Ο Βούδας της Ραφήνας, ο Βούδας της Κυψέλης και το κυβερνητικό τέλμα «Μητσοτάκης»…

Ένα κείμενο – σχόλιο με αφορμή το απολιτικό ήθος και ύφος της τελευταίας δημόσιας παρέμβασης του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη» είχε αποφανθεί ο Κώστας Καραμανλής στη φάση που η κυβέρνηση Τσίπρα (προς το τέλος του 2016 – 2017) έπαιρνε την… «πρώτη φορά» δημοσκοπική κατηφόρα της. Η ρήση αυτή του – επονομαζόμενου και «Βούδα της Ραφήνας» – απόμαχου πολιτικού αντιμετωπίστηκε ως φοβερός χρησμός άξιος αναλυτικών σεντονιάδων από τους δημοσιογράφους και δημοσιολόγους της εποχής∙ ενώ δεν ήταν παρά η παπαγαλία μιας πασίγνωστης δημοσκοπικής παρατήρησης στατιστικού τύπου, που επαληθεύτηκε και στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, στις εκλογές του 2019.

Η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε να παίρνει τη δημοσκοπική κατηφόρα αμέσως μετά την ορκωμοσία της, τον Ιούνιο του ‘23. Σήμερα, δυό χρόνια μετά, βρίσκεται κρεμασμένη στο βάθος του γκρεμού: από το… ένδοξο Μητσοτακικό 41%, σχοινοβατεί κυμαινόμενη μετά βίας μεταξύ 20 και 25%, με τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (σε ποσοστά που κυμαίνονται απ’ το 60% έως και το 80% του συνόλου των πρόσφατων δημοσκοπικών δειγμάτων) να την θεωρεί υπεύθυνη και να την μέμφεται για την τερατώδη αύξηση του κόστους ζωής και την πλημμελή αντιμετώπιση της ακρίβειας, την αδρανή έως και ενδοτική εξωτερική της πολιτική, την ανεμπόδιστη αύξηση της εγκληματικότητας, την προκλητική αδιαφορία της για τη Δημόσια Υγεία και Πρόνοια, την προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης γενικότερα (ειδικά όσον αφορά τη διαλεύκανση του εγκλήματος των Τεμπών), κλπ. κλπ. 

Ωστόσο, δεν υπάρχει και δεν τίθεται από κανέναν κομματικό ή κυβερνητικό παράγοντα της ΝΔ θέμα αναστρεψιμότητας της δημοσκοπικής κυβερνητικής κατηφόρας – κάποιες πληρωμένες Γκρινμπεργκικές απόπειρες διόρθωσης του… πτωτικού της σημείου απ’ το 25 στο 30% μόνο: στην περίπτωσή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο χρησμός του Κώστα Καραμανλή («Όταν μια κυβέρνηση παίρνει τη δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη») ακυρώνεται ολοσχερώς, λόγω ανυπαρξίας  κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Και δη πραγματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δυναμική εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, δηλαδή…

Το είπε και ο άλλος… Βούδας των καιρών μας, ο «Βούδας της Κυψέλης» Αλέξης Τσίπρας: «Αν δεν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση, θα  συνεχιστεί το τέλμα», εξαπέλυσε από του βήματος του συνεδρίου «Brain Retain & Regain» τον δικό του… χρησμό, αναφερόμενος προφανώς – χωρίς να έχει το θάρρος να το  ονοματίσει – στο κυβερνητικό τέλμα Μητσοτάκη. Ακολούθως, σαν ένας τυχαίος δημοσκοπικός σχολιαστής και όχι ως ο κορυφαίος (ένας εκ των κορυφαίων, αν θέλετε) εκ των κεντροαριστερών συναυτουργών για την βύθιση της χώρας μας στο σημερινό «κυβερνητικό τέλμα Μητσοτάκη», άρχισε να περιγράφει το «τέλμα» αδέξια και αποστασιοποιημένα:

«Πορευόμαστε προς μία κοινωνία του ενός πέμπτου», είπε, «και αυτό σημαίνει ότι το 21% δεν θα έχει κανέναν λόγο να μη ψηφίσει αυτή την κυβέρνηση. Αν μέσα σε αυτούς είναι και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με επιρροή στα μέσα ενημέρωσης και στην κοινή γνώμη, αυτό το 21% μπορεί να γίνει και 30%». Και ύστερα αναρωτήθηκε,   «Όμως το υπόλοιπο 70% που είναι;», και ακραία αντιπολιτικά απεφάνθη πως… «Είναι κατακερματισμένο, διασπασμένο, διάσπαρτο και χωρίς όραμα»!..  Αποδίδοντας το «τέλμα» στα τέσσερα πέμπτα της κοινωνίας των απογοητευμένων από την πολιτική και τους πολιτικούς Ελλήνων πολιτών, χωρίς ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης και αυτοκριτικής διάθεσης για την καταλυτική συμβολή του ιδίου και του κόμματός του στην έλλειψη οράματος, τη διάσπαση, τον κατακερματισμό και τη ρευστοποίηση του κεντροαριστερού χώρου.

Ενδεικτικό για το απολιτικό ήθος και ύφος των πολιτικών των καιρών μας είναι ότι, ενώ η εν λόγω παρέμβαση του εν λόγω πρώην πρωθυπουργού θα μπορούσε (στο πλαίσιο ενός κανονικού δημοκρατικού διαλόγου, διεξαγόμενου σε μια κανονική Δημοκρατική Πολιτεία) να τεκμηριώσει απώλεια της λαϊκής νομιμοποίησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω δυσαρμονίας λαϊκής θέλησης – κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά ούτε κουβέντα περί αυτής απ’ αυτόν…

Εν τέλει, το μόνο αληθινό που μένει απ’ την παρέμβαση του… «Βούδα της Κυψέλης»* είναι ο χρησμός του «Αν δεν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση θα συνεχιστεί το τέλμα». Αλλά αυτός είναι ένας πασίγνωστος χρησμός που τον… νιαουρίζει ακόμα και η κεντροαριστερή γάτα μου.

*Σκωπτικό παρατσούκλι του πρώην πρωθυπουργού κ.Τσίπρα, από την περίοδο που κατοικούσε στην Κυψέλη.   

Δεν είναι ο «ΟΠΕΚΕΠΕ», οι «υποκλοπές» ή τα «Τέμπη»: Είναι ο Μητσοτάκης, ηλίθιε!..

Κλειστός λόγω διαφθοράς ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά το βαθύ κράτος του Μαξίμου, υπό την πρωθυπουργική μπαγκέτα διαφθοράς, δρα ανεξέλεγκτο  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Κλειστόν λόγω διαφθοράς», ήταν ο επιτυχημένος τίτλος του άρθρου του Βήματος για το κυβερνητικό «λουκέτο» στον σκανδαλώδη ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) και την – δηλωτική της αδυναμίας της Πολιτείας να εξασφαλίσει την ορθή λειτουργία του –  μεταφορά των αρμοδιοτήτων του εν λόγω σκανδαλώδους οργανισμού, σε άλλη υπηρεσία του κράτους: «Η ιστορία του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο ένα σκάνδαλο διαφθοράς. Είναι αποκαλυπτική και ως προς την ύπαρξη ενός “βαθέως κράτους” που δρα ανεξέλεγκτο επειδή αισθάνεται προστατευμένο», σημείωνε ο αρθρογράφος στον επεξηγηματικό πρόλογό του…

Πολύ σωστά!.. Ωστόσο ο τίτλος «Κλειστόν λόγω διαφθοράς» θα ήταν ακόμα πιο επιτυχημένος – τέλειος θα ήταν! – αν καπέλωνε κάποιο  δημοσίευμα για κάποιο «λουκέτο» στο … αποκαλυφθέν απ’ τον αρθρογράφο του Βήματος «βαθύ κράτος»: το βαθύ κράτος Μητσοτάκη, δηλαδή. Που στεγάζεται στο Μέγαρο Μαξίμου και, υπό την πρωθυπουργική μπαγκέτα διαφθοράς, δρα ανεξέλεγκτο –     κατεδαφίζοντας κάθε ίχνος του εναπομείναντος, μετά την επταετή μνημονιακή καταιγίδα, κράτους δικαίου – επειδή αισθάνεται προστατευμένο!..

«Δεν είναι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο των υποκλοπών, είναι ο Μητσοτάκης, ηλίθιε!» θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο: ο κόσμος υποφέρει και.. πεινά, Ελλάδα κι Έλληνες πνιγόμαστε στα βάθη της ευρωπαϊκής ανέχειας και της πολιτικής διαφθοράς, κι ο αυτουργός του πνιγμού μας, κ. Μητσοτάκης – εκείνος που μεθοδικά τον σχεδίασε, τον… νομοθέτησε και κυνικά, σχεδόν μαφιόζικα, τον εκτελεί – μένει  εκτός: Στον αφρό!..  Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητος και… άμωμος, να σχεδιάζει το περαιτέρω… πολιτικό του μέλλον: Κάθε ημέρα εργαζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή σας καλύτερη - Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος της τετραετίας - Θα συνεχίσουμε να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα του παρελθόντος (sic), διεμήνυσε την περασμένη Τετάρτη προς τους… υπηκόους του από την Εύβοια. 

Ακόμα πιο σοκαριστικό – «του τρελού» το χαρακτήριζε νεαρός συνάδελφος – είναι ότι αυτός ο τύπος, λίγο πριν κρύψει την σκανδαλώδη λειτουργία του  ΟΠΕΚΕΠΕ κάτω απ’ το χαλί «μιας άλλης υπηρεσίας του κράτους» (ποιας άραγε;) προανήγγειλε… «συνταγματοποίηση» της συμφεροντολογικής - πελατειακής εμμονής του για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, εντάσσοντας την αναθεώρηση του αναφερόμενου σ’ αυτήν άρθρου 103, στην ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης.

Θυμίζω ότι ο κ. Μητσοτάκης («ο πλέον διεφθαρμένος πρόεδρος  της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης» μετά… συγχωρήσεως) στην ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης έχει εντάξει ήδη προς… «συνταγματοποίηση» άλλες τέσσερις ανικανοποίητες (λόγω κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων) συμφεροντολογικές - πελατειακές εμμονές του: την αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την εξαετή θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τις αλλαγές των κανόνων που διέπουν τις ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, την αναθεώρηση του άρθρου σχετικώς με τα δάση και τις δασικές εκτάσεις!..  

- Μα πως κάνεις έτσι άγνωστε Έλληνα πολίτη; «Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό», στο έχω ξαναπεί και το ‘χεις ξαναγράψει, θα σχολίαζε με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα ο Χένρι Κίσινγκερ, αν ζούσε: σχόλιο που, μεταφρασμένο σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!

Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρι Κίσινγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας, ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων.  

Το τελευταίο ισχύει απολύτως και διασταυρώνεται με τα ίχνη πολιτικής διαφθοράς που εντοπίζονται γύρω απ' την άρνηση των αξιωματούχων των κομμάτων της κεντροαριστεράς – εξαιρουμένου του «Κινήματος Δημοκρατίας» και της «Πλεύσης Ελευθερίας» – να συμπεριλάβουν το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη («του πλέον διεφθαρμένου προέδρου της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης» μετά… συγχωρήσεως) σε μια κοινή πρότασή τους για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής όσον αφορά το έγκλημα των Τεμπών.

 

Με σχεδιασμό Τράμπ και… αφωνία Μητσοτάκη η γενοκτονία στη Γάζα

Ο δυτικός ουμανισμός χρεοκόπησε προ πολλού: απόλυτα κυνικοί, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης, οι ηγέτες του 21^ου αιώνα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Την 19^η Μαΐου 2025, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, οι πολιτικοί μας ταγοί (Τασούλας, Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Φάμελλος, Βελοπούλος κ.α.) έγραψαν ωραίους δεκάρικους λόγους εις μνήμην των 350.000  σφαγιασθέντων Ελλήνων του Πόντου απ’ τους Νεότουρκους εθνικιστές του Κεμάλ Ατατούρκ, 106 χρόνια πριν, τους δημοσίευσαν στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ξεμπέρδεψαν…  

Την ίδια μέρα – όπως και τις προηγούμενες και τις επόμενες – εξελισσόταν η επιχείρηση ολοκλήρωσης της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα από τον Ισραηλινό σφαγέα αμάχων Μπενιαμίν Νετανιάχου και τους άνδρες του («14.000 βρέφη κινδυνεύουν να πεθάνουν μέσα στις επόμενες 48 ώρες», προειδοποιούσε ανώτερος αξιωματούχος του ΟΗΕ) κι ούτε κουβέντα από τους πολιτικούς μας ταγούς: ούτε καν ίχνη στοιχειώδους πολιτικής ενσυναίσθησης για μια  κάποια (ρητορική, έστω) σύνδεση της γενοκτονίας των Ποντίων της 19^ης Μαΐου του 1919 με τη Γενοκτονία των Παλαιστινίων της 19^ης Μαΐου 2025, μιας γενοκτονίας που εξελισσόταν δίπλα τους / δίπλα μας, στη γειτονιά τους / τη γειτονιά μας. «Γενοκτονία σε απευθείας μετάδοση» την αποκάλεσε η Διεθνής Αμνηστία και πολλοί αξιωματούχοι του ΟΗΕ, μα οι… πολιτικοί μας ταγοί, ούτε φωνή – ούτε ακρόαση…

Ποιος Μητσοτάκης και ποιος Τασούλας, ποιος Μακρόν και ποιος Τραμπ, ποιος Πούτιν και ποια Μελόνι; Γνωρίζουμε καλά πως ο δυτικός ουμανισμός χρεοκόπησε προ πολλού, μαζί του και οι πολιτικοί ηγέτες μας και η πολιτική τους: Ο απόλυτος κυνισμός και μία μεγάλη βιολογική ζωτικότητα είναι ό,τι απέμεινε από την φιλελεύθερη, ή σοσιαλιστική, ή επαναστατική τους πίστη και τους διατηρεί στην εξουσία, ενεργητικά, στον αγώνα για την εξουσία – την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας όσον αφορά τις απομείνασες «μεγάλες δυνάμεις» και τους «ηγέτες» τους, το Imperium Mundi σύμφωνα με τον προφητικό ορισμό του Σπένγκλερ: η μάχη της ηγεμονίας για την γεωπολιτική ηγεμονία –  η μάχη της πολιτικής εξουσίας για την οικονομική εξουσία εαυτών και αλλήλων!..

Ωστόσο, δυό μέρες μετά (σ. σ: την περασμένη Τετάρτη),  Γαλλία, Βρετανία, Καναδάς και κάποιες, ακόμα χώρες της Δύσης, «απαίτησαν από το Ισραήλ να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, το μπλοκάρισμα της ανθρωπιστικής βοήθειας και τις απειλές για εκτοπισμό των Παλαιστινίων απ’ τη Γάζα», σύμφωνα με το διεθνές ρεπορτάζ. Σε δικιά μας… ουμανιστική μετάφραση, «Γαλλία, Βρετανία και Καναδάς… απαίτησαν από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου να βάλει στοπ στη γενοκτονία των Παλαιστινίων της Γάζας – να σταματήσει τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης της Γάζας, αν θέλετε»…  

«Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις μήνες πλήρους αποκλεισμού της Γάζας από τον πρωθυπουργό Νετανιάχου για να εξαντληθεί το πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο του Ισραήλ σε τέτοιο βαθμό ώστε να στραφούν εναντίον του ακόμα και οι κυβερνήσεις χωρών που διατηρούν παραδοσιακά στενές σχέσεις με το εβραϊκό κράτος», (σ. σ: όπως η Γαλλία, η Βρετανία και ο Καναδάς) σχολίαζε καυστικά ο συνάδελφος Στρατής Αγγελής, σε σχετικό άρθρο του στο «Βήμα».

Πάλι καλά... Ο δικός μας (ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), παλαντζάροντας στη γραμμή της πλήρους (αρχικά) και μερικής (αργότερα) δημόσιας διπλωματικής αφωνίας απέναντι στις ακρότητες του εβραϊκού κράτους, ταυτίστηκε επί της ουσίας με τον σφαγέα αμάχων Ισραηλινό ομόλογό του. Αρχικά ιδιαίτερα όταν, με μπροστινό τον Τραμπικό οσφυοκάμπτη υπουργό του, έχτιζε γέφυρες  με το εγκληματικό καθεστώς Νετανιάχου για το… καλό της Ευρώπης δήθεν: ισχυριζόμενος, διά στόματος Γ. Γεραπετρίτη, ότι «αυτή τη στιγμή η διάρρηξη των σχέσεων (σ. σ: των σχέσεων ΕΕ – Ισραήλ) δεν θα ωφελήσει το σχέδιο ειρήνευσης»…

Το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ για τη Γάζα, δηλαδή. Που προέβλεπε «την κατοχή ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, τον εκτοπισμό («την γενοκτονία», μεταφράζω εγώ) και τη συγκέντρωση του πληθυσμού στο νότο, τη διανομή βοήθειας σε λίγα σημεία, με παράκαμψη ακόμα και απομάκρυνση των υπηρεσιών αρωγής του ΟΗΕ»! Το οποίο…  σχέδιο έθεσε (εξέθεσε, μεταφράζω εγώ) ως προαπαιτούμενο (sic)  για τον τερματισμό του πολέμου στο προχθεσινό του διάγγελμα ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, διακηρύσσοντας ότι «Ο πόλεμος θα τελειώσει με την εφαρμογή του σχεδίου Τραμπ»!..

Εν κατακλείδι, ο ιστορικός του μέλλοντος οφείλει να γράψει ότι την «σφαγή» ετούτη – την εν εξελίξει γενοκτονία τούτη, αν θέλετε (όπως και την προπέρσινη  σφαγή πεντακοσίων και πλέον αμάχων γυναικόπαιδων στο  Νοσοκομείο της Γάζας, όπως κι εκείνη της 13ης Μαΐου 2018  με τους 58 νεκρούς και τους 2.700 τραυματίες Παλαιστίνιους διαδηλωτές κατά της εγκατάστασης της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ) επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο αποκαλούμενος και «γιος» του σφαγέα αμάχων στη Σάμπρα και Σατίλα, Αριέλ Σαρόν, με τη δεξιοτεχνική… σχεδιαστική σύμπραξη  του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ!..

Με ελάχιστη δόση υπερβολής και ιστορικής σχολαστικότητας, άλλωστε, θα μπορούσε να αναφερθεί και στη διακριτική στήριξη του… «σχεδίου Ριβιέρα» απ’ τον δικό μας (τον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη) δια στόματος του μπροστινού του Τραμπικού οσφυοκάμπτη υπουργού, Γ. Γεραπετρίτη…     

ΥΓ: Μετά από 593 ημέρες πολέμου, που πυροδότησε η επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι μετρούν πάνω από 53.500 νεκρούς, ανάμεσά τους 15.000 παιδιά. H υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για την ισότητα των φύλων (UN Women) εκτιμά ότι μεταξύ των νεκρών στη Γάζα είναι περισσότερες από 28.000 γυναίκες και κορίτσια, ενώ άλλη υπηρεσία του διεθνούς οργανισμού (UNFPA) υπολογίζει ότι υποσιτίζονται πάνω από 11.000 Παλαιστίνιες σε κατάσταση εγκυμοσύνης.

Τα επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη και το… ανέφταγο rebranding Τσίπρα

Ένα συμπίλημα για το παρακμιακό πολιτικό παρόν μέσα από δύο δημοσιεύματα γνωστών δημοσιογράφων

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: Γνωρίζουμε καλά πια ότι ο μέγας φόβος που στοιχειώνει τον απόλυτο μονάρχη πρωθυπουργό – δεδομένης της    κατακερματισμένης κεντροαριστερής αντιπολίτευσης – είναι ο φόβος της υποβόσκουσας κοινωνικής αντιπολίτευσης, που δομείται γύρω από την λαϊκή αγανάκτηση για το κυβερνητικό Έγκλημα των Τεμπών και τη διετή συγκάλυψή του από το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη: «Η ρωγμή των Τεμπών παραμένει πληγή χαίνουσα, η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί και το αίσθημα ανασφάλειας ενισχύεται και από τις διευρυνόμενες ανισότητες, οι οποίες πληγώνουν και αποκαρδιώνουν ιδιαιτέρως τις νεότερες των γενεών, μην επιτρέποντας στον κ. Μητσοτάκη να εφησυχάζει», όπως όμορφα το διατυπώνει ένας παλαιός συνάδελφος.    

Ένας καλός ρεπόρτερ* απ’ την άλλη (με εξαιρετικές πηγές στο επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού, προφανώς) μας πληροφορεί ότι τα επικοινωνιακά φούμαρα που, το τελευταίο δεκαπενθήμερο, μας πουλάει ο Μητσοτάκης από τα πρωτοσέλιδα των… κατεχομένων ΜΜΕ ως «καλά νέα», δεν είναι παρά τα στοχευμένα προϊόντα μιας «επικοινωνιακής αντεπίθεσης με διάρκεια στον χρόνο», προκειμένου να… ξορκίσουν τον φόβο για την «υποβόσκουσα κοινωνική αντιπολίτευση» που «δεν αφήνει τον κ. Μητσοτάκη να εφησυχάζει»…

Με δικά μου λόγια – δικές μου εκτιμήσεις, όλα αυτά… Ο ρεπόρτερ  μεταφέρει απλά τις πληροφορίες του για την εν λόγω «επικοινωνιακή αντεπίθεση» του κ. Μητσοτάκη: Η πεποίθηση που έχει εμπεδωθεί στον κύκλο των ανθρώπων που συγκροτούν το πρωθυπουργικό επιτελείο είναι ότι «τώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έπεσε αισθητά η ένταση από την υπόθεση των Τεμπών και βελτιώθηκε η συσπείρωση των οπαδών της ΝΔ, ήρθε η ώρα της επικοινωνιακής αντεπίθεσης, η οποία πρέπει να έχει χαρακτηριστικά διάρκειας στον χρόνο», μας πληροφορεί κατ’ αρχήν. Προσθέτοντας ότι, «οι επιφορτισμένοι με την προώθηση του κυβερνητικού έργου συνεργάτες του πρωθυπουργού αναζητούν θέματα τα οποία να μπορούν να επικοινωνηθούν στην κοινή γνώμη ως «καλά νέα» για την κοινωνία»!..

Τουτέστιν, επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη, λέω εγώ, όπως αυτά που μονοπώλησαν τις προθήκες των κατεχόμενων ΜΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα: την ποζάτη παρουσίαση της… «καινοτόμου εφαρμογής Kids wallet» για τον γονεϊκό έλεγχο των διαδικτυακών περιηγήσεων της πιτσιρικαρίας. Ή την πανηγυρτζίδικη παρουσίαση της πλατφόρμας axiologisi.ypes.gov.gr, όπου θα… μπαίνουμε ανά εξάμηνο για να αξιολογούμε τις υπηρεσίες φορέων της Δημόσιας Διοίκησης.  Ή την…υπογραφή με τηλεοπτικά ταρατατζούμ, της χρονίζουσας σύμβασης για το τμήμα Ηράκλειο – Χανιά του Βόρειου Οδικού Άξονα της Κρήτης…

Κι όπως τα ταξιδιωτικά… εικονογραφημένα φούμαρα του απόλυτου μονάρχη – πρωθυπουργού (το ενσταντανέ του με τη Μελόνι στη Ρώμη και το άλλο με τον Μέρτς στο Βερολίνο) που… απολαύσαμε στα πρωτοσέλιδα αυτής της εβδομάδας. Όλα προγραμματισμένα και  επιμελημένα από τα πλήθη «των επιφορτισμένων με την επικοινωνία του κυβερνητικού έργου συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη», στο πλαίσιο «της στρατηγικής της διαρκούς παραγωγής καλών νέων» που φέρει τη σφραγίδα του Αμερικανού επικοινωνιολόγου Σταν Γκρίνμπεργκ. Αφού, σύμφωνα με τον καλό (με εξαιρετικές πηγές στο επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού) ρεπόρτερ, «φέρεται να είναι εκείνος που έχει χαράξει την συγκεκριμένη στρατηγική»…

Εν ολίγοις, η εφαρμογή της στρατηγικής της «διαρκούς παραγωγής καλών νέων» (σ. σ: τα καθ’ υμάς… «επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη») εκτιμάται  ότι δίνει στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα  «να επιβάλλει τη δική του ατζέντα στην καθημερινή ειδησεογραφία» και να αισθάνεται ότι δεν απειλείται από την κατακερματισμένη δεξιά και κεντροαριστερή αντιπολίτευση – να θεωρεί τους υπάρχοντες πολιτικούς αρχηγούς αντιμετωπίσιμους…

Όμως όχι, «όσοι παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής συνομιλούν με τον κ. Μητσοτάκη γνωρίζουν ότι του προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχία η ενδεχόμενη ενεργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα», μας διαβεβαιώνει ο αρθρογράφος** μιας αξιόπιστης (προς το … παρόν) εφημερίδας, με ασφαλείς πηγές στους κύκλους του πρωθυπουργού και του πρώην ομολόγου του:  

«Και γιατί προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχίες στον Μητσοτάκη η ενδεχόμενη ενεργοποίηση του Τσίπρα;», είναι το αναπόφευκτο ερώτημα του αναγνώστη… «Επειδή προφανώς αναγνωρίζει τις πολιτικές του δυνατότητες και δεν θα ήθελε να τον έχει απέναντί του σε τούτη την περίοδο φθοράς και αμφισβήτησης της μακράς πια κυβερνητικής θητείας του», απαντά αβίαστα ο αρθρογράφος. Ακολούθως, ασχολείται  με το αντικείμενο… εκνευρισμού και ανησυχιών του κ. Μητσοτάκη και  την ενδεχόμενη ενεργοποίησή του: «Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ακόμη αναποφάσιστος», μας πληροφορεί, καθώς «ο ίδιος γνωρίζει ότι μετά την αποχώρησή του υπέστη κι αυτός φθορές που τον πλήγωσαν πολιτικά, διεύρυναν τις αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του και δεν είναι σίγουρος αν (…) οι τρέχουσες πολιτικές συνθήκες ευνοούν την επανάκαμψή του και τη διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου»… 

»Κάποιοι απ’ τους συνομιλητές του τον προτρέπουν να αναλάβει το ρίσκο μιας νέας πρωτοβουλίας και άλλοι τόσοι τον αποτρέπουν», μας διαβεβαιώνει ακολούθως: Οι πρώτοι πιστεύουν ότι τώρα είναι η ώρα να  δράσει αποφασιστικά και οργανωμένα –  οι δεύτεροι  ότι βρίσκεται στα μισά της διαδρομής αναστοχασμού και αναζήτησης και ότι δεν πλαισιώνεται από ικανό αριθμό αξιόπιστων προσώπων και δυνάμεων που θα ενίσχυαν την προσπάθεια εκπροσώπησης του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς.

Εν κατακλείδι, «τον καλούν να διατηρήσει τον ρόλο της χρυσής εφεδρείας και να επανέλθει μετά τις εκλογές του 2027», καταλήγει ο αρθρογράφος: «Να μείνει δηλαδή μέχρι τότε σε μια λογική  προπαρασκευής (σ. σ: να το πάλι το… «ανέφταγο rebranding») και να  επιχειρήσει το άλμα της μεγάλης επιστροφής μετά το 2027, εν όψει των εκλογών του 2031»!...

Μα όλο αυτό (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου) προοιωνίζεται τρίτη τετραετία Μητσοτάκη!.. Λάθος κάνω; 

*Ο ρεπόρτερ του Βήματος Γρηγόρης Τζιοβάρας

**Ο αρθρογράφος του Βήματος Αντώνης Καρακούσης

Από το ΠΑΣΟΚ Σημίτη ως τον ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα, η «Κεντροαριστερά» στην Ελλάδα καταρρέει!..

Τώρα, ελεύθερα και απροκάλυπτα, αναζητούνται αφηγήματα συγκόλλησης των περιτριμμάτων της στα… νούμερα των δημοσκοπήσεων    

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Και ξαφνικά, ελεύθερα και… απροκάλυπτα, όλοι μιλούν για «Κεντροαριστερά»: για την κρίση, την χρεοκοπία, την καθίζηση, την πτώση, την κατάρρευση «της Ελληνικής Κεντροαριστεράς», και όχι την κρίση, την χρεοκοπία, ή την καθίζηση της «Δημοκρατικής παράταξης», της «Σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς» ή «της Αριστεράς», νέτα – σκέτα. Ούτε για την κατάρρευση της «δημοκρατικής», ή της «ανανεωτικής» ή  της «ριζοσπαστικής» ή της «κομμουνιστικής» Αριστεράς. Όχι, όλοι μιλούν για την «Κεντροαριστερά». Και τα χάλια της…

Κάποτε, ο όρος «κεντροαριστερά» ήταν ανεπιθύμητος ως…. «ιδεολογικά μειωτικός», ακόμα και για το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη!.. Πόσο μάλλον για τον κομμουνιστογενή ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα τις αριστερίστικες φράξιες που παρέμεναν αδιάλυτες εντός του, ακόμα και κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, εξασφάλισε τον Σεπτέμβρη του 2015 χάρις στις ψήφους 1.926.526 κεντροαριστερών (sic) ψηφοφόρων), αλλά και μετά απ’ αυτήν, έως την αποχώρηση Τσίπρα απ’ την ηγεσία του και την σημερινή του κατάντια. Καθώς θεωρούσαν – και πολλοί εξ αυτών  εξακολουθούν να θεωρούν, ότι ο όρος «Κεντροαριστερά», προσβάλλει, ή μολύνει ή… επιμολύνει την ιδεολογική τους καθαρότητα.

 Σήμερα, ακόμα κι αυτοί, όπως και οι άλλοι του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως όμως ο επικοινωνιακός τους περίγυρος (σ. σ: ΜΜΕ, δημοσιολόγοι και δημοσκόποι του κεντροαριστερού χώρου), μιλούν ελεύθερα και… απροκάλυπτα για «Κεντροαριστερά»: «Η κατάρρευση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα», ήταν ο τίτλος ενός εκ των δεκάδων άρθρων που διάβασα στο σάιτ έγκυρης ημερήσιας εφημερίδας την εβδομάδα που πέρασε και «Ζητείται αξιόπιστο αφήγημα για την Κεντροαριστερά» ήταν ο τίτλος ενός άλλου, επίσης αξιόπιστου ειδησεογραφικού σάιτ. Και στις δυό περιπτώσεις – καθώς και στις περισσότερες απ’ τις άλλες, οι συντάκτες των άρθρων αυτών τεκμηρίωναν τις πληροφορίες τους για «τα δρώμενα στην κεντροαριστερή πολυκατοικία» – όπως, προφανώς κλισεδιάρικα, πληκτρολογούσαν – σε… μετρήσεις χύδην δημοσκοπήσεων των ημερών. Λες και «η κατάρρευση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα» είναι ένα γεγονός του παρόντος που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις!..

Στην πραγματικότητα, η κατάρρευση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ταυτίζεται με την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που αρχίζει λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ  και έχει τον μίτο της στην καρδιά των εξελίξεων εντός της, στη φάση που οι σοσιαλιστές χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: Τους «ρεαλιστές», που πιστεύουν ότι χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Και τους «κρατιστές», που ομνύουν πως η στρατηγική της ανάπτυξης είναι μια αυταπάτη και πως, μόλις η Αριστερά κατακτήσει την εξουσία, το μέλημά της πρέπει να είναι να προσφέρει το καλύτερο δυνατόν στους κοινωνικά αδύναμους…

Ήταν μια διαφωνία στρατηγικής σημασίας – μια διαμάχη που διεξήχθη μεταξύ σοσιαλδημοκρατών με φιλελεύθερες τάσεις και «κρατιστών» σοσιαλδημοκρατών, την οποία κέρδισαν οι πρώτοι. Με συνέπεια την εγκαθίδρυση των μεταλλαγμένων – σοσιαλδημοκρατικών μόνο κατ’ όνομα –  κυβερνήσεων των Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) που λειτουργούσαν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους, διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κλπ. κλπ., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες στη διάρκεια του χρόνου σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς.

Κάπως έτσι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της,  ακόμα και σαν κυβερνητικός μανδύας για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που, σε συνεργασία με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, γέννησε. Μέχρι που η φούσκα, τον Σεπτέμβριο του 2008, έσκασε στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers… Και μαζί της «έσκασε» κι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Κι άρχισε να καταρρέει…

Περιττό  να θυμίσουμε, υποθέτω, ότι η κατάρρευση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (της «ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς», αν θέλετε*) ολοκληρώθηκε μια δεκαετία αργότερα στην Ελλάδα (το 2019) με την «πρώτη φορά Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία… όπως όλοι γνωρίζουμε –  ή οφείλουμε να γνωρίζουμε – δεν ήταν παρά μια αποτυχημένη  απόπειρα… κεντροαριστερότερης της μεταλλαγμένης «ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς», «κεντροαριστερής» πάντως, διακυβέρνησης. Που παραμένει μέχρι σήμερα ανομολόγητη – ως μειωτική, υποθέτω – ακόμα κι απ’ τον ίδιο τον  πρόεδρο του κυβερνώντος, τότε, κόμματος και σημερινό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ  Αλέξη Τσίπρα.

Μπορούμε, λοιπόν, εν κατακλείδι να πούμε ότι, απ’ το ΠΑΣΟΚ του  Σημίτη ως τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, η «Κεντροαριστερά» στην Ελλάδα καταρρέει!.. Και ότι στις συνθήκες της τωρινής, ολοκληρωτικής της κατάρρευσης, αναζητούνται αφηγήματα συγκόλλησης των περιτριμμάτων της στα… νούμερα των δημοσκοπήσεων. Ελεύθερα και απροκάλυπτα μιλάμε…

* Ο όρος «κεντροαριστερά» στη σύγχρονη πολιτική ορολογία, ταυτίζεται με τον όρο «σοσιαλδημοκρατία» και εκφράζει την ιδεολογία που συνδυάζει στοιχεία δημοκρατικού σοσιαλισμού και κοινωνικού φιλελευθερισμού.

Επιχείρηση αναστήλωσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη με υλικά… Γκρίνμπεργκ

Μηδενική η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τα κόμματα, το κοινοβούλιο, τη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων, έρευνες επί ερευνών, μετρήσεις επί μετρήσεων… έδιναν κι έπαιρναν την εβδομάδα που πέρασε, και αυτό φωτογράφιζε την παντελή εξάλειψη της άμεσης επαφής των κομμάτων και της πολιτικής ηγεσίας τους με την κοινωνία των πολιτών και τα «θέλω» της, κυρίως όμως την σπουδή του πολιτικού συστήματος για επικοινωνιακή μόχλευση και χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω δημοσκοπήσεων, ερευνών και μετρήσεων… 

Μια τελευταία μέτρηση της Interview δείχνει, λέει, ότι η ΝΔ κερδίζει δυό ποσοστιαίες μονάδες και ότι αυξάνει την απόστασή της απ’ το δεύτερο κόμμα – που λέει πως τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ και όχι η Πλεύση Ελευθερίας όπως πριν – στις 15,8 μονάδες από τις 13,8 που ήταν στην προηγούμενη μέτρηση της ίδιας εταιρίας. Και λέει ότι, στο ερώτημα «ποιον πολιτικό αρχηγό εμπιστεύεστε περισσότερο για τη διακυβέρνηση της χώρας», ξεκάθαρα πρώτη επιλογή, με διαφορά 20%, είναι ο… Κυριάκος Μητσοτάκης. Να την πιστέψουμε;

Λέω όχι. Διότι, αν την πιστέψουμε, θα πιστέψουμε ότι δυό μήνες μετά τον παλλαϊκό ξεσηκωμό εκατομμυρίων Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας ενάντια στον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του με αίτημα «Να φύγει η μαφιόζικη κυβέρνηση που μας σκοτώνει και μας μπαζώνει» και 15 μέρες μετά την αποκάλυψη ότι «η Ομάδα Αλήθειας» δεν είναι παρά το μισθοδοτούμενο αραχνοειδές δίκτυο προπαγάνδας της κυβέρνησης Μητσοτάκη», έχουμε… αρχή ανάκαμψης της ΝΔ!..

Θα πιστέψουμε, δηλαδή, πως έπιασε τόπο η στρεψοδικία Μητσοτάκη για τα Τέμπη (όταν δήλωνε… «ήρθε η σειρά της αλήθειας να αντεπιτεθεί», ενώ προηγουμένως είχε εξασφαλίσει τη σιωπή των καναλιών επί του θέματος, μοιράζοντας εκατομμύρια στους καναλάρχες), καθώς και το τερατώδες πρωταπριλιάτικο ψέμα του για… γιγάντιες αυξήσεις μισθών και δέκατες τρίτες συντάξεις στους δημόσιους υπάλληλους∙ κι ακόμα, θα πιστέψουμε το… άπλετο προχθεσινό του ψέμα  ότι «από το Σεπτέμβρη ο ΟΣΕ θα εξελιχθεί ουσιαστικά σε μια νέα ΔΕΗ»!..

Τότε θα έχουμε πιστέψει όσα προ μηνός γράφτηκαν σε κυριακάτικη εφημερίδα: ότι ο Σταν Γκρίνμπεργκ (που «ήταν εδώ την επίμαχη περίοδο των συλλαλητηρίων και των δημοσκοπήσεων») συμβούλεψε τον Μητσοτάκη τρία πράγματα, προκειμένου να βγει απ’ το κάδρο των Τεμπών και «να δει αρχή ανάκαμψης για τη ΝΔ»: να αφήσει τους επικοινωνιακούς συναισθηματισμούς και να ξαναγίνει ο αποστασιοποιημένος – στρεψοδίκης πρωθυπουργός όσον αφορά την υπόθεση των Τεμπών αφού, προηγουμένως, θα έχει φροντίσει (!) για την επαναφορά των καναλιών στη σιωπή επί του θέματος, να δώσει κάποιες αυξήσεις ώστε «να δει ο κόσμος χρήματα στην τσέπη του», και να εξαγγείλει μέτρα «για βελτίωση, ασφάλεια και εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων»…

Θα έχουμε πιστέψει, δηλαδή, ότι, δυό μήνες μετά τον παλλαϊκό ξεσηκωμό εκατομμυρίων Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας ενάντια στον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του με αίτημα «Να φύγει η μαφιόζικη κυβέρνηση που μας σκοτώνει και μας μπαζώνει» και 15 μέρες μετά την αποκάλυψη ότι «η Ομάδα Αλήθειας» δεν είναι παρά το μισθοδοτούμενο αραχνοειδές δίκτυο προπαγάνδας της κυβέρνησης Μητσοτάκη», έχουμε… αρχή ανάκαμψης της ΝΔ!..

Και θα έχουμε ξεχάσει αυτά που, βιωματικά, πιστεύαμε ως τώρα, ότι το ρήγμα που άνοιξε στην ελληνική κοινωνία μετά την τραγωδία των Τεμπών έχει μετατραπεί σε βαθιά κρίση νομιμοποίησης για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και συνολικότερη κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Και ότι, εξ αυτής, «οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα, δεν εμπιστεύονται τα ΜΜΕ, εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια για τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τις Ανεξάρτητες Αρχές, την Προεδρία της Δημοκρατίας, τη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο», όπως έδειξε η έρευνα του αξιόπιστου Ινστιτούτου  ETERON, που δημοσιεύτηκε  προ ημερών στην «Εφ.Συν.»

Θα έχουμε μεταλλαχθεί, εν ολίγοις, σε ιδανικά δείγματα μοχλευμένης και χειραγωγημένης κοινής γνώμης, μέσω συστημικών δημοσκοπήσεων, ερευνών και μετρήσεων!.. 

«Λαϊκό Μέτωπο» χωρίς εξεγερμένο λαό και εμπνευσμένους ηγέτες δεν γίνεται

Τελικά αποκαλύφθηκε ότι δεν ήταν παρά ένα αλαζονικό σενάριο της έσχατης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που κατέληξε σε φιάσκο

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αν το «Λαϊκό Μέτωπο» της γαλλικής κεντροαριστεράς κατά του Μακρόν απέτυχε στην πράξη, το «Λαϊκό Μέτωπο» της ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη απέτυχε στη… θεωρία. Για την ακρίβεια, ούτε καν θεωρία δεν έγινε ποτέ, μια απεγνωσμένη κραυγή υπαρξιακής αυτοσυντήρησης των έσχατων αξιωματούχων των κομμάτων της πολύπαθης Προοδευτικής Παράταξης» ως… ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν (του συντετριμμένου «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, κυρίως, αλλά και του τρωθέντος απ’ την κ. Κωνσταντοπούλου (!) ΠΑΣΟΚ), που χάθηκε στους πέντε ανέμους της επικοινωνιακής Βαβέλ που διέπει τον συγκεκριμένο χώρο…

Εν τέλει, το εγχείρημα εξελίχθηκε σε φιάσκο, προσφερόμενο για δημοσιογραφικούς τίτλους επιθεωρησιακού χαρακτήρα. Όπως ο τίτλος «Άλλος για το Λαϊκό Μέτωπο;», ας πούμε, υπό τον οποίο «Το Βήμα της Κυριακής» παρουσίαζε ένα ρεπορτάζ για τις τραγελαφικές απόπειρες αδιέξοδης συμπόρευσης των κεντροαριστερών κομμάτων, παραπέμποντας στο παρακλητικό επιφώνημα της κινηματογραφικής «Μανταλένας», Αλίκης Βουγιουκλάκη, «Άλλος για τη βάρκα μας;»..

Όπου ο ρεπόρτερ υπαινίσσεται ότι «με τις αλληλοκατηγορίες, τις αντικρουόμενες επιδιώξεις και τις προσωπικές στρατηγικές αποδεικνύεται ότι, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, κανένας δεν θέλει κανέναν». Και καταλήγει ότι «αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι προς τι τα καλέσματα για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και άλλων προοδευτικών δυνάμεων εν είδη Λαϊκού Μετώπου»…

Ισχύουν και τα δυό, το πρώτο μάλιστα (ότι, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, «κανένας δεν θέλει κανέναν») εξυπακούεται, άλλως δεν θα υπήρχε η παρούσα πολυδιάσπαση: ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, από καταβολής του, κανένας δεν ήθελε κανέναν, όλοι θεωρούσαν εαυτούς καλύτερους απ’ τους άλλους, ακόμα κι απ’ τους εκλεγμένους προέδρους τους (Τσίπρα – Κασσελάκη – Φάμελλο)  κι αυτός ήταν ένας απ’ τους βασικούς λόγους που τους οδήγησαν στο σημερινό τους κατάντημα. Περίπου το ίδιο, αλλά πιο… αθόρυβα, συνέβαινε και εντός του ηττημένου (μετά Γ. Παπανδρέου) ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ με τους Ευ. Βενιζέλο, Φώφη Γεννηματά και Νίκο Ανδρουλάκη.

Όσο για το δεύτερο (το ερώτημα «προς τι τα καλέσματα για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και άλλων προοδευτικών δυνάμεων εν είδη Λαϊκού Μετώπου»), ισχύει μόνο ως ερώτημα ρητορικό. Που, ωστόσο, έγινε άκρως αποκαλυπτικό όταν η «Νέα Αριστερά» απέρριψε την έναρξη διαλόγου για το «Μέτωπο», αφήνοντας πρακτικά μετέωρο το σενάριο  που ονειρευόταν η Κουμουνδούρου για κοινή κοινοβουλευτική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, ώστε να επανακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δείχνοντας επί της ουσίας την κομματική ταυτότητα των καλούντων: του Σωκράτη Φάμελλου και της παρέας του, δηλαδή… Και το πραγματικό κίνητρο των καλεσμάτων τους: την επάνοδό τους στην… αξιωματική αντιπολίτευση!..

Γελάει ο κόσμος!.. Λαϊκό μέτωπο χωρίς εξεγερμένο λαό και χωρίς ζωντανά δημοκρατικά κόμματα με εμπνευσμένους ηγέτες που θα τον  «αγκαλιάσουν» και θα τον συσπειρώσουν γίνεται; Έγινε το ΕΑΜ το  1941 – από τους Λευτέρη Αποστόλου (ΚΚΕ), Χρήστο Χωμενίδη (ΣΚΕ), Απόστολο Βογιατζή (Αγροτικό Κόμμα) και Ηλία Τσιριμώκο (ΕΛΔ) – και ήταν τέκνο της λαϊκής ανάγκης για μετωπική λαϊκή αντίσταση στους φασίστες –  κατακτητές. Και ξανάγινε το 2015 από τα εξεγερμένα (κατά του σάπιου – χρεωκοπημένου δικομματικού πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης) «κινήματα των Αγανακτισμένων», τα οποία «αγκάλιασε» και συσπείρωσε ο νεαρός και άφθαρτος τότε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Και τέλος…

Όλες οι ενδιάμεσες κινήσεις κομμάτων και πολιτικών ηγετών του δημοκρατικού χώρου για «συνεργασίες», «συμμαχίες», «μέτωπα», κλπ. – από τις παλινδρομικές απόπειρες των Σοφοκλή Βενιζέλου και Γεωργίου Παπανδρέου στη δεκαετία του ‘50 για πολιτική συνεννόηση της πανσπερμίας των κεντρώων κομμάτων της εποχής μέχρι την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου το ’61, τις ιδιότυπες εκλογικές συμπράξεις της ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού με την Ε.Κ. του Γεωργίου Παπανδρέου και τις μεταπολιτευτικές συμμαχίες και τους συνασπισμούς της Αριστεράς, δεν ήσαν παρά επιτυχημένες ή μη προεκλογικές κινήσεις των εμπλεκομένων σ’ αυτές κομμάτων και των ηγετών τους. Με στόχο, πότε την απλή κοινοβουλευτική τους αυτοσυντήρηση, πότε την… προαγωγή τους από την νομοθετική στην εκτελεστική εξουσία. 

Το τραγικό είναι ότι, στην περίπτωσή μας, το πολυδιαφημισμένο «Λαϊκό Μέτωπο της ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη» κατέληξε σε φιάσκο, σε μια συγκυρία που οι εγχώριοι κοινωνικοί συσχετισμοί το ευνοούσαν – ο λαός ήταν (και εξακολουθεί να είναι, θαρρώ) έτοιμος να ανταποκριθεί σ’ αυτό. Πράγμα που φάνηκε ολοκάθαρα από τον ιστορικά πρωτοφανή, διπλό αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό κατά της κυβερνητικής ολιγαρχίας, με αφορμή τη διετή συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Ζητώντας ένα κράτος Δικαίου με Δημοκρατία και Δικαιοσύνη για όλους…

«Ο λαός θέλει – η ηγεσία δεν μπορεί», καταλήγουμε… Όπως είπαμε ήδη, «λαϊκά μέτωπα» χωρίς ζωντανά δημοκρατικά κόμματα με εμπνευσμένους ηγέτες που θα τα «αγκαλιάσουν» και θα τα συσπειρώσουν, δεν γίνονται: Εν κατακλείδι, «Άν το «Λαϊκό Μέτωπο» της Γαλλικής κεντροαριστεράς κατά του Μακρόν απέτυχε στην πράξη, το «Λαϊκό Μέτωπο» της Ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη απέτυχε στη… θεωρία. Για την ακρίβεια ούτε καν θεωρία δεν έγινε ποτέ, μια απεγνωσμένη κραυγή υπαρξιακής αυτοσυντήρησης των έσχατων αξιωματούχων των κομμάτων της πολύπαθης Προοδευτικής Παράταξης» ως… ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν». Έτερον ουδέν…  

 

Δεν είναι τρολ της ΝΔ, είναι η «Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη», ηλίθιε!..

Αν η ελευθεροτυπία είναι η ψυχή της Δημοκρατίας, τότε η δημοκρατία στην Ελλάδα του 2025 ξεψυχά…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», πρεσβεύαμε κάποτε, στα ένδοξα χρόνια της έντυπης δημοσιογραφίας. Αργότερα, στην φάση της πρώτης διαδικτυακής άνθισης, πιστέψαμε ότι η δημοσίευση θωρακίστηκε, μαζί της και η… ψυχή της Δημοκρατίας.     

Όχι, «οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων», είχε αποφανθεί ο Ουμπέρτο Έκο στις αρχές του 21ου αιώνα, σε μια έκφανση απελπισίας για την ακατάσχετα θορυβώδη, τοξική και ισοπεδωτική διαδικτυακή Βαβέλ.

«Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε», θα του απαντούσε ο… Μαρκ Ζούκεμπεργκ, αν διέθετε το νεοελληνικό αριστερόστροφο πολιτικό ύφος. Και ο Ουμπέρτο, κατά πάσα πιθανότητα, θα ανταπαντούσε με το δικό του «δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο», όπως σχολίαζα τότε τον εν λόγω αφορισμό του σπουδαίου Ιταλού φιλόσοφου σε ένα άρθρο μου για τα social media…  Αν, ωστόσο, ο Ιταλός φιλόσοφος βίωνε τη σημερινή φάση κατοχής των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης – και των ΜΜΕ εν γένει – της χώρας μας από το κράτος και το παρακράτος Μητσοτάκη, κατά πάσαν πιθανότητα θα ανταπαντούσε «Δεν είναι τρολ της ΝΔ, είναι η Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη, ηλίθιε!..». Σαρκάζοντας τον Ζούκεμπεργκ και τον… αριστερόστροφο αφορισμό του, προφανώς. Και, φαντάζομαι, θα συμφωνούσε με την καταληκτική διαπίστωσή μας: «Αν η ελευθεροτυπία είναι η ψυχή της Δημοκρατίας, τότε η δημοκρατία στην Ελλάδα του 2025 ξεψυχά»…

Έτσι ακριβώς: η Δημοκρατία ξεψυχά στη χώρα μας λόγω της κατοχής (λόγω και της κατοχής, αν θέλετε) των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης και των ΜΜΕ, εν γένει, της χώρας μας από το κράτος και το παρακράτος Μητσοτάκη, που εφ’ εξής ταυτοποιείται και ως «Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη». Αφού, οι αντιδράσεις τόσο του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Μαρινάκη όσο και της πλειονότητας των μελών του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης στην αποκάλυψη των δημοσιογράφων του inside story ότι «μια ιδιωτική εταιρία ανάδοχος του δημοσίου απασχολεί στελέχη του βασικού βραχίονα διασποράς ειδήσεων, ο οποίος  λειτουργεί υπέρ της ΝΔ», ταυτίζουν τον πρόεδρο της ΝΔ και την κυβέρνησή του με την ιστοσελίδα «Ομάδα Αλήθειας». Και, βέβαια, με τον με τον πολιτικό υπόκοσμο του διαδικτύου (έναν δυσώδη εσμό παραγωγής αφόρητης πολιτικής τοξικότητας λάσπης και προπαγάνδας – μια μηχανή κατασυκοφάντησης και δολοφονίας χαρακτήρων πολιτικών αντιπάλων, που δεν ορρωδεί προ ουδενός, ούτε ενώπιον των συγγενών θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών) που αυτή εκφράζει…

Λοιπόν, που λέτε, «Δεν είναι τρολ της ΝΔ, είναι η “Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη”, ηλίθιε»!.. Προσωπικά, το υπαινίσσομαι, το περιγράφω, και το στηλιτεύω, χρόνια τώρα, ως «μιντιοκρατία Μητσοτάκη»∙ σε δεκάδες κείμενά μου για τα σύγχρονα ΜΜΕ και την χειραγώγησή τους από κάποιους αετονύχηδες ηγέτες των καιρών μας, τύπου Τράμπ, και Πούτιν και Ορμπάν και Μητσοτάκη…  

Και θυμίζω ότι το αποκάλυπτε σχεδόν, προσφάτως, ο αρθρογράφος του Βήματος Αντώνης Καρακούσης ως «Ένα αντιδημοκρατικό αραχνοειδές δίκτυο προπαγάνδας, προσβολής και δολοφονίας χαρακτήρων πλανάται πάνω από τη χώρα» προσδιορίζοντάς το επακριβώς, στη συνέχεια, ως «το «αυριανικό δίκτυο» του Μεγάρου Μαξίμου». Και εν τέλει, το «ταυτοποιούσε» το εν λόγω «αραχνοειδές δίκτυο» με τον Μητσοτάκη, ως εξής: «Είναι αυτή η εκδοχή του σύγχρονου ιδιότυπου “Αυριανισμού”, που φέρει σφραγίδα και υπογραφή”;  Μόλις δώσει ένα σήμα το Μέγαρο Μαξίμου, ξεπηδούν άπειρα δάκτυλα του αραχνοειδούς δικτύου προπαγάνδας και ποδηγεσίας να λοιδορήσουν, να προσβάλουν και να κακοποιήσουν πρόσωπα και δυνάμεις… 

Φυσικά, αυτοί που δικαιούνται τα εύσημα για την αποκάλυψη ότι…  «δεν είναι τρόλ της ΝΔ αλλά η Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη», είναι οι συνάδελφοι Ελίζα Τριανταφύλλου και Θανάσης Κουκάκης του inside story: αυτοί που τεκμηρίωσαν την σκανδαλώδη τριγωνική σχέση της γνωστής προπαγανδιστικής σελίδας με δυναμική παρουσία στα social «Ομάδας Αλήθειας», με τη Ν.Δ., και την εταιρία Blue Skies…

Μια δημοσκοπική "επιστροφή Τσίπρα" για όλα τα πολιτικά και παραπολιτικά γούστα!..

Η μέτρηση της… λαϊκής προσμονής για επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι σκοπιμότητες πίσω της

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Μια δημοσκόπηση, αλλά ποια δημοσκόπηση; Αυτή της εταιρίας δημοσκοπήσεων GPO για τα «Παραπολιτικά 90,1». Που έσκασε μύτη την περασμένη Δευτέρα, υπό τον τίτλο «ΟΧΙ σε επιστροφή Τσίπρα από το 54,5%», και γέμισε τα πρωτοσέλιδα των ειδησεογραφικών σάιτ με αντιφατικούς τίτλους για τον Τσίπρα και τα… μεγέθη λαϊκής προσμονής για την  επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή: «Πόρτα ψηφοφόρων σε Τσίπρα» ο ένας, «Επιστροφή Τσίπρα με νέο κόμμα ζητάει το 30%» ο άλλος, «Επιστροφή στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζητά το 18,4%» ο τρίτος, «Δημοσκόπηση-ταφόπλακα στα πολιτικά σχέδια του Τσίπρα» ο τέταρτος κ.ο.κ., μπερδεύοντας περαιτέρω την ήδη μπερδεμένη (επί του συγκεκριμένου ζητήματος) κοινή γνώμη.

Ταυτόχρονα, αυξάνουν στον μέγιστο βαθμό την αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων και των ΜΜΕ που τις παραγγέλλουν, τις δημοσιεύουν ή τις αναδημοσιεύουν, προκαλώντας… επικά διαδικτυακά σχόλια όπως αυτό που προκάλεσε η εν λόγω δημοσκόπηση και αλιεύσαμε από το Facebook: «Όποιος (έστω ένας) απάντησε σε δημοσκόπηση της GPO να μας το πει, να μας το γράψει ή έστω να μας.. τηλεφωνήσει»!..

Εντάξει, ο αναξιόπιστος βίος και η πολιτεία της GPO – ως… πρώην του πάλαι ποτέ Γραμματέα της ΚΝΕ Τάκη Θεοδωρικάκου που, στο μεσοδιάστημα, έγινε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και σήμερα είναι έμπιστος του Κυριάκου Μητσοτάκη υπουργός – είναι… viral. Ωστόσο οι πολιτικοί αναλυτές ασχολήθηκαν περισσότερο με το Μέσο που παρήγγειλε τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση (σ. σ: τα «Παραπολιτικά 90,1») και την πολιτική  σκοπιμότητα της… παραγγελιάς, παρά με την εταιρία δημοσκοπήσεων που την διεκπεραίωσε. Λόγω της γνωστής συγγενείας του ομίλου των «Παραπολιτικών» με τον όμιλο Μαρινάκη, προφανώς. Και την πρόσφατη δημόσια κόντρα του MEGA – μιντιάρχη με τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του…

Πάμε απ’  την αρχή: Ο πλήρης τίτλος με τον οποίο λανσάρισε την εν λόγω δημοσκόπηση το σάιτ των «Παραπολιτικών» ήταν «ΟΧΙ σε επιστροφή Τσίπρα από το 54,5%, υπονομευτική η στάση Καραμανλή και Σαμαρά», κι απ’ αυτόν γίνεται σαφές ότι βασική πρόθεση του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου είναι η διερεύνηση της πραγματικής δυναμικής του Αλέξη Τσίπρα, ως αντιπάλου δέους του Κυριάκου Μητσοτάκη στο σημερινό ασταθές και αβέβαιο για το πρωθυπουργικό μέλλον του δεύτερου κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.   

Ο πονηρός αναλυτής, χωρίς αναστολές, αποδίδει το ενδιαφέρον για τον Τσίπρα και τη πρόθεση μέτρησης της δυναμικής του ως αντιπάλου του Μητσοτάκη απ’ ευθείας στον… καταχωρισμένο ως «το μεγάλο αφεντικό» του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου: τον MEGA – μιντιάρχη, Ευ. Μαρινάκη. «Πατώντας» και στην προηγηθείσα φημολογία περί προθέσεων χορηγίας της «επιστροφής Τσίπρα» που τον συνοδεύει…

Ο άλλος, ο… αγαθός, σκέφτεται ότι αυτό το «ΟΧΙ σε επιστροφή Τσίπρα από το 54,5%» του τίτλου, με τον οποίο λανσάρισαν τη δημοσκόπηση τα «Παραπολιτικά»,  ανατρέπει τις αιτιάσεις του πονηρού  «αναλυτή», κυρίως όσον αφορά τα περί προθέσεων χορηγίας της «επιστροφής Τσίπρα» από το «μεγάλο αφεντικό» του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου». Ενώ εκείνο το «Υπονομευτική η στάση Καραμανλή και Σαμαρά» που συνοδεύει τον τίτλο, αφήνει περιθώρια σκέψεων επανάκαμψης του «μεγάλου αφεντικού» στην… περιοχή Μητσοτάκη.

Μάλλον όχι, αγαθέ μου αναλυτή, αυτό δεν ισχύει, διότι αν αφήσουμε τους τίτλους στην… ησυχία τους και περάσουμε στην παρουσίαση της δημοσκόπησης από τον συντάκτη του παραγγέλοντος σάιτ, αυτό που προκύπτει είναι μια… «επιστροφή Τσίπρα» για όλα τα πολιτικά, παραπολιτικά και προπαγανδιστικά γούστα – προφανώς και για τα γούστα το παραγγέλοντος την εν λόγω δημοσκόπηση. Και εξηγούμαι: «Όχι σε μια πιθανή επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα λέει η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, με το 54,5% να πιστεύει ότι πρέπει προς το παρόν να αρκεστεί στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα», γράφει ο συντάκτης στον πρόλογό του, και αυτό ακριβώς κάνει, προς το παρόν, ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι  αποκλείει μελλοντική επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ούτε βέβαια ότι η «πλειοψηφία της κοινής γνώμης» (το 54% των ερωτηθέντων, για την ακρίβεια) λέει «όχι σε μια πιθανή επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα», όπως (για ξεκάρφωμα των διαφαινομένων σκοπιμοτήτων της δημοσκόπησης, προφανώς) γράφει στην πρώτη φράση του προλόγου του ο συντάκτης του παραγγέλοντος σάιτ…  

Συνεχίζοντας, μας πληροφορεί ότι «το υπόλοιπο 18,4% (σ. σ: των ερωτηθέντων) θέλει να δει ξανά τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ» και ακολούθως μένει ιδιαίτερα στο γεγονός ότι «το 14,6% του συνόλου (sic) πιστεύει ότι ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να προχωρήσει την ίδρυση ενός καινούργιου πολιτικού φορέα», σχολιάζοντας το συγκεκριμένο δημοσκοπικό εύρημα ως εξής: «το ποσοστό αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι ευκαταφρόνητο έτσι όπως είναι διαμορφωμένο αυτή τη στιγμή το κομματικό σκηνικό για το κυβερνόν κόμμα, που συνεχίζει να καταγράφει χαμηλά ποσοστά ακόμα και μετά τον ανασχηματισμό (sic), με τους πολίτες να εστιάζουν στο κλίμα εσωστρέφειας»…

Στοιχειοθετώντας – κατά τη γνώμη μου, βέβαια – το γεγονός ότι η συγκεκριμένη… «επιστροφή Τσίπρα» είναι μια δημοσκοπική «επιστροφή» για όλα τα πολιτικά, παραπολιτικά και προπαγανδιστικά γούστα – κυρίως δε, για τα γούστα του «μεγάλο αφεντικού» του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου. Ή όχι;

 

 

 

 

Ο ψεματούρης* πρωθυπουργός και οι ρωγμές στο μέτωπο της διαπλοκής του με τα ΜΜΕ…

Στρεψοδικεί για τα Τέμπη και μοιράζει εκατομμύρια στους καναλάρχες, προκειμένου να ολοκληρώσει ανεμπόδιστα τη συγκάλυψη των ευθυνών του

  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι πολιτικοί μας, ανεξαιρέτως, είναι μεγάλοι ψεύτες, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης (αναμφίβολα!..) ο μεγαλύτερος εξ αυτών: το πρωταπριλιάτικο ψέμα του για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 880 ευρώ από την 1η Απριλίου (όπως το διατύπωσε σε 317 λέξεις στην καθιερωμένη κυριακάτικη παρλάτα του στο Facebook, που την ονομάζει «εβδομαδιαία ανασκόπηση του κυβερνητικού έργου») περιλάμβανε πάνω από 23 πραγματικά, μικρά ή μεγαλύτερα ψέματα, σύμφωνα με αξιόπιστο συνάδελφο του εργατικού ρεπορτάζ: «το μικρότερο ότι τα 34 € της αύξησης που ανέφερε είναι μικτά και όχι καθαρά και το μεγαλύτερο ότι με αυτή την αύξηση ολοκληρώνεται η απόδοσή του.. 13^ου μισθού στους υπαλλήλους του Δημοσίου», μου είπε…

Παραθέτω ακολούθως την παράγραφο που περιλαμβάνει το μεγαλύτερο ψέμα της πρωταπριλιάτικής παρλάτας Μητσοτάκη (αυτό για τον… 13^ο μισθό) προς χάριν των μερακλήδων αναγνωστών μεγάλων πολιτικών ψεμάτων. Με την βεβαιότητα ότι θα απολαύσουν την κομψότητα της… δημιουργικής λογιστικής με την οποία διατυπώνει τα ψέματά του ο μέγας ψεύτης πρωθυπουργός μας: (…) «Οι αυξήσεις που έχουν δοθεί στους δημόσιους υπαλλήλους είναι συνολικά 22 από το 2023 έως σήμερα και αθροίζουν σε πρόσθετες δαπάνες ύψους 2,1 δισ. ευρώ που μεταφράζεται σε επιπλέον 1,3 μισθούς για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Ο 13ος μισθός επομένως έχει ήδη δοθεί και πάμε για τον 14ο με τις προγραμματισμένες αυξήσεις που θα δοθούν και τα επόμενα χρόνια».

Μικρό σημείο αισιοδοξίας είναι το – ισχνό μεν, ορατό δια γυμνού οφθαλμού δε – ξεσκέπασμα του επικού αυτού ψέματος Μητσοτάκη από κάποια (θεωρούμενα ως συστημικά) ΜΜΕ, με τίτλους , όπως «Φρένο σε 13ο και 14ο μισθό στους δημόσιους υπαλλήλους έβαλε ο πρωθυπουργός», ή «Επικοινωνιακή στροφή από την κυβέρνηση με αυξήσεις - ψίχουλα», κάτι που στερεώνει, τρόπον τινά, την διάχυτη αίσθηση ότι το μέτωπο της διαπλοκής Μητσοτάκη – ΜΜΕ αρχίζει να «σπάει». Και ότι τα ρήγματα που δημιουργούνται σ’ αυτό έχουν να κάνουν με την διαφαινόμενη καθήλωση της ΝΔ και του… ψεματούρη  αρχηγού της σε ποσοστά κάτω του 25%, ενός ποσοστού που, με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, πετάει εκτός κυβερνησιμότητας τον Μητσοτάκη και την υπ’ αυτόν ΝΔ.

Δεν είναι τυχαίο ότι, στο επίκεντρο της «διάσπασης» του μετώπου  διαπλοκής Μητσοτάκη – ΜΜΕ, βρέθηκε μεσοβδόμαδα ο MEGA – μιντιάρχης Ευάγγελος Μαρινάκης και η… επική αντίδρασή του στην  δικαστική πίεση που, όπως υποστηρίζει, υφίσταται μέσω της (πλημμεληματικού χαρακτήρα) υπόθεσης Λυγγερίδη, με αυτουργό τον Έλληνα πρωθυπουργό: «Υπό το καθεστώς πανικού, ο πρωθυπουργός μαζί με τα σκανδαλωδώς ευεργετημένα και εξαρτημένα από το σύστημα Μητσοτάκη μιντιακά δεκανίκια, επιχειρούν να με εκβιάσουν και να με θέσουν υπό ομηρία, εργαλειοποιώντας για άλλη μια φορά τη Δικαιοσύνη»…

Εντάξει, οι ρωγμές στο μέτωπο Μητσοτάκη - ΜΜΕ πληθαίνουν, ωστόσο ο όρος «διαπλεκόμενα συμφέροντα» είναι Μητσοτακέικη υπόθεση, και ο… ψεματούρης πρωθυπουργός μας έχει τη διαπλοκή στο DNA του, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού, το λέει κι ο Μπαμπινιώτης: «Τη δεκαετία του '80* πλάστηκε από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη (σ. σ: τον πατέρα του Κυριάκου) και καθιερώθηκε βαθμηδόν ο όρος διαπλεκόμενα συμφέροντα ή απλώς διαπλεκόμενα. Με αυτόν δηλώνονται τα αθέμιτα αλληλεξαρτώμενα συμφέροντα, που αναπτύσσονται παρασκηνιακά μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον χώρο τής ενημέρωσης (ως εκδότες εφημερίδων ή ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών) ώστε να εξυπηρετούνται αμοιβαία οι πολιτικές και επιχειρηματικές τους σκοπιμότητες (προβολή και προπαγάνδα από την πλευρά των πολιτικών και οικονομικά οφέλη από την πλευρά των επιχειρηματιών».

Με τη σειρά μου, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οφείλω να σημειώσω ότι, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ο υιός Μητσοτάκης βελτίωσε το περιεχόμενο της έννοιας διαπλοκή κρατικοποιώντας την: καθιστώντας την «αθέμιτη σχέση» μεταξύ των ΜΜΕ και της κυβέρνησής του επιδοτούμενη από το κυβερνητικό καθεστώς – κράτος. Και την ενημέρωση καθολικά ελεγχόμενη, μονομερή, καθεστωτική. Όπως την γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες και την υφίστανται και την απεχθάνονται. Και ενίοτε την «πολεμούν», την καταδικάζουν, την αναθεματίζουν μέσα απ’ τα social media. Κι εμείς,  οι ελάχιστοι εναπομείναντες κανονικοί δημοσιογράφοι, χρόνια τώρα την περιγράφουμε και την αποκαλύπτουμε και την ξεσκεπάζουμε… Εις μάτην; Έτσι φαίνεται…

Είπαμε, ο…ψεματούρης πρωθυπουργός έχει τη διαπλοκή στο DNA του  και ήδη επιχειρεί να «μπαλώσει» με... δημόσιο χρήμα τις ρωγμές που άνοιξαν στο μέτωπο των διαπλεκομένων με την κυβέρνησή του ΜΜΕ: σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του datajournalists.gr (σ. σ: με πρόσχημα καμπάνια κατά της ακρίβειας των… σούπερ μάρκετ) δια χειρός του υπουργού Ανάπτυξης Τάκη Θεοδωρικάκου, «χρυσώνει τα κανάλια»!.. Επί λέξει, οι «datajournalists» αποκαλύπτουν ότι «το υπουργείο Ανάπτυξης θα διαθέσει  8,2 εκατομμύρια ευρώ σε οκτώ τηλεοπτικούς σταθμούς», ενώ ταυτόχρονα μας πληροφορούν ότι «τα πρώτα 3,7 εκατ. ευρώ μοιράστηκαν ήδη στις 10 Μαρτίου».  

Είναι σαφές ότι, μ’ αυτά τα «μπαλώματα», ο… ψεματούρης πρωθυπουργός προσδοκά την ολική επαναφορά των τηλεοπτικών Μέσων στη σιωπηλή ουδετερότητά τους όσον αφορά την κυβερνητική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Με στόχο την ανεμπόδιστη ολοκλήρωσή της, ακόμα και μέσω της επικοινωνιακής στρεψοδικίας, δείγμα της οποίας λανσάρισε ο ίδιος χθες απευθυνόμενος στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του: «Ήρθε η σειρά της αλήθειας να αντεπιτεθεί», είπε μιλώντας για τα Τέμπη, κάνοντας λόγο με ένα απίστευτα στρεψόδικο θράσος για «οργανωμένη προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας και χειραγώγηση της κοινής γνώμης εκ’ μέρους της… αντιπολίτευσης!.. Και των… ΜΜΕ!..  

*Ο κατά συρροήν ψεύτης σε Πελοποννησιακή ντοπιολαλιά