25 Ιανουαρίου 2017

Κυριάκος - Αλέξης, σημειώσατε 2


Μια τυχαία φράση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτει επί τάπητος το θέμα της πολιτικής αξιοπιστίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας», είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας σε εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας στο Περιστέρι. Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο…». Είπε, «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο…». Εάν αυτό το «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε» είναι ο ενσυνείδητος λόγος του αρχηγού της Ν.Δ. και όχι κάποια άσκεφτη ατάκα του λογογράφου του, συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαστε τόσο αναξιόπιστοι που δεν μπορούμε ούτε καν να πείσουμε ότι μπορούμε (ότι είμαστε σε θέση) να υποσχεθούμε… 

Όχι δα… Μια δημόσια πολιτική ομολογία παρόμοιας αυτοκριτικής έντασης προϋποθέτει επίγνωση και αυτογνωσία υψηλού επιπέδου, αρετές που σπάνια ευδοκιμούν στην ιδιοσυγκρασία των πολιτικών εν γένει. Πόσο μάλλον σ’αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη∙ ενός «πολιτικού ηγέτη» κληρονομικώ δικαίω... 

Είναι προφανές ότι η εν λόγω «ομολογία αναξιοπιστίας» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν προϊόν του, συνήθους, ασυνείδητου πολιτικού λόγου του, ή κάποια άσκεφτη ατάκα του λογογράφου του, την οποία, αφιλτράριστη, εκτόξευσε προς το ακροατήριό του… Το οποίο την εισέπραξε, υποθέτω, σαν μία ακόμα υπόσχεση, ενός ακόμα πολιτικού: Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το… 

Το δικαίωμα στην υπόσχεση… 

Ωστόσο, συνειδητή ή ασυνείδητη, η φράση του Κ.Μ. «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε…» θέτει επί τάπητος το θέμα της πολιτικής αξιοπιστίας: « η αναξιοπιστία μου είναι ολοκληρωτική και αβάσταχτη, μου στερεί ακόμα και τη δυνατότητα της υπόσχεσης», είπε ο αναξιόπιστος πολιτικός, διεκδικώντας, επί της ουσίας, το δικαίωμα στην υπόσχεση… 

Η πολιτική «υπόσχεση», το παραδοσιακό «Θα» των πολιτικών, είναι το βασικό εργαλείο της δουλειάς τους και εκτείνεται από τις περιοχές των ατομικών και των… συλλογικών ρουσφετιών, ως τις περιοχές των κυβερνητικών προγραμμάτων και των θεσμικών και πολιτειακών μεταρρυθμίσεων. Το πολιτικό (και όχι μόνον) «Θα», καθώς και η ποιότητα και ποσότητα της καρποφορίας του (ψήφοι, πολιτική - ιδεολογική επιρροή, δημοφιλία), εξαρτάται από την αξιοπιστία του πολιτικού που το εκφέρει. Εάν ο υποσχόμενος πολιτικός είναι αναξιόπιστος, τρώει… ντομάτες και αυγά. 

Στην εποχή μας, η πολιτική αναξιοπιστία είναι μια παγκοσμιοποιημένη, ας πούμε, κατάσταση. Θα τολμούσα, μάλιστα, να πω ότι η παγκόσμια άνοδος της ακροδεξιάς, καθώς και η εμφάνιση στο παγκόσμιο κοινωνικό στερέωμα πολιτικών φρούτων τύπου Τράμπ, Σόϊμπλε, Φάρατζ, Γκρίλο κλπ., σχετίζεται με ένα «ντόμινο» πολιτικής αναξιοπιστίας που άρχισε από τις ΗΠΑ, στην περίοδο του Τζορτζ Μπούς Τζούνιορ. Δίδυμοι Πύργοι, πόλεμος κατά της… τρομοκρατίας, Αφγανιστάν, Ιράκ, κλπ. Και κλιμακώθηκε στην περίοδο της οικονομικής και γεωπολιτικής κρίσης… 

«Δεν» αντί για «Θα» 

Στην Ελλάδα της κρίσης, η ούτως ή άλλως κουρελιασμένη από τη διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος πολιτική αξιοπιστία μηδενίζεται, και για τεχνικούς, ας τους πούμε, λόγους: καθώς η ανεξαρτησία της χώρας απαλλοτριώνεται με τα μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση, οι πολιτικοί ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβάλλονται σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Κι έτσι χάνουν ακόμα και το «δικαίωμα στην υπόσχεση», το δικαίωμα στο «Θα». Γιατί, τι «Θα» να πεις, όταν όλοι γνωρίζουν ότι είσαι ανυπόστατος, ότι δεν μπορείς ούτε καν να διαπραγματευτείς, ότι δεν υπάρχεις; 

Στις 25 Ιανουαρίου του2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της Ελληνικής Αριστεράς, (ΣΥΡΙΖΑ) ο Αλέξης Τσίπρας, άρχισε να γράφει ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος: «Στις επιλογές μου βάρυνε περισσότερο η ιστορική ευθύνη απέναντι στο λαό και στις κοινωνικές τάξεις που η Αριστερά εκπροσωπεί. Όχι ο φόβος απέναντι στην ευθύνη», λέει σήμερα, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας ο Έλληνας πρωθυπουργός. Και είναι αυτή μια δήλωση που προσθέτει πόντους στην αξιοπιστία του. 

Ακριβώς εδώ ήθελα να καταλήξω: αναμφίβολα, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρις σ’ αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας απ τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Και την όποια αξιοπιστία του την έχει στερεώσει όχι στα «Θα», αλλά στα «Δεν»: «Δεν υπάρχει περίπτωση να νομοθετήσουμε ούτε ένα ευρώ επιπλέον μέτρα από όσα προβλέπει η συμφωνία…», δήλωνε προχθές. Ακριβώς την ώρα που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πάσχιζε να ανακτήσει το… δικαίωμα στην υπόσχεση: «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε…»

18 Ιανουαρίου 2017

Η σωτηρία του ΔΟΛ που έγινε ΔΟΨ


Δυστυχώς, ο θάνατος ενός εκ των κορυφαίων συστημάτων διαπλοκής της χώρας δεν ολοκληρώθηκε. Διεκόπη βίαια από μια… αριστερή παρέμβαση… 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Ο ΔΟΛ έπρεπε να έχει αλλάξει προ πολλού τα αρχικά του, να ονομάζεται ΔΟΨ∙ από τότε που απεβίωσε ο Χρήστος Λαμπράκης και απέμεινε ο Σταύρος Ψυχάρης να διαφεντεύει απολύτως το «συγκρότημα»…. 

Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λένε οι περισσότεροι απόμαχοι των εντύπων του «συγκροτήματος», επιφανείς δημοσιογράφοι που διέπρεψαν στις δεκαετίες ’70, ’80, ’90, διαμορφώνοντας την μεταπολιτευτική δημοσιογραφική φυσιογνωμία του Βήματος, των Νέων, του Ταχυδρόμου, του Οικονομικού Ταχυδρόμου: «η φυσιογνωμία των εφημερίδων επαφίεται στη φυσιογνωμία των συντακτών της», έλεγε ένας σοφός εκλιπών δημοσιογράφος, διευθυντής ιστορικής εφημερίδας. Ευτυχώς δεν έζησε την εποχή της δημοσιογραφικής παρακμής, όταν το κριτήριο επιλογής των διευθυντών μετατέθηκε από την προεξέχουσα δημοσιογραφική επάρκεια στην αφοσίωση προς τα εκδοτικά συμφέροντα – από την αποτελεσματική διαχείριση του ενημερωτικού προϊόντος, στην αποδοτική διαχείριση των διαπλεκομένων συμφερόντων του ιδιοκτήτη… 

Οι δημοσιογράφοι, είτε πέρασαν είτε δεν πέρασαν από τον ΔΟΛ, που σήμερα θα έπρεπε να λέγεται ΔΟΨ, ανησυχούν για την τύχη του όσο και οι εν ενεργεία (απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες) δημοσιογράφοι των Νέων, του Βήματος και των άλλων Μέσων του «συγκροτήματος». Και μιλούν πολύ, γεμίζουν με μικρές ιστορίες και φήμες και θρύλους ΔΟΛ και ΔΟΨ την ζοφερή περιρρέουσα δημοσιογραφική ατμόσφαιρα: «θυμάσαι πότε άρχισε να βουτάει το δάχτυλο στο μέλι ο Ψυχάρης; Τότε με την αλλαγή της τεχνολογίας. Όταν έψησε τον Λαμπράκη να…»… 

Όταν «έφυγε» ο Λαμπράκης 

Θυμάμαι. Και θυμάμαι πώς ακριβώς καθάρισε (στην κυριολεξία – σε λίγο πέθανε από καρκίνο ο άνθρωπος) τον σπουδαίο δημοσιογράφο Πέτρο Πολίτη από τη διεύθυνση της «Εβδομάδας» και, λίγο αργότερα, τον Χάρη Μπουσμπουρέλη απ’ το ΒΗΜΑ της Κυριακής. Για να πάρει τη θέση του… 

Θυμάμαι (είτε ως αυτόπτης –είτε ως αυτήκοος μάρτυρας) τόσα πολλά που δεν χωρούν και δεν γράφονται σε μια στήλη εφημερίδας, ειδικά αυτής της εφημερίδας. Μου επιτρέπουν όμως, όσα θυμάμαι, να υποστηρίζω μετά βεβαιότητας ότι από τότε, απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Ψυχάρης άρχισε να διαφεντεύει και να νέμεται το «συγκρότημα». Και όχι «από τότε που απεβίωσε ο Χρήστος Λαμπράκης», όπως λένε νεότεροι συνάδελφοι με θητεία στον ΔΟΛ, « έπρεπε να έχει αλλάξει τα αρχικά του, από ΔΟΛ να λέγεται ΔΟΨ». 

Το σίγουρο είναι ότι, μετά τον θάνατο του Χ. Λαμπράκη, μια άνευ προηγουμένου πολιτική και δημοσιογραφική αμετροέπεια πλημυρίζει τον ΔΟΛ και χύνεται στα πρωτοσέλιδα, του Βήματος κατ’ αρχήν, και των Νέων σε λίγο: «ο τελευταίος διευθυντής των ΝΕΩΝ ήταν ο Λέων Καραπαναγιώτης. Ό,τι ακολουθεί είναι το τέλος της ιστορίας...», έγραφα όταν, μετά το ΒΗΜΑ, και η ιστορική εφημερίδα της «Δημοκρατικής Παράταξης» άρχισε να στηρίζει ανοιχτά τον Σαμαρά και να υπονομεύει αδίστακτα την ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεμονία του στον κεντροαριστερό χώρο… 



Τραπεζικός αέρας 


Στο «τέλος της ιστορίας» είναι σαφές ότι στον ΔΟΛ δεν υπάρχουν διευθυντές με δημοσιογραφική αυτονομία, διευθυντικό λόγο και όραμα. Όλα τα ΜΜΕ του οργανισμού ελέγχονται απολύτως από τον Ψ του ΔΟΛ που έγινε ΔΟΨ. Και συνεχίζουν να εκδίδονται χάρις στον… αλληλέγγυα θανάσιμο εναγκαλισμό του Ψ και της οικογένειάς του με την πολιτική και οικονομική ελίτ. Εξασφαλίζοντας… αέρα από τις τράπεζες…
          
Κι ύστερα  ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο «αέρας» κόπηκε με το μαχαίρι. Και ήρθαν οι «κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για φοροδιαφυγή και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα σε βάρος του εκδότη Στ. Ψυχάρη για ποσό περίπου 45 εκατ. ευρώ, εν μέσω απεργίας στον ΔΟΛ». Και η «άσκηση δίωξης κακουργηματικού χαρακτήρα και η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα».  
          
Είναι η στιγμή που εκδηλώνεται η αποστολή… σωτηρίας του προέδρου του Δ.Σ. της Αυγής, πρώην βουλευτή και ταυτισμένου (στην κοινή πολιτική γνώμη) με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφου Μουλόπουλου: "Πάω να βοηθήσω τον κουμπάρο μου τον Ψυχάρη", καθησυχάζει τις… μάζες. "Δεν θα γίνει ο ΔΟΛ όργανο του ΣΥΡΙΖΑ"…

Εντάξει. Όπως και να’ χει, η εικόνα που σχηματίστηκε είναι αδιάψευστη. Ήταν η αποστολή σωτηρίας μιας   διαπλοκής: ο θανάσιμος εναγκαλισμός του ΔΟΛ, που έγινε ΔΟΨ, με την πολιτική και οικονομική ελίτ (ο θάνατος ενός εκ των κορυφαίων συστημάτων διαπλοκής της χώρας)  δεν ολοκληρώθηκε. Διεκόπη βίαια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Για να συνεχίσει ο ΔΟΛ, που έγινε ΔΟΨ, τον ίδιο βίο (ζωή με… αέρα απ’ τις Τράπεζες κλπ.) και επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ; Και τότε, πώς θα ξεχωρίζουμε τη διαφορά αυτής της κυβέρνησης από τις άλλες; Από την κατεύθυνση των τραπεζικών ανέμων; Υπάρχουν άραγε ανεμολόγια διαπλοκής;


Υ Γ: Τα πτωχευμένα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι τους δεν σώζονται από παρακυβερνητικές αποστολές… σωτηρίας και κουμπαριές. Υπάρχουν περιθώρια άπειρων θεσμικών κρατικών  και επιχειρηματικών παρεμβάσεων σωτηρίας εντός και εκτός των «νόμων» της αγοράς.

 

14 Ιανουαρίου 2017

Να ζεις (και να πεθαίνεις) με το χρόνο


Στους ψηφιακούς καιρούς μας, ο χρόνος γίνεται όλο και πιο γρήγορος, πιο πυκνός, πιο πολυδιάστατος. Ο πολιτικός χρόνος ακόμα περισσότερο, πράγμα που κάνει σχεδόν ακατόρθωτη τη συμβίωση μαζί του. Ωστόσο, «πρέπει να ζεις με τον χρόνο και να πεθαίνεις μαζί του ή να παραιτηθείς απ' αυτόν για χάρη της αιώνιας ζωής»!.. 

Αυτή η αρχή, που ήταν μια απ’ τις βασικές φιλοσοφικές αρχές του Αλμπέρ Καμύ, σήμερα είναι αναγκαία συνθήκη, ο εξέχων νόμος του παρόντος• αν όχι για τους πολίτες, για τους πολιτικούς ηγέτες και τα κόμματά των οποίων ηγούνται. Την Αριστερά του 21ου αιώνα κυρίως. Αν, βέβαια, επιθυμεί να επιβιώσει πολιτικά, να παίξει καθοριστικό ρόλο στο προτσές της ιστορίας, που λέγαμε κάποτε. Αν όχι, ας παραιτηθεί από τον χρόνο προς χάριν μιας αιώνιας ζωής στον κόσμο του φανταστικού: όπως έκανε μια αιωνιότητα το ΚΚΕ. Και μια μέρα του 2015 μ.Χ., κάτι συριζαίικα παλικάρια… 

Στην πραγματικότητα, δεν είναι ο χρόνος αλλά η μνήμη του, η πραγματικότητα, ο κυβερνητικός και ο πολιτικός συγχρονισμός με την πραγματικότητα. Που δεν είναι παρά η συνείδηση της πραγματικότητας, το κατόρθωμα του «να ζεις και να πεθαίνεις με τον χρόνο», να συγχρονίζεσαι. Κάτι που, καθώς ο χρόνος πυκνώνει ραγδαία, επιτυγχάνεται όλο και πιο σπάνια από τους πολιτικούς, όλο και πιο δύσκολα απ’ τους πολίτες. Και παράγει πολιτικές και κοινωνικές αβελτηρίες, αναχρονισμούς, καθυστερήσεις, αποπροσανατολισμούς, κενά πολιτικής και ιστορικής μνήμης. 

Αναφέρω ως παράδειγμα ένα φαινόμενο συλλογικής αμνησίας που μοιάζει εξωφρενικό αλλά εκδηλώνεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, από πολιτικούς και πολίτες κάθε πολιτικής προέλευσης και απόχρωσης• αλλά, το γαμώτο είναι ότι εκδηλώνεται ακόμα και από στελέχη (ενίοτε και σε βουλευτές και υπουργούς) του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλάμε για μια πραγματική μαύρη τρύπα πολιτικής μνήμης, ένα απίστευτο χρονικό άλμα από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 σε εκείνες του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου. Μια επτάμηνη πολιτική διάλειψη σε εκατοντάδες χιλιάδες εγκεφάλους που απαλείφει τη χρονική και σημασιολογική αλληλουχία των κυβερνητικών δράσεων της Αριστεράς στον διαλείποντα χρόνο, δημιουργώντας έναν κόσμο λωτοφάγων. 

Έναν κόσμο που ξεχνά ότι, μετά τον συμβιβασμό του Τσίπρα προκειμένου να αποφευχθεί το grexit, έγιναν εκλογές και ότι η επιλογή του (ο συμβιβασμός, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η προεκλογικά δεδηλωμένη διάθεση εφαρμογής του συγκεκριμένου μνημονίου με συγκεκριμένο τρόπο και συγκεκριμένες παράλληλες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και εφαρμογές) επιβραβεύτηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος με την επανεκλογή του… 

Είναι αυτός ένας κόσμος ασυνειδησίας και αμνημοσύνης ή ένας κόσμος που δεν αντέχει να «ζει με τον χρόνο και να πεθαίνει μαζί του», που έχει παραιτηθεί απ' τον χρόνο προς χάριν της «αιώνιας ζωής»; Πιθανόν και τα δύο, ή τίποτε απ’ τα δύο, ωστόσο είναι ένας κόσμος εκτός χρόνου και γι’αυτό εκτός πραγματικότητας. 

Νίκος Τσαγκρής

11 Ιανουαρίου 2017

Οι... κόκκινοι μισθοφόροι του διαδικτύου

  

Tο οπλοστάσιο της μυστικής διπλωματίας του 21ου αιώνα  και oi προθέσεις των «αμφίβολων υπερδυνάμεων» που την ασκούν… 


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Συμβαίνει αυτό που γράφαμε και διαβάζαμε ότι συμβαίνει και, όταν το γράφαμε ή το διαβάζαμε, έμοιαζε, ακόμα και σε εμάς που το γράφαμε ή το διαβάζαμε, σαν μια δυσοίωνη προφητεία. Γράφαμε: Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μια σειρά κοινωνικών ρωγμών (ρωγμές ιστορικές, πολιτικές, ιδεολογικές, θεσμικές, οικονομικές) κατατέμνουν τον πλανήτη προκαλώντας φυγόκεντρες δυνάμεις – έναν κόσμο με πολλούς αμφίβολους πόλους, του οποίου τα όρια είναι ακαθόριστα και ασαφή!.. 

 Τώρα, μέσα σ’ αυτό το χαώδες γεωπολιτικό τοπίο στήνονται τα new generation χαρακώματα της διεθνούς διπλωματίας, εξοπλισμένα με μια σειρά μεταμοντέρνων «όπλων», που κάνουν τα «μυστικά όπλα» των κινηματογραφικών πρακτόρων τύπου Τζέιμς Μποντ να φαντάζουν γελοία και αναχρονιστικά: η «εκστρατεία επιρροής» της Μόσχας ήταν μέρος μιας «επικοινωνιακής στρατηγικής» εμπνευσμένης από σοβιετικές μεθόδους, που περιελάμβανε «μυστικές επιχειρήσεις, κρατικά μέσα ενημέρωσης, συμμετοχή τρίτων και πληρωμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή τρολ», αποσαφηνίζει η έκθεση των μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, για την περίφημη «κυβερνοεπίθεση» της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές. 

 Η έκθεση, αν και αποχαρακτηρισμένη, χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος σημείων που «φωτογραφίζουν» το οπλοστάσιο της μυστικής διπλωματίας του 21ου αιώνα. Και ακόμα, τις προθέσεις των «αμφίβολων υπερδυνάμεων» που την ασκούν…  

Σχιζοειδείς συγκρούσεις 

Στην έκθεση των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, η «κυβερνοεπίθεση» του Πούτιν χαρακτηρίζεται «εκστρατεία επιρροής». Ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, συνήθης στη γλώσσα της μυστικής διπλωματίας, σημαίνει τη σχεδιασμένη, και συστηματικά οργανωμένη επίθεση, με στόχο τη χειραγώγηση («επιρροή») της κοινής γνώμης υπέρ του επιτιθέμενου. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείτο για «εκστρατείες» στο θέατρο των παραδοσιακών «σφαιρών επιρροής», κάτι που δεν είναι καθόλου τυχαίο. 

Είναι σαφές ότι, στο παρασκήνιο του χαώδους και αμφίβολου πολυπολικού γεωπολιτικού τοπίου του παρόντος, εξελίσσεται ένας «πόλεμος» αναδιάταξης και αναζωογόνησης των ασταθών «σφαιρών επιρροής» του παρόντος∙ η αποκάλυψη της «κυβερνοεπίθεσης» του Πούτιν στις αμερικανικές εκλογές, μέσω και της έκθεσης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, καθώς και η ψυχροπολεμική ακολουθία αντεγκλήσεων των εμπλεκομένων στην υπόθεση κρατών και προσώπων, βοηθούν στην περαιτέρω ανάγνωση του «δράματος»: 

● Πίσω από τις αποκαλύψεις για την «εκστρατεία επιρροής» Πούτιν στις ΗΠΑ, φαίνεται ολοκάθαρα η σύγκρουση του αμερικανικού συστήματος εξουσίας (που είναι κραταιό μέλος του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας) με τον σκοτεινό εαυτό του. Ένα αναδυόμενο, πιο τεχνοκρατικό, πιο εθνοκεντρικό, πιο οικονομίστικο, πιο αντιανθρώπινο και πολιτικά ανήθικο σύστημα εξουσίας, που εκφράζει ο Τραμπ και στηρίζει ο Πούτιν. 

● Η «σχιζοειδής» αυτή ενδοσυστημική σύγκρουση, δεν είναι αμερικανικό… προνόμιο. Πανομοιότυπες ή στο περίπου, εξελίσσονται ή υποφώσκουν στις «σφαίρες» και άλλων ασταθών και αμφίβολων πόλων που λέγαμε: Ευρώπη (Γερμανία – Γαλλία), Ρωσία, Κίνα, Μέση Ανατολή και, εσχάτως, Τουρκία!... 

 ΜΜΕ και… τρολ 

Κατά την έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, η ρωσική «κυβερνοεπίθεση» ήταν μέρος μιας επικοινωνιακής στρατηγικής εμπνευσμένης από σοβιετικές μεθόδους. Καμιά σχέση. Η αναφορά σε «σοβιετικές μεθόδους» είναι μια πρακτόρικη χοντροκοπιά για ξεκάρφωμα. Στην πραγματικότητα, η επικοινωνιακή στρατηγική της ρωσικής «κυβερνοεπίθεσης» είναι, αναμφίβολα, made in USA: «περιελάμβανε μυστικές επιχειρήσεις, κρατικά μέσα ενημέρωσης, συμμετοχή τρίτων και πληρωμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ή τρολ»! Χρειάζεται καλύτερη απόδειξη για την ταυτοποίηση της πατρότητας των «όπλων» που χρησιμοποιήθηκαν στην «εκστρατεία επιρροής»; 

Αντίθετα, αυτό που μπερδεύει κάπως τον αναλυτή της έκθεσης είναι η αναφορά σε «κρατικά μέσα ενημέρωσης». Αν και αμέσως καταλαβαίνεις ότι πρόκειται περί… αποχαρακτηρισμένου σοβιετολογικού σαρδάμ των συντακτών της. Εξάλλου, μια αντίστοιχη έκθεση των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών για αντίστοιχες «κυβερνοεπιθέσεις» των ΗΠΑ, θα μπορούσε, άνετα, να αναφέρεται σε κρατικά μέσα ενημέρωσης: «τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είναι, αν όχι «φερέφωνα», τουλάχιστον εκφραστές των συμφερόντων του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού συστήματος», λέει ο Νόαμ Τσόμσκι. Κι ακόμα χειρότερα: «οι έλεγχοι τους οποίους ασκεί η οικονομική και η πολιτική εξουσία μέσω των ΜΜΕ στις Δημοκρατίες της Δύσης διαφέρουν από αυτούς των ολοκληρωτικών καθεστώτων, κι έτσι οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δεν είναι η σοβιετική Πράβδα, ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα όσων αποτυπώνονται στο χαρτί είναι εφάμιλλης ομοιογένειας και συμμόρφωσης»… 

Ο συστημικός έλεγχος των ΜΜΕ και η συστηματική χρήση τους σε διεθνείς ή τοπικές «εκστρατείες επιρροής» είναι κοινός τόπος στις Δημοκρατίες (Δύσης και Ανατολής) του 21ου αιώνα. Κάτι που εμείς οι Έλληνες το έχουμε εμπεδώσει απολύτως και σε τοπικό επίπεδο (ως Έλληνες πολίτες) και σε διεθνές, ως Ευρωπαίοι. Και βέβαια, καμιά έκθεση, καμιάς μυστικής υπηρεσίας δεν χρειαζόμαστε, να μας συστήσει τους «πληρωμένους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τα «τρολ». Είμαστε τα πειραματόζωα μιας απ’ τις πρώτες «εκστρατείες επιρροής», που επιβίωσαν… 

 ΥΓ: «Εκστρατεία επιρροής» χαρακτηρίζεται από τις μυστικές υπηρεσίες η επίθεση, με στόχο τη χειραγώγηση («επιρροή») της κοινής γνώμης υπέρ του επιτιθέμενου.

3 Ιανουαρίου 2017

Ένας... Σόιμπλε στην Ακαδημία Αθηνών


Μια… ιδεοληπτική προσέγγιση της εγκατάστασης Παπαδήμου στην προεδρία του κορυφαίου πνευματικού ιδρύματος της χώρας  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Κατά την πρώτη δημόσια συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών του 2017, την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στις 7 το απόγευμα, θα πραγματοποιηθεί η τελετή εγκατάστασης του προέδρου του νέου έτους Λουκά Παπαδήμου…», διαβάζω σε μια από τις πολλές εφημερίδες που ξεφυλλίζω καθημερινά. «Ο Παπαδήμος πρόεδρος της Ακαδημίας; Από πού κι ως πού;», αναρωτιέμαι. Δεν θυμάμαι ότι ο τέως πρωθυπουργός είναι μέλος της Ακαδημίας και, κάτι η έκφραση «τελετή εγκατάστασης» στο δημοσιογραφικό κείμενο, κάτι η ευρωσυστημική αχλή που τυλίγει το πρόσωπο «Παπαδήμος», ο συνειρμός επήλθε αστραπιαίος: Τώρα καπελώνουν και τον πολιτισμό με τον οικονομισμό… 

Αναμφίβολα, ο συνειρμός είναι ιδεολογικός, θα μπορούσαμε δε να τον χαρακτηρίσουμε και ιδεοληπτικό, αλλά το αποφεύγουμε, λόγω υπερβολικής και , κυρίως, ακατάσχετης πολιτικής χρήσης του όρου. Άλλωστε, δεν πρόκειται ακριβώς περί συνειρμού, ένας αφορισμός είναι: Τώρα καπελώνουν και τον πολιτισμό με τον οικονομισμό… 

Ο συνειρμός προηγήθηκε του αφορισμού, και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να τον παρακολουθήσουμε: μόλις διάβασα ότι ο Παπαδήμος εγκαθίσταται ως πρόεδρος της Ακαδημίας για το 2017, στο μυαλό μου ήρθε η γνωστή φράση του Νόαμ Τσόμσκι για την κατάντια της Δημοκρατίας στην εποχή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού: «Η Δημοκρατία είναι είδος υπό εξαφάνιση. Το κέντρο βάρους στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, από το κοινοβούλιο στις αγορές…» 

Η εκλογίκευση 

Αυτομάτως έκανα το… ιδεοληπτικό άλμα: η εγκατάσταση του τεχνικού του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία του κορυφαίου πολιτισμικού οργανισμού της χώρας μετατοπίζει το κέντρο βάρους στην Ελλάδα από τον Πολιτισμό στην Οικονομία!.. 

«Καλά, και πότε το κέντρο βάρους, στη χώρα μας, έπεφτε στον πολιτισμό, ώστε (με την εγκατάσταση Παπαδήμου στην προεδρία της Ακαδημίας) να μετατοπιστεί στην οικονομία;», αρχίζει να εκλογικεύεται ο συνειρμός. Και ακολουθεί η γνωστική θεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας, στη διαδρομή της οποίας το κέντρο βάρους στις σχέσεις Κουλτούρας – Πολιτικής (και όχι οικονομισμού) μετεωριζόταν ένθεν – κακείθεν. Και μόνο στη δεκαετία του ’60 ισορρόπησε στη χρυσή τομή, προς την πλευρά του πολιτισμού. 

Εδώ, ας θυμηθούμε ότι ο πολιτισμός είναι αναπόσπαστος από την πολιτική, ότι Κουλτούρα και Πολιτική είναι η ζωή μας, και ότι οι τέχνες, η φιλοσοφία και η μεταφυσική, η θρησκεία και άλλες μορφές πνευματικής ζωής, οι επιστήμες, συνιστούν την κουλτούρα. Όμως, «η πολιτική, η οποία οφείλει να είναι η επιστήμη ή η τέχνη της οργάνωσης των σχέσεων μας (για να γίνει δυνατή η εν κοινωνία ζωή που, κυρίως, είναι πολιτισμική ζωή) έχει πάρει, στην εποχή μας, το προβάδισμα σε σχέση με τις άλλες εκδηλώσεις του πνεύματος…»* 

Και αλλοίμονο, όχι η πολιτική αλλά η οικονομία. Ο νεοφιλελεύθερος οικονομισμός για την ακρίβεια, αυτή η νεοκαπιταλιστική βαρβαρότητα στην οποία μετατοπίστηκε το κέντρο βάρους της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας δημοκρατίας στις αρχές του 21ου αιώνα: ειρήσθω εν παρόδω, την τελετή εγκατάστασης του κ. Παπαδήμου ως προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών θα ακολουθήσει η ομιλία του, με θέμα «Οικονομική Ανάπτυξη και Δημοσιονομική Εξυγίανση: H διττή πρόκληση για την οικονομική πολιτική»… 

Η εποχή της ειρωνείας 

«Σαν να κάνουν πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε», σκέφτηκα… Ιδεοληψία ε; Μπορεί όμως και πηγαίος σαρκασμός, κάτι σαν ειρωνεία: «Θεωρώ πολύ πιθανόν η εποχή μας να ονομαστεί από τις γενιές που θα έρθουν εποχή της ειρωνείας. Όχι, βέβαια, εκείνης της ιδιοφυούς ειρωνείας που χαρακτήριζε τον δέκατο όγδοο αιώνα, αλλά μιας ειρωνείας η οποία έχει να κάνει με την επιβολή, τη διαστροφή και την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζουν την άξεστη εποχή μας, μια εποχή κατά την οποία η τεχνολογική πρόοδος σήμανε το τέλος του πολιτισμού...»** 

Αν όχι το τέλος, ένα τεράστιο έλλειμμα Πολιτισμού, ακόμα και στον τόπο της κατ’ εξοχήν πολιτικής κατοικίας του κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, στον τόπο της Αριστεράς : «η πολιτική που είναι η οργάνωση κάθε πιθανής κοινωνίας σταδιακά γίνεται η οργάνωση για την οργάνωση, στην πραγματικότητα η αποδιοργάνωση του πολιτισμικού πλέγματος προς βλάβην των φυσικών και μεταφυσικών δυνάμεων που κατευθύνουν την τέχνη, την πνευματικότητα, ακόμα και την επιστήμη», προέβλεπε αρκετά χρόνια πριν ο Ευγένιος Ιονέσκο… 

Σήμερα ιδεολογία, φιλοσοφία, και τέχνη φυτοζωούν. ακόμα και η επιστήμη έχει υποταχθεί στην πολιτική που έχει υποταχτεί στην Οικονομία. Έτσι, στο επίπεδο του απλού συμβολισμού έστω, η τοποθέτηση του σημαδεμένου τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της Ακαδημίας Αθηνών επαληθεύει τον συνειρμό μου όταν διάβασα την είδηση: τώρα καπελώνουν και τον πολιτισμό με τον οικονομισμό… 

*Απόσπασμα από ομιλία του Ιονέσκο με θέμα Κουλτούρα και Πολιτική 
** Ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, στη «Νύχτα της Λισαβώνας»