Ο αρχιερέας της πολιτικής φαυλότητας κ. Μητσοτάκης

Απέπεμψε τον χειροκροτητή της ψηφοθηρίας υπουργό του, για να τον αντικαταστήσει με έναν «καθηγητή» της ρουσφετολογικής ψηφοθηρίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 13/2/2022

Γιατί εκπαραθύρωσε τον Σπήλιο Λιβανό ο πρωθυπουργός; Διότι ο άλλος, ο δήμαρχος της Σπάρτης Πέτρος Δούκας, «έβγαλε τα άπλυτα της Δεξιάς στη φόρα», εκτιμούσε με πρωτοσέλιδο τίτλο της η εφημερίδα ΑΥΓΗ της προηγούμενης Τρίτης: τον πολιτικό κυνισμό, την εξαγορά ψήφων, τα ρουσφέτια, την υποκρισία, συμπλήρωνε με υπότιτλους…

Η «Εφημερίδα των Συντακτών», από την άλλη, με τον δικό της πρωτοσέλιδο τίτλο, προχωρούσε στον επόμενο τόνο του θέματος: «Από τον κακό στον χειρότερο», σχολίαζε την αντικατάσταση του αποπεμφθέντος υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Λιβανού με τον Γιώργο Γεωργαντά∙ διευκρινίζοντας ότι ο πρωθυπουργός, σε κατάσταση σύγχυσης, αποκήρυξε έναν χειροκροτητή της ψηφοθηρίας του 2007 για να επιβραβεύσει έναν σημερινό κήρυκά της*…

Καλά, ο κυβερνητικός Τύπος, τρεις λαλούν και δυό χορεύουν: ο ακραιφνής κομματικός, περιορίστηκε σε στερεότυπους,   ξεκαρφωτικούς για τον… ηγέτη τίτλους, του τύπου «Αποπομπή – μήνυμα προς τους υπουργούς». Υπερτονίζοντας ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν θα δείξει από τούδε και στο εξής καμιά ανοχή σε συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στον «αξιακό κώδικα» (sic) της ΝΔ. Οι υπόλοιποι συμπεριφέρθηκαν σαν εξωνημένοι: θάβοντας κυριολεκτικά το θέμα με ισχνά και πρωτοσέλιδα χτυπηματάκια του τύπου: «Απαράδεκτη συμπεριφορά, αναγκαία απομάκρυνση» «Η “Εποποιία” τον οδήγησε στην έξοδο», κλπ.

Μόνο η εφημερίδα «Δημοκρατία» τόλμησε να συνοδεύσει τον πρωτοσέλιδο τίτλο της «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ» με ένα, δηκτικό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σχόλιο: δεν τόλμησε να διώξει τους ανεπαρκείς Στυλιανίδη, Γεραπετρίτη, Στυλιανό και ΣΙΑ (για σοβαρότερα ατοπήματα) και… ξέσπασε στον συμμαθητή του».

*******

Βλέπετε, αναφέρομαι στον τρόπο που διαχειρίστηκαν το θέμα της αποπομπής Λιβανού οι εφημερίδες, γιατί μόνο σ’ αυτές μετριέται το ύφος και το ήθος της ενημέρωσης∙ καθώς, στα πρωτοσέλιδά τους ιδιαίτερα, αποτυπώνεται άσβεστο και καθαρό – όσο κι αν είναι… βρώμικο. Όπως, εν μέρει, στο εν λόγω θέμα.   

Λοιπόν, αν με ρωτούσατε γιατί ο πρωθυπουργός απέπεμψε τον Σπήλιο Λιβανό και τον αντικατέστησε με τον Γιώργο  Γεωργαντά, θα σας απαντούσα με μια δημοσιογραφική  σύνθεση των πρωτοσέλιδων τίτλων της ΑΥΓΗΣ και της Εφημερίδας των Συντακτών: Διότι παρουσία του (σ σ: του υπουργού Λιβανού) και υπό τις δοξασίες του, ο δήμαρχος  Σπάρτης Πέτρος Δούκας «έβγαλε τα άπλυτα της Δεξιάς στη φόρα»: τον πολιτικό κυνισμό, την εξαγορά ψήφων, τα ρουσφέτια, την υποκρισία…

Τότε ο πρωθυπουργός, θα πρόσθετα, περιερχόμενος  σε κατάσταση σύγχυσης, πήγε απ’ τον κακό στον χειρότερο: αποκήρυξε έναν χειροκροτητή της ψηφοθηρίας του 2007 (σ σ: τον Λιβανό) για να επιβραβεύσει έναν σημερινό κήρυκα της, τον κ. Γεωργαντά…

Κάπως έτσι, περιληπτικά και με την διακριτή τη   δημοσιογραφική ευγένεια που συνοδεύει τα πρωτοσέλιδα της ΑΥΓΗΣ και της Εφημερίδας των Συντακτών, θα απαντούσα…

*******

Ωστόσο, αν δούμε το γεγονός που προκάλεσε την αποπομπή Λιβανού απαλλαγμένο από το δημοσιογραφικό και επικοινωνιακό του αμπαλάζ, στη θέση της «κυβερνητικής σύσκεψης για τις αγροτικές αποζημιώσεις» θα αντικρύσουμε μια χαλαρή  περιφερειακή σύσκεψη προεκλογικού χαρακτήρα, με πρωταγωνιστές τον Δήμαρχο της Σπάρτης Πέτρο Δούκα και τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιο Λιβανό:  

«Όταν σου πει (σ σ: ο Μητσοτάκης) για τα θέματα αποζημιώσεων για τον παγετό, όπως θυμάσαι είχαμε πάει στην Ηλεία στις φωτιές τότε, έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007. Είχαμε κατέβει κάτω με τσάντες και αποζημιώναμε όλους αυτούς που είχανε…», ακούγεται να λέει ο  δήμαρχος στον υπουργό.  

Πράγμα που σε δημοσιογραφική μετάφραση σημαίνει, «όταν συζητήσετε με τον πρωθυπουργό το θέμα των αποζημιώσεων απ’ τον παγετό, να του πεις να το κάνει όπως το είχαμε κάνει με τις φωτιές στην Ηλεία… Τότε που είχαμε κατέβει κάτω (σ σ: αναφέρεται στο καλοκαίρι 2007, στον τόπο μιας από τις μεγαλύτερες καταστροφές της ελληνικής ιστορίας: 63 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, 1.500 σπίτια κάηκαν ολοσχερώς και 6.000 χωρικοί  έμειναν  άστεγοι, ενώ  4,5 εκατ. ελαιόδεντρα και μαζί τους περισσότερα από 60.000 ζωντανά, έγιναν στάχτη) με τσάντες γεμάτες φρέσκο χρήμα και τα μοιράζαμε χέρι με χέρι σε όλους αυτούς που είχανε…»

Χαλαρά!.. Ένας Δήμαρχος-κήρυκας της ασύδοτης ψηφοθηρίας της δεξιάς και ένας υπουργός-χειροκροτητής και συνεργός του, πιάστηκαν στα πράσα (ας… όψεται το βίντεο) την ώρα της δουλειάς: ενόψει και των επερχόμενων εκλογών, υποθέτω.

Τότε ο αρχιερέας της πολιτικής φαυλότητας αρχηγός τους και πρωθυπουργός της χώρας Μητσοτάκης, περιερχόμενος,  για… ξεκάρφωμα, σε κατάσταση σύγχυσης, πήγε απ’ τον κακό στον χειρότερο: απέπεμψε τον χειροκροτητή της ψηφοθηρίας υπουργό του. για να τον αντικαταστήσει με έναν πιο αυθεντικό κήρυκα της ψηφοθηρικής φαυλότητας: τον Γιώργο  Γεωργαντά…

*Ο Γ. Γεωργαντάς είναι γνωστός και για το  αλήστου μνήμης σεμινάριο ρουσφετολογίας και  ψηφοθηρίας σε  ακροατήριο στελεχών της   ΝΔ, το 2012.

 

 

 

 

 

 

Ο Τσίπρας ήταν, ως συνήθως, καταπέλτης. Αλλά…

Μικρά ενθύμια από ένα αμείλικτο «κατηγορώ», που  κρύφτηκε πίσω από κάθε λογής ανούσια, θορυβώδη, και εν πολλοίς στημένα πρωτοσέλιδα  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ο Τσίπρας ήταν κι αυτή τη φορά καταπέλτης. Όπως συνήθως, και καλύτερος ίσως. Σίγουρα ο καλύτερος Τσίπρας που, προσωπικά, θυμάμαι από…

Από πότε, αλήθεια, θυμάμαι; Από πότε και μέχρι πότε θυμάται κανείς στις μέρες μας μιαν, ακόμα, πολιτική παρέμβαση του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, μέσα στον εκκωφαντικό διαδικτυακό ορυμαγδό  ειδήσεων και πληροφοριών;

Το πολύ μια – δυό μέρες, ακόμα και αν είναι  «καταπέλτης»,  όπως, αντικειμενικά, συνήθως είναι. Κι όπως, υποκειμενικά, τον βλέπουνε, συνήθως, οι οπαδοί του, αν τον βλέπουν. Αν δεν τον κρύβουν, ως συνήθως, τα χειραγωγημένα απ’ τον Μητσοτάκη ΜΜΕ. Όπως τον έκρυψαν επιμελώς Δευτέρα – Τρίτη, μαζί με τις πομπές του χορηγού τους, που έβγαλε στη φόρα:

«Μοιράσατε πέντε δισ. ευρώ απευθείας αναθέσεις μέσα σε 18 μήνες… Μοιράσατε χωρίς διαφάνεια εκατομμύρια σε ΜΜΕ. Με μόνο κριτήριο τον βαθμό υπακοής τους στις εντολές σας. Όλα αυτά την ίδια στιγμή στον προϋπολογισμό κόψατε από το ΕΣΥ 800 εκατ. ευρώ. Ώρες-ώρες ντρέπεται και η ντροπή με όσα κάνετε», είπε ο κ. Τσίπρας.

 Κι ύστερα: Είστε σίγουρος κ. Μητσοτάκη για το ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα; Εσείς ή μήπως οι Φουρθιώτηδες; Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία που η νύχτα διεισδύει στο Μέγαρο Μαξίμου…

 Κι ύστερα: Αποτύχατε, κ. Μητσοτάκη, σε όλα τα κρίσιμα που διαχειριστήκατε, ακρίβεια, πανδημία, χιονιά, αλλά συνεχίζετε το ίδιο βιολί άθλιας επικοινωνίας: αδιαφορείτε αν ο λαός υποφέρει. Χτίζετε το δικό σας καθεστώς με χρήματα των πολιτών. Με golden boys και ανθρώπους της νύχτας…

*******    

Τα θυμάται κανείς; Μάλλον όχι: Πώς να θυμάται κανείς στις μέρες μας μιαν, ακόμα, αρχηγική ομιλία στη Βουλή, μέσα στον εκκωφαντικό διαδικτυακό ορυμαγδό ειδήσεων και πληροφοριών. Το πολύ μια – δυό μέρες. Ακόμα κι αν είναι «καταπέλτης» ο ομιλητής, όπως, αντικειμενικά, συνήθως είναι ο Τσίπρας, κι όπως, υποκειμενικά, τον βλέπουν ως συνήθως οι οπαδοί του, αν δεν τον κρύβουν, ως συνήθως, τα χειραγωγημένα από τον πρωθυπουργό της χώρας Μέσα.

Όπως τον έκρυψαν επιμελώς Δευτέρα – Τρίτη, μαζί με τις πομπές του χορηγού τους Μητσοτάκη∙ που ο Τσίπρας έβγαλε την περασμένη Κυριακή στη φόρα:  Κύριε Μητσοτάκη, νομίζετε ότι θα καθαρίσετε με μια συγγνώμη; Δεν θα καθαρίσετε έτσι εύκολα.  Χρωστάτε χιλιάδες συγγνώμες. 23 χιλιάδες σε κάθε οικογένεια που έχασε άδικα τους ανθρώπους τους μέσα στην πανδημία…  

Κι ύστερα: Χρωστάτε συγγνώμη σε κάθε οικογένεια που φοβάται το αύριο και βλέπει το μισθό να τελειώνει στα μέσα του μήνα γιατί εσείς διευκολύνατε να μπει κεφαλικός φόρος…  

Κι ύστερα: Συμπεριφέρεστε σαν να είστε αλλού. Πιστεύετε την δική σας προπαγάνδα (….) κανείς τηλεοπτικός σταθμός δεν μπορεί να κάνει ρεπορτάζ χωρίς να κλείνει τα μικρόφωνα στους περαστικούς. Έχετε πάθει εθισμό στο ψέμα και την παραποίηση της αλήθειας...

*******

Λοιπόν, τι λέτε; Θα τα θυμάται όλα αυτά κανείς; Ίσως ναι, όμως μόνο σαν μια – κάποια γενικότητα εγγεγραμμένη στη μνήμη του χρόνου: μία ακόμα καταγραφή στο υποσυνείδητο της κοινής γνώμης, με πρόσημο την εξέχουσα ρητορική επάρκεια Τσίπρα, σε σύγκριση με την συνήθη, ανεπαρκή σε βαθμό γελοιότητας, ρητορική  Μητσοτάκη.  

Ωστόσο, ο λόγος πίσω απ’ τη ρητορική του «αρχηγού» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκφράζει το παρόν μιας πολιτικής παράταξης και το εν δυνάμει κυβερνητικό μέλλον της χώρας. Και είναι αυτός ο λόγος, που πρέπει να ακουστεί: «Μόνο με εκλογές και κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει το αίσθημα ασφάλειας, καθώς με τη διαγραφή των χρεών της πανδημίας από την πρώτη στιγμή θα επανεκκινήσει η οικονομία…   

»Μόνο με εκλογές θα αυξηθεί άμεσα, τώρα που η ακρίβεια είναι στα ύψη, ο βασικός μισθός στα 800 ευρώ. Μόνο με εκλογές θα ενισχυθεί το ΕΣΥ με χιλιάδες προσλήψεις,  θα διανεμηθούν με δικαιοσύνη τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, θα απελευθερωθεί η αγορά εργασίας. Μόνο με εκλογές η διαφθορά θα αντικατασταθεί από την Δικαιοσύνη που θα επιστρέψει στον τόπο»…

Κομμάτια κι αποσπάσματα ως… ενθύμιο από έναν λόγο που κρύφτηκε πίσω από  κάθε λογής ανούσια και θορυβώδη, εν πολλοίς στημένα πρωτοσέλιδα ειδησεογραφικά παραπετάσματα των χειραγωγημένων απ’ τον Μητσοτάκη ΜΜΕ. Όπως εκείνο της εκτροπής του προεδρείου της Βουλής σε βάρος του Πολάκη, επειδή τα έλεγε χύμα και τσουβαλάτα για το σκάνδαλο Novartis.

Έτσι, για να επιβεβαιωθεί και πάλι το… αρχαίο δημοσιογραφικό ρητό που λέει ότι  «η πραγματική δύναμη των Μέσων δεν είναι αυτά που αποκαλύπτουν αλλά αυτά που κρύβουν»

 

 

 

 

Ο πρωθυπουργός που χάθηκε στο χιόνι

 

Ανιχνεύοντας στα social media τα τι και πως αυτής της παγωμένης τραγωδίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 30/1/2022

Από μια άποψη, η 24ωρη χιονισμένη εμπειρία που ζήσαμε εμείς οι Αθηναίοι του κέντρου, ήταν υπέροχη: κοιμηθήκαμε Παγκράτι, ας πούμε, και ξυπνήσαμε Αγία Πετρούπολη. Βάλαμε τις μπότες, τα άνορακ, τα κασκόλ και τους σκούφους μας και, την ώρα που κόβαμε βόλτες στο χιονισμένο Ζάππειο και στα πέριξ, φαντασιωνόμαστε ρομαντικούς περιπάτους στους κήπους του Ερμιτάζ, στη Μόσχα…  

Την επαύριο, τις ώρες του εκθαμβωτικού ήλιου που διαδέχτηκαν το εικοσιτετράωρο της μεγάλης χιονόπτωσης, κάποιοι μπουκάρισαν συν γυναιξί και τέκνοις στα… εναλλακτικά τους 4Χ4 και, σε δέκα λεπτά, το έπαιζαν αλπινιστές στα βόρεια προάστια. Χωρίς πλάκα, είδα selfie  εκδρομέων με παγοπέδιλα που έκαναν  σλάλομ στην πλατεία Πεντέλης!..

Τις ίδιες ώρες, σε απόσταση αναπνοής, στρατιώτες και άνδρες των ειδικών δυνάμεων έκαναν ό,τι μπορούσαν για να  βοηθήσουν τους χιλιάδες συμπολίτες μας που, παγιδευμένοι στα ακινητοποιημένα από μεγάλους όγκους χιονιού οχήματά τους, ξεπάγιαζαν ολονυχτίς στην Αττική οδό. Κι εμείς, του  Παγκρατίου οι… εκδρομείς, κολλημένοι σε laptop και PC να ανιχνεύουμε στα social media τα τι και πως αυτής της παγωμένης τραγωδίας:

«Κλείνουμε 14 ώρες εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό», τιτίβιζε στο Twitter ο ένας και μοναδικός… ευγενικός παγιδευμένος. Κι ύστερα, «Μας έχουν φέρει να φάμε ένα κεσεδάκι κρέμα χωρίς κουτάλι (πολυτέλεια, θα μου πείτε)  και κουβέρτες (20 στο σύνολο) Δεν έχουμε καμία άλλη ενημέρωση και φυσικά δεν έχει έρθει κανένα steyr να μας μαζέψει»..   

*******

Οι απεγκλωβισμένοι – όσοι πρόκαμαν να απεγκλωβιστούν πριν το σούρουπο της επομένης, δηλαδή – ακόμα χειρότερα: «Είμαστε 100 άτομα σε μια καφετέρια χωρίς μάσκες να περιμένουμε να μας δώσουν μια τυρόπιτα, επί πληρωμή φυσικά.. Στο ξενοδοχείο είμαστε 50-60 άτομα, άνθρωποι κοιμούνται στο πάτωμα, με βρεγμένες κάλτσες και παπούτσια. Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον απεγνωσμένοι»…

Εκείνες τις ώρες, με την Αττική  εγκλωβισμένη απ’ το χιονιά και ξεπαγιασμένη από τα διαρκή μπλακάουτ της ΔΕΗ, και την  άλλη Ελλάδα ξεχασμένη από θεούς κι από ανθρώπους, με    την «πολιτική προστασία» άφαντη, τον περιφερειάρχη άφαντο, τον δήμαρχο άφαντο, το «επιτελικό κράτος», εν πάση περιπτώσει, άφαντο, ξεμύτισε ο πρωθυπουργός – ούτε καν, μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου… ομίλησε – για να μας πει ότι οι εγκλωβισμένοι οδηγοί της Αττικής οδού (μόνο της Αττικής οδού και όχι της Κατεχάκη, της περιφερειακής Υμηττού, της Μεσογείων κλπ. κλπ.) θα πάρουν δυο χιλιάδες ευρώπουλα ρεγάλο για την ταλαιπωρία τους…

Κυβερνητική μεγαλοθυμία ή αντιπερισπασμός για την προστασία της φίλιας εταιρία που διαχειρίζεται τον… πιο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο της χώρας; Η λαϊκή απάντηση ήρθε ομόφωνη μέσα από τα  43 χιλ. tweet του hashtag «#ΑττικηΟδος»: «Η διαπλοκή και η διαφθορά αποτυπώνονται μα τον πιο γλαφυρό τρόπο στα 2.000€ που συμφώνησε ο χειρότερος ΠΘ όλων των εποχών με την ιδιωτική εταιρεία για την εξαγορά συνειδήσεων», ήταν το ευγενικότερο εξ αυτών. Τα υπόλοιπα 42.999 κρίνονται ως αυστηρώς ακατάλληλα προς δημοσίευση σε έντυπα του… επιπέδου μας. 

*******

Κρίμα, αυτός ο χιονιάς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ωραία  φάση: μια σπέσιαλ προσφορά της φύσης στους παραζαλισμένους, από τους καταθλιπτικούς λοιμώδεις ιδεασμούς και τους εξοργιστικούς κυβερνητικούς καταναγκασμούς, Αθηναίους. Ειδικά αν ο κρατικός μηχανισμός έκανε στοιχειωδώς τη δουλειά του και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης παρέμενε άφαντος  για πάντα.

Να μην μας την χάλαγε μ’ εκείνη την κιτρινιάρικη συγνώμη, κι εκείνα τα σάπια ότι… «έχει αποδείξει το θάρρος να αναγνωρίζει τα λάθη του και τη διάθεση να μαθαίνει απ’ αυτά (σ σ:  δεν είπε ότι μαθαίνει – αν μαθαίνει – στου κασίδη Έλληνα το κεφάλι) και να γίνεται καλύτερος: «Διδασκόμαστε, λοιπόν, και προχωράμε», ολοκλήρωσε πάνω στα πειραματόζωα μούτρα μας, καταστρέφοντας την ελπίδα να παραμείνει άφαντος. Για πάντα.

Αργότερα, βγήκαν οι επιστήμονες. Μηχανικοί του περιβάλλοντος, λέει, καθηγητές της βιοπολιτικής ή της ατμοσφαιρικής φυσικής, και μας έδωσαν τη χαριστική βολή: μέχρι τώρα βλέπαμε ότι τα ακραία φαινόμενα ήταν πλημμύρες, καύσωνες και είχαμε ξεχάσει τα χιόνια, μας είπαν, και μας είπαν ότι «όχι, δεν ήταν φυσική η χιονόπτωση, ένας μεταλλαγμένος από το φαινόμενο του θερμοκηπίου χιονιάς ήταν»…

«Η αλλαγή του κλίματος, βλέπετε», πρόσθεσε ένας άλλος, και μας κάλεσε  να προσαρμοστούμε στις βλαβερές, πλην αναπόφευκτες, μελλοντικές συνθήκες διαβίωσης: «πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους χιονιάδες, όπως μάθαμε να ζούμε με τους καύσωνες, τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές»!...

Είναι μια αρρωστημένη έκκληση αυτή, θαρρώ. Μια πρόσκληση καταστροφής και αυτοκαταστροφής. Σαν να μας λένε πως ο θάνατος του πλανήτη είναι αναπόφευκτος. Κι ότι πρέπει να μάθουμε να πεθαίνουμε ήσυχα μαζί του…

 

Διεφθαρμένοι πολιτικοί – ξεδιάντροπα ΜΜΕ

       

Με αφορμή ένα σχόλιο του Αλέξη Τσίπρα για την πολιτική διαφθορά και την διωκόμενη  ερευνητική δημοσιογραφία

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 23/1/2022  

 

«Η διαφθορά είναι σήμερα στη χώρα μας προστατευόμενο είδος. Κι εκείνοι που καταδιώκονται μέχρις εξαφάνισης είναι οι αντίπαλοί της, με πρώτη τη δημοσιογραφία που επιμένει να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, αντί για το μέλι», δήλωνε προ ημερών ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, μέσω ανάρτησής του στα social media.

Ήταν ένα σχόλιο που  καυτηρίαζε τις (κατά το μάλλον ή ήττον, υποκινούμενες από την κυβέρνηση Μητσοτάκη) διώξεις κατά των δημοσιογράφων Γιάννας Παπαδάκου και Κώστα Βαξεβάνη για τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ τους που αφορούσαν (και αφορούν) εμπλοκές κυβερνητικών αξιωματούχων στο σκάνδαλο της Novartis και άλλες υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς

Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά το συγκεκριμένο σχόλιο μού έφερε στο νου το πολυσυζητημένο περί πολιτικής διαφθοράς αποκαλυπτικό απόφθεγμα του δικαστή Πιερκαμίλο Νταβίγκο* όταν, σε συνέντευξή του στην Corriere della Sera   (στις 22/4/2010), δήλωνε ότι «Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή, όταν το πράττουν», προσθέτοντας ότι «Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν με μυστικότητα»…

Καθώς ξαναθυμόμουν τη δεύτερη φράση της δήλωσής του που, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι οι σημερινοί  πολιτικοί διεκδικούν πεισματικά το δικαίωμα να κλέβουν στα φανερά, έκανα εικόνα τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη…

*******

Δίπλα του η σύζυγός του, Μαρέβα Γκραμπόφσκι, και ο μίστερ Μπόργιανς – Παπασταύρου, η Ντόρα κι ο Χριστοφοράκος, και παραδίπλα ο Σαμαράς, ο Άδωνης και ο Λοβέρδος. Ως πικετοφόροι   διαδηλωτές μπρος στο άγαλμα του Αγνώστου, να διεκδικούν το δικαίωμα στην κλοπή, τη μίζα, τη δωροδοκία, χωρίς ηθικούς και νομικούς περιορισμούς: να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν μέχρι τώρα (αυτοί και οι... προγονοί τους) με μια κάποια μυστικότητα και μια κάποια ντροπή.

Έτσι ακριβώς. Όπως γενικότερα τα είπε προ 12ετίας  ο Ιταλός  εισαγγελέας, και όπως τα εντοπίζει στο σημερινό κυβερνητικό περιβάλλον της χώρας ο Αλέξης Τσίπρας: Η διαφθορά είναι σήμερα στη χώρα μας προστατευόμενο είδος. Κι εκείνοι που καταδιώκονται μέχρις εξαφάνισης είναι οι αντίπαλοί της, με πρώτη τη δημοσιογραφία που επιμένει να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, αντί για το μέλι»…

Αλλά ποιά μυστικότητα και ποιά ντροπή; Είναι νωπή ακόμα η ξεδιάντροπη σιωπή με την οποία κατάπιαν το παραπάνω αμείλικτο «κατηγορώ» του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι στοχευόμενοι αποδέκτες του Κυριάκος Μητσοτάκης και Σία: τα Πετσωμένα ΜΜΕ, δηλαδή, τουτέστιν η δημοσιογραφία που, αντί να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, τον βάζει στο μέλι του κρατικού χρήματος και των κυβερνητικών «διευκολύνσεων»…

Καταπίνοντας ως… ανταπόδοση προς τον Έλληνα πρωθυπουργό – χορηγό τους κάθε αντιπολιτευτική κριτική, καταγγελτική ή κατηγορητική  αντίδραση – καλύπτοντας με την ξεδιάντροπη σιωπή τους κάθε πρωθυπουργική γκάφα, κάθε κυβερνητικό σκάνδαλο, κάθε βιασμό  του κράτους δικαίου από το «επιτελικό κράτος» Μητσοτάκη.

******* 

Ειρήσθω εν παρόδω, ρίχνοντας μια ματιά στο φορτίο διαφθοράς που κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατανοούμε ότι… ελάχιστα επιβαρύνεται από το σκανδαλώδες κομματικό χρέος που, σκανδαλωδώς ωστόσο, παραμένει δανεικό κι αγύριστο στο… διηνεκές. Αλλά ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήρθε φορτωμένος με το οικογενειακό σκάνδαλο της Siemens: πέρα από την δική του, την προσωπική του αρπαχτή, με τα τηλεφωνικά κέντρα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα… μίξερ, στο ημερολόγιο της εξ απορρήτων γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου, Κατερίνας Τσακάλου, καταγράφονται 356 συναντήσεις του  πρώην επικεφαλής της Siemens Hellas με τους Μητσοτάκηδες!.. 

 

Και, αλίμονο, στον ενεστώτα χρόνο, καθώς πορεύεται ως πρωθυπουργός με τον  στομφώδη βηματισμό της χήνας,

σκορπάει στο διάβα του τα ίχνη μιας νέας διαφθοράς, ολόιδιας με την παλιά με την οποία ήταν φορτωμένος όταν «ήρθε»: το σκάνδαλο του Κήρυκα Χανίων, ας πούμε, που η σκωπτική λαϊκή μούσα μετονόμασε σε… «Κήρυκα δανείων». Ή τα… εν διαστάσει πόθεν έσχες του, με το κρυμμένο σπίτι («Σπίτι του Βολταίρου») της Μαρέβας στο Παρίσι, κι άλλα πολλά, δικά του και του περιβάλλοντός του: τακτοποιήσεις ημετέρων, πλαστοπροσωπίες, πλαστογραφίες, καταδίκες σε δικαστήρια…

 

Μα, κυρίως, αυτόν τον καταιγισμό επεισοδίων πολιτικής διαφθοράς που ανεμπόδιστα εκδηλώνονται την τελευταία διετία  ως παρενέργειες της πανδημίας Covid – 19 και των μεταλλάξεών του: αυτές οι απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές κυβερνητικές παλινωδίες στο επίπεδο της κυβερνητικής διαχείρισης που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…   

 

* O Πιερκαμίλο Νταβίγκο είναι  ένας από τους εισαγγελείς που πριν 30 χρόνια ηγήθηκαν της εισαγγελικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς στην περίφημη  "Επιχείρηση Καθαρά Χέρια».

 

Η μετάλλαξη Omicron και η πολιτική κούραση

 Ένα νέο είδος κούρασης επικρατεί που, μεταξύ άλλων, οξύνει τον ενδόμυχο – ταραχώδη  θυμό ενάντια στους πολιτικούς διαχειριστές της πανδημίας και στον ίδιο τον πρωθυπουργό

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

 

Το θέμα είναι η κούραση – μια κούραση που καμιά σχέση δεν έχει με την κόπωση που προκαλεί ο ιός. Μιλάμε για ένα είδος κούρασης που είναι και το χειρότερο, και είναι περίπου όπως το  περιγράφει ο Φερνάντο Πεσσόα στο Βιβλίο της Ανησυχίας: Είναι η κόπωση της σκέψης που χρησιμοποιεί έννοιες αφηρημένες. Δεν βαραίνει σαν τη σωματική κούραση ούτε ταράζει σαν την κούραση από τις συγκινήσεις. Είναι το βάρος της συνείδησης του κόσμου, το να μην μπορεί να πάρει η ψυχή ανάσα…

 

Και τότε, η φρίκη που σε εκμηδενίζει είναι λιγότερο ευγενής και διαβρωτική, αγγίζει χώρους βαθύτερα νυκτερινούς. Είναι η επιθυμία να μην έχεις σκέψη, η διάθεση να μην έχεις υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή απελπισία όλων των κυττάρων της ψυχής. Και η ξαφνική αίσθηση ότι είσαι έγκλειστος σ’ ένα κελί δίχως όρια. Προς τα πού να βρεις να φύγεις αφού κελί είναι το παν;

 

Αν όχι τόσο δραματικά, αντίστοιχα λογοτεχνικά το περιγράφει η αρθρογράφος του Guardian, Nesrine Malik, όπως η ίδια το βίωσε: «Τα τελευταία δύο χρόνια, κάθε στάδιο της πανδημίας έφερε μαζί του ένα νέο είδος κούρασης. Το πρώτο ήταν ένα μεθυστικό είδος κούρασης, μια ταραχώδης υπερβολική εγρήγορση όταν εφαρμόστηκε το πρώτο lockdown. Η ανάμνηση εκείνης της εποχής έχει μια σχεδόν σεληνιακή ποιότητα…

 

*******

»Ένιωθες σαν να βρίσκεσαι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κουκούλι, σε εχθρικό έρημο τοπίο, αλλά με τα φώτα και τα ραντάρ σου να αναβοσβήνουν, να στριφογυρίζουν ακόμα, να τροφοδοτούνται από την αδρεναλίνη και την ανησυχία. Ήταν ένας σύντομος, οξύς φόβος, εν αναμονή μιας κρίσης που θα ήταν έντονη αλλά σύντομα θα τελείωνε…

Και σύντομα τελείωσε. Περίπου. Και ύστερα πάλι, όχι. Μετά τελείωσε ξανά, και ύστερα, γύρω στα περσινά Χριστούγεννα, ξανάρχισε. Και τώρα…»

 

Τώρα, μετά από ένα σύντομο, σχεδόν φυσιολογικό, καλοκαίρι, και το φθινοπωρινό κύμα Δέλτα που ακολούθησε, εμφανίστηκε η μετάλλαξη Omicron και επανήλθε η φρίκη:  η επιθυμία να μην έχεις σκέψη, η διάθεση να μην έχεις υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή απελπισία όλων των κυττάρων της ψυχής…

 

Σε δημοσιογραφική διάλεκτο, με την επαναλαμβανόμενη απώλεια κάθε ελπιδοφόρου αισθήματος, την επιστροφή της ματαίωσης κάθε υπαρξιακού ατομικού και οικογενειακού σχεδίου, κάθε ονείρου επιστροφής σε μια κανονική ζωή, μια νέα κούραση εμφανίστηκε: μια κούραση με γυάλινο βλέμμα, ένα ατελείωτο πηγαινέλα της σκέψης, που προσπαθεί να ζωντανέψει τρεφόμενη με ειδήσεις και εικόνες ενός κόσμου τον οποίο δεν μπορείς να βιώσεις.

 

Είναι η κούραση που όξυνε εκείνο το ενδόμυχο ταραχώδες είδος καυτού θυμού ενάντια στους πολιτικούς διαχειριστές της πανδημίας. Και ενάντια στον ίδιο τον πρωθυπουργό που, την  προηγούμενη Δευτέρα, αμετανόητος για την απερίσκεπτη, πλημμελή και ελεγχόμενη ως κοινωνιοπαθή συμπεριφορά του,   ξεπέρασε κάθε κυνικό προηγούμενο…

 

*******

Όταν με ένα tweet, ομολόγησε (επί της ουσίας) ότι διαχειρίστηκε τα σχολεία ως πειραματικά κέντρα και τους μαθητές τους ως πειραματόζωα. Υποστηρίζοντας μέσα στον εφιαλτικό καταιγισμό κρουσμάτων, διασωληνώσεων και θανάτων εξαιτίας της μετάλλαξης Omicron, ότι τα ανοιχτά σχολεία μπορούν να γίνουν προάγγελος και της ανοιχτής κοινωνίας: «είναι σίγουρο ότι τις επόμενες εβδομάδες θα υπάρξουν κάποια προβλήματα, όμως θα είναι μικρότερα από το κέρδος (!) που θα έχει η κοινωνία, οι γονείς και, κυρίως, τα παιδιά μας», τιτίβισε στο twitter.

 

Προσθέτοντας ότι  «με το σαφές (!) αλλά και ευέλικτο (!) σχέδιο της Πολιτείας, (σ σ: έτσι το… διατύπωσε, «της Πολιτείας», και όχι της κυβέρνησής του ή προσωπικά του ιδίου), τη συμπαράσταση των εκπαιδευτικών (!) και την κατανόηση όλων (σ σ: ποιών… όλων ακριβώς;) σήμερα κάνουμε ένα βήμα μπροστά: τα ανοιχτά σχολεία μπορούν να γίνουν προάγγελος και της ανοιχτής κοινωνίας…

 

Μάλιστα!.. Έτσι, για να το θυμόμαστε, προκειμένου να… τεστάρουμε το πρωθυπουργικό πείραμα με τα σχολεία και τους μαθητές, ας σημειώσουμε ότι  με το σχολικό «καλημέρα», τις πρώτες πρωινές ώρες της προηγούμενης Δευτέρας, μετρήθηκαν 15.547 θετικά test μαθητών και εκπαιδευτικών.  

 

Να προσθέσουμε ακόμα ότι, την εβδομάδα 3 – 9 Ιανουαρίου, περισσότερα από 43.000 παιδιά 4 – 18 ετών κόλλησαν τον ιό  μέσα σε μερικές μέρες (από τις 3 έως τις 9 Ιανουαρίου) σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ, ενώ τα δυό πρώτα σχολικά 24ωρα ο αριθμός των νοσούντων μαθητών εκτιμάται ότι ξεπέρασε τις  20.000. 

 

Έτσι, για να… τεστάρουμε το πρωθυπουργικό πείραμα,   επαναλαμβάνω: με τα σχολεία ως πειραματικά κέντρα και τους μαθητές τους ως πειραματόζωα για το… «άνοιγμα της κοινωνίας»!..      

 

Συλλογική ανοσία και πολιτική ανο(η)σία

Ανάγκη άμεσης ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 9/1/2022

Καθώς η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, εξαντλημένη από την ατελέσφορη διετή μάχη της με τον «αόρατο εχθρό», επαφίεται στην ελπίδα  ότι «το τσουνάμι μολύνσεων από την μετάλλαξη Όμικρον θα οδηγήσει στη συλλογική ανοσία», οι πολιτικοί ξανασυζητούν για εκλογές…

Πάντα οι πολιτικοί συζητούσαν για  εκλογές. Περισσότερο οι πολιτικοί κυβερνητικών κομμάτων που ξέμεναν εκτός κυβερνητικής εξουσίας, επειδή θεωρούσαν ότι άξιζαν να κυβερνούν περισσότερο από τους «άλλους». Έτσι, οι «άλλοι» έμοιαζαν πανομοιότυποι μ’ «αυτούς». Όπως οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ με τους πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας, επί σαράντα και… βάλε συναπτά έτη. Κατά τη διάρκεια των οποίων το κυβερνητικό δίπολο ήταν ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία.

Οι πολιτικοί των μη κυβερνητικών κομμάτων μόνο μέσα τους ήθελαν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνταν να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να δείχνουν θυμωμένοι και επικριτικοί.

Συζητούσαν κι αυτοί για εκλογές και απαιτούσαν από το λαό να τους ψηφίσει. Όχι για να κυβερνήσουν, αλλά για να ξαναμπούν στη Βουλή. Επειδή, λέει, «είναι απαραίτητο για τη Δημοκρατία να είναι παρόντες στη Βουλή». Απλά, να είναι παρόντες.

Αυτό ήταν ακατανόητο για τους απλούς πολίτες. Το καταλαβαίναμε μόνο εμείς οι αριστεροί, που μάλλον είμαστε πιο… σύνθετοι. Έτσι φαίνεται, αφού  κάθε φορά τους ψηφίζουμε. Για να είναι απλά παρόντες. Και να καταγγέλλουν. Τους άλλους.

*******

Και τώρα ακατανόητο είναι. Όχι μόνο για τους «απλούς πολίτες», αλλά και για τους περισσότερους από εμάς, τους αριστερούς ψηφοφόρους. Που, παρότι αισθανόμαστε πιο… σύνθετοι απ’ αυτούς, σκεφτόμαστε να ξαναψηφίσουμε τους πολιτικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξαναμπούν στη Βουλή και να ξανακυβερνήσουν. Και όχι απλά για να είναι παρόντες. Και να καταγγέλλουν.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μοιάζουν να ξεχνούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δεύτερος πόλος του κυβερνητικού δίπολου της τελευταίας δεκαετίας. Και συμπεριφέρονται σαν τους πολιτικούς των μη κυβερνητικών κομμάτων, τότε που επικρατούσε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ…

Μόνο μέσα τους θέλουν να κυβερνήσουν. Έξω τους, αρκούνται να συμπεριφέρονται διαφορετικά από τους κυβερνητικούς συναδέλφους τους. Να διατηρούν γένια πολλών ημερών, να μην φορούν γραβάτες, να ντύνονται επιμελώς – ή και εντελώς –  ατημέλητοι. Να  δείχνουν γενικώς θυμωμένοι: με το σύστημα, τους κυβερνώντες, τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, δεξιά κι αριστερά. Και, ειδικώς, επικριτικοί: με το ήθος και το  ύφος των άλλων. Μη εξαιρουμένων, ορισμένων κομματικών συντρόφων τους.

Και του προέδρου του κόμματός τους ενίοτε: όπως στην περίπτωση επίκρισης του Αλέξη Τσίπρα από  γνωστό βουλευτή της… «ομπρέλας», όταν δήλωνε* ότι «δεν είναι μόνο το σκέλος που αφορά το ψέμα του πρωθυπουργού (σ σ:  στην περίπτωση της έκθεσης Τσιόδρα σχετικά με τους θανάτους εντός και εκτός ΜΕΘ), αλλά «κυρίως» ότι «αν είχαμε ενισχύσει το ΕΣΥ θα είχαμε αποφύγει το 38,5% των θανάτων». Της οποίας υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας.

*******   

Όλα αυτά σε καιρούς που οι πολίτες φυτοζωούν βυθισμένοι στην αβάσταχτα εξοντωτική δυστοπία που τους έλαχε: απογοητευμένοι από την ατελέσφορη επιστημονική αντιμετώπιση της πανδημίας και καθημαγμένοι από την αντικοινωνική κυβερνητική διαχείριση της, τσακισμένοι από τις οικονομικές καταστροφές, την φτώχια και την ακρίβεια, αδιαφορούν περισσότερο παρά ποτέ για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις εκλογές… 

Το μόνο που θα μπορούσε να τους στρατεύσει θα ήταν ένα κίνημα ματαίωσης της σημερινής πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας. Μια απόπειρα ολικής επαναφοράς σε μια οποιαδήποτε προμνημονιακή «κανονικότητα». Ακόμα και σε μια απ’ εκείνες τις… κανονικότητες κατά τη διάρκεια των οποίων «εκχωρούσαμε την ψήφο μας στο κυβερνητικό κόμμα που συντηρούσε τα μικρά μας προνόμια: τα παραπάνω ευρώ, το σπίτι που χτίζεται, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την τηλεόραση και το σόπινγκ», όπως έγραφε κάποτε ο αείμνηστος φίλος μου Περικλής Κοροβέσης.

Και οι εκλογές, επιμένω εγώ: η άμεση πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η προσφυγή στις κάλπες με τον λόγο και τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα. Διότι πράγματι, «η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε διπλό κλοιό πανδημίας και ακρίβειας, από μια κυβέρνηση που έχει αποτύχει παταγωδώς». Και υπ’ αυτές τις συνθήκες, «το μεγάλο ζήτημα δεν είναι αν μπορεί να αντέξει η χώρα εκλογές εν μέσω πανδημίας, αλλά αν θα μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμα μια κυνική κυβέρνηση: ένας ένοχος πρωθυπουργός να διαχειρίζεται την πανδημία και την ανθρώπινη ζωή»… Τι λέτε, θ’ αντέξει;

*Στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star Channel.

 

 

 

Ας μπει ένα STOP στην τραγική θητεία Μητσοτάκη

Μια θητεία που κοστίζει ήδη χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και εκατοντάδες χιλιάδες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Φοράω τη μάσκα. Διπλή τη φοράω, μη φάω κάνα πρόστιμο, και μπαίνω στ’ αμάξι. Πάω Εφορία. Για υπόθεση ρουτίνας πάω, μα χάνω μια ολόκληρη ώρα απ’ τον χρόνο μου. Δεν είναι μόνο η αναμονή στην ουρά, είναι και ο αντί – covid έλεγχος στην είσοδο.

Ο αρμόδιος ελεγκτής με σημαδεύει στο μέτωπο με το ψηφιακό ματζαφλάρι του. Πυροβολεί, αλλά τίποτε, αστοχεί: «Έχετε υποθερμία, κύριε» μου λέει και… μου ανεβάζει τον πυρετό. «Ξαναδοκίμασε» του λέω και, «εντάξει»!.. Τη δεύτερη φορά με βρίσκει… ζωντανό και με σκανάρει. Το κινητό μου, δηλαδή – μήπως είναι πλαστό το πιστοποιητικό τριών δόσεων που του δείχνω. «Περάστε κύριε, όλα κομπλέ», μου λέει στο τέλος, και μπαίνω…

Σε κάνα μισάωρο βγαίνω, και μπαίνω στο αμάξι. Βάζω μπρος, αλλά τίποτα. Δεν παίρνει, έμεινα από μπαταρία!.. Τι κάνω τώρα; Το κινητό βγάζω τώρα. Καλώ οδική βοήθεια και ιδρώνω. Από αγωνία ιδρώνω, καθώς σκέφτομαι το χρόνο που θα χάσω περιμένοντας στη μέση του δρόμου. Με τα αυτοκίνητα γύρω μου να κορνάρουν δαιμονισμένα. Ακολούθως βγάζω τη μάσκα και κατεβάζω… ρολά. Και ροκανίζω ήσυχα τον χρόνο της αναμονής παίζοντας block breaker στο κινητό…

Οι Έλληνες είμαστε ιδανικοί καταστροφείς του χρόνου. Πιστοί στην… κληρονομιά που μας άφησαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Με τη διαφορά ότι εκείνοι κατέστρεφαν χρόνο μεταβάλλοντάς τον σε σκέψη, γνώση, εφαρμοσμένη σοφία, ενώ εμείς καταστρέφουμε τον χρόνο μας μεταβάλλοντάς τον σε… έπεα πτερόεντα.  

*******

Για να λέμε την αλήθεια, καλά κάνουμε. Και καλά να μην κάνουμε, από τη στιγμή που ως εργαζόμενοι πληρώνουμε τον «χρονοφόρο» μας στο επιλεγόμενο… παραγωγικό σύστημα, τον χρόνο που μας περισσεύει, τον ελεύθερο χρόνο μας, δικαιούμεθα να τον καταστρέφουμε κατά βούλησιν. Ακόμα και    ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής των άλλων: αραχτοί στον καναπέ ή καρφωμένοι στο λάπτοπ, να ροκανίζουμε τον λοιμώδη, εδώ και μια διετία, χρόνο μας.  

Ελπίζω όχι – όχι ακόμα εμείς – ως έρμαια του φαινομένου της «Μεγάλης Παραίτησης» που, συμφώνα με το Bloomberg,    εκδηλώνεται παγκοσμίως στη φάση της πανδημίας: Η Μεγάλη Παραίτηση (“Big Quit”) αναγκάζει τους Αμερικανούς εργαζομένους να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους σε αριθμούς ρεκόρ – πάνω από 24 εκατομμύρια το έκαναν από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους – ενώ αποχρώσεις της ίδιας τάσης εκδηλώνονται στη Γερμανία, την Ιαπωνία και άλλες ανεπτυγμένες χώρες».

«Καλά, είμαστε εμείς ανεπτυγμένη χώρα;», θα με ρωτήσετε. Δεν έχω ιδέα, τον… Αυτιά να ρωτήσετε, θα σας απαντήσω. Αυτό που ξέρω – το Bloomberg το μετέδωσε κι αυτό – είναι ότι, σύμφωνα με μια παγκόσμια έρευνα της Microsoft Corp., σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στον κόσμο, πιεσμένοι από τις επιπτώσεις της πανδημίας (αύξηση των συναισθημάτων εξάντλησης –   επιδείνωση της ψυχικής τους υγείας) σκέφτονται να παραιτηθούν από τις δουλειές τους.  

«Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική της θνησιμότητας, οι άνθρωποι βλέπουν τη δουλειά κάτω από πολύ διαφορετικό πρίσμα», σχολιάζει το φαινόμενο “Big Quit” ο εξπέρ σε θέματα διαχείρισης εργαζομένων Benjamin Granger*…

*******

«Σωστά!..  Βλέπουν τη δουλειά τους υπό το πρίσμα του «χαμένου χρόνου»: υπολογίζουν τον χρόνο που μια αδιάφορη – μη δημιουργική – εργασία υποκλέπτει απ’ τον προσδόκιμο χρόνο ζωής τους και παθαίνουν κατάθλιψη… Προτιμούν να καταστρέφουν το χρόνο τους ως παθητικοί τηλεθεατές της ζωής παρά να επιστρέψουν στην άχαρη π. π. (προ πανδημίας) δουλειά τους…        

Ωστόσο,  αυτοί που εγκληματούν στην κυριολεξία καταστρέφοντας τον χρόνο τους είναι οι εξουσιαστές μιας χώρας. Τα πρόσωπα που συνθέτουν τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, ας πούμε. Ναι, μιλάμε για την εγκληματική καταστροφή του χρόνου ασκήσεως του λειτουργήματος του πρωθυπουργού απ’ τον πρωθυπουργό, του υπουργού απ’ τον υπουργό, του βουλευτή απ’ τον βουλευτή, κλπ., κλπ. Που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του χρόνου διακυβέρνησης της χώρας, του χρόνου του ελληνικού δημοσίου, του χρόνου του ελληνικού κράτους κλπ., κλπ. Και τελικά, την καθυστέρηση της χώρας, την υστέρηση στο επίπεδο ποιότητας ζωής των Ελλήνων.  

Στον παρόντα χρόνο  η κυβέρνηση Μητσοτάκη διανύει τον 31o  μήνα της θητεία της ροκανίζοντας τον πολιτικό χρόνο που της απέμεινε με τον τρόπο που ροκάνισε και τον προηγούμενο: διαχειριζόμενη την πανδημία με απίστευτα συμφεροντολογικές, εγκληματικές και, εν πολλοίς, θανατηφόρες  υγειονομικές, πολιτικές και οικονομικές παλινωδίες, που κόστισαν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχικές και υλικές  αναπηρίες…

Ας ευχηθούμε το 2022 να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Να μην ολοκληρωθεί η πιο εγκληματική  τετραετία χαμένου πολιτικού χρόνου στην περίοδο της μεταπολίτευσης.  

*Επικεφαλής της συμβουλευτικής εταιρείας για θέματα εργαζομένων Qualtrics ΧΜ. 

 

 

Χαρούμενα Χριστούγεννα με… δωρεάν self test

Καθώς οδεύουμε προς το την πρωτοχρονιά του 2022, ο κυβερνητικός παραλογισμός συνεχίζεται

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Χριστούγεννα 2021 – πρωτοχρονιά 2022 υπό την απειλή της μετάλλαξης «Όμικρον» και ο διαχειριστικός παραλογισμός συνεχίζεται: «Με πολλά self test, έτσι ώστε εμείς οι ίδιοι να ελέγχουμε την κατάσταση της υγείας μας, θα περάσουμε χαρούμενες γιορτές», στέλνει το… μήνυμα ο Πρωθυπουργός. Άλλωστε, «τα πράγματα στη χώρα μας πάνε καλύτερα  απ’ ό,τι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και, πάντως, καλύτερα από πριν», ψελλίζουν, αμετανόητοι, οι κρατούντες…  

Μα, τότε, προς τι αυτή η  πρεμούρα των νέων για το μετά και αυτή η νοσταλγία των παλαιών για το πριν;  Διότι, όπου κι αν στην Ελλάδα του λοιμώδους παρόντος εστιάσεις, φωτογραφίζεις την επιθυμία του μέλλοντος. `Η τη νοσταλγία του παρελθόντος. Κάτι που σημαίνει ότι δεν βιώνουμε το «τώρα». Ή πως το βιώνουμε ως αβίωτο – ένα  βασανιστικό διάλειμμα ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά»: δεν το γουστάρουμε, μας συνθλίβει, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Να επιστρέψουμε στο «πριν»,  να περάσουμε στο «μετά»…

Το παγκόσμιο «τώρα» είναι η μιζέρια της φτώχειας και η μιζέρια του πλούτου, ο φόβος του «αόρατου εχθρού» και ο φόβος του πολιτικού διαχειριστή του, το άγχος μιας «ζωής εν τάφω» και το άγχος ενός «άκλαυτου θανάτου»: ένα απελπιστικά καταθλιπτικό  και ανέλπιδο παρόν. 

Το δικό μας, το ελληνικό μας «τώρα», είναι ακόμα πιο αβέβαιο απ’ το παγκόσμιο παρόν, πιο μαύρο από κάθε παρελθόν. Ένα «τώρα» σκοτεινό σαν καρικατούρα του Φρανθίσκο Γκόγια, εφιαλτικό σαν την «κραυγή» του Έντβαρτ Μουνκ, βασανιστικό σαν την «τελευταία κρίση» του Ιερώνυμου Μπος, αγανακτισμένο σαν...

*******

Σαν οργισμένο «γράμμα» του Π. Ζ. Προυντόν: να σε κυβερνούν οι ταγοί του ακραίου νεοφιλελευθερισμού σημαίνει να σε επιτηρούν, να σε  παρακολουθούν, να σε φακελώνουν, να σε στοιχίζουν, να σε κατατάσσουν, να σε υποτάσσουν, να σε χαρατσώνουν, να σε απολύουν, να αισχροκερδούν σε βάρος σου, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, να σε απαξιώνουν…

…Ύστερα, με την παραμικρή αντίσταση, να σε σπάζουν στο ξύλο, να σε δένουν, να σε φυλακίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλούν, να σε προδίδουν, να σε περιπαίζουν, να σε γελοιοποιούν, να σε προσβάλουν, να σε ατιμάζουν…

«Αισθάνομαι ανθρώπινη υποτίμηση και ηθική ταπείνωση όταν, υπό την απειλή προστίμων, μου επιβάλλουν υποχρεώσεις που παραβιάζουν βασικά δικαιώματά μου και ακυρώνουν την βούλησή μου», γράφει ο μπλόγκερ «Ιππόλυτος»: «Σαν να είμαι ένα κατώτερο είδος ηλιθίου, ένας ανεγκέφαλος δούλος μιας ανώτερης φυλής πολιτισμένων αριστοκρατών», συνεχίζει. Και καταλήγει: πρέπει όλοι αυτοί και τα τσανάκια τους  να πάρουν την απάντησή τους…

- Πότε;

- Το επόμενο Σάββατο, φυσικά. Μπαίνουμε στο ’22 το ξέχασες; Περνάμε στο «μετά»!..

Ωραία, το επόμενο Σάββατο περνάμε στο… «μετά»!.. Αλλά πώς μπορούμε να προεξοφλήσουμε ότι το «μετά», στο οποίο τόσο πολύ βιαζόμαστε να περάσουμε, θα είναι καλύτερο απ’ το τώρα; Συναισθηματικά, η τάση φυγής προς το «μετά» είναι κι αυτή μια νοσταλγία, η νοσταλγία του μέλλοντος. Που δεν είναι παρά η έκφραση της ενστικτώδους ανθρώπινης τάσης για  Ελευθερία. Το ίδιο και  η νοσταλγία του παρελθόντος.

*******

Ωστόσο, «οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης», μας θυμίζει ο Φρόυντ. Κι απ’ αυτή την άποψη μπορούμε, μετά βεβαιότητος, να πούμε ότι ένα «πριν» ήταν καλύτερο από ένα «τώρα», μα αδυνατούμε να προβλέψουμε πως το «μετά» θα είναι σίγουρα καλύτερο από το «τώρα». Ή το «πριν».

Όμως η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν παντοδύναμοι, εκφράζοντας συλλογικά μια δυνατή ιδέα: την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να μας οδηγήσει για δεύτερη φορά σε ένα «μετά» με Δικαιοσύνη, Δημοκρατία και Αξιοπρέπεια, ας πούμε.

Αναμφισβήτητα, αυτή είναι μια ιδέα, που καθιστά την τάση φυγής προς το μέλλον ταυτόσημη με την ελπίδα: το, εν πολλοίς, χιμαιρικό αυτό συναίσθημα που, κατά συνθήκη, παράγει αδράνεια, ασυνειδησία, αναισθησία, ύπνο, αλλά και διέγερση και δράση και εξέγερση και επανάσταση…

Αξιοπρέπεια!.. «Ας είναι ένα «μετά» με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και δημοκρατία κι ας είναι με μισή τυρόπιττα κι ένα κιλό πατάτες», όπως λέγαμε τότε, πριν τις κάλπες του 2015.

Προς το παρόν, ωστόσο, καθώς υπό την σκιά της μετάλλαξης «Όμικρον» οδεύουμε προς την πρωτομηνιά του 2022, ο παραλογισμός συνεχίζεται: «τα πάντα είναι κωμικά, τίποτα δεν είναι τραγικό, όλα είναι πραγματικά και μη, δυνατά και αδύνατα, σοβαρά και γελοία», όπως έλεγε ο Ευγένιος Ιονέσκο.