Καθολική λαϊκή εντολή στη σκιά των Τεμπών: «Δημοκρατία με κράτος Δικαίου εδώ και τώρα»!

«Να φύγει η μαφιόζικη κυβέρνηση που μας σκοτώνει και μας μπαζώνει», το αίτημα εκατομμυρίων Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

 

«Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες…», δήλωνε ο σπουδαίος Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία τον Μάρτιο του 1994.

 

Ισχύει και σήμερα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος – το κράτος Μητσοτάκη, ας πούμε (σ. σ: ή και το προηγούμενο, και το προ – προηγούμενο και… πάει λέγοντας), είναι κράτος δικαίου, με απρόσωπη διοίκηση, που έχει απέναντί του  κυρίαρχους πολίτες. Αλλά, «τις πταίει;» είναι το ερώτημα που, αναπάντητο, διασχίζει τη νεότερη πολιτική ιστορία…

 

Σύμφωνα με την Αριστερά (και όχι μόνον), η βασική ευθύνη βαρύνει την διαχρονικά «ξενόδουλη», «ξεπουλημένη», «παραδομένη», «δωσιλογική», «ξενομανή» πολιτική ηγεσία της χώρας…Όμως, «όχι, ο ελληνικός λαός έχει ιστορική ευθύνη για αυτό που του συμβαίνει», διαφωνούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός – όπως και κάθε λαός – είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα», υποστήριζε.

 

Και εξηγούσε ότι «Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων». Εννοώντας επί της ουσίας ότι η ελληνική κοινωνία επαφίεται στις… ορέξεις του πολιτικού συστήματος: ότι δεν συμμετέχει, δεν ασκεί την εξουσία που, στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης Δημοκρατίας, της αναλογεί κι έτσι δεν παράγει αντιπροσωπευτική πολιτική επιβάλλοντας κράτος νόμου και κράτος δικαίου.  

 

Είναι αλήθεια, αλλά κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ελληνική κοινωνία, στα δύσκολα, όταν «ο κόμπος φτάσει στο χτένι», που λέει ο λαός και το «κράτος νόμου και δικαίου» γίνεται ακραία  κακουργηματικό και άδικο (όπως το κράτος Μητσοτάκη στην περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών), ενώνεται, ξεσηκώνεται, επαναστατεί και παρεμβαίνει, προκειμένου να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, να τιμωρηθεί το άδικο και εγκληματικό κράτος.

 

Το έκανε χθες, μ’ αυτόν τον συγκλονιστικό αυθόρμητο, αυτόνομο και αυτοδύναμο τρόπο – τον τρόπο μιας άμεσης ψηφιακής δημοκρατίας, θα λέγαμε – μ’ αυτό το επικό πανελλήνιο – παγκόσμιο συλλαλητήριο (το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην ιστορία της χώρας, όπως χαρακτηρίστηκε από τους πλέον έγκυρους Έλληνες και ξένους πολιτικούς παρατηρητές) απαιτώντας να σταματήσει η οργανωμένη από το καθεστώς Μητσοτάκη διετής συγκάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών, και να αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ μετά πολιτικής καθάρσεως, επί παντός υπευθύνου, είτε για το έγκλημα είτε για τη συγκάλυψή του: να αποκατασταθεί το κράτος δικαίου δηλαδή, έστω περιστασιακά, τουλάχιστον ως προς το σκέλος της Δικαιοσύνης*.

 

Το έχει κάνει άλλωστε, δυό, ακόμα, φορές στη διάρκεια του 21^ου αιώνα, (στην περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, καθώς και στην περίπτωση του «Κινήματος των Πλατειών», μετά την άπραγη αποδοχή εισόδου της χώρας στο ζόφο των μνημονίων εκ μέρους των κυβερνήσεων της εποχής) με επιδραστικά – αρκούντως θετικά –  αποτελέσματα.  

   

Απ’ αυτό το πρίσμα, εξ ιδίας πείρας και κρίσεως, βλέπουμε ότι στις μέρες μας – μέρες… τεχνητής πολιτικής και νοημοσύνης – ο ελληνικός  λαός, περιστασιακά έστω, εν ονόματι του κράτους δικαίου, εξακολουθεί να παράγει πολιτική. Ενώ οι πολιτικοί, κυβερνητικοί ή αντιπολιτευόμενοι, κάνουν επικοινωνιακή σπέκουλα επ’ αυτής και επ’ αυτού (σ. σ: επί του «κράτους δικαίου») μετρώντας τα ψηφαλάκια που κερδίζουν απ’ αυτήν: όπως οι πολιτικοί της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της λεγόμενης «αντιπολίτευσης», τις προηγούμενες του ιστορικού συλλαλητηρίου της Παρασκευής, μέρες. Όταν, πανικόβλητοι απέναντι στον σαφώς διαγραφόμενο –  επερχόμενο λαϊκό ξεσηκωμό εναντίον τους (με αίτημα την πολιτική κάθαρση και την απόδοση Δικαιοσύνης), καθόριζαν την επικοινωνιακή στάση τους με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι. Μετρώντας τις αυξομειώσεις των ποσοστών τους στη σκιά του εγκλήματος των Τεμπών.

 

Προς το παρόν, εκτός από τον ευδιάκριτο πανικό και το γενικότερο μούδιασμα του πολιτικού συστήματος ως συνέπεια του ιστορικού  Πανελλήνιου Λαϊκού Ξεσηκωμού της «Παρασκευής της Δικαιοσύνης» δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε την ακριβή επίδρασή του επ’ αυτού – επί της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, της αποκάλυψης και ομολογίας των ευθυνών της για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του, την δίκαιη Δίκη και την απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών: την τιμωρία των ενόχων, πολιτικών ή μη. 

 

Ωστόσο, ο ακραίος αυταρχισμός και η άγρια κατασταλτική επίθεση των ΜΑΤ κατά του μυθικού ειρηνικού συλλαλητηρίου που, αναμφισβήτητα, εκδηλώθηκε στο πλαίσιο προσχεδιασμένου  κυβερνητικού σχεδίου για την διάλυσή του, δεν ήταν παρά ο καθρέφτης του κράτους δικαίου Μητσοτάκη – ενός κράτους δικαίου άδικου, καθεστωτικού, με ανύπαρκτη την  διάκριση εξουσιών – όλες οι εξουσίες, ακόμα και η «τέταρτη» (σ.σ.: τα ΜΜΕ), απολύτως ή σχετικώς συγκεντρωμένες στα χέρια του πρωθυπουργού και των κολλητών του.

 

Ενός κράτους – παρακράτους που μας επιτηρεί, μας παρακολουθεί,  μας φακελώνει, μας χαρατσώνει, μας ξεσπιτώνει, παραβιάζει ασύστολα τους νόμους, το Σύνταγμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μας ποδοπατά στο σβέρκο και τους αστραγάλους, μας πυροβολεί στο ψαχνό. Και μας σκοτώνει, και μας μπαζώνει!.. Πιστεύοντας ότι μ’ αυτόν τον μαφιόζικο τρόπο θα χάσουμε τα ίχνη των ειδεχθών ποινικών και πολιτικών ευθυνών της…

 

*Η Δικαιοσύνη (η αποτελεσματική δικαστική προστασία από ανεξάρτητα και αμερόληπτα δικαστήρια, με αποτελεσματικό δικαστικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένου του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων) αποτελεί βασική αρχή του Ευρωπαϊκού κράτους δικαίου, αναγνωρισμένη από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

 

 

Το αυτοκρατορικό deal των Τράμπ & Πούτιν, στη «Γιάλτα» του 21ου αιώνα!..

Με παθητικό θεατή την αποσβολωμένη από το σοκ και την θλίψη για τον αποκλεισμό της από το… deal Ευρωπαϊκή Ένωση

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Όταν ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, JD Vance, από το βήμα της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση «ότι εγκατέλειψε τις δημοκρατικές αξίες, εγκαθιστώντας τείχος προστασίας προκειμένου να αποκλείσει την ακροδεξιά από το ευρωκοινοβούλιο, ότι φοβάται τους λαούς της και περιορίζει την ελευθερία του λόγου»,  άφησε πίσω του μια αίθουσα άναυδη και βουρκωμένη: «Η ανατριχιαστική πρότασή του ότι ο πόλεμος ενάντια στην παραπληροφόρηση ισοδυναμεί με πόλεμο κατά της δημοκρατίας ήταν μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή» σχολίαζαν θορυβημένοι αρκετοί από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους που πήραν μέρος σ’ αυτήν…

Ήταν το αίσθημα μιας σκληρής και άδικης επίθεσης κατά της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, η αίσθηση ότι αυτή η επίθεση στη δημοκρατία αφήνει την Ευρώπη ταραγμένη και μόνη. Ωστόσο, η  αρθρογράφος του «Guardian» Nathalie Tocci, συνδέοντας την εν λόγω επίθεση με την προηγηθείσα εκλογική παρέμβαση του Αμερικανού αντιπροέδρου για λογαριασμό της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (είχε συναντήσει νωρίτερα τη συναρχηγό του AfD, Άλις Βάιντελ, ενόψει των γενικών εκλογών) σημείωνε ότι το «κατηγορώ» του JD Vance κατά της ΕΕ από το βήμα της διάσκεψης του Μονάχου δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατία. «Απ’ ό,τι φαίνεται, αναφερόταν στο σχέδιο MEGA (Κάνε την Ευρώπη Μεγάλη ξανά) για την υποστήριξη της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη», εκτιμά. Και καταλήγει ότι ο «στόχος του κ. Vance  (σ. σ.: ο στρατηγικός στόχος του Τράμπ, δηλαδή) είναι ξεκάθαρος: μια Ευρώπη στην οποία ενισχύεται η εθνικιστική ακροδεξιά είναι μια Ευρώπη διαιρεμένη, πολύ πιο εύκολο να υποταχθεί από τις Αυτοκρατορίες, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή την Κίνα.

Θαρρώ πως αυτή είναι μια προσέγγιση πολύ πιο κοντινή στην νέα διατλαντική, ας την πούμε, γεωπολιτική πραγματικότητα: «Οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ ανατρέπουν τώρα την ίδια την ιδέα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, προκειμένου να την υπονομεύσουν, τόσο στις ΗΠΑ όσο και, όπως έχει γίνει οδυνηρά προφανές, στην Ευρώπη»!..

Και, επί του… πρακτέου, το τηλεφώνημα Τραμπ στον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν!.. Αυτή η ξαφνική μετατόπιση όπου, «τα μηνύματα από την Ουάσιγκτον ευθυγραμμίζονται με την κοσμοθεωρία του Κρεμλίνου, όπως γράφουν οι συνεργαζόμενοι Ρώσοι αναλυτές, ο Andrei Soldatov και η Irina Borogan, στο POLITICO: ο Τραμπ, ο πανίσχυρος «Αμερικανός νονός», να κάθεται απέναντι από τον «βαρόνο του εγκλήματος» Βλαντίμιρ Πούτιν —λιγότερο δυνατό από πριν, αλλά και πάλι ισχυρότερο— και να αποφασίζουν τι θα κάνουν με την Ουκρανία!..

Το Κρεμλίνο – σύμφωνα με τους επαΐοντες Ρώσους αναλυτές – βλέπει την κίνηση του Τραμπ ως σωστή απάντηση στο αίτημα της Μόσχας να σεβαστεί τον Πούτιν ως ισότιμο εταίρο – το ίδιο και τη δημόσια παραδοχή του ότι η Ουκρανία και η Ευρώπη πρέπει να έχουν υποδεέστερο ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Πιστεύει (σ. σ: όπως και ο Πούτιν) ότι η Ευρώπη —φιλελεύθερη και υποκριτικά προσηλωμένη στο κράτος δικαίου— πρέπει να προσαρμοστεί στην πραγματική της θέση σε αυτόν τον γενναίο νέο κόσμο: αυτόν ενός υποστηρικτικού ηθοποιού στο δράμα των ισχυρών ανδρών»!..

Φυσικά, σ’ αυτή την (πιθανότατη!) εκδοχή μιας πραγματικότητας που μοιάζει με πρωτόγονο γεωπολιτικό  αφήγημα του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει χώρος για το διεθνές δίκαιο: ο ρόλος της Ουκρανίας  περιορίζεται σε αυτόν του πελάτη ή του αποτυχημένου κράτους στο μισθολόγιο των ΗΠΑ, αντιμέτωπου με την πραγματικότητα της ανταπόδοσης της στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης που έλαβε κατά τη διάρκεια του πολέμου: την παραχώρηση των δικαιωμάτων εξόρυξης των φυσικών της πόρων, συμπεριλαμβανομένων των μετάλλων Σπάνιων Γαιών, στις ΗΠΑ!.. Και όλα αυτά, με την… κατανόηση της Μόσχας, βεβαίως – βεβαίως! 

Οι Ρώσοι αναλυτές Andrei Soldatov και Irina Borogan εκτιμούν ότι το  πρακτικό αποτέλεσμα που περιμένει το Κρεμλίνο από ένα τέτοιο deal,   είναι να κερδίσει ορισμένα ουκρανικά εδάφη —τις τέσσερις περιοχές που προσαρτήθηκαν, καθώς και τμήματα των περιοχών του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ που δεν έχουν ακόμη καταληφθεί. «Αυτό, μαζί με την απομάκρυνση του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, είναι αυτό που θα πουλούσε το Κρεμλίνο στον λαό του ως νίκη», υποστηρίζουν…

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο κοντινό στην εν εξελίξει πραγματικότητα σενάριο: «Ο Τραμπ και ο Πούτιν μοιράζονται ένα αυτοκρατορικό όραμα για τον κόσμο, το οποίο περιλαμβάνει μια αυτοκρατορική «ειρήνη» για την Ουκρανία», όπως γράφει η αρθρογράφος του «Guardian», Nathalie Tocci. Και είναι «αυτοκρατορικό», γιατί θα αποφασιστεί – όπως και στη Γιάλτα το 1945 – από δυό αυτοκρατορίες (ΗΠΑ και Ρωσία), ίσως με τη βοήθεια της Κίνας, αλλά χωρίς την Ουκρανία…

Είναι επίσης «αυτοκρατορικό» γιατί υποχωρεί στις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας για μια σφαίρα επιρροής, την οποία μοιράζεται και ο Τραμπ, όπως έγινε σαφές από την στάση του απέναντι στον Καναδά, το Μεξικό, τον Παναμά, τη Γροιλανδία και, στην προκειμένη περίπτωση, την αποσβολωμένη από το σοκ και την… θλίψη για τον αποκλεισμό της απ’ το… αυτοκρατορικό deal Ευρώπη, στο σύνολό της.

 

Αλέξης Τσίπρας, το αίνιγμα: απαξιωμένος «rebranded» ή… «μαρμαρωμένος βασιλιάς»;

Τα αναπάντητα ερωτήματα για την καταστροφική και αυτοκαταστροφική στάση του, απέναντι και εντός της τραγωδίας ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Όταν έφυγε ο Τσίπρας, άφησε πίσω του συντρίμμια!.. », γράφαμε στις 29 Ιουνίου 2023, τότε που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και πρώην πρωθυπουργός παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά τη διπλή εκλογική ήττα του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και, απαριθμώντας τα «συντρίμμια» που άφησε πίσω του («κομμάτια και θρύψαλα εκατοντάδων χιλιάδων απογοητευμένων ψηφοφόρων, δεκάδων χιλιάδων πενθούντων για την «απώλεια» του ηγέτη – ειδώλου μελών και οπαδών, χιλιάδων απεγνωσμένων μικρομεσαίων στελεχών), παρομοιάζαμε τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως Τσίπρα σαν ακυβέρνητο καράβι: «χωρίς τον χαρισματικό καπετάνιο του, χωρίς πυξίδα και προορισμό, να θαλασσοδέρνεται αφημένο στα αδέξια χέρια δοκίμων υποπλοιάρχων και ανθυποπλοιάρχων, ναυκλήρων και υποναυκλήρων, ναυτών και ναυτοπαίδων»…

Σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, «οι εκατοντάδες χιλιάδες των απογοητευμένων ψηφοφόρων» του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν σ’ άλλες … πολιτείες (σ σ: ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Κίνημα Δημοκρατίας, «Πλεύση», «Δεν… ξέρω δεν απαντώ», κλπ.), «οι δεκάδες χιλιάδες των «πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου, μελών και οπαδών» κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, που λέει κι ο ποιητής, ενώ το καράβι «ΣΥΡΙΖΑ», δεν είναι πια παρά ένα παραδαρμένο στα ρηχά νερά του κοινοβουλευτισμού πολιτικό καρυδότσουφλο της τάξεως του 4,5 – 5%. Με άμεσο τον κίνδυνο να ξεβραστεί εκτός Βουλής ανά πάσα στιγμή.

Μια απίστευτη κατάντια, αποτέλεσμα μιας παράλογης  αυτοκαταστροφικής – για το κόμμα της κυβερνώσας Αριστεράς –  δεκαοκτάμηνης τραγωδίας, την οποία παρακολουθούσε έκπληκτο, σε… ζωντανή σύνδεση, το πανελλήνιο. Το παράδοξο είναι ότι, σ’ αυτή την παράλογη ψυχοπαθητική πολιτική τραγωδία που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια, συνέβαλε τα μάλα ο λατρεμένος – για την εντιμότητα και το ήθος του – παραιτηθείς ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Με την αρχική «ηχηρή σιωπή» του απέναντι στα τραγελαφικά διαλυτικά εσωκομματικά δρώμενα, που εκ των υστέρων αποκαλύφθηκε ότι ήταν φαινομενική, επικοινωνιακή, έμπλεη σχεδιασμένων μυστικών παρεμβάσεων στις εσωκομματικές εξελίξεις. Με αποκορύφωμα την τελευταία, ακραία αντιδημοκρατική, υπόγεια παρέμβασή του, που είχε ως αποτέλεσμα αρχικά να κηρυχθεί έκπτωτος ο εκλεγμένος διάδοχός του, Στέφανος Κασσελάκης, και στη συνέχεια να εκδιωχθεί κακήν κακώς από το κόμμα…   

 Γιατί το έκανε και γιατί έτσι, μ’ αυτόν τον διπολικό (σ. σ: «ψυχοπαθητικό», τον λένε πολλοί) τρόπο: από τη μια οι μυστικές διαλυτικές μεθοδεύσεις που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια και, απ’ την άλλη,  αυτό το αταίριαστο – για τον «χωρίς γραβάτα» Τσίπρα που ξέραμε – δημόσιο rebranding του, με τα Ινστιτούτα και τα Χάρβαρντ είναι το ερώτημα που εξακολουθεί να.. σκοτώνει «τις δεκάδες χιλιάδες των πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου» πρώην μελών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, που «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι»…

«Από τη μια, ήθελε να αποδείξει (σ. σ: με τις υπόγειες σχεδιασμένες παρεμβάσεις του για την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του κατάντια – οριακά απισχνασμένο και διόλου τυχαία στα χέρια των πιστών του της «προεδρικής φρουράς») ότι όλοι είναι άχρηστοι και ότι μόνο αυτός μπορεί», είναι η απάντηση στο πρώτο ερώτημα. Κι απ’ την άλλη, με το… αλλούτερο rebranding του που, όπως σημείωνε μια ξεχωριστή συνάδελφος* τις προάλλες, «εξαντλείται στην προσπάθειά του να τοποθετηθεί ως αξιόπιστος συστημικός παίκτης, δίνοντας διαπιστευτήρια εκεί που πρέπει», πασχίζει να αποδείξει (εκεί που…πρέπει) ότι μόνο αυτός θέλει», είναι η απάντηση στο δεύτερο…  

Φυσικά, και οι δυό απαντήσεις μοιάζουν αταίριαστες με τον προφίλ του Τσίπρα που ξέραμε – ειδικά με τον Τσίπρα που ήξεραν «οι δεκάδες χιλιάδες των πρώην «πενθούντων για την απώλεια του ηγέτη – ειδώλου τους, μελών και οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ», που «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι». Και αποτυχημένες αφού, σύμφωνα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων των μετρήσεων που ζητούν απαντήσεις για τα αυτοκαταστροφικά δρώμενα του τελευταίου έτους στον χώρο της πρώην κυβερνώσας Αριστεράς, η πολιτική αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα έχει πέσει στο σημείο ναδίρ.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες μοιάζει ειρωνική – έως και διαπομπευτική – η «πληροφορία» που, αυτές τις μέρες, αναπαράγεται από παρασυστημικά ΜΜΕ, και φέρει τον Τσίπρα «έτοιμο να… «καβαλήσει εκ νέου το κίνημα που καταγράφηκε στις πλατείες, για να λάμψει η αλήθεια στο δυστύχημα των Τεμπών», προκειμένου να φτιάξει «νέο κόμμα την άνοιξη»!..

Προσωπικά, θεωρώ πιο ρεαλιστική την εικόνα του Τσίπρα που μας έδωσε προχθές ο πρώην σύμβουλος του, Νίκος Καρανίκας, όταν είπε ότι ο Τσίπρας του σήμερα δεν είναι παρά ένας «μαρμαρωμένος βασιλιάς, που περιμένει να… ξεμαρμαρώσει κάνοντας αυτο - προπαγάνδα με το Ινστιτούτο που φέρει το όνομά του».

*Η κ. Βασιλική Σιούτη σε άρθρο της στο Iifo.gr

Μαρία Καρυστιανού: Το ονοματεπώνυμο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στη σημερινή συγκυρία

Με την κυβέρνηση «μόνη στο σπίτι» να παίζει την παραπλανημένη… κορασίδα με τις πλάτες  ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

 

Αλήθεια, ποια αξία έχει τι λέει ένας δακτυλοδεικτούμενος (σ. σ: από το 80% των Ελλήνων και όχι μόνο) ως διεφθαρμένος – κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας – πρωθυπουργός, που ταυτόχρονα βαρύνεται και με τη διετή συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσα λέει είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου καθεστώτος του που,  υπό το φάσμα της αποκάλυψης του αποκρουστικού εγκληματικού προσώπου του (τα εφιαλτικά video με τις νεανικές κραυγές «χρειάζομαι οξυγόνο!..», το φορτίο ξυλόλιου, τις φονικές εκρήξεις, τα μπαζώματα και τα σχετικά μ’ αυτά, αναμενόμενα από το Ε.Μ.Π., πορίσματα σε δημόσια θέα), προεξοφλεί τον ξαφνικό του θάνατο. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός  της πλέον διεστραμμένης συστημικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, θα μπορούσε να πει κανείς και να ξεμπερδεύει…

 

Στα λόγια… Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύει κανείς τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθιά θεμελιωμένο εξουσιαστικό  πολιτικοοικονομικό σύστημα, όπως αυτό που ιδανικά εξέφρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει το άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό στον Κυριάκο Μητσοτάκη, σχόλιο του Αντρέ Γκλουκσμάν από το βιβλίο του «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν»…
 
«Δυστυχώς», συνεχίζει το σχόλιό του ο Γκλουκσμάν, «τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους – το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων». Και είναι σαν να μιλάει για την αναισθησία των σημερινών «ιθυνόντων», του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, να λησμονούν τους πόνους των συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών – να σβήνουν τις προσωπικές και πολιτικές τους ευθύνες για αυτή την φοβερή ανθρωποθυσία…

 

«Μπορούν και το κάνουν γιατί είναι μόνοι στο σπίτι!», είναι η απάντηση που…σκοτώνει. Που πάει να πει ότι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του μπορούν να λησμονούν τους πόνους των συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών και να σβήνουν (σ. σ: να συγκαλύπτουν) τις προσωπικές και πολιτικές τους ευθύνες γι’ αυτή την φοβερή ανθρωποθυσία, γιατί είναι μόνοι στη Βουλή, χωρίς δυνατή, δυναμική και επομένως δυνητικά εναλλακτική δημοκρατική αντιπολίτευση – χωρίς ηθική αίσθηση, συναίσθηση και ενσυναίσθηση των ευθυνών τους απέναντι στον λαό που αντιπροσωπεύουν, δηλαδή… Με το ιδεολογικά απονευρωμένο ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη και τον πολιτικά και ηθικά απαξιωμένο και αποψιλωμένο ΣΎΡΙΖΑ Φάμελλου να επιδίδονται σε μια ανόητη πλειοδοσία εκτόξευσης άσφαιρων   πυρών κατά της κυβέρνησης, για τα μάτια του κόσμου:   προανακριτικές επιτροπές, εξεταστικές επιτροπές, προτάσεις μομφής και άλλα παρόμοια ευρήματα του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού που, ως επί το πλείστον, λειτουργούν ως μηχανισμοί θεσμικού κουκουλώματος ή ξεπλύματος κυβερνητικών  εγκλημάτων.  

 

Έτσι, έρμαια «της μέθης των εξουσιαστικών κορυφών», που λέει κι ο ποιητής, οι κυβερνώντες οργιάζουν, ασελγούν και εγκληματούν στις πλάτες του λαού που ορίστηκαν να προστατεύουν και να υπηρετούν. Και μόνο όταν ξεσπούν τα αποστήματα της λαϊκής οργής για τα «εγκλήματά» τους – όπως ο θυελλώδης λαϊκός ξεσηκωμός της 26^ης Ιανουαρίου με αφορμή την διετή συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών – πανικοβάλλονται, λουφάζουν παίζοντας τους παραπλανημένους, και συνεχίζουν να παραπλανούν. Ακριβώς όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην παρούσα συγκυρία.

 

Θέλω να πω, απροκάλυπτα, χωρίς δημοσιογραφικά μισόλογα και μικροπολιτικές φιοριτούρες, ότι σ’ αυτή την συγκυρία (τη συγκυρία του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών) έχουμε μια κυβέρνηση «μόνη στο σπίτι» (στο κοινοβούλιο, δηλαδή) με έναν πρωθυπουργό που, παίζοντας τον παραπλανημένο, συνεχίζει να παραπλανά, και μια «αντιπολίτευση» με το ονοματεπώνυμο ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ!..  

 

Το ονοματεπώνυμο της Μάνας των παιδιών που χάθηκαν στο κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών. Της σπουδαίας αυτής ΓΥΝΑΙΚΑΣ που, από την πρώτη στιγμή της φοβερής τραγωδίας, αγωνίζεται με πάθος για μια δίκαιη αστυνομική και δικαστική διερεύνηση, εξιχνίαση και τιμωρία των ενόχων του εγκλήματος, παλεύοντας με νύχια και με δόντια ενάντια στην διετή πολιτική και μιντιακή συγκάλυψή του. Της Ελληνίδας «Μάνας Κουράγιο» που, στη φοβερή (και για την ίδια!..) αυτή συγκυρία, σηκώνει αλύγιστη το αβάσταχτο βάρος που όφειλε να σηκώνει το ανύπαρκτο, στη χώρα μας, κράτος Δικαίου και η επίσης ανύπαρκτη δημοκρατική αντιπολίτευση. Με μόνη παρηγοριά τον  διαρκώς ογκούμενο  λαϊκό ξεσηκωμό.    

 

 

Η ενοχική «ομολογία» Μητσοτάκη και ο συγκυριακός… εξαγνισμός των καναλιών

Ο  θυελλώδης λαϊκός ξεσηκωμός της 26^ης Ιανουαρίου  ξεμπρόστιασε την διετή πολιτική και δημοσιογραφική συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

«Η κάλυψη στα κανάλια ήταν επαρκής, τίμια και ενίοτε φορτισμένη. Το σημειώνω σαν ενδεικτικό της συγκυρίας», ήταν το δημόσιο σχόλιο φίλου δημοσιογράφου – expert στη σημειολογία της «συμπεριφοράς» των ΜΜΕ – για την δημοσιογραφική κάλυψη του μεγαλειώδους μαζικού ξεσηκωμού εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων ενάντια στην ξεδιάντροπη διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών από τον ίδιο τον θύτη: την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους παρακρατικούς μηχανισμούς της. Με την   συγκαλυπτική διετή δημοσιογραφική κάλυψη της συγκεκριμένης ξεδιάντροπης πολιτικής συγκάλυψης εκ μέρους των καναλιών, βεβαίως, βεβαίως. Και των ΜΜΕ, εν γένει…

Ένα σχόλιο σε δυό φράσεις, εκ των οποίων η δεύτερη (σ. σ : η φράση «Το σημειώνω ως ενδεικτικό της συγκυρίας») σημαίνει ότι διανύουμε μια συγκυρία κατά την οποία τα κανάλια (και κάποια απ’ τα λοιπά ΜΜΕ, λέω εγώ) εγκαταλείπουν την κυβέρνηση με… ελαφρά πηδηματάκια –  με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Ενώ  η πρώτη (σ. σ: η φράση «Η κάλυψη στα κανάλια ήταν επαρκής, τίμια και ενίοτε φορτισμένη»), αναδεικνύοντας την αντίφαση με την διετή προηγούμενη στάση των καναλιών και των ΜΜΕ εν γένει (την ανεπαρκή σε βαθμό αναισθησίας και ανεντιμότητας κάλυψη του επίμαχου θέματος, εννοώ), θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων της συγκαλυπτικής δημοσιογραφικής κάλυψης των κυβερνητικών ευθυνών στο έγκλημα των Τεμπών από την πλειονότητα των ΜΜΕ:

Η συγκαλυπτική δημοσιογραφική κάλυψη των κυβερνητικών ευθυνών άρχισε να εκδηλώνεται απροκάλυπτα την επομένη του εγκλήματος (σ. σ: από το βράδυ της Τετάρτης 1/3/2023 και εντεύθεν), μετά από τη μετάδοση του πρωθυπουργικού διαγγελματικού βδελύγματος που απέδιδε το δυστύχημα σε.. «ανθρώπινο λάθος», μέσω του οποίου ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να συγκαλύψει τις προσωπικές, κυβερνητικές, πολιτικές – και ποινικές, ίσως – ευθύνες του.

Τη συγκαλυπτική γραμμή του συγκεκριμένου διαγγελματικού βδελύγματος ακολούθησαν αμέσως (κατ’ εντολήν ή αυτοβούλως, η ψυχή τους το ξέρει) η πλειονότητα των δημοσιογράφων (των επιτελικών, των πολιτικών συντακτών και κάποιων ρεπόρτερ, κυρίως) πράγμα που  αποτυπώθηκε και, ανεξίτηλα, κατεγράφη στις live τηλεοπτικές και διαδικτυακές μεταδόσεις της πλειονότητας των ΜΜΕ. Γεγονός που ξεσήκωσε την γνωστή (σ. σ : και ασίγαστη από τότε ως σήμερα) θυελλώδη αντίδραση της κοινής γνώμης μέσω των social media…  

Τα ΜΜΕ (οι επιτελικοί δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ, κυρίως) γνώριζαν ότι, από την επομένη της σύγκρουσης των τρένων στιγμή και για είκοσι ολόκληρες ώρες**, ο πρωθυπουργός, παρέα με τον κολλητό του υπουργό Επικρατείας Γιώργο Γεραπετρίτη και τους βασικούς πολιτικούς και επικοινωνιακούς του συμβούλους, σχεδίαζαν τη συγκάλυψη των ευθυνών του ιδίου και της κυβέρνησής του για το έγκλημα των Τεμπών. Ως εκ τούτου, οι δημοσιογράφοι γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης δεν ήταν ο υπουργός Επικρατείας που, με…εντολή Μητσοτάκη, αντικατέστησε τον παραιτηθέντα – με εντολή Μητσοτάκη πάλι – υπουργό Κώστα Καραμανλή μετά το έγκλημα των Τεμπών, αλλά ο υπουργός Συγκάλυψης του κυβερνητικού εγκλήματος των Τεμπών:

Εξάλλου, τα ΜΜΕ (οι επιτελικοί δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί συντάκτες και κάποιοι ρεπόρτερ, κυρίως) γνώριζαν ότι ο κ. Γεραπετρίτης είχε επισκεφθεί την  προηγουμένη Τετάρτη το γραφείο τηλεδιοίκησης του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη με άκρα μυστικότητα και με απαγόρευση δημοσιογραφικής προσέγγισης και κάλυψης των επαφών και ερευνών του εκεί, προκειμένου να ασκήσει… απρόσκοπτα τα νέα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών (διευθετήσεις… ζητημάτων όπως η εξαφάνιση βιντεοληπτικού υλικού, η συρραφή και αλλοίωση συνομιλιών υπαλλήλων του ΟΣΕ, τα εύφλεκτα υλικά και το μπάζωμα είχαν εκεί την αφετηρία τους), αλλά καμιά αντίδραση: δημοσιογραφική σιωπή σε βαθμό συγκάλυψης της συγκάλυψης!...

Φυσικά, η «συγκυρία» που ο expert – σχολιαστής υποδεικνύει ως ενδεικτικό αίτιο της «επαρκούς, τίμιας και ενίοτε φορτισμένης κάλυψης απ’ τα κανάλια» του μεγαλειώδους μαζικού ξεσηκωμού εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων ενάντια στην διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών, δεν είναι πάρα ο ίδιος ο μεγαλειώδης μαζικός ξεσηκωμός: ο αυθόρμητος, υπερκομματικός και θυελλώδης χαρακτήρας του και η ανατρεπτική δυναμική των λόγων που τον προκάλεσαν και τον πυροδότησαν, δηλαδή. Λόγοι, που δεν περιορίζονται στην διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία  του εγκλήματος των Τεμπών και την συγκαλυπτική δημοσιογραφική κάλυψή του, αλλά επεκτείνονται και στην αβάσταχτη οικονομική και δικαιϊκή κυβερνητική καταπίεση που υφίσταται το 80% των Ελλήνων. Καθώς, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Eurofound, «βιώνουμε τη μεγαλύτερη στεγαστική ανασφάλεια, τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανεπάρκεια και τη μεγαλύτερη επιδείνωση εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου, ανάμεσα στους λαούς της ΕΕ».

Λοιπόν, που λέτε, αυτή «η ανατρεπτική δυναμική των λόγων που προκάλεσαν και πυροδότησαν τον εθνικό ξεσηκωμό της περασμένης Κυριακής» είναι η «συγκυρία» που πανικόβαλε τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον ανάγκασε να διαψεύσει τον εαυτό του με εκείνο  το άφατο συμπίλημα ενοχικής αβεβαιότητας («Το τότε απίθανο σενάριο για το φορτίο, ίσως είναι πιθανό») που ψέλλισε στη συνέντευξή του προς τον Αντώνη Σρόϊτερ, δυό χρόνια μετά το έγκλημα. Επιχειρώντας, ο φαύλος, να διορθώσει την προ διετίας συγκαλυπτική (εαυτού και αλλήλων) κατηγορηματική  διαβεβαίωσή του πως «δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην αμαξοστοιχία»∙ κατηγορώντας, μάλιστα τους καταγγέλλοντες συγγενείς των θυμάτων για «θεωρίες συνομωσίας»!..   

Και είναι ενδεικτικό της ίδιας «συγκυρίας» – όπως σχολίασε ο φίλος δημοσιογράφος – expert της «συμπεριφορικής σημειολογίας» των ΜΜΕ – το γεγονός ότι η τηλεοπτική κάλυψη του μεγαλειώδους μαζικού ξεσηκωμού της περασμένης Κυριακής ενάντια στην ξεδιάντροπη διετή πολιτική συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών  «ήταν επαρκής, τίμια και ενίοτε φορτισμένη»…  

 

  

 

 

 

 

Η υποταγή των ολιγαρχών της Silicon Valley στον Ντόναλντ Τράμπ ως παγκόσμια απειλή

Ο παρανοϊκός πλανητάρχης, με όπλο τα social media, επιστρέφει ως εκδικητής των ΜΜΕ και της πραγματικότητας

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Η τελετή της ορκωμοσίας του ήταν η ΕΙΚΟΝΑ του παγκόσμιου πολιτικού πολιτισμού της «νέας εποχής»: Ο μέγας τράγος του 21^ου αιώνα, ο «παρανοϊκός όσο και ο Χίτλερ» δήθεν πολιτικός, ο φασίστας, ο λαϊκιστής, ο οπορτουνιστής, ο μισογύνης, ο ομοφοβικός, ο ρατσιστής, ο υπόδικος με φάκελο δεκάδων ποινικών και αστικών αδικημάτων φαντομάς Ντόναλντ Τραμπ, θρονιασμένος για δεύτερη φορά στην κορυφή του κόσμου, στη Ροτόντα του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον, να ορκίζεται εκδίκηση ενάντια στους δικαστές, τους δημοκρατικούς πολιτικούς αντιπάλους του και, πρώτα απ’ όλα, ενάντια στα τηλεοπτικά ΜΜΕ και τον Τύπο: «Τον «μεγάλο εχθρό του αμερικανικού λαού» όπως, τον στηλίτευσε για πολλοστή φορά υπό τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα των μεγάλων ολιγαρχών της Silicon Valley (των Τζεφ Μπέζος (Amazon, Blue Origin), Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Meta, Facebook), Σούνταρ Πιτσάι (Alphabet, Google) Σαμ Άλτμαν (Open AI), Σου Ζι Τσου (Tik Tok), και, βέβαια, του… σούπερ – ντούπερ κολλητού του Έλον Μασκ), απ’ τους οποίους ήταν περικυκλωμένος.  

«Η ΕΙΚΟΝΑ είναι ανίκητη, έχει πάντα την τελευταία λέξη: καμιά γνώση δεν μπορεί να της αντισταθεί, να τη διευθετήσει, να την εκλεπτύνει...», έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ. Και η συγκεκριμένη εικόνα με τον Ντόναλντ Τράμπ να ορκίζεται εκδίκηση κατά των ΜΜΕ (και ιδιαίτερα του Τύπου) υπό την προστασία των μεγιστάνων των social media ήταν μια εικόνα σαφής, καθαρή και ξάστερη, μια εικόνα κομμένη στα δύο: Από τη μια ο Τραμπ και τα social media (σ. σ: η υποκειμενική – ή εικονική, αν θέλετε – αντίληψη της πραγματικότητας, όπως διαμορφώνεται από τα παραδομένα στον Τραμπ και τον «τραμπισμό» social media) κι από την άλλη ό,τι απέμεινε από την αντικειμενική (την αληθινή, αν θέλετε) πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα, με την μερική ή πλήρη υποστήριξη του υπαρκτού Τύπου και των λοιπών συμβατικών ΜΜΕ.

Μιλάμε για μια αναδυόμενη νέα τάξη πραγμάτων όπου, στη θέση της – ούτως ή άλλως, συντετριμμένης – «παγκοσμιοποίησης», εγκαθίσταται ένας νέου τύπου διχασμός, τον οποίο περιγράφει θαυμάσια ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θοδωρής Γεωργακόπουλος*, ως εξής: «Στις ΗΠΑ, αλλά ολοένα και περισσότερο και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, ο διχασμός δεν είναι πια πολιτικός. Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε στρατόπεδα ανάλογα με τις πεποιθήσεις ή την ιδεολογία, αλλά ανάλογα με την υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας. Τα στρατόπεδα ζουν, πια, σε διαφορετικούς κόσμους. Σε παράλληλες, ασύμπτωτες αλήθειες. Δεν τους χωρίζει απλά χάος – δεν τους ενώνει, πια, τίποτε...    

»Στην αποδώ πλευρά παραμένουν οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται και αναγνωρίζουν κάποιες αντικειμενικές αλήθειες. Στην αποκεί πλευρά, όμως, διαμορφώνεται ένας άγριος, στρεβλός, ανύπαρκτος κόσμος γεμάτος με βιαστές μετανάστες, φονικά εμβόλια, απαστερίωτο γάλα και άνδρες που γίνονται επίτηδες γυναίκες για να παίζουν γυναικεία αθλήματα και να κατουράνε στις λάθος τουαλέτες…

»Η υποταγή των αλγορίθμων των ολιγαρχών της Σίλικον Βάλεϊ στον Τραμπ θα τους εγκλωβίζει αυτούς τους ευάλωτους ανθρώπους και ακόμα περισσότερους σαν κι αυτούς ακόμα πιο βαθιά σε αυτό το τρομακτικό παράλληλο σύμπαν, το γεμάτο σκοτεινούς κινδύνους, από τους οποίους, φυσικά, μόνο ο Μεγάλος Ηγέτης θα μπορεί να τους προστατεύσει».

Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στο ίδιο άρθρο του, ο Θ.Γ. αποκαλύπτει τις προεκλογικές στρατηγικές… μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα που πήραν οι Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Έλον Μασκ και οι άλλοι ολιγάρχες της Σίλικον Βάλεϊ, προκειμένου να «υποτάξουν» τους αλγόριθμους των Μέσων τους στον Ντόναλντ Τραμπ και να στηρίξουν την… MAGA ("Make America Great Again" / «Κάντε την Αμερική Μεγάλη Ξανά») καμπάνια του.

Και βέβαια το αντιδραστικό καθεστώς που, από τις πρώτες στιγμές της ορκωμοσίας του, άρχισε να καθιδρύει υπογράφοντας και με τα δυό του χέρια δεκάδες διχαστικά, ρατσιστικά έως και φασιστικά, ξενοφοβικά, ομοφοβικά και αντί – woke διατάγματα, και όποιον πάρει ο… Χάρος.

Με την άλλη πλευρά («το άλλο στρατόπεδο», ας πούμε), τους δημοκρατικούς πολίτες του κόσμου, τους Ευρωπαίους, κυρίως, δημοκρατικούς πολίτες και κάποιους απ’ τους πολιτικούς (ό,τι απέμεινε από την αντικειμενική – την αληθινή, αν θέλετε – πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα) να απαντά σπασμωδικά, με πολιτικά μισόλογα και αντακλαστικές πράξεις… αντίστασης του τύπου «αποσυνδεθείτε από το “X” του Έλον Μασκ και το Facebook του Ζούκερμπεργκ»…

Με μόνη παρηγοριά, την καθαρή στάση μέρους του Τύπου και των άλλων «συμβατικών» ΜΜΕ, όπως ο Guardian, που πρώτος, ανάμεσα στις ευρωπαϊκές εφημερίδες, έδωσε τον τόνο της αντίστασης στον «τραμπισμό», δηλώνοντας προς τους αναγνώστες του ότι «Με την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ και την ανάληψη των καθηκόντων του με πλήρη έλεγχο της αμερικανικής κυβέρνησης και την υποστήριξη εξαιρετικά ισχυρών βαρόνων της τεχνολογίας αρχίζει μια  κρίσιμη στιγμή, σε παγκόσμιο επίπεδο, για την δημοσιογραφία που καταγράφει αληθινά γεγονότα». Και ξεκαθάρισε ότι «η εμπεριστατωμένη, βασισμένη σε γεγονότα ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας θα ζητήσει από όσους βρίσκονται στην εξουσία να λογοδοτήσουν και να σταθμίσουν τον αντίκτυπο των αποφάσεων που λαμβάνονται στον Λευκό Οίκο, σε ανθρώπινο επίπεδο…».

Και κάποιων πολιτικών όπως ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ. Που τάχθηκε ολοκάθαρα κατά του Τραμπ και των μεγιστάνων υποστηρικτών του της Silicon Valley, κατηγορώντας τους ότι θέλουν να ανατρέψουν την δημοκρατία μέσα από τα social media. Τονίζοντάς ότι «οι ιδιοκτήτες θα πρέπει να καταστούν υπόλογοι για τη «δηλητηρίαση της κοινωνίας» και τη διάβρωση της δημοκρατίας, με τους αλγορίθμους που επιλέγουν εκείνοι να λειτουργούν τα μέσα αυτά»…

Τώρα, το πώς απαντούν οι Έλληνες πολίτες, οι Έλληνες πολιτικοί και τα ελληνικά ΜΜΕ στον Τραμπ και τον «τραμπισμό» των μεγιστάνων των social media, το γνωρίζετε όσο κι εγώ, υποθέτω. Μπορεί και καλύτερα…     

*Σε άρθρο του (11.1.2025) στην Καθημερινή, υπό τον τίτλο «Τα social media στην υπηρεσία του Τραμπ»