Δεν είναι τρολ της ΝΔ, είναι η «Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη», ηλίθιε!..

Αν η ελευθεροτυπία είναι η ψυχή της Δημοκρατίας, τότε η δημοκρατία στην Ελλάδα του 2025 ξεψυχά…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δημοκρατίας», πρεσβεύαμε κάποτε, στα ένδοξα χρόνια της έντυπης δημοσιογραφίας. Αργότερα, στην φάση της πρώτης διαδικτυακής άνθισης, πιστέψαμε ότι η δημοσίευση θωρακίστηκε, μαζί της και η… ψυχή της Δημοκρατίας.     

Όχι, «οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων», είχε αποφανθεί ο Ουμπέρτο Έκο στις αρχές του 21ου αιώνα, σε μια έκφανση απελπισίας για την ακατάσχετα θορυβώδη, τοξική και ισοπεδωτική διαδικτυακή Βαβέλ.

«Είναι η δημοκρατία, ηλίθιε», θα του απαντούσε ο… Μαρκ Ζούκεμπεργκ, αν διέθετε το νεοελληνικό αριστερόστροφο πολιτικό ύφος. Και ο Ουμπέρτο, κατά πάσα πιθανότητα, θα ανταπαντούσε με το δικό του «δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο», όπως σχολίαζα τότε τον εν λόγω αφορισμό του σπουδαίου Ιταλού φιλόσοφου σε ένα άρθρο μου για τα social media…  Αν, ωστόσο, ο Ιταλός φιλόσοφος βίωνε τη σημερινή φάση κατοχής των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης – και των ΜΜΕ εν γένει – της χώρας μας από το κράτος και το παρακράτος Μητσοτάκη, κατά πάσαν πιθανότητα θα ανταπαντούσε «Δεν είναι τρολ της ΝΔ, είναι η Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη, ηλίθιε!..». Σαρκάζοντας τον Ζούκεμπεργκ και τον… αριστερόστροφο αφορισμό του, προφανώς. Και, φαντάζομαι, θα συμφωνούσε με την καταληκτική διαπίστωσή μας: «Αν η ελευθεροτυπία είναι η ψυχή της Δημοκρατίας, τότε η δημοκρατία στην Ελλάδα του 2025 ξεψυχά»…

Έτσι ακριβώς: η Δημοκρατία ξεψυχά στη χώρα μας λόγω της κατοχής (λόγω και της κατοχής, αν θέλετε) των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης και των ΜΜΕ, εν γένει, της χώρας μας από το κράτος και το παρακράτος Μητσοτάκη, που εφ’ εξής ταυτοποιείται και ως «Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη». Αφού, οι αντιδράσεις τόσο του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Μαρινάκη όσο και της πλειονότητας των μελών του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης στην αποκάλυψη των δημοσιογράφων του inside story ότι «μια ιδιωτική εταιρία ανάδοχος του δημοσίου απασχολεί στελέχη του βασικού βραχίονα διασποράς ειδήσεων, ο οποίος  λειτουργεί υπέρ της ΝΔ», ταυτίζουν τον πρόεδρο της ΝΔ και την κυβέρνησή του με την ιστοσελίδα «Ομάδα Αλήθειας». Και, βέβαια, με τον με τον πολιτικό υπόκοσμο του διαδικτύου (έναν δυσώδη εσμό παραγωγής αφόρητης πολιτικής τοξικότητας λάσπης και προπαγάνδας – μια μηχανή κατασυκοφάντησης και δολοφονίας χαρακτήρων πολιτικών αντιπάλων, που δεν ορρωδεί προ ουδενός, ούτε ενώπιον των συγγενών θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών) που αυτή εκφράζει…

Λοιπόν, που λέτε, «Δεν είναι τρολ της ΝΔ, είναι η “Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη”, ηλίθιε»!.. Προσωπικά, το υπαινίσσομαι, το περιγράφω, και το στηλιτεύω, χρόνια τώρα, ως «μιντιοκρατία Μητσοτάκη»∙ σε δεκάδες κείμενά μου για τα σύγχρονα ΜΜΕ και την χειραγώγησή τους από κάποιους αετονύχηδες ηγέτες των καιρών μας, τύπου Τράμπ, και Πούτιν και Ορμπάν και Μητσοτάκη…  

Και θυμίζω ότι το αποκάλυπτε σχεδόν, προσφάτως, ο αρθρογράφος του Βήματος Αντώνης Καρακούσης ως «Ένα αντιδημοκρατικό αραχνοειδές δίκτυο προπαγάνδας, προσβολής και δολοφονίας χαρακτήρων πλανάται πάνω από τη χώρα» προσδιορίζοντάς το επακριβώς, στη συνέχεια, ως «το «αυριανικό δίκτυο» του Μεγάρου Μαξίμου». Και εν τέλει, το «ταυτοποιούσε» το εν λόγω «αραχνοειδές δίκτυο» με τον Μητσοτάκη, ως εξής: «Είναι αυτή η εκδοχή του σύγχρονου ιδιότυπου “Αυριανισμού”, που φέρει σφραγίδα και υπογραφή”;  Μόλις δώσει ένα σήμα το Μέγαρο Μαξίμου, ξεπηδούν άπειρα δάκτυλα του αραχνοειδούς δικτύου προπαγάνδας και ποδηγεσίας να λοιδορήσουν, να προσβάλουν και να κακοποιήσουν πρόσωπα και δυνάμεις… 

Φυσικά, αυτοί που δικαιούνται τα εύσημα για την αποκάλυψη ότι…  «δεν είναι τρόλ της ΝΔ αλλά η Ομάδα Αλήθειας Μητσοτάκη», είναι οι συνάδελφοι Ελίζα Τριανταφύλλου και Θανάσης Κουκάκης του inside story: αυτοί που τεκμηρίωσαν την σκανδαλώδη τριγωνική σχέση της γνωστής προπαγανδιστικής σελίδας με δυναμική παρουσία στα social «Ομάδας Αλήθειας», με τη Ν.Δ., και την εταιρία Blue Skies…

Μια δημοσκοπική "επιστροφή Τσίπρα" για όλα τα πολιτικά και παραπολιτικά γούστα!..

Η μέτρηση της… λαϊκής προσμονής για επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή και οι σκοπιμότητες πίσω της

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Μια δημοσκόπηση, αλλά ποια δημοσκόπηση; Αυτή της εταιρίας δημοσκοπήσεων GPO για τα «Παραπολιτικά 90,1». Που έσκασε μύτη την περασμένη Δευτέρα, υπό τον τίτλο «ΟΧΙ σε επιστροφή Τσίπρα από το 54,5%», και γέμισε τα πρωτοσέλιδα των ειδησεογραφικών σάιτ με αντιφατικούς τίτλους για τον Τσίπρα και τα… μεγέθη λαϊκής προσμονής για την  επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή: «Πόρτα ψηφοφόρων σε Τσίπρα» ο ένας, «Επιστροφή Τσίπρα με νέο κόμμα ζητάει το 30%» ο άλλος, «Επιστροφή στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζητά το 18,4%» ο τρίτος, «Δημοσκόπηση-ταφόπλακα στα πολιτικά σχέδια του Τσίπρα» ο τέταρτος κ.ο.κ., μπερδεύοντας περαιτέρω την ήδη μπερδεμένη (επί του συγκεκριμένου ζητήματος) κοινή γνώμη.

Ταυτόχρονα, αυξάνουν στον μέγιστο βαθμό την αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων και των ΜΜΕ που τις παραγγέλλουν, τις δημοσιεύουν ή τις αναδημοσιεύουν, προκαλώντας… επικά διαδικτυακά σχόλια όπως αυτό που προκάλεσε η εν λόγω δημοσκόπηση και αλιεύσαμε από το Facebook: «Όποιος (έστω ένας) απάντησε σε δημοσκόπηση της GPO να μας το πει, να μας το γράψει ή έστω να μας.. τηλεφωνήσει»!..

Εντάξει, ο αναξιόπιστος βίος και η πολιτεία της GPO – ως… πρώην του πάλαι ποτέ Γραμματέα της ΚΝΕ Τάκη Θεοδωρικάκου που, στο μεσοδιάστημα, έγινε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και σήμερα είναι έμπιστος του Κυριάκου Μητσοτάκη υπουργός – είναι… viral. Ωστόσο οι πολιτικοί αναλυτές ασχολήθηκαν περισσότερο με το Μέσο που παρήγγειλε τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση (σ. σ: τα «Παραπολιτικά 90,1») και την πολιτική  σκοπιμότητα της… παραγγελιάς, παρά με την εταιρία δημοσκοπήσεων που την διεκπεραίωσε. Λόγω της γνωστής συγγενείας του ομίλου των «Παραπολιτικών» με τον όμιλο Μαρινάκη, προφανώς. Και την πρόσφατη δημόσια κόντρα του MEGA – μιντιάρχη με τον κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του…

Πάμε απ’  την αρχή: Ο πλήρης τίτλος με τον οποίο λανσάρισε την εν λόγω δημοσκόπηση το σάιτ των «Παραπολιτικών» ήταν «ΟΧΙ σε επιστροφή Τσίπρα από το 54,5%, υπονομευτική η στάση Καραμανλή και Σαμαρά», κι απ’ αυτόν γίνεται σαφές ότι βασική πρόθεση του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου είναι η διερεύνηση της πραγματικής δυναμικής του Αλέξη Τσίπρα, ως αντιπάλου δέους του Κυριάκου Μητσοτάκη στο σημερινό ασταθές και αβέβαιο για το πρωθυπουργικό μέλλον του δεύτερου κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον.   

Ο πονηρός αναλυτής, χωρίς αναστολές, αποδίδει το ενδιαφέρον για τον Τσίπρα και τη πρόθεση μέτρησης της δυναμικής του ως αντιπάλου του Μητσοτάκη απ’ ευθείας στον… καταχωρισμένο ως «το μεγάλο αφεντικό» του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου: τον MEGA – μιντιάρχη, Ευ. Μαρινάκη. «Πατώντας» και στην προηγηθείσα φημολογία περί προθέσεων χορηγίας της «επιστροφής Τσίπρα» που τον συνοδεύει…

Ο άλλος, ο… αγαθός, σκέφτεται ότι αυτό το «ΟΧΙ σε επιστροφή Τσίπρα από το 54,5%» του τίτλου, με τον οποίο λανσάρισαν τη δημοσκόπηση τα «Παραπολιτικά»,  ανατρέπει τις αιτιάσεις του πονηρού  «αναλυτή», κυρίως όσον αφορά τα περί προθέσεων χορηγίας της «επιστροφής Τσίπρα» από το «μεγάλο αφεντικό» του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου». Ενώ εκείνο το «Υπονομευτική η στάση Καραμανλή και Σαμαρά» που συνοδεύει τον τίτλο, αφήνει περιθώρια σκέψεων επανάκαμψης του «μεγάλου αφεντικού» στην… περιοχή Μητσοτάκη.

Μάλλον όχι, αγαθέ μου αναλυτή, αυτό δεν ισχύει, διότι αν αφήσουμε τους τίτλους στην… ησυχία τους και περάσουμε στην παρουσίαση της δημοσκόπησης από τον συντάκτη του παραγγέλοντος σάιτ, αυτό που προκύπτει είναι μια… «επιστροφή Τσίπρα» για όλα τα πολιτικά, παραπολιτικά και προπαγανδιστικά γούστα – προφανώς και για τα γούστα το παραγγέλοντος την εν λόγω δημοσκόπηση. Και εξηγούμαι: «Όχι σε μια πιθανή επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα λέει η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, με το 54,5% να πιστεύει ότι πρέπει προς το παρόν να αρκεστεί στα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα», γράφει ο συντάκτης στον πρόλογό του, και αυτό ακριβώς κάνει, προς το παρόν, ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι  αποκλείει μελλοντική επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ούτε βέβαια ότι η «πλειοψηφία της κοινής γνώμης» (το 54% των ερωτηθέντων, για την ακρίβεια) λέει «όχι σε μια πιθανή επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα», όπως (για ξεκάρφωμα των διαφαινομένων σκοπιμοτήτων της δημοσκόπησης, προφανώς) γράφει στην πρώτη φράση του προλόγου του ο συντάκτης του παραγγέλοντος σάιτ…  

Συνεχίζοντας, μας πληροφορεί ότι «το υπόλοιπο 18,4% (σ. σ: των ερωτηθέντων) θέλει να δει ξανά τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ» και ακολούθως μένει ιδιαίτερα στο γεγονός ότι «το 14,6% του συνόλου (sic) πιστεύει ότι ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να προχωρήσει την ίδρυση ενός καινούργιου πολιτικού φορέα», σχολιάζοντας το συγκεκριμένο δημοσκοπικό εύρημα ως εξής: «το ποσοστό αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι ευκαταφρόνητο έτσι όπως είναι διαμορφωμένο αυτή τη στιγμή το κομματικό σκηνικό για το κυβερνόν κόμμα, που συνεχίζει να καταγράφει χαμηλά ποσοστά ακόμα και μετά τον ανασχηματισμό (sic), με τους πολίτες να εστιάζουν στο κλίμα εσωστρέφειας»…

Στοιχειοθετώντας – κατά τη γνώμη μου, βέβαια – το γεγονός ότι η συγκεκριμένη… «επιστροφή Τσίπρα» είναι μια δημοσκοπική «επιστροφή» για όλα τα πολιτικά, παραπολιτικά και προπαγανδιστικά γούστα – κυρίως δε, για τα γούστα του «μεγάλο αφεντικού» του παραγγέλοντος τη δημοσκόπηση Μέσου. Ή όχι;

 

 

 

 

Ο ψεματούρης* πρωθυπουργός και οι ρωγμές στο μέτωπο της διαπλοκής του με τα ΜΜΕ…

Στρεψοδικεί για τα Τέμπη και μοιράζει εκατομμύρια στους καναλάρχες, προκειμένου να ολοκληρώσει ανεμπόδιστα τη συγκάλυψη των ευθυνών του

  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι πολιτικοί μας, ανεξαιρέτως, είναι μεγάλοι ψεύτες, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης (αναμφίβολα!..) ο μεγαλύτερος εξ αυτών: το πρωταπριλιάτικο ψέμα του για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 880 ευρώ από την 1η Απριλίου (όπως το διατύπωσε σε 317 λέξεις στην καθιερωμένη κυριακάτικη παρλάτα του στο Facebook, που την ονομάζει «εβδομαδιαία ανασκόπηση του κυβερνητικού έργου») περιλάμβανε πάνω από 23 πραγματικά, μικρά ή μεγαλύτερα ψέματα, σύμφωνα με αξιόπιστο συνάδελφο του εργατικού ρεπορτάζ: «το μικρότερο ότι τα 34 € της αύξησης που ανέφερε είναι μικτά και όχι καθαρά και το μεγαλύτερο ότι με αυτή την αύξηση ολοκληρώνεται η απόδοσή του.. 13^ου μισθού στους υπαλλήλους του Δημοσίου», μου είπε…

Παραθέτω ακολούθως την παράγραφο που περιλαμβάνει το μεγαλύτερο ψέμα της πρωταπριλιάτικής παρλάτας Μητσοτάκη (αυτό για τον… 13^ο μισθό) προς χάριν των μερακλήδων αναγνωστών μεγάλων πολιτικών ψεμάτων. Με την βεβαιότητα ότι θα απολαύσουν την κομψότητα της… δημιουργικής λογιστικής με την οποία διατυπώνει τα ψέματά του ο μέγας ψεύτης πρωθυπουργός μας: (…) «Οι αυξήσεις που έχουν δοθεί στους δημόσιους υπαλλήλους είναι συνολικά 22 από το 2023 έως σήμερα και αθροίζουν σε πρόσθετες δαπάνες ύψους 2,1 δισ. ευρώ που μεταφράζεται σε επιπλέον 1,3 μισθούς για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Ο 13ος μισθός επομένως έχει ήδη δοθεί και πάμε για τον 14ο με τις προγραμματισμένες αυξήσεις που θα δοθούν και τα επόμενα χρόνια».

Μικρό σημείο αισιοδοξίας είναι το – ισχνό μεν, ορατό δια γυμνού οφθαλμού δε – ξεσκέπασμα του επικού αυτού ψέματος Μητσοτάκη από κάποια (θεωρούμενα ως συστημικά) ΜΜΕ, με τίτλους , όπως «Φρένο σε 13ο και 14ο μισθό στους δημόσιους υπαλλήλους έβαλε ο πρωθυπουργός», ή «Επικοινωνιακή στροφή από την κυβέρνηση με αυξήσεις - ψίχουλα», κάτι που στερεώνει, τρόπον τινά, την διάχυτη αίσθηση ότι το μέτωπο της διαπλοκής Μητσοτάκη – ΜΜΕ αρχίζει να «σπάει». Και ότι τα ρήγματα που δημιουργούνται σ’ αυτό έχουν να κάνουν με την διαφαινόμενη καθήλωση της ΝΔ και του… ψεματούρη  αρχηγού της σε ποσοστά κάτω του 25%, ενός ποσοστού που, με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, πετάει εκτός κυβερνησιμότητας τον Μητσοτάκη και την υπ’ αυτόν ΝΔ.

Δεν είναι τυχαίο ότι, στο επίκεντρο της «διάσπασης» του μετώπου  διαπλοκής Μητσοτάκη – ΜΜΕ, βρέθηκε μεσοβδόμαδα ο MEGA – μιντιάρχης Ευάγγελος Μαρινάκης και η… επική αντίδρασή του στην  δικαστική πίεση που, όπως υποστηρίζει, υφίσταται μέσω της (πλημμεληματικού χαρακτήρα) υπόθεσης Λυγγερίδη, με αυτουργό τον Έλληνα πρωθυπουργό: «Υπό το καθεστώς πανικού, ο πρωθυπουργός μαζί με τα σκανδαλωδώς ευεργετημένα και εξαρτημένα από το σύστημα Μητσοτάκη μιντιακά δεκανίκια, επιχειρούν να με εκβιάσουν και να με θέσουν υπό ομηρία, εργαλειοποιώντας για άλλη μια φορά τη Δικαιοσύνη»…

Εντάξει, οι ρωγμές στο μέτωπο Μητσοτάκη - ΜΜΕ πληθαίνουν, ωστόσο ο όρος «διαπλεκόμενα συμφέροντα» είναι Μητσοτακέικη υπόθεση, και ο… ψεματούρης πρωθυπουργός μας έχει τη διαπλοκή στο DNA του, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού, το λέει κι ο Μπαμπινιώτης: «Τη δεκαετία του '80* πλάστηκε από τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη (σ. σ: τον πατέρα του Κυριάκου) και καθιερώθηκε βαθμηδόν ο όρος διαπλεκόμενα συμφέροντα ή απλώς διαπλεκόμενα. Με αυτόν δηλώνονται τα αθέμιτα αλληλεξαρτώμενα συμφέροντα, που αναπτύσσονται παρασκηνιακά μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον χώρο τής ενημέρωσης (ως εκδότες εφημερίδων ή ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών σταθμών) ώστε να εξυπηρετούνται αμοιβαία οι πολιτικές και επιχειρηματικές τους σκοπιμότητες (προβολή και προπαγάνδα από την πλευρά των πολιτικών και οικονομικά οφέλη από την πλευρά των επιχειρηματιών».

Με τη σειρά μου, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οφείλω να σημειώσω ότι, κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ο υιός Μητσοτάκης βελτίωσε το περιεχόμενο της έννοιας διαπλοκή κρατικοποιώντας την: καθιστώντας την «αθέμιτη σχέση» μεταξύ των ΜΜΕ και της κυβέρνησής του επιδοτούμενη από το κυβερνητικό καθεστώς – κράτος. Και την ενημέρωση καθολικά ελεγχόμενη, μονομερή, καθεστωτική. Όπως την γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες και την υφίστανται και την απεχθάνονται. Και ενίοτε την «πολεμούν», την καταδικάζουν, την αναθεματίζουν μέσα απ’ τα social media. Κι εμείς,  οι ελάχιστοι εναπομείναντες κανονικοί δημοσιογράφοι, χρόνια τώρα την περιγράφουμε και την αποκαλύπτουμε και την ξεσκεπάζουμε… Εις μάτην; Έτσι φαίνεται…

Είπαμε, ο…ψεματούρης πρωθυπουργός έχει τη διαπλοκή στο DNA του  και ήδη επιχειρεί να «μπαλώσει» με... δημόσιο χρήμα τις ρωγμές που άνοιξαν στο μέτωπο των διαπλεκομένων με την κυβέρνησή του ΜΜΕ: σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του datajournalists.gr (σ. σ: με πρόσχημα καμπάνια κατά της ακρίβειας των… σούπερ μάρκετ) δια χειρός του υπουργού Ανάπτυξης Τάκη Θεοδωρικάκου, «χρυσώνει τα κανάλια»!.. Επί λέξει, οι «datajournalists» αποκαλύπτουν ότι «το υπουργείο Ανάπτυξης θα διαθέσει  8,2 εκατομμύρια ευρώ σε οκτώ τηλεοπτικούς σταθμούς», ενώ ταυτόχρονα μας πληροφορούν ότι «τα πρώτα 3,7 εκατ. ευρώ μοιράστηκαν ήδη στις 10 Μαρτίου».  

Είναι σαφές ότι, μ’ αυτά τα «μπαλώματα», ο… ψεματούρης πρωθυπουργός προσδοκά την ολική επαναφορά των τηλεοπτικών Μέσων στη σιωπηλή ουδετερότητά τους όσον αφορά την κυβερνητική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Με στόχο την ανεμπόδιστη ολοκλήρωσή της, ακόμα και μέσω της επικοινωνιακής στρεψοδικίας, δείγμα της οποίας λανσάρισε ο ίδιος χθες απευθυνόμενος στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του: «Ήρθε η σειρά της αλήθειας να αντεπιτεθεί», είπε μιλώντας για τα Τέμπη, κάνοντας λόγο με ένα απίστευτα στρεψόδικο θράσος για «οργανωμένη προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας και χειραγώγηση της κοινής γνώμης εκ’ μέρους της… αντιπολίτευσης!.. Και των… ΜΜΕ!..  

*Ο κατά συρροήν ψεύτης σε Πελοποννησιακή ντοπιολαλιά

Ο Ερντογάν, ο Μητσοτάκης και τα δημοσιογραφικά σκουπίδια για τον Τσίπρα

Αλήθειες και ψέματα για το παρόν και το μέλλον του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο δυστοπικό ελληνοτουρκικό τοπίο των ημερών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στην Τουρκία ο Ερντογάν έκανε τα πάντα για να κλείσει στη φυλακή τον βασικό του αντίπαλο, Εκρέμ Ιμάμογλου – στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο για να τον κλείσει μέσα. Είχε τον Αλέξη Τσίπρα παλιότερα, αλλά αυτός κιότεψε μετά τη τρίτη εκλογική ήττα του το ’23, και εγκατέλειψε το κόμμα του στα χέρια των αλληλοσυγκρουόμενων φατριών των εσωκομματικών αντιπάλων του.

Κι αργότερα, όταν τα μέλη του κόμματος, υπερβαίνοντας τον μαινόμενο εσωκομματικό εμφύλιο, διόρθωσαν, τρόπον τινά, το ζήτημα, εκλέγοντας έναν διαφαινόμενο ικανό – βασικό αντίπαλο του Μητσοτάκη (τον κ. Κασσελάκη, αν θυμάστε) στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής, ακόμα τότε, αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ο κ. Τσίπρας έκανε τα πάντα στο παρασκήνιο, ώστε ο κ. Κασσελάκης να μην φτουρήσει. Ούτε ως ηγέτης του κόμματος, ούτε ως βασικός αντίπαλος του Μητσοτάκη, ὅ και εγένετο…

Μ’ εκείνο το νυχτερινό «πραξικόπημα» στο Γκάζι. Που, πέραν του αφανισμού του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και βασικού αντιπάλου του Μητσοτάκη, είχε ως παρενέργεια και τον αφανισμό του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ απ’ την περιοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και βέβαια, την άνοδο στην περιοχή αυτή του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, του κ. Ανδρουλάκη, να παλαντζάρει προσφάτως με την «Πλεύση Ελευθερίας»  της κ. Κωνσταντοπούλου.  Δυό φύση και θέση, αμελητέων αντιπάλων του Μητσοτάκη, δηλαδή.

Έτσι, ενώ στην Τουρκία ο Ερντογάν έκλεισε στη φυλακή τον βασικό του αντίπαλο, στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης δεν έχει βασικό αντίπαλο για να τον… κλείσει μέσα. Βέβαια, αν είχε τον Τσίπρα του 2015, ας πούμε, να ξεσηκώνει τους οργισμένους με το διεφθαρμένο καθεστώς Μητσοτάκη  Έλληνες με τον τρόπο που ξεσήκωσε ο Εκρέμ Ιμάμογλου τους Τούρκους κατά του διεφθαρμένου καθεστώτος Ερντογάν, στη φυλακή θα τον έκλεινε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού:

Ερντογάν και Μητσοτάκης διαθέτουν ισότιμες απολυταρχικές ποσότητες  ενσυναίσθησης όσον αφορά τις ποιότητες της Δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και της Δικαιοσύνης που διέπουν τα καθεστώτα τους και ισότιμες ηθικές αναστολές όσον αφορά την καταστολή των παράλληλων λαϊκών εξεγέρσεων Ελλήνων και Τούρκων των ημερών μας, με κοινά τα αιτήματα της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της  πολιτικής κάθαρσης, της επαναφοράς ενός κράτους Δικαίου: ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ!.. 

«Και τότε γιατί ο Μητσοτάκης δεν κλείνει μέσα την Καρυστιανού που ηγείται του ελληνικού ξεσηκωμού για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και κάθαρση , όπως έκλεισε μέσα τον Ιμάμογλου ο Ερντογάν;», πετάχτηκε ο «Exypnakias», το τρολ της… διπλανής πόρτας: «Διότι η Καρυστιανού εμπνέει – δεν ηγείται του ελληνικού ξεσηκωμού για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη και κάθαρση Exypnakia μου» του απάντησα, αν και δεν συνηθίζω να συνομιλώ με τρολ. «Και βέβαια, η κ. Καρυστιανού δεν είναι πολιτική ηγέτιδα, πόσο μάλλον βασική αντίπαλος του Μητσοτάκη, όπως ο Ιμάμογλου του Ερντογάν», ολοκλήρωσα την απάντησή μου στο τρολ, χάνοντας, προφανώς, τον χρόνο μου. Χωρίς να προλάβω να το… ενημερώσω ότι, με εισήγηση Βορίδη, ο Μητσοτάκης ήταν έτοιμος, αν όχι ακριβώς να… «βάλει μέσα» την κ. Καρυστιανού, να στραφεί εναντίον της. Και να απαγορεύσει τα συλλαλητήρια…

Εντάξει, τα τρολ δεν καταλαβαίνουν Χριστό, απλά γεμίζουν τον διαδικτυακό τόπο σκουπίδια, πολύ πιο βρώμικα και τοξικά απ’ αυτά που αδειάζουν τα απορριμματοφόρα των δήμων στις χωματερές. Όπως τα ειδησεογραφικά σκουπίδια για τον Τσίπρα («Κινήσεις τις επόμενες ημέρες για ενότητα του κεντροαριστερού χώρου με κομβικό ρόλο Τσίπρα» ● νέο κόμμα Τσίπρα  προ των πυλών με χρηματοδότη τον Μαρινάκη», ● «Ο Χαρίτσης κλείνει το μάτι στον Τσίπρα» ● «Η Αλέκα Κατσέλη υπέρ νέου κόμματος Τσίπρα», κλπ., κλπ.) που άδειαζαν καθημερινά στα σκουπιδιάρικα σάιτ, τα live streaming και  τα social, τα γνωστά – άγνωστα δημοσιογραφικά τρολ της… προοδευτικής πιάτσας. Για λογαριασμό των μιντιαρχών αφεντικών τους, βεβαίως, ή των κομματικών μικρομάγαζων της «Αριστεράς» που τους χρηματοδοτούν.

Ανάμεσα στις ειδήσεις για τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των Τούρκων υπέρ Ιμάμογλου και κατά Ερντογάν τα άδειαζαν (στα ειδησεογραφικά σκουπίδια για τον Τσίπρα εξακολουθώ να αναφέρομαι) και μπέρδεψαν ακόμα κι εμένα τον… έμπειρο∙ αναγκάζοντάς με να ξεφύγω από το συγκριτικό θέμα των προσομοιαζόντων πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων σε Ελλάδα – Τουρκία που ξεκίνησα να γράφω, και να ασχολούμαι με τα ειδησεογραφικά σκουπίδια της εβδομάδας, για το πολιτικό παρόν και το μέλλον του Τσίπρα.

Ωστόσο, προλαβαίνω να επανορθώσω στον επίλογο, επικαλύπτοντας τα ειδησεογραφικά σκουπίδια της εβδομάδας για τον Τσίπρα, με τις δικές μου, πραγματικά δημοσιογραφικές, πληροφορίες για… το παρόν και το μέλλον του:

● Επί του παρόντος, ο κ. Τσίπρας έχει στραμμένη την… πυξίδα του προς την κατεύθυνση του Harvard University, με στόχο την πλήρη αποδοχή του από την διεθνή κύκλο των αρίστων παραγόντων της συστημικής πολιτικής και οικονομίας.  

● Φυσικά και επιθυμεί επιστροφή στην πολιτική, αλλά αναζητεί το τάιμινγκ για μια «ένδοξη», μια επιτυχημένη, εν πάση περιπτώσει, επιστροφή, και αυτό δεν φαίνεται να του προκύπτει εντός του τρέχοντος έτους.     

● Παρ΄ όλο που, πράγματι, διατηρεί επαφές με έναν καναλάρχη και δυο – τρείς «εκδότες» αναζητώντας πολιτικές πριμοδοτήσεις, δεν εμπλέκεται στη μπαλαφάρα του Μαλέλη για «ένωση των κομμάτων και των κομματιδίων της κεντροαριστεράς με ελεύθερες εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού»: Ο Τσίπρας επιθυμεί να ιδρύσει δικό του κόμμα, από μηδενική βάση.   

Δύσκολα πράγματα, καθώς οι μετρήσεις που, μέσω του Ινστιτούτου του προφανώς, έχει κάνει, δείχνουν ότι έχει χάσει οριστικά την έσωθεν καλή μαρτυρία της Αριστεράς, καθώς και την έξωθεν, της κεντροαριστεράς: του δίνουν ταβάνι 17% !.. Όσο είχε όταν αποχώρησε απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, και όσο είχε κι ο διάδοχός του (ο Στέφανος Κασσελάκης, αν θυμάστε) στη φάση των ευρωεκλογών, πριν τον αποδημήσουν. Και κατά  διαβολική σύμπτωση, όσο έχει τώρα, στις δημοσκοπήσεις (17%) και η κ. Κωνσταντοπούλου: Κόλαφος!..  

 

Οι «τυφλοί στο μεγαλείο τους» εθνικοί μας ταγοί και η Μεγάλη Πολιτικός κ. Καρυστιανού

Η καταλυτικά ηγετική παρουσία της «Μάνας των Τεμπών», άλλαξε το κοινωνικό και το πολιτικό status της χώρας…  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τυφλοί στο μεγαλείο τους ! Λες και θα είναι αιώνιοι ! / Κι όλα τους τα μπιστεύουνται σ' αγορασμένα χέρια / πού μέρα - νύχτα εργάζουνται γι' αυτούς κ' ιδρωκοπάνε / Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη. / Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.

Αυτό το ποιητικό κείμενο, αποσπασμένο από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρέχτ, μοιάζει να περιγράφει ιδανικά τους «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας: τους Μητσοτάκηδες, τους Βορίδηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τους Φάμελλους, τους Βελόπουλους και τους άλλους συστημικούς λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, πλαισιωμένους από τους κρατικούς και παρακρατικούς, θεσμικούς και παραθεσμικούς, δημοσιογραφικούς και παραδημοσιογραφικούς στρατούς από «αγορασμένα χέρια», να «εργάζουνται μέρα - νύχτα γι' αυτούς» και να… ιδρωκοπάνε.

Και μοιάζει, εν κατακλείδι, να αφηγείται το τέλος του χρόνου τους, («Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη») μετά το ξεσκέπασμα της  απροκάλυπτης διετούς συστημικής* εκστρατείας συγκάλυψης των πολιτικών και ποινικών κυβερνητικών ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών από την συγκλονιστική Ελληνίδα μάνα Μαρία Καρυστιανού. Και βέβαια το μεγάλο λαϊκό ξέσπασμα («Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.».) που άρχισε μ’ εκείνη την εκ βαθέων οργισμένη επιστολή της Μ.Κ. προς τους «αρχιερείς της συγκάλυψης» (τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Γιώργο Φλωρίδη, την πρόεδρο του Αρείου Πάγου Ιωάννα Κλάπα και την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη) και την εν συνόλω διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της χώρας,  τις ώρες που, ανέμελη στο Προεδρικό Μέγαρο, γιόρταζε την αποκατάσταση της… Δημοκρατίας, την 24η Ιουλίου του 2024:

«Παρά τα τόσα αίσχη που βλέπουμε τόσους μήνες για τα Τέμπη, παρά την καταστροφή, στο έγκλημα Καραϊβάζ, στοιχείων με συρραπτικό που καίνε τους άριστους γνωστούς –  αγνώστους, παρά τα πλημμελήματα στο Μάτι, συνεχίζετε και παρουσιάζεστε περήφανοι για την επάρκεια και ταχύτητα με την οποία έχετε φροντίσει να λειτουργεί η δικαιοσύνη.

Συνεχίζετε να υποδύεστε ότι ζούμε σε ένα Κράτος αξιοκρατίας και Δικαίου ενώ όλη η φροντίδα από μεριάς σας έχει εξαντληθεί στη συγκάλυψη και στην αδράνεια.

Παρόλο που κανένας από σας δε θα κάνει σχετικές δηλώσεις, δε θα παραιτηθεί (που να βρεθεί τσίπα εκεί ψηλά), γνωρίζω καλά, πως αντιλαμβάνεστε εν μέρει τη σήψη μέσα στη οποία ζείτε. Είστε εξοικειωμένοι με αυτό, σαν το σπίτι σας.

Εμείς όμως δεν ανεχόμαστε άλλο αυτήν την κατάντια. Η αλαζονεία, σας έχει τυφλώσει – Εμάς πάλι τα μάτια μας άνοιξαν για τα καλά! Επιτέλους πέφτουν οι μάσκες, όλα και όλοι αποκαλύπτονται»…

Αυτή η επιστολή, αυτός ο εκ βαθέων οργισμένος λόγος της κ. Καρυστιανού προς την εν συνόλω διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία της χώρας ήταν ένα πολιτικός λόγος – αποκάλυψη, ο μεγάλος αφιλτράριστος, αλογόκριτος, ακομμάτιστος, ακριβοδίκαιος πολιτικός λόγος που, σαν οργισμένος ψίθυρος αρχαίου χορού, υπέφωσκε στις λαϊκές ψυχές ενάντια στους  «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας, όμως δεν ξεστομίσθηκε ποτέ από κανένα πολιτικό – δεν διατυπώθηκε ποτέ από κανένα δημοσιογράφο, με τον Μεγάλο Πολιτικό τρόπο που διατυπώθηκε από την «Μάνα Κουράγιο» των Τεμπών: «Συνεχίζετε να υποδύεστε ότι ζούμε σε ένα Κράτος αξιοκρατίας και Δικαίου ενώ όλη η φροντίδα από μεριάς σας έχει εξαντληθεί στη συγκάλυψη και στην αδράνεια», είπε, και εξέφρασε και ξεσήκωσε και κινητοποίησε, και «κινηματοποίησε» τις μεγάλες λαϊκές μάζες…       

Με αποκορύφωμα το μεγαλειώδες ιστορικό ξέσπασμα των Μυρίων της 28^ης Φεβρουαρίου, του οποίου είχε προηγηθεί ο μυθικός λόγος –σάλπισμα της Μεγάλης Πολιτικού Μαρίας Καρυστιανού ( «Πλησιάζει η πιο μαύρη επέτειος της ζωής μας. Η νύχτα που η διαφθορά σκότωσε τα παιδιά μας. Και για να μην αποκαλυφθεί, συνεχίζει αδίστακτη να τα ΣΚΟΤΩΝΕΙ , «μπαζώνοντας» στο διάβα της ό,τι θα δικαιώσει τις ψυχές τους… Όμως προσοχή: η 28/02/2025 είναι μια μέρα μνήμης. που μας ωθεί ειρηνικά στους δρόμους για τη δικαίωση όλων των ψυχών που θυσιάστηκαν και για την ΚΑΘΑΡΣΗ που θα δώσει οξυγόνο στην Ελλάδα». Γι’ αυτό, οφείλουμε να στερήσουμε το δόλιο επιχείρημα που οι κακόψυχοι θα σκαρφιστούν, ότι η ιερή αυτή συγκέντρωση των πολιτών εξυπηρετεί δήθεν κόμματα, χρώματα και συμφέροντα: Για να είναι μία η φωνή όλων μας, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν ●Για τη δικαίωση όλων των νεκρών ●Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς ●Για τα παιδιά μας ●Για τη Δημοκρατία ●Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε ●Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο») με τον οποίο ταυτίστηκαν εκατομμύρια πολίτες από κάθε γωνιά της χώρας…

Και έγιναν πράγματι, η φωνή όλων μας. Συμμετέχοντας πράγματι, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, σ’ εκείνη την πρωτόγνωρη πανελλαδική κινητοποίηση, την μεγαλύτερη λαϊκή κινητοποίηση στην ιστορία της χώρας. Διαδηλώνοντας πράγματι, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν ●Για τη δικαίωση όλων των νεκρών ●Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς ●Για τα παιδιά μας ●Για τη Δημοκρατία ●Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε ●Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο…

Θέλω να πω ότι, σ’ αυτή την τραγική – παρακμιακή πολιτικοκοινωνική συγκυρία που ζούμε, έγιναν όλα όπως τα θέλησε η – άθελά της ή μη – Μεγάλη Πολιτικός Μαρία Καρυστιανού∙ η καταλυτικά ηγετική παρουσία της οποίας (προφανώς, λόγω και του προσωπικού φορτίου που σηκώνει, αλλά και του ενσυναισθητικού τρόπου με τον οποίο το διαχειρίζεται) άλλαξε το πολιτικά υπνωτισμένο κοινωνικό status της χώρας, απελευθέρωσε παραιτημένες, βολεμένες, απογοητευμένες, λαϊκές δυνάμεις: Όπως ο Μπρέχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία», φώτισε άπλετα και τους έδειξε τα  περίτεχνα κόλπα της εκφυλισμένης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, που δε διστάζουν να ακολουθήσουν άνομες πρακτικές, προκειμένου να αποδώσουν «δικαιοσύνη» ανάλογη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης που εκπροσωπούν… Και συνεχίζει να το κάνει.

Ωστόσο, οι εθνικοί μας…ταγοί (οι Μητσοτάκηδες οι Βορίδηδες, οι Ανδρουλάκηδες, οι Φάμελλοι, οι Βελόπουλοι και οι άλλοι συστημικοί λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας), παραμένουν τυφλοί στο μεγαλείο τους. Για πόσο ακόμα;

Καθολική λαϊκή εντολή στη σκιά των Τεμπών: «Δημοκρατία με κράτος Δικαίου εδώ και τώρα»!

«Να φύγει η μαφιόζικη κυβέρνηση που μας σκοτώνει και μας μπαζώνει», το αίτημα εκατομμυρίων Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

 

«Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες…», δήλωνε ο σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία τον Μάρτιο του 1994.

 

Ισχύει και σήμερα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος – το κράτος Μητσοτάκη, ας πούμε (σ. σ: ή και το προηγούμενο, και το προ – προηγούμενο και… πάει λέγοντας), είναι κράτος δικαίου, με απρόσωπη διοίκηση, που έχει απέναντί του  κυρίαρχους πολίτες. Αλλά, «τις πταίει;» είναι το ερώτημα που, αναπάντητο, διασχίζει τη νεότερη πολιτική ιστορία…

 

Σύμφωνα με την Αριστερά (και όχι μόνον), η βασική ευθύνη βαρύνει την διαχρονικά «ξενόδουλη», «ξεπουλημένη», «παραδομένη», «δωσιλογική», «ξενομανή» πολιτική ηγεσία της χώρας…Όμως, «όχι, ο ελληνικός λαός έχει ιστορική ευθύνη για αυτό που του συμβαίνει», διαφωνούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός – όπως και κάθε λαός – είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα», υποστήριζε.

 

Και εξηγούσε ότι «Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων». Εννοώντας επί της ουσίας ότι η ελληνική κοινωνία επαφίεται στις… ορέξεις του πολιτικού συστήματος: ότι δεν συμμετέχει, δεν ασκεί την εξουσία που, στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης Δημοκρατίας, της αναλογεί κι έτσι δεν παράγει αντιπροσωπευτική πολιτική επιβάλλοντας κράτος νόμου και κράτος δικαίου.  

 

Είναι αλήθεια, αλλά κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ελληνική κοινωνία, στα δύσκολα, όταν «ο κόμπος φτάσει στο χτένι», που λέει ο λαός και το «κράτος νόμου και δικαίου» γίνεται ακραία  κακουργηματικό και άδικο (όπως το κράτος Μητσοτάκη στην περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών), ενώνεται, ξεσηκώνεται, επαναστατεί και παρεμβαίνει, προκειμένου να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, να τιμωρηθεί το άδικο και εγκληματικό κράτος.

 

Το έκανε χθες, μ’ αυτόν τον συγκλονιστικό αυθόρμητο, αυτόνομο και αυτοδύναμο τρόπο – τον τρόπο μιας άμεσης ψηφιακής δημοκρατίας, θα λέγαμε – μ’ αυτό το επικό πανελλήνιο – παγκόσμιο συλλαλητήριο (το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην ιστορία της χώρας, όπως χαρακτηρίστηκε από τους πλέον έγκυρους Έλληνες και ξένους πολιτικούς παρατηρητές) απαιτώντας να σταματήσει η οργανωμένη από το καθεστώς Μητσοτάκη διετής συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών, και να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ μετά πολιτικής καθάρσεως, επί παντός υπευθύνου, είτε για το έγκλημα είτε για τη συγκάλυψή του: να αποκατασταθεί το κράτος δικαίου δηλαδή, έστω περιστασιακά, τουλάχιστον ως προς το σκέλος της Δικαιοσύνης*.

 

Το έχει κάνει άλλωστε, δυό, ακόμα, φορές στη διάρκεια του 21^ου αιώνα, (στην περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, καθώς και στην περίπτωση του «Κινήματος των Πλατειών», μετά την άπραγη αποδοχή εισόδου της χώρας στο ζόφο των μνημονίων εκ μέρους των κυβερνήσεων της εποχής) με επιδραστικά – αρκούντως θετικά –  αποτελέσματα.  

   

Απ’ αυτό το πρίσμα, εξ ιδίας πείρας και κρίσεως, βλέπουμε ότι στις μέρες μας – μέρες… τεχνητής πολιτικής και νοημοσύνης – ο ελληνικός  λαός, περιστασιακά έστω, εν ονόματι του κράτους δικαίου, εξακολουθεί να παράγει πολιτική. Ενώ οι πολιτικοί, κυβερνητικοί ή αντιπολιτευόμενοι, κάνουν επικοινωνιακή σπέκουλα επ’ αυτής και επ’ αυτού (σ. σ: επί του «κράτους δικαίου») μετρώντας τα ψηφαλάκια που κερδίζουν απ’ αυτήν: όπως οι πολιτικοί της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της λεγόμενης «αντιπολίτευσης», τις προηγούμενες του ιστορικού συλλαλητηρίου της Παρασκευής, μέρες. Όταν, πανικόβλητοι απέναντι στον σαφώς διαγραφόμενο –  επερχόμενο λαϊκό ξεσηκωμό εναντίον τους (με αίτημα την πολιτική κάθαρση και την απόδοση Δικαιοσύνης), καθόριζαν την επικοινωνιακή στάση τους με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι. Μετρώντας τις αυξομειώσεις των ποσοστών τους στη σκιά του εγκλήματος των Τεμπών.

 

Προς το παρόν, εκτός από τον ευδιάκριτο πανικό και το γενικότερο μούδιασμα του πολιτικού συστήματος ως συνέπεια του ιστορικού  Πανελλήνιου Λαϊκού Ξεσηκωμού της «Παρασκευής της Δικαιοσύνης» δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την ακριβή επίδρασή του επ’ αυτού – επί της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, της αποκάλυψης και ομολογίας των ευθυνών της για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του, την δίκαιη Δίκη και την απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών: την τιμωρία των ενόχων, πολιτικών ή μη. 

 

Ωστόσο, ο ακραίος αυταρχισμός και η άγρια κατασταλτική επίθεση των ΜΑΤ κατά του μυθικού ειρηνικού συλλαλητηρίου που, αναμφισβήτητα, εκδηλώθηκε στο πλαίσιο προσχεδιασμένου  κυβερνητικού σχεδίου για την διάλυσή του, δεν ήταν παρά ο καθρέφτης του κράτους δικαίου Μητσοτάκη – ενός κράτους δικαίου άδικου, καθεστωτικού, με ανύπαρκτη την  διάκριση εξουσιών – όλες οι εξουσίες, ακόμα και η «τέταρτη» (σ.σ.: τα ΜΜΕ), απολύτως ή σχετικώς συγκεντρωμένες στα χέρια του πρωθυπουργού και των κολλητών του.

 

Ενός κράτους – παρακράτους που μας επιτηρεί, μας παρακολουθεί,  μας φακελώνει, μας χαρατσώνει, μας ξεσπιτώνει, παραβιάζει ασύστολα τους νόμους, το Σύνταγμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μας ποδοπατά στο σβέρκο και τους αστραγάλους, μας πυροβολεί στο ψαχνό. Και μας σκοτώνει, και μας μπαζώνει!.. Πιστεύοντας ότι μ’ αυτόν τον μαφιόζικο τρόπο θα χάσουμε τα ίχνη των ειδεχθών ποινικών και πολιτικών ευθυνών της…

 

*Η Δικαιοσύνη (η αποτελεσματική δικαστική προστασία από ανεξάρτητα και αμερόληπτα δικαστήρια, με αποτελεσματικό δικαστικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένου του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων) αποτελεί βασική αρχή του Ευρωπαϊκού κράτους δικαίου, αναγνωρισμένη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

 

 

Το αυτοκρατορικό deal των Τράμπ & Πούτιν, στη «Γιάλτα» του 21ου αιώνα!..

Με παθητικό θεατή την αποσβολωμένη από το σοκ και την θλίψη για τον αποκλεισμό της από το… deal Ευρωπαϊκή Ένωση

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Όταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, JD Vance, από το βήμα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση «ότι εγκατέλειψε τις δημοκρατικές αξίες, εγκαθιστώντας τείχος προστασίας προκειμένου να αποκλείσει την ακροδεξιά από το ευρωκοινοβούλιο, ότι φοβάται τους λαούς της και περιορίζει την ελευθερία του λόγου»,  άφησε πίσω του μια αίθουσα άναυδη και βουρκωμένη: «Η ανατριχιαστική πρότασή του ότι ο πόλεμος ενάντια στην παραπληροφόρηση ισοδυναμεί με πόλεμο κατά της δημοκρατίας ήταν μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή» σχολίαζαν θορυβημένοι αρκετοί από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους που πήραν μέρος σ’ αυτήν…

Ήταν το αίσθημα μιας σκληρής και άδικης επίθεσης κατά της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, η αίσθηση ότι αυτή η επίθεση στη δημοκρατία αφήνει την Ευρώπη ταραγμένη και μόνη. Ωστόσο, η  αρθρογράφος του «Guardian» Nathalie Tocci, συνδέοντας την εν λόγω επίθεση με την προηγηθείσα εκλογική παρέμβαση του Αμερικανού αντιπροέδρου για λογαριασμό της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (είχε συναντήσει νωρίτερα τη συναρχηγό του AfD, Άλις Βάιντελ, ενόψει των γενικών εκλογών) σημείωνε ότι το «κατηγορώ» του JD Vance κατά της ΕΕ από το βήμα της διάσκεψης του Μονάχου δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατία. «Απ’ ό,τι φαίνεται, αναφερόταν στο σχέδιο MEGA (Κάνε την Ευρώπη Μεγάλη ξανά) για την υποστήριξη της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη», εκτιμά. Και καταλήγει ότι ο «στόχος του κ. Vance  (σ. σ.: ο στρατηγικός στόχος του Τράμπ, δηλαδή) είναι ξεκάθαρος: μια Ευρώπη στην οποία ενισχύεται η εθνικιστική ακροδεξιά είναι μια Ευρώπη διαιρεμένη, πολύ πιο εύκολο να υποταχθεί από τις Αυτοκρατορίες, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή την Κίνα.

Θαρρώ πως αυτή είναι μια προσέγγιση πολύ πιο κοντινή στην νέα διατλαντική, ας την πούμε, γεωπολιτική πραγματικότητα: «Οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ ανατρέπουν τώρα την ίδια την ιδέα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, προκειμένου να την υπονομεύσουν, τόσο στις ΗΠΑ όσο και, όπως έχει γίνει οδυνηρά προφανές, στην Ευρώπη»!..

Και, επί του… πρακτέου, το τηλεφώνημα Τραμπ στον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν!.. Αυτή η ξαφνική μετατόπιση όπου, «τα μηνύματα από την Ουάσιγκτον ευθυγραμμίζονται με την κοσμοθεωρία του Κρεμλίνου, όπως γράφουν οι συνεργαζόμενοι Ρώσοι αναλυτές, ο Andrei Soldatov και η Irina Borogan, στο POLITICO: ο Τραμπ, ο πανίσχυρος «Αμερικανός νονός», να κάθεται απέναντι από τον «βαρόνο του εγκλήματος» Βλαντίμιρ Πούτιν —λιγότερο δυνατό από πριν, αλλά και πάλι ισχυρότερο— και να αποφασίζουν τι θα κάνουν με την Ουκρανία!..

Το Κρεμλίνο – σύμφωνα με τους επαΐοντες Ρώσους αναλυτές – βλέπει την κίνηση του Τραμπ ως σωστή απάντηση στο αίτημα της Μόσχας να σεβαστεί τον Πούτιν ως ισότιμο εταίρο – το ίδιο και τη δημόσια παραδοχή του ότι η Ουκρανία και η Ευρώπη πρέπει να έχουν υποδεέστερο ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Πιστεύει (σ. σ: όπως και ο Πούτιν) ότι η Ευρώπη —φιλελεύθερη και υποκριτικά προσηλωμένη στο κράτος δικαίου— πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματική της θέση σε αυτόν τον γενναίο νέο κόσμο: αυτόν ενός υποστηρικτικού ηθοποιού στο δράμα των ισχυρών ανδρών»!..

Φυσικά, σ’ αυτή την (πιθανότατη!) εκδοχή μιας πραγματικότητας που μοιάζει με πρωτόγονο γεωπολιτικό  αφήγημα του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει χώρος για το διεθνές δίκαιο: ο ρόλος της Ουκρανίας  περιορίζεται σε αυτόν του πελάτη ή του αποτυχημένου κράτους στο μισθολόγιο των ΗΠΑ, αντιμέτωπου με την πραγματικότητα της ανταπόδοσης της στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης που έλαβε κατά τη διάρκεια του πολέμου: την παραχώρηση των δικαιωμάτων εξόρυξης των φυσικών της πόρων, συμπεριλαμβανομένων των μετάλλων Σπάνιων Γαιών, στις ΗΠΑ!.. Και όλα αυτά, με την… κατανόηση της Μόσχας, βεβαίως – βεβαίως! 

Οι Ρώσοι αναλυτές Andrei Soldatov και Irina Borogan εκτιμούν ότι το  πρακτικό αποτέλεσμα που περιμένει το Κρεμλίνο από ένα τέτοιο deal,   είναι να κερδίσει ορισμένα ουκρανικά εδάφη —τις τέσσερις περιοχές που προσαρτήθηκαν, καθώς και τμήματα των περιοχών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί. «Αυτό, μαζί με την απομάκρυνση του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, είναι αυτό που θα πουλούσε το Κρεμλίνο στον λαό του ως νίκη», υποστηρίζουν…

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο κοντινό στην εν εξελίξει πραγματικότητα σενάριο: «Ο Τραμπ και ο Πούτιν μοιράζονται ένα αυτοκρατορικό όραμα για τον κόσμο, το οποίο περιλαμβάνει μια αυτοκρατορική «ειρήνη» για την Ουκρανία», όπως γράφει η αρθρογράφος του «Guardian», Nathalie Tocci. Και είναι «αυτοκρατορικό», γιατί θα αποφασιστεί – όπως και στη Γιάλτα το 1945 – από δυό αυτοκρατορίες (ΗΠΑ και Ρωσία), ίσως με τη βοήθεια της Κίνας, αλλά χωρίς την Ουκρανία…

Είναι επίσης «αυτοκρατορικό» γιατί υποχωρεί στις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας για μια σφαίρα επιρροής, την οποία μοιράζεται και ο Τραμπ, όπως έγινε σαφές από την στάση του απέναντι στον Καναδά, το Μεξικό, τον Παναμά, τη Γροιλανδία και, στην προκειμένη περίπτωση, την αποσβολωμένη από το σοκ και την… θλίψη για τον αποκλεισμό της απ’ το… αυτοκρατορικό deal Ευρώπη, στο σύνολό της.

 

Αλέξης Τσίπρας, το αίνιγμα: απαξιωμένος «rebranded» ή… «μαρμαρωμένος βασιλιάς»;

Τα αναπάντητα ερωτήματα για την καταστροφική και αυτοκαταστροφική στάση του, απέναντι και εντός της τραγωδίας ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Όταν έφυγε ο Τσίπρας, άφησε πίσω του συντρίμμια!.. », γράφαμε στις 29 Ιουνίου 2023, τότε που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και πρώην πρωθυπουργός παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά τη διπλή εκλογική ήττα του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και, απαριθμώντας τα «συντρίμμια» που άφησε πίσω του («κομμάτια και θρύψαλα εκατοντάδων χιλιάδων απογοητευμένων ψηφοφόρων, δεκάδων χιλιάδων πενθούντων για την «απώλεια» του ηγέτη – ειδώλου μελών και οπαδών, χιλιάδων απεγνωσμένων μικρομεσαίων στελεχών), παρομοιάζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως Τσίπρα σαν ακυβέρνητο καράβι: «χωρίς τον χαρισματικό καπετάνιο του, χωρίς πυξίδα και προορισμό, να θαλασσοδέρνεται αφημένο στα αδέξια χέρια δοκίμων υποπλοιάρχων και ανθυποπλοιάρχων, ναυκλήρων και υποναυκλήρων, ναυτών και ναυτοπαίδων»…

Σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, «οι εκατοντάδες χιλιάδες των απογοητευμένων ψηφοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν σ’ άλλες … πολιτείες (σ σ: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Κίνημα Δημοκρατίας, «Πλεύση», «Δεν… ξέρω δεν απαντώ», κλπ.), «οι δεκάδες χιλιάδες των «πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου, μελών και οπαδών» κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, που λέει κι ο ποιητής, ενώ το καράβι «ΣΥΡΙΖΑ», δεν είναι πια παρά ένα παραδαρμένο στα ρηχά νερά του κοινοβουλευτισμού πολιτικό καρυδότσουφλο της τάξεως του 4,5 – 5%. Με άμεσο τον κίνδυνο να ξεβραστεί εκτός Βουλής ανά πάσα στιγμή.

Μια απίστευτη κατάντια, αποτέλεσμα μιας παράλογης  αυτοκαταστροφικής – για το κόμμα της κυβερνώσας Αριστεράς –  δεκαοκτάμηνης τραγωδίας, την οποία παρακολουθούσε έκπληκτο, σε… ζωντανή σύνδεση, το πανελλήνιο. Το παράδοξο είναι ότι, σ’ αυτή την παράλογη ψυχοπαθητική πολιτική τραγωδία που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια, συνέβαλε τα μάλα ο λατρεμένος – για την εντιμότητα και το ήθος του – παραιτηθείς ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Με την αρχική «ηχηρή σιωπή» του απέναντι στα τραγελαφικά διαλυτικά εσωκομματικά δρώμενα, που εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι ήταν φαινομενική, επικοινωνιακή, έμπλεη σχεδιασμένων μυστικών παρεμβάσεων στις εσωκομματικές εξελίξεις. Με αποκορύφωμα την τελευταία, ακραία αντιδημοκρατική, υπόγεια παρέμβασή του, που είχε ως αποτέλεσμα αρχικά να κηρυχθεί έκπτωτος ο εκλεγμένος διάδοχός του, Στέφανος Κασσελάκης, και στη συνέχεια να εκδιωχθεί κακήν κακώς από το κόμμα…   

 Γιατί το έκανε και γιατί έτσι, μ’ αυτόν τον διπολικό (σ. σ: «ψυχοπαθητικό», τον λένε πολλοί) τρόπο: από τη μια οι μυστικές διαλυτικές μεθοδεύσεις που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια και, απ’ την άλλη,  αυτό το αταίριαστο – για τον «χωρίς γραβάτα» Τσίπρα που ξέραμε – δημόσιο rebranding του, με τα Ινστιτούτα και τα Χάρβαρντ είναι το ερώτημα που εξακολουθεί να.. σκοτώνει «τις δεκάδες χιλιάδες των πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου» πρώην μελών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, που «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι»…

«Από τη μια, ήθελε να αποδείξει (σ. σ: με τις υπόγειες σχεδιασμένες παρεμβάσεις του για την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια – οριακά απισχνασμένο και διόλου τυχαία στα χέρια των πιστών του της «προεδρικής φρουράς») ότι όλοι είναι άχρηστοι και ότι μόνο αυτός μπορεί», είναι η απάντηση στο πρώτο ερώτημα. Κι απ’ την άλλη, με το… αλλούτερο rebranding του που, όπως σημείωνε μια ξεχωριστή συνάδελφος* τις προάλλες, «εξαντλείται στην προσπάθειά του να τοποθετηθεί ως αξιόπιστος συστημικός παίκτης, δίνοντας διαπιστευτήρια εκεί που πρέπει», πασχίζει να αποδείξει (εκεί που…πρέπει) ότι μόνο αυτός θέλει», είναι η απάντηση στο δεύτερο…  

Φυσικά, και οι δυό απαντήσεις μοιάζουν αταίριαστες με τον προφίλ του Τσίπρα που ξέραμε – ειδικά με τον Τσίπρα που ήξεραν «οι δεκάδες χιλιάδες των πρώην «πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου τους, μελών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ», που «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι». Και αποτυχημένες αφού, σύμφωνα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων των μετρήσεων που ζητούν απαντήσεις για τα αυτοκαταστροφικά δρώμενα του τελευταίου έτους στον χώρο της πρώην κυβερνώσας Αριστεράς, η πολιτική αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα έχει πέσει στο σημείο ναδίρ.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες μοιάζει ειρωνική – έως και διαπομπευτική – η «πληροφορία» που, αυτές τις μέρες, αναπαράγεται από παρασυστημικά ΜΜΕ, και φέρει τον Τσίπρα «έτοιμο να… «καβαλήσει εκ νέου το κίνημα που καταγράφηκε στις πλατείες, για να λάμψει η αλήθεια στο δυστύχημα των Τεμπών», προκειμένου να φτιάξει «νέο κόμμα την άνοιξη»!..

Προσωπικά, θεωρώ πιο ρεαλιστική την εικόνα του Τσίπρα που μας έδωσε προχθές ο πρώην σύμβουλος του, Νίκος Καρανίκας, όταν είπε ότι ο Τσίπρας του σήμερα δεν είναι παρά ένας «μαρμαρωμένος βασιλιάς, που περιμένει να… ξεμαρμαρώσει κάνοντας αυτο - προπαγάνδα με το Ινστιτούτο που φέρει το όνομά του».

*Η κ. Βασιλική Σιούτη σε άρθρο της στο Iifo.gr