«Διεφθαρμένος πρωθυπουργός - διεφθαρμένη χώρα»

Ένας αφορισμός που συνήθιζε να επαναλαμβάνει ο Βρετανός  συγγραφέας Τζόρτζ Όργουελ, χωρίς βέβαια να έχει υπ’ όψιν του τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 6/6/2021

Η διαφθορά είναι αγαπημένο θέμα. Ειδικά όταν εκδηλώνεται σε αντικρινές πολιτικές , κοινωνικές και ταξικές όχθες, όταν προσωποποιείται σε διακεκριμένους πολιτικούς αντιπάλους, όταν πλήττει διασημότητες της πεντάρας. Τότε η  αδρεναλίνη ανεβαίνει, η έξαψη κορυφώνεται. Μα και όταν δεν εκδηλώνεται, όταν δεν προσωποποιείται, η διαφθορά παραμένει αγαπημένο θέμα: τρέφεται με φήμες στα καφέ του Κολωνακίου, με «εμπιστευτικές πληροφορίες» στα δημοσιογραφικά γραφεία, με σχόλια και αναθέματα στα social media.  

 Με την αβίαστη θεσμική συνδρομή της κυβέρνησης Μητσοτάκη (την κατεδάφιση κάθε αρμού του ανοικοδομούμενου, επί κυβέρνησης Τσίπρα, Κράτους Δικαίου)  η διαφθορά επανήλθε ως η… γνώριμη,   έξυπνη αμαρτία που φωλιάζει μέσα μας, έτοιμη να ξεμυτίσει στην πρώτη ευκαιρία: στην κοινωνία του χρήματος, θεωρείται τελείως ανόητος όποιος δεν κλέβει. Αυτή η στάση εικονογραφείται θαυμάσια και από τον ετήσιο εθνικό πλειοδοτικό  διαγωνισμό φοροδιαφυγής και απόκρυψης φορολογητέας ύλης.   

«Θα ήταν ηλίθιος αν δεν τα ‘παιρνε!..» Είναι μια φράση που ξανακούγεται όλο και πιο συχνά στη μικρή μας χώρα, ακόμα και από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες, ακόμα και για μιζαδόρους της πολιτικής τύπου Novartis, ή Siemens. Είναι η φράση που, στην εποχή της πανδημίας, επανατοποθετεί την κοινωνική ηθική στον πάτο των εθνικών μας, ας πούμε, αρετών και την πολιτική ηθική κάτω απ’ τον πάτο των αντίστοιχων πολιτικών. Μια φράση που οριοθετεί την χώρα μας ως διεφθαρμένη χώρα…

*******

Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα, έλεγε ο συγγραφέας Τζόρτζ Όργουελ, χωρίς βέβαια να… έχει υπ’ όψιν του τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Του οποίου, ωστόσο, το πολιτικό προφίλ δεν απέχει και πολύ απ’ αυτό των συντηρητικών Βρετανών πρωθυπουργών του πρώτου ημίσεως του 20^ου αιώνα, προδιδόμενο από εκείνη την –αγγλοσαξονικού τύπου– βαθιά επιθυμία συγκάλυψης της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας ή της ανυπαρξίας της… Τη μια στιγμή ακροδεξιός, την άλλη κεντροδεξιός, την τρίτη ανέμελος φιλελές: πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε… Μωυσής κι Ιούδας.

Λοιπόν, που λέτε,  μ’ αυτόν τον τύπο που μπλέξαμε, πάθαμε μαφιόζικο καπιταλισμό made in USA. Κάτι σαν déjà vu μ’ αυτό που συνέβη  στις αρχές του 20^ου αιώνα στις ΗΠΑ, όπως το περιέγραφε (1951) ο Aμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια και συγγραφέας του « Μίντλ-Τάουν», Ρόμπερτ Σ. Λύντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ.σ: εννοεί τα νέα οικονομικά τζάκια της εποχής), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και…  ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία.

»Σήμερα εμείς, σαν έθνος, η Γερουσία μας, τα ιδρύματά μας, φοβόμαστε και στεκόμαστε με δέος μπροστά  σ’ αυτές τις μυστικές δυνάμεις– που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις, οργανωμένα επαγγέλματα, οργανωμένη εργασία, οργανωμένος πατριωτισμός και οργανωμένη θρησκεία. Με αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας κοινωνίας εκβιασμού, που δίνει το παράδειγμα σε κάθε άνθρωπο να επιδιώκει να αρπάζει ό, τι μπορεί για τον εαυτό του»…

*******

Όχι, δεν αναφέρομαι στο τελευταίο άνθος του κακού της κυβερνητικής διαφθοράς, το φαινόμενο Greek Mafia που ευδοκιμεί  στην εποχή της πανδημίας, αλλά στη διάτρητη από σημεία πολιτικής διαφθοράς στρατηγική του κ. Μητσοτάκη για την επάνοδο στην    «κανονικότητα»…

Μια «στρατηγική» που χαρακτηρίζεται από ακραία συντηρητικές πολιτικές επιλογές που έρχονται σε αντίθεση ακόμα και με τις συστημικής «οδηγίες» του φόρουμ Davos* 2021 για την αναγκαιότητα μιας … καπιταλιστικής επαναφοράς: το περίφημο Great Reset που, υποτίθεται, θα αντικαθιστά «τον υπαρκτό καπιταλισμό των μετόχων» με έναν «καπιταλισμό των μετόχων», στο πλαίσιο του οποίου «οι εταιρείες θα εργαστούν για το… κοινό καλό και όχι για άμεσα κέρδη και οφέλη», όπως πριν την πανδημία.

Ούτε καν!... Η «στρατηγική» Μητσοτάκη επιμένει  «στην καταστροφή της χώρας με απανωτά lockdowns για να ανοίξουν τον δρόμο στο… great reset που τον συμφέρει, όπου η μεσαία τάξη θα υποδουλωθεί στις ορέξεις των πολυεθνικών και των ντόπιων φεουδαρχών που τον στηρίζουν, προσποιούμενοι τους δεινούς επιχειρηματίες», όπως ανοιχτά κατηγορείται, όχι από την αριστερά, αλλά από την εσωκομματική αντιπολίτευση του κόμματός του..

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «ξεπληρώνει γραμμάτια απέναντι σε μια  επιχειρηματική ελίτ, στο ΣΕΒ πάνω απ’ όλα, που θα έχει περισσότερα κέρδη μέσα από τη μείωση του εργασιακού κόστους», είπε ξεκάθαρα ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, αναφερόμενος σε ένα ακόμα κυβερνητικό προϊόν πολιτικής διαφθοράς, το αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ. Και  έβαλε το πρωθυπουργικό… great reset στη θέση του: ιδιαίτερα μετά την πανδημία – μια ιστορική τομή που αναγκάζει όλες τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να σκεφτούν διαφορετικά, είναι αναντίστοιχο να επιμένει (σ.σ.: ο κ. Μητσοτάκης) σε σκουριασμένες λογικές του παρελθόντος που αποδείχτηκαν αποτυχημένες (…) Σήμερα σε όλο τον κόσμο θεωρείται – και πρώτος το εξήγγειλε ο Πρόεδρος Μπάιντεν μιλώντας για το τέλος της λογικής των trickledown economics – ότι πρέπει να οδηγηθούμε στην ενίσχυση της εργασίας, στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους…»

Συμφωνώ και επαυξάνω, επαναλαμβάνοντας τον αφορισμό του Όργουελ: Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα. Με την υποσημείωση ότι ο Βρετανός συγγραφέας συμπλήρωνε πάντα τον συγκεκριμένο αφορισμό με έναν άλλο: οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι.

 *Η ετήσια συνάντηση μεγαλοεπιχειρηματιών, οικονομικών παραγόντων και πολιτικών ηγετών που διοργανώνει το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ 

 

 

 

 

Η αδέσμευτη δημοσιογραφία στον γύψο

                                            

Ο λυσσαλέος πόλεμος κάθε λογής κυβερνητικών  εξουσιών κατά της ελευθεροτυπίας και των δημοσιογραφικών εκφραστών της, με αφορμή την «υπόθεση Ρομάν Προτασόβιτς»

             

                          Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής                           

Η «υπόθεση Ρομάν Προτάσοβιτς» παρουσιάστηκε απ’ τον ελληνικό και διεθνή Τύπο σε ποικίλες αφηγηματικές εκδοχές, ακόμα και ως θρίλερ κομμουνιστικής φαντασίας. Μια υπόθεση βγαλμένη μέσα από τα ερείπια του σοβιετικού καθεστώτος, ας πούμε, 32 χρόνια μετά την πτώση του. ‘Oπου, ο τελευταίος των  κομισαρίων του ΚΚΣΕ καταφέρνει να συντηρεί το σοβιετικό μοντέλο διοίκησης σ’ ένα αντεργκράουντ κρατίδιο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αυτοσυντηρούμενος ως ισόβιος πρόεδρός του…

Ώσπου, προ ημερών, αναγκάζεται να διατάξει τέσσερις πράκτορες της Κα Γκε Μπε (KGB) να κάνουν αεροπειρατεία σε επιβατική πτήση της γραμμής Αθήνα – Βίλνιους, προκειμένου να συλλάβουν τον τρομοκράτη δημοσιογράφο Ρομάν Προτάσοβιτς. Ο οποίος, για λογαριασμό της καπιταλιστικής Δύση, υποκινούσε την ανατροπή του!..

Τέτοιες τερατολογίες!.. Που, ωστόσο, δεν απέχουν και πολύ απ’ αυτές της κυρίαρχης δημοσιογραφικής πραγματικότητας∙ για την οποία, χωρίς να παίρνω και όρκο ότι υφίσταται, ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Λεφτουτσένκο δεν είναι παρά ένα σταλινικό απομεινάρι που, μετά την πτώση του «υπαρκτού», με τη στήριξη της μετασοβιετικής οικονομικής νομενκλατούρας, την κρατική τρομοκρατία, την ασύδοτη αστυνομική καταστολή και μια σειρά καλπονοθειών με την… ελαφρά ανοχή της ΕΕ, επιβίωσε ως πρόεδρος… Δημοκρατίας επί 32 συναπτά έτη. 

Ώσπου… προψές, πιεσμένος ασφυκτικά από την εντεινόμενη λαϊκή αντίδραση, έκανε το μοιραίο λάθος της αεροπειρατείας:  διατεταγμένη βίαιη εκτροπή πτήσης από τέσσερις πράκτορες της KGB για τη σύλληψη ενός εκ των μεγαλυτέρων αντιπάλων του: του δημοσιογράφου και μπλόγκερ Ρομάν Προτάσεβις, μέλους της αντιπροσωπείας της αυτοεξόριστης ηγέτιδας της Λευκορωσικής Αντιπολίτευσης, Σβιατλάνα Τσιχανούσκαγια.

*******

Ως εδώ, κι ότι καταλάβαμε, καταλάβαμε. Αυτό που δεν καταλάβαμε είναι ο καλά κρυμμένος – πίσω από τα κάθε λογής αφηγήματα των κυρίαρχων ΜΜΕ για την «υπόθεση Ρομάν Προτάσοβιτς» –  καταλυτικός ρόλος της σύγχρονης δημοσιογραφίας (σ. σ: κυρίως της εναλλακτικής δημοσιογραφίας, των blogs και των social media) στην αυτο-οργάνωση κινημάτων διαμαρτυρίας και τις λαϊκές εξεγέρσεις εναντίον απολυταρχικών καθεστώτων, όπως αυτό της Λευκορωσίας. Και, σε αντιδιαστολή, ο λυσσαλέος πόλεμος των καθεστώτων αυτών (και όχι μόνον) κατά της ελευθεροτυπίας κα ι των δημοσιογραφικών εκφραστών της.

Το κατάλαβε πρώτος απ’ όλους – πράγμα διόλου τυχαίο –  ένας ξεχωριστός συνάδελφος, ο δημοσιογράφος και πρώην υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης. Και το διατύπωσε* ως εξής: «Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι να μείνουμε στην πρώτη ανάγνωση (σ. σ: της υπόθεσης Ρομάν Προτάσοβιτς) αλλά να αντιληφθούμε ότι η ελευθερία του Τύπου και η ασφάλεια των δημοσιογράφων είναι στο στόχαστρο πολλών εξουσιών, είτε ακραία αυταρχικών είτε άλλων με δημοκρατικό προσωπείο.

»Ακόμα και στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, αποκαλύπτεται ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης του πρώην προέδρου Τραμπ είχε δώσει εντολές για παρακολούθηση επικριτικών δημοσιογράφων. Στην Ευρώπη υπήρξαν δολοφονίες, είδαμε πρόσφατα στη Μάλτα και στην Ελλάδα. Και βλέπουμε επίσης ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ντροπιαστικά κακή θέση στο ευρωπαϊκό δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, αφού κατατάσσεται στην κατηγορία «προβληματική»…

*******

Σήμερα, με τη… συμβολή και της πανδημίας Covid – 19, η άσκηση της δημοσιογραφίας παρακωλύεται, εντελώς ή εν μέρει, σε πάνω από 130 χώρες. Σύμφωνα με την ετήσια παγκόσμια κατάταξη ως προς την ελευθερία του Τύπου που δίνει στη δημοσιότητα η ΜΚΟ Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (Reporters sans frontières, RSF), στο 73% των 180 χωρών που αξιολογούνται, καταγράφονται καταστάσεις ‘πολύ σοβαρές’, ‘δύσκολες’ ή ‘προβληματικές’ για την άσκηση του επαγγέλματος.

Εντάξει, η Λευκορωσία θεωρείται η πιο επικίνδυνη χώρα της Ευρώπης όσον αφορά  το προσωπικό των επιχειρήσεων ΜΜΕ: Τους τελευταίους 9 μήνες, από τότε που ξέσπασαν οι διαδηλώσεις κατά του Λουκασένκο, έχουν προσαχθεί ή συλληφθεί περισσότεροι από 400 δημοσιογράφοι, ενώ τουλάχιστον 10 βρίσκονται αντιμέτωποι με σοβαρές κατηγορίες.

Γενικότερα, από τις εκλογές του Αυγούστου, ο πρόεδρος της Λευκορωσίας και τα όργανα της κυβέρνησής του έχουν εξαπολύσει μια μεγάλη εκστρατεία καταστολής της αντιπολίτευσης, απελαύνοντας στελέχη της, φυλακίζοντας ακτιβιστές και πολιτικούς και διώκοντας δημοσιογράφους, ενώ καταπνίγουν με βία τις κινητοποιήσεις.

Η Ευρώπη (ΕΕ) υποτίθεται ότι παραμένει η πιο ασφαλής περιφέρεια, όμως οι επιθέσεις και οι καταχρηστικές συλλήψεις δημοσιογράφων πολλαπλασιάστηκαν, ειδικά στη Γαλλία, στη διάρκεια των διαδηλώσεων εναντίον του σχεδίου νόμου για την επιλεγόμενη ‘καθολική ασφάλεια’. Ακόμα χειρότερα στην Ιταλία, την Πολωνία, την Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία.

Όσο για την τύχη του… άτυχου 26χρονου Λευκορώσου δημοσιογράφου και μπλόγκερ, Ρομάν Προτασέβιτς, ούτε λόγος ανησυχίας. «Είναι ασφαλής» δηλώνει ο υπουργός Εσωτερικών της χώρας: «κρατείται απλά σε μια φυλακή»!..

ΟΚ, όλα κομπλέ, σύντροφε. Επιτρέψτε μου μόνο να θυμίσω στους συντρόφους  αναγνώστες της στήλης  ότι, στη μετασοβιετική… Δημοκρατία σας, ισχύει ακόμα η θανατική ποινή. Ή όχι;

 

*Σε ενημερωτική εκπομπή του MEGA    

 

 

Η «ατζέντα» Μητσοτάκη και το σχέδιο Τσίπρα

Απ’ τη μια η επιστροφή στη μνημονική «κανονικότητα» κι απ’ την άλλη η «επιστροφή στο μέλλον».

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 23/5/2021

«Ελευθερία δεν σημαίνει ανευθυνότητα», δίδασκε τα απείθαρχα πλήθη των… υπηκόων του ο Έλληνας πρωθυπουργός την περασμένη Δευτέρα, έξαλλος που δεν είχαν την υπευθυνότητα να κάνουν ένα weekend στην Τήνο, όπως έκανε ο ίδιος μετά της συζύγου∙ αλλά, με την άρση απαγόρευσης των μετακινήσεων, ξεχύθηκαν στην Αττική ύπαιθρο σαν πρόβατα που το ‘σκασαν απ’ το μαντρί.

«Ο πρόεδρος ανησύχησε ότι η απειθαρχία μπορεί να  κοστίσει την αλλαγή της ατζέντας για σταδιακή και ελεγχόμενη επιστροφή στην κανονικότητα», προσπάθησε να τον δικαιολογήσει στενός συνεργάτης του απ’ το Μαξίμου : «Βλέπεις, η άρση των περιορισμών και τα θετικά στοιχεία από το μέτωπο της πανδημίας και την πίεση του ΕΣΥ, δίνουν το περιθώριο στον κ. Μητσοτάκη για μετατόπιση της πολιτικής ατζέντας σε κεντρώα κατεύθυνση: σε θέματα που αφορούν την προοδευτική, ας πούμε, πλευρά του εκλογικού σώματος, ελπίζοντας  ότι θα εδραιώσει την  κυριαρχία του στο πολιτικό κέντρο, πιέζοντας ακόμα περισσότερο τον ΣΥΡΙΖΑ».

Ναι, μάλιστα, του απάντησα γελώντας… «Νομίζει ότι θα παραμυθιάσει την κοινωνία με απατηλές δικαιωματικές φανφάρες για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ ,την ομοφοβία, την αμφιφοβία, την τρανσφοβία, τα ζώα συντροφιάς, κλπ. Ενώ ταυτόχρονα προμοτάρει, μέσω των φιλίων του ΜΜΕ, «κοσμογονικές αλλαγές και συνθήκες ανάπτυξης αντίστοιχης της δεκαετίας του ’60 (!), με κινητήρια δύναμη το “ζεστό χρήμα” του Ταμείου Ανάκαμψης»: κλείνοντας το μάτι στην κρατικοδίαιτη  οικονομική ελίτ για… επιστροφή στην δανειακή αφθονία» !.. Μετά «σούπερ  διευκολύνσεων από τέσσερα κανάλια χρηματοδότησης», παρακαλώ... 

*******

Καθώς η πανδημία υποχωρεί – αν υποχωρεί – αφήνει πίσω της μια συντετριμμένη παγκόσμια κοινωνία, βυθισμένη στην ανεργία, τη φτώχια, την κατάθλιψη, τον θάνατο. Έχω την αίσθηση ότι, γι’ αυτή την παγκόσμια κοινωνία, την ευρωπαϊκή, και πάντως την ελληνική κοινωνία, το δίλημμα δεν είναι «επιστροφή στην κανονικότητα» αλλά «επιστροφή στο μέλλον».  

Ούτως ή άλλως, η λέξη «κανονικότητα» μπάζει από παντού. Μια ακόμα «αμερικανιά» είναι, που εγκαταστάθηκε στην χαμένη στη μετάφραση ρητορεία των Ελλήνων κυβερνητικών της μνημονιακής περιόδου∙ και, μέσω της ελαφρώς αγράμματης και αρκούντως άβουλης δημοσιογραφίας των καιρών, εγκαταστάθηκε στην καθομιλουμένη. Με συνήθη προπομπό την λέξη «επιστροφή», να φορτίζει την ανούσια λέξη-στόχο «κανονικότητα», με ίχνη ομηρικής νοσταλγίας.

Νοσταλγία για τι ακριβώς; Για επιστροφή στην καμουφλαρισμένη με fake δικαιωματικά παραφερνάλια νεοφιλελεύθερη  κανονικότητα τύπου Σημίτη που, για λόγους ψηφοθηρίας, υπαινίσσεται ο κ. Μητσοτάκης; Ή μήπως για επιστροφή στην μνημονιακή… κανονικότητα – την οποία, μεθοδικά, αποκαθιστούσε απ’ την πρώτη μέρα της πρωθυπουργίας του και αργότερα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας – γκρεμίζοντας κάθε προοδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ; 

Ούτε λόγος… Επιστροφή στο μέλλον είναι η μεγάλη νοσταλγία της συντετριμμένης παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών που βγαίνει – αν βγαίνει –  απ’ την πανδημία: μια κάποια επιστροφή στο μέλλον όπως το υπόσχονται – αν το υπόσχονται – οι «Δυό μικρές… κεντροαριστερές ελπίδες» που αναδύονται  ένθεν  - κακείθεν του Αλαντικού, (προσωποποιούμενες στον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάϊντεν  και την Γερμανίδα Αναλένα Μπέρμποκ του κόμματος των Πρασίνων) όπως τις περιέγραφα στο κείμενό μου στην ΑΥΓΗ της Κυριακής 9/5/2021: ως σημεία ενός ανατέλλοντος πολιτικού εξανθρωπισμού στο λυκόφως μιας εποχής ετοιμοθάνατης (της εποχής του αχαλίνωτου οικονομισμού) που αρνείται να πεθάνει... 

*******

Μια τρίτη ελπίδα για «επιστροφή στο μέλλον» αναδύεται εξ αριστερών της χώρας μας. Είναι μια ελπίδα με αρκούντως επιτυχημένο κυβερνητικό παρελθόν που, στην σημερινή της εξέλιξη (ως ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα), έχει την αφετηρία της στη συνάντηση της ιδέας της Δικαιοσύνης και της ιδέας της Προόδου.

Διότι, όπως υποστηρίζει ο Ζακ Ζιλιάρ*, «Δεν νοείται Αριστερά που δεν θα επιδιώκει την πραγμάτωση της δικαιοσύνης μέσα στο πλαίσιο της προόδου. Η αναγκαιότητα της δικαιοσύνης είναι ριζωμένη στις αριστερές καρδιές, αλλά είναι γεγονός ότι η πρόοδος υφίσταται σκληρή κριτική, πόσο μάλλον όταν τη μετράμε με όρους ανάπτυξης: ωστόσο, οι πιο τολμηροί μεταξύ των σοσιαλιστών δεν είναι πλέον επαναστάτες, ούτε καν θιασώτες των εθνικοποιήσεων. Είναι Κεϋνσιανοί μέχρις εσχάτων…».

«Για να καταφέρει η ελληνική οικονομία να συμμετέχει σε μια διαδικασία επαναφοράς και προσανατολισμού προς ένα πιο βιώσιμο και δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο μείωσης των ανισοτήτων και ενίσχυσης των δαπανών για την υγεία και το κράτος πρόνοιας, για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό», τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Αλέξης Τσίπρας, παρουσιάζοντας την στρατηγική του κόμματός του.

Βλέπετε, στην «επιστροφή στο μέλλον» η εναλλακτική επιλογή δεν είναι Μαρξ εναντίον Άνταμ Σμιθ, αλλά Κέινς εναντίον Μίλτον Φρίντμαν.

*Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών

Αποκάλυψη τώρα: η εικονική ηγεμονία Μητσοτάκη

Αναφορά στο ανατρεπτικό εαρινό ευρωβαρόμετρο που,  πριν προλάβει να αποκαλύψει το κυβερνητικό ψέμα που ζούμε,

 θάφτηκε στα «ψιλά» των ελεγχόμενων ΜΜΕ  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 16/5/2021

Ένα ανοιξιάτικο ευρωβαρόμετρο δεν είναι παρά ένα, ακόμα,  ευρωβαρόμετρο, ανάμεσα στα αμέτρητα βαρετά  ευρωβαρόμετρα που, απ’ το 1973 μέχρι σήμερα, παράγει η εταιρία δημοσκοπήσεων TNS Opinion για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η οποία, μέσω της Γενικής Διεύθυνσης Επικοινωνίας της Κομισιόν, τα κοινοποιεί στα ΜΜΕ των χωρών-μελών της Ένωσης. Κι εκείνα, στα αμέτρητα πλήθη της έντυπης ή τηλεοπτικής, ή διαδικτυακής πελατείας τους, εισπράττοντας αβίαστα εκατομμύρια … ευρωχασμουρητά. 

Ωστόσο, το συγκεκριμένο ανοιξιάτικο ευρωβαρόμετρο (αυτό που έγινε πρωτοσέλιδο θέμα σε προσκείμενη στη ΝΔ εφημερίδα* υπό τον τίτλο «71% Μαύρο στην κυβέρνηση»),    άναψε τα αίματα εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του κυβερνώντος κόμματος∙ προκαλώντας μεμφόμενες κραυγές και καταγγελτικούς ψιθύρους κατά των ελληνικών εταιριών δημοσκοπήσεων και την εξ αυτών εγκατεστημένη εικονική πραγματικότητα fake εμπιστοσύνης, που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη απολαμβάνει:

«Θα είχε ενδιαφέρον, κάποιος, είτε από την κυβέρνηση είτε από τις εταιρίες δημοσκοπήσεων που δίνουν 15 και 20 μονάδες προβάδισμα στη ΝΔ, να εξηγήσει πως προκύπτει αυτή η χαοτική διαφορά σε σχέση με τα στοιχεία του ευρωβαρόμετρου για την Ελλάδα», σάρκαζε εξ αριστερών, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Ηλιόπουλος, την ίδια στιγμή που το εκ δεξιών (σεσημασμένο και ως… Σαμαρικό) blog antinews.gr σχολίαζε: το συγκεκριμένο ευρωβαρόμετρο «αναιρεί πλήρως την εικόνα που παρουσιάζουν για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τα ΜΜΕ και οι εταιρίες δημοσκοπήσεων».

*******

Αυτά τα ολίγα!.. Στον επόμενο τόνο, το θέμα «πέρασε στα ψιλά», όπως λέμε εμείς οι εφημεριδάνθρωποι. Και αυτό, διότι τα ΜΜΕ διαχειρίστηκαν το… ανατρεπτικό ανοιξιάτικο ευρωβαρόμετρο με τον τρόπο που διαχειρίζονται κάθε πληροφορία που κατέχουν: με γνώμονα τα συμφέροντα που υπηρετούν τη μεγάλη επιχείρηση που λέγεται πολιτική.  

Και αποκαταστάθηκε η καθεστηκυία ενημερωτική τάξη: ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός με τα όλα του, «μακράν ο καταλληλότερος θα είναι και στο επόμενο γκάλοπ που θα βγει οσονούπω στον αέρα, κι άσε το ευρωβαρόμετρο να λέει», μου απάντησε Μαξίμιος παις, όταν του ζήτησα να μου πει τα κυβερνητικά καθέκαστα.

Το ίδιο γκάλοπ που, σύμφωνα με τον… Μαξίμιο παίδα (παλαιό κεντρώο συνάδελφο, στην πραγματικότητα), «θα παίξει τις επόμενες μέρες, το προβάδισμα της ΝΔ παραμένει «εκεί γύρω στις 15 μονάδες», και δείχνει ότι «η χώρα μας τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα στην αντιμετώπιση της πανδημίας από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες».

Φυσικά, δεν είμαι σε θέση να σας πω – δεν το γνωρίζω – ποιο είναι το ποσοστό των Ελλήνων που εμπιστεύονται και επηρεάζονται (ως προς την κατεύθυνση της ψήφου τους) από αυτού του τύπου τα γκάλοπ, που παράγονται με γνώμονα τη συντήρηση της  καθεστηκυίας κυβερνητικής  ενημερωτικής τάξεως. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη μας τα στοιχεία του ανοιξιάτικου ευρωβαρόμετρου όσον αφορά τον Τύπο και την ποιότητα της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, έχουμε, κατά την γνώμη μου, μια έμμεση συμπερασματική απάντηση…

*******

Λοιπόν, που λέτε, όσον αφορά τον Τύπο και την ποιότητα της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, το φετινό… ανατρεπτικό ανοιξιάτικο ευρωβαρόμετρο μας λέει ότι το 74% των Ελλήνων  δεν εμπιστεύεται την τηλεόραση, το 54% δεν εμπιστεύεται τις εφημερίδες, το 48% δεν εμπιστεύεται το ραδιόφωνο, ενώ το μέσο που εμπιστεύεται ένας στους δύο Έλληνες είναι το διαδίκτυο.

Εδώ οφείλουμε να πούμε, έξω απ’ τα δόντια, ότι τα στοιχεία αυτά, που δείχνουν το ντροπιαστικό μέγεθος αναξιοπιστίας των ΜΜΕ στη χώρα μας, σε αναλυτική αλληλεξάρτηση με την  αναξιοπιστία των ελληνικών δημοσκοπικών εταιριών (όπως αυτή αναδύεται από την μεγάλη αντίφαση του αντικυβερνητικού 71% στο ευρωβαρόμετρο), παραπέμπουν σε μια μη Δημοκρατία. Σε ένα –κάποιο– απολυταρχικό καθεστώς απροσδιόριστου ιστορικού γένους.

Αυτό αποδεικνύεται και απ’ το γεγονός ότι τα ελληνικά ΜΜΕ που, όπως είπαμε, στην πλειονότητά τους λειτουργούν με γνώμονα τα συμφέροντα που υπηρετούν τη μεγάλη επιχείρηση που λέγεται πολιτική, επέλεξαν και έκαναν θέμα (υπό τον τίτλο «71% Μαύρο στην κυβέρνηση») ένα στοιχείο που αφορά ακριβώς «την επιχείρηση που λέγεται πολιτική»…

Αγνοώντας ένα άλλο, εξίσου – ίσως και περισσότερο – σημαντικό κατά τη γνώμη μου, εύρημα του ευρωβαρόμετρου, που αφορά την ποιότητα της Δημοκρατίας πολύ περισσότερο απ’ ότι η αξιοπιστία του Τύπου και των δημοσκοπήσεων∙ αφού αποκαλύπτει σχεδόν καθολική εξαφάνιση της πίστης – της εμπιστοσύνης, αν προτιμάτε – προς τα πολιτικά κόμματα, από τη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας:

Το 88% των Ελλήνων δεν εμπιστεύονται τα κόμματα, αποκαλύπτει το ευρωβαρόμετρο… Ανεξάρτητα αν ονομάζονται Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛ, ΚΚΕ ή  ΜέΡΑ25, φαντάζομαι.  Και λυπάμαι πολύ. Τίποτε άλλο…           

 *Στην «Δημοκρατία» της προηγούμενης Κυριακής

Δυό μικρές… κεντροαριστερές ελπίδες

Σημεία ενός ανατέλλοντος πολιτικού εξανθρωπισμού στο λυκόφως μιας εποχής ετοιμοθάνατης (της εποχής του αχαλίνωτου οικονομισμού) που αρνείται  να πεθάνει... 

  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 8/5/2021

 

Καθώς η πανδημία υποχωρεί, δυο μικρές ελπίδες θετικών εξελίξεων, όσον αφορά την παγκόσμια κατάσταση των κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων, ξεπροβάλουν ένθεν – κακείθεν του Ατλαντικού. Μικρές ελπίδες, που αφήνουν περιθώρια συγκρατημένης αισιοδοξίας για μια – κάποια – προοδευτική στροφή στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης προς όφελος της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών.

 

Η πρώτη μικρή ελπίδα έρχεται από τις ΗΠΑ όπου, υπό τις οδηγίες του νέου Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάϊντεν, ο Λευκός Οίκος σχεδιάζει αναδιανομή του πλούτου με φορολόγηση των πλουσίων: διπλασιασμό του φόρου υπεραξίας για όσους έχουν έσοδα από $1 εκατ. και άνω ετησίως (σ.σ: μόλις το 0,3% των αμερικανών φορολογούμενων έχει τέτοια έσοδα) προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το American Families Plan. Το «Σχέδιο για τις αμερικανικές οικογένειες», που περιλαμβάνει

μια σειρά επενδύσεων κοινωνικού χαρακτήρα, εστιασμένων στα παιδιά, στην οικογένεια και την υγεία.

 

Η δεύτερη μικρή ελπίδα έρχεται από την Γερμανία, τη χώρα που, κατά το μάλλον ή ήττον, «κυβερνά» την Ευρωπαϊκή Ένωση, και έχει να κάνει με το τέλος εποχής της Άνγκελας Μέρκελ και του κόμματός της και την άνοδο σε βαθμό κυβερνησιμότητας του κόμματος των Πρασίνων∙ του οποίου η πρόεδρος Αναλένα Μπέρμποκ προκρίνεται (σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) ως η καταλληλότερη διάδοχος της κ. Μέρκελ στην Καγκελαρία.

 

Η ανάδυση και η πρωτιά των Πρασίνων στη γερμανική κυβερνητική σκηνή εδράζεται στο πρόγραμμα αύξησης των φόρων στα υψηλά εισοδήματα και στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, καθώς και στην αύξηση των δημόσιων επενδύσεων κατά 50 δισ. ευρώ ετησίως (ήτοι 1,5% του ΑΕΠ), κατά μίμηση του "πακέτου Μπάϊντεν".

 

*******

Οι δύο αυτές «μικρές ελπίδες», επειδή ως  σημεία αλλαγής του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού συστήματος σχετίζονται με την πτώση του Τραμπ και την εν γένει παρακμιακή φάση που διανύουν οι ονομαζόμενοι «λαϊκιστές» ηγέτες, τύπου Μπολσονάρο, Τζόνσον, Σαλβίνι, Τραμπ ή Ερντογάν,       Καζίνσκι, Λε Πεν, ή Μόντι, Ορμπάν, Πούτιν, καθώς και με την κακή απόδοση πολλών «λαϊκιστικών» κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού, δημιουργούν την αίσθηση ότι η έξοδος απ’ την εποχή της πανδημίας σημαίνει και την έξοδο από την εποχή του «λαϊκισμού»…

 

Πρόκειται, μάλλον, περί μιας ψευδαισθήσεως. Παρόμοιας ιδεοληπτικής δυναμικής με την ψευδαίσθηση των συντεταγμένων στην ευρωσυστημική πτέρυγα Μέρκελ Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών, που θέλουν τις  δυό αυτές «μικρές ελπίδες» να σηματοδοτούν «επιστροφή στην παγκόσμια συστημική κανονικότητα»!..

 

Την… κανονικότητα του  νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, δηλαδή, όπως την εξέφραζε το υπερατλαντικό συστημικό δίδυμο Μέρκελ – Ομπάμα και οι ανά τον κόσμο πολιτικοί  ακόλουθοί τους, πριν υποστούν την επέλαση των μπαχαλάκηδων (Τραμπ & ΣΙΑ) ομοϊδεατών τους, τους οποίους οι ίδιοι ονόμασαν «λαϊκιστές». Και εν συνεχεία την φθορά και την πτώση τους, εν μέσω της πανδημίας. 

 

Λοιπόν, ούτε το τέλος των «λαϊκιστών» (Τραμπ & ΣΙΑ), ούτε η επιστροφή στην προ αυτών «παγκόσμια συστημική… κανονικότητα»  

 

*******

Απλά, «ο κόσμος, αλλάζει», όπως έγραψε προ ημερών (σε ανάρτησή του στο Facebook) ένας Έλληνας πολιτικός πρώτης γραμμής, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τσίπρα, Νίκος Κοτζιάς: ο Μπάιντεν προωθεί ένα κεϋνσιανό πρόγραμμα, το ίδιο και οι πράσινοι στη Γερμανία. Οι ισχυρές χώρες της Ν.Α. Ασίας στηρίζονται στο κράτος και τις κεϋνσιανές πολιτικές»…

 

Αυτό είναι!.. Καθώς η πανδημία υποχωρεί ο κόσμος φαίνεται πως αλλάζει και, οι δυό μικρές ελπίδες θετικών εξελίξεων που  ξεπροβάλουν ένθεν – κακείθεν του Ατλαντικού, μπορούν να χαρακτηρισθούν «μικρές κεντροαριστερές ελπίδες», αφού  αφήνουν περιθώρια συγκρατημένης αισιοδοξίας για μια  προοδευτική στροφή στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης προς όφελος της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών.

 

Σ’ αυτήν ακριβώς τη στροφή αποβλέπει και η παρέμβαση – κάλεσμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία  Αλέξη Τσίπρα προς τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές* για ένα νέο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο, με κεντρικό στόχο την αντικατάσταση του Συμφώνου Σταθερότητας από ένα Σύμφωνο για τη βιώσιμη ανάπτυξη , την κοινωνική συνοχή και την οικονομική σύγκλιση των κρατών – μελών της Ένωσης…

 

«Η καταλυτική συνθήκη της πανδημίας έρχεται να δικαιώσει με τον πιο δραματικό τρόπο τις αξίες του ισχυρού κοινωνικού κράτους», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, και κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στο αμερικανικό παράδειγμα (πακέτο Μπάϊντεν) τόνισε ότι «το Νέο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Συμβόλαιο πρέπει να περιλαμβάνει την  αύξηση της φορολογίας των πολυεθνικών και του μεγάλου πλούτου, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, τη δημιουργία ισχυρού συστήματος υγείας και κράτους πρόνοιας και την  ενίσχυση του εισοδήματος των εργαζομένων και των εργασιακών τους δικαιωμάτων».

Είπαμε, μικρές… κεντροαριστερές ελπίδες, στο λυκόφως μιας εποχής ετοιμοθάνατης (της εποχής του αχαλίνωτου οικονομισμού) που αρνείται, πεισματικά, να πεθάνει...   

 

* Στην ημερίδα του κόμματος  των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (3/5/2021)

 

 

 

 

 

 

Πάσχα στην Πλατεία, με μια μπύρα στο χέρι

Ο Γιώργος Μ. απ’ το Παγκράτι, ένας εκ των μυρίων Ευρωπαίων της «χαμένης γενιάς της πανδημίας» που βλέπουν τα όνειρά τους να βυθίζονται στο τέλμα της ανεργίας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 2/5/2021

 

Πρόπερσι, τέτοιες μέρες, ο Γιώργος Μ. έκανε «Πάσχα στο χωριό». Φέτος όχι, «όπως και πέρσι δεν επιτρέπεται»... Εντάξει, τίποτα δεν επιτρέπεται φέτος, αλλά ειδικά το «Πάσχα στο χωριό» ναι, έχει μεγάλο ρίσκο: «Αν σε πιάσουν, σε γυρίζουν πίσω και πληρώνεις και πρόστιμο που μπορεί, λέει, να φτάσει και τις δύο χιλιάδες ευρώ», καγχάζει o Γιώργος Μ: «Αν είχα εγώ δυό χιλιάδες ευρώ, θα έκανα Ανάσταση στις Μαλβίδες», μονολογεί… «Και όχι… Πάσχα στο χωριό»…  

Ο Γιώργος Μ. είναι 24 χρονών, πτυχιούχος της σχολής   Αρχιτεκτόνων – Μηχανικών του ΕΜΠ, και μου απαριθμεί τις δεκάδες «πόρτες» που έχει φάει τους τελευταίους μήνες ψάχνοντας δουλειά. «Η επαγγελματική απόρριψη μ’ έχει στοιχειώσει», λέει χαρακτηριστικά: «Έχω χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια… Με το χαρτζιλίκι του μπαμπά, όπως όταν ήμουν Λύκειο, τη βγάζω… Μια – δυό φορές τη βδομάδα πλατεία Βαρνάβα, ή καμιά παραλία με τους κολλητούς μου – άνεργοι όλοι, πτυχιούχοι ή μη. Καμιά μπύρα απ’ το περίπτερο και τέλος…  Αυτή είναι η ζωή μου…».      

Ο Γιώργος Μ. ανήκει στις μυριάδες των νεαρών Ευρωπαίων όλων των εθνοτήτων που αγωνίζονται για επαγγελματική αποκατάσταση σε μια αγορά εργασίας που, στην εποχή της πανδημίας, έχει φτάσει στα όριά της: τον Οκτώβριο του 2020, ο ΟΟΣΑ προειδοποιούσε ήδη ότι, «μια ολόκληρη γενιά νέων Ευρωπαίων κινδύνευε να μείνει πίσω», καθώς πολλοί εργοδότες σταμάτησαν να προσλαμβάνουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

*******

Σήμερα, οι νέοι (απόφοιτοι πανεπιστημίων ή μη) που προσπαθούν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας αποτελούν μια από τις περισσότερο πληττόμενες ομάδες την περίοδο του κορωνοϊού, παίρνοντας θέση δίπλα στην πιο βασανισμένη ομάδα Ελλήνων και Ευρωπαίων ανέργων: τους «πενηντάρηδες» που έχασαν τη δουλειά τους προ κορωνοϊού (στη φάση της οικονομικής κρίσης) ή κατά τη διάρκειά του. Η πλειονότητα των οποίων διάγουν τον – ούτως ή άλλως έγκλειστο – βίο τους βυθισμένοι σε αισθήματα αποτυχίας και κρίσεις κατάθλιψης.

Όπως και οι μυριάδες των νεαρών Ευρωπαίων ανέργων: το 50% των νέων ανέργων εμφανίζουν σημάδια άγχους και κατάθλιψης, αποκαλύπτει έρευνα που εκπονήθηκε απ’ τον ΟΟΣΑ σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Νεολαίας. Η πρόεδρος του οποίου, Σίλια Μάρκουλα*, εκτιμά ότι «ο κίνδυνος μιας χαμένης γενιάς δεν είναι προσωρινός» αφού, «εκείνοι που χαράσσουν την πολιτική ξέχασαν τους νέους»…  

Και τις ψυχολογικές επιπτώσεις τη ανεργίας πάνω τους, λέω εγώ. Οι οποίες δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ νέων και ηλικιωμένων ανέργων: το πρώτο στάδιο ανεργίας χαρακτηρίζεται από την απόρριψη και τη συστηματική άρνηση της νέας κατάστασης. Το άτομο ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο θα επαναπροσληφθεί ή θα βρει άλλη καλύτερη εργασία…

Ακολουθεί το στάδιο της απαισιοδοξίας και της ανησυχίας: ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης εργασίας αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δεινή κατάστασή του. Τότε, συνήθως έπειτα από εννιά μήνες ανεργίας, ο άνεργος εισέρχεται στο στάδιο της απελπισίας και της κατάθλιψης: δεν βλέπει καμία διέξοδο ή προοπτική λύσης. Αισθάνεται αποτυχημένος…

*******

Καθώς περιδιαβάζω τις στατιστικές της ΕΛΣΤΑΤ και των ευρωβαρομέτρων με τα φάσκοντα και αντιφάσκοντα ποσοστά των ανέργων μεταφρασμένα σε άψυχους αριθμούς, σκέφτομαι τον 24χρονο πτυχιούχο της Αρχιτεκτονικής Γιώργο Μ. με τον κωδικό «άνεργος 2021» στην πλάτη και μια μπύρα στο χέρι, να κάνει Ανάσταση με την παρέα   των κολλητών του στην Πλατεία Βαρνάβα. Να απαριθμούν, υπό τους ήχους του ύμνου της Τρίτης Διεθνούς, τις δεκάδες εμπειρίες επαγγελματικών απορρίψεων που αποκόμισαν διεκδικώντας το υπέρτατο ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα στην εργασία.  

Και σκέφτομαι πόσο μακρινό και ουτοπικό μοιάζει, μέσα σ’ αυτό το διόλου φανταστικό σκηνικό, το αίτημα του Νόαμ Τσόμσκι, όχι απλά για την κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία, αλλά για την κατοχύρωση ως θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος της «παραγωγικής, δημιουργικής και ικανοποιητικής εργασίας», σ’ εκείνη την ξακουστή συζήτησή του με τον Μισέλ Φουκώ. Απόσπασμα της οποίας δόθηκε ως θέμα Έκθεσης στις Πανελλήνιες του ’97 (Δ’ Δέσμη) και, θυμάστε φαντάζομαι, τη θύελλα αντιδράσεων που είχε προκαλέσει το… σκανδαλώδες αυτό γεγονός στους κύκλους της συντηρητικής πολιτικοοικονομικής ελίτ της χώρας.       

Η οποία, σήμερα (24 χρόνια μετά!), εκφραζόμενη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιχειρεί να δώσει τη χαριστική βολή στους εναπομείναντες εργαζόμενους: «υποχρεώνοντας τους νέους ή να εργάζονται με πενιχρή αμοιβή και απαράδεκτες συνθήκες, ή να βλέπουν τα όνειρα και τη ζωή τους να λιμνάζουν στην ανεργία»,** όπως είπε ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας.

* Δήλωσή της στο dw.com

** Από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για το αντεργατικό νομοσχέδιο Μητσοτάκη – Χατζηδάκη

Αλέξης Τσίπρας: ο μόνος πολιτικός που «τα λέει»

Η ασύγκριτη γοητεία του ανυστερόβουλα τολμηρού, απαλλαγμένου απ’ την αυτολογοκρισία, δημόσιου λόγου

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 25/4/2021

 

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που «τα λένε». Τους προτιμώ απ’ αυτούς που «κρύβουν λόγια», αυτούς που, όταν δημοσίως ομιλούν, φροντίζουν να μεταλλάσσουν τις ενδόμυχες σκέψεις τους, τις πραγματικές απόψεις τους σε σκέψεις, απόψεις συνάδουσες με το σύστημα αξιών που εκάστοτε υπηρετούν, το σύστημα που τους εκτρέφει.

Φυσικά, καθώς η διαδικασία μετάλλαξης επαναλαμβάνεται, αυτοματοποιείται. Έτσι, κάποτε, ο… κρυψίνους δεν έχει τίποτα να κρύψει: η ενδόμυχη, η προσωπική σκέψη, η διαδικασία που την παράγει, ατροφεί. Και ο «κρυψίνους» απομένει με τη μεταλλαγμένη σκέψη. Στο τέλος, την υιοθετεί, την υποστηρίζει, την κηρύσσει σαν να είναι η δική του ενδόμυχη σκέψη…

Αναφέρομαι, κυρίως, στους ανθρώπους των οποίων ο λόγος είναι δημόσιος, διαμορφώνει γνώμη. Και ειδικά στους δημοσιογράφους και τους πνευματικούς ανθρώπους, τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Αλλά, για να γίνω σαφής, θα δώσω κάποιες ενδεικτικές, κατά τη γνώμη μου, περιπτώσεις παρελθόντων και παρόντων ενδόμυχων σκέψεων που, ακομπλεξάριστα και αλογόκριτα, εξελίχθηκαν σε δημόσιο λόγο:

Βασίλης Ραφαηλίδης, σε άρθρο του στο «Έθνος για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα»: «Τυχεροί όσοι δεν πήγαν ποτέ στη ζωή τους στο σχολείο. Γλίτωσαν την αποβλάκωση και διαφύλαξαν ακέραιη την ικανότητά τους να μαθαίνουν έξω από το σχολείο. Στο σπίτι, στο δρόμο, στην ταβέρνα, στη δουλειά, στους γάμους, στις κηδείες, στις εκλογές, στην εκδρομή, στα ταξίδια, στην παρέα, στη διαδήλωση, στη βιβλιοθήκη, στον έρωτα…».

*******

Περικλής Κοροβέσης, στην εκπομπή «Θεματική Βραδιά / ΕΡΤ 2005 – 2008» / του Στέλιου Κούλογλου: «…η πτώση της χούντας ήταν ημιτελής. Έπεσε η στρατιωτική κυβέρνηση, αλλά όχι και η ιδεολογία του καθεστώτος. Οι ακροδεξιές απόψεις είναι κυρίαρχες στον τηλεοπτικό λόγο: Πρετεντέρης, Ευαγγελάτος, Τράγκας, Κακαουνάκης κ.λπ., είναι μια ενδεικτική και όχι εξαντλητική αναφορά…». 

Έλενα Ακρίτα, σε κείμενό της για το κράτος βίας των Μητσοτάκη – Χρυσοχοϊδη, με αφορμή τις αστυνομικές βαρβαρότητες κατά αθώων πολιτών στην Πλατεία Νέας Σμύρνης: «Ζούμε σε έναν κρανίου τόπο. Ζούμε σε ένα Άουσβιτς. Σε λίγο θα ράψουμε κι αστέρια στο πέτο του παλτού μας για να ξέρουν ποιους ποδοπατούν σε αυτή την ατέλειωτη Νύχτα των Κρυστάλλων».

Σας έδωσα τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις ενδόμυχων σκέψεων που εκφράστηκαν δημοσίως χωρίς μετάλλαξη για να σχολιάσουν, με τη σπανίζουσα –στους… επικοινωνιακούς καιρούς μα – ανυστερόβουλη τόλμη, κατεστημένες αρχές, θεσμούς, δημόσια πρόσωπα.

Φυσικά, σκέψεις αντίστοιχα τολμηρές, βαθειά αληθινές, ριζοσπαστικές, κυκλοφορούν σε χιλιάδες εγκεφάλους πνευματικών ανθρώπων που, με τον δημόσιο λόγο τους, διαμορφώνουν γνώμη. Αλλά οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν «τα λένε», κρύβουν λόγια: σαν τους πολιτικούς, ρετουσάρουν την ενδόμυχη σκέψη τους, ούτως ώστε ο δημόσιος λόγος τους να διαμορφώνει γνώμη συνάδουσα με τα προσωπικά πολιτικά τους συμφέροντα που, συνήθως, είναι τα συμφέροντα των συστημάτων εξουσίας που υπηρετούν.

*******

Απ’ αυτούς τους τελευταίους, τους πολιτικούς εννοώ, εξαιρείται –αυτοεξαιρείται, για να είμαστε ακριβείς– ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος, συχνά-πυκνά, αναφέρεται στα κακώς κείμενα κατεστημένων αρχών, θεσμών, δημόσιων πρόσωπων και πραγμάτων, με την ανυστερόβουλη τόλμη ενός διανοουμένου που τα λέει έξω απ’ τα δόντια.

Όπως στην περίπτωση της παρέμβασής του με αφορμή την (αποτυχημένη, εν τέλει) απόπειρα «πραξικοπήματος» της ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, στην οποία, προσέδωσε οικουμενική πολιτική-φιλοσοφική υπόσταση: «Με την κίνηση δώδεκα πλούσιων ποδοσφαιρικών ομάδων να ιδρύσουν κλειστή λίγκα, επιβεβαιώνεται μια αρχή που δυστυχώς δεν καθοδηγεί μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά σχεδόν κάθε πτυχή του σημερινού κόσμου. Η αρχή της απληστίας των ισχυρών και του χρήματος…

»Πρόκειται για την ίδια αρχή που η επικράτησή της με τις πατέντες και τα «παιχνίδια» των εμβολίων προκαλεί χιλιάδες θανάτους / Την ίδια αρχή που καταδικάζει δισεκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και την απόγνωση, ενώ η ελίτ πολλαπλασιάζει τα κέρδη της / Την ίδια αρχή που καταστρέφει το περιβάλλον, τη φύση, τη γη, με τις ασύδοτες πρακτικές που επιβάλλει / Την ίδια αρχή που υπονομεύει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι των κερδών…».

Βεβαίως, δεν φτάνει να «τα λες», έχει σημασία όσοι «τα λένε», κάποιοι απ’ αυτούς, εν πάση περιπτώσει, να προσθέτουν ή να αφαιρούν στοιχεία, προϊόντα παραγωγικής σκέψης, στην ελληνική και στην παγκόσμια κουλτούρα. Να την πλουτίζουν, να τη βελτιώνουν.

Όμως, στις παρούσες συνθήκες, συνθήκες υποταγής του πνεύματος στην ύλη, ασύδοτης εμπορευματοποίησης της σκέψης, εκπόρνευσης της πληροφορίας, η αναζήτηση μη μεταλλαγμένου, αλογόκριτου δημόσιου λόγου μεταβάλλεται, πολλάκις, σε ουτοπία.

                                                                                                                                             

Sofagate: Το μεγάλο τρολάρισμα του Ερντογάν

Εκεί όπου αποδείχτηκε ότι ένας μουστακαλής Τούρκος, δύο επιχρυσωμένες πολυθρόνες και ένας βελούδινος καναπές, αρκούν για να φανεί η ανυπαρξία συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 18/4/2021

 

Την ημέρα που, στην Άγκυρα, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο Λίβυος ομόλογός του Αμπντέλ Χαμίντ Ντμπεϊμπά επιβεβαίωναν την αφοσίωσή τους στο  τουρκολιβυκό μνημόνιο (το παράνομο και παράτυπο σύμφωνο οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών στην ανατολική Μεσόγειο που υπέγραψαν το 2019), η Ελλάδα έκανε διπλωματικό τουρισμό στην Τρίπολη της Λιβύης.

Την ίδια μέρα, η Ευρώπη σκανδαλιζόταν με τις… ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του «sofagate», όπως επικράτησε να λέγεται το καναπεδάτο σκάνδαλο που, μερικά εικοσιτετράωρα πριν, εξελισσόταν στο τουρκικό προεδρικό μέγαρο, μεταξύ Ταγίπ Ερντογάν, Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν και Σαρλ Μισέλ: εκεί όπου αποδείχτηκε ότι ένας μουστακαλής Τούρκος, δύο επιχρυσωμένες πολυθρόνες και ένας βελούδινος καναπές, είναι όλα όσα χρειάζονται για να κλονιστεί η συγκεχυμένη (όπως πάντοτε)  συνοχή της Ε.Ε…

«Η χορογραφία που εκτυλίχθηκε μέσα κακόγουστο ντεκόρ του fake παλατιού του Σουλτάνου Ερντογάν, θύμιζε αφηρημένη τέχνη», περιγράφει ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Matthew Karnitschnig του POLITIKO: στο κέντρο του πίνακα, ο Τούρκος πρόεδρος περιβεβλημένος από την καθιερωμένη ακολουθία του, να κάθεται πλάι-πλάι με έναν νευρικό Σαρλ Μισέλ, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Στην άλλη άκρη του δωματίου, ανακαθισμένη στον  καναπέ, καλοβαλμένη μες στο κόκκινο σακάκι της, πιστή απεικόνιση καλοαναθρεμμένης Γερμανίδας φράου, η φον ντερ Λάιεν είχε σταυρώσει τα χέρια στην ποδιά της, σε ένδειξη σιωπηλής αποδοκιμασίας.

*******

Αποδοκιμασία, σιωπηλή έστω, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Προς εκείνη του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, που στρογγυλοκάθισε στην εξουσιαστική πολυθρόνα πλάι στον Ερντογάν, ή προς την άλλη, του Τούρκου προέδρου  και της προσβλητικής –για την θεσμική και την γυναικεία υπόστασή της– υποδοχής που εκείνος μεθόδευσε εναντίον της;

Στις Βρυξέλλες είναι κοινό μυστικό ότι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο Σαρλ Μισέλ  βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη και ότι εκπροσωπούν δύο θεσμικά όργανα που ανταγωνίζονται έντονα για περισσότερη επιρροή στη διεθνή σκηνή. Ωστόσο, πέρα από το εσκεμμένο ή το αμήχανο της γκάφας «πρωτοκόλλου» του Σαρλ Μισέλ, το σενάριο και η σκηνοθεσία του… καναπεδάτου σκανδάλου (sofagate) πιστώνεται ανεπιφύλακτα στον Ταγίπ Ερντογάν και τη «σατανική διπλωματία του»:

«Δεν ήταν απλώς ένα λάθος, αλλά μια «εσκεμμένη χειρονομία» του Τούρκου προέδρου, που συνδέεται με την απόφασή του, τον περασμένο μήνα, να αποχωρήσει από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, μια συνθήκη που στοχεύει στην προστασία των γυναικών», υποστηρίζει ο  διπλωμάτης καριέρας στην ΕΕ, Μαρκ Πιερίνι.

Ακολούθως, προβλέπει ότι το Βερολίνο (σ σ: η Άνγκελα Μέρκελ) θα επικρίνει σκληρά «γι’ αυτό το περιστατικό» την  επικεφαλής της ΕΕ, δεδομένου ότι «η προσπάθειά της να ευχαριστήσει (sic)  την Τουρκία» εξελίχθηκε σε ένα φιάσκο του οποίου πληρώνει το τίμημα»...

*******   

Εν τέλει, αυτό που έμεινε από την επίσκεψη των προέδρων της Κομισιόν στην Άγκυρα είναι το sofagate, ως επιβεβαίωση της αδύναμης –έως και ανύπαρκτης– συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Κατά τα λοιπά, η… καραντίνα που επέβαλλε ο Τούρκος ηγέτης στην πρόεδρο της  Ευρωπαϊκής Επιτροπής, περιορίζοντάς την στον καναπέ της αίθουσας υποδοχής, «ένωσε την πολυτάραχη ήπειρο σε ένα ξέσπασμα οργής», όπως σαρκάζει ο Matthew Karnitschnig:  

Η ευρωπαϊκή αντίδραση είναι η τυπική αντίδραση των ανθρώπων που διακατέχονται από αίσθηση ανεπάρκειας και αδυναμίας. Αντί να αναγνωρίσουν τη συνεχιζόμενη εξάρτηση της Ευρώπης από την Τουρκία για την αποτροπή των προσφύγων από την ήπειρο, και τις αμφισβητήσιμες παραχωρήσεις που έχει κάνει η ΕΕ για να διατηρήσει αυτή τη συμφωνία ζωντανή, εστιάζουν στο ύφος, στους τρόπους και κυρίως στην ιδιαίτερη αντίληψή τους για την «ηθική»…

Όπως ο Ιταλός πρόεδρος Ντράγκι, ας πούμε. Που… ξαφνικά, ανακάλυψε (κάτι που εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε και το λέμε εδώ και χρόνια) ότι ο Ερντογάν είναι ένας δικτάτορας, και  το είπε!... Για να το εξωραΐσει πριν αλέκτορα φωνήσαι, με την φράση «ωστόσο, μ’ αυτούς τους δικτάτορες πρέπει  να καταφέρνουμε να συνεργαζόμαστε υπέρ των χωρών μας». Υπέρ των συμφερόντων των χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης – όπως η Ελλάδα, δηλαδή – που διακυβεύονται στη σχέση  Ευρώπης – Τουρκίας… 

Ε, λοιπόν, σύμφωνα με τον μετρ των ευρωτουρκικών σχέσεων   Μάρκ Πιερίνι, το ευρύτερο ζήτημα που διακυβεύεται από ευρωπαϊκής πλευράς στη σχέση της μ’ αυτόν «τον δικτάτορα» είναι η νομιμότητα των παραχωρήσεων που πρόκειται να κάνει η ΕΕ στην Τουρκία. 

Τι λέει , αλήθεια, η κ, Μέρκελ γι’ αυτό – η οποία , ειρήσθω εν παρόδω, δεν έβγαλε τσιμουδιά για το sofagate; Και τι λένε οι κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας;

*Δήλωση στο ahvalnews.com