28 Μαρτίου 2013

Ο πόλεμος, οι παραδομένοι και ο ΣΥΡΙΖΑ

 
Καθώς η ευρωζώνη σπαράσσεται στα χαρακώματα Βορά – Νότου, η κυβέρνηση Σαμαρά επιμένει Γερμανικά. Και οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ αυξάνονται και πληθύνονται…

«Είναι κυνικοί και είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε μια πολιτική οικειοποίησης του Ευρωπαϊκού Νότου. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι μισοί είναι γκάνγκστερ, οι άλλοι μισοί, οι εκπρόσωποι των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου είναι φοβισμένοι και παραδομένοι»… Κάπως έτσι περιέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας την πολιτική ψυχοπαθολογία που καθορίζει τον συσχετισμό δυνάμεων στο Euro group. Και όπως ήταν φυσικό, αυτός ο εκτυφλωτικός αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας, αυτό το «αδιάντροπο» ξεμπρόστιασμα της κατακτητικής βαρβαρότητας που επικρατεί στον εξουσιαστικό πυρήνα της ευρωζώνης καθώς και της δουλικής στάσης των ηγετών της περιφέρειας, ενόχλησε περισσότερο τους παραδομένους και λιγότερο τους γκάγκστερς: ακόμα και οι πραγματικοί γκάγκστερς αποστρέφονταν τους δοσίλογους και τους παραδομένους.

Όλοι πλην Σαμαρά – Στουρνάρα
«Είναι πόλεμος», είπε στην πραγματικότητα ο Τσίπρας: μια επέλαση της Γερμανίας και των βορείων ακολούθων της για την κατοχή και εκμετάλλευση του Ευρωπαϊκού Νότου. Και καθώς τις επόμενες μέρες – μετά από μια γενναία απόπειρα αντίστασης, είναι αλήθεια – «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και άρχισε η λεηλασία και το πλιάτσικο της Κύπρου, ο πόλεμος έγινε ορατός ακόμα κι απ’ τον… Πρετεντέρη…

Είναι πόλεμος και αυτό το αντιλαμβάνονται ακόμα και οι φοβισμένοι, κι οι παραδομένοι. Πλην των δικών μας, των κ. κ. Σαμαρά και Στουρνάρα. Οι οποίοι, συνεπικουρούμενοι από τα «κεντροαριστερά» δεκανίκια τους, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν παπαγαλάκια του Βολφγκανγκ Σόϊμπλε, σαν ακτιβιστές του γερμανικού οικονομικού φονταμενταλισμού, σαν σταυροφόροι για την επιβολή του Μερκελικού δόγματος του «ηθικοπλαστικού οικονομισμού»: στα χαρακώματα του εχθρού, την ώρα που η Ελλάδα πεθαίνει και η Κύπρος φλέγεται!..


Φυγόκεντρες δυνάμεις
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο συγκεκριμένος πόλεμος είναι ένας άγνωστος πόλεμος. Ο οποίος, καθώς εξελίσσεται, αρχίζει να θυμίζει τη δυσοίωνη πρόβλεψη του Νικολά Μπαβερέζ* που, στοιχειοθετημένη σε μια εξαιρετική ανάλυση των κοινωνικών ρωγμών οι οποίες «μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου κατατέμνουν τον πλανήτη», (ρωγμές οικονομικές και ιστορικές μεταξύ του παρακμάζοντος Βορρά και του
αναπτυσσόμενου Νότου καθώς
και ιδεολογικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές) καταλήγει στην εκτίμηση ότι η κρίση αυτή θα προκαλέσει «φυγόκεντρες δυνάμεις» και, εν τέλει, την «υπερίσχυση των νόμων του Χάους». Και πράγματι, κάποια συμπτώματα αυτού του αγνώστου πολέμου» επιβεβαιώνουν τον Μπαβερέζ: Η οικονομική και πολιτική αποστασιοποίηση των ΗΠΑ, η ενίσχυση των BRICS (της συμμαχίας των αναδυομένων αγορών: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) που, υπό την καθοδήγηση του Πούτιν, επιχειρείται να αποκτήσει και πολιτική ταυτότητα ως αυτόνομος πόλος σε ίση απόσταση από τις ΗΠΑ (δολάριο) και την Ευρώπη (ευρώ), οι ειδικότερες ενεργειακές και γεωπολιτικές συγκρούσεις, δείχνουν ότι αφήσαμε ήδη πίσω μας την κυριαρχία της «Δύσης», όπως την ξέραμε, για να εισέλθουμε στην εποχή ενός κόσμου με διαφορετικούς πόλους, που τα όριά του θα είναι ακαθόριστα και ασαφή!..

 Στα χαρακώματα της ευρωζώνης
Στο ευρωπαϊκό μέτωπο, μετά την παράδοση της Κύπρου στις ορέξεις των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες:
- Μαίνεται ο τραπεζικός πόλεμος με επίκεντρο τις καταθέσεις, με τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να σπεκουλάρουν για λογαριασμό των Βορείων και το Λουξεμβούργο να αμύνεται προληπτικά απέναντι στις αρπακτικές γερμανικές δυνάμεις.
-Το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού γίνεται πλειοψηφικό, σε Βορά και Νότο, για διαφορετικούς λόγους.
- Αναπτύσσονται ραγδαία οι φυγόκεντρες δυνάμεις εντός και εκτός ευρωζώνης: αρκετές χώρες της ευρωζώνης σκέφτονται την έξοδο, ενώ κάποιες υπό ένταξη χώρες σκέφτονται το ενδεχόμενο της μη ένταξης
- Επί θύραις βρίσκεται και η βρετανική έξοδος απ’ το πολιτικό σκέλος της Ε.Ε. - Η διάλυση της ευρωζώνης μεταβάλλεται, σταδιακά σε λαϊκό αίτημα, ακόμα και εντός της Γερμανίας!..

Ένα καθήκον για τον ΣΥΡΙΖΑ
Μέσα σ’ αυτή τη χαοτική κατάσταση, με την Ελλάδα και την Κύπρο να φυτοζωούν και με ορατή την οριστική οικονομική, πολιτική και κοινωνική αποδόμηση της Ε. Ε., η Ελληνική κυβέρνηση επιμένει Γερμανικά!.. Ακριβώς τη στιγμή που το εθνικό – πατριωτικό συμφέρον επιτάσσει την εκπόνηση ενός σχεδίου οικονομικής επιβίωσης της χώρας, στην (πιθανότατη πια) περίπτωση κατάρρευσης του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος… Έ, λοιπόν, πιστεύω ότι αυτό το πατριωτικό καθήκον οφείλει να το χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Που ως αξιωματική αντιπολίτευση, ως το «αντισυστημικό – αντιμνημονιακό», ας το πούμε, κόμμα που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, καλείται να θωρακίσει το Ελληνικό αμυντικό οπλοστάσιο με ένα επιστημονικά επεξεργασμένο σχέδιο επιβίωσης της χώρας σε περίπτωση κατάρρευσης της ευρωζώνης και του ευρώ: ένα σχέδιο με τεκμηριωμένες και ομολογημένες τις πιθανές και απίθανες συνέπειές του (θετικές ή αρνητικές) σε κάθε «βήμα» της πιθανής εφαρμογής του…

* Νικολά Μπαβερέζ: Γάλλος οικονομολόγο , αρθρογράφος της Μοντ. Η αναφερόμενη «πρόβλεψη» περιλαμβάνεται στο ανέκδοτο στη Ελλάδα βιβλίο του με τον τίτλο «Καθ’ οδόν προς το άγνωστο».

Νίκος Τσαγκρής

20 Μαρτίου 2013

Το ΟΧΙ της Κύπρου ήταν Αποκάλυψη...

 Ξεσκέπασε τον καθεστωτικό χαρακτήρα της γερμανικής ηγεμονίας επί των κρατών – μελών της ευρωζώνης και ανέδειξε τους «σπόνσορες» του δίδυμου Μέρκελ - Σόϊμπλε


Μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του χάους που, με αφετηρία το αναπάντεχο ΟΧΙ της Κύπρου, εξαπλώθηκε και τύλιξε το ευρωπαϊκό σύμπαν, κάποιοι συστηματικοί κήρυκες του γερμανικού δόγματος του «νομισματικού στόχου» την είδαν… πατριωτικά και άρχισαν τις κολοτούμπες δηλώνοντας, και καλά, την… ανυπακοή τους στους ηγεμόνες και τους διαχειριστές του συστήματος: «…η Μέρκελ, o Σόιμπλε και οι υπάλληλοί τους στις Βρυξέλλες πυρπολούν την Ευρώπη και καταστρέφουν το ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη»… Μάλιστα! Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως το… «ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό επίτευγμα του πλανήτη»! Μα αυτό δεν ευσταθεί ούτε ως ανέκδοτο. Αφού, είναι πια κοινός τόπος, από την ίδρυσή της η Ε.Ε. δεν ήταν παρά ένα εμπορικό εγχείρημα: ένας οικονομικός «συνεταιρισμός» στο προσκήνιο, ένα κερδοσκοπικό deal στο παρασκήνιο…

Η φιλοσοφία της κερδοσκοπίας
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι σαθρό. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη φύση των Γερμανών ή των Γάλλων, των Ιταλών ή των Βρετανών, αλλά με τη φύση του ίδιου του οικοδομήματος, τη φιλοσοφία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε: «Υπάρχουν ελάχιστοι πιο αθώοι τρόποι για να περνάει κανείς τον καιρό του πέρα από το να κερδίζει χρήματα»!.. Πρόκειται για τη φιλοσοφία των πιονέρων των «αγορών», τη φιλοσοφία της κερδοσκοπίας. Στην οποία ο Άνταμ Σμιθ απένειμε πιστοποιητικό ευγενείας μέσω ενός διάσημου κειμένου του: «…Δεν περιμένουμε από την καλοσύνη του χασάπη, του ζυθοπώλη και του φούρναρη το γεύμα μας, αλλά από τη μέριμνά τους για το συμφέρον τους. Δεν απευθυνόμαστε ποτέ στην ανθρωπιά τους, αλλά στον εγωισμό τους και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις ανάγκες μας, αλλά για το κέρδος τους…»

Η γερμανική ηγεμονία..
Έτσι ακριβώς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη γέννησή της, από τότε που τη λέγαμε ΕΟΚ, δεν ήταν παρά ένα συνονθύλευμα κρατών με διαφορετικές οικονομικές ποιότητες και ποσότητες, διαφορετικές γλώσσες, θρησκείες και πολιτισμούς, δίχως ίχνος πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συνοχής. Μια πολυμετοχική εταιρία με τον μεγαλομέτοχο στο τιμόνι της. Και ο μεγαλομέτοχος, ειδικά μετά την πτώση του τείχους, ήταν η Γερμανία. Η οποία, από τότε που απέκτησε το «πλειοψηφικό πακέτο», άρχισε να ελέγχει την Κομισιόν και να νομοθετεί την ηγεμονία της: κορυφαίοι σταθμοί αυτής της στρατηγικής η συνθήκη του Μάαστριχτ και η συνθήκη της Λισαβόνας, με εκείνο το κατάπτυστο άρθρο («Απαγορεύεται η διάσωση κάθε κράτους – μέλους που πτωχεύει.») που έθετε εκτός ευρωζώνης την έννοια της Αλληλεγγύης. Και χρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία σαν εργαλείο για την κατασκευή των μνημονίων, ως εναλλακτικών – επί της ουσίας κερδοσκοπικών* – τρόπων «διάσωσης».

Τα προγράμματα διάσωσης
Όταν η κρίση πέρασε τον Ατλαντικό και χτύπησε την πόρτα της Ευρώπης, οι Μέρκελ και Σόϊμπλε ήσαν ήδη οι ηγεμόνες της Ευρωζώνης. Έτοιμοι να την υποδεχτούν, να την ελέγξουν και να την διαχειριστούν προς ίδιον – κρατικό και προσωπικό – όφελος. Με ιδεοληπτικό εργαλείο το «δόγμα του νομισματικού στόχου» (σκληρό ευρώ με απόλυτη δημοσιονομική πειθαρχεία) και με οπλοστάσιο τους νόμους και τις συνθήκες που οι ίδιοι είχαν επιβάλλει, δημιούργησαν αυτό το ιμπεριαλιστικό πλέγμα επεμβάσεων που ονομάστηκαν «προγράμματα διάσωσης»: διαρκής μικτός – εσωτερικός και διεθνής – δανεισμός για την σωτηρία των χρηματοπιστωτικών συστημάτων, με αντάλλαγμα την αναγκαστική υποθήκευση – ή και δήμευση – των λαϊκών εισοδημάτων και των δημοσίων περιουσιών. Φυσικά, προϋπόθεση για την επιβολή των συγκεκριμένων προγραμμάτων ήταν ο έλεγχος των εθνικών κυβερνήσεων και η μερική άρση της εθνικής ανεξαρτησίας των χωρών που έμπαιναν στο «πρόγραμμα». Και αυτό έγινε: Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία. Κράτη πολιορκημένα με τους πολίτες βυθισμένους στη φτώχεια την ανεργία και την κατάθλιψη. Προδομένους από τις παραδομένες ή δοτές κυβερνήσεις τους, που δεν είχαν το ανάστημα να αντισταθούν, να πουν ΟΧΙ στη βαρβαρότητα των γερμανικών «προγραμμάτων διάσωσης». Να βιώνουν την κρίση ως Γερμανική Τυραννία και να αγωνίζονται να την ανατρέψουν…

Το ΟΧΙ ήταν αποκαλυπτικό
Και να που ήρθε το, πραγματικά γενναίο, ΟΧΙ της Κύπρου. Που, πέρα απ’ το πραγματικό μέγεθος της ανατρεπτικής του δύναμης, (η ιστορία θα δείξει,) αποκάλυψε τον καθεστωτικό χαρακτήρα της Γερμανικής ηγεμονίας στην ευρωζώνη: οι Μέρκελ και Σόϊμπλε μόνο προς στιγμήν κλονίστηκαν, ωστόσο δεν έχασαν ποτέ τον έλεγχο: επανήλθαν άμεσα και επιδεικτικά στο δικτατορικό «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», δείχνοντας πως εξακολουθούν να έχουν την εμπιστοσύνη της ευρωπαϊκής ελίτ – αυτών που στη χώρα μας ονομάζουμε «νταβατζήδες». Που, παρά την βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, εξακολουθούν να βολεύονται με το μοντέλο πλουτισμού που φιλοτέχνησε στα μέτρα τους ο νεοφιλελευθερισμός τον 21ο αιώνα. Ενώ οι Βρυξέλες, πλήρως ενσωματωμένες στο γερμανικό δόγμα του «νομισματικού στόχου», προσφέρουν άφθονη συγκατάθεση και κάλυψη στις αποφάσεις του Βερολίνου. Πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η συγκατάθεση, αυτή η κάλυψη, έχει ως ημερομηνία λήξεως τις γερμανικές εκλογές. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Μα όπως και να έχει, ας το πούμε άλλη μια: για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…

*Το Ινστιτούτο του Κιέλου εκτιμά ότι από την κρίση χρέους που πλήττει την ευρωζώνη η Γερμανία θα εξοικονομήσει 15 δισεκατομμύρια ευρώ, ως το 2023, μόνο από το κόστος των επιτοκίων.

Νίκος Τσαγκρής

15 Μαρτίου 2013

Οι άστεγοι ως δείγμα… ευημερίας


 
Εμφανίζονται ως αναγκαίο κακό εκεί όπου συχνάζει ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός: η «ελεύθερη αγορά», η «ανάπτυξη», η ευημερία των αριθμών, η ευμάρεια των μακροοικονομικών μεγεθών

Ένα άρθρο για τους άστεγους της Αθήνας, ακόμα κι αν απευθύνεται στην κοινή γνώμη μιας κοινωνίας ευρισκόμενης στα πρόθυρα ανθρωπιστικής κρίσης, μπορεί να εκληφθεί ως άρθρο εκτός πραγματικότητας, ως δημοσιογραφική γραφικότητα. Όμως, το συγκεκριμένο άρθρο για τους άστεγους είναι μια πραγματικότητα εντοπισμένη από τον αρθρογράφο, μια πραγματικότητα ορατή από κάθε άνθρωπο που «βλέπει». Αλλά και μια πραγματικότητα άγνωστη στις στατιστικές υπηρεσίες, μια πραγματικότητα άκρως αμελητέα για το κράτος, την κυβέρνηση, την κοινωνία, την Πολιτεία εν γένει. Οι άστεγοι της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, οι άστεγοι της Μαδρίτης , της Λισαβόνας, του Μιλάνου, οι άστεγοι του Σάο Πάολο, του Ρίο ντε Τζανέιρο, του Χόνγκ Κονγκ, είναι μια πραγματικότητα απούσα. Μια μη καταγεγραμμένη πραγματικότητα.

Σήμα κατατεθέν…
Οι στατιστικές του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού σταματούν στην νέο-ταξική κατηγορία των «νεόπτωχων». Και αδιαφορούν αν οι άστεγοι είναι απότοκο αυτής, ακριβώς, της κοινωνικής «τάξης», οι νεόπτωχοι των νεόπτωχων. Άλλωστε, ο νεοφιλελευθερισμός διαθέτει άλλοθι: οι άστεγοι είναι δείγμα ευημερίας! Εμφανίζονται ως αναγκαίο κακό όπου συχνάζουν η «ελεύθερη αγορά», η «ανάπτυξη» η ευμάρεια των μακροοικονομικών μεγεθών. Είναι απλώς ένα σπυράκι στο μικρό δάχτυλο της κοινωνίας των δυο τρίτων. Κάτι το φυσιολογικό, κάτι το αδιάφορο: μην ασχολείστε, συμβαίνει και στις πιο πλούσιες πόλεις του κόσμου. Στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες στο Τόκιο! Οι άστεγοι είναι το σήμα κατατεθέν της νέας τάξης πραγμάτων, τα περιττώματα του σύγχρονου καπιταλισμού!..



Κάτω απ’ το Χαλί
Δυστυχώς, όλα αυτά είναι η αλήθεια. Το ρεπορτάζ, βέβαια, λέει ότι πέρα από κάποιες μη κυβερνητικές, κάποιες φιλόπτωχες οργανώσεις, με το θέμα των αστέγων ασχολείται, ενίοτε, και το κράτος. Στην περίοδο της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, ας πούμε, ασχολήθηκε ο οργανισμός «Αθήνα 2004». Καμάρωνε μάλιστα ότι πέτυχε την τέλεια απόκρυψη του… «θλιβερού αυτού κοινωνικού συμπτώματος»: «το θέαμα των αστέγων είναι απεχθές, άκρως ενοχλητικό για τους ξένους που θα έρθουν στη χώρα μας το 2004», έλεγε τότε κρατική αρμοδία…
Κάπως έτσι ασχολούνται τα κράτη, οι δημόσιες αρχές, με το «απεχθές θέαμα των αστέγων, αυτό το θλιβερό φαινόμενο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων»: τους κρύβουν κάτω απ’ το χαλί, όπως κάποιες κακές νοικοκυρές τα σκουπίδια. Κι αυτό μόνο όταν οι κοσμοπόλεις εορτάζουν. Και δέχονται ξένους. Με το τέλος των εορτών και των πανηγύρεων οι άστεγοι, ως δια μαγείας, ξαναπαίρνουν τις θέσεις τους στις πλατείες και τα πάρκα. Ξαναγίνονται μια πραγματικότητα απούσα. Μια μη καταγεγραμμένη πραγματικότητα…


ΥΓ: Οι άστεγοι αυξάνονται ραγδαία στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου της λιτότητας και της ανεργίας. Στην Ισπανία, χιλιάδες άστεγοι και άνεργοι, καθώς και χαμηλόμισθοι με προβλήματα στέγης, συμμετέχουν στο νεότευκτο κίνημα Corrala (Κοράλα), το οποίο αναπτύσσεται διαρκώς με κεντρικό σύνθημα «Ni gente sin casa, ni casas sin gente» (Κανένας άνθρωπος χωρίς σπίτι, κανένα σπίτι χωρίς ανθρώπους). Στην μνημονιακή Ελλάδα των νεόπτωχων και των ανέργων οι άστεγοι αυξάνονται δραματικά. Αλλά, παρ’ όλο που προσφάτως απέκτησαν και «θεσμική» αναγνώριση ως «ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρήζει προστασίας» με το νόμο 4052/12, εξακολουθούν να εισπράττουν την κρατική αδιαφορία. Η φροντίδα γι αυτούς περιορίζεται στο ενδιαφέρον μιας – δυό Μ. Κ. Ο. (αναφέρω εδώ την «ΚΛΙΜΑΚΑ»: www.astegoi-klimaka.blogspot.com και την «ΠΡΑΞΙΣ»: www.praksis.gr) καθώς και σε περιστασιακές, φιλανθρωπικού τύπου παροχές, Δήμων και Εκκλησιών.

Νίκος Τσαγκρής

7 Μαρτίου 2013

Διαπλεκόμενοι εναντίον Διεφθαρμένων

 

Ξετυλίγοντας τον μίτο της διαφθοράς: Από την υπόθεση Κοσκωτά ως τον «φτερωτό γιατρό» και τον «ωραίο Μπρούμελ»


Κάποια καλόπαιδα της δημοσιογραφίας, (οι γνωστοί – άγνωστοι φωστήρες του επικοινωνιακού αριβισμού, που προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στα ευαγή ιδρύματα όπου απασχολούνται εισπράττοντας παχυλά επιμίσθια σε σκληρό νόμισμα) ανακάλυψαν ότι η Δικαιοσύνη έγινε ξαφνικά… τυφλή και αδέκαστη. Και ότι αυτό οφείλεται στην… πολιτική βούληση της κυβέρνησης Σαμαρά για παραδειγματική τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών: ισόβια κάθειρξη στον «φτερωτό γιατρό» της Νέας Δημοκρατίας! Οκταετής κάθειρξη μετά δημεύσεως περιουσίας (σαν πρώτη δόση τιμωρίας) στον «ωραίο Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ! Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η παράσταση «πάταξη της διαφθοράς» τώρα αρχίζει…

 

Από τον Κοσκωτά και εντεύθεν

Η διαφθορά είναι αγαπημένο θέμα. Ειδικά όταν εκδηλώνεται σε αντικρινές όχθες, όταν προσωποποιείται σε διακεκριμένους αντιπάλους, όταν πλήττει διασημότητες της πεντάρας. Τότε η αδρεναλίνη ανεβαίνει, η έξαψη κορυφώνεται. Ακολούθως ξαναγίνεται η γνώριμη και έξυπνη αμαρτία που φωλιάζει μέσα μας, έτοιμη να ξεμυτίσει στην πρώτη ευκαιρία: στην κοινωνία του χρήματος, ένας άνθρωπος θεωρείται ανόητος αν δεν κλέβει…


«Θα ήταν ηλίθιος αν δεν τα ‘παιρνε!..» Ήταν μια φράση που ακούγονταν όλο και πιο συχνά στη μικρή μας χώρα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ακόμα και από κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες, ακόμα και για μιζαδόρους της πολιτικής τύπου Siemens. Είναι η φράση που τοποθετεί την κοινωνική ηθική στον πάτο των εθνικών μας, να πούμε, αρετών και την πολιτική ηθική κάτω απ’ τον πάτο των αντίστοιχων πολιτικών. Μια φράση που, από την υπόθεση Κοσκωτά και εντεύθεν, οριοθέτησε την χώρα μας ως διεφθαρμένη χώρα…

 

Ο ορισμός του Ρ. Σ. Λύντ

Μας συνέβη, όπως συμβαίνει σε όλες τις «ανεπτυγμένες» χώρες του κόσμου, όπως συνέβη πρώτα - πρώτα στις ΗΠΑ. Το περιέγραψε θαυμάσια, το 1951, ο αμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια και συγγραφέας Ρόμπερτ Σ. Λύντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ. σ: εννοεί τα νέα οικονομικά τζάκια των ΗΠΑ), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και… ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία. Κι εμείς, σαν έθνος, η Γερουσία μας, τα ιδρύματά μας, φοβόμαστε και στεκόμαστε με δέος μπροστά σ’ αυτές τις μυστικές δυνάμεις– που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις, οργανωμένα επαγγέλματα, οργανωμένη εργασία, οργανωμένος πατριωτισμός και οργανωμένη θρησκεία…»

Έτσι και οι δικοί μας «ελέφαντες», (σ. σ: τα νέα οικονομικά τζάκια που αναπτύχθηκαν στο μεταπολιτευτικό καθεστωτικό τέλμα ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας) ημιεξημερωμένοι και απατεώνες ευημερούν πολυτελώς, στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η διαπλεκόμενη Δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Κι εμείς, σαν ΄έθνος, οι πρωθυπουργοί μας, οι υπουργοί μας, οι βουλευτές και οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους, φοβούνται και στέκονται με δέος μπροστά στις ξένες και ντόπιες «μυστικές δυνάμεις που λέγονται οργανωμένες επιχειρήσεις»: τους εθνικούς εργολάβους και μιντιάρχες – προμηθευτές του Δημοσίου, τους Τραπεζίτες, τις πολυεθνικές, τα καρτέλ, τα μονοπώλια. Και ακόμα χειρότερα, σήμερα, εν μέσω της πιο βαθειάς κρίσης που γνώρισε ποτέ ο τόπος, εξακολουθούν να υποτάσσουν το δημόσιο συμφέρον στα συμφέροντά των «νταβατζήδων» τους. Και κάνουν τα στραβά μάτια στις παρανομίες τους, συναλλάσσονται μαζί τους, διευκολύνουν (με το αζημίωτο) τα ασύδοτα deal τους, προσθέτοντας στην οικονομική διαφθορά την πολιτική διαφθορά, τη διαφθορά της Ελληνικής Δημοκρατίας…

 

Πολιτικοί απατεώνες…

Και ξαφνικά, μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο διαφθοράς, οι τηλεοπτικές οθόνες βουλιάζουν – σαλεύει το πλήθος των τηλεπαρουσιαστών, υμνώντας τον ανατέλλοντα ήλιο της Δικαιοσύνης. Που, χάρις στην… πολιτική βούληση της κυβέρνησης Σαμαρά, μοιράζει άδοξους θανάτους σε ένδοξους διεφθαρμένους με το σύστημα «μία σου και μία μου»: ισόβια κάθειρξη στον «φτερωτό γιατρό» της Νέας Δημοκρατίας! Οκταετής κάθειρξη μετά δημεύσεως περιουσίας στον «ωραίο Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ! Και Ψωμιάδης και πάει λέγοντας…

Οι Έλληνες δεν τρώνε κουτόχορτο κύριοι της συγκυβέρνησης. Η αίσθηση που επικρατεί στην κοινή γνώμη είναι ότι μας κυβερνούν αδίστακτοι πολιτικοί απατεώνες: τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί και στέλνουν στην «κρεμάλα» με συνοπτικές διαδικασίες κάποιους εκ’ των ομοίων τους, προκειμένου να γλυτώσουν οι ίδιοι την «κρεμάλα» που τους πρέπει. Και να παρατείνουν την παραμονή τους στην κυβερνητική εξουσία απολαμβάνοντας τα ματωμένα από την σφαγή των ελλήνων (των μισθωτών, των συνταξιούχων, της μεσαίας τάξης) πολιτικά και οικονομικά επιμίσθια. Επιμίσθια για τις υπηρεσίες που προσφέρουν προς την οικονομική ελίτ που τους ορίζει: υπόθαλψη, κάλυψη, συγκάλυψη πολιτικών, οικονομικών και ποινικών εγκλημάτων. Εντός ή εκτός της… λίστας, της Βουλής και των Δήμων..

Νίκος Τσαγκρής