Γράφει ο Νίκος
Τσαγκρής
Σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, «οι εκατοντάδες χιλιάδες των απογοητευμένων ψηφοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν σ’ άλλες … πολιτείες (σ σ: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Κίνημα Δημοκρατίας, «Πλεύση», «Δεν… ξέρω δεν απαντώ», κλπ.), «οι δεκάδες χιλιάδες των «πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου, μελών και οπαδών» κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, που λέει κι ο ποιητής, ενώ το καράβι «ΣΥΡΙΖΑ», δεν είναι πια παρά ένα παραδαρμένο στα ρηχά νερά του κοινοβουλευτισμού πολιτικό καρυδότσουφλο της τάξεως του 4,5 – 5%. Με άμεσο τον κίνδυνο να ξεβραστεί εκτός Βουλής ανά πάσα στιγμή.
Μια απίστευτη κατάντια, αποτέλεσμα μιας παράλογης αυτοκαταστροφικής – για το κόμμα της κυβερνώσας Αριστεράς – δεκαοκτάμηνης τραγωδίας, την οποία παρακολουθούσε έκπληκτο, σε… ζωντανή σύνδεση, το πανελλήνιο. Το παράδοξο είναι ότι, σ’ αυτή την παράλογη ψυχοπαθητική πολιτική τραγωδία που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια, συνέβαλε τα μάλα ο λατρεμένος – για την εντιμότητα και το ήθος του – παραιτηθείς ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Με την αρχική «ηχηρή σιωπή» του απέναντι στα τραγελαφικά διαλυτικά εσωκομματικά δρώμενα, που εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι ήταν φαινομενική, επικοινωνιακή, έμπλεη σχεδιασμένων μυστικών παρεμβάσεων στις εσωκομματικές εξελίξεις. Με αποκορύφωμα την τελευταία, ακραία αντιδημοκρατική, υπόγεια παρέμβασή του, που είχε ως αποτέλεσμα αρχικά να κηρυχθεί έκπτωτος ο εκλεγμένος διάδοχός του, Στέφανος Κασσελάκης, και στη συνέχεια να εκδιωχθεί κακήν κακώς από το κόμμα…
Γιατί το έκανε και γιατί έτσι, μ’ αυτόν τον διπολικό (σ. σ: «ψυχοπαθητικό», τον λένε πολλοί) τρόπο: από τη μια οι μυστικές διαλυτικές μεθοδεύσεις που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια και, απ’ την άλλη, αυτό το αταίριαστο – για τον «χωρίς γραβάτα» Τσίπρα που ξέραμε – δημόσιο rebranding του, με τα Ινστιτούτα και τα Χάρβαρντ είναι το ερώτημα που εξακολουθεί να.. σκοτώνει «τις δεκάδες χιλιάδες των πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου» πρώην μελών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, που «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι»…
«Από τη μια, ήθελε να αποδείξει (σ. σ: με τις υπόγειες σχεδιασμένες παρεμβάσεις του για την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια – οριακά απισχνασμένο και διόλου τυχαία στα χέρια των πιστών του της «προεδρικής φρουράς») ότι όλοι είναι άχρηστοι και ότι μόνο αυτός μπορεί», είναι η απάντηση στο πρώτο ερώτημα. Κι απ’ την άλλη, με το… αλλούτερο rebranding του που, όπως σημείωνε μια ξεχωριστή συνάδελφος* τις προάλλες, «εξαντλείται στην προσπάθειά του να τοποθετηθεί ως αξιόπιστος συστημικός παίκτης, δίνοντας διαπιστευτήρια εκεί που πρέπει», πασχίζει να αποδείξει (εκεί που…πρέπει) ότι μόνο αυτός θέλει», είναι η απάντηση στο δεύτερο…
Φυσικά, και οι δυό απαντήσεις μοιάζουν αταίριαστες με τον προφίλ του Τσίπρα που ξέραμε – ειδικά με τον Τσίπρα που ήξεραν «οι δεκάδες χιλιάδες των πρώην «πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου τους, μελών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ», που «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι». Και αποτυχημένες αφού, σύμφωνα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων των μετρήσεων που ζητούν απαντήσεις για τα αυτοκαταστροφικά δρώμενα του τελευταίου έτους στον χώρο της πρώην κυβερνώσας Αριστεράς, η πολιτική αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα έχει πέσει στο σημείο ναδίρ.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες μοιάζει ειρωνική – έως και διαπομπευτική – η «πληροφορία» που, αυτές τις μέρες, αναπαράγεται από παρασυστημικά ΜΜΕ, και φέρει τον Τσίπρα «έτοιμο να… «καβαλήσει εκ νέου το κίνημα που καταγράφηκε στις πλατείες, για να λάμψει η αλήθεια στο δυστύχημα των Τεμπών», προκειμένου να φτιάξει «νέο κόμμα την άνοιξη»!..
Προσωπικά, θεωρώ πιο ρεαλιστική την εικόνα του Τσίπρα που μας έδωσε προχθές ο πρώην σύμβουλος του, Νίκος Καρανίκας, όταν είπε ότι ο Τσίπρας του σήμερα δεν είναι παρά ένας «μαρμαρωμένος βασιλιάς, που περιμένει να… ξεμαρμαρώσει κάνοντας αυτο - προπαγάνδα με το Ινστιτούτο που φέρει το όνομά του».
*Η κ. Βασιλική Σιούτη σε άρθρο της στο Iifo.gr
