Για το βιβλίο του Τσίπρα δεν λέμε τίποτα: «Μονολεκτικό το όλον μήνυμα»: «ΕΓΩ»!..

Κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ιδίου απ’ τον ίδιο είναι η  «Ιθάκη» του πρώην πρωθυπουργού

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

 

Το καλύτερο όλων για το βιβλίο «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα, το διάβασα στον επίλογο του μικρού, αλλά εξόχως πυκνού κριτικού σημειώματος του σπουδαίου… βιβλιοφάγου και βιβλιογράφου φίλου μου, Παντελή Μπουκάλα, στην Καθημερινή: «Στην “Ιθάκη” το περιεχόμενο είναι ήδη στο εξώφυλλο: στη φωτογραφία του συγγραφέα. Μονολεκτικό το όλον μήνυμα: “Εγώ”. Ίσως αυτός θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος. Το “Αλεξιάς” το πρόλαβε η Αννα Κομνηνή»…

 

«Εγώ» λοιπόν – ο Αλέξης Τσίπρας κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ιδίου απ’ τον ίδιο – είναι η «καβαφικών παρά ομηρικών συμπαραδηλώσεων», όπως εύστοχα σημειώνει ο Παντελής, «Ιθάκη» του πρώην πρωθυπουργού... Έτσι, δεν είναι διόλου περίεργο ότι αυτό που προκύπτει ως ανάγνωσμα του εν λόγω βιβλίου δεν είναι ο Τσίπρας που φαντασιώνονταν, ακολουθούσαν, ψήφιζαν, στήριζαν οι αναρίθμητοι παραδοσιακοί αριστεροί οπαδοί του στην περίοδο της πενταετούς κυβερνητικής του θητείας, ούτε ο Τσίπρας που, από το 2023       μέχρι σήμερα, φαντασιώνονταν οι εναπομείναντες εξ αυτών, αλλά ένας άλλος: Ένας πολιτικός!..

 

Ένας επαγγελματίας πολιτικός, σαν αυτούς στους οποίους ο σπουδαίος   φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ απέδιδε την δυστυχία της ανθρωπότητας: «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική»…  Ένας πολιτικός που, όπως γράφει ο Παντελής Μπουκάλας, «αδράνησε πλήρως επί διετία ως βουλευτής, χωρίς καμιά διάθεση «να αφουγκραστεί τον λαό», και τώρα «επανακάμπτει χρησιμοποιώντας τα τόσο πρόωρα Απομνημονεύματά του σαν εμβρυουλκό του νέου κόμματός του και συγχρόνως σαν σιλωαμική κολυμβήθρα»…

 

«Αυτοκριτικός;», αναρωτιέται ακολούθως ο Παντελής. Και αποδεικνύοντας πόσο γνωρίζει το… αυτοβιογραφούμενο «Εγώ», απαντάει αμέσως: Αυτό (σ. σ: η αυτοκριτική)  δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να κρίνει ποιος επιστράτευσε περισσότερες φορές, ναρκισσιστικότερα, τον απατηλό βιβλικό όφι: ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Μητσοτάκης; Ο Οδυσσέας ιστορήθηκε φιλέταιρος, παρότι ολοκλήρωσε τον νόστο του χωρίς έναν σύντροφο πλάι του. Μιλάει με κανέναν από τους παλιούς εταίρους του ο κ. Τσίπρας, πλην του κ. Καμμένου;».

 

Όχι μόνο «δεν μιλάει με κανέναν από τους παλιούς εταίρους του» ο αυτοιστορούμενος στην «Ιθάκη» του Αλέξης Τσίπρας, αλλά τους απαξιώνει και τους στιγματίζει, όπως γράφει ο έμπειρος συνάδελφος Γιώργος Λακόπουλος  στο δικό του κριτικό κείμενο για το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού: Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Πολάκης, Κουβέλης, Αλαβάνος – που τον ανέδειξε – και ο Κασσελάκης, ρίχνονται προτιμησιακά στην πυρά. Με όσους δεν θέλει να ρισκάρει αναμέτρηση, όπως ο Νίκος Παππάς, είναι «επιεικής», σημειώνει.

 

Κι ύστερα, «Όσοι στιγματίζονται στο βιβλίο, εκκολάφθηκαν στο κλίμα που ο ίδιος (σ. σ: ο κ. Τσίπρας) διαμόρφωσε στην Κουμουνδούρου, μετά την επιτυχία του 2012, αλλά και στην πορεία προς τις εκλογές του 2015», προσθέτει, επισημαίνοντας ότι «σε κάθε περίπτωση οι αφοριζόμενοι υπήρξαν συνεργάτες του και οι «ατυχείς» επιλογές ήταν δικές του. Και ότι «αν σήμερα δηλώνει «μετανιωμένος» γι’ αυτές, ιστορικά δεν απαλλάσσεται. Ιδίως αν ληφθεί υπόψη ποιους προόριζε ξανά για υπουργούς αν κέρδιζε το 2023»…

 

Εντάξει, για την εμφαινόμενη ένδειξη παντελούς απουσίας δημοκρατικής ενσυναίσθησης του αυτοϊστορούμενου… «Οδυσσέα»       στη φράση του «Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στα χέρια του Στέφανου Κασσελάκη» (σ. σ: φράση με την οποία αναφέρεται στην εκλογή του κ. Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κόμματος) δεν λέμε τίποτα… Δεν λέμε τίποτα επίσης, ούτε για την – επιπέδου τηλεοπτικού πρωϊνάδικου – αναφορά του στον Τάιλερ Μάκμπεθ, ούτε για την καραμπινάτη δολοφονία χαρακτήρα του κ. Βαρουφάκη που, σύμφωνα με την αρθρογράφο του Guardian Έλενα Σμίθ*, αποπειράται…

 

Σας παραπέμπουμε, μόνο, σε ένα τελευταίο απόσπασμα του μικρού αλλά εξόχως πυκνού κριτικού σημειώματος του Παντελή Μπουκάλα για το βιβλίο του κ. Τσίπρα: «Αυτό που μετράει σε κάθε βιβλίο», λέει ο Μπαγιάρ, (σ. σ: ο Γάλλος ψυχαναλυτής και καθηγητής Λογοτεχνίας Πιερ Μπαγιάρ) «είναι τα βιβλία που βρίσκονται δίπλα του» – κι εδώ, αναγκαστικά, ευχόμαστε να είχαν διαβάσει οι πολιτικοί μας πολύ περισσότερα βιβλία, κάθε είδους, απ’ όσα (δεν) αποκαλύπτει ο πενιχρός δημόσιος λόγος τους…

 

*Το link του άρθρου της Έλενα Σμίθ στον Guardian:  https://www.theguardian.com/world/2025/nov/25/alexis-tsipras-says-yanis-varoufakis-was-unsuitable-greek-debt-drama-minister

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το… εμβατήριο της ανησυχίας του

Άσμα ηρωικό και… πένθιμο για την απώλεια της αυτοδυναμίας της Ν.Δ. και το ενδεχόμενο τηςαδυναμίας σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης       

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τυφλοί στο μεγαλείο τους ! Λες και θα είναι αιώνιοι ! / Κι όλα τους τα μπιστεύουνται σ' αγορασμένα χέρια / που μέρα - νύχτα εργάζουνται γι' αυτούς κ' ιδρωκοπάνε / Όμως ο χρόνος ο πολύς δεν είναι αιωνιότη. / Κάποτε αλλάζουν οι καιροί. Και οι λαοί ξεσπάνε!.

Αυτό το ποιητικό κείμενο, αποσπασμένο από τον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπέρτολτ Μπρέχτ, μοιάζει να περιγράφει ιδανικά τους «τυφλούς στο μεγαλείο τους» και κωφούς και εγωκεντρικούς και αφόρητα αλαζόνες και παρτάκηδες ταγούς του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος της χώρας μας: τους Μητσοτάκηδες, τους Πιερρακάκηδες, τους Γεραπετρίτηδες,  τους Χατζηδάκηδες, Βορίδηδες, τους Φλωρίδηδες τους Γεωργιάδηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τους Βελόπουλους, τους Φάμελλους και τους άλλους συστημικούς λακέδες της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, πλαισιωμένους από τους κρατικούς και παρακρατικούς, θεσμικούς και παραθεσμικούς, δημοσιογραφικούς και παραδημοσιογραφικούς «στρατούς από αγορασμένα (σ. σ: και απλήρωτα στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) χέρια», να «εργάζουνται μέρα - νύχτα γι' αυτούς» και να… ιδρωκοπάνε.

Και ξαφνικά, ο ύπατος αυτών Κώστας Τασούλας, οχταμηνίτικος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον, βγαίνει μέσω της εφημερίδας «Το Βήμα» και σαλπίζει το εμβατήριο της… ανησυχίας του («Κοιμάμαι και ξυπνώ / με το Σύνταγμα στο προσκεφάλι μου / μόνιμα ανοιχτό / στις σελίδες του άρθρου 37 / που περιγράφουν λεπτομερώς / τις διαδικασίες των διερευνητικών εντολών, / στην περίπτωση που κανένα κόμμα / δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή), προκειμένου να τους… ανοίξει τα μάτια, να δουν την τύφλα τους!.. Το ενδεχόμενο της… ακυβερνησίας που, απειλητικό, έρχεται ολοταχώς…       

Αλλά τι είναι αυτό –  ποιοι είναι αυτοί, εντέλει – που προκαλούν την «ακυβερνησία που έρχεται», αν έρχεται, και ποιους ακριβώς απειλεί το ενδεχόμενο της έλευσής της; «Κατά τον Κώστα Τασούλα, είναι η εμφανής διά γυμνού οφθαλμού ρευστότητα» που θεωρεί πως χαρακτηρίζει «τις διαμορφούμενες πολιτικές συνθήκες», μας ενημερώνει «ΤΟ ΒΗΜΑ», εννοώντας την εμφαινόμενη στις δημοσκοπήσεις ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού του παρόντος, προφανώς: «Ο Πρόεδρος αισθάνεται τη φθορά του χρόνου που πιέζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη», προσθέτει ακολούθως, εννοώντας την καθίζηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω της διαρκώς αυξανόμενης, στη διάρκεια του χρόνου, διαφθοράς της που … αισθάνονται και καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, προφανώς. Και εκτιμά, εν τέλει, ότι όλο αυτό «δεν είναι απίθανο να φέρει τη χώρα προ πολιτικού αδιεξόδου». Εννοώντας, προφανώς, όχι την χώρα αλλά την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή το πολιτικό σύστημα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί: την Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία…      

Αλλά, όπως είπε κάποτε ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης και, υποθέτω, και ο κ. Τασούλας πιστεύει, «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Επομένως, την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή, στην καλύτερη .το κόμμα του (τη ΝΔ) είχε στο νου του ο Πρόεδρος, όταν – μέσω της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, επαναλαμβάνω – δήλωνε ότι ανησυχεί  για το ενδεχόμενο της… ακυβερνησίας που, απειλητικό, έρχεται ολοταχώς και «δεν είναι απίθανο να φέρει τη χώρα προ πολιτικού αδιεξόδου».  

Αυτό εξάλλου, αποκαλύπτεται και από την περιγραφόμενη εκ του «Βήματος» εκτίμησή του, ότι «η αυτοδυναμία είναι μεν διεκδικήσιμη από τον κ. Μητσοτάκη, αλλά μάλλον δύσκολα επιτεύξιμη» (σ. σ: σαν να λέμε «χαιρέτα τη την αυτοδυναμία – και την τρίτη τετραετία που χάνεις, κ. Μητσοτάκη») και ότι, εξ αυτού, «το πιθανότερο είναι να μην αρκέσει μια εκλογική αναμέτρηση και πιθανόν να χρειαστεί και δεύτερη, ίσως και τρίτη, αν δεν εξασφαλίζονται οι απαιτούμενες έδρες για αυτοδύναμες ή έστω βιώσιμες κυβερνήσεις συνεργασίας»

Τέλος, επισφραγίζοντας την… ανησυχία του για τις χρονοβόρες συνταγματικές διεξόδους που υποδεικνύονται από τη Δημοκρατία μας σε περιπτώσεις δυσκολίας σχηματισμού κυβερνήσεων, με μια απροκάλυπτα κινδυνολογική αναφορά («Δεν είναι απίθανο στο μέσον των πιθανών διαδοχικών αναμετρήσεων να υπάρξει, εκ των αποτελεσμάτων τους, αλυσίδα πολιτικών γεγονότων και συνθηκών, που να επιδεινώσουν έτσι περαιτέρω τις πολιτικές συνθήκες») μοιάζει να δηλώνει απερίφραστα, «Μητσοτάκης ή χάος»!.. Ή στην… καλύτερη, «ΝΔ ή χάος»!..         

Απορία ψάλτου βήξ: ο ΣΥΡΙΖΑ «έπνιγε» τον Τσίπρα ή ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ;

Με ορατό τον κίνδυνο οριστικού «πνιγμού» του ενός από τον άλλο και… τούμπαλιν, οι ανούσιες τριβές μεταξύ των υπολειμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζονται

   

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Τον Τσίπρα τον έπνιγε ο ΣΥΡΙΖΑ»… αποκάλυπτε προ ημερών ο συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, Νίκος Μαραντζίδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη, αναφερόμενος στην παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού από τη θέση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: «Σήμερα είναι ελεύθερος να διαμορφώσει τις πολιτικές του επιδιώξεις με βάση την πραγματικότητα», πρόσθετε ακολούθως, υπονοώντας ότι όλον αυτόν τον καιρό που ο κ. Τσίπρας παρέμενε εντός του κόμματος… πνιγόμενος, πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκτός πραγματικότητας.

 

Το ίδιο φαίνεται πως πίστευε και ο κ. Μαραντζίδης άλλωστε αφού, εν κατακλείδι της προηγούμενης (σ.σ. περί… πνιγμού του κ. Τσίπρα απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ) αναφοράς του, δήλωνε ευθαρσώς ότι αυτό που γνωρίζει και αυτό που πιστεύει είναι πως «ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας, ως κόμμα που μπορεί να αφήσει τη σφραγίδα του, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του».

 

Η δήλωση αυτή του κ. Μαραντζίδη εξόργισε σφόδρα, την ηγεσία του μετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ: «Στελέχη της Κουμουνδούρου δεν έκρυβαν την ενόχλησή τους γι' αυτές τις αναφορές, σημειώνοντας ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο (σ. σ: ο Νίκος Μαραντζίδης), πολέμιος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στο παρελθόν, δεν δικαιούται να ομιλεί για  τον ΣΥΡΙΖΑ», σχολίαζαν κάποιοι εξ αυτών, σύμφωνα με το πολιτικό ρεπορτάζ. Δεν σας κρύβω δε ότι και προσωπικά, όταν ζήτησα από κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ένα σχόλιο για τις δηλώσεις Μαραντζίδη, μου απάντησε με ένα πρόδηλα πικρόχολο, σαρκαστικό ερώτημα: «Εσύ τι λες φίλε μου; Ο ΣΥΡΙΖΑ… έπνιγε τον Τσίπρα ή ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ;».

 

Του εξήγησα ότι το ερώτημα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά έτσι άχρονα και αόριστα όπως τίθεται – χωρίς πότε και πώς – μοιάζει με την ερώτηση για το αυγό και την κότα. Και ότι, χονδρικά μιλώντας, απ’ ό,τι βλέπαμε και γράφαμε εμείς οι απ’ έξω σε διαφορετικούς χρόνους και για διαφορετικούς λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ έπνιγε τον Τσίπρα και ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρις οριστικού… πνιγμού του ενός από τον άλλο και τούμπαλιν; Ο χρόνος θα δείξει…

 

Κατά τα λοιπά, πέρα απ’ το γεγονός ότι η κυβερνητική περιπέτεια ΣΥΡΙΖΑ κρίνεται ως ιστορικά ενδιαφέρουσα – έως και συναρπαστική – και κοινωνικοπολιτικά χρήσιμη για τη χώρα, όπως έγραφα κάποτε (το καλοκαίρι του 2015, μετά την πρώτη διάσπαση, στην εφημερίδα «Η Εποχή»), ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που, ως κόμμα, δεν υπήρξε ποτέ:

 

●Στη θεωρία, ο ΣΥΡΙΖΑ συστήθηκε ως ένα ευγενές πείραμα οργανωτικής συνύπαρξης των εκτός ΚΚΕ κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων της Αριστεράς. Ως ένα «πολυτασικό» μεν, πολιτικά και οργανωτικά ενιαίο δε, κόμμα. 

 

●Στην πράξη, οι περισσότερες τάσεις μονιμοποίησαν τα σχήματά τους, λειτουργώντας ως μικρογραφίες κομμάτων εντός του κόμματος: με κάθετη οργανωτική δομή, ακόμα και με ημιπαράνομα διοικητικά όργανα και δική τους πειθαρχία.

 

Το κόμμα «ΣΥΡΙΖΑ» δεν είχε καμιά επαφή με την πραγματικότητα: τα στελέχη ορισμένων «τάσεων» (με πρώτη και καλύτερη την «Αριστερή Πλατφόρμα») δεν κατάφεραν ποτέ να σπάσουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στο οποίο παρέμειναν περίκλειστοι από την εποχή της ΚΝΕ και του σοβιετικού μοντέλου, να βγουν στον 21ο αιώνα. Δεν απέκτησαν ποτέ το προτέρημα της ατομικής αυτογνωσίας και, καταλαβαίνετε, στάθηκε αδύνατον να συμβάλλουν στην κατάκτηση της συλλογικής πολιτικής αυτογνωσίας: να δουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που είναι πραγματικότητα ευρωπαϊκή και παγκόσμια, χωρίς παρωπίδες.

 

Η σχέση κόμματος – κυβέρνησης, μια αχαρτογράφητη περιοχή: το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του βρέθηκαν να κυβερνούν με την κριτική στήριξη (αυτό είναι το σωστό!) ενός αδύναμου κομματικού κορμού συντεταγμένων (πολιτικά – ιδεολογικά) δυνάμεων  με ασταθή άκρα· αποτελούμενα από ένα συνονθύλευμα ασύντακτων ιδεολογικών αποκλίσεων:

 

●Ακόμα και οι βουλευτές, και οι υπουργοί οι προερχόμενοι απ’ αυτό το συνονθύλευμα, πολιτεύονταν ως αντιπολιτευόμενοι. Ανήμποροι να προσλάβουν το συλλογικό πολιτικό «θέλω» των Ελλήνων, το πλειοψηφικό κοινωνικό «θέλω», να το εκφράσουν στο επίπεδο της κυβερνητικής πολιτικής, της εφαρμοσμένης, δηλαδή, πολιτικής: γιατί η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει μόνον όταν οι συνθήκες είναι αυτές που τη βολεύουν – συνθήκες ιδεολογικού εργαστηρίου και επικοινωνιακής αντιπολίτευσης

 

●Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε ποτέ αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός. Ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. Αυτοεγκλωβισμένος στην χαοτική λειτουργία ενός κόμματος παραδομένου στις κραυγές και τους ψιθύρους ασυνεπών μειοψηφιών…

 

Βλέπετε, χονδρικά μιλώντας, κάτι τέτοια βλέπαμε και γράφαμε εμείς οι απ’ έξω, καθώς παρακολουθούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να «πνίγει» τον Τσίπρα και τον Τσίπρα να «πνίγει» τον ΣΥΡΙΖΑ, σε διαφορετικούς χρόνους και για διαφορετικούς λόγους. Αλλά εσείς τι λέτε; Ο ΣΥΡΙΖΑ «έπνιγε» τον Τσίπρα ή ο Τσίπρας τον ΣΥΡΙΖΑ; «Απορία ψάλτου βήξ» ε;  

Ο νικητής του Τράμπ, Ζόραν Μαμντάνι κι ο ζηλωτής της νίκης του, Αλέξης Τσίπρας

Πώς ο πρώην πρωθυπουργός, στο υμνητικό για τον θρίαμβο του νεαρού Νοτιοασιάτη σχόλιό του, «φωτογραφίζει» μια πιθανή δική του νίκη απέναντι στην «ολιγαρχία Μητσοτάκη»

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι είναι νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα τους», σχολίαζε   ο Αλέξης Τσίπρας τον θρίαμβο του Νοτιοασιατικής καταγωγής  Αμερικανού εκπροσώπου της αριστερής πτέρυγας του δημοκρατικού κόμματος – ορκισμένου πολιτικού αντιπάλου του Τράμπ, στις δημαρχιακές εκλογές της Νέας Υόρκης, την επομένη της εκλογής του. Και, ας το πούμε αυτό, έμοιαζε να «φωτογραφίζει» μια δική του νίκη απέναντι στην κλεπτοκρατική – ολιγαρχική  δυναστεία Μητσοτάκη και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα της, καθώς συμπλήρωνε ότι η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι  «δείχνει σε όλο τον κόσμο, σε όλους μας, ότι υπάρχει εναλλακτική και είναι στο χέρι μας»…

«Δικαίωμά του», θα μου πείτε, αλλά «καμιά σχέση δεν έχει ο Ζόραν Μαμντάνι με τον σημερινό  Τσίπρα», θα σας πω: τριαντάρης πρώην ράπερ ο πρώτος – πενηντάρης πρώην… πρωθυπουργός ο δεύτερος. Μέλος του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ που ζει και πολιτεύεται ως συνεπής σοσιαλιστής δημοκράτης, ο πρώτος – εγκατέλειψε το   αριστερό κόμμα του οποίου υπήρξε πρόεδρος και βουλευτής (αφού  προηγουμένως είχε συμβάλει στην αποσύνθεσή του) και τώρα πολιτεύεται μέσω Ινστιτούτων, ακαδημαϊκών διαλέξεων και παρασυστημικών πολιτικών μανιφέστων, υπαινισσόμενος την ίδρυση ενός νέου… δικού του κόμματος, ο δεύτερος…   

Χωρίς αστεία, ο δήμαρχος, πλέον, της Νέας Υόρκης Ζόραν Μαμντάνι είναι ένας απίστευτα χαρισματικός επικοινωνιολόγος και δημιούργησε μια ομάδα εκλογικής εκστρατείας που ταίριαζε με αυτό το ταλέντο, ωστόσο θα ήταν λάθος να αποδώσουμε τη νίκη του στο χάρισμα ή στις viral στιγμές της επικοινωνιακής τακτικής του. Βασίστηκε στο χτύπημα των θυρών («το πήγε πόρτα – πόρτα», όπως λέμε εδώ στην Ψωροκώσταινα), στη συζήτηση για τα ενοίκια, τους μισθούς και το καθημερινό κόστος που καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων.

«Ήταν μια υπενθύμιση ότι η αριστερά κερδίζει όταν δείχνει ότι οι δημοκρατικοί σοσιαλιστές επικεντρώνονται αποκλειστικά στην κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών και όχι στη διεξαγωγή ιδεολογικών - πολιτισμικών πολέμων», επισημαίνει σε άρθρο του στον Guardian ο συγγραφέας Bhaskar Sunkara: οι αντίπαλοί του προσπάθησαν να τον συνδέσουν με τους Παλαιστίνιους, να τον παρουσιάσουν ως εξτρεμιστική απειλή. Αλλά εκείνος δεν «έφαγε» το δόλωμα, παραμένοντας πειθαρχημένος και καθολικός στην απήχησή του – μιλώντας για τη στέγαση, τις μεταφορές και τις προσιτές τιμές διαβίωσης, με την ίδια σαφήνεια σε κάθε κοινό…  Άσκησε μια πολιτική που εστίαζε στα φλέγοντα ζητήματα της ανθρώπινης καθημερινότητας  και όχι σε life style και αφηρημένες πολιτικές φιλοσοφίες. Και νίκησε…    

Εν τέλει, ναι, η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι «είναι μια νίκη απέναντι στην ολιγαρχία, στην κλεπτοκρατία, στις πολιτικές δυναστείες και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα τους», όπως την σχολίασε ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά όχι, σε καμιά περίπτωση δεν «φωτογραφίζει» τη… δική του νίκη απέναντι στην κλεπτοκρατική – ολιγαρχική  δυναστεία Μητσοτάκη όπως, εν κατακλείδι του σχολίου του, υπαινισσόταν με τη φράση: «η εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι  δείχνει σε όλο τον κόσμο, σε όλους μας, ότι υπάρχει εναλλακτική και είναι στο χέρι μας»…

Δικαίωμά του να το επιχειρήσει (το επιχειρεί ήδη καθώς φαίνεται και, χωρίς να ομολογείται απ’ τον ίδιο, λέγεται), να επιχειρήσει να νικήσει την κλεπτοκρατική – ολιγαρχική  δυναστεία Μητσοτάκη και το ακριβοπληρωμένο μιντιακό σύστημα που προπαγανδίζει τα συμφέροντα της, δηλαδή, όπως το επιχείρησε και το πέτυχε ο νεαρός Ζόραν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, απέναντι στην φαινομενικά ανίκητη,  Τραμπική – κλεπτοκρατική ολιγαρχία…

Ωστόσο, όπως καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας του ο νικητής Μαμντάνι διακήρυσσε, «Για να υπερασπιστείς τη Δημοκρατία δεν αρκεί μόνο να σταθείς (με ιδιόκτητα κόμματα και Ινστιτούτα, «προοδευτικά» μανιφέστα και στρατηγικές πλατφόρμες με «πατριωτικές πυξίδες» και… «δημοκρατικούς καπιταλισμούς συμπληρώνω εγώ) απέναντι σε έναν αυταρχικό ηγέτη. Χρειάζεται, πρώτα απ’ όλα, να εξασφαλίσεις ότι η δημοκρατία θα προσφέρει στους εργαζόμενους το εισόδημα και τις ανέσεις που χρειάζονται για μια αξιοπρεπή διαβίωση»…            

ΥΓ: Στην καρδιά του σχεδίου νίκης του Ζόραν Μαμντάνι βρισκόταν η κοινωνική δικαιοσύνη και η οικονομική ισότητα, με μέτρα που υπόσχονταν να ανακουφίσουν όλα τα νοικοκυριά και τους πολίτες της πόλης: δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες ● πάγωμα ενοικίων και αυστηρότερη νομοθεσία για τους ιδιοκτήτες ● τριπλασιασμό της παραγωγής κατοικιών με σταθερό ενοίκιο, κατασκευασμένων από συνδικάτα και με κοινωνικά κριτήρια ● δημιουργία αλυσίδας δημοτικών καταστημάτων τροφίμων, ώστε να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια στα βασικά είδη ● καθολική παιδική μέριμνα για παιδιά ηλικίας από έξι εβδομάδων έως πέντε ετών, κ.α.

 

 

Τους έστησε παγίδα στον Άγνωστο Στρατιώτη κι έπεσε ο ίδιος μέσα!..

 

Όταν ο εξουσιομανής πρωθυπουργός επιχειρεί να παγιδεύσει τον «φιλόδοξο δελφίνο» Νίκο Δένδια και κάποιους ακόμα πολιτικούς  αντιπάλους του, κι αντ’ αυτού τους δίνει πόντους

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Ενώ η  κυβερνητική φθορά συνεχίζεται ακάθεκτη, ο πρωθυπουργός σφυρίζει αδιάφορα… «Το μόνο που βλέπει ο πρόεδρος στις δημοσκοπήσεις είναι το προβάδισμά του από το δεύτερο κόμμα», σχολίαζε τις προάλλες, στη «στενή» δημοσιογραφική του παρέα, γνωστός επικοινωνιακός σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Αν, όπως συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της δεύτερης κυβερνητικής του θητείας, το προβάδισμά του κόμματός του παραμένει σταθερό στις 10+/- μονάδες, δείχνει ικανοποιημένος», εξηγούσε στους διαπορούντες πρώην συναδέλφους του…

Εντάξει, δείχνει ικανοποιημένος, παρ’ όλο που έχει χάσει το 50% τη εκλογικής του δύναμης (22% δίνουν κατά μέσον όρο στο κόμματου οι δημοσκοπήσεις του Οκτωβρίου), και επομένως το πλεονέκτημα της αυτοδυναμίας, γιατί ο αμέσως επόμενός του στην δημοσκοπική… λίστα εκλογιμότητας – ο βασικός του εκλογικός αντίπαλος, δηλαδή – είτε ονομάζεται Ανδρουλάκης, είτε Κωνσταντοπούλου, ακολουθεί σε… σταθερή απόσταση 10 μονάδων, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς. Αλλά αυτή είναι μια δημοσκοπική αλήθεια, μια στιγμιαία, ούτως ή άλλως, μπορεί και στημένη στατιστική «αλήθεια» που, σε πραγματικό χρόνο – στην τρέχουσα πραγματικότητα, δηλαδή – να είναι, ή να αποδειχθεί πως δεν είναι, παρά ένα ψέμα… Δεν είναι;

Έτσι είναι, διότι έτσι φαίνεται, και έτσι ομολογείται, από πρόσωπα του κύκλου του, πως είναι: ο κ. Μητσοτάκης έχει συμβιβαστεί με την απώλεια της αυτοδυναμίας, λέει… Ότι έχει πεισθεί από τους δημοσκόπους συμβούλους του πως η πιθανότητα να την ανακτήσει, ακόμα και στον σίγουρο – με βάση την σημερινή κατάσταση των κομματικών πραγμάτων – Β’ εκλογικό γύρο, είναι μηδαμινή, λέει… Και ότι ποντάρει στην προσωρινή ανυπαρξία ικανού αντιπάλου – διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας, σκεπτόμενος ακόμα και τον, μέχρι πρότινος απεχθή γι’ αυτόν, σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης. Υπό την προεδρία του… φυσικά, προκειμένου να κερδίσει το «στοίχημα της τρίτης κυβερνητικής θητείας» και τα λάφυρά της, βεβαίως, βεβαίως…

Έτσι μάλιστα!.. Αν είναι έτσι, θέλω να πω (υπ’ αυτό το πρίσμα, όπως λέγαμε οι παλαιότεροι), δικαιολογείται το γεγονός ότι, ενώ η κυβερνητική φθορά συνεχίζεται ακάθεκτη, ο πρωθυπουργός σφυρίζει αδιάφορα… Και το σχόλιο του επικοινωνιακού του συμβούλου, επίσης,  ότι «το μόνο που βλέπει ο πρόεδρος στις δημοσκοπήσεις είναι το προβάδισμά του από το δεύτερο κόμμα», καθώς η σταθεροποίηση του προβαδίσματός του στις 10 μονάδες από τον σημερινό βασικό του εκλογικό αντίπαλό του δίνει ελπίδες… ό μη γένοιτο, να κερδίσει το στοίχημα της 3^ης τετραετίας.  

Υπ’ αυτό το πρίσμα, λέω εγώ τώρα, ο κ. Μητσοτάκης μοιάζει να είναι παγιδευμένος στην αλαζονική εξουσιομανία του απ’ τη μια, κι απ’ την άλλη να στήνει επικοινωνιακές παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους. Όχι στους ελάσσονες, βέβαια, της υπαρκτής – ανύπαρκτης και, ως εκ τούτου, ακίνδυνης για την κυριαρχία του  σημερινής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά για τους άλλους: εκείνους που, μέσα απ’ το δυστοπικό πολιτικό τοπίο που ο ίδιος δημιούργησε, αναδύονται εκτός και εντός του κόμματός του και, φαντασιακά ή όχι, απειλούν το δημοσκοπικό προβάδισμά του: Μαρία Καρυστιανού, Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς, Νίκος Δένδιας…          

Επικοινωνιακές παγίδες όπως αυτή του «Άγνωστου Στρατιώτη», με στόχευση την Μαρία Καρυστιανού και την «κινηματική πολιτική δυναμική» που αναπτύσσεται γύρω απ’ τον αγώνα της για ένα κράτος Δικαίου με ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και Δημοκρατία, τον Αλέξη Τσίπρα που, στο πλαίσιο της επιστροφής του στην ενεργό πολιτική κινείται παράλληλα σ’ αυτή την «κινηματική δυναμική». Κυρίως, όμως, η παγίδα του «Άγνωστου  Στρατιώτη» στόχευε τον μεγάλο εσωκομματικό του αντίπαλο, τον επικρατέστερο δελφίνο της μετά Μητσοτάκη εποχής,  Νίκο Δένδια: αναθέτοντας στον υπουργό Εθνικής Άμυνας την ευθύνη του χώρου που έχει μετατραπεί σε τόπο λαϊκής διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να κινηθεί δεξιότερα απ’ αυτόν –  αλλά και από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος νωρίτερα είχε υποστηρίξει το αίτημα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι – προκειμένου να στριμώξει και να εκθέσει στα μάτια των συντηρητικών ψηφοφόρων τον απειλητικό για την εσωκομματική κυριαρχία του, αλλά και το δημοσκοπικό… προβάδισμά του, «φιλόδοξο δελφίνο»!...

Τα κατάφερε; Ούτε καν… Αντιθέτως, σύμφωνα με τους αναλυτές, τους δημοσκόπους και την κοινή λογική, αυτό που πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης, είναι η ενίσχυση της προσωπικής στρατηγικής του μεγάλου εσωκομματικού αντιπάλου, του… «φιλόδοξου δελφίνου»: ο Νίκος Δένδιας, με την διαφοροποίησή του απ’ τον κ. Μητσοτάκη στο θέμα – παγίδα του Άγνωστου  Στρατιώτη», κέρδισε πόντους  και εσωκομματικά, και δημοσκοπικά, και όσον αφορά τη σχέση του με κόμματα της αντιπολίτευσης. Τα οποία ως γνωστόν, τον επαίνεσαν για τη στάση του,  ξεχωρίζοντάς τον ως προτιμότερο συνομιλητή, απ’ τον πρωθυπουργό…

Έναν παγιδευμένο στην αλαζονική εξουσιομανία του πρωθυπουργό, που στήνει παγίδες στους πολιτικούς του αντιπάλους και πέφτει ο ίδιος μέσα.

Η Αριστερά σήμερα και το «ταυτοτικό» εύρημα του νέου κόμματος Τσίπρα…

Η διαφαινόμενη στρατηγική μετατόπιση του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον «Δημοκρατικό καπιταλισμό» συνιστά ρήξη  με την Αριστερά. Αλλά τι είναι «Αριστερά» σήμερα;

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Δεν είναι Αριστερά ο Τσίπρας» είπε ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς, Αλέκος Αλαβάνος, σχολιάζοντας σε τηλεοπτικό δίκτυο την πολιτική επικαιρότητα των ημερών. Λες και η Αριστερά – αυτό που αποκαλούμε «Αριστερά» σήμερα, εν πάση περιπτώσει – προσωποποιείται. Λες και αυτό που λέμε «Αριστερά» είναι κάτι που, στο παρελθόν, ορίστηκε απ’ τον ίδιο, κι έκτοτε ισχύει ο ορισμός του στο διηνεκές, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου…

«Και τι είναι Αριστερά σήμερα»;», θα ρωτούσε ο καλός δημοσιογράφος τον κ. Αλαβάνο, δραττόμενος της ευκαιρίας. Κι αμέσως μετά, «Αν όχι ο Τσίπρας, ποιος από τους έξι – ζωή… να ‘χουν – προέδρους των κομμάτων της λεγόμενης «κεντροαριστερής» αντιπολίτευσης (Ανδρουλάκης, Κωνσταντοπούλου, Φάμελλος, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Χαρίτσης, με… δημοσκοπική σειρά) είναι… Αριστερά;», θα ρωτούσε∙ με την ελπίδα, αν μη τι άλλο, να αλιεύσει… εμπορεύσιμο δημοσιογραφικό υλικό…  

«Αστεία πράγματα» θα μου πείτε: στην πρώτη ερώτηση («και τι είναι Αριστερά σήμερα;»), κανένας σύγχρονος, νυν ή τέως, ηγέτης κοινοβουλευτικού κόμματος της Αριστεράς με εξουσιαστικές – κυβερνητικές βλέψεις δεν θα απαντούσε με σαφήνεια. Και αυτό, διότι η απάντησή του θα ‘πρεπε να είναι πολιτικά και, κυρίως, κυβερνητικά βιώσιμη, εντός του ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού συστήματος –  εντός του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, εν γένει – και ταυτόχρονα συμβατή με τις ιδέες και της αρχές της παραδοσιακής,   μετά – κομμουνιστικής Αριστεράς. Τις οποίες οι πέντε – ζωή να ‘χουν – πρόεδροι των σημερινών κομμάτων της λεγόμενης «αριστερής αντιπολίτευσης» (Κωνσταντοπούλου, Φάμελλος, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Χαρίτσης) υποδύονται ότι εκφράζουν και υπηρετούν.

Το ίδιο, φυσικά, κι ακόμα περισσότερο ίσως, ισχύει και για τον επιστρέφοντα δυνητικό αρχηγό νέου κόμματος με εξουσιαστικές βλέψεις Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, ενώ απ’ τη μια εξακολουθεί να υποδύεται το… ηθικό πλεονέκτημα της σύγχρονης Αριστεράς ρητορεύοντας ότι «αριστερές πολιτικές είναι αυτές που αλλάζουν μια χώρα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευημερίας των πολλών», από την άλλη μας καλεί να αγωνιστούμε… όχι για έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό αλλά… «για έναν δημοκρατικό καπιταλισμό»!..

«Εμπρός για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», θα σάρκαζε ο αξέχαστος Λεωνίδας Κύρκος, αυτό το… έσχατο στρατηγικό εύρημα (σ. σ: τον «δημοκρατικό καπιταλισμό») του επιστρέφοντος, με… κυβερνητική φόρα, στο πολιτικό προσκήνιο Αλέξη Τσίπρα. Με φυσική συνέπεια το εν λόγω εύρημα να προσλαμβάνεται απ’ τους αναλυτές και ως «η μόνη στρατηγικού (επομένως ταυτοτικού, φυσιογνωμικού) χαρακτήρα αναφορά για το πολιτικό εγχείρημα (σ. σ: το νέο κόμμα δηλαδή) που προετοιμάζει»...  

Σε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του για τον όρο «δημοκρατικός καπιταλισμός» στην Εφημερίδα των Συντακτών, o Πάνος Κοσμάς μας ενημερώνει ότι «ο όρος δεν είναι προφανώς έμπνευση του Αλέξη Τσίπρα – άλλοι τον επανεισήγαγαν πριν από αυτόν»….  «Δεν είναι επίσης ένας νέος όρος», προσθέτει, «καθώς έχει και παλαιότερη… σταδιοδρομία: Ως όρος υπήρχε από τις αρχές του 20ού αιώνα, απέκτησε όμως διεθνή εμβέλεια στη διεθνή ιδεολογική διαπάλη όταν διανοητές του φιλελεύθερου καπιταλισμού βρήκαν ευήκοα ώτα σε πολιτικούς κύκλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού κατά την ύστερη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου»…

Στη συνέχεια, ο Π.Κ. μας πληροφορεί μεταξύ άλλων ότι σύμφωνα με τους βασικούς εκφραστές του, «τα τρία βασικά συστατικά του “δημοκρατικού καπιταλισμού” είναι η ελεύθερη οικονομία της αγοράς, η πολιτική δημοκρατία, και η ηθική-πολιτισμική τάξη βασισμένη στην ελευθερία και την ευθύνη», και ότι «στην πρόσφατη επανεμφάνισή του, ο όρος χρησιμοποιείται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς σε κριτικές προς τον Τραμπ και τις πολιτικές του»…

Εκτιμά, τέλος, ότι στις συστημικές οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες του παρόντος «ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι αυταπάτη» (σ. σ: «μια ακόμα αυταπάτη του Τσίπρα;», διερωτάται ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο) και ότι «η στρατηγική μετατόπιση σε αυτόν τον στόχο συνιστά ρήξη με την Αριστερά»…

«Και τι είναι Αριστερά σήμερα;», επανέρχεται αμείλικτο το αρχικό μας ερώτημα: «Αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της», υποστηρίζει ο Ζακ Ζυλιάρ* στο βιβλίο του «Οι Αριστερές στη Γαλλία». Και, αν συμφωνήσουμε μ’ αυτόν τον «αφ’ ορισμό» (προσωπικά, συμφωνώ απολύτως), αυτή τη στιγμή οφείλουμε να θεωρήσουμε ως… τέτοια   (σ.σ.: ως Αριστερά) τον κατακερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ και τους πέντε – ζωή να ‘χουν – πρόεδρους των πέντε κομμάτων της (Κωνσταντοπούλου, Φάμελλος, Κασσελάκης, Βαρουφάκης, Χαρίτσης) που υποδύονται ότι την εκφράζουν και την υπηρετούν.

Αν εσείς τώρα θέλετε να προσθέσετε σ’ αυτούς και τον επιστρέφοντα Τσίπρα του… «Δημοκρατικού καπιταλισμού», καμιά αντίρρηση: Δημοκρατικό σας δικαίωμα…

Το αποκρουστικό σόου των «Trump & Bibi» για την γενοκτόνο συμφωνία της Γάζας…

Μια θλιβερή παράσταση ηγετικής κενοδοξίας των σχεδιαστών  της γενοκτονίας, με θεατές – χειροκροτητές τους Ευρωπαίους ηγέτες που την επέτρεψαν και την υποστήριξαν

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Εβδομάδα πανηγυρικών επιδείξεων της διεθνούς ηγετικής κενοδοξίας και της πολιτικής ασυνειδησίας που κατατρύχει τους δυτικούς ηγέτες των καιρών μας θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η εβδομάδα που πέρασε. Επικεντρωμένη ειδησεογραφικά, καθώς ήταν, στη συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον Ισραηλινό ομόλογό του στην Κνέσετ (σ. σ: στο κοινοβούλιο του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ) για την παρουσίαση και την επικύρωση της «Ειρηνευτικής Συμφωνίας Τραμπ για τη Γάζα». Και στην ακόλουθη Σύνοδο κορυφής στο Σαρμ ελ-Σέιχ∙ όπου, ανάμεσα στους ανατολικούς τζουτζέδες των Τράμπ - Νετανιάχου, οι επίλεκτοι (σ. σ: προφανώς ως οι πιο… fan τους) Ευρωπαίοι ηγέτες – προσκεκλημένοι τους (Γαλλία: Εμανουέλ Μακρόν, Γερμανία: Φρίντριχ Μερτς, Βρετανία: Κιρ Στάρμερ, Ιταλία: Τζόρτζια Μελόνι, Ισπανία: Πέδρο Σάντσεθ, Ελλάδα: Κυριάκος Μητσοτάκης, Ουγγαρία: Βίκτορ Όρμπαν) ευλόγησαν με την υπογραφή τους την γενοκτόνο συμφωνία… εκεχειρίας.    

Το όλο σκηνικό ήταν ακραία κωμικοτραγικό - μια απογοητευτικά θλιβερή εκδοχή παράστασης του Μάπετ Σόου. Όπου οι γέρικες μουτσούνες των δραστών της γενοκτονίας στη Γάζα παρουσιάζονταν να πανηγυρίζουν ως σωτήρες της (● Μάπετ Τραμπ: «Έιιι, Μπίμπι, θα μας θυμούνται για πολλά χρόνια,  αγάπη μου, οκτώ πολέμους τακτοποίησα σε οκτώ μήνες!..» / ● Μάπετ Μπίμπι: «Είσαι ο Θεός μας, πρόεδρε, μας έφερες πίσω τις Συμφωνίες του Αβραάμ!.. Δεν αξίζει κανείς περισσότερο από εσένα το Νόμπελ Ειρήνης!...»), ενώ οι μαριονέτες τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που επέτρεψαν και υποστήριξαν αυτή τη σφαγή, χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την παράσταση των σφαγέων που παίζουν τους σωτήρες… Τις ώρες που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» –  σε μια ερημιά!..  Έναν απέραντο, αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…

Έτσι, σαν «μια ερημιά ισοπεδωμένη στον ορίζοντα από βόμβες και μετά από μπουλντόζες», όπου «ακόμη και το φως του ήλιου φαίνεται διαφορετικό και απόκοσμο…», περιγράφει η αρθρογράφος του Guardian, Νεσρίν Μάλικ, τον τόπο που αντικρύζουν οι επιστρέφοντες Παλαιστίνιοι στην πόλη της Γάζας. Και εξηγεί πως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το φως ήταν «τόσο διαφορετικό – τόσο απόκοσμο», μέχρι που συνειδητοποίησε ότι ήταν επειδή δεν υπήρχαν δομές, κτήρια, κτίσματα, για να το φιλτράρουν: «Ούτε σκιά, ούτε σκιές. Ένα σπίτι στο οποίο επιστρέφεις είναι απλώς ένα οικόπεδο για να στήσεις μια άλλη σκηνή και να περιμένεις βοήθεια. Αλλά αυτή τη φορά, με μικρότερο κίνδυνο να σε βομβαρδίσουν στον ύπνο σου…»

Η Νεσρίν Μάλικ γίνεται συγκλονιστικά ενσυναισθητική, καθώς προσεγγίζει την ψυχοσωματική ανθρωπογεωγραφία των επιστρεφόντων στον τόπο της γενοκτονίας Παλαιστινίων: «Οι άνθρωποι στη Γάζα έχουν απελευθερωθεί από τον φόβο του θανάτου, αλλά τι γίνεται με τη ζωή που αντιμετωπίζουν τώρα; Τι γίνεται με τις χιλιάδες ορφανά και τα τραυματισμένα ή ακρωτηριασμένα παιδιά χωρίς επιζώσες οικογένειες; Δεν είναι μόνο η υποδομή μεγάλων τμημάτων της Γάζας που έχει καταστραφεί, είναι και ο κοινωνικός ιστός. Οικογενειακές γενεαλογίες δύο, τριών, τεσσάρων γενεών έχουν εξαφανιστεί»…

Και συνεχίζει: Τι γίνεται με τις χιλιάδες γονείς που έχουν θάψει τα παιδιά τους; Και με όλους εκείνους που έχουν περισυλλέξει τα μέλη των αγαπημένων τους προσώπων; Πώς να αρχίσουν να σκέφτονται την αντιμετώπιση ενός τέτοιου μαζικού τραύματος όταν δεν υπάρχει καν μια στέγη για να συγκεντρωθούν κάτω από αυτήν;

Κι ύστερα: Ρώτησα έναν άνδρα από τη Γάζα για τον αδελφό του, ο οποίος είχε χάσει όλα τα παιδιά του και τη σύζυγό του σε ένα χτύπημα. Πού είναι τώρα;»: «Απλώς περπατάει συνεχώς τριγύρω, κυκλώνοντας τα ερείπια του τόπου όπου πέθαναν», μου απάντησε… Χαμένοι»…

«Αντιπολεμικές συναισθηματικές εκρήξεις», θα μου πείτε, αλλά τέτοια γεγονότα είναι σημαντικό να μην συνοψίζονται σε στατιστικές, να μην καταλογίζονται απλώς ως «το κόστος του πολέμου». Ναι, η γενοκτονία  πρέπει να τερματιστεί, αλλά οι όροι με τους οποίους τερματίζεται και στους οποίους βασίζεται «η πορεία προς την ειρήνευση και την ανοικοδόμηση» είναι κρίσιμοι: τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί δεν μπορούν να αποκατασταθούν, ούτε καν να αποτραπεί η επανάληψή τους, εάν οι συνθήκες που επέτρεψαν στους δράστες να τα διαπράξουν συνεχιστούν…

Και θα συνεχιστούν, κανένας οιωνός περί του αντιθέτου, δεν είναι ορατός στον διεθνή ορίζοντα… Ο θεσμοθετημένος δυτικός ουμανισμός –  οι διεθνείς οργανισμοί που τον εξέφραζαν και τον εφάρμοζαν στον 20^ο αιώνα – χρεοκόπησε προ πολλού. Σήμερα, χθες, προχθές, απόλυτα κυνικοί, οι Ευρωπαίοι ηγέτες που, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης,  επέτρεψαν και υποστήριξαν την γενοκτονία (σ. σ: το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ που προέβλεπε την – εκκαθαρισμένη από Παλαιστινίους – κατοχή, οικοπεδοποίηση και εκμετάλλευση ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας δηλαδή, το οποίο, ειρήσθω εν… παρόδω, είχε θέσει ως προαπαιτούμενο για «τον τερματισμό του πολέμου» ο σφαγέας Νετανιάχου) χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό την χυδαία παράσταση του δίδυμου των σφαγέων που έπαιζαν τους… σωτήρες – ειρηνοποιούς στη Σύνοδο του Σαρμ ελ-Σέιχ…

Όλα αυτά τις στιγμές, τις ώρες, τις μέρες, που οι επιζώντες «επέστρεφαν σπίτι» –  μια ερημιά!..  Έναν απέραντο αιματοβαμμένο κρανίου τόπο…    

Το βιβλίο του Τσίπρα, ως προπομπός ενός αμφίβολου ηγετικού μέλλοντος

Ωστόσο, όπως γράφουν κάποιοι, θα το χρησιμοποιήσει ως μέσον για να επανασυνδεθεί με τη λαϊκή πλειοψηφία και να φτιάξει νέο κόμμα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Λέγεται και γράφεται ότι, με την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας «επισημοποίησε την έναρξη των διαδικασιών για τη νέα συνάντησή του με τη λαϊκή πλειοψηφία (sic) και τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ικανού να ηγηθεί της αντιπολίτευσης». Και ότι θα επιχειρήσει να… ξανασυναντηθεί με την κοινωνία – «να επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί μαζί της», γράφουν άλλοι – «ταξιδεύοντας σ’ όλη τη χώρα με το βιβλίο του στο χέρι»!..  

Αυτό το τελευταίο, ως εικόνα (ο Τσίπρας να περιοδεύει από χωρίου εις χωρίον παρουσιάζοντας ένα βιβλίο που έγραψε ο ίδιος για τον εαυτό του), μου προκάλεσε τον γέλωτα, καθώς μου θύμισε δυο – τρείς ρομαντικούς αριστερούς φίλους και συναγωνιστές μου απ’ τα παλιά, που είχαν το ματαιόδοξο κόλλημα να γράφουν κάθε τόσο ένα βιβλίο, να το εκδίδουνε σε φίλιους εκδότες και, κρατώντας το υπό μάλης, να παίρνουν σβάρνα τα εγχώρια βιβλιοπωλεία, να το… προμοτάρουν.

Εντάξει, δεν συμβαίνει το ίδιο… ακριβώς με τον Τσίπρα. Το δικό του βιβλίο, με το οποίο – όπως λέγεται και γράφεται από κοντινούς του αρθρογράφους – θα επιχειρήσει να επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί με την κοινωνία, «έχει χαρακτήρα προσωπικού απολογισμού, εξιστορεί τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019,  αλλά και προγραμματικού για το μέλλον, και γράφτηκε με αυτοκριτική διάθεση»!..

Τουτέστιν, ποιος κοροϊδεύει ποιόν!.. Γιατί, αν είναι έτσι, μιλάμε για το πλέον βαρετό και άχρηστο βιβλίο της χρονιάς: «Το βιβλίο του Τσίπρα έχει χαρακτήρα προσωπικού απολογισμού», λέει, σε μια εποχή που ο προσωπικός απολογισμός του συγγραφέα κείται ανάγλυφος – δυό χρόνια τώρα – γύρω μας κι εντός μας, ως τόπος μιας αβίωτης πολιτικής τοξικότητας….  Μια σύνθεση διαρκώς αποσυντιθέμενων περιτριμμάτων της πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς, που μας καταθλίβει… 

«Το βιβλίο του Τσίπρα εξιστορεί τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019», λένε. Και λένε πως τα… εξιστορεί σ’ εμάς (τους 2.245.978 δημοκρατικούς Έλληνες που τον ψήφισαν το 2015 και στους οποίους απευθύνεται, κυρίως, το βιβλίο του, εννοώ), που γράψαμε με τα χεράκια μας την ιστορία της περιόδου 2015 -2019 και, εκόντες – άκοντες, βιώσαμε αδιαμαρτύρητα «τα επίμαχα γεγονότα» που εκείνος «στο βιβλίο του εξιστορεί», με τον τρόπο που «εκείνος τα βίωσε»…  

Ούτε καν: Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται, ομολόγησε κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και εμείς, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, όσον αφορά «τα επίμαχα γεγονότα της περιόδου 2015 -2019», ο Τσίπρας έκανε πράγματα που δεν λέγονται και, πολύ περισσότερο, δεν γράφονται. Ειδικά απ’ τον ίδιο, και ειδικότερα σε μια πολιτική αυτοβιογραφία, μέσω της οποίας σκοπεύει να…  «επανασυστηθεί και να επανασυνδεθεί με τη λαϊκή πλειοψηφία για να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό φορέα, ικανό να ηγηθεί της αντιπολίτευσης» όπως λέγεται και γράφεται από κοντινούς του αρθρογράφους.

Ωστόσο, «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική», έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ, και ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας ελάχιστα εξαιρείται απ’ αυτόν τον ιστορικά τεκμηριωμένο φιλοσοφικό κανόνα: «Το βιβλίο του γράφτηκε με αυτοκριτική διάθεση», λένε οι κοντινοί του αρθρογράφοι – αυτό τους είπε ο ίδιος ή άνθρωποι του περιβάλλοντός του, προφανώς – μα είμαι σίγουρος, δεν θα λέει κουβέντα για τους απίστευτα ντροπιαστικούς, για την «πρώτη φορά Αριστερά»,  χειρισμούς του, σε κομβικά κυβερνητικά ζητήματα. Όπως η σταλινικού τύπου διαχείριση του καθεστώτος λειτουργίας των ιδιωτικών τηλεοπτικών Μέσων και της (μετά Λάμπη Ταγματάρχη) Δημόσιας τηλεόρασης, ας πούμε…

Κι ακόμα, τις μικρές ή μεγαλύτερες γκάφες του ιδίου και του οικονομικού επιτελείου του στη φάση των μνημονιακών  διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους, τις διαχειριστικές (πότε αριστερίστικες – πότε δεξιόστροφες) κυβερνητικές αστοχίες του στις κοινωνικές παροχές, στον τομέα της Δικαιοσύνης, στα εργασιακά – συνταξιοδοτικά του Κατρούγκαλου, στην αντιμετώπιση της μεσαίας τάξης, κλπ., κλπ. Τέλος, δεν θα αποκαλύψει ούτε ίχνη της πραγματικής αλήθειας για το χειρισμό στο σκάνδαλο NOVARTIS και την εμπλοκή πολιτικών προσώπων σ’ αυτό, και βέβαια δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν κατάργησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Εξάλλου, δεν θα κάνει αυτοκριτική, υποθέτω, για τις τραγικές ηγετικές του αδυναμίες, κατά τη διάρκεια της 15ετούς προεδρικής του θητείας: Όταν ολιγωρούσε ισορροπώντας αποδεχόμενος την άρνηση της αυτοδιάλυσης μιας σειράς συνιστωσών, όταν έκανε εξόφθαλμα λανθασμένες –έως και αυτοκαταστροφικές – επιλογές πολιτικού και κυβερνητικού προσωπικού, όταν (στο επίπεδο της κυβέρνησης, τουλάχιστον) δεν έστερξε να επιβληθεί ως κανονικός πρωθυπουργός, ως φυσικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, έστω (που ήταν, κι ας μην το έδειξε ποτέ), και να τιθασεύσει (ακόμα και με διαγραφές, γιατί όχι;) στελέχη  ή και υπουργούς ακόμα, «ασυνεπών» ή και… «συνεπών» μειοψηφιών που υπονόμευαν τον ίδιο και το κόμμα του, και όταν στη μεγάλη φουρτούνα του '23, καπετάνιος ών ακόμα, μεσοπέλαγα εγκατέλειψε το σκάφος. Και οι υπαξιωματικοί του (με τη συμβολή του, όπως λένε κάποιοι) το έριξαν στα βράχια και… επνίγη.   

Μα αν είναι έτσι, το βιβλίο του Τσίπρα περισσότερο σαν προπομπός ενός αμφίβολου ηγετικού μέλλοντος θα μοιάζει, παρά ως μέσο επανασύστασης και επανασύνδεσης του με τη λαϊκή πλειοψηφία «για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα ικανού να ηγηθεί της αντιπολίτευσης», όπως λέγεται και γράφεται από τους κοντινούς του αρθρογράφους.

Η άδολη πολιτική αλήθεια που κυκλώνει και στοιχειώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη

 

Η πολιτική δυναμική της Μαρίας Καρυστιανού, το δημοσκοπικό 25% που την πλαισιώνει και το 70% των αγανακτισμένων με την κυβερνητική διαφθορά και ανεπάρκεια Ελλήνων

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Να δώσουν τη… «μάχη για την αλήθεια κόντρα στην ψευδολογία της αντιπολίτευσης» ζήτησε ο πρωθυπουργός από τα μέλη της κυβέρνησής του την περασμένη Τρίτη, στο πλαίσιο της ομιλίας του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Αλλά, αντιπολίτευση δεν υπάρχει –ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν, σε απεγνωσμένες ασκήσεις υπαρξιακής επιβίωσης αναλίσκεται– το αυθόρμητο κίνημα των αγανακτισμένων κατά του ιδίου και της κυβέρνησής του Ελλήνων είναι  αυτό που, προφανώς, κατονομάζει ως «ψευδολόγο αντιπολίτευση» ο κ. Μητσοτάκης: αυτόν τον περίφημο πυρήνα του 25% εννοώ που, όπως αποκάλυψαν οι δημοσκοπήσεις, συσπειρώνεται γύρω απ’ την πιο άδολη δημόσια πολιτική αλήθεια των καιρών μας, την «Μητέρα των Τεμπών» Μαρία Καρυστιανού. 

Εναντίον αυτής της… «ψευδολόγου» αλήθειας» (της πιο άδολης δημόσιας πολιτικής αλήθειας των καιρών μας που εκφράζει η κ. Καρυστιανού και το 25% των Ελλήνων που την πλαισιώνει) αναμένεται να πολλαπλασιάσει τις μάχες της η «Ομάδα Αλήθειας» της ΝΔ – που δεν είναι παρά ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης και τα διαδικτυακά κυβερνητικά και παρακυβερνητικά του χέρια – καθώς, όπως είπε στο Υπουργικό Συμβούλιο, «Η συγκυρία γίνεται ολοένα και πιο τοξική. Πρέπει να διαψεύδουμε άμεσα τα fake news και να αναδεικνύουμε τη δική μας προσπάθεια». Που πάει να πει, «Η δυναμική τους γίνεται όλο και πιο απειλητική. Πρέπει να διαψεύδουμε άμεσα τις καταγγελίες τους με τα δικά μας fake news».   

Πράγματι, η δυναμική αυτού του 25%, αυτής της «ψευδολόγου» για τον κ. Μητσοτάκη – «άδολης» για την πραγματικότητα εκεί έξω, πολιτικής αλήθειας, γίνεται όλο και πιο απειλητική για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, καθώς εκφράζει όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας – τη συντριπτική της πλειοψηφία του 70%, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της ALCO – τα οποία καταλογίζουν ανοιχτά στον κ. Μητσοτάκη και στην κυβέρνησή του διαφθορά, ανεντιμότητα, συγκαλύψεις, ανεπάρκεια και αναποτελεσματικότητα: «Το 70% των ερωτηθέντων υποστηρίζει ότι η ‘διαφθορά» εκφράζει το κυβερνητικό έργο, το 74% ότι η ‘συγκάλυψη’ ταιριάζει περισσότερο στην κυβέρνηση σε σχέση με τη ‘διαφάνεια’, το 69% ότι το έργο της Κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, ενώ το 71% δηλώνει ανικανοποίητο από τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό και το 62% ότι δεν είναι ικανοποιημένο από την εξωτερική πολιτική της χώρας.

«Η διαφθορά σκοτώνει και αυτό συνέβη και στα Τέμπη», είπε προχθές η Ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι, αναφερόμενη στα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα που ερευνά και συγκλονίζουν την Ελληνική κοινωνία: «Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι το ακρωνύμιο της διαπλοκής, της διαφθοράς και του νεποτισμού», προσέθεσε. Και  αποδίδοντας σαφέστατη μομφή προς την πολιτική εξουσία της χώρας για το πρωτοφανές σκάνδαλο, αποφάνθηκε ότι οι «Εγκληματίες έκλεβαν ευρωπαϊκά λεφτά με αρωγή κρατικών λειτουργών»… «ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (σ. σ: άρθρο 86) ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΕΥΝΩΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ»  κατέληξε, ως φωνή βοώντος εν τη (πολιτική) ερήμω… 

Για την θεσμική πολιτική έρημο της χώρας μιλάω. Με την συμπολίτευση να τηρεί σιγή ιχθύος – κάτι μικρές Δενδιακές εσωκομματικές αναταράξεις… δελφινικού τύπου μόνο – και την αντιπολίτευση να αρκείται στον ανέξοδο και κλισεδιάρικο, παραδοσιακό της, καταγγελτικό ακτιβισμό. Και να οργανώνει ημερίδες… ενότητας των «μικρών προοδευτικών κομμάτων» σε άγονα Ινστιτούτα, να συγγράφει αυτοβιογραφίες με τα κατορθώματά της, και να μετράει με αγωνία τις… μονάδες της (αν είναι πάνω ή κάτω απ’ το όριο του 3%) στις μυστικές εβδομαδιαίες δημοσκοπήσεις... 

Με μόνη – άδηλη μεν, δυνητική δε – αντιπολιτευόμενη εκπρόσωπο της πλειονότητας των Ελλήνων, την εκπρόσωπο  της πλέον άδολης δημόσιας πολιτικής αλήθειας των καιρών μας: Της «Μητέρας των Τεμπών» Μαρίας Καρυστιανού!.. Να δηλώνει, «Αισθάνθηκα ντροπή που έρχεται μία Ευρωπαία αξιωματούχος να μας πει ότι η χώρα μας προστατεύει το έγκλημα, το οποίο τελείται από πολιτικούς», εκφράζοντας όχι μόνο το 25% των ακολούθων της – αυτών που, δημοσκοπικά, την πλαισιώνει –  αλλά θαρρώ και τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία της χώρας!..          

Αυτή είναι η κοινωνική κατάσταση των πραγμάτων εκεί έξω, ωστόσο ο κ. Μητσοτάκης κοροϊδεύει τον εαυτό του και το υπουργικό του Συμβούλιο ξορκίζοντας την συντριπτικά απειλητική λαϊκή οργή με ρητορικές αυταπάτες του τύπου. «Ας μη μας παρασύρουν οι εντυπώσεις. Οι Έλληνες που ακούνε και σκέφτονται (σ.σ.: το 15 – 20% της πελατείας που του απέμεινε, σαν να λέει ) είναι… περισσότεροι από εκείνους που ξέρουν να φωνάζουν (σ.σ.: από το 70% της αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, δηλαδή)…

Εντάξει, διόλου δύσκολο δεν είναι. Ελέω ανύπαρκτης κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης κι ανύπαρκτης, επίσης, δημοσιογραφικής αλήθειας, ό,τι θέλει λέει, κι ό,τι θέλει κάνει ο… πρωθυπουργός μας.