Το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται «Τράμπ», το ελληνικό «Μητσοτάκης»

 

Ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ - Ούτε οι Έλληνες από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Αν το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται Ντόναλντ Τράμπ, το ελληνικό πρόβλημα ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης». Αυτός ήταν ο ενδόμυχος συνειρμός μου όταν, την περασμένη Τετάρτη, μελετούσα τα δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου (ρεπορτάζ, αναλύσεις, γνώμες) που εστίαζαν στην 80ή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στα δρώμενα γύρω της και εντός της, με κεντρικό σημείο αναφοράς την γενοκτονία των Παλαιστινίων απ’ τη μια και την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους απ’ την άλλη.  Φυσικά, καμιά ποσοτική σχέση μεταξύ των δυο «προβλημάτων», ο συνειρμικός συσχετισμός μεταξύ των δυό ακραία ανισόβαρων προβληματικών ηγετών είναι προφανώς ποιοτικός και έχει να κάνει με την παράλληλη (αλλά μη εφαπτόμενη αιτιολογικά) αντιπολιτική τους κοινωνιοπάθεια.  

     

«Η ομιλία του Τραμπ στον ΟΗΕ το καθιστά σαφές: ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ», γράφει ο  διπλωματικός αναλυτής του Guardian, Πάτρικ Γουίντουρ, σχολιάζοντας τον απίστευτο χλευασμό των αξιών του Διεθνούς Ειρηνευτικού Οργανισμού που εξαπέλυσε ο Αμερικάνος πρόεδρος από το βήμα της 80ής του Συνέλευσης. Και εξηγεί: Πριν από την ανεκδιήγητη 58λεπτη ομιλία του Τραμπ σχετικά με τις υποτιθέμενες απειλές που θέτουν τα ανοιχτά σύνορα, ο νόμος της σαρία, οι αποτυχίες του ΟΗΕ και η «κλιματική απάτη» , οι υποστηρικτές των αξιών του ΟΗΕ γνώριζαν ήδη ότι αντιμετώπιζαν μια πρόκληση. Τώρα συνειδητοποιούν τον βαθμό στον οποίο η παγκόσμια υπερδύναμη φαίνεται αποφασισμένη να καταστρέψει όλα όσα πιστεύουν…

 

«Είναι τέτοια η αντικοινωνική δυναμική που ασκεί ο Ντόναλντ Τραμπ και η αμερικανική οικονομία, που η πολιτική των άλλων 192 χωρών που αποτελούν τα Ηνωμένα Έθνη περιορίζεται ραγδαία σε μια μακρά συζήτηση σχετικά με το «πώς να συντονιστούμε και να αμφισβητήσουμε αυτή την ολοένα και πιο σκοτεινή και παράξενη προεδρία», καταλήγει ο διπλωματικός αναλυτής του Guardian, σε μια αρκετά αισιόδοξη για τα… χρηστά πολιτικά ήθη της διεθνούς ηγεσίας, εκτίμηση.

 

Μια εκτίμηση που, δυστυχώς, αμφισβητείται από 52 εκ των 192 ηγετών των χωρών – μελών του ΟΗΕ, που αρνούνται (ως σήμερα τουλάχιστον) να αναγνωρίσουν το Κράτος της Παλαιστίνης, ταυτιζόμενοι με τον σφαγέα Παλαιστινίων αμάχων Ισραηλινό Πρόεδρο  Νετανιάχου, και αυτοχρηζόμενοι (ντε φάκτο) ηθικοί συνεργοί του στην επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Γάζας: με πρώτο και… καλύτερο ανάμεσά τους (τι ντροπή!..) τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος, αν εξαιρέσει κανείς την επιπέδου… «Παρνασσού» χτεσινοβραδινή ομιλία του («είμαστε στρατηγικοί εταίροι με το Ισραήλ, αλλά αν συνεχίσει έτσι, θα απομακρύνει τους φίλους του» μπλα, μπλα, μπλα…)  στην ξεθυμασμένη πια Συνέλευση του ΟΗΕ, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση: πήγε, είδε και απήλθε!..

 

Η παρουσία – απουσία Μητσοτάκη στον ΟΗΕ καθιστά σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας: η κοινωνία φλέγεται, και δεν είναι μόνο το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης για την άφατη κυβερνητική διαφθορά – τη διαπλοκή, τα απανωτά απίστευτα  σκάνδαλα, την κατεδάφιση των θεσμών, την άφαντη Δικαιοσύνη – που φουντώνει και, με αφορμή την απεγνωσμένη απεργία του «Πατέρα των Τεμπών» Πάνου Ρούτσι, γίνεται τσουνάμι που απειλεί να τον πνίξει… Είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε έναν απ’ τους πιο στενούς φίλους του εξολοθρευτή Παλαιστινίων Νετανιάχου και έχει μετατρέψει την κυβέρνησή του στον πιο στενό σύμμαχο του Ισραήλ (στο ίδιο «κλαμπ» με τη Ιταλία της Μελόνι τοποθετούν τη χώρα μας οι διεθνείς αναλυτές) παραβιάζοντας τη γραμμή που ακολουθούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, που έδιναν το μέγιστο διπλωματικό βάρος τους στις συμμαχίες με τον αραβικό κόσμο…

 

Στο μεταξύ, κι ενώ ο θάνατος πέφτει βροχή στην πόλη της Γάζας, η πείνα μαστίζει το βόρειο τμήμα της και το Ισραήλ έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 65.000 Παλαιστίνιους οι περισσότεροι από τους οποίους ήσαν άμαχοι, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του (η χώρα μας, δηλαδή) αρνούνται να συμμετάσχουν στη συνεχιζόμενη – διεθνώς  συντονισμένη – αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους και επιμένουν να συντάσσονται με τις χώρες που μπλοκάρουν την επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην κυβέρνηση του σφαγέα Νετανιάχου. Κι αυτό, για εμάς τους Έλληνες, δεν είναι παρά μια δυσβάσταχτη καταισχύνη: η νέα, μα  απόλυτα ντροπιαστική, «εθνική μας  μοναξιά»…  

 

ΥΓ: Εντάξει, για το απίστευτο «άδειασμα» του Έλληνα πρωθυπουργού απ’ τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν δεν λέμε τίποτα. Απλά, ως… όφειλε (σ. σ: ως γνήσιος διπλωμάτης α λα Τούρκα, εννοώ) ο γείτονας  προτίμησε να στήσει τον «δικό μας». Και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το πολυδιαφημισμένο από τα Μητσοτακικά εξαπτέρυγα του ελληνικού Τύπου διπλωματικό ραντεβού τους, έσπευσε… βραδέως να κλείσει κάτι ανοιχτά deal εξοπλισμών που είχε με τον φίλο του τον Τραμπ, ό και εγένετο: και αποχώρησε δηλώνοντας ικανοποιημένος.

 

Επιστροφή στο «Περάστε την πρώτη του μηνός», ελέω Μητσοτάκη!..

Με τη διαφορά πως σήμερα δεν υπάρχουν τεφτέρια, ούτε γραμμάτια, μόνο e-banking με μηδενικά υπόλοιπα υπάρχουν

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αθήνα, 1965: «Περάστε την πρώτη του μηνός», ήταν η φράση που άκουγε η νέα και ωραία εισπράκτορας οφειλών της περίφημης (ομότιτλης) ταινίας (Άννα Φόνσου) από το σύνολο των οφειλετών – πελατών της εταιρίας που εκπροσωπούσε, κάθε φορά που τους χτυπούσε την πόρτα για να εισπράξει την δόση του μήνα. Η ταινία, σε σενάριο του σπουδαίου ευθυμογράφου – σεναριογράφου, σκηνοθέτη και θεατράνθρωπου – της εποχής, Αλέκου Σακελάριου, έβγαζε πολύ γέλιο. Ωστόσο, δεν ήταν παρά ένα χρονογράφημα του οικογενειακού εισοδηματικού δράματος που βίωναν οι Έλληνες εργαζόμενοι στη φάση της δεύτερης μεταπολεμικής πολιτικοοικονομική κρίσης. Τότε που οι περισσότερες οικογένειες ζούσαν χρεωμένες ως τον λαιμό, γιατί ο μισθός δεν έφτανε να βγάλουν το μήνα, και ψώνιζαν με δόσεις και τεφτέρια. Και περίμεναν την πρώτη του επόμενου μηνός, μήπως και μπορέσουν να εξοφλήσουν καμιά δόση, κάνα γραμμάτιο.

Ακριβώς – ή περίπου – όπως σήμερα, δηλαδή, κι ας είναι το «σήμερα» 60 χρόνια μετά απ’ το τότε… Μόνη διαφορά ότι σήμερα δεν υπάρχουν ούτε τεφτέρια, ούτε γραμμάτια, μόνο τραπεζικοί λογαριασμοί και e-banking υπάρχουν. Και κάθε που φτάνει 10, 15, 20 του μηνός, άδεια πορτοφόλια και e-banking με μηδενικά υπόλοιπα: «Οι δύο στους τρεις πολίτες της Αττικής δεν βγάζουν τον μήνα», σύμφωνα με έρευνα της MRB για το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών: «Το 66% των ερωτώμενων δηλώνουν ότι το εισόδημα αρκεί για 3 από τις 4 εβδομάδες του μήνα, ενώ το 32,2% ότι αρκεί μόνο για τις 15  πρώτες ημέρες του μήνα…

«Χαίρω πολύ, Μήτσος», σχολίασε δηκτικά τα αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας ο συνάδελφος του εργατικού ρεπορτάζ Δ.Τ. όταν διάβασε το δελτίο Τύπου με τα στοιχεία των μετρήσεων που, πραγματικά, δεν λένε τίποτα νέο στον μέσο Έλληνα εργαζόμενο. Αφού, εδώ και δυό με δυόμισι χρόνια, βιώνει στο πετσί του την εφιαλτική εμπειρία «δεν βγαίνει ο μήνας». Και στο καπάκι εισπράττει τα ετήσια – ΔΕΘ κοροϊδιλίκια του Μητσοτάκη, με τις μούφα εξαγγελίες περί αυξήσεων και …μέτρων. Όπως τα φετινά, που στάθηκαν αφορμή για την έρευνα της MRB που συζητάμε, και καμιά δεκαριά ακόμα που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν αυτής, και… αποκάλυψαν, κατόπιν εορτής βεβαίως, πως «πάσχουμε από οικονομική ασφυξία», πως «δεν βγαίνει ο μήνας»… Και λένε απλά ότι «τα μέτρα της κυβέρνησης στη  ΔΕΘ 2025 ήτανε κάτω από τη βάση», γιατί…  ντρέπονται να πουν ότι δεν μάσησε η κοινωνία το σανό που, αντί για «μέτρα», μοίρασε φέτος ο Μητσοτάκης …

Στο μεταξύ, ακόμα και την τεχνητή νοημοσύνη αν ρωτήσεις, θα σου πει ότι ο λόγος που «δεν βγαίνει ο μήνας» είναι ότι ο κατώτατος μισθός που δίνει ο Μητσοτάκης (830 € μικτά ~ 710 € καθαρά) δεν φτάνει ούτε για το… νοίκι, πόσο μάλλον για μια αξιοπρεπή διαβίωση: «Η έννοια του “ιδανικού κατώτατου μισθού” για μια αξιοπρεπή διαβίωση βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα κόστους ζωής, όχι μόνο σε οικονομικούς δείκτες ή πολιτικές σκοπιμότητες», μου απάντησε σαν τον παλιό – καλό… Τσίπρα, όταν την ρώτησα «Ποιός θα ήταν  ο ιδανικός κατώτατος μισθός για μια αξιοπρεπή διαβίωση ενός νέου εργαζόμενου, με βάση τον αντικειμενικό μέσο όρο κόστους ζωής στην Ελλάδα του 2025».

Ύστερα, ο... φίλος μου ο ‘GPT’ (σ σ: της τεχνητής νοημοσύνης, μιλάμε) άρχισε να… σκέφτεται: «αξιοπρεπής διαβίωση» για ένα νέο εργαζόμενο (π.χ. 25–35 ετών), χωρίς παιδιά, που ζει μόνος ή συγκατοικεί, σημαίνει: Κάλυψη βασικών αναγκών (στέγαση, διατροφή, μεταφορές, ιατροφαρμακευτική κάλυψη), Κοινωνική συμμετοχή (ψυχαγωγία, πολιτισμός), Δυνατότητα αποταμίευσης / αντιμετώπισης έκτακτων εξόδων»… Και ακολούθως να αναλύει, εκτιμώντας το κόστος ζωής του 2025 (μέσες τιμές για αστικό περιβάλλον): ●Ενοίκιο (γκαρσονιέρα/1ΥΔ): 400–600 €. ●Λογαριασμοί (ρεύμα, νερό, ίντερνετ, κινητό): 100–150 €. ●Διατροφή (σούπερ μάρκετ + έξοδοι): 250–350 €. ●Μεταφορές: 50–80 €. ●Υγεία/ένδυση/άλλες ανάγκες: 100–150 €.

Τέλος, σαν καλός… πρωθυπουργός, ο φίλος μου ο ‘GPT’ συμπεραίνει ότι «το σύνολο των βασικών μηνιαίων εξόδων ενός νέου εργαζόμενου (π.χ. 25–35 ετών), χωρίς παιδιά, που ζει μόνος ή συγκατοικεί κυμαίνονται μεταξύ 900–1.300 €». Και ότι «για να καλυφθούν τα παραπάνω έξοδα και να μένει και ένα περιθώριο ασφάλειας (σ. σ: για να «βγαίνει ο μήνας», δηλαδή) ο ιδανικός καθαρός κατώτατος μισθός έπρεπε, σήμερα, να κυμαίνεται ανάμεσα στα 1.200 – 1.400 € καθαρά τον μήνα (περίπου 1.550 – 1.800 € μικτά)»… 

Σήμερα, μιλάμε, εν έτει 2025!  Κι ας είναι το «σήμερα», ελέω Μητσοτάκη, 60 χρόνια πριν, στην εποχή του «Περάστε την πρώτη του μηνός». Με τη διαφορά ότι σήμερα δεν υπάρχουν ούτε τεφτέρια, ούτε γραμμάτια. Μόνο άδεια πορτοφόλια και e-banking με μηδενικά υπόλοιπα υπάρχουν κάθε που φτάνει 10, 15, 20 του μηνός…

 

Ο «σανός» Μητσοτάκη, η «πυξίδα» Τσίπρα και το κόμμα της Μαρίας Καρυστιανού

Το εκπληκτικό 25% υπέρ Καρυστιανού στη δημοσκόπηση της Interview, σε σύγκριση με το 21,9 του Μητσοτάκη και το 13% του Τσίπρα, ως τροφή για σκέψεις

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στο προηγούμενο άρθρο μου, αναφερόμενος συγκριτικά στην επικοινωνιακή δυναμική των παράλληλων εμφανίσεων του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα προπαγανδιστικά πλατό της ΔΕΘ, εκτιμούσα εν κατακλείδι – αν θυμάστε – ότι, αν η ομιλία του δεύτερου στο συνέδριο του Economist περιοριζόταν σε μια ακόμα παρέμβαση «υψηλού προφίλ», θα μπορούσε να διευκολύνει τον πρώτο «να ανακτήσει έδαφος, κοροϊδεύοντας και πάλι (!!!) την κοινωνία με φούμαρα για θετικά οικονομικά μέτρα και παροχές»…

Ε, λοιπόν, όχι!..  Η κοινωνία δεν «μάσησε» αυτή τη φορά, ούτε τον σανό που μοίρασε ο πρώτος στο Βελλίδειο, ούτε τις πατριωτικές… πυξίδες που λανσάρισε ο δεύτερος στο συνέδριο του Economist. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Interview για την Political – την πρώτη που ήρθε στο φως της δημοσιότητας μετά τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ –  το 77% των ερωτηθέντων δηλώνουν λίγο ή καθόλου ευχαριστημένοι από τα μέτρα της κυβέρνησης της ΝΔ. Ταυτόχρονα, στο εμβόλιμο (σ. σ: επίκαιρο και παρεκβατικό σε βαθμό… τρολαρίσματος της υπαρκτής ηγετικής ανυδρίας) ερώτημα – challenge των δημοσκόπων, ένα υψηλό ποσοστό πολιτών που αγγίζει το 25%, δήλωσε ότι θα ψήφιζε το κόμμα της κ. Καρυστιανού, ενώ το πιθανό κόμμα Τσίπρα δήλωσε ότι θα ψήφιζε ένα ισχνό 13% και το κόμμα Σαμαρά, μόλις το 9% !.. 

Το περίεργο – έως και …ύποπτο για το επίπεδο νοημοσύνης τους – είναι ότι όλοι οι «άνθρωποι του προέδρου» (σ. σ: του επικοινωνιακού επιτελείου του, εννοώ) δεν έκρυβαν την έκπληξή τους απέναντι στις… χαμηλές πτήσεις των μετρήσεων που κατέγραφαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας την αρνητική διάθεση των ερωτώμενων να… φάνε τον «σανό» που περιείχε το πρωθυπουργικό πακέτο μέτρων της ΔΕΘ, διάθεση που, όπως σχολίαζαν, «αποτύπωνε όχι μόνο την αδιαφορία αλλά και την οργή της κοινής γνώμης».  

Εν τέλει, στην πρόθεση ψήφου – σύμφωνα, πάντα, με τη δημοσκόπηση της Interview – η ΝΔ μετά βίας συγκεντρώνει 21,9%, με τον υποθετικό δημοσκοπικό φορέα της Μαρίας Καρυστιανού (σ. σ: την κοινή γνώμη επί της ουσίας) να ταπεινώνει τον διεφθαρμένο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του (τη «μη Δημοκρατία Μητσοτάκη», όπως την λέω εγώ),  ακυρώνοντάς τον με αυτό το 25% που «αγκαλιάζει» και ως πολιτική ηγέτιδα πλέον, την «Μητέρα των Τεμπών».  

Και επιπλέον, να μέμφεται (μ’ εκείνο το ενδεικτικά ισχνό 13% που του αποδίδεται απ’ τους ερωτώμενους) τον «επιστρέφοντα» πρώην πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και την… «νέα εθνική του πυξίδα». Που, αντί να την έχει στραμμένη προς τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του προηγούμενου Σαββάτου στο Σύνταγμα όπου η «Μητέρα των Τεμπών»   εξέφραζε για μια ακόμα φορά το λαϊκό ουρλιαχτό ενάντια σ’ εκείνο το Μέγα – έγκλημα και τ’ άλλα κυβερνητικά «εγκλήματα» («Να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς / Να παλέψουμε για τα παιδιά μας / Για τη Δημοκρατία / Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε / Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο…»), την κρατούσε στραμμένη προς το εντόπιο και διεθνές ακροατήριο του Economist, αναζητώντας εναλλακτικές, συστημικές, κυβερνητικές λύσεις…  

Εντάξει, φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας, το γνωρίζουμε. Κόμμα Καρυστιανού δεν υπάρχει, ούτε – κατά τα φαινόμενα – θα υπάρξει,  ωστόσο, το παρεκβατικό ερώτημα της Interview («Εάν οι Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς και Μαρία Καρυστιανού δημιουργούσαν ξεχωριστούς πολιτικούς φορείς, ποιον θα επιλέγατε») και οι απαντήσεις των ερωτωμένων, εκείνο το υπερθετικό - υποθετικό 25% υπέρ Καρυστιανού, σε σύγκριση με το χλωμό 21,9 του Μητσοτάκη και το ισχνό 13% του Τσίπρα είναι η αιτία.

Θέλω να πω (το επαναλαμβάνω, στην ουσία) ότι, σ’ αυτή την τραγική – παρακμιακή πολιτικοκοινωνική συγκυρία που ζούμε, γίνονται όλα όπως τα θέλησε η – άθελά της ή μη – μεγάλη πολιτικός, Μαρία Καρυστιανού∙ η καταλυτικά ηγετική παρουσία της οποίας (προφανώς, λόγω και του προσωπικού φορτίου που σηκώνει, αλλά και του ενσυναισθητικού τρόπου με τον οποίο το διαχειρίζεται) άλλαξε το πολιτικά υπνωτισμένο κοινωνικό status της χώρας, απελευθέρωσε παραιτημένες, βολεμένες, απογοητευμένες, λαϊκές δυνάμεις. Όπως ο Μπρέχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία», φώτισε άπλετα και τους έδειξε τα περίτεχνα κόλπα της εκφυλισμένης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, που δε διστάζουν να ακολουθήσουν άνομες πρακτικές, προκειμένου να αποδώσουν «δικαιοσύνη» ανάλογη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης που εκπροσωπούν… Και συνεχίζει να το κάνει, αγκαλιασμένη από ένα πολιτικό κοινό που τώρα την βλέπει και ως ιδανική πολιτική ηγέτιδα και την τοποθετεί πολύ πάνω κι απ’ τον πρωθυπουργό της χώρας.  

Ωστόσο, οι εθνικοί μας…ταγοί (ο Μητσοτάκης, ο… επιστρέφων Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Βελόπουλος και οι λοιποί   συστημικοί επαγγελματίες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας) παραμένουν τυφλοί στο μεγαλείο τους, ταΐζοντας πολιτικό σανό την κοινή γνώμη: Ε, λοιπόν, όχι!..  Απ’ ότι φάνηκε – δημοσκοπικά, έστω – αυτή τη φορά η  κοινωνία δεν «μάσησε» ούτε τον σανό που μοίρασε ο Μητσοτάκης στο Βελλίδειο, ούτε τις πατριωτικές… πυξίδες που λανσάρισε ο Τσίπρας στο συνέδριο του Economist…

Η χθεσινή παράσταση Τσίπρα και η αμφίσημη νευρικότητα Μητσοτάκη

Μια ακόμα παρέμβαση «υψηλού προφίλ» του πρώην πρωθυπουργού χωρίς στίγμα επανόδου στην κεντρική πολιτική σκηνή

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μετά την χθεσινή έκθεση του ολοκληρωμένου rebranding Τσίπρα στο… περίπτερο του Economist που, σύμφωνα με τους πολιτικούς παρατηρητές, «επιβεβαιώνει την πρόθεση του πρώην πρωθυπουργού να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή ως διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας», σήμερα και αύριο, στο Βελλίδειο και στα πέριξ, εκτίθεται η νευρικότητα Μητσοτάκη ενόψει της εν λόγω  επιστροφής, του εν λόγω πολιτικού του αντιπάλου. Τον οποίο,  σύμφωνα με τους πολιτικούς… παρατηρητές πάντα, «μετά το δημοσκοπικό στραπάτσο που, λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ, υπέστη, υπολογίζει πια ως ικανό αντίπαλο εκλογικό δέος».

Υπάρχουν βέβαια και οι «παρατηρητές» που λένε πως «δεν υπάρχει καμιά νευρικότητα», πως «ο Μητσοτάκης δεν φοβάται την επιστροφή Τσίπρα – αντιθέτως την επιζητεί φροντίζοντας ταυτόχρονα να την δαιμονοποιεί με τρόπο που να προκαλεί ωφέλιμα (σ. σ: υπέρ Μητσοτάκη) διλήμματα του τύπου: «Ποιον να φοβόμαστε περισσότερο, εκείνον που επιδεικνύει μίαν όλο και πιο αδιόρθωτη εικόνα   αναξιοπιστίας ή εκείνον που έκλεισε τις τράπεζες, που φτωχοποίησε τη μεσαία τάξη, που αποφυλάκισε τόσους εγκληματίες, κλπ., κλπ.»… 

«Και τους δυό» έχει αποφασίσει προ πολλού ο ακομμάτιστος κοινός νους, η «κοινή γνώμη», που τη λέμε απαξιωτικά εμείς οι δημοσιολογούντες, απογοητευμένη οριακά (σε ποσοστά που αγγίζουν το 60+%) από την κυβέρνηση, την συμπολίτευση, την αντιπολίτευση, το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας και του πολιτικού συστήματος της χώρας εν γένει: ελάχιστα ασχολείται με τα εκθεσιακά καμώματα του Μητσοτάκη, του Τσίπρα και των λοιπών εκτεθειμένων στην πολιτική σκηνή της ΔΕΘ ηγετικών ομοιωμάτων καθώς, όπως έλεγε προ εξηκονταετίας ο Σαλονικιός ποιητής, «Η Ελλάδα αναστενάζει» και πάλι κάτω απ’ την τρύπια στέγη μιας επανα – βαλκανοποιημένης ελληνικής παράγκας…

Ακριβώς κάτω απ’ αυτή την τρύπια στέγη αυτής της επανα – βαλκανοποιημένης παράγκας Μητσοτάκη, ένα μέρος του υπόλοιπου 40% (κάποιοι από τους «ενεργούς πολίτες», που λέμε), αποκλεισμένοι με κυβερνητική εντολή από τον χώρο της ΔΕΘ όπου σκόπευαν να συγκεντρωθούν διαμαρτυρόμενοι για τα εγκλήματά της κυβέρνησης της ΝΔ, θα ξεχυθούν σήμερα στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, της Λάρισας, και των άλλων πόλεων της χώρας διαδηλώνοντας για Δημοκρατία και Δικαιοσύνη.

Έναν νέο πατριωτισμό με Δημοκρατία και Δικαιοσύνη ζήτησε χθες, επί της ουσίας, και ο επί 15 χρόνια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και επί τεσσεράμισι χρόνια Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας. Όχι όμως διαδηλώνοντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας, όπως θα περίμενε κανείς από έναν… επιστρέφοντα στην ενεργό πολιτική αριστερό ηγέτη, αλλά… περί δια γραμμάτων, από του βήματος του φρουρούμενου συνεδρίου του Economist, στην καρδιά της απαγορευμένης για τους ενεργούς πολίτες ΔΕΘ.  Να τον πιστέψουμε; 

Προσωπικά λέω όχι, πεπεισμένος για την απώλεια μεγάλου μέρους της αξιοπιστίας του (του ηθικού πολιτικού πλεονεκτήματος που κατάφερε να χτίσει – σε σύγκριση με τους συστημικούς πρωθυπουργούς που προηγήθηκαν αυτού – κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας) μετά την αποχώρησή του απ’ την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την ιντριγκαδόρικη – αντιδημοκρατική πολιτική συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της διετούς, μεθοδευμένου από τα δικά του κομματικά παιδιά, κατακερματισμού του.  

Ωστόσο, έτσι απλά, ως κοινός δημοσιογραφικός νους, οφείλω να σημειώσω ότι η χθεσινή παρουσία Τσίπρα στο συνέδριο του Economist, ενίσχυσε, τρόπον τινά, τη δημόσια εικόνα του ως πολιτικά ενεργή και επικριτική της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς όμως να δίνει καθαρό στίγμα επανόδου του στην κεντρική πολιτική σκηνή, με προσέγγιση μέτρου και σύνδεσης με την κοινωνία. Θα σημειώσω, επίσης, ότι η παρουσία του είχε διπλή στόχευση: Να ολοκληρώσει την εικόνα του «αναγνωρίσιμου, σοβαρού Ευρωπαίου ηγέτη της κεντροαριστεράς, με κυβερνητική εμπειρία» που επί διετία (με… Ινστιτούτα και Χάρβαρντ) ανασκευάζει, και να σηματοδοτήσει την ενδεχόμενη επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή με διεθνή στήριξη και κύρος…                    

Εντάξει, εν κατακλείδι ο χρόνος θα δείξει αν η χθεσινή παράσταση Τσίπρα θα περιοριστεί σε μια ακόμα παρέμβαση «υψηλού προφίλ» ή αν, ο πρώην πρωθυπουργός, θα κάνει το βήμα της ίδρυσης κόμματος πριν το τέλος του 2025. Στην… απίθανη περίπτωση που θα κινηθεί άμεσα, οι δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, σίγουρα, θα τον… βρουν σε φόρμα ανόδου. Αν καθυστερήσει, κινδυνεύει η δυναμική… Economist να φθαρεί. Ειδικά αν η μη Δημοκρατία Μητσοτάκη ανακτήσει έδαφος, κοροϊδεύοντας και πάλι (!!!) την κοινωνία με φούμαρα για θετικά οικονομικά μέτρα και παροχές…

 

 

 

Η επιστροφή στο «δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα»: Μια δημοσκοπική φενάκη

Οι σκοπιμότητες πίσω από την… ελεύθερη απόδοση ενός ευρήματος μιας - κάποιας - μέτρησης, απ’ τους αναλυτές και τα ΜΜΕ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αρκούντως αιφνίδια, χαλαρά ωστόσο, ήσυχα, σαν τα ανακουφιστικά μεταδεκαπενταυγουστιάτικα μελτέμια που ελάφραιναν τη βαριά ατμόσφαιρα της μαζικής επιστροφής στην… κόλαση της μη Δημοκρατίας Μητσοτάκη – πέρασε απ’ το πρωτοσέλιδο της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «Το Βήμα» εκείνη η δημοσκόπηση της Interview για λογαριασμό του politic.gr, υπό τον τίτλο «Σημαντική πτώση για ΝΔ, τι λένε οι πολίτες για το δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας», για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Λοιπόν, εσείς τι λέτε για το… «δίπολο Μητσοτάκη –  Τσίπρα»; Ανακουφιστήκατε;», είναι το ερώτημά μου – ερώτημα ρητορικό φυσικά, με προφανή τη διάθεση ειρωνείας και σαρκασμού, όχι τόσο της δημοσκόπησης και των ευρημάτων της, όσο της τιτλοφόρησής της από το Μέσο που την δημοσιεύει… Την φανερή πρόθεσή της/του, να υποβάλει στον αναγνώστη μια φενάκη που, ως δια μαγείας, προέκυψε ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι: μια πολιτική κατάσταση επιστροφής στο   κατεστραμμένο  από τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα, όταν (την 29η Ιουνίου 2023) αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματός του αιφνίδια και αναίτια, συμβάλλοντας στην μετέπειτα συντριβή του.

Ποιος είναι, αλήθεια, ο «κατασκευαστής» αυτής της φενάκης και γιατί την έφτιαξε; Πού αποσκοπεί; Είναι πράγματι μια φενάκη (για το «δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας» μιλάμε), ή μήπως είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν βλέπει ο κοινός νους παρά μόνο οι αναλυτές της συγκεκριμένης δημοσκόπησης και οι τιτλοφόροι του Μέσου που την δημοσίευσε;  Και πώς βλέπουν «δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα» οι αναλυτές και οι… τιτλοφόροι στο εύρημα μιας δημοσκόπησης που αναφέρει ότι «στην ερώτηση “Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα”, το 31% συντάσσεται (sic) με τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί κοντά (sic) με 26%»; Είναι, εξάλλου, διατύπωση της εταιρίας δημοσκοπήσεων για την αναφερόμενη ερώτηση και το αναφερόμενο εύρημα αυτή, ή πρόκειται για… ελεύθερη απόδοση του ευρήματος από τους αναλυτές και τους τιτλοφόρους του Μέσου που την δημοσίευσε; 

Κατά τα λοιπά, πόσο δεοντολογικό, πόσο νόμιμο και πόσο ηθικό είναι για μια εταιρία δημοσκοπήσεων να εκτελεί παραγγελιές που περιλαμβάνουν έναν, διακεκριμένο έστω, πολιτικό όπως ο Τσίπρας (που, ωστόσο, δεν φέρει την ιδιότητα του προέδρου κοινοβουλευτικού κόμματος, ούτε βέβαια έχει εκδηλώσει πρόθεση να συστήσει κόμμα και ως ηγέτης του να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία) στο ερώτημα της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία όπου, σύμφωνα με τη δημοσκοπική παράδοση συναγωνίζονται αποκλειστικά οι πρόεδροι των κομμάτων που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο; Και τι ακριβώς επιδιώκουν οι παραγγέλοντες όταν ζητούν να «μετρηθεί» ο Τσίπρας – και όχι ο Καραμανλής, ας πούμε, ή άλλοι πρώην πρωθυπουργοί, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Αντώνης Σαμαράς – με τον Μητσοτάκη. 

Μπέρδεμα, ε; Όχι όμως για τους πολιτικούς αναλυτές, αυτοί έχουν τις εκδοχές τους και τις διατυπώνουν ασμένως επί, υπό, η υπέρ του… διπόλου (για το… «δίπολο Μητσοτάκη  - Τσίπρα» μιλάμε, σας θυμίζω) και της αιφνίδιας (απ’ το πουθενά κατ’ εμέ) επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή: Η πλέον λογική εκδοχή, βασισμένη σε πληροφορίες απ’ το Μαξίμου και τα πέριξ, περιγράφει την επιστροφή στο εν λόγω δίπολο ως σχεδιασμένη απ’ το επικοινωνιακό επιτελείο Μητσοτάκη στρατηγική, που συσπειρώνει…αντιμνημονιακά την κεντροδεξιά και συντηρεί σε κατάσταση «κατακερματισμένης αναμονής» (σ. σ: σε διαρκή αναμονή της «επιστροφής Τσίπρα με δικό του κόμμα») την κεντροαριστερά.

Την εκδοχή αυτή τεκμηρίωσε, σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές που την διατυπώνουν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, με την απρόσμενα ακραία και διαστρεβλωτική της πολιτικής ιστορίας («Μακιαβελική», την χαρακτήρισαν πολλοί) επίθεσή του στον πρώην πρωθυπουργό, μετά την συνέντευξή του στη γαλλική Le Monde, με αφορμή τη συμπλήρωση 7 χρόνων από τότε που η κυβέρνησή του (σ. σ: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) ολοκλήρωσε την έξοδο της χώρας απ’ τα μνημόνια, ασκώντας ταυτόχρονα δριμεία κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για διαφθορά με στόχο μονομερή ωφελήματα από την ανάπτυξη.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι ο ίδιος ο Τσίπρας (και οι συστημικοί παράγοντες που τον στηρίζουν, βεβαίως, είναι πίσω απ’ την δημοσκοπική φενάκη της εικονικής επαναφοράς του διπόλου «Μητσοτάκης – Τσίπρας». Ότι η εξομολόγησή του «Ποτέ δεν διψούσα για εξουσία, αλλά μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους», στο πλαίσιο της συνέντευξής του στη Le Monde, σε συνδυασμό με την προηγούμενη της πρωθυπουργικής ομιλίας στην ΔΕΘ πολυδιαφημισμένη (και πολυαναμενόμενη) παρέμβασή του ως κεντρικός ομιλητής στο συνέδριο του Economist, δεν εκφράζουν παρά την ειλημμένη απόφασή του να επανέλθει στην ενεργό πολιτική…  

Δεν… γνωρίζω – δεν απαντώ, λέω εγώ. Κι ας μου λέει η… τεχνητή νοημοσύνη πως «ο Σεπτέμβριος θα είναι μήνας – κλειδί. Και ότι «η ομιλία στο Economist, σε συνδυασμό με τη ΔΕΘ, θα καθορίσει αν η ‘επιστροφή’ Τσίπρα θα καταγραφεί ως σοβαρή κυβερνητική πρόταση ή ως μια αναλαμπή χωρίς συνέχεια»…

Σενάρια εκλογών με Μητσοτάκη, Τσίπρα και... τεχνητή νοημοσύνη

Ωστόσο, η διεφθαρμένη, απ’ την κορφή ως τα… ΟΠΕΚΕΠΕ της νύχια κυβέρνηση, μεθοδεύει ολοκλήρωση της αρπακτικής της θητείας

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τις καυτές μέρες του Αυγούστου η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα σκιαγραφούσε μίαν ετοιμόρροπη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Να στέκει στα πόδια της μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε κανείς  απέναντί της να της δώσει μια κλωτσιά, μια σπρωξιά, ένα φύσημα, που λέει ο λόγος, να την ρίξει. Αφού, αποδεδειγμένα διεφθαρμένη απ’ την κορφή ως τα αρπακτικά ΟΠΕΚΕΠΕ της νύχια, δεν είχε την τσίπα να… πέσει από μόνη της, να παραιτηθεί. Παρά επεκτείνοντας τη διαφθορά της στο κοινοβουλευτικό της σώμα κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για την εξεταστική, κρατιόταν με λύσσα στην εξουσία, ευτελίζοντας αδίστακτα  τους θεσμούς της Δημοκρατίας: παραβιάζοντας με πρωτοφανή βαρβαρότητα το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής.

«Κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη ή έχει περιθώρια ακόμα να φάει ή φοβάται τη φυλακή» είχε αποφανθεί κάποτε η φίλη μου η Μαλβίνα… Ισχύει απολύτως: πρωτίστως για τον πρόεδρο της σημερινής κυβέρνησης, Κυριάκο Μητσοτάκη, και την πλειονότητα των μελών της κυβέρνησής του, κυρίως δε για τον πρώτο λόγο του Μαλβίνιου αφορισμού: διότι «έχει ακόμα τα περιθώρια να φάει»… Τη φυλακή φυσικά και δεν τη φοβάται αφού, με την ανοχή της αντιπολίτευσης, έχει καλύψει τα νώτα της∙ ελέγχοντας απολύτως τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ.

Προϊόντος του Αυγούστου, όμως, ενόψει του ερχόμενου Σαλονικιού  Σεπτέμβρη (ξέρετε, Έκθεση, πρωθυπουργικά ταρατατζούμ, συνεντεύξεις Τύπου, Βελλίδεια και δεν συμμαζεύεται), κάποιοι ρομαντικοί της κεντροαριστεράς έτρεφαν ελπίδες ότι θα εμφανισθεί ο από μηχανής πολιτικός ηγέτης που θα ρίξει την κυβέρνηση… κι αν όχι θα την ταρακουνήσει, «και που θα πάει, θα πέσει»…

Σε δυναμική επιστροφή Τσίπρα ποντάρουν οι περισσότεροι εξ αυτών, ελπίζοντας ότι, στην παράλληλη μ’ αυτήν του πρωθυπουργού επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη ως κεντρικός ομιλητής στη διημερίδα του Economist The Fifth Thessaloniki Metropolitan Summit, ο πρώην πρωθυπουργός θα επιβεβαιώσει με… κάποιο τρόπο τις φήμες για  ηγετική – διεκδικητική της κυβερνητικής εξουσίας επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή, με το δικό του κόμμα, προσδοκώντας ότι θα πιέσει ασφυκτικά τον λαομίσητο, πιά, Μητσοτάκη – τον «νεκροθάφτη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα», όπως τον αποκάλεσε η γερμανική TAZ – ότι θα τον εξαναγκάσει σε προσφυγή στις κάλπες, θα τον οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές.       

Φρούδες – απέλπιδες ελπίδες, λέω εγώ, «όνειρα θερινής νυχτός» χαρακτήρισε απ’ την πλευρά του την εν λόγω εκδοχή πρόωρων εκλογών ο διακεκριμένος επιστήμων των εκλογικών analytics φίλος μου: «Ακόμα και την τεχνητή νοημοσύνη να ρωτήσεις, θα σου απαντήσει ότι όλα αυτά είναι παραπολιτικές σαχλαμάρες», μου είπε. Και μου είπε ότι «παρά την λαϊκή δυσαρέσκεια και την ελαφρά αποσταθεροποίηση που της προξένησε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αντιμετωπίζει – προς το παρόν, τουλάχιστον – κρίση που να επιβάλλει άμεση προσφυγή στις κάλπες, τουτέστιν πρόωρες εκλογές».

«Αντίθετα», πρόσθεσε ο εξπέρ των analytics, «όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μητσοτάκης και η κυβερνητική κομπανία του έχει τα περιθώρια να μεθοδεύσει επ’ αόριστον παράταση της θητείας του με την επιθυμία να ολοκληρώσουν τη δουλίτσα (!) με τα υπόλοιπα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ, και τα ρέστα»… Έτσι μου είπε: «να ολοκληρώσουν τη δουλίτσα»!.. Και τότε, δεν ξέρω πώς, απ’ το μυαλό μου πέρασε σαν αστραπή ο αφορισμός της Μαλβίνας: «Κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη, ή έχει περιθώρια ακόμα να φάει ή φοβάται τη φυλακή». 

Απογοήτευση… Δεν σας κρύβω πως μπήκα αμέσως στο ChatGPT να τσεκάρω τον επιστήμονα. Την άποψή του για τις πρόωρες εκλογές εννοώ… «Μάλλον έχει δίκιο ο επιστήμων», μου απάντησε εκείνη, εξηγώντας ότι «η πιθανότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες παραμένει μέτρια προς χαμηλή, αλλά μπορεί να αναθεωρηθεί αν η κοινωνική δυσαρέσκεια γίνει εκρηκτική, αν ενισχυθεί ο ρόλος ενός αντιπολιτευτικού πόλου (π.χ. νέα συμμαχία υπό Τσίπρα), ή αν η ΝΔ εντοπίσει δημοσκοπικό «παράθυρο» που ευνοεί εκλογική πρωτοβουλία».

«Χαίρω πολύ… Νίκος», της απάντησα. Και δέχτηκα ασμένως την προσφορά της να μου… χαρίσει τα τρία πιθανότερα σενάρια πρόωρων  εκλογών που διαθέτει στα… data της.  Δημοσιεύω το πρώτο που, σύμφωνα με τη φίλη μας την AI  (με την αφεντιά μου να συμφωνεί μαζί της) είναι και το πιθανότερο: «Εκλογές την Άνοιξη του 2026 (Μάρτιος – Μάιος) με τις εξής προϋποθέσεις: 1) Η κυβέρνηση να έχει φθορά αλλά όχι κατάρρευση. 2) Οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν ακόμη σχετικό προβάδισμα ΝΔ. 3) Η αντιπολίτευση να παραμένει κατακερματισμένη. 4) Ο Μητσοτάκης να «παραδίδει» έργο και να ζητά φρέσκια εντολή με το αφήγημα «να συνεχίσω χωρίς να σύρω την χώρα σε εκλογές το 2027»…

Αυτά και σας χαιρετώ, διότι αν σας αποκάλυπτα και τα άλλα δύο σενάρια πρόωρων εκλογών της τεχνητής νοημοσύνης θα νοσταλγούσατε τον κοινό νου που χάσατε, στα χρόνια της μεταπολιτευτικής πολιτικής… χολέρας. Καλό Σεπτέμβρη, καλό Φθινόπωρο, καλό Χειμώνα…

Ο θερινός, γιαλαντζί «Γ’ Παγκόσμιος» και το μακρύ φθινόπωρο του Αλέξη Τσίπρα

Με αφορμή μια «μαγειρεμένη» δημοσκόπηση για τις αντιδράσεις των Ελλήνων στο παρανοϊκό πολεμικό event των Τραμπ – Νετανιάχου και το τέλος του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μπήκαμε στο βαθύ θέρος του έτους 2025 - 26 υπό την απειλή ενός… γιαλαντζί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν τον πήραν στα σοβαρά ούτε οι παρανοϊκοί ηγέτες που τον πυροδότησαν, με κάποιους απ’ τους  ανοϊκούς Ευρωπαίους να τον «μπουστάρουν», ωστόσο (σ. σ: μεταξύ τους, πρώτος και… καλύτερος, ο Έλληνας πρωθυπουργός), άλλους να τον πριμοδοτούν με την «διπλωματική» αφωνία τους, και με τους σκληρούς περιφερειακούς ένα γύρω, να γαυγίζουν ως συνήθως και να μην δαγκώνουν: ένα νοσηρό παιγνίδι αναγνωριστικής επίδειξης δυνάμεων ήταν, επί της ουσίας, κάτι σαν πολεμική άσκηση με πραγματικά πυρά, που το πλήρωσε με αίμα και με χρήμα – θέλοντας και μη, εμπλεκόμενη ή μη – η κοινωνία των πολιτών του άμοιρου κόσμου τούτου…          

«Οι Έλληνες πολίτες αποδοκιμάζουν τους ηγέτες του πολέμου, δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων, δεν θέλουν “εκπτώσεις” στα εθνικά θέματα», μας πληροφορούσε η εταιρία δημοσκοπήσεων Interview σε μια πρώτη απόπειρα καταγραφής των  εντόπιων λαϊκών αντιδράσεων σ’ αυτό το… γιαλαντζί πολεμικό σκηνικό. Ωστόσο, καθώς φτάνουμε στη δεύτερη φράση της εν λόγω «καταγραφής», σ’ εκείνο το  «δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων», εγείρεται η υποψία πως η γενίκευση «των κυβερνήσεων» (σ. σ: όλων των κυβερνήσεων, δηλαδή, και όχι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπου θα όφειλε να εστιάζει το ερώτημα μιας ανιδιοτελούς δημοσκόπησης – φωτογραφίας της στιγμής) προκύπτει ως γιαλατζί  αποτέλεσμα ενός μαγειρεμένου ερωτήματος με στόχο την απενοχοποίηση της σημερινής κυβέρνησης και του προέδρου της κ. Μητσοτάκη:«γενίκευση» σημαίνει διάχυση ευθυνών και, εν τέλει, μερική απενοχοποίηση του «δέντρου» (του ενός) και ολική ενοχοποίηση του «δάσους» (του συνόλου), γι’ αυτό και αξιοποιείται κατά το δοκούν ως βασικό ενοχοποιητκό ή απενοχοποιητικό «εργαλείο» από τους αλχημιστές των Επικοινωνιακών, των Πολιτικών, των Νομικών και των Ιστορικών επιστημών. Κυρίως, όμως, από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημοσιογραφικούς ακολούθους τους.     

Αντίθετα, «Ο Μπίμπι κι εγώ (σ. σ: «Μπίμπι», ο σφαγέας Νετανιάχου») μόλις περάσαμε μαζί την ΚΟΛΑΣΗ, πολεμώντας έναν πολύ σκληρό και λαμπρό μακροχρόνιο εχθρό του Ισραήλ», δήλωσε χωρίς απενοχοποιητικές… γενικεύσεις ο παρανοϊκός Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ (σ. σ: περιγράφοντας την εμπειρία του απ’ τον γιαλαντζί Γ’ Παγκόσμιο που, μαζί με τον… Μπίμπι, πυροδότησε) στους θαυμαστές ομολόγους του – ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ,  κατά την διάρκεια της προχθεσινής συνόδου. Με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τον ακολουθεί πέρα – δώθε κολλημένος στο πλάι του, κουνώντας την ουρά του σαν χαζοχαρούμενο σκυλάκι.

Μα, ω του θαύματος, «Δεν υπάρχει πια διεθνής κοινότητα, μόνο το δίκιο του ισχυρού», ακούστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ο κριτικός χρησμός του Αλέξη Τσίπρα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους»!.. Στον τίτλο της αριστερόστροφης εφημερίδας μόνο, όπου διάβασα το δημοσίευμα για τη νέα «ηχηρή παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, στον απόηχο των διεθνών, δραματικών εξελίξεων». Στο κείμενο που ακολουθεί, η παρέμβαση βρίθει διαχυτικών γενικεύσεων και ο παρεμβαίνων ξαναγίνεται ο γνωστός πολιτικός αλχημιστής: «Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία (σ. σ: «οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία» και όχι ο Τράμπ, ο Νετανιάχου και ο Πούτιν) έχουν αποφασίσει ότι οι διμερείς και διεθνείς διαφορές (σ. σ: οι αρπακτικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσίας γίνονται… διμερείς και διεθνείς διαφορές) θα επιλύονται πλέον μέσω της ισχύος και του πολέμου και όχι μέσω της διπλωματίας…» κλπ., κλπ.

Αναφέρομαι στον Τσίπρα όχι τυχαία: μετά και το διαφαινόμενο κοινοβουλευτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ (στο 2,9% τον δίνει η προαναφερθείσα, μαγειρεμένη ή μη, δημοσκόπηση της Interview) είναι ο μόνος πολιτικός του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος της Αριστεράς που ακούγεται, υπό την έννοια ότι δεν ακυρώνεται ο λόγος του απ’ το πολιτικό του εκτόπισμα, όταν ομιλεί. Ως πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται προφανώς, και όχι ως ένας απ’ τους εναπομείναντες τωρινούς βουλευτές του. Και καθώς προβάλλεται και αυτοπροβάλλεται ως προαλειφόμενος ιδρυτής νέου κόμματος με φιλοδοξίες εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, θα του συνιστούσα να λέει, εφεξής, τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς     διαχυτικές των ευθυνών (και των δικών του) γενικεύσεις και παραδοσιακές Τσιπρέϊκες αλχημείες του τύπου… «ο σημερινός αγώνας δεν αφορά τον σοσιαλισμό, αλλά τον δημοκρατικό καπιταλισμό απέναντι στις απειλές του αυταρχισμού και της ολιγαρχίας»…

Άλλως τον βλέπω να διανύει ένα μακρύ πολιτικό φθινόπωρο: από Σεπτέμβρη αρχόμενο, συναγωνιζόμενος (και αυτός και το νέο κόμμα του) το… μαγειρεμένο ή μη, δημοσκοπικό 4% του Στέφανου Κασσελάκη… Ανεπιτυχώς κατά πάσα πιθανότητα!.. 

 

 

Σχιζοφρένεια: στα πρόθυρα διάλυσης η "Δύση", περιμένει τον Τράμπ να… πατήσει το κουμπί

 

Με την εμπλοκή του στον σχεδιασμό των  επιχειρήσεων Νετανιάχου κατά του Ιράν, ο Αμερικανός πρόεδρος επιχειρεί  πλήρη μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη "Δύση" 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Εμείς, τώρα, είμαστε με το Ισραήλ ή με το Ιράν; Είμαστε με τον Τράμπ,  τον Πούτιν, το ευρωπαϊκό…  big 3 (Μακρόν, Στάρμερ, και Μέρτς) ή με τον Κινέζο, τον Σι Τζινπίνγκ; Και με ποιόν είναι όλοι αυτοί; Με τον Ισραηλινό Νετανιάχου ή με τον Ιρανό… ομόλογό του, τον Πεζεσκιάν; Πού ανήκουν – πού ανήκουμε, βρε αδελφέ, στη «Δύση» ή στην «Ανατολή»; 

«Ανήκομεν εις την Δύσιν», τόνιζε εμφατικά το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και υποστήριζε τον διάσημο, εν τέλει, αφορισμό του με την αφελή ειλικρίνεια επαρχιώτη δασκάλου: «Η Ελλάς, θέλετε από παράδοση θέλετε από συμφέροντα, ανήκει στον δυτικό κόσμο, όπως άλλοι λαοί ανήκουν στους Αδεσμεύτους, ανήκουν στους Ανατολικούς, ανήκουν στους Αφρικανούς... Υπό αυτή την έννοια, ανήκομεν εις την Δύσιν...».

Όχι, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αντιδρούσε πάραυτα ο μέγας Ανδρέας του ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώντας τη χρησιμότητα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και εμμένοντας στην άποψη – σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».

Σήμερα, 48 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη διένεξη φαντάζει γραφική, αφού η πάλαι ποτέ γεωπολιτική έννοια «Δύση» αμφισβητείται ακόμα και ως ιδεολόγημα: «Ταλαιπωρημένοι και απογοητευμένοι με την ιδέα της “Δύσης”, οι Αμερικανοί στοχαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν κάτι λιγότερο ιδανικό, κάτι με το οποίο μπορούν να εργαστούν στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας», έγραφε, προ επταετίας ήδη, ο συντηρητικός Πορτογάλος πολιτικός επιστήμων Bruno Macaes* στο The American Interest, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Η μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση».

Το έναυσμα για το άρθρο αυτό ήταν το... μπουρλότο της νεο-προστατευτικής δασμολογικής πολιτικής που εξαπέλυσε ο Ντόναλντ Τράμπ κατά της συνόδου των ομολόγων του της G7 (σ. σ: το 2018 στη Λα Μαλμπέ του Κεμπέκ, στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής του θητείας)  μια κίνηση που προκάλεσε την ακραία σύγκρουσή του με τον Καναδό πρόεδρο Τζάστιν Τριντό και τον στιγματισμό του ως βασικού εκφραστή του κλονισμού της γεωπολιτικής έννοιας «Δύση» σε βαθμό κατάρρευσης!..  

Έκτοτε, υποστηρίζει ο Bruno Macaes, «η παγκόσμια τάξη μεταμορφώνεται ολοένα και περισσότερο σε μια τάξη όπου η κρίσιμη διαίρεση δεν είναι αυτή μεταξύ της Δύσης και των υπόλοιπων, αλλά μάλλον αυτή μεταξύ των ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες (σ. σ: «Βρυξέλες είναι η… «Ευρωπαϊκή Ένωση», αν δεν καταλάβατε) Μόσχα, Πεκίνο και ολοένα και περισσότερο Δελχί – και της ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες (σ. σ: των ΗΠΑ), της οποίας ο κύριος στόχος είναι να τις περιορίσει όλες, διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί ο πρόεδρος της… «ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες», Ντόναλντ Τράμπ, από τις πρώτες μέρες της δεύτερης θητείας του στον Λευκό Οίκο – σήμερα ακόμα περισσότερο, με την εμπλοκή του στην σύρραξη Ισραήλ – Ιράν: από την ενθάρρυνση του Νετανιάχου (σ. σ: κατά την επίσκεψή του Ισραηλινού Προέδρου στον Λευκό Οίκο, τον προηγούμενο Φεβρουάριο) να εφαρμόσει το επιχειρησιακό σχέδιο επίθεσης κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν – που τότε του είχε παρουσιάσει – ως την προχθεσινή θεατρική on camera ρήξη του με τους ηγέτες της  G7 στα Βραχώδη Όρη και την αποχώρησή του απ’ αυτήν «αρνούμενος να υπογράψει κοινή δήλωση για αποκλιμάκωση των συγκρούσεων Ιράν – Ισραήλ», ο Ντόναλντ Τράμπ στοχεύει στον περιορισμό της γεωπολιτικής ισχύος όλων των «ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες, Μόσχα, Πεκίνο Δελχί κ.α. – διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος»!..

Εν κατακλείδι, διανύουμε το τελευταίο στάδιο κατάρρευσης της «Δύσης» όπως την ξέραμε. Μια πολυδιάσπαση, έναν κατακερματισμό που, σε σκωπτική μικρογραφία, προσομοιάζει με τον κατακερματισμό της κεντροαριστεράς στη χώρα μας – μια φάση όπου κανένας δεν ανήκει σε κανέναν: «Μια περίοδο ανατάραξης όλων των ισορροπιών ανάμεσα σε τρία κοσμοκρατορικά κέντρα (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία)», στη γλώσσα της Ιστορίας, «και συνεπώς αναδιάταξης όλων των υπόλοιπων μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων». Οι οποίες, θέλοντας και μη, ασκούνται σε κινήσεις περιορισμένης ισχύος,  προκειμένου να αποτρέψουν τον Τράμπ να πατήσει το κουμπί…

Να πέσει η βόμβα «bunker buster» στο «πυρηνικό βουνό»  Φορντό του Ιράν, δηλαδή και να σημάνει το ολοκληρωτικό μπάχαλο στις ισορροπίες μεταξύ «Δύσης» και «Ανατολής» και… Βορρά και Νότου!

ΥΓ: Ακόμα και η «ισχυρότερη συμμαχία της Ιστορίας», όπως είχε χαρακτηρίσει τότε το ΝΑΤΟ ο πρώην γραμματέας του κ. Στόλτενμπεργκ, εμφανίζεται όχι αρκετά ισχυρή για να ανακόψει την έμπρακτη αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας. Κι όχι μόνο: τόσο η Κίνα και η Ρωσία, όσο και όλες οι περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν κ.λπ.), γνωρίζουν ότι η Δύση «ασθενεί έως θανάτου», και μάλλον υπολογίζουν ότι είναι η στιγμή για αποφασιστικά βήματα προς μια άλλη παγκόσμια αρχιτεκτονική, με ενδυνάμωση των νέων κέντρων. Με μεγάλη σαφήνεια θα δηλωθεί ότι «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τη Δύση, και η Δύση δεν μπορεί να τον κυριαρχεί πλέον».

 *Ο Bruno Macaes είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson και είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης

Στις συμπληγάδες Νετανιάχου και Τράμπ η Ελευθερία, η Αλληλεγγύη και η Δικαιοσύνη

Το «ισραηλινό σύστοιχο» των illiberal ηγετών της Δύσης (Ορμπάν, Μητσοτάκης, Μελόνι κ.α.) συντρίβει τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Δυό απάνθρωπες εξουσιαστικές πράξεις άγριας καταστολής ενάντια σε δυό ευγενικές πράξεις πολιτικού ανθρωπισμού σημάδεψαν απ’ την Ανατολή ως η Δύση τον… υπέροχο κόσμο μας την εβδομάδα που πέρασε, χωρίς να αφήσουν ορατά σημάδια στο κατεργασμένο σώμα – πόσο μάλλον στην άσπλαχνη καρδιά της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αν υπάρχει τέτοια:

Απ’ τη μια, η άγρια πειρατική επίθεση ειδικών δυνάμεων του ισραηλινού στρατού ενάντια στους ακτιβιστές του «Στολίσκου Ελευθερίας» του πλοίου Madleen (που μετέφεραν συμβολική ανθρωπιστική βοήθεια στους πολιορκημένους Παλαιστίνιους της Γάζας) με συνέπεια την απαγωγή και την ομηρία τους, κι απ’ την άλλη το απίστευτο πογκρόμ της αστυνομίας του Λος Άντζελες και της εθνοφρουράς των ΗΠΑ κατά των Αμερικανών πολιτών που διαδηλώνουν εδώ και μέρες, ενάντιοι στις επιχειρήσεις εφόδων, συλλήψεων και απελάσεων των μεταναστών κάθε κατηγορίας και κάθε εθνικής ή φυλετικής προέλευσης από τη χώρα της… Ελευθερίας.  

Απ’ τη μια ο Νετανιάχου, απ’ την άλλη ο Τράμπ και στη μέση η  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ο Ουμανισμός, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, σαν να λέμε – να συντρίβεται ανάμεσα στις δυό πλέον παρανοϊκές ανθρωποειδείς πολιτικές συμπληγάδες του 21^ου αιώνα. Που δομούν, που στήνουν, που απεργάζονται, που σκηνοθετούν αν θέλετε, την αβάσταχτη κοινωνικοπολιτική δυστοπία των καιρών μας… Έναν μετα-αποκαλυπτικό, βίαιο κόσμο, αντάξιο εκείνου που σκηνοθέτησε ο Ελληνοαυστραλός  George Miller στην κινηματογραφική τριλογία του Mad Max: Λος Άντζελες εκτός ελέγχου ● Εθνοφρουρά στους δρόμους με εντολή Ντόναλντ Τράμπ ● βίαιες ταραχές, οργισμένες συγκρούσεις, βανδαλισμοί και λεηλασίες ● απασφάλισε ο γιός του Τράμπ – θέλει σκοπευτές στις ταράτσες ● «Η αστυνομία προελαύνει με άρματα και άλογα και πυροβολεί με πλαστικές σφαίρες», ακούγεται να λέει η ρεπόρτερ Λόρεν Τομάσι, λίγο πριν τραυματιστεί, απ’ τη μια πλευρά του Ατλαντικού…

Ή εκείνου του ριμέικ κατασταλτικής απανθρωπιάς που έστησε και πάλι ο σφαγέας Νετανιάχου κολλητά στην Ευρώπη: «Προσοχή – Προσοχή, ο Freedom Flotilla Coalition (FFC) επιβεβαιώνει ότι το πολιτικό πλοίο της, Madleen, που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, δέχτηκε επίθεση… ● Βίαιη αναχαίτιση από τον ισραηλινό στρατό στις 3:02 π.μ. ώρα Κεντρικής Ευρώπης σε διεθνή ύδατα στις συντεταγμένες 31.95236° N, 32.38880° E... ● Το πλοίο καταλήφθηκε παράνομα…● Το άοπλο πολιτικό πλήρωμά του απήχθη και το φορτίο του, που περιλάμβανε βρεφικό γάλα, τρόφιμα και ιατρικά είδη, κατασχέθηκε…● stop.

Την επόμενη μέρα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έκαναν μόκο για την πειρατεία Νετανιάχου στο πλοίο της Αλληλεγγύης, η ελληνική μόνο που δεν πανηγύρισε γι’ αυτήν. Μόνο τα κόμματα της κεντροαριστεράς έκαναν τυπικά το… καθήκον τους – με  κάτι copy paste ανακοινώσεις από άλλες πειρατείες Νετανιάχου, και μόνο κάνα δυό απ’ αυτά,  άστραψαν και βρόντηξαν την αλήθεια: «Η ελληνική κυβέρνηση, ως η πιο πιστή σύμμαχος του Ισραήλ στην Ευρώπη, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή απέναντι στη γενοκτονία, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τον συντονισμένο διασυρμό όχι μόνο ενός αγωνιζόμενου λαού, αλλά και δώδεκα ανθρώπων που σήκωσαν το ανάστημα τους για να ταρακουνήσουν τους ηγέτες των κρατών τους να ρίξουν το βλέμμα τους στη Γάζα», δήλωνε μεταξύ άλλων, το ΜέΡΑ25. Ενώ ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας, Στέφανος Κασσελάκης, εξαπέλυε τους κεραυνούς του μέσω ανάρτησής του, επισημαίνοντας ότι «Η σύλληψη των ακτιβιστών και τα ειρωνικά σχόλια που ακολούθησαν, έδειξαν για ακόμη μια φορά το πρόσωπο της κυβέρνησης του Ισραήλ. Ο αποκλεισμός και ο χλευασμός της αλληλεγγύης είναι το πρόσωπο του Νετανιάχου»!..

Ναι, βέβαια, αλλά αν ο αποκλεισμός και ο χλευασμός της αλληλεγγύης των 12 ευρωπαίων ακτιβιστών προς τους πολιορκημένους Παλαιστίνιους της Γάζας  είναι «το πρόσωπο του Ισραηλινού προέδρου  Νετανιάχου», η φασιστική επιχείρηση καταστολής της αλληλεγγύης των Αμερικανών διαδηλωτών προς τους ανασκολοπούμενους μετανάστες της Καλιφόρνιας είναι «το πρόσωπο του Αμερικανού προέδρου Τράμπ.   

«Η φυσιογνωμία του Νετανιάχου και των εταίρων του είναι πλέον οικεία σε όλους: πρόκειται για το ισραηλινό σύστοιχο του Τράμπ, του  Ορμπάν, της Μελόνι, του Σαλβίνι, του Φάρατζ και άλλων που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης και της Αμερικής», γράφει ο καθηγητής νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας   Θεοδόσιος Νικολαΐδης, σε ένα άρθρο του (στο  booksjournal.gr.) υπό τον τίτλο «Το μέλλον της φιλελεύθερης Ευρώπης παίζεται στην Παλαιστίνη» Είναι αλήθεια, αλλά (γνώμη μου!) παρέλειψε να συμπεριλάβει στο εν λόγω «ισραηλινό σύστοιχο» των ανελεύθερων (illiberal) ηγετών που υπονομεύουν τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό (την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη,  τον Ουμανισμό, τη Δικαιοσύνη) τον κολλητούλη του Νετανιάχου Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το άρθρο του Θ.Ν. γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον στις παραγράφους που ο συγγραφέας παραθέτει τα σημεία ταύτισης του Νετανιάχου με τον Τράμπ και τους λοιπούς ανελεύθερους ηγέτες του «Ισραηλινού σύστοιχου» (π.χ. ο Αυταρχισμός, «η έλλειψη ανοχής στην κριτική ―που δεν είναι διακοσμητικό αλλά συστατικό στοιχείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας»), και σ’ αυτές που εξηγεί ότι ο «ανελευθερισμός» τους «επικαλείται τη λαϊκή νομιμοποίηση για να πλήξει την αρχή των αντίβαρων που διέπει τις φιλελεύθερες δημοκρατίες καθώς και το κράτος δικαίου». 

Έτσι, συνειδητοποιούμε ότι «στη Γάζα, η ισραηλινή εκδοχή της Ακροδεξιάς πλήττει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα, το δίκαιο, ακριβώς όπως τα πλήττουν στο εσωτερικό των χωρών τους άλλα ανελεύθερα κι αυταρχικά καθεστώτα», όπως του Τράμπ στις ΗΠΑ, του Ορμπάν στην Ουγγαρία, του Μητσοτάκη στην Ελλάδα… Και ότι «ο πόλεμος της Γάζας δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος· είναι ο πόλεμος έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται σήμερα η ανελεύθερη ιδεολογία, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η επιθυμία εξόντωσης του άλλου, του διαφορετικού»

ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγες ώρες πριν δοθεί η εντολή Νετανιάχου για την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων κατά του Ιράν με την κωδική ονομασία «Ανατέλλων Λέων» (Operation Rising Lion): Σημειωταίον ότι τα πλήγματα κατά των πυρηνικών του Ιράν ήταν ένα σενάριο που Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον εξέταζαν περίπου 20 χρόνια. Η υλοποίηση του είναι αποτέλεσμα των συστημικών ισορροπιών στην Μέση Ανατολή, όμως κανείς δεν ξέρει τι φέρνουν οι επόμενες μέρες για την περιοχή….