Διάσπαση; Ε, και; Μια «διάσπαση» α λα 2015 μπορεί να απελευθερώσει τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη…

 

Το πολλαπλό διασπαστικό… déjà vu των κομμάτων της Αριστεράς από το ’68 μέχρι σήμερα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις», απάντησε η αντιπρόεδρος της Βουλής, Όλγα Γεροβασίλη, όταν ρωτήθηκε εάν η υποψηφιότητα Κασσελάκη διαμορφώνει σκηνικό διάσπασης στον ΣΥΡΙΖΑ: «Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά» είπε, και αυτό είναι ακριβές: η αποχώρηση της ομάδας Λαφαζάνη και κάποιων ακόμα «συνιστωσών» (φράξιες τις έλεγαν παλαιότερα, «τάσεις» τις λένε τώρα) απελευθέρωσε, τρόπον τινά, τον Αλέξη Τσίπρα και την ανανεωτική κυβερνητική παρέα του από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια που ζητούσαν… ρήξη και «ανατροπή» (τι τραγική αυταπάτη και αυτή η λέξη!..) και προχώρησε μπροστά, πραγματώνοντας το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019…

Διότι "Αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της", όπως την αναθεωρεί στους καιρούς μας ο ιστορικός και οργανικός διανοούμενος του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ζακ Ζιλιάρ.* Και διότι «δεν νοείται Αριστερά που δεν θα επιδιώκει την πραγμάτωση της δικαιοσύνης μέσα στο πλαίσιο της προόδου. Η αναγκαιότητα της δικαιοσύνης είναι ριζωμένη στις αριστερές καρδιές, αλλά είναι γεγονός ότι η πρόοδος υφίσταται σκληρή κριτική, πόσο μάλλον όταν τη μετράμε με όρους ανάπτυξης: ωστόσο, οι πιο τολμηροί μεταξύ των σοσιαλιστών δεν είναι πλέον επαναστάτες, ούτε καν θιασώτες των εθνικοποιήσεων. Είναι Κεϋνσιανοί μέχρις εσχάτων…

Κατά τα λοιπά, οι εσωκομματικές ίντριγκες, τα συντροφικά μαχαιρώματα, οι φραξιονιστικές μάχες χαρακωμάτων με κατάληξη τις διαγραφές, τις οικειοθελείς ατομικές ή ομαδικές αποχωρήσεις και, εν τέλει, τις διασπάσεις είναι στο DNA των κομμάτων της παραδοσιακής ελληνικής αριστεράς…

*******             

Λοιπόν, που λέτε, είχα την τύχη (ή την ατυχία;) να παρακολουθήσω… live, όπως το λέμε τώρα, τη διάσπαση του ΚΚΕ. Συνέβη μια χειμωνιάτικη νύχτα του ’68 στις φυλακές της Αίγινας, στην αχτίνα των πολιτικών κρατουμένων. Στον «θάλαμο των στελεχών», όπως τον λέγαμε, αφού φιλοξενούσε τα πλέον σημαίνοντα, μεταξύ όλων των κρατουμένων, στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ. 

Πώς βρέθηκα εκεί; Με είχαν περιμαζέψει τα «γερόντια» (έτσι αποκαλούσαμε τότε τα κομματικά στελέχη) ανάμεσα από δεκάδες νεολαίους κρατούμενους (που ήσαν έγκλειστοι σε πλαϊνή αχτίνα), για λόγους που ουδέποτε κατάφερα να διευκρινίσω. Ίσως επειδή ήμουν ένας απ’ τους νεώτερους κρατούμενους (για κάτι μήνες γλύτωσα τις φυλακές ανηλίκων), ίσως επειδή με έβλεπαν ως… εύελπι κομμουνιστή. Το γεγονός είναι ότι βρέθηκα στον «θάλαμο των στελεχών». Να με φροντίζουν τα «γερόντια» σαν παιδί τους. 

Εκείνη, λοιπόν, τη νύχτα του Φλεβάρη, οι «γέροντες» ήσαν εξαιρετικά ανήσυχοι. Η ώρα περασμένη, αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Μερικοί δεν είχαν καν ξαπλώσει. Ο Βασιλόπουλος, ο Παύλος Νεφελούδης, ο Καλογερογιάννης κι ο Παλιόπουλος είχανε στήσει «πηγαδάκια» ανταλλάσσοντας ψιθύρους συνωμοτικούς. Άλλοι, ο Καρανδινός θυμάμαι, και ο Στρατής ο Γιάννης και ο Τσουπαρόπουλος, και κάποιοι ακόμα, ξάπλα στα γιατάκια τους, σκεπασμένοι με τριπλές κουβέρτες να γλυτώσουνε το κρύο, πλαγιασμένοι ωστόσο πρόσωπο με πρόσωπο, υποτονθορύζοντας ακατανόητες κουβέντες… 

Με τα πολλά, τους είδα να σηκώνονται ένας – ένας, με τις πιζάμες, και να μαζεύονται κολλητά σε έναν τοίχο, ντυμένο με μια πολύχρωμη πάντα. Ένας απ’ αυτούς, ανασήκωσε την πάντα και αποκάλυψε ένα τρανζιστοράκι, κρυμμένο σε μια εσοχή του τοίχου. Γύρισε το κουμπί, έψαξε για λίγο τις συχνότητες και συντονίστηκε στην «Φωνή της Αλήθειας», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ. Και τότε συνέβη αυτό που, στην αρχή, σας είπα: βρέθηκα να παρακολουθώ… live (μαζί με κορυφαία στελέχη του κόμματος, παρακαλώ) τη διάσπαση του ΚΚΕ. Την είδηση της διάσπασης εννοώ, βέβαια, συνοδευόμενη από το αυστηρά κατευθυνόμενο, όπως καταλαβαίνετε, ρεπορτάζ της περίφημης 12ης Ολομέλειας. 

Περιττό να σας πω ότι αυτό το ιστορικό «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά ένας λίβελος διάσπαρτος ακραίων πολιτικών ύβρεων («οι προδότες», «οι φραξιονιστές», «οι ρεφορμιστές», «οι αντικομμουνιστές», «οι υπονομευτές»), εκτοξευμένος από τη μισή ηγεσία του ΚΚΕ (το «γραφείο εξωτερικού») κατά της άλλης μισής (του «γραφείου εσωτερικού»). Ακόμα πιο περιττό να σας θυμίσω το τείχος της μισαλλοδοξίας που ορθώθηκε μετά τη διάσπαση μεταξύ των πάλαι ποτέ συντρόφων (στη ζωή και στο θάνατο!) του ΚΚΕ «εσωτερικού» και του ΚΚΕ «εξωτερικού». Που, ακόμα και σήμερα, χωρίζει το ΚΚΕ από την ανανεωτική αριστερά. και τον ΣΥΡΙΖΑ, εν γένει.

*******  

Στο προκείμενο τώρα: Οι δημόσιες και οι διαδικτυακές  αντεγκλήσεις, οι συκοφαντίες, οι ύβρεις και οι ρετσινιές, που εκτοξεύτηκαν αυτές τις μέρες από την πλευρά των ηττημένων της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και τους χολωμένους εκπροσώπους τους, κυρίως (Φίλης, Σκουρλέτης, Λάμπρου, κ.α.), κατά του νεοεκλεγμένου  ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη και του περιβάλλοντός του (Πολάκης, Παππάς, Αποστολάκης κ.α.) και τούμπαλιν, υπερέβησαν το επίπεδο τοξικότητας του πολιτικού πολιτισμού (!) που επικρατούσε στις φυλακές και τις εξορίες μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ…

Πέραν αυτού, υψώθηκε ένα τείχος μισαλλοδοξίας (παρόμοιο μ’ εκείνο  που υψώθηκε μεταξύ «ΚΚΕ εξ.» και ΚΚΕ εσ.» μετά τη διάσπαση του ’68 και μ’ εκείνο που υψώθηκε μεταξύ «Τσιπραίων» και «Λαφαζαναίων» στη διάσπαση του 2015) που χώρισε   τους… Πράσινους του «νικητή» Κασσελάκη απ’ τους… Βένετους των «ηττημένων»  Αχτσιόγλου – Τσακαλώτου. Προς στιγμήν: την Πέμπτη 28/9, ο νέος πρόεδρος έδωσε την πρώτη τηλεοπτική του συνέντευξη (στην κ. Ζαχαρέα του Star TV) κι έκλεισε στόματα.

Ο Στέφανος – έτσι, με το μικρό όνομά του αποκαλείται πια ο νέος πρόεδρος – ήταν γήινος, απλός, ανθρώπινος, καθαρός, έδειξε ότι μαθαίνει γρήγορα: «όπως ο Τσίπρας», αποφάνθηκαν οι διαδικτυακοί… Πράσινοι – στο στρατόπεδο των διαδικτυακών… Βένετων έπεσε βαθιά σιωπή… Μόνο την επομένη, άρχισαν να το παραδέχονται δειλά: «η αλήθεια είναι ότι…», «Ήταν καλός…», « Πολύ καλός!...», «Μας εξέπληξε!»…

Λίγοι όμως, πολύ λίγοι, απλά μέλη κυρίως και μικροστελέχη, αλλά είναι μια αισιόδοξη ενωτική αρχή. Δεν είναι;  Όχι δα, οι «Βένετοι»  Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος και λοιποί αρχηγοί, υπαρχηγοί, λοχίες και δεκανείς των… «τάσεων», πήραν, λέει, τα όπλα τους – σόρρυ, τις Ομπρέλες τους –  και κατευθύνονται ήδη προς το πεδίο… αναστοχασμού της πανελλαδικής συνδιάσκεψης. Για να οργανώσουν την ανεπίθεσή τους – παλιά μου τέχνη κόσκινο – κατά των πλειοψηφικών «Πράσινων». Με στόχο την ενότητα, λέει. Πράγμα που, ως… ιδανικό αυτόπτη διασπάσεων, με κάνει  να βλέπω σφαγές. Που πάει να πει διασπάσεις, αποχωρήσεις, διαγραφές…

Ε, και; λέω κι εγώ σαν την  Γεροβασίλη: Καμιά φορά δεν είναι κακές οι διασπάσεις. Το 2015 υπήρξε μια διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα πράγματα προχώρησαν μπροστά: απελευθέρωσε τον Αλέξη Τσίπρα από τα ακραία ιδεοληπτικά βαρίδια και έτσι μπόρεσε να πραγματώσει το έπος της κυβερνώσας προοδευτικής αριστεράς 2015 – 2019. Τώρα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Με… ριζοσπαστικότερο αποτέλεσμα ελπίζουν οι «Πράσινοι». Κι ο Κασσελάκης προχωρεί… 

*Στο βιβλίο του «Οι Αριστερές στη Γαλλία» (εκδόσεις Πόλις / 2015)

And the winner is Στέφανος Κασσελάκης: τι θα συμβεί αν νικήσει το φαβορί και ηττηθεί το αουτσάιντερ…

Μόνο μια δυναμική μετεκλογική παρέμβαση Τσίπρα μπορεί να εμποδίσει τη διάσπαση

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αν επικρατήσει το φαβορί, αν δηλαδή o νικητής του Β’ γύρου των εκλογών της Κυριακής για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο αναμενόμενος, τότε θα έχει νικήσει «η ανάγκη για μία μεγάλη προοδευτική παράταξη», όπως ανέφερε ο Νίκος Παππάς στη δήλωση υποστήριξης του κ. Κασσελάκη, ή «η μεταπολιτική - η έμφαση στο πρόσωπο και την εικόνα», όπως ανέφερε στη δήλωση υποστήριξης της κ. Αχτσιόγλου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος… Τότε, η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. «θα πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων», όπως είπε η κ. Αχτσιόγλου μετά την ήττα της (με 9 μονάδες διαφορά) από τον κ. Κασσελάκη στον Α’ γύρο…

Το διπλά ακανθώδες ερώτημα που, σ’ αυτή την περίπτωση, εγείρεται για τους (δυνητικά, βέβαια) ηττημένους των εκλογών Αχτσιόγλου και Τσακαλώτο, είναι το αν και πώς και πόσο και γιατί θα καταδεχτούν να στηρίξουν τον Στέφανο Κασσελάκη, τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του κόμματος μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που «θα πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων», έναν πρόεδρο «προϊόν της μεταπολιτικής – της έμφασης στο πρόσωπο και την εικόνα»…

Πρώτα απ’ όλα, ωστόσο, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί έπρεπε να προηγηθεί αυτός ο άγριος εσωκομματικός – όμως δημόσιος, λόγω των social media – εμφύλιος, αυτή η απίστευτη εκατέρωθεν βαρβαρότητα (τόση  λάσπη, τόση τοξικότητα, τόσες ύβρεις, τόσο ξεκατίνιασμα – στην κυριολεξία!..) για την εκλογή νέου ηγέτη ενός κόμματος αριστερών, υποτίθεται, πολιτικών ηθών…

******* 

Την πληρέστερη απάντηση, υπό τύπον ειρηνευτικής παραίνεσης προς τις προεκλογικά αλληλοσπαρασσόμενες πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε ο ομότιμος καθηγητής νεότερης ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Αντώνης Λιάκος: «Λοιπόν, κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το αλληλοξέσκισμα που είναι αγαπημένο σπορ στον συνολικό ΣΥΡΙΖΑ, κάτι σαν χρόνια έξη, είναι συνταγή αποτυχίας και έκφραση αποτυχίας.  Ένα κόλλημα στην αποτυχία…

»Δεν είναι η πρώτη φορά τώρα. Από το 2019 σούρνεται, πριν από το συνέδριο γινόταν επίσης το έλα να δεις. Ποιος δεν θυμάται τις εικόνες ντροπής στο κλείσιμο του συνεδρίου; Ο καθένας θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και δεν είναι διατεθειμένος να δει την αλήθεια του άλλου…

»Κάθε παράταξη κατηγορεί την αντίπαλη  για επιθετικότητα και δεν βλέπει το καρφί στο μάτι της. Δεν φταίει μόνο ο διαδικτυακός όχλος. Αυτός δημιουργείται . Να μαζέψουν τα μεγαλοστελέχη τους θερμοκέφαλους, και να σταματήσουν οι διανοούμενοι του  ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργούν εικόνα αρμαγεδδώνος με οτιδήποτε βρίσκεται πέραν από τις προσλαμβάνουσες τους… 

»Αρκετά ως τώρα αυτό το παιχνίδι του αυτοκαταστροφικού ναρκισσισμού. Έχει μια μοναδική ευκαιρία ο  ΣΥΡΙΖΑ να βγει από τη μιζέρια, και πρέπει να νοιαστούμε  για την ενότητα. (Από τη Σωτηρία με χαιρετισμούς και να προσέχετε*).

*******

Λοιπόν, τι λέτε;  Θα νοιαστούν για την ενότητα οι δυό αντιμαχόμενες για την προεδρική καρέκλα «παρατάξεις»; Ιδιαίτερα αν ακουστεί το… And the winner is Στέφανος Κασσελάκης, οι (δυνητικά, προς στιγμήν) ηττημένοι των εκλογών Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος, θα δεχτούν το εκλογικό αποτέλεσμα, θα υποταχθούν στην πλειοψηφική ετυμηγορία των μελών; Θα καταδεχτούν – το σημαντικότερο –  να στηρίξουν τον Στέφανο Κασσελάκη, τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο του κόμματος μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που… «θα πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων», έναν πρόεδρο… «προϊόν της μεταπολιτικής με έμφαση στο πρόσωπο και την εικόνα», όπως προεκλογικά φθέγγονταν;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ναι, θα αναγκαστούν να  κάνουν… κολοτούμπα και να στηρίξουν τον Κασσελάκη: «όχι, δεν θα αποβάλλουν, αίφνης, τον ναρκισσισμό του γεννημένου αριστερού που τους ταλαιπωρεί, δεν είναι, ωστόσο, οι παλαιοί ανιδιοτελείς αγωνιστές,  έγιναν πια (σ. σ: στην κυβερνητική φάση του ΣΥΡΙΖΑ) επαγγελματίες πολιτικοί», λένε: «θα επικρατήσει το ένστικτο της επαγγελματικής επιβίωσης και θα τον στηρίξουν»…

«Όχι, «η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος και εκατοντάδες ακόμα σύντροφοι – ακόλουθοί τους, τον έχουν ήδη αποκηρύξει τόσο κατηγορηματικά, που μοιάζει απίθανο να ανεχθούν τη συγκατοίκηση μαζί του την επόμενη ημέρα», λένε κάποιοι άλλοι: «η διάσπαση, μικρή ή μεγάλη, είναι αναπόφευκτη», καταλήγουν… 

Προσωπικά, κλίνω προς την δεύτερη εκδοχή: αν νικήσει το «φαβορί» και ηττηθεί το «αουτσάιντερ», πιστεύω ότι – αν όχι η διάσπαση – η οικειοθελής αποχώρηση μιας (μικρής ή μεγάλης, θα δείξει) μερίδας στελεχών της «Ομπρέλας», κυρίως όμως της τάσης των «53+», είναι αναπόφευκτη… Και ότι μόνο μια δυναμική μετεκλογική παρέμβαση Τσίπρα μπορεί να την αποτρέψει…

ΥΓ: «Αν δεν συμβεί το αναμενόμενο, αν γίνει η ανατροπή και εκλεγεί το «αουτσάϊντερ» , θα σημάνει την επιστροφή στην… συστημική συριζέϊκη κατάσταση. Μιζέρια: όπου «ο καθένας (εκ των εσωκομματικών ηγετίσκων) θα συνεχίσει να θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και δεν θα  είναι διατεθειμένος να δει την αλήθεια του άλλου…», ενώ η ανασυγκρότηση  του κόμματος – πυλώνα της δημοκρατικής παράταξης (ώστε να καταστεί και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα γοητεύσει την “πνιγμένη χώρα”, θα  βγάλει απ’ τη λάσπη τους “πνιγμένους ανθρώπους” και θα τους αποτρέψει από το να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν “όσους μας ρημάζουν”) θα αιωρείται στην Πλατεία Κουμουνδούρου, ως έωλη εκκρεμότητα… 

* Ανάρτησή του στο f.b. ανεβασμένη από το νοσοκομείο «Σωτηρία» όπου νοσηλευόταν με covid - 19  

 

 

Αχτσιόγλου ή Κασσελάκης; Οι γνώμες… τριίστανται – το αποτέλεσμα εξαρτάται

Το μέγεθος της συμμετοχής θα κρίνει ποιος θα κληθεί να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Τούτες τις μέρες ερχόμαστε από τη λάσπη, όπως, με περισσή ευαισθησία, το  διατύπωνε το βράδυ της Δευτέρας (11/09) ο τροβαδούρος της ανθρωπιάς Αλκίνοος Ιωαννίδης, προλογίζοντας τη συναυλία του στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων: Έρχομαι από τη λάσπη, από τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα (…) Έρχομαι  από τη χώρα που ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν…

Μέσα σ’ αυτή τη «λάσπη» – την «πνιγμένη χώρα» με τους «πνιγμένους ανθρώπους» που «ξαναψηφίζουν, δεκαετίες τώρα, όσους μας ρημάζουν»  – έλαχε να στηθούν οι κάλπες  του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Προκειμένου να ψηφίσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για να εκλέξουν τον ηγέτη που θα ανασυγκροτήσει «το κόμμα – πυλώνα της δημοκρατικής παράταξης», υποθέτω… Ώστε να καταστεί και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα γοητεύσει την «πνιγμένη χώρα»: να βγάλει απ’ τη λάσπη τους «πνιγμένους ανθρώπους», να τους αποτρέψει από το να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν «όσους μας ρημάζουν», υποθέτω…      

Και ποιόν θα ψηφίσουν; Ποιόν απ’ τους πέντε υποψήφιους προέδρους θεωρούν, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ικανότερο γι’ αυτή τη δουλειά;  «Τον Κασσελάκη ή την Αχτσιόγλου», λένε οι δημοσκοπήσεις: πρώτο τον πρώτο και δεύτερη την δεύτερη αποφαίνονται κάποιες εξ’ αυτών – πρώτη τη δεύτερη και δεύτερο τον πρώτο, κάποιες άλλες!.

*******

Μπέρδεμα!..  Όσον αφορά την πρωτιά μόνο, αφού όλες οι προβλέψεις βγάζουν εκτός διεκδίκησης του… τίτλου τους Παππά, Τσακαλώτο, Τζουμάκα, ενώ προδιαγράφουν δεύτερο γύρο για τους διεκδικητές Κασσελάκη – Αχτσιόγλου ή… τούμπαλιν.  Για να κρατάμε τις αρμόζουσες δημοσιογραφικές αποστάσεις το «τούμπαλιν», μη μας πάρουν τα σκάγια του συριζέϊκου εμφυλίου. Που, μόλις έπεσε η στάθμη της πλημμύρας που κατέστρεψε τον κάμπο, αναζωπυρώθηκε… μαινόμενος στις λάσπες και στα τοξικά απόνερα που άφησε πίσω του ο Τσίπρας… Όταν παραμέρισε για να περάσει το… νέο κύμα, αν θυμάστε… 

Δεν ξέρω αν το «νέο κύμα» είναι ο Κασσελάκης αλλά, στα ΜΜΕ και στα social media, ήταν και πάλι ο πρωταγωνιστής. Θετικός ή αρνητικός, θα σας γελάσω. Η αίσθησή μου είναι ότι οι γνώμες, είτε προέρχονται εκ δεξιών, είτε εξ ευωνύμων,  διίστανται – για να μην πω… τριίστανται, κατά τον τρόπο που ενδείκνυται στα τρία post που ακολουθούν και στις αναλύσεις τους που επακολουθούν:

1) «Στοιχηματίζω ότι θα γραφτούν από την ΝΔ να ψηφίσουν Αχτσιόγλου, γιατί ο Κασσελάκης είναι game changer»

2) «Παίδες μην ανησυχείτε, θα βγει η Αχτσιόγλου που τα έχει βρει με τους παίχτες» 

3) «Θα ήθελα ο Κασσελάκης να αναδειχθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μετά απ’ αυτά που έγραψαν το Θέμα, ο Φίλης και οι… φίλοι του, θα γραφτώ μέλος και θα τον ψηφίσω»…

*******

Πριν περάσω στις «αναλύσεις,  οφείλω να πω ότι  διάλεξα αυτά τα τρία post  από μια πολύωρη μεσοβδόμαδη περιήγηση στο Faceboock και στο Twitter γιατί – χωρίς τις αντιδραστικές τοξικότητες των χιλιάδων άλλων – συνοψίζουν, έτσι νομίζω, βασικές πτυχές της οπτικής της κεντροαριστερής κοινής γνώμης για τους δυό επικρατέστερους διεκδικητές της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ:

● Εντάξει, δεν πιστεύω – όπως αναφέρει το Νο 1 post – ότι «θα γραφτούν» κάποιοι «από τη ΝΔ» για να ψηφίσουν… Αχτσιόγλου, αλλά ο Κασσελάκης είναι σίγουρα game changer», ο υποψήφιος που «αλλάζει το παιγνίδι» (το άλλαξε ήδη), που «ανακατεύει τα χαρτιά» (τα ανακάτεψε ήδη): ο X – factor επί το… ελληνικότερον, που πάει να πει ο κρυφός, ο άγνωστος, ο αστάθμητος παράγοντας της εκλογικής διαδικασίας. 

● Πράγματι, είναι πιθανό «να βγει» πρώτη η Αχτσιόγλου – όπως αναφέρει το Νο 2 post – αλλά όχι απαραίτητα επειδή «τα έχει βρει με τους παίχτες», αλλά επειδή είναι πιο ήπια, πιο «στρογγυλεμένη» από τους άλλους, πιο συμβατή με την, ακίνδυνη για τους ολιγάρχες,   συστημική κεντροαριστερή κουλτούρα του πολιτικού παρόντος.

● Το No 3 post φωτογραφίζει την ανακλαστική αντίδραση μιας μεγάλης μερίδας των (κεντροαριστερών, υποθέτω) ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ απέναντι στο ανοίκειο πολυφοβικό μπούλινγκ – αυτό το απίστευτο κύμα λάσπης που εκτοξεύτηκε κατά του κ. Κασσελάκη  από τις εσωκομματικές φράξιες που «έδιωξαν» τον Τσίπρα («ομπρέλα» και «53+», κυρίως), και κάποιους άτυπους εκπροσώπους τους («ο Φίλης και οι… φίλοι του», αναφέρει, σχετικά, το εν λόγω post), αλλά και από δύο, τουλάχιστον, εκ των υποψηφίων προέδρων, τους κ. κ. Τσακαλώτο και Τζουμάκα…

Υιοθετήθηκε δε, και καλλιεργήθηκε… αρμοδίως, από τα ΜΜΕ της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη (που είναι σαφές ότι φοβούνται τον… «Αμερικάνο»), με πιθανό αποτέλεσμα κάποια, ανυπολόγιστου μεγέθους, προσθήκη ψήφων, τύπου «μετά απ’ αυτά που έγραψαν το Θέμα, ο Φίλης και οι… φίλοι του, θα γραφτώ μέλος και θα τον ψηφίσω», στη φαρέτρα του Κασσελάκη!.. Γιατί όχι;

Το θέμα είναι πόσοι θα ψηφίσουν. Όσο περισσότεροι, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να δούμε τον… «Αμερικάνο» πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όχι, Αχτσιόγλου και, ούτως ή άλλως, επιστροφή στη σοβαρότητα: Κατά τη γνώμη μου, κανένας απ’ τους δυό δεν δύναται να ανασυγκροτήσει «το κόμμα – πυλώνα της δημοκρατικής παράταξης», ώστε να καταστεί και πάλι μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που θα γοητεύσει την «πνιγμένη χώρα», θα  βγάλει απ’ τη λάσπη τους «πνιγμένους ανθρώπους», θα τους αποτρέψει από το να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν «όσους μας ρημάζουν» …  Κανένας απ’ τους δυό δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Η χώρα βουλιάζει, ο Μητσοτάκης βγάζει σέλφι με τους «βουλιαγμένους» και ο… πεντακέφαλος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ χτενίζεται

Ένα αντί – δημοσιογραφικό  οδοιπορικό από την κτηνωδία στο Blue Horizon ως την ανεμπόδιστη παράδοση της Θεσσαλίας στις καταστροφικές πλημμύρες

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μεσοβδόμαδα η… Κασσελακιάς εκόπασε. Αναχαιτίστηκε, από τον καταναγκαστικό πνιγμό του Αντώνη αρχικά: σπρωγμένος από τα χέρια του κτηνώδους υπάρχου του αποπλέοντος Blue Horizon, ο Αντώνης έπεσε από τον καταπέλτη μες στα βρώμικα νερά του λιμανιού κι έκανε μιαν   απέλπιδα – και αναισθήτως αβοήθητη – προσπάθεια να σωθεί∙ μάταια  ωστόσο: «Ο Αντώνης πέθανε από πνιγμό» απεφάνθη, πάραυτα, ο ιατροδικαστής…  

«Αυτός ο θάνατος δεν είναι τυχαίος», σχολίασε εύστοχα η Εφημερίδα των Συντακτών: Είναι μια δολοφονία που κρύβει μέσα της τον εκφασισμό της κοινωνίας. Ο φορέας μιας εξουσίας, όσο μικρή κι αν είναι, όπως αυτού που ελέγχει τα εισιτήρια στο πλοίο, νιώθει παντοδύναμος. Και, όποιος σταθεί εμπόδιο στο να ασκήσει τη μικρή αυτή εξουσία του, αξίζει ακόμα και να πεθάνει. Ειδικά αν είναι αδύναμος, ειδικά αν είναι ανάπηρος (σ. σ: όπως ο Αντώνης), ειδικά αν είναι φτωχός…

Ύστερα ήρθε η βροχή και ο κατακλυσμός, κι έλειψαν αιφνιδίως οι πολιτικοί – κυβέρνηση άφαντη, αντιπολίτευση αλλού γι’ αλλού. Σε λίγο τα λασπόνερα τινάχτηκαν ορμητικά από τα βουλωμένα φρεάτια του Δήμου και σκεπάσαν τα περάσματα της γειτονιάς, κορμιά ανθρώπων επιπλέανε αποβραδίς ως το πρωί – Μοναστηράκι, Καλλιρρόης, Ευαγγελισμός,  σαν τις πολύχρωμες βρώμιες σακούλες σκουπιδιών που εκβράζουνε οι ανταριασμένες θάλασσες στις παραλίες των Αθηνών. 

*******

Πλημμύρισε κι η επικράτεια ολόκληρη, τόνοι νερού φούσκωσαν τα ποτάμια κι έριξαν τις γέφυρες, τα αφηνιασμένα ρέματα κατέκλυσαν δρόμους κι αγρούς και πόλεις και χωριά – Βόλο και Λάρισα, Τρίκαλα και Καρδίτσα προπαντός:

● «Ακούμε ουρλιαχτά, ψάχνουμε ανθρώπους» ακούγεται έντρομη η φωνή του Παλαμά, του Καρδιτσιώτικου χωριού που σκέπασε η βροχή…

● «Ένας άνθρωπος με τρία σκυλάκια βρισκόταν στο σπίτι. Τα σκυλιά κατάφεραν, βγήκαν έξω, κλαίνε. Τον άνθρωπο δεν μπορώ να τον βρω, ψάχνω από τις 4 η ώρα το πρωί», φωνάζει ασθμαίνοντας σ’ έναν ρεπόρτερ μια γυναίκα του χωριού…

● «Κανένα χέρι βοήθειας από κανέναν» καταγγέλλει  ο Δήμαρχος που, «από χτες», ζητά επειγόντως ελικόπτερα και βάρκες: «Κι οι κάτοικοι να περιμένουν όρθιοι στα κεραμίδια των σπιτιών τους, μήπως και σωθούν»!..

«Ο τόπος μου , η Θεσσαλία , ο κάμπος μας βρίσκεται στη δίνη μια πρωτοφανούς καταστροφής», γράφει με πόνο ψυχής η Τρικαλινή φίλη μου Κέλλυ Παχή στο faceboock: «Μόνο σε πέντε χρόνια θα μπορέσει, η περιοχή που προμηθεύει το 1/3 των αγροτικών προϊόντων της Ελλάδας, να επανέλθει στα φυσιολογικά. Χωριά θα σβήσουν από το χάρτη ή θα γλείφουν για πολλά χρόνια τις πληγές τους . Άνθρωποι απελπισμένοι , άνθρωποι σε απόγνωση»..

Αυτό ήθελα να πω – δεν περιγράφονται με λόγια δημοσιογραφικά τέτοιες καταστροφές, απόγνωση παντού: λάσπη παντού, πραγματικά και μεταφορικά, νεκροί, αγνοούμενοι και εγκλωβισμένοι σε πλημμυρισμένα σπίτια και χωριά, κράτος και προστασία του πολίτη πουθενά, «κυβέρνηση άφαντη, αντιπολίτευση αλλού γι αλλού»…

*******

Παρασκευή πρωί, με ολοκληρωμένη την καταστροφή, ο ήλιος βγήκε για να την φωτίσει, κι ο Μητσοτάκης να τη δει… από κοντά... Να βγάλει ωραίες φωτογραφίες με αλαφιασμένα θύματα του κατακλυσμού: «να μοστράρουν φάτσα - κάρτα την αφεντομουτσουνάρα του τα Μέσα («τα δικά μας»), ως καλοσυνάτη και προστάτιδα και αλληλέγγυα» ήταν η εντολή…

Εντάξει, έχουμε όλοι πια την ατυχία να γνωρίζουμε, από κοντά ή από μακριά, τον δεύτερη φορά πρωθυπουργό –παρ’ όλα αυτά – Κυριάκο  Μητσοτάκη:

Έναν άνθρωπο άχρωμο, άοσμο και άγευστο.  

Χωρίς ίχνος χιούμορ.

Με ελάχιστα ψήγματα παιδείας. Με καλλιέργεια μηδέν.

Ξέρουμε πόσο ανεπαρκής είναι.

Πόσο ανόητα επηρμένος.

Πόσο ανίκανος να χωρίσει δυό γαϊδάρων άχυρα.

Πόσο μεγάλη έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας έχει.

Ήταν -- και φυσικά είναι -- ο χειρότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης.

Το βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες σε πλήρη εξέλιξη

Απρόθυμος να αντιδράσει.

Δεν θέλει – όπως έγραψα μεταφορικά – να λερώσει τα σκαρπίνια του στις λάσπες και στα αποκαΐδια.

Πιστεύει ότι κρυπτόμενος και σιωπώντας μπορεί να αποφύγει τα πάντα.

Πιστεύει ότι με ακριβοπληρωμένες επικοινωνιακές συμβουλές μπορεί να κοροϊδέψει σε βάθος χρόνου τους πάντες…*

Όπως έκανε και τώρα: κρύφτηκε τις ημέρες της καταστροφής, ανέβαλε την επίσκεψή του στη ΔΕΘ μέχρι να ξεχαστούν οι κυβερνητικές ευθύνες, προφανώς, κι όταν βγήκε ο ήλιος βγήκε κι εκείνος μαζί του για να βγάλει… ωραίες επικοινωνιακές φωτογραφίες. Δοξάστε τον!..

ΥΓ: Περίπου το ίδιο, φευ, μόνο χωρίς φωτογραφίες, έκανε και η… πεντακέφαλη  αξιωματική αντιπολίτευση: τελευταία στιγμή, χάρις στην προτροπή του κ. Παππά, ανέβαλε τις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού. Και , Πέμπτη βράδυ – Παρασκευή πρωί, πήραν τους δρόμους της… λασπουριάς – Βόλο, Λάρισα, Καρδίτσα, οι επίδοξοι αρχηγοί. Εντάσσοντας τις αλληλέγγυες εξορμήσεις τους στην προεκλογική τους φαρέτρα: ο καθένας χωριστά, για πάρτη του, αποκαλύπτοντας θαυμάσια τις μύχιες διαθέσεις τους για μετεκλογική… «ενότητα όποιος κι αν εκλεγεί» του ΣΥΡΙΖΑ…

* Από προχθεσινή ανάρτηση του Ευάγγελου Αντώναρου στο twitter   

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη μετέτρεψε το συριζέικο σύμπαν σε ένα απέραντο πρωϊνάδικο

Απίστευτο μπούλινγκ κατά του 5^ου επίδοξου προέδρου, ακόμα και από αξιωματούχους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Αν μη τι άλλο, η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη ζωντάνεψε την πένθιμη έως και καταθλιπτική και μίζερη και αδιάφορη  διαδικασία αντικατάστασης του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ:  «την έκανε μαστ και τρέντυ και βάϊραλ μαζί», όπως έγραψε ένας φίλος, φαν της σχολής… Μπαμπινιώτη – «μετέτρεψε το συριζέϊκο σύμπαν σε ένα απέραντο πρωϊνάδικο», όπως είπε μια ραδιοφωνική παραγωγός της σχολής… Φίλη.

 

Αλήθεια είναι!.. Και τα δύο!.. Ο Κασσελάκης μπήκε στο σκηνικό της κρίσης του ηττημένου και πενθούντος για τον «χαμό» του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, «και τα ‘κανε όλα λίμπα»  όπως θα ‘λεγε η Ζωζώ Σαπουντζάκη αν ήταν … συριζαία: «Με λένε Στέφανο, κατάγομαι απ’ την Κρήτη, γεννήθηκα στο Μαρούσι, σπούδασα την Αμερική, είμαι γκέι, είμαι αυτοδημιούργητος… εφοπλιστής, και θέλω να γίνω πρόεδρος!..»     

 

Διόλου πρωτότυπο: «οι μισοί Έλληνες, είναι… πρόεδροι και οι άλλοι μισοί θέλουν να γίνουν», έλεγε ο αείμνηστος Γιάννης Τσαρούχης, «πράγμα που δεν απέχει πολύ απ’ την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια – αν είναι αλήθεια – καθιστά την υποψηφιότητα του Κασσελάκη κοινότοπη, εγείροντας το ερώτημα «προς τι τόση φασαρία για έναν πέμπτο υποψήφιο  δίπλα στους κυρίους - ες Τσακαλώτο, Αχτσιόγλου, Παππά και Τζουμάκα;».

 

*******

«Γιατί έπεσε στο κόμμα σαν… κομήτης» ● «γιατί είναι ένας ξένος» ● «γιατί είναι αμερικανόθρεφτος» ● «γιατί δούλευε για την Μόργκαν Στάνλεϊ» ● «γιατί είναι γκέι και μάλιστα… παντρεμένος» ● «γιατί μας παραμυθιάζει: άκου  αυτοδημιούργητος εφοπλιστής!..» ● «γιατί μας πουλάει αμερικανιές για greek dreams και… τρίχες κατσαρές»…

 

Αυτά τα ολίγα, ως μικρή και ήπια πρόγευση της   καταιγιστικής και άκρως τοξικής διαδικτυακής… διαλεκτικής του μπούλινγκ που αναπτύχθηκε από κάθε πολιτική κατεύθυνση, υιοθετήθηκε από μια μεγάλη μερίδα οπαδών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, και εκτοξευόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας εναντίον του υποψηφίου Κασσελάκη.  

 

Από την άλλη, η  επεξεργασμένη στις φράξιες του κατακερματισμένου οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ… διαλεκτική του μπούλινγκ κατά του 5^ου επίδοξου προέδρου εκφράζότανται, σε υψηλό στελεχιακό επίπεδο, από αυτόκλητους φρουρούς της καθεστηκυίας κομματικής τάξεως (σόρρυ, αταξίας ήθελα να πω). Που συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες του κόμματος, εκτοξεύοντας κατά του ανεπιθύμητου 5^ου υποψηφίου παλαιοκομματική ξενοφοβία, ψέματα, ανακρίβειες, μικρότητες: ● «Δεν έχουμε ανάγκη από Μεσσίες, αλλά από πολιτικούς που δεν θα «φυτεύονται» από τα Instagram και τα διάφορα συμφέροντα» ● «Όχι μοντέλα μεταπολιτικής στους εκπροσώπους των πολιτών» ● «Ο κ. Κασσελάκης δεν γνωρίζει καν ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ»…

 

******* 

Ακριβώς το αντίθετο: ● Μόνο ένας «μεσσίας» (μεταφορικά βέβαια, υπό την έννοια του σύγχρονου και φωτισμένου ηγέτη – οδηγητή) θα μπορούσε να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την σαφώς διαφαινόμενη διαρκή αποσυσπείρωση και την έκπτωση στην περιοχή της ελάσσονος αντιπολίτευσης ● Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν «φυτεύτηκε» από «τα Instagram και τα διάφορα συμφέροντα», αλλά από τον Αλέξη Τσίπρα, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, προς το συμφέρον του κόμματος υποθέτω ● Η υποψηφιότητα Κασσελάκη δεν συνάδει με τα «μοντέλα μεταπολιτικής» τα οποία, άλλωστε, δεν είναι παρά αίολα αμυντικά θεωρήματα της συστημικής… μεταπολιτικής ● Ο κ. Κασσελάκης, όπως όλοι οι απ’ έξω, οι εκτός κομματικών μηχανισμών αριστεροί πολίτες εννοώ, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τα αποστειρωμένα στελέχη και  τους κοινοβουλευτικούς αξιωματούχους του – και,  βέβαια, από τους αυτόκλητους ιδιοκτήτες του – «ποιός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ». Γιατί τον στήριξαν κι ακόμα τον στηρίζουν: στα εύκολα και στα δύσκολα τον τρώνε, κυριολεκτικά, στη μάπα!..

 

Ας το πω με τον τρόπο που το είπε μια ξεχωριστή συνάδελφος και φίλη* απ’ τα παλιά: αυτό που  πάνω απ’ όλα με θλίβει, είναι «οι ομοφοβικές, σεξιστικές, σκοταδιστικές επιθέσεις που κάνουν ορισμένοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Μισόλογα, σπόντες, ειρωνικά γελάκια, χυδαιολογίες, ψεύδη ασύστολα, fake news»: στηρίζουν τον δικό τους υποψήφιο αποδομώντας τους υπόλοιπους με χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη».

 

ΥΓ: Ξεπερνώντας – αν είναι δυνατόν! – την  θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στα πέριξ και τις τοξικές θεωρίες (συνωμοσίας ή μη) γύρω απ' την προεδρική υποψηφιότητα Κασσελάκη, εκτιμώ ότι στην πιθανή – απίθανη περίπτωση που θα λειτουργήσει, στην περιοχή των 170.000 μελών, το ένστικτο επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος εξουσίας, ο συγκεκριμένος υποψήφιος θα έχει τις ίδιες ή και περισσότερες πιθανότητες επικράτησης απ’ αυτές της Αχτσιόγλου, πολύ περισσότερες δε απ’ αυτές των Τσακαλώτου και Παππά.

 

 * Η Έλενα Ακρίτα, σε χθεσινή της ανάρτηση στο facebook

Δεύτερη 4ετία Μητσοτάκη: η καταστροφή ως κανονικότητα, με σπέσιαλ κάλυψη από τους διαπλεκόμενους ολιγάρχες των ΜΜΕ

Η αφωνία των επίδοξων προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ για την ευθύνη των media στην ήττα του κόμματός τους

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια εβδομάδα οριστικής επιβεβαίωσης της… σταθερότητας που εξασφάλισε η χώρα μας όταν, προ διμήνου, οι #σαραντατακατο Έλληνες, ανανέωσαν την εμπιστοσύνη τους προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρίζοντάς του μιαν, ακόμα, κυβερνητική τετραετία: σταθερότητα στην κοινωνιοπαθή άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από την μιντιακή ολιγαρχία Μητσοτάκη, όπου η κανονικότητα γίνεται συνώνυμο της καταστροφής.      

Κορυφαία στιγμή επιβεβαίωσης της εν λόγω… σταθερότητας, το 24ωρο της περασμένης Τρίτης όπου, ενώ συνεχίζονταν οι απεγκλωβισμοί κατοίκων στην φλεγόμενη Αλεξανδρούπολη με τη χώρα  αφημένη ολημερίς στο έλεος των πυρκαγιών, – οι πύρινες γλώσσες της κολάσεως να φτάνουν Αττική, να  καίνε Ασπρόπυργο,  Χασιά και να κυκλώνουν Πάρνηθα, Φυλή και Λιόσια και Αθήνα –  αίφνης 18 άνθρωποι βρίσκονται νεκροί στον Έβρο, απανθρακωμένοι στο κατακαμμένο δάσος της Δαδιάς και… 

Εντάξει, δεν έγινε και κάτι φοβερό, "18 παράτυποι μετανάστες ήταν", γράφουν απολογητικά και… απενοχοποιητικά τα διαδικτυακά ΜΜΕ της μιντιακής ολιγαρχίας Μητσοτάκη – τα κανάλια, ούτε καν. Κι  εκείνος, ο #σαραντατακατό πρωθυπουργός μας λέω, πρώτο τραπέζι πίστα στις οθόνες, με παρτενέρ τον Ουκρανό… πολέμαρχο Ζελένσκι –   στο  φόντο η τσουρουφλισμένη χώρα…  Να πρωταγωνιστεί (σε μια ακόμα βλαπτική των εθνικών μας συμφερόντων διπλωματική ανοησία) ως μαριονέτα των ευρω-ΝΑΤΟϊκών επιδιώξεων στον ρωσοουκρανικό πόλεμο… Καθιστώντας, όλο και περισσότερο, τη χώρα μας μέρος του προβλήματος και όχι πόλο αναζήτησης της λύσης του!..

*******

«Δεκαοχτώ νεκροί που δεν είναι πρώτη είδηση στα κανάλια, είναι λόγος να αναλάβει πλέον τη χώρα ο ΟΗΕ», σχολιάζει ο ευφυής γελοιογράφος Σπύρος Δερβενιώτης* και, μαζί του, οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που, υποθέτω, απέμειναν να συναισθάνονται τις συνέπειες της μιντιακής  ολιγαρχίας Μητσοτάκη, στο ξεχαρβάλωμα της «Ελληνικής  Δημοκρατίας»…  

Όχι πάντως η δημοκρατική αντιπολίτευση – σίγουρα όχι οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι αποφεύγουν συστηματικά να βάλουν στο κάδρο των αιτίων της  συντριπτικής ήττας του κόμματός τους – σε πρώτο πλάνο όπως, αντικειμενικά, το δικαιούνται(!) – τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες ιδιοκτήτες τους.  Οι οποίοι, για δεύτερη συνεχή τετραετία προσφέρουν σπέσιαλ κάλυψη – με το… αζημίωτο, φυσικά – στην καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη.

Μόνο ο υποψήφιος Τσακαλώτος, με το γνωστό  διδακτορικό του ύφος, κάνει μια – αποσυνδεδεμένη από τα αίτια της ήττας –  έμμεση αναφορά στο θέμα της εργαλειοποίησης των media από κάποιες «illiberal democracy» (σ. σ: ανελεύθερες αστικές δημοκρατίες τύπου Όρμπαν, Μελόνι κ.α.) που, «με ισχυρούς ομίλους ελέγχουν τα media και τα δικαιώματα μπαίνουν στην άκρη». Όμως, κατά τον κ. Τσακαλώτο, «η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εκεί, αλλά η Νέα Δημοκρατία μεταφέρει τέτοια στοιχεία»…   

Και βέβαια η κ. Αχτσιόγλου, με εκείνο το περιβόητο υπεκφεύγον,   "μπορεί να οικοδομηθεί μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης με τους δημοσιογράφους: Να μην τους αδικούμε και να μη μας αδικούν"!.. Με το οποίο, ούτε λίγο – ούτε πολύ, χρέωνε την κρατούσα στη χώρα μας «δικτατορία της ενημέρωσης» στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δημοσιογράφους. Και όχι, ως όφειλε, στη θησαυροφόρο διαπλοκή των ολιγαρχών της Ενημέρωσης με το Μησοτακέϊκο.

*******

Ας είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς: για την… ευδόκιμη επικράτηση της εν λόγω «δικτατορίας της ενημέρωσης» στη χώρα – για τον ευτελισμό της ελευθεροτυπίας στη χώρα, γενικώς – υπάρχουν μεγάλες κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχουν μόνο ατομικές δημοσιογραφικές ευθύνες και συνενοχές: ευθύνες και συνενοχές που βαρύνουν ένα μέρος (αρκετά μεγάλο, κατά την εκτίμησή μου) των επιτελικών δημοσιογράφων και των πολιτικών ρεπόρτερ και αναλυτών.

Οφείλουμε να σημειώσουμε, ωστόσο, πως η παρατήρηση που  μετεκλογικά κατά κόρον διατυπώνεται, ότι «κανένας απ’ τους δημοσιογράφους – σχολιαστές του εκλογικού αποτελέσματος της 25^ης Ιουνίου, δεν αναφέρθηκε στην… αμέριστη συμβολή των ΜΜΕ στην συντριπτική νίκη Μητσοτάκη» είναι μια αφελής παρατήρηση: διότι ποιος δημοσιογράφος – εργαζόμενος  σε ΜΜΕ που ανήκουν στο μιντιακό σύστημα Μητσοτάκη (όλα!..) θα... επιζούσε αν τολμούσε να πει ή να γράψει για το μέγεθος της επίδρασης του μιντιακού συστήματος Μητσοτάκη στον εκλογικό του θρίαμβο; Και ποιο από τα ΜΜΕ του συστήματος Μητσοτάκη θα δημοσίευε το γραπτό του ή θα εξέπεμπε τον λόγο του; 

Όμως, η ορμπανικού ήθους και ύφους… συμβολή της πλειονότητας των ΜΜΕ, κάθε είδους και εμβέλειας, στη νίκη Μητσοτάκη, προτρέπει ακόμα και τον φιμωμένο δημοσιογράφο – σχολιαστή του μιντιακού του συστήματος – πόσο μάλλον τον ηττημένο συριζαίο… υποψήφιο πρόεδρο –  να δει και να συγκρίνει τις ομοιότητες της προεκλογικής εκστρατείας και συντριπτικής επικράτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη – με την οποία εξασφάλισε την δεύτερη κυβερνητική θητεία του – με την περσινή προεκλογική εκστρατεία και συντριπτική επικράτηση του εθνικιστή ηγέτη της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, με την οποία εξασφάλισε την τέταρτη κυβερνητική θητεία του:

Η προεκλογική εκστρατεία του, ας πούμε, όπως κι αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, σημαδεύτηκε από την βρώμικη προπαγάνδα των ελεγχόμενων (σε ποσοστό 80%!..) από το σύστημα Ορμπάν ΜΜΕ, κατά της ενωμένης(!) ουγγρικής αντιπολίτευσης. Η… σοκαριστικά μεγαλύτερη ψαλίδα που προέκυψε (18 μονάδες διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος) από αυτήν που είχαν υποδείξει αρχικά οι δημοσκοπήσεις, επίσης  κάτι που επαναλήφθηκε πανομοιότυπα (διαφορά 20 μονάδων μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) και στις δικές μας εκλογές.   Κι ακόμα, η παράπλευρη ανάδειξη ενός νέου ακροδεξιού κόμματος του Mi Hazank (κάτι σαν τους… δικούς μας «Σπαρτιάτες) που κατάφερε να ξεπέρασε το όριο του 5% και εισήλθε στο ουγγρικό κοινοβούλιο.

Αυτά, προς γνώσιν, διότι προς… συμμόρφωση είναι πολύ αργά, θαρρώ. Και για την δημοσιογραφική κοινότητα, κυρίως όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας. Και βέβαια, για τους επίδοξους προέδρους του…