Ο θερινός, γιαλαντζί «Γ’ Παγκόσμιος» και το μακρύ φθινόπωρο του Αλέξη Τσίπρα

Με αφορμή μια «μαγειρεμένη» δημοσκόπηση για τις αντιδράσεις των Ελλήνων στο παρανοϊκό πολεμικό event των Τραμπ – Νετανιάχου και το τέλος του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μπήκαμε στο βαθύ θέρος του έτους 2025 - 26 υπό την απειλή ενός… γιαλαντζί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν τον πήραν στα σοβαρά ούτε οι παρανοϊκοί ηγέτες που τον πυροδότησαν, με κάποιους απ’ τους  ανοϊκούς Ευρωπαίους να τον «μπουστάρουν», ωστόσο (σ. σ: μεταξύ τους, πρώτος και… καλύτερος, ο Έλληνας πρωθυπουργός), άλλους να τον πριμοδοτούν με την «διπλωματική» αφωνία τους, και με τους σκληρούς περιφερειακούς ένα γύρω, να γαυγίζουν ως συνήθως και να μην δαγκώνουν: ένα νοσηρό παιγνίδι αναγνωριστικής επίδειξης δυνάμεων ήταν, επί της ουσίας, κάτι σαν πολεμική άσκηση με πραγματικά πυρά, που το πλήρωσε με αίμα και με χρήμα – θέλοντας και μη, εμπλεκόμενη ή μη – η κοινωνία των πολιτών του άμοιρου κόσμου τούτου…          

«Οι Έλληνες πολίτες αποδοκιμάζουν τους ηγέτες του πολέμου, δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων, δεν θέλουν “εκπτώσεις” στα εθνικά θέματα», μας πληροφορούσε η εταιρία δημοσκοπήσεων Interview σε μια πρώτη απόπειρα καταγραφής των  εντόπιων λαϊκών αντιδράσεων σ’ αυτό το… γιαλαντζί πολεμικό σκηνικό. Ωστόσο, καθώς φτάνουμε στη δεύτερη φράση της εν λόγω «καταγραφής», σ’ εκείνο το  «δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων», εγείρεται η υποψία πως η γενίκευση «των κυβερνήσεων» (σ. σ: όλων των κυβερνήσεων, δηλαδή, και όχι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπου θα όφειλε να εστιάζει το ερώτημα μιας ανιδιοτελούς δημοσκόπησης – φωτογραφίας της στιγμής) προκύπτει ως γιαλατζί  αποτέλεσμα ενός μαγειρεμένου ερωτήματος με στόχο την απενοχοποίηση της σημερινής κυβέρνησης και του προέδρου της κ. Μητσοτάκη:«γενίκευση» σημαίνει διάχυση ευθυνών και, εν τέλει, μερική απενοχοποίηση του «δέντρου» (του ενός) και ολική ενοχοποίηση του «δάσους» (του συνόλου), γι’ αυτό και αξιοποιείται κατά το δοκούν ως βασικό ενοχοποιητκό ή απενοχοποιητικό «εργαλείο» από τους αλχημιστές των Επικοινωνιακών, των Πολιτικών, των Νομικών και των Ιστορικών επιστημών. Κυρίως, όμως, από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημοσιογραφικούς ακολούθους τους.     

Αντίθετα, «Ο Μπίμπι κι εγώ (σ. σ: «Μπίμπι», ο σφαγέας Νετανιάχου») μόλις περάσαμε μαζί την ΚΟΛΑΣΗ, πολεμώντας έναν πολύ σκληρό και λαμπρό μακροχρόνιο εχθρό του Ισραήλ», δήλωσε χωρίς απενοχοποιητικές… γενικεύσεις ο παρανοϊκός Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ (σ. σ: περιγράφοντας την εμπειρία του απ’ τον γιαλαντζί Γ’ Παγκόσμιο που, μαζί με τον… Μπίμπι, πυροδότησε) στους θαυμαστές ομολόγους του – ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ,  κατά την διάρκεια της προχθεσινής συνόδου. Με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τον ακολουθεί πέρα – δώθε κολλημένος στο πλάι του, κουνώντας την ουρά του σαν χαζοχαρούμενο σκυλάκι.

Μα, ω του θαύματος, «Δεν υπάρχει πια διεθνής κοινότητα, μόνο το δίκιο του ισχυρού», ακούστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ο κριτικός χρησμός του Αλέξη Τσίπρα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους»!.. Στον τίτλο της αριστερόστροφης εφημερίδας μόνο, όπου διάβασα το δημοσίευμα για τη νέα «ηχηρή παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, στον απόηχο των διεθνών, δραματικών εξελίξεων». Στο κείμενο που ακολουθεί, η παρέμβαση βρίθει διαχυτικών γενικεύσεων και ο παρεμβαίνων ξαναγίνεται ο γνωστός πολιτικός αλχημιστής: «Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία (σ. σ: «οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία» και όχι ο Τράμπ, ο Νετανιάχου και ο Πούτιν) έχουν αποφασίσει ότι οι διμερείς και διεθνείς διαφορές (σ. σ: οι αρπακτικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσίας γίνονται… διμερείς και διεθνείς διαφορές) θα επιλύονται πλέον μέσω της ισχύος και του πολέμου και όχι μέσω της διπλωματίας…» κλπ., κλπ.

Αναφέρομαι στον Τσίπρα όχι τυχαία: μετά και το διαφαινόμενο κοινοβουλευτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ (στο 2,9% τον δίνει η προαναφερθείσα, μαγειρεμένη ή μη, δημοσκόπηση της Interview) είναι ο μόνος πολιτικός του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος της Αριστεράς που ακούγεται, υπό την έννοια ότι δεν ακυρώνεται ο λόγος του απ’ το πολιτικό του εκτόπισμα, όταν ομιλεί. Ως πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται προφανώς, και όχι ως ένας απ’ τους εναπομείναντες τωρινούς βουλευτές του. Και καθώς προβάλλεται και αυτοπροβάλλεται ως προαλειφόμενος ιδρυτής νέου κόμματος με φιλοδοξίες εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, θα του συνιστούσα να λέει, εφεξής, τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς     διαχυτικές των ευθυνών (και των δικών του) γενικεύσεις και παραδοσιακές Τσιπρέϊκες αλχημείες του τύπου… «ο σημερινός αγώνας δεν αφορά τον σοσιαλισμό, αλλά τον δημοκρατικό καπιταλισμό απέναντι στις απειλές του αυταρχισμού και της ολιγαρχίας»…

Άλλως τον βλέπω να διανύει ένα μακρύ πολιτικό φθινόπωρο: από Σεπτέμβρη αρχόμενο, συναγωνιζόμενος (και αυτός και το νέο κόμμα του) το… μαγειρεμένο ή μη, δημοσκοπικό 4% του Στέφανου Κασσελάκη… Ανεπιτυχώς κατά πάσα πιθανότητα!.. 

 

 

Σχιζοφρένεια: στα πρόθυρα διάλυσης η "Δύση", περιμένει τον Τράμπ να… πατήσει το κουμπί

 

Με την εμπλοκή του στον σχεδιασμό των  επιχειρήσεων Νετανιάχου κατά του Ιράν, ο Αμερικανός πρόεδρος επιχειρεί  πλήρη μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη "Δύση" 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Εμείς, τώρα, είμαστε με το Ισραήλ ή με το Ιράν; Είμαστε με τον Τράμπ,  τον Πούτιν, το ευρωπαϊκό…  big 3 (Μακρόν, Στάρμερ, και Μέρτς) ή με τον Κινέζο, τον Σι Τζινπίνγκ; Και με ποιόν είναι όλοι αυτοί; Με τον Ισραηλινό Νετανιάχου ή με τον Ιρανό… ομόλογό του, τον Πεζεσκιάν; Πού ανήκουν – πού ανήκουμε, βρε αδελφέ, στη «Δύση» ή στην «Ανατολή»; 

«Ανήκομεν εις την Δύσιν», τόνιζε εμφατικά το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και υποστήριζε τον διάσημο, εν τέλει, αφορισμό του με την αφελή ειλικρίνεια επαρχιώτη δασκάλου: «Η Ελλάς, θέλετε από παράδοση θέλετε από συμφέροντα, ανήκει στον δυτικό κόσμο, όπως άλλοι λαοί ανήκουν στους Αδεσμεύτους, ανήκουν στους Ανατολικούς, ανήκουν στους Αφρικανούς... Υπό αυτή την έννοια, ανήκομεν εις την Δύσιν...».

Όχι, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αντιδρούσε πάραυτα ο μέγας Ανδρέας του ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώντας τη χρησιμότητα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και εμμένοντας στην άποψη – σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».

Σήμερα, 48 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη διένεξη φαντάζει γραφική, αφού η πάλαι ποτέ γεωπολιτική έννοια «Δύση» αμφισβητείται ακόμα και ως ιδεολόγημα: «Ταλαιπωρημένοι και απογοητευμένοι με την ιδέα της “Δύσης”, οι Αμερικανοί στοχαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν κάτι λιγότερο ιδανικό, κάτι με το οποίο μπορούν να εργαστούν στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας», έγραφε, προ επταετίας ήδη, ο συντηρητικός Πορτογάλος πολιτικός επιστήμων Bruno Macaes* στο The American Interest, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Η μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση».

Το έναυσμα για το άρθρο αυτό ήταν το... μπουρλότο της νεο-προστατευτικής δασμολογικής πολιτικής που εξαπέλυσε ο Ντόναλντ Τράμπ κατά της συνόδου των ομολόγων του της G7 (σ. σ: το 2018 στη Λα Μαλμπέ του Κεμπέκ, στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής του θητείας)  μια κίνηση που προκάλεσε την ακραία σύγκρουσή του με τον Καναδό πρόεδρο Τζάστιν Τριντό και τον στιγματισμό του ως βασικού εκφραστή του κλονισμού της γεωπολιτικής έννοιας «Δύση» σε βαθμό κατάρρευσης!..  

Έκτοτε, υποστηρίζει ο Bruno Macaes, «η παγκόσμια τάξη μεταμορφώνεται ολοένα και περισσότερο σε μια τάξη όπου η κρίσιμη διαίρεση δεν είναι αυτή μεταξύ της Δύσης και των υπόλοιπων, αλλά μάλλον αυτή μεταξύ των ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες (σ. σ: «Βρυξέλες είναι η… «Ευρωπαϊκή Ένωση», αν δεν καταλάβατε) Μόσχα, Πεκίνο και ολοένα και περισσότερο Δελχί – και της ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες (σ. σ: των ΗΠΑ), της οποίας ο κύριος στόχος είναι να τις περιορίσει όλες, διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί ο πρόεδρος της… «ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες», Ντόναλντ Τράμπ, από τις πρώτες μέρες της δεύτερης θητείας του στον Λευκό Οίκο – σήμερα ακόμα περισσότερο, με την εμπλοκή του στην σύρραξη Ισραήλ – Ιράν: από την ενθάρρυνση του Νετανιάχου (σ. σ: κατά την επίσκεψή του Ισραηλινού Προέδρου στον Λευκό Οίκο, τον προηγούμενο Φεβρουάριο) να εφαρμόσει το επιχειρησιακό σχέδιο επίθεσης κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν – που τότε του είχε παρουσιάσει – ως την προχθεσινή θεατρική on camera ρήξη του με τους ηγέτες της  G7 στα Βραχώδη Όρη και την αποχώρησή του απ’ αυτήν «αρνούμενος να υπογράψει κοινή δήλωση για αποκλιμάκωση των συγκρούσεων Ιράν – Ισραήλ», ο Ντόναλντ Τράμπ στοχεύει στον περιορισμό της γεωπολιτικής ισχύος όλων των «ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες, Μόσχα, Πεκίνο Δελχί κ.α. – διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος»!..

Εν κατακλείδι, διανύουμε το τελευταίο στάδιο κατάρρευσης της «Δύσης» όπως την ξέραμε. Μια πολυδιάσπαση, έναν κατακερματισμό που, σε σκωπτική μικρογραφία, προσομοιάζει με τον κατακερματισμό της κεντροαριστεράς στη χώρα μας – μια φάση όπου κανένας δεν ανήκει σε κανέναν: «Μια περίοδο ανατάραξης όλων των ισορροπιών ανάμεσα σε τρία κοσμοκρατορικά κέντρα (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία)», στη γλώσσα της Ιστορίας, «και συνεπώς αναδιάταξης όλων των υπόλοιπων μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων». Οι οποίες, θέλοντας και μη, ασκούνται σε κινήσεις περιορισμένης ισχύος,  προκειμένου να αποτρέψουν τον Τράμπ να πατήσει το κουμπί…

Να πέσει η βόμβα «bunker buster» στο «πυρηνικό βουνό»  Φορντό του Ιράν, δηλαδή και να σημάνει το ολοκληρωτικό μπάχαλο στις ισορροπίες μεταξύ «Δύσης» και «Ανατολής» και… Βορρά και Νότου!

ΥΓ: Ακόμα και η «ισχυρότερη συμμαχία της Ιστορίας», όπως είχε χαρακτηρίσει τότε το ΝΑΤΟ ο πρώην γραμματέας του κ. Στόλτενμπεργκ, εμφανίζεται όχι αρκετά ισχυρή για να ανακόψει την έμπρακτη αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας. Κι όχι μόνο: τόσο η Κίνα και η Ρωσία, όσο και όλες οι περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν κ.λπ.), γνωρίζουν ότι η Δύση «ασθενεί έως θανάτου», και μάλλον υπολογίζουν ότι είναι η στιγμή για αποφασιστικά βήματα προς μια άλλη παγκόσμια αρχιτεκτονική, με ενδυνάμωση των νέων κέντρων. Με μεγάλη σαφήνεια θα δηλωθεί ότι «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τη Δύση, και η Δύση δεν μπορεί να τον κυριαρχεί πλέον».

 *Ο Bruno Macaes είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson και είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης

Στις συμπληγάδες Νετανιάχου και Τράμπ η Ελευθερία, η Αλληλεγγύη και η Δικαιοσύνη

Το «ισραηλινό σύστοιχο» των illiberal ηγετών της Δύσης (Ορμπάν, Μητσοτάκης, Μελόνι κ.α.) συντρίβει τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Δυό απάνθρωπες εξουσιαστικές πράξεις άγριας καταστολής ενάντια σε δυό ευγενικές πράξεις πολιτικού ανθρωπισμού σημάδεψαν απ’ την Ανατολή ως η Δύση τον… υπέροχο κόσμο μας την εβδομάδα που πέρασε, χωρίς να αφήσουν ορατά σημάδια στο κατεργασμένο σώμα – πόσο μάλλον στην άσπλαχνη καρδιά της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αν υπάρχει τέτοια:

Απ’ τη μια, η άγρια πειρατική επίθεση ειδικών δυνάμεων του ισραηλινού στρατού ενάντια στους ακτιβιστές του «Στολίσκου Ελευθερίας» του πλοίου Madleen (που μετέφεραν συμβολική ανθρωπιστική βοήθεια στους πολιορκημένους Παλαιστίνιους της Γάζας) με συνέπεια την απαγωγή και την ομηρία τους, κι απ’ την άλλη το απίστευτο πογκρόμ της αστυνομίας του Λος Άντζελες και της εθνοφρουράς των ΗΠΑ κατά των Αμερικανών πολιτών που διαδηλώνουν εδώ και μέρες, ενάντιοι στις επιχειρήσεις εφόδων, συλλήψεων και απελάσεων των μεταναστών κάθε κατηγορίας και κάθε εθνικής ή φυλετικής προέλευσης από τη χώρα της… Ελευθερίας.  

Απ’ τη μια ο Νετανιάχου, απ’ την άλλη ο Τράμπ και στη μέση η  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ο Ουμανισμός, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, σαν να λέμε – να συντρίβεται ανάμεσα στις δυό πλέον παρανοϊκές ανθρωποειδείς πολιτικές συμπληγάδες του 21^ου αιώνα. Που δομούν, που στήνουν, που απεργάζονται, που σκηνοθετούν αν θέλετε, την αβάσταχτη κοινωνικοπολιτική δυστοπία των καιρών μας… Έναν μετα-αποκαλυπτικό, βίαιο κόσμο, αντάξιο εκείνου που σκηνοθέτησε ο Ελληνοαυστραλός  George Miller στην κινηματογραφική τριλογία του Mad Max: Λος Άντζελες εκτός ελέγχου ● Εθνοφρουρά στους δρόμους με εντολή Ντόναλντ Τράμπ ● βίαιες ταραχές, οργισμένες συγκρούσεις, βανδαλισμοί και λεηλασίες ● απασφάλισε ο γιός του Τράμπ – θέλει σκοπευτές στις ταράτσες ● «Η αστυνομία προελαύνει με άρματα και άλογα και πυροβολεί με πλαστικές σφαίρες», ακούγεται να λέει η ρεπόρτερ Λόρεν Τομάσι, λίγο πριν τραυματιστεί, απ’ τη μια πλευρά του Ατλαντικού…

Ή εκείνου του ριμέικ κατασταλτικής απανθρωπιάς που έστησε και πάλι ο σφαγέας Νετανιάχου κολλητά στην Ευρώπη: «Προσοχή – Προσοχή, ο Freedom Flotilla Coalition (FFC) επιβεβαιώνει ότι το πολιτικό πλοίο της, Madleen, που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, δέχτηκε επίθεση… ● Βίαιη αναχαίτιση από τον ισραηλινό στρατό στις 3:02 π.μ. ώρα Κεντρικής Ευρώπης σε διεθνή ύδατα στις συντεταγμένες 31.95236° N, 32.38880° E... ● Το πλοίο καταλήφθηκε παράνομα…● Το άοπλο πολιτικό πλήρωμά του απήχθη και το φορτίο του, που περιλάμβανε βρεφικό γάλα, τρόφιμα και ιατρικά είδη, κατασχέθηκε…● stop.

Την επόμενη μέρα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έκαναν μόκο για την πειρατεία Νετανιάχου στο πλοίο της Αλληλεγγύης, η ελληνική μόνο που δεν πανηγύρισε γι’ αυτήν. Μόνο τα κόμματα της κεντροαριστεράς έκαναν τυπικά το… καθήκον τους – με  κάτι copy paste ανακοινώσεις από άλλες πειρατείες Νετανιάχου, και μόνο κάνα δυό απ’ αυτά,  άστραψαν και βρόντηξαν την αλήθεια: «Η ελληνική κυβέρνηση, ως η πιο πιστή σύμμαχος του Ισραήλ στην Ευρώπη, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή απέναντι στη γενοκτονία, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τον συντονισμένο διασυρμό όχι μόνο ενός αγωνιζόμενου λαού, αλλά και δώδεκα ανθρώπων που σήκωσαν το ανάστημα τους για να ταρακουνήσουν τους ηγέτες των κρατών τους να ρίξουν το βλέμμα τους στη Γάζα», δήλωνε μεταξύ άλλων, το ΜέΡΑ25. Ενώ ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας, Στέφανος Κασσελάκης, εξαπέλυε τους κεραυνούς του μέσω ανάρτησής του, επισημαίνοντας ότι «Η σύλληψη των ακτιβιστών και τα ειρωνικά σχόλια που ακολούθησαν, έδειξαν για ακόμη μια φορά το πρόσωπο της κυβέρνησης του Ισραήλ. Ο αποκλεισμός και ο χλευασμός της αλληλεγγύης είναι το πρόσωπο του Νετανιάχου»!..

Ναι, βέβαια, αλλά αν ο αποκλεισμός και ο χλευασμός της αλληλεγγύης των 12 ευρωπαίων ακτιβιστών προς τους πολιορκημένους Παλαιστίνιους της Γάζας  είναι «το πρόσωπο του Ισραηλινού προέδρου  Νετανιάχου», η φασιστική επιχείρηση καταστολής της αλληλεγγύης των Αμερικανών διαδηλωτών προς τους ανασκολοπούμενους μετανάστες της Καλιφόρνιας είναι «το πρόσωπο του Αμερικανού προέδρου Τράμπ.   

«Η φυσιογνωμία του Νετανιάχου και των εταίρων του είναι πλέον οικεία σε όλους: πρόκειται για το ισραηλινό σύστοιχο του Τράμπ, του  Ορμπάν, της Μελόνι, του Σαλβίνι, του Φάρατζ και άλλων που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης και της Αμερικής», γράφει ο καθηγητής νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας   Θεοδόσιος Νικολαΐδης, σε ένα άρθρο του (στο  booksjournal.gr.) υπό τον τίτλο «Το μέλλον της φιλελεύθερης Ευρώπης παίζεται στην Παλαιστίνη» Είναι αλήθεια, αλλά (γνώμη μου!) παρέλειψε να συμπεριλάβει στο εν λόγω «ισραηλινό σύστοιχο» των ανελεύθερων (illiberal) ηγετών που υπονομεύουν τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό (την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη,  τον Ουμανισμό, τη Δικαιοσύνη) τον κολλητούλη του Νετανιάχου Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το άρθρο του Θ.Ν. γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον στις παραγράφους που ο συγγραφέας παραθέτει τα σημεία ταύτισης του Νετανιάχου με τον Τράμπ και τους λοιπούς ανελεύθερους ηγέτες του «Ισραηλινού σύστοιχου» (π.χ. ο Αυταρχισμός, «η έλλειψη ανοχής στην κριτική ―που δεν είναι διακοσμητικό αλλά συστατικό στοιχείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας»), και σ’ αυτές που εξηγεί ότι ο «ανελευθερισμός» τους «επικαλείται τη λαϊκή νομιμοποίηση για να πλήξει την αρχή των αντίβαρων που διέπει τις φιλελεύθερες δημοκρατίες καθώς και το κράτος δικαίου». 

Έτσι, συνειδητοποιούμε ότι «στη Γάζα, η ισραηλινή εκδοχή της Ακροδεξιάς πλήττει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα, το δίκαιο, ακριβώς όπως τα πλήττουν στο εσωτερικό των χωρών τους άλλα ανελεύθερα κι αυταρχικά καθεστώτα», όπως του Τράμπ στις ΗΠΑ, του Ορμπάν στην Ουγγαρία, του Μητσοτάκη στην Ελλάδα… Και ότι «ο πόλεμος της Γάζας δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος· είναι ο πόλεμος έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται σήμερα η ανελεύθερη ιδεολογία, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η επιθυμία εξόντωσης του άλλου, του διαφορετικού»

ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγες ώρες πριν δοθεί η εντολή Νετανιάχου για την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων κατά του Ιράν με την κωδική ονομασία «Ανατέλλων Λέων» (Operation Rising Lion): Σημειωταίον ότι τα πλήγματα κατά των πυρηνικών του Ιράν ήταν ένα σενάριο που Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον εξέταζαν περίπου 20 χρόνια. Η υλοποίηση του είναι αποτέλεσμα των συστημικών ισορροπιών στην Μέση Ανατολή, όμως κανείς δεν ξέρει τι φέρνουν οι επόμενες μέρες για την περιοχή….

Ο Βούδας της Ραφήνας, ο Βούδας της Κυψέλης και το κυβερνητικό τέλμα «Μητσοτάκης»…

Ένα κείμενο – σχόλιο με αφορμή το απολιτικό ήθος και ύφος της τελευταίας δημόσιας παρέμβασης του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη» είχε αποφανθεί ο Κώστας Καραμανλής στη φάση που η κυβέρνηση Τσίπρα (προς το τέλος του 2016 – 2017) έπαιρνε την… «πρώτη φορά» δημοσκοπική κατηφόρα της. Η ρήση αυτή του – επονομαζόμενου και «Βούδα της Ραφήνας» – απόμαχου πολιτικού αντιμετωπίστηκε ως φοβερός χρησμός άξιος αναλυτικών σεντονιάδων από τους δημοσιογράφους και δημοσιολόγους της εποχής∙ ενώ δεν ήταν παρά η παπαγαλία μιας πασίγνωστης δημοσκοπικής παρατήρησης στατιστικού τύπου, που επαληθεύτηκε και στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, στις εκλογές του 2019.

Η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε να παίρνει τη δημοσκοπική κατηφόρα αμέσως μετά την ορκωμοσία της, τον Ιούνιο του ‘23. Σήμερα, δυό χρόνια μετά, βρίσκεται κρεμασμένη στο βάθος του γκρεμού: από το… ένδοξο Μητσοτακικό 41%, σχοινοβατεί κυμαινόμενη μετά βίας μεταξύ 20 και 25%, με τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (σε ποσοστά που κυμαίνονται απ’ το 60% έως και το 80% του συνόλου των πρόσφατων δημοσκοπικών δειγμάτων) να την θεωρεί υπεύθυνη και να την μέμφεται για την τερατώδη αύξηση του κόστους ζωής και την πλημμελή αντιμετώπιση της ακρίβειας, την αδρανή έως και ενδοτική εξωτερική της πολιτική, την ανεμπόδιστη αύξηση της εγκληματικότητας, την προκλητική αδιαφορία της για τη Δημόσια Υγεία και Πρόνοια, την προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης γενικότερα (ειδικά όσον αφορά τη διαλεύκανση του εγκλήματος των Τεμπών), κλπ. κλπ. 

Ωστόσο, δεν υπάρχει και δεν τίθεται από κανέναν κομματικό ή κυβερνητικό παράγοντα της ΝΔ θέμα αναστρεψιμότητας της δημοσκοπικής κυβερνητικής κατηφόρας – κάποιες πληρωμένες Γκρινμπεργκικές απόπειρες διόρθωσης του… πτωτικού της σημείου απ’ το 25 στο 30% μόνο: στην περίπτωσή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο χρησμός του Κώστα Καραμανλή («Όταν μια κυβέρνηση παίρνει τη δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη») ακυρώνεται ολοσχερώς, λόγω ανυπαρξίας  κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Και δη πραγματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δυναμική εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, δηλαδή…

Το είπε και ο άλλος… Βούδας των καιρών μας, ο «Βούδας της Κυψέλης» Αλέξης Τσίπρας: «Αν δεν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση, θα  συνεχιστεί το τέλμα», εξαπέλυσε από του βήματος του συνεδρίου «Brain Retain & Regain» τον δικό του… χρησμό, αναφερόμενος προφανώς – χωρίς να έχει το θάρρος να το  ονοματίσει – στο κυβερνητικό τέλμα Μητσοτάκη. Ακολούθως, σαν ένας τυχαίος δημοσκοπικός σχολιαστής και όχι ως ο κορυφαίος (ένας εκ των κορυφαίων, αν θέλετε) εκ των κεντροαριστερών συναυτουργών για την βύθιση της χώρας μας στο σημερινό «κυβερνητικό τέλμα Μητσοτάκη», άρχισε να περιγράφει το «τέλμα» αδέξια και αποστασιοποιημένα:

«Πορευόμαστε προς μία κοινωνία του ενός πέμπτου», είπε, «και αυτό σημαίνει ότι το 21% δεν θα έχει κανέναν λόγο να μη ψηφίσει αυτή την κυβέρνηση. Αν μέσα σε αυτούς είναι και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με επιρροή στα μέσα ενημέρωσης και στην κοινή γνώμη, αυτό το 21% μπορεί να γίνει και 30%». Και ύστερα αναρωτήθηκε,   «Όμως το υπόλοιπο 70% που είναι;», και ακραία αντιπολιτικά απεφάνθη πως… «Είναι κατακερματισμένο, διασπασμένο, διάσπαρτο και χωρίς όραμα»!..  Αποδίδοντας το «τέλμα» στα τέσσερα πέμπτα της κοινωνίας των απογοητευμένων από την πολιτική και τους πολιτικούς Ελλήνων πολιτών, χωρίς ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης και αυτοκριτικής διάθεσης για την καταλυτική συμβολή του ιδίου και του κόμματός του στην έλλειψη οράματος, τη διάσπαση, τον κατακερματισμό και τη ρευστοποίηση του κεντροαριστερού χώρου.

Ενδεικτικό για το απολιτικό ήθος και ύφος των πολιτικών των καιρών μας είναι ότι, ενώ η εν λόγω παρέμβαση του εν λόγω πρώην πρωθυπουργού θα μπορούσε (στο πλαίσιο ενός κανονικού δημοκρατικού διαλόγου, διεξαγόμενου σε μια κανονική Δημοκρατική Πολιτεία) να τεκμηριώσει απώλεια της λαϊκής νομιμοποίησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω δυσαρμονίας λαϊκής θέλησης – κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά ούτε κουβέντα περί αυτής απ’ αυτόν…

Εν τέλει, το μόνο αληθινό που μένει απ’ την παρέμβαση του… «Βούδα της Κυψέλης»* είναι ο χρησμός του «Αν δεν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση θα συνεχιστεί το τέλμα». Αλλά αυτός είναι ένας πασίγνωστος χρησμός που τον… νιαουρίζει ακόμα και η κεντροαριστερή γάτα μου.

*Σκωπτικό παρατσούκλι του πρώην πρωθυπουργού κ.Τσίπρα, από την περίοδο που κατοικούσε στην Κυψέλη.   

Δεν είναι ο «ΟΠΕΚΕΠΕ», οι «υποκλοπές» ή τα «Τέμπη»: Είναι ο Μητσοτάκης, ηλίθιε!..

Κλειστός λόγω διαφθοράς ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά το βαθύ κράτος του Μαξίμου, υπό την πρωθυπουργική μπαγκέτα διαφθοράς, δρα ανεξέλεγκτο  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Κλειστόν λόγω διαφθοράς», ήταν ο επιτυχημένος τίτλος του άρθρου του Βήματος για το κυβερνητικό «λουκέτο» στον σκανδαλώδη ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) και την – δηλωτική της αδυναμίας της Πολιτείας να εξασφαλίσει την ορθή λειτουργία του –  μεταφορά των αρμοδιοτήτων του εν λόγω σκανδαλώδους οργανισμού, σε άλλη υπηρεσία του κράτους: «Η ιστορία του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο ένα σκάνδαλο διαφθοράς. Είναι αποκαλυπτική και ως προς την ύπαρξη ενός “βαθέως κράτους” που δρα ανεξέλεγκτο επειδή αισθάνεται προστατευμένο», σημείωνε ο αρθρογράφος στον επεξηγηματικό πρόλογό του…

Πολύ σωστά!.. Ωστόσο ο τίτλος «Κλειστόν λόγω διαφθοράς» θα ήταν ακόμα πιο επιτυχημένος – τέλειος θα ήταν! – αν καπέλωνε κάποιο  δημοσίευμα για κάποιο «λουκέτο» στο … αποκαλυφθέν απ’ τον αρθρογράφο του Βήματος «βαθύ κράτος»: το βαθύ κράτος Μητσοτάκη, δηλαδή. Που στεγάζεται στο Μέγαρο Μαξίμου και, υπό την πρωθυπουργική μπαγκέτα διαφθοράς, δρα ανεξέλεγκτο –     κατεδαφίζοντας κάθε ίχνος του εναπομείναντος, μετά την επταετή μνημονιακή καταιγίδα, κράτους δικαίου – επειδή αισθάνεται προστατευμένο!..

«Δεν είναι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο των υποκλοπών, είναι ο Μητσοτάκης, ηλίθιε!» θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο: ο κόσμος υποφέρει και.. πεινά, Ελλάδα κι Έλληνες πνιγόμαστε στα βάθη της ευρωπαϊκής ανέχειας και της πολιτικής διαφθοράς, κι ο αυτουργός του πνιγμού μας, κ. Μητσοτάκης – εκείνος που μεθοδικά τον σχεδίασε, τον… νομοθέτησε και κυνικά, σχεδόν μαφιόζικα, τον εκτελεί – μένει  εκτός: Στον αφρό!..  Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητος και… άμωμος, να σχεδιάζει το περαιτέρω… πολιτικό του μέλλον: Κάθε ημέρα εργαζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή σας καλύτερη - Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος της τετραετίας - Θα συνεχίσουμε να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα του παρελθόντος (sic), διεμήνυσε την περασμένη Τετάρτη προς τους… υπηκόους του από την Εύβοια. 

Ακόμα πιο σοκαριστικό – «του τρελού» το χαρακτήριζε νεαρός συνάδελφος – είναι ότι αυτός ο τύπος, λίγο πριν κρύψει την σκανδαλώδη λειτουργία του  ΟΠΕΚΕΠΕ κάτω απ’ το χαλί «μιας άλλης υπηρεσίας του κράτους» (ποιας άραγε;) προανήγγειλε… «συνταγματοποίηση» της συμφεροντολογικής - πελατειακής εμμονής του για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, εντάσσοντας την αναθεώρηση του αναφερόμενου σ’ αυτήν άρθρου 103, στην ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης.

Θυμίζω ότι ο κ. Μητσοτάκης («ο πλέον διεφθαρμένος πρόεδρος  της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης» μετά… συγχωρήσεως) στην ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης έχει εντάξει ήδη προς… «συνταγματοποίηση» άλλες τέσσερις ανικανοποίητες (λόγω κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων) συμφεροντολογικές - πελατειακές εμμονές του: την αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την εξαετή θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τις αλλαγές των κανόνων που διέπουν τις ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, την αναθεώρηση του άρθρου σχετικώς με τα δάση και τις δασικές εκτάσεις!..  

- Μα πως κάνεις έτσι άγνωστε Έλληνα πολίτη; «Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό», στο έχω ξαναπεί και το ‘χεις ξαναγράψει, θα σχολίαζε με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα ο Χένρι Κίσινγκερ, αν ζούσε: σχόλιο που, μεταφρασμένο σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!

Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρι Κίσινγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας, ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων.  

Το τελευταίο ισχύει απολύτως και διασταυρώνεται με τα ίχνη πολιτικής διαφθοράς που εντοπίζονται γύρω απ' την άρνηση των αξιωματούχων των κομμάτων της κεντροαριστεράς – εξαιρουμένου του «Κινήματος Δημοκρατίας» και της «Πλεύσης Ελευθερίας» – να συμπεριλάβουν το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη («του πλέον διεφθαρμένου προέδρου της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης» μετά… συγχωρήσεως) σε μια κοινή πρότασή τους για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής όσον αφορά το έγκλημα των Τεμπών.

 

Με σχεδιασμό Τράμπ και… αφωνία Μητσοτάκη η γενοκτονία στη Γάζα

Ο δυτικός ουμανισμός χρεοκόπησε προ πολλού: απόλυτα κυνικοί, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης, οι ηγέτες του 21^ου αιώνα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Την 19^η Μαΐου 2025, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, οι πολιτικοί μας ταγοί (Τασούλας, Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Φάμελλος, Βελοπούλος κ.α.) έγραψαν ωραίους δεκάρικους λόγους εις μνήμην των 350.000  σφαγιασθέντων Ελλήνων του Πόντου απ’ τους Νεότουρκους εθνικιστές του Κεμάλ Ατατούρκ, 106 χρόνια πριν, τους δημοσίευσαν στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ξεμπέρδεψαν…  

Την ίδια μέρα – όπως και τις προηγούμενες και τις επόμενες – εξελισσόταν η επιχείρηση ολοκλήρωσης της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα από τον Ισραηλινό σφαγέα αμάχων Μπενιαμίν Νετανιάχου και τους άνδρες του («14.000 βρέφη κινδυνεύουν να πεθάνουν μέσα στις επόμενες 48 ώρες», προειδοποιούσε ανώτερος αξιωματούχος του ΟΗΕ) κι ούτε κουβέντα από τους πολιτικούς μας ταγούς: ούτε καν ίχνη στοιχειώδους πολιτικής ενσυναίσθησης για μια  κάποια (ρητορική, έστω) σύνδεση της γενοκτονίας των Ποντίων της 19^ης Μαΐου του 1919 με τη Γενοκτονία των Παλαιστινίων της 19^ης Μαΐου 2025, μιας γενοκτονίας που εξελισσόταν δίπλα τους / δίπλα μας, στη γειτονιά τους / τη γειτονιά μας. «Γενοκτονία σε απευθείας μετάδοση» την αποκάλεσε η Διεθνής Αμνηστία και πολλοί αξιωματούχοι του ΟΗΕ, μα οι… πολιτικοί μας ταγοί, ούτε φωνή – ούτε ακρόαση…

Ποιος Μητσοτάκης και ποιος Τασούλας, ποιος Μακρόν και ποιος Τραμπ, ποιος Πούτιν και ποια Μελόνι; Γνωρίζουμε καλά πως ο δυτικός ουμανισμός χρεοκόπησε προ πολλού, μαζί του και οι πολιτικοί ηγέτες μας και η πολιτική τους: Ο απόλυτος κυνισμός και μία μεγάλη βιολογική ζωτικότητα είναι ό,τι απέμεινε από την φιλελεύθερη, ή σοσιαλιστική, ή επαναστατική τους πίστη και τους διατηρεί στην εξουσία, ενεργητικά, στον αγώνα για την εξουσία – την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας όσον αφορά τις απομείνασες «μεγάλες δυνάμεις» και τους «ηγέτες» τους, το Imperium Mundi σύμφωνα με τον προφητικό ορισμό του Σπένγκλερ: η μάχη της ηγεμονίας για την γεωπολιτική ηγεμονία –  η μάχη της πολιτικής εξουσίας για την οικονομική εξουσία εαυτών και αλλήλων!..

Ωστόσο, δυό μέρες μετά (σ. σ: την περασμένη Τετάρτη),  Γαλλία, Βρετανία, Καναδάς και κάποιες, ακόμα χώρες της Δύσης, «απαίτησαν από το Ισραήλ να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, το μπλοκάρισμα της ανθρωπιστικής βοήθειας και τις απειλές για εκτοπισμό των Παλαιστινίων απ’ τη Γάζα», σύμφωνα με το διεθνές ρεπορτάζ. Σε δικιά μας… ουμανιστική μετάφραση, «Γαλλία, Βρετανία και Καναδάς… απαίτησαν από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου να βάλει στοπ στη γενοκτονία των Παλαιστινίων της Γάζας – να σταματήσει τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης της Γάζας, αν θέλετε»…  

«Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις μήνες πλήρους αποκλεισμού της Γάζας από τον πρωθυπουργό Νετανιάχου για να εξαντληθεί το πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο του Ισραήλ σε τέτοιο βαθμό ώστε να στραφούν εναντίον του ακόμα και οι κυβερνήσεις χωρών που διατηρούν παραδοσιακά στενές σχέσεις με το εβραϊκό κράτος», (σ. σ: όπως η Γαλλία, η Βρετανία και ο Καναδάς) σχολίαζε καυστικά ο συνάδελφος Στρατής Αγγελής, σε σχετικό άρθρο του στο «Βήμα».

Πάλι καλά... Ο δικός μας (ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), παλαντζάροντας στη γραμμή της πλήρους (αρχικά) και μερικής (αργότερα) δημόσιας διπλωματικής αφωνίας απέναντι στις ακρότητες του εβραϊκού κράτους, ταυτίστηκε επί της ουσίας με τον σφαγέα αμάχων Ισραηλινό ομόλογό του. Αρχικά ιδιαίτερα όταν, με μπροστινό τον Τραμπικό οσφυοκάμπτη υπουργό του, έχτιζε γέφυρες  με το εγκληματικό καθεστώς Νετανιάχου για το… καλό της Ευρώπης δήθεν: ισχυριζόμενος, διά στόματος Γ. Γεραπετρίτη, ότι «αυτή τη στιγμή η διάρρηξη των σχέσεων (σ. σ: των σχέσεων ΕΕ – Ισραήλ) δεν θα ωφελήσει το σχέδιο ειρήνευσης»…

Το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ για τη Γάζα, δηλαδή. Που προέβλεπε «την κατοχή ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, τον εκτοπισμό («την γενοκτονία», μεταφράζω εγώ) και τη συγκέντρωση του πληθυσμού στο νότο, τη διανομή βοήθειας σε λίγα σημεία, με παράκαμψη ακόμα και απομάκρυνση των υπηρεσιών αρωγής του ΟΗΕ»! Το οποίο…  σχέδιο έθεσε (εξέθεσε, μεταφράζω εγώ) ως προαπαιτούμενο (sic)  για τον τερματισμό του πολέμου στο προχθεσινό του διάγγελμα ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, διακηρύσσοντας ότι «Ο πόλεμος θα τελειώσει με την εφαρμογή του σχεδίου Τραμπ»!..

Εν κατακλείδι, ο ιστορικός του μέλλοντος οφείλει να γράψει ότι την «σφαγή» ετούτη – την εν εξελίξει γενοκτονία τούτη, αν θέλετε (όπως και την προπέρσινη  σφαγή πεντακοσίων και πλέον αμάχων γυναικόπαιδων στο  Νοσοκομείο της Γάζας, όπως κι εκείνη της 13ης Μαΐου 2018  με τους 58 νεκρούς και τους 2.700 τραυματίες Παλαιστίνιους διαδηλωτές κατά της εγκατάστασης της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ) επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο αποκαλούμενος και «γιος» του σφαγέα αμάχων στη Σάμπρα και Σατίλα, Αριέλ Σαρόν, με τη δεξιοτεχνική… σχεδιαστική σύμπραξη  του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ!..

Με ελάχιστη δόση υπερβολής και ιστορικής σχολαστικότητας, άλλωστε, θα μπορούσε να αναφερθεί και στη διακριτική στήριξη του… «σχεδίου Ριβιέρα» απ’ τον δικό μας (τον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη) δια στόματος του μπροστινού του Τραμπικού οσφυοκάμπτη υπουργού, Γ. Γεραπετρίτη…     

ΥΓ: Μετά από 593 ημέρες πολέμου, που πυροδότησε η επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι μετρούν πάνω από 53.500 νεκρούς, ανάμεσά τους 15.000 παιδιά. H υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για την ισότητα των φύλων (UN Women) εκτιμά ότι μεταξύ των νεκρών στη Γάζα είναι περισσότερες από 28.000 γυναίκες και κορίτσια, ενώ άλλη υπηρεσία του διεθνούς οργανισμού (UNFPA) υπολογίζει ότι υποσιτίζονται πάνω από 11.000 Παλαιστίνιες σε κατάσταση εγκυμοσύνης.

Τα επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη και το… ανέφταγο rebranding Τσίπρα

Ένα συμπίλημα για το παρακμιακό πολιτικό παρόν μέσα από δύο δημοσιεύματα γνωστών δημοσιογράφων

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: Γνωρίζουμε καλά πια ότι ο μέγας φόβος που στοιχειώνει τον απόλυτο μονάρχη πρωθυπουργό – δεδομένης της    κατακερματισμένης κεντροαριστερής αντιπολίτευσης – είναι ο φόβος της υποβόσκουσας κοινωνικής αντιπολίτευσης, που δομείται γύρω από την λαϊκή αγανάκτηση για το κυβερνητικό Έγκλημα των Τεμπών και τη διετή συγκάλυψή του από το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη: «Η ρωγμή των Τεμπών παραμένει πληγή χαίνουσα, η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί και το αίσθημα ανασφάλειας ενισχύεται και από τις διευρυνόμενες ανισότητες, οι οποίες πληγώνουν και αποκαρδιώνουν ιδιαιτέρως τις νεότερες των γενεών, μην επιτρέποντας στον κ. Μητσοτάκη να εφησυχάζει», όπως όμορφα το διατυπώνει ένας παλαιός συνάδελφος.    

Ένας καλός ρεπόρτερ* απ’ την άλλη (με εξαιρετικές πηγές στο επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού, προφανώς) μας πληροφορεί ότι τα επικοινωνιακά φούμαρα που, το τελευταίο δεκαπενθήμερο, μας πουλάει ο Μητσοτάκης από τα πρωτοσέλιδα των… κατεχομένων ΜΜΕ ως «καλά νέα», δεν είναι παρά τα στοχευμένα προϊόντα μιας «επικοινωνιακής αντεπίθεσης με διάρκεια στον χρόνο», προκειμένου να… ξορκίσουν τον φόβο για την «υποβόσκουσα κοινωνική αντιπολίτευση» που «δεν αφήνει τον κ. Μητσοτάκη να εφησυχάζει»…

Με δικά μου λόγια – δικές μου εκτιμήσεις, όλα αυτά… Ο ρεπόρτερ  μεταφέρει απλά τις πληροφορίες του για την εν λόγω «επικοινωνιακή αντεπίθεση» του κ. Μητσοτάκη: Η πεποίθηση που έχει εμπεδωθεί στον κύκλο των ανθρώπων που συγκροτούν το πρωθυπουργικό επιτελείο είναι ότι «τώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έπεσε αισθητά η ένταση από την υπόθεση των Τεμπών και βελτιώθηκε η συσπείρωση των οπαδών της ΝΔ, ήρθε η ώρα της επικοινωνιακής αντεπίθεσης, η οποία πρέπει να έχει χαρακτηριστικά διάρκειας στον χρόνο», μας πληροφορεί κατ’ αρχήν. Προσθέτοντας ότι, «οι επιφορτισμένοι με την προώθηση του κυβερνητικού έργου συνεργάτες του πρωθυπουργού αναζητούν θέματα τα οποία να μπορούν να επικοινωνηθούν στην κοινή γνώμη ως «καλά νέα» για την κοινωνία»!..

Τουτέστιν, επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη, λέω εγώ, όπως αυτά που μονοπώλησαν τις προθήκες των κατεχόμενων ΜΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα: την ποζάτη παρουσίαση της… «καινοτόμου εφαρμογής Kids wallet» για τον γονεϊκό έλεγχο των διαδικτυακών περιηγήσεων της πιτσιρικαρίας. Ή την πανηγυρτζίδικη παρουσίαση της πλατφόρμας axiologisi.ypes.gov.gr, όπου θα… μπαίνουμε ανά εξάμηνο για να αξιολογούμε τις υπηρεσίες φορέων της Δημόσιας Διοίκησης.  Ή την…υπογραφή με τηλεοπτικά ταρατατζούμ, της χρονίζουσας σύμβασης για το τμήμα Ηράκλειο – Χανιά του Βόρειου Οδικού Άξονα της Κρήτης…

Κι όπως τα ταξιδιωτικά… εικονογραφημένα φούμαρα του απόλυτου μονάρχη – πρωθυπουργού (το ενσταντανέ του με τη Μελόνι στη Ρώμη και το άλλο με τον Μέρτς στο Βερολίνο) που… απολαύσαμε στα πρωτοσέλιδα αυτής της εβδομάδας. Όλα προγραμματισμένα και  επιμελημένα από τα πλήθη «των επιφορτισμένων με την επικοινωνία του κυβερνητικού έργου συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη», στο πλαίσιο «της στρατηγικής της διαρκούς παραγωγής καλών νέων» που φέρει τη σφραγίδα του Αμερικανού επικοινωνιολόγου Σταν Γκρίνμπεργκ. Αφού, σύμφωνα με τον καλό (με εξαιρετικές πηγές στο επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού) ρεπόρτερ, «φέρεται να είναι εκείνος που έχει χαράξει την συγκεκριμένη στρατηγική»…

Εν ολίγοις, η εφαρμογή της στρατηγικής της «διαρκούς παραγωγής καλών νέων» (σ. σ: τα καθ’ υμάς… «επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη») εκτιμάται  ότι δίνει στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα  «να επιβάλλει τη δική του ατζέντα στην καθημερινή ειδησεογραφία» και να αισθάνεται ότι δεν απειλείται από την κατακερματισμένη δεξιά και κεντροαριστερή αντιπολίτευση – να θεωρεί τους υπάρχοντες πολιτικούς αρχηγούς αντιμετωπίσιμους…

Όμως όχι, «όσοι παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής συνομιλούν με τον κ. Μητσοτάκη γνωρίζουν ότι του προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχία η ενδεχόμενη ενεργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα», μας διαβεβαιώνει ο αρθρογράφος** μιας αξιόπιστης (προς το … παρόν) εφημερίδας, με ασφαλείς πηγές στους κύκλους του πρωθυπουργού και του πρώην ομολόγου του:  

«Και γιατί προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχίες στον Μητσοτάκη η ενδεχόμενη ενεργοποίηση του Τσίπρα;», είναι το αναπόφευκτο ερώτημα του αναγνώστη… «Επειδή προφανώς αναγνωρίζει τις πολιτικές του δυνατότητες και δεν θα ήθελε να τον έχει απέναντί του σε τούτη την περίοδο φθοράς και αμφισβήτησης της μακράς πια κυβερνητικής θητείας του», απαντά αβίαστα ο αρθρογράφος. Ακολούθως, ασχολείται  με το αντικείμενο… εκνευρισμού και ανησυχιών του κ. Μητσοτάκη και  την ενδεχόμενη ενεργοποίησή του: «Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ακόμη αναποφάσιστος», μας πληροφορεί, καθώς «ο ίδιος γνωρίζει ότι μετά την αποχώρησή του υπέστη κι αυτός φθορές που τον πλήγωσαν πολιτικά, διεύρυναν τις αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του και δεν είναι σίγουρος αν (…) οι τρέχουσες πολιτικές συνθήκες ευνοούν την επανάκαμψή του και τη διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου»… 

»Κάποιοι απ’ τους συνομιλητές του τον προτρέπουν να αναλάβει το ρίσκο μιας νέας πρωτοβουλίας και άλλοι τόσοι τον αποτρέπουν», μας διαβεβαιώνει ακολούθως: Οι πρώτοι πιστεύουν ότι τώρα είναι η ώρα να  δράσει αποφασιστικά και οργανωμένα –  οι δεύτεροι  ότι βρίσκεται στα μισά της διαδρομής αναστοχασμού και αναζήτησης και ότι δεν πλαισιώνεται από ικανό αριθμό αξιόπιστων προσώπων και δυνάμεων που θα ενίσχυαν την προσπάθεια εκπροσώπησης του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς.

Εν κατακλείδι, «τον καλούν να διατηρήσει τον ρόλο της χρυσής εφεδρείας και να επανέλθει μετά τις εκλογές του 2027», καταλήγει ο αρθρογράφος: «Να μείνει δηλαδή μέχρι τότε σε μια λογική  προπαρασκευής (σ. σ: να το πάλι το… «ανέφταγο rebranding») και να  επιχειρήσει το άλμα της μεγάλης επιστροφής μετά το 2027, εν όψει των εκλογών του 2031»!...

Μα όλο αυτό (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου) προοιωνίζεται τρίτη τετραετία Μητσοτάκη!.. Λάθος κάνω; 

*Ο ρεπόρτερ του Βήματος Γρηγόρης Τζιοβάρας

**Ο αρθρογράφος του Βήματος Αντώνης Καρακούσης

Από το ΠΑΣΟΚ Σημίτη ως τον ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα, η «Κεντροαριστερά» στην Ελλάδα καταρρέει!..

Τώρα, ελεύθερα και απροκάλυπτα, αναζητούνται αφηγήματα συγκόλλησης των περιτριμμάτων της στα… νούμερα των δημοσκοπήσεων    

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Και ξαφνικά, ελεύθερα και… απροκάλυπτα, όλοι μιλούν για «Κεντροαριστερά»: για την κρίση, την χρεοκοπία, την καθίζηση, την πτώση, την κατάρρευση «της Ελληνικής Κεντροαριστεράς», και όχι την κρίση, την χρεοκοπία, ή την καθίζηση της «Δημοκρατικής παράταξης», της «Σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς» ή «της Αριστεράς», νέτα – σκέτα. Ούτε για την κατάρρευση της «δημοκρατικής», ή της «ανανεωτικής» ή  της «ριζοσπαστικής» ή της «κομμουνιστικής» Αριστεράς. Όχι, όλοι μιλούν για την «Κεντροαριστερά». Και τα χάλια της…

Κάποτε, ο όρος «κεντροαριστερά» ήταν ανεπιθύμητος ως…. «ιδεολογικά μειωτικός», ακόμα και για το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη!.. Πόσο μάλλον για τον κομμουνιστογενή ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα τις αριστερίστικες φράξιες που παρέμεναν αδιάλυτες εντός του, ακόμα και κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, εξασφάλισε τον Σεπτέμβρη του 2015 χάρις στις ψήφους 1.926.526 κεντροαριστερών (sic) ψηφοφόρων), αλλά και μετά απ’ αυτήν, έως την αποχώρηση Τσίπρα απ’ την ηγεσία του και την σημερινή του κατάντια. Καθώς θεωρούσαν – και πολλοί εξ αυτών  εξακολουθούν να θεωρούν, ότι ο όρος «Κεντροαριστερά», προσβάλλει, ή μολύνει ή… επιμολύνει την ιδεολογική τους καθαρότητα.

 Σήμερα, ακόμα κι αυτοί, όπως και οι άλλοι του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, κυρίως όμως ο επικοινωνιακός τους περίγυρος (σ. σ: ΜΜΕ, δημοσιολόγοι και δημοσκόποι του κεντροαριστερού χώρου), μιλούν ελεύθερα και… απροκάλυπτα για «Κεντροαριστερά»: «Η κατάρρευση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα», ήταν ο τίτλος ενός εκ των δεκάδων άρθρων που διάβασα στο σάιτ έγκυρης ημερήσιας εφημερίδας την εβδομάδα που πέρασε και «Ζητείται αξιόπιστο αφήγημα για την Κεντροαριστερά» ήταν ο τίτλος ενός άλλου, επίσης αξιόπιστου ειδησεογραφικού σάιτ. Και στις δυό περιπτώσεις – καθώς και στις περισσότερες απ’ τις άλλες, οι συντάκτες των άρθρων αυτών τεκμηρίωναν τις πληροφορίες τους για «τα δρώμενα στην κεντροαριστερή πολυκατοικία» – όπως, προφανώς κλισεδιάρικα, πληκτρολογούσαν – σε… μετρήσεις χύδην δημοσκοπήσεων των ημερών. Λες και «η κατάρρευση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα» είναι ένα γεγονός του παρόντος που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις!..

Στην πραγματικότητα, η κατάρρευση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ταυτίζεται με την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, που αρχίζει λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ  και έχει τον μίτο της στην καρδιά των εξελίξεων εντός της, στη φάση που οι σοσιαλιστές χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: Τους «ρεαλιστές», που πιστεύουν ότι χωρίς ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Και τους «κρατιστές», που ομνύουν πως η στρατηγική της ανάπτυξης είναι μια αυταπάτη και πως, μόλις η Αριστερά κατακτήσει την εξουσία, το μέλημά της πρέπει να είναι να προσφέρει το καλύτερο δυνατόν στους κοινωνικά αδύναμους…

Ήταν μια διαφωνία στρατηγικής σημασίας – μια διαμάχη που διεξήχθη μεταξύ σοσιαλδημοκρατών με φιλελεύθερες τάσεις και «κρατιστών» σοσιαλδημοκρατών, την οποία κέρδισαν οι πρώτοι. Με συνέπεια την εγκαθίδρυση των μεταλλαγμένων – σοσιαλδημοκρατικών μόνο κατ’ όνομα –  κυβερνήσεων των Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) που λειτουργούσαν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους, διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών. Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κλπ. κλπ., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες στη διάρκεια του χρόνου σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς.

Κάπως έτσι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της,  ακόμα και σαν κυβερνητικός μανδύας για τη διευκόλυνση της ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που, σε συνεργασία με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, γέννησε. Μέχρι που η φούσκα, τον Σεπτέμβριο του 2008, έσκασε στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers… Και μαζί της «έσκασε» κι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Κι άρχισε να καταρρέει…

Περιττό  να θυμίσουμε, υποθέτω, ότι η κατάρρευση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (της «ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς», αν θέλετε*) ολοκληρώθηκε μια δεκαετία αργότερα στην Ελλάδα (το 2019) με την «πρώτη φορά Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία… όπως όλοι γνωρίζουμε –  ή οφείλουμε να γνωρίζουμε – δεν ήταν παρά μια αποτυχημένη  απόπειρα… κεντροαριστερότερης της μεταλλαγμένης «ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς», «κεντροαριστερής» πάντως, διακυβέρνησης. Που παραμένει μέχρι σήμερα ανομολόγητη – ως μειωτική, υποθέτω – ακόμα κι απ’ τον ίδιο τον  πρόεδρο του κυβερνώντος, τότε, κόμματος και σημερινό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ  Αλέξη Τσίπρα.

Μπορούμε, λοιπόν, εν κατακλείδι να πούμε ότι, απ’ το ΠΑΣΟΚ του  Σημίτη ως τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, η «Κεντροαριστερά» στην Ελλάδα καταρρέει!.. Και ότι στις συνθήκες της τωρινής, ολοκληρωτικής της κατάρρευσης, αναζητούνται αφηγήματα συγκόλλησης των περιτριμμάτων της στα… νούμερα των δημοσκοπήσεων. Ελεύθερα και απροκάλυπτα μιλάμε…

* Ο όρος «κεντροαριστερά» στη σύγχρονη πολιτική ορολογία, ταυτίζεται με τον όρο «σοσιαλδημοκρατία» και εκφράζει την ιδεολογία που συνδυάζει στοιχεία δημοκρατικού σοσιαλισμού και κοινωνικού φιλελευθερισμού.

Επιχείρηση αναστήλωσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη με υλικά… Γκρίνμπεργκ

Μηδενική η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τα κόμματα, το κοινοβούλιο, τη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων, έρευνες επί ερευνών, μετρήσεις επί μετρήσεων… έδιναν κι έπαιρναν την εβδομάδα που πέρασε, και αυτό φωτογράφιζε την παντελή εξάλειψη της άμεσης επαφής των κομμάτων και της πολιτικής ηγεσίας τους με την κοινωνία των πολιτών και τα «θέλω» της, κυρίως όμως την σπουδή του πολιτικού συστήματος για επικοινωνιακή μόχλευση και χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω δημοσκοπήσεων, ερευνών και μετρήσεων… 

Μια τελευταία μέτρηση της Interview δείχνει, λέει, ότι η ΝΔ κερδίζει δυό ποσοστιαίες μονάδες και ότι αυξάνει την απόστασή της απ’ το δεύτερο κόμμα – που λέει πως τώρα είναι το ΠΑΣΟΚ και όχι η Πλεύση Ελευθερίας όπως πριν – στις 15,8 μονάδες από τις 13,8 που ήταν στην προηγούμενη μέτρηση της ίδιας εταιρίας. Και λέει ότι, στο ερώτημα «ποιον πολιτικό αρχηγό εμπιστεύεστε περισσότερο για τη διακυβέρνηση της χώρας», ξεκάθαρα πρώτη επιλογή, με διαφορά 20%, είναι ο… Κυριάκος Μητσοτάκης. Να την πιστέψουμε;

Λέω όχι. Διότι, αν την πιστέψουμε, θα πιστέψουμε ότι δυό μήνες μετά τον παλλαϊκό ξεσηκωμό εκατομμυρίων Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας ενάντια στον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του με αίτημα «Να φύγει η μαφιόζικη κυβέρνηση που μας σκοτώνει και μας μπαζώνει» και 15 μέρες μετά την αποκάλυψη ότι «η Ομάδα Αλήθειας» δεν είναι παρά το μισθοδοτούμενο αραχνοειδές δίκτυο προπαγάνδας της κυβέρνησης Μητσοτάκη», έχουμε… αρχή ανάκαμψης της ΝΔ!..

Θα πιστέψουμε, δηλαδή, πως έπιασε τόπο η στρεψοδικία Μητσοτάκη για τα Τέμπη (όταν δήλωνε… «ήρθε η σειρά της αλήθειας να αντεπιτεθεί», ενώ προηγουμένως είχε εξασφαλίσει τη σιωπή των καναλιών επί του θέματος, μοιράζοντας εκατομμύρια στους καναλάρχες), καθώς και το τερατώδες πρωταπριλιάτικο ψέμα του για… γιγάντιες αυξήσεις μισθών και δέκατες τρίτες συντάξεις στους δημόσιους υπάλληλους∙ κι ακόμα, θα πιστέψουμε το… άπλετο προχθεσινό του ψέμα  ότι «από το Σεπτέμβρη ο ΟΣΕ θα εξελιχθεί ουσιαστικά σε μια νέα ΔΕΗ»!..

Τότε θα έχουμε πιστέψει όσα προ μηνός γράφτηκαν σε κυριακάτικη εφημερίδα: ότι ο Σταν Γκρίνμπεργκ (που «ήταν εδώ την επίμαχη περίοδο των συλλαλητηρίων και των δημοσκοπήσεων») συμβούλεψε τον Μητσοτάκη τρία πράγματα, προκειμένου να βγει απ’ το κάδρο των Τεμπών και «να δει αρχή ανάκαμψης για τη ΝΔ»: να αφήσει τους επικοινωνιακούς συναισθηματισμούς και να ξαναγίνει ο αποστασιοποιημένος – στρεψοδίκης πρωθυπουργός όσον αφορά την υπόθεση των Τεμπών αφού, προηγουμένως, θα έχει φροντίσει (!) για την επαναφορά των καναλιών στη σιωπή επί του θέματος, να δώσει κάποιες αυξήσεις ώστε «να δει ο κόσμος χρήματα στην τσέπη του», και να εξαγγείλει μέτρα «για βελτίωση, ασφάλεια και εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων»…

Θα έχουμε πιστέψει, δηλαδή, ότι, δυό μήνες μετά τον παλλαϊκό ξεσηκωμό εκατομμυρίων Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας ενάντια στον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του με αίτημα «Να φύγει η μαφιόζικη κυβέρνηση που μας σκοτώνει και μας μπαζώνει» και 15 μέρες μετά την αποκάλυψη ότι «η Ομάδα Αλήθειας» δεν είναι παρά το μισθοδοτούμενο αραχνοειδές δίκτυο προπαγάνδας της κυβέρνησης Μητσοτάκη», έχουμε… αρχή ανάκαμψης της ΝΔ!..

Και θα έχουμε ξεχάσει αυτά που, βιωματικά, πιστεύαμε ως τώρα, ότι το ρήγμα που άνοιξε στην ελληνική κοινωνία μετά την τραγωδία των Τεμπών έχει μετατραπεί σε βαθιά κρίση νομιμοποίησης για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και συνολικότερη κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Και ότι, εξ αυτής, «οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα, δεν εμπιστεύονται τα ΜΜΕ, εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια για τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία, στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τις Ανεξάρτητες Αρχές, την Προεδρία της Δημοκρατίας, τη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο», όπως έδειξε η έρευνα του αξιόπιστου Ινστιτούτου  ETERON, που δημοσιεύτηκε  προ ημερών στην «Εφ.Συν.»

Θα έχουμε μεταλλαχθεί, εν ολίγοις, σε ιδανικά δείγματα μοχλευμένης και χειραγωγημένης κοινής γνώμης, μέσω συστημικών δημοσκοπήσεων, ερευνών και μετρήσεων!.. 

«Λαϊκό Μέτωπο» χωρίς εξεγερμένο λαό και εμπνευσμένους ηγέτες δεν γίνεται

Τελικά αποκαλύφθηκε ότι δεν ήταν παρά ένα αλαζονικό σενάριο της έσχατης ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που κατέληξε σε φιάσκο

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αν το «Λαϊκό Μέτωπο» της γαλλικής κεντροαριστεράς κατά του Μακρόν απέτυχε στην πράξη, το «Λαϊκό Μέτωπο» της ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη απέτυχε στη… θεωρία. Για την ακρίβεια, ούτε καν θεωρία δεν έγινε ποτέ, μια απεγνωσμένη κραυγή υπαρξιακής αυτοσυντήρησης των έσχατων αξιωματούχων των κομμάτων της πολύπαθης Προοδευτικής Παράταξης» ως… ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν (του συντετριμμένου «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, κυρίως, αλλά και του τρωθέντος απ’ την κ. Κωνσταντοπούλου (!) ΠΑΣΟΚ), που χάθηκε στους πέντε ανέμους της επικοινωνιακής Βαβέλ που διέπει τον συγκεκριμένο χώρο…

Εν τέλει, το εγχείρημα εξελίχθηκε σε φιάσκο, προσφερόμενο για δημοσιογραφικούς τίτλους επιθεωρησιακού χαρακτήρα. Όπως ο τίτλος «Άλλος για το Λαϊκό Μέτωπο;», ας πούμε, υπό τον οποίο «Το Βήμα της Κυριακής» παρουσίαζε ένα ρεπορτάζ για τις τραγελαφικές απόπειρες αδιέξοδης συμπόρευσης των κεντροαριστερών κομμάτων, παραπέμποντας στο παρακλητικό επιφώνημα της κινηματογραφικής «Μανταλένας», Αλίκης Βουγιουκλάκη, «Άλλος για τη βάρκα μας;»..

Όπου ο ρεπόρτερ υπαινίσσεται ότι «με τις αλληλοκατηγορίες, τις αντικρουόμενες επιδιώξεις και τις προσωπικές στρατηγικές αποδεικνύεται ότι, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, κανένας δεν θέλει κανέναν». Και καταλήγει ότι «αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι προς τι τα καλέσματα για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και άλλων προοδευτικών δυνάμεων εν είδη Λαϊκού Μετώπου»…

Ισχύουν και τα δυό, το πρώτο μάλιστα (ότι, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, «κανένας δεν θέλει κανέναν») εξυπακούεται, άλλως δεν θα υπήρχε η παρούσα πολυδιάσπαση: ιδιαίτερα στον ΣΥΡΙΖΑ, από καταβολής του, κανένας δεν ήθελε κανέναν, όλοι θεωρούσαν εαυτούς καλύτερους απ’ τους άλλους, ακόμα κι απ’ τους εκλεγμένους προέδρους τους (Τσίπρα – Κασσελάκη – Φάμελλο)  κι αυτός ήταν ένας απ’ τους βασικούς λόγους που τους οδήγησαν στο σημερινό τους κατάντημα. Περίπου το ίδιο, αλλά πιο… αθόρυβα, συνέβαινε και εντός του ηττημένου (μετά Γ. Παπανδρέου) ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ με τους Ευ. Βενιζέλο, Φώφη Γεννηματά και Νίκο Ανδρουλάκη.

Όσο για το δεύτερο (το ερώτημα «προς τι τα καλέσματα για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και άλλων προοδευτικών δυνάμεων εν είδη Λαϊκού Μετώπου»), ισχύει μόνο ως ερώτημα ρητορικό. Που, ωστόσο, έγινε άκρως αποκαλυπτικό όταν η «Νέα Αριστερά» απέρριψε την έναρξη διαλόγου για το «Μέτωπο», αφήνοντας πρακτικά μετέωρο το σενάριο  που ονειρευόταν η Κουμουνδούρου για κοινή κοινοβουλευτική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς, ώστε να επανακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δείχνοντας επί της ουσίας την κομματική ταυτότητα των καλούντων: του Σωκράτη Φάμελλου και της παρέας του, δηλαδή… Και το πραγματικό κίνητρο των καλεσμάτων τους: την επάνοδό τους στην… αξιωματική αντιπολίτευση!..

Γελάει ο κόσμος!.. Λαϊκό μέτωπο χωρίς εξεγερμένο λαό και χωρίς ζωντανά δημοκρατικά κόμματα με εμπνευσμένους ηγέτες που θα τον  «αγκαλιάσουν» και θα τον συσπειρώσουν γίνεται; Έγινε το ΕΑΜ το  1941 – από τους Λευτέρη Αποστόλου (ΚΚΕ), Χρήστο Χωμενίδη (ΣΚΕ), Απόστολο Βογιατζή (Αγροτικό Κόμμα) και Ηλία Τσιριμώκο (ΕΛΔ) – και ήταν τέκνο της λαϊκής ανάγκης για μετωπική λαϊκή αντίσταση στους φασίστες –  κατακτητές. Και ξανάγινε το 2015 από τα εξεγερμένα (κατά του σάπιου – χρεωκοπημένου δικομματικού πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης) «κινήματα των Αγανακτισμένων», τα οποία «αγκάλιασε» και συσπείρωσε ο νεαρός και άφθαρτος τότε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Και τέλος…

Όλες οι ενδιάμεσες κινήσεις κομμάτων και πολιτικών ηγετών του δημοκρατικού χώρου για «συνεργασίες», «συμμαχίες», «μέτωπα», κλπ. – από τις παλινδρομικές απόπειρες των Σοφοκλή Βενιζέλου και Γεωργίου Παπανδρέου στη δεκαετία του ‘50 για πολιτική συνεννόηση της πανσπερμίας των κεντρώων κομμάτων της εποχής μέχρι την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου το ’61, τις ιδιότυπες εκλογικές συμπράξεις της ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού με την Ε.Κ. του Γεωργίου Παπανδρέου και τις μεταπολιτευτικές συμμαχίες και τους συνασπισμούς της Αριστεράς, δεν ήσαν παρά επιτυχημένες ή μη προεκλογικές κινήσεις των εμπλεκομένων σ’ αυτές κομμάτων και των ηγετών τους. Με στόχο, πότε την απλή κοινοβουλευτική τους αυτοσυντήρηση, πότε την… προαγωγή τους από την νομοθετική στην εκτελεστική εξουσία. 

Το τραγικό είναι ότι, στην περίπτωσή μας, το πολυδιαφημισμένο «Λαϊκό Μέτωπο της ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη» κατέληξε σε φιάσκο, σε μια συγκυρία που οι εγχώριοι κοινωνικοί συσχετισμοί το ευνοούσαν – ο λαός ήταν (και εξακολουθεί να είναι, θαρρώ) έτοιμος να ανταποκριθεί σ’ αυτό. Πράγμα που φάνηκε ολοκάθαρα από τον ιστορικά πρωτοφανή, διπλό αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό κατά της κυβερνητικής ολιγαρχίας, με αφορμή τη διετή συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Ζητώντας ένα κράτος Δικαίου με Δημοκρατία και Δικαιοσύνη για όλους…

«Ο λαός θέλει – η ηγεσία δεν μπορεί», καταλήγουμε… Όπως είπαμε ήδη, «λαϊκά μέτωπα» χωρίς ζωντανά δημοκρατικά κόμματα με εμπνευσμένους ηγέτες που θα τα «αγκαλιάσουν» και θα τα συσπειρώσουν, δεν γίνονται: Εν κατακλείδι, «Άν το «Λαϊκό Μέτωπο» της Γαλλικής κεντροαριστεράς κατά του Μακρόν απέτυχε στην πράξη, το «Λαϊκό Μέτωπο» της Ελληνικής κεντροαριστεράς κατά του Μητσοτάκη απέτυχε στη… θεωρία. Για την ακρίβεια ούτε καν θεωρία δεν έγινε ποτέ, μια απεγνωσμένη κραυγή υπαρξιακής αυτοσυντήρησης των έσχατων αξιωματούχων των κομμάτων της πολύπαθης Προοδευτικής Παράταξης» ως… ηγετών της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν». Έτερον ουδέν…