Στην «Ελλάς του 2025» το πολιτικό σύστημα νοσεί: Μέγα λαϊκό αίτημα η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!..

Προφανής η αναγκαιότητα για την ανάδυση ενός νέου δημοκρατικού κόμματος που θα διασφαλίζει ελευθερία,  ισότητα και δικαιοσύνη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο, να συγχρονιζόμαστε: Να βιώνουμε το παρόν. Να θυμόμαστε το παρελθόν. Να ονειρευόμαστε το μέλλον...», ήταν η πιο υγιής ευχητήρια προτροπή που εισέπραξα με αφορμή την αλλαγή του χρόνου. «Δεν είναι κι εύκολο», σκέφτηκα καθώς, «στην Ελλάς του 2000, γίναν όλοι βασιλιάδες», που λέει και ο διαχρονικός – και άκρως επικαιροποιημένος στις μέρες μας – βάρδος του Ελληνισμού Στέλιος Καζαντζίδης, που πάει να πει επαγγελματίες πολιτικοί, οικονομικοί, μιντιακοί ή καλλιτεχνικοί εξουσιαστές ή φαν της εξουσίας. Ιδιαίτερα δε στο κομματικό – κοινοβουλευτικό επίπεδο. Από την άλλη, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», όπως έλεγε ο φιλόσοφος της γενιάς μου Μανώλης Ρασούλης. Που πάει να πει συντηρητισμός παντού, ακόμα και στις περιοχές που τα κόμματα εμφανίζονται ως  «Προοδευτικά» ή ως «Αριστερά», κι ακόμα περισσότερο ως «Σοσιαλιστικά» ή «Κομμουνιστικά»... 

Στην «Ελλάς του 2025» το πολιτικό σύστημα νοσεί. Η Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια και αυτό γίνεται ολοφάνερο, καθώς το βασικό λαϊκό ένστικτο το επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία έκφρασής του: «Είναι αξιοθαύμαστο ότι οι Έλληνες προκρίνουν ακόμη την ελευθερία ως υπέρτερη αξία (με την ασφάλεια, τη μείωση ανισοτήτων, την ποιότητα ζωής, την αντιμετώπιση των διακρίσεων, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την τόλμη στα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, την άμεση απόδοση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, κλπ. κλπ.), παρότι ακόμη δεν αισθάνονται πως ομαλοποιήθηκε η ζωή τους, ενώ έχουν αυξηθεί οι απειλές γύρω τους» καταλήγει το πόρισμα μιας  εξαιρετικής έρευνας για τις ελληνικές λαϊκές προσδοκίες εν όψει του νέου έτους, που δημοσιεύει Το Βήμα της Κυριακής…

Πρώτα απ’ όλα ελευθερία, λοιπόν, όπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει  πρώτα απ’ όλα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αφού η Δημοκρατία ορίζεται ως το ταυτολογικό ισοδύναμο της Ελευθερίας από τον καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης Γιώργο Κοντογιώργη, ενώ ο καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας Δημήτρης Δημητράκος διδάσκει ότι «Ελευθερία και Δημοκρατία είναι συγγενείς έννοιες» και εξηγεί ότι «από τις αρχές της νεότερης ιστορίας, το δημοκρατικό κίνημα συνυφαίνεται με την ελευθερία ως αίτημα απαλλαγής από τους καταναγκασμούς της πολιτικής εξουσίας». Τέλος, ο Αμερικανός νομικός φιλόσοφος Ronald  Dworkin επισημαίνει ότι «το δημοκρατικό πολίτευμα, όποια μορφή και αν έχει, οφείλει να ευνοεί την ελευθερία, να καλλιεργεί την ισότητα και να διασφαλίζει τη δικαιοσύνη. Και ότι «αν ένα από αυτά τα τρία χαρακτηριστικά δεν ικανοποιούνται σε μία πολιτεία, τότε σίγουρα θα παρουσιάζονται σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών».

Λέμε λοιπόν μετά βεβαιότητας ότι στην «Ελλάς του 2025» γίνεται ολοφάνερο πως η Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια, καθώς το βασικό λαϊκό ένστικτο του ελληνικού παρόντος – σύμφωνα με την έρευνα της Metron Analysis για «Το Βήμα της Κυριακής» –  προκρίνει την ελευθερία ως υπέρτερη αξία. Και ότι αυτό συμβαίνει διότι η υπαρκτή κοινοβουλευτική δημοκρατία  της χώρας μας (σ. σ: η δημοκρατία της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ κ.α.) δεν ευνοεί –  αντίθετα, καταστέλλει – την ελευθερία, δεν καλλιεργεί – αντίθετα, αποκλείει – την ισότητα και δεν διασφαλίζει – αντίθετα, χειραγωγεί – τη δικαιοσύνη. Με αποτέλεσμα την  προβληματική λειτουργία των θεσμών και την κατάλυση του κράτους δικαίου. 

Αυτή είναι η πολιτική κατάσταση των πραγμάτων της χώρας μας   καθώς διανύουμε ήδη το… σωτήριο έτος 2025 και όλοι γνωρίζουμε τον   υπαίτιο  (τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, την κυβέρνησή του και το κόμμα του, τη ΝΔ) και τους βασικούς συνενόχους του (τους αρχηγούς των… δυο κομμάτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα κόμματά τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) γι’ αυτήν. Και είναι τραγικό ότι    και ο υπαίτιος και οι συνένοχοί του, κ. κ. Ανδρουλάκης και Φάμελλος,  δεν καταλαβαίνουν – ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν – τίποτα: βιώνουν την προβληματική λειτουργία των θεσμών – ακόμα και των ίδιων των κομμάτων τους – και την κατάλυση του κράτους δικαίου, ως δημοκρατική… κανονικότητα, με μόνη έγνοια τους την εξουσιαστική τους αυτοσυντήρηση στην ηγεσία των προβληματικών κομμάτων τους (σ. σ: κομμάτων άκρως αντιδημοκρατικών και απαξιωμένων, με το 70% των Ελλήνων απέναντί τους) και… ό,τι ήθελε προκύψει.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, γίνεται προφανής η αναγκαιότητα για την ανάδυση ενός νέου δημοκρατικού κόμματος που θα εκφράζει το πρωταρχικό  αίτημα των Ελλήνων του 2025 (όπως το κατέγραψε η έρευνα του «Βήματος») για μια Δημοκρατία που θα ευνοεί την ελευθερία, θα καλλιεργεί την ισότητα και θα διασφαλίζει τη δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου – ένα  κόμμα που θα εγγυάται την ασφάλεια, τη μείωση των ανισοτήτων, την ποιότητα ζωής, την αντιμετώπιση των διακρίσεων, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την τόλμη στα μέτρα για την κλιματική αλλαγή, την άμεση απόδοση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, κλπ. κλπ. Και ναι, αυτό το αίτημα μοιάζει να «φωτογραφίζει» το αναδυόμενο «Κίνημα Δημοκρατίας» του Στέφανου Κασσελάκη. Αλλά αυτό το κόμμα, προς το παρόν, δεν είναι παρά μια υπόσχεση…  

         

 

Είθε το 2025 να γράφουμε αυτά που θέλουμε και όχι αυτά που «πρέπει»…

Να διώξουμε τα μουντά σύννεφα αντιδημοκρατικής βαρβαρότητας που  σκοτεινιάζουν τον πολιτικό ουρανό της χώρας  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω, και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων. Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει, ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας...

Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση μελαγχολικής βαρεμάρας που με καταλαμβάνει στις γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι, εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί,  αισθάνομαι να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα εορτών και πανηγύρεων τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την... κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει;

Πρέπει, ας πούμε, μέρες γιορτινές, να τις χαλάσω γράφοντας για τα μαύρα Χριστούγεννα που βίωσαν οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, καθώς το Ισραήλ βομβάρδιζε ανελέητα την περιοχή, καταφέροντας ασταμάτητα πλήγματα σε σχολικά κτίρια, νοσοκομεία και καταυλισμούς προσφύγων με αποτέλεσμα 35 άμαχοι (γυναίκες, άνδρες και μικρά παιδιά) να χάσουν τη ζωή τους μέσα σε ένα   εικοσιτετράωρο;     

Κι ακόμα, είναι άραγε σωστό, αντί για κάλαντα, ευχές κι όλα τα σχετικά, να σας θυμίσω ότι  τουλάχιστον 45.259 Παλαιστίνιοι (στην πλειονότητά τους άμαχοι, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα του υπουργείου Υγείας της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, που χαρακτηρίζονται αξιόπιστα από τον ΟΗΕ) έχουν χάσει τη ζωή στους στις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας που συνεχίζονται για 444η ημέρα;

 Θέλω να γράψω ότι, αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δύο κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ακόμα ένα δυο ηλεκτρονικά παιχνίδια στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Αργυρό και την Νατάσα Θεοδωρίδου, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό πρόγραμμα του ΣΚΑΪ, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 13ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό του τρίμηνου project «Χριστούγεννα –  Πρωτοχρονιά» (το Άγιο Δισκοπότηρο της θρησκείας της αγοράς όπως, κυνικά, το αποκαλούν οι νεοφιλελεύθεροι ιερείς και αρχιερείς της) δεν με αφορούν… Δεν είναι παρά ένα - δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον σκοτεινό  ουρανό της «νέας εποχής», δυο - τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.

Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν «δημοσιογράφος» που γράφει ό,τι πρέπει, γράφω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα της αντιδημοκρατικής νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, του φασιστικού ολιγαρχικού οικονομισμού, της ακραίας πολιτικής διαφθοράς και πολιτισμικής παρακμής που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό του 21ου αιώνα. Κι αυτό που θέλω στ’ αλήθεια είναι το 2025 να διώξουμε αυτά τα θλιβερά και μίζερα μητσοτακέϊκα σύννεφα και τα τοξικά κεντροαριστερά νέφη που, εδώ και μια πενταετία, σκοτεινιάζουν τον πολιτικό ουρανό της χώρας μας...

Χριστούγεννα 2024, υπό το κράτος του φόβου για το παρόν και το μέλλον μας

Με την οργή να πλημμυρίζει την ψυχή μας, έτοιμη να εκραγεί κατά των κρατούντων, ανά πάσα στιγμή…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Χριστούγεννα 2024 – Πρωτοχρονιά 2025  υπό την σκιά μιας παγκόσμιας πολιτισμικής δυστοπίας, καθώς βαδίζουμε στα τυφλά προς το άγνωστο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τους γνωστούς – άγνωστους πολέμους, την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και την οικονομική κρίση, αλλά και με μια σειρά ακαθόριστων και ασαφών βιοπολιτικών κλονισμών που διαταράσσουν τις ισορροπίες και συντηρούν την λεγόμενη «άγνωστη απειλή»…

Σ’ αυτό το σκηνικό – και με υποφωτισμένα, στη χώρα μας, τα ακραία σημεία διαφθοράς των διαπλεκομένων πεδίων πολιτικής και ΜΜΕ – η ζωή μας γίνεται αντικείμενο καθημερινής πολιτικής και δημοσιογραφικής λαθροχειρίας, το γνωρίζουμε και το ανεχόμαστε παθητικά: «Ζούμε μέρα με τη μέρα, όμως το ανικανοποίητο, η δυσαρέσκεια υπάρχουν στα βάθη της θαμμένης ψυχής που κοιμάται ένα βαθύ, σχεδόν νεκρικό ύπνο», όπως σημείωνε ο Ευγένιος Ιονέσκο στη φάση μιας αντίστοιχα μεγάλης  πολιτισμικής κρίσης του περασμένου αιώνα…

«Κάπως έτσι, αλλά όχι  ακριβώς», μοιάζει να… διορθώνει τον σοφό Ρουμάνο θεατράνθρωπο η εξαμηνιαία έρευνα της MRB για τις πολιτικοοικονομικές κοινωνικές τάσεις στη χώρα μας κατά τη διάρκεια του β’ εξαμήνου του εκπνέοντος έτους: οι λέξεις «φόβος», με ποσοστό 49,4%, και «οργή» (με 46,9%) εκφράζουν περισσότερο τους πολίτες όσον αφορά τα αισθήματά τους για το παρόν και το μέλλον της χώρας». Κάτι που, σε κοινωνιολογική μετάφραση, σημαίνει, «Ζούμε υπό το κράτος του φόβου, με την οργή να πλημμυρίζει την ψυχή μας, έτοιμη να εκραγεί κατά των κρατούντων, ανά πάσα στιγμή»…

«Ζούμε υπό το κράτος του φόβου»!.. Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι ακαταμάχητος καθώς αναλύει την ανθρωπολογία του φόβου: «Φόβος» είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας∙ στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε – ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε – προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν – ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτισή της ξεπερνά τις δυνάμεις μας*»…

Εξαρχής οφείλουμε να σημειώσουμε την καταλυτική επίδραση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των social media στη δόμηση της «Κοινωνίας του Φόβου»: «οι πολιτικοί στη Δύση, με την αμέριστη συνδρομή των ΜΜΕ, αξιοποιούν τον φόβο ως πολιτικό εργαλείο», δήλωνε  απερίφραστα ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, σε μια συνέντευξή του στη «La Repubblica» με τίτλο «Ο Φόβος ως Εργαλείο Κυριαρχίας»

«Ο πυρήνας της σύγχρονης στρατηγικής της κυριαρχίας έγκειται στο να ανάβεις και να κρατάς αναμμένο το φιτίλι της ανασφάλειας… », έλεγε: «ο φόβος είναι ένα μέσο πολύ ελκυστικό προκειμένου η δημαγωγία να αντικαταστήσει την έλλογη επιχειρηματολογία και η αυταρχική πολιτική τη δημοκρατία», εξηγούσε, και έμοιαζε να σκιτσάρει μια mix-καρικατούρα τριών διαφορετικών εκπροσώπων του νεοφιλελευθερισμού, των Τράμπ, Πούτιν και Μακρόν (ή… Μητσοτάκη) αντίστοιχα: «δηλώνουν ότι στόχος τους είναι να εγγυηθούν την ασφάλεια του πληθυσμού, αλλά ταυτόχρονα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να υποδαυλίζουν το αίσθημα ενός επικείμενου κινδύνου». Έτσι, με τον φόβο, οι ανθρώπινοι δεσμοί διαλύονται, το πνεύμα της αλληλεγγύης αποδυναμώνεται, ο χωρισμός και η απομόνωση παίρνουν τη θέση του διαλόγου και της συνεργασίας…

«Όχι, ο φόβος δεν είναι απαραίτητα κακός σύμβουλος, αντίθετα μπορεί να συμβάλλει στη συντήρηση της ελπίδας», διαφωνεί η βιωματική ηρωίδα του σταλινικού φόβου Ναντέζτνα Μαντελστάμ**: «Ο φόβος είναι φως, είναι η θέληση για ζωή, είναι αυτοπεποίθηση. Είναι ένα βαθιά ευρωπαϊκό συναίσθημα», μας διδάσκει. Και με την ασύγκριτη ποιητική ευφυΐα της το αιτιολογεί: «Ο φόβος και η ελπίδα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Χάνοντας την ελπίδα, χάνουμε και τον φόβο – δεν έχουμε πια λόγο να φοβόμαστε…»

«Δεν είναι ο φόβος, αλλά η αμηχανία της Δημοκρατίας», είναι μια τρίτη άποψη, αυτή του Ιταλού εξπέρ της πολιτικής θεωρίας, Κάρλο Γκάλι: «το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί, ότι οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί, κάτι που εδραιώνει μιαν αντίληψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική». Μιαν αντίληψη όμως, που αλλάζει χαρακτήρα σε πολλά μέρη της Δύσης όπου, «παρά τις καθησυχαστικές αφηγήσεις ή τους τρομοκρατικούς εκφοβισμούς, οι πολίτες κατακτούν την αυτονομία τους από το νεοφιλελεύθερο σύστημα, τις αντιφάσεις του οποίου βιώνουν με όρους ανασφάλειας, ανισότητας και έλλειψης προοπτικής. Και εξεγείρονται»…

Είναι και τα δύο. Και ο «φόβος που τρέφει την ελπίδα», και η «αμηχανία της Δημοκρατίας» (το συναίσθημα ότι έχουμε εξαπατηθεί) που οδηγούν στις περιοδικές «αντισυστημικές» εξεγέρσεις των καιρών μας, λέω εγώ. Και λέω ότι, πάνω απ’ όλα, είναι το ιστορικό πολιτικό δικαίωμα του ανθρώπου σε μια καλύτερη, και μια καλύτερη, και μια καλύτερη ζωή. Ένα βαθιά δημοκρατικό συναίσθημα που (ναι, αξιότιμη κ. Μαντελστάμ) «τρέφεται από τον αυτοσεβασμό, την αίσθηση της προσωπικής αξιοπρέπειας, των προσωπικών δικαιωμάτων, των αναγκών, των απαιτήσεων και των επιθυμιών μας».

Εν κατακλείδι, ναι, ζούμε υπό το κράτος του φόβου, με την οργή να πλημμυρίζει την ψυχή μας, έτοιμη να εκραγεί κατά των κρατούντων, ανά πάσα στιγμή»…

*Από την εισαγωγή του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, στο βιβλίο του Ρευστός Φόβος (Εκδόσεις Πολύτροπον)

**Ρωσοεβραία συγγραφέας και παιδαγωγός, σύζυγος του σπουδαίου αντισταλινικού ποιητή Osip Mandelstam

 

 

«Φέρε την έδρα πίσω!»: Μια απάτη της εξουσίας εν ονόματι της… Δημοκρατίας

Το μακιαβελικό θράσος με το οποίο η «ηγεσία» των τελευταίων περιτριμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ ζητά επιστροφές «εδρών»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Η δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν, προτού να μπει στη νομοθεσία, δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή της κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή σχέση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της Εξουσίας»…

Το επαναλαμβάνω ως «μότο» στα δημοσιογραφικά μου κείμενα, κάθε φορά που καταγράφω, αναλύω ή σχολιάζω, μικρά ή μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας που – όλο και πιο συχνά, από το 1990 και εντεύθεν – συντελούνται από πολιτικούς ηγέτες, κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους, κομματικούς, ή άλλους πολιτικούς, επαγγελματικούς ή κοινωνικούς φορείς εξουσίας και τους εκπροσώπους τους.

Την εβδομάδα που πέρασε, με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση της βουλευτή Ράνιας Θρασκιά από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, βιώσαμε για ένατη φορά (ήταν η ένατη κατά σειρά αποχώρηση βουλευτή μετά την πραξικοπηματική «εκλογή» Φάμελλου στην ηγεσία του κόμματος) την πασίγνωστη, στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, απάτη των κομματικών και κοινοβουλευτικών εξουσιών εν ονόματι της… Δημοκρατίας, με τον κωδικό «Φέρε την έδρα πίσω!»

Το κωμικοτραγικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι το μακιαβελικό θράσος με το οποίο η «ηγεσία» των έσχατων περιτριμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ζητά την επιστροφή της βουλευτικής έδρας από την κ. Θρασκιά μετά την αποχώρησή της: « Ο λαός είναι αμείλικτος απέναντι σε όσους παραβιάζουν τη βούλησή του να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας»… κατακεραυνώνουν την σεμνή και ήπιων τόνων, φευγάτη Σαλονικιά βουλευτή, επικαλούμενοι την… εκ λαού τιμωρία της.

Ποιοι;  Αυτοί που, ποδοπατώντας κάθε ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, τιμώρησαν αμείλικτα τον λαό του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείοντας βίαια το 60% των εκλογικών αντιπροσώπων του από το συνέδριο. Επειδή, εκφράζοντας την πλειονότητα της λαϊκής – δημοκρατικής θέλησης, θα επανέφεραν στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής – ακόμα, τότε – αντιπολίτευσης, τον πραξικοπηματικά αποπεμφθέντα, νόμιμο πρόεδρό του, κ. Κασσελάκη. Κι εκείνοι θα έχαναν το ιδιόκτητο πολιτικό μαγαζάκι τους: σίγουρα λεφτά και… εισόδημα μεγάλο!..

Ρίσκαραν και έχασαν. Όχι το… ιδιόκτητο πολιτικό μαγαζάκι τους,   αυτό το διατηρούν προς το παρόν – αν και οριακά – εντός κοινοβουλευτικού πλαισίου, αλλά εννέα, μέχρι στιγμής, εκλογικές έδρες και τη θεσμική ιδιότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που πάει να πει τα σίγουρα λεφτά και το μεγάλο εισόδημα της «αξιωματικής αντιπολιτευτικής επιδότησης» έκαναν φτερά και παλιά τους τέχνη κόσκινο:

«Φέρε την έδρα πίσω»… Η αρχαία, μα όλο και πιο συχνά επαναλαμβανόμενη στο αντιδημοκρατικό – διαλυτικό σκηνικό  των κοινοβουλευτικών καιρών μας, απάτη των μικροκομματικών εξουσιών, (δίπλα σε πολλές άλλες, βεβαίως, όπως η επιβεβλημένη «κομματική πειθαρχία» των βουλευτών, η βουλευτική ασυλία, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, τα συμβιβαστικά «ασυμβίβαστα» κ.λπ., κ.λπ.) για την οποία οι πολιτικοί ποιούν την νήσσα όταν οι απώλειες εδρών βλάπτουν το αντίπαλο κόμμα. Ενώ ξεσπαθώνουν με ηχηρά «κατηγορώ» για αποστάτες  και προδότες, όταν οι απώλειες βλάπτουν το δικό τους «μαγαζί».  

Οι δημοσιογράφοι, ως συνήθως, σιωπούν ή σχολιάζουν αναλόγως… εντοπιότητας των ΜΜΕ που υπηρετούν, με τα συμφέροντα εκείνων που φωνάζουν «φέρε πίσω την έδρα». Είναι χαρακτηριστικό ότι το μόνο αξιοπρόσεκτο – ως εμπεριστατωμένο και συνταγματικά τεκμηριωμένο – κείμενο επί της ουσίας του θέματος της που, προσωπικά, εντόπισα και διάβασα ήταν το κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο «ieidiseis.gr» με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή Επικρατείας Ευάγγελου Αποστολάκη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γ. Λακόπουλος, ένας από τους πλέον έμπειρους πολιτικούς συντάκτες και αναλυτές της χώρας, είναι κατηγορηματικός: «Έχουν δίκιο τα κόμματα να φωνάζουν «φέρε πίσω την έδρα»; Καθόλου. Σε ζητήματα συνείδησης, οι βουλευτές οφείλουν πίστη μόνο στο Σύνταγμα», γράφει, προσθέτοντας ότι αυτό ισχύει και για τους βουλευτές Επικρατείας αφού «η ιδιότητα του βουλευτή (σ.σ.: εκλεγμένου ή αριστίνδην) δεν χάνεται»…

 Και εξηγεί: «Οι βουλευτές δεν εκλέγονται για να υπηρετούν τα κόμματα, αλλά για να «αντιπροσωπεύουν το Έθνος», κατά το Άρθρο 51 του Συντάγματος. Όλες οι συναφείς συνταγματικές διατάξεις τους κατοχυρώνουν στην άσκηση των καθηκόντων τους , ως φορείς πλήρους ανεξαρτησίας και ελεύθερων, κατά συνείδηση, επιλογών. Ο όρκος δεν περιλαμβάνει την παραμικρή νύξη για εξάρτηση από το κόμμα τους και τους δίνει απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου»…

Εξάλλου, «Συνταγματική κατοχύρωση αυτονομίας προκύπτει και από τις διατάξεις κατά τις οποίες η κυβέρνηση εξαρτάται από την εμπιστοσύνη των βουλευτών – και όχι από το εκλογικό αποτέλεσμα – και πέφτει όταν τη χάνει», προσθέτει και, εν κατακλείδι, αιτιολογεί: «Αν ο συνταγματικός νομοθέτης ήθελε να δώσει στα κόμματα εξουσία παρακράτησης της έδρας όσων βουλευτών φύγουν από τις γραμμές τους, θα το ανέφερε. Θα ήταν παράλογο, όμως, γιατί οι κυβερνήσεις δεν θα έπεφταν ποτέ, αφού όποιος βουλευτής ήθελε να καταψηφίσει, θα βρισκόταν χωρίς έδρανο».

Καταλαβαίνετε, ενώ το Σύνταγμα ορίζει ότι η «παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή» και όχι υποχρέωση έναντι ουδενός, η παραδοσιακή απάτη των κομματικών - κοινοβουλευτικών εξουσιών με τον κωδικό «Φέρε την έδρα πίσω!..», καλά κρατεί: εν ονόματι της… Δημοκρατίας.

Σενάρια επιστροφής στο δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, σε μια «φωτογραφία της στιγμής»…

Στο φόντο ενός ασταθούς πολιτικού σκηνικού, έμπλεου  αποσυνθετικών μεταβολών και εκκρεμοτήτων

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Δεν πρόλαβε να κλείσει (δημοσκοπικά, μιλάμε) η «παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ» και οι ολιγάρχες της μικρής μας χώρας «νέο δικομματισμό» ονειρεύονται. Για την ακρίβεια, δικομματισμό α λα παλαιά, που πάει να πει επιστροφή στο αλήστου μνήμης μεταπολιτευτικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Όχι όλοι, κάποιοι από δαύτους που, προφανώς, δεν είναι ικανοποιημένοι από τις αντιπαροχές που τους προσφέρει το διαπλεκόμενο ως τα μπούνια, καθεστώς Μητσοτάκη: «Προς έναν νέο δικομματισμό» είναι ο τίτλος – προπομπός των εν λόγω «ονείρων», που πακεταρίστηκαν σε μια «φωτογραφία της στιγμής», μια δημοσκόπηση «έγκυρης» μεν, ευέλικτης δε εταιρείας δημοσκοπήσεων για λογαριασμό του MEGA, και δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «ΤA NEA». Αποκαλύπτοντας έτσι, εκτός από το… αντικείμενο των ονείρων τους, και τους ονειρευόμενους ολιγάρχες – έναν, τουλάχιστον, εξ αυτών. 

Σύμφωνα με το συγκεκριμένο δημοσίευμα της συγκεκριμένης εφημερίδας, η συγκεκριμένη δημοσκόπηση της συγκεκριμένης εταιρίας (σ. σ.: Metron Analysis) για το συγκεκριμένο κανάλι «επιβεβαιώνει την τάση διαμόρφωσης ενός νέου δικομματισμού – ή της επιστροφής ενός παλαιού – που καθιερώνει ως βασικούς αντιπάλους του πολιτικού σκηνικού τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ»…

Η «επιβεβαίωση» της «τάσης διαμόρφωσης ενός νέου δικομματισμού – ή της επιστροφής ενός παλαιού» τεκμηριώνεται από τον αναλυτή των ποιοτικών στοιχείων της δημοσκόπησης ως εξής: «το ΠΑΣΟΚ, μετά τις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του, εμφανίζεται το πλέον ενισχυμένο στη συσπείρωσή του κόμμα, με 87,8%. Σε επίπεδο εισροών ψηφοφόρων, προς το ΠΑΣΟΚ μετακινείται το 14,3% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 5,1% των απωλειών της ΝΔ. Το δεύτερο ποσοστό διαψεύδει την ανάλυση ότι η ΝΔ χάνει έδαφος κυρίως προς τα δεξιά της, αφού η αντίστοιχη εκροή προς την Ελληνική Λύση είναι στο 1,7% και στη Φωνή Λογικής στο 3,3%...».

Εν κατακλείδι, σε απλά ελληνικά, ο αναλυτής μάς λέει…, χωρίς να το λέει, ότι η άνοδος του ΠΑΣΟΚ (σ. σ: στο 18,8% ) που συνιστά την επιστροφή στο μεταπολιτευτικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, δεν οφείλεται αποκλειστικά στην εισροή ψηφοφόρων από τον συντετριμμένο ΣΥΡΙΖΑ του Φάμελλου, ούτε και στην πτώση της ΝΔ (σ. σ: στο 28,2%) του Μητσοτάκη, αλλά στη… συσπείρωση που προκαλεί η εκλογή Ανδρουλάκη στην ηγεσία του κόμματος!..  

 Μάλιστα… Τα όνειρα των ολιγαρχών για επιστροφή στο δίπολο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, που λέγαμε, πακεταρισμένα σε μια «φωτογραφία της στιγμής», μια δημοσκόπηση. Στην πραγματικότητα, βιώνουμε μια κατάσταση απίστευτης κοινωνικοπολιτικής αστάθειας με συμπτώματα ακραίας οικονομικής και υγειονομικής ανασφάλειας, με το πολιτικό σκηνικό να συντίθεται από ένα πλήθος αποσυνθετικών μεταβολών και εκκρεμοτήτων στον χώρο των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης:

● Η Ν.Δ. παρά τον κλονισμό της από την τεράστια κυβερνητική φθορά που, σύμφωνα με τις μετρήσεις, «έχει αφαιρέσει το 40% της εκλογικής της δύναμής» (από το 41% έχει πέσει στο 25+/-%, σύμφωνα με τους δημοσκόπους), τις εσωκομματικές συγκρούσεις, την αμφισβήτηση του  προέδρου της από Σαμαρικούς και Καραμανλικούς βουλευτές και την διαγραφή Σαμαρά, διατηρείται σταθερά πρώτο – σε εκτίμηση ψήφων – κόμμα, σε απόσταση ασφαλείας 8 – 10 μονάδων κατά μέσον όρο από το αμέσως επόμενο.

● Το ΠΑΣΟΚ, από μια ευνοϊκή για αυτό συγκυρία (σ. σ: τα αντιδημοκρατικά – διαλυτικά γεγονότα στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και την ανεξαρτητοποίηση αρκετών βουλευτών του), βρέθηκε «αντ’ αυτού» στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο η συσπείρωση που πέτυχε, λόγω της σχετικής ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και της εκλογής Ανδρουλάκη στην ηγεσία του, δεν πείθει ότι μπορεί να σταθεροποιηθεί ως δεύτερος πόλος εξουσίας απέναντι στη ΝΔ του Μητσοτάκη, ενώ,  σύμφωνα με το ρεπορτάζ, αντιμετωπίζει ήδη εσωκομματικά προβλήματα που υπονομεύουν την προγραμματική διαφοροποίησή του απ’ αυτήν.  

● Ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδυναμωμένος και απαξιωμένος όσο ποτέ, είναι ζήτημα εάν θα καταφέρει ποτέ να ανακτήσει, ίχνη έστω, της πάλαι ποτέ αξιοπιστίας του. Προς το παρόν, χαμένος στο μικροκομματικό του… σύμπαν «προσπαθεί να διαχειριστεί τα… διακριτά μοντέλα πολιτικών μεταξύ των κεντρικών στελεχών του, που άλλοτε οδηγούν σε δημιουργικές συνθέσεις και άλλοτε σε εντάσεις και νέες εσωκομματικές συγκρούσεις», όπως περιγράφει, σε πρόσφατη ανάλυσή του, γνωστός δημοσκόπος της MARC.

● To ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ του Κασσελάκη οργανώνεται με   δυναμικό ενθουσιασμό στο παρασκήνιο, έχοντας ως βασικό μέλημα τη σύσταση κοινοβουλευτικής ομάδας που θα το αντιπροσωπεύσει στη Βουλή των Ελλήνων. Με τους επικοινωνιολόγους (μεταξύ των οποίων και ο… πολύς Αμερικανός κ. Γκρίνμπεργκ) να εκτιμούν ότι «αν ο κ. Κασσελάκης κινηθεί με συνέπεια στον χώρο μιας σύγχρονης, φιλελεύθερης και «ακτιβιστικής» κεντροαριστεράς, θα έχει δυναμική για διψήφιο ποσοστό στις εθνικές εκλογές.

Ακολουθούν ή προηγούνται, αριστερά ή δεξιά τους, οριζοντίως ή… καθέτως, οκτώ ακόμα σταθερά ή ασταθή κοινοβουλευτικά κόμματα, συνθέτοντας αυτό το  σκηνικό «αποσυνθετικών μεταβολών και εκκρεμοτήτων στον χώρο των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης», που λέγαμε – ένα πολιτικό σκηνικό κινούμενης άμμου: με τα ποσοστά των δυο πρώτων κομμάτων της παρούσης συγκυρίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) να μην αθροίζουν ούτε καν το 45% της πάλαι ποτέ «αυτοδυναμίας», σαρκάζοντας τα συστημικά όνειρα επιστροφής στο δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. 

  

 

Τελευταία έξοδος, Σωκράτης Φάμελλος: μια ματιά στις πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ

Το ντροπιαστικό τέλος του κυβερνητικού πόλου της Αριστεράς και η τραγική απαξίωση του Αλέξη Τσίπρα

 

Γράφει ο Νίκος Ταγκρής 

Τη νύχτα που ο εξοστρακισμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης και οι 2000 εκλογικοί αντιπρόσωποι της επιρροής του έτρωγαν πόρτα στο Γκάζι, τα τελευταία υπολείμματα του τέως κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αμπαρωμένα στο μπουζουξίδικο – πρώτο τραπέζι πίστα ο Ματζουράνης κι η κομπανία του – γλεντοκοπούσαν ποδοπατώντας την Αριστερά και τη Δημοκρατία. Κλείνοντας έτσι, με τον πιο ντροπιαστικό τρόπο, την παρένθεση στο πολιτικό έπος «πρώτη φορά Αριστερά»…  

«Τελευταία έξοδος: Σωκράτης Φάμελλος», θα τιτλοφορούσε τον επίλογο της εν λόγω τραγικωμωδίας ο ευφάνταστος σεναριογράφος. Τίτλος που, σε δημοσιογραφική μετάφραση, σημαίνει την οριστική έξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από την χορεία των κυβερνητικών κομμάτων, κάτι που τεκμηριώνεται και από τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την ανάδειξη του κ. Φάμελλου στην προεδρία του κόμματος. Από την μέτρηση της Interview της περασμένης Τρίτης, π.χ., η οποία έδινε 4,3% στον ΣΥΡΙΖΑ της κοινοπραξίας Φάμελλου – Πολάκη, τοποθετώντας τον στην 7^η θέση των προτιμήσεων του εκλογικού σώματος. Κάτω από το νεοσύστατο «Κίνημα Δημοκρατίας» του Στέφανου Κασσελάκη, που έκανε… πρεμιέρα με ένα αξιοπρεπές 7% – δίπλα στα τρία κοινοβουλευτικά αδερφάκια του, που προήλθαν από τις διαδοχικές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, και κινούνται στα όρια του +/- 3% .

Εν τέλει, οι "αριστεροί" κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, όπως διαμορφώνονται μετά την τελευταία (ας ελπίσουμε!..) διάσπαση –  σύμφωνα με την μέτρηση της Interview, πάντα – καταγράφουν… αυτοκριτικά, κατά κάποιο τρόπο, το τέλος της κυβερνητικής ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ως εξής: Κίνημα Δημοκρατίας (Κασσελάκης): 7% / ΣΥΡΙΖΑ: 4,3% (από 6,6%) / Πλεύση Ελευθερίας: 3,5% (από 3,8%) / ΜέΡΑ25: 3% (από 3,5%) / Νέα Αριστερά: 2,5% (από 3%). Που πάει να πει, δέκα χρόνια κομμάτια και θρύψαλα, αποσύνθεση, συντριβή…

Καθόλου παράξενο… Αρκεί μια φευγαλέα ματιά στις πίσω του σελίδες, για να δούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ ως κόμμα: Συγκροτήθηκε ως εγχείρημα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς – ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε κόμμα. Στην πράξη, ωστόσο, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος. Με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία…

Έτσι, μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του κόμματος, όλα τα προηγούμενα χρόνια (ιδιαίτερα όσο η κυβερνητική εξουσία ερχόταν πιο κοντά – κι ακόμα αργότερα, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα και μετά απ’ αυτήν, ως την έξοδό του από την ηγεσία του κόμματος), απεδύετο σε μια προσπάθεια επικράτησης του μικρού μαγαζιού του καθενός: όπου, ο καθείς και η… τάση του, θεωρούσαν ότι είχαν την πιο έγκυρη προσέγγιση στο πώς κλίνεται το επίθετο «αριστερός».

Συνοπτικά, ξεφυλλίζοντας τις πίσω σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στους τίτλους δυό βασικών κεφαλαίων της πολιτείας του:

1) Καμιά επαφή με την πραγματικότητα: Δογματικά, με μια ιδιοκτησιακή αίσθηση για το «κόμμα» κρυμμένη στην αποθήκη απωθημένων τους, τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα», αργότερα την «Ομπρέλα» και τους «53+» και εσχάτως τους «87+») δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος, στο οποίο παρέμεναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, ή του «ΚΚΕ εσωτερικού» και των μεταλλάξεών του («ΑΚΟΑ», «ΣΥΝ» κλπ.) και να βγουν στον 21ο αιώνα: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.

2) Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν υπό την καχύποπτη… στήριξη ενός αδύναμου κομματικού κορμού ασύντακτων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων με ασταθή άκρα, αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα συντεταγμένων ιδεολογικών αποκλίσεων. Ακόμα και βουλευτές και υπουργοί πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι εκπρόσωποι των συντεταγμένων, αυτών, αποκλίσεων: ανήμποροι, τότε, να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των προοδευτικών Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», με τον τρόπο του φυσικού ηγέτη τους, και προέδρου του κόμματός τους, και πρωθυπουργού τους, Αλέξη Τσίπρα – ανήμποροι, τώρα, να προσλάβουν το χρονισμένο συλλογικό πολιτικό «θέλω» της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του νεοεκλεγέντος προέδρου τους Στέφανου Κασσελάκη για μια νέα, δημοκρατική, κυβερνητική Αριστερά…

Κάπως έτσι φτάσαμε στο… μπουζουξίδικο – πρώτο τραπέζι πίστα ο Ματζουράνης κι η κομπανία του – με τα τελευταία υπολείμματα της παρέας του Τσίπρα να γλεντοκοπούν ποδοπατώντας την Αριστερά και τη Δημοκρατία: ποδοπατώντας, συντρίβοντας, διαλύοντας εις τα εξ ων συνετέθη επί της ουσίας, τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και της παρέας του… 

Υ.Γ: Το τραγικό είναι ότι το οριστικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ως πόλου κυβερνητικής εξουσίας σφραγίζεται με την πολιτική απαξίωση του ηγέτη – δημιουργού του, λόγω της… «ηχηρά σιωπηλής» συμμετοχής του στην «πραξικοπηματική» έκπτωση Κασσελάκη, αλλά και στα «σταλινομαφιόζικα» συνεδριακά παρατράγουδα στο… μπουζουξίδικο, προφανώς: ποιοτικό εύρημα της δημοσκόπησης της Interview που προαναφέρουμε, αποκαλύπτει ότι «7 στους 10 ερωτώμενους απαντούν πως μια ενδεχόμενη επιστροφή του κ. Τσίπρα στην ενεργό πολιτική δεν θα προκαλούσε καμιά αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό»…

Ο Μητσοτάκης, ο Τράμπ, ο Σαμαράς, κι «αυτό το τσογλανάκι ο Τσίπρας»…

Οι στυγνοί επαγγελματίες – πολιτικοί του 21^ου αιώνα, "σκοτώνουν" πολίτες και πολιτική

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Πολλοί λένε ότι ο Σαμαράς την έπεσε με τον τρόπο που την έπεσε («τόσο χοντρά!») στον Μητσοτάκη, ακριβώς για να διαγραφεί. Πιστεύει, λένε, ότι είναι  η τελευταία ευκαιρία του να πάρει τη ρεβάνς. Όχι μόνο από τον Μητσοτάκη που τον θεωρεί ούτε λίγο ούτε πολύ… «εθνοπροδότη» και φοβερό «πουλητάρι», αλλά και «από αυτό το τσογλανάκι  τον Τσίπρα», που «κατάφερε να τον ανατρέψει και να μην τον αφήσει να ολοκληρώσει τη δουλειά»…

Την τετραετία εννοούν, προφανώς, αλλά η πολιτική στην εποχή μας, ακόμα και  στο υψηλότερο επίπεδο – το επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας, δεν είναι πια παρά μια «δουλειά», ένα επάγγελμα: «Η πολιτική, αντί να εξελιχθεί σε αποδέσμευση» όπως ελπιζόταν μετά την πτώση του Τείχους και την κατάρρευση των ιδεολογιών, «έγινε φανατική και στενόμυαλη δέσμευση, άρνηση κάθε κριτικής και αμφι­σβήτησης - μια απεχθής εργασία, μια δουλειά», παρατηρούσε 34 χρόνια πριν, ο Ευγένιος Ιονέσκο…  

Σωστά: ο Μητσοτάκης, πιεσμένος ασφυκτικά το τελευταίο τετράμηνο από την καταιγιστική εσωκομματική αμφισβήτηση της συνιστώσας Σαμαρά, «εργαλειοποίησε» την συνέντευξή του στην Καθημερινή και τον… απέλυσε πριν προλάβει να τον φθείρει τελειωτικά, να τον  ανατρέψει, να του πάρει τη δουλειά!.. Αλλά και ο άλλος, «φοβερό γατόνι», λέει, είχε προβλέψει την «απόλυσή» ως πιθανή εξέλιξη και είχε έτοιμη την εναλλακτική: «ο Αντώνης Σαμαράς έχει συνάψει ήδη πολιτικό συμβόλαιο με την Αφροδίτη Λατινοπούλου και θα συμπορευθεί με τη «Φωνή Λογικής» – είτε ως φανερός, είτε ως σκιώδης αρχηγός – για να σαλπίσει την έφοδο του τραμπισμού στην Ελλάδα»…

Το αποκαλύπτει μια αξιόπιστη ρεπόρτερ ενός αξιόπιστου εντύπου αλλά δεν το πιστεύω, χωρίς να παίρνω όρκο ότι δεν θα το κάνει. Προκειμένου να μη μείνει… άνεργος κατ’ αρχήν, παρ’ ότι διανύει ηλικία συνταξιούχου. Βλέπετε, το επάγγελμα του πολιτικού στον 21ο αιώνα δεν έχει συνταξιοδοτικά όρια: ο Ντόναλντ Τραμπ για παράδειγμα, στα 78 του – πέντε χρόνια μεγαλύτερος απ’ τον Σαμαρά,    μια χαρά τα κατάφερε να βρει δουλειά. Και μάλιστα ως δεύτερη φορά Πρόεδρος των ΗΠΑ…

Πρόεδρος – εκδικητής αυτή τη φορά, με εξασφαλισμένη τη δύναμη να πραγματώσει τις δεδηλωμένες προθέσεις του, να επιτεθεί μετωπικά, δηλαδή, στους εχθρούς του και να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανε την πρώτη του φορά στο… επάγγελμα: «Αυτή τη φορά θα διορίσει μόνο ΠΙΣΤΟΥΣ στην αφεντομουτσουνάρα του, προβλέπει ο Ελληνοαμερικανός φίλος, καθηγητής του Στάνφορντ, Νικ Αρβανιτίδης: «Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αφού θα κάνει ό,τι υποσχέθηκε προεκλογικά  ότι θα κάνει, αρκεί οι «πιστοί» να μην είναι τόσο «πιστοί» και τόσο…. κατάλληλοι για τη δουλειά, όσο ο Pete Hegseth  (σ. σ: ένας πρώην βετεράνος στρατιωτικός του σκοινιού και του παλουκιού και νυν… παρουσιαστής και πολιτικός σχολιαστής τύπου Αυτιά στο Fox News) τον οποίο προτίθεται να διορίσει υπουργό Αμύνης – υπεύθυνο για τη διαχείριση ενός προϋπολογισμού της τάξης του τρισεκατομμυρίου δολαρίων και 3 εκατομμυρίων υπαλλήλων», σαρκάζει. Ή όσο ο Matt Gaetz (σ. σ: ένας κατηγορούμενος για εμπορία παιδιών, trafficking και βιασμό ανηλίκου δικηγόρος) τον οποίο προτίθεται να διορίσει υπουργό Δικαιοσύνης», προσθέτει απηυδισμένος…

Απηυδισμένος όσο και η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών (στο 70% τους υπολογίζουν οι μετρήσεις) από τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες και ηγετίσκους όλων των κομμάτων. Οι οποίοι, ξεχνώντας ότι η πολιτική είναι ύψιστο εθελοντικό λειτούργημα,  συμπεριφέρονται σαν στυγνοί επαγγελματίες, ξεπουλώντας ψυχή και σώμα, προκειμένου να μην χάσουν το παντεσπάνι (τους παχυλούς μισθούς) που τους εξασφαλίζει η «δούλεψή» τους στις κυβερνήσεις και στα κόμματα: τα «μαγαζιά» τους, όπως, θρασύτητα τα αποκαλούν off the record, ακόμα και οι τελευταίοι εναπομείναντες υποψήφιοι πρόεδροι του αποδεκατισμένου ΣΥΡΙΖΑ…      

Στυγνοί επαγγελματίες πολιτικοί –  ελέω Τσίπρα θρονιασμένοι στην κορυφή στο παρελθόν, όταν «ανθίστηκαν» ότι ο Κασσελάκης, έχοντας την πλειοψηφία των μελών, θα τους «πάρει το μαγαζί», τον καθάρισαν!.. Με συνοπτικές πραξικοπηματικές διαδικασίες σταλινικού τύπου!.. Τώρα ξεμαλλιάζονται σαν  τις γριές γειτόνισσες της ξέψυχης μαντάμ Ορτάνς (σ σ: στον «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη), ποιος απ’ τους τέσσερις θ’ αρπάξει την χηρεύουσα προεδρική καρέκλα του εξαϋλωμένου… «μαγαζιού» της Πλατείας Κουμουνδούρου…    

Βλέπετε, η πολιτική στην εποχή μας, ακόμα και στο υψηλότερο επίπεδο – το επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας, δεν είναι πια παρά μια «δουλειά», ένα επάγγελμα: ένας παράλογος αγώνας για την εξουσία και το χρήμα, που κινητοποιεί και μονοπωλεί όλες τις δυνάμεις του σύγχρονου ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρ­χει πια ιδεολογία, ούτε φιλοσοφία, ούτε τέχνη –  ακόμα και η επιστήμη, στα ψευδώνυμα «δημοκρατικά» καθεστώτα του παρόντος, έχει υπο­ταχθεί στην πολιτική: ζούμε σ' ένα χάος με το οποίο κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, ένα χάος στο οποίο δρουν και σοβούν οι ταπεινότερες, οι πιο υλικές και ανόσιες στην τύφλωσή τους, άλογες δυνάμεις.