25 Νοεμβρίου 2017

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιλήσμονες

  

Mμεταλλαγμένοι και ηττημένοι, οχυρωμένοι στα σαθρά χαρακώματα της αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες με τελικό στόχο τον πρωθυπουργό της χώρας.   

Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής

Καθώς βγαίνουμε από την κρίση –αν πραγματικά βγαίνουμε απ’ την κρίση– ανοίγουν καθεστωτικά στόματα, αρμοστές και πραίτορες του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών μιλούν: «Χρησιμοποιήσαμε τα χρήματα των φορολογούμενων για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκιο», ομολόγησε προ ημερών ο Γερούν Νταισεμπλουμ.  
Εκτός από πρόεδρος του Eurogroup, o Γερούν Ντάισεμπλουμ υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του συγκυβερνώντος (μέχρι την αλά ΠΑΣΟΚ συντριβή του στις15/03/2017) σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ολλανδίας (Partij van de Arbeid) και, ταυτόχρονα, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Μαρκ Ρούτε, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος για την Ελευθερία (VVD) της συντηρητικής Δεξιάς και εν ενεργεία πρωθυπουργού της Ολλανδίας…    
Θέλω να πω ότι ο Ντάισεμπλουμ είναι ένας μεταλλαγμένος –  ηττημένος σοσιαλδημοκράτης τύπου Βενιζέλου και Φώφης, στέλεχος ενός μεταλλαγμένου – ηττημένου  σοσιαλδημοκρατικού κόμματος τύπου ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου και Φώφης, που συγκυβερνούσε με ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα τύπου ΝΔ των Σαμαρά – Μητσοτάκη, το κόμμα του Μαρκ Ρούτε∙ και να προσθέσω ότι, παρ’ όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο Ολλανδός εξακολουθεί να παραμένει ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων θεματοφυλάκων του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών,  αισθάνθηκε την ανάγκη να ομολογήσει ότι το σύστημα που υπηρετεί χρησιμοποίησε «τα χρήματα των φορολογουμένων» (δηλαδή τα χρήματα που, διά των μνημονίων,  λήστεψε από τους Έλληνες) για να σώσει τις τράπεζες. Και ακόμα ότι «ο κόσμος που επέκρινε (sic) τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος» (οι αγανακτισμένοι, δηλαδή, και εξεγερμένοι αντιμνημονιακοί Έλληνες πολίτες), «έχουν κάποιο (sic) δίκιο»…  

*******

Σε αντίθεση με τους «δικούς μας» μεταλλαγμένους και  ηττημένους. Οι οποίοι, αν και δικασμένοι και καταδικασμένοι από τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους σε πολιτική συντριβή (ως πρόθυμοι συναυτουργοί της ληστείας των εισοδημάτων μας για τη σωτηρία των Τραπεζών) δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να ομολογήσουν την εγκληματική αυτουργία τους, οι επιλήσμονες…
Αντ΄αυτού, οχυρωμένοι εδώ και δύο χρόνια στα σαθρά χαρακώματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες στην κυβέρνηση. Εργολαβικά, καθημερινά,  αρρωστημένα: θεωρίες συνωμοσίας, απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων (όπως αυτές κατά του υπουργού Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμμένου), γκεμπελικά ψεύδη, συκοφαντικές ανοησίες με πολλαπλές στοχεύσεις, αλλά μία απόληξη – έναν και μοναδικό στόχο, τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.
«Γιατί τον Τσίπρα;», προκύπτει η ερώτηση, αλλά αυτή είναι μια  κακόβουλη και φθονερή ερώτηση, την οποία μόνο οι ίδιοι οι επιλήσμονες, θα τολμούσαν να υποβάλλουν δημοσίως. Εξάλλου, η ίδια ερώτηση, στην λογική – πολιτική της μορφή, απαντήθηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος όταν απεφάνθη ότι «ο Τσίπρας αξίζει τον έπαινο», δίνοντας  την τρίτη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ (η πρώτη τον Γενάρη του 2015, η δεύτερη στο δημοψήφισμα) στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.


*******

Το αναλύει θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο άσπονδος φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζυλιάρ*: «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel).
»Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.
»Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος.
»Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι “παράγοντες”. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του…

*Από τη συνέντευξη του ιστορικού και οργανικού διανοούμενου της λεγόμενης «Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς» Ζακ Ζυλιάρ, στη Μικέλα Χαρτουλάρη. (efsyn. Gr / 6.12.2015) 







18 Νοεμβρίου 2017

Πολυτεχνείο, ο Τόπος της Ελευθερίας


Όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια – μια ουτοπική ελευθερία Και ότι δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο στον τόπο της εξέγερσης. Εντός του Πολυτεχνείου!


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 19/11/2017)




«Σε αστυνομικό κλοιό και φέτος οι εκδηλώσεις για την   44η επέτειο  του Πολυτεχνείου. Τα μέτρα θα είναι αυξημένα σε σχέση με πέρσι, ενώ την πορεία θα περιφρουρούν περισσότεροι από 3000 αστυνομικοί  …»
(Από τον Τύπο της Τετάρτης 15/11/2017)


Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μια παρόμοια είδηση παίρνει τη θέση της στον Τύπο. Η «είδηση» είναι, πια, τόσο συνηθισμένη που δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, από μια ψυχαναλυτική, τρόπον τινά, θεώρηση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση, καθώς παράγει και αναπαράγει αναπάντητα πολιτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα: γιατί σε «αστυνομικό κλοιό»; Προς τι τα δρακόντεια μέτρα; Γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη είναι μια πολιτική ελευθερία που της επιβάλλεται «αστυνομική περιφρούρηση»; Ποια είναι η ποιότητα της ελευθερίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν (ειδικά σήμερα, με την Ελληνική Δημοκρατία να αγωνίζεται, απελπισμένα, να βγει απ’ τον γύψο της τροϊκανής επταετίας), σε σχέση με την ελευθερία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο; 

Το αίτημα της Ελευθερίας στο κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» – φαίνεται να αφορά την πολιτική ελευθερία των Ελλήνων από τα δεσμά της χούντας των συνταγματαρχών. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η απελευθέρωση απ’ τη χούντα αποτελούσε ένα ελάχιστο μέρος της ελευθερίας που διεκδικούσαν οι ρομαντικοί καταληψίες του Νοέμβρη: όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια. Και ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο εντός του Πολυτεχνείου!

*******

Ήταν η ελευθερία που βιώναμε, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή μας. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιωθήκαμε να βιώσουμε χάρις σε κάποιες παραλείψεις της εξουσίας, της χούντας των συνταγματαρχών!... 

Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, καθώς διαπραγματεύεται το λήμμα «Ελευθερία» στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της ελευθερίας προκύπτει από µία απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία –ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση– προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µία απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως…

Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής», στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή την… διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο…

*******

Κατά τα λοιπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου»,  όπως όλα τα παιδιά που, στη διάρκεια της ιστορίας, εξεγείρονται διεκδικώντας ελευθερία, γνωρίζουν ότι δεν είναι κανείς – κανείς δεν δύναται να είναι, πραγματικά Ελεύθερος. Μπορούμε μόνο να είμαστε «ελεύθεροι από...». Ελεύθεροι από κάτι, από κάποια απ’ όλα εκείνα τα δεσμά που, καταναγκαστικά, μας επιβάλλονται από τη στιγμή που γεννιόμαστε και βιώνουμε τον ανθρώπινο κόσμο: γεννιόμαστε σε συνθήκες «δουλείας» και υποχρεωνόμαστε σε διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες «εξεγέρσεις», προκειμένου να νιώσουμε ελεύθεροι από κάτι, και από κάτι άλλο, κι από κάτι άλλο...

Στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, η ελευθερία ήταν και είναι μια παραδρομή της εξουσίας. Εκεί όπου υπάρχει, υπάρχει χάρη σε ένα κενό εξουσίας. Ειδικά στις μέρες μας, η πολιτική ελευθερία είναι μια μακρά, συγκινητική μεν, άτυχη δε περιπέτεια, που συντελεί στη διαμόρφωση καταναλωτών και μακάριων θεατών της τηλεόρασης. Πολίτες που τους διαμορφώνουν τα μονοπώλια της πληροφορίας και οι νόμοι της «ανάπτυξης». Σε ορισμένους απ’ αυτούς, η πραγματική ελευθερία φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα…




  




11 Νοεμβρίου 2017

Paradise Papers, μια φαρσοκωμωδία


Στην καλύτερη εκδοχή τους, τα «Paradise Papers» δεν είναι παρά μια ακόμα «κρυφή φάρσα του καπιταλισμού», όπως εύστοχα έγραψε η γαλλική Libération.
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 12/11/2017)
Διαβάζεις τον Τύπο και τα βλέπεις όλα, ακόμα και τα «Paradise Papers» σε μελόδραμα: οι αποκαλύψεις της ICIJ (Διεθνής  Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων)  ράγισαν την καρδιά της παγκόσμιας ελίτ του χρήματος, θρηνεί ο αρθρογράφος των Financial Times – της εφημερίδας της παγκόσμιας ελίτ του χρήματος. Και αμέσως μετά τοποθετεί την καρδιά του τραγουδιστή των U2 Bono ανάμεσα στις… ραγισμένες καρδιές της Apple και της Nike. Ταυτίζοντας τον γνωστό ως φιλάνθρωπο και ακτιβιστή ροκ-σταρ με τα πολυεθνικά brand name της ελίτ του χρήματος…
Ο ίδιος δηλώνει αηδιασμένος από την εμπλοκή του ονόματός του στις λίστες των «Paradise Papers», διευκρινίζοντας ότι όχι, καμιά σχέση με την ελίτ του χρήματος:  «είμαι απλά ένας  μειοψηφικός και παθητικός επενδυτής». Και, για ξεκάρφωμα, δεν παραλείπει να συγχαρεί τη Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) για την αποκάλυψη του νέου σκανδάλου φοροαποφυγής.
Δεν γνωρίζω τον βαθμό εμπλοκής του Bono στο σκάνδαλο αλλά, σίγουρα, ελίτ του χρήματος δεν τον λες. Εκτός κι αν ο όρος απέκτησε τέτοια ελαστικότητα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, που χωράει όχι μόνο τον Bono, αλλά και τον… Ρέμο και τον Βέρτη μαζί. Σχεδόν σίγουρο, επίσης, θεωρώ το γεγονός ότι οι «ραγισμένες καρδιές» των Bono των U2 και  Λιούις Χάμιλτον της Formula1, εντελώς τυχαία τοποθετούνται  ανάμεσα σε… ραγισμένες καρδιές της πραγματικής παγκόσμιας ελίτ του χρήματος τύπου Apple και Nike…
*******
Ή μήπως όχι;  Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, αλλά στα (μέχρις στιγμής, τουλάχιστον) ντοκουμέντα των «Paradise Papers» που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, τα brands  των οικονομικών κολοσσών της Δύσης, δημοσιεύονται με ιδιαίτερη φειδώ και μάλλον επιλεκτικά, κρυμμένα ανάμεσα σε φαντασμαγορικές αναφορές τρανταχτών ονομάτων της διεθνούς πολιτικής, αθλητικής και καλλιτεχνικής σκηνής: «… στις λίστες περιλαμβάνονται οι υπουργοί Εμπορίου και Εξωτερικών της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ, Γουίλμπερ Ρος και Ρεξ Τίλερσον, η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, ο Στίβεν Μπρόνφμαν, ισχυρός επιχειρηματίας και οικονομικός υπεύθυνος του Φιλελεύθερου Κόμματος του πρωθυπουργού του Καναδά Τζάστιν Τριντό, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως η Apple και η Nike, ρώσοι ολιγάρχες, πρόσωπα του περιβάλλοντος του Βλαντίμιρ Πούτιν, αφρικανοί επιχειρηματίες και σταρ του αθλητισμού…».  
 Εξ άλλου, όπως πέρυσι  στα «Panama Papers», έτσι και φέτος,  στα «Paradise Papers» , η απουσία των ΗΠΑ (αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών και Aμερικανών πολυεκατομμυριούχων), καθώς και εταιρικών κολοσσών της Δύσης είναι ευδιάκριτη. Πράγμα που, συνειρμικά, παραπέμπει στην περσινή  ανακοίνωση αμφισβήτησης των «Panama Papers» εκ μέρους των WikiLeaks , που υποστήριζαν ότι, πίσω από τις συγκεκριμένες αποκαλύψεις, βρίσκονταν οι  Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και ότι, «βλέπουμε την Ουάσινγκτον και διάφορες οργανώσεις που ανήκουν στον επενδυτή Τζωρτζ Σόρος πίσω από τα Panama Papers»…


*******

Η αλήθεια είναι ότι η ICIJ (Διεθνής  Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων) δεν συνδέεται μόνο από την «ανταγωνιστική» της WikiLeaks με την αμερικανική ελίτ του χρήματος, επειδή  «έχει συσταθεί και στηρίζεται από το αμερικανικό Κέντρο Δημόσιας Ακεραιότητας (Center of Public Integrity) από το 1997». Η ίδια η κοινοπραξία παραθέτει στην ιστοσελίδα της μια σειρά από «ιδιώτες» που στηρίζουν το έργο της με χορηγίες, μεταξύ των οποίων οι Ford Foundation Carnegie Endowment,
Rockefeller Family Fund (Οικογένεια Ροκφέλερ), W. K. Kellogg Foundation, Open Society Foundation (Ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος), κ. α.

Όπως και να ’χει, οι αποκαλύψεις είναι αποκαλύψεις και, ακόμα και ως ενημερωτικό υλικό χωρίς ούτε καν δικανικό αντίκρισμα, απασχολούν την κοινή γνώμη. Ωστόσο, στην καλύτερη εκδοχή τους, τα «Paradise Papers» είναι μια ακόμα κρυφή φάρσα του καπιταλισμού, όπως εύστοχα έγραψε η γαλλική Libération. Υπό την έννοια ότι, απλά, δείχνουν (και στην περίπτωση της… δικιάς μας, της Μαρέβας Κυριάκου Μητσοτάκη, βέβαια) τις διαδρομές της φοροαποφυγής των μεγιστάνων του πλούτου. Και κάνουν τις υποσχέσεις των πολιτικών για το οριστικό τέλος των φορολογικών παραδείσων να φαίνονται απατηλές, ανυπόστατες και μακρινές. Κι ας έγιναν μόλις ένα χρόνο πριν, μετά τις αποκαλύψεις των «Panama Papers», κι ας επαναλαμβάνονται και τώρα, παντού στον κόσμο, συνοδεύοντας τις νέες αποκαλύψεις φοροαποφυγής.

Εν τέλει, όπως κυνικά δήλωσε ο διευθυντής του ΟΟΣΑ Pascal Saint-Amans, «τα Paradise Papers  (σ. σ: σε σχέση με τα «Panama Papers») είναι κάτι πιο ραφινάτο, πιο διακεκριμένο, πιο δουλεμένο∙ δείχνει να βρίσκεται στα νόμιμα μονοπάτια»!..  







4 Νοεμβρίου 2017

Ο Κυριάκος και η τρόικα των μιντιαρχών



Καθώς πορεύεται με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αφήνει στο διάβα του τα ίχνη της πολιτικής διαφθοράς που τον εξέθρεψε και τον εκτρέφει

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  
(Πηγή Η ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/11/207)

Είναι γνωστό ότι ο πρώτος ξένος επενδυτής που συνάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ ήταν ο Ινδός μεγαλομέτοχος του επενδυτικού κολοσσού Fairfax, Πρεμ Γουάτσα*. Όχι, δεν είναι σίγουρο ότι η συνάντηση αυτή έγινε στο πλαίσιο κάποιας εκπαιδευτικής γυμναστικής του νέου αρχηγού με αντικείμενο την άγρα ξένων επενδυτών, όπως υποθέσαμε τότε που διαβάσαμε την είδηση (30 Μαΐου 2017). Ίσως ήταν προοίμιο της δεύτερης, μυστικής αυτή τη φορά, συνάντησης των δύο ανδρών (16.09.2017), με την συμμετοχή και των κ. κ. Σαμαρά και Στουρνάρα**. Με αντικείμενο την πιθανότητα απαλλαγής του Κυριάκου από το προπατορικό φορτίο διαφθοράς του κόμματος που ανέλαβε να διευθύνει: τη σκανδαλώδη δανειοδότηση της Νέας Δημοκρατίας με περισσότερα από 200 εκατ. ευρώ, σε μια εποχή που δεν έπαιρνες δάνειο ακόμα κι αν λεγόσουν… Ψυχάρης.

Ωστόσο, το φορτίο διαφθοράς που κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελάχιστα επιβαρύνεται από το σκανδαλώδες κομματικό χρέος που, σκανδαλωδώς, παραμένει δανεικό κι αγύριστο στο… διηνεκές. Ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήρθε φορτωμένος με το οικογενειακό σκάνδαλο της Siemens: πέρα από την δική του, την προσωπική του αρπαχτή, με τα τηλεφωνικά κέντρα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα… μίξερ, στο ημερολόγιο της εξ απορρήτων γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου, Κατερίνας Τσακάλου, καταγράφονται 356 συναντήσεις του  πρώην επικεφαλής της Siemens Ελλάς με τους Μητσοτάκηδες!  
*******
Στον ενεστώτα χρόνο, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης πορεύεται με τον  στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, σκορπάει στο διάβα του τα ίχνη μιας νέας διαφθοράς, ολόιδιας με την παλιά με την οποία ήταν φορτωμένος όταν ήρθε: το σκάνδαλο του Κήρυκα Χανίων, ας πούμε, που η σκωπτική λαϊκή μούσα μετονόμασε σε… «Κήρυκα δανείων». Ή τα… εν διαστάσει πόθεν έσχες του, με το κρυμμένο σπίτι («Σπίτι του Βολταίρου») της Μαρέβας στο Παρίσι. Κι άλλα πολλά, δικά του και του περιβάλλοντός του∙ τακτοποιήσεις ημετέρων, πλαστοπροσωπίες, πλαστογραφίες, καταδίκες σε δικαστήρια…  Ένας καταιγισμός επεισοδίων πολιτικής διαφθοράς στην αυλή του νέου αρχηγού της «παράταξης»∙ που, μεταξύ άλλων, είχε προκαλέσει εκείνη την (σεμνή και πολιτισμένη σε αναλογία με τις περιστάσεις) δεικτική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: « Αυτή είναι η dream team του Κυριάκου Μητσοτάκη που ζητά "συμφωνία αλήθειας" με τον ελληνικό λαό».

Και ήρθε προχτές ο νέος σκανδαλώδης Αυγενάκης. Ο οποίος, σύμφωνα με την αποκάλυψη της εφημερίδας Documento, συνελήφθη κλέπτων… οπώρας: « ο κ. Αυγενάκης έχει καταγραφεί από τον κοριό της ΕΥΠ να συνομιλεί με άτομα που έχουν καταδικαστεί για εκβιασμό, ερευνώνται για παράνομη εμπορία χρυσού και διακίνηση μαύρου χρήματος»…
*******
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Ο Αυγενάκης είναι ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, και ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας» και, παρ’ όλο που ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας», μούγκα στη στρούγκα του Τύπου. Με τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, την τρόικα Αναστασιάδη – Μαρινάκη – Αλαφούζου, να σκεπάζουν τον ισχνό απόηχο της ντροπιαστικής (για τον προστατευόμενό τους) αποκάλυψης, όπως οι γάτες… Ιμαλαϊων τα περιττώματά τους, με μια ακόμα παρτίδα fake news αντισύριζα λάσπης∙ του τύπου, «Οι εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι και ο Τόσκας σφυρίζει αδιάφορα!» ή «Ορμητήριο εγκλήματος το Εξαρχιστάν!» ή «Οι Γεωργιανοί που «σιδέρωσαν» την 85χρονη είχαν αποφυλακιστεί με το νόμο Παρασκευόπουλου!».

Παίρνει, που λέτε, τη face γραμμή από τα face πρωτοσέλιδα ο Κυριάκος και καταθέτει... επίκαιρη ερώτηση για την «εγκληματικότητα». Και ώ του θαύματος, την καταθέτει ακριβώς τη στιγμή που, «ο Τόσκας που σφυρίζει αδιάφορα»  ανακοινώνει τη σύλληψη του βομβιστή του Παπαδήμου. Και   στο καπάκι, και μια, και δυό, και τρείς εξιχνιάσεις εγκλημάτων και, τρικυμία εν κρανίω Μητσοτάκη: δίνει συγχαρητήρια στην ΕΛΑΣ (και «στον Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα καταθέτει  ερώτηση – μομφή κατά της κυβέρνησης (και του… «Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την έξαρση της εγκληματικότητας!  Τραγέλαφος!.. Και στο φόντο το πακέτο «Αυγενάκης»…

Πολύ βαθειά στο φόντο!  Ως μέρος του φορτίου διαφθοράς που κουβαλάει ο «αρχηγός» και το πολιτικό σύστημα που τον εξέθρεψε και τον προστατεύει: τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, με επικεφαλής την τρόικα Αναστασιάδη – Μαρινάκη – Αλαφούζου…

  
*Καναδική  επενδυτική εταιρεία, μέτοχος της Eurobank
**Η συνάντηση αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα Documento