Το «μανιφέστο Κασσελάκη», ο Τσίπρας και οι μοχλευτές της συγκόλλησης ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ

Καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταρρέει, αναζητείται συστημική κυβερνητική… ρεζέρβα 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Έτσι είναι: οι περισσότεροι από εμάς τους δημοκρατικούς Έλληνες της μεσαίας τάξης, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους συνταξιούχους, ανησυχούμε… Ανησυχούμε για το πώς θα βγει ο μήνας. Για το μέλλον των παιδιών μας. Για το μέλλον της χώρας μας…. Ανησυχούμε για το πώς θα ξεκολλήσουμε από τη στασιμότητα. Για το πώς ο προοδευτικός κόσμος θα πάρει τα ηνία από τη Δεξιά που κυβερνά για λίγους και εκλεκτούς…

Και, ξαφνικά, βλέπουμε να ξεκινά μια επίμονη συζήτηση για τη «συγκόλληση» του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, υποδαυλιζόμενη με παιδαριώδη γκεμπελισμό από τα συστημικά ΜΜΕ. Μια πρωτοφανή  σκορδοκαΐλα «για την αναγκαιότητα εκλογικής συνεργασία των δυό κομμάτων της κεντροαριστεράς» από παράπλευρους ή και παράσιτους παράγοντες και παραγοντίσκους ένθεν – κακείθεν: «Αλήθεια, μία τέτοια συζήτηση κανονικά δεν θα έπρεπε να είχε ανοίξει πέρυσι, όταν η ΝΔ πήρε 41%, και όχι τώρα που η ΝΔ κατέρρευσε στο 28%;», αναρωτιέται, δικαίως νομίζω, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης…

Δικαίως, γιατί στην εν λόγω «κατάρρευση της ΝΔ από το 41 στο 28%» έπαιξε ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Εντάξει, μπορεί – έχοντας δύο διασπάσεις στην πλάτη του και ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του – να μην κατάφερε να καρπωθεί μερίδιο από αυτήν την κατάρρευση, όμως την προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό: έδωσε ορατότητα στο γεγονός ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», αναδεικνύοντας τα ψέματα του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης του, την ευθύνη τους για την ακρίβεια, την άδικη φορολογία, την αλαζονεία τους.

*******

Προς τι, λοιπόν, αυτή η συζήτηση – αυτή η εμφανώς χειραγωγούμενη  σκορδοκαΐλα για… «συγκόλληση» ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ τώρα; Προς τι τώρα (σ. σ: ακριβώς τη στιγμή που ο Στέφανος Κασσελάκης σταθεροποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) μια δημόσια συζήτηση για ανεδαφικές εκλογικές συνεργασίες;  Και προς τι τώρα (σ. σ: ακριβώς την ώρα που ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε άπλετο χρόνο για να οικοδομήσει από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης «ένα κόμμα φρέσκο, ανοικτό, δυναμικό, με αυτοπεποίθηση, καινοτόμο και ανατρεπτικό, ένα κόμμα που  θα μιλάει και θα σκέφτεται διαφορετικά, που θα νοιάζεται για τα δικαιώματα των πολλών, απέναντι στα συμφέροντα των λίγων κι εκλεκτών, ένα κόμμα, δηλαδή, που θα μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις νίκης την κυβερνητική εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές», όπως ο ίδιος, μετεκλογικά, περιγράφει) αυτή η θορυβώδης σκορδοκαΐλα για… συγκόλληση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ;     

«Γιατί τώρα, κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, δημοσκοπήσεις –  ολόκληρο το σύστημα, θέλει να σας επιβάλλει και το πρόβλημα και τη λύση», μας διαφωτίζει με την απάντησή του στο περίφημο… «Μανιφέστο» του, ο Στέφανος Κασσελάκης: «Όμως οι συνεργασίες χτίζονται από κάτω προς τα πάνω και δεν επιβάλλονται επειδή ξαφνικά το σύστημα βλέπει τον Μητσοτάκη να αποσταθεροποιείται και ψάχνει την επόμενη ρεζέρβα του», προσθέτει. Αποκαλύπτοντας και την κενότητα του «προβλήματος» και την σκοπιμότητα της «λύσης»…

*******

 Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να σας αποκαλύψω ότι, όσα μέχρι στιγμής διαβάσατε, δεν είναι παρά μια δημοσιογραφικά επεξεργασμένη γεύση  από το περιώνυμο πια «Μανιφέστο Κασσελάκη». Το «Μανιφέστο Κασσελάκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα», όπως πανομοιότυπα τιτλοφόρησαν οι συστημικές και παρασυστημικές έντυπες και ηλεκτρονικές φυλλάδες την δημόσια παρέμβαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον δημόσιο διάλογο για την «αναγκαιότητα» εκλογικής συνεργασίας των κομμάτων της κεντροαριστεράς: την «επίμονη συζήτηση για τη συγκόλληση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ» όπως, σεμνά, χαρακτήρισε ο ίδιος, τον εμφανώς χειραγωγούμενο και κατευθυνόμενο εναντίον του δημόσιο θόρυβο για μια προσχηματική και ανιστόρητη, ως ιστορικά ανεδαφική, αναγκαιότητα, την συνεργασία των κομμάτων της κεντροαριστεράς.

«Μανιφέστο Κασσελάκη κατά του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα»… Όπερ, στα… γκεμπελικά που γράφτηκε, σημαίνει ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη υπάρχει και λειτουργεί υπογείως ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Ο οποίος θέλει συγκόλληση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ με πρόεδρο τον Τσίπρα, γιατί ο Κασσελάκης δεν κάνει, κι εκείνος αισθάνεται… υπονόμευση και επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα που υπάρχει και λειτουργεί εντός του δικού του ΣΥΡΙΖΑ και, πιάσ’ το αυγό – του Γκέμπελς – και κούρευ’ το..       

Ποιος είναι, όμως, ο Γκέμπελς και πιο το… αυγό του; Το σύστημα κάποιων ολιγαρχών πίσω από τον Μητσοτάκη, λένε οι συστημικοί επαΐοντες: «Η ηχηρή αποδοκιμασία της πολιτικής Μητσοτάκη απομακρύνει την προοπτική νέας αυτοδυναμίας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οι οποίες ίσως βρίσκονται εγγύτερα από όσο πιστεύεται», εκτιμούν. Έτσι, «μοχλεύουν την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς ως ελεγχόμενου θεσμικού αντίβαρου στη Δεξιά, με απώτερο στόχο την περιθωριοποίηση των λεγόμενων «αντισυστημικών» κυβερνοκομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που τρομάζουν τα διευθυντήρια», προσθέτουν…

Σιγά τους… επαΐοντες , θα μου πείτε, τους πρόλαβε ο Κασσελάκης στο… «μανιφέστο» όταν μας προειδοποίησε ότι «το σύστημα βλέπει τον Μητσοτάκη να αποσταθεροποιείται και ψάχνει την επόμενη ρεζέρβα του» Κι ότι έχει ξαμολύσει «κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφους, δημοσκοπήσεις – όλα τα «παιδιά» του, για να μας επιβάλλει και το πρόβλημα και τη λύση».

 

 

Θαύμα, θαύμα! Η… ιδέα Τσίπρα δοκιμάζεται στην περιοχή της γαλλικής κεντροαριστεράς

Κατά τα λοιπά, παραδίδεται στo παραπολιτικό σύμπαν ως καλοκαιρινή τροφή για στρεβλώσεις και ίντριγκες

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δυο θέματα μονοπώλησαν τις «βιτρίνες» των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ την εβδομάδα που πέρασε. Η πολιτική παρέμβαση Τσίπρα για την αναγκαιότητα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και η ρατσιστική και ομοφοβική παρέμβαση Κούγια για την υποστήριξη του κακοποιητή συναδέλφου του, Απόστολου Λύτρα: δυό κόντρα θέματα, απλωμένα στο γκροτέσκο φόντο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας – ζωής: την έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην επαπειλούμενη από την ακροδεξιά Γαλλία, τo ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (“EURO 2024”) στο Βερολίνο και τον συνεχιζόμενο αφόρητο καύσωνα στη χώρα μας…

«Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν απαθείς. Ούτε να εξουδετερώνουν η μία την άλλη με ανώφελους κι άγονους εμφύλιους»  είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρθενική εκδήλωση του ιδρύματος που φέρει το όνομά του, (σ. σ: του «Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας») και κάλεσε τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να μάθουν πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση»…

Λογικό, φρόνιμο, επίκαιρο και αναγκαίο, ίσως, όμως διόλου πρωτότυπο και εφικτό: κάτι που διαχρονικά, στα δύσκολα, ζητούσαν οι των ισχνών κομμάτων της παραδοσιακής  Αριστεράς αδύναμοι αρχηγοί – κάτι που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας το προσπάθησε πολύ, περισσότερο κι απ’ τον Ηλία Ηλιού, κι από τον Λεωνίδα Κύρκο ακόμα: το πάλεψε εσωκομματικά και εξωκομματικά επί τετραετίαν, από την επομένη της ήττας του (με 31%) το 2019, έως την συντριβή του (με 17%) το 2023,  αλλά απέτυχε.

Και αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας χώρο στους εσωκομματικούς υπονομευτές (ή φραξιονιστές ή πολέμιους ή βαρίδια) της προσπάθειάς του. Τους οποίους, όπως ήταν φυσικό, κέρδισε θριαμβευτικά στις εσωκομματικές εκλογές της 24^ης Σεπτεμβρίου 2023  (56,69%) ο εκφραστής της συνέχειας της προσπάθειάς του για «πρόσθεση και πολλαπλασιασμό» του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ,  Στέφανος Κασσελάκης.

*******          

Αφήνω ελαφρώς ασχολίαστη – ως καλοκαιρινή τροφή για σκέψεις, επικοινωνιακές στρεβλώσεις και μικροπολιτικές ίντριγκες – την… ιδέα Τσίπρα για την αναγκαιότητα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, και ξεπερνώντας με αηδία και περιφρόνηση την ρατσιστική και ομοφοβική «παρέμβαση» Κούγια για την υποστήριξη του κακοποιητή συναδέλφου του – με την ελπίδα να μπει κι αυτός, όπως κι εκείνος, φυλακή – περνάω στο φόντο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας – ζωής. Την έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην επαπειλούμενη από την επικράτηση της ακροδεξιάς Γαλλία, ας πούμε...

Όπου, ώ του θαύματος, η …ιδέα Τσίπρα δοκιμάζεται στην πράξη, στην περιοχή της γαλλικής κεντροαριστεράς: Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Κομμουνιστικό Κόμμα και Ανυπότακτη Γαλλία, αποφάσισαν… «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό»!.. Να κατέβουν στις βουλευτικές εκλογές της 30^ης Ιουνίου μετωπικά, δηλαδή, με κοινό πρόγραμμα και κοινούς υποψήφιους , ενάντια στην ακροδεξιά της Λεπέν.

Κι όπου «η κοινωνία των μεταναστών», τα εκατομμύρια των εμιγκρέ πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, γίνονται εικόνα και ομοίωση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της  Γαλλίας στο “EURO 2024” και παίζουν μπάλα δημοκρατική, αντιφασιστική. Όπως  ο Γουαδελουπινός Μάρκους Τουράμ κι ο Μαλιανός Οσμάν Ντεμπελέ. Και όπως ο Αλγερινοκαμερουνέζος σούπερ σταρ Κιλιάν Εμπαπέ: «Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της χώρας μας και θέλω να μιλήσω με ολόκληρο τον γαλλικό λαό και με τη νεολαία», είπε στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς, παραβιάζοντας το αντί – πολιτικό πρωτόκολλο της ΟΥΕΦΑ . Κι ύστερα, «Είμαστε μια γενιά που μπορεί να κάνει τη διαφορά.... Βλέπουμε τα άκρα να χτυπούν την πόρτα της εξουσίας και έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε το μέλλον της χώρας μας... Καλώ σε ψηφοφορία κατά των εξτρεμιστών που θέλουν να διχάσουν τη χώρα!.. Θέλω να είμαι περήφανος που φοράω αυτή τη φανέλα, δεν θέλω να εκπροσωπώ μια χώρα που δεν αντιπροσωπεύει τις αξίες μου…».

*******

Χαμός!.. Σύγκρουση δημοκρατίας – φασισμού και, στη μέση, συντετριμμένος σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο  Γάλλος… Μητσοτάκης: ο Εμανουέλ Μακρόν!.. Και η… κεντροδεξιά του... "Όσοι σκανάρουν τον πίνακα για έναν φιλελεύθερο σωτήρα θα απογοητευτούν", συμφωνούν οι Γάλλοι αναλυτές, προβλέποντας ότι "ο κεντρώος  συνασπισμός του Μακρόν κινδυνεύει να εξαφανιστεί σε μια ψηφοφορία που εκτείνεται σε δύο γύρους – στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου – τόσο από την αριστερά όσο και από την ακροδεξιά".

Ωστόσο, η ακριβέστερη πρόβλεψη για το πολιτικό μέλλον της γαλλικής κεντροδεξιάς – και, κατά συνέπεια, του ίδιου του προέδρου Μακρόν –   είναι ο χρησμός του αναλυτή στο πανεπιστήμιο Paris Panthéon-Assas, Μπενζαμέν Μορέλ: «Μετά τις επερχόμενες εκλογές, το κέντρο κινδυνεύει να ξαναγίνει ο τόπος όπου πηγαίνουν οι πολιτικοί για να πεθάνουν», υποστηρίζει σε δήλωσή του στο POLITIKO, «αφού, όπως όλα δείχνουν, ο συνασπισμός που είχε υφάνει γύρω του ο Εμανουέλ Μακρόν διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και ο προεδρικός του θώκος έχει ήδη αρχίσει να τρίζει»!..

Εντάξει, η πρόβλεψη του Μορέλ είναι ότι πρέπει για κατακλείδα αυτού του άρθρου αφού, θα συμφωνείτε φαντάζομαι, μοιάζει να περιγράφει την επιθυμητή από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος της χώρας μας, κατάληξη του… δικού μας Μακρόν (σ. σ: του Κυριάκου Μητσοτάκη και της δικής του «κεντροδεξιάς») στις επόμενες εθνικές εκλογές…

Με βάση τις ενδείξεις από την συντριβή του με 28% στις ευρωεκλογές μιλάμε. Και με την ελπίδα ότι στη συγκεκριμένη συνθήκη η ελληνική κεντροαριστερά θα είναι… πληθυντική.    

 

 

Πρόβα ήττας Μητσοτάκη οι εκλογές της 9ης Ιουνίου: οιωνός συντριβής α λα Σαμαρά η πτώση της ΝΔ στο 28,3%

Ήρθε, «έπαιξε», άντεξε, κέρδισε και σταθεροποιείται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ ο Στέφανος Κασσελάκης

  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Αποτιμώντας καθαρά δημοσιογραφικά (πολιτικά και συμφεροντολογικά αποστασιοποιημένοι, δηλαδή) τη μεγάλη εικόνα των εκλογικών αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών της 9^ης Ιουνίου στη χώρα μας, οφείλουμε να πούμε πως εκφράζουν τον μέγιστο βαθμό πολιτικής  απογοήτευσης των Ελλήνων στη φάση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό δεν στοιχειοθετείται μόνο από το ιστορικά μέγιστο ποσοστό αποχής στη συγκεκριμένη πολιτική περίοδο (περίπου 60%), αλλά και από τα επιμέρους αποτελέσματα των κομμάτων και την ποιοτική τους ανάλυση…

Την κριτική αποτίμηση της μικρής εικόνας, των εκλογικών αποτελεσμάτων της 9^ης Ιουνίου, δηλαδή. Η οποία, αποτιμώμενη υπό το   καθαρά δημοσιογραφικό πρίσμα και πάλι – το πολιτικά και συμφεροντολογικά αποστασιοποιημένο, δηλαδή – αποκαλύπτει μια πρωτοφανή γενίκευση της πολιτικής παρακμής και ένδειας σε όλα τα επίπεδα (πολιτική ηγεσία, πολιτικό προσωπικό, πολιτικά κόμματα, πολιτικά ΜΜΕ), αιτιολογώντας τον μέγιστο βαθμό πολιτικής  απογοήτευσης των Ελλήνων στη φάση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, που λέγαμε.

*******

Υπονομεύοντας την πολιτική κατάθλιψη που, αναπόφευκτα, θα προκαλούσε στον ταλαιπωρημένο αναγνώστη μετεκλογικών κειμένων μια τυπική δημοσιογραφική ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα πω ότι αυτές οι ευρωεκλογές έμοιαζαν με πρόβα εθνικών εκλογών. Δεδομένου ότι η καμπάνια του κυβερνώντος κόμματος έκανε focus σε ένα αποτέλεσμα (33% και άνω) που θα διασφάλιζε, υποτίθεται,  την ισχύουσα… «κυβερνητική σταθερότητα» Μητσοτάκη μέχρις εξαντλήσεως της τετραετίας. Και δεδομένου ότι η καμπάνια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε focus σε ένα αποτέλεσμα (17% και άνω) που θα διασφάλιζε, υποτίθεται, την σταθεροποίηση του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος,  κι ακόμα την σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στη δεύτερη θέση, τη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην οποία έκανε ζηλόφθονο… focus η καμπάνια του τρίτου κόμματος, του ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη.  

Απ’ αυτή την άποψη, μπορώ ευθαρσώς να σημειώσω, ότι οι ευρωεκλογές ήταν μια επιτυχημένη πρόβα ήττας του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, δεδομένου ότι το 28,3% που έλαβε από τις κάλπες της 9^ης Ιουνίου αποτιμάται άνετα ως οιωνός συντριπτικής ήττας αυτού και του κόμματός του στις επόμενες εκλογές: πιο συντριπτικής από αυτήν του Βαγγέλη Μεϊμαράκη (28,09 %) από τον Αλέξη Τσίπρα (35,46%) τον Σεπτέμβρη του 2015 – πιο… ήπιας απ’ αυτήν του Αντώνη Σαμαρά (27,81) απ’ τον Τσίπρα και πάλι, τον Γενάρη του 2015!..

Φυσικά, για να… δέσει η πρόβα ήττας Μητσοτάκη α λα Σαμαρά ή α λα Μεϊμαράκη, στο σενάριο των επόμενων εθνικών εκλογών πρέπει να παίζει ένας Κασσελάκης με ηγετική δυναμική «Τσίπρα 2015» –  πρόεδρος ενός «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ» με εκλογική δυναμική 36% και άνω, δηλαδή, όπως ο «ΣΥΡΙΖΑ 2015». Κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι απίθανο αν αποτιμήσουμε καθαρά δημοσιογραφικά (πολιτικά και συμφεροντολογικά αποστασιοποιημένοι, δηλαδή) το ποσοστό (14,9%) που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, σε συνδυασμό και αλληλεπίδραση με την πτώση της ΝΔ Μητσοτάκη στο 28,3% και την καθήλωση του ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη (12,8%) στην 3^η θέση…    

*******

Υπ’ αυτό το πρίσμα (μέσα απ’ αυτόν τον απροσπέλαστο τοξικό ορυμαγδό των εκ δεξιών και εξ ευωνύμων τοξικών πολιτικών και ομοφοβικών επιθέσεων δολοφονίας χαρακτήρα που υφίστατο καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου), οφείλουμε να αποτιμήσουμε ως ένα μικρό – μεγάλο κατόρθωμα το 14,9% που πέτυχε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Να δούμε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε, έπαιξε, άντεξε, κέρδισε, μένει: να εκτιμήσουμε ότι, μ’ αυτό το σχεδόν 15%, επαναφέρει και σταθεροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη θέση του δεύτερου μεγάλου κόμματος (σ. σ: του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) με το ποσοστό των εθνικών εκλογών – αν  συνυπολογιστούν όσοι έφυγαν μετά τη διάσπαση. Καταφέρνοντας ταυτόχρονα, να αποκαθηλώσει το καθεστώς Μητσοτάκη και να το ρίξει από τον αλαζονικό θώκο του 41% στην… ηλεκτρική καρέκλα του 27,9%.

Τέλος, οφείλουμε να δούμε ότι κατάφερε να εξευτελίσει (στην κυριολεξία, μιλάμε) τη φράξια των αποστατών με τις κλεμμένες έδρες που αυτοαποκαλείται… «Νέα Αριστερά», βγάζοντάς την – οριστικά, κατά τη γνώμη μου – εκτός κοινοβουλευτικής περιοχής  και κοινωνικής υπόληψης. Και βέβαια, να καθηλώσει το απεγνωσμένα αντί – ΣΥΡΙΖΑ «ΠΑΣΟΚ» Ανδρουλάκη στην τρίτη θέση, βυθίζοντάς το σε μια νέα, βαθιά εσωστρέφεια. 

ΥΓ: Βγάζοντας τη «μάσκα» της δημοσιογραφικής αποστασιοποίησης, βλέπω ότι η αναίσθητη αντίδραση του κ. Μητσοτάκη (ανασχηματισμός για τα μάτια του κόσμου και βουρ στο… ψαχνό της κυβερνητικής εξουσίας μέχρις εξαντλήσεως της τετραετίας) στο μήνυμα ακραίας αποδοκιμασίας της κάλπης, δίνει άπλετο χρόνο στον Στέφανο Κασσελάκη και την, πράγματι, νέα Αριστερά του 14,9% που τον πλαισιώνει, για να οικοδομήσει «ένα κόμμα φρέσκο, ανοικτό, δυναμικό, με αυτοπεποίθηση, καινοτόμο και ανατρεπτικό» όπως, ο ίδιος, το περιγράφει: «ένα κόμμα που  θα μιλάει και θα σκέφτεται διαφορετικά, που νοιάζεται για τα δικαιώματα των πολλών, απέναντι στα συμφέροντα των λίγων κι εκλεκτών. Ένα κόμμα με αξίες και πολιτικές που θα καλύπτουν τον χώρο από τη σύγχρονη πατριωτική αριστερά, μέχρι το προοδευτικό κέντρο». Τον σύγχρονο προοδευτικό ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ (ή όπως αλλιώς θα ονομάζεται), δηλαδή, που θα μπορέσει να διεκδικήσει με αξιώσεις νίκης, τη κυβερνητική εξουσία στις επόμενες εθνικές εκλογές.    

«Πάμε να μαυρίσουμε Μητσοτάκη μήπως απαλλαγούμε από δαύτον»: το κίνητρο που δοκιμάζεται στις αυριανές κάλπες

Εμβληματικός εκφραστής του συγκεκριμένου κινήτρου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Βάζω στοίχημα ότι αν δεν υπήρχε το κίνητρο «πάμε να μαυρίσουμε Μητσοτάκη μήπως απαλλαγούμε από δαύτον», οι αυριανές κάλπες θα έβγαζαν το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής… ever. Που μπορεί και να το βγάλουν κιόλας, γιατί τα κίνητρα των ευρωεκλογών, το φιλογερμανικό «Περισσότερη Ευρώπη» του Σημίτη ας πούμε, ή το κάλπικο «Μένουμε Ευρώπη» των Σαμαρά – Μητσοτάκη», (σύνθημα το οποίο εκτοξεύτηκε για να υπονομεύσει τον Τσίπρα ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, απεδείχθη ο πιο ευρωπαίος όλων) σάπισαν και βρωμούν πτωμαϊνη: όπως και η τωρινή γεωπολιτικά ημιθανής και  φασιστοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση των Σολτς, Μακρόν & ΣΙΑ, και η σκανδαλώδης Κομισιόν της κ. φον ντερ Λάιεν – Pfizer!..

Πιστεύω λοιπόν, ότι στις αυριανές εκλογές – παρά την κινδυνολογία των δημοσκόπων και την επικοινωνιακή σπέκουλα των κομμάτων (της ΝΔ κυρίως) για μειωμένη συμμετοχή – η αποχή  δύσκολα θα υπερβεί το ιστορικά υψηλό 47,17% που σημειώθηκε  στις εθνικές εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023 και δύσκολα θα πέσει κάτω απ’ το  41,31% των προηγούμενων ευρωεκλογών. Και αυτό γιατί, δυστυχώς, το κίνητρο «πάμε να μαυρίσουμε Μητσοτάκη μήπως απαλλαγούμε από δαύτον» είναι πολυδιασπασμένο, κατ’ εικόνα και ομοίωση της Δημοκρατικής Παράταξης!..

Για να μην τα πολυλογούμε, «αν το κίνητρο ‹Πάμε να μαυρίσουμε Μητσοτάκη μήπως απαλλαγούμε από δαύτον› εκφραζόταν ενωτικά  από ένα φρέσκο, σύγχρονο, κεντροαριστερό, κυβερνητικό κόμμα – κίνημα όπως ο under construction νέος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ του Στέφανου Κασσελάκη, ας πούμε, (σ. σ: και όχι χωρισμένη σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΜέΡΑ25, «Πλεύση Ελευθερίας» και «ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ») «θα αποκτούσε εκλογική δυναμική της τάξεως του 40 – 46 %», όπως μου έλεγε ο  σπουδαίος επικοινωνιολόγος και εκλογικός αναλυτής – φίλος μου Γ.Μ., μόλις προχθές… Και, «θα έριχνε τη ΝΔ του Μητσοτάκη πολύ πιο κάτω απ’ το 30%»...

Εντάξει, «με τα «Άν» και με τα λόγια / χτίζω ανώγια και κατώγια» λέει ο λαϊκός μύθος, ωστόσο το κίνητρο «πάμε να μαυρίσουμε Μητσοτάκη μήπως απαλλαγούμε από δαύτον» είναι πράγματι το βασικό κίνητρο συμμετοχής σ’ αυτές τις άχρωμες και άοσμες ευρωεκλογές: εκφράζει την συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού σώματος – 60 – 65% σύμφωνα με τις περισσότερες μετρήσεις – , εκφράζεται, κυρίως, από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ  Στέφανο Κασσελάκη, και δοκιμάζεται στις αυριανές κάλπες μαζί με τον αλαζόνα – αρχιερέα της πολιτικής διαφθοράς στη χώρα μας πρωθυπουργό, και το πλαστό δίλημμα «σταθερότητα ή χάος»… Το οποίο, σαν deja vu της καμπάνιας των εθνικών εκλογών που απέδωσε εκείνο το αλήστου μνήμης… «41τακατό», συνοδεύει και τωρινή καμπάνια του Κυριάκου Μητσοτάκη –  Γκρινμπεργκ…

Όπου, η πενταετής, μέχρις στιγμής, καταστροφική διακυβέρνηση Μητσοτάκη, η διαχείριση των δημοκρατικών θεσμών και των μηχανισμών  εξουσίας με τον αυταρχισμό χουντικού ταγματάρχη, η καταστολή, η διάλυση, η μεθοδική κατεδάφιση κάθε αρμού του ανοικοδομούμενου, επί κυβερνήσεως Τσίπρα, κράτους δικαίου, το μεγάλο πλιάτσικο με την οικονομική ελίτ που τον στηρίζει και τους εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγενείς και κολλητούς του, στα απομεινάρια – λάφυρα της Δημόσιας Παιδείας, της Δημόσιας Υγείας, της Δημόσιας Ενέργειας, της Δικαιοσύνης, του Πολιτισμού και της Ενημέρωσης και, βέβαια, στα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάπτυξης,  οι 37.000 νεκροί από την πανδημία, τα 2,5 εκατομμύρια Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, η πληθωριστική έκρηξη, η δίχως προηγούμενο ακρίβεια και η αλματώδης αύξηση του χρέους, το ειδεχθές κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών με τους 57 νεκρούς και η συγκάλυψή του, το κυβερνητικό δίκτυο τηλεφωνικών  παρακολουθήσεων αντιπάλων πολιτικών και δημοσιογράφων και η συγκάλυψή του, οι  χιλιάδες πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών και άπειρες, ακόμα, αστοχίες ενός κράτους που παρουσιάστηκε ως επιτελικό, αποδείχθηκε παρακράτος και τώρα, ξεδιάντροπα,   αυτοπροσδιορίζεται ως… «κυβερνητική σταθερότητα»!…

Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική αθλιότητα, μοναδικό  αντίπαλο δέος είναι ο  εμβληματικός εκφραστής του διλήμματος «Πάμε να μαυρίσουμε Μητσοτάκη μήπως απαλλαγούμε από δαύτον», που δοκιμάζεται στις αυριανές κάλπες, Στέφανος Κασσελάκης: ο καθαρός, άφθαρτος και αντισυμβατικός νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, που αγκαλιάζει ήδη, πειστικά, τα προβλήματα της μεσαίας τάξης και ανοίγεται από τη δημοκρατική Αριστερά μέχρι το κέντρο, με αποτέλεσμα να καθιστά εφαπτόμενο μ’ αυτό το άνοιγμα ένα μεγάλο κομμάτι του μεσαίου χώρου, υποσχόμενος καλύτερη ζωή για όλους!..

«Καλύτερη ζωή τώρα», με ισχυρό κοινωνικό κράτος, δικαιοσύνη και  αναδιανομή πλούτου, και με την προσδοκία οι κάλπες της Κυριακής να δημιουργήσουν  συνθήκες κυβερνητικής αλλαγής – να γίνουν αφετηρία ένωσης  του προοδευτικού κόσμου, από την Αριστερά της Αριστεράς έως το προοδευτικό Κέντρο κι ακόμα τους δυσαρεστημένους συντηρητικούς ψηφοφόρους, με τη γνώση ότι οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι…

   

 

 

 

   

Η μετωπική Μητσοτάκη κατά Κασσελάκη στο παραπέντε της κάλπης κρύβει… πόνο

Ο πανικός του αρχηγού της ΝΔ απέναντι στον καταιγισμό αρνητικών μηνυμάτων για το πολιτικό του μέλλον     

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Και ξαφνικά, στο παραπέντε της κάλπης, με πρόσωπο πελιδνό και βλέμμα να «γράφει» στην κάμερα σαν χαμογελαστό δηλητήριο, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισε να εξαπολύει μετωπικές επιθέσεις κατά Κασσελάκη και ΣΥΡΙΖΑ:

● "Με κατηγορούν για αλαζονεία, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε νωρίτερα πως θα έχει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές και μοίραζε υπουργεία. Αυτό είναι αλαζονεία"!..   

● "Με τον Κασσελάκη έχει αλλάξει μόνο το περιτύλιγμα – ο ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει στην τοξικότητα, τον λαϊκισμό και τα λεφτόδεντρα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία"!…

● "Εμείς δεν τάζουμε τα πάντα στους πάντες, η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στο 2015. Δεν θα επιτρέψω επιστροφή στην επιτήρηση"!..  

Η κάμερα, όπως ο καθρέφτης του Αντρέ Μπρετόν, είναι ένας θαυμαστός μάρτυρας που αλλάζει συνεχώς. «Δίνει τα στοιχεία με ηρεμία και δύναμη αλλά, όταν έχει πάψει να μιλάει, μπορείς να δεις πως όλα ήταν λάθος, καθώς είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας». Απ’ αυτή την άποψη, η σταθερή – η παγωμένη, αν θέλετε – προσωποποίηση της αλήθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη (μέσω και της on camera προεκλογικής ρητορικής του) είναι η… selfie ενός άκρως διεφθαρμένου αμοράλ πολιτικού, που άγεται και φέρεται από τις επικοινωνιακές παλινδρομήσεις των ακριβοπληρωμένων συμβούλων του: ένα άθλιο πολιτικό ψέμα – μια διαρκής ασύμμετρη απειλή…

*******

Είναι ένα άθλιο πολιτικό ψέμα – ένα επικοινωνιακό fake news της απελπισίας Μητσοτάκη το ότι «ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είπε πως θα έχει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές» και ότι… «μοίραζε υπουργεία». Και είναι μια ασύμμετρη, πανικόβλητη και άκυρη επικοινωνιακή απειλή προς τους κεντρώους ψηφοφόρους που τον εγκαταλείπουν η φράση του «με τον Κασσελάκη έχει αλλάξει μόνο περιτύλιγμα - ο ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει στην τοξικότητα, τον λαϊκισμό και τα λεφτόδεντρα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία».

Κι ακόμα, εκείνο το «εμείς δεν τάζουμε τα πάντα στους πάντες, η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στο 2015. Δεν θα επιτρέψω επιστροφή στην επιτήρηση!..», δεν είναι παρά ένας χυδαία αντεστραμμένος, ιστορικά ανιστόρητος εκβιασμός ενός οριστικά διεφθαρμένου κι αμοράλ πολιτικού που άγεται και φέρεται από τις επικοινωνιακές παλινδρομήσεις των ακριβοπληρωμένων συμβούλων του: Λες και   απευθύνεται σε λαό λωτοφάγων, που έχουν ξεχάσει ότι στη χρεοκοπία μας οδήγησαν οι κυβερνήσεις και οι συγκυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις οποίες πρωταγωνίστησε ο πατέρας του και ο ίδιος…

Λες και απευθύνεται σε πολίτες αμνήμονες, ψηφοφόρους που υπέστησαν πλύση εγκεφάλου και ξέχασαν ότι  είναι ο Αλέξης Τσίπρας  και ο ΣΥΡΙΖΑ που έβγαλαν τη χώρα από τη χρεοκοπία, τα μνημόνια και την επιτήρηση – που δεν γνωρίζουν ότι, αν σήμερα κάτι έχει αλλάξει (αν πράγματι «οι Ευρωπαίοι δεν βλέπουν πλέον την Ελλάδα ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, αλλά ως μια χώρα με αυτοπεποίθηση, η οποία έβαλε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά της και αντιμετωπίζει το μέλλον με αισιοδοξία» όπως ο κ. Μητσοτάκης… καμαρώνει στις ομιλίες του), αυτό οφείλεται, απολύτως, στον Αλέξη Τσίπρα και στην κυβέρνησή του (2015 – 2019). Και όχι στον ίδιο και την κυβέρνησή του, όπως κοροϊδεύει την κοινωνία, οικειοποιούμενος τα βρώμικα τεχνάσματα των «Γκέμπελς» του σκοτεινού επικοινωνιακού κράτους του Μαξίμου.

*******  

Κρύβει… πόνο αυτή η ξαφνική, η βρώμικη, η ‘γκεμπελική’ μετωπική επίθεση Μητσοτάκη κατά Κασσελάκη και ΣΥΡΙΖΑ, στο παραπέντε της κάλπης των ευρωεκλογών. Κρύβει το φόβο, το άγχος και την απελπισία του αρχηγού της ΝΔ απέναντι στον καταιγισμό μηνυμάτων εκλογικής αποτυχίας (σ. σ: «με δυναμική μετεκλογικής εσωκομματικής αμφισβήτησης και πιθανής έκπτωσης», λένε οι αναλυτές) που εκπέμπουν εις βάρος του οι τελευταίες δημοσκοπήσεις:

● Σταθερή πτωτική τάση των ποσοστών της ΝΔ κάτω από τον «S.O.S. πήχη» του 33% με αντίστοιχη ανοδική τάση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ Κασσελάκη πάνω από τον πήχη του 17%.

● Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων (61+ %) δηλώνουν ότι η χώρα πάει προς τη λάθος κατεύθυνση, ότι στις ευρωεκλογές πρέπει να σταλεί μήνυμα αποδοκιμασίας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και ότι θα πάνε στις κάλπες αποφασισμένοι να την καταψηφίσουν!..

● Ο βασικός αντίπαλος του Μητσοτάκη, αυτός που μπορεί να τον νικήσει στις εθνικές εκλογές, είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, καθώς θεωρείται ότι ασκεί πιο ουσιαστική αντιπολίτευση (18,5%) από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ (12,9% και 9,1% αντίστοιχα) και εκτιμάται ότι αυξάνεται διαρκώς η δυναμική της ροής κεντροδεξιών ψηφοφόρων από τη ΝΔ -Μητσοτάκη προς τον ΣΥΡΙΖΑ - Κασσελάκη.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες… πόνου και πανικού, ο οριστικά διεφθαρμένος και αλαζών πρωθυπουργός αφήνεται στις γκεμπελικές επικοινωνιακές παλινδρομήσεις των ακριβοπληρωμένων συμβούλων του. Και με πρόσωπο πελιδνό και βλέμμα να «γράφει» στην κάμερα σαν χαμογελαστό δηλητήριο, διαστρέφει την πραγματικότητα και την ιστορία,  εξαπολύοντας μετωπικές επιθέσεις κατά Κασσελάκη και ΣΥΡΙΖΑ: «Με τον Κασσελάκη έχει αλλάξει μόνο το περιτύλιγμα – ο ΣΥΡΙΖΑ, επιμένει στην τοξικότητα, τον λαϊκισμό και τα λεφτόδεντρα που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία»!…

 

 

 

 

\

Ένα σενάριο ανατροπής - ένας εφιάλτης για τον Κυριάκο Μητσοτάκη: ΝΔ 29,5% – ΣΥΡΙΖΑ 20,2%

Τον κίνδυνο μιας fake αποχής επισείει ήδη ο πρόεδρος της ΝΔ... ξορκίζοντας το ενδεχόμενο ενός τέτοιου αποτελέσματος     

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η αποχή είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τη δημοκρατία στις ευρωεκλογές», παπαγαλίζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το παράδοξο είναι ότι – σύμφωνα με το τελευταίο ευρωβαρόμετρο – το 60% των  Ελλήνων δηλώνουν άκρως απογοητευμένοι από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η δημοκρατία στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη δηλαδή. Πράγμα που σημαίνει ότι, για την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, ο μεγάλος κίνδυνος για την δημοκρατία στη χώρα μας, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του∙ και όχι η αποχή στις ευρωεκλογές, όπως ο ίδιος παπαγαλίζει…        

Ο κ. Μητσοτάκης, στις ισχνές και ασθμαίνουσες περιοδείες του στη Βόρεια Ελλάδα (σ. σ: εκεί όπου, σύμφωνα με τους δημοσκόπους, το κόμμα του απισχναίνεται χάνοντας τεράστιο ποσοστό ψήφων από τα συγγενή του ακροδεξιά μορφώματα), απευθύνει απεγνωσμένες εκκλήσεις προς τους Μακεδόνες να στείλουν με την ψήφο τους στις ευρωεκλογές «μήνυμα σταθερότητας και συνέχειας». Και είναι σαν να παρακαλάει για σταθερότητα στην πολιτική διαφθορά και συνέχεια στην κατεδάφιση του κράτους δικαίου: αφού, σύμφωνα με το ίδιο  ευρωβαρόμετρο ενόψει των ευρωεκλογών, το 60% των Ελλήνων – εν μέσω σωρείας σκανδάλων και με δεδηλωμένη την πεποίθηση κυβερνητικής συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών – θεωρούν το κράτος δικαίου ως μία από τις βασικές αξίες που, κατά προτεραιότητα, οφείλει να υπερασπιστεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια…

*******

Φυσικά, η εκλογική αποχή σχετίζεται, κυρίως, με το βαθμό απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών κατά τον χρόνο των εκάστοτε εκλογικών διαδικασιών και κυμαίνεται, αναλόγως του ενδιαφέροντος που προκαλούν τα πρόσωπα και τα πολιτικά διακυβεύματα που διεκδικούν την λαϊκή ψήφο.  Βεβαίως, το μέγεθος της αποχής και η διακύμανσή του από εκλογές σε εκλογές μπορεί να αποτελεί κριτήριο για την ποιότητα μιας Δημοκρατίας, ένδειξη για την δημοκρατική ποιότητα ή μη των κομμάτων και των πολιτικών αντιπροσώπων τους που, κατά περίπτωσιν, διεκδικούν την ψήφο μας, αλλά όχι «μεγάλο κίνδυνο για τη δημοκρατία στις ευρωεκλογές», όπως παπαγαλίζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

«Η αποχή είναι προληπτικό άλλοθι του Μητσοτάκη για την πιθανή περίπτωση εκλογικής αποτυχίας και την ενδεχόμενη ακόλουθη εσωκομματική αναταραχή εις βάρος του», λένε κάποιες «κακές γλώσσες» του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Και εξηγούν ότι, υπό το βάρος των προσφάτων αρνητικών ενδείξεων από τις κυλιόμενες μετρήσεις και των απογοητευτικών εκτιμήσεων ψήφου των επικοινωνιολόγων του που τις συνοδεύουν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βιώνει την δοκιμασία των ευρωεκλογών με τον ενδόμυχο εφιάλτη ανατροπής του επικοινωνιακού εκλογικού στόχου του (σ σ: του 33% της… «σταθερότητας» και της «συνέχειας»), που τον οδηγεί σε προσωπική εκλογική ήττα: μια  ανατροπή  που του ξυπνά μνήμες της απροσδόκητης ανατροπής του β’ γύρου των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα, με την πτώση του ανιψιού του και την εκλογή Δούκα. Και… φρικάρει.

*******

Δεν είναι αστείο. Ο «εφιάλτης» αυτός του αρχηγού της ΝΔ, αυτή η «ανατροπή», μπορεί να επιβεβαιωθεί στις κάλπες της 9^ης Ιουνίου αφού, σύμφωνα με τους αναλυτές των κυλιόμενων δημοσκοπήσεων, «τα τελευταία ευρήματα εκπέμπουν «μήνυμα ανατροπής των συσχετισμών» στις κάλπες της 9^ης Ιουνίου, με πιθανό το ενδεχόμενο πτώσης της ΝΔ κάτω του 30% και ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ πάνω απ’ το 20%»!..

Το ενδεχόμενο μιας τέτοιας ανατροπής ενισχύεται και από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη. Ο οποίος, στις τελευταίες συνεντεύξεις του, επαναλαμβάνει διαρκώς ότι, ενώ πριν από τρεις μήνες όλοι θεωρούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ «πεθαμένο», σήμερα πνέει ούριος άνεμος για το κόμμα του: «πάμε πάρα πολύ καλά και, όπως έχω πει και σε άλλη μου συνέντευξη, θα ήμουνα πολύ ικανοποιημένος εάν μπορούσαμε να περάσουμε το 20%». Παράλληλα, αναφερόμενος σε τελευταία ευρήματα συγκεκριμένων μετρήσεων, τονίζει ότι «εάν πράγματι  η ΝΔ είναι στο 30% ή πιο κάτω, από την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών θα έχουμε μία τελείως διαφορετική πολιτική πραγματικότητα… Με μια τέτοια ανατροπή συσχετισμών, πιστεύω ότι τα πάντα αλλάζουν», καταλήγει.

Περιττό να πούμε, ότι το… προληπτικό άλλοθι περί αποχής του κ. Μητσοτάκη μαζί με την προσχηματική φράση «Η αποχή είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τη δημοκρατία στις ευρωεκλογές» που, τελευταία, παπαγαλίζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ακυρώνεται ακόμα και από τις φίλιες προς την ΝΔ εταιρίες δημοσκοπήσεων. Τα ευρήματα των οποίων δείχνουν ότι ο βαθμός ενδιαφέροντος των Ελλήνων για τις ευρωεκλογές κάθε άλλο παρά αποχή προμηνύουν..

ΥΓ: Σε προχθεσινή δημοσκόπηση της Opinion Poll για το “ACTION 24 TV”, το 65,1% των ερωτηθέντων απαντάει ότι ενδιαφέρεται πολύ ή αρκετά για την εκλογική διαδικασία των ευρωεκλογών. Παράλληλα, το 34,2% απαντά ότι ενδιαφέρεται λίγο ή καθόλου, ενώ το 0,7% αποφεύγει να δώσει κάποια απάντηση. Όσον αφορά τους ψηφοφόρους κάθε κόμματος ξεχωριστά, εκείνοι που ενδιαφέρονται περισσότερο για τις Ευρωεκλογές φαίνεται να είναι οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας, (!) με ποσοστό 83,7%, ενώ ακολουθούν εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό 80,2%!..

 

 

 

 

Δυό παλιές καραβάνες των Μέσων και της πολιτικής και στη μέση (ποιος άλλος;) ο Κασσελάκης!..

Η ακραία «μεταπολιτική» προπαγάνδα κατά του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και η αποδόμησή της από την πραγματικότητα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ο ένας  αρθρογράφος  που ασχολείται με την πολιτική, ο άλλος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία. Διακεκριμένοι και οι δυό. Ο πρώτος για την χονδροειδή αντι - ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστική του δεινότητα και ο δεύτερος για την ρηξικέλευθη πολιτική του στάση και συμπεριφορά ως υπουργού επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή και στελέχους της ΝΔ, εν γένει. Ονόματα δεν λέμε, κι όποιος καταλάβει κατάλαβε – λέμε μόνο  ότι αναφέρονται και οι δυό (σε ποιόν άλλο;) στον Στέφανο Κασσελάκη: ο πρώτος σε άρθρο του στην εφημερίδα «Το Βήμα» και ο δεύτερος σε συνέντευξή του στην τηλεοπτική εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega».

Ο αρθρογράφος που ασχολείται με την πολιτική, εξομολογείται στο αναγνωστικό του κοινό ότι ακούει συνεχώς δίπλα του ανθρώπους, οι οποίοι «έχουν πλησιάσει τον Στέφανο Κασσελάκη, έχουν τραβήξει (απαραιτήτως;) μια selfie μαζί του και έχουν ανταλλάξει και δυο κουβέντες στα πεταχτά», να τον διαβεβαιώνουν ότι «περίπου πρόκειται για έναν άγγελο επί γης». Και ότι «ασφαλώς, με βάση αυτές τις περιγραφές», ο Κασσελάκης «δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, πολιτικός» διότι εκείνος, (σ. σ: ο αρθρογράφος της ιστορίας μας)  «τέσσερις δεκαετίες τώρα που ασχολείται με την πολιτική και τους ανθρώπους της, δεν έχει συναντήσει κάποιον (σ. σ: προφανώς εννοεί κάποιον πολιτικό τύπου Κουτσόγιωργα, ή Τσοχατζόπουλου, ή Τσουκάτου, ή Παπαντωνίου, ή Βενιζέλου, που κατά συνθήκη, στο παρελθόν, συναντούσε) ο οποίος να περιγράφεται ως φιλικός, ανοιχτόκαρδος, ευφυής, χαμογελαστός, γενναιόδωρος, με χιούμορ και αγωγή,  ωραίους τρόπους, να μην είναι καθόλου “καβαλημένος”, να μη διαθέτει αλαζονεία, να μη σνομπάρει τον συνομιλητή του, να δείχνει ταπεινόφρων, να ακούει και να μαθαίνει» (!..).

*******

«Τι είναι ο Στέφανος Κασσελάκης;», αναρωτιέται σ’ αυτό το σημείο του άρθρου του ο αρθρογράφος και, «αν όλα όσα λέγονται για αυτόν ισχύουν, ο κ. Κασσελάκης είναι ένα φαινόμενο το οποίο χρήζει ανθρωπολογικής και κοινωνικής μελέτης – ένα case study για αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές», απαντά αβίαστα στον… εαυτό του. Και στο άψε σβήσε, ο αρθρογράφος μεταλλάσσεται αυτοπροσώπως  σε ανθρωπολόγο και κοινωνιολόγο, μελετά το «φαινόμενο Κασσελάκης» και καταλήγει σε… πόρισμα:

● «Το επικοινωνιακό ταλέντο, το οποίο αναμφισβήτητα διαθέτει (σ. σ: ο κ. Κασσελάκης) χρησιμοποιείται για να καμουφλαριστούν όχι μόνο η άγνοια, αλλά και επικίνδυνες για την κοινωνία και τη συνοχή της αντιλήψεις του»…

● «Όλα αυτά που με τόση χάρη και επιδεξιότητα προβάλλει συνεχώς δεν είναι παρά η μεθοδική προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την αέναη αναζήτηση της κοινωνίας «για κάτι καινούργιο» που θα τα βάλει με το σύστημα και θα το εξαναγκάσει να παραδοθεί ηττημένο κατά κράτος».

Ένα «πόρισμα» προσχηματικά υποθετικό, - με τον υποθετικό σύνδεσμο  «Αν» να μετεωρίζεται άκυρος μπρός από κάθε… άρθρο του - άκρως κακόβουλο και αρρωστημένα κακοποιητικό. Τσαλαβουτημένο στο θολό μείγμα της μεταμοντέρνας προπαγανδιστικής εκδοχής της έννοιας «μεταπολιτική», καθώς καταλήγει: «Δεν είναι καινούργια μέθοδος αυτή – ο τόπος έχει μακρά παράδοση στο να υποκύπτει στις σειρήνες δημοφιλών ταλέντων στη δημαγωγία και στη δημοκοπία». Και εν τέλει αποκαλύπτεται ως αμετανόητος αντί – ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστής, καθώς του ξεφεύγει το αμίμητο: «Πριν από αυτόν, για να θυμηθούμε το πιο πρόσφατο παράδειγμα από τον ίδιο πολιτικό χώρο, έκανε καριέρα ως αντισυστημικό «καινούργιο» ο κ. Αλ. Τσίπρας»!..

Συνδέοντας μάλιστα, ακολούθως, τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ (σ. σ: και κατ’ επέκταση τον Κασσελάκη) με τον… Ντόναλντ Τραμπ, τον «μέντορα αυτής της κατηγορίας πολιτικών» όπως τον αποκαλεί, αναφερόμενος, προφανώς, στους πολιτικούς της «εποχής της μεταπολιτικής»!..  

*******

Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει η επιστήμη, κι ύστερα ο «ρηξικέλευθος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία», που λέγαμε, για να αποδημήσουν τον αρθρογράφο και το άρθρο του – την ακραία αντί – Κασσελακική προπαγάνδα του στην προκειμένη περίπτωση. «Δεν υπάρχει «εποχή της μεταπολιτικής»,  λέει η επιστήμη: «Τα πολλά στοιχεία που συνθέτουν μια κοινωνική και πολιτική φάση μετασχηματίζονται συνεχώς, αποσυνδέονται, συνδυάζονται και επανασυνδέονται ξανά και ξανά. Υπάρχει όμως, αναμφίβολα, η εποχή της κατάχρησης όρων που, έχοντας προσδιοριστεί με παροιμιώδη ασάφεια, προσφέρονται για γρήγορη αλλά – φευ – ανεπαρκή όσο και προσωρινή διανοητική διέξοδο». Και προπαγανδιστική διέξοδο, θα προσθέσω εγώ, ο… εμπειρικός.

«Ο Κασσελάκης έχει χαρακτηριστικά φρεσκάδας και ζωντάνιας», μας λέει με τη σειρά του ο ρηξικέλευθος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία – ονόματα… δεν λέμε: «είναι άφθαρτος και πετυχημένος και αντισυμβατικός». Και εξηγεί ότι ο τρόπος που επικοινωνεί είναι ο λεγόμενος αντισυμβατικός, ο πιο μπροστά από την εποχή μας. Πολλές φορές ο κόσμος που έχει συνηθίσει σε συγκεκριμένες νόρμες συμπεριφοράς κι εσύ έρχεσαι κι επικοινωνείς μαζί του με διαφορετικό τρόπο, στην αρχή σαστίζει, κρατά μία απόσταση, μέχρι να συνειδητοποιήσει τελικά ότι αυτό που έχεις να πεις είναι πιο σημαντικό από τον τρόπο με τον οποίο το λες»…

Τέλος, καθώς ο «ρηξικέλευθος πολιτικός που ασχολείται με την επικοινωνία» μας εξηγεί γιατί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη διεισδύει στο μεσαίο χώρο, («Αγκαλιάζει πειστικά τα προβλήματα της μεσαίας τάξης και ανοίγεται από τη δημοκρατική Αριστερά μέχρι το κέντρο, με αποτέλεσμα να καθιστά εφαπτόμενο μ’ αυτό το άνοιγμα ένα κομμάτι του μεσαίου χώρου»), μας δείχνει και τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα για τα οποία «δουλεύει» ο αρθρογράφος, «που διακρίνεται για την χονδροειδή αντί - ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδιστική του δεινότητα», καθώς και η ακραία αντί – Κασσελακική προπαγάνδα που εκπέμπει το άρθρο του: καταλάβατε, υποθέτω, ποια είναι αυτά κι ως εκ τούτου… δεν λέμε τίποτα.

 

    

 

Η σημειολογία της προεκλογικής εργαλειοποίησης του Αλέξη Τσίπρα από μια… «κρυφή μέτρηση»

Αφορμή το δημοσίευμα «έγκριτης» εφημερίδας της δεξιάς υπό τον τίτλο «Σκιά Τσίπρα σε δύο κόμματα»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αθήνα, 7/5/2024, Τρίτη του Πάσχα… Σκοτώνω την αφόρητη πασχαλιάτικη πλήξη που εξακολουθεί να πλανάται ένα γύρω, περιδιαβάζοντας τίτλους ειδήσεων στα ειδησεογραφικά σάιτ… «Σκιά Τσίπρα σε δύο κόμματα», βλέπω στο σάιτ της Καθημερινής του Αλαφούζου. Και ύστερα, «Η μέτρηση που δείχνει με ποιο σχηματισμό ταυτίζουν οι ψηφοφόροι τον πρώην πρωθυπουργό», διαβάζω στον υπότιτλο και… αφυπνίζομαι: Ποια μέτρηση, πως δεν την πήρε το μάτι μου; Και ποιοι «σχηματισμοί», ποια κόμματα, ποια «ταύτιση»; Για ποια «σκιά Τσίπρα» μιλάει ο… ποιητής;

Περνάω στο κείμενο να βρω τις απαντήσεις και, από τον πρόλογο, αντιλαμβάνομαι ότι το ρεπορτάζ είναι πρωθύστερο, δημοσιευμένο προ… Αναστάσεως του Κυρίου – μετά την ενθουσιώδη παρουσίαση των υποψηφίων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από τον Στέφανο Κασσελάκη παρουσία του Αλέξη Τσίπρα – ωστόσο κανένα πρόβλημα, αυτά συμβαίνουν στον μαγικό κόσμο της ιντερνετικής δημοσιογραφίας: τα διακεκριμένα προπαγανδιστικά κείμενα διαρκούν και… διαρκούν στις προθήκες των πετσωμένων συστημικών σάιτ…

Λοιπόν, που λέτε, «πηδάω» στα γρήγορα τον αναφερόμενο στα θεαματικά δρώμενα μεταξύ Στέφανου και Αλέξη στο… παλκοσένικο του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» («Αλέξη, έλα πάνω», αγκαλιές, φιλιά, κοινή φωτογράφιση με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές, κλπ, κλπ) και φτάνω στην αποκάλυψη της… «κρυφής μέτρησης», όπως την ονομάζει ο ρεπόρτερ*. Η οποία, σύμφωνα με τον υπότιτλο, «δείχνει με ποιο σχηματισμό ταυτίζουν οι ψηφοφόροι τον πρώην πρωθυπουργό»…

*******

«Στη διάθεση της «Κ» βρέθηκε μια κρυφή δημοσκόπηση που πραγματοποίησε γνωστή εταιρεία μετρήσεων για λογαριασμό κόμματος πριν από δύο εβδομάδες. Μεταξύ των ερωτημάτων που τέθηκαν επιχειρήθηκε να δοθεί απάντηση από τους ερωτηθέντες πού τοποθετούν πιο κοντά τον Αλέξη Τσίπρα με βάση τις δημόσιες παρεμβάσεις του. Το γενικό κοινό εκτίμησε πως κατά 24% ο πρώην πρωθυπουργός είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και κατά 39% στη Νέα Αριστερά», περιγράφει ο… ρεπόρτερ, και η περιγραφή του μπάζει από παντού:

«Στη διάθεση της «Κ» βρέθηκε μια κρυφή δημοσκόπηση», λέει ο… ποιητής, χωρίς να εξηγεί το πώς – πράγμα που ως ένα βαθμό κολάζεται από το δημοσιογραφικό απόρρητο, αλλά ο χαρακτηρισμός «κρυφή» που συνοδεύει τη δημοσκόπηση που… βρέθηκε στη διάθεση της εφημερίδας είναι ένα μυστήριο. Ένα σημείο έμπλεο καχυποψίας, ακριβέστερα, απέναντι στη δημοσιογραφική «αποκάλυψη»…

Καχυποψία που εντείνεται ακολούθως, με τα επεξηγηματικά συμφραζόμενα. Που ξεκαθαρίζουν ότι τη συγκεκριμένη «κρυφή δημοσκόπηση πραγματοποίησε «γνωστή εταιρεία μετρήσεων για λογαριασμό κόμματος πριν από δύο εβδομάδες», χωρίς να ξεκαθαρίζουν τίποτα: Ούτε το brand της «γνωστής εταιρίας μετρήσεων», ούτε το κόμμα «για λογαριασμό του οποίου η μέτρηση έγινε», ούτε την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής της.

Η καχυποψία γίνεται απόλυτη, όταν ο ρεπόρτερ προσπαθεί να περιγράψει το ερώτημα της «μέτρησης» και περιγράφει την αμήχανη αγνωσία του: «μεταξύ των ερωτημάτων που τέθηκαν επιχειρήθηκε να δοθεί απάντηση από τους ερωτηθέντες πού τοποθετούν πιο κοντά τον Αλέξη Τσίπρα με βάση τις δημόσιες παρεμβάσεις του»... Ενώ,  αν η «μέτρηση» ήταν πράγματι, «στη διάθεση της εφημερίδας»,  θα μπορούσε να μας δώσει το «ερώτημα» σε copy paste…

*******                       

Ωστόσο, «Το γενικό κοινό εκτίμησε πως κατά 24% ο πρώην πρωθυπουργός είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και κατά 39% στη Νέα Αριστερά», συνεχίζει ακάθεκτος ο ρεπόρτερ και, στο σημείο αυτό, προκύπτει καραμπινάτη εργαλειοποίηση του «πρώην πρωθυπουργού» Αλέξη Τσίπρα, με σαφή την πρόθεση του πονήματος της Καθημερινής – ή του δημοσκόπου της «κρυφής μέτρησης» αν, πράγματι, υπάρχει τέτοια –   να μοιράσει ότι απέμεινε απ’ την… ευεργετική «σκιά του Τσίπρα» στα δύο. Και την μοιράζει, (σύμφωνα με την εκτίμηση του… «γενικού κοινού» το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, κατά τις… φανερές μετρήσεις δεν γνωρίζει ούτε καν την ημερομηνία των ευρωεκλογών) προσφέροντας το μεγαλύτερο μέρος της (39%!) στη… φτωχούλα Νέα Αριστερά και ένα πολύ μικρότερο μερίδιό της (μόλις 24%) στο κόμμα όπου δεδηλωμένα ανήκει, τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη!..

Μα, ώ του θαύματος, στο σημείο αυτό ο ρεπόρτερ ξαναγίνεται ποιητής – πολιτικός αναλυτής, αν θέλετε – και… διορθώνει, μοιράζοντας στα δύο τη σκιά Τσίπρα: «Εξειδικεύοντας τα κοινά (σ. σ: τα δείγματα της μέτρησης εννοεί ο… ποιητής) η εικόνα αλλάζει και όσοι έλκουν την πολιτική τους προέλευση από την Κουμουνδούρου πιστεύουν πως ο πρώην πρωθυπουργός τοποθετείται με βάση τις παρεμβάσεις του κατά 40% πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και κατά 37% στη Νέα Αριστερά», σχολιάζει…

Αποκαλύπτοντας εντέλει (σ. σ: εν κατακλείδι του σχολίου του) τον στόχο της στυγνής εργαλειοποίησης Τσίπρα (είτε απ’ το «κόμμα – παραγωγό της… «κρυφής μέτρησης» και τον κομιστή της, είτε απ’ τον ίδιο τον συντάκτη του… ποιήματος και την εφημερίδα που το  δημοσίευσε) ως εξής: «Η “σχεδόν ισοπαλία” είναι και πάλι αξιοσημείωτη, με το συμπέρασμα να είναι αυταπόδεικτα ένα: ο «ίσκιος» του Αλέξη Τσίπρα απλώνεται και στις δύο δυνάμεις καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη ροή των ψηφοφόρων»!..

Τα συμπεράσματα δικά σας. Προσωπικά, περιορίζομαι στην αποκατάσταση της πραγματικότητας, όσον αφορά το υποκείμενο της εν λόγω εργαλειοποίησης, με τα λόγια** του οφθαλμοφανούς, κατά την γνώμη μου, στόχου της, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Στέφανου Κασσελάκη*: «Ήδη συνεργαζόμαστε με τον Αλέξη Τσίπρα… Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έφυγε από το κόμμα, αυτό που έκανε ήταν ότι παραμέρισε για να περάσει ένα κύμα ανανέωσης στο κόμμα…. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η σημαία μας».

Υ.Γ.:  Πριν 14 χρόνια (6 Μαϊου 2012) είχαμε την απροσδόκητη, για την άρχουσα οικονομική και πολιτική τάξη, είσοδο του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας. Να "κλέβει" τον ρόλο του πρωταγωνιστή από τον Σαμαρά, και να περιορίζει τον Βενιζέλο σε... τρίτο ρόλο. Το γεγονός και η ακολουθία των παρενεργειών του στο πολιτικό σύστημα της χώρας επιβεβαίωσε μια ιστορική αλληγορία του Στάλιν: «Η  ατομική βόμβα δεν είναι για ανθρώπους με αδύνατα νεύρα». Σήμερα, με την είσοδο του Στέφανου Κασσελάκη στην κεντρική πολιτική σκηνή, το γεγονός  δείχνει να επαναλαμβάνεται. Και η ακολουθία των παρενεργειών του στο πολιτικό σύστημα της χώρας τείνει να επιβεβαιώσει και πάλι την ιστορική αλληγορία του Στάλιν. Με αποδέκτες (σ. σ: ανθρώπους με… αδύνατα νεύρα) τους κ. κ. Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη, και Χαρίτση αυτή τη φορά..    

*Ο πολιτικός συντάκτης της Καθημερινής Αντώνης Αντζολέτος

**Στην πρόσφατη συνέντευξή του στην Άννα Δρούζα του Open TV