19 Σεπτεμβρίου 2012

Άκης Πάνου: ο φίλος μου ο Ζαμπέτας


Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη. Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»… Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία,πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και κριτικές αξιολογήσεις σπουδαίων δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού και ορισμένων εκ' των τραγουδιστών που συνεργάστηκε... Μέρος αυτού του "υλικού'' δημοσιεύτηκε σε μια σειρά συνεντεύξεων στο ΕΘΝΟΣ και στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής. Ένα άλλο μέρος παραμένει ανέκδοτο... Απ’ αυτό το ανέκδοτο μέρος της συνέντευξης αποσπώ και δημοσιεύω τα λόγια του Άκη Πάνου για τον Γιώργο Ζαμπέτα

" Ήταν ένα υπέροχο παιδί... "
Ο Ζαμπέτας ήταν άλλη κατάσταση. Για να καταλάβεις, σαν εκτελεστής πρώτα από όλα, δεν κοίταξε να δει τι παίζουν οι άλλοι. Επαιζε μαντόλα,* έπαιξε μετά τετράχορδο. Ήθελε το όργανό του, να είναι πρίμο, να έχει ο ήχος του «προσωπικότητα», να ξεχωρίζει από τους άλλους.
Ήταν δεξιοτέχνης καταπληκτικός. Ήταν από τα καλύτερα παιδιά, για να μην πω το καλύτερο που υπήρχε στην φάρα. Ήταν ο μόνος που, χωρίς να είμαστε κολλητοί, τηλεφωνιόμαστε και μιλάγαμε με τις ώρες. Ήταν πολύ εργατικός και είχε ένα χαρακτηριστικό: οι μελωδίες του ήταν θαυμάσιες και προέρχονταν από την φύση όπως το έλεγε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που ακούει τους ήχους που υπάρχουν γύρω μας και τους μεταφέρει στο όργανό του, κυρίως.
Ο Ζαμπέτας, όταν πια αναγκάστηκε αγανακτισμένος από το σύστημα, τους τραγουδιστές και τους τέτοιους, να τραγουδήσει ο ίδιος, χωρίς να το θέλει, εξαφάνισε τον τραγουδιστή που λάτρευε, και σεβόταν και θαύμαζε απεριόριστα, τον Στράτο Παγιουμτζή. Ο Στράτος ήταν φωνάρα, ο μεγαλύτερος τραγουδιστής, αλλά τραγουδούσε με κλειστό το στόμα, με τουρλωμένα τα χείλια. Αργότερα, με αυτόν τον τρόπο, βγήκε ο Μητσάρας, ένας ηθοποιός που τραγουδούσε στα βαριετέ. Μετά βγαίνει ο Ζαμπέτας… 
Ο Μητσάρας δεν έκανε ζημιά τότε στον Στράτο. Ο Ζαμπέτας όμως ήταν ένας τραγουδιστής του πάλκου. Και όπως ο Στράτος ήταν ο βασιλιάς των τραγουδιστών, αλλά τραγουδούσε με εκείνον τον τρόπο, ο Ζαμπέτας ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που τραγούδησε με κλειστό το στόμα «Τον σκύλο, τον αράπη, τον μαύρο, τον ταμ ταμ ταμ...». Μετά, ο Καζαντζίδης έμαθε τους τραγουδιστές να ανοίγουν το στόμα τους. 
Ο Ζαμπέτας λοιπόν ήταν ένας συνθέτης ιδιόρρυθμος, ένας καταπληκτικός εκτελεστής, και πάλι ιδιόρρυθμος, ένα υπέροχο παιδί, ένας θαυμάσιος άνθρωπος με αστείρευτο χιούμορ που κανείς δεν μπορεί να του παραβληθεί. Και το πιο τραγικό πράγμα ήξερε να το κάνει αστείο. Ήταν θαυμάσιος φίλος…

 * Έγχορδο νυκτό μουσικό όργανο, το οποίο αναφέρεται επίσης με τις ονομασίες μαντούρα ή μανούρα. Ανήκει στην οικογένεια του μεσαιωνικού λαούτου και ήταν σε χρήση μέχρι και τον 18ο αιώνα. Στην Ελλάδα συναντάται πρώιμα στις μαντολινάτες.
*© 1999 Νίκος Τσαγκρής. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του συγγραφέα 

Δεν υπάρχουν σχόλια: