Ο κόουτς Τσίπρας αλλάζει σύστημα

Η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει να εγκαταλείπει (οριστικά;) τη στρατηγική των ρήξεων και των ανατροπών και να στρέφεται προς έναν αριστερό πραγματισμό 

 Γράφει ο
Νίκος Τσαγκρής

Οι ανασχηματισμοί των κυβερνήσεων είναι όπως το ροτέϊσον στο ποδόσφαιρο. «Φύγε εσύ – έλα εσύ». Για να φρεσκάρεις ενίοτε την ομάδα∙ όταν όλα πάνε καλά και το μοναδικό πρόβλημα είναι η κόπωση. Άλλοτε για να αλλάξεις τακτική. Να την διορθώσεις με συστήματα που δεν μπορούν να εφαρμόσουν οι παίχτες που αλλάζεις - μπορούν καλύτερα εκείνοι που τους αντικαθιστούν: μπορεί καλύτερα ο Γαβρόγλου από τον Φίλη και ο Παπαδημητρίου από τον Σταθάκη; Και μπορεί καλύτερα ο Σταθάκης από τον Σκουρλέτη, η Αχτσιόγλου από τον Κατρούγκαλο, η Κονιόρδου από τον Μπαλτά, Ο Πιτσιόρλας από την Τζάκρη και ο Ζουράρης από τον Ξυδάκη; 

Ο κόουτς ξέρει . Και στην περίπτωσή μας ο κόουτς (ο Αλέξης Τσίπρας) ελπίζει ότι με το συγκεκριμένο κυβερνητικό ροτέϊσον θα διορθωθούν δυσλειτουργίες, θα αλλάξουν νοοτροπίες, θα επιταχυνθούν «όλες εκείνες οι απαραίτητες ενέργειες που θα βγάλουν τη χώρα μας απ’ την πολυετή κρίση»: «έχουμε την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα, για να πάρουμε την απαραίτητη ώθηση, προκειμένου να διανύσουμε τα τελευταία κρίσιμα μέτρα ενός μαραθωνίου που όμως ο τερματισμός του θα μας βγάλει σε ένα ξέφωτο, το ξέφωτο της ανάπτυξης»… 

Μάλιστα. Αυτή τη φορά ο πρωθυπουργός ήταν ειλικρινής. Ξεκαθάρισε τον στόχο, να βγούμε στο ξέφωτο της ανάπτυξης, και έκανε τις δέουσες αλλαγές ώστε να αλλάξουν οι νοοτροπίες και να διορθωθούν οι δυσλειτουργίες. Προκειμένου η ομάδα να αποκτήσει ταχύτητα και ορμή και να ανταποκριθεί στο στόχο… 

Η πολιτική διαφάνεια 

Ειλικρινής ναι, διαφανής όχι. Και πώς μπορεί ένας πολιτικός, πολύ περισσότερο ένας πρωθυπουργός να είναι διαφανής; Η κόλαση μπορεί να βρίσκεται στην πλήρη διαφάνεια: «Τι ευτυχία που δεν είμαστε απόλυτα εκτεθειμένοι και ο καθένας έχει τη μικρή έρημό του. Θα θέλατε οι φίλοι σας, οι σύντροφοί σας, η γυναίκα και τα παιδιά σας να γνώριζαν ακριβώς ποιος είστε, τι σκέφτεστε, τι, ακριβώς, αξίζετε;» μας ψυχαναλύει , απ’ τα βάθη του 19ου αιώνα, ο δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος Ουίλιαμ Μέικπις Θάκερεϊ. 

Η διαφάνεια των πολιτικών, η απόπειρα της προσέγγισής της έστω, (η πιθανή αποκάλυψη των «κολάσεων» που κρύβονται στις μικρές ερήμους των πολιτικών υποκειμένων) είναι δουλειά του πολιτικού αναλυτή που βλέπει, σκέφτεται, κρίνει, εκτιμά, προβλέπει: ο Γάλλος υπουργός Μισέλ Σαπέν, ερωτηθείς αν ο ανασχηματισμός της ελληνικής κυβέρνησης αντιμετωπίστηκε θετικά από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, απάντησε θετικά λέγοντας πως «ερμηνεύτηκε ως ένδειξη της πολιτικής βούλησης της Ελλάδας να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται»… 

Εδώ ο αναλυτής βλέπει έναν διαφανή πολιτικό που δεν έχει να κρύψει τίποτα: ο κ. Σαπέν μάς λέει ότι η κυβέρνηση ανασχηματίστηκε με πρόθυμους μεταρρυθμιστές (εφαρμοστές μνημονιακών απαιτήσεων) στη θέση απροθύμων τοιούτων, και ότι οι απρόθυμοι είτε αποσχηματίστηκαν, είτε φυγαδευτήκαν καλυπτόμενοι σε «ασφαλή» υπουργεία∙ πράγμα που εκτιμάται «ως ένδειξη της πολιτικής βούλησης της Ελλάδας να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται». 

«Αλλά τότε γιατί δεν καλύφθηκε, δεν φυγαδεύτηκε και ο Φίλης;», εγκύπτει αυθόρμητα το ερώτημα: Έγινε απόπειρα, αλλά… 

Από τον Φίλη στον Τράμπ 

Ο Φίλης είναι μια κατηγορία μόνος του. Η απομάκρυνσή του (ο λόγος, ο τρόπος, οι ένθεν – κακείθεν αντιδράσεις ) αχρηστεύουν τον αναλυτή, καθιστούν διαφανή την ανάλυση: ο ανασχηματισμός σηματοδοτεί ένα ακόμα κυβερνητικό βήμα προς την ιδεολογική απενοχοποίηση (αποριζοσπαστικοποίηση), τον πολιτικό πραγματισμό: η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει να αφήνει πίσω της την «ήττα που δεν ήταν ήττα, αλλά εξαναγκαστικός συμβιβασμός» και να προσγειώνεται (οριστικά;) στην πραγματικότητα. Την πολιτική και οικονομική πραγματικότητα μιας βίαια φτωχοποιημένης πολιτικά και οικονομικά χώρας, την οποία, από τη θέση του κυβερνώντος κόμματος, με εντολή του ελληνικού λαού, οφείλει να αναστρέψει – όχι να ανατρέψει: αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό, αλλά από τον οικονομισμό. Τα μνημόνια, τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, το χρέος… 

ΥΓ: Ντόναλντ Τραμπ, το όνομα της Αβύσσου: Ο Ντόναλντ Τράμπ είναι όλα τα κακά της μοίρας του προοδευτικού κόσμου και είναι όλα τα καλά της μοίρας του συντηρητικού κόσμου. Όμως, πάνω απ' όλα, είναι ο εκφραστής μιας παγκόσμιας κοινωνικής πραγματικότητας – ενός κόσμου που, ανακλαστικά, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και χρόνο, επικράτησε του κόσμου μας, και αυτό μας φοβίζει και μας σοκάρει... Αλλά ο κόσμος δεν είναι ο "κόσμος μας", όπως άσκεφτα νομίζουμε, είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος των άλλων, ολόκληρος ο ανθρώπινος κόσμος: "εμείς" ( η αλήθεια μας) και οι "άλλοι" (η αλήθεια τους) αλληλοσυγκρουόμενοι σε μιαν κοινωνική άβυσσο που πάντα υπήρχε, και πάντα επιβιώναμε εντός της. Συνεχίζουμε: αρκεί να γνωρίζουμε ότι η άβυσσος είναι πιο βαθιά από τον όλεθρο. Ότι πρόκειται για το άλλο όνομα του αρχέγονου χάους. .