Η «Ανταρσία των 11», η «Ανταρσία των «87+» και η… «Ανταρσία του Μπάουντι»

Μια σκωπτική σύγκριση επί της ουσίας των... έργων που εξελίσσονται στα κομματικά παρασκήνια ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ο τίτλος «Η ανταρσία των 11», που αναβόσβηνε στις βιτρίνες των ειδησεογραφικών σάιτ τις προηγούμενες μέρες και αφορούσε την «επανάσταση των 11 βουλευτών της ΝΔ κατά του προέδρου του κόμματός τους», μου θύμισε την χολιγουντιανή ταινία των ‘60s «Η Ανταρσία του Μπάουντι», με τους  Μάρλον Μπράντο και Τρέβορ Χάουαρντ. Όχι ότι ο πρωταγωνιστής της «Ανταρσίας των 11» της ΝΔ, Μάριος Σαλμάς, μοιάζει με τον κινηματογραφικό πρωταγωνιστή της «Ανταρσίας του Μπάουντι» Μάρλον Μπράντο ή ότι ο κυβερνήτης του σκάφους της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης,  μοιάζει με τον κινηματογραφικό κυβερνήτη του «Μπάουντι», Τρέβορ Χάουαρντ. Ούτε καν…  

Οι ομοιότητες της «Ανταρσίας του Μπάουντι» με την «Ανταρσία των 11» της ΝΔ είναι επί της ουσίας του… έργου. Πρόκειται για δυό ορμέμφυτες «ανταρσίες» που, με διαφορά 235 ετών, εκφράστηκαν από δυο ομάδες (κληρωτών ή εκλεγμένων, αδιάφορο) μισθοφόρων, ενάντια στην πανομοιότυπη σκληρότητα των κυβερνητών τους: η πρώτη στις 28 Απριλίου 1789, από ομάδα αγανακτισμένων ναυτών του ιστιοφόρου του Βρετανικού  Βασιλικού Ναυτικού «HMS Bounty» κατά του κυβερνήτη του πλοίου Γουίλιαμ Μπλάι –, η δεύτερη στις 17 Σεπτεμβρίου 2024 από ομάδα αγανακτισμένων βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, κατά του κυβερνήτη της Ελληνικής Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η σκληρότητα του κυβερνήτη του σκάφους της ΝΔ απέναντι στην κοινοβουλευτική του ομάδα, σκληρότητα που οδήγησε στην «ανταρσία των 11» και τη διαγραφή του… αντάρτη βουλευτή Μάριου Σαλμά, περιγράφεται αριστοτεχνικά από τον εξαίρετο πολιτικό ρεπόρτερ – αναλυτή Μανώλη Κοττάκη*:  «Στο μυαλό του, (σ. σ: στο μυαλό του Μητσοτάκη, εννοεί), οι βουλευτές αυτά τα χρόνια είχαν ως αποστολή να ψηφίζουν τα πάντα και να τον υπερασπίζονται προσωπικώς», γράφει ο Μ.Κ., και κολλητά αποκαλύπτει ότι «Στο Μαξίμου υπάρχει ειδικός μετρητής που καταγράφει πόσες φορές λέει ένας βουλευτής το επώνυμο «Μητσοτάκης» στις δημόσιες παρεμβάσεις του» και    «Ουαί και αλίμονο αν το ξεχάσει». Ακολούθως, χωρίς… κουκούλα, μας «δίνει» τον «μετρητή»: «Ο εκάστοτε Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδος έχει τον ρόλο του «ντόμπερμαν», όχι της μάνας του λόχου»!..

«Βουλευτής, ακόμη, θυμάται ότι ο νυν Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, Σταύρος Καλαφάτης, του απαγόρευσε να καταθέσει ερώτηση για την Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως», προσθέτει ο Μ.Κ. Και, χωρίς ανάσα, συνεχίζει το σφυροκόπημα: ● Ουαί και αλίμονο σε όποιον δεν χειροκροτούσε με πάθος τον κύριο Μητσοτάκη στις προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις στο Κοινοβούλιο» ● Στις πιο δύσκολες στιγμές του, πετάγονταν όρθιοι ως κεκράκτες οι ακροβολισμένοι στα μπροστινά έδρανα θαυμαστές του, βουλευτές κύριοι Διονύσης Χατζηδάκης και Απόστολος Βαζυρόπουλος, και παρέσυραν ως ελατήριο όλους όσοι ήταν πίσω τους στο όρθιο χειροκρότημα ● Όποιος χειροκροτούσε καθήμενος, έδινε στόχο ● Οι καταπιεσμένοι έπνιγαν τον πόνο τους σε κλειστά δείπνα σε διαμερίσματα του Κολωνακίου, ανά δέκα, χωρίς κινητά με τον φόβο των υποκλοπών πάνω από το κεφάλι τους!..

Εντάξει, εδώ γελάμε με το υποχθόνιο χιούμορ του γραφέα, αλλά δεν θα τους λυπηθούμε κιόλας. Σιγά την… καταπίεση!..  Οι ναύτες της ανταρσίας του Μπάουντι, σε αντίθεση με τους… καταπιεσμένους χειροκροτητές του Μητσοτάκη, ούτε σε κλειστά δείπνα στο Κολωνάκι έπνιγαν τον πόνο τους, ούτε κινητά τηλέφωνα – παγιδευμένα, έστω, με predator – διέθεταν, ούτε σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο είχαν: μόνο μπαλαούρο, σκορβούτο και παραδειγματικά, επί του καταστρώματος, μαστιγώματα...

Μυθοπλαστικώ και δημοσιογραφικώ δικαίω, λοιπόν, η ομοιότητα της «Ανταρσίας του Μπάουντι» του 1789 με την… «Ανταρσία των 11»του 2024. Στην πραγματικότητα – σύμφωνα και με τον εξαίρετο πολιτικό ρεπόρτερ – αναλυτή Μ.Κ. επαναλαμβάνω – οι «11 αντάρτες της ΝΔ» δεν είναι 11, αλλά καμιά ογδονταριά… plus, πολλοί εκ των οποίων είναι   βαθύτατα δυσαρεστημένοι «μητσοτακικοί» βουλευτές. Οι οποίοι, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια κομματικής νομιμοφροσύνης, δεν έχουν καμία διάθεση να συμπράττουν στις έσχατες πολιτικές του Μητσοτάκη που, στη γλώσσα της πολιτικής διπλωματίας, «μεταλλάσσουν επί εκλογική ζημία την επιρροή της παράταξης στην ελληνική κοινωνία»…

Πράγμα που, στη γλώσσα της υπαρξιακής κοινοβουλευτικής συλλογιστικής, σημαίνει οριστική πτώση από το 41% στο 24 ή στο 23 ή στο 22% και πιο κάτω, οριστική απώλεια της αυτοδυναμίας, δηλαδή, και αμφισβητούμενη κυβερνησιμότητα!.. Μια εξέλιξη που κάνει τους… μεροκαματιάρηδες βουλευτές της ΝΔ να βιώνουν τον εφιάλτη μιας ενδεχόμενης απώλειας της έδρας τους. Να ζουν υπό το φάσμα της ανεργίας, δηλαδή. Χωρίς ούτε καν… κλειστά δείπνα στο Κολωνάκι, ούτε καν παγιδευμένα με predator κινητά, ούτε καν σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο…

Εξ ου και η εξέγερση ενάντια στον Μητσοτάκη και τις πολιτικές του. Η «ανταρσία των 11», όπως την… συνόψισε η τεχνητή δημοσιογραφική νοημοσύνη των ψηφιακών μέσων: Καμιά σχέση λοιπόν με την κινηματογραφική «Ανταρσία του Μπάουντι»!.. 

ΥΓ: Καμιά σχέση με την «Ανταρσία του Μπάουντι» δεν έχει και η «Ανταρσία των 78+», παρά την τιτλοφορική απόπειρα ουκ ολίγων ψηφιακών μέσων τεχνητής νοημοσύνης να την… συνδέσουν μαζί της: ακόμα κι αν δεχτούμε ως ανταρσία την κίνηση των «78+», η ανταρσία τους, επί της ουσίας του… έργου, είναι ανταρσία κακόβουλη από έναν μικρό αριθμό βαθμοφόρων μισθωτών του πληρώματος του ιστιοφόρου    «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ», ενάντια στην πλειονότητα των 150.000 μελών του και του κυβερνήτη του Στέφανου Κασσελάκη. Στόχος τους η πειρατική  αρπαγή του ιστιοφόρου και η εκμετάλλευσή του προς ίδιον όφελος, ακόμα κι αν το ιστιοφόρο πέσει στα βράχια. Ή καταντήσει… ψαρόβαρκα: η συνέχεια επί της οθόνης των… βοθροκάναλων.

*Αποσπασματική αδημοσίευση από το periodista.gr        

Μιλούν οι αριθμοί: ο… «έκπτωτος» επανέρχεται μετά βαΐων και κλάδων

Ακαταμάχητο το πλειοψηφικό «θέλω» των μελών να συντηρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως πόλος διεκδίκησης της εξουσίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αν είναι αλήθεια ότι ο… «έκπτωτος» θα ανακοινώσει  την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το Σαββατοκύριακο, αν στο διαδικαστικό μεσοδιάστημα – μέχρι να στηθούν οι κάλπες –  δεν καταφέρουν να την μπλοκάρουν οι μηχανισμοί των «87» plus με τα δημόσια ή παρασκηνιακά γκεμπελικά – σταλινικά τεχνάσματά τους, αν η εκλογή προέδρου γίνει αδιαμεσολάβητα από τη   βάση (σ. σ: από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος, όπως ορίζει το καταστατικό), αν ικανός αριθμός μελών καταφέρει να φτάσει ενεργός στις κάλπες (αν δεν έχει μπαφιάσει, εννοώ, αν δεν έχει πάθει πολιτικό collapsus  εξαιτίας της αβάσταχτης καμαρίλας του εναπομείναντος στελεχικού συριζέϊκου «είναι») , τότε…

Τότε, ο… «έκπτωτος», ο Στέφανος Κασσελάκης, αν δεν καταλάβατε ή κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε, θα επανέλθει (μετά βαΐων και κλάδων, λένε οι υποστηρικτές του) στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!.. Το λένε οι αριθμοί: πρώτα απ’ όλα οι πλειοψηφικοί αριθμοί των μελών του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ όλης της επικράτειας, που με ένα πλήθος ανακοινώσεων Νομαρχιακών Επιτροπών και Ο.Μ. (σ. σ: οργανώσεων βάσης) καταγγέλλουν ως «πραξικοπηματική» την καθαίρεση Κασσελάκη και δηλώνουν τη στήριξή τους στον εκλεγμένο «από την πλατιά βάση των 135.000  μελών με ποσοστό 56% πρόεδρο του κόμματός τους…

Κι ύστερα οι αμείλικτοι αριθμοί των δημοσκοπήσεων, όπως της πλέον πρόσφατης της Alco για τον Alpha. Όπου, στο ερώτημα «με ποιον πρόεδρο πιστεύετε ότι θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να αυξήσει την πολιτική και την κοινωνική του επιρροή και να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα στις επόμενες εθνικές εκλογές», επιλέχθηκε μεταξύ των ψηφοφόρων του κόμματος ο Στέφανος Κασσελάκης με 31%, ένα συντριπτικό για όλους τους πιθανούς αντιπάλους του (ακόμα και για τον Τσίπρα)  ποσοστό. Ακολουθούν ο Αλέξης Τσίπρας με 15%, ο Σωκράτης Φάμελλος με 9% ο Νίκος Παππάς με 7%, ο Παύλος Πολάκης με 6%, και η Όλγα Γεροβασίλη με 4%.

Το «γιατί» αυτής της  συντριπτικής εμμονής της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ Κασσελάκη (ακόμα και με αντίπαλο τον Τσίπρα) αποδίδεται από τους εκλογικούς αναλυτές στο υψηλό αίσθημα αυτοσυντήρησης  των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ως μελών και ψηφοφόρων ενός εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος. «Το ακαταμάχητο πολιτικό τους “θέλω” να συντηρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ως πόλος διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας απέναντι στο στυγνό νεοφιλελεύθερο καθεστώς Μητσοτάκη», όπως λένε: Πιστεύουν ότι οι τελευταίες τραγελαφικές εξελίξεις, με τους «87 plus», απαξίωσαν και τα τελευταία εναπομείναντα επώνυμα στελέχη του κόμματός τους – μαζί τους και τον Τσίπρα – και ότι ο μόνος που μπορεί να το αλλάξει, να το εκσυγχρονίσει και να το δυναμώσει, ώστε να καταφέρει να διεκδικήσει με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία στις επόμενες εκλογές, είναι ο… «έκπτωτος», Στέφανος Κασσελάκης. 

Οι εκλογικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι το συγκεκριμένο «αίσθημα - κριτήριο» αυτοσυντήρησης εγείρεται και πρυτανεύει  σε όλα τα διευρυμένα εκλεκτορικά σώματα μελών και ψηφοφόρων των κυβερνητικών κομμάτων της τελευταίας 35ετίας, στις περιπτώσεις «εσωκομματικών εκλογών» για την ανάδειξη των προέδρων τους. Ότι το συγκεκριμένο «αίσθημα - κριτήριο» είναι αλάνθαστο και, πάντως,  ασφαλέστερο από αυτό των στενών κομματικών εκλεκτορικών οργάνων (Κεντρικές Επιτροπές κ.α.), ενώ συνήθως επικρατεί επ’ αυτών.

Για του λόγου το ασφαλές, προτείνουν ιστορικά παραδείγματα, όπως  το «αίσθημα κριτήριο» που επικράτησε τον Ιούνιο του 1996 στο 4^ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όταν ο Κώστας Σημίτης, με ποσοστό 53,77%   επικράτησε του Άκη Τσοχατζόπουλου, ο οποίος, ενώ στον στενό κομματικό πυρήνα ήταν το φαβορί, μειοψήφησε με 46,23% . Ή το «αίσθημα – κριτήριο» που επικράτησε στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου 2007  (σ σ: στις εκλογές ψήφισαν 738.078 φίλοι και μέλη του κινήματος), όταν ο Γιώργος Παπανδρέου λαμβάνοντας το 57% των ψήφων κατατρόπωσε τον Ευάγγελο Βενιζέλο που έλαβε μόλις το 38,5%. Ή το «αίσθημα – κριτήριο» που επικράτησε τον Μάρτιο του 1997 στο 4^ο Συνέδριο της ΝΔ, όταν ο Κώστας Καραμανλής συνέτριψε τους Μ. Έβερτ, Γ. Σουφλιά και Β. Πολύδωρα με 69,16%. Ή το «αίσθημα – κριτήριο» που επικράτησε στις εσωκομματικές της ΝΔ στις  20 Δεκεμβρίου 2015, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης  με 52,43%  (173.297 ψήφους) επικράτησε του αντιπάλου του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και, εν κατακλείδι, σημειώνουν ότι σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, οι εκλεγέντες πρόεδροι διεκδίκησαν με επιτυχία την κυβερνητική εξουσία στις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν της εκλογής τους

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, αν είναι αλήθεια ότι ο… «έκπτωτος» θα ανακοινώσει  την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το Σαββατοκύριακο, αν στο διαδικαστικό μεσοδιάστημα – μέχρι να στηθούν οι κάλπες –  δεν καταφέρουν να την μπλοκάρουν οι μηχανισμοί των «87» plus με τα δημόσια ή παρασκηνιακά γκεμπελικά – σταλινικά τεχνάσματά τους, αν η εκλογή προέδρου γίνει αδιαμεσολάβητα από τη   βάση (σ. σ: από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος όπως ορίζει το καταστατικό), αν ικανός αριθμός μελών καταφέρει να φτάσει ενεργός στις κάλπες (αν δεν έχει μπαφιάσει, εννοώ, αν δεν έχει πάθει πολιτικό collapsus  εξαιτίας της αβάσταχτης καμαρίλας του εναπομείναντος στελεχικού συριζέϊκου «είναι»), τότε…

Τότε ο… «έκπτωτος», ο Στέφανος Κασσελάκης, αν δεν καταλάβατε ή κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε, θα επανέλθει (μετά βαΐων και κλάδων λένε οι υποστηρικτές του) στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ!..

Ζούμε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ-Τσίπρα, ως εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος

 

 Έρμαια στο καθεστώς Μητσοτάκη οι Έλληνες μετά την πραξικοπηματική αποπομπή Κασσελάκη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Τα απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι του, οι ανιδιοτελείς κεντροαριστεροί πολίτες, όσοι είδαν από απόσταση τα δραματικά εσωκομματικά κομματικά δρώμενα στην σύνοδο της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, τα είδαν όπως έβλεπε ο Αντονέν Αρτώ το αληθινό θέατρο: Σαν πανούκλα!... «Το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα», έλεγε ο μεγάλος θεατράνθρωπος, «όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων»…

 

Έτσι, τα απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οι ψηφοφόροι του, οι ανιδιοτελείς κεντροαριστεροί πολίτες είδαν σε ζωντανή σύνδεση  το ξεμπρόστιασμα όλων των διεστραμμένων δυνατοτήτων του νου της ομάδας των 136 μελών της Κ.Ε. (σ. σ: των«87» της λεγόμενης «φρουράς του Τσίπρα» και των 49 ακολούθων της) να καθαιρέσουν τον εκλεγμένο ΠΡΟΕΔΡΟ τους: «Αδίστακτα, αντιδεοντολογικά, πραξικοπηματικά, θεωρώντας εαυτούς ανώτερους από τα μέλη του κόμματος που, με συντριπτική πλειοψηφία ( 56%), τον είχαν εκλέξει, μόλις 11 μήνες πριν», όπως σημείωνε γνωστό στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρώην σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα.

 

Δημοσιογραφικά, – όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένα, δηλαδή –   η αποπομπή του εκλεγμένου προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την Κ.Ε. του ίδιου του κόμματός του ήταν μια πρωτοφανής στα κομματικά χρονικά της μεταπολίτευσης παράνομη και καταχρηστική ενέργεια, μια ακραία αντιδημοκρατική εκτροπή. Όχι μόνο επειδή η Κ.Ε. που τον εμέμφθη και τον «καθαίρεσε» είναι όργανο εκλεγμένο από εκλεκτορικό σώμα του 2019 (αντιπροσωπεύει τον πρώην πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή), αλλά και επειδή, «η έγκριση της μομφής δεν σημαίνει αυτόματα την απομάκρυνση του Κασσελάκη από την προεδρία, αλλά την ανάγκη σύγκλησης συνεδρίου για την προκήρυξη νέας εκλογικής διαδικασίας», όπως δήλωσε ο καθηγητής Δημοσίου Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Ξενοφών Κοντιάδης. 

 

Έτσι, αναπόφευκτα, ακολούθησε η ομόφωνη καταγγελία της «πραξικοπηματικής καθαίρεσης Κασσελάκη» από την μεγαλύτερη συντονιστική  οργάνωση μελών του ΣΥΡΙΖΑ, την Νομαρχιακή Επιτροπή Αθήνας: «Πρόκειται για μια αντικαταστατική απόφαση», η οποία «προκαλεί την αποστροφή και την αγανάκτηση των χιλιάδων μελών του κόμματος που έδωσαν με αυταπάρνηση και κομματικό πατριωτισμό σκληρές μάχες για να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ όρθιο μετά την εκλογική κατάρρευση του 2023 και τη διαλυτική διάσπαση που ακολούθησε»…

 

Προσωπικά, σ’ αυτή την απίστευτης κομματικής βαρβαρότητας πράξη, είδα το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – το οριστικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ως εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος. Ό,τι ακολουθεί  δεν είναι παρά η επί της... διαδικασίας διάλυσης των κομματοδίαιτων περιτριμμάτων του. Βάζω στοίχημα ότι, μετά την αποπομπή Κασσελάκη, ακόμα και με επιστροφή Τσίπρα στην ηγεσία, η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας είναι όνειρο απατηλό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι με οποιονδήποτε απ’ τους άλλους διεκδικητές στην προεδρία, δεν είναι απίθανο, στις επόμενες εθνικές εκλογές να βρεθεί εκτός Βουλής. Δίπλα ή και… μαζί με τους «αποστάτες» της Ν.ΑΡ!..  

 

Το είχα γράψει στην εφημερίδα «Εποχή» μετά την πρώτη διάσπαση: ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «κόμμα» που δεν έστερξε να γίνει κόμμα πριν κυβερνήσει – βρέθηκε να κυβερνά με έναν ισχνό κορμό πολιτικά συντεταγμένων δυνάμεων στηριζόμενο σε ασταθή άκρα· αποτελούμενα από ένα υποκειμενικό συνονθύλευμα ασύντακτων ιδεολογικών αποκλίσεων, ανήμπορων να κατανοήσουν και να αναλύσουν την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα, να προσλάβουν το σύγχρονο συλλογικό πολιτικό «θέλω» των Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», να το εκφράσουν στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, της εφαρμοσμένης, δηλαδή, πολιτικής.

 

Το κατανόησε κατόπιν εορτής – μετά την ήττα του ’19 – ο Αλέξης Τσίπρας, και προσπάθησε να το διορθώσει. Αλλά… «καταργήθηκε, ισορροπώντας σε ένα κόμμα νοσηρό», όπως δήλωσε μετά την «αποπομπή» Κασσελάκη ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Πέτρος Παππάς: «Ο  Αλέξης Τσίπρας είχε μια σωστή ιδέα να δημιουργήσει μια μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη και αυτό ήταν το προσκλητήριό του. Προσπάθησε να το κάνει, αλλά είχε ένα κόμμα που οι λειτουργίες του δεν επέτρεψαν την πραγμάτωση αυτού του σχεδίου. Αναγκάστηκε ο ίδιος και το κόμμα έχασε τα ποσοστά του. Το ίδιο συνέβη και με τον επόμενο πρόεδρο (σ. σ: τον Στέφανο Κασσελάκη). Ένα κόμμα που λειτουργούσε με ομάδες, τάσεις, ανθυποτάσεις, που δεν αφήνουν το κόμμα να μετεξελιχθεί σε αυτό το οποίο θέλει η ελληνική κοινωνία».

 

Το κωμικοτραγικό είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή του… «αναγκασμένου» πρώην προέδρου στον «αναγκασμό» του τωρινού, αλλά αυτά θα τα γράψει η Ιστορία. Πραγματικά τραγικό, ωστόσο,    είναι το γεγονός ότι με την πραξικοπηματική ψήφιση της πρότασης μομφής των 87 της «φρουράς του Τσίπρα» και των 49   ακολούθων της,  δεν καθαιρέθηκε μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης (ενδιάμεσος στόχος) αλλά «έλαβε τέλος ο ίδιος ο ιστορικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως πόλου διεκδίκησης της εξουσίας απέναντι στο στυγνό νεοφιλελεύθερο καθεστώς» όπως σημείωσε στην επιστολή παραίτησής του από την Κ.Ε., ο καθηγητής Πολιτικης Επιστήμης Μενέλαος Γκίβαλος.

Διάσπαση No 2 live: Η... «φρουρά του Αλέξη» εν δράσει!..

Παρών – απών ο Τσίπρας από την σημερινή επιχείρηση εξοστρακισμού του Στέφανου Κασσελάκη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αφού λύσσαξαν όλο τον Αύγουστο στα social media και στα… «βοθροκάναλα», όπως οι ίδιοι τα αποκαλούν, σήμερα και αύριο – έναν χρόνο μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – θα τρώνε τις σάρκες τους στη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός τους, έτσι, χωρίς… πρόγραμμα, που έλεγε η αξέχαστη συνάδελφος Μαρία Ρεζάν…

«Ο καυγάς για το πάπλωμα», όπως έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου: «για τη σφραγίδα του κόμματος, από πρόσωπα που δεν υπηρετούν πολιτικές πλατφόρμες, αλλά προσωπικές ατζέντες, ευκαιριακές συμμαχίες, συμφεροντολογικούς μακιαβελισμούς, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Καυγάς μέχρις οριστικής εξόντωσης του Κασσελάκη, ολοκληρωτικής απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, πλήρους απομυθοποίησης του Τσίπρα».  

Ασφαλώς καταλάβατε, μιλάμε για τις έσχατες στελεχιακές φυλές αμφισβητιών του προέδρου του μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη. Τους επαγγελματίες «αριστερούς της βιτρίνας», όπως εύστοχα τους χαρακτήριζε ένας ξεχωριστός διαδικτυακός φίλος* σε προχθεσινή ανάρτησή του: «Ανέκαθεν ο πρώτος εχθρός των "αριστερών"  της βιτρίνας... ήταν το αδελφοκτόνο  μίσος  και η αμφισβήτηση  του ηγέτη, που απεχθάνονται σαν έννοια, διότι  πρέπει να αισθάνονται όλοι  ηγέτες... ή έστω, κλειδοκράτορες,  αλλιώς δεν υπάρχει...πρόοδος».

Ακριβώς: η «έσχατη στελεχιακή φυλή αμφισβητιών του προέδρου του μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ (σ. σ: οι «87»,  συνεπικουρούμενοι από κάποιους Πασοκογενείς, και κάποιους… «Πολακίστας» - αν υπάρχουν τέτοιοι) αμφισβητεί και υπονομεύει τον Κασσελάκη με την ψυχοτρόπο διάθεση που οι προηγούμενες (σ. σ: οι στελεχιακές φυλές των «53ών», των «Ομπρελίστας» και των άλλων  που, σήμερα, φυτοζωούν στη «Νέα Αριστερά») αμφισβητούσαν και υπονόμευαν τον Τσίπρα, εξαναγκάζοντάς τον να φύγει… Έναν χρόνο πριν…

Τότε, όταν έφυγε ο Τσίπρας (όταν παραιτήθηκε από την προεδρία του κόμματος, εννοώ), οι αντιδράσεις στον πολιτικό μικρόκοσμο της δημοκρατικής αριστεράς, θύμιζαν τις μέρες που «έφυγε» (που πέθανε, εννοώ) ο Έλβις Πρίσλεϊ: χιλιάδες οπαδοί και θαυμαστές του αρνήθηκαν και εξακολουθούν να αρνούνται πως «έφυγε» – αμέτρητες εικασίες  αμφισβήτησης της επίσημης εκδοχής της φυγής του εκδηλώθηκαν και εξακολουθούν να εκδηλώνονται στα social media: ευφάνταστα σενάρια με κοινή κατάληξη ότι «ο Αλέξης είναι παρών»!.. Ότι σύντομα θα επιστρέψει και θα λάμψει και πάλι, ως το υπέρτατο είδωλο της ελληνικής πολιτικής σκηνής…

Τώρα, ένα χρόνο μετά, πατώντας στα υπολείμματα της εν λόγω   υποφώσκουσας…  Τσιπρολαγνείας και εμφανιζόμενη ως… προπομπός της επιστροφής Τσίπρα, η έσχατη στελεχιακή φυλή αμφισβητιών, που λέγαμε (οι «87» και οι… συνεπίκουροι), αμφισβητεί και υπονομεύει  τον εκλεγμένο από την πλειονότητα των 150.000 μελών του ΣΥΡΙΖΑ νέο   πρόεδρο του κόμματός τους, Στέφανο Κασσελάκη. Στόχος, ο οριστικός εξανδραποδισμός του με… δημοκρατικές διαδικασίες: σήμερα – αύριο, κατά τη διάρκεια της συνόδου της Κεντρικής Επιτροπής…  

Θα το πετύχουν; Όχι, λένε τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που, κατά τα φαινόμενα, στην πλειοψηφία τους εξακολουθούν να υποστηρίζουν Κασσελάκη: «Θα ψηφίζουμε Κασσελάκη όσες φορές κι αν μας οδηγήσουν σε εκλογές, ακόμα και με αντίπαλο του Στέφανου τον Τσίπρα» λένε. Και αυτό αποτελεί σημείο του βαθμού απομυθοποίησης του Τσίπρα στις συνειδήσεις ενός μεγάλου μέρους των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και του σώματος της δημοκρατικής, εν γένει, αριστεράς, προϊόν της αδιάψευστης ταύτισής του με τους «78».

Της αυτοϋπονομευτικής σιωπής του, δηλαδή, σε δημοσιεύματα όπως αυτό: «Η αποχώρηση των οκτώ μελών που ανήκουν στους «87» από τη συνεδρίαση (σ. σ: της Πολιτικής Γραμματείας της 22ας Αυγούστου) αποτελεί το έναυσμα της τελικής σύγκρουσης και του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με τη «φρουρά Τσίπρα» στο κόμμα: είναι πλέον φανερό  ότι τα νήματα πίσω από τους «87» κινεί ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος έχει βάλει στόχο την «καθαίρεση» του Στέφανου Κασσελάκη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ».

Ή όπως αυτό: «Πλέον όλοι όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν βέβαιο πως «πίσω από τις λέξεις, κρύβεται ο Αλέξης». Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε την αμφισβήτηση του Στ. Κασσελάκη στο Συνέδριο, με υποψήφιο κορυφαίο στέλεχος που βρίσκεται το τελευταίο διάστημα στο «στόχαστρο» της Κουμουνδούρου. Ωστόσο, οι τελευταίες εξελίξεις επισπεύδουν τις κινήσεις από το στρατόπεδο του πρώην πρωθυπουργού, με τη σύγκρουση που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε νέα διάσπαση να τοποθετείται πλέον στην Κεντρική Επιτροπή στις αρχές Σεπτεμβρίου, πριν από το Συνέδριο».

Που πάει να πει ότι, στη σημερινή συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής – ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΑ μέχρις στιγμής!.. – θα παρακολουθήσουμε σε ζωντανή σύνδεση «τις κινήσεις των 78 μελών του… στρατοπέδου του πρώην πρωθυπουργού» (του Αλέξη Τσίπρα… υποθέτω) «για μια  σύγκρουση που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε νέα διάσπαση»! Για να δούμε τι θα δούμε…   

*Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σεναριογράφος Κώστας Σιμενός 

Εμπρός για μιαν ολοκληρωτική εξόντωση του Κασσελάκη, απομυθοποίηση του Τσίπρα και απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ!..

Το αυτοκαταστροφικό καλοκαίρι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχίζεται και το Φθινόπωρο…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τέλος  Αυγούστου, κυκλοφόρησε μια δημοσκόπηση που ρίχνει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 8%. Πέμπτο κόμμα, λέει, πίσω από ΠΑΣΟΚ, «Ελληνική Λύση» και ΚΚΕ, που προηγούνται του κόμματος της… αξιωματικής αντιπολίτευσης μια - δυό ποσοστιαίες μονάδες και κάτι ψιλά. Η Νέα Δημοκρατία πεσμένη στα πατώματα κι αυτή, αλλά ως συνήθως, προηγείται καμιά δεκαριά μονάδες απ’ τους άλλους. Το «Θέμα» και το «iefimerida» κυκλοφόρησαν αυτή τη δημοσκόπηση – τα κεντροαριστερά σάιτ, ούτε κουβέντα. Προφανώς δεν την πήραν στα σοβαρά…

Σε αντίθεση μ’ εμένα που… με επιβεβαίωνε, καθώς την ώρα που την έπαιρνε το μάτι μου – τη δημοσκόπηση, μιλάμε – πληκτρολογούσα την οριστική εκτίμησή μου πως «τούτος ο Αύγουστος, αυτό το καλοκαίρι, ήταν ένα αυτοκαταστροφικό καλοκαίρι για τον ΣΥΡΙΖΑ». Και η  δημοσκόπηση  αυτή, αξιόπιστη ή μη, τεκμηρίωνε την συγκεκριμένη – αξιόπιστη ή μη – εκτίμησή μου: μια εκτίμηση βασισμένη σε εκατοντάδες τοξικά εμφυλιοπολεμικά Συριζέικα αποκαΐδια, μαζεμένα από τον Kρανίου Tόπο των θερινών ΜΜΕ.

Λοιπόν, που λέτε, αυτά τα εμφυλιοπολεμικά Συριζέικα αποκαϊδια – τα μαζεμένα από τον Kρανίου Tόπο των θερινών ΜΜΕ, μιλάμε – βρωμούσαν υπονόμευση: του Κασσελάκη από τον Τσίπρα, τα 78 ορφανά του (σ. σ.: μ’ αυτό το ταυτοτικό χρίσμα περιέβαλαν τα θερινά ΜΜΕ τους «78» νέους εσωκομματικούς πολέμιους του Κασσελάκη) και από άλλους καλοθελητές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων, του Τσίπρα απ’ τον Κασσελάκη, τον Πολάκη και άλλους καλοθελητές εκ δεξιών, και εξ ευωνύμων επίσης, του Πολάκη απ’ τον Κασσελάκη και τους «78», του Κασσελάκη και του Πολάκη από τον Σπίρτζη και τη… Λινού, κλπ. κλπ: ο υπονομεύσας του υπονομεύσαντος ένα πράμα...

Το οποίο, στη σούμα,  σήμαινε καθολική υπονόμευση και αυτοϋπονόμευση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη, του Αλέξη Τσίπρα και των «78»… ορφανών του, του Πολάκη, του Σπίρτζη, της Λινού κλπ., κλπ., και, εν τέλει, ολοκληρωτική υπονόμευση και απαξίωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης∙ τεκμηριώνοντας το συμπέρασμα πως  «τούτος ο Αύγουστος, αυτό το καλοκαίρι, ήταν ένα αυτοκαταστροφικό καλοκαίρι για τον ΣΥΡΙΖΑ».

Όλα αυτά, ως εμπεδωμένη αίσθηση «ενημέρωσης» από  τα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα όσον αφορά τη θερινή συνέχεια του εμφυλιοπολεμικού δράματος στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα, ο  αποστασιοποιημένος πολιτικός παρατηρητής καταλάβαινε ότι  αυτή «αίσθηση» ήταν μια επιδερμική αίσθηση ενημέρωσης: μια ενημέρωση γεμάτη λακκούβες, παγίδες, τρύπες, κενά, κακοήθεις μυθοπλασίες, οφθαλμοφανείς στρεβλώσεις και fake news, μια «ενημέρωση» που υπηρετεί τα πολιτικά συμφέροντα των παραγωγών, των δημιουργών, των κατασκευαστών και των… συσκευαστών της.

Στην πραγματικότητα, για τον αποστασιοποιημένο πολιτικό παρατηρητή ήταν ολοφάνερο ότι ουσιαστική υπονόμευση του Κασσελάκη απ’ τον Τσίπρα δεν υπήρξε (σ. σ.: ο Τσίπρας απουσίαζε εμφατικά από τα θερινά εμφυλιοπολεμικά δρώμενα του ΣΥΡΙΖΑ και όταν «συμμετείχε» σ’ αυτά, «συμμετείχε» μέσω αυτόκλητων επωνύμων και ανωνύμων φερέφωνων   της… «ηχηρής σιωπής του»), και ότι η ταύτισή του τέως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τους «78» νέους εσωκομματικούς αμφισβητίες του Κασσελάκη ήταν μια κακόβουλη  στρέβλωση ετερόδοξων αντί - Κασσελακικών κέντρων που, εν τέλει, υπονόμευσε περισσότερο τον Τσίπρα, παρά τον Κασσελάκη.

Ήταν ολοφάνερο, επίσης, ότι υπονόμευση του Τσίπρα απ’ τον Κασσελάκη δεν υπήρξε, ότι η πολύκροτη «αναφορά Κασσελάκη σε μαύρα ταμεία του ΣΥΡΙΖΑ επί προεδρίας Τσίπρα» δεν υπήρξε ποτέ: η συγκεκριμένη αναφορά Κασσελάκη αφορούσε τον Μητσοτάκη και τα ταμεία της ΝΔ και εκτοξεύτηκε παρενθετικά, αδέξια και αποσπασματικά διατυπωμένη, στη διάρκεια της τοποθέτησής του για τα προβλήματα χρηματοδότησης των ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ως απάντηση στην τοτεινή υποκριτική και άκρως προσβλητική για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ παρέμβαση της ΝΔ… υπέρ της ΑΥΓΗΣ. Και την πήραν όλης της… ριζοσπαστικής αριστεράς και δεξιάς οι πικραμένοι, και την στρέβλωσαν κατά το δοκούν, και την έκαναν καλοκαιρινή αντι – Κασσελακική τσιχλόφουσκα.

Αντίστοιχα «πειραγμένα», στρεβλωμένα από κακόβουλους αναμεταδότες ώστε να φυτιλιάζουν τις εσωκομματικές  έριδες και συγκρούσεις, ήσαν και τα δημοσιεύματα περί υπονόμευσης του Πολάκη απ’ τον Κασσελάκη και τους 78,  του Κασσελάκη και του Πολάκη από τον Σπίρτζη και τη… Λινού και, τούτος ο Αύγουστος, αυτό το καλοκαίρι, ήταν ένα αυτοκαταστροφικό καλοκαίρι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς(!) όχι ολοκληρωτικά αυτοκαταστροφικό, αν πάρουμε στα σοβαρά τη δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε τέλος Αυγούστου και δείχνει ότι, αν γινόντουσαν τώρα οι εκλογές, ο  ΣΥΡΙΖΑ θα παρέμενε κοινοβουλευτικό κόμμα της τάξεως του 8%. Πέμπτο κόμμα λέει, πίσω από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, «Ελληνική Λύση» και ΚΚΕ!..

Και ο Αύγουστος φεύγει, και  μπαίνουμε στο φθινόπωρο, και ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να σπαράσσεται από μια εσωτερική διαμάχη, στην οποία απουσιάζει οποιαδήποτε ιδεολογική αναφορά: ο καβγάς μοιάζει να γίνεται για το πάπλωμα, για τη σφραγίδα του κόμματος, από πρόσωπα που δεν υπηρετούν πολιτικές πλατφόρμες, αλλά προσωπικές ατζέντες, ευκαιριακές συμμαχίες, συμφεροντολογικούς μακιαβελισμούς, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Καυγάς μέχρις οριστικής εξόντωσης του Κασσελάκη, ολοκληρωτικής απαξίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, πλήρους απομυθοποίησης του Τσίπρα μοιάζει να γίνεται. Θα γίνει;

 

 

Μια αυγουστιάτικη μαχαιριά στο σώμα της Δημοκρατίας από το καθεστώς Μητσοτάκη

Πώς το σύστημα του Μαξίμου ξέπλυνε τα πρωθυπουργικά ίχνη  από ένα, ακόμα, πολιτικό έγκλημα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν ποτέ να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν τότε με μυστικότητα», δήλωνε προ δεκαπενταετίας ένας εκ των αδιάφθορων εισαγγελέων* της περίφημης ιταλικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς, που έμεινε στην ιστορία ως "Επιχείρηση Καθαρά Χέρια".

Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι τα κατάφεραν: «κατέκτησαν το… δικαίωμα να κλέβουν (σ. σ.: παρακαλώ αυτό το «κλέβουν» να διαβαστεί διασταλτικά και σε όλες τις αποχρώσεις του) και με τη συγκαλυπτική συνδρομή της τρίτης εξουσίας ενίοτε. Της δε τέταρτης, ανυπερθέτως…

Αυτές οι σκέψεις πέρασαν αβίαστα απ’ το θολωμένο μου μυαλό εκείνο το καυτό αυγουστιάτικο μεσημέρι, την ώρα που διάβαζα το πόρισμα – μαχαιριά του Αρείου Πάγου στο σώμα της Δημοκρατίας: το «πόρισμα» που έβγαζε λάδι τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους λακέδες του στο Μέγαρο Μαξίμου (τον τότε διοικητή της ΕΥΠ, Παναγιώτη Κοντολέων, τον γενικό διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού, Γρηγόρη Δημητριάδη, αλλά και την τότε εισαγγελέα αρμόδια για θέματα ΕΥΠ, Βασιλική Βλάχου, που είχε προσυπογράψει και ασκήσει τον έλεγχο νομιμότητας για χιλιάδες παρακολουθήσεις) για το σούπερ – σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών με χρήση του παράνομου λογισμικού «Predator», αν… θυμάστε.

«Μαχαιριά στο σώμα της Δημοκρατίας»!.. Μια αυγουστιάτικη βαθιά, αναίμακτη μαχαιριά, («αναίμακτη» υπό την έννοια της  απουσίας σοβαρών αντιδράσεων στο συγκεκριμένο καθεστωτικό έγκλημα, εννοώ), η τρίτη επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη μετά τις δυό προηγούμενες: την… αναίμακτη, επίσης, της NOVARTIS και την ματωμένη των Τεμπών, ανοιχτή πληγή που  αιμορραγεί και αιμορραγεί. 

Αλλά για ποιά  Δημοκρατία μιλάμε; Επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη, η Δημοκρατία συντρίβεται καθημερινά – το  κράτος Δικαίου φυτοζωεί σε κωματώδη κατάσταση. Κι εκείνος, ο πρωθυπουργός της χώρας υποτίθεται, επωφελούμενος από την αυγουστιάτικη πολιτική και λαϊκή θολούρα, πήρε το μαχαίρι και ξαναχτύπησε: Στο αρχείο οι υποκλοπές, νόμιμες οι παρακολουθήσεις, αθώα η κυβέρνηση Μητσοτάκη!..   

«Για τον Ουμπέρτο Έκο, Αύγουστος ήταν ο μήνας που δεν υπάρχουν ειδήσεις. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, Αύγουστος είναι ο μήνας που ξεπλένει τα ίχνη του καθεστώτος του. Τώρα που λείπουν οι πολίτες, χορεύουν τα τρωκτικά», σχολίασε δηκτικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, αλλά σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου: οι άλλοι, Τύπος, ηλεκτρονικά Μέσα, αριστερά και δεξιά τρολ, έπιασαν δουλειά με την… παράνομη γούρνα του «Αμερικάνου» στις Σπέτσες. Την έφτιαξαν πισίνα και έκαναν παιγνίδι, τσαλαβουτώντας γύρω της κι εντός της ως τον Δεκαπενταύγουστο!

Εκείνη την ημέρα, το ομολογώ, ταυτίστηκα με το διαδικτυακό ξέσπασμα της Έλενας Ακρίτα: «Τους παραδέχομαι. Είναι η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και μετά. Κι αντί να μιλάμε για ακρίβεια, συγκάλυψη σκανδάλων, 500.000.000 χρέος, παιδόφιλους, σπίτια Βολταίρου, 39 ακίνητα χωρίς Πόθεν, πάτσηδες, απευθείας αναθέσεις, μίζες, ισοπέδωση της Υγείας, επιτάξεις γιατρών, αδιόριστους εκπαιδευτικούς, Πύλο και λιμενικό, Τέμπη, Καραιβάζ, κουκούλωμα υποκλοπών, ψεύδη, κομπίνες, αθλιότητα, φτώχεια, πείνα, σκοτάδι, απελπισία…

 »Αντί να μιλάμε για αυτά που πρέπει, οι επικοινωνιολόγοι τους μάς έβαλαν στο τριπάκι να απαντάμε αν είναι πισίνα, γούρνα, μεγάλη σκάφη, δεξαμενή ή λεκάνη για πλύσιμο. Κι εμείς τσιμπήσαμε. Και τόσες μέρες απαντάμε απολογούμενοι. Τόσες μέρες, αντί να εστιάσουμε στα αίσχη τους, παίζουμε το παιχνίδι τους. Σε λίγο θα τους ζητήσουμε και συγγνώμη»…  

Τι άλλο να πει κανείς; "Διεφθαρμένος πρωθυπουργός - διεφθαρμένη χώρα", έλεγε ο Τζορτζ Όργουελ, χωρίς βέβαια να έχει… υπόψιν του τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Του οποίου, ωστόσο, το πολιτικό προφίλ δεν απέχει και πολύ απ’ αυτό των συντηρητικών Βρετανών πρωθυπουργών του πρώτου ημίσεος του 20ού αιώνα, προδιδόμενο από εκείνη την -αγγλοσαξονικού τύπου- βαθιά επιθυμία συγκάλυψης των πομπών του, όπως και της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας. Ή της ανυπαρξίας της: τη μια ακροδεξιός, την άλλη κεντροδεξιός, την τρίτη ανέμελος φιλελές: πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε... Μωυσής κι Ιούδας.

Λοιπόν που λέτε, μ’ αυτόν τον τύπο που μπλέξαμε, πάθαμε μαφιόζικο καπιταλισμό made in USA. Κάτι σαν déjà vu μ’ αυτό που συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ, όπως το περιέγραφε (1951) ο Αμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια κι αυτός (!) και συγγραφέας του «Μιντλ-Τάουν», Ρόμπερτ Σ. Λυντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ.σ: εννοεί τους ολιγάρχες της εποχής), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και... ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία».

Συμφωνώ και επαυξάνω, επαναλαμβάνοντας τον αφορισμό του Όργουελ: Διεφθαρμένος πρωθυπουργός - διεφθαρμένη χώρα. Με την υποσημείωση ότι ο Βρετανός συγγραφέας συμπλήρωνε πάντα τον συγκεκριμένο αφορισμό με έναν άλλο: οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι

* Ο δικαστής Πιερκαμίλο Νταβίγκο  σε  συνέντευξή του (22/4/2010)  στην «Corriere della Sera»

 

Το «μανιφέστο Κασσελάκη», ο Τσίπρας και οι μοχλευτές της συγκόλλησης ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ

Καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταρρέει, αναζητείται συστημική κυβερνητική… ρεζέρβα 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Έτσι είναι: οι περισσότεροι από εμάς τους δημοκρατικούς Έλληνες της μεσαίας τάξης, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους συνταξιούχους, ανησυχούμε… Ανησυχούμε για το πώς θα βγει ο μήνας. Για το μέλλον των παιδιών μας. Για το μέλλον της χώρας μας…. Ανησυχούμε για το πώς θα ξεκολλήσουμε από τη στασιμότητα. Για το πώς ο προοδευτικός κόσμος θα πάρει τα ηνία από τη Δεξιά που κυβερνά για λίγους και εκλεκτούς…

Και, ξαφνικά, βλέπουμε να ξεκινά μια επίμονη συζήτηση για τη «συγκόλληση» του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, υποδαυλιζόμενη με παιδαριώδη γκεμπελισμό από τα συστημικά ΜΜΕ. Μια πρωτοφανή  σκορδοκαΐλα «για την αναγκαιότητα εκλογικής συνεργασία των δυό κομμάτων της κεντροαριστεράς» από παράπλευρους ή και παράσιτους παράγοντες και παραγοντίσκους ένθεν – κακείθεν: «Αλήθεια, μία τέτοια συζήτηση κανονικά δεν θα έπρεπε να είχε ανοίξει πέρυσι, όταν η ΝΔ πήρε 41%, και όχι τώρα που η ΝΔ κατέρρευσε στο 28%;», αναρωτιέται, δικαίως νομίζω, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης…

Δικαίως, γιατί στην εν λόγω «κατάρρευση της ΝΔ από το 41 στο 28%» έπαιξε ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Εντάξει, μπορεί – έχοντας δύο διασπάσεις στην πλάτη του και ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του – να μην κατάφερε να καρπωθεί μερίδιο από αυτήν την κατάρρευση, όμως την προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό: έδωσε ορατότητα στο γεγονός ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», αναδεικνύοντας τα ψέματα του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του, την ευθύνη τους για την ακρίβεια, την άδικη φορολογία, την αλαζονεία τους.

*******

Προς τι, λοιπόν, αυτή η συζήτηση – αυτή η εμφανώς χειραγωγούμενη  σκορδοκαΐλα για… «συγκόλληση» ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ τώρα; Προς τι τώρα (σ. σ: ακριβώς τη στιγμή που ο Στέφανος Κασσελάκης σταθεροποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) μια δημόσια συζήτηση για ανεδαφικές εκλογικές συνεργασίες;  Και προς τι τώρα (σ. σ: ακριβώς την ώρα που ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε άπλετο χρόνο για να οικοδομήσει από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης «ένα κόμμα φρέσκο, ανοικτό, δυναμικό, με αυτοπεποίθηση, καινοτόμο και ανατρεπτικό, ένα κόμμα που  θα μιλάει και θα σκέφτεται διαφορετικά, που θα νοιάζεται για τα δικαιώματα των πολλών, απέναντι στα συμφέροντα των λίγων κι εκλεκτών, ένα κόμμα, δηλαδή, που θα μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις νίκης την κυβερνητική εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές», όπως ο ίδιος, μετεκλογικά, περιγράφει) αυτή η θορυβώδης σκορδοκαΐλα για… συγκόλληση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ;     

«Γιατί τώρα, κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, δημοσκοπήσεις –  ολόκληρο το σύστημα, θέλει να σας επιβάλλει και το πρόβλημα και τη λύση», μας διαφωτίζει με την απάντησή του στο περίφημο… «Μανιφέστο» του, ο Στέφανος Κασσελάκης: «Όμως οι συνεργασίες χτίζονται από κάτω προς τα πάνω και δεν επιβάλλονται επειδή ξαφνικά το σύστημα βλέπει τον Μητσοτάκη να αποσταθεροποιείται και ψάχνει την επόμενη ρεζέρβα του», προσθέτει. Αποκαλύπτοντας και την κενότητα του «προβλήματος» και την σκοπιμότητα της «λύσης»…

*******

 Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να σας αποκαλύψω ότι, όσα μέχρι στιγμής διαβάσατε, δεν είναι παρά μια δημοσιογραφικά επεξεργασμένη γεύση  από το περιώνυμο πια «Μανιφέστο Κασσελάκη». Το «Μανιφέστο Κασσελάκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα», όπως πανομοιότυπα τιτλοφόρησαν οι συστημικές και παρασυστημικές έντυπες και ηλεκτρονικές φυλλάδες την δημόσια παρέμβαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον δημόσιο διάλογο για την «αναγκαιότητα» εκλογικής συνεργασίας των κομμάτων της κεντροαριστεράς: την «επίμονη συζήτηση για τη συγκόλληση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ» όπως, σεμνά, χαρακτήρισε ο ίδιος, τον εμφανώς χειραγωγούμενο και κατευθυνόμενο εναντίον του δημόσιο θόρυβο για μια προσχηματική και ανιστόρητη, ως ιστορικά ανεδαφική, αναγκαιότητα, την συνεργασία των κομμάτων της κεντροαριστεράς.

«Μανιφέστο Κασσελάκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα»… Όπερ, στα… γκεμπελικά που γράφτηκε, σημαίνει ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη υπάρχει και λειτουργεί υπογείως ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Ο οποίος θέλει συγκόλληση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο τον Τσίπρα, γιατί ο Κασσελάκης δεν κάνει, κι εκείνος αισθάνεται… υπονόμευση και επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα που υπάρχει και λειτουργεί εντός του δικού του ΣΥΡΙΖΑ και, πιάσ’ το αυγό – του Γκέμπελς – και κούρευ’ το..       

Ποιος είναι, όμως, ο Γκέμπελς και πιο το… αυγό του; Το σύστημα κάποιων ολιγαρχών πίσω από τον Μητσοτάκη, λένε οι συστημικοί επαΐοντες: «Η ηχηρή αποδοκιμασία της πολιτικής Μητσοτάκη απομακρύνει την προοπτική νέας αυτοδυναμίας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οι οποίες ίσως βρίσκονται εγγύτερα από όσο πιστεύεται», εκτιμούν. Έτσι, «μοχλεύουν την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς ως ελεγχόμενου θεσμικού αντίβαρου στη Δεξιά, με απώτερο στόχο την περιθωριοποίηση των λεγόμενων «αντισυστημικών» κυβερνοκομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που τρομάζουν τα διευθυντήρια», προσθέτουν…

Σιγά τους… επαΐοντες , θα μου πείτε, τους πρόλαβε ο Κασσελάκης στο… «μανιφέστο» όταν μας προειδοποίησε ότι «το σύστημα βλέπει τον Μητσοτάκη να αποσταθεροποιείται και ψάχνει την επόμενη ρεζέρβα του» Κι ότι έχει ξαμολύσει «κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφους, δημοσκοπήσεις – όλα τα «παιδιά» του, για να μας επιβάλλει και το πρόβλημα και τη λύση».

 

 

Θαύμα, θαύμα! Η… ιδέα Τσίπρα δοκιμάζεται στην περιοχή της γαλλικής κεντροαριστεράς

Κατά τα λοιπά, παραδίδεται στo παραπολιτικό σύμπαν ως καλοκαιρινή τροφή για στρεβλώσεις και ίντριγκες

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δυο θέματα μονοπώλησαν τις «βιτρίνες» των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ την εβδομάδα που πέρασε. Η πολιτική παρέμβαση Τσίπρα για την αναγκαιότητα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και η ρατσιστική και ομοφοβική παρέμβαση Κούγια για την υποστήριξη του κακοποιητή συναδέλφου του, Απόστολου Λύτρα: δυό κόντρα θέματα, απλωμένα στο γκροτέσκο φόντο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας – ζωής: την έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην επαπειλούμενη από την ακροδεξιά Γαλλία, τo ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (“EURO 2024”) στο Βερολίνο και τον συνεχιζόμενο αφόρητο καύσωνα στη χώρα μας…

«Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν απαθείς. Ούτε να εξουδετερώνουν η μία την άλλη με ανώφελους κι άγονους εμφύλιους»  είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρθενική εκδήλωση του ιδρύματος που φέρει το όνομά του, (σ. σ: του «Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας») και κάλεσε τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να μάθουν πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση»…

Λογικό, φρόνιμο, επίκαιρο και αναγκαίο, ίσως, όμως διόλου πρωτότυπο και εφικτό: κάτι που διαχρονικά, στα δύσκολα, ζητούσαν οι των ισχνών κομμάτων της παραδοσιακής  Αριστεράς αδύναμοι αρχηγοί – κάτι που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας το προσπάθησε πολύ, περισσότερο κι απ’ τον Ηλία Ηλιού, κι από τον Λεωνίδα Κύρκο ακόμα: το πάλεψε εσωκομματικά και εξωκομματικά επί τετραετίαν, από την επομένη της ήττας του (με 31%) το 2019, έως την συντριβή του (με 17%) το 2023,  αλλά απέτυχε.

Και αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας χώρο στους εσωκομματικούς υπονομευτές (ή φραξιονιστές ή πολέμιους ή βαρίδια) της προσπάθειάς του. Τους οποίους, όπως ήταν φυσικό, κέρδισε θριαμβευτικά στις εσωκομματικές εκλογές της 24^ης Σεπτεμβρίου 2023  (56,69%) ο εκφραστής της συνέχειας της προσπάθειάς του για «πρόσθεση και πολλαπλασιασμό» του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ,  Στέφανος Κασσελάκης.

*******          

Αφήνω ελαφρώς ασχολίαστη – ως καλοκαιρινή τροφή για σκέψεις, επικοινωνιακές στρεβλώσεις και μικροπολιτικές ίντριγκες – την… ιδέα Τσίπρα για την αναγκαιότητα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, και ξεπερνώντας με αηδία και περιφρόνηση την ρατσιστική και ομοφοβική «παρέμβαση» Κούγια για την υποστήριξη του κακοποιητή συναδέλφου του – με την ελπίδα να μπει κι αυτός, όπως κι εκείνος, φυλακή – περνάω στο φόντο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας – ζωής. Την έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην επαπειλούμενη από την επικράτηση της ακροδεξιάς Γαλλία, ας πούμε...

Όπου, ώ του θαύματος, η …ιδέα Τσίπρα δοκιμάζεται στην πράξη, στην περιοχή της γαλλικής κεντροαριστεράς: Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Κομμουνιστικό Κόμμα και Ανυπότακτη Γαλλία, αποφάσισαν… «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό»!.. Να κατέβουν στις βουλευτικές εκλογές της 30^ης Ιουνίου μετωπικά, δηλαδή, με κοινό πρόγραμμα και κοινούς υποψήφιους , ενάντια στην ακροδεξιά της Λεπέν.

Κι όπου «η κοινωνία των μεταναστών», τα εκατομμύρια των εμιγκρέ πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, γίνονται εικόνα και ομοίωση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της  Γαλλίας στο “EURO 2024” και παίζουν μπάλα δημοκρατική, αντιφασιστική. Όπως  ο Γουαδελουπινός Μάρκους Τουράμ κι ο Μαλιανός Οσμάν Ντεμπελέ. Και όπως ο Αλγερινοκαμερουνέζος σούπερ σταρ Κιλιάν Εμπαπέ: «Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της χώρας μας και θέλω να μιλήσω με ολόκληρο τον γαλλικό λαό και με τη νεολαία», είπε στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς, παραβιάζοντας το αντί – πολιτικό πρωτόκολλο της ΟΥΕΦΑ . Κι ύστερα, «Είμαστε μια γενιά που μπορεί να κάνει τη διαφορά.... Βλέπουμε τα άκρα να χτυπούν την πόρτα της εξουσίας και έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε το μέλλον της χώρας μας... Καλώ σε ψηφοφορία κατά των εξτρεμιστών που θέλουν να διχάσουν τη χώρα!.. Θέλω να είμαι περήφανος που φοράω αυτή τη φανέλα, δεν θέλω να εκπροσωπώ μια χώρα που δεν αντιπροσωπεύει τις αξίες μου…».

*******

Χαμός!.. Σύγκρουση δημοκρατίας – φασισμού και, στη μέση, συντετριμμένος σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο  Γάλλος… Μητσοτάκης: ο Εμανουέλ Μακρόν!.. Και η… κεντροδεξιά του... "Όσοι σκανάρουν τον πίνακα για έναν φιλελεύθερο σωτήρα θα απογοητευτούν", συμφωνούν οι Γάλλοι αναλυτές, προβλέποντας ότι "ο κεντρώος  συνασπισμός του Μακρόν κινδυνεύει να εξαφανιστεί σε μια ψηφοφορία που εκτείνεται σε δύο γύρους – στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου – τόσο από την αριστερά όσο και από την ακροδεξιά".

Ωστόσο, η ακριβέστερη πρόβλεψη για το πολιτικό μέλλον της γαλλικής κεντροδεξιάς – και, κατά συνέπεια, του ίδιου του προέδρου Μακρόν –   είναι ο χρησμός του αναλυτή στο πανεπιστήμιο Paris Panthéon-Assas, Μπενζαμέν Μορέλ: «Μετά τις επερχόμενες εκλογές, το κέντρο κινδυνεύει να ξαναγίνει ο τόπος όπου πηγαίνουν οι πολιτικοί για να πεθάνουν», υποστηρίζει σε δήλωσή του στο POLITIKO, «αφού, όπως όλα δείχνουν, ο συνασπισμός που είχε υφάνει γύρω του ο Εμανουέλ Μακρόν διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και ο προεδρικός του θώκος έχει ήδη αρχίσει να τρίζει»!..

Εντάξει, η πρόβλεψη του Μορέλ είναι ότι πρέπει για κατακλείδα αυτού του άρθρου αφού, θα συμφωνείτε φαντάζομαι, μοιάζει να περιγράφει την επιθυμητή από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος της χώρας μας, κατάληξη του… δικού μας Μακρόν (σ. σ: του Κυριάκου Μητσοτάκη και της δικής του «κεντροδεξιάς») στις επόμενες εθνικές εκλογές…

Με βάση τις ενδείξεις από την συντριβή του με 28% στις ευρωεκλογές μιλάμε. Και με την ελπίδα ότι στη συγκεκριμένη συνθήκη η ελληνική κεντροαριστερά θα είναι… πληθυντική.