27 Νοεμβρίου 2013

Οι μαιτρ της σχολής Σαμαρά

 
Οι πλέον ταλαντούχοι εκφραστές της πρωθυπουργικής μεθόδου διακυβέρνησης, μιας μεθόδου που στηρίζεται στην αφοπλιστική δύναμη της βλακείας.
 
Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή....
Συζητούν, να πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!... Τι απαντάει ο ευφυής; 
Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: « βλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: Πώς το κατάλαβες αφού είσαι τόσο βλάκας; Στην περίπτωση αυτή ο ευφυής ρισκάρει, απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, σε πείσμα του ευφυούς, ο βλάκας του απαντά: Βλακείες… Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας , αλλά κάνει το βλάκα. Άλλωστε, το να φαίνεσαι ηλίθιος στα μάτια ενός βλάκα, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής, υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς. Που μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους… βλάκες, κάτι διόλου δύσκολο, αφού είναι!...

Το ξεσπίτωμα της… ομαλότητας

Οι μεγαλύτερες βλακείες της «μνημονιακής εποχής» (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκαν από τον Έλληνα πρωθυπουργό ( τον… «ταλαντούχο κ.Σαμαρά») και το επιτελείο του, με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, ας πούμε, βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου και, απευθυνόμενος προς τον Ελληνικό λαό, εκτόξευσε μια απίστευτη βλακεία: «Σήμερα αποκατεστάθη η ομαλότητα στην ΕΡΤ». Υποδεικνύοντας ως… ομαλότητα τις χειροπέδες που πέρασε στην εξώπορτα του ραδιομεγάρου ο… ευφυής συνάδελφός του Δένδιας.

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης Καψής, (παγκόσμια πατέντα βλακώδους ιδιότητας αυτή) δήλωνε βλακωδώς ότι ουδέποτε ενημερώθηκε για την… αποκατάσταση της ομαλότητας στην ΕΡΤ (την ώρα που η συγκεκριμένη ομαλότητα πραγματοποιείτο κοιμόταν, ή κάτι τέτοιο), αλλά να μην ανησυχούμε διότι την πραγματική ομαλότητα θα την αποκαταστήσει ο ίδιος, «σε δυό εβδομάδες που θα μπει η ΝΕΡΙΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ»…

Είμαστε ήδη πέντε εβδομάδες αργότερα και η ομαλότητα ακόμα να επιστρέψει. Παραμένει… άστεγη, εκτός ραδιομεγάρου, κι απ’ ότι φαίνεται δεν θα επιστέψει ποτέ: για να αποδειχθεί η βλακεία του υπουργού… Τηλεόρασης. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι η ΝΕΡΙΤ είναι η ομαλότητα και η ΕΡΤ η ανωμαλία. Βλακείες!..

Ο πιο καλός ο μαθητής

Στην σχολή Σαμαρά, της οποίας βασική μέθοδος είναι η διακυβέρνηση μέσω των media, η βλακεία είναι πολιτικό προσόν. Αρκεί ο …αρμόδιος βλάξ να διαθέτει υποκριτικές ικανότητες, να υποδύεται – αναλόγως των περιστάσεων – τον κοινό νου, τον ευφυή, τον ιδιοφυή ή τον εαυτό του: τον βλάκα!.. Αυτό, ας το ομολογήσουμε, το καταφέρνει θαυμάσια, καλύτερα κι απ’ τον ίδιο τον Σαμαρά, ο υπουργός του επί της Υγείας. Που ποζάρει ως ευφυής, καθώς – με υπερβάλλοντα ζήλο – εφαρμόζει τις εντολές τις τρόϊκας, ως ο βλάξ εαυτός του καθώς δηλώνει «έ, όχι και να μου κλέψει η τρόϊκα τη δόξα» και, ως ιδιοφυής, καθώς διαπράττει την βλακεία της χρονιάς. Αποκαλύπτοντας… διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το ράδιο Κόκκινο το οποίο παίζει διαφημίσεις του… Καλμόλ και γι’ αυτό διαπλέκεται με τους φαρμακοβιομήχανους, πράγμα που σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος του τύπου «ο υπουργός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο… Άδωνης είναι μπουζούκι»…

Ο ίδιος… ταλαντούχος υπουργός, αντιμετωπίζει τις αναπόφευκτες δημοσιογραφικές επισημάνσεις για τις κατά συρροήν αθετήσεις των δεσμεύσεων του δια της… ευφυούς διπλωματικής μεθόδου της βλακείας: Κάνουμε το βλάκα κι έχει ο… Σαμαράς. (Ο Σαμαράς είναι ο Θεός του συγκεκριμένου υπουργού)

Λείπει ο κοινός νους

Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους είναι σε θέση να διακρίνει ότι οι βλακείες του Κεδίκογλου, του Γεωργιάδη, του Καψή, της πολιτικής σχολής Σαμαρά εν γένει, εκπεφρασμένες από έναν ταλαντούχο βλάκα που υποδύεται τον ευφυή, μπορούν να εξοντώσουν κάθε «αντίπαλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…

Όλοι θεωρούμε εαυτούς ευφυείς, ανεξαρτήτως εάν είμαστε βλάκες ή άνθρωποι με κοινό νου ή ευφυείς ή ιδιοφυείς. Ιδιαίτερα στην περίπτωση για την οποία συζητάμε, οι πολιτικοί θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτών και οι πολίτες θεωρούν εαυτούς ευφυέστερους των πολιτικών. Ένδειξη ότι και στον χώρο της κοινωνίας, όπως στον χώρο της πολιτικής, υπάρχει σοβαρό έλλειμμα κοινού νου. Ενώ είναι αμφίβολο εάν υπάρχει αντίστοιχο έλλειμμα βλακείας…

Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο: η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή. Ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής, όπου η βλακεία κυριαρχεί. Παγκοσμίως…

Νίκος Τσαγκρής 

22 Νοεμβρίου 2013

ΚΚΕ: Η διάσπαση... live


Είχα την τύχη (ή την ατυχία;) να παρακολουθήσω… live, όπως το λέμε τώρα, τη διάσπαση του ΚΚΕ. Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα του ’68 στις φυλακές της Αίγινας, στην αχτίνα των πολιτικών κρατουμένων. Στον «θάλαμο των στελεχών», όπως τον λέγαμε, επειδή φιλοξενούσε τα υψηλότερα, μεταξύ όλων των κρατουμένων, στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.

Πώς βρέθηκα εκεί; Με είχαν περιμαζέψει τα γερόντια (έτσι αποκαλούσαμε τότε τα κομματικά στελέχη) ανάμεσα από τους δεκάδες νεολαίους κρατούμενους (που ήσαν έγκλειστοι σε πλαϊνή αχτίνα), για λόγους που ουδέποτε κατάφερα να διευκρινίσω. Ίσως επειδή ήμουν ο μικρότερος κρατούμενος (για κάτι μήνες γλύτωσα τις φυλακές ανηλίκων), ίσως επειδή με έβλεπαν ως… εύελπι κομμουνιστή.Το γεγονός είναι ότι βρέθηκα στον «θάλαμο των στελεχών». Να με φροντίζουν τα «γερόντια» σαν παιδί τους.

Λοιπόν, εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη οι «γέροντες» ήσαν εξαιρετικά ανήσυχοι. Η ώρα ήταν περασμένη, αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Με τα πολλά, τους είδα να σηκώνονται ένας-ένας, με τις πιζάμες, και να μαζεύονται κολλητά σε έναν τοίχο, ντυμένο με μια πολύχρωμη πάντα. Ένας απ’ αυτούς, ανασήκωσε την πάντα και αποκάλυψε ένα τρανζιστοράκι κρυμμένο σε μια εσοχή του τοίχου. Γύρισε το κουμπί, έψαξε για λίγο τις συχνότητες και συντονίστηκε στην «Φωνή της Αλήθειας», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ. Και τότε συνέβη αυτό που, στην αρχή, σας είπα: βρέθηκα να παρακολουθώ… live (μαζί με κορυφαία στελέχη του κόμματος, παρακαλώ) τη διάσπαση του ΚΚΕ. Την είδηση της διάσπασης εννοώ, βέβαια, συνοδευόμενη από το αυστηρά κατευθυνόμενο, όπως καταλαβαίνετε, ρεπορτάζ της περίφημης 12ης Ολομέλειας.

Περιττό να σας πω ότι αυτό το ιστορικό «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά ένας λίβελος διάσπαρτος ακραίων πολιτικών ύβρεων (του τύπου «οι προδότες», «οι φραξιονιστές», «οι ρεφορμιστές», «οι αντικομμουνιστές» «οι υπονομευτές»), εκτοξευμένος από τη μισή ηγεσία του ΚΚΕ (το «γραφείο εξωτερικού») κατά της άλλης μισής (του «γραφείου εσωτερικού»). Ακόμα πιο περιττό, να σας θυμίσω το τείχος της μισαλλοδοξίας που ορθώθηκε μετά τη διάσπαση μεταξύ των πάλαι ποτέ συντρόφων (στη ζωή και στο θάνατο!) του ΚΚΕ «εσωτερικού» και του ΚΚΕ «εξωτερικού». Που, ακόμα και σήμερα, χωρίζει το ΚΚΕ από την ανανεωτική αριστερά. Για την ακολουθία των γεγονότων της επόμενης μέρας, εντός κι εκτός φυλακών, ούτε λογος. Γενικά δεν μου αρέσει να ξύνω πληγές,πολύ περισσότερο εδώ, στα πλαίσια ενός χρονογραφήματος.  



Νίκος Τσαγκρής  (Χρονογράφημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)

21 Νοεμβρίου 2013

Μας κυβερνούν αποστάτες!


Καθώς βιώνουμε το ρέκβιεμ της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου αποκαλύπτεται η αποστασία των πολιτικών του μνημονίου από την πολιτική

Η κοινή γνώμη δικαιούται να θεωρεί ως το ρέκβιεμ της μνημονιακής συγκυβέρνησης, την κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στο Μέγαρο Μαξίμου, στην κεντροδεξιά πτέρυγα της Βουλής, στα κόμματα της συμπολίτευσης και ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ: με τους διαξιφισμούς «παπανδρεϊκών» - «βενιζελικών» που ακολούθησαν την… αποστασία της κ. Τζάκρη και την γενική πολιτική ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ανυποληψία που συμμερίζονται ακόμη και οι τελευταίοι μιντιακοί προστάτες που του απέμειναν, καθώς εκτιμούν ότι έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Γι’ αυτό και αναζητούν νέες κεντροαριστερές… πατέντες. Με εμφανείς τις προθέσεις αντικατάστασης του «ανυπόληπτου αρχηγού». Και υποκατάστασης του αποσαθρωμένου κόμματός του, με ένα άλλο, λιγότερο σαθρό κυβερνητικό δεκανίκι.

Σ’ αυτό το παρακμιακό μοτίβο, ακόμα και κυβερνητικοί αναλυτές προβλέπουν κλιμάκωση των ιδιωτικών και δημοσίων διαφοροποιήσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, καθώς σβήνουν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις για… δυναμική διαπραγμάτευση (το ΟΧΙ το είπε η τρόικα στην κυβέρνηση και όχι η κυβέρνηση στην τρόικα) και αποκαλύπτεται σε κοινή θέα η κυβερνητική προσήλωση στο μνημόνιο. Και προειδοποιούν ότι οι αντιδράσεις που θα γενικευθούν με την επερχόμενη άρση του παγώματος των τραπεζικών πλειστηριασμών, θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε πτώση της κυβέρνησης και εκλογές…

Έρμαια ενός αρρωστημένου πάθους


Προσωπικά, αξιολογώ τα συγκυβερνητικά δρώμενα των ημερών, συμπεριλαμβανομένων των – παρόντων και… μελλούμενων – αντιδράσεων των βουλευτών της συμπολίτευσης, ως ανωφελή: οι τελευταίοι σπασμοί της ηττημένης από την οικονομία πολιτικής. Ή οι τελευταίες εκλάμψεις της δημοκρατίας στον θανάσιμο εναγκαλισμό της με την καπιταλιστική βαρβαρότητα…

Μια άλλη εκδοχή είναι ότι τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές που, σπασμωδικά, αντιδρούν στην πλήρη παράδοση της δημοκρατίας στον καπιταλισμό, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν εκφράζουν παρά το μεταμοντέρνο αντικαπιταλιστικό πάθος που περιγράφει ο *Πασκάλ Μπρυκνέρ: πρόκειται για ένα ένθερμο πάθος, μια σχεδόν θρησκευτική μέθη, που αποτελεί τη μαύρη λειτουργία σε μια λατρεία στην οποία οι αντιδρώντες, πολιτικοί ή πολίτες, συμμετέχουν, έστω κι αν θέλουν να την ανατρέψουν.

Έτσι και οι «αντιδρώντες» βουλευτές και τα στελέχη της συγκυβέρνησης: είδαν τα ψέματα και την προπαγάνδα – τα δικά τους ψέματα, τη δική τους προπαγάνδα, για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της ευρωσυστημικής βαρβαρότητας (ανθρωποθυσίες στο βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας – δημοσιονομική πειθαρχία προς χάριν της ολιγαρχίας του χρήματος) να γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι…

Ο οικονομισμός βλάπτει τη Δημοκρατία


Τώρα, μέσα στη βούλησή τους να εξορκίσουν τους δαίμονες του καπιταλισμού, φοράνε ακόμα τα στολίδια της ευσέβειας απέναντί του, έστω κι αν η ευσέβεια αυτή είναι αρνητική, καταστροφική για την ίδια τη χώρα τους, για τον λαό που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Και βέβαια για τη Δημοκρατία. Η οποία, καθώς καταναγκάζεται σε έναν διαστροφικό εναγκαλισμό με τον νεοφιλελεύθερο οικονομισμό, αργοπεθαίνει.

Χωρίς αστεία, ο υπεραιωνόβιος γάμος της δημοκρατίας με τον καπιταλισμό έχει εκφυλισθεί. Η Δημοκρατία, το έχουμε ξαναγράψει, αδυνατεί να επιβάλει στον καπιταλισμό τη μέριμνα για το γενικό συμφέρον, το κοινωνικό κράτος. Τον αφήνει να κερδοσκοπεί ασύδοτος, εν ονόματι της «ελευθερίας των αγορών». Που δεν είναι ελευθερία αλλά ελευθεριότητα. Μια ελευθεριότητα που διαφθείρει τη Δημοκρατία, μεταθέτοντας την έδρα της νομιμότητας από το κοινοβούλιο στην επιχείρηση. Και προωθεί έναν τύπο πολιτικού ηγέτη, τον κυβερνητικό ηγέτη – μέτοχο: να δουλεύει για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, για τη συντήρηση του κεντρικού οικονομικού συστήματος. Και να υποβάλλει στους βουλευτές – τους εκλεγμένους θεματοφύλακες των λαϊκών συμφερόντων – τον καταναγκασμό** μιας ανάλγητης αρχής: «Δεν πάει να χαθεί ο κόσμος όλος, αρκεί να δουλεύει το μαγαζί»…

*«Η μιζέρια του πλούτου» (εκδόσεις Αστάρτη)

**Την απελευθέρωση των βουλευτών της συμπολίτευσης από κάτι τέτοιους καταναγκασμούς ευχήθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας (εκείνων που «καλούνται όχι μόνο να είναι μνημονιακοί, αλλά και δεκανίκια της πιο ακραίας δεξιάς κυβέρνησης που…») και κατηγορήθηκε για πρόσκληση προς… αποστασίαν.

Νίκος Τσαγκρής

7 Νοεμβρίου 2013

Ο αργός θάνατος της μεσαίας τάξης

Τα μνημόνια επανέφεραν την δομή της ελληνικής κοινωνίας στο θλιβερό προπολεμικό δίπολο «πλούσιοι και φτωχοί»

Τα χαράτσια αυξάνονται και πληθύνονται, η ακίνητη περιουσία λεηλατείται και η μεσαία τάξη δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία. «Μας μεγάλωσαν με την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου, – θα ‘ρθει ο κομμουνισμός και θα σας πάρει τα σπίτια – μας τρομοκρατούσαν μια ζωή», μονολογούν χαμένοι στους διαδρόμους των εφοριών οι Έλληνες της μεσαίας τάξης: «και έρχεται, τώρα και μας τα παίρνει η ίδια η Δεξιά…»
Είναι αλήθεια: τα μεσαία στρώματα, η περίφημη ευρωπαϊκή «μεγάλη – μεσαία τάξη» (οι μικρομεσαίοι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι αγρότες και συνταξιούχοι) βάλλονται κατά ριπάς και διαλύονται, και καταρρέουν. Και το τερατώδες σχέδιο της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου που, επί της ουσίας, δημεύει την ακίνητη περιουσία, δεν είναι παρά η χαριστική βολή στο σώμα της μεσαίας τάξης…

Βασικός αίτιος ο καπιταλισμός

Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι η αποδόμηση της μεσαίας τάξης δεν είναι θέμα ελληνικό, αλλά παγκόσμιο – θέμα της «κοσμοοικονομίας», όπως προσδιορίζεται επιστημονικά. Και δεν είναι θέμα τωρινό – η κρίση απλώς το επιτάχυνε – ενώ, μόνο εξ αγχιστείας σχετίζεται με την Δεξιά, λόγω της στενής σχέσης της με τον Φιλελευθερισμό: ο βασικός αίτιος για την οικονομική απονεύρωση και, εν τέλει, την φτωχοποίηση της ελληνικής και της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας, να πούμε, μεσαίας τάξης, είναι – ποιός άλλος; – ο καπιταλισμός.
Εντελώς συνοπτικά: μετά τον πόλεμο, αλλά κυρίως στην περίοδο 1967 – 1973 οι αριθμοί της μεσαίας τάξης αυξήθηκαν δραματικά, καθώς αυξήθηκαν αντίστοιχα οι θέσεις εργασίας που ορίστηκαν ως δικές της. Ταυτόχρονα ανέβηκε, επίσης δραματικά, το βιοτικό της επίπεδο. Έτσι, η μεσαία τάξη έγινε ο βασικός πυλώνας σταθερότητας των πολιτικών συστημάτων του καπιταλιστικού κόσμου, ενώ η εργατική τάξη απέμεινε να ονειρεύεται να γίνει μέρος των μέσων στρωμάτων που ευημερούσαν από πάνω της. Και να το παλεύει μέσω εισοδηματικών αυξήσεων με την υποστήριξη των συνδικάτων, και της υποβοηθούμενης από το κράτος βελτίωσης των συνθηκών ζωής της…

Το «κούρεμα» της μεσαίας τάξης

Αυτή η επέκταση είχε ως συνέπεια την σημαντική άνοδο του κόστους παραγωγής, τον μόνιμο πληθωρισμό και την αυξανόμενη συμπίεση στη συσσώρευση κεφαλαίου, προκαλώντας έντονες συστημικές ανησυχίες για την «ανταγωνιστικότητα» και για τα δημοσιονομικά βάρη του κράτους. Και αντιδράσεις: μία επίμονη, πολύτροπη και μακρόχρονη προσπάθεια κλαδέματος της μεσαίας τάξης. «Οι πολιτικές παρενέργειες του κλαδέματος της μεσαίας τάξης θα είναι, βαρύτατες», σημειώνει ο Immanuel Wallerstein: «μορφωμένη και συνηθισμένη στις ανέσεις, μια μεσαία τάξη που θα απειλείται να χαρακτηριστεί déclassé, δεν θα υπομείνει, παθητικά ένα τέτοιο πισωγύρισμα γοήτρου και εισοδήματος. Είδαμε ήδη τα δόντια της κατά τη διάρκεια των ανά τον κόσμο στάσεων του 1968. Για να την κατευνάσουν, υπήρξαν οικονομικές παραχωρήσεις από το 1975 έως το 1985. Αυτές οι χώρες πληρώνουν τώρα το τίμημα, αλλά τέτοιες παραχωρήσεις είναι δύσκολο να επαναληφθούν…»
Ακριβώς. Ήταν στραβό το …κλήμα της μεσαίας τάξης, το έφαγε και ο γάιδαρος του καπιταλιστικού συστήματος, η κρίση: από το 2007, οι παραχωρήσεις κόβονται με το μαχαίρι. Το μεγάλο «κούρεμα» της μεσαίας τάξης ξεκινά από τις ΗΠΑ μέσω της… ψιλής μηχανής του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι συνέπειες για τα μεσαία στρώματα της κλονισμένης οικονομικής υπερδύναμης είναι γνωστές: χαμένα σπίτια, χαμένες ανέσεις, χαμένα προνόμια, συρρίκνωση της… μεγάλης μεσαίας τάξης των ΗΠΑ.

Έκπτωση στην τάξη των φτωχών

Το πέρασμα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη σήμανε την αρχή του τέλους κάθε οικονομικής παραχώρησης προς την ευρωπαϊκή μεσαία τάξη. Στην Ελλάδα, το «πειραματόζωο» του μεταμοντέρνου καπιταλιστικού συστήματος, το μεγάλο κούρεμα των μεσαίων στρωμάτων ξεκινά το 2010, με το πρώτο μνημόνιο: το σύνολο των μέτρων καθώς και οι παρενέργειές τους (πρωτόγνωρη ύφεση, και πλήρης τραπεζική αδράνεια) «χτυπούν» τη μεσαία τάξη στις ρίζες της.
Η συνέχεια είναι γνωστή: ο τριετής φαύλος κύκλος νέων μέτρων για νέο δανεισμό και νέα ύφεση και νέα μέτρα και νέο δανεισμό και νέα ύφεση και νέα μέτρα... Με τη μεσαία τάξη στο κέντρο του κύκλου, απαξιώμένη, ξεζουμισμένη, φτωχοποιημένη. Και τώρα – με τη χαριστική βολή του τερατώδους νέου Φόρου Ακίνητης Περιουσίας – να εκπίπτει και να διολισθαίνει στην νεοταξική κατηγορία των νεόπτωχων.

Ξεχνούν ή δεν βλέπουν τα κόμματα;

Το τραγικό είναι ότι, όπως στη μνημονιακή ρητορική των κομμάτων της συγκυβέρνησης, έτσι και στην αντιμνημονιακή ρητορική των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε αναφορά στην αναγκαιότητα εξαιρέσεων από περικοπές και ελαφρύνσεων από φορολογικά βάρη, εξαντλείται σε κάποιους «χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους» και σε κάποια «κατώτερα εισοδηματικά στρώματα». Προφανώς όλοι ξεχνούν, ή καμώνονται πως ξεχνούν, ή δεν βλέπουν, ότι οι ταξικές δομές της ελληνικής κοινωνίας επανήλθαν στο θλιβερό προπολεμικό δίπολο πλούσιοι και φτωχοί». Και ότι όλοι – πλην πλουσίων, χαμηλόμισθοι είμαστε πια. Και χαμηλοσυνταξιούχοι, και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Και βέβαια, κάποιοι ξεχνούν ή δεν βλέπουν ότι η έκπτωτη στον «πόλο» των φτωχών, πάλαι ποτέ «μεγάλη μεσαία τάξη», είναι ο προνομιακός χώρος, να πούμε, της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. ‘Όπως ήταν κάποτε η «εργατική τάξη», ή «οι εργαζόμενοι του χεριού και του πνεύματος», κάπως έτσι…

Νίκος Τσαγκρής