Το… déjà vu με τον Μαρινάκη

Μια ελευθέρια θεώρηση σημείων της διαδικασίας αδειοδότησης των καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας, μετά την αποσφράγιση των φακέλων

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής. 21/1/2018)

Η αλήθεια είναι ότι ξυπνάω ασυνήθιστα αργά σε σύγκριση με κάποιους που δεν έτυχε να γίνουν… νυχτοφύλακες ή δημοσιογράφοι. Μπορώ λοιπόν, με σιγουριά, να βάλω στοίχημα ότι το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης, καθώς το… αγουροξυπνημένο μάτι μου εστίαζε στον τίτλο «Ξεκίνησε η διαδικασία αποσφράγισης των φακέλων για τις τηλεοπτικές άδειες», ήμουν ξύπνιος. Κι ας αναρωτήθηκα αν ονειρεύομαι. Ή αν ζω ένα déjà vu…

Ήταν η ηλεκτρονική έκδοσης της «Καθημερινής» που είχε την… déjà vu είδηση: η εφημερίδα ενημέρωνε ότι «ανοίχτηκε ήδη ο φάκελος της εταιρίας «Ειδήσεις Ντοτ Κομ Α.Ε» που εκπροσωπεί τον ΣΚΑΪ και ότι παίρνουν σειρά οι υπόλοιποι πέντε με τελευταίο  το φάκελο της εταιρίας «Τηλεοπτική Ελληνική ΑΕ», διευκρινίζοντας ότι η διαδικασία ελέγχου των στοιχείων που περιέχουν οι έξι φάκελοι μπορεί να διαρκέσει από 1,5 έως 3 μήνες.

Αν τώρα αναρωτιέστε «γιατί τόσος χρόνος για τον έλεγχο έξι φακέλων», αναζητήσατε απάντηση στην έμπλεη δημιουργικής… ασάφειας δήλωση του εκπροσώπου της  τελευταίας εκ των διεκδικητριών («Τηλεοπτική Ελληνική ΑΕ») προς τους δημοσιογράφους: «… η εταιρεία είναι νεοσύστατη και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. (…..) προφανώς υπάρχει μια μετοχική σύνθεση, αυτής της εταιρείας μέτοχος είναι άλλη εταιρεία, κυπριακή, και εκείνης της εταιρείας άλλη εταιρεία, επίσης κυπριακή και εκείνης της εταιρείας μέτοχος ένα μόνο πρόσωπο….»*

*******

Το déjà vu αναζωπυρώθηκε όταν, συνεχίζοντας το σερφινγκ στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε δημοσίευμα* που επανέφερε, κατά κάποιο τρόπο, τον εφοπλιστή, εκδότη και ποδοσφαιράνθρωπο Βαγγέλη Μαρινάκη στο team των διεκδικητών τηλεοπτικών αδειών: «Το ματς δεν έχει τελειώσει ακόμη, υπάρχει χρόνος», ήταν η απάντηση του Βαγγέλη Μαρινάκη στους εργαζομένους του Mega.

«Υπάρχει χρόνος; Τι εννοεί άραγε ο μεγάλος;», σκέφτεται ο κοινός, … αγουροξυπνημένος γαρ, νους μου. Και για να βρει την άκρη κατευθύνεται στο πλαίσιο της θεσμικής κανονικότητας, προς την περιοχή των μη πανελλαδικής εμβέλειας αδειών, (θεματικών, κλπ) που θα ακολουθήσουν.

Όμως όχι, η επόμενη παράγραφος του δημοσιεύματος με  αφυπνίζει απολύτως, αφού ο κ. Μαρινάκης, αυτοπροσώπως, αποκαλύπτει τον… οδικό χάρτη που οδηγεί εαυτόν και αλλήλους (όλους τους καναλάρχες, εννοώ) στον κερδισμένο χρόνο: θεωρώ πως και αυτός ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ!..**

Εδώ, παρενθετικά, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι οι opinion leaders συνηθίζουν να καλύπτουν με ένα αδιαφανές πλέγμα λέξεων και εννοιών τους φίλιους (των ΜΜΕ που υπηρετούν) πολιτικούς και μιντιάρχες, λες και φοβούνται ότι, αν πουν την αλήθεια γι αυτούς, θα πληγώσουν την κοινή γνώμη!.. Όμως η κοινή γνώμη γνωρίζει – ή υποψιάζεται – την αλήθεια των πολιτικών και των μιντιαρχών. Και σπάει πλάκα με τους…  opinion leaders που τους καλύπτουν…

*******

Μία… ελευθέρια θεώρηση της δήλωσης Μαρινάκη – «θεωρώ πως και αυτός ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ!..» – οφείλει να εξετάσει και το ενδεχόμενο να υποκρύπτει  μεθόδευση ανατροπής της εν εξελίξει διαγωνιστικής διαδικασίας, με ένδικα μέσα: μια ακόμα προσφυγή α λα 2016 στο Σ.τ.Ε και ιδού το… déjà vu ματαίωσης του διαγωνισμού.

Εντάξει, εδώ χωράει ολόκληρη ανάλυση για τις δυνατότητες επιρροής του πολιτικοοικονομικού – ποδοσφαιρικού συστήματος Μαρινάκη (που είναι το εν γένει σύστημα της ντόπιας οικονομικής ελίτ) στο σύστημα της δικαστικής εξουσίας.

Δείτε: την ώρα που ο Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωνε στους εργαζόμενους του MEGA ότι «υπάρχει χρόνος» και ότι «ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ», ο υπουργός Δικαιοσύνης  Σταύρος Κοντονής διέτασσε πειθαρχική έρευνα για τη 17μηνη καθυστέρηση καθαρογραφής της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, που αφορά την υπόθεση εισαγωγής δύο τόνων ηρωίνης με το πλοίο «Noor 1». Δεκαεπτάμηνη καθυστέρηση… καθαρογραφής!  Και αυτό, πιστέψτε το, δεν είναι διόλου άσχετο με τα προηγούμενα, καθώς και με την πιθανότητα να ζήσουμε ένα… déjà vu!..  

Λέμε τώρα, ευχόμενοι να αποδειχτεί ότι, αυτή τη φορά, η κυβέρνηση έχει την εξουσία που χρειάζεται ώστε να επιβάλλει την απρόσκοπτη ολοκλήρωση του «διαγωνισμού». Να κόψει το τζάμπα στους «νταβατζήδες» της ενημέρωσης. Με την γνώση ότι η αδειοδότηση κάθε άλλο παρά αρκεί για τον αφοπλισμό του συστήματος των διαπλεκομένων, πόσο μάλλον για τον έλεγχο του χαοτικού τοπίου των μίντια και την επιστροφή στη δημοσιογραφική κανονικότητα: κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναδούμε στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφους που θα δίνουν χώρο στην κοινωνική αλήθεια. Κι όχι στην αλήθεια των αφεντικών τους…

*Από την ιστοσελίδα iefimerida.gr

**Από την ιστοσελίδα Reader.gr

Υπάρχει... Κόκκινη δημοσιογραφία;

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι εκδότες, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ εν γένει, είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης. Και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που, διά των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης. Υπ’ αυτή την έννοια, οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και  ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ.

Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα» καταστρατηγήθηκε βάναυσα τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης βιομηχανίας της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί, στην εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων που βιώνουμε…

Εδώ οφείλω να πω ότι σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, πως η επιμονή μου στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις, που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες, και οι δημοσιογράφοι επαγγελματίες, που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι (και πάντως όχι ως ιδεολογικοί… εθελοντές), σχετίζεται και με τις τρέχουσες απελπιστικά ανεδαφικές και αναχρονιστικές εξελίξεις στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τα κομματικά και δημοσιογραφικά συμπαρομαρτούντα: οι ακροαματικότητες, οι θεαματικότητες, οι άνοδοι των κυκλοφοριών των εφημερίδων, δεν κερδίζονται με κατασταλτικές απολύσεις και μπακάλικες περικοπές συνάδελφοι…

Δεν υπάρχει κομματική δημοσιογραφία. Φυσικά και η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα (δεδομένου ότι  ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο), αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η Ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο  δικαίωμα, ένα δικαίωμα που, προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η πολύσημη δήλωση της κ. Μπαζιάνα

Η διαδικτυακή φαντασμαγορία γύρω από την περίφημη ρήση «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Με μια ανάρτησή μου στο facebook χαρακτήρισα ως «εξόχως σημαντική για την αποκαλυπτική πολιτική αλήθεια της» τη δήλωση της κ. Μπέτυς Μπαζιάνα (στο πλαίσιο της συνέντευξής της στην Εφημερίδα των Συντακτών), ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Και το εννοούσα: χωρίς να διαθέτω συγκεκριμένα στοιχεία (κανένας δεν διαθέτει, ούτε καν η… ΕΥΠ υποθέτω), υπήρξαν και εξακολουθούν να προκύπτουν δημοσιογραφικές πληροφορίες καθώς και αποχρώσες ενδείξεις που επιβεβαιώνουν, κατά κάποιον τρόπο, ως γεγονός την άποψη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». ..

Έτσι, όταν είδα (ως τίτλο στην αναγγελία της συνέντευξης) την εν λόγω «δήλωση» της κ. Μπαζιάνα, ενθουσιάστηκα, καθώς «διάβασα» σ’ αυτήν μια γενναία πολιτική μαρτυρία την οποία, προηγουμένως, δεν είχε αποτολμήσει να διατυπώσει δημοσίως* κανένας κυβερνητικός αξιωματούχος. Και υπό το κράτος του εν λόγω… ενθουσιασμού, πληκτρολόγησα στον «λογαριασμό» μου (αν καταλαβαίνετε τι εννοώ) στο facebook, την εν λόγω ανάρτηση.

Αυτή η «ανάρτηση», που ήταν η μόνη δημόσια αναφορά μου στην συγκεκριμένη συνέντευξη, (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρώ ως μια από τις πλέον συζητημένες συνεντεύξεις ανάμεσα στις χιλιάδες που έχω παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της 40ετούς θητείας μου στη δημοσιογραφία) προκάλεσε μια απίστευτη  φαντασμαγορία θετικών και αρνητικών αντιδράσεων…

*******

Και αμφισβητήσεων επί της ουσίας της «δήλωσης» Μπαζιάνα: «Πως παίρνει κανείς την εξουσία; Και τι σημαίνει πλέον εξουσία; Μια παλαιοκομμουνιστική κοινοτοπία επανέλαβε η κ. Μπαζιάνα», σχολίασε γνωστός και μη εξαιρετέος δημοσιογράφος αριστερής κουλτούρας, ακολουθούμενος από μια κουστωδία αγοραίων υπερθεματιστών του σχολίου του.   

- Μαλακίες λέτε, και είσαστε και δημοσιογράφοι, τους απάντησα στο… ύφος τους: τον έλεγχο του κράτους εννοεί, φιλαράκια. Και, αν αναρωτιέστε πως παίρνει μια "αστική" κυβέρνηση τον έλεγχο του κράτους, ρωτήστε τον Τσοχατζόπουλο, τον Λαλιώτη, τον Κουλούρη, τον Κατσιφάρα και τα άλλα... παιδιά του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ…

«Το κράτος δεν "παίρνεται", δεν αλώνεται, θα είναι πάντα ένα πεδίο κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Αυτά έχουν λυθεί από την εποχή του Πουλατζά»∙ επέμενε ο αριστερής κουλτούρας και εκ δεξιών του ΣΥΡΙΖΑ… αμφισβητίας: Το κράτος ως υποχείριο του κόμματος είναι η παλαιοκομμουνιστική κοινοτοπία που "άκουσε" η κ. Μπέτυ Μπαζιάνα, μπλα, μπλα,μπλα»…

-Το κράτος «παίρνεται» απολύτως, και τότε το κυβερνόν κόμμα γίνεται καθεστώς και μπορεί να κυβερνά επί εικοσαετίαν, ας πούμε, όπως το ΠΑΣΟΚ, ή και παραπάνω, όπως η προδικτατορική Δεξιά… Το κράτος "παίρνεται" και μερικώς, όπως επί ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, ας πούμε. Και τότε το... τρώνε στο άψε - σβήσε οι "νταβατζήδες" , ξέρεις εσύ, να μη στα λέω, ήταν η απάντησή μου. «Είναι προφανές», συνέχισα, «ότι η κ. Μπαζιάνα αναφέρεται κυρίως στα υπουργεία (ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ «κυβερνούν» ακόμα σε ορισμένα), στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Τράπεζα της Ελλάδος και στο τραπεζικό σύστημα εν γένει, κλπ, κλπ»…

*******

Τον Πουλατζά, συμπλήρωσα, ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, κατ' αρχάς επειδή δεν λέει τέτοια ανυπόστατα, αλλά κυρίως διότι εδώ μιλάμε για κυβερνητικές εφαρμογές υπό το πρίσμα της ιστορικής ελληνικής κυβερνητικής διαχείρισης, και όχι για κυβερνητική θεωρία υπό μαρξιστικό ή μεταμαρξιστικό πρίσμα. 

Κάπως έτσι, η σύγχυση – που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν σύγχυση αλλά αντισύριζα προκατάληψη – ξεκαθαρίστηκε, ο διαδικτυακός διάλογος έληξε… αναίμακτα. 

Ωστόσο, ο πολιτικός διάλογος γύρω από το γεγονός ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» μάλλον αρχίζει παρά τελειώνει εδώ: ένα πλήθος ατόμων αριστερής κουλτούρας, εκ δεξιών, εξ αριστερών, αλλά και εντός του κυβερνώντος κόμματος, σκόπιμα ή ανακλαστικά, εξακολουθούν να «βλέπουν» υπό μαρξιστικό ή μεταμαρξιστικό πρίσμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, το κράτος (αν θέλετε) ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που οδηγεί σε έναν αριστερό αναχρονισμό, μια οπισθοδρομική σύγχυση – αντίφαση του τύπου «στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος της αντιπολίτευσης – σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους»**

Είναι θέμα σοσιαλιστικής θεωρίας και πολιτικής…. Προσωπικά, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις – εδώ και χρόνια κατοικώ στην περιοχή  του Ιονέσκο: «Το Κράτος είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς την αλληλεγγύη και την αγάπη»…

*Ο Νίκος Φίλης είχε διατυπώσει την ίδια, περίπου, παραδοχή, σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου (6 Απριλίου του 2015) / Ένα χρόνο αργότερα (15/5/ 2916) ο δημοσιογράφος Πολ Μέϊσον δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατοικεί» τους ανώτερους ορόφους των υπουργείων, αλλά δεν «χτύπησε» επαρκώς την ολιγαρχική εξουσία εντός τους

** Ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ