

 

Αμέσως βγαίναμε έξω. Τα καταστήματα έκλειναν σιγά - σιγά, τα φώτα σβήνανε κι ο δρόμος γέμιζε με ήχους εκκωφαντικούς απ’ τις αδέσποτες μεγάλες τρακατρούκες που έσκαγαν ξαφνικά μπροστά σου και τους θορύβους των δικτυωτών ρολών που, κατεβαίνοντας, ασφάλιζαν και κλείδωναν τότε τα μαγαζιά...

Σε λίγο ακούγαμε από μακριά την μπάντα να παιανίζει πένθιμα κι έφτανε αυτό για να ξαναφουντώσει μέσα μας η ιερή αγωνία για το δράμα του Ιησού. Ύστερα βλέπαμε τα εξαπτέρυγα από μακριά κι ευθύς ανάβαμε τα κίτρινα κεριά, καθώς η λυπημένη ατμόσφαιρα της νύχτας εξέπεμπε μια μελωδία δοξαστική, λυτρωτική, γενναία, εν χορώ: «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Χριστέ μου»...

 

Και τότε βλέπαμε τον Επιτάφιο, τον πιο ωραίο. Με αψίδες από άσπρα κι άλικα γαρίφαλα που έπαιρναν σχήμα μίτρας ποιμαντορικής μέσα στη λάμψη από τα αναμμένα φαναράκια στις γωνιές και στην κορυφή - τα πλαϊνά ανθοστόλιστα με άσπρες και μοβ βιολέτες και βελούδινους πανσέδες. Κι έτσι όπως πέρναγε μπροστά μας μες στη νύχτα, ιπτάμενος, στους ώμους των πιστών, φάνταζε στα αθώα μάτια μας, τα παιδικά, σαν την «Αγιά Σοφιά», να περπατάει κι αυτή ανάμεσα στα πλήθη των πιστών. Αμέσως, ασυνείδητα, με δέος που έφτανε απ’ τη γη ώς τον ουρανό, ενώναμε τα δάχτυλα του δεξιού χεριού, τα φέρναμε στο σώμα εμπρός και κάναμε το σήμα τον σταυρού...

 

Ο εφιάλτης της 21ης Απριλίου 1967

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ξυπνήσαμε μέσα σ' έναν εφιάλτη. Φανταστείτε: ξυπνάτε αύριο και υπό την απειλή των όπλων, των βασανιστηρίων, της εξορίας, της φυλακής, του θανάτου, σας απαγορεύουν να ξανακούσετε τα τραγούδια του Κωνσταντίνου Αργυρού ή τα τραπίδια του Snik, να ξαναδείτε το Σασμό, το Survivor και το "Καλό Μεσημεράκι", να είσαστε μειοψηφικός Συριζαίος, να διαβάζετε την... Εποχή, να αγωνίζεστε δουλεύοντας μέρα νύχτα για να αγοράσετε το τελευταίο μοντέλο της Apple iPhone,  ή να παρακολουθείτε βρίζοντας τα δελτία ειδήσεων της Σίας Κοσιώνη και τις επικές φανφάρες του Πορτοσάλτε...   

Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς... Το πρωινό της 21ης Απριλίου του 1967, ξυπνήσαμε και είδαμε τα τανκ των συνταγματαρχών στους δρόμους. Ο εφιάλτης είχε γίνει πραγματικότητα. Ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι εκείνο το βράδυ δεν θα μπορούσαμε να πάμε στις μπουάτ της Πλάκας. Το μεσημέρι δεν θα μπορούσαμε να συναντήσουμε τους φίλους μας στα γραφεία των Λαμπράκηδων και η πορεία ειρήνης που ήδη οργανώναμε δεν θα γινόταν ποτέ. Τέρμα ο Θεοδωράκης, τέρμα ο Σαββόπουλος, ο Ζωγράφος, ο Μητρόπονος. Τέρμα ο Μάνος Λοΐζος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Λεοντής, ο Μαρκόπουλος, ο Μαρίνος, η Χωματά,η Δαλάκου, η Αστεριάδη. Και ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης, ο Τσίρκας, ο Λουντέμης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, η Μελίνα. Κυρίως τέρμα στα όνειρά μας ν' αλλάξουμε τον κόσμο, τέρμα στα όνειρα για δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη. 

Όμως αυτά τα όνειρα ήταν ολόκληρη η ζωή μας και, όταν ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί, ήταν ζωή απαγορευμένη. Κι έπρεπε να διαλέξουμε. Ζωή χωρίς ζωή, σαν θάνατος, ή η ζωή μας, όπως τη θέλαμε και την ονειρευόμασταν εμείς. Κι έτσι διαλέξαμε τον θάνατο. Των άλλων: εκείνων που μας κλέψαν τη ζωή… 

Ήταν η αρχή του χρονικού ενός προαναγγελθέντος πολιτισμικού θανάτου που χρειάστηκαν εφτά χρόνια για να επέλθει. Και κυνηγητό, παρανομία, ξύλο, βασανιστήρια, φυλακές, εξορίες... 

Σήμερα, πενήντα πέντε χρόνια μετά, βιώνουμε ατομικά, μοναχικά και φοβισμένα μιαν κατ' ευφημισμόν Δημοκρατία, έναν πολιτισμό όπου ευδοκιμούν τα βασικά ένστικτα του οικονομισμού: ο πολιτικός κυνισμός, ο μεσσιανισμός των αγορών, η αλαζονεία του πλούτου, η μιζέρια της φτώχειας... 

Γι' αυτόν τον πολιτισμό παλέψαμε; Ε,όχι δα. Όμως μια χαρά καλύτερα από τότε τα περνάμε: είμαστε ελεύθεροι κι όποτε θέλουμε, αν θέλουμε, μπορούμε να διαλέξουμε ζωή, πολιτική, πολιτισμό. Ή, αν έχουμε τα κότσια, να αντισταθούμε, να ανατρέψουμε, να πάμε αλλού. Όπου είναι η... ουτοπία που ονειρευόμαστε... 
 

Ο Κυριάκος, ο Ζελένσκι κι εμείς, οι «τι ψηφίσατε ρε μ@λ@κες»

Πως ο «σαρκομπερλουσκονισμός», μεταλλαγμένος σε «επικοινωνιακή στρατηγική», επηρέασε τις επόμενες φάρες των πολιτικών ηγετών της Δύσης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Περπατάω σε εμπορικό δρόμο του Παγκρατίου. Τα μαγαζιά άδεια. Άδεια η πιτσαρία, άδειο το τυροπιτάδικο, ο μανάβης χτυπάει μύγες και ο βιβλιοπώλης ψαρεύει πελατεία στην εξώπορτα. Αυτή η μεσημεριάτικη βόλτα, αυτή η εικόνα της έρημης αγοράς με «φτιάχνει», καθώς ανταποκρίνεται στις σκέψεις μου για τoν πόλεμο, την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια, την πείνα.

Η ίδια βόλτα με «χαλάει» όταν φτάνω σ’ έναν «Γερμανό» για να αλλάξω τα ακουστικά του κινητού μου (που είναι και walkman, και ράδιο, και φωτογραφική μηχανή, και βιντεοκάμερα) και πέφτω σε έναν συνωστισμό, σαν  αυτόν που περιέγραφε η κ. Ρεπούση, αν θυμάστε, στο περίφημο «αναθεωρημένο βιβλίο της ιστορίας»: Τέσσερις – πέντε μασκοφόροι πελάτες μέσα, στα τριανταπέντε τετραγωνικά του καταστήματος, και καμιά εικοσαριά απ’ έξω, στην ουρά, με τις μάσκες στα χέρια. Να στριμώχνονται διαγκωνιζόμενοι προκειμένου να μπουν μέσα. Προκειμένου να αποκτήσουν το πιο δημοφιλές γκάτζετ της εποχής μας. Ή κάποιο αξεσουάρ του.

Εδώ έχουμε την ένδειξη μιας παρανοϊκής, μπορούμε να πούμε, κοινωνικής  συμπεριφοράς. Αφού διαπιστώνουμε έκπληκτοι ότι, πέρα από τη «δίψα» του δυτικού κόσμου για τα καύσιμα της Gazprom και δίπλα στην φοβερή ακρίβεια και στο φάσμα της πείνας από την επερχόμενη επισιτιστική κρίση που, σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, μας απειλεί, υπερέχει το κόλλημά μας με ένα γκάτζετ.

*******

Το κινητό τηλέφωνο!.. Που μαζί με το παραδοσιακό μας κόλλημά με την τηλεόραση και το πιο σύγχρονο με το ιντερνέτ και τις επικοινωνιακές πλατφόρμες του, συνιστούν μια μαζική κοινωνική ψύχωση που μεταβάλλει σε είδη πρώτης ανάγκης (πιο αναγκαία κι απ’ τα τρόφιμα;) τα απόλυτα παιγνίδια της επικοινωνίας: μια αρρωστημένη εξάρτηση, άξια… ψηφιακής ψυχανάλυσης.

Η κοινωνιολογική εκτίμηση είναι ότι είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια τερατώδη παγίδα που ονομάζεται «κοινωνία της πληροφορίας». Και ότι,εντός της, η πολιτική, που στη χειρότερη ήταν «η τέχνη του εφικτού», τώρα είναι η «τέχνη της επικοινωνίας». Οι ειδικοί αναλυτές, μάλιστα, δείχνουν τους Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Νικολά Σαρκοζί ως… πιονέρους    της συγκεκριμένης «τέχνης»: ήσαν οι δυο πρώτοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, που ανταποκρίνονταν απολύτως στον πολιτισμό της μιντιοκρατίας και ταυτόχρονα τον διαμόρφωναν…

Κυβερνούσαν υιοθετώντας μιαν υποτιθέμενη διαφάνεια. Δεν είχαν κανένα μυστικό από μας, η πολιτική και η προσωπική τους ζωή συνυπήρχαν πλάι-πλάι στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Η πολιτική τους καθοριζόταν από καινούργιους κανόνες: «Το look τους, ο ενδυματολογικός τους κώδικας ήταν εξίσου σημαντικός με έναν νέο νόμο του κράτους»…  

Και το κινητό τους, εξίσου σημαντικό με την έλλειψη καυσίμων, την πείνα, την ακρίβεια ίσως; Γιατί όχι; Η υποψία μπορεί να υπήρξε ακραία αλλά, καθώς ο «σαρκομπερλουσκονισμός», μεταλλαγμένος σε «επικοινωνιακή στρατηγική… μεταλαμπαδεύτηκε στις επόμενες φάρες πολιτικών ηγετών, ευδοκίμησε και η κοινωνική υποψία που, δικαίως ή αδίκως, τους συνοδεύει. Αφού οι συγκεκριμένες φάρες πολιτικών, μερικώς ή ολοσχερώς, εργαλειοποίησαν προς ίδιον όφελος όχι μόνο τα… κινητά τους, άλλα σύσσωμο το ψηφιακό  οπλοστάσιο…

*******      

Και το έστρεψαν κατά των εσωτερικών ή εξωτερικών πολιτικών αντιπάλων τους, «πυροβολώντας» επί της ουσίας,      Δημοκρατίες και Κοινωνίες των Πολιτών συλλήβδην: κορυφαίο παράδειγμα το δίδυμο Ντόναλντ Τραμπ – Βλαντιμίρ Πούτιν και ο επταετής (2016 – 2021) κυβερνοπόλεμος του δεύτερου για την εκλογική  επικράτηση και τη συντήρηση στην εξουσία του πρώτου με τις γνωστές συνέπειές του για την ομοσπονδιακή Δημοκρατία των ΗΠΑ, καθώς και για τις ευρωαμερικανικές και ευρωρωσικές σχέσεις.    

Μια άλλη υποκατηγορία της συγκεκριμένης μετά – σαρκομπερλουσκονικής φάρας πολιτικών –πραγματικές επικοινωνιακές φούσκες– είναι αυτή των ανέμελων – αφημένων στα επικοινωνιακά επιτελεία τους– ηγετών, τύπου Μπόρις Τζόνσον και Κυριάκου Μητσοτάκη: ασκούν τα κυβερνητικά τους καθήκοντα με την γραφική αλαζονεία κακομαθημένων πριγκίπων ιδιόκτητων βασιλείων και είναι επιρρεπείς σε επικοινωνιακές γκάφες λόγω χαρακτήρα ο πρώτος (βλέπε «Partygate»* και άλλα… ξεφαντώματα), λόγω ασχετοσύνης ο δεύτερος (βλέπε συνάντηση με τους «Ντάλτον»** και άλλες περιπέτειες)…

Ωστόσο, ο πληρέστερος εκφραστής της εν λόγω μεταμπερλουσκονικής φάρας πολιτικών – ως ιδανικός χρήστης και «εργαλειοποιητής» όχι μόνο του… κινητού του, αλλά σύσσωμου του ψηφιακού  οπλοστασίου – είναι ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ  Ζελένσκι: χρησιμοποιεί το smartphone του, την μυθοπλαστική ρητορική του Tic Tok, το Instagram και τις Skype εφαρμογές με τέτοια μαεστρία που έχει παραμυθιάσει τη συστημική Δύση ότι είναι ο… «σύγχρονος Τσόρτσιλ»!..

Τελευταίο του… κατόρθωμα (μετά το παραμύθιασμα του ελληνικού κοινοβουλίου με την skype – τσόντα των νεοναζί) η περίφημη πόζα στρατιώτη – αρχάγγελου* (με το χέρι στο πηγούνι) στη βιντεοσκοπημένη συνέντευξή του προς το Associated Press∙ την οποία, εύστοχα σχολίασε η Έλενα Ακρίτα (στο Facebook) ως εξής: Η χώρα του καταστρέφεται κι αυτός βάζει μέικαπ, το χέρι στο πηγούνι και ποζάρει με φόντο μια εθνική τραγωδία. Ντροπή!

Ντροπή και για μας, τους «τι ψηφίσατε ρε μ@λ@κ@ες»... Που βαδίζουμε στους δρόμους του πολέμου, της κυβερνητικής αναλγησίας και της ακραίας ένδειας σαν υπνωτισμένοι: έρμαια μια αρρωστημένης εξάρτησης, άξιας… ψηφιακής  ψυχανάλυσης.

*Τα κορονοπάρτι που οργάνωνε ο Μπόρις Τζόνσον στη Ντάουνινγκ στριτ

** Η στημένη φωτογράφηση μιας δήθεν τυχαίας συνάντησης του πρωθυπουργού με τον έφιππο «Ντάλτον» του Θεσσαλικού κάμπου

«Ευτυχώς, ο Αλέξης το ‘χει πάρει επάνω του!..»

Οι προσδοκίες της κοινωνίας των πολιτών της Δημοκρατικής Παράταξης από το 3ο  Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Αλλαγή εδώ και τώρα θέλει ο κόσμος. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά, που λέει και το τραγούδι. Που πάει να πει μια λαϊκή, μια δημοκρατική κυβέρνηση να νοιάζεται για το λαό και όχι για τους ολιγάρχες. Να ακουμπήσει η κοινωνία  επάνω της. Να στυλωθεί, να ορθοποδήσει, να ανασάνει: «Ευτυχώς που έχουμε τον Τσίπρα που το παλεύει και μπορεί να το κάνει πράξη», μου λέει ένας γνωστός «προεδρικός» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνάντησα στην μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης, στο Σύνταγμα…

«Ο Αλέξης το ‘χει πάρει επάνω του!..», μου εξηγεί όταν βλέπει το σκωπτικό μου χαμόγελο. «Μην το γελάς», συνεχίζει ακάθεκτος: «Τόσα χρόνια στην πολιτική δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράμα… Μέρα νύχτα στον αγώνα!..  Από πόλη σε πόλη κι από περιοχή σε περιοχή, κι ο κόσμος να τον αποθεώνει!»

Ένας άλλος, μεσαίο στέλεχος σε ακριτική περιοχή αυτός, μου ανοίγεται χωρίς επιφυλάξεις, όταν προσπαθώ να τον «ψαρέψω» για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ενόψει του συνεδρίου. Τις έριδες, τους συσχετισμούς, τις προσυνεδριακές εξελίξεις εν γένει: «κοίτα, ο προσυνεδριακός διάλογος δείχνει μέχρι στιγμής ότι η βάση του κόμματος αδυνατεί να κατανοήσει, ή ότι αδιαφορεί για τις… λεπτές αποχρώσεις και διαφορές των κειμένων των διαφόρων τάσεων», μου λέει με έκδηλο τον σαρκασμό στο γελαστό του βλέμμα.

Ύστερα σοβαρεύει – γίνεται δραματικά ερωτηματικός: «Φίλε μου, η βάση του κόμματος στέκεται εναγωνίως σε πιο απλά ζητήματα, το εξής ένα: θα καταφέρει αυτό το κόμμα στις επόμενες εκλογές να δώσει μια κυβέρνηση η οποία θα βελτιώσει (κατ' ελάχιστον έστω) τη ζωή του κοσμάκη, ή θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η ακροδεξιά εταιρεία;» μου εξηγεί…

*******

Ακολούθως, απλά και λαϊκά, αναλύει τους λόγους για τους οποίους «η βάση του κόμματος στέκεται εναγωνίως» σ’ αυτό το «απλό ζήτημα» που, ειρήσθω εν παρόδω, απασχολεί –κατά τη γνώμη μου– και το σύνολο του εκλογικού σώματος της Δημοκρατικής Παράταξης:

«Φαίνεται να επικρατεί η άποψη – σ σ: στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ – ότι καλός είναι ο όμιλος προβληματισμού, αλλά τα μακαρόνια έχουν το φαΐ. Κι όσο ακριβαίνουν τα μακαρόνια, τόσο φτηναίνουν οι συζητήσεις για το αν –π.χ.- είναι πιο δημοκρατικό να εκλέγεται ο Τσίπρας από 5000 και όχι από 50000 μέλη», ολοκληρώνει, τρολάροντας τους… ομπρελομάχους∙ αφήνοντας ωστόσο για το τέλος, μια αδιευκρίνιστη δυσοίωνη ουρίτσα: Συγνώμη, ο πρόεδρος ήθελα να πω, γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλος υποψήφιος πρόεδρος. Πού ξέρεις;

Ιδέα δεν έχω. Εξάλλου, το… συνεδριακό ρεπορτάζ ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα στις εσωκομματικές εκλογές (σ σ: στις εκλογές για την ανάδειξη των συνέδρων) ερμηνεύεται ως επιβεβαίωση και στήριξη των επιλογών που έχει κάνει ο πρώην πρωθυπουργός για ένα ανοιχτό συνέδριο. Και, βέβαια, ως προοίμιο θριαμβικής επανεκλογής του (!) από τη βάση του κόμματος.

Αλλά ποιό ρεπορτάζ, ποιό συνέδριο και ποιό κόμμα: από τότε που ο Γκράμσι διατύπωνε την ιδέα ενός κόμματος που θα λειτουργούσε ως «συλλογικός διανοούμενος», μέχρι χθες που το κόμμα (ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν λειτουργούσε καν  – ή, όταν λειτουργούσε, λειτουργούσε ως συλλογικός… ψυχαναλυτής – τίποτε δεν είναι όπως τότε…

******* 

Σήμερα, πέντε μέρες πριν την έναρξη του το 3^ου  Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ και μερικούς μήνες πριν τις επερχόμενες εκλογές, εκκρεμούν (ως μερικώς απραγματοποίητα, υπονομευμένα ή απαράληπτα από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) δυό περίφημα αξιώματα* του Αλέξη Τσίπρα για τον ΣΥΡΙΖΑ και το μέλλον του, που διατυπώθηκαν προ τριετίας, την επομένη των εκλογών της 7^ης Ιουλίου 2019. Αξιώματα που οφείλουν να θυμηθούν, να ανιχνεύσουν και να ενστερνιστούν ή όχι, οι 5000 σύνεδροι:  

● Το πρώτο, που εκτιμά ότι «το 32%, (μόλις 4 μονάδες κάτω από το ποσοστό του εκλογικού μας θριάμβου του 2015) μάς καθιστά την μεγάλη δύναμη της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης στον τόπο μας», εκκρεμεί ως αναπόδεικτη εκτίμηση με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές.

● Το δεύτερο, που υποστηρίζει ότι αυτό το 32%  «αποτελεί λαϊκή εντολή μετασχηματισμού μας από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα», το φέρει   και ως προσωπικό του στοίχημα..

«Ο Αλέξης το ‘χει πάρει επάνω του!..», όπως μου είπε γνωστός «προεδρικός» του ΣΥΡΙΖΑ, που συνάντησα στην μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης, στο Σύνταγμα: μέρα νύχτα στον αγώνα!..  Από πόλη σε πόλη κι από περιοχή σε περιοχή, κι ο κόσμος να τον αποθεώνει!

Ωστόσο, το βασικό στοίχημα του 3^ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, είναι αυτό που, ως εναγώνιο ερώτημα, ταλανίζει την κοινωνία των πολιτών της δημοκρατικής παράταξης  - και όχι μόνο: θα καταφέρει αυτό το κόμμα στις επόμενες εκλογές να δώσει μια κυβέρνηση η οποία θα βελτιώσει (κατ' ελάχιστον έστω) τη ζωή του κοσμάκη, ή θα μας πάρει και θα μας σηκώσει η ακροδεξιά εταιρεία;

*Περιλαμβάνονται στην επίσημη δήλωσή του για το εκλογικό αποτέλεσμα της 7^ης Ιουλίου 2019