Ο νικητής του Τράμπ, Ζόραν Μαμντάνι κι ο ζηλωτής της νίκης του, Αλέξης Τσίπρας

Πώς ο πρώην πρωθυπουργός, στο υμνητικό για τον θρίαμβο του νεαρού Νοτιοασιάτη σχόλιό του, «φωτογραφίζει» μια πιθανή δική του νίκη απέναντι στην «ολιγαρχία Μητσοτάκη»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι είναι νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα τους», σχολίαζε   ο Αλέξης Τσίπρας τον θρίαμβο του Νοτιοασιατικής καταγωγής  Αμερικανού εκπροσώπου της αριστερής πτέρυγας του δημοκρατικού κόμματος – ορκισμένου πολιτικού αντιπάλου του Τράμπ, στις δημαρχιακές εκλογές της Νέας Υόρκης, την επομένη της εκλογής του. Και, ας το πούμε αυτό, έμοιαζε να «φωτογραφίζει» μια δική του νίκη απέναντι στην κλεπτοκρατική – ολιγαρχική  δυναστεία Μητσοτάκη και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα της, καθώς συμπλήρωνε ότι η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι  «δείχνει σε όλο τον κόσμο, σε όλους μας, ότι υπάρχει εναλλακτική και είναι στο χέρι μας»…

«Δικαίωμά του», θα μου πείτε, αλλά «καμιά σχέση δεν έχει ο Ζόραν Μαμντάνι με τον σημερινό  Τσίπρα», θα σας πω: τριαντάρης πρώην ράπερ ο πρώτος – πενηντάρης πρώην… πρωθυπουργός ο δεύτερος. Μέλος του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ που ζει και πολιτεύεται ως συνεπής σοσιαλιστής δημοκράτης, ο πρώτος – εγκατέλειψε το   αριστερό κόμμα του οποίου υπήρξε πρόεδρος και βουλευτής (αφού  προηγουμένως είχε συμβάλει στην αποσύνθεσή του) και τώρα πολιτεύεται μέσω Ινστιτούτων, ακαδημαϊκών διαλέξεων και παρασυστημικών πολιτικών μανιφέστων, υπαινισσόμενος την ίδρυση ενός νέου… δικού του κόμματος, ο δεύτερος…   

Χωρίς αστεία, ο δήμαρχος, πλέον, της Νέας Υόρκης Ζόραν Μαμντάνι είναι ένας απίστευτα χαρισματικός επικοινωνιολόγος και δημιούργησε μια ομάδα εκλογικής εκστρατείας που ταίριαζε με αυτό το ταλέντο, ωστόσο θα ήταν λάθος να αποδώσουμε τη νίκη του στο χάρισμα ή στις viral στιγμές της επικοινωνιακής τακτικής του. Βασίστηκε στο χτύπημα των θυρών («το πήγε πόρτα – πόρτα», όπως λέμε εδώ στην Ψωροκώσταινα), στη συζήτηση για τα ενοίκια, τους μισθούς και το καθημερινό κόστος που καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων.

«Ήταν μια υπενθύμιση ότι η αριστερά κερδίζει όταν δείχνει ότι οι δημοκρατικοί σοσιαλιστές επικεντρώνονται αποκλειστικά στην κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών και όχι στη διεξαγωγή ιδεολογικών - πολιτισμικών πολέμων», επισημαίνει σε άρθρο του στον Guardian ο συγγραφέας Bhaskar Sunkara: οι αντίπαλοί του προσπάθησαν να τον συνδέσουν με τους Παλαιστίνιους, να τον παρουσιάσουν ως εξτρεμιστική απειλή. Αλλά εκείνος δεν «έφαγε» το δόλωμα, παραμένοντας πειθαρχημένος και καθολικός στην απήχησή του – μιλώντας για τη στέγαση, τις μεταφορές και τις προσιτές τιμές διαβίωσης, με την ίδια σαφήνεια σε κάθε κοινό…  Άσκησε μια πολιτική που εστίαζε στα φλέγοντα ζητήματα της ανθρώπινης καθημερινότητας  και όχι σε life style και αφηρημένες πολιτικές φιλοσοφίες. Και νίκησε…    

Εν τέλει, ναι, η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι «είναι μια νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα τους», όπως την σχολίασε ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά όχι, σε καμιά περίπτωση δεν «φωτογραφίζει» τη… δική του νίκη απέναντι στην κλεπτοκρατική – ολιγαρχική  δυναστεία Μητσοτάκη όπως, εν κατακλείδι του σχολίου του, υπαινισσόταν με τη φράση: «η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι  δείχνει σε όλο τον κόσμο, σε όλους μας, ότι υπάρχει εναλλακτική και είναι στο χέρι μας»…

Δικαίωμά του να το επιχειρήσει (το επιχειρεί ήδη καθώς φαίνεται και, χωρίς να ομολογείται απ’ τον ίδιο, λέγεται), να επιχειρήσει να νικήσει την κλεπτοκρατική – ολιγαρχική  δυναστεία Μητσοτάκη και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα της, δηλαδή, όπως το επιχείρησε και το πέτυχε ο νεαρός Ζόραν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, απέναντι στην φαινομενικά ανίκητη,  Τραμπική – κλεπτοκρατική ολιγαρχία…

Ωστόσο, όπως καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του ο νικητής Μαμντάνι διακήρυσσε, «Για να υπερασπιστείς τη Δημοκρατία δεν αρκεί μόνο να σταθείς (με ιδιόκτητα κόμματα και Ινστιτούτα, «προοδευτικά» μανιφέστα και στρατηγικές πλατφόρμες με «πατριωτικές πυξίδες» και… «δημοκρατικούς καπιταλισμούς συμπληρώνω εγώ) απέναντι σε έναν αυταρχικό ηγέτη. Χρειάζεται, πρώτα απ’ όλα, να εξασφαλίσεις ότι η δημοκρατία θα προσφέρει στους εργαζόμενους το εισόδημα και τις ανέσεις που χρειάζονται για μια αξιοπρεπή διαβίωση»…            

ΥΓ: Στην καρδιά του σχεδίου νίκης του Ζόραν Μαμντάνι βρισκόταν η κοινωνική δικαιοσύνη και η οικονομική ισότητα, με μέτρα που υπόσχονταν να ανακουφίσουν όλα τα νοικοκυριά και τους πολίτες της πόλης: δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες ● πάγωμα ενοικίων και αυστηρότερη νομοθεσία για τους ιδιοκτήτες ● τριπλασιασμό της παραγωγής κατοικιών με σταθερό ενοίκιο, κατασκευασμένων από συνδικάτα και με κοινωνικά κριτήρια ● δημιουργία αλυσίδας δημοτικών καταστημάτων τροφίμων, ώστε να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια στα βασικά είδη ● καθολική παιδική μέριμνα για παιδιά ηλικίας από έξι εβδομάδων έως πέντε ετών, κ.α.

 

 

Τους έστησε παγίδα στον Άγνωστο Στρατιώτη κι έπεσε ο ίδιος μέσα!..

 

Όταν ο εξουσιομανής πρωθυπουργός επιχειρεί να παγιδεύσει τον «φιλόδοξο δελφίνο» Νίκο Δένδια και κάποιους ακόμα πολιτικούς  αντιπάλους του, κι αντ’ αυτού τους δίνει πόντους

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ενώ η  κυβερνητική φθορά συνεχίζεται ακάθεκτη, ο πρωθυπουργός σφυρίζει αδιάφορα… «Το μόνο που βλέπει ο πρόεδρος στις δημοσκοπήσεις είναι το προβάδισμά του από το δεύτερο κόμμα», σχολίαζε τις προάλλες, στη «στενή» δημοσιογραφική του παρέα, γνωστός επικοινωνιακός σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Αν, όπως συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της δεύτερης κυβερνητικής του θητείας, το προβάδισμά του κόμματός του παραμένει σταθερό στις 10+/- μονάδες, δείχνει ικανοποιημένος», εξηγούσε στους διαπορούντες πρώην συναδέλφους του…

Εντάξει, δείχνει ικανοποιημένος, παρ’ όλο που έχει χάσει το 50% τη εκλογικής του δύναμης (22% δίνουν κατά μέσον όρο στο κόμματου οι δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου), και επομένως το πλεονέκτημα της αυτοδυναμίας, γιατί ο αμέσως επόμενός του στην δημοσκοπική… λίστα εκλογιμότητας – ο βασικός του εκλογικός αντίπαλος, δηλαδή – είτε ονομάζεται Ανδρουλάκης, είτε Κωνσταντοπούλου, ακολουθεί σε… σταθερή απόσταση 10 μονάδων, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αλλά αυτή είναι μια δημοσκοπική αλήθεια, μια στιγμιαία, ούτως ή άλλως, μπορεί και στημένη στατιστική «αλήθεια» που, σε πραγματικό χρόνο – στην τρέχουσα πραγματικότητα, δηλαδή – να είναι, ή να αποδειχθεί πως δεν είναι, παρά ένα ψέμα… Δεν είναι;

Έτσι είναι, διότι έτσι φαίνεται, και έτσι ομολογείται, από πρόσωπα του κύκλου του, πως είναι: ο κ. Μητσοτάκης έχει συμβιβαστεί με την απώλεια της αυτοδυναμίας, λέει… Ότι έχει πεισθεί από τους δημοσκόπους συμβούλους του πως η πιθανότητα να την ανακτήσει, ακόμα και στον σίγουρο – με βάση την σημερινή κατάσταση των κομματικών πραγμάτων – Β’ εκλογικό γύρο, είναι μηδαμινή, λέει… Και ότι ποντάρει στην προσωρινή ανυπαρξία ικανού αντιπάλου – διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας, σκεπτόμενος ακόμα και τον, μέχρι πρότινος απεχθή γι’ αυτόν, σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης. Υπό την προεδρία του… φυσικά, προκειμένου να κερδίσει το «στοίχημα της τρίτης κυβερνητικής θητείας» και τα λάφυρά της, βεβαίως, βεβαίως…

Έτσι μάλιστα!.. Αν είναι έτσι, θέλω να πω (υπ’ αυτό το πρίσμα, όπως λέγαμε οι παλαιότεροι), δικαιολογείται το γεγονός ότι, ενώ η κυβερνητική φθορά συνεχίζεται ακάθεκτη, ο πρωθυπουργός σφυρίζει αδιάφορα… Και το σχόλιο του επικοινωνιακού του συμβούλου, επίσης,  ότι «το μόνο που βλέπει ο πρόεδρος στις δημοσκοπήσεις είναι το προβάδισμά του από το δεύτερο κόμμα», καθώς η σταθεροποίηση του προβαδίσματός του στις 10 μονάδες από τον σημερινό βασικό του εκλογικό αντίπαλό του δίνει ελπίδες… ό μη γένοιτο, να κερδίσει το στοίχημα της 3^ης τετραετίας.  

Υπ’ αυτό το πρίσμα, λέω εγώ τώρα, ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει να είναι παγιδευμένος στην αλαζονική εξουσιομανία του απ’ τη μια, κι απ’ την άλλη να στήνει επικοινωνιακές παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους. Όχι στους ελάσσονες, βέβαια, της υπαρκτής – ανύπαρκτης και, ως εκ τούτου, ακίνδυνης για την κυριαρχία του  σημερινής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά για τους άλλους: εκείνους που, μέσα απ’ το δυστοπικό πολιτικό τοπίο που ο ίδιος δημιούργησε, αναδύονται εκτός και εντός του κόμματός του και, φαντασιακά ή όχι, απειλούν το δημοσκοπικό προβάδισμά του: Μαρία Καρυστιανού, Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς, Νίκος Δένδιας…          

Επικοινωνιακές παγίδες όπως αυτή του «Άγνωστου Στρατιώτη», με στόχευση την Μαρία Καρυστιανού και την «κινηματική πολιτική δυναμική» που αναπτύσσεται γύρω απ’ τον αγώνα της για ένα κράτος Δικαίου με ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, τον Αλέξη Τσίπρα που, στο πλαίσιο της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική κινείται παράλληλα σ’ αυτή την «κινηματική δυναμική». Κυρίως, όμως, η παγίδα του «Άγνωστου  Στρατιώτη» στόχευε τον μεγάλο εσωκομματικό του αντίπαλο, τον επικρατέστερο δελφίνο της μετά Μητσοτάκη εποχής,  Νίκο Δένδια: αναθέτοντας στον υπουργό Εθνικής Άμυνας την ευθύνη του χώρου που έχει μετατραπεί σε τόπο λαϊκής διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να κινηθεί δεξιότερα απ’ αυτόν –  αλλά και από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος νωρίτερα είχε υποστηρίξει το αίτημα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι – προκειμένου να στριμώξει και να εκθέσει στα μάτια των συντηρητικών ψηφοφόρων τον απειλητικό για την εσωκομματική κυριαρχία του, αλλά και το δημοσκοπικό… προβάδισμά του, «φιλόδοξο δελφίνο»!...

Τα κατάφερε; Ούτε καν… Αντιθέτως, σύμφωνα με τους αναλυτές, τους δημοσκόπους και την κοινή λογική, αυτό που πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης, είναι η ενίσχυση της προσωπικής στρατηγικής του μεγάλου εσωκομματικού αντιπάλου, του… «φιλόδοξου δελφίνου»: ο Νίκος Δένδιας, με την διαφοροποίησή του απ’ τον κ. Μητσοτάκη στο θέμα – παγίδα του Άγνωστου  Στρατιώτη», κέρδισε πόντους  και εσωκομματικά, και δημοσκοπικά, και όσον αφορά τη σχέση του με κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα οποία ως γνωστόν, τον επαίνεσαν για τη στάση του,  ξεχωρίζοντάς τον ως προτιμότερο συνομιλητή, απ’ τον πρωθυπουργό…

Έναν παγιδευμένο στην αλαζονική εξουσιομανία του πρωθυπουργό, που στήνει παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους και πέφτει ο ίδιος μέσα.

Η Αριστερά σήμερα και το «ταυτοτικό» εύρημα του νέου κόμματος Τσίπρα…

Η διαφαινόμενη στρατηγική μετατόπιση του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον «Δημοκρατικό καπιταλισμό» συνιστά ρήξη  με την Αριστερά. Αλλά τι είναι «Αριστερά» σήμερα;

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Δεν είναι Αριστερά ο Τσίπρας» είπε ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς, Αλέκος Αλαβάνος, σχολιάζοντας σε τηλεοπτικό δίκτυο την πολιτική επικαιρότητα των ημερών. Λες και η Αριστερά – αυτό που αποκαλούμε «Αριστερά» σήμερα, εν πάση περιπτώσει – προσωποποιείται. Λες και αυτό που λέμε «Αριστερά» είναι κάτι που, στο παρελθόν, ορίστηκε απ’ τον ίδιο, κι έκτοτε ισχύει ο ορισμός του στο διηνεκές, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου…

«Και τι είναι Αριστερά σήμερα»;», θα ρωτούσε ο καλός δημοσιογράφος τον κ. Αλαβάνο, δραττόμενος της ευκαιρίας. Κι αμέσως μετά, «Αν όχι ο Τσίπρας, ποιος από τους έξι – ζωή… να ‘χουν – προέδρους των κομμάτων της λεγόμενης «κεντροαριστερής» αντιπολίτευσης (Ανδρουλάκης, Κωνσταντοπούλου, Φάμελλος, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Χαρίτσης, με… δημοσκοπική σειρά) είναι… Αριστερά;», θα ρωτούσε∙ με την ελπίδα, αν μη τι άλλο, να αλιεύσει… εμπορεύσιμο δημοσιογραφικό υλικό…  

«Αστεία πράγματα» θα μου πείτε: στην πρώτη ερώτηση («και τι είναι Αριστερά σήμερα;»), κανένας σύγχρονος, νυν ή τέως, ηγέτης κοινοβουλευτικού κόμματος της Αριστεράς με εξουσιαστικές – κυβερνητικές βλέψεις δεν θα απαντούσε με σαφήνεια. Και αυτό, διότι η απάντησή του θα ‘πρεπε να είναι πολιτικά και, κυρίως, κυβερνητικά βιώσιμη, εντός του ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού συστήματος –  εντός του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, εν γένει – και ταυτόχρονα συμβατή με τις ιδέες και της αρχές της παραδοσιακής,   μετά – κομμουνιστικής Αριστεράς. Τις οποίες οι πέντε – ζωή να ‘χουν – πρόεδροι των σημερινών κομμάτων της λεγόμενης «αριστερής αντιπολίτευσης» (Κωνσταντοπούλου, Φάμελλος, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Χαρίτσης) υποδύονται ότι εκφράζουν και υπηρετούν.

Το ίδιο, φυσικά, κι ακόμα περισσότερο ίσως, ισχύει και για τον επιστρέφοντα δυνητικό αρχηγό νέου κόμματος με εξουσιαστικές βλέψεις Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, ενώ απ’ τη μια εξακολουθεί να υποδύεται το… ηθικό πλεονέκτημα της σύγχρονης Αριστεράς ρητορεύοντας ότι «αριστερές πολιτικές είναι αυτές που αλλάζουν μια χώρα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευημερίας των πολλών», από την άλλη μας καλεί να αγωνιστούμε… όχι για έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό αλλά… «για έναν δημοκρατικό καπιταλισμό»!..

«Εμπρός για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», θα σάρκαζε ο αξέχαστος Λεωνίδας Κύρκος, αυτό το… έσχατο στρατηγικό εύρημα (σ. σ: τον «δημοκρατικό καπιταλισμό») του επιστρέφοντος, με… κυβερνητική φόρα, στο πολιτικό προσκήνιο Αλέξη Τσίπρα. Με φυσική συνέπεια το εν λόγω εύρημα να προσλαμβάνεται απ’ τους αναλυτές και ως «η μόνη στρατηγικού (επομένως ταυτοτικού, φυσιογνωμικού) χαρακτήρα αναφορά για το πολιτικό εγχείρημα (σ. σ: το νέο κόμμα δηλαδή) που προετοιμάζει»...  

Σε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του για τον όρο «δημοκρατικός καπιταλισμός» στην Εφημερίδα των Συντακτών, o Πάνος Κοσμάς μας ενημερώνει ότι «ο όρος δεν είναι προφανώς έμπνευση του Αλέξη Τσίπρα – άλλοι τον επανεισήγαγαν πριν από αυτόν»….  «Δεν είναι επίσης ένας νέος όρος», προσθέτει, «καθώς έχει και παλαιότερη… σταδιοδρομία: Ως όρος υπήρχε από τις αρχές του 20ού αιώνα, απέκτησε όμως διεθνή εμβέλεια στη διεθνή ιδεολογική διαπάλη όταν διανοητές του φιλελεύθερου καπιταλισμού βρήκαν ευήκοα ώτα σε πολιτικούς κύκλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού κατά την ύστερη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου»…

Στη συνέχεια, ο Π.Κ. μας πληροφορεί μεταξύ άλλων ότι σύμφωνα με τους βασικούς εκφραστές του, «τα τρία βασικά συστατικά του “δημοκρατικού καπιταλισμού” είναι η ελεύθερη οικονομία της αγοράς, η πολιτική δημοκρατία, και η ηθική-πολιτισμική τάξη βασισμένη στην ελευθερία και την ευθύνη», και ότι «στην πρόσφατη επανεμφάνισή του, ο όρος χρησιμοποιείται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς σε κριτικές προς τον Τραμπ και τις πολιτικές του»…

Εκτιμά, τέλος, ότι στις συστημικές οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες του παρόντος «ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι αυταπάτη» (σ. σ: «μια ακόμα αυταπάτη του Τσίπρα;», διερωτάται ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο) και ότι «η στρατηγική μετατόπιση σε αυτόν τον στόχο συνιστά ρήξη με την Αριστερά»…

«Και τι είναι Αριστερά σήμερα;», επανέρχεται αμείλικτο το αρχικό μας ερώτημα: «Αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της», υποστηρίζει ο Ζακ Ζυλιάρ* στο βιβλίο του «Οι Αριστερές στη Γαλλία». Και, αν συμφωνήσουμε μ’ αυτόν τον «αφ’ ορισμό» (προσωπικά, συμφωνώ απολύτως), αυτή τη στιγμή οφείλουμε να θεωρήσουμε ως… τέτοια   (σ.σ.: ως Αριστερά) τον κατακερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ και τους πέντε – ζωή να ‘χουν – πρόεδρους των πέντε κομμάτων της (Κωνσταντοπούλου, Φάμελλος, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Χαρίτσης) που υποδύονται ότι την εκφράζουν και την υπηρετούν.

Αν εσείς τώρα θέλετε να προσθέσετε σ’ αυτούς και τον επιστρέφοντα Τσίπρα του… «Δημοκρατικού καπιταλισμού», καμιά αντίρρηση: Δημοκρατικό σας δικαίωμα…

Το αποκρουστικό σόου των «Trump & Bibi» για την γενοκτόνο συμφωνία της Γάζας…

Μια θλιβερή παράσταση ηγετικής κενοδοξίας των σχεδιαστών  της γενοκτονίας, με θεατές – χειροκροτητές τους Ευρωπαίους ηγέτες που την επέτρεψαν και την υποστήριξαν

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Εβδομάδα πανηγυρικών επιδείξεων της διεθνούς ηγετικής κενοδοξίας και της πολιτικής ασυνειδησίας που κατατρύχει τους δυτικούς ηγέτες των καιρών μας θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η εβδομάδα που πέρασε. Επικεντρωμένη ειδησεογραφικά, καθώς ήταν, στη συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον Ισραηλινό ομόλογό του στην Κνέσετ (σ. σ: στο κοινοβούλιο του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ) για την παρουσίαση και την επικύρωση της «Ειρηνευτικής Συμφωνίας Τραμπ για τη Γάζα». Και στην ακόλουθη Σύνοδο κορυφής στο Σαρμ ελ-Σέιχ∙ όπου, ανάμεσα στους ανατολικούς τζουτζέδες των Τράμπ - Νετανιάχου, οι επίλεκτοι (σ. σ: προφανώς ως οι πιο… fan τους) Ευρωπαίοι ηγέτες – προσκεκλημένοι τους (Γαλλία: Εμανουέλ Μακρόν, Γερμανία: Φρίντριχ Μερτς, Βρετανία: Κιρ Στάρμερ, Ιταλία: Τζόρτζια Μελόνι, Ισπανία: Πέδρο Σάντσεθ, Ελλάδα: Κυριάκος Μητσοτάκης, Ουγγαρία: Βίκτορ Όρμπαν) ευλόγησαν με την υπογραφή τους την γενοκτόνο συμφωνία… εκεχειρίας.    

Το όλο σκηνικό ήταν ακραία κωμικοτραγικό - μια απογοητευτικά θλιβερή εκδοχή παράστασης του Μάπετ Σόου. Όπου οι γέρικες μουτσούνες των δραστών της γενοκτονίας στη Γάζα παρουσιάζονταν να πανηγυρίζουν ως σωτήρες της (● Μάπετ Τραμπ: «Έιιι, Μπίμπι, θα μας θυμούνται για πολλά χρόνια,  αγάπη μου, οκτώ πολέμους τακτοποίησα σε οκτώ μήνες!..» / ● Μάπετ Μπίμπι: «Είσαι ο Θεός μας, πρόεδρε, μας έφερες πίσω τις Συμφωνίες του Αβραάμ!.. Δεν αξίζει κανείς περισσότερο από εσένα το Νόμπελ Ειρήνης!...»), ενώ οι μαριονέτες τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που επέτρεψαν και υποστήριξαν αυτή τη σφαγή, χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την παράσταση των σφαγέων που παίζουν τους σωτήρες… Τις ώρες που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» –  σε μια ερημιά!..  Έναν απέραντο, αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…

Έτσι, σαν «μια ερημιά ισοπεδωμένη στον ορίζοντα από βόμβες και μετά από μπουλντόζες», όπου «ακόμη και το φως του ήλιου φαίνεται διαφορετικό και απόκοσμο…», περιγράφει η αρθρογράφος του Guardian, Νεσρίν Μάλικ, τον τόπο που αντικρύζουν οι επιστρέφοντες Παλαιστίνιοι στην πόλη της Γάζας. Και εξηγεί πως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το φως ήταν «τόσο διαφορετικό – τόσο απόκοσμο», μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ήταν επειδή δεν υπήρχαν δομές, κτήρια, κτίσματα, για να το φιλτράρουν: «Ούτε σκιά, ούτε σκιές. Ένα σπίτι στο οποίο επιστρέφεις είναι απλώς ένα οικόπεδο για να στήσεις μια άλλη σκηνή και να περιμένεις βοήθεια. Αλλά αυτή τη φορά, με μικρότερο κίνδυνο να σε βομβαρδίσουν στον ύπνο σου…»

Η Νεσρίν Μάλικ γίνεται συγκλονιστικά ενσυναισθητική, καθώς προσεγγίζει την ψυχοσωματική ανθρωπογεωγραφία των επιστρεφόντων στον τόπο της γενοκτονίας Παλαιστινίων: «Οι άνθρωποι στη Γάζα έχουν απελευθερωθεί από τον φόβο του θανάτου, αλλά τι γίνεται με τη ζωή που αντιμετωπίζουν τώρα; Τι γίνεται με τις χιλιάδες ορφανά και τα τραυματισμένα ή ακρωτηριασμένα παιδιά χωρίς επιζώσες οικογένειες; Δεν είναι μόνο η υποδομή μεγάλων τμημάτων της Γάζας που έχει καταστραφεί, είναι και ο κοινωνικός ιστός. Οικογενειακές γενεαλογίες δύο, τριών, τεσσάρων γενεών έχουν εξαφανιστεί»…

Και συνεχίζει: Τι γίνεται με τις χιλιάδες γονείς που έχουν θάψει τα παιδιά τους; Και με όλους εκείνους που έχουν περισυλλέξει τα μέλη των αγαπημένων τους προσώπων; Πώς να αρχίσουν να σκέφτονται την αντιμετώπιση ενός τέτοιου μαζικού τραύματος όταν δεν υπάρχει καν μια στέγη για να συγκεντρωθούν κάτω από αυτήν;

Κι ύστερα: Ρώτησα έναν άνδρα από τη Γάζα για τον αδελφό του, ο οποίος είχε χάσει όλα τα παιδιά του και τη σύζυγό του σε ένα χτύπημα. Πού είναι τώρα;»: «Απλώς περπατάει συνεχώς τριγύρω, κυκλώνοντας τα ερείπια του τόπου όπου πέθαναν», μου απάντησε… Χαμένοι»…

«Αντιπολεμικές συναισθηματικές εκρήξεις», θα μου πείτε, αλλά τέτοια γεγονότα είναι σημαντικό να μην συνοψίζονται σε στατιστικές, να μην καταλογίζονται απλώς ως «το κόστος του πολέμου». Ναι, η γενοκτονία  πρέπει να τερματιστεί, αλλά οι όροι με τους οποίους τερματίζεται και στους οποίους βασίζεται «η πορεία προς την ειρήνευση και την ανοικοδόμηση» είναι κρίσιμοι: τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί δεν μπορούν να αποκατασταθούν, ούτε καν να αποτραπεί η επανάληψή τους, εάν οι συνθήκες που επέτρεψαν στους δράστες να τα διαπράξουν συνεχιστούν…

Και θα συνεχιστούν, κανένας οιωνός περί του αντιθέτου, δεν είναι ορατός στον διεθνή ορίζοντα… Ο θεσμοθετημένος δυτικός ουμανισμός –  οι διεθνείς οργανισμοί που τον εξέφραζαν και τον εφάρμοζαν στον 20^ο αιώνα – χρεοκόπησε προ πολλού. Σήμερα, χθες, προχθές, απόλυτα κυνικοί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης,  επέτρεψαν και υποστήριξαν την γενοκτονία (σ. σ: το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ που προέβλεπε την – εκκαθαρισμένη από Παλαιστινίους – κατοχή, οικοπεδοποίηση και εκμετάλλευση ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας δηλαδή, το οποίο, ειρήσθω εν… παρόδω, είχε θέσει ως προαπαιτούμενο για «τον τερματισμό του πολέμου» ο σφαγέας Νετανιάχου) χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την χυδαία παράσταση του δίδυμου των σφαγέων που έπαιζαν τους… σωτήρες – ειρηνοποιούς στη Σύνοδο του Σαρμ ελ-Σέιχ…

Όλα αυτά τις στιγμές, τις ώρες, τις μέρες, που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» –  μια ερημιά!..  Έναν απέραντο αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…    

Το βιβλίο του Τσίπρα, ως προπομπός ενός αμφίβολου ηγετικού μέλλοντος

Ωστόσο, όπως γράφουν κάποιοι, θα το χρησιμοποιήσει ως μέσον για να επανασυνδεθεί με τη λαϊκή πλειοψηφία και να φτιάξει νέο κόμμα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Λέγεται και γράφεται ότι, με την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας «επισημοποίησε την έναρξη των διαδικασιών για τη νέα συνάντησή του με τη λαϊκή πλειοψηφία (sic) και τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ικανού να ηγηθεί της αντιπολίτευσης». Και ότι θα επιχειρήσει να… ξανασυναντηθεί με την κοινωνία – «να επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί μαζί της», γράφουν άλλοι – «ταξιδεύοντας σ’ όλη τη χώρα με το βιβλίο του στο χέρι»!..  

Αυτό το τελευταίο, ως εικόνα (ο Τσίπρας να περιοδεύει από χωρίου εις χωρίον παρουσιάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε ο ίδιος για τον εαυτό του), μου προκάλεσε τον γέλωτα, καθώς μου θύμισε δυο – τρείς ρομαντικούς αριστερούς φίλους και συναγωνιστές μου απ’ τα παλιά, που είχαν το ματαιόδοξο κόλλημα να γράφουν κάθε τόσο ένα βιβλίο, να το εκδίδουνε σε φίλιους εκδότες και, κρατώντας το υπό μάλης, να παίρνουν σβάρνα τα εγχώρια βιβλιοπωλεία, να το… προμοτάρουν.

Εντάξει, δεν συμβαίνει το ίδιο… ακριβώς με τον Τσίπρα. Το δικό του βιβλίο, με το οποίο – όπως λέγεται και γράφεται από κοντινούς του αρθρογράφους – θα επιχειρήσει να επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, «έχει χαρακτήρα προσωπικού απολογισμού, εξιστορεί τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019,  αλλά και προγραμματικού για το μέλλον, και γράφτηκε με αυτοκριτική διάθεση»!..

Τουτέστιν, ποιος κοροϊδεύει ποιόν!.. Γιατί, αν είναι έτσι, μιλάμε για το πλέον βαρετό και άχρηστο βιβλίο της χρονιάς: «Το βιβλίο του Τσίπρα έχει χαρακτήρα προσωπικού απολογισμού», λέει, σε μια εποχή που ο προσωπικός απολογισμός του συγγραφέα κείται ανάγλυφος – δυό χρόνια τώρα – γύρω μας κι εντός μας, ως τόπος μιας αβίωτης πολιτικής τοξικότητας….  Μια σύνθεση διαρκώς αποσυντιθέμενων περιτριμμάτων της πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς, που μας καταθλίβει… 

«Το βιβλίο του Τσίπρα εξιστορεί τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019», λένε. Και λένε πως τα… εξιστορεί σ’ εμάς (τους 2.245.978 δημοκρατικούς Έλληνες που τον ψήφισαν το 2015 και στους οποίους απευθύνεται, κυρίως, το βιβλίο του, εννοώ), που γράψαμε με τα χεράκια μας την ιστορία της περιόδου 2015 -2019 και, εκόντες – άκοντες, βιώσαμε αδιαμαρτύρητα «τα επίμαχα γεγονότα» που εκείνος «στο βιβλίο του εξιστορεί», με τον τρόπο που «εκείνος τα βίωσε»…  

Ούτε καν: Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται, ομολόγησε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και εμείς, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, όσον αφορά «τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019», ο Τσίπρας έκανε πράγματα που δεν λέγονται και, πολύ περισσότερο, δεν γράφονται. Ειδικά απ’ τον ίδιο, και ειδικότερα σε μια πολιτική αυτοβιογραφία, μέσω της οποίας σκοπεύει να…  «επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί με τη λαϊκή πλειοψηφία για να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό φορέα, ικανό να ηγηθεί της αντιπολίτευσης» όπως λέγεται και γράφεται από κοντινούς του αρθρογράφους.

Ωστόσο, «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική», έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, και ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας ελάχιστα εξαιρείται απ’ αυτόν τον ιστορικά τεκμηριωμένο φιλοσοφικό κανόνα: «Το βιβλίο του γράφτηκε με αυτοκριτική διάθεση», λένε οι κοντινοί του αρθρογράφοι – αυτό τους είπε ο ίδιος ή άνθρωποι του περιβάλλοντός του, προφανώς – μα είμαι σίγουρος, δεν θα λέει κουβέντα για τους απίστευτα ντροπιαστικούς, για την «πρώτη φορά Αριστερά»,  χειρισμούς του, σε κομβικά κυβερνητικά ζητήματα. Όπως η σταλινικού τύπου διαχείριση του καθεστώτος λειτουργίας των ιδιωτικών τηλεοπτικών Μέσων και της (μετά Λάμπη Ταγματάρχη) Δημόσιας τηλεόρασης, ας πούμε…

Κι ακόμα, τις μικρές ή μεγαλύτερες γκάφες του ιδίου και του οικονομικού επιτελείου του στη φάση των μνημονιακών  διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους, τις διαχειριστικές (πότε αριστερίστικες – πότε δεξιόστροφες) κυβερνητικές αστοχίες του στις κοινωνικές παροχές, στον τομέα της Δικαιοσύνης, στα εργασιακά – συνταξιοδοτικά του Κατρούγκαλου, στην αντιμετώπιση της μεσαίας τάξης, κλπ., κλπ. Τέλος, δεν θα αποκαλύψει ούτε ίχνη της πραγματικής αλήθειας για το χειρισμό στο σκάνδαλο NOVARTIS και την εμπλοκή πολιτικών προσώπων σ’ αυτό, και βέβαια δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν κατάργησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Εξάλλου, δεν θα κάνει αυτοκριτική, υποθέτω, για τις τραγικές ηγετικές του αδυναμίες, κατά τη διάρκεια της 15ετούς προεδρικής του θητείας: Όταν ολιγωρούσε ισορροπώντας αποδεχόμενος την άρνηση της αυτοδιάλυσης μιας σειράς συνιστωσών, όταν έκανε εξόφθαλμα λανθασμένες –έως και αυτοκαταστροφικές – επιλογές πολιτικού και κυβερνητικού προσωπικού, όταν (στο επίπεδο της κυβέρνησης, τουλάχιστον) δεν έστερξε να επιβληθεί ως κανονικός πρωθυπουργός, ως φυσικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, έστω (που ήταν, κι ας μην το έδειξε ποτέ), και να τιθασεύσει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) στελέχη  ή και υπουργούς ακόμα, «ασυνεπών» ή και… «συνεπών» μειοψηφιών που υπονόμευαν τον ίδιο και το κόμμα του, και όταν στη μεγάλη φουρτούνα του '23, καπετάνιος ών ακόμα, μεσοπέλαγα εγκατέλειψε το σκάφος. Και οι υπαξιωματικοί του (με τη συμβολή του, όπως λένε κάποιοι) το έριξαν στα βράχια και… επνίγη.   

Μα αν είναι έτσι, το βιβλίο του Τσίπρα περισσότερο σαν προπομπός ενός αμφίβολου ηγετικού μέλλοντος θα μοιάζει, παρά ως μέσο επανασύστασης και επανασύνδεσης του με τη λαϊκή πλειοψηφία «για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ικανού να ηγηθεί της αντιπολίτευσης», όπως λέγεται και γράφεται από τους κοντινούς του αρθρογράφους.

Η άδολη πολιτική αλήθεια που κυκλώνει και στοιχειώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη

 

Η πολιτική δυναμική της Μαρίας Καρυστιανού, το δημοσκοπικό 25% που την πλαισιώνει και το 70% των αγανακτισμένων με την κυβερνητική διαφθορά και ανεπάρκεια Ελλήνων

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Να δώσουν τη… «μάχη για την αλήθεια κόντρα στην ψευδολογία της αντιπολίτευσης» ζήτησε ο πρωθυπουργός από τα μέλη της κυβέρνησής του την περασμένη Τρίτη, στο πλαίσιο της ομιλίας του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Αλλά, αντιπολίτευση δεν υπάρχει –ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν, σε απεγνωσμένες ασκήσεις υπαρξιακής επιβίωσης αναλίσκεται– το αυθόρμητο κίνημα των αγανακτισμένων κατά του ιδίου και της κυβέρνησής του Ελλήνων είναι  αυτό που, προφανώς, κατονομάζει ως «ψευδολόγο αντιπολίτευση» ο κ. Μητσοτάκης: αυτόν τον περίφημο πυρήνα του 25% εννοώ που, όπως αποκάλυψαν οι δημοσκοπήσεις, συσπειρώνεται γύρω απ’ την πιο άδολη δημόσια πολιτική αλήθεια των καιρών μας, την «Μητέρα των Τεμπών» Μαρία Καρυστιανού. 

Εναντίον αυτής της… «ψευδολόγου» αλήθειας» (της πιο άδολης δημόσιας πολιτικής αλήθειας των καιρών μας που εκφράζει η κ. Καρυστιανού και το 25% των Ελλήνων που την πλαισιώνει) αναμένεται να πολλαπλασιάσει τις μάχες της η «Ομάδα Αλήθειας» της ΝΔ – που δεν είναι παρά ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης και τα διαδικτυακά κυβερνητικά και παρακυβερνητικά του χέρια – καθώς, όπως είπε στο Υπουργικό Συμβούλιο, «Η συγκυρία γίνεται ολοένα και πιο τοξική. Πρέπει να διαψεύδουμε άμεσα τα fake news και να αναδεικνύουμε τη δική μας προσπάθεια». Που πάει να πει, «Η δυναμική τους γίνεται όλο και πιο απειλητική. Πρέπει να διαψεύδουμε άμεσα τις καταγγελίες τους με τα δικά μας fake news».   

Πράγματι, η δυναμική αυτού του 25%, αυτής της «ψευδολόγου» για τον κ. Μητσοτάκη – «άδολης» για την πραγματικότητα εκεί έξω, πολιτικής αλήθειας, γίνεται όλο και πιο απειλητική για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, καθώς εκφράζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας – τη συντριπτική της πλειοψηφία του 70%, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της ALCO – τα οποία καταλογίζουν ανοιχτά στον κ. Μητσοτάκη και στην κυβέρνησή του διαφθορά, ανεντιμότητα, συγκαλύψεις, ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα: «Το 70% των ερωτηθέντων υποστηρίζει ότι η ‘διαφθορά» εκφράζει το κυβερνητικό έργο, το 74% ότι η ‘συγκάλυψη’ ταιριάζει περισσότερο στην κυβέρνηση σε σχέση με τη ‘διαφάνεια’, το 69% ότι το έργο της Κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, ενώ το 71% δηλώνει ανικανοποίητο από τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό και το 62% ότι δεν είναι ικανοποιημένο από την εξωτερική πολιτική της χώρας.

«Η διαφθορά σκοτώνει και αυτό συνέβη και στα Τέμπη», είπε προχθές η Ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι, αναφερόμενη στα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα που ερευνά και συγκλονίζουν την Ελληνική κοινωνία: «Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι το ακρωνύμιο της διαπλοκής, της διαφθοράς και του νεποτισμού», προσέθεσε. Και  αποδίδοντας σαφέστατη μομφή προς την πολιτική εξουσία της χώρας για το πρωτοφανές σκάνδαλο, αποφάνθηκε ότι οι «Εγκληματίες έκλεβαν ευρωπαϊκά λεφτά με αρωγή κρατικών λειτουργών»… «ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (σ. σ: άρθρο 86) ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΕΥΝΩΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ»  κατέληξε, ως φωνή βοώντος εν τη (πολιτική) ερήμω… 

Για την θεσμική πολιτική έρημο της χώρας μιλάω. Με την συμπολίτευση να τηρεί σιγή ιχθύος – κάτι μικρές Δενδιακές εσωκομματικές αναταράξεις… δελφινικού τύπου μόνο – και την αντιπολίτευση να αρκείται στον ανέξοδο και κλισεδιάρικο, παραδοσιακό της, καταγγελτικό ακτιβισμό. Και να οργανώνει ημερίδες… ενότητας των «μικρών προοδευτικών κομμάτων» σε άγονα Ινστιτούτα, να συγγράφει αυτοβιογραφίες με τα κατορθώματά της, και να μετράει με αγωνία τις… μονάδες της (αν είναι πάνω ή κάτω απ’ το όριο του 3%) στις μυστικές εβδομαδιαίες δημοσκοπήσεις... 

Με μόνη – άδηλη μεν, δυνητική δε – αντιπολιτευόμενη εκπρόσωπο της πλειονότητας των Ελλήνων, την εκπρόσωπο  της πλέον άδολης δημόσιας πολιτικής αλήθειας των καιρών μας: Της «Μητέρας των Τεμπών» Μαρίας Καρυστιανού!.. Να δηλώνει, «Αισθάνθηκα ντροπή που έρχεται μία Ευρωπαία αξιωματούχος να μας πει ότι η χώρα μας προστατεύει το έγκλημα, το οποίο τελείται από πολιτικούς», εκφράζοντας όχι μόνο το 25% των ακολούθων της – αυτών που, δημοσκοπικά, την πλαισιώνει –  αλλά θαρρώ και τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία της χώρας!..          

Αυτή είναι η κοινωνική κατάσταση των πραγμάτων εκεί έξω, ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης κοροϊδεύει τον εαυτό του και το υπουργικό του Συμβούλιο ξορκίζοντας την συντριπτικά απειλητική λαϊκή οργή με ρητορικές αυταπάτες του τύπου. «Ας μη μας παρασύρουν οι εντυπώσεις. Οι Έλληνες που ακούνε και σκέφτονται (σ.σ.: το 15 – 20% της πελατείας που του απέμεινε, σαν να λέει ) είναι… περισσότεροι από εκείνους που ξέρουν να φωνάζουν (σ.σ.: από το 70% της αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, δηλαδή)…

Εντάξει, διόλου δύσκολο δεν είναι. Ελέω ανύπαρκτης κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης κι ανύπαρκτης, επίσης, δημοσιογραφικής αλήθειας, ό,τι θέλει λέει, κι ό,τι θέλει κάνει ο… πρωθυπουργός μας.

 

 

 

Το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται «Τράμπ», το ελληνικό «Μητσοτάκης»

 

Ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ - Ούτε οι Έλληνες από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

«Αν το παγκόσμιο πρόβλημα ονομάζεται Ντόναλντ Τράμπ, το ελληνικό πρόβλημα ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης». Αυτός ήταν ο ενδόμυχος συνειρμός μου όταν, την περασμένη Τετάρτη, μελετούσα τα δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου (ρεπορτάζ, αναλύσεις, γνώμες) που εστίαζαν στην 80ή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και στα δρώμενα γύρω της και εντός της, με κεντρικό σημείο αναφοράς την γενοκτονία των Παλαιστινίων απ’ τη μια και την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους απ’ την άλλη.  Φυσικά, καμιά ποσοτική σχέση μεταξύ των δυο «προβλημάτων», ο συνειρμικός συσχετισμός μεταξύ των δυό ακραία ανισόβαρων προβληματικών ηγετών είναι προφανώς ποιοτικός και έχει να κάνει με την παράλληλη (αλλά μη εφαπτόμενη αιτιολογικά) αντιπολιτική τους κοινωνιοπάθεια.  

     

«Η ομιλία του Τραμπ στον ΟΗΕ το καθιστά σαφές: ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την ηγεσία των ΗΠΑ», γράφει ο  διπλωματικός αναλυτής του Guardian, Πάτρικ Γουίντουρ, σχολιάζοντας τον απίστευτο χλευασμό των αξιών του Διεθνούς Ειρηνευτικού Οργανισμού που εξαπέλυσε ο Αμερικάνος πρόεδρος από το βήμα της 80ής του Συνέλευσης. Και εξηγεί: Πριν από την ανεκδιήγητη 58λεπτη ομιλία του Τραμπ σχετικά με τις υποτιθέμενες απειλές που θέτουν τα ανοιχτά σύνορα, ο νόμος της σαρία, οι αποτυχίες του ΟΗΕ και η «κλιματική απάτη» , οι υποστηρικτές των αξιών του ΟΗΕ γνώριζαν ήδη ότι αντιμετώπιζαν μια πρόκληση. Τώρα συνειδητοποιούν τον βαθμό στον οποίο η παγκόσμια υπερδύναμη φαίνεται αποφασισμένη να καταστρέψει όλα όσα πιστεύουν…

 

«Είναι τέτοια η αντικοινωνική δυναμική που ασκεί ο Ντόναλντ Τραμπ και η αμερικανική οικονομία, που η πολιτική των άλλων 192 χωρών που αποτελούν τα Ηνωμένα Έθνη περιορίζεται ραγδαία σε μια μακρά συζήτηση σχετικά με το «πώς να συντονιστούμε και να αμφισβητήσουμε αυτή την ολοένα και πιο σκοτεινή και παράξενη προεδρία», καταλήγει ο διπλωματικός αναλυτής του Guardian, σε μια αρκετά αισιόδοξη για τα… χρηστά πολιτικά ήθη της διεθνούς ηγεσίας, εκτίμηση.

 

Μια εκτίμηση που, δυστυχώς, αμφισβητείται από 52 εκ των 192 ηγετών των χωρών – μελών του ΟΗΕ, που αρνούνται (ως σήμερα τουλάχιστον) να αναγνωρίσουν το Κράτος της Παλαιστίνης, ταυτιζόμενοι με τον σφαγέα Παλαιστινίων αμάχων Ισραηλινό Πρόεδρο  Νετανιάχου, και αυτοχρηζόμενοι (ντε φάκτο) ηθικοί συνεργοί του στην επιχείρηση εθνοκάθαρσης της Γάζας: με πρώτο και… καλύτερο ανάμεσά τους (τι ντροπή!..) τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος, αν εξαιρέσει κανείς την επιπέδου… «Παρνασσού» χτεσινοβραδινή ομιλία του («είμαστε στρατηγικοί εταίροι με το Ισραήλ, αλλά αν συνεχίσει έτσι, θα απομακρύνει τους φίλους του» μπλα, μπλα, μπλα…)  στην ξεθυμασμένη πια Συνέλευση του ΟΗΕ, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση: πήγε, είδε και απήλθε!..

 

Η παρουσία – απουσία Μητσοτάκη στον ΟΗΕ καθιστά σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να περιμένει τίποτα από την κυβερνητική ηγεσία της χώρας: η κοινωνία φλέγεται, και δεν είναι μόνο το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης για την άφατη κυβερνητική διαφθορά – τη διαπλοκή, τα απανωτά απίστευτα  σκάνδαλα, την κατεδάφιση των θεσμών, την άφαντη Δικαιοσύνη – που φουντώνει και, με αφορμή την απεγνωσμένη απεργία του «Πατέρα των Τεμπών» Πάνου Ρούτσι, γίνεται τσουνάμι που απειλεί να τον πνίξει… Είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει μετατραπεί σε έναν απ’ τους πιο στενούς φίλους του εξολοθρευτή Παλαιστινίων Νετανιάχου και έχει μετατρέψει την κυβέρνησή του στον πιο στενό σύμμαχο του Ισραήλ (στο ίδιο «κλαμπ» με τη Ιταλία της Μελόνι τοποθετούν τη χώρα μας οι διεθνείς αναλυτές) παραβιάζοντας τη γραμμή που ακολουθούσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, που έδιναν το μέγιστο διπλωματικό βάρος τους στις συμμαχίες με τον αραβικό κόσμο…

 

Στο μεταξύ, κι ενώ ο θάνατος πέφτει βροχή στην πόλη της Γάζας, η πείνα μαστίζει το βόρειο τμήμα της και το Ισραήλ έχει σκοτώσει μέχρι στιγμής περισσότερους από 65.000 Παλαιστίνιους οι περισσότεροι από τους οποίους ήσαν άμαχοι, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του (η χώρα μας, δηλαδή) αρνούνται να συμμετάσχουν στη συνεχιζόμενη – διεθνώς  συντονισμένη – αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους και επιμένουν να συντάσσονται με τις χώρες που μπλοκάρουν την επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην κυβέρνηση του σφαγέα Νετανιάχου. Κι αυτό, για εμάς τους Έλληνες, δεν είναι παρά μια δυσβάσταχτη καταισχύνη: η νέα, μα  απόλυτα ντροπιαστική, «εθνική μας  μοναξιά»…  

 

ΥΓ: Εντάξει, για το απίστευτο «άδειασμα» του Έλληνα πρωθυπουργού απ’ τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν δεν λέμε τίποτα. Απλά, ως… όφειλε (σ. σ: ως γνήσιος διπλωμάτης α λα Τούρκα, εννοώ) ο γείτονας  προτίμησε να στήσει τον «δικό μας». Και γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το πολυδιαφημισμένο από τα Μητσοτακικά εξαπτέρυγα του ελληνικού Τύπου διπλωματικό ραντεβού τους, έσπευσε… βραδέως να κλείσει κάτι ανοιχτά deal εξοπλισμών που είχε με τον φίλο του τον Τραμπ, ό και εγένετο: και αποχώρησε δηλώνοντας ικανοποιημένος.

 

Επιστροφή στο «Περάστε την πρώτη του μηνός», ελέω Μητσοτάκη!..

Με τη διαφορά πως σήμερα δεν υπάρχουν τεφτέρια, ούτε γραμμάτια, μόνο e-banking με μηδενικά υπόλοιπα υπάρχουν

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αθήνα, 1965: «Περάστε την πρώτη του μηνός», ήταν η φράση που άκουγε η νέα και ωραία εισπράκτορας οφειλών της περίφημης (ομότιτλης) ταινίας (Άννα Φόνσου) από το σύνολο των οφειλετών – πελατών της εταιρίας που εκπροσωπούσε, κάθε φορά που τους χτυπούσε την πόρτα για να εισπράξει την δόση του μήνα. Η ταινία, σε σενάριο του σπουδαίου ευθυμογράφου – σεναριογράφου, σκηνοθέτη και θεατράνθρωπου – της εποχής, Αλέκου Σακελάριου, έβγαζε πολύ γέλιο. Ωστόσο, δεν ήταν παρά ένα χρονογράφημα του οικογενειακού εισοδηματικού δράματος που βίωναν οι Έλληνες εργαζόμενοι στη φάση της δεύτερης μεταπολεμικής πολιτικοοικονομική κρίσης. Τότε που οι περισσότερες οικογένειες ζούσαν χρεωμένες ως τον λαιμό, γιατί ο μισθός δεν έφτανε να βγάλουν το μήνα, και ψώνιζαν με δόσεις και τεφτέρια. Και περίμεναν την πρώτη του επόμενου μηνός, μήπως και μπορέσουν να εξοφλήσουν καμιά δόση, κάνα γραμμάτιο.

Ακριβώς – ή περίπου – όπως σήμερα, δηλαδή, κι ας είναι το «σήμερα» 60 χρόνια μετά απ’ το τότε… Μόνη διαφορά ότι σήμερα δεν υπάρχουν ούτε τεφτέρια, ούτε γραμμάτια, μόνο τραπεζικοί λογαριασμοί και e-banking υπάρχουν. Και κάθε που φτάνει 10, 15, 20 του μηνός, άδεια πορτοφόλια και e-banking με μηδενικά υπόλοιπα: «Οι δύο στους τρεις πολίτες της Αττικής δεν βγάζουν τον μήνα», σύμφωνα με έρευνα της MRB για το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών: «Το 66% των ερωτώμενων δηλώνουν ότι το εισόδημα αρκεί για 3 από τις 4 εβδομάδες του μήνα, ενώ το 32,2% ότι αρκεί μόνο για τις 15  πρώτες ημέρες του μήνα…

«Χαίρω πολύ, Μήτσος», σχολίασε δηκτικά τα αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας ο συνάδελφος του εργατικού ρεπορτάζ Δ.Τ. όταν διάβασε το δελτίο Τύπου με τα στοιχεία των μετρήσεων που, πραγματικά, δεν λένε τίποτα νέο στον μέσο Έλληνα εργαζόμενο. Αφού, εδώ και δυό με δυόμισι χρόνια, βιώνει στο πετσί του την εφιαλτική εμπειρία «δεν βγαίνει ο μήνας». Και στο καπάκι εισπράττει τα ετήσια – ΔΕΘ κοροϊδιλίκια του Μητσοτάκη, με τις μούφα εξαγγελίες περί αυξήσεων και …μέτρων. Όπως τα φετινά, που στάθηκαν αφορμή για την έρευνα της MRB που συζητάμε, και καμιά δεκαριά ακόμα που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν αυτής, και… αποκάλυψαν, κατόπιν εορτής βεβαίως, πως «πάσχουμε από οικονομική ασφυξία», πως «δεν βγαίνει ο μήνας»… Και λένε απλά ότι «τα μέτρα της κυβέρνησης στη  ΔΕΘ 2025 ήτανε κάτω από τη βάση», γιατί…  ντρέπονται να πουν ότι δεν μάσησε η κοινωνία το σανό που, αντί για «μέτρα», μοίρασε φέτος ο Μητσοτάκης …

Στο μεταξύ, ακόμα και την τεχνητή νοημοσύνη αν ρωτήσεις, θα σου πει ότι ο λόγος που «δεν βγαίνει ο μήνας» είναι ότι ο κατώτατος μισθός που δίνει ο Μητσοτάκης (830 € μικτά ~ 710 € καθαρά) δεν φτάνει ούτε για το… νοίκι, πόσο μάλλον για μια αξιοπρεπή διαβίωση: «Η έννοια του “ιδανικού κατώτατου μισθού” για μια αξιοπρεπή διαβίωση βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα κόστους ζωής, όχι μόνο σε οικονομικούς δείκτες ή πολιτικές σκοπιμότητες», μου απάντησε σαν τον παλιό – καλό… Τσίπρα, όταν την ρώτησα «Ποιός θα ήταν  ο ιδανικός κατώτατος μισθός για μια αξιοπρεπή διαβίωση ενός νέου εργαζόμενου, με βάση τον αντικειμενικό μέσο όρο κόστους ζωής στην Ελλάδα του 2025».

Ύστερα, ο... φίλος μου ο ‘GPT’ (σ σ: της τεχνητής νοημοσύνης, μιλάμε) άρχισε να… σκέφτεται: «αξιοπρεπής διαβίωση» για ένα νέο εργαζόμενο (π.χ. 25–35 ετών), χωρίς παιδιά, που ζει μόνος ή συγκατοικεί, σημαίνει: Κάλυψη βασικών αναγκών (στέγαση, διατροφή, μεταφορές, ιατροφαρμακευτική κάλυψη), Κοινωνική συμμετοχή (ψυχαγωγία, πολιτισμός), Δυνατότητα αποταμίευσης / αντιμετώπισης έκτακτων εξόδων»… Και ακολούθως να αναλύει, εκτιμώντας το κόστος ζωής του 2025 (μέσες τιμές για αστικό περιβάλλον): ●Ενοίκιο (γκαρσονιέρα/1ΥΔ): 400–600 €. ●Λογαριασμοί (ρεύμα, νερό, ίντερνετ, κινητό): 100–150 €. ●Διατροφή (σούπερ μάρκετ + έξοδοι): 250–350 €. ●Μεταφορές: 50–80 €. ●Υγεία/ένδυση/άλλες ανάγκες: 100–150 €.

Τέλος, σαν καλός… πρωθυπουργός, ο φίλος μου ο ‘GPT’ συμπεραίνει ότι «το σύνολο των βασικών μηνιαίων εξόδων ενός νέου εργαζόμενου (π.χ. 25–35 ετών), χωρίς παιδιά, που ζει μόνος ή συγκατοικεί κυμαίνονται μεταξύ 900–1.300 €». Και ότι «για να καλυφθούν τα παραπάνω έξοδα και να μένει και ένα περιθώριο ασφάλειας (σ. σ: για να «βγαίνει ο μήνας», δηλαδή) ο ιδανικός καθαρός κατώτατος μισθός έπρεπε, σήμερα, να κυμαίνεται ανάμεσα στα 1.200 – 1.400 € καθαρά τον μήνα (περίπου 1.550 – 1.800 € μικτά)»… 

Σήμερα, μιλάμε, εν έτει 2025!  Κι ας είναι το «σήμερα», ελέω Μητσοτάκη, 60 χρόνια πριν, στην εποχή του «Περάστε την πρώτη του μηνός». Με τη διαφορά ότι σήμερα δεν υπάρχουν ούτε τεφτέρια, ούτε γραμμάτια. Μόνο άδεια πορτοφόλια και e-banking με μηδενικά υπόλοιπα υπάρχουν κάθε που φτάνει 10, 15, 20 του μηνός…

 

Ο «σανός» Μητσοτάκη, η «πυξίδα» Τσίπρα και το κόμμα της Μαρίας Καρυστιανού

Το εκπληκτικό 25% υπέρ Καρυστιανού στη δημοσκόπηση της Interview, σε σύγκριση με το 21,9 του Μητσοτάκη και το 13% του Τσίπρα, ως τροφή για σκέψεις

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στο προηγούμενο άρθρο μου, αναφερόμενος συγκριτικά στην επικοινωνιακή δυναμική των παράλληλων εμφανίσεων του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα προπαγανδιστικά πλατό της ΔΕΘ, εκτιμούσα εν κατακλείδι – αν θυμάστε – ότι, αν η ομιλία του δεύτερου στο συνέδριο του Economist περιοριζόταν σε μια ακόμα παρέμβαση «υψηλού προφίλ», θα μπορούσε να διευκολύνει τον πρώτο «να ανακτήσει έδαφος, κοροϊδεύοντας και πάλι (!!!) την κοινωνία με φούμαρα για θετικά οικονομικά μέτρα και παροχές»…

Ε, λοιπόν, όχι!..  Η κοινωνία δεν «μάσησε» αυτή τη φορά, ούτε τον σανό που μοίρασε ο πρώτος στο Βελλίδειο, ούτε τις πατριωτικές… πυξίδες που λανσάρισε ο δεύτερος στο συνέδριο του Economist. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Interview για την Political – την πρώτη που ήρθε στο φως της δημοσιότητας μετά τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ –  το 77% των ερωτηθέντων δηλώνουν λίγο ή καθόλου ευχαριστημένοι από τα μέτρα της κυβέρνησης της ΝΔ. Ταυτόχρονα, στο εμβόλιμο (σ. σ: επίκαιρο και παρεκβατικό σε βαθμό… τρολαρίσματος της υπαρκτής ηγετικής ανυδρίας) ερώτημα – challenge των δημοσκόπων, ένα υψηλό ποσοστό πολιτών που αγγίζει το 25%, δήλωσε ότι θα ψήφιζε το κόμμα της κ. Καρυστιανού, ενώ το πιθανό κόμμα Τσίπρα δήλωσε ότι θα ψήφιζε ένα ισχνό 13% και το κόμμα Σαμαρά, μόλις το 9% !.. 

Το περίεργο – έως και …ύποπτο για το επίπεδο νοημοσύνης τους – είναι ότι όλοι οι «άνθρωποι του προέδρου» (σ. σ: του επικοινωνιακού επιτελείου του, εννοώ) δεν έκρυβαν την έκπληξή τους απέναντι στις… χαμηλές πτήσεις των μετρήσεων που κατέγραφαν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας την αρνητική διάθεση των ερωτώμενων να… φάνε τον «σανό» που περιείχε το πρωθυπουργικό πακέτο μέτρων της ΔΕΘ, διάθεση που, όπως σχολίαζαν, «αποτύπωνε όχι μόνο την αδιαφορία αλλά και την οργή της κοινής γνώμης».  

Εν τέλει, στην πρόθεση ψήφου – σύμφωνα, πάντα, με τη δημοσκόπηση της Interview – η ΝΔ μετά βίας συγκεντρώνει 21,9%, με τον υποθετικό δημοσκοπικό φορέα της Μαρίας Καρυστιανού (σ. σ: την κοινή γνώμη επί της ουσίας) να ταπεινώνει τον διεφθαρμένο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του (τη «μη Δημοκρατία Μητσοτάκη», όπως την λέω εγώ),  ακυρώνοντάς τον με αυτό το 25% που «αγκαλιάζει» και ως πολιτική ηγέτιδα πλέον, την «Μητέρα των Τεμπών».  

Και επιπλέον, να μέμφεται (μ’ εκείνο το ενδεικτικά ισχνό 13% που του αποδίδεται απ’ τους ερωτώμενους) τον «επιστρέφοντα» πρώην πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και την… «νέα εθνική του πυξίδα». Που, αντί να την έχει στραμμένη προς τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του προηγούμενου Σαββάτου στο Σύνταγμα όπου η «Μητέρα των Τεμπών»   εξέφραζε για μια ακόμα φορά το λαϊκό ουρλιαχτό ενάντια σ’ εκείνο το Μέγα – έγκλημα και τ’ άλλα κυβερνητικά «εγκλήματα» («Να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς / Να παλέψουμε για τα παιδιά μας / Για τη Δημοκρατία / Για το Κράτος Δικαίου που αξίζουμε / Για να έχουμε επιτέλους οξυγόνο…»), την κρατούσε στραμμένη προς το εντόπιο και διεθνές ακροατήριο του Economist, αναζητώντας εναλλακτικές, συστημικές, κυβερνητικές λύσεις…  

Εντάξει, φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας, το γνωρίζουμε. Κόμμα Καρυστιανού δεν υπάρχει, ούτε – κατά τα φαινόμενα – θα υπάρξει,  ωστόσο, το παρεκβατικό ερώτημα της Interview («Εάν οι Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς και Μαρία Καρυστιανού δημιουργούσαν ξεχωριστούς πολιτικούς φορείς, ποιον θα επιλέγατε») και οι απαντήσεις των ερωτωμένων, εκείνο το υπερθετικό - υποθετικό 25% υπέρ Καρυστιανού, σε σύγκριση με το χλωμό 21,9 του Μητσοτάκη και το ισχνό 13% του Τσίπρα είναι η αιτία.

Θέλω να πω (το επαναλαμβάνω, στην ουσία) ότι, σ’ αυτή την τραγική – παρακμιακή πολιτικοκοινωνική συγκυρία που ζούμε, γίνονται όλα όπως τα θέλησε η – άθελά της ή μη – μεγάλη πολιτικός, Μαρία Καρυστιανού∙ η καταλυτικά ηγετική παρουσία της οποίας (προφανώς, λόγω και του προσωπικού φορτίου που σηκώνει, αλλά και του ενσυναισθητικού τρόπου με τον οποίο το διαχειρίζεται) άλλαξε το πολιτικά υπνωτισμένο κοινωνικό status της χώρας, απελευθέρωσε παραιτημένες, βολεμένες, απογοητευμένες, λαϊκές δυνάμεις. Όπως ο Μπρέχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία», φώτισε άπλετα και τους έδειξε τα περίτεχνα κόλπα της εκφυλισμένης εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, που δε διστάζουν να ακολουθήσουν άνομες πρακτικές, προκειμένου να αποδώσουν «δικαιοσύνη» ανάλογη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τάξης που εκπροσωπούν… Και συνεχίζει να το κάνει, αγκαλιασμένη από ένα πολιτικό κοινό που τώρα την βλέπει και ως ιδανική πολιτική ηγέτιδα και την τοποθετεί πολύ πάνω κι απ’ τον πρωθυπουργό της χώρας.  

Ωστόσο, οι εθνικοί μας…ταγοί (ο Μητσοτάκης, ο… επιστρέφων Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Βελόπουλος και οι λοιποί   συστημικοί επαγγελματίες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας) παραμένουν τυφλοί στο μεγαλείο τους, ταΐζοντας πολιτικό σανό την κοινή γνώμη: Ε, λοιπόν, όχι!..  Απ’ ότι φάνηκε – δημοσκοπικά, έστω – αυτή τη φορά η  κοινωνία δεν «μάσησε» ούτε τον σανό που μοίρασε ο Μητσοτάκης στο Βελλίδειο, ούτε τις πατριωτικές… πυξίδες που λανσάρισε ο Τσίπρας στο συνέδριο του Economist…