Ανέμελος στο Da Capo ενώ το χιόνι έπεφτε ράιτ θρου

  «Κάντε υπομονή» άρχισε να τραγουδά με την ανεμελιά της Αλίκης στη Μοντέρνα Σταχτοπούτα, και  απλά… διεύρυνε το lockdown

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 21/2/2021

 

 

Μπροστά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι μια εύκολη υπόθεση, δήλωσε τις προάλλες ο Μπίλ Γκέιτς, και κάλεσε τις κυβερνήσεις να ηγηθούν μιας παγκόσμιας προσπάθειας με «οδηγό την τεχνολογία, την έρευνα και την καινοτομία» για τη διάσωση του πλανήτη.

 

Δεν γνωρίζω εάν η δήλωση αυτή του μεγιστάνα της Microsoft είχε ως αφορμή τον «αλλόκοτο χιονιά» που «χτύπησε την Ευρώπη και την Αμερική» και «τύλιξε με ένα απέραντο λευκό, το Empire State Building, το Κολοσσαίο και την Ακρόπολη», όπως έγραψαν κάποιοι συμπαθείς τερατολόγοι της δημοσιογραφίας. Ούτε αν αληθεύει το σχόλιο άλλων τοιούτων ότι «γλυκάθηκε η γριά στα σύκα και λιγουρεύεται και τα συκόφυλλα», πράγμα που, σε… δημοσιογραφική μετάφραση, σημαίνει ότι γλυκάθηκε ο Γκέιτς με τα κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων* που αποκόμισε η Microsoft από την πανδημία και ονειρεύεται ήδη τα κέρδη που θα αποκομίσει από μια επιχείρηση διάσωσης του πλανήτη με «οδηγό την τεχνολογία, την έρευνα και την καινοτομία»….    

 

Το σίγουρο είναι ότι, όταν ο Γκέιτς λέει ότι «μπροστά στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι μια εύκολη υπόθεση», είναι σαν να μας απειλεί ότι, κι αν γλυτώσουμε απ’ τον κορονοϊό, θα πάμε από κλιματική αλλαγή. Που πάει να πει πως μια μέρα θα μας βρουν κόκκαλο απ’ τους χιονιάδες σαν τον Τζακ Ο’ Χάρα του Ζαμπέτα. Ή να καιγόμαστε από τους καύσωνες και να παρακαλάμε να τελειώσει το μαρτύριό μας, όπως η  Σωτηρία Λεονάρδου στο «Καίγομαι / ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά» του Ξαρχάκου.

                                                                                       .

*******

Ο Μητσοτάκης, από την άλλη, κανένα πρόβλημα. Και στην περίπτωση του χιονιά, σαν έτοιμος από καιρό, πορεύτηκε με τη στρατηγική της πανδημίας: «Υπομονή», άρχισε να μας τραγουδά με την ανεμελιά της Αλίκης στη Μοντέρνα Σταχτοπούτα, «ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός». Και χωρίς να κάτσει να σκάσει, απλά… διεύρυνε το lockdown: έκλεισε τους δρόμους, τις λεωφόρους, τις εθνικές οδούς – φως, νερό, τηλέφωνο καπούτ – καθάρισε το Κολωνάκι και τα πέριξ να μην πατήσει χιόνι, και πήγε Da Capo, για έναν take away καφέ. Και μια φωτογράφηση με κολαούζους δημοσιογράφους. Για να τις παίξουν στο Instagram.

 

Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά αυτή ήταν η μόνη πολιτική πράξη του κ. Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του κατά τη διάρκεια του τριημέρου που ο «χιονιάς» έπεφτε ράιτ θρου» και «τύλιγε με ένα απέραντο λευκό, το Empire State Building της Νέας Υόρκης, το Κολοσσαίο της Ρώμης και την Ακρόπολη των Αθηνών».

 

Ά, και εκείνο το απελπισμένο SOS του ιδεολογικού συντρόφου του πατρός Μητσοτάκη, αν θυμάστε, Στέφανου Μάνου. Που ήταν η μόνη εκ’ δεξιών κριτική που ακούστηκε: «Από όταν ήμουν παιδί κατοικώ στην Εκάλη. Παλιά είχαμε συχνά χιόνια το χειμώνα. Τα τελευταία χρόνια, όχι. Φέτος ήταν η εξαίρεση. Γενική διάλυση! Είμαι ήδη 36 ώρες χωρίς ηλεκτρικό, άρα χωρίς θέρμανση, και 12 ώρες χωρίς ύδρευση. Πληροφόρηση μηδέν. Έτσι φαντάζονται την κανονικότητα;»

*******

Ύστερα βγήκε ο ήλιος, τα χιόνια λειώσανε αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια: τρεις νεκρούς, 70.000 νοικοκυριά και επιχειρήσεις σε 29 περιοχές της χώρας με προβλήματα ηλεκτροδότησης και επώδυνες συνέπειες για την υγεία δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, που έμειναν χωρίς ρεύμα, θέρμανση, νερό και επικοινωνίες. Αλλά κανένας δεν… έμαθε τίποτα, τα ΜΜΕ – πλην Αυγής και Εφημερίδας των Συντακτών – έπαιζαν χιονοπόλεμο κι έφτιαχναν ωραίους χιονάνθρωπους. 

 

Κι ο  πρωθυπουργός, ανέμελος πάντα, συνέχισε να κυβερνά (sic) όπως και στην περίπτωση του χιονιά, με τη στρατηγική του lockdown∙ δια της μεθόδου της ποσοτικής και ποιοτικής αυξομείωσής του και πάλι, με βάση και την προβλεπόμενη (από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του επιτελικού κράτους) αυξομείωση των λαϊκών αντιδράσεων στην αντικοινωνική, σε βαθμό κοινωνιοπάθειας, κυβερνητική διαχείριση Μητσοτάκη.

 

Φυσικά, η επιχείρηση διάσωσης του πλανήτη  από την κλιματική αλλαγή επέστρεψε στο… μέλλον, επαφιέμενη στη διάθεση του μεγιστάνα της Microsoft, Μπιλ Γκέητς: με «οδηγό την τεχνολογία, την έρευνα και την καινοτομία».

 

Άλλως, και σ’ αυτό συμφωνώ με τον Μπίλ, ακόμα κι αν γλυτώσουμε απ’ τον κορονοϊό, θα πάμε από κλιματική αλλαγή. Που πάει να πει πως μια μέρα, ή θα μας βρουν κόκκαλο απ’ τους χιονιάδες σαν τον Τζακ Ο Χάρα του Ζαμπέτα, ή να καιγόμαστε από τους καύσωνες∙ και να παρακαλάμε να τελειώσει το μαρτύριό μας, όπως η  Σωτηρία Λεονάρδου στο «Καίγομαι / ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά» του Ξαρχάκου.                                                                                      

 

*Μόνο στο τελευταίο τρίμηνο  τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 15,5 δισ. δολάρια 

 

Μας κυβερνά ένας γραφικός με διεθνή πατέντα

Στον κόσμο των social media  παγιώνεται  η αίσθηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβιώνει ως πρωθυπουργός ελέω πανδημίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

             Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής, 14/2/2021             

Στον κόσμο των social media, ιδιαίτερα στα κεντροαριστερά timeline, παγιώνεται  η αίσθηση ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επιζεί  ελέω πανδημίας και εγκλεισμού του γενικού πληθυσμού. Ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κυβερνά αποκλειστικά και μόνο δια της μεθόδου της ποσοτικής και ποιοτικής αυξομείωσης των lockdown∙ καθώς γίνεται αντιληπτό ότι η συγκεκριμένη ποιοτική και ποσοτική αυξομείωση δεν σταθμίζεται αποκλειστικά και μόνο από την επιτροπή λοιμωξιολόγων, σε συνάρτηση με την αυξομείωση του ιικού φορτίου, των κρουσμάτων και των θανάτων, αλλά και με βάση την προβλεπόμενη ( από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του επιτελικού κράτους ) αυξομείωση των λαϊκών αντιδράσεων στην αντικοινωνική, σε βαθμό κοινωνιοπάθειας, κυβερνητική διαχείριση. 

Η αίσθηση αυτή δεν έχει να κάνει με τα πολιτικά ή τα ιδεολογικά αντανακλαστικά του γράφοντος, ούτε με αυτά των προοδευτικών  χρηστών των social media, ενώ το γεγονός ότι παγιώνεται – αν, πράγματι, παγιώνεται – δεν είναι μετρήσιμο: τίποτε δεν είναι μετρήσιμο στη δυστοπική φάση της ιστορίας που διανύουμε. Πόσο μάλλον η διάρκεια ζωής μιας κυβέρνησης, η επιδραστική εμβέλεια  ενός πολιτικού ηγέτη ή η δυναμική της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης.

Ειδικά ως προς τις τελευταίες, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ,  ισχύει αυτό που έλεγε* κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις:  «Οι πολιτικές παρατάξεις βασίζονται πάνω σε μια φορτισμένη παρεξήγηση των μαζών. Οι μάζες νομίζουν πως εκπροσωπούνται και οι παρατάξεις με τη σειρά τους νομίζουν ότι… εκπροσωπούν»…

*******

Συνοψίζοντας, επαναλαμβάνω ότι στον κόσμο των social media   (όπου, λόγω εγκλεισμού, συμβιώνουμε) δείχνει να  παγιώνεται  μια αίσθηση ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επιζεί  ελέω πανδημίας. Και ότι «Όσο περνάει ο καιρός, ο κ. Μητσοτάκης  αναδεικνύεται ως ο πρωθυπουργός του στερητικού "Α": Ανέμελος, αναποτελεσματικός, ανάλγητος. Και αλαζών», όπως ποστάρισε, με αφορμή τα τελευταία καμώματα του πρωθυπουργού, μια ξεχωριστή συνάδελφος, εγνωσμένης πολιτικής ορθότητας.

Εκτός social media, στον πραγματικό κόσμο, ησυχία, τάξη και  ασφάλεια. Εντάξει, στην Ικαρία έγιναν… πράγματα, αλλά στην επικράτεια μάθαμε ό,τι ήθελαν τα ΜΜΕ: Τίποτε απολύτως!... Tα είπε, βέβαια, ο Τσίπρας, και τα είπε ωραία ως συνήθως,  αλλά ακούστηκαν μόνο από ένα κανάλι, ενώ στον κόσμο των social media «έπαιξαν» μόνο στα συριζαίικα timeline: Στην περίπτωση της Ικαρίας, είναι η δεύτερη φορά που ο Πρωθυπουργός δεν τηρεί τα μέτρα που ο ίδιος εξαγγέλλει…. Το επιτελείο της ΝΔ, με έναν αποκρουστικό τρόπο, επιχείρησε με πιέσεις στα ΜΜΕ να  υποβαθμίσει το θέμα ώστε περάσει «στα χαμηλά»… Ο κ. Μητσοτάκης έχει «μολυνθεί» από την αλαζονεία της εξουσίας… Δείχνει να μην συναισθάνεται όσα βιώνουν οι πολίτες: δεν κατανοεί τον πόνο, τις αγωνίες και τις δυσκολίες τους...

*******

Αντίθετα, η υπερασπιστική φωνή Βορίδη, ακούστηκε σε όλη την επικράτεια, μέσω του διακαναλικού σύμπαντος.Σαν σαρκασμός του πρωθυπουργικού… μεγέθους ακούστηκε, βέβαια, αλλά αυτό μόνο εμείς, οι μυημένοι στα βορίδεια πάθη το «πιάσαμε»: Όταν εμφανίζεται πολιτικός, και μάλιστα του διαμετρήματος (sic) και της εμβέλειας (sic) του συγκεκριμένου πρωθυπουργού, τον οποίο - τι να κάνουμε τώρα; - και τον σέβεται και τον αγαπά ο ελληνικός λαός, θα υπάρχουν αναπόφευκτα, ό,τι μέτρα και να πάρεις, κάποιες εκδηλώσεις αγάπης και σεβασμού προς το πρόσωπό του…

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, μόνο εντός social media, και μόνο στα κεντροαριστερά timeline, παγιώνεται – αν, πράγματι, παγιώνεται –  η αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κυβερνά αποκλειστικά και μόνο δια της μεθόδου της ποσοτικής και ποιοτικής αυξομείωσης των lockdown. Και ότι «αναδεικνύεται ως ο πρωθυπουργός του στερητικού "Α": Ανέμελος, αναποτελεσματικός, ανάλγητος. Και αλαζών».

Οι παροικούντες την κυβερνητική… κανονικότητα Έλληνες απ’ την άλλη, την «κανονικότητα» που ορίζουν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ δηλαδή, παραμένουν με την πεποίθηση ότι εκεί έξω είναι όλα καλά κι όλα ωραία. Ότι έχουν κυβέρνηση και πρωθυπουργό, τον οποίο, «τι να κάνουμε τώρα; - τον σέβεται και τον αγαπά ο ελληνικός λαός»: δεν θα μάθουν ποτέ ότι, με το νέο κράξιμο (το δεύτερο μετά την… ανέμελη ποδηλατάδα στην Πάρνηθα) των ξένων ΜΜΕ για το Ικαριώτικο… γλέντι (Guardian, New York Times, Politico, κλπ, κλπ.), ο Έλληνας πρωθυπουργός καθιερώθηκε ως διεθνής πολιτική γραφικότητα.    

Και δεν θα μάθουν ποτέ αυτό που έγραψε** ένας καλός Γερμανός συνάδελφος: ο Μητσοτάκης κάνει ό,τι κάνει επειδή μπορεί. Και μπορεί επειδή τα μέσα ενημέρωσης δεν επιτελούν το ρόλο τους. Εδώ στη Γερμανία θα τον είχαν κατασπαράξει. Ειδικά τα συντηρητικά φύλλα. Η εξάρτηση των μέσων ενημέρωσής σας εξελίσσεται σε κίνδυνο για τη δημοκρατία…

 * Απόσπασμα από σχόλιο του Μ.Χ. στο Τρίτο πρόγραμμα

** Aνάρτηση του δημοσιογράφος της Deutsche Welle, Κώστα Συμεωνίδη (@simeonidisk) στο Twitter

 

 

 

 

Οι αποκαλύψεις MeToo και τύπου «MeToo»

Στην πραγματικότητα πίσω απ’ την «πραγματικότητα», το κύμα έχει γίνει ήδη τσουνάμι και μας σκεπάζει προ πολλού, βυθισμένους στα λασπόνερα της σιωπής και των κοινωνικών ψευδών

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Αισθάνομαι την ανάγκη να ομολογήσω ότι, παρά την γενική αναταραχή, παρακολουθώ απαθής και περίεργος το καθημερινά διογκούμενο κύμα τηλεοπτικών και διαδικτυακών αποκαλύψεων MeToo και τύπου «MeToo». Απαθής, γιατί γνωρίζω ότι όσα αποκαλύπτονται δεν είναι παρά σταγόνες στον ωκεανό των περιστατικών έμφυλων και έκφυλων και διαφυλικών – βίαιων ή μη – σεξουαλικών ή εργασιακών παρενοχλήσεων που κατακλύζουν τις σύγχρονες κοινωνίες των πολιτών. Περίεργος, αν το κύμα θα γίνει κάποτε τσουνάμι να μας σκεπάσει όλους. Όπως γενικεύοντας, δυνητικά, μας αρμόζει.

Και όχι μόνο δυνητικά. Στην πραγματικότητα πίσω απ’ την «πραγματικότητα», το κύμα έχει γίνει ήδη τσουνάμι και μας σκεπάζει προ πολλού, βυθισμένους στα λασπόνερα της σιωπής και των κοινωνικών ψευδών: εκτιμώ ότι καθένας – ή σχεδόν καθένας – από εμάς (όλοι ή σχεδόν όλοι, δηλαδή), έστω μια φορά στη ζωή μας, υπήρξαμε σεξουαλικά ή εργασιακά παρενοχλούμενοι ή παρενοχλούντες. Ή και τα δύο. Βίαια ή μη.

Αναφέρω απλά, χωρίς καμιά αξίωση τεκμηρίωσης, ότι τρείς δεκαετίες πριν (1987-1997) το 50% των εργαζομένων γυναικών 11 ευρωπαϊκών χωρών δήλωναν* ότι  υπήρξαν, τουλάχιστον μία φορά, θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας τους. Το αντίστοιχο ποσοστό για τους άνδρες άγγιζε τότε το 10%, ενώ στο 30% των περιπτώσεων ο δράστης ήταν προϊστάμενος ή ιεραρχικά ανώτερος.

Πιο κοντά μας τώρα, στην δυστοπική Ελλάδα του 2020 - 21, το 85% των γυναικών αναφέρουν** ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο εργασιακό περιβάλλον τους και, προσέξτε, 1 στις 10 εξ αυτών αναφέρει απόπειρα βιασμού ή βιασμό.

*******

Αυτά τα… ασήμαντα, τις ώρες που, στο επικοινωνιακό προσκήνιο (TV, social media κλπ.), πέφταμε απ’ τα σύννεφα καθώς φούσκωνε το κύμα των ελληνικών αποκαλύψεων Me Too και τύπου Me Too που ξεκίνησε μετά την γενναία καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, όταν άνοιξαν τα θεατρικά στόματα…

Στο σημείο αυτό, οφείλω να εξηγήσω ότι αναφέρομαι σε «αποκαλύψεις τύπου MeToo», διότι στην Ελλάδα – αλλά  και παντού στον κόσμο, υποθέτω, ταυτίζουν τους «MeToo» με το μεγάλο σκάνδαλο των σεξουαλικών παρενοχλήσεων που ξέσπασε το 2017 στις ΗΠΑ, με πρωταγωνιστή τον μεγιστάνα του Χόλυγουντ Χάρβεϊ Ουάινστιν.

Διευκρινίζω λοιπόν, ότι το κίνημα των #MeToo ήταν παρόν, και  οι οπαδοί του παρούσες / όντες στη δημόσια ζωή των ΗΠΑ, από το 2006∙ όταν η μαύρη ακτιβίστρια από την Αλαμπάμα Ταράνα Μπερκ ίδρυσε το κίνημα προάσπισης των (έγχρωμων, κυρίως) γυναικών από τη σεξουαλική βία και τις επιπτώσεις της στη σωματική και, ιδιαίτερα, στην ψυχική υγεία των θυμάτων της.

Ωστόσο, οφείλουμε να δεχτούμε ότι εκείνη που επανέφερε το #MeToo στην παγκόσμια επικαιρότητα ήταν η ηθοποιός Αλίσα Μιλάνο όταν, το 2017, αποφάσισε τελικά να καταγγείλει δημόσια τον Χάρβεϊ Ουάινστιν για σεξουαλική παρενόχληση. Τότε ο ασκός του Αιόλου άνοιξε, το #Me Too έγινε πραγματικό τσουνάμι, και εκατομμύρια γυναικών απ’ όλο τον κόσμο άρχισαν να μιλούν για σεξουαλικά εγκλήματα που, ως τότε, έκρυβαν κάτω από το χαλί.

*******

Ακριβώς όπως τα έκρυβαν και οι δικές / οί μας MeToo∙ οι κυρίες και οι κύριοι που κατήγγειλαν παρενοχλήσεις παρελθόντων ετών εκ μέρους του καταξιωμένου Έλληνα ηθοποιού, σκηνοθέτη και θιασάρχη, Γιώργου Κιμούλη, ας πούμε. Ή όχι;

«Όχι», είναι μια λογική δημοσιογραφική απάντηση: οι κυρίες και οι κύριοι που κατήγγειλαν παρενοχλήσεις παρελθόντων ετών εκ μέρους του Γ. Κιμούλη δεν τις έκρυβαν κάτω από το χαλί, αλλά κάτω απ’ το δέος τους απέναντι στην αυθεντία, τον φόβο τους απέναντι στον εργοδότη (μη χάσουν τη δουλειά τους), το άγχος τους μη χάσουν τον υποκριτικό τους αυτοέλεγχο επί σκηνής. Και ευτελιστούν ως καλλιτέχνες…

Κάποιες άλλες, τηλεοπτικές αυτή τη φορά απαντήσεις, παραβλέπουν τον αναδρομικό χαρακτήρα των καταγγελιών και προχωρούν επί της ουσίας τους. Και δικάζουν: «οι καταγγελίες εις βάρος του κ. Κιμούλη δεν συνιστούν σεξουαλική παρενόχληση». Και αθωώνουν: «ούτε καν βίαιη επίθεση δεν τη λες – αν δεν επιβεβαιωθεί η καταγγελλόμενη κλωτσιά». Και καταδικάζουν: «τι λες τώρα, είναι πασίγνωστη η συμπεριφορική βία του Κιμούλη. Και στην προσωπική του ζωή, και στο θέατρο»…  

Έτσι ή κάπως έτσι, συνεχίζω να  παρακολουθώ απαθής και περίεργος το καθημερινά διογκούμενο κύμα τηλεοπτικών και διαδικτυακών αποκαλύψεων MeToo και «τύπου MeToo». Απαθής, ακόμα και απέναντι στην απέχθειά μου για τις τηλεδίκες και τους τηλεδικαστές. Περίεργος μήπως δω μία, έστω, απ’ τις καταγγελλόμενες υποθέσεις παρενοχλήσεων, να φτάνει στα δικαστήρια. Όχι ε;  

*Σε έρευνα του Κ.Ε.Θ.Ι. για την σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας

**Σε έρευνα της «Qed market research» για λογαριασμό της ActionAid

 

 

 

  

Ο Σερίφης της κομητείας του Μητσοτακέϊκου

Για τον αποκαλούμενο και «Σερίφη» υπουργό Χρυσοχοϊδη, η δικαιοσύνη είναι απλά ένα μέσο ά­σκη­σης ε­ξου­σί­ας που αποδίδεται στα αστυνομικά κρατητήρια και με­τρι­έ­ται με μώ­λω­πες και σπα­σμέ­να πλευρά..

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (30/1/2021)

 

Η κοινή δημοκρατική λογική υποβάλλει την ιδέα ότι το φασίζον αστυνομικό κράτος που, εκ γενετής, οικοδομεί η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι προϊόν τη συνάντησης του ακροδεξιού δόγματος Βορίδη με την νεοδεξιά εμμονή Χρυσοχοϊδη. Ωστόσο, μια ανοιχτή, ιστορική ας πούμε, ματιά στο «αστυνομικό κράτος Μητσοτάκη», είναι αδύνατον να μην εντοπίσει τις ομοιότητές του με το αστυνομικό κράτος Μακρόν. Και αυτών των δυό με το αστυνομικό κράτος του Ντόναλντ Τραμπ, ακραία έκφραση του οποίου υπήρξε η, απίστευτης αστυνομικής βαρβαρότητας, δολοφονία του Αφροαμερικανού διαδηλωτή Τζον Φλόϊντ.

Αυτό το φρικτό περιστατικό αστυνομικής βίας κάνουν εικόνα οι φοιτητές, οι μαθητές, οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν, (που… συναθροίζονται, σύμφωνα με την νεοδεξιά αστυνομική  ορολογία) αυτές της μέρες, κάθε φορά που βρίσκονται αντιμέτωποι με τα ένοπλα όργανα της τάξης του «σερίφη Χρυσοχοϊδη».

«Ο Σερίφης»!.. Έτσι αποκαλούν τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Και αυτό το προσωνύμιο δεν είναι διόλου τυχαίο αφού, σύμφωνα με τον  φίλο μου τον Επαϊοντα, «ο Μιχάλης είναι της αμερικανικής σχολής». Και, «από την εποχή των μεγάλων επιτυχιών του (σ σ: την εξάρθρωση των τρομοκρατικών οργανώσεων «17 Νοέμβρη»,  «ΕΛΑ» και «Επαναστατικός Αγώνας») διατηρεί άριστες σχέσεις με την πρεσβεία των ΗΠΑ και τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, CIA και τα ρέστα…».

*******    

Στις φωτογραφικές περιπλανήσεις μου, καθώς προσπαθώ να «διαβάσω» το φυσιογνωμικό προφίλ του Χρυσοχοϊδη, τον εντοπίζω στην ταινία Ξένοιαστος Καβαλαρης (Easy Rider) του Ντένις Χόπερ, με τον Τζάκ Νίκολσον και τον Πίτερ Φόντα: στο πρόσωπο εκείνου του ηλικιωμένου  υπερσυντηρητικού Αμερικανού επαρχιώτη «καουμπόι». Ο οποίος, καβάλα στ’ άλογό του, σημαδεύει με την καραμπίνα του έναν απ’ τους χαρλεάδες με τα μακριά μαλλιά που τον προσπερνούν καβάλα στις γυαλιστερές μηχανές τους. Και τον πυροβολεί!.. Και τον σκοτώνει!.. Έτσι, επειδή ήταν ένας από εκείνους τους χαρλεάδες με τα μακριά μαλλιά και τα κεντημένα τζιν… Που τον προσπέρασε πάνω στη γυαλιστερή μηχανή του… Μαρσάροντας προς το μέλλον…

Ωστόσο, έναν «σερίφη  Χρυσοχοϊδη» με τα όλα του (όπως, δηλαδή, τον φαντασιώνεται και τον γλεντάει ο λαϊκός κόσμος), ανακάλυψα στους αριστουργηματικούς «420 χαρακτήρες» (420 characters*) του βιρτουόζου της πυκνής γραφής και εξαιρετικού σκιτσογράφου Lou Beach, μεταμφιεσμένο σε σερίφη μιας αμερικανικής κομητείας. Ιδού λοιπόν:

Ο Σερίφης της κο­μη­τεί­ας μας, ο Χι­ούι Γου­ίλ­σον - γνωστός και ως «Κε­φτές» - με το πού έβλε­πε κάποι­ον ήθελε να του πε­ρά­σει χειρο­πέ­δες. Όλες του οι γνώ­σεις γύ­ρω απ’ το νό­μο δε θα γέ­μι­ζαν ούτε δαχτυ­λή­θρα, αλλά όσα ήξερε από ε­ξου­σί­α θα υπερχεί­λι­ζαν όλες τις υδρορροές από δω ως τον πο­τα­μό. Γι’ αυτόν, η δι­και­ο­σύ­νη ήταν απλώς ένα μέσο ά­σκη­σης ε­ξου­σί­ας, α­πο­δι­δό­ταν σε σκοτεινά δω­μά­τια και με­τρι­ό­ταν με μώ­λω­πες και σπα­σμέ­να πλευ­ρά. (…..)

*******

Όπως στην περίπτωση του λογοτεχνικού σερίφη Γουϊλσον, έτσι και στην περίπτωση του «δικού μας», η δικαιοσύνη είναι ένα μέσο άσκησης εξουσίας: «ο Χρυσοχοϊδης είναι ο ορισμός του  εξουσιομανούς», μου λένε όσοι τον γνωρίζουν από κοντά. Και, παρ’ όλο που ποζάρει και συμπεριφέρεται ως προσωποποίηση του νόμου και της τάξης, δεν σκαμπάζει τίποτα από την τέχνη της νομοθεσίας, ακριβώς όπως κι ο επαρχιακός σερίφης της ιστοριούλας μας: «οι γνώ­σεις του γύ­ρω απ’ το νό­μο δε θα γέ­μι­ζαν ούτε δαχτυ­λή­θρα»

Και τότε, ποιοί κινούν τα νήματα πίσω απ’ τον μηχανισμό που, από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης της ΝΔ, με μπροστινό τον Χρυσοχοϊδη, ακραία χτίζει λιθαράκι - λιθαράκι το φασίζον αστυνομικό κράτος Μητσοτάκη; Αυτή την βαρβαρότητα που ξεκίνησε από την εισβολή ΜΑΤ στο σπίτι του σκηνοθέτη Ινδαρέ, πέρασε από τις ματωμένες εκκενώσεις εστιών φιλοξενίας προσφύγων και την κατάργηση του ασύλου με τις εισβολές σε ΑΣΟΕ και Πολυτεχνείο, και έφτασε ως την εκτρωματική Αστυνομία Πανεπιστημίων και τον κατάπτυστο νόμο περί… συναθροίσεων

«Λοιπόν, ποιοι νομοθετούν; Ποιοι εκχώρησαν στους αστυνομικούς την εξουσία να αποφασίζουν ποια συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί και ποια όχι;», ρώτησα τον φίλο μου τον Επαϊοντα…

«Όλοι οι άνθρωποι του Σερίφη, οι μικροί σερίφηδες του επιτελείου του», μου απάντησε, υπονοώντας τον υφυπουργό Λευτέρη Οικονόμου και τους άλλους τεχνικούς της αστυνομικής εξουσίας γύρω απ’ τον Υπουργό. Και μου εξήγησε ότι με εκείνο το «μικροί σερίφηδες» εννοούσε ότι όλοι οι άνθρωποι του «Σερίφη»   είναι… αμερικανάκια:    «αμερικανόθρεφτοι… αμερικανοσπουδαγμένοι… Πώς το λένε…».

«Καλά, και ο πρωθυπουργός τι βιολί βαράει;», έβαλα την τελευταία… φιτιλιά. 

«Ξέρεις εσύ!.. Βοηθός σερίφη», μου απάντησε ο Επαίων: «βοηθός σερίφη στην κομητεία του Μητσοτακέϊκου», ολοκλήρωσε σαρκάζοντας…  

*Lou Beach, «420 characters» / Μετάφραση Γιάννης Παλαβός /από το blog Ιστορίες Μπονζάϊ

 

 

 

 

 

 

Το εμβόλιο ως όπλο γεωπολιτικής ισχύος

Από τη «διπλωματία της μάσκας» στη διπλωματία του εμβολίου», κι από εκεί στον ψυχρό πόλεμο Ανατολής -  Δύσης και στις αντι – covid επιχειρήσεις κυριαρχίας

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός, γυμνόστηθος, έκανε τη δεύτερη δόση του εμβολίου του και, ταυτόχρονα, τον γύρο του κόσμου ως διεθνής γραφικότητα, ο κυβερνήτης του Σάο Πάολο Ζοάο Ντορία, σε πείσμα του αντιπάλου του Ζαΐρ Μπολσονάρου, εξασφάλιζε τα πρώτα εμβόλια κατά του κορωνοϊού πανηγυρίζοντας το κατόρθωμά του ως «θρίαμβο της επιστήμης εναντίον των αρνητών»…  

Την ίδια ώρα, ο Τζο Μπάϊντεν δήλωνε ότι σκοπεύει να εμβολιάσει 100 εκατομμύρια ανθρώπους σε 100 ημέρες, στην Κόκκινη Πλατεία, στο πολυκατάστημα GUM απέναντι από το Κρεμλίνο, εκατοντάδες Μοσχοβίτες περίμεναν στην ουρά για να κάνουν την πρώτη δόση του εμβολίου, ενώ ο Γερμανός υπουργός Υγείας ομολογούσε ανεπάρκεια των μέτρων που έχουν ληφθεί για τον έλεγχο του ιού…

Αυτά και εκατοντάδες ακόμα κορωνοϊκά βεγγαλικά στο διεθνές ειδησεογραφικό προσκήνιο μιας μόνο ώρας, μιας μέρας του Γενάρη του 2020. Στο παρασκήνιο μαίνεται ο παγκόσμιος πόλεμος των εμβολίων. Ή καλύτερα, ο παγκόσμιος πόλεμος των φαρμακευτικών εταιρειών που, στο διεθνές πολιτικό πεδίο, μεταλλάσσεται σε ψυχρό πόλεμο Δύσης  - Ανατολής για τα εμβόλια: «Pfizer» και «Moderna», που πάει να πει ΗΠΑ με… ολίγη Γερμανία, κατά «Sputnik V» και «Coronavac», που πάει να πει Ρωσία και Κίνα αντίστοιχα, και  τούμπαλιν. Με την Ευρώπη (την… οξφορδιανή AstraZeneca) να μένει, ως συνήθως, τελευταία και καταϊδρωμένη…

*******

Αυτά, πολύ χονδρικά. Αναλυτικά, το θρίλερ του υπόγειου πολέμου Ανατολής – Δύσης (και των φαρμακευτικών εταιριών παραγωγής εμβολίων που τις «εκπροσωπούν»), με την τεχνολογική κατασκοπία και αντικατασκοπία και τις θεωρίες συνωμοσίας που το συνοδεύουν και το… τρέφουν, έχει τόσα πολλά επεισόδια που είναι αμφίβολο αν θα τα χωρούσε ακόμα και ολόκληρη η… πλατφόρμα του Netflix.

Στο πολιτικό επίπεδο, τώρα, μπορούμε να πούμε ότι, μπαίνοντας στο 2021, περάσαμε από τη «διπλωματία της μάσκας» στη «διπλωματία του εμβολίου». Αλλά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την βασική αρχή που διέπει το σύνολο της διεθνούς πολιτικής λειτουργίας στην εποχή του κορωνοϊού∙ της παγκόσμιας διακυβερνητικής λειτουργίας, αν θέλετε, που βιώνει την πανδημία ως ευκαιρία οικονομικής, πολιτικής, ιδεολογικής, ή οποιασδήποτε άλλης μορφής επικράτησης, ηγεμονίας ή κυριαρχίας.

Ωστόσο, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η «διπλωματία του εμβολίου» φαντάζει – και ίσως είναι – πιο ισχυρή από τη «διπλωματία της μάσκας», ειδικά για τους πολιτικούς ηγέτες, τις κυβερνήσεις, τις χώρες, που έχουν το θάρρος (ή το θράσος;) να  βλέπουν το εμβόλιο ως ευκαιρία γεωπολιτικής ισχύος. Και να το χρησιμοποιούν ήδη. Όπως η Κίνα, η Ρωσία και οι ΗΠΑ…  

Ακόμα και η Ευρώπη: «Η Κίνα κινείται ήδη στρατηγικά στις χώρες της Ασίας με το δικό της εμβόλιο, το CoronaVac, και υπόσχεται… με το αζημίωτο εκατομμύρια εμβόλια στις αφρικανικές χώρες (όπου η παρουσία της είναι ήδη εμφανής με κολοσσιαία έργα υποδομών και εξίσου κολοσσιαία δάνεια που δεσμεύουν τις χώρες σ’ ένα καθεστώς οικονομικής αποικιοκρατίας», προειδοποιούσε έγκαιρα την ΕΕ, από το ευρωσυστημικό μετερίζι της (Carnegie Europe), η Τζούντι Ντέμπσεϊ.

*******

Και ήταν σαν να υπέβαλλε στο γερμανικό διευθυντήριο τη βεβαιότητά της ότι, «με τους κατάλληλους διπλωματικούς χειρισμούς και μια  δόση ανθρωπιάς» (sic), η Ευρώπη έχει μια μοναδική ευκαιρία να θέσει σε σοβαρή αμφισβήτηση το ‘κινεζικό μοντέλο’, με άλλα λόγια τις αποικιοκρατικού τύπου κινήσεις της Κίνας στην Ασία, όπου δοκιμαστικοί εμβολιασμοί γίνονται ήδη στο Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Ινδονησία και τις Φιλιπίννες, αλλά και στην Αφρική, ακόμη και στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική.

«Μα πώς;», είναι το αναπόφευκτο ερώτημα: με ποιους, ακριβώς, χειρισμούς θα θέσει η ΕΕ σε αμφισβήτηση το «κινεζικό μοντέλο», τις αποικιοκρατικού τύπου κινήσεις της Κίνας, δηλαδή, στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική; «Ίσως με το δικό της μοντέλο, το ‘ευρωπαϊκό μοντέλο’ κινήσεων αποικιοκρατικού τύπου», σχολιάζει σαρκάζοντας ο… κακόβουλος αριστερός αναγνώστης.  

Αλλά, ω του θαύματος, αποκρυπτογραφώντας τις ευρωσυστημικές προθέσεις στην κατακλείδα της ανάλυσης της καλής κυρίας Τζούντι Ντέμπσεϊ, δικαιώνεται, αφού ανακαλύπτει ότι «η απάντηση που οφείλει να δώσει η δημοκρατική Ευρώπη στην κινεζική επιχείρηση γεωπολιτικής κυριαρχίας με όπλο το εμβόλιο, είναι να διακρίνει επιτέλους (και όχι με τον κοντόφθαλμο τρόπο του παρελθόντος) το πραγματικό της συμφέρον». Και να επιχειρήσει μιαν ευρωπαϊκή εκστρατεία γεωπολιτικής κυριαρχίας ενάντια «στο αδηφάγο κινεζικό μοντέλο».

Με… όπλο το εμβόλιο φυσικά! Που πάει να πει,  η «ευρωπαϊκή διπλωματία του εμβολίου» ενάντια στην «κινεζική διπλωματία του εμβολίου» και ό,τι ήθελε προκύψει∙  στην προκειμένη περίπτωση, μια ερώτηση μόνο: εμβόλια υπάρχουν;  

 

 

 

 

 

 

Ο Ντόναλντ, ο Κυριάκος και ο… Γιοκαρίνης

 Κιθαρίστας ή ντράμερ; Τα κοινά σημεία των πολιτικών προφίλ Τραμπ και Μητσοτάκη, όπως προκύπτουν από την ανάγνωση της προφητικής ανάλυσης του Ρόμπερτ Πάξτον για τον μπαχαλάκια Aμερικανό πρόεδρο 

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Τελικά τι ήταν, κιθαρίστας ή ντράμερ;», με ρώτησε γελώντας ο συνάδελφος. Μιλούσαμε (με βιντεοκλήση, βέβαια) για τον Ντόναλντ Τράμπ και τα δημοσιεύματα που ψαχνόντουσαν για την πολιτική ταυτότητα του… ανδρός, που ξεφτίλισε (στην κυριολεξία, μιλάμε) την πολύφερνη αμερικανική Δημοκρατία∙ αποκαλύπτοντας την έκταση της διατρητότητας του ομοσπονδιακού συνταγματικού πολιτεύματος των ΗΠΑ. 

«Λαϊκιστής ή φασίστας;», ήταν η ταυτοτική διχογνωμία των αναλυτών για το προφίλ του Aμερικανού προέδρου, αλλά όταν έκανες εικόνα το λογοπαίγνιο του συναδέλφου (τον ατίθασο κιτρινομάλλη Τραμπ στη θέση του θαμνώδους μακρυμάλλη ροκά των 80’s Γιοκαρίνη να τραγουδάει «κιθαρίστας ή ντράμερ;») το γέλιο ήταν αναπόφευκτο. 

Και το γελοίο του πράγματος, επίσης. Του διλήμματος των αναλυτών, εννοώ, για το εάν ο Τράμπ ήταν λαϊκιστής ή φασίστας. Δεδομένου ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και λαϊκιστής και φασίστας, αφού μια χαρά φασίστας μπορεί να είναι ένας λαϊκιστής, ενώ κάθε φασίστας που… σέβεται τον εαυτό του οφείλει να είναι και λαϊκιστής. 

Στο σημείο αυτό πρέπει να… αποκαλύψουμε ότι κάθε επαγγελματίας πολιτικός, ανεξαρτήτως αξιώματος, είναι λίγο – πολύ, λαϊκιστής∙ φέρει επάξια – για να το πούμε πιο… ευγενικά – την ετικέτα του λαϊκιστή. Θα το τσεκάρετε διαβάζοντας τον ορισμό του λαϊκιστή που ακολουθεί, καθώς θα διαπιστώνετε ότι κάθε πολιτικός ηγέτης που έρχεται στο νου σας – εκτός εκείνου που εσείς …υποστηρίζετε, φυσικά – χωράει οριζοντίως και καθέτως σ’ αυτόν: λαϊκιστής είναι ο δημόσιος λειτουργός, που κολακεύει το λαό υιοθετώντας απόψεις ευχάριστες, αλλά όχι ωφέλιμες για αυτόν, με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη και την εύνοιά του. 

 ******* 

Ωστόσο, «μια ετικέτα πρέπει να χρησιμοποιείται όταν βοηθάει στην κατανόηση ενός ανθρώπου», μας συμβουλεύει ο σπουδαίος Αμερικανός ιστορικός και πολιτικός αναλυτής Ρόμπερτ Πάξτον και, συμφωνώντας μαζί του, δεν νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός «φασίστας» βοηθάει να κατανοηθεί ο Ντόναλντ Τραμπ: ανάμεσα στο φαινόμενο Τραμπ και τον φασισμό υπάρχουν ασφαλώς ομοιότητες στη θεματολογία και το στιλ, αλλά οι κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές είναι πολύ διαφορετικές.

«Η βασική λειτουργία του φασισμού είναι να ενώσει έναν διχασμένο λαό μέσω της υποταγής του ατόμου στην κοινότητα και να δημιουργήσει για τον σκοπό αυτόν ένα ισχυρό κράτος», εξηγεί ο Ρόμπερτ Πάξτον. Kαι σημειώνει ότι ο Τραμπ επιχειρεί το αντίθετο: «να συρρικνωθεί το κεντρικό κράτος, να σταματήσει η προστασία των φτωχών ή του περιβάλλοντος». 

Ουπςςς!.. «Κάτι τέτοιο δεν επιχειρεί και ο δικός μας;», σκέφτεσαι στο σημείο αυτό ως... ανιδιοτελής αναγνώστης. Και συνεχίζοντας την ανάγνωση της ανάλυσης του Πάξτον για το προφίλ του Τραμπ (λαϊκιστής ή φασίστας;) κάνεις εικόνα το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη: «Δεν βρισκόμαστε μπροστά σ' έναν εξτρεμισμό της Δεξιάς, αλλά μπροστά σ' έναν εξτρεμισμό του Κέντρου, που πρεσβεύει την υπεροχή του ατόμου…» διαβάζεις, και σκέφτεσαι την ιδεολογία της… Αριστείας του Μητσοτακέϊκου απ’ τη μια, και την θεωρία της ατομικής ευθύνης απ’ την άλλη… 

******* 

Ακολούθως διαβάζεις ότι «ο Τραμπ χρησιμοποιεί τη σχέση ανάμεσα στον εθνικισμό και την ανάγκη της κάθαρσης του έθνους» και σκέφτεσαι την υιοθετημένη απ’ τον Κυριάκο, (Βορίδεια στην επιφάνεια – Σαμαρική στο βάθος) ανάγκη κάθαρσης του έθνους από τον μιασματικό ΣΥΡΙΖΑ και τον… «λαϊκιστή» Τσίπρα. Ενώ, καθώς διαβάζεις ότι « ο Τραμπ ορίζει έναν εσωτερικό εχθρό (τον μετανάστη, ας πούμε) και προτείνει την επίλυση των προβλημάτων με τη βία», σκέφτεσαι αναπόφευκτα το ανελέητο κυνηγητό των προσφύγων και την… επίλυση κάθε λαϊκού αιτήματος με τις αυταρχικές – καταχρηστικές επελάσεις αστυνομικής βίας του Χρυσοχοΐδη… 

 «Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι φασίστας, αλλά ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος», είχε καταλήξει ο Ρόμπερτ Πάξτον πολύ πριν ο Αμερικανός πρόεδρος κάνει μπάχαλο το Καπιτώλιο αρνούμενος να παραδώσει την εξουσία*. Ε, λοιπόν, βάζω στοίχημα ότι σε κάτι αντίστοιχο θα κατέληγε σήμερα ο μέσος, κομματικά ανένταχτος, Έλληνας πολίτης ερωτώμενος αν ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι «λαϊκιστής ή φασίστας;»: «Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι φασίστας, αλλά ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος». 

 Και βέβαια, πρωτοκλασάτος λαϊκιστής! Με την κανονική έννοια του όρου, βέβαια, και όχι με τη στρεβλή, την χαλκευμένη από τους συστημικούς μηχανισμούς του νεοφιλελευθερισμού σήμανσή της, σύμφωνα με την οποία ως λαϊκιστής στιγματίζεται κάθε πολιτικός αξιωματούχος που τάσσεται κατά της λιτότητας. Ή κριτικάρει την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους θεσμούς της. Ή αμφισβητεί τη συστημική πολιτική για το κλίμα, τους πρόσφυγες, τα εργασιακά και τα ατομικά δικαιώματα, τους εξοπλισμούς… 

Ως τέτοιος «λαϊκιστής», πώς να το κρύψωμεν άλλωστε, ούτε καν ο Τσίπρας δεν μπορεί πια να… στιγματιστεί. 

*Η ανάλυση, (“L’Obs” / «Le Nouvel Observateur») δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 12.04.16

Αυτοί που ξεπλένουν τον «μητσοτακισμό»

Η… αμελής πρωθυπουργική παλινδρόμηση από τον κεντρισμό στον ακραίο εθνικισμό και τούμπαλιν, η επέλαση της Σαμαρικής οπισθοφυλακής, και η κοιμώμενη προοδευτική παράταξη

 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

 

Κάποιοι βρήκαν την ανασχηματισμένη κυβέρνηση Μητσοτάκη καλύτερη απ’ την προηγούμενη: πιο κοινοβουλευτική και πιο γαλάζια. Και πιο… μεγάλη!.. Άλλοι (ορισμένοι εξ αυτών επώνυμοι τέως αριστεροί και κεντροαριστεροί) τη βρήκαν πιο  προοδευτική. Γιατί έδωσε, λέει, χαρτοφυλάκιο σε έναν γκέι. Τον κ. Γιατρομανωλάκη…   

Προ μηνών, τότε που η ντροπιαστική πρόταση της εισαγγελέως Οικονόμου για αναστολή των ποινών της συμμορίας των Ναζί εβάλετο κατά ριπάς από τη δημοκρατική κοινή γνώμη, μια ξεχωριστή συνάδελφος απ’ τα παλιά με ρώτησε αν διατηρώ σχέσεις με δυό παλαιότερους, κι από εμάς ακόμα(!), συναδέλφους. Διακεκριμένους, σχεδόν διάσημους, προοδευτικούς δημοσιογράφους της έντυπης εποχής της δημοσιογραφίας…

 

«Όχι, δεν έχω καμιά επαφή μαζί τους εδώ και πάρα πολλά χρόνια», της απάντησα και της ζήτησα να μου εξηγήσει γιατί με ρωτούσε αν διατηρώ σχέσεις μαζί τους: «Γιατί βλέπω τα πολιτικά σχόλια τους και με πιάνει μια θλίψη... μα, μια θλίψη…», ήταν η απάντησή της.    

 

Έτσι ακριβώς: βλέπω τα πολιτικά σχόλια τους και με πιάνει μια θλίψη... μα, μια θλίψη… Είναι η βαθειά θλίψη που καταλαμβάνει όλους εμάς, τους εναπομείναντες πολιτικά ανιδιοτελείς, δημοσιογράφους ή μη, κάθε που βλέπουμε παλιούς μας φίλους και ιδεολογικούς συνοδοιπόρους να σηκώνουν δήθεν κεντροδεξιές σημαίες και… μεταρρυθμιστικά λάβαρα και, επί της ουσίας, να ξεπλένουν την πολιτική αθλιότητα των καιρών μας που ονομάστηκε «μητσοτακισμός».

 

Αυτή την… αμελή παλινδρόμηση επιβίωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη (ως πρωθυπουργού και ηγέτη της συντηρητικής παράταξης) από τον ακραίο κεντρισμό και τον δεξιό νεοφιλελευθερισμό ως τον ακροδεξιό εθνικισμό τύπου Σαμαρά. Στον οποίο, τώρα με τον ανασχηματισμό, αναζητεί απάγκιο…

   

*******

Το ασφαλές ορμητήριο μιας επέλασης, αν θέλετε, με στόχο την στερέωση του κλονισμένου κυβερνητικού θώκου. Με  φύλακα – άγγελο και (επιτέλους!..) στρατηγό αυτής της ακροδεξιάς εκστρατείας τον φερόμενο και ως κομμουνιστοφάγο, ή Συριζοφάγο, ή και… Τσιπροφάγο ακόμα, Μάκη Βορίδη.

 

Αλλά ποιος ήταν, στην μέχρις στιγμής νεοδημοκρατική πραγματικότητα, ο ρόλος του νεοδιορισμένου υπουργού Εσωτερικών; Το έχω ξαναγράψει (ΑΥΓΗ, 2/9/18), η αρχική ιδέα μου για τον ρόλο του κ. Βορίδη στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν ότι το παίζει Μπαλτάκος στη θέση του Μπαλτάκου. Αλλά,  σύμφωνα με έναν πολιτικά αξιοσέβαστο γνώριμο, τον παλαιοκαραμανλικό Γ.Ν,* ήταν μια ιδέα… ελαττωματική: «O τύπος αυτός εισέβαλε στο κόμμα ως μετανοούσα χουντική  Μαγδαληνή και, τώρα, το παίζει Γεωργαλάς στη θέση του Γεωργαλά», με είχε διορθώσει τότε ο Γ.Ν.             

 

«Γεωργαλάς στη θέση του Γεωργαλά»!.. Αναμφισβήτητα αυτή είναι μια ιδέα επίσης… ελαττωματική, ωστόσο επιτρέπει την φαντασίωση ενός πλήθους ιστορικών αναγωγών που αιτιολογούν την στρατηγική του αντισύριζα μένους της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Που συναγωνίζεται την αντικομμουνιστική τοξικότητα των ιδεών Γεωργαλά που εμπότιζαν τη μήτρα της ΝΔ, την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

 

Και βέβαια, η… ιδέα του Μάκη Βορίδη ως «Γεωργαλά στη θέση του Γεωργαλά» μας επιτρέπει να φανταζόμαστε τον «τσεκουροφόρο μουσαφιραίο», από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη πια, να ηγείται ενός συριζοφάγου εκλογικού μηχανισμού με τον γκεμπελικό τρόπο που ο Γεώργιος Γεωργαλάς ηγείτο του αντικομουνιστικού παρακρατικού μηχανισμού της ΕΡΕ στο τέλος της δεκαετίας του ’50.

 

*******

Ίσως, όμως, δεν είναι πολιτική φαντασία αυτή, αλλά η μισαλλόδοξη πραγματικότητα εντός της συνολικής πολιτικής  πραγματικότητας: «πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία. Γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές».

 

Την Αριστερά του Τσίπρα εννοεί ο… ποιητής – τις ιδέες της Αριστεράς που εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας, βρίσκει… ελαττωματικές. Προφανώς, υπό την έννοια ότι οι ιδέες αυτές δεν είναι συμβατές με την παραδοσιακά κοιμώμενη συστημική Δημοκρατία∙ αφού η εφαρμογή αυτών των ιδεών – όπως αποδείχτηκε κατά τη διάρκεια της πενταετούς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – κλόνισε το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, αφύπνισε την Δημοκρατία…    

 

Ακριβώς όπως τα είπε ο μύθος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ζακ Ζιλιάρ: «Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel).

 

Ας ελπίσουμε, ας σπρώξουμε, ας βοηθήσουμε να το επαναλάβει – να επαναληφθεί: να  αποτραπεί η επέλαση της Σαμαρικής οπισθοφυλακής, να επανέλθει ο λαός στο προσκήνιο αυτού του δυστοπικού τοπίου  όπου κυριαρχούν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι «παράγοντες»: να δοθεί ένα τέλος στο δημοσιογραφικό ξέπλυμα της πολιτικής αθλιότητα των καιρών μας που ονομάστηκε «μητσοτακισμός». Και στη θλίψη μας για εκείνους τους λίγους παλαιούς – καλούς συναδέλφους που τον ξεπλένουν.

 

*Ο Γ. Ν. είναι απόμαχος νεοδημοκράτης, επιτελικός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.