3η αναμνηστική και… αιωνία μας η μνήμη

 

Περιδιαβάζοντας μια φανταστική πραγματικότητα στη θέση της πραγματικότητας, όπου ο κάθε άνθρωπος είναι εμβολιασμένος, ιαθείς ή νεκρός

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Έκλεισα ραντεβού για την τρίτη δόση. Την «αναμνηστική», όπως τη λένε. Για να ψηθούμε ότι θυμάται τον ιό, ίσως. Ότι, μεταλλαγμένο ή μη, τον αναγνωρίζει στο face control και τρώει πόρτα!.. Μπορεί, ωστόσο, να την είπαν «αναμνηστική» θέλοντας να μας πείσουν ότι όσοι την κάνουμε, κατά το μάλλον ή ήττον, θα ζούμε να την… θυμόμαστε.

Μ’ αυτή την άποψη συνάδει και η πρόβλεψη του Γερμανού υπουργού Υγείας, Γενς Σπαν, ότι «στο τέλος αυτού του χειμώνα  σχεδόν κάθε Γερμανός θα είναι εμβολιασμένος, ιαθείς ή νεκρός»!.. Πρόβλεψη που, αν διευρυνθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μπορεί να σημαίνει ότι «τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε, γι’ άλλα δέκα χρόνια, άιντε, καθαρίσαμε».

Βέβαια, η συγκεκριμένη πρόβλεψη λοιδορήθηκε από τον  ευρωπαϊκό Τύπο ως κυνική και εξωπραγματική, ακόμα και ως… αστρολογική. Ωστόσο, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο  Γενς Σπαν ομιλεί εκ πείρας, δεδομένου ότι είναι ο πρώτος υπουργός της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που μολύνθηκε από τον κορωνοϊό, μολύνοντας – ειρήσθω εν παρόδω – και τον σύζυγό του, Ντάνιελ Φούνκε. Πράγμα που τον καθιστά δικαιούμενο δια να ομιλεί, αν όχι ως νομικός που είναι, σαν λοιμωξιολόγος που δεν είναι. Και να καταλήγει στο… λοιμωξιολογικά αυτονόητο απόφθεγμα ότι «η ανοσία επιτυγχάνεται πάντα, το θέμα είναι αν αυτό συμβαίνει μέσω εμβολιασμού ή μόλυνσης».

 

Έλα μου, ντε!.. Στην ελληνική πραγματικότητα, πάντως, μέσω της μόλυνσης είναι το πιθανότερο… Και των καταιγιστικών  θανάτων εξ αυτής: 4.000 νεκρούς έως το τέλος του χρόνου προβλέπει ο καθηγητής Σαρηγιάννης.

 

*******   

Το ερώτημα είναι αν η ελληνική πραγματικότητα υπάρχει. Και η παγκόσμια, εδώ που τα λέμε... Τις ψάχνω και τις δυό στα  πρωτοσέλιδα μπάνερ των διαδικτυακών  ΜΜΕ, και πέφτω επάνω σ’ ένα γκροτέσκο πάζλ αντιφατικών εικόνων και πληροφοριών που με τρελαίνουν. Στο τέλος, θέλοντας και μη, βάζω τα γέλια…

 

Αισθάνομαι ότι, πίσω απ’ αυτό το αφήγημα «πραγματικότητας» που περιδιαβάζω, υπάρχει η τεράστια φαντασία ενός σημαντικού συγγραφέα που μπορεί και στήνει μια φανταστική πραγματικότητα μέσα στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Όπως το κάνει ο Λιούϊς Κάρολ στο «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Ή ακόμα καλύτερα, ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ στο  μαγευτικό μυθιστόρημά του « Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα».

Μια φανταστική πραγματικότητα στη θέση της πραγματικότητας, όπου ο κάθε άνθρωπος είναι εμβολιασμένος, ιαθείς ή νεκρός / οι ανεμβολίαστοι Έλληνες τιμωρούνται προκειμένου να… σωθεί το ΕΣΥ* / ο Παλαμάς Καρδίτσας προμηθεύει με πλαστά πιστοποιητικά covid free τη Σουηδία / η Σεχραζάτ από τη σειρά «Χίλιες και μία νύχτες» καταφέρνει να γεννήσει μετά από πολύωρο τοκετό / το χρονικό σημείο κορύφωσης των θανάτων από κορονοϊό είναι η 17^η Δεκεμβρίου, αλλά «οι Έλληνες φτιάχνουν βαλίτσες για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά: Το 100% αγγίζουν οι προκρατήσεις» / Ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης φαντασιώνεται νέα «Επιχείρηση Ελευθερία» και καλεί την ομοϊδεάτισσά του κ.  Φον ντερ Λάιεν να επιβάλλει υποχρεωτική 3η δόση για τους  άνω των 60, άλλως να μην ισχύει το πιστοποιητικό εμβολιασμού…

 *******

Σίγουρα, η Γερμανίδα ομοϊδεάτισσά του, που τυγχάνει και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα βρει υπέροχη την… ιδέα του. Και θα την επιβάλλει: «το ιδεολογικό είναι το φανταστικό», έλεγε ο Μαρξ, καθώς περιέγραφε, μετά τον Φόιερμπαχ, την προτεσταντική ιδεολογία…

Πράγματι, το ιδεολογικό είναι το «μη πραγματικό», το  κατασκευασμένο από συνειδήσεις οι οποίες, μην μπορώντας να υποφέρουν την «πραγματικότητα» που είναι η πραγματικότητά τους, προβάλλουν σ' ένα ονειρεμένο μακρινό μέλλον – το σημερινό θρησκευτικό ή ηθικό ή πολιτικό παρόν, στην περίπτωσή μας – μια ιδεατή σύμπνοια, μια θρησκεία, μια ιδεολογία: τον νεοφιλελευθερισμό, ας πούμε..

Ο πρωθυπουργός είναι αρνητής της πραγματικότητας», είπε προ ημερών** ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξης Τσίπρας, και αυτή είναι η μόνη αδήριτη αλήθεια που εντόπισα μέσα σ’ αυτό το γκροτέσκο πάζλ αντιφατικών εικόνων και πληροφοριών όπου  μπλέχτηκα, ψάχνοντας να βρω την… πραγματικότητα  στα πρωτοσέλιδα μπάνερ των διαδικτυακών ΜΜΕ.

Στην πραγματικότητα εκεί έξω, ο αριθμός των θανάτων από covid - 19 που – παρά τα κυβερνητικά πογκρόμ κατά των ανεμβολίαστων – αυξάνεται ακατάπαυστα, η μειωμένη ανοσία των εμβολιασμένων και η εξ αυτής κατάρρευση της αίσθησης ασφάλειας που παρείχε το εμβόλιο, καθώς και η αγανάκτηση που προκαλεί η αδιάκοπη παραβίαση των προσωπικών δεδομένων από τα ‘εντεταλμένα’ σκάνερ εμπόρων και καταστηματαρχών, οδηγούν τους πολίτες στην κόπωση, τον αρνητισμό, την παραβατικότητα: σε μια δυστοπική  κοινωνία  αγωνίας, φόβου, θυμού, σύγχυσης, ανυπακοής, απόγνωσης, κατάθλιψης…

 *Έμμεσο «επιχείρημα» του Άδωνη Γεωργιάδη

**Στη δευτερολογία του για την ακρίβεια (στις 22/11/2021) στη Βουλή

 

 

 

 

 

ΕΥΠ Μητσοτάκη, όπως ΕΥΠ Ιωαννίδη;

 Μας φακελώνει και μας παρακολουθεί κι ούτε φωνή – ούτε ακρόαση από τα λοιπά, υπό την πρωθυπουργική εποπτεία επίσης, Μέσα Ενημέρωσης

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 21/11/2021   

 

Η χρονική σύμπτωση των αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων της Εφημερίδας των Συντακτών για τις παρακολουθήσεις και τα φακελώματα της ΕΥΠ με τις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου, έκαναν το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία - η χούντα δεν τελείωσε το '73» (που ακούστηκε και φέτος κατά τη διάρκεια της πορείας προς την Αμερικανική πρεσβεία) να μοιάζει με λαϊκή αντίδραση ενάντια στη συγκεκριμένη αντιδημοκρατική, και βέβαια αντισυνταγματική, κυβερνητική εκτροπή…

«Παρηγοριά στον… άρρωστο» σκέφτηκα, αναφερόμενος σε κάθε εναπομείναντα ρομαντικό της πάλαι ποτέ Αριστεράς και της… προόδου, που εξακολουθεί να σταθμίζει τις σύγχρονες κοινωνικές αντιδράσεις και συμπεριφορές στις μηχανικές ζυγαριές του παρελθόντος και όχι στις ψηφιακές πλατφόρμες  του παρόντος:

Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, και ενώ  τα μηνύματα του Πολυτεχνείου παραμένουν απαράληπτα –και, πάντως, ανεκπλήρωτα– από την πολιτική ηγεσία της χώρας, η υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη ΕΥΠ μας φακελώνει και μας παρακολουθεί, περίπου ή ακριβώς όπως παρακολουθούσε και φακέλωνε τους  ‘καταληψίες του Νοέμβρη’  και όχι μόνον, η υπό την εποπτεία του Διοικητή της ΕΣΑ  δικτάτορα Ιωαννίδη ‘ΕΥΠ’ το ‘73, πριν, κατά και μετά την εισβολή…

Κι ούτε φωνή – ούτε ακρόαση από τα λοιπά, υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη επίσης, ΜΜΕ. Κάτι… αναμενόμενο ως συνηθισμένο, ωστόσο, σε σχέση με την ασυνήθιστη και γι’ αυτό τραγική, εξαιρετικά σποραδική –έως και ανύπαρκτη– αντίδραση της κοινωνίας των social media  στα φακελώματα και τις παρακολουθήσεις\

.

*******    

Ασυνήθιστη και τραγική, διότι μπορεί να σημαίνει ότι βιώνουμε ήδη την «Αυτοκρατορία της Επιτήρησης», όπως την περιγράφει ο διευθυντής της Le Monde diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, στο ομότιτλο βιβλίο του: «στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι δεν νοιάζονται αν τους παρακολουθούν», Ωστόσο, «αν δείχναμε σε κάθε άτομο όλα όσα ξέρουμε γι’ αυτό μόνο και μόνο από το Διαδίκτυο, θα έμπαινε σε υποψίες, όσο καλοπροαίρετο κι αν είναι»*…

Αυτό που εννοεί ο… ποιητής, είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε και, συνειδητά ή ασυνείδητα, βιώνουμε: η προστασία της ιδιωτικής μας ζωής απειλείται από τη μαζική επιτήρηση, την οποία μας επιβάλλουν τα «υπέροχα εργαλεία μας» (έξυπνα κινητά, ταμπλέτες, υπολογιστές). Τα οποία, ενώ θα διεύρυναν, υποτίθεται, το πεδίο ελευθερίας μας, αυτό που σίγουρα κάνουν είναι ότι μας παρακολουθούν και μας ελέγχουν.  

Έτσι, «η καταπληκτική ψηφιακή επανάσταση», στην οποία μας εισήγαγε το Διαδίκτυο, ανέτρεψε εντελώς το πεδίο της επιτήρησης, κάνοντάς την πανταχού παρούσα και εντελώς άυλη.  Από αυτήν επωφελούνται κατ’ αρχάς οι πέντε μεγάλες εταιρείες που κυριαρχούν στο Διαδίκτυο: η Google, η Apple, το Facebook, η Amazon και η Microsoft, οι οποίες πλουτίζουν από την εκμετάλλευση των προσωπικών μας δεδομένων. Τα μεταφέρουν δε στην NSA, την πιο μυστική και την πιο δυνατή από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ

…

*******

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το μείζον είναι η άνευ προηγουμένου συμμαχία μεταξύ των κρατών, των στρατιωτικών μηχανισμών παρακολούθησης και των μεγάλων διαδικτυακών εταιρειών που, όπως αποκαλύπτει –και τεκμηριώνει– ο Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του, «δημιουργεί την Αυτοκρατορία της Επιτήρησης, η οποία περιορίζει τα δικαιώματα των πολιτών και θέτει σε κίνδυνο την ιδέα της δημοκρατίας».

Φυσικά, ο κίνδυνος γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, επειδή οι μεγάλες διαδικτυακές εταιρίες, εντελώς απροκάλυπτα, όχι μόνο  συνεργάζονται ήδη με το κράτος για αυτή τη μαζική παρακολούθηση, αλλά στις μέρες μας, ιδίως με την πρόφαση της πανδημίας, δουλεύουν κατευθείαν με κράτη και κυβερνήσεις: «Οι δυστοπικές μυθιστορίες έλεγαν ότι μόνο με μια δικτατορία θα μπορούσαν να μας παρακολουθούν με τον τρόπο που γίνεται σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, αυτές που μας παρακολουθούν –κι όποιος λέει παρακολούθηση, εννοεί έλεγχο– είναι οι Δημοκρατίες», κλείνει τη δική του μυθιστορία ο Ιγνάσιο Ραμονέ.  

Και μοιάζει να δείχνει το καθεστώς παρακολουθήσεων πολιτών  που εξελίσσεται στην Ελληνική Δημοκρατία τούτον το Νοέμβρη: 48 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ενώ  τα μηνύματα των εξεγερμένων  παραμένουν απαράληπτα –και πάντως ανεκπλήρωτα– από την πολιτική ηγεσία της χώρας, η υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη ΕΥΠ μας φακελώνει και μας παρακολουθεί…

Περίπου ή ακριβώς όπως παρακολουθούσε και φακέλωνε τους  ‘καταληψίες του Νοέμβρη’ και όχι μόνον η υπό την εποπτεία του Διοικητή της ΕΣΑ  δικτάτορα Ιωαννίδη ‘ΕΥΠ’ το ’73, πριν, κατά και μετά την εισβολή… Κι ούτε φωνή – ούτε ακρόαση από τα λοιπά, υπό την εποπτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη επίσης, ΜΜΕ.    

*Όλες οι αναφορές σε φράσεις του Ιγνάσιο Ραμονέ προέρχονται από συνέντευξή του στην ισπανική ιστοσελίδα Publico

 

 

 

Η πρωθυπουργική απάθεια στο ζενίθ

Οι μέρες περνούν, η πανδημία χρονίζει, τα πολιτικά  πράγματα λιμνάζουν, η ζωή μας μοιάζει σαν ένα ταξίδι στο πουθενά…

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 14/11/2021

 

Η εβδομάδα αυτή ήταν μια άσκηση στην πλήξη. Σαν ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στο πουθενά, στο τίποτα, σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα, να τα 'χω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει: αυτό που με κρατούσε ζωντανό, να ξυπνάω τo πρωί, να πίνω τον καφέ μου, να διαβάζω τον ημερήσιο Τύπο και να σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει, δεν ήταν παρά η κρυφή γοητεία της πλήξης να σχολιάζεις πράγματα που έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξανασχολιάσει...

Είναι η απάθεια των πολιτικών ως παρακολούθημα της   αναξιοπιστίας τους, σκέφτομαι: η κυβερνητική απάθεια απέναντι στα SOS των επιστημόνων, όπως έγραφε η «Εφημερίδα των Συντακτών» την περασμένη Τρίτη: η εγκληματική απάθεια απέναντι στους καθημερινά αυξανόμενους αριθμούς της φρίκης: 65 θάνατοι, 477 διασωληνωμένοι, 7.335 νέες μολύνσεις…  Με τον πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα, να δηλώνει ότι «βρισκόμαστε στις πιο σκοτεινές μέρες της πανδημίας» και τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να σφυρίζει, ως συνήθως, αδιάφορα…    

Όχι, είναι «η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από  την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα» διαφωνεί ο ανήσυχος ποιητής* από τα βάθη του 20^ου αιώνα: την απόλυτη ομοιότητα ανάμεσα στο τζαμί, τον αρχαίο ναό και την εκκλησία, την εξομοίωση ανάμεσα στην καλύβα και στο παλάτι, την κοινή οργανική δομή στο κορμί του βαρύτιμα ντυμένου βασιλιά και του γυμνού ιθαγενή, τη διηνεκή σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της, την ισοπέδωση όλων όσων ζούμε, βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε...

*******

Την εβδομάδα αυτή τα παγκόσμια πράγματα ήσαν όμοια με τα προηγούμενα, τα ελληνικά ομοιότερα: «Θα ξαναπώ ότι η οικονομία και η κοινωνία δεν θα ξανακλείσουν», δήλωνε o    πρωθυπουργός υποσχόμενος τον τερματισμό των lockdown, και αυτή η υπόσχεση ηχούσε σαν τεκμήριο πολιτικής αναξιοπιστίας: κανένας  πολιτικός πλην… Μαυρογιαλούρου, δεν είναι σε θέση να υποσχεθεί τον τερματισμό των lockdown πριν το τέλος της πανδημίας.

Ακολούθησε, ως παρενέργεια της πολιτικής αναξιοπιστίας του ανδρός, η πρωθυπουργική απάθεια, εκφραζόμενη  μ’ εκείνο το επικό κάλεσμα  προς τους πολίτες να γίνουν οι ίδιοι… αστυνόμοι της υγείας τους, και προς τους επιχειρηματίες της εστίασης να γίνουν οι ίδιοι  προστάτες-αστυνόμοι της υγείας των υπαλλήλων και των πελατών τους: σαν καπετάνιος που εγκαταλείπει το σκάφος κραυγάζοντας ‘ο σώζων εαυτόν σωθήτω’…

Και βέβαια, η οφειλόμενη  αντιπολιτευτική παρέμβαση, από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Αλέξη Τσίπρα: ο Πρωθυπουργός να μην είναι αρνητής της πραγματικότητας, να παραδεχθεί τη δυσκολία, να πάρει κρίσιμες και δύσκολες αποφάσεις. Εάν δεν μπορεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις, (…)  εάν δεν μπορεί να διαχειριστεί την πανδημία με όρους προστασίας απέναντι στη δημόσια Υγεία και τους πολίτες, τότε καλύτερα να αποχωρήσει για να σώσουμε όσους περισσότερους συμπολίτες μας μπορούμε να σώσουμε…

*******

Ναι, η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια άσκηση στην πλήξη, σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα, να τα 'χω ξαναδεί,  ξανακούσει, ξαναμάθει: «η αναξιοπιστία των πολιτικών εξακολουθεί να συνιστά ένα καθολικό παγκόσμιο φαινόμενο», μας… ενημέρωνε μια φρέσκια έρευνα της Ipsos (στην οποία συμμετείχαν 19.500 ενήλικοι πολίτες κάτω των 75 ετών από 28 χώρες). Μόνη ενδιαφέρουσα απόχρωση είναι  ότι, στην εποχή της πανδημίας, η αναξιοπιστία των πολιτικών έσπασε κάθε αρνητικό ρεκόρ του παρελθόντος: μόλις ένας στους 10 πολίτες   εμπιστεύονται πια τους πολιτικούς.

Και πάλι, καμιά έκπληξη! Οι πολιτικοί γνωρίζουν ότι είναι αναξιόπιστοι και οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν αίσθηση του βαθμού αξιοπιστίας τους, ακόμα και εντός του ίδιου του κόμματος τους. Για του λόγου το ασφαλές θυμίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρκετά πριν εκλεγεί πρωθυπουργός,   μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο έλεγε ότι «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο…».

Τότε, σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη ρήση έγραφα ότι, αν η φράση «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο» είναι ο ενσυνείδητος λόγος του αρχηγού της Ν.Δ. και όχι κάποια ατάκα ρουτίνας του λογογράφου του, συνιστά μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας του ιδίου πρώτα απ’ όλα: είμαι τόσο αναξιόπιστος που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ οτιδήποτε…

Όχι δα, σκέφτομαι τώρα: μια δημόσια πολιτική ομολογία παρόμοιας αυτοκριτικής έντασης προϋποθέτει επίγνωση και αυτογνωσία υψηλού επιπέδου, αρετές που σπάνια ευδοκιμούν στην ιδιοσυγκρασία των πολιτικών εν γένει. Πόσο μάλλον σ’ αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη∙ ενός «πολιτικού ηγέτη» κληρονομικώ δικαίω.

 *Αναφορά στον Φερνάντο Πεσσόα

 

Οι γυναικοκτονίες στη φάση της πανδημίας

Κοινός παρονομαστής των περιστατικών έμφυλης βίας με κατάληξη τη γυναικοκτονία είναι η απανθρωποποίηση  της γυναίκας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 

Μετά τη δολοφονία της Νεκταρίας Μαράκη στην Ιεράπετρα Κρήτης, θέλοντας να γράψω ένα άρθρο για την ενδοοικογενειακή βία, άρχισα να διαβάζω κάθε κείμενο περί γυναικοκτονίας που έβρισκα στον ελληνικό και διεθνή Τύπο:   ρεπορτάζ, αναλύσεις, επιστημονικά πονήματα, στατιστικές και   κάθε ήθους και ύφους δημοσιογραφικά συμπιλήματα…

Το πλέον εντυπωσιακό εύρημα σ’ αυτές τις αναγνώσεις είχε να κάνει με το έλλειμμα νομικής βάσης που διέπει τον όρο «γυναικοκτονία». Κάτι που, τρόπον τινά, τον εξοστρακίζει από τον ποινικό κώδικα και την εγκληματολογία και τον στέλνει να μετεωρίζεται στο πατριαρχικό επικοινωνιακό και, εν τέλει, κοινωνικό σύμπαν, ως φεμινιστικός… μοντερνισμός.

Το τραγικό είναι ότι αυτή η δικανική αβελτηρία έχει ως παρενέργεια την παγίωση του παραδοσιακού αστυνομικού ωχαδερφισμού όσον αφορά την προληπτική αντιμετώπιση των  περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας: σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, μόλις μία εβδομάδα πριν δολοφονηθεί, η Νεκταρία Μαράκη, «είχε πάει στην αστυνομία περιγράφοντας τον κίνδυνο που ένιωθε, αλλά κανένας δεν την πήρε στα σοβαρά…»

Η συγκεκριμένη… ανέμελη αστυνομική πρακτική δεν είναι αποκλειστικά ελληνική. Ισχύει και στην γηραιά Αλβιώνα: «Η αστυνομία δεν κάνει ούτε τα βασικά για να προστατεύσει τις γυναίκες από εγκλήματα ενδοοικογενειακής κακοποίησης, καταδίωξης, παρενόχλησης, βιασμού, σοβαρών σεξουαλικών αδικημάτων και σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών»,  δήλωνε η Zoë Billingham (επιθεωρήτρια μιας ανεξάρτητης ομάδας παρακολούθησης της αστυνόμευσης στη Βρετανία), μετά τη πολύκροτη γυναικοκτονία της Σάρα Έβεραρντ από αστυνομικό…  

*******

Το δεύτερο, εντυπωσιακό επίσης, εύρημα που προέκυψε από τις αμέτρητες αναγνώσεις κειμένων με αντικείμενο την ενδοοικογενειακή βία, είναι η σύνδεση της –στατιστικά δεδομένης– αύξησης των γυναικοκτονιών στη φάση της πανδημίας, με την άρση των lockdown:

 ● Στην Ισπανία, μετά την άρση των μέτρων έκτακτης ανάγκης τον Μάϊο του 2021, δολοφονείται από τον πρώην ή νυν σύντροφό της μια γυναίκα κάθε τρεις μέρες, έναντι μίας κάθε εβδομάδα (κατά μέσο όρο) πριν την πανδημία.

 ● Στη Γαλλία, σύμφωνα με την οργάνωση «Γυναικοκτονίες από συντρόφους ή πρώην», από την αρχή του 2021  διεπράχθησαν 56 γυναικοκτονίες, έναντι 46 που διεπράχθησαν πέρυσι, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου.

● Στην Ελλάδα είχαμε, ως γνωστόν, 13 γυναικοκτονίες κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους, οι 11 εκ των οποίων διεπράχθησαν μετά την μαγιάτικη άρση του lockdown.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ξαφνική επιστροφή στην κανονική ζωή μετά την άρση των lockdown, που ισχυροποίησε το αίσθημα της απώλειας ελέγχου στους βίαιους άνδρες, είναι μια από τις αιτίες που προκάλεσαν τον πολλαπλασιασμό των περιστατικών  έμφυλης βίας και την αύξηση του αριθμού των γυναικοκτονιών.

Εξάλλου, γεγονότα που είχαν αναβληθεί με τα lockdown και ενεργοποιήθηκαν μετά την άρση τους, όπως ανακοινώσεις χωρισμών ή διαζυγίων ή ενάρξεων νέων σχέσεων, αποτέλεσαν και αποτελούν συχνές αφορμές γυναικοκτονιών.

*******

Κοινός παρονομαστής των περιστατικών ανδρικής βίας με κατάληξη τη σεξουαλική κακοποίηση και τη γυναικοκτονία, είναι η απανθρωποποίηση και ο ευτελισμός της γυναίκας στο πλαίσιο του πολιτισμού της εικόνας και των δομών που τον παράγουν και τον αναπαράγουν: «πρέπει να σταματήσουμε να παράγουμε και να καταναλώνουμε αναπαραστάσεις γυναικών ως αποκλειστικό αγωγό για τις πράξεις των ανδρών», γράφει σε άρθρο της στη βρετανική εφημερίδα  Guardian η διάσημη κοινωνιολόγος Φιόνα Βέρα-Γκρέι, και είναι σαν να περιγράφει τον υπέρτατο γυναικείο ευτελισμό που εκπέμπει το… δικό μας Bachelor και άλλα τηλεοπτικά πρότζεκτ τύπου Bachelor.

Ωστόσο, αναφέρεται στην γυναικεία απανθρωποποίηση που συντελείται μέσα από τα πορνό και τις «αληθινές ιστορίες εγκλήματος»: «Σταματήστε να παρακολουθείτε πορνογραφία που βλέπει τις γυναίκες ως ατελείωτα αντικαταστάσιμες. Που περιγράφει τις γυναίκες μόνο από το χρώμα του δέρματος ή το χρώμα των μαλλιών τους. Που νομιμοποιεί τον σεξουαλικό εξαναγκασμό και τη μη συναίνεση των γυναικών», παροτρύνει τους αναγνώστες της η Αγγλίδα κοινωνιολόγος…

Ένα τρίτο ενδιαφέρον εύρημα που προέκυψε από πρόσφατη έρευνα της ίδιας της κ. Γκρέι και της ομάδας της, στο Πανεπιστήμιο του Ντέρχαμ όπου διδάσκει,  αποκαλύπτει ότι «ένας στους οκτώ τίτλους στα πρωτοσέλιδα των πιο δημοφιλών ιστοσελίδων πορνό του Ηνωμένου Βασιλείου περιέγραφε σεξουαλικές πράξεις που ταιριάζουν στον ορισμό της σεξουαλικής βίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας».

Όχι, το πρόβλημα δεν εμφανίζεται σε εξειδικευμένες τοποθεσίες ή στο dark web, εκεί όπου ‘κακοί άνδρες’ αναζητούν το συγκεκριμένο περιεχόμενο, όπως οι… καλοί εμείς υποθέτουμε:  «πρόκειται για mainstream πορνογραφία σε mainstream ιστότοπους, που μεταφέρουν το μήνυμα ότι η σεξουαλική βία είναι σέξι (!), μας πληροφορεί η κ. Γκρέι…  Σημεία των διαδικτυακών καιρών μας, ε;

* Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 7/11/2021

 

 

Η αδέξια φιλαυτία του Γιώργου Παπανδρέου

Όταν ο ολετήρας της Δημοκρατικής Παράταξης επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος ως … σωτήρας και ιδιοκτήτης της

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

Οι αριστεροί, πολιτικοί ή πολίτες, σπάνια υπήρξαν (υπήρξαμε, αν θέλετε) φρόνιμοι. Και όποτε υπήρξαν, εξαντλούσαν τη φρονιμάδα τους απέναντι στο κόμμα. Υπό μορφήν πίστης και, σε πολλές περιπτώσεις, τυφλής πίστης. Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα, διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε εκατοντάδες αριστερούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα και χιλιάδες στις εξορίες και τις φυλακές. 

Φυσικά, αν ήταν φρόνιμοι, θα κοίταζαν τα ατομικά τους συμφέροντα, δεν θα ήταν αλτρουιστές. Δεν θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδέες όπως η ισότητα, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Άλλωστε, η μητέρα της φρονιμάδας, η Φρόνηση, ελάχιστα ευδοκίμησε ως αρετή. «Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πολύ νωρίς ο Καντ. Και δεν είχε άδικο, αφού η φρόνηση παραείναι συμφεροντολογική για να είναι ηθική... 

Κάνοντας ένα άλμα στο ζοφερό παρόν, μπορούμε να διασκεδάσουμε λέγοντας ότι, στην εποχή μας, οι μόνοι που διαθέτουν φρόνηση, και κατά συνέπεια φρονιμάδα, είναι οι πολιτικοί! Πράγμα που δεν είναι εντελώς αστείο, αφού οι περισσότεροι, ιδιαίτερα οι εκ δεξιών προς τα… αριστερά κομματικοί αξιωματούχοι, διακρίνονται για τη φιλαυτία τους. Άλλοτε... φωτισμένη και άλλοτε επιδέξια. Τις περισσότερες, όμως, φορές αδέξια, αφού εύκολα αποκαλύπτεται. Και τους κάνει να γίνονται του κόσμου ο περίγελος, που έλεγε και ο μη φρόνιμος φίλος μου Άκης Πάνου. 

*******

Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, ας πούμε. Ο οποίος, λίγες μέρες πριν, μας ξανασυστήθηκε ως ένας εκ των κορυφαίων πολιτικών – πρέσβεων της αδέξιας φιλαυτίας. Μη διστάζοντας, ο αφιλότιμος, να εμφανιστεί, όχι μόνο ως ο καταλληλότερος υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος που ο ίδιος κατάντησε από ΠΑΣΟΚ του 45% σε ΚΙΝΑΛ του 6%, αλλά και ως ο καταλληλότερος υποψήφιος σωτήρας της Δημοκρατικής Παράταξης!.. Την οποία ο ίδιος έριξε στα μνημονιακά τάρταρα,  το 2010, μ’ εκείνο το αλήστου μνήμης "Ζητούμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε." που ξεστόμισε στο Καστελόριζο…

Και περάσανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγες μέρες. Και εξόντωσαν πλήθη τα θηρία. Και αν δεν προέκυπτε ο Τσίπρας για  να ακουμπήσει επάνω του και, ασθμαίνοντας, να περάσει τις ευρωσυστημικές συμπληγάδες επιβιώνοντας με το αξιοπρεπές 31,53%, η Δημοκρατική Παράταξη –και όχι μόνο–  θα παρέμενε παρατεταγμένη στην κόλαση… Έως σήμερα.     

Το εξωφρενικό είναι ότι, επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, ο τέως ολετήρας και νυν υποψήφιος… σωτήρας,   δεν κρύβει ότι αισθάνεται ιδιοκτήτης της Δημοκρατικής Παράταξης: «Αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινήματος. Θα συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις για να ξαναγίνει η παράταξη μας μεγάλη και ισχυρή» δηλώνει σε πληθυντικό μεγαλοπρεπείας, στη δεύτερη κιόλας παράγραφο της ανακοίνωσής του…

*******

Ωστόσο, καθώς στην πραγματικότητα ο κορυφαίος πολιτικός πρέσβης της αδέξιας φιλαυτίας Γιώργος Παπανδρέου δεν διεκδικεί την προεδρία ενός κόμματος – πυλώνα, έστω, της Δημοκρατικής Παράταξης (όπως το ΠΑΣΟΚ πριν και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), αλλά την ηγεσία  ενός κόμματος αμφιβόλου πολιτικής ταυτότητας και εκλογικής εμβέλειας που με το ζόρι αγγίζει το  6%, γίνεται του κόσμου ο περίγελως. Αφού μοιάζει να περιγράφει το ΚΙΝΑΛ σαν ένα κόμμα που κρατά φυλακισμένη την Δημοκρατική Παράταξη εντός του. Και ότι εκείνος ονειρεύεται να γίνει πρόεδρος για να την απελευθερώσει.

Το παράδοξο είναι ότι κάτι παρόμοιο υποστηρίζουν αρκετοί αριστερόστροφοι ή  δεξιόστροφοι αναλυτές, ο καθένας με τα δικά του ορμέμφυτα πολιτικής… φιλαυτίας. Και, ω του θαύματος, οι δυό αντίρροπες πλευρές συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου ωφελεί αμφότερες τις πολιτικές παρατάξεις και τους πυλώνες τους,  απελευθερώνοντας κυβερνητικές συμμαχίες με κατεύθυνση από… αριστερά προς τα δεξιά και τούμπαλιν.  

Μοιάζει απίθανο, αλλά αν το παράδοξο αυτό ισχύει,  καταρρίπτει την άποψή μου ότι ο Γιώργος Παπανδρέου (όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί – ιδιαίτερα οι εκ δεξιών προς τα… αριστερά κομματικοί αξιωματούχοι) διακατέχεται από την Καντιανή «αδέξια φιλαυτία» και τον τοποθετεί  στην περί φιλαυτίας άποψη του Ρόμπερτ Μιούζιλ.

Ο οποίος, στο περίφημο μυθιστόρημά του "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες", αφιερώνει μια μεγάλη παρέκβαση στην αρχαιοελληνική έννοια της φιλαυτίας, σύμφωνα με την οποία το να στρέφει κανείς την προσοχή και τη φροντίδα του στον εαυτό του, αποτελεί την πιο υγιή και αποτελεσματική μέθοδο για να μπορέσει να καταλάβει και ν’ αγαπήσει τους άλλους.

Ισχύει; Αν ναι, τότε η πολιτική φιλαυτία του Γιωργάκη δεν είναι αδέξια αλλά… επιδέξια. Όλα κομπλέ, δηλαδή!.. 

 

   

 

 

 

 

 

 

Διψήφιες διαφορές και γαλάζια φούμαρα

Ένας βασικός τρόπος για να «φουμάρεις πολίτες», όταν είσαι πολιτικός, και πολιτικούς, όταν είσαι πολίτης, είναι οι δημοσκοπήσεις

 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

Εδώ και αρκετά χρόνια – από την φάση των πλατειών των αγανακτισμένων και εντεύθεν – οι Έλληνες σταμάτησαν να προκαλούν τους πολιτικούς. Αλλά οι πολιτικοί, ιδιαίτερα οι κυβερνώντες πολιτικοί του παρόντος, δεν χάνουν ευκαιρία. Τους προκαλούν διαρκώς και ποικιλοτρόπως∙ πράγμα ενοχλητικό μεν, φυσικό δε: οι πολιτικοί εξαρτώνται απ’ τους πολίτες. Χωρίς αυτούς θα έμοιαζαν σαν πρεζόνια που ξέμειναν από πρέζα….

Ο πολίτης είναι η πρέζα της πολιτικής. Κάποτε ίσχυε και το  αντίθετο: η πολιτική ήταν η πρέζα του πολίτη. Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων έπαψαν να φτιάχνονται με την πολιτική. Έκοψαν την «πρέζα»… 

Αποτοξινώθηκαν; Δεν νομίζω, απλά έκοψαν τα… βαριά και το ‘ριξαν στο «χόρτο»: «φουμάρουν» τους πολιτικούς. Και την πολιτική τους. Με τον τρόπο που, παραδοσιακά, οι πολιτικοί «φουμάριζαν» τους πολίτες και τα αιτήματά τους…  

Ένας βασικός τρόπος για να «φουμάρεις» πολίτες, όταν είσαι πολιτικός, και πολιτικούς, όταν είσαι πολίτης, είναι οι δημοσκοπήσεις, μια συνήθεια που έγινε… λατρεία την εποχή του μιλένιουμ και λίγο πριν. Με εκείνη τη δημοσκόπηση (αν θυμάστε, οι πενηντάρηδες... συν – πλην), που έσκασε μύτη αμέσως μετά την επανεκλογή της κυβέρνησης Σημίτη, την άνοιξη του 2000. Και έβγαζε κυβέρνηση Καραμανλή με διαφορά 5-6 μονάδων απ’ αυτήν του Τάπερμαν!..

Προφανώς, με τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση, οι  Πασόκοι «φουμάριζαν» τους Καραμανλικούς. Που βγήκαν και πανηγύριζαν με τρέλα τη νύχτα των εκλογών πιστεύοντας τα… «φούμαρα» των exit polls…

*******

«Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», έλεγε ο μεγάλος Ρώσος αναρχομηδενιστής Λέων Τολστόϊ —και αυτή είναι η πιο λαϊκή και, ταυτόχρονα, η πιο ανατρεπτική θεώρηση της έννοιας «κυβέρνηση» που, προσωπικά, έχω ακούσει. Και, ενίοτε, επιβεβαιώνεται μέσω των δημοσκοπήσεων. 

Απ’ αυτή την… αναρχομηδενιστική άποψη, οι δημοσκοπήσεις   είναι τα μάλλα ενοχλητικές. Υπό την έννοια ότι παρενοχλούν τους πολίτες όσο, περίπου, και οι κυβερνήσεις. Τότε οι πολίτες  αντιδρούν με παραπλανητικές απαντήσεις που… τρομοκρατούν τους κυβερνώντες πολιτικούς: «Όχι, αυτήν τη φορά δεν θα σε ψηφίσω», στέλνουν το μήνυμα. Και τους… στέλνουν.  

Ή τους «φουμάρουν» ότι θα τους ψηφίσουν και δεν… Ή «δεν ξέρουν – δεν απαντούν». Ή δεν απαντούν γενικώς σε πολιτικές δημοσκοπήσεις: όπως, κατά συνθήκη, έκαναν στη διάρκεια της μνημονιακής δεκαετίας, μποϋκοτάροντας τις εταιρίες δημοσκοπήσεων και τα προϊόντα τους, ως συστημικά (τροϊκανά τα λέγαμε τότε) κατασκευάσματα για την αποτροπή αντιμνημονιακών κινημάτων και κυβερνήσεων…

Τρέλαιναν, στην κυριολεξία, μ’ αυτή τους την άρνηση,  συστημικά κόμματα και ΜΜΕ. Και έκαναν κάποιους φιλελέδες  αναλυτές να παραληρούν: «κόμματα με ισχυρό συγκρουσιακό στοιχείο, που υποστηρίζουν ευθέως ή υπαινικτικά μια βίαιη προσέγγιση της πολιτικής όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (!!!)  ψηφίζονται από πολίτες που συχνά δεν ομολογούν την προτίμησή τους παρά μόνο στην κάλπη…» έγραφε κάποιος από δαύτους λίγο πριν τις εκλογές του 2019 προειδοποιώντας το… σύστημα ότι «η δημοσκοπική «ψαλίδα 8%» στις προεκλογικές μετρήσεις, στην κάλπη μπορεί να είναι 3% ή και ισοπαλία…».

*******

Στη διάρκεια της διετίας που μεσολάβησε από τις εκλογές του 2019 μέχρι σήμερα, το… «φουμάρισμα» της κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες εμφανίζεται σταθεροποιημένο σε… διψήφια νούμερα. Κάτι που σημαίνει ότι οι πολίτες έκοψαν το… κάπνισμα. Ή ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μετά τα media ή μέσω αυτών, πήρε και τις δημοσκοπήσεις στα χέρια της. Και «φουμάρει» τους πολίτες με… «φούμαρα» δεξιόστροφης πολιτικής ηγεμονίας. Και… αέναης διψήφιας διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ…

Κατά το μάλλον ή ήττον ισχύει το δεύτερο, αποφάνθηκε τις προάλλες σύσσωμη η αντιπολίτευση, ζητώντας εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση των κριτηρίων βάσει των οποίων δόθηκαν περί τα 42 εκ. ευρώ σε ΜΜΕ, από τις λίστες Πέτσα 1 και 2, την αποτυχημένη εμβολιαστική καμπάνια του Υπουργείου Υγείας, τη χρηματοδότηση της EnterpriseGreece για τη διεθνή καμπάνια προβολής της κυβέρνησης, καθώς και τη χρηματοδότηση με δημόσιο χρήμα του ιδιοκτήτη της δημοσκοπικής εταιρείας OpinionPoll.

«Ζητήσαμε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη χρηματοδότηση ΜΜΕ χωρίς κριτήρια και την απόπειρα χειραγώγησής τους με δημόσιο χρήμα, και από τότε η κυβέρνηση βρίσκεται σε έναν πανικό», δήλωσε προ ημερών ο  πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναφερόμενος στα διαρρέοντα κυβερνητικά «φούμαρα» περί αιτήματος διεύρυνσης του πεδίου έρευνας της εξεταστικής  στην περιοχή (2015 – 2019) των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ…  

«Φούμαρα» επικοινωνιακού χαρακτήρα με στόχο την εξουδετέρωση της έρευνας, προσθέτω εν κατακλείδι: στη γλωσσολογία, ο όρος «εξουδετέρωση» υποδηλώνει το φαινόμενο στο οποίο μια αντίθεση χάνει την καταλληλότητά της, εκμηδενίζεται, παύει να είναι σημαίνουσα. 

 

Τι ρόλο παίζει ο… κολλητούλης του Κουρτς;

Ένα γαϊτανάκι παρορμητικών σκέψεων και συνειρμών με φόντο την σκανδαλώδη… αυστροελληνική  ειδησεογραφία των ημερών 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής                 

 

«Πόσα χρήματα πληρώνει ο Μητσοτάκης τον Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ και από πού προέρχονται;», ρωτούσε προ μηνός ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά την επιβεβαίωση της συμμετοχής του Αμερικανού σούπερ σταρ της εκλογικής στρατηγικής στην κυβερνητική αποστολή στη ΔΕΘ. Συνδέοντάς την με την επικοινωνιακή υπερπαραγωγή της… τυχαίας συνάντησης Μητσοτάκη – Ντάλτον στον Θεσσαλικό  κάμπο. Που, σε συνδυασμό με την προηγηθείσα παροχολογική παράσταση στο Βελίδειο «έβγαζε μάτια» ως επικοινωνιακό πρότζεκτ επανόρθωσης του –τσαλακωμένου από την παταγώδη αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος– πρωθυπουργικού προφίλ.        

Ένα μήνα μετά –την περασμένη Δευτέρα–, στο δελτίο ειδήσεων μεγάλου καναλιού έσκασε μια δοξαστική, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δημοσκόπηση. Και, παίρνοντας θέση στα χειραγωγημένα πρωτοσέλιδα, σκέπασε για λίγο την διάχυτη κατακραυγή για τις καταστροφικές πλημμύρες στην Εύβοια. Που ήρθαν ως αποτέλεσμα της απραγίας του «επιτελικού κράτους Μητσοτάκη», πριν και μετά το τραγικό αυγουστιάτικο ολοκαύτωμα.

Τίποτε σπουδαίο – τίποτε περίεργο: μια ακόμα από τις συνήθεις αποθεωτικές, για τον Μητσοτάκη, δημοσκοπήσεις  που, ως δια μαγείας, εμφανίζονται κάθε φορά που ο «Μωυσής» τα κάνει μαντάρα και ξαναγίνεται «le petit Koulis», σκέφτηκα. Όμως…

Όμως σ’ αυτήν, ειδικά, την περίπτωση μου πέρασε απ’ το νου κάτι βλακωδώς  αυτονόητο, ότι «πίσω από κάθε… καλή δημοσκόπηση, βρίσκεται ένας καλός δημοσκόπος»: «όπως ο γκουρού των δημοσκόπων και σύμβουλος του ΜητσοτάκηΣτάνλεϊ Γκρίνμπεργκ, σκέφτηκα!..

Ωστόσο όχι, εσείς μη σκεφτείτε ότι αυτή είναι η αρχή μιας θεωρίας συνωμοσίας. Ένα γαϊτανάκι παρορμητικών σκέψεων και συνειρμών με φόντο την σκανδαλώδη… αυστροελληνική  πολιτική ειδησεογραφία των ημερών είναι.

******* 

O Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ είναι πράγματι ο γκουρού των δημοσκόπων και έχει χρηματίσει σύμβουλος δημοσκοπήσεων μιας ατέλειωτης σειράς πολιτικών ηγετών απ’ όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων οι Μπιλ Κλίντον και Τόνυ Μπλερ. Είναι γνωστό ότι η προεδρική σταδιοδρομία του δεύτερου συνδέθηκε απολύτως με τον Γκρίνμπεργκ, όπως άλλωστε και με τον… γκουρού των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ. Τον οποίο οι Βρετανοί αποκαλούσαν «πατερούλη του Τόνυ», περίπου όπως οι Έλληνες τον Μητσοτάκη «παιδί του Μαρινάκη». Ή του Αλαφούζου. αναλόγως…

Αναλόγως, όπως συνδέθηκε –  μερικώς, έστω – η σταδιοδρομία του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον γκουρού των δημοσκοπήσεων Στάνλεϊ Γρίνσμπεργκ, μετά από εκείνη την επικοινωνιακή υπερπαραγωγή της… τυχαίας συνάντησης Μητσοτάκη – Ντάλτον στον Θεσσαλικό  κάμπο. Που «έβγαζε μάτια» ως επικοινωνιακό πρότζεκτ επανόρθωσης του τσαλακωμένου –από την παταγώδη αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος–  πρωθυπουργικού προφίλ.          

Όπως το πρότζεκτ… ανόρθωσης του αξιωματούχου του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος και κολλητούλη του κ. Μητσοτάκη, Σεμπάστιαν Κουρτς στην Καγκελαρία της χώρας:   Το επιλεγόμενο και "Project Ballhausplatz" σκάνδαλο των στημένων απ’ τον ίδιο και τους ειδικούς επί της εκλογολογικής επικοινωνίας συμβούλους του δημοσκοπήσεων, που προκάλεσε την ποινική του δίωξη και την παραίτησή του.

******* 

Τη λήξη σ’ αυτό το «γαϊτανάκι» σκανδαλωδών σκέψεων και συνειρμών σφύριξε ο Αλέξης Τσίπρας. Και το ξεμπέρδεψε κομμάτι, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω… Καγκελαρίω και τα του Θεού τω… Μωϋσή: «Τον περασμένο Μάιο, ο (έως χθες) καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς βραβευόταν με το βραβείο «Ελευθερίας των ΜΜΕ». Ποιος εκφώνησε την πανηγυρική ομιλία; Ποιος άλλος από τον στενό πολιτικό του φίλο, Κυριάκο Μητσοτάκη», ποστάρισε στο προφίλ του στο Facebook παραπέμποντας στο αρχαιοελληνικό «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει»… 

»Σήμερα, 5 μήνες μετά, ο Κουρτς βρίσκεται εκτός Καγκελαρίας, αναγκασμένος σε παραίτηση ύστερα από τεράστιο σκάνδαλο, στο οποίο κατηγορείται για στημένες δημοσκοπήσεις και προσπάθεια χειραγώγησης των ΜΜΕ, δίνοντας ποσό άνω του 1 εκατ. ευρώ από το δημόσιο ταμείο για τον σκοπό αυτό» συνέχισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και με μια θαρραλέα (για πολιτικό ηγέτη κυβερνώντος κόμματος) αντιδιαστολή της δίκαιης τύχης του Αυστριακού Καγγελαρίου με την άδικη του ρωμιού φίλου του πρόσθεσε: «Την ίδια στιγμή, ο Έλληνας ομιλητής της βράβευσης Κουρτς, συνεχίζει να απολαμβάνει τον τίτλο του Μωυσή και του τσιτάχ από εγχώρια ΜΜΕ που έχουν λάβει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τη Λίστα Πέτσα...

Ωραία… Αυτό που μένει είναι να κλείσουμε με ένα… poll: Τι ρόλο παίζει ο  κολλητούλης του Κουρτς; 1) του Κέϊν, στη ταινία του Γουέλς, 2) του Μέρντοχ, στην πραγματικότητα; 3) κανέναν απ’ τους δυό…

ΥΓ: Ο πρώτος πάσχιζε να καταλάβει ο ίδιος, με το χρήμα του, την πολιτική εξουσία. Ο δεύτερος, βάζει τους πολιτικούς στη λίστα μισθοδοσίας του, σε Αμερική  και στη Βρετανία. Κανένας απ’ τους δυό δεν πλήρωνε το πάθος του για εξουσία με δημόσιο χρήμα.

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 17/10/2021

Όταν ο Δένδιας συνάντησε τον Μπέκετ

 Πως προέκυψε η αυτοκριτική ομολογία των ακροδεξιών ακροβατισμών της ΝΔ επί κυβερνήσεων Σαμαρά και Μητσοτάκη, εκ μέρους του υπουργού των Εξωτερικών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 

Κάποτε οι πολιτικοί έκαναν θέατρο. Καθώς ήσαν αναγκασμένοι να έρχονται συχνά σε άμεση επαφή με το κοινό, μελετούσαν το «σενάριο», έκαναν πρόβες (στον καθρέφτη τους), έμπαιναν στο πετσί του ρόλου τους και, την κατάλληλη στιγμή, έβγαιναν στη «σκηνή» και τα ‘λεγαν...

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν εξαιρετικός ηθοποιός, το ίδιο και ο γιος του ο Ανδρέας. Ο Καραμανλής ήταν γεννημένος σταρ, ένας ζεν-πρεμιέ που κέρδιζε το κοινό με την παρουσία του και ας ήταν, ως ηθοποιός (και… γενικότερα) ακαλλιέργητος. Ένας ακόμα σπουδαίος θεατρίνος της πολιτικής ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος. Έπαιζε τόσο καλά που, ενώ ήταν πρωταγωνιστής ενός μικρού «θιάσου», κατάφερνε να είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς πολιτικούς της χώρας…

Στο μεσοδιάστημα, οι πολιτικοί έκαναν τηλεόραση. Εκπαιδεύτηκαν στου… κασίδη το κεφάλι και, με τα χρόνια, οι πιο ταλαντούχοι διακρίθηκαν και έπιασαν στασίδια στα πλατό των πολιτικών τοκ σόου. Όμως κανένας πρωθυπουργός ή αρχηγός κόμματος ανάμεσά τους. Πλην… Βασίλη Λεβέντη, του νυν αρχηγού της Ένωσης Κεντρώων: Σημίτης, Καραμανλής, Γιωργάκης Παπανδρέου, Σαμαράς, όλοι ατάλαντοι. «Δεν θα πέρναγαν ούτε σε καστ για κομπάρσους τηλεοπτικών πάνελ», έλεγε η συχωρεμένη η Μαλβίνα…

Σήμερα οι πολιτικοί, όσοι… επιβίωσαν των μνημονίων και του covid-19 (όπως και οι πολίτες, άλλωστε) εξακολουθούν να κάνουν τηλεόραση. Κάθε είδους τηλεόραση∙ είτε live, είτε web tv, είτε βιντεάκια στις πλατφόρμες των social media. Και σε αντίθεση με το τηλεοπτικό «μεσοδιάστημα», όλοι ταλαντούχοι. Με προεξάρχοντα τον επονομαζόμενο και μπουμπούκο ή τηλεβιβλιοπώλη, κ. Άδωνη Γεωργιάδη.

*******

Αυτές τις μέρες, κάτι περίεργο συνέβη με κάποιους πολιτικούς   που κάνουν τηλεόραση. Αίφνης άλλαξαν το ύφος τους, το στυλ τους, αυτοσχεδιάζοντας όχι πάνω στις ατάκες των πολιτικών αντιπάλων τους, όπως συνήθως, αλλά πάνω σε κάτι που έμοιαζε αληθινό: κάποια αλήθεια ή μέρος μιας κάποιας αλήθειας ιδεολογικού χαρακτήρα που, για λόγους υπαρξιακής αυτοσυντήρησης λες, έκρυβαν μέσα τους – δεν τολμούσαν καν να την κοιτάξουν…  

Κάποτε ο Σάμιουελ Μπέκετ σκηνοθετούσε ένα θεατρικό έργο του, «Το τέλος του παιχνιδιού». Οι πρόβες έφταναν προς το τέλος τους αλλά ο πρωταγωνιστής αδυνατούσε να αποδώσει μια σκηνή. Έπρεπε να συγκεντρωθεί  για να ερμηνεύσει αισθαντικά έναν μονόλογο. Όμως, δεν τα κατάφερνε, κοίταζε πότε ψηλά, στους προβολείς, πότε στα θεωρεία ή στο πουθενά, δίνοντας την εικόνα πολιτικού ομιλητή, καταστρέφοντας την εσωτερικότητα του κειμένου.

Ο Μπέκετ ανικανοποίητος, διέκοπτε συνεχώς τον ηθοποιό, καλώντας τον να μην κοιτάζει δεξιά – αριστερά αλλά να εστιάσει στην ουσία του κειμένου, μέχρι που εκείνος, αγανακτισμένος, άρχισε να ωρύεται:

-Μα πείτε μου επιτέλους, πού στο διάβολο πρέπει να κοιτάξω;

-Να κοιτάξεις μέσα σου!.. του απάντησε ο Μπέκετ…

Αυτό εννοώ. Αναφέρομαι συγκεκριμένα σε έναν – δυό  πολιτικούς της ΝΔ, που τις τελευταίες μέρες  βγήκαν μπροστά στις κάμερες και «έπαιξαν» με το δικό τους, το προσωπικό τους ύφος και ήθος…

*******

Όπως ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας: «Δεν βρισκόμαστε εδώ για να επιστρέψουμε στο κακό παρελθόν της χώρας, αλλά για να συζητήσουμε την επιβίωση της πατρίδας μας στο μέλλον» είπε, παρεμβαίνοντας στην αήθη αντικομμουνιστική επίθεση  του υποτιθέμενου ομοϊδεάτη του βουλευτή Κωνσταντίνου Μπογδάνου κατά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη, με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά βίας από φασιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης.

 

Ύστερα, σαν να κοίταξε μέσα του και να  ανακάλυψε κάπου εκεί στα βάθη παραπεταμένες ιδεολογικές αρχές  και αλήθειες, φάνηκε σαν να αποφάσισε να τις ξαναφέρει στην επιφάνεια, να τις μεταβάλει σε εφαρμοσμένο πολιτικό ήθος: «Εγώ δεν γνωρίζω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ποιος παρέστη στην εκδήλωση για το Βίτσι. Ο πατέρας μου παρέστη στο Βίτσι», δήλωσε…

 

«Λέω, όμως, το εξής»: οποιαδήποτε προσπάθεια, σήμερα, προβολής στη σύγχρονη πολιτική ζωή των οδυνηρών στιγμών της χώρας στο παρελθόν, για την αποκόμιση μικροκομματικού οφέλους, είναι απαράδεκτη», συνέχισε οργισμένος. Και προβαίνοντας σε μια αυτοκριτική ομολογία των ακροδεξιών ακροβατισμών της ΝΔ επί Σαμαρά και Μητσοτάκη, πρόσθεσε: «Η συμπαράταξη με τον Κασιδιάρη είναι πάντοτε απαράδεκτη, διαχρονικά απαράδεκτη. Και η κατάθεση στεφάνου από τη Χρυσή Αυγή στο αίμα νεκρών για τη δημοκρατία, είναι επίσης απαράδεκτη»…

 

Ήταν μια μεμονωμένη, αισθητικού χαρακτήρα αλλαγή,  στην οποία προφανή ρόλο έπαιξαν οι μετωπικές εσωκομματικές συγκρούσεις μεταξύ ακροδεξιών και λαϊκοδεξιών φατριών και  οι ψηφοθηρικές ακροβασίες Μητσοτάκη με δαύτες. Μια αλλαγή   που… αλίμονο, κράτησε ελάχιστα: όσο κρατάει μια θεατρική παράσταση. Αμέσως μετά τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος άρχισαν και πάλι να κάνουν… τηλεόραση.