ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ: ο πόλεμος των δυνάμεων του «φανταστικού» ενάντια στις δυνάμεις του πραγματικού κορυφώνεται…

 

Οι… διακαναλικοί εκπρόσωποι της «Ομπρέλας» και των «53+» κλιμακώνουν τις επιθέσεις τους ενάντια στο ίδιο το κόμμα τους, τον ίδιο τον πρόεδρό τους 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Το πρωϊνό της περασμένης Τετάρτης, την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης, στο πρώτο κιόλας θεσμικό του τετ – α – τετ με τον πρωθυπουργό, έδινε απτά δείγματα αριστερής – προοδευτικής πολιτικής γραφής, πρεσάροντάς τον για την άμεση αναγκαιότητα εξυγίανσης του κράτους δικαίου με 4 to the point μεταρρυθμίσεις, οι εκπρόσωποι των «ηττημένων» εκπροσώπων των ασυνεπών εσωκομματικών μειοψηφιών και οι παραπεφθέντες στην επιτροπή δεοντολογίας του κόμματος με το ερώτημα της διαγραφής «λοχαγοί» τους, συνέχισαν να ροκανίζουν την αρχηγική επάρκειά του προέδρου του κόμματός τους στο παρακομματικό παρασκήνιο αλλά και στο τηλεοπτικό προσκήνιο: «Ποιος θα πρωτοεμφανιστεί στον ΣΚΑΪ να πείσει για τον κατακερματισμό… Ποιος θα διαγράψει ποιον από το Libro d’ Oro της Αριστεράς ή από το κόμμα… Ποιος θα συνεχίσει τις καταγγελίες για τρολ και υπόγες», όπως έγραφε την ίδια μέρα, μια «βαριά» συριζέϊκη πένα… 

«Ωραία τα λέει ο πρόεδρος, αλλά ενότητα με διαγραφές δεν γίνεται», δήλωνε την προηγουμένη (μετά την δεύτερη, κατά γενική ομολογία πολιτικά μεστή και άκρως ενωτική ομιλία του κ. Κασσελάκη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ), ο Ευκλείδης Τσακαλώτος∙ ξύνοντας πληγές που και ο ίδιος, τα μάλα συνέβαλλε να ανοίξουν, πριν και μετά την διαδικασία της εκλογής Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ... 

Ξεχνώντας, προφανώς, ότι η έννοια «ενότητα» προϋποθέτει οριστικά (ως ιδιότητα) την έλλειψη αποσχιστικών ή διαιρετικών τάσεων. Ότι σηματοδοτεί ένα σύνολο πραγμάτων ή στοιχείων που συνδέονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε να υπάρχουν ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο ή αδιαίρετο σύνολο… 

 ******* 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, με τον πρωθυπουργό στο πικ της συμφεροντολογικής αλαζονείας του να κάνει του κεφαλιού του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαπομπευόμενο από τους ηττημένους εσωκομματικούς αντιπάλους του να προσπαθεί – για πρώτη φορά επίσημα – να του βάλει φρένο, ο κόσμος της αριστεράς βιώνει τα δραματικά, εντός του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, δρώμενα ως το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου του «φανταστικού» εντός του «πραγματικού»: 

"Το ιδεολογικό είναι το φανταστικό", έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, τη θρησκευτική ιδεολογία: το ιδεολογικό είναι κατασκευασμένο από συνειδήσεις που, μην μπορώντας να υποφέρουν την πραγματική τους κατάσταση, της δυστυχίας και των αντιφάσεων, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον (μέλλον θρησκευτικό, μέλλον αισθητικό, αλλά επίσης μέλλον ηθικό και πολιτικό) μια ιδεατή σύμπνοια – μια θρησκεία, μια ιδεολογία». 

Λοιπόν, που λέτε, ο κόσμος της αριστεράς – η πλειονότητα των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλετε – παρακολουθεί έκπληκτος τις ασυνεπείς μειοψηφίες («Ομπρέλα», «53+», κ.α.), τα στελέχη τους – αρκετά εκ των οποίων διετέλεσαν βουλευτές και υπουργοί της κυβέρνησης Τσίπρα, να πολιτεύονται ως μέλη γκρουπούσκουλων της καταγγελτικής αριστεράς του 20ου αιώνα∙ παραμένοντας περίκλειστα στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος της «ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς» της δεκαετίας 1970 – 1980… 

Να μην εκσυγχρονίζονται, να μην έχουν καμιά επαφή με τη σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, να την βλέπουν με δογματικές παρωπίδες, υπό το πρίσμα της (ξεχωριστής, βέβαια, για την εποχή της) ένδοξης κομμουνίστριας Ρόζας Λούξεμπουργκ: στην αστική κοινωνία, ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης…

 ******* 

Και καθώς, με την εκλογή Κασσελάκη, το πραγματικό ζωντανεύει και… απειλεί το «φανταστικό» των ασυνεπών μειοψηφιών – το περίκλειστο στο ιδεοφαντασιακό κέλυφος της «ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς» της δεκαετίας 1970 – 1980 «ιδεολογικό» των συμπεριφερόμενων ως ιδιοκτητών του ΣΥΡΙΖΑ ασυνεπών μειοψηφιών, δηλαδή – οι διάσημοι πια διακαναλικοί ρήτορες και προφήτες – εκπρόσωποί του, Τσακαλώτος, Φίλης, Βίτσας, Σκουρλέτης, Δρίτσας, κ.ο.κ., εξακολουθούν να βγαίνουν και να ξεσαλώνουν ενάντια στο «πραγματικό»… 

Ενάντια στο ίδιο το κόμμα τους – την πλειονότητα των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, στον ίδιο τον πρόεδρό τους, στον ίδιο τον εαυτό τους, στην πραγματικότητα: «Ποιος θα πρωτοεμφανιστεί στον ΣΚΑΪ να πείσει για τον κατακερματισμό… Ποιος θα διαγράψει ποιον από το Libro d’ Oro της Αριστεράς ή από το κόμμα… Ποιος θα συνεχίσει τις καταγγελίες για τρολ και υπόγες», όπως έγραφε, προ ημερών, εκείνη η βαριά συριζέϊκη πένα που σας έλεγα… 

Τίποτε άλλο από εμένα. Η επανάληψη, μόνο, μιας φράσης εκπροσώπου των δυνάμεων του «πραγματικού» που σαρκάζει τις δυνάμεις του «φανταστικού»: Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις. Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά: απελευθέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια και έτσι μπόρεσε να πραγματώσει το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019.

Το... Ευκλείδιο θεώρημα για τις διαγραφές και την κουλτούρα της Αριστεράς, μπάζει από παντού...

Από το ΚΚΕ και την ΕΔΑ ως το ΠΑΣΟΚ και τον «ΣΥΝ», οι διαγραφές ήταν στην... ετήσια διάταξη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Ο αποκεφαλισμός δεν περιλαμβάνεται στην κουλτούρα της Αριστεράς», δήλωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, σχολιάζοντας τη «διαγραφή» των Φίλη – Σκουρλέτη – Βίτσα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Στέφανο Κασσελάκη. Είναι προφανές ότι ο συμπαθής εκπρόσωπος της εσωκομματικής τάσης – ή ομάδας, ή συνιστώσας, ή φράξιας – του ΣΥΡΙΖΑ με τον κωδικό «53+», αφαιρεί από την «κουλτούρα της Αριστεράς» το ΚΚΕ, την ΕΔΑ, το ΠΑΣΟΚ και, σε κάποιες εκδοχές του, τον «Συνασπισμό της Αριστεράς», κόμματα στα οποία οι διαγραφές ήσαν, αν όχι σε ημερήσια, σε… ετήσια διάταξη. 

Συρρικνώνοντας έτσι την κουλτούρα της Αριστεράς στην τάση με το ξεθωριασμένο ιδεολογικό χρωματολόγιο των «ριζοσπαστικών» μετεξελίξεών του ΚΚΕ εσωτερικού, που ο ίδιος εκπροσωπεί: την τάση ( ή ομάδα, ή συνιστώσα, ή φράξια) με τον κωδικό «53+». Κάνοντας το... Ευκλείδειο θεώρημα για τις διαγραφές και την κουλτούρα της Αριστεράς να  μπάζει από παντού… Και κανοντας κατανοητό εκείνο το, αλήστου μνήμης, Ευκλείδειο ακατανόητο SOS, περί κινδύνου επιμολύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τον ιό… Pasokification που, μετά την εκλογική ήττα (32%) του 2019, δημοσίως απηύθυνε… 

Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας ζητούσε την εμπιστοσύνη του ηγετικού πυρήνα και των μελών του ΣΥΡΙΖΑ για τον σοσιαλδημοκρατικό μετασχηματισμό του κόμματος: «Να μη φοβηθούμε να ανοίξουμε, να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε… Να εμπιστευτούμε τον κόσμο που τόσες φορές εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ…. Να εργαστούμε, χωρίς καχυποψίες και με ανοιχτή καρδιά, ώστε το 3ο Συνέδριο να είναι ιστορικό για την Αριστερά, στην Ελλάδα και την Ευρώπη»…

 ******* 

Τώρα, ο… συμπαθής ηττημένος των εσωκομματικών εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, μεταβάλλοντας το αίτημα διαγραφής των κατά συρροή χυδαίων τηλε – υβριστών (Φίλη – Σκουρλέτη – Βίτσα) του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου τους σε «αποκεφαλισμό»(!) ζητάει από τον κ. Κασσελάκη την άρση του αιτήματος διαγραφών. Μεθοδεύοντας στο παρασκήνιο τον… αποκεφαλισμό του!.. Παρέα με τους… «αποκεφαλισθέντες» (Φίλη – Σκουρλέτη – Βίτσα) και τις τάσεις ή ομάδες, ή φράξιες των οποίων ηγούνται… 

Ως εδώ: Η πολιτική και δημοσιογραφική αισθηματική μου αγωγή δεν μου επιτρέπει να μιλήσω εντελώς ανοιχτά, να δώσω την κατάθεσή μου, να διατυπώσω τους υποκειμενικούς αφορισμούς μου για τους «διαγραφέντες» από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τις ασυνεπείς μειοψηφίες πίσω τους,πρόσωπα (και πράγματα) που γνωρίζω άπταιστα, από πρώτο και… δεύτερο χέρι, πρόσωπα (και πράγματα) που αμφισβητούσαν διαχρονικά «το γελαστό παιδί», όπως ωραία το διατύπωνε, στη φάση της διάσπασης του 2015, ο παιδικός μου φίλος και συναγωνιστής από τον καιρό των Λαμπράκηδων, Στέλιος Παππάς: τώρα, σε ρόλους πρωταγωνιστών της… διαχρονικής (2015 – 2023) συστημικής τηλεοπτικής υπερπαραγωγής «Όλοι εναντίον Τσίπρα» (που, απόντος του Αλέξη Τσίπρα, αναγεννήθηκε υπό τον τίτλο «Όλοι εναντίον Κασσελάκη») ξημεροβραδιάζονται στα πλατό των διαπλεκομένων ή μη καναλιών, κουρσεύοντας φρούδες προσδοκίες ανανέωσης των χαμένων κομματικών, βουλευτικών και υπουργικών μισθών και επιμισθίων τους…

 ******* 

Ούτε κουβέντα παραπάνω. Ενδύομαι μόνο, με σεβασμό, κάποια σπαράγματα εκφρασμένων αισθημάτων (σ σ: για την τραγωδία ΣΥΡΙΖΑ) του εξέχοντος καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά: 

 

● Υπάρχει σαράκι στον ΣΥΡΙΖΑ που τον τρώει, δημοσιογράφοι και Μέσα παίζουν τον ρόλο που θέλουν οι φράξιες ● Στην ζωή μου δεν έχω ξαναγνωρίσει κανάλι που δεν είναι στρατευμένο για μια παράταξη, όπως την δημοκρατική, ούτε καν υποστηρικτικό σε ένα κόμμα, να στηρίζει μια φράξια ενός κόμματος με πάθος και ειρωνεία σε βάρος εκείνων που δεν γουστάρουν ● Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία, είναι φορέας των απόψεων μιας ομάδας και λειτουργεί προς όφελος της στρατηγικής της διάσπασης ● Προσπαθεί αυτό το κανάλι συστηματικά να παρέμβει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρετεί την μειοψηφία του ● Λένε κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ “εγώ που έκανα μεγάλους αγώνες” … Ποιούς αγώνες; Έχεις γίνει από φοιτητής υπουργός, και κοκορεύεσαι για μεγάλους αγώνες στην Αριστερά που έχει ματώσει; Λίγη σεμνότητα... ● Λες «δεν ξέρεις εσύ από εξωτερική πολιτική, εγώ ξέρω»... Που την έμαθες εσύ, δηλαδή, την εξωτερική πολιτική; Ποιος σου την δίδαξε…». 

Κλείνω με ένα απόσπασμα σχολίου ενός αποστασιοποιημένου παρατηρητή του συριζέϊκου εμφυλίου, διαδικτυακού φίλου, που αφορά στην αλαζονεία των στελεχών των «53+» και της «Ομπρέλας»: «Η κριτική είναι πάντοτε πιο εύκολη από την αυτοκριτική. Παρά την εντυπωσιακή ήττα της, η εσωκομματική αντιπολίτευση πολιτεύεται με την ίδια αλαζονεία, ωσάν να της χρωστάει η ιστορία… Και με την ίδια ουσιοκρατία που χαρακτηρίζει την πλειονότητα της αριστεράς – περιφέρει την αριστερή της ταυτότητα σαν λείψανο αγίου, απαιτώντας από τους πιστούς να της αποτίσουν φόρο τιμής».

Σφαγές αμάχων made in USA: από τη «Σάμπρα και Σατίλα» του Αριέλ Σαρόν, ως το έγκλημα του Μπενιαμίν Νετανιάχου στο Νοσοκομείο της Γάζας

Με τις ευλογίες του ευρωπαϊκού “Big 4” η εκκαθαριστική χερσαία εισβολή στη Γάζα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής     

Η «σφαγή» πεντακοσίων και πλέον Παλαιστινίων αμάχων στο  Νοσοκομείο Al-Ahli Arab Baptist Hospital της Γάζας – γυναικόπαιδων στην πλειονότητά τους – από τους άνδρες του Μπενιαμίν Νετανιάχου, παρομοιάστηκε από αρθρογράφους ευρωπαϊκών ΜΜΕ με τη σφαγή των δυόμισι χιλιάδων Παλαιστινίων αμάχων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα, τον Σεπτέμβριο του 1982. Υπερβολές...

Την σφαγή εκείνη είχε επιμεληθεί ο αλήστου μνήμης Ισραηλινός ηγέτης Αριέλ Σαρόν, ο οποίος, έκτοτε, παρομοιάζεται με τον σφαγέα των Εβραίων της Βαρσοβίας, υποστράτηγο των Ες Ες Στρόουπ και άλλους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους διακεκριμένους χιτλερικούς σφαγείς Ισραηλινών, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε δικάστηκε, ούτε καταδικάστηκε, ως διακεκριμένος σφαγέας Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με τους χρονογράφους του 20^ού αιώνα, η μοναδική τιμωρία του «σφαγέα» της Σάμπρα και Σατίλα ήταν «θεόσταλτη»: υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία στις 4 Ιανουαρίου 2006 και βυθίστηκε σε κώμα. Τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου παρουσίασε γάγγραινα του πεπτικού συστήματος, ένα τμήμα από το οποίο του αφαιρέθηκε… Έκτοτε, η κατάστασή του παρέμενε μη αναστρέψιμη και οι οκταετείς άοκνες προσπάθειες των γιατρών να τον «ξυπνήσουν» απεδείχθησαν μάταιες: την 11^η Ιανουαρίου του 2014 κατέληξε. Ως εκ τούτου, καταρρίπτονται οι φήμες που φέρουν τον παραπάνω σφαγέα να επιμελείται τις διαρκώς, έκτοτε, επαναλαμβανόμενες ισραηλινές επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

*******

Τη «σφαγή» ετούτη (την προχθεσινή εξόντωση πεντακοσίων και πλέον αμάχων γυναικόπαιδων στο  Νοσοκομείο της Γάζας), όπως κι εκείνη της 13^ης Μαΐου 2018 (58 νεκροί και 2.700 τραυματίες Παλαιστίνιοι διαδηλωτές κατά της εγκατάστασης της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ) επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο αποκαλούμενος και «γιος» του σφαγέα αμάχων στη Σάμπρα και Σατίλα, Αριέλ Σαρόν. Και «αδελφός» του ηθικού αυτουργού της σφαγής των αμάχων διαδηλωτών, του Aμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, από το 2018. Και «ξάδελφος» του αρωγού της σφαγής αμάχων στο νοσοκομείο της Γάζας, του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάϊντεν, από προχθές…

Σφαγείς αμάχων κι αυτοί, εξ ιστορικής... αγχιστείας: οι τεχνικές των νεότερων σφαγών Παλαιστινίων – συμπεριλαμβανομένης της προχθεσινής – διαφέρουν αισθητά, ως πλέον εκσυγχρονισμένες, από τις τεχνικές που εφαρμόσθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Οι οποίες, ωστόσο, μπορούν να συγκριθούν με τις τεχνικές σφαγής που εφαρμόστηκαν από τον αμερικανικό στρατό στη διάρκεια των επιχειρήσεων γενοκτονίας της φυλής των Απάτσι, του 1862, του 1869 και του 1871: οι Αμερικανοί σφάζουν Ινδιάνους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους, οι Ισραηλίτες σφάζουν Παλαιστίνιους και οικειοποιούνται τα εδάφη τους...

*******

Από το 1945 και εντεύθεν, οι ΗΠΑ προσπάθησαν (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να ανατρέψουν πάνω από 40 ξένες κυβερνήσεις και να συντρίψουν περισσότερα από 30 λαϊκά-απελευθερωτικά κινήματα που αγωνίζονταν εναντίον αφόρητων καθεστώτων. Στην πορεία, οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ καταδίκασαν πολύ περισσότερους σε μια ζωή ματωμένη, γεμάτη οδύνη και απόγνωση.

Ανάμεσα στους τελευταίους, προεξέχουσα θέση κατέχουν, διαχρονικά, τα μέλη των παλαιστινιακών απελευθερωτικών κινημάτων. Οι Παλαιστίνιοι... τρομοκράτες, όπως αποκαλούνται από τα αδελφά καθεστώτα ΗΠΑ - Ισραήλ και τους προέδρους τους: ο αμερικανόθρευτος γιος του σφαγέα Αριέλ Σαρόν, Μπενιαμίν Νετανιάχου (τον αποκαλώ γιο του σφαγέα της Σάμπρα και Σατίλα επειδή υπήρξε ο ιδεολογικός και πολιτικός του μέντορας), είναι ο εφευρέτης του ιδεολογήματος «τρομοκράτης - τρομοκρατία», και ο μεταδότης του στην αμερικανική πολιτική ελίτ της δεκαετίας 1970 - 1980 (Τζορτζ Μπους, Τζορτζ Σουλτς κ.ά.) με αφετηρία το περίφημο συνέδριο του «Ινστιτούτου Τζόναθαν».*

Κάπως έτσι προκύπτει αυτό που εξ αρχής προσπαθώ να πω, ότι η τεχνοτροπία, ας την πούμε, των Ισραηλινών σφαγέων είναι περισσότερο αμερικάνικη παρά χιτλερική – συγγνώμη, ευρωπαϊκή ήθελα να πω. Έτσι, αν και οφείλουν την κρατική – και την εδαφική τους, βέβαια – υπόσταση, στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και... βλέψεις, το ιμπεριαλιστικό τους... know how (τα μέσα σφαγής, οι τεχνικές, ο εν γένει πολεμικός τους «πολιτισμός») είναι made in USA.

*******

Made in USA, άλλωστε, είναι και η τερατώδης υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στο σύνολο των κρατών της Μέσης Ανατολής. Καθώς και η συντήρηση της εδαφικής και κρατικής του υπόστασης, η νομιμοποίηση των δεκάδων πολεμικών εγκλημάτων του κατά του «παλαιστινιακού κράτους». Με δυο λόγια, το Ισραήλ είναι κάτι περισσότερο από «το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή»: το Ισραήλ είναι Αμερική!  Από το 2018 και με ιδιόκτητο σπίτι (το «σπίτι του... Τραμπ», την αμερικανική πρεσβεία δηλαδή) στην Ιερουσαλήμ!

Κι ας οφείλει την κρατική και την εδαφική του υπόσταση στις μεταπολεμικές ευρωπαϊκές τύψεις και... βλέψεις. Κι ας είναι, ίσως, αυτός ο λόγος που ο λαός του Ισραήλ βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο που, κατά τον Ζαν Μπωντριγιάρ, τον βιώνουμε κι εμείς οι Ευρωπαίοι: είμαστε καταδικασμένοι στο φανταστικό και στη νοσταλγία για το μέλλον, την ώρα που οι Αμερικανοί κατοικούν μέσα στην αληθινή φαντασία, δίνοντάς της τη μορφή της πραγματικότητας.

Όσον αφορά τους Ισραηλινούς ηγέτες, βρόμικη και η φαντασία τους, βρόμικη και η πραγματικότητά τους, η κατά συρροή σφαγή Παλαιστινίων αμάχων made in USA. Με τους Ευρωπαίους ηγέτες να τους κρατάνε διαχρονικά το… φανάρι, στοιχημένοι πίσω απ’ τον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο. Όπως τις μέρες αυτές, μετά την μεγάλη «σφαγή» στο Νοσοκομείο της Γάζας…

Όπου, τέσσερα απ’ τα «πεντάδυμα» («the Quint», όπως ονομάζουν οι στρατηγικοί αναλυτές τους Μπάιντεν (ΗΠΑ), Σολτς(Γερμανία), Σούνακ (Ηνωμένο Βασίλειο) και Μελόνι (Ιταλία), πήραν ήδη θέση παρά τω σφαγέα, με τα… φανάρια τους ανά χείρας. Μόλις περάσει κι ο τελευταίος των «πεντάδυμων» (σ σ: ο Μακρόν της Γαλλίας) από το γραφείο του Νετανιάχου, τότε θα ξεκινήσει, λένε, η χερσαία επίθεση στη Γάζα: «Θα είμαστε ακριβείς και θανατηφόροι και θα συνεχίσουμε μέχρι να ολοκληρώσουμε την αποστολή» δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας. Βάλτε εσείς τη λέξη «σφαγή» στη λέξη «αποστολή» και κάντε το εικόνα…

* Ιδιωτικό Ίδρυμα με αντικείμενο την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», αφιερωμένο στη μνήμη του αδελφού του Μπενιαμίν Νετανιάχου, Τζόναθαν

Η αποχή (50 – 70%) ως σημείο λαϊκής αποστροφής για τους πολιτικούς και τις ασκούμενες απ’ αυτούς πολιτικές

 Σε μια απ’ τις βαθύτερες κρίσεις της ιστορίας τους, τα κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Πρωταγωνίστρια σ’ αυτές τις εκλογές ήταν, αναμφισβήτητα, η αποχή… Κοντά στο 70%, λέει, έφτασε στον Δήμο Αθηναίων. Που σημαίνει ότι, την περασμένη Κυριακή, μόλις το 30% των κατοίκων της πόλης ξύπνησαν, πλύθηκαν, πήραν το πρωινό τους, το μεσημεριανό τους, το απογευματινό τους εν πάση περιπτώσει, και πετάχτηκαν στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς να ψηφίσουν τον δήμαρχο της καρδιάς τους. Οι υπόλοιποι απέστρεψαν το βλέμμα από τις κάλπες και συνέχισαν την σαββατοκύριακη ρουτίνα τους.

«Μπακογιάννης Κωνσταντίνος… 41%», έγραψαν την επομένη οι εφημερίδες. Που πάει να πει πως ο γιός της Ντόρας έλαβε το 41% του 30% των Αθηναίων που πλύθηκαν, πήραν το πρωινό τους, το μεσημεριανό τους, το απογευματινό τους εν πάση περιπτώσει, και πετάχτηκαν στο εκλογικό τμήμα της γειτονιάς να ψηφίσουν τον δήμαρχο της καρδιάς τους, αλλά αυτό δεν το έγραψαν οι εφημερίδες.

Ούτε το έκαναν λιανά. Που πάει να πει πως δεν εξήγησαν ότι αφ’ ης ο γιός της Ντόρας… υπερψηφίστηκε από το 41% του 30% του εκλογικού σώματος του Δήμου Αθηναίων, σημαίνει ότι μόλις… ενάμισης στους δέκα Αθηναίους (57.800 από τους 449.902  εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους) τον ψήφισαν. Τώρα, αν τον ψήφισαν για δήμαρχο της… καρδιάς τους ή της τσέπης τους, θα σας γελάσω…

*******

Το δεύτερο, πάντως, είναι πιο πιθανό. Για σκεφτείτε το λίγο: βάλτε   τους μεγαλοεργολάβους και τις οικογένειές τους που έφαγαν το «παντεσπάνι» από το τετραετές  γκρέμισε – χτίσε των… μεγάλων περιπάτων, προσθέστε σ’ αυτούς τους δεκάδες υπεργολάβους και τους εκατοντάδες επωφελούμενους εργαζόμενους  και τις οικογένειές τους – αδέλφια, ξαδέλφια και λοιπούς συγγενείς, συνυπολογίστε την… μετακλητή πολιτική πελατεία του Μητσοτακέικου στις υπηρεσίες του Δήμου, καθαριότητα, κήπους, πάρκα, δημοτική αστυνομία, «Αθήνα 984 radio» κλπ, κλπ, πολλαπλασιάστε επί 4 ή επί 5 ή επί 6 σταθμίζοντας τις  κουμπαριές, τα άμεσα και έμμεσα ρουσφέτια κλπ, κλπ, και  φτάνετε  άνετα σ’ ένα νούμερο που αγγίζει το 41% του 30% του εκλογικού σώματος του Δήμου Αθηναίων. Τους 57.800 νοματαίους, δηλαδή, που ψήφισαν ως… δήμαρχο της καρδιάς τους τον Κώστα Μπακογιάννη.

Αν τώρα κάνουμε λιανά τις ψήφους που μάζεψε ο υποστηριζόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος δήμαρχος Κώστας Ζαχαριάδης (έλαβε το 13,36% του 30% του εκλογικού σώματος του Δήμου Αθηναίων, που πάει να πει ότι τον ψήφισαν μόλις 18.668 από τους 449.902 εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους), συμπεραίνουμε ότι ούτε ένας στους δέκα απ’ τους 145.000 Αθηναίους που έσπασαν την αποχή  και πήγαν να ψηφίσουν την περασμένη Κυριακή, δεν τον ψήφισε.

*******

Αυτό αποδίδεται και στην εσωστρεφή αποχή από την πολιτική δράση της ξεκομμένης, ακόμα και από το εναπομείναν εκλογικό σώμα (17,8%) του ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα, μειοψηφικής κομματικής νομενκλατούρας. Παράδειγμα, εκείνη η… υποδειγματική φραξιονιστική συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας της 3ης Αυγούστου 2023, που αναπαριστά… θαυμάσια τους χρονίζοντες αλληλοσπαραγμούς μεταξύ διαφόρων συνιστωσών και «τάσεων», για κάθε είδους ιδεοφαντασιακές εξουσιαστικές αυταπάτες: με αποκορύφωμα εκείνη την απίστευτη ναρκισσιστική διελκυστίνδα  μεταξύ Φίλη και Ζαχαριάδη, με έπαθλο τη θέση του υποψηφίου δήμαρχου Αθηναίων∙ αφού προηγουμένως την είχαν… αδειάσει, εξαναγκάζοντας σε αποχώρηση τον σαφώς καταλληλότερο απ’ αυτούς για τη θέση, μπασκετμπολίστα Νίκο Παππά… Επειδή είχε υποδειχθεί από τον Αλέξη Τσίπρα!..       

Εν τέλει, η αποχή (από 50-70%) σε αναλυτικό συνδυασμό με το εκάστοτε αποτέλεσμα αποτυπώνει την κλιμάκωση της – κατά τα λοιπά, γενικευμένης – λαϊκής αποστροφής για τους πολιτικούς και την πολιτική που ασκούν οι ίδιοι και τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν, σε δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.   

Ειδικότερα, η αποχή (70%) στο Δήμο Αθηναίων σε αναλυτικό συνδυασμό με τα αποτελέσματα, πέρα από την οριακή απαξίωση του Κώστα Μπακογιάννη, δείχνει και την μεγάλη αποστροφή για τους πολιτικούς και την πολιτική των κομμάτων της – ευρισκόμενης σε μια απ’ τις βαθύτερες κρίσεις της ιστορίας της – δημοκρατικής παράταξης, τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ – KΙΝΑΛ, αντίστοιχα…

ΥΓ: Παρ’ όλα αυτά, στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ η εσωστρέφεια συνεχίζεται: η εξουσιομανία των πολιτικών στελεχών της εσωκομματικής αντιπολίτευσης παραμένει αθεράπευτη, οι μάχες της καρέκλας, καμουφλαρισμένες με επικοινωνιακά ιχνοστοιχεία… μαρξισμού – λενινισμού, καλά κρατούν...  Σε βαθμό δικαίωσης ενός αιρετικού αφορισμού του Ιονέσκο για τους επαγγελματίες πολιτικούς Δύσης και Ανατολής: «Υπάρχουν δύο είδη ιδιοσυγκρασίας, η καλλιτεχνική και η επιστημονική. Υπάρχει επίσης ένα τρίτο είδος ανθρώπου, οι πολιτικοί...

»Αυτοί δεν μετέχουν καμιάς κουλτούρας. Θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας...».

     

Ραντεβού στα τυφλά με τις κάλπες της Κυριακής: Οι πιο «βουβές» αυτοδιοικητικές εκλογές από… καταβολής μεταπολίτευσης

Μεγάλοι απόντες της προεκλογικής περιόδου οι Πόλεις, οι Πολίτες και ο Δημοκρατικός Διάλογος

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ήταν η πιο μουγκή, κουφή, βαρετή και αδιάφορη, η πλέον άχρωμη και άοσμη προεκλογική περίοδος αυτοδιοικητικών εκλογών που θυμάμαι, από… καταβολής μεταπολίτευσης. Άχρωμη και άοσμη τρόπος του λέγειν, αφού είχε το χρώμα της λάσπης που σκεπάζει τον θεσσαλικό κάμπο, μαζί και τους ανθρώπους του, τις πόλεις και τα χωριά του. Και την  οσμή της μπέικης… αντρίλας, που ξεχύθηκε απ’ τον καθημαγμένο Βόλο και κατέκλυσε απ’ άκρη σ’ άκρη το εγχώριο δημοτικό και περιφερειακό σύμπαν…        

«Μεγάλοι απόντες (σ σ: αυτής της προεκλογικής περιόδου), η Αθήνα, οι πολίτες και ο δημοκρατικός διάλογος», σχολίαζε προχθές στο Facebook,   ο υποψήφιος σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων με το ψηφοδέλτιο της «Ανοιχτής Πόλης», σκηνοθέτης Κυριάκος Αγγελάκος : «Θα πάμε στις κάλπες αγνοώντας τι σχέδια έχουν οι δημοτικές παρατάξεις για τα επόμενα 5 χρόνια», πρόσθετε, με το άγχος του ενσυνείδητου πολιτευόμενου πολίτη…

Ποιά σχέδια, και ποιες παρατάξεις; «Δυστυχώς η πολυπόθητη αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης (…) δεν έγινε ποτέ πράξη λόγω της βούλησης τόσο των κομμάτων όσο και της εκτελεστικής εξουσίας για πλήρη χειραγώγησή της», μας εισάγει στη σκοτεινή πλευρά της   αυτοδιοικητικής  μας παραμυθίας η  δικηγόρος Άννα Παπαδημητρίου – Τσάτσου (υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με τον συνδυασμό του Γιώργου Ιωακειμίδη), με ένα θαρραλέο κείμενό της στο ΑΠΕ – ΜΠΕ….

*******

Ακολούθως,  θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων:  «Η Αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού διαπερνάται οριζόντια και κάθετα από τις παθογένειες ετών που συμπυκνώνονται στο πελατειακό κομματικό σύστημα και στο απαράδεκτο θεσμικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από συναρμοδιότητες και μια απίστευτη δόλια θεσμική θολούρα»…

Φως – φανάρι, η κομματικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών, δημοτικών και περιφερειακών – ειδικά των αυριανών εκλογών – είναι εμφανέστερη παρά ποτέ, κάτι σαν ντεζαβού των προηγηθέντων εθνικών εκλογών: «η Νέα Δημοκρατία αναμένεται να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, να ξαναβάψει μπλε τον ελληνικό χάρτη, όπως στις διπλές εθνικές εκλογές που προηγήθηκαν», προβλέπουν οι δημοσκοπικές εταιρίες…  

Θα  ξαναβγάλουν για δήμαρχο τον μεγάλο περιπατητή του μητσοτακέικου… κλέους, σκέφτομαι. Και για περιφερειάρχη το κέρινο ομοίωμα του πάπα της νεοδημοκρατικής αυτοδιοικητικής… αριστείας Γιώργου Πατούλη!..  Και θα ξαναβγάλουν, λέει, τον ανεκδιήγητο δήμαρχο της αφανισμένης πόλης του Βόλου που, «ανεβασμένος σε μια μπουλντόζα, φώναζε στην ερημιά -εκεί που δεν υπήρχε άνθρωπος- "ήρθε το φαΐ και το νερό! Ελάτε να πάρετε!"… Για την κάμερα, κάνοντας προεκλογικό σποτ, μπας και τον ξαναψηφίσει κανείς»…

Τον ίδιο «άνθρωπο» που σήκωσε χέρι και χαστούκισε διαμαρτυρόμενο πλημμυροπαθή. Και όταν τον εγκάλεσε για την αποτρόπαια πράξη του ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απάντησε με το χυδαία  ομοφοβικό φθέγμα «εγώ δεν είμαι λουλού – κάνω εμετό με τον  Κασσελάκη»!..

*******

Θα ξαναβγάλουν – οι δημοσκόποι το λένε – τους περιφερειάρχες και τους δημάρχους της μεγάλης καταστροφής που στοιχειώνει «τη χώρα που έρχεται απ’ τη λάσπη. Τη χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς προετοιμασία, χωρίς πρόνοια, χωρίς έγνοια, χωρίς φροντίδα, χωρίς ευθύνη»… Τη χώρα όπου, ωστόσο, «ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν»*.  

Φυσικά, για την κομματικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών (το γεγονός ότι «η πολυπόθητη αυτονομία της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν έγινε ποτέ πράξη λόγω της βούλησης των κομμάτων και της εκτελεστικής εξουσίας για πλήρη χειραγώγησή της»)ευθύνονται και τα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης (σε κάποιες χρονικές περιόδους, περισσότερο κι απ’ αυτά της δεξιάς), το ΠΑΣΟΚ, και  ο «Συνασπισμός της Αριστεράς» παλαιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το  ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ σήμερα…

Στις τωρινές εκλογές, ακόμα χειρότερα, το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ επέλεξε να κατέβει μόνο του στις περιφέρειες για να κερδίσει τον… ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καν τη ΝΔ! Με προφανή την πιθανότητα – στην περιφέρεια Αττικής, σίγουρα, λένε οι δημοσκόποι – να χάσουν και απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και απ’ τη ΝΔ!..

Ωστόσο, προσερχόμενοι στις αυριανές κάλπες (αν και προερχόμενοι από την τις λάσπες και την κόπωση των απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων των εθνικών εκλογών)   θα ήταν ευχής έργο «να υποβληθούμε στη δημιουργική βάσανο να επιλέξουμε ανθρώπους που έδειξαν την αφοσίωσή τους στο λειτούργημα τους με κριτήριο τον τρόπο που πορεύτηκαν..», όπως μας παροτρύνει η Άννα Παπαδημητρίου – Τσάτσου, στο άρθρο της στο ΑΠΕ – ΜΠΕ:

Με κριτήρια «την επιτυχία τους στον τόπο τους, την ανεξαρτησία τους στις επιλογές τους, την εντιμότητά τους και την δυνατότητά τους να διεκδικούν την εξυγίανση στον χώρο της αυτοδιοίκησης, τον εκσυγχρονισμό της και την αυτονόμησή της από το κομματικό σύστημα»…

Τέλος, «τη δυνατότητά τους να συνεργάζονται με την συντεταγμένη πολιτεία για την ευόδωση των στόχων τους που δεν μπορεί να είναι άλλοι από την εξυπηρέτηση των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος»…

 *Από την περίφημη παρέμβαση του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την αβελτηρία των εκπροσώπων της Πολιτείας όσον αφορά την προστασία των Θεσσαλών και του θεσσαλικού κάμπου από τις καταστροφικές πλημμύρες  

 

Διάσπαση; Ε, και; Μια «διάσπαση» α λα 2015 μπορεί να απελευθερώσει τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη…

 

Το πολλαπλό διασπαστικό… déjà vu των κομμάτων της Αριστεράς από το ’68 μέχρι σήμερα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις», απάντησε η αντιπρόεδρος της Βουλής, Όλγα Γεροβασίλη, όταν ρωτήθηκε εάν η υποψηφιότητα Κασσελάκη διαμορφώνει σκηνικό διάσπασης στον ΣΥΡΙΖΑ: «Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά» είπε, και αυτό είναι ακριβές: η αποχώρηση της ομάδας Λαφαζάνη και κάποιων ακόμα «συνιστωσών» (φράξιες τις έλεγαν παλαιότερα, «τάσεις» τις λένε τώρα) απελευθέρωσε, τρόπον τινά, τον Αλέξη Τσίπρα και την ανανεωτική κυβερνητική παρέα του από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια που ζητούσαν… ρήξη και «ανατροπή» (τι τραγική αυταπάτη και αυτή η λέξη!..) και προχώρησε μπροστά, πραγματώνοντας το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019…

Διότι "Αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της", όπως την αναθεωρεί στους καιρούς μας ο ιστορικός και οργανικός διανοούμενος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ζακ Ζιλιάρ.* Και διότι «δεν νοείται Αριστερά που δεν θα επιδιώκει την πραγμάτωση της δικαιοσύνης μέσα στο πλαίσιο της προόδου. Η αναγκαιότητα της δικαιοσύνης είναι ριζωμένη στις αριστερές καρδιές, αλλά είναι γεγονός ότι η πρόοδος υφίσταται σκληρή κριτική, πόσο μάλλον όταν τη μετράμε με όρους ανάπτυξης: ωστόσο, οι πιο τολμηροί μεταξύ των σοσιαλιστών δεν είναι πλέον επαναστάτες, ούτε καν θιασώτες των εθνικοποιήσεων. Είναι Κεϋνσιανοί μέχρις εσχάτων…

Κατά τα λοιπά, οι εσωκομματικές ίντριγκες, τα συντροφικά μαχαιρώματα, οι φραξιονιστικές μάχες χαρακωμάτων με κατάληξη τις διαγραφές, τις οικειοθελείς ατομικές ή ομαδικές αποχωρήσεις και, εν τέλει, τις διασπάσεις είναι στο DNA των κομμάτων της παραδοσιακής ελληνικής αριστεράς…

*******             

Λοιπόν, που λέτε, είχα την τύχη (ή την ατυχία;) να παρακολουθήσω… live, όπως το λέμε τώρα, τη διάσπαση του ΚΚΕ. Συνέβη μια χειμωνιάτικη νύχτα του ’68 στις φυλακές της Αίγινας, στην αχτίνα των πολιτικών κρατουμένων. Στον «θάλαμο των στελεχών», όπως τον λέγαμε, αφού φιλοξενούσε τα πλέον σημαίνοντα, μεταξύ όλων των κρατουμένων, στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ. 

Πώς βρέθηκα εκεί; Με είχαν περιμαζέψει τα «γερόντια» (έτσι αποκαλούσαμε τότε τα κομματικά στελέχη) ανάμεσα από δεκάδες νεολαίους κρατούμενους (που ήσαν έγκλειστοι σε πλαϊνή αχτίνα), για λόγους που ουδέποτε κατάφερα να διευκρινίσω. Ίσως επειδή ήμουν ένας απ’ τους νεώτερους κρατούμενους (για κάτι μήνες γλύτωσα τις φυλακές ανηλίκων), ίσως επειδή με έβλεπαν ως… εύελπι κομμουνιστή. Το γεγονός είναι ότι βρέθηκα στον «θάλαμο των στελεχών». Να με φροντίζουν τα «γερόντια» σαν παιδί τους. 

Εκείνη, λοιπόν, τη νύχτα του Φλεβάρη, οι «γέροντες» ήσαν εξαιρετικά ανήσυχοι. Η ώρα περασμένη, αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Μερικοί δεν είχαν καν ξαπλώσει. Ο Βασιλόπουλος, ο Παύλος Νεφελούδης, ο Καλογερογιάννης κι ο Παλιόπουλος είχανε στήσει «πηγαδάκια» ανταλλάσσοντας ψιθύρους συνωμοτικούς. Άλλοι, ο Καρανδινός θυμάμαι, και ο Στρατής ο Γιάννης και ο Τσουπαρόπουλος, και κάποιοι ακόμα, ξάπλα στα γιατάκια τους, σκεπασμένοι με τριπλές κουβέρτες να γλυτώσουνε το κρύο, πλαγιασμένοι ωστόσο πρόσωπο με πρόσωπο, υποτονθορύζοντας ακατανόητες κουβέντες… 

Με τα πολλά, τους είδα να σηκώνονται ένας – ένας, με τις πιζάμες, και να μαζεύονται κολλητά σε έναν τοίχο, ντυμένο με μια πολύχρωμη πάντα. Ένας απ’ αυτούς, ανασήκωσε την πάντα και αποκάλυψε ένα τρανζιστοράκι, κρυμμένο σε μια εσοχή του τοίχου. Γύρισε το κουμπί, έψαξε για λίγο τις συχνότητες και συντονίστηκε στην «Φωνή της Αλήθειας», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ. Και τότε συνέβη αυτό που, στην αρχή, σας είπα: βρέθηκα να παρακολουθώ… live (μαζί με κορυφαία στελέχη του κόμματος, παρακαλώ) τη διάσπαση του ΚΚΕ. Την είδηση της διάσπασης εννοώ, βέβαια, συνοδευόμενη από το αυστηρά κατευθυνόμενο, όπως καταλαβαίνετε, ρεπορτάζ της περίφημης 12ης Ολομέλειας. 

Περιττό να σας πω ότι αυτό το ιστορικό «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά ένας λίβελος διάσπαρτος ακραίων πολιτικών ύβρεων («οι προδότες», «οι φραξιονιστές», «οι ρεφορμιστές», «οι αντικομμουνιστές», «οι υπονομευτές»), εκτοξευμένος από τη μισή ηγεσία του ΚΚΕ (το «γραφείο εξωτερικού») κατά της άλλης μισής (του «γραφείου εσωτερικού»). Ακόμα πιο περιττό να σας θυμίσω το τείχος της μισαλλοδοξίας που ορθώθηκε μετά τη διάσπαση μεταξύ των πάλαι ποτέ συντρόφων (στη ζωή και στο θάνατο!) του ΚΚΕ «εσωτερικού» και του ΚΚΕ «εξωτερικού». Που, ακόμα και σήμερα, χωρίζει το ΚΚΕ από την ανανεωτική αριστερά. και τον ΣΥΡΙΖΑ, εν γένει.

*******  

Στο προκείμενο τώρα: Οι δημόσιες και οι διαδικτυακές  αντεγκλήσεις, οι συκοφαντίες, οι ύβρεις και οι ρετσινιές, που εκτοξεύτηκαν αυτές τις μέρες από την πλευρά των ηττημένων της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και τους χολωμένους εκπροσώπους τους, κυρίως (Φίλης, Σκουρλέτης, Λάμπρου, κ.α.), κατά του νεοεκλεγμένου  ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη και του περιβάλλοντός του (Πολάκης, Παππάς, Αποστολάκης κ.α.) και τούμπαλιν, υπερέβησαν το επίπεδο τοξικότητας του πολιτικού πολιτισμού (!) που επικρατούσε στις φυλακές και τις εξορίες μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ…

Πέραν αυτού, υψώθηκε ένα τείχος μισαλλοδοξίας (παρόμοιο μ’ εκείνο  που υψώθηκε μεταξύ «ΚΚΕ εξ.» και ΚΚΕ εσ.» μετά τη διάσπαση του ’68 και μ’ εκείνο που υψώθηκε μεταξύ «Τσιπραίων» και «Λαφαζαναίων» στη διάσπαση του 2015) που χώρισε   τους… Πράσινους του «νικητή» Κασσελάκη απ’ τους… Βένετους των «ηττημένων»  Αχτσιόγλου – Τσακαλώτου. Προς στιγμήν: την Πέμπτη 28/9, ο νέος πρόεδρος έδωσε την πρώτη τηλεοπτική του συνέντευξη (στην κ. Ζαχαρέα του Star TV) κι έκλεισε στόματα.

Ο Στέφανος – έτσι, με το μικρό όνομά του αποκαλείται πια ο νέος πρόεδρος – ήταν γήινος, απλός, ανθρώπινος, καθαρός, έδειξε ότι μαθαίνει γρήγορα: «όπως ο Τσίπρας», αποφάνθηκαν οι διαδικτυακοί… Πράσινοι – στο στρατόπεδο των διαδικτυακών… Βένετων έπεσε βαθιά σιωπή… Μόνο την επομένη, άρχισαν να το παραδέχονται δειλά: «η αλήθεια είναι ότι…», «Ήταν καλός…», « Πολύ καλός!...», «Μας εξέπληξε!»…

Λίγοι όμως, πολύ λίγοι, απλά μέλη κυρίως και μικροστελέχη, αλλά είναι μια αισιόδοξη ενωτική αρχή. Δεν είναι;  Όχι δα, οι «Βένετοι»  Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος και λοιποί αρχηγοί, υπαρχηγοί, λοχίες και δεκανείς των… «τάσεων», πήραν, λέει, τα όπλα τους – σόρρυ, τις Ομπρέλες τους –  και κατευθύνονται ήδη προς το πεδίο… αναστοχασμού της πανελλαδικής συνδιάσκεψης. Για να οργανώσουν την ανεπίθεσή τους – παλιά μου τέχνη κόσκινο – κατά των πλειοψηφικών «Πράσινων». Με στόχο την ενότητα, λέει. Πράγμα που, ως… ιδανικό αυτόπτη διασπάσεων, με κάνει  να βλέπω σφαγές. Που πάει να πει διασπάσεις, αποχωρήσεις, διαγραφές…

Ε, και; λέω κι εγώ σαν την  Γεροβασίλη: Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις. Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά: απελευθέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια και έτσι μπόρεσε να πραγματώσει το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019. Τώρα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Με… ριζοσπαστικότερο αποτέλεσμα ελπίζουν οι «Πράσινοι». Κι ο Κασσελάκης προχωρεί… 

*Στο βιβλίο του «Οι Αριστερές στη Γαλλία» (εκδόσεις Πόλις / 2015)

And the winner is Στέφανος Κασσελάκης: τι θα συμβεί αν νικήσει το φαβορί και ηττηθεί το αουτσάιντερ…

Μόνο μια δυναμική μετεκλογική παρέμβαση Τσίπρα μπορεί να εμποδίσει τη διάσπαση

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αν επικρατήσει το φαβορί, αν δηλαδή o νικητής του Β’ γύρου των εκλογών της Κυριακής για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο αναμενόμενος, τότε θα έχει νικήσει «η ανάγκη για μία μεγάλη προοδευτική παράταξη», όπως ανέφερε ο Νίκος Παππάς στη δήλωση υποστήριξης του κ. Κασσελάκη, ή «η μεταπολιτική - η έμφαση στο πρόσωπο και την εικόνα», όπως ανέφερε στη δήλωση υποστήριξης της κ. Αχτσιόγλου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος… Τότε, η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. «θα πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων», όπως είπε η κ. Αχτσιόγλου μετά την ήττα της (με 9 μονάδες διαφορά) από τον κ. Κασσελάκη στον Α’ γύρο…

Το διπλά ακανθώδες ερώτημα που, σ’ αυτή την περίπτωση, εγείρεται για τους (δυνητικά, βέβαια) ηττημένους των εκλογών Αχτσιόγλου και Τσακαλώτο, είναι το αν και πώς και πόσο και γιατί θα καταδεχτούν να στηρίξουν τον Στέφανο Κασσελάκη, τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του κόμματος μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που «θα πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων», έναν πρόεδρο «προϊόν της μεταπολιτικής – της έμφασης στο πρόσωπο και την εικόνα»…

Πρώτα απ’ όλα, ωστόσο, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί έπρεπε να προηγηθεί αυτός ο άγριος εσωκομματικός – όμως δημόσιος, λόγω των social media – εμφύλιος, αυτή η απίστευτη εκατέρωθεν βαρβαρότητα (τόση  λάσπη, τόση τοξικότητα, τόσες ύβρεις, τόσο ξεκατίνιασμα – στην κυριολεξία!..) για την εκλογή νέου ηγέτη ενός κόμματος αριστερών, υποτίθεται, πολιτικών ηθών…

******* 

Την πληρέστερη απάντηση, υπό τύπον ειρηνευτικής παραίνεσης προς τις προεκλογικά αλληλοσπαρασσόμενες πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε ο ομότιμος καθηγητής νεότερης ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αντώνης Λιάκος: «Λοιπόν, κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το αλληλοξέσκισμα που είναι αγαπημένο σπορ στον συνολικό ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν χρόνια έξη, είναι συνταγή αποτυχίας και έκφραση αποτυχίας.  Ένα κόλλημα στην αποτυχία…

»Δεν είναι η πρώτη φορά τώρα. Από το 2019 σούρνεται, πριν από το συνέδριο γινόταν επίσης το έλα να δεις. Ποιος δεν θυμάται τις εικόνες ντροπής στο κλείσιμο του συνεδρίου; Ο καθένας θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και δεν είναι διατεθειμένος να δει την αλήθεια του άλλου…

»Κάθε παράταξη κατηγορεί την αντίπαλη  για επιθετικότητα και δεν βλέπει το καρφί στο μάτι της. Δεν φταίει μόνο ο διαδικτυακός όχλος. Αυτός δημιουργείται . Να μαζέψουν τα μεγαλοστελέχη τους θερμοκέφαλους, και να σταματήσουν οι διανοούμενοι του  ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργούν εικόνα αρμαγεδδώνος με οτιδήποτε βρίσκεται πέραν από τις προσλαμβάνουσες τους… 

»Αρκετά ως τώρα αυτό το παιχνίδι του αυτοκαταστροφικού ναρκισσισμού. Έχει μια μοναδική ευκαιρία ο  ΣΥΡΙΖΑ να βγει από τη μιζέρια, και πρέπει να νοιαστούμε  για την ενότητα. (Από τη Σωτηρία με χαιρετισμούς και να προσέχετε*).

*******

Λοιπόν, τι λέτε;  Θα νοιαστούν για την ενότητα οι δυό αντιμαχόμενες για την προεδρική καρέκλα «παρατάξεις»; Ιδιαίτερα αν ακουστεί το… And the winner is Στέφανος Κασσελάκης, οι (δυνητικά, προς στιγμήν) ηττημένοι των εκλογών Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος, θα δεχτούν το εκλογικό αποτέλεσμα, θα υποταχθούν στην πλειοψηφική ετυμηγορία των μελών; Θα καταδεχτούν – το σημαντικότερο –  να στηρίξουν τον Στέφανο Κασσελάκη, τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του κόμματος μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που… «θα πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων», έναν πρόεδρο… «προϊόν της μεταπολιτικής με έμφαση στο πρόσωπο και την εικόνα», όπως προεκλογικά φθέγγονταν;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ναι, θα αναγκαστούν να  κάνουν… κολοτούμπα και να στηρίξουν τον Κασσελάκη: «όχι, δεν θα αποβάλλουν, αίφνης, τον ναρκισσισμό του γεννημένου αριστερού που τους ταλαιπωρεί, δεν είναι, ωστόσο, οι παλαιοί ανιδιοτελείς αγωνιστές,  έγιναν πια (σ. σ: στην κυβερνητική φάση του ΣΥΡΙΖΑ) επαγγελματίες πολιτικοί», λένε: «θα επικρατήσει το ένστικτο της επαγγελματικής επιβίωσης και θα τον στηρίξουν»…

«Όχι, «η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος και εκατοντάδες ακόμα σύντροφοι – ακόλουθοί τους, τον έχουν ήδη αποκηρύξει τόσο κατηγορηματικά, που μοιάζει απίθανο να ανεχθούν τη συγκατοίκηση μαζί του την επόμενη ημέρα», λένε κάποιοι άλλοι: «η διάσπαση, μικρή ή μεγάλη, είναι αναπόφευκτη», καταλήγουν… 

Προσωπικά, κλίνω προς την δεύτερη εκδοχή: αν νικήσει το «φαβορί» και ηττηθεί το «αουτσάιντερ», πιστεύω ότι – αν όχι η διάσπαση – η οικειοθελής αποχώρηση μιας (μικρής ή μεγάλης, θα δείξει) μερίδας στελεχών της «Ομπρέλας», κυρίως όμως της τάσης των «53+», είναι αναπόφευκτη… Και ότι μόνο μια δυναμική μετεκλογική παρέμβαση Τσίπρα μπορεί να την αποτρέψει…

ΥΓ: «Αν δεν συμβεί το αναμενόμενο, αν γίνει η ανατροπή και εκλεγεί το «αουτσάϊντερ» , θα σημάνει την επιστροφή στην… συστημική συριζέϊκη κατάσταση. Μιζέρια: όπου «ο καθένας (εκ των εσωκομματικών ηγετίσκων) θα συνεχίσει να θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και δεν θα  είναι διατεθειμένος να δει την αλήθεια του άλλου…», ενώ η ανασυγκρότηση  του κόμματος – πυλώνα της δημοκρατικής παράταξης (ώστε να καταστεί και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα γοητεύσει την “πνιγμένη χώρα”, θα  βγάλει απ’ τη λάσπη τους “πνιγμένους ανθρώπους” και θα τους αποτρέψει από το να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν “όσους μας ρημάζουν”) θα αιωρείται στην Πλατεία Κουμουνδούρου, ως έωλη εκκρεμότητα… 

* Ανάρτησή του στο f.b. ανεβασμένη από το νοσοκομείο «Σωτηρία» όπου νοσηλευόταν με covid - 19