Η επιστροφή στο «δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα»: Μια δημοσκοπική φενάκη

Οι σκοπιμότητες πίσω από την… ελεύθερη απόδοση ενός ευρήματος μιας - κάποιας - μέτρησης, απ’ τους αναλυτές και τα ΜΜΕ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αρκούντως αιφνίδια, χαλαρά ωστόσο, ήσυχα, σαν τα ανακουφιστικά μεταδεκαπενταυγουστιάτικα μελτέμια που ελάφραιναν τη βαριά ατμόσφαιρα της μαζικής επιστροφής στην… κόλαση της μη Δημοκρατίας Μητσοτάκη – πέρασε απ’ το πρωτοσέλιδο της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «Το Βήμα» εκείνη η δημοσκόπηση της Interview για λογαριασμό του politic.gr, υπό τον τίτλο «Σημαντική πτώση για ΝΔ, τι λένε οι πολίτες για το δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας», για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Λοιπόν, εσείς τι λέτε για το… «δίπολο Μητσοτάκη –  Τσίπρα»; Ανακουφιστήκατε;», είναι το ερώτημά μου – ερώτημα ρητορικό φυσικά, με προφανή τη διάθεση ειρωνείας και σαρκασμού, όχι τόσο της δημοσκόπησης και των ευρημάτων της, όσο της τιτλοφόρησής της από το Μέσο που την δημοσιεύει… Την φανερή πρόθεσή της/του, να υποβάλει στον αναγνώστη μια φενάκη που, ως δια μαγείας, προέκυψε ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι: μια πολιτική κατάσταση επιστροφής στο   κατεστραμμένο  από τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα, όταν (την 29η Ιουνίου 2023) αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματός του αιφνίδια και αναίτια, συμβάλλοντας στην μετέπειτα συντριβή του.

Ποιος είναι, αλήθεια, ο «κατασκευαστής» αυτής της φενάκης και γιατί την έφτιαξε; Πού αποσκοπεί; Είναι πράγματι μια φενάκη (για το «δίπολο Μητσοτάκης – Τσίπρας» μιλάμε), ή μήπως είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν βλέπει ο κοινός νους παρά μόνο οι αναλυτές της συγκεκριμένης δημοσκόπησης και οι τιτλοφόροι του Μέσου που την δημοσίευσε;  Και πώς βλέπουν «δίπολο Μητσοτάκη – Τσίπρα» οι αναλυτές και οι… τιτλοφόροι στο εύρημα μιας δημοσκόπησης που αναφέρει ότι «στην ερώτηση “Ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα”, το 31% συντάσσεται (sic) με τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα να ακολουθεί κοντά (sic) με 26%»; Είναι, εξάλλου, διατύπωση της εταιρίας δημοσκοπήσεων για την αναφερόμενη ερώτηση και το αναφερόμενο εύρημα αυτή, ή πρόκειται για… ελεύθερη απόδοση του ευρήματος από τους αναλυτές και τους τιτλοφόρους του Μέσου που την δημοσίευσε; 

Κατά τα λοιπά, πόσο δεοντολογικό, πόσο νόμιμο και πόσο ηθικό είναι για μια εταιρία δημοσκοπήσεων να εκτελεί παραγγελιές που περιλαμβάνουν έναν, διακεκριμένο έστω, πολιτικό όπως ο Τσίπρας (που, ωστόσο, δεν φέρει την ιδιότητα του προέδρου κοινοβουλευτικού κόμματος, ούτε βέβαια έχει εκδηλώσει πρόθεση να συστήσει κόμμα και ως ηγέτης του να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία) στο ερώτημα της καταλληλότητας για την πρωθυπουργία όπου, σύμφωνα με τη δημοσκοπική παράδοση συναγωνίζονται αποκλειστικά οι πρόεδροι των κομμάτων που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο; Και τι ακριβώς επιδιώκουν οι παραγγέλοντες όταν ζητούν να «μετρηθεί» ο Τσίπρας – και όχι ο Καραμανλής, ας πούμε, ή άλλοι πρώην πρωθυπουργοί, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Αντώνης Σαμαράς – με τον Μητσοτάκη. 

Μπέρδεμα, ε; Όχι όμως για τους πολιτικούς αναλυτές, αυτοί έχουν τις εκδοχές τους και τις διατυπώνουν ασμένως επί, υπό, η υπέρ του… διπόλου (για το… «δίπολο Μητσοτάκη  - Τσίπρα» μιλάμε, σας θυμίζω) και της αιφνίδιας (απ’ το πουθενά κατ’ εμέ) επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή: Η πλέον λογική εκδοχή, βασισμένη σε πληροφορίες απ’ το Μαξίμου και τα πέριξ, περιγράφει την επιστροφή στο εν λόγω δίπολο ως σχεδιασμένη απ’ το επικοινωνιακό επιτελείο Μητσοτάκη στρατηγική, που συσπειρώνει…αντιμνημονιακά την κεντροδεξιά και συντηρεί σε κατάσταση «κατακερματισμένης αναμονής» (σ. σ: σε διαρκή αναμονή της «επιστροφής Τσίπρα με δικό του κόμμα») την κεντροαριστερά.

Την εκδοχή αυτή τεκμηρίωσε, σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές που την διατυπώνουν, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, με την απρόσμενα ακραία και διαστρεβλωτική της πολιτικής ιστορίας («Μακιαβελική», την χαρακτήρισαν πολλοί) επίθεσή του στον πρώην πρωθυπουργό, μετά την συνέντευξή του στη γαλλική Le Monde, με αφορμή τη συμπλήρωση 7 χρόνων από τότε που η κυβέρνησή του (σ. σ: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) ολοκλήρωσε την έξοδο της χώρας απ’ τα μνημόνια, ασκώντας ταυτόχρονα δριμεία κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για διαφθορά με στόχο μονομερή ωφελήματα από την ανάπτυξη.

Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι ο ίδιος ο Τσίπρας (και οι συστημικοί παράγοντες που τον στηρίζουν, βεβαίως, είναι πίσω απ’ την δημοσκοπική φενάκη της εικονικής επαναφοράς του διπόλου «Μητσοτάκης – Τσίπρας». Ότι η εξομολόγησή του «Ποτέ δεν διψούσα για εξουσία, αλλά μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους», στο πλαίσιο της συνέντευξής του στη Le Monde, σε συνδυασμό με την προηγούμενη της πρωθυπουργικής ομιλίας στην ΔΕΘ πολυδιαφημισμένη (και πολυαναμενόμενη) παρέμβασή του ως κεντρικός ομιλητής στο συνέδριο του Economist, δεν εκφράζουν παρά την ειλημμένη απόφασή του να επανέλθει στην ενεργό πολιτική…  

Δεν… γνωρίζω – δεν απαντώ, λέω εγώ. Κι ας μου λέει η… τεχνητή νοημοσύνη πως «ο Σεπτέμβριος θα είναι μήνας – κλειδί. Και ότι «η ομιλία στο Economist, σε συνδυασμό με τη ΔΕΘ, θα καθορίσει αν η ‘επιστροφή’ Τσίπρα θα καταγραφεί ως σοβαρή κυβερνητική πρόταση ή ως μια αναλαμπή χωρίς συνέχεια»…

Σενάρια εκλογών με Μητσοτάκη, Τσίπρα και... τεχνητή νοημοσύνη

Ωστόσο, η διεφθαρμένη, απ’ την κορφή ως τα… ΟΠΕΚΕΠΕ της νύχια κυβέρνηση, μεθοδεύει ολοκλήρωση της αρπακτικής της θητείας

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Τις καυτές μέρες του Αυγούστου η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα σκιαγραφούσε μίαν ετοιμόρροπη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Να στέκει στα πόδια της μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε κανείς  απέναντί της να της δώσει μια κλωτσιά, μια σπρωξιά, ένα φύσημα, που λέει ο λόγος, να την ρίξει. Αφού, αποδεδειγμένα διεφθαρμένη απ’ την κορφή ως τα αρπακτικά ΟΠΕΚΕΠΕ της νύχια, δεν είχε την τσίπα να… πέσει από μόνη της, να παραιτηθεί. Παρά επεκτείνοντας τη διαφθορά της στο κοινοβουλευτικό της σώμα κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για την εξεταστική, κρατιόταν με λύσσα στην εξουσία, ευτελίζοντας αδίστακτα  τους θεσμούς της Δημοκρατίας: παραβιάζοντας με πρωτοφανή βαρβαρότητα το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής.

«Κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη ή έχει περιθώρια ακόμα να φάει ή φοβάται τη φυλακή» είχε αποφανθεί κάποτε η φίλη μου η Μαλβίνα… Ισχύει απολύτως: πρωτίστως για τον πρόεδρο της σημερινής κυβέρνησης, Κυριάκο Μητσοτάκη, και την πλειονότητα των μελών της κυβέρνησής του, κυρίως δε για τον πρώτο λόγο του Μαλβίνιου αφορισμού: διότι «έχει ακόμα τα περιθώρια να φάει»… Τη φυλακή φυσικά και δεν τη φοβάται αφού, με την ανοχή της αντιπολίτευσης, έχει καλύψει τα νώτα της∙ ελέγχοντας απολύτως τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ.

Προϊόντος του Αυγούστου, όμως, ενόψει του ερχόμενου Σαλονικιού  Σεπτέμβρη (ξέρετε, Έκθεση, πρωθυπουργικά ταρατατζούμ, συνεντεύξεις Τύπου, Βελλίδεια και δεν συμμαζεύεται), κάποιοι ρομαντικοί της κεντροαριστεράς έτρεφαν ελπίδες ότι θα εμφανισθεί ο από μηχανής πολιτικός ηγέτης που θα ρίξει την κυβέρνηση… κι αν όχι θα την ταρακουνήσει, «και που θα πάει, θα πέσει»…

Σε δυναμική επιστροφή Τσίπρα ποντάρουν οι περισσότεροι εξ αυτών, ελπίζοντας ότι, στην παράλληλη μ’ αυτήν του πρωθυπουργού επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη ως κεντρικός ομιλητής στη διημερίδα του Economist The Fifth Thessaloniki Metropolitan Summit, ο πρώην πρωθυπουργός θα επιβεβαιώσει με… κάποιο τρόπο τις φήμες για  ηγετική – διεκδικητική της κυβερνητικής εξουσίας επάνοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή, με το δικό του κόμμα, προσδοκώντας ότι θα πιέσει ασφυκτικά τον λαομίσητο, πιά, Μητσοτάκη – τον «νεκροθάφτη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα», όπως τον αποκάλεσε η γερμανική TAZ – ότι θα τον εξαναγκάσει σε προσφυγή στις κάλπες, θα τον οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές.       

Φρούδες – απέλπιδες ελπίδες, λέω εγώ, «όνειρα θερινής νυχτός» χαρακτήρισε απ’ την πλευρά του την εν λόγω εκδοχή πρόωρων εκλογών ο διακεκριμένος επιστήμων των εκλογικών analytics φίλος μου: «Ακόμα και την τεχνητή νοημοσύνη να ρωτήσεις, θα σου απαντήσει ότι όλα αυτά είναι παραπολιτικές σαχλαμάρες», μου είπε. Και μου είπε ότι «παρά την λαϊκή δυσαρέσκεια και την ελαφρά αποσταθεροποίηση που της προξένησε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αντιμετωπίζει – προς το παρόν, τουλάχιστον – κρίση που να επιβάλλει άμεση προσφυγή στις κάλπες, τουτέστιν πρόωρες εκλογές».

«Αντίθετα», πρόσθεσε ο εξπέρ των analytics, «όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μητσοτάκης και η κυβερνητική κομπανία του έχει τα περιθώρια να μεθοδεύσει επ’ αόριστον παράταση της θητείας του με την επιθυμία να ολοκληρώσουν τη δουλίτσα (!) με τα υπόλοιπα της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ, και τα ρέστα»… Έτσι μου είπε: «να ολοκληρώσουν τη δουλίτσα»!.. Και τότε, δεν ξέρω πώς, απ’ το μυαλό μου πέρασε σαν αστραπή ο αφορισμός της Μαλβίνας: «Κυβέρνηση που λυσσά να μείνει στην εξουσία σε χώρα πτωχευμένη, ή έχει περιθώρια ακόμα να φάει ή φοβάται τη φυλακή». 

Απογοήτευση… Δεν σας κρύβω πως μπήκα αμέσως στο ChatGPT να τσεκάρω τον επιστήμονα. Την άποψή του για τις πρόωρες εκλογές εννοώ… «Μάλλον έχει δίκιο ο επιστήμων», μου απάντησε εκείνη, εξηγώντας ότι «η πιθανότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες παραμένει μέτρια προς χαμηλή, αλλά μπορεί να αναθεωρηθεί αν η κοινωνική δυσαρέσκεια γίνει εκρηκτική, αν ενισχυθεί ο ρόλος ενός αντιπολιτευτικού πόλου (π.χ. νέα συμμαχία υπό Τσίπρα), ή αν η ΝΔ εντοπίσει δημοσκοπικό «παράθυρο» που ευνοεί εκλογική πρωτοβουλία».

«Χαίρω πολύ… Νίκος», της απάντησα. Και δέχτηκα ασμένως την προσφορά της να μου… χαρίσει τα τρία πιθανότερα σενάρια πρόωρων  εκλογών που διαθέτει στα… data της.  Δημοσιεύω το πρώτο που, σύμφωνα με τη φίλη μας την AI  (με την αφεντιά μου να συμφωνεί μαζί της) είναι και το πιθανότερο: «Εκλογές την Άνοιξη του 2026 (Μάρτιος – Μάιος) με τις εξής προϋποθέσεις: 1) Η κυβέρνηση να έχει φθορά αλλά όχι κατάρρευση. 2) Οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν ακόμη σχετικό προβάδισμα ΝΔ. 3) Η αντιπολίτευση να παραμένει κατακερματισμένη. 4) Ο Μητσοτάκης να «παραδίδει» έργο και να ζητά φρέσκια εντολή με το αφήγημα «να συνεχίσω χωρίς να σύρω την χώρα σε εκλογές το 2027»…

Αυτά και σας χαιρετώ, διότι αν σας αποκάλυπτα και τα άλλα δύο σενάρια πρόωρων εκλογών της τεχνητής νοημοσύνης θα νοσταλγούσατε τον κοινό νου που χάσατε, στα χρόνια της μεταπολιτευτικής πολιτικής… χολέρας. Καλό Σεπτέμβρη, καλό Φθινόπωρο, καλό Χειμώνα…

Ο θερινός, γιαλαντζί «Γ’ Παγκόσμιος» και το μακρύ φθινόπωρο του Αλέξη Τσίπρα

Με αφορμή μια «μαγειρεμένη» δημοσκόπηση για τις αντιδράσεις των Ελλήνων στο παρανοϊκό πολεμικό event των Τραμπ – Νετανιάχου και το τέλος του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Μπήκαμε στο βαθύ θέρος του έτους 2025 - 26 υπό την απειλή ενός… γιαλαντζί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, που δεν τον πήραν στα σοβαρά ούτε οι παρανοϊκοί ηγέτες που τον πυροδότησαν, με κάποιους απ’ τους  ανοϊκούς Ευρωπαίους να τον «μπουστάρουν», ωστόσο (σ. σ: μεταξύ τους, πρώτος και… καλύτερος, ο Έλληνας πρωθυπουργός), άλλους να τον πριμοδοτούν με την «διπλωματική» αφωνία τους, και με τους σκληρούς περιφερειακούς ένα γύρω, να γαυγίζουν ως συνήθως και να μην δαγκώνουν: ένα νοσηρό παιγνίδι αναγνωριστικής επίδειξης δυνάμεων ήταν, επί της ουσίας, κάτι σαν πολεμική άσκηση με πραγματικά πυρά, που το πλήρωσε με αίμα και με χρήμα – θέλοντας και μη, εμπλεκόμενη ή μη – η κοινωνία των πολιτών του άμοιρου κόσμου τούτου…          

«Οι Έλληνες πολίτες αποδοκιμάζουν τους ηγέτες του πολέμου, δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων, δεν θέλουν “εκπτώσεις” στα εθνικά θέματα», μας πληροφορούσε η εταιρία δημοσκοπήσεων Interview σε μια πρώτη απόπειρα καταγραφής των  εντόπιων λαϊκών αντιδράσεων σ’ αυτό το… γιαλαντζί πολεμικό σκηνικό. Ωστόσο, καθώς φτάνουμε στη δεύτερη φράση της εν λόγω «καταγραφής», σ’ εκείνο το  «δεν συμφωνούν με την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων», εγείρεται η υποψία πως η γενίκευση «των κυβερνήσεων» (σ. σ: όλων των κυβερνήσεων, δηλαδή, και όχι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπου θα όφειλε να εστιάζει το ερώτημα μιας ανιδιοτελούς δημοσκόπησης – φωτογραφίας της στιγμής) προκύπτει ως γιαλατζί  αποτέλεσμα ενός μαγειρεμένου ερωτήματος με στόχο την απενοχοποίηση της σημερινής κυβέρνησης και του προέδρου της κ. Μητσοτάκη:«γενίκευση» σημαίνει διάχυση ευθυνών και, εν τέλει, μερική απενοχοποίηση του «δέντρου» (του ενός) και ολική ενοχοποίηση του «δάσους» (του συνόλου), γι’ αυτό και αξιοποιείται κατά το δοκούν ως βασικό ενοχοποιητκό ή απενοχοποιητικό «εργαλείο» από τους αλχημιστές των Επικοινωνιακών, των Πολιτικών, των Νομικών και των Ιστορικών επιστημών. Κυρίως, όμως, από τους επαγγελματίες πολιτικούς και τους δημοσιογραφικούς ακολούθους τους.     

Αντίθετα, «Ο Μπίμπι κι εγώ (σ. σ: «Μπίμπι», ο σφαγέας Νετανιάχου») μόλις περάσαμε μαζί την ΚΟΛΑΣΗ, πολεμώντας έναν πολύ σκληρό και λαμπρό μακροχρόνιο εχθρό του Ισραήλ», δήλωσε χωρίς απενοχοποιητικές… γενικεύσεις ο παρανοϊκός Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ (σ. σ: περιγράφοντας την εμπειρία του απ’ τον γιαλαντζί Γ’ Παγκόσμιο που, μαζί με τον… Μπίμπι, πυροδότησε) στους θαυμαστές ομολόγους του – ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ,  κατά την διάρκεια της προχθεσινής συνόδου. Με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τον ακολουθεί πέρα – δώθε κολλημένος στο πλάι του, κουνώντας την ουρά του σαν χαζοχαρούμενο σκυλάκι.

Μα, ω του θαύματος, «Δεν υπάρχει πια διεθνής κοινότητα, μόνο το δίκιο του ισχυρού», ακούστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ο κριτικός χρησμός του Αλέξη Τσίπρα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους»!.. Στον τίτλο της αριστερόστροφης εφημερίδας μόνο, όπου διάβασα το δημοσίευμα για τη νέα «ηχηρή παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, στον απόηχο των διεθνών, δραματικών εξελίξεων». Στο κείμενο που ακολουθεί, η παρέμβαση βρίθει διαχυτικών γενικεύσεων και ο παρεμβαίνων ξαναγίνεται ο γνωστός πολιτικός αλχημιστής: «Ζούμε σε μια περίοδο όπου οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία (σ. σ: «οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Ρωσία» και όχι ο Τράμπ, ο Νετανιάχου και ο Πούτιν) έχουν αποφασίσει ότι οι διμερείς και διεθνείς διαφορές (σ. σ: οι αρπακτικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις των ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσίας γίνονται… διμερείς και διεθνείς διαφορές) θα επιλύονται πλέον μέσω της ισχύος και του πολέμου και όχι μέσω της διπλωματίας…» κλπ., κλπ.

Αναφέρομαι στον Τσίπρα όχι τυχαία: μετά και το διαφαινόμενο κοινοβουλευτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ (στο 2,9% τον δίνει η προαναφερθείσα, μαγειρεμένη ή μη, δημοσκόπηση της Interview) είναι ο μόνος πολιτικός του πάλαι ποτέ κυβερνώντος κόμματος της Αριστεράς που ακούγεται, υπό την έννοια ότι δεν ακυρώνεται ο λόγος του απ’ το πολιτικό του εκτόπισμα, όταν ομιλεί. Ως πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται προφανώς, και όχι ως ένας απ’ τους εναπομείναντες τωρινούς βουλευτές του. Και καθώς προβάλλεται και αυτοπροβάλλεται ως προαλειφόμενος ιδρυτής νέου κόμματος με φιλοδοξίες εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, θα του συνιστούσα να λέει, εφεξής, τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς     διαχυτικές των ευθυνών (και των δικών του) γενικεύσεις και παραδοσιακές Τσιπρέϊκες αλχημείες του τύπου… «ο σημερινός αγώνας δεν αφορά τον σοσιαλισμό, αλλά τον δημοκρατικό καπιταλισμό απέναντι στις απειλές του αυταρχισμού και της ολιγαρχίας»…

Άλλως τον βλέπω να διανύει ένα μακρύ πολιτικό φθινόπωρο: από Σεπτέμβρη αρχόμενο, συναγωνιζόμενος (και αυτός και το νέο κόμμα του) το… μαγειρεμένο ή μη, δημοσκοπικό 4% του Στέφανου Κασσελάκη… Ανεπιτυχώς κατά πάσα πιθανότητα!.. 

 

 

Σχιζοφρένεια: στα πρόθυρα διάλυσης η "Δύση", περιμένει τον Τράμπ να… πατήσει το κουμπί

 

Με την εμπλοκή του στον σχεδιασμό των  επιχειρήσεων Νετανιάχου κατά του Ιράν, ο Αμερικανός πρόεδρος επιχειρεί  πλήρη μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη "Δύση" 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Εμείς, τώρα, είμαστε με το Ισραήλ ή με το Ιράν; Είμαστε με τον Τράμπ,  τον Πούτιν, το ευρωπαϊκό…  big 3 (Μακρόν, Στάρμερ, και Μέρτς) ή με τον Κινέζο, τον Σι Τζινπίνγκ; Και με ποιόν είναι όλοι αυτοί; Με τον Ισραηλινό Νετανιάχου ή με τον Ιρανό… ομόλογό του, τον Πεζεσκιάν; Πού ανήκουν – πού ανήκουμε, βρε αδελφέ, στη «Δύση» ή στην «Ανατολή»; 

«Ανήκομεν εις την Δύσιν», τόνιζε εμφατικά το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απευθυνόμενος προς τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και υποστήριζε τον διάσημο, εν τέλει, αφορισμό του με την αφελή ειλικρίνεια επαρχιώτη δασκάλου: «Η Ελλάς, θέλετε από παράδοση θέλετε από συμφέροντα, ανήκει στον δυτικό κόσμο, όπως άλλοι λαοί ανήκουν στους Αδεσμεύτους, ανήκουν στους Ανατολικούς, ανήκουν στους Αφρικανούς... Υπό αυτή την έννοια, ανήκομεν εις την Δύσιν...».

Όχι, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αντιδρούσε πάραυτα ο μέγας Ανδρέας του ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώντας τη χρησιμότητα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και εμμένοντας στην άποψη – σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».

Σήμερα, 48 χρόνια μετά, η συγκεκριμένη διένεξη φαντάζει γραφική, αφού η πάλαι ποτέ γεωπολιτική έννοια «Δύση» αμφισβητείται ακόμα και ως ιδεολόγημα: «Ταλαιπωρημένοι και απογοητευμένοι με την ιδέα της “Δύσης”, οι Αμερικανοί στοχαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων αναζητούν κάτι λιγότερο ιδανικό, κάτι με το οποίο μπορούν να εργαστούν στο πλαίσιο της νέας πραγματικότητας», έγραφε, προ επταετίας ήδη, ο συντηρητικός Πορτογάλος πολιτικός επιστήμων Bruno Macaes* στο The American Interest, σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο «Η μετατόπιση του αμερικανικού άξονα από τη Δύση».

Το έναυσμα για το άρθρο αυτό ήταν το... μπουρλότο της νεο-προστατευτικής δασμολογικής πολιτικής που εξαπέλυσε ο Ντόναλντ Τράμπ κατά της συνόδου των ομολόγων του της G7 (σ. σ: το 2018 στη Λα Μαλμπέ του Κεμπέκ, στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής του θητείας)  μια κίνηση που προκάλεσε την ακραία σύγκρουσή του με τον Καναδό πρόεδρο Τζάστιν Τριντό και τον στιγματισμό του ως βασικού εκφραστή του κλονισμού της γεωπολιτικής έννοιας «Δύση» σε βαθμό κατάρρευσης!..  

Έκτοτε, υποστηρίζει ο Bruno Macaes, «η παγκόσμια τάξη μεταμορφώνεται ολοένα και περισσότερο σε μια τάξη όπου η κρίσιμη διαίρεση δεν είναι αυτή μεταξύ της Δύσης και των υπόλοιπων, αλλά μάλλον αυτή μεταξύ των ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες (σ. σ: «Βρυξέλες είναι η… «Ευρωπαϊκή Ένωση», αν δεν καταλάβατε) Μόσχα, Πεκίνο και ολοένα και περισσότερο Δελχί – και της ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες (σ. σ: των ΗΠΑ), της οποίας ο κύριος στόχος είναι να τις περιορίσει όλες, διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί ο πρόεδρος της… «ρεαλιστικής δύναμης πέρα από τις θάλασσες», Ντόναλντ Τράμπ, από τις πρώτες μέρες της δεύτερης θητείας του στον Λευκό Οίκο – σήμερα ακόμα περισσότερο, με την εμπλοκή του στην σύρραξη Ισραήλ – Ιράν: από την ενθάρρυνση του Νετανιάχου (σ. σ: κατά την επίσκεψή του Ισραηλινού Προέδρου στον Λευκό Οίκο, τον προηγούμενο Φεβρουάριο) να εφαρμόσει το επιχειρησιακό σχέδιο επίθεσης κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν – που τότε του είχε παρουσιάσει – ως την προχθεσινή θεατρική on camera ρήξη του με τους ηγέτες της  G7 στα Βραχώδη Όρη και την αποχώρησή του απ’ αυτήν «αρνούμενος να υπογράψει κοινή δήλωση για αποκλιμάκωση των συγκρούσεων Ιράν – Ισραήλ», ο Ντόναλντ Τράμπ στοχεύει στον περιορισμό της γεωπολιτικής ισχύος όλων των «ιδεαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο κατ' εικόνα τους – Βρυξέλες, Μόσχα, Πεκίνο Δελχί κ.α. – διατηρώντας παράλληλα τις πηγές της δικής της ισχύος»!..

Εν κατακλείδι, διανύουμε το τελευταίο στάδιο κατάρρευσης της «Δύσης» όπως την ξέραμε. Μια πολυδιάσπαση, έναν κατακερματισμό που, σε σκωπτική μικρογραφία, προσομοιάζει με τον κατακερματισμό της κεντροαριστεράς στη χώρα μας – μια φάση όπου κανένας δεν ανήκει σε κανέναν: «Μια περίοδο ανατάραξης όλων των ισορροπιών ανάμεσα σε τρία κοσμοκρατορικά κέντρα (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία)», στη γλώσσα της Ιστορίας, «και συνεπώς αναδιάταξης όλων των υπόλοιπων μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων». Οι οποίες, θέλοντας και μη, ασκούνται σε κινήσεις περιορισμένης ισχύος,  προκειμένου να αποτρέψουν τον Τράμπ να πατήσει το κουμπί…

Να πέσει η βόμβα «bunker buster» στο «πυρηνικό βουνό»  Φορντό του Ιράν, δηλαδή και να σημάνει το ολοκληρωτικό μπάχαλο στις ισορροπίες μεταξύ «Δύσης» και «Ανατολής» και… Βορρά και Νότου!

ΥΓ: Ακόμα και η «ισχυρότερη συμμαχία της Ιστορίας», όπως είχε χαρακτηρίσει τότε το ΝΑΤΟ ο πρώην γραμματέας του κ. Στόλτενμπεργκ, εμφανίζεται όχι αρκετά ισχυρή για να ανακόψει την έμπρακτη αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας. Κι όχι μόνο: τόσο η Κίνα και η Ρωσία, όσο και όλες οι περιφερειακές δυνάμεις (Τουρκία, Ινδία, Πακιστάν, Ιράν κ.λπ.), γνωρίζουν ότι η Δύση «ασθενεί έως θανάτου», και μάλλον υπολογίζουν ότι είναι η στιγμή για αποφασιστικά βήματα προς μια άλλη παγκόσμια αρχιτεκτονική, με ενδυνάμωση των νέων κέντρων. Με μεγάλη σαφήνεια θα δηλωθεί ότι «ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από τη Δύση, και η Δύση δεν μπορεί να τον κυριαρχεί πλέον».

 *Ο Bruno Macaes είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Hudson και είχε χρηματίσει υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Πορτογαλίας στην περίοδο της οικονομικής κρίσης

Στις συμπληγάδες Νετανιάχου και Τράμπ η Ελευθερία, η Αλληλεγγύη και η Δικαιοσύνη

Το «ισραηλινό σύστοιχο» των illiberal ηγετών της Δύσης (Ορμπάν, Μητσοτάκης, Μελόνι κ.α.) συντρίβει τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Δυό απάνθρωπες εξουσιαστικές πράξεις άγριας καταστολής ενάντια σε δυό ευγενικές πράξεις πολιτικού ανθρωπισμού σημάδεψαν απ’ την Ανατολή ως η Δύση τον… υπέροχο κόσμο μας την εβδομάδα που πέρασε, χωρίς να αφήσουν ορατά σημάδια στο κατεργασμένο σώμα – πόσο μάλλον στην άσπλαχνη καρδιά της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αν υπάρχει τέτοια:

Απ’ τη μια, η άγρια πειρατική επίθεση ειδικών δυνάμεων του ισραηλινού στρατού ενάντια στους ακτιβιστές του «Στολίσκου Ελευθερίας» του πλοίου Madleen (που μετέφεραν συμβολική ανθρωπιστική βοήθεια στους πολιορκημένους Παλαιστίνιους της Γάζας) με συνέπεια την απαγωγή και την ομηρία τους, κι απ’ την άλλη το απίστευτο πογκρόμ της αστυνομίας του Λος Άντζελες και της εθνοφρουράς των ΗΠΑ κατά των Αμερικανών πολιτών που διαδηλώνουν εδώ και μέρες, ενάντιοι στις επιχειρήσεις εφόδων, συλλήψεων και απελάσεων των μεταναστών κάθε κατηγορίας και κάθε εθνικής ή φυλετικής προέλευσης από τη χώρα της… Ελευθερίας.  

Απ’ τη μια ο Νετανιάχου, απ’ την άλλη ο Τράμπ και στη μέση η  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ο Ουμανισμός, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, σαν να λέμε – να συντρίβεται ανάμεσα στις δυό πλέον παρανοϊκές ανθρωποειδείς πολιτικές συμπληγάδες του 21^ου αιώνα. Που δομούν, που στήνουν, που απεργάζονται, που σκηνοθετούν αν θέλετε, την αβάσταχτη κοινωνικοπολιτική δυστοπία των καιρών μας… Έναν μετα-αποκαλυπτικό, βίαιο κόσμο, αντάξιο εκείνου που σκηνοθέτησε ο Ελληνοαυστραλός  George Miller στην κινηματογραφική τριλογία του Mad Max: Λος Άντζελες εκτός ελέγχου ● Εθνοφρουρά στους δρόμους με εντολή Ντόναλντ Τράμπ ● βίαιες ταραχές, οργισμένες συγκρούσεις, βανδαλισμοί και λεηλασίες ● απασφάλισε ο γιός του Τράμπ – θέλει σκοπευτές στις ταράτσες ● «Η αστυνομία προελαύνει με άρματα και άλογα και πυροβολεί με πλαστικές σφαίρες», ακούγεται να λέει η ρεπόρτερ Λόρεν Τομάσι, λίγο πριν τραυματιστεί, απ’ τη μια πλευρά του Ατλαντικού…

Ή εκείνου του ριμέικ κατασταλτικής απανθρωπιάς που έστησε και πάλι ο σφαγέας Νετανιάχου κολλητά στην Ευρώπη: «Προσοχή – Προσοχή, ο Freedom Flotilla Coalition (FFC) επιβεβαιώνει ότι το πολιτικό πλοίο της, Madleen, που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, δέχτηκε επίθεση… ● Βίαιη αναχαίτιση από τον ισραηλινό στρατό στις 3:02 π.μ. ώρα Κεντρικής Ευρώπης σε διεθνή ύδατα στις συντεταγμένες 31.95236° N, 32.38880° E... ● Το πλοίο καταλήφθηκε παράνομα…● Το άοπλο πολιτικό πλήρωμά του απήχθη και το φορτίο του, που περιλάμβανε βρεφικό γάλα, τρόφιμα και ιατρικά είδη, κατασχέθηκε…● stop.

Την επόμενη μέρα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έκαναν μόκο για την πειρατεία Νετανιάχου στο πλοίο της Αλληλεγγύης, η ελληνική μόνο που δεν πανηγύρισε γι’ αυτήν. Μόνο τα κόμματα της κεντροαριστεράς έκαναν τυπικά το… καθήκον τους – με  κάτι copy paste ανακοινώσεις από άλλες πειρατείες Νετανιάχου, και μόνο κάνα δυό απ’ αυτά,  άστραψαν και βρόντηξαν την αλήθεια: «Η ελληνική κυβέρνηση, ως η πιο πιστή σύμμαχος του Ισραήλ στην Ευρώπη, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή απέναντι στη γενοκτονία, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τον συντονισμένο διασυρμό όχι μόνο ενός αγωνιζόμενου λαού, αλλά και δώδεκα ανθρώπων που σήκωσαν το ανάστημα τους για να ταρακουνήσουν τους ηγέτες των κρατών τους να ρίξουν το βλέμμα τους στη Γάζα», δήλωνε μεταξύ άλλων, το ΜέΡΑ25. Ενώ ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατίας, Στέφανος Κασσελάκης, εξαπέλυε τους κεραυνούς του μέσω ανάρτησής του, επισημαίνοντας ότι «Η σύλληψη των ακτιβιστών και τα ειρωνικά σχόλια που ακολούθησαν, έδειξαν για ακόμη μια φορά το πρόσωπο της κυβέρνησης του Ισραήλ. Ο αποκλεισμός και ο χλευασμός της αλληλεγγύης είναι το πρόσωπο του Νετανιάχου»!..

Ναι, βέβαια, αλλά αν ο αποκλεισμός και ο χλευασμός της αλληλεγγύης των 12 ευρωπαίων ακτιβιστών προς τους πολιορκημένους Παλαιστίνιους της Γάζας  είναι «το πρόσωπο του Ισραηλινού προέδρου  Νετανιάχου», η φασιστική επιχείρηση καταστολής της αλληλεγγύης των Αμερικανών διαδηλωτών προς τους ανασκολοπούμενους μετανάστες της Καλιφόρνιας είναι «το πρόσωπο του Αμερικανού προέδρου Τράμπ.   

«Η φυσιογνωμία του Νετανιάχου και των εταίρων του είναι πλέον οικεία σε όλους: πρόκειται για το ισραηλινό σύστοιχο του Τράμπ, του  Ορμπάν, της Μελόνι, του Σαλβίνι, του Φάρατζ και άλλων που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης και της Αμερικής», γράφει ο καθηγητής νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας   Θεοδόσιος Νικολαΐδης, σε ένα άρθρο του (στο  booksjournal.gr.) υπό τον τίτλο «Το μέλλον της φιλελεύθερης Ευρώπης παίζεται στην Παλαιστίνη» Είναι αλήθεια, αλλά (γνώμη μου!) παρέλειψε να συμπεριλάβει στο εν λόγω «ισραηλινό σύστοιχο» των ανελεύθερων (illiberal) ηγετών που υπονομεύουν τον ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό (την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη,  τον Ουμανισμό, τη Δικαιοσύνη) τον κολλητούλη του Νετανιάχου Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το άρθρο του Θ.Ν. γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον στις παραγράφους που ο συγγραφέας παραθέτει τα σημεία ταύτισης του Νετανιάχου με τον Τράμπ και τους λοιπούς ανελεύθερους ηγέτες του «Ισραηλινού σύστοιχου» (π.χ. ο Αυταρχισμός, «η έλλειψη ανοχής στην κριτική ―που δεν είναι διακοσμητικό αλλά συστατικό στοιχείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας»), και σ’ αυτές που εξηγεί ότι ο «ανελευθερισμός» τους «επικαλείται τη λαϊκή νομιμοποίηση για να πλήξει την αρχή των αντίβαρων που διέπει τις φιλελεύθερες δημοκρατίες καθώς και το κράτος δικαίου». 

Έτσι, συνειδητοποιούμε ότι «στη Γάζα, η ισραηλινή εκδοχή της Ακροδεξιάς πλήττει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα, το δίκαιο, ακριβώς όπως τα πλήττουν στο εσωτερικό των χωρών τους άλλα ανελεύθερα κι αυταρχικά καθεστώτα», όπως του Τράμπ στις ΗΠΑ, του Ορμπάν στην Ουγγαρία, του Μητσοτάκη στην Ελλάδα… Και ότι «ο πόλεμος της Γάζας δεν είναι ένας συνηθισμένος πόλεμος· είναι ο πόλεμος έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται σήμερα η ανελεύθερη ιδεολογία, στον πυρήνα της οποίας βρίσκεται η επιθυμία εξόντωσης του άλλου, του διαφορετικού»

ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγες ώρες πριν δοθεί η εντολή Νετανιάχου για την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων κατά του Ιράν με την κωδική ονομασία «Ανατέλλων Λέων» (Operation Rising Lion): Σημειωταίον ότι τα πλήγματα κατά των πυρηνικών του Ιράν ήταν ένα σενάριο που Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον εξέταζαν περίπου 20 χρόνια. Η υλοποίηση του είναι αποτέλεσμα των συστημικών ισορροπιών στην Μέση Ανατολή, όμως κανείς δεν ξέρει τι φέρνουν οι επόμενες μέρες για την περιοχή….

Ο Βούδας της Ραφήνας, ο Βούδας της Κυψέλης και το κυβερνητικό τέλμα «Μητσοτάκης»…

Ένα κείμενο – σχόλιο με αφορμή το απολιτικό ήθος και ύφος της τελευταίας δημόσιας παρέμβασης του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Όταν μια κυβέρνηση παίρνει την δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη» είχε αποφανθεί ο Κώστας Καραμανλής στη φάση που η κυβέρνηση Τσίπρα (προς το τέλος του 2016 – 2017) έπαιρνε την… «πρώτη φορά» δημοσκοπική κατηφόρα της. Η ρήση αυτή του – επονομαζόμενου και «Βούδα της Ραφήνας» – απόμαχου πολιτικού αντιμετωπίστηκε ως φοβερός χρησμός άξιος αναλυτικών σεντονιάδων από τους δημοσιογράφους και δημοσιολόγους της εποχής∙ ενώ δεν ήταν παρά η παπαγαλία μιας πασίγνωστης δημοσκοπικής παρατήρησης στατιστικού τύπου, που επαληθεύτηκε και στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, στις εκλογές του 2019.

Η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε να παίρνει τη δημοσκοπική κατηφόρα αμέσως μετά την ορκωμοσία της, τον Ιούνιο του ‘23. Σήμερα, δυό χρόνια μετά, βρίσκεται κρεμασμένη στο βάθος του γκρεμού: από το… ένδοξο Μητσοτακικό 41%, σχοινοβατεί κυμαινόμενη μετά βίας μεταξύ 20 και 25%, με τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (σε ποσοστά που κυμαίνονται απ’ το 60% έως και το 80% του συνόλου των πρόσφατων δημοσκοπικών δειγμάτων) να την θεωρεί υπεύθυνη και να την μέμφεται για την τερατώδη αύξηση του κόστους ζωής και την πλημμελή αντιμετώπιση της ακρίβειας, την αδρανή έως και ενδοτική εξωτερική της πολιτική, την ανεμπόδιστη αύξηση της εγκληματικότητας, την προκλητική αδιαφορία της για τη Δημόσια Υγεία και Πρόνοια, την προβληματική λειτουργία της Δικαιοσύνης γενικότερα (ειδικά όσον αφορά τη διαλεύκανση του εγκλήματος των Τεμπών), κλπ. κλπ. 

Ωστόσο, δεν υπάρχει και δεν τίθεται από κανέναν κομματικό ή κυβερνητικό παράγοντα της ΝΔ θέμα αναστρεψιμότητας της δημοσκοπικής κυβερνητικής κατηφόρας – κάποιες πληρωμένες Γκρινμπεργκικές απόπειρες διόρθωσης του… πτωτικού της σημείου απ’ το 25 στο 30% μόνο: στην περίπτωσή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο χρησμός του Κώστα Καραμανλή («Όταν μια κυβέρνηση παίρνει τη δημοσκοπική κατηφόρα, η πορεία είναι μη αναστρέψιμη») ακυρώνεται ολοσχερώς, λόγω ανυπαρξίας  κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Και δη πραγματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δυναμική εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, δηλαδή…

Το είπε και ο άλλος… Βούδας των καιρών μας, ο «Βούδας της Κυψέλης» Αλέξης Τσίπρας: «Αν δεν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση, θα  συνεχιστεί το τέλμα», εξαπέλυσε από του βήματος του συνεδρίου «Brain Retain & Regain» τον δικό του… χρησμό, αναφερόμενος προφανώς – χωρίς να έχει το θάρρος να το  ονοματίσει – στο κυβερνητικό τέλμα Μητσοτάκη. Ακολούθως, σαν ένας τυχαίος δημοσκοπικός σχολιαστής και όχι ως ο κορυφαίος (ένας εκ των κορυφαίων, αν θέλετε) εκ των κεντροαριστερών συναυτουργών για την βύθιση της χώρας μας στο σημερινό «κυβερνητικό τέλμα Μητσοτάκη», άρχισε να περιγράφει το «τέλμα» αδέξια και αποστασιοποιημένα:

«Πορευόμαστε προς μία κοινωνία του ενός πέμπτου», είπε, «και αυτό σημαίνει ότι το 21% δεν θα έχει κανέναν λόγο να μη ψηφίσει αυτή την κυβέρνηση. Αν μέσα σε αυτούς είναι και ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με επιρροή στα μέσα ενημέρωσης και στην κοινή γνώμη, αυτό το 21% μπορεί να γίνει και 30%». Και ύστερα αναρωτήθηκε,   «Όμως το υπόλοιπο 70% που είναι;», και ακραία αντιπολιτικά απεφάνθη πως… «Είναι κατακερματισμένο, διασπασμένο, διάσπαρτο και χωρίς όραμα»!..  Αποδίδοντας το «τέλμα» στα τέσσερα πέμπτα της κοινωνίας των απογοητευμένων από την πολιτική και τους πολιτικούς Ελλήνων πολιτών, χωρίς ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης και αυτοκριτικής διάθεσης για την καταλυτική συμβολή του ιδίου και του κόμματός του στην έλλειψη οράματος, τη διάσπαση, τον κατακερματισμό και τη ρευστοποίηση του κεντροαριστερού χώρου.

Ενδεικτικό για το απολιτικό ήθος και ύφος των πολιτικών των καιρών μας είναι ότι, ενώ η εν λόγω παρέμβαση του εν λόγω πρώην πρωθυπουργού θα μπορούσε (στο πλαίσιο ενός κανονικού δημοκρατικού διαλόγου, διεξαγόμενου σε μια κανονική Δημοκρατική Πολιτεία) να τεκμηριώσει απώλεια της λαϊκής νομιμοποίησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη λόγω δυσαρμονίας λαϊκής θέλησης – κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά ούτε κουβέντα περί αυτής απ’ αυτόν…

Εν τέλει, το μόνο αληθινό που μένει απ’ την παρέμβαση του… «Βούδα της Κυψέλης»* είναι ο χρησμός του «Αν δεν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση θα συνεχιστεί το τέλμα». Αλλά αυτός είναι ένας πασίγνωστος χρησμός που τον… νιαουρίζει ακόμα και η κεντροαριστερή γάτα μου.

*Σκωπτικό παρατσούκλι του πρώην πρωθυπουργού κ.Τσίπρα, από την περίοδο που κατοικούσε στην Κυψέλη.   

Δεν είναι ο «ΟΠΕΚΕΠΕ», οι «υποκλοπές» ή τα «Τέμπη»: Είναι ο Μητσοτάκης, ηλίθιε!..

Κλειστός λόγω διαφθοράς ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά το βαθύ κράτος του Μαξίμου, υπό την πρωθυπουργική μπαγκέτα διαφθοράς, δρα ανεξέλεγκτο  

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Κλειστόν λόγω διαφθοράς», ήταν ο επιτυχημένος τίτλος του άρθρου του Βήματος για το κυβερνητικό «λουκέτο» στον σκανδαλώδη ΟΠΕΚΕΠΕ (Οργανισμός Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων) και την – δηλωτική της αδυναμίας της Πολιτείας να εξασφαλίσει την ορθή λειτουργία του –  μεταφορά των αρμοδιοτήτων του εν λόγω σκανδαλώδους οργανισμού, σε άλλη υπηρεσία του κράτους: «Η ιστορία του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο ένα σκάνδαλο διαφθοράς. Είναι αποκαλυπτική και ως προς την ύπαρξη ενός “βαθέως κράτους” που δρα ανεξέλεγκτο επειδή αισθάνεται προστατευμένο», σημείωνε ο αρθρογράφος στον επεξηγηματικό πρόλογό του…

Πολύ σωστά!.. Ωστόσο ο τίτλος «Κλειστόν λόγω διαφθοράς» θα ήταν ακόμα πιο επιτυχημένος – τέλειος θα ήταν! – αν καπέλωνε κάποιο  δημοσίευμα για κάποιο «λουκέτο» στο … αποκαλυφθέν απ’ τον αρθρογράφο του Βήματος «βαθύ κράτος»: το βαθύ κράτος Μητσοτάκη, δηλαδή. Που στεγάζεται στο Μέγαρο Μαξίμου και, υπό την πρωθυπουργική μπαγκέτα διαφθοράς, δρα ανεξέλεγκτο –     κατεδαφίζοντας κάθε ίχνος του εναπομείναντος, μετά την επταετή μνημονιακή καταιγίδα, κράτους δικαίου – επειδή αισθάνεται προστατευμένο!..

«Δεν είναι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το έγκλημα των Τεμπών και το σκάνδαλο των υποκλοπών, είναι ο Μητσοτάκης, ηλίθιε!» θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο: ο κόσμος υποφέρει και.. πεινά, Ελλάδα κι Έλληνες πνιγόμαστε στα βάθη της ευρωπαϊκής ανέχειας και της πολιτικής διαφθοράς, κι ο αυτουργός του πνιγμού μας, κ. Μητσοτάκης – εκείνος που μεθοδικά τον σχεδίασε, τον… νομοθέτησε και κυνικά, σχεδόν μαφιόζικα, τον εκτελεί – μένει  εκτός: Στον αφρό!..  Με πλήρη πολιτική, δικαστική και δημοσιογραφική κάλυψη, αλώβητος και… άμωμος, να σχεδιάζει το περαιτέρω… πολιτικό του μέλλον: Κάθε ημέρα εργαζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή σας καλύτερη - Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος της τετραετίας - Θα συνεχίσουμε να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα του παρελθόντος (sic), διεμήνυσε την περασμένη Τετάρτη προς τους… υπηκόους του από την Εύβοια. 

Ακόμα πιο σοκαριστικό – «του τρελού» το χαρακτήριζε νεαρός συνάδελφος – είναι ότι αυτός ο τύπος, λίγο πριν κρύψει την σκανδαλώδη λειτουργία του  ΟΠΕΚΕΠΕ κάτω απ’ το χαλί «μιας άλλης υπηρεσίας του κράτους» (ποιας άραγε;) προανήγγειλε… «συνταγματοποίηση» της συμφεροντολογικής - πελατειακής εμμονής του για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, εντάσσοντας την αναθεώρηση του αναφερόμενου σ’ αυτήν άρθρου 103, στην ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης.

Θυμίζω ότι ο κ. Μητσοτάκης («ο πλέον διεφθαρμένος πρόεδρος  της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης» μετά… συγχωρήσεως) στην ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης έχει εντάξει ήδη προς… «συνταγματοποίηση» άλλες τέσσερις ανικανοποίητες (λόγω κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων) συμφεροντολογικές - πελατειακές εμμονές του: την αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την εξαετή θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τις αλλαγές των κανόνων που διέπουν τις ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, την αναθεώρηση του άρθρου σχετικώς με τα δάση και τις δασικές εκτάσεις!..  

- Μα πως κάνεις έτσι άγνωστε Έλληνα πολίτη; «Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό», στο έχω ξαναπεί και το ‘χεις ξαναγράψει, θα σχολίαζε με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα ο Χένρι Κίσινγκερ, αν ζούσε: σχόλιο που, μεταφρασμένο σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!

Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρι Κίσινγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ξεκαθαρίζοντας, ωστόσο, ότι η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων.  

Το τελευταίο ισχύει απολύτως και διασταυρώνεται με τα ίχνη πολιτικής διαφθοράς που εντοπίζονται γύρω απ' την άρνηση των αξιωματούχων των κομμάτων της κεντροαριστεράς – εξαιρουμένου του «Κινήματος Δημοκρατίας» και της «Πλεύσης Ελευθερίας» – να συμπεριλάβουν το όνομα του Κυριάκου Μητσοτάκη («του πλέον διεφθαρμένου προέδρου της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης» μετά… συγχωρήσεως) σε μια κοινή πρότασή τους για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής όσον αφορά το έγκλημα των Τεμπών.

 

Με σχεδιασμό Τράμπ και… αφωνία Μητσοτάκη η γενοκτονία στη Γάζα

Ο δυτικός ουμανισμός χρεοκόπησε προ πολλού: απόλυτα κυνικοί, δίχως ίχνος πολιτικής ενσυναίσθησης, οι ηγέτες του 21^ου αιώνα

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Την 19^η Μαΐου 2025, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, οι πολιτικοί μας ταγοί (Τασούλας, Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Φάμελλος, Βελοπούλος κ.α.) έγραψαν ωραίους δεκάρικους λόγους εις μνήμην των 350.000  σφαγιασθέντων Ελλήνων του Πόντου απ’ τους Νεότουρκους εθνικιστές του Κεμάλ Ατατούρκ, 106 χρόνια πριν, τους δημοσίευσαν στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ξεμπέρδεψαν…  

Την ίδια μέρα – όπως και τις προηγούμενες και τις επόμενες – εξελισσόταν η επιχείρηση ολοκλήρωσης της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη Γάζα από τον Ισραηλινό σφαγέα αμάχων Μπενιαμίν Νετανιάχου και τους άνδρες του («14.000 βρέφη κινδυνεύουν να πεθάνουν μέσα στις επόμενες 48 ώρες», προειδοποιούσε ανώτερος αξιωματούχος του ΟΗΕ) κι ούτε κουβέντα από τους πολιτικούς μας ταγούς: ούτε καν ίχνη στοιχειώδους πολιτικής ενσυναίσθησης για μια  κάποια (ρητορική, έστω) σύνδεση της γενοκτονίας των Ποντίων της 19^ης Μαΐου του 1919 με τη Γενοκτονία των Παλαιστινίων της 19^ης Μαΐου 2025, μιας γενοκτονίας που εξελισσόταν δίπλα τους / δίπλα μας, στη γειτονιά τους / τη γειτονιά μας. «Γενοκτονία σε απευθείας μετάδοση» την αποκάλεσε η Διεθνής Αμνηστία και πολλοί αξιωματούχοι του ΟΗΕ, μα οι… πολιτικοί μας ταγοί, ούτε φωνή – ούτε ακρόαση…

Ποιος Μητσοτάκης και ποιος Τασούλας, ποιος Μακρόν και ποιος Τραμπ, ποιος Πούτιν και ποια Μελόνι; Γνωρίζουμε καλά πως ο δυτικός ουμανισμός χρεοκόπησε προ πολλού, μαζί του και οι πολιτικοί ηγέτες μας και η πολιτική τους: Ο απόλυτος κυνισμός και μία μεγάλη βιολογική ζωτικότητα είναι ό,τι απέμεινε από την φιλελεύθερη, ή σοσιαλιστική, ή επαναστατική τους πίστη και τους διατηρεί στην εξουσία, ενεργητικά, στον αγώνα για την εξουσία – την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας όσον αφορά τις απομείνασες «μεγάλες δυνάμεις» και τους «ηγέτες» τους, το Imperium Mundi σύμφωνα με τον προφητικό ορισμό του Σπένγκλερ: η μάχη της ηγεμονίας για την γεωπολιτική ηγεμονία –  η μάχη της πολιτικής εξουσίας για την οικονομική εξουσία εαυτών και αλλήλων!..

Ωστόσο, δυό μέρες μετά (σ. σ: την περασμένη Τετάρτη),  Γαλλία, Βρετανία, Καναδάς και κάποιες, ακόμα χώρες της Δύσης, «απαίτησαν από το Ισραήλ να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, το μπλοκάρισμα της ανθρωπιστικής βοήθειας και τις απειλές για εκτοπισμό των Παλαιστινίων απ’ τη Γάζα», σύμφωνα με το διεθνές ρεπορτάζ. Σε δικιά μας… ουμανιστική μετάφραση, «Γαλλία, Βρετανία και Καναδάς… απαίτησαν από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου να βάλει στοπ στη γενοκτονία των Παλαιστινίων της Γάζας – να σταματήσει τις επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης της Γάζας, αν θέλετε»…  

«Χρειάστηκαν σχεδόν τρεις μήνες πλήρους αποκλεισμού της Γάζας από τον πρωθυπουργό Νετανιάχου για να εξαντληθεί το πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο του Ισραήλ σε τέτοιο βαθμό ώστε να στραφούν εναντίον του ακόμα και οι κυβερνήσεις χωρών που διατηρούν παραδοσιακά στενές σχέσεις με το εβραϊκό κράτος», (σ. σ: όπως η Γαλλία, η Βρετανία και ο Καναδάς) σχολίαζε καυστικά ο συνάδελφος Στρατής Αγγελής, σε σχετικό άρθρο του στο «Βήμα».

Πάλι καλά... Ο δικός μας (ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης), παλαντζάροντας στη γραμμή της πλήρους (αρχικά) και μερικής (αργότερα) δημόσιας διπλωματικής αφωνίας απέναντι στις ακρότητες του εβραϊκού κράτους, ταυτίστηκε επί της ουσίας με τον σφαγέα αμάχων Ισραηλινό ομόλογό του. Αρχικά ιδιαίτερα όταν, με μπροστινό τον Τραμπικό οσφυοκάμπτη υπουργό του, έχτιζε γέφυρες  με το εγκληματικό καθεστώς Νετανιάχου για το… καλό της Ευρώπης δήθεν: ισχυριζόμενος, διά στόματος Γ. Γεραπετρίτη, ότι «αυτή τη στιγμή η διάρρηξη των σχέσεων (σ. σ: των σχέσεων ΕΕ – Ισραήλ) δεν θα ωφελήσει το σχέδιο ειρήνευσης»…

Το «σχέδιο Ριβιέρα» του Ντόναλντ Τράμπ για τη Γάζα, δηλαδή. Που προέβλεπε «την κατοχή ολόκληρης της Λωρίδας της Γάζας, τον εκτοπισμό («την γενοκτονία», μεταφράζω εγώ) και τη συγκέντρωση του πληθυσμού στο νότο, τη διανομή βοήθειας σε λίγα σημεία, με παράκαμψη ακόμα και απομάκρυνση των υπηρεσιών αρωγής του ΟΗΕ»! Το οποίο…  σχέδιο έθεσε (εξέθεσε, μεταφράζω εγώ) ως προαπαιτούμενο (sic)  για τον τερματισμό του πολέμου στο προχθεσινό του διάγγελμα ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, διακηρύσσοντας ότι «Ο πόλεμος θα τελειώσει με την εφαρμογή του σχεδίου Τραμπ»!..

Εν κατακλείδι, ο ιστορικός του μέλλοντος οφείλει να γράψει ότι την «σφαγή» ετούτη – την εν εξελίξει γενοκτονία τούτη, αν θέλετε (όπως και την προπέρσινη  σφαγή πεντακοσίων και πλέον αμάχων γυναικόπαιδων στο  Νοσοκομείο της Γάζας, όπως κι εκείνη της 13ης Μαΐου 2018  με τους 58 νεκρούς και τους 2.700 τραυματίες Παλαιστίνιους διαδηλωτές κατά της εγκατάστασης της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ) επιμελήθηκε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο αποκαλούμενος και «γιος» του σφαγέα αμάχων στη Σάμπρα και Σατίλα, Αριέλ Σαρόν, με τη δεξιοτεχνική… σχεδιαστική σύμπραξη  του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ!..

Με ελάχιστη δόση υπερβολής και ιστορικής σχολαστικότητας, άλλωστε, θα μπορούσε να αναφερθεί και στη διακριτική στήριξη του… «σχεδίου Ριβιέρα» απ’ τον δικό μας (τον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη) δια στόματος του μπροστινού του Τραμπικού οσφυοκάμπτη υπουργού, Γ. Γεραπετρίτη…     

ΥΓ: Μετά από 593 ημέρες πολέμου, που πυροδότησε η επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι μετρούν πάνω από 53.500 νεκρούς, ανάμεσά τους 15.000 παιδιά. H υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για την ισότητα των φύλων (UN Women) εκτιμά ότι μεταξύ των νεκρών στη Γάζα είναι περισσότερες από 28.000 γυναίκες και κορίτσια, ενώ άλλη υπηρεσία του διεθνούς οργανισμού (UNFPA) υπολογίζει ότι υποσιτίζονται πάνω από 11.000 Παλαιστίνιες σε κατάσταση εγκυμοσύνης.

Τα επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη και το… ανέφταγο rebranding Τσίπρα

Ένα συμπίλημα για το παρακμιακό πολιτικό παρόν μέσα από δύο δημοσιεύματα γνωστών δημοσιογράφων

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: Γνωρίζουμε καλά πια ότι ο μέγας φόβος που στοιχειώνει τον απόλυτο μονάρχη πρωθυπουργό – δεδομένης της    κατακερματισμένης κεντροαριστερής αντιπολίτευσης – είναι ο φόβος της υποβόσκουσας κοινωνικής αντιπολίτευσης, που δομείται γύρω από την λαϊκή αγανάκτηση για το κυβερνητικό Έγκλημα των Τεμπών και τη διετή συγκάλυψή του από το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και τη Δικαιοσύνη: «Η ρωγμή των Τεμπών παραμένει πληγή χαίνουσα, η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί και το αίσθημα ανασφάλειας ενισχύεται και από τις διευρυνόμενες ανισότητες, οι οποίες πληγώνουν και αποκαρδιώνουν ιδιαιτέρως τις νεότερες των γενεών, μην επιτρέποντας στον κ. Μητσοτάκη να εφησυχάζει», όπως όμορφα το διατυπώνει ένας παλαιός συνάδελφος.    

Ένας καλός ρεπόρτερ* απ’ την άλλη (με εξαιρετικές πηγές στο επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού, προφανώς) μας πληροφορεί ότι τα επικοινωνιακά φούμαρα που, το τελευταίο δεκαπενθήμερο, μας πουλάει ο Μητσοτάκης από τα πρωτοσέλιδα των… κατεχομένων ΜΜΕ ως «καλά νέα», δεν είναι παρά τα στοχευμένα προϊόντα μιας «επικοινωνιακής αντεπίθεσης με διάρκεια στον χρόνο», προκειμένου να… ξορκίσουν τον φόβο για την «υποβόσκουσα κοινωνική αντιπολίτευση» που «δεν αφήνει τον κ. Μητσοτάκη να εφησυχάζει»…

Με δικά μου λόγια – δικές μου εκτιμήσεις, όλα αυτά… Ο ρεπόρτερ  μεταφέρει απλά τις πληροφορίες του για την εν λόγω «επικοινωνιακή αντεπίθεση» του κ. Μητσοτάκη: Η πεποίθηση που έχει εμπεδωθεί στον κύκλο των ανθρώπων που συγκροτούν το πρωθυπουργικό επιτελείο είναι ότι «τώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έπεσε αισθητά η ένταση από την υπόθεση των Τεμπών και βελτιώθηκε η συσπείρωση των οπαδών της ΝΔ, ήρθε η ώρα της επικοινωνιακής αντεπίθεσης, η οποία πρέπει να έχει χαρακτηριστικά διάρκειας στον χρόνο», μας πληροφορεί κατ’ αρχήν. Προσθέτοντας ότι, «οι επιφορτισμένοι με την προώθηση του κυβερνητικού έργου συνεργάτες του πρωθυπουργού αναζητούν θέματα τα οποία να μπορούν να επικοινωνηθούν στην κοινή γνώμη ως «καλά νέα» για την κοινωνία»!..

Τουτέστιν, επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη, λέω εγώ, όπως αυτά που μονοπώλησαν τις προθήκες των κατεχόμενων ΜΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα: την ποζάτη παρουσίαση της… «καινοτόμου εφαρμογής Kids wallet» για τον γονεϊκό έλεγχο των διαδικτυακών περιηγήσεων της πιτσιρικαρίας. Ή την πανηγυρτζίδικη παρουσίαση της πλατφόρμας axiologisi.ypes.gov.gr, όπου θα… μπαίνουμε ανά εξάμηνο για να αξιολογούμε τις υπηρεσίες φορέων της Δημόσιας Διοίκησης.  Ή την…υπογραφή με τηλεοπτικά ταρατατζούμ, της χρονίζουσας σύμβασης για το τμήμα Ηράκλειο – Χανιά του Βόρειου Οδικού Άξονα της Κρήτης…

Κι όπως τα ταξιδιωτικά… εικονογραφημένα φούμαρα του απόλυτου μονάρχη – πρωθυπουργού (το ενσταντανέ του με τη Μελόνι στη Ρώμη και το άλλο με τον Μέρτς στο Βερολίνο) που… απολαύσαμε στα πρωτοσέλιδα αυτής της εβδομάδας. Όλα προγραμματισμένα και  επιμελημένα από τα πλήθη «των επιφορτισμένων με την επικοινωνία του κυβερνητικού έργου συνεργατών του Κυριάκου Μητσοτάκη», στο πλαίσιο «της στρατηγικής της διαρκούς παραγωγής καλών νέων» που φέρει τη σφραγίδα του Αμερικανού επικοινωνιολόγου Σταν Γκρίνμπεργκ. Αφού, σύμφωνα με τον καλό (με εξαιρετικές πηγές στο επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού) ρεπόρτερ, «φέρεται να είναι εκείνος που έχει χαράξει την συγκεκριμένη στρατηγική»…

Εν ολίγοις, η εφαρμογή της στρατηγικής της «διαρκούς παραγωγής καλών νέων» (σ. σ: τα καθ’ υμάς… «επικοινωνιακά φούμαρα Μητσοτάκη») εκτιμάται  ότι δίνει στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα  «να επιβάλλει τη δική του ατζέντα στην καθημερινή ειδησεογραφία» και να αισθάνεται ότι δεν απειλείται από την κατακερματισμένη δεξιά και κεντροαριστερή αντιπολίτευση – να θεωρεί τους υπάρχοντες πολιτικούς αρχηγούς αντιμετωπίσιμους…

Όμως όχι, «όσοι παράγοντες της πολιτικής και οικονομικής ζωής συνομιλούν με τον κ. Μητσοτάκη γνωρίζουν ότι του προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχία η ενδεχόμενη ενεργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα», μας διαβεβαιώνει ο αρθρογράφος** μιας αξιόπιστης (προς το … παρόν) εφημερίδας, με ασφαλείς πηγές στους κύκλους του πρωθυπουργού και του πρώην ομολόγου του:  

«Και γιατί προκαλεί εκνευρισμό και ανησυχίες στον Μητσοτάκη η ενδεχόμενη ενεργοποίηση του Τσίπρα;», είναι το αναπόφευκτο ερώτημα του αναγνώστη… «Επειδή προφανώς αναγνωρίζει τις πολιτικές του δυνατότητες και δεν θα ήθελε να τον έχει απέναντί του σε τούτη την περίοδο φθοράς και αμφισβήτησης της μακράς πια κυβερνητικής θητείας του», απαντά αβίαστα ο αρθρογράφος. Ακολούθως, ασχολείται  με το αντικείμενο… εκνευρισμού και ανησυχιών του κ. Μητσοτάκη και  την ενδεχόμενη ενεργοποίησή του: «Ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ακόμη αναποφάσιστος», μας πληροφορεί, καθώς «ο ίδιος γνωρίζει ότι μετά την αποχώρησή του υπέστη κι αυτός φθορές που τον πλήγωσαν πολιτικά, διεύρυναν τις αμφισβητήσεις στο πρόσωπό του και δεν είναι σίγουρος αν (…) οι τρέχουσες πολιτικές συνθήκες ευνοούν την επανάκαμψή του και τη διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου»… 

»Κάποιοι απ’ τους συνομιλητές του τον προτρέπουν να αναλάβει το ρίσκο μιας νέας πρωτοβουλίας και άλλοι τόσοι τον αποτρέπουν», μας διαβεβαιώνει ακολούθως: Οι πρώτοι πιστεύουν ότι τώρα είναι η ώρα να  δράσει αποφασιστικά και οργανωμένα –  οι δεύτεροι  ότι βρίσκεται στα μισά της διαδρομής αναστοχασμού και αναζήτησης και ότι δεν πλαισιώνεται από ικανό αριθμό αξιόπιστων προσώπων και δυνάμεων που θα ενίσχυαν την προσπάθεια εκπροσώπησης του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς.

Εν κατακλείδι, «τον καλούν να διατηρήσει τον ρόλο της χρυσής εφεδρείας και να επανέλθει μετά τις εκλογές του 2027», καταλήγει ο αρθρογράφος: «Να μείνει δηλαδή μέχρι τότε σε μια λογική  προπαρασκευής (σ. σ: να το πάλι το… «ανέφταγο rebranding») και να  επιχειρήσει το άλμα της μεγάλης επιστροφής μετά το 2027, εν όψει των εκλογών του 2031»!...

Μα όλο αυτό (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου) προοιωνίζεται τρίτη τετραετία Μητσοτάκη!.. Λάθος κάνω; 

*Ο ρεπόρτερ του Βήματος Γρηγόρης Τζιοβάρας

**Ο αρθρογράφος του Βήματος Αντώνης Καρακούσης