Ο Αλέξης, φυσικός ηγέτης της παράταξης

Και βέβαια, ο θεματοφύλακας της λαϊκής εντολής για  μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σύγχρονο, μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα…

  

Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Στις εκλογές της 7^ης Ιουλίου, η λαϊκή ετυμηγορία όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο καθαρή και διαφανής που καθρέφτιζε και αντανακλούσε το σκεπτικό της – ένα σκεπτικό υπέρβασης   του σημερινού κομματικού σχήματος: μετάθεση από την κυβέρνηση στην αξιωματική αντιπολίτευση, με εντολή (31,5%) άμεσου μετασχηματισμού σε αντιπροσωπευτικό κόμμα – κίνημα της Δημοκρατικής Παράταξης…  

Αυτή ήταν, κατά τη γνώμη μου, η λαϊκή ετυμηγορία. Kαι ήταν μια ετυμηγορία θετικής ανταπόκρισης στις προεκλογικά εκπεφρασμένες προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα για ποιοτική και ποσοτική μετεξέλιξη του κόμματος μέσα από μια δήλωσή του στο Star Channel∙ την οποία είχα επισημάνει τότε ως την πλέον αισιόδοξη και πολιτικά γοητευτική δήλωσή του κατά την προεκλογική περίοδο: «Δεν είναι ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012, δεν είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 με το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Στη ζωή, όταν δεν αλλάζεις, γίνεσαι μνημείο του εαυτού σου. Εμείς θέλουμε να αλλάζουμε πηγαίνοντας προς τα μπρος και φιλοδοξούμε να αποτελέσουμε τη ραχοκοκαλιά της μεγάλης και πλειοψηφικής, πιστεύω, δημοκρατικής και προοδευτικής Παράταξης του τόπου. Αυτή είναι η φιλοδοξία μας»

Τις επόμενες των εκλογών ώρες και μέρες, διάβασα δεκάδες αναλύσεις και ερμηνείες σε δεκάδες ελληνικά και ξένα ΜΜΕ για αυτό το ευδόκιμο και, κατά κοινή ομολογία, απρόβλεπτο πολιτικό κεφάλαιο της τάξεως του 31,5% που κατάφερε, εν τέλει, να αποκομίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Πώς προέκυψε, τι σημαίνει, πώς αξιοποιείται…

*******         

Ανάμεσά τους, ξεχώρισα ως εξαιρετικά έξυπνη και πολιτικά  φωτισμένη (αλλά και… συμφεροντολογική, αφού με εκφράζει απολύτως) την «ανάλυση» που περιέχεται – αν πάνω στην μετεκλογική σύγχυση δεν το προσέξατε – στη δήλωση του απερχόμενου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για το εκλογικό αποτέλεσμα, τη νύχτα της 7^ης Ιουλίου. Και σας καλώ να την  διαβάσετε ή να την ξαναδιαβάσετε μαζί μου:  

«Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν 4,5 χρόνια, από ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 4% ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες, στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου μας. Έχουμε πλήρη επίγνωση ότι το 2015 λάβαμε ένα δάνειο από τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς πολίτες της πατρίδας μας, που μας έδωσαν ένα ποσοστό 35%, και μας έφεραν στη κυβέρνηση, με εντολή να σταματήσουμε την καταστροφική πορεία της λιτότητας και των μνημονίων.

»Πιστεύω ότι αξιοποιήσαμε αυτό το δάνειο (…..) ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ ότι (…..), απορροφημένοι εξολοκλήρου στα κυβερνητικά μας καθήκοντα και στις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε, δεν μπορέσαμε ταυτόχρονα να αλλάξουμε και να μεγαλώσουμε το κόμμα μας. Να κάνουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, από συνοδοιπόρους, συμμέτοχους στην προσπάθειά μας. Και ίσως αυτό να είναι μια από τις βασικές αιτίες του σημερινού εκλογικού αποτελέσματος.

*******

»Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος αυτών των πολιτών, πολύ πιο συνειδητά αυτή τη φορά, μας έδειξε εκ νέου την εμπιστοσύνη του, και ένα μεγάλο ποσοστό, μόλις 4 μονάδες κάτω από το ποσοστό του εκλογικού μας θριάμβου του 2015, κοντά στο 32%,  μάς καθιστά την μεγάλη δύναμη της δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης στον τόπο μας. 

Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι δάνειο, αλλά εντολή μετασχηματισμού μας με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα, με βαθιές ρίζες και ισχυρούς δεσμούς στον εργαζόμενο λαό και την κοινωνία. Αυτούς τους δεσμούς θα σφυρηλατήσουμε το επόμενο διάστημα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης…»

Συμφωνείτε;  Προσωπικά συμφωνώ απολύτως, όπως σημείωσα ήδη, ταυτίζομαι σχεδόν, και το μόνο που έχω, ως τρίτος, να προσθέσω, είναι αυτό: κατά την εκτίμηση μου, το 31,5%  των εκλογών της 7^ης Ιουλίου είναι προσωπικός θρίαμβος του Τσίπρα – τίποτα  παραπάνω ή παρακάτω. Και ότι αυτός ακριβώς ο προσωπικός θρίαμβος τον καθιστά φυσικό ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης. Και βέβαια θεματοφύλακα της λαϊκής εντολής μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, «από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα»…   

Y.Γ.: Όπως είπε ο οργανωτικός expert Αντώνης Κοτσακάς, «υπάρχει  το προηγούμενο του Κόρμπιν και του Σάντερς, που επεχείρησαν να εφαρμόσουν διαφορετικό, πιο ανοιχτό μοντέλο (…….) ο Κόρμπιν μέσα από αυτή την ιστορία κατάφερε να εγγράψει 400.000 νέους ανθρώπους μέλη του κόμματος για να αντιμετωπίσει την βαρονία…»

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 14/7/2019)

 

Πρωθυπουργός με DNA αναξιοπιστίας;

   

Σε αντίθεση με τον αποδεδειγμένα αξιόπιστο και υπεύθυνο πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ο επίδοξος αντικαταστάτης του φέρει το στίγμα μιας ομολογημένης αναξιοπιστίας

Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Ήρθε η ώρα της κάλπης, κατά το βιβλικό… «ήρθε η ώρα της κρίσεως». Υπό την έννοια ότι το πλέον καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την έκβαση της κομβικής –για το παρόν και το μέλλον της χώρας– αναμέτρησης, που ολοκληρώνεται στις κάλπες της 7^ης Ιουλίου, επαφίεται στην κρίση του εκλογικού σώματος: με ποιά κριτήρια επιλέγει ο ψηφοφόρος –κάθε ψηφοφόρος ξεχωριστά– το ψηφοδέλτιο που θα ρίξει στην κάλπη;

«Με συμφεροντολογικά κριτήρια», απαντά χωρίς ίχνος δισταγμού ο φίλος μου ο εκλογολόγος… «Ένας πλειστηριασμός είναι οι εκλογές στην ουσία, μια διαδικασία πλειοδοσίας: βγάζουν οι υποψήφιοι κυβερνήτες τα αγαθά τους (τα προγράμματά τους, τις υποσχέσεις τους, τα «θα» τους, εάν θέλεις) στο εκλογικό παζάρι, και ο πελάτης – πολίτης κρίνει, συγκρίνει και, με κριτήριο το ατομικό –άντε το οικογενειακό του συμφέρον– αγοράζει τα «θα» της αρεσκείας του»...  

- Ναι, ξέρω, με αντίτιμο την ψήφο του αγοράζει τις αυταπάτες της… αρεσκείας του, παρεμβαίνω σαρκάζοντας τον πολιτικό κυνισμό του εκλογολόγου…

- Ακριβώς, συνεχίζει ακάθεκτος: και αυτό συμβαίνει διότι η ψήφος του πολίτη είναι υλικό αγαθό (εξασφαλίζει χρήμα και δόξα στον αποδέκτη της), ενώ το «θα» του πολιτικού (του υποψηφίου κυβερνήτη, στην περίπτωσή μας) είναι άυλο∙ η υπόστασή του συναρτάται με την αξιοπιστία του υποσχόμενου – εξαρτάται δε, απολύτως απ’ αυτήν…

Απ’ αυτήν, άλλωστε, εξαρτάται και η αποχή. Το ποσοστό της οποίας κυμαίνεται, συνήθως, στο μέγεθος της αξιοπιστίας των πολιτικών…

*******   

Μάλιστα!.. Υπ’ αυτές τις συνθήκες (αν, δηλαδή, η αξιοπιστία έβγαζε κυβέρνηση), ο Αλέξης Τσίπρας θα ήταν αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι η αξιοπιστία του είναι αντικειμενική. Δοκιμασμένη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κυβερνητική πραγματικότητα.

Σε αντίθεση με τον βασικό του αντίπαλο  Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος φέρει στο DNA του την αναξιοπιστία του σάπιου μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Και, καθώς φαίνεται, το γνωρίζει: «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είπε σε μια απ’ τις πρώτες ομιλίες του σε ακροατήριο, αμέσως όταν κληρονόμησε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.  

Προσέξτε…  Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο», είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο»∙ και αυτό συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής  αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι διαθέτω την αξιοπιστία) να υποσχεθώ…

Αυτή ακριβώς η ομολογία –αυτή η επίγνωση αναξιοπιστίας του «αρχηγού»– είναι που γέννησε τη στρατηγική αποδόμησης του Αλέξη Τσίπρα. Αυτή την πρωτοφανή, στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά, επιχείρηση «δολοφονίας χαρακτήρων», που σχεδιάστηκε από τους γκεμπελικούς μηχανισμούς του μητσοτακικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος και εκτυλίχθηκε κλιμακούμενη  καθ’ όλη τη διάρκεια της  κυβερνητικής θητείας ΣΥΡΙΖΑ, με τον κωδικό «Για όλα φταίει ο Τσίπρας».  Για να φτάσουμε στην προδοσία του δημοκρατικού λόγου στη σύγχυση των φωνών, στο εγκατεστημένο, σήμερα, εικονικό χάος.   

*******

Στην πραγματικότητα, στις 20 Σεπτέμβρη του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης ονόματι Αλέξης Τσίπρας, με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς άρχισε να γράφει ιστορία ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου   ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος των μνημονίων και της λιτότητας: «Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στον Ελληνικό  λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», επαναλαμβάνει έκτοτε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και είναι αυτή μια εξήγηση που προσθέτει πόντους αξιοπιστίας στην ηγετικό προφίλ του…

Ακριβώς εδώ ήθελα να καταλήξω: στο δρόμο προς τις κάλπες της 7^ης Ιουλίου οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας (παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν) παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Διότι την όποια αξιοπιστία του την έχει θεμελιώσει όχι στα «Θα», αλλά στα «Δεν»: ● Δεν θα νομοθετήσω ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία… ● Δεν θα επιτρέψω τη μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου… ● Δεν θα χάσω την ευκαιρία για την επίλυση του «Μακεδονικού»…  ● Δεν θα δεχτώ πιστοληπτική  γραμμή στήριξης, η έξοδος θα είναι καθαρή… ● Δεν πάω για να χάσω στις εκλογές, αλλά για να νικήσω…

  

Μη μιλάς μη γελάς, σε ντιμπέιτ μην πας

Ντύθηκε πρωθυπουργός και έχει λουφάξει πίσω απ’ το ουρανοκατέβατο 33,24% των ευρωεκλογών απαιτώντας… αυτοδυναμία του καρτέλ συμφερόντων των μιντιαρχών πατρόνων του

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 30/6/2019

Επτά μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, συμβαίνει κάτι σαν αυτό  που σημείωνε ο Φεντερίκο Φελίνι πολλά χρόνια πριν: "Νομίζω πως η τηλεόραση έχει προδώσει το νόημα του δημοκρατικού λόγου, προσθέτοντας εικονικό χάος στη σύγχυση φωνών...» Αν στην «τηλεόραση» της Φελίνειας ρήσης προσθέσουμε τις «φωνές» της Μαρινάκειας και Αλαφούζειας μιντιακής επικράτειας, η «σύγχυση φωνών» γίνεται μονοφωνία υπέρ της… αυτοδυναμίας του καρτέλ των πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων τους! Και τότε, η «προδοσία του δημοκρατικού λόγου» γίνεται εσχάτη, το «εικονικό χάος» πραγματικό: μια εκκωφαντική σιωπή – μια θορυβώδης ακινησία…

Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας κινείται. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, τα δίνει όλα σε έναν απίστευτο μπαράζ προεκλογικής δράσης και διάδρασης (έναν τιτάνιο προεκλογικό μαραθώνιο που όμοιό του δεν θυμάμαι στα χρόνια της 40χρονης δημοσιογραφικής μου θητείας), μήπως και… 

Μήπως και σπάσει αυτή την εκκωφαντική πολιτική σιωπή, αυτή τη θορυβώδη  προεκλογική ακινησία∙ προκειμένου να περάσει, να ακουστεί, να γίνει λαϊκή συνείδηση το αυτονόητο: μόλις προ ολίγου διαβήκαμε το κατώφλι της εξόδου από την περιοχή των μνημονίων.  Ακόμα δεν έχουμε κλείσει την καγκελόπορτα πίσω μας. Με την ψήφο μας στις εκλογές της 7^ης Ιουλίου, ή συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά με ασφάλεια και μ’ όλους τους Έλληνες, ή γυρίζουμε πίσω: στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, την εποπτεία του ΔΝΤ, την περιοχή των μνημονίων…

*******

 Ο Άλλος, ο πλέον γραφικός γόνος του μητσοτακέικου (που το μόνο του μέλημα είναι να γίνει πρωθυπουργός, τρομάρα του, κι ας πάει και το παλιάμπελο), λούφαξε πίσω απ’ το ουρανοκατέβατο 33,24%  των ευρωεκλογών και ούτε φωνή ούτε ακρόαση… Καθ’ υπόδειξη των μιντιακών πατρόνων του, βεβαίως∙ ο ίδιος δεν το χώνεψε ποτέ, δεν μπορεί να το κρατήσει, του αρέσει να ποζάρει και να… προζάρει: όσοι ράβουν υπουργικά κοστούμια θα βρεθούν προ εκπλήξεων!...

Εκείνος, ωστόσο, το έραψε νωρίς. Το δικό του κοστούμι, λέω, το… πρωθυπουργικό. Το έραψε νωρίς, το φόρεσε νωρίς (από τότε που, κληρονομικώ δικαίω, έγινε αρχηγός της ΝΔ , τρομάρα του) και μ’ αυτό κοιμάται και ξυπνάει, εδώ και τέσσερα χρόνια, το άτομο… Και ομιλητικότατος: πρωί, μεσημέρι βράδυ, «παραιτηθείτε»!..

Τώρα όμως, μούγκα στη στρούγκα. Επιβεβλημένη άνωθεν, από την Μαρινάκεια και Αλαφούζεια μιντιακή επικράτεια: μη μιλάς – μη γελάς, στο ντιμπέιτ μην πάς: θα σε κάνει μια χαψιά ο Τσίπρας, κακομοίρη μου, και τέρμα η… αυτοδυναμία των πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων μας.

Κάτωθεν, η προδοσία του δημοκρατικού λόγου, η σύγχυση των φωνών. Οι  ανούσιοι χοροί της κοινωνίας των πολιτικών και δημοσιογραφικών τρολ για το... παρόν και το μέλλον της τηλεφάρσας των παραλλήλων μονολόγων που ονόμασαν "ντιμπέιτ»…

Κορόιδευαν την κοινωνία, καλοί μου άνθρωποι: ένα είναι το «ντιμπέιτ» που  ενδιαφέρει στην παρούσα κοινωνική συγκυρία,   η προγραμματική αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών που, δυνάμει, ηγούνται κυβερνητικών κομμάτων: του απερχομένου κυβερνώντος κόμματος και του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

*******

Φίλε μου, σ’ αυτές τις εκλογές – ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές –  ψηφίζεις κυβέρνηση και όχι το ανατρεπτικό σχήμα της καρδιάς σου (Ανταρσία), το πολιτικό υποκείμενο της ιδεοληψίας σου (ΛΑΕ), το μόρφωμα της νεωτερικής  φαντασίας σου (Μερα 25) και, αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει το γιατί, αν δεν το καταλαβαίνεις, δεν ξέρεις που πατάς και που πηγαίνεις.

Χρειαζόσουν βέβαια – αν χρειαζόσουν – ένα ντιμπέιτ,  προκειμένου να καταλήξεις οριστικά, ποιος εκ των διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας (Τσίπρας - Μητσοτάκης) είναι ο καταλληλότερος για να σταθεροποιήσει την έξοδο απ' τα μνημόνια (που πέτυχε η απερχόμενη κυβέρνηση) και να οδηγήσει τη χώρα στην ανάκτηση μιας εύρυθμης και κοινωνικά δίκαιης κανονικότητας υπέρ των πολλών: το ντιμπέιτ μεταξύ Τσίπρα - Μητσοτάκη, δηλαδή, το οποίο αρνείται πεισματικά ο δεύτερος. Φοβούμενος, προφανώς, τον ελλιπή - ως δοτό - ηγετικό εαυτό του... Την πολιτική και προγραμματική γύμνια του απέναντι στον αποδεδειγμένα (στην κοινοβουλευτική και κυβερνητική πράξη) υπερεπαρκή πολιτικό του αντίπαλο...

Ωστόσο, επτά μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, τα media της Μαρινάκειας και Αλαφούζειας επικράτειας εντείνουν τη σύγχυση των φωνών, το «εικονικό χάος» ζωντανεύει, γίνεται  πραγματικό: μια εκκωφαντική σιωπή – μια θορυβώδης ακινησία…

Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας κινείται, σε μια τιτάνια προσπάθεια να σπάσει τη σιωπή, αυτή τη θορυβώδη  προεκλογική ακινησία∙  να περάσει, να ακουστεί, να γίνει λαϊκή συνείδηση το αυτονόητο: ή προχωράμε μπροστά ολοκληρώνοντας την έξοδο ή επιστρέφουμε στην περιοχή των μνημονίων και του ΔΝΤ. Τόσο απλά..    

Τα "ναι, αλλά" δεν αρμόζουν στον Βασίλη

Μικρός αντίλογος στις μικροαντιδράσεις για την τοποθέτηση του συγγραφέα του «Ζ» στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Οι πρώτες αντιδράσεις στην είδηση ότι ο Βασίλης Βασιλικός καταλαμβάνει (άκου ‘καταλαμβάνει’!..) την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιστρόφως ανάλογες των πρώτων αντιδράσεων στην διαρροή που έφερε τον Γιώργο Γραμματικάκη να καταλαμβάνει (άκου ‘καταλαμβάνει’!..) την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ: «Πάλι καλά! Αν μη τι άλλο γλυτώσαμε από την πάλλευκη μεν, ατίθαση δε, κόμη της… Βερενίκης»...  

- Ναι, αλλά… 

Αυτό το «ναι, αλλά…» που συνοδεύει κάθε (θετική ή αρνητική)   επιλογή πολιτικών προσώπων ή πραγμάτων εκ μέρους κυβερνήσεων ή κομμάτων, μπορεί να είναι εκνευριστικό, ή ενοχλητικό, είναι, ωστόσο, βασικό ελιξίριο ζωής και λειτουργίας της Δημοκρατίας. Αρκεί, είτε συλλογικό – είτε ατομικό, να είναι «ναι, αλλά…», ψυχής: εκφραστικό και αισθηματικό, όπως τα ανακλαστικά «ναι, αλλά…» του Χορού στην αρχαία τραγωδία∙ και όχι στημένο από κακόβουλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Όπως δεκάδες δήθεν «ναι, αλλά…» που ακολούθησαν την είδηση για τον Βασιλικό…

Λοιπόν, που λέτε, ανάμεσα στα μύρια «ναι, αλλά» ψυχής, που εκφράστηκαν μέσω της κοινωνίας του Facebook (το οποίο, στην περίπτωσή μας, είναι ο σύγχρονος «Χορός») τα πιο επικίνδυνα –  έως και αυτοκαταστροφικά, θαρρώ – «ναι, αλλά…», είναι τα  σεχταριστικά∙ του τύπου «ναι, αλλά ο Βασιλικός δεν είναι δικός μας»…

*******

Μα αυτό το «είναι – ή δεν είναι – δικός μας», φίλοι μου, (δεν λέω «σύντροφοι» – αποκαλώ συντρόφους μόνον όσους συγκατοικήσαμε στα κρατητήρια και στις φυλακές της χούντας) είναι κατάλοιπο των πέτρινων χρόνων της κομμουνιστικής παρανομίας… Και όταν τίθεται ως κριτήριο  αξιολόγησης υποψηφίων στο εμβληματικού χαρακτήρα ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, συρρικνώνει (στο επίπεδο του συμβολισμού και όχι μόνον) την μεγάλη κυβερνώσα Αριστερά  του Αλέξη Τσίπρα σε  αλήστου μνήμης ποσότητες και ποιότητες. Δεν είναι;

Ο Βασίλης Βασιλικός είναι, ωστόσο, δικός μας, (καταδικός μας,  λέω εγώ) καθώς ο βίος και η πολιτεία του συνθέτουν μια άκρως εμβληματική, της κουλτούρας της μετεμφυλιακής Δημοκρατικής και Ανανεωτικής Αριστεράς, προσωπικότητα: της Αριστεράς του Πασαλίδη και του Ηλιού, του Λαμπράκη και του Πέτρουλα, του Κουλουφάκου και του Δεσποτίδη, του Τσίρκα και του Λουντέμη, του Ελύτη και του Ρίτσου… ● Της επικής αντιδικτατορικής Αριστεράς (και όχι μόνον) των εκατοντάδων βασανισθέντων , φυλακισθέντων και εξορισθέντων αντιστασιακών… ● Της Αριστεράς της κομμουνιστικής ανανέωσης των Δρακόπουλου – Φιλίνη – Μπανιά…  Της μεγάλης μεταπολιτευτικής Αριστεράς (ΠΑΣΟΚ) του Ανδρέα Παπανδρεου… ● Της Αριστεράς των Λεωνίδα Κύρκου – Χαρίλαου Φλωράκη – Γρηγόρη Φαράκου (Συνασπισμός της Αριστεράς) που είναι και ο «γεννήτορας» του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα…

*******

Ένα δεύτερο «ναι, αλλά…» που προσβάλει βάναυσα την τοποθέτηση του Β. Βασιλικού στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ αφορά το θέμα της ηλικίας του («ναι, αλλά ο    ογδονταπεντάχρονος; Χάθηκε το νέο αίμα;») σχολιάστηκε με περισσή ευαισθησία και ευστοχία από την ξεχωριστή συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας Πόλυ Χατζημανωλάκη, στο Facebook. Διαβάστε το:   

«Δεν ξεχνώ δυστυχώς το πήγαινε "να τηγανίσεις κανένα αυγό", σεξιστικό σχόλιο οδηγού που τον ενοχλούσε ο δικός μου τρόπος τη δεκαετία του ογδόντα. (…..) Τώρα το αντίστοιχο είναι πήγαινε να σου φτιάξουν χαμομήλι, με την ηλικία έρχεται η άνοια και άλλες ομοίως ρατσιστικές απόψεις για να εκφράσουν τη διαφωνία, να περιθωριοποιήσουν ανθρώπους που προτίθενται να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα.

»Δεν αφαιρούνται από ότι γνωρίζω με την ηλικία. Ο Ανδρέας Κάλβος πήγε να ψηφίσει τρεις μέρες πριν πεθάνει, άρρωστος με πνευμονία, γράφει ο Σεφέρης. Η δημοκρατία μπορεί όλους να τους περιέχει, έτσι πιστεύω, και να τιμά τους συμπολίτες που είναι ενεργοί και να συμμετέχουν στα κοινά. Ιδίως όταν έχουν   συνεισφέρει, όπως ο λογοτέχνης που τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο των γραμμάτων και έχει αφήσει παρακαταθήκη το Ζ για να διαψεύδει αυτούς που σήμερα μιλούν για τροχαίο ατύχημα αναφερόμενοι στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Από ποιους άραγε;

»Συμβολική η υποψηφιότητα του Βασίλη Βασιλικού στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Της ανοχής της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, κατά του περιθωρίου, της ιστορικής μνήμης και της ενότητας: Γιατί είναι τιμή να εκπροσωπήσει την κοινωνία και να συμβάλει στη διαμόρφωση πολιτικής ανάπηρος πολίτης με κινητικά προβλήματα και δεν δικαιούται ο 85χρονος συγγραφέας; 

»Επειδή δεν αρέσει η επιλογή του. Αλλά αυτό είναι η δημοκρατία, να μπορούν οι πολίτες να εκφράσουν διαφορετικές επιλογές, άλλος με αλκή και ζωτικότητα και νέες ιδέες, άλλος με σοφία και γνώση και να πάμε παρακάτω»…

Η μεσαία τάξη στο εκλογικό τραπέζι

 Η στιγμή που οι μικρομεσαίοι εισοδηματίες κάνουν κρας τεστ στις φοροελαφρύνσεις που υπόσχονται ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. κι αποφασίζουν τι θα ρίξουν στις κάλπες της 7^ης Ιουλίου

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Γράφει ο
 Νίκος Τσαγκρής 

Νυχτερινό  παράλιο τραπέζι. Οι συζητήσεις έφευγαν από   την εύγλωττη στρατηγική σιωπής του Κυριάκου, («να κρυφτώ, μη με πάρουνε χαμπάρι») και τις ξεκαρδιστικές… πρωθυπουργικές μούτες του («την πρώτη εβδομάδα διακυβέρνησης θα ξεμπλοκάρω την επένδυση του Ελληνικού», κλπ. κλπ.), και επεκτείνονταν στις προεκλογικές επικοινωνιακές λεπτομέρειες:

«Πολύ ωραία το ‘κανε στο Μέγαρο ο Τσίπρας με Αχτσιόγλου και Ευκλείδη και Χαρίτση και τους άλλους»… «Ναι, βέβαια, να δείξει ότι υπάρχει συλλογικότητα»… «Αλλά εκείνη η Ξενογιανακοπούλου, ρε φίλε, ίδια κι απαράλλαχτη, σαν να μην πέρασε μια… ΠΑΣΟΚ μέρα»… «Τι θέλεις να πεις, συντρόφισσα; Πολύ σικάτη και πολύ σοβαρή τη βρήκα»… «Συμφωνώ! Και αν θέλεις να ξέρεις, αγάπη μου, μπροστά στη  Μαριλίζα η Φώφη δεν πιάνει μία»… «Αλήθεια είδατε  Καμίνη  στο καινούργιο κανάλι του Μαρινάκη; Ούτε ο Λεφάκης να ‘τανε, μιλάμε»... «Ναι, ρε συ, πρόβλεψε τέταρτο μνημόνιο ο… γλυκούλης. Και οι δημοσιογράφοι να τον κοιτάνε σαν τα χαϊβάνια»…  «Να μου το θυμηθείτε, ο Μαρινάκης, προκειμένου να βγάλει από πάνω του τον λεκέ του ναρκέμπορα που του ‘κατσε με το «Noor One», θα τα δώσει όλα για να σπρώξει τον Κούλη στην εξουσία»… « Φυσικά!... Μέχρι τον Ρονάλντο μπορεί να αγοράσει, άμα λάχει να πούμε»…  

                                *******

Στο τέλος, τα ξεροψημένα ψάρια, μισοφαγωμένα πάνω στο τραπέζι, δέχονταν βροχή τις απορίες των συνδαιτυμόνων: Καλά, τι σχέση έχει τώρα ο Ρονάλντο με τον Τσακαλώτο και ο  Κυριάκος με το τέταρτο μνημόνιο του Καμίνη; Και τι ήθελε να πει ο Σημίτης με την πρόβλεψή του ότι… έρχονται νέα Ίμια; Λες η πρόβλεψη του Τάπερμαν να σχετίζεται με την παπάντζα του Στουρνάρα για μειωμένο πλεόνασμα; Ή έχει να κάνει με τη νέα κρίση που φημολογείται ότι απειλεί τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια;

Ύστερα: Έχουν χρηματιστήριο οι Ρώσοι; Πού το βρήκαν; Για όλα, μάλλον, φταίνε ο Πούτιν και ο Τράμπ∙ έτσι δεν είναι; Κι αν είναι έτσι, τι ψηφίζουμε, Αλέξη ή  Κυριάκο; 

Δεν ξέρω αν φταίει πού ‘πιασαν οι ζέστες , που μάλλον φταίει, αλλά φέτος οι Έλληνες μου φάνηκαν περισσότερο αλλαγμένοι από πάντα στα παράλια τραπέζια. Τόσο επαρχιώτες κι όμως τόσο Ευρωπαίοι!.. Δεν τους ξεχώριζες με τίποτα, απ’ τους τουρίστες. Μόνο από το φαγητό: Οι ξένοι έτρωγαν τα πρώτα ψάρια και τις αστακομακαρονάδες, όπως  έκαναν προ κρίσης οι δικοί μας! Και οι δικοί μας, τώρα, τρώγανε καλαμαράκια ή γαύρο και χωριάτικη σαλάτα! Όπως παλαιότερα έτρωγαν οι ξένοι.

Όμως, τόσο πολύξεροι και πολυπράγμονες που σου κοβόταν η ανάσα και αναρωτιόσουν: φτάσαμε να διαθέτει η Ελλαδίτσα δέκα εκατομμύρια Ντα Βίντσι; Ή μήπως η τριβή μας με τα social media μας κάνει να φαινόμαστε έτσι…

*******

Ένας δικός μου, γνωριμία της θαλάσσης στις αρχές της κρίσης, ήτανε πενηντάρης τότε, στο επάγγελμα βιβλιοπώλης. Ήτανε καταπληκτικός αφηγητής, με χιούμορ που σκοτώνει. Ένα εύρωστο και ανθηρό βιβλιοπωλείο, στα βόρεια προάστια,  αν δεν κάνω λάθος, είχε.

Δήλωνε καμιά  εξηνταριά χιλιάρικα τον χρόνο και αριστερός,  αλλά «εντάξει είναι κι ο Γιωργάκης»∙ είχε BMW και εξοχικό ωραίο, και σπίτι ιδιόκτητο, βεβαίως, στην Αθήνα. Δεν έχανε ευκαιρία να μπουκάρει στο καζίνο, «ένα χιλιάρικο παίρνω μαζί μου, τι έγινε κι αν χάσω;». Έγραψε κι ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε και το καμάρωνε δεόντως και, βέβαια, έπαιζε  χρηματιστήριο με τρέλα: καμιά τριανταριά χιλιάρικα τζογάρω, εμείς οι μικροεπενδυτές δεν χάνουμε στις κρίσεις, τι λες κι εσύ που είσαι δημοσιογράφος;».

Λέω πως σήμερα, που τον ξαναείδα στο νυχτερινό παράλιο τραπέζι, ήτανε ο μισός, λειψός και πρόωρα γερασμένος. «Με τσάκισε η κρίση, όπως όλη τη μεσαία τάξη», μου είπε: «δηλώνω  είκοσι χιλιάρικα το μήνα, το εξοχικό το πούλησα να ξεχρεώσω , κατέθεσα τις πινακίδες της BMW (δεν βγαίνω να πληρώνω εξακοσάρια για τα τέλη), μπήκα στο νόμο Κατσέλη (χρώσταγα καμία πενηνταριά χιλιάδες, τράπεζες και εφορία) και περιμένω την απόφαση από Σεπτέμβρη, μήπως και ρεφάρω…»

Στο τέλος,  «μάλλον θα ξαναψηφίσω Τσίπρα», μου είπε και με χτύπησε στην πλάτη, λες και θα… ξαναψηφίσει εμένα: έκανα κρας τεστ στις φοροελαφρύνσεις που υπόσχονται Τσίπρας και Κούλης στη μεσαία τάξη και τις βρήκα μία η άλλη. Άλλωστε, ο Αλέξης είναι που μας έβγαλε απ’ την κρίση και του το χρωστάμε. Δεν είναι έτσι;».

«Έτσι! Κι όχι μόνο…», του είπα. Και τον κέρασα μια μπύρα ακόμη…

Το «ΚΙΝΑΛ άνευ Μπένυ» και ο ΣΥΡΙΖΑ

Μετά το οριστικό ναυάγιο της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», το ΠΑΣΟΚ της Φώφης μπορεί να επιβιώσει μόνο ως κόμμα – συμπλήρωμα 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 9/6/2019)

«Το ΚΙΝΑΛ δεν θα γίνει συμπλήρωμα κανενός», λέει ο άλλος. Και τι θα γίνει το ΚΙΝΑΛ, κ. Καμίνη; Έκθεμα στο Μουσείο κομματικών υπολειμμάτων της εποχής των Μνημονίων θα γίνει; Δίπλα στις βιτρίνες με τα υπολείμματα του «Ποταμιού», της «Ένωσης Κεντρώων» και της «ΛΑ.Ε» μήπως; Ή, μήπως, υπό τον… καταλυτικό συμβολισμό του ονόματός σας στο ψηφοδέλτιο  Επικρατείας, θα αναγεννηθεί και θα κυριαρχήσει στον χώρο που φαντασιώνεστε ως ιδιόκτητο πολιτικό σας χώρο  («Εμείς έχουμε τον χώρο μας και σε αυτόν πάμε να κυριαρχήσουμε», είπατε), τον χώρο της κεντροαριστεράς;

Αλλά δεν αντιλαμβάνεστε, κ. Καμίνη μου, τον δονκιχωτισμό που περιβάλλει την αποστολή που χρεώνεστε (επιχείρηση ανάκτησης και κυριαρχίας του… «χώρου μας»), μολονότι έχει προηγηθεί η τριλογία αποτυχημένων αποστολών «ΕΛΙΑ – ΔΗΣΥ –  ΚΙΝΑΛ με Μπένυ»;  Και δεν αντιλαμβάνεστε ότι, τώρα, καλείστε από την κ. Γεννηματά να κουβαλήσετε τον σταυρό της οριστικής απάλειψης του ΠΑΣΟΚ (γιατί τα τελευταία υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ είναι το ΚΙΝΑΛ χωρίς Βενιζέλο και ΣΙΑ) απ’ τον εκλογικό χάρτη; Ή, στην… καλύτερη, τον σταυρό ενός ΚΙΝΑΛ – συμπληρώματος;

Διότι μόνο ως κόμμα - συμπλήρωμα ενός εκ των δυο κυβερνητικών πόλων (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) που ανέδειξε το εκλογικό σώμα των ευρωεκλογών μπορεί να επιβιώσει το ΚΙΝΑΛ σας, κ. Καμίνη: εκείνου που θα καταφέρει να κόψει πρώτος το νήμα στην εκλογική κούρσα  της 7^ης Ιουλίου.

*******  

«Στον χώρο της κεντροαριστεράς σταθεροποιείται και κυριαρχεί (23,76%)  ο ΣΥΡΙΖΑ»! Αυτό ήταν ένα απ’ τα βασικά μηνύματα του εκλογικού αποτελέσματος της 26^ης Μαΐου. Ένα μήνυμα που σε συνδυασμό με το κυβερνοποσοστό  (33,11%) της ΝΔ, προοιωνίζονταν οριστική καθήλωσή του ΚΙΝΑΛ σε υπαρξιακά επικίνδυνους, συμπληρωματικούς, μετεκλογικούς ρόλους, ένθεν – κακείθεν. Εξ ου και η τρικυμία εν κρανίω της Φώφης, που οδήγησε στην πανικόβλητη και αλόγιστη κίνηση αντικατάστασης του Βενιζέλου με τον Καμίνη!  Και την… επική  αυτοψυχαναλυτική αντίδραση του πρώτου:

● Συμβολίζω τον αγώνα για τη διάσωση της χώρας…

● Συμβολίζω το επίτευγμα του 2014, τον αγώνα υπέρ της Aλήθειας, της Δημοκρατίας, της Ευρώπης, των Θεσμών…

● Συμβολίζω την ανάδειξη των λαθών του ΣΥΡΙΖΑ και των συνεταίρων του…

Όπως και να ‘χει, η (προσωρινή, έστω) αποβολή του Ευ. Βενιζέλου από τον χώρο ικανοποίησε τα μύχια αισθήματα…  υμών και ημών: ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα (μαζί με Μαρινάκη – Σαμαρά - Μητσοτάκη) για να ... συντρίψει τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη από τα συντρίμμια του κόμματος που ο ίδιος συνέτριψε το 2015!...

Κατά τα λοιπά, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η ψυχαναλυτική αιτιολογική προσέγγιση της πράξης της κ. Γεννηματά, εκ μέρους του κ. Βενιζέλου: ήταν μια πράξη αυτοχειριασμού της παράταξης, στην οποία την  οδήγησε το άγχος της να εκλεγεί η ΝΔ αυτοδύναμη ώστε να μη μπει ερώτημα συμμετοχής (σ. σ: του ΚΙΝΑΛ σε συγκυβέρνηση με ΝΔ) την επόμενη μέρα των εκλογών.

*******

Αλλά είναι δυνατόν εκείνη που μέχρι χθες,  εν ονόματι της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, έλουζε με ύβρεις και κατάρες  τον πρόεδρο του  κυβερνώντος κόμματος  («Ο Τσίπρας να πάει από εκεί που ήρθε… Χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του…   Ευτέλισε αξίες της Αριστεράς…  Έχει προ πολλού διαβεί τον πολιτικό του Ρουβίκωνα και οδεύει προς την απέναντι όχθη της... αβύσσου») σήμερα, υπό το… άγχος της να εκλεγεί η ΝΔ αυτοδύναμη  ώστε να μην εξαναγκαστεί το ΚΙΝΑΛ  σε συνεργαστεί μαζί της, «να διώχνει το βαρίδι που λέγεται Βενιζέλος  όπως (σ. σ: σύμφωνα με τον ίδιο τον Βενιζέλο) της είχε ζητήσει ο… ΣΥΡΙΖΑ»;  Και, στο καπάκι, να πανηγυρίζει για το θρίαμβο του 7,72%  και να ξαποστέλλει τους κομάντος  του «Νέου ΚΙΝΑΛ» (όπως ή ίδια αποκαλεί το ΚΙΝΑΛ άνευ Μπένυ)  στα κανάλια να σαλπίζουν την… ολοκλήρωση της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ…  Είναι δυνατόν;    

Παιδιά, το σίγουρο είναι αυτό που είπαμε: μόνο ως κόμμα - συμπλήρωμα ενός εκ των δυο κυβερνητικών πόλων (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) που ανέδειξε το εκλογικό σώμα των ευρωεκλογών μπορεί να επιβιώσει το «ΚΙΝΑΛ άνευ Μπένυ». Πιο συγκεκριμένα, του κόμματος εκείνου που θα καταφέρει να κόψει πρώτο το νήμα στην εκλογική κούρσα της 7^ης Ιουλίου. Και ακολούθως θα κληθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα λάβει την εντολή σχηματισμό κυβέρνησης. Τελεία και παύλα…  

Οι κάλπες που μάς έπιασαν στον ύπνο

 Πως σχηματίστηκε αυτή η εικόνα; Ποιοι την «έπλασαν» και την «επικοινώνησαν» στον Αλέξη Τσίπρα και – δι’ αυτού – στο εκλογικό σώμα; 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Και ξαφνικά, όταν άνοιξαν οι κάλπες, αποκαλύφθηκε ότι η εικόνα που είχε ο Αλέξης Τσίπρας για την εκλογική δυναμική του κόμματός του απείχε παρασάγγας  (9,5 ποσοστιαίες μονάδες)  απ’ την πραγματικότητα… Ότι ήταν μια εικόνα λανθασμένη, απατηλή, ψεύτικη… Αλλά πώς σχηματίστηκε αυτή η εικόνα; Ποιοι την «έπλασαν» και την «επικοινώνησαν»   στον πρόεδρο και – δι’ αυτού – στο εκλογικό σώμα;  

«Τι λένε οι ‘άνθρωποι του προέδρου’ για την ήττα; Θα αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί; Θα παραιτηθούν ή θα συνεχίσουν το... ριζοσπαστικό έργο τους και στις εθνικές εκλογές;», ήταν η δημοσιογραφική μου αντίδραση στους αφασικούς αυτοκριτικούς ψιθύρους των τεχνικών της κυβερνητικής εξουσίας που έφταναν ως τ’ αυτιά μου το βράδυ και την επομένη των εκλογών. Αλλά και η πολιτική μου αντίδραση (ως απλού ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ) ταυτιζόταν απολύτως με αυτή…

Πιστεύω στη δύναμη της κριτικής, της αυτοκριτικής όχι: η αυτοκριτική των πολιτικών μοιάζει σαν την εξομολόγηση στη θρησκεία. Όπως η εξομολόγηση εξασφαλίζει την παραμονή του θρησκευόμενου στους κόλπους της Εκκλησίας, έτσι και η αυτοκριτική εξασφαλίζει την παραμονή του πολιτικού στους κόλπους της πολιτικής… Δεν σας κρύβω, λοιπόν, ότι εκτίμησα δεόντως την άμεση (αυστηρή μεν, θαρραλέα δε) κριτική παρέμβαση του Νίκου Κοτζιά για τις λανθασμένες εκτιμήσεις των ‘ανθρώπων του προέδρου’ πριν και μετά τις κάλπες: «Μπορεί να χάνεις με 9,5% και να μην φταίει κανένας; Και να φταίει μόνο ο λαός που δεν κατάλαβε;».

*******

Ο πληθωρικός πρώην υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης  είπε έξω απ’ τα δόντια (στον τηλεοπτικό KONTRA) αυτά που όλοι εμείς «οι απ’ έξω» (οι εκτός κομματικών  μηχανισμών αριστεροί) ψιθυρίζουμε αυτές τις μέρες μεταξύ μας∙ ζαλισμένοι ακόμα, απ’ την απρόσμενη κεραμίδα της κάλπης: «Ένα κομμάτι στο Μέγαρο Μαξίμου έχει αλαζονική συμπεριφορά. Θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα πολύ καλά. (…) Αν δεν συνέλθουν, να πάρει μέτρα ο Αλέξης Τσίπρας, που είναι χαρισματικός».

Και στη συνέχεια: «Κάποιοι υπουργοί, όπως αυτοί που έπεισαν τον Αλέξη ότι είναι ντέρμπυ το αποτέλεσμα της Κυριακής (και έκανε τη δήλωση ότι είναι δημοψήφισμα οι εκλογές), θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί από μόνοι τους. Δεν υπάρχει κανείς που να έκανε φάουλ σε αυτή την ιστορία; (…) Αν δεν τα καταλάβουν αυτά, θα έχουμε ξανά πρόβλημα».

Αν δεν τα καταλάβουν αυτά, δεν θα καταλάβουν και δεν θα κεφαλαιοποιήσουν και τα θετικά του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, λέω εγώ. Γιατί το «ΣΥΡΙΖΑ: 23,77%», ως αποτέλεσμα ευρωεκλογών, είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό αποτέλεσμα για την Ελληνική Αριστερά και το πολιτικό μέλλον της: σταθεροποιεί ως ηγεμονικό πόλο της δημοκρατικής παράταξης τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, και εδραιώνει το κυβερνητικό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ.

*******

Λοιποοοόν... Και μια και συζητάμε για κριτική, ελάτε τώρα να… ολοκληρώσουμε, μιλώντας για τον επικοινωνιακό χειρισμό της 13ης σύνταξης με τα λόγια και τη σκέψη (σχόλιο δημοσιευμένο στο Facebook) της Ευγενίας Χριστοπούλου. Μιας συναδέλφου και φίλης, της υγιούς (λέω εγώ τώρα) αριστερής κουλτούρας, που με εκφράζει απολύτως:

«Κανείς από τους συνταξιούχους δεν μπορεί να πει ότι δεν χάρηκε που πήρε αυτά τα έξτρα λεφτά. Καταχάρηκε. Γιατί ο συνταξιούχος υπέφερε στην κρίση και υποφέρει. Και πάει στο ΑΤΜ και βλέπει το μισό απ´ όσα του είπαν ότι παίρνει.
Ποιος είναι αυτός ο βλακάκος, ο κουτοπονηρούλης, ο ταραμοκεφτές, που σου είπε, Αλέξη μας, μην τους πεις για τις κρατήσεις... θα θυμώσουν. 

Λοιπόν, Αλέξη μας, έπρεπε να τους το πεις και να μην σχεδιάσουν ότι θα πληρώσουν ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ και τελικά δεν τα κατάφεραν. Πίστεψέ με, Αλέξη, αυτό ίσως τους θύμωσε πιο πολύ απ´ όλα. Αυτά τα επικοινωνιακά κολπάκια ποιος τα κανονίζει;  Φάτον γρήγορα και λέγε συνεχώς αλήθειες στους πολίτες. Όσο μαλάκας κι αν είναι ο Έλληνας, έχει αυτό που λέμε φιλότιμο. Θα σε συγχωρήσει για το λάθος σου, αν του έχεις πει την αλήθεια…

Την αλήθεια κι ας πονάει: Θα σε νικάει ο εκάστοτε αντιπαθής –  αλλά ειλικρινής – Κυριακούλης, αν κάνεις κολπάκια άνευ λόγου. 

Υ.Γ. Μού ‘λεγε ένας φίλος συνταξιούχος όταν πήραμε την 13^η, ρε συ Ευγενία, ήθελα να βγω με τους κολλητούς μου να πάμε για παϊδάκια στο Θησείο να γουστάρουμε. Αλλά δεν ήταν τα φράγκα όσα περίμενα και προτίμησα να κάνω σέρβις στο αμάξι που τα έχει φτύσει»…