ΣΥΡΙΖΑ τέλος: εμπρός για νέες – γενναίες αυταπάτες με… Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Η άδοξη εξαΰλωση του πλέον «ένδοξου» κόμματος της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

-Είστε ο αστυνομικός ΔΡΑΜΑΛΗΣ;

-Ναι, τι θέλετε;....

-Μας έστειλε η κυρία ΤΣΙΡΙΓΩΤΗ...

-Πηγαίνετε στο υπόγειο να πιστοποιηθείτε...

Ας κρατήσουμε αυτό το μαφιόζικο εφεύρημα πιστοποίησης των «δικών τους» και αποκλεισμού των «άλλων» (των «σκέτων», όπως αποκαλούσαν συνθηματικά τους αποκλεισμένους «κασσελίστας» συνέδρους οι 87+ πραξικοπηματίες) ως ταφικό επίγραμμα του θανόντος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Του πλέον ένδοξου κόμματος της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με το πιο άδοξο, το πιο ευτελές, το πιο ντροπιαστικό τέλος στην ιστορία της ελληνικής κομμουνιστικής και μετακομμουνιστικής Αριστεράς…  

«Το ΚΟΜΜΑ του ΥΠΟΓΕΙΟΥ – κάτι σαν ΓΚΕΣΤΑΠΟ...», όπως το χαρακτήρισε, διηγώντας την ντροπιαστική κατάληξή του, ο ηθοποιός, συγγραφέας και σεναριογράφος Κώστας Σιμενός: «Ένα ΚΟΜΜΑ ΚΟΥΦΑΡΙ, που το εγκαταλείπουν όλοι οι ζωντανοί, ακόμα, άνθρωποι»…

Όπως, πανικόβλητοι, εγκατέλειπαν το υπόγειο κελάρι της  κομμουνιστικής αυταπάτης, οι έγκλειστοι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι της ταινίας του Εμίρ Κοστουρίτσα «Αντεργκράουντ», θα προσθέσω εγώ, άνθρωποι που για δεκαπέντε χρόνια ζούσαν στο σκοτάδι, παράγοντας όπλα για το παραεμπόριο των κομματικών του Τίτο, με την ψευδαίσθηση ότι εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο, ο πόλεμος συνεχίζεται. Κι όταν, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, κατάλαβαν την πλάνη τους, εγκατέλειψαν έντρομοι το υπόγειο, βγήκαν στο φως του «παρόντος» και είδαν πως η ζωή, τσάτρα – πάτρα, συνεχίζεται… Μέσα στις αυταπάτες πάλι, και τις ψευδαισθήσεις για… Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, αλλά συνεχίζεται… Στην πραγματικότητα: στο παρόν και το μέλλον…

Ας πούμε, λοιπόν, ότι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά το άδοξο τέλος  μιας, ακόμη, γενναίας αυταπάτης της Ελληνικής Αριστεράς. Όπως η  γενναία αυταπάτη της εξέγερσης της γενιάς μου, το Νοέμβρη του ’73, κατά της χούντας των συνταγματαρχών, ας πούμε. Ξέρετε, της «εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ», όπως τη λέμε, με στόχο την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας στη χώρα μας – την επέτειο της οποίας γιορτάζουμε σήμερα. Με «δρακόντεια αστυνομικά μέτρα» ειρήσθω εν παρόδω, και φέτος, όπως μας ενημερώνει το αστυνομικό ρεπορτάζ: «5.000 αστυνομικοί στους δρόμους με τη συμμετοχή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας και της ΕΥΠ», παρακαλώ…  

 Αλλά γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη και δημοκρατική είναι μια πολιτική ελευθερία υπό «δρακόντεια αστυνομική επιτήρηση από 5.000 αστυνομικούς, την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και την ΕΥΠ»; Και ποια είναι η ποιότητα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν σε σχέση με την Ελευθερία και τη Δημοκρατία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο;

Όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια - μια ουτοπική ελευθερία, στο πλαίσιο μιας ιδανικής, άμεσης Δημοκρατίας. Και ότι δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο στον τόπο της εξέγερσης. Εντός του Πολυτεχνείου!

Ήταν η ελευθερία που βιώναμε, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή μας. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιωθήκαμε να βιώσουμε χάρη σε κάποιες παραλείψεις της εξουσίας, της χούντας των συνταγματαρχών!...

Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της Ελευθερίας,  προκύπτει από µια απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία –  ανεκτή σε λανθάνουσα κατάσταση – προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µια απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως…

Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής» στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή τη... διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο...

Επιστρέφοντας στο παρόν και στο θέμα μας, το άδοξο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πούμε ότι η άπλετη δημοκρατία εντός του, που πριν ένα χρόνο «επέτρεψε» την ελεύθερη έκφραση της πλειοψηφίας των μελών για την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος, προέκυψε από μια απλή αμέλεια των γραφειοκρατικών μηχανισμών εξουσίας: Μια παράλειψη που άρχισε να επανορθώνεται (σ. σ: από τους «87+»)  όταν η ελευθερία των μελών – ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση –  φάνηκε ότι, υπό την ηγεσία του κ. Κασσελάκη, προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα και οστά: «να μπει σαν παράσιτο, σαν µια απόπειρα διαταραχής» στο σταλινικό, στην περίπτωσή τους, «σύστημα ρυθμίσεως» της βούλησης των μελών, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε εξουσιαστικής κομματικής γραφειοκρατίας…  

Εν κατακλείδι, με το μαφιόζικο «Συνέδριο» του περασμένου Σαββατοκύριακου, διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίνοντας τέλος "σ’ αυτή τη... «διαταραχή", τον ελεύθερο – δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Κι απέμειναν μ’ ένα «ΚΟΜΜΑ ΚΟΥΦΑΡΙ, που το εγκαταλείπουν όλοι οι ζωντανοί, ακόμα, άνθρωποι»… 

  

Ο «δεύτερη φορά πλανητάρχης», οι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι και οι «87 μικροί Τραμπ» του ΣΥΡΙΖΑ

«Μην αμελήσετε, Πάρτε μαζί σας νερό, Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Στις Δημοκρατίες τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει τη βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας. Τράμπ διάλεξαν, Τράμπ ψήφισαν, Τράμπ… πήραν (ξαναπήραν, για την ακρίβεια) οι Αμερικανοί πολίτες στις προχθεσινές προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Και νάτος πάλι ο σκοταδιστής, ο μέγας   οπορτουνιστής, ο μισογύνης, ο ομοφοβικός, ο ρατσιστής, ο υπόδικος με φάκελο δεκάδων ποινικών και αστικών αδικημάτων, φαντομάς και    υποκριτής, δήθεν πολιτικός, ο παρανοϊκός όσο και ο Χίτλερ – που υποσχόταν στους φτωχούς Γερμανούς ένα ζεστό πιάτο σούπας στα χρόνια της Βαϊμάρης – Ντόναλντ Τραμπ, θρονιασμένος και πάλι στην κορυφή του κόσμου: δεύτερη φορά πλανητάρχης!..  

Αυτός στη μέση και οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ηγετίσκοι ένα γύρω, άλλοι να ζητωκραυγάζουν – άλλοι με τα διπλωματικά χειρόκτια να χειροκροτούν, στέλνοντας… πανικόβλητα  συγχαρητήρια  μηνύματα και ευχές. Και μέσα τους να υπολογίζουν  (όλοι!..) κέρδη και ζημίες που έχουν να προσμένουν από το  παρανοϊκό  αφεντικό: τον μέγα τράγο, τον… «βαψομαλλιά Αμερικανό», όπως τον λέει ένας εξ αυτών…

«Συγχαρητήρια για τη νίκη σας στις εκλογές. Η Ελλάδα προσβλέπει στην περαιτέρω εμβάθυνση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο χωρών μας, μπλα, μπλα, μπλά», ήταν το μήνυμα του Έλληνα πρωθυπουργού. Μια «τυπικούρα ολκής», σύμφωνα με τους επαΐοντες της ελληνοαμερικανικής διπλωματίας αφού, όπως λένε, «η μεγάλη νίκη του Ντόναλντ Τράμπ προκάλεσε τρόμο και πανικό στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, καθώς είχε ποντάρει στην εκλογή της Κάμαλα Χάρις και μόνο τις τελευταίες μέρες κατάλαβε ότι το κλίμα είναι διαφορετικό και ότι η έλευση Τραμπ είναι κοντά»…

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, εξάλλου, αφού έσπευσε να συγχαρεί με ένα αλαζονικό – αυτοαναφορικό τηλεγράφημα τον Ντόναλντ Τραμπ («Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε, όπως τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Με τις δικές σας πεποιθήσεις και με τις δικές μου. Με σεβασμό και φιλοδοξία. Για μεγαλύτερη ειρήνη και ευημερία»), πανικόβλητος κι αυτός μετά τη νίκη του απεχθούς «Αμερικανού βαψομαλλιά», κάλεσε τους Ευρωπαίους να κόψουν τον «ατομισμό», ζητώντας μια «συντονισμένη ευρωπαϊκή στρατηγική» αντιμετώπισής του!..

Κι από την άλλη ο Ουκρανός… πολέμαρχος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, πλαισιωμένος από τους ακροδεξιούς δεδηλωμένους Ευρωπαίους τραμπικούς, Μελόνι, Όρμπαν &ΣΙΑ, να πανηγυρίζουν από κοινού,      προσβλέποντας σε μια «εποχή ισχυρών Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, υπό την αποφασιστική ηγεσία του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ», – το δόγμα του για «παγκόσμια ειρήνη μέσω της ισχύος», όπως κομπάζουν!..  

«Είναι οι πολιτικοί του 21ου αιώνα, ηλίθιε», θα έκραζε από τα βάθη της ιστορίας  ο μεγάλος σατιρικός Αριστοφάνης: «Φωνή μιαρά, γέγονας κακώς, αγοραίος εί, έχεις άπαντα προς πολιτείαν ά δει», που πάει να πει, «βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να ασχοληθείς με την πολιτική». Και θα ήταν σαν να κράζει όχι μόνο τον Ντόναλντ Τράμπ αλλά και τους εκόντες – άκοντες χειροκροτητές του, τους Ευρωπαίους ομολόγους του Μακρόν και Μητσοτάκη και Όρμπαν και Μελόνι… Όλους τους ολίγιστους και φαύλους και διεφθαρμένους, πολιτικούς ηγέτες και ηγετίσκους των καιρών μας.  

Και βέβαια, Αριστοφάνης είναι, δεν θα παρέλειπε να κράξει τους… wannabe «87 μικρούς Τραμπίσκους» του ΣΥΡΙΖΑ. Που κατέλαβαν προ ημερών το… Καπιτώλιο της Κουμουνδούρου και νυχθημερόν βυσσοδομούσαν, βιάζοντας κάθε παράμετρο της θεσπισμένης εσωκομματικής δημοκρατίας, προκειμένου να αποβάλουν από το συνέδριο τη συντριπτική πλειονότητα των εκλεγμένων συνέδρων που θα ψήφιζαν κατά του πραξικοπηματικού αποκλεισμού του Στέφανου Κασσελάκη (τον οποιο, ειρήσθω εν παρόδω, κατηγορούσαν για… «τραμπισμό») από τις υποψηφιότητες προέδρων: υπέρ της δημοκρατικά αυτοδίκαιης, δηλαδή, συμμετοχής του στις προεδρικές εκλογές.

ΥΓ. 1: Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου, 6 μέρες μετά τις εκλογές συνέδρων και 3 ώρες πριν από την έναρξη των διαπιστεύσεών τους - STOP… Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, εκατοντάδες σύνεδροι των μεγαλύτερων Νομαρχιακών Οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Α’ Αθήνας, η μισή Ανατολική Αττική και η Δυτική Αθήνα δεν είχαν λάβει οιανδήποτε ενημέρωση ότι είναι σύνεδροι - STOP… Εκατοντάδες εκλεγμένοι σύνεδροι είχαν φτάσει από όλη την Ελλάδα στην Αθήνα και ξεροστάλιαζαν με τα μπαγκάζια τους έξω από τον συνεδριακό χώρο στο Γκάζι - STOP… Προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν με το… Καπιτώλιο των «87 μικρών Τράμπ» της Κουμουνδούρου για να ζητήσουν να τους επιτραπεί η είσοδος στον συνεδριακό χώρο, αλλά ούτε φωνή, ούτε ακρόαση - STOP…

ΥΓ. 2: Επί του πιεστηρίου μάθαμε ότι ακολούθησε ένα εκρηκτικό τρίωρο έντασης, με διαπληκτισμούς, προπηλακισμούς, μικροσυμπλοκές, λιποθυμίες και βίαιους αποκλεισμούς και απωθήσεις συνέδρων -STOP… Ακολούθως, ο Στέφανος Κασσελάκης και οι σύνεδροι που τον υποστήριζαν αποχώρησαν επεισοδιακά, και αυτομάτως το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε σε «Συνέδριο των 87 μικρών Τράμπ». Kαι συνέχισε… ήρεμα τις εργασίες του: Διάσπαση, Ρευστοποίηση, Διάλυση - STOP…  Προσοχή: «Μην αμελήσετε / Πάρτε μαζί σας νερό / Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία» .-

Το «αραχνοειδές δίκτυο ΜΜΕ υποστήριξης Μητσοτάκη»: μια αποκαλυπτική ομολογία

 

Ένα άρθρο – αυτοψία, στα σημεία ακραίας σήψης των διαπλεκομένων πεδίων πολιτικής και δημοσιογραφίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Ζούμε στην καρδιά μιας μεγάλης πολιτισμικής κρίσης, με καμουφλαρισμένα τα σημεία ακραίας σήψης στα διαπλεκόμενα πεδία της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Η ζωή και ο θάνατός μας γίνονται αντικείμενα καθημερινής πολιτικής και δημοσιογραφικής λαθροχειρίας, το γνωρίζουμε και το υπομένουμε παθητικά: «Ζούμε μέρα με τη μέρα, όμως το ανικανοποίητο, η δυσαρέσκεια υπάρχουν στα βάθη της θαμμένης ψυχής που κοιμάται ένα βαθύ, σχεδόν νεκρικό ύπνο», όπως σημείωνε ο Ευγένιος Ιονέσκο στη φάση μιας αντίστοιχα μεγάλης  κρίσης του περασμένου αιώνα…

 

Το ανικανοποίητο και η δυσαρέσκεια των Ελλήνων σταμάτησαν, χρόνια τώρα, να εκφράζονται με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και διαδηλώσεις.  Μόνο βγαίνουν στον αφρό των μετρήσεων της «κοινής γνώμης» – υπό μορφή «ξύλινων» δημοσιογραφικών τίτλων και προλόγων, συνήθως – κάθε φορά που τα ερωτήματα των δημοσκόπων ερεθίζουν και ξυπνούν τις «κοιμώμενες ψυχές» δημοσκοπούμενων δειγμάτων: «Κοινωνική δυσαρέσκεια, κυβερνητική φθορά, κατρακύλα ΣΥΡΙΖΑ και άνοδο ΠΑΣΟΚ δείχνει η πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το Mega. Το 69% των Ελλήνων θεωρούν ότι τα πράγματα στη χώρα μας πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση και αυτό δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά δυσαρεστημένη κοινωνία», μπλά, μπλά, μπλά…

 

Ακολούθως, ανικανοποίητο και δυσαρέσκεια φωλιάζουν και πάλι στα βάθη «της θαμμένης ψυχής που κοιμάται ένα βαθύ, σχεδόν νεκρικό ύπνο», καθώς  συνεχίζουμε να ζούμε στην καρδιά μιας μεγάλης πολιτισμικής κρίσης. Και ξαφνικά, με πενταετή καθυστέρηση, εμφανίζεται o κορυφαίος αρθρογράφος ενός εκ των… κορυφαίων – διαπλεκομένων με το καθεστώς Μητσοτάκη – ομίλων ΜΜΕ (σ. σ: του Alter Ego του κ. Ευ. Μαρινάκη), Αντώνης Καρακούσης και αφαιρεί το καμουφλάζ από τα σημεία ακραίας σήψης των διαπλεκομένων πεδίων της πολιτικής και της δημοσιογραφίας: με άρθρο του στο «Βήμα» υπό τον τίτλο «Ήθη βγαλμένα από το μακρινό παρελθόν» και υποτίτλους «Ένα αντιδημοκρατικό αραχνοειδές σχήμα προπαγάνδας, προσβολής και δολοφονίας χαρακτήρων πλανάται πάνω από τη χώρα / Το «αυριανικό δίκτυο» του Μεγάρου Μαξίμου τείνει να επικρατήσει στην πολιτική ζωή της χώρας» ομολογεί – αποκαλύπτει, αν θέλετε – αυτό που κατά συρροήν εμείς οι λίγοι… αδιάπλοκοι αποκαλύπταμε: την απόλυτη διαπλοκή του καθεστώτος Μητσοτάκη με την πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ..

 

Ο αρθρογράφος, αφού ιστορεί το στήσιμο του δικτύου υποκλοπών από τον Μητσοτάκη… τζούνιορ και τους συνεργάτες του κατά τα πρότυπα του υποκλοπέα πατρός του, αναφέρεται εκτενώς στο πώς πολλαπλασιάστηκε και «απλώθηκε πάνω από τη χώρα» το «αραχνοειδές δίκτυο» των ΜΜΕ υποστήριξης του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Το δίκτυο φίλων και υποστηρικτών (σ. σ: ιδιοκτητών ΜΜΕ) ενισχύθηκε, τα μέλη του πολλαπλασιάστηκαν και οι συνεπέστεροι των προπαγανδιστών του κ. Μητσοτάκη απήλαυσαν χρήμα και δυνατότητες. Ένας ευρύς κύκλος φίλιων δυνάμεων, ιδιοκτήτες μικρών και μεγάλων μέσων ενημέρωσης, έλυσαν χρόνια προβλήματα, άλλοι έχτισαν καριέρες που ούτε φαντάζονταν και ορισμένοι είδαν τις περιουσίες τους να εκτινάσσονται στα ύψη από τις συνεπείς και αδιατάρακτες μήνα-μήνα χορηγίες κρατικών και ιδιωτικών επιχειρηματικών σχημάτων, επίσης συνδεδεμένων με το δίκτυο φίλων και υποστηρικτών»

Ακολούθως, ο Α.Κ. περιγράφει την δηλητηριώδη δράση του «αραχνοειδούς δικτύου προπαγανδιστών του κ. Μητσοτάκη»: «Το δυστύχημα είναι ότι όλο αυτό το εκτεταμένο δίκτυο δεν ορρωδεί προ ουδενός, ούτε και έναντι των νεοδημοκρατικών στελεχών. Όποιος υποτυπωδώς πιέζει τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αντιμετωπίζει ύβρεις, συκοφαντίες και σε κάθε περίπτωση κακεντρεχή σχόλια σε οργανωμένη βάση. Σαν ένα αραχνοειδές δίκτυο προσβολής και κατασυκοφάντησης να απλώνεται πάνω από τη χώρα (...).

Τέλος,  προς εμπέδωση του δηλητηριώδους χαρακτήρα του  «αραχνοειδούς δικτύου ΜΜΕ Μητσοτάκη», δίνει τέσσερα επώνυμα  παραδείγματα τοξικών δηγμάτων του: «Το συγκεκριμένο δίκτυο έφθασε να αποδίδει τον Κώστα Καραμανλή ως κρεατοφάγο θαμώνα ψησταριών χωρίς θέσεις και απόψεις, τον Αντώνη Σαμαρά υποτιμητικά ως τουρκοφάγο επειδή τόλμησε να προειδοποιήσει για τους κινδύνους που απορρέουν από την προπαρασκευαζόμενη ελληνοτουρκική προσέγγιση, τον Αλέξη Τσίπρα ως Ζήκο επειδή απλά τόλμησε να επανεμφανιστεί στην πολιτική σκηνή, τη χαροκαμένη κυρία Καρυστιανού ως μια δήθεν τεθλιμμένη, πλην χαρούμενη και υποβλέπουσα την πολιτική, γυναίκα κ.ο.κ…

Και, εν κατακλείδι,  «ταυτοποιεί» το «αραχνοειδές δίκτυο Μητσοτάκη» ως εξής: «Είναι αυτή η εκδοχή του σύγχρονου ιδιότυπου “Αυριανισμού”, που φέρει σφραγίδα και υπογραφή”;  Μόλις δώσει ένα σήμα το Μέγαρο Μαξίμου, ξεπηδούν άπειρα δάκτυλα του αραχνοειδούς δικτύου προπαγάνδας και ποδηγεσίας να λοιδορήσουν, να προσβάλουν και να κακοποιήσουν πρόσωπα και δυνάμεις… 

«Η Ιστορία ωστόσο βεβαιώνει ότι οι εμπνευστές τέτοιων σχημάτων πέφτουν και οι ίδιοι θύματα όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου», καταλήγει. Σχεδόν… απειλητικά. Ενισχύοντας την άποψη κάποιων αναλυτών κεντροδεξιών αποχρώσεων που βλέπουν το άρθρο του Α.Κ. ως «αιχμή του δόρατος του Βαγγέλη Μαρινάκη» στον «ανοιχτό πια», όπως λένε, «πόλεμο συμφερόντων του εναντίον του Μητσοτάκη». Άλλοι, κεντροαριστεροί αυτοί, βλέπουν το άρθρο ως σημείο εξυγίανσης του διαπλεκόμενου συγκροτήματος Μαρινάκη, καθώς «κατεδαφίζει το σύστημα Μητσοτάκη.   

Είμαι με τους πρώτους. Πιστεύω πως «μπόρα είναι, θα περάσει», ότι  αργά ή γρήγορα η παλιοπαρέα των διαπλεκομένων στα πεδία της πολιτικής και της δημοσιογραφίας θα τα ξαναβρεί, θα αφήσει πίσω της τις πολεμικές φανφάρες και τα κονταροχτυπήματα όσο δεν υπάρχει αντιπολίτευση, η ζωή και ο θάνατός μας θα συνεχίσουν να γίνονται αντικείμενα καθημερινής πολιτικής και δημοσιογραφικής λαθροχειρίας…

 

 

 

Κασσελάκης ο… Εξαϋλωτής: μια θεωρία συνωμοσίας που εξαϋλώνεται από τις μετρήσεις…

«Μόνο με επανεκλογή Κασσελάκη υπάρχουν ελπίδες ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Το διακύβευμα δεν είναι ποιος θα είναι ο πρόεδρος του κόμματος, αλλά αν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ», είπε ο «σοβαρότερος» εκ των αμφισβητιών του κ. Κασσελάκη – υποψήφιος αντικαταστάτης του στην ηγεσία του κόμματος, Σωκράτης Φάμελος. Το είπε έτσι, άχρονα, και ατεκμηρίωτα χωρίς πότε, πώς και γιατί, υιοθετώντας την θεωρία συνωμοσίας του γνωστού serial provocateur δημοσιογράφου των «Νέων» περί μεθοδευόμενης… εξαΰλωσης του ΣΥΡΙΖΑ από τον έκπτωτο ηγέτη του.

Η απάντηση στον «σοβαρότερο» εκ των αμφισβητιών του κ. Κασσελάκη – υποψήφιο αντικαταστάτη του, αλλά και στον serial provocateur δημοσιογράφο, ήρθε άμεσα (σ. σ: εντός 24ώρου) από δυο δημοσκοπήσεις: «Η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ είναι ήδη γεγονός: με ποσοστό 6,6% βρίσκεται στην πέμπτη θέση της… κατάταξης, πίσω απ’ τη ΝΔ (25%), το ΠΑΣΟΚ (13,1%), το ΚΚΕ (8%), και την Ελληνική Λύση (7.1%), παρέα με τα ελάσσονα κομματικά μορφώματα που, σε πραγματικό εκλογικό χρόνο, μετά βίας επιτυγχάνουν ποσοστά που εξασφαλίζουν κοινοβουλευτική παρουσία…

Με τους δημοσκόπους – αναλυτές να σημειώνουν ότι η εν λόγω «εξαΰλωση» του ΣΥΡΙΖΑ (σ. σ: η καταγραφόμενη στις μετρήσεις τους πτώση του από το πρόσφατο 15% του Κασσελάκη στο τωρινό 6,5%) καταγράφεται στη φάση της «πραξικοπηματικής» εκτροπής των «87» και των ευκαιριακών προσκολλωμένων τους εκτροπέων, και οφείλεται στην ακραία αντιδημοκρατική εσωκομματική δράση των μηχανισμών τους και την αντίστοιχη δημόσια των εκπροσώπων τους (σ. σ: του… «σοβαρότερου» και των λοιπών υποψηφίων προέδρων συμπεριλαμβανόμενων, υποθέτω) από την ημέρα της οργανωμένης αμφισβήτησης και έκπτωσης του  κ. Κασσελάκη και εντεύθεν.

Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να θυμίσουμε στους εκτρεπόμενους… αμφισβητίες πως μια καλά οργανωμένη αμφισβήτηση οφείλει να κατευθύνεται από ομάδες ατόμων που συνιστούν μια συμπαγή αντιπολίτευση, αφού στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται και το κοινό δεν παραλείπει να… σφυρίζει. Και οι φάλτσες νότες του κουαρτέτου των «αμφισβητιών» του Κασσελάκη υποψηφίων προέδρων, έχουν… κουφάνει στην κυριολεξία το κοινό: ιδιαίτερα τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.

Ο Ναπολέων, που γνώριζε την τέχνη της πολιτικής όσο και την τέχνη τού πολέμου, συνήθιζε να λέει ότι «καταστρέφει κανείς καλά μόνο εκείνο που αντικαθιστά». Ωστόσο, στις δημοκρατίες και στα δημοκρατικά κόμματα το ζήτημα γίνεται απλούστερο∙ καθώς τους αμφισβητούντες τους παίρνουν στα σοβαρά όταν φαίνονται ικανοί να αντικαταστήσουν τούς αμφισβητούμενους: σύμφωνα με τις μετρήσεις που προαναφέραμε, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν παίρνουν καθόλου στα σοβαρά τους αμφισβητούντες (σ. σ: τους «87» της «πραξικοπηματικής» εκτροπής, τους ευκαιριακούς προσκολλώμενούς τους και τους εκπροσώπους τους υποψήφιους πρόεδρους), καθώς δεν φαίνονται ικανοί να αντικαταστήσουν τους αμφισβητούμενους (σ. σ: τον πρόεδρο του κόμματός τους Στέφανο Κασσελάκη και τους επιτελείς του, δηλαδή, καθώς και την πλειοψηφία των μελών και ψηφοφόρων του κόμματος, που τον εξέλεξαν και τον στηρίζουν)… 

Σύμφωνα με τις μετρήσεις, λοιπόν, ο «έκπτωτος πρόεδρος» συνεχίζει να εμφανίζεται ως επικρατέστερος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκεκριμένα, στο σύνολο της κοινής γνώμης, ο Στ. Κασσελάκης προηγείται με 31,4%. Ακολουθεί ο… «κανένας» με 21,9%, ενώ τρίτος είναι ο… «σοβαρότερος» Σ. Φάμελλος με 21,2% και τέταρτος, με απόσταση δέκα μονάδων σχεδόν, ο Π. Πολάκης με 12,1%. Ακόμα περισσότερο, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν τον Στ. Κασσελάκη (47,2%) για πρόεδρο του κόμματος, ενώ ακολουθεί ο Σ. Φάμελλος με διπλάσια προς τα κάτω διαφορά (22,9%) και ο Π. Πολάκης με 11,9%.

Επί της αναλυτικής ουσίας, οι δημοσκόποι μάς λένε πως οι συγκεκριμένες μετρήσεις ανατρέπουν τον αφορισμό του… «σοβαρότερου» εκ των αμφισβητιών του κ. Κασσελάκη – υποψήφιου αντικαταστάτη του στην ηγεσία του κόμματος – Σωκράτη Φάμελλου ότι «το διακύβευμα δεν είναι ποιος θα είναι ο πρόεδρος του κόμματος, αλλά αν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ», και μας λένε ακριβώς το αντίθετο: το διακύβευμα των εκλογών είναι «ποιος θα είναι ο πρόεδρος του κόμματος».

Και μας λένε ακόμα ότι, αν αφεθεί να είναι υποψήφιος και να επανεκλεγεί ο πρόεδρος που, κατά πλειοψηφία, επιθυμούν τα μέλη και οι ψηφοφόροι του κόμματος (σ. σ: ο Στέφανος Κασσελάκης), τότε ο ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ θα συνεχίσει να υπάρχει, και μάλιστα με ελπίδες σύντομης ανάκαμψης σε ποσοστά κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν όχι, η «εξαΰλωση» του ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει… τέλεια.

 

 

 

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Βλαντίμιρ Λένιν και το φραξιονιστικό DNA του ΣΥΡΙΖΑ

Η καταγωγή του κόμματος των δεκατριών συνιστωσών και των τριών διασπάσεων ως αιτία αποσύνθεσης  

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Κάποιες φράσεις θα ήσαν υπέροχες αν εκφέρονταν με συμφραζόμενα ονοματεπώνυμα. Έτσι, εκείνη η σχετική με την κοινοβουλευτική τάξη   διατύπωση, που λέει ότι «οι πολιτικοί οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας», θα ταίριαζε τέλεια στην περίπτωση του διαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αν διατυπωνόταν με συμφραζόμενα τα ονοματεπώνυμα της ομάδας των «87» ανατροπέων του προέδρου του κόμματός τους. Βέβαια, η παραβατική συμπεριφορά των «87» δεν αφορά την κοινοβουλευτική αλλά την κομματική τάξη, όμως και τα κόμματα στους θεσμούς της   Δημοκρατίας υπάγονται. Ωστόσο, οι «87» τώρα, η «Ομπρέλα» πριν, οι «53+» πιο πριν και… πάει λέγοντας, αρνήθηκαν συστηματικά την έμπρακτη υπαγωγή τους στον θεσμό της Δημοκρατίας «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ»: λόγω και έργω, τον προσέβαλαν  βάναυσα, χυδαία, μέχρις διασπάσεως… τρίτου βαθμού. Με ορατή, σήμερα, την πιθανότητα της οριστικής του αποσύνθεσης!..

 

Είναι θέμα… φραξιονιστικής καταγωγής. Μετακομμουνιστικού DNA, αν θέλετε: ο φραξιονισμός ήταν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού - Εργατικού Κόμματος, πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης. Και ο πολύτροπος Λένιν, από το 1904 ακόμη, ως την κατάληψη των  Χειμερινών Ανακτόρων τη νύχτα της 25ης Οκτωβρίου 1917, κι αργότερα, ως το 1921, έδινε ομηρικές μάχες με τις φράξιες. Τα «ρεύματα», τις «ομάδες» και τις «ομαδούλες», όπως τις αποκαλούσε, προσπαθώντας περίτεχνα να τις ισορροπήσει στην κεντρική γραμμή του κόμματος: «Μόνο η εσωτερική ανάπτυξη των ίδιων των βασικών φραξιονιστικών ομάδων, μόνο η δική τους ιδεολογική εξέλιξη μπορεί να αποτελέσει εγγύηση ότι θα εξαφανιστούν οι φράξιες πραγματικά, με την προσέγγισή τους, με τη δοκιμασία τους στην κοινή δουλειά» (Λένιν 1910, τ. 17: 18)…

 

Ή όταν προσπαθούσε να τις ξεμπροστιάσει, στηλιτεύοντάς τες: «Κάθε ομαδούλα διανοουμένων μπορεί να βγάλει μια μπροσουρίτσα ή ένα περιοδικάκι και να αυτοανακηρυχθεί «ρεύμα», όπως λόγου χάρη η ομαδούλα του αντιμαρξιστή φιλόσοφου Μπογντάνοφ ή η ομαδούλα του Τρότσκι ή η ομαδούλα του Ν. Ν. Γκίμερ κλπ., που ταλαντεύονται ανάμεσα στους ναρόντνικους και τους μαρξιστές!» (Λένιν 1914, τ. 20: 296).

 

Το 1921, τρία χρόνια πριν τον θάνατό του και ενώ η εξουσία των σοβιέτ είχε εγκατασταθεί για τα καλά, ο Βλαντίμιρ Λένιν επιχειρούσε, από θέση ισχύος, μια τελευταία προσπάθεια κατά του υποτροπιάζοντος, εντός του κόμματος, φραξιονισμού, περνώντας τις φραξιονιστικές απόπειρες από το δημοκρατικό κόσκινο της πλειοψηφίας των μελών: «Στο συγκεκριμένο αγώνα ενάντια στις φράξιες, κάθε κομματική οργάνωση πρέπει να καταγίνεται αυστηρά με το να μην ανεχτεί καμιά απολύτως φραξιονιστική δράση. [...] Κάθε ανάλυση της γενικής γραμμής του κόμματος ή της πρακτικής του εμπειρίας, ο έλεγχος της εκτέλεσης των αποφάσεων, η μελέτη των μεθόδων διόρθωσης των λαθών κλπ., δεν πρέπει με κανένα τρόπο να υποβάλλονται προκαταρκτικά στον έλεγχο ομάδων συγκροτημένων γύρω από ένα οποιοδήποτε “πρόγραμμα” κτλ., αλλά οφείλουν να υποβάλλονται αποκλειστικά στον άμεσο έλεγχο όλων των μελών του κόμματος». (Λένιν 1921, γαλ. εκδ., τ. 32: 254)…  Ύστερα ήρθε ο Στάλιν κι ο Σταλινισμός, ο απόλυτος… δημοκρατικός  συγκεντρωτισμός, το τέλος της κομμουνιστικής ιστορίας…

 

Κουραστήκατε, φαντάζομαι, μ’ όλα αυτά τα… παλαιολιθικά, αλλά θεώρησα απαραίτητο να σας τα θυμίσω προκειμένου να πάρετε μια ιδέα για την φραξιονιστική καταγωγή, το  μετακομμουνιστικό DNA αν θέλετε, του ΣΥΡΙΖΑ των δεκατριών συνιστωσών και των τριών διασπάσεων, του ΣΥΡΙΖΑ της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς» και των κομματικών και κυβερνητικών αξιωματούχων –  διαχειριστών του. Και, βέβαια, του Αλέξη Τσίπρα. Του οποίου η εξισορροπητική συμπεριφορά απέναντι στις φράξιες και τους φραξιονιστές του ΣΥΡΙΖΑ – πριν, κατά και μετά την άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία – έμοιαζε να μιμείται την συμπεριφορά του… Λένιν απέναντι στις φράξιες και τους φραξιονιστές του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού – Εργατικού Κόμματος∙ πριν και μετά τον «Οκτώβρη»… 

    

Σήμερα λοιπόν, εκατό χρόνια και βάλε μετά την ρωσική επανάσταση, εκείνη η σχετική με την κοινοβουλευτική τάξη διατύπωση που λέει ότι «οι πολιτικοί οφείλουν να δέχονται έμπρακτα την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας» θα ταίριαζε τέλεια στην περίπτωση του διαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, αν διατυπωνόταν με συμφραζόμενα τα ονοματεπώνυμα της ομάδας των «87» ανατροπέων του προέδρου του κόμματός τους. Βέβαια, η φραξιονιστική συμπεριφορά των «87» δεν αφορά την κοινοβουλευτική αλλά την κομματική τάξη, όμως και τα κόμματα στους θεσμούς της   Δημοκρατίας υπάγονται. Έτσι, οι «87» τώρα, η «Ομπρέλα» πριν, οι «53+» πιο πριν και… πάει λέγοντας, αρνήθηκαν συστηματικά την έμπρακτη υπαγωγή τους στον θεσμό της Δημοκρατίας «ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ»: λόγω και έργω, τον προσέβαλαν  βάναυσα, χυδαία, μέχρις διασπάσεως… τρίτου βαθμού. Με ορατή, την πιθανότητα της οριστικής του αποσύνθεσης!..

Η… απέραντη σιωπή Τσίπρα: Μιμείται τον «Βούδα της Ραφήνας» ή κραυγάζει ενοχές;

Το αναπάντητο ερώτημα που στοιχειώνει τα μέλη και τους ψηφοφόρους του συντετριμμένου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική - αισθηματική μου αγωγή δεν μου επιτρέπει να μιλήσω ανοιχτά, να διατυπώσω τους γνωστικούς αφορισμούς μου για πολιτικά πρόσωπα που γνωρίζω  άπταιστα, από πρώτο και… δεύτερο χέρι (σ. σ: από τα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς των αγώνων και από τα χάρτινα της μεταπολιτευτικής «αριστεροσύνης»), πρόσωπα διεστραμμένα στις συμπληγάδες της κυβερνητικής εξουσίας που, συμβάλλοντας – σε πρώτη φάση – με τη σιωπή τους στην ανατροπή του φυσικού ηγέτη του κυβερνητικού έπους του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, και ακολούθως, προσβάλλοντας βάναυσα κάθε ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, ανέτρεψαν τον εκλεγμένο διάδοχό του στην προεδρία του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη…

Πρόσωπα που, τώρα, με μια ξεδιάντροπη αλληλουχία παγίδων και ευρημάτων σταλινικού τύπου, επιχειρούν να αποτρέψουν την υποψηφιότητα του δεύτερου, πάση θυσία, ρισκάροντας νέα διάσπαση και οριστική ρευστοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.. 

«Τελειώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην κερδίσει ο Κασσελάκης!», σημειώνουν έκπληκτοι οι πολιτικοί αναλυτές: «Ας μαζευτούν οι «87» και ας χρίσουν κάποιον Πρόεδρο της αρέσκειας τους, να μην ξοδεύονται σε κάλπες και ψηφοδέλτια…» σάρκαζε σε προχθεσινό κείμενό του τους «ανατροπείς» ένας απ’ τους πλέον έμπειρους πολιτικούς σχολιαστές της χώρας, σημειώνοντας εν κατακλείδι ότι «το ζητούμενο απ’  όσους ζητούν διαγραφή δεν είναι να φύγει η μύγα από το γάλα. Είναι ότι ο Κασσελάκης έχει περισσότερες πιθανότητες από τους άλλους να εκλεγεί»… Που πάει να πει… να τους πάρει το «μαγαζί»!.. Να τους στείλει στο Ταμείο Ανεργίας, δηλαδή…

Έτσι και… χειρότερα: Για να είμαστε πραγματιστές, μακριά από συναισθήματα και ουτοπικές θεωρίες ανάκαμψης, οφείλουμε να ρίξουμε τίτλους τέλους στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Για τον μαζικοποιημένο από τα εξεγερμένα πλήθη των Ελλήνων δημοκρατών (σ. σ: τα επιλεγόμενα «Κινήματα των Πλατειών» ενάντια στα συστημικά «μνημόνια» ή, άλλως, «Κινήματα των Αγανακτισμένων») ΣΥΡΙΖΑ του 2012 – 2015 μιλάμε: το εν δυνάμει, ακόμη τότε, κυβερνητικό κίνημα «ΣΥΡΙΖΑ» με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Κίνημα που, στη συγκεκριμένη φάση, ο ίδιος ο ηγέτης του το χαρακτήριζε ως «ειρηνική επανάσταση»,  δηλώνοντας ότι οι Έλληνες ζητούσαν με την ψήφο τους «μια κυβέρνηση της Αριστεράς».

Όπερ και εγένετο: «Υπό την χαρισματική ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υψώθηκε σε κόμμα εξουσίας, όχι “πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους” όπως  όριζαν οι κανόνες της  μαρξιστικής αριστεράς, αλλά πάνω στις στάχτες των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ.) που, παραδομένα από τους ίδιους τους ηγέτες τους, κάηκαν στον βωμό του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού», έγραφα το 2014.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, το «κόμμα εξουσίας» ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται με εκκωφαντικό τρόπο  εις τα εξ ων συνετέθη. Και ο «χαρισματικός ηγέτης του», φαινομενικά τουλάχιστον, κάθεται και παρακολουθεί την φαντασμαγορικά ντροπιαστική διάλυσή του ως σιωπηρός θεατής ενός πολιτικού – εξοντωτικού reality, όπως το περιγράφει ένας ξεχωριστός συνάδελφος*: 

(…) «Μοιάζει να μιμείται τον επονομαζόμενο «Βούδα» της Ραφήνας Κώστα Καραμανλή, με τον οποίο είχε εξαιρετικές σχέσεις από το παρελθόν. O Καραμανλής, αφού οδήγησε τη χώρα στα βράχια με τις οικονομικές του επιλογές, προτίμησε τη σιωπή, και αυτός που έχει ουσιαστικές ευθύνες για την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ τον μιμείται σε απόλυτο βαθμό: ο άλλοτε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει να ευτελίζεται καθημερινά ο πολιτικός διάλογος στο εσωτερικό του κόμματός του, να κυριαρχούν η παραπολιτική, οι ίντριγκες και το χαμηλό επίπεδο, αλλά αποφεύγει να μιλήσει δημόσια. Κάποιοι λένε πως εκφράζεται έμμεσα με διάφορα πρόσωπα που άλλοτε ήταν στενοί συνεργάτες του, δηλαδή μιλάνε γι’ αυτόν, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία και πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί την ένοχη σιωπή του. Και είναι ένοχη γιατί ο ίδιος φέρει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν στις μέρες μας στον ΣΥΡΙΖΑ – το μεγαλύτερο»…

Λοιπόν, τι λέτε για αυτή την…  απέραντη σιωπή του Αλέξη Τσίπρα; Μιμείται τον «Βούδα της Ραφήνας» ή «κραυγάζει»  ενοχές για τις βαρύτατες ευθύνες του όσον αφορά το σημερινό άθλιο κατάντημα του πάλαι ποτέ ένδοξου κόμματός του; Προσωπικά, δεν λέω τίποτα… Μόνο αυτό που έλεγα και έγραφα καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρικής και πρωθυπουργικής του θητείας: Ολιγωρεί ισορροπώντας,    εγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία του παραδομένου στις    «ασυνεπείς μειοψηφίες» κόμματός του. Τώρα, του κόμματος που άφησε πίσω του φεύγοντας… 

Ο Αλέξης Τσίπρας, «το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς», κατά τους σπουδαιότερους αριστερούς διανοούμενους και πολιτικούς αναλυτές των καιρών του, ο Έλληνας πολιτικός που φιγουράρισε στους Times της Νέας Υόρκης ανάμεσα στους ηγέτες που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο (δίπλα στους Ομπάμα, Μέρκελ και Πούτιν), δεν κατάφερε ποτέ να επιβληθεί ως ηγέτης στο ίδιο το κόμμα του – ως κανονικός πρωθυπουργός στην ίδια την κυβέρνησή του. Δεν κατάφερε ποτέ να αποπέμψει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) απείθαρχα και ζημιογόνα στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησής του, αξιωματούχους που ο ίδιος ανέδειξε και ακολούθως ανέχθηκε: ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τις φράξιες, τα κόμματα εντός του κόμματός του. Που στο τέλος τον έδιωξαν, τον εξοστράκισαν, τον εξανάγκασαν σε φυγή…

Το ίδιο κάνει και τώρα: Ολιγωρεί… ισορροπώντας!... Παρακολουθεί την άθλια επιχείρηση εξοστρακισμού του διαδόχου του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (σ. σ: από την έσχατη «ασυνεπή μειοψηφία» που άφησε πίσω του) ως σιωπηρός θεατής ενός πολιτικού – εξοντωτικού reality:   Μιμείται τον «Βούδα της Ραφήνας» ή «κραυγάζει»  ενοχές για τις βαρύτατες ευθύνες του όσον αφορά το σημερινό άθλιο κατάντημα του πάλαι ποτέ ένδοξου κόμματός του; Αδιάφορο…

*Ο Γιάννης Παντελάκης  στο lifo.gr

Ονειρεύονται κεντροαριστερό μονοπώλιο στις πλάτες του διαλυόμενου ΣΥΡΙΖΑ…

 

Σε ντέρμπυ μεταξύ Ανδρουλάκη – Δούκα εξελίσσονται οι προεδρικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Ρέω ρέω ρέω καταρρέω / κι άλλο πλέον δεν μπορώ / θα ερωτευτώ τον Παπαντρέου / τον Ποπάυ, τον Ζορρό», τραγουδούσε αυτοσαρκαζόμενος ο… κρυφοπασόκος  της παρέας, απαντώντας στην καζούρα που του κάναμε, καθώς ομολογούσε πως μετά από καμιά δεκαριά χρόνια θητείας στον «διαλυμένο, σήμερα, ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» θα δώσει το παρόν στις κυριακάτικες κάλπες του ΠΑΣΟΚ, για να συμβάλλει (!..) στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς…

Έτσι ακριβώς. «Για να συμβάλλω στην ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς», μας είπε και, όπως καταλαβαίνετε, αυτό ακούστηκε κάπως αφελές, για να μην πω γελοίο: Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πέμπτη φορά μέσα στην τελευταία δεκαετία που τα απομεινάρια του μετά – Σημιτικού  ΠΑΣΟΚ, επιχειρούν «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς». Μια ανασυγκρότηση κάθε δυο χρόνια, δηλαδή,  πάντα με απόλυτη… αποτυχία!..

«Το θέμα της Κεντροαριστεράς δεν είναι καλσόν, να το τραβάει ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί, και στο τέλος να είναι μια σούπα που οδηγεί σε μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα», έδωσε την απάντηση στο μεσοδιάστημα ο Νίκος Ανδρουλάκης, γραμματέας, τότε, του ΠΑΣΟΚ.   Αλλά αυτή ήταν μια απάντηση που άργησε να δοθεί: το θέμα της Κεντροαριστεράς είχε λυθεί προ τριετίας ήδη, από τον κόσμο της Κεντροαριστεράς. Που, καθώς έβλεπε το ΠΑΣΟΚ να σφάζεται στην ποδιά της Μέρκελ και να μεταβάλλεται «σε μια σούπα που οδηγούσε σε νεοφιλελεύθερη ατζέντα», άρχισε να… μετακομίζει στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.

Εντάξει, έχετε δίκιο. Περσινά ξινά σταφύλια όλα αυτά… Τώρα τα πράγματα εξελίσσονται αντίστροφα: Ο οργανισμός ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση από τα διαδοχικά χτυπήματα της σταλινικής και ομοφοβικής του… μοίρας (τα ‘χουμε πει αυτά), ο κεντροαριστερός κόσμος τα ‘χει παίξει με την πάρτη του και, «ρέω ρέω ρέω καταρρέω / κι άλλο πλέον δεν μπορώ…», πάει… ΠΑΣΟΚ να ξεσκάσει. Να πάρει κι αυτός τον… αέρα του.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ τσιμπάει ψηφαλάκια από ΣΥΡΙΖΑ μεριά και έχει φτάσει στο 15% (σ. σ: 15% ήταν το ποσοστό που κατάφερε να συγκρατήσει ο Κασσελάκης για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, παρά την διάσπαση και την απομόνωσή του απ’ τους «87+» πριν εκδηλωθούν ως… τέτοιοι), ενώ ο… αποκεφαλισμένος ΣΥΡΙΖΑ των εσχάτων υποψηφίων μικροϊδιοκτητών του – Φάμελλου, Πολλάκη & ΣΙΑ – βαράει διάλυση αγγίζοντας το ιστορικά χαμηλό για  ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα 6%!..

«Ιδανικό τάιμινγκ για να δώσει το παρόν στις κυριακάτικες κάλπες του ΠΑΣΟΚ ο… κρυφοπασόκος της παρέας μας», σκέφτομαι… Να  συμβάλλει στην πέμπτη απόπειρα του… κινήματος για  ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς»:

-Ποιόν θα ψηφίσεις; τον ρώτησα.

-Το σκέφτομαι ακόμα… Ανάμεσα σε Δούκα και Ανδρουλάκη είμαι… Διαμαντοπούλου, πάντως, με τίποτα. Είναι βαλτή του Μητσοτάκη!...

«Εντάξει, μας… φώτισες», του λέω, και ρίχνω μια τελευταία ματιά στις τελευταίες δηλώσεις των επιλογών του κρυφοπασόκου μήπως το… εμπεδώσω. Αλλά ούτε καν: «Νίκος Ανδρουλάκης: Το ΠαΣοΚ επέστρεψε και τα καλύτερα είναι μπροστά»  / «Χάρης Δούκας: Θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα διακυβέρνησης, όχι να συγκυβερνήσουμε» / «Άννα Διαμαντοπούλου: Στόχος μου να σπάσω αυγά και ν’ αλλάξω τα δεδομένα»… Σαν πονηροί πολιτευτές της εποχής των Μαυρογιαλούρων ένα πράμα… Σαν να μας στέλνουν μήνυμα από το μετά – Ανδρεϊκό σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν, ο Σημίτης και ο Γιωργάκης μαζί…

● Ο Κώστας Σημίτης, το σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: ο Σημίτης των Γερμανών, ο Σημίτης της Goldman Sachs, ο Σημίτης των Greek statistics, ο Σημίτης της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες… Ο Σημίτης του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!.. Ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης…

● Ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο δαχτυλιδάτος διάδοχος του Σημίτη. Την οκταετή (1996 – 2004) περίοδο διακυβέρνησης του οποίου, ενώ εξ’ ανάγκης στιγμάτιζε το 2007* με την αυτοκριτική ομολογία «Κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα», συνοδευόμενη από την επεξηγηματική υποσημείωση «το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ δυσφήμισε το σοσιαλισμό και την αριστερά», πριν αλέκτωρα φωνήσαι, βάδιζε στο δρόμο που χάραξε ο Σημίτης, (σ. σ: στο δρόμο της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ) κυβερνώντας και ο ίδιος με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα: Περνώντας στον σβέρκο των Ελλήνων την μνημονιακή θηλιά των ευρωπαϊκών θεσμών…

Τι να πει κανείς; Για πολλοστή φορά μέσα στην τελευταία δεκαετία, τα απομεινάρια του μετά – Σημιτικού  ΠΑΣΟΚ επιχειρούν ηγετικό λίφτινγκ ονειρευμένοι  «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» και   σοσιαλδημοκρατικό μονοπώλιο. Πατώντας και στις πλάτες του διαλυμένου ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα αυτή τη φορά. Ίδωμεν… 

*Στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ