Μέρες παράξενες, fake news μέρες…

 

Ο καταιγισμός πληροφοριών και η αίσθηση  ότι αυτά που βλέπεις, που ακούς, που μαθαίνεις, τα έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει…

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Από την Αυγή της Κυριακής(31/3/2019)

Μέρες που μοιάζουν άσκηση στην πλήξη. Σαν ένα βαρετό ταξίδι στο πουθενά, στο τίποτα – σαν αυτά που είδα, άκουσα, έμαθα να τα 'χω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει:

● Ανοίγει η «ψαλίδα» ανάμεσα σε ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ… Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύεται στην εφημερίδα το Βήμα της Κυριακής, η διαφορά ανάμεσα στο κυβερνόν κόμμα και τη ΝΔ αγγίζει το 11%.

● Κλείνει η «ψαλίδα» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ… Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Vox Pop Analysis που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Documento, η ψαλίδα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έκλεισε (από το 4,6% του περασμένου Ιουλίου) στο 2,3%.  

Υποθέτω ότι αυτό που με κρατάει ζωντανό - να ξυπνάω το πρωί, να πίνω τον καφέ μου, να πηγαίνω στο γραφείο και να σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει – είναι η κρυφή γοητεία της πλήξης που με καταβάλει, καθώς σχολιάζω πράγματα που έχω ξαναδεί, ξανακούσει, ξανασχολιάσει…

Μια καλύτερη εξήγηση μου έδωσε ο κολλητός μου, αυτές τις μέρες, Φερνάντο Πεσόα: Είναι «η ανία που προκαλεί το ακατάπαυστο νέο, η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα, την απόλυτη ομοιότητα ανάμεσα στο τζαμί, τον αρχαίο ναό και την εκκλησία, την εξομοίωση ανάμεσα στην καλύβα και στο παλάτι, την κοινή οργανική δομή στο κορμί του βαρύτιμα ντυμένου βασιλιά και του γυμνού ιθαγενή, τη διηνεκή σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της, την ισοπέδωση όλων όσων ζούμε», βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε...

*******

Τις μέρες αυτές τα νέα είναι ακατάπαυστα, μα οι διαφορές τους με τα προηγούμενα ανύπαρκτες: τα παγκόσμια πολιτικά πράγματα παρέμειναν ίδια με τα προηγούμενα, πριν, κατά και μετά τo παγκόσμιο σοκ που προκάλεσε το τρομοκρατικό λουτρό αίματος (50 νεκροί) στη Νέα Ζηλανδία∙ πριν, κατά και μετά την παρενόχληση (από τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη) του ελικοπτέρου που μετέφερε τον πρωθυπουργό στο Αγαθονήσι, για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου∙ πριν, κατά και μετά τη «νέα τραγωδία με πρόσφυγες» που… «σημειώθηκε στις τουρκικές ακτές, καθώς μια βάρκα ανετράπη με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους συνολικά εννέα άνθρωποι»∙ πριν κατά και μετά το…  «νέο μπαράζ ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας»

Ναι, τις μέρες αυτές τα νέα είναι ακατάπαυστα, μα οι διαφορές τους με τα προηγούμενα ανύπαρκτες: τα οικονομικά πράγματα στις χώρες της Ευρωζώνης παραμένουν εξαιρετικά ασταθή όπως συνήθως, οι τρομοκρατικές ενέργειες να συνεχίζονται πανομοιότυπες με τις προηγούμενες ως συνήθως, οι   «ενδεικτικές» ψηφοφορίες για το διαζύγιο του Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ συνεχίζονται, ενώ το… μέλλον του Brexit  παραμένει μετέωρο ως συνήθως, τους… αλγόριθμους των διαδικτυακών κολοσσών να ξεφεύγουν προς την… ανηθικότητα ως συνήθως… Με την Google να προσλαμβάνει συμβούλους ηθικής για θέματα τεχνητής νοημοσύνης!.. Να… συνετίσει τους αλγόριθμους…

*******

Μέρες παράξενες δια – ταραγμένες μέρες… Με τις ειδήσεις και τα fake news να αναβοσβήνουν φωτορυθμικά στο διαδίκτυο, κι εσύ να αισθάνεσαι ότι αυτά που βλέπεις, που ακούς, που μαθαίνεις, τα έχεις ξαναδεί, ξανακούσει, ξαναμάθει:

●Ανέφικτη η συμφωνία για την πρώτη κατοικία στο το EWG - Το μπαλάκι στην κυβέρνηση ● Εφικτή» η επίτευξη συμφωνίας ως το Eurogroup της 5ης Απριλίου

● Στον αέρα κόκκινα δάνεια και 120 δόσεις -Ενδεχόμενο εκλογικού αιφνιδιασμού ● Τ. Πετρόπουλος: Ρύθμιση 120 δόσεων είτε συμφωνήσουν οι θεσμοί είτε όχι

● Έξαλλος ο Τσακαλώτος με το “Δώρο Πάσχα”: Δεν ξέρω, ρωτήστε τον Πετρόπουλο…” ● Παρελάσεις με ένταση -Τραγούδησαν το «Μακεδονία ξακουστή» σε όλη τη χώρα ● Πέτυχε ο σκοπός» του fake news πανηγυρίζει η Ν.Δ. για το «Μακεδονία Ξακουστή»…

Επαναλήψεις. Η ανία που προκαλούν τα ακατάπαυστα νέα, ο καταιγισμός fake news, η πλήξη του να ανακαλύπτεις, κάτω από την απατηλή διαφορά των πραγμάτων και των ιδεών, την αιώνια ταύτιση όλων με όλα, η διηνεκής σύμπτωση της ζωής με τον εαυτό της: η αποδομητική ισοπέδωση όλων όσων βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε, όλων όσων ζούμε. Η digital απομόνωση, το έλλειμμα άμεσης συμμετοχής, η μεταβολή της κοινωνικής συλλογικότητας σε ψηφιακή συλλογικότητα. Η ολοκλήρωση της εικονικής (διαδικτυακής) παγκόσμιας κοινωνίας!..  

Σαν να επαληθεύεται ήδη η προφητεία του Γιώργου Χειμωνά στους «Χτίστες»: Ο κόσμος θα γίνει εικόνα / αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων / να τους σκεπάσει μια εικόνα…

Ο Σημίτης… μίλησε, και είπε «Τσίπρας»

 Όταν ο πρόεδρος της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης κουνάει το δάχτυλο στον πρόεδρο της πλέον καθαρής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 24/3/2019)

«Κοίτα ποιος μιλάει!», σχολίασε  μια γνωστή κυρία της πολιτικής (προερχόμενη από το κραταιό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) δείχνοντας τον Κώστα Σημίτη να μιλάει – μετά από 10 χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής – στη Θεσσαλονίκη…

Μόνο αυτό: «Κοίτα ποιος μιλάει,», πάνω απ’ τη φωτογραφία του στο F.B. και τα είπε όλα για το πρόσωπο – σύμβολο της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, παρακμής και πτώσης, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη: τον Σημίτη των Γερμανών, τον Σημίτη της Goldman Sachs, τον Σημίτη των Greek statistics, τον Σημίτη της Siemens, του Χριστοφοράκου και της Intracom, της φούσκας του χρηματιστηρίου, του Ολυμπιακού σκανδάλου με τα C4i  και τις χαριστικές αναθέσεις και υπερκοστολογήσεις, του σκανδάλου των εξοπλιστικών με τις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες…  Του Σημίτη του Τσοχατζόπουλου, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου και του Μαντέλη!

Του προέδρου της πλέον διεφθαρμένης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης…

Πάμε τώρα μια πολιτική σύνοψη… να το εμπεδώσουμε: Από τότε που o Σημίτης, σχεδόν με το ζόρι, μας έβαλε στην ευρωζώνη, τσαλαβουτάμε σε ένα διεθνές περιβάλλον, περισσότερο παρά ποτέ οικονομικό. Ένα περιβάλλον στο οποίο ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει ως αδιαμφισβήτητος μονόδρομος, και το μόνο κοινωνικό δίλημμα που απέμενε είχε να κάνει με την πολιτική ποιότητα του καπιταλισμού: νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία;

Τότε, θυμάστε, η σχεδόν ομόφωνη, λαϊκή ευρωπαϊκή απάντηση ήταν σοσιαλδημοκρατία∙ και ήταν απάντηση ενστικτώδης, που διάλεγε το μη χείρον ως βέλτιστον: αφού ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, αφού ο ριζοσπαστικός σοσιαλισμός δεν χωράει στο διεθνές περιβάλλον, ας πάρουμε σοσιαλδημοκρατία, μήπως διασώσουμε αυτό το έρημο το «κοινωνικό κράτος»...

*******

Κάπως έτσι λειτούργησαν, λίγο πριν – λίγο μετά το μιλένιουμ, οι κοινωνίες των Ευρωπαίων πολιτών. Και πήραν… σοσιαλδημοκρατία: με τις «σοσιαλδημοκρατικές» κυβερνήσεις (τις κυβερνήσεις Κώστα Σημίτη, Τόνι Μπλερ, Λιονέλ Ζοσπέν, Γκέρχαρντ Σρέντερ κ.α.) να λειτουργούν περισσότερο ως τριτεγγυήτριες των συμφερόντων των «αγορών» παρά ως εγγυήτριες του κοινωνικού κράτους. Διευκολύνοντας την ανάπτυξη του τερατώδους καπιταλισμού που βιώνουμε σήμερα, με τον πολιτικό νεοφιλελευθερισμό, τον ακραίο οικονομισμό, τη «δικτατορία» των χρηματαγορών…

Και τις διάδοχές τους κυβερνήσεις, αυτές των Ζοζέ Σόκρατες, Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο, Γιωργάκη Παπανδρέου κ.α., να εκφυλίζονται οριστικά, μεταλλασσόμενες σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις με σοσιαλιστικά ψευδώνυμα, πανομοιότυπες με τις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής Δεξιάς…

Κάπως έτσι η μεταψυχροπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έφαγε τα ψωμιά της,  ακόμη και σαν κυβερνητικός μανδύας, για τη διευκόλυνση της  ελευθέριας οικονομίας και της τερατώδους καπιταλιστικής φούσκας που γέννησε. Και έσκασε τον Σεπτέμβριο του 2008 στα χρηματοκιβώτια της Lehman Brothers…

 
Παρένθεση: Το 2007, στην Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, εν τη ρύμη του εσωκομματικού λόγου, ξέφυγε από τον ‘δαχτυλιδάτο’ ήδη διάδοχο του Σημίτη, Γιωργάκη Παπανδρέου, μια δραματική αυτοκριτική  ομολογία: «κυβερνούσαμε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα». Και μια αμείλικτη μομφή κατά των κυβερνητικών έργων και ημερών του ίδιου του  μέντορα του, του Κώστα Σημίτη: «το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ δυσφήμισε τον σοσιαλισμό και την Αριστερά».

*******   

Ήταν η μια και μοναδική αυτοκριτική ομολογία της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε συστημικό κόμμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, ομολογία που ουδέποτε τόλμησε ο αυτουργός της μετάλλαξης, ο… εκσυγχρονιστής κ. Σημίτης.

Για να φανερωθεί και πάλι, μετά από 10 χρόνια ένοχης λούφας και σιωπής, να ρητορεύει  για… ευρωπαϊκά ζητήματα δήθεν, και να κουνάει το δάχτυλο στον Αλέξη Τσίπρα ότι… «τηρεί απόλυτη σιωπή για τις επιδιώξεις του σε σχέση με τις ευρωεκλογές». Ποιος, ο Τσίπρας!  Ο πλέον κινητικός, στρατηγικά διαφανής και διαδραστικός ευρωπαίος ηγέτης –  ανάμεσα στους προοδευτικούς ευρωπαίους ηγέτες – όσον αφορά τις ευρωεκλογές…

 Εντάξει, στο τέλος καρφώθηκε απ’ τους «δικούς του», κάποιους αβάσταχτης ελαφρότητας μαρινάκειους κονδυλοφόρους: «στην πραγματικότητα, ο κ. Σημίτης, με την παρέμβαση του αυτή, την πρώτη μετά 10ετία, και με το κύρος που διαθέτει στον χώρο (!), ‘γκρέμισε’ τις... «Γέφυρες» που εναγωνίως επιχειρεί να στήσει ο κ. Τσίπρας για να «εξαϋλώσει» το ΚΙΝ. ΑΛ», έγραψαν∙ για να τεκμηριώσουν ότι στην πραγματικότητα ο Σημίτης πήγε Θεσσαλονίκη για να κάνει αντικυβερνητικό focus στις εθνικές εκλογές...

Και στο καπάκι τον «έδωσαν» κανονικά, ως εκπρόσωπο της Φώφης. Ή του Βενιζέλου. Ή του Μητσοτάκη: «ταυτόχρονα (σ. σ: ο Σημίτης) παίρνει και σαφείς αποστάσεις από τα περίεργα ανοίγματα που επιχειρεί ο Γιώργος Παπανδρέου, την μια μιλώντας θετικά για τον κ. Τσίπρα, και μη αποκλείοντας μετεκλογική συνεργασία του ΚΙΝ.ΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενέργειες που έχουν ενοχλήσει (τουλάχιστον...) την Χαριλάου Τρικούπη»…

 

Η «κανονικότητα» και το μιντιακό τέρας

Το αποκρουστικό εκτόπλασμα Χίος και τα φασιστικά πρωτοσέλιδά του δεν είναι παρά μία μόνο από τις όψεις του  εκτρωματικού μιντιακού μας συστήματος   

Γράφει ο ΝίκοςΤσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (17/3/2019)

Υπήρχε μια μικρούλα ελπίς, ότι με την έξοδο απ’ τα μνημόνια – την «επιστροφή στην κανονικότητα», όπως το λένε οι θεσμικοί μας παράγοντες – το παλιό θα πέθαινε∙ ότι η πολιτική θα ξαναγεννιόταν ως Πολιτική και ότι δίπλα της, από σπόντα έστω, η δημοσιογραφία θα ξαναγεννιόταν ως Δημοσιογραφία. Όμως όχι, ούτε κατά διάνοια: ούτε καν αποχρώσες ενδείξεις πολιτικής – πόσο μάλλον δημοσιογραφικής αναγέννησης στον ορίζοντα…

«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί, είναι η εποχή των τεράτων», έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι και, αν πάρουμε τοις μετρητοίς το συγκεκριμένο απόφθεγμα του αγαπημένου ιταλού στοχαστή, το μιντιακό σύμπαν της χώρας βιώνει στην κυριολεξία την εποχή των τεράτων: το μιντιακό εκτόπλασμα Χίος και τα φασιστικά πρωτοσέλιδά του δεν είναι παρά μία μόνο από τις αποκρουστικές όψεις του δημοσιογραφικού τέρατος που γεννήθηκε στην εποχή των μνημονίων∙ μια ακραία έκφραση των συμφορών που κατατρύχουν τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, και κατ’ επέκταση την ενημέρωση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην εποχή των τεράτων…

Εφημερίδες χωρίς συντάκτες. Ακόμα χειρότερα, εφημερίδες με απλήρωτους για δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε και έξι μήνες, συντάκτες, που, υπό το κράτος της βίας των απολύσεων και της ανεργίας, παράγουν μυθοπλασία (συνήθως αντικυβερνητική –ενίοτε και φιλοκυβερνητική) αντί ειδήσεων. Μυθοπλασία σύμφωνη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των διαπλεκομένων (παλαιάς ή νέας διαπλοκής) εκδοτών τους. Που, ιδού το τερατώδες, είναι συμφέροντα «κομματικά», είτε πρόκειται για κομματικά είτε για ιδιωτικά ΜΜΕ – είτε για ιδιωτικές είτε για κομματικές επιχειρήσεις.

********

Σε μια (φαντασιακή, πλέον) μιντιακή «κανονικότητα», οι εκδότες είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης, και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που, δια των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης.

Υπ’ αυτή την έννοια, οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ.

Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα» καταστρατηγήθηκε βάναυσα στην εποχή των μνημονίων, σε όλα τα επίπεδα της «βιομηχανίας» της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί καθοριστικά στην αποτροπή του θανάτου του παλιού και της γέννησης του νέου στον χώρο των ΜΜΕ. Με αποτέλεσμα την υφιστάμενη εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων…

Εδώ οφείλω να διευκρινίσω πως σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, ότι το αξίωμα «τα ΜΜΕ οφείλουν να είναι επιχειρήσεις που παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες», και το συνακόλουθό του «οι δημοσιογράφοι οφείλουν να είναι επαγγελματίες εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι» (και πάντως όχι ως στρατευμένοι μισθοφόροι ή ιδεολογικοί… εθελοντές), αναφέρεται και στα κυβερνητικά συμπαρομαρτούντα, στο χώρο των δημόσιων, κυρίως, ΜΜΕ.

*******

Φυσικά και είναι λειτούργημα η δημοσιογραφία (δεδομένου ότι ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο), αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία, κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο δικαίωμα, ένα δικαίωμα που, προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα…

Κάποτε ο Ραιημόν Αρόν* ήταν άρρωστος. Μόλις αποθεραπεύτηκε, είπε: ελπίζω τώρα να μου απομένουν μερικά χρόνια για να εργασθώ…

«Γι’ αυτόν, η ζωή ήταν η εργασία∙ υπάρχουν άνθρωποι που ζουν για να εργάζονται – εγώ εργάζομαι για να ζω», σχολίασε (τον φίλο του) ο Ευγένιος Ιονέσκο: «γράφω λοιπόν, αποκλειστικά για να εκφραστώ…».

Είναι γνωστό, βέβαια, ότι τόσο ο Αρόν όσο και ο Ιονέσκο ήσαν στυγνοί επαγγελματίες και δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους στο θέμα της ελευθερίας έκφρασης.

Σήμερα ελάχιστοι δημοσιογράφοι ζουν για να εργάζονται και ακόμα λιγότεροι εργάζονται για να ζουν, δεδομένου ότι οι μισοί είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί εμποδίζονται να εργάζονται ως επαγγελματίες, να αμείβονται επαρκώς, δηλαδή, προκειμένου να καταφέρνουν να ζουν –είτε γράφουν για να ζουν είτε γράφουν για να εκφράζονται… Άλλωστε, όλος ο κόσμος… εκφράζεται: ένα χάος εκκωφαντικό, μάταιο, ανήκουστο, ακατανόητο…

* Γάλλος διανοούμενος, συγγραφέας και δημοσιογράφος

Αντι-ΣΥΡΙΖΑ… reunion με Άννα και Μπαρόζο

«Βενιζέλος και Διαμαντοπούλου υπέβαλαν», λέει, «στον Μπαρόζο την ιδέα της δήλωσης υπέρ Μητσοτάκη». Κι εκείνος… «ψήθηκε»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (Σάββατο 8/3/2019)

Ένα ορφανό κεντροαριστερό πουλάκι μού… κελάηδησε ότι, στο περιθώριο του φόρουμ των Δελφών, έγινε το «έλα να δεις».

Του ζήτησα λεπτομέρειες, εξηγώντας του ότι η έκφραση «έλα να δεις», πέρα από πολιτικά ανάρμοστη ως… λαϊκιστική, γίνεται και αβάσταχτη αν ο εκφραστής της δεν προχωρήσει σε περαιτέρω εξηγήσεις: «έγινε κάτι σαν reunion αξιωματούχων της μεγάλης ελληνοευρωπαϊκής των εκσυγχρονιστών σχολής∙ μόνο ο… Σόϊμπλε έλειπε», ανταποκρίθηκε το εν λόγω «ορφανό πουλάκι»∙ και συνέχισε το κελάηδισμα για αυτό το «κάτι σαν reunion» των Δελφών σιγοτραγουδώντας μου… αποδείξεις και ονόματα. 

Λοιπόν, που λέτε, το «ορφανό κεντροαριστερό πουλάκι»  αναφέρθηκε ειδικά σε τρία ονόματα (Μπαρόζο – Βενιζέλος – Διαμαντοπούλου), τα οποία, «στο πλαίσιο της συνεύρεσής τους στο φόρουμ των Δελφών», το… reunion» που λέγαμε, «ανανέωσαν την ευρωσυστημική – εκσυγχρονιστική  φιλία που τους συνδέει από τα χρόνια  της αγαστής μνημονιακής συνεργασίας τους (2009 – 2014), συμφωνώντας ότι το ελληνικό και ευρωπαϊκό μέλλον (τους) είναι Δεξιά: «απέναντι στα Προοδευτικά  Μέτωπα» που επιχειρούνται σε Ελλάδα και Ευρώπη απ’ τον Τσίπρα».  

Με δικά μου λόγια, τώρα, και εντελώς ερμηνευτικά, – δεδομένου ότι το «ορφανό κεντροαριστερό πουλάκι» ήταν άκρως λαλίστατο και εξαιρετικά δυσνόητο – θα προσθέσω μόνο το σκανδαλώδες των πληροφοριών που μου μετέφερε:

● Στο λεγόμενο «reunion» ο Βενιζέλος επιδοκίμασε τη Διαμαντοπούλου για το… άλμα της προς τη ΝΔ, που «σημαίνει και αποδοχή του δόγματός του για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ».

● Στο ίδιο «reunion», «Βενιζέλος και Διαμαντοπούλου υπέβαλαν», λέει, «στον Μπαρόζο την ιδέα της δήλωσης υπέρ Μητσοτάκη». Κι εκείνος… «ψήθηκε».

*******

Και την έκανε: «Οι αγορές περιμένουν νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές, γι’ αυτό και δείχνουν πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην προοπτική της χώρας»

Ύστερα ήρθε η έμπρακτη εμπιστοσύνη των αγορών (δεκαετές ομόλογο) που, αποδομώντας τη δήλωση του κ. Μπαρόζο - Goldman Sachs,  δίνει υπόσταση στις πληροφορίες ότι ήταν υποβολιμαία. Και, κατά κάποιο τρόπο, φανερώνει τους υποβολείς. Αφού, μετά και τη διάψευσή της, το μόνο που εκφράζει είναι το δόγμα του Ευ. Βενιζέλου και της παρέας του (Σαμαράς – Λοβέρδος – Βορίδης – Γεωργιάδης – και τώρα, Διαμαντοπούλου) για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μιας παρέας που, με τη συμμετοχή του δηλωσία πρώην πρόεδρου της Κομισιόν και νυν… μη εκτελεστικού προέδρου της Goldman Sachs, διεθνοποιείται, καθιστώντας το δόγμα Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ… διεθνές ζητούμενο. Και όχι «εθνικό ζητούμενο», όπως κατά λάθος έγραψε ένα άλλο εκλεκτό μέλος της ίδιας παρέας, ο Γιάννης Πρετεντέρης.

Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να αναφέρω το ευφυές σχόλιο Παπαδημούλη για τον Μπαρόζο (tweet)μετά τη δήλωσή του: «Ο Μπαρόζο, ο πιο αποτυχημένος Πρόεδρος της Κομισιόν, ο Μπαρόζο των ‘περιστρεφόμενων θυρών’, από την Κομισιόν στην Goldman Sachs, δεν είπε λέξη σήμερα στους Δελφούς για το έλλειμμα 15,1% που άφησε το 2009 η ΝΔ, όταν ήταν αυτός Πρόεδρος. Δεν ήξερε, λέει… Θλιβερά αναξιόπιστος!»

*******

Πέρα απ’ το γεγονός ότι, επισημαίνοντας το Μπαρόζιο ασχολίαστο («δεν είπε λέξη σήμερα στους Δελφούς, για το έλλειμμα 15,1% που άφησε το 2009 η ΝΔ»), φωτογράφησε την ένταξη του «πιο αποτυχημένου Πρόεδρου της Κομισιόν» στο λόμπυ της «στρατηγική ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», με εκείνο το «ο Μπαρόζο των ‘περιστρεφόμενων θυρών», ο κ. Παπαδημούλης έθετε στο τραπέζι των ευρωεκλογών το θέμα της διαφθοράς (των λόμπυ, της διαπλοκής συμφερόντων κλπ., κλπ.), που, ιστορικά πια, ταλανίζει την Κομισιόν.

Διότι ο Μπαρόζο (από την Κομισιόν στην Goldman Sachs ) είναι το τελευταίο σύμπτωμα των ‘περιστρεφόμενων θυρών’ που λειτουργούν ακατάπαυστα στην ευρωπαϊκή συνοικία των Βρυξελλών: «...στη νέα του ομάδα του, ο πρόεδρος Χ,  εμπιστεύτηκε τη θέση του Επιτρόπου Ενέργειας και Κλίματος στον Μιγκουέλ Αρίας Κανέτ, πρώην πρόεδρο της πετρελαϊκής εταιρείας Petrologis Canarias», περιέγραφε το πήγαινε-έλα των ‘περιστρεφόμενων θυρών’ η Monde diplomatique προ πενταετίας. Και πρόσθετε ότι Επίτροπος Οικονομικές και χρηματοοικονομικών υποθέσεων ορίστηκε ο Πιέρ Μοσκοβισί, (σοσιαλιστής) Γάλλος πρώην υπουργός, ο οποίος διετέλεσε αντιπρόεδρος του “Κύκλου Βιομηχανίας”, ενός λόμπι βιομηχάνων….».

Είναι περιττό, φαντάζομαι, να πούμε ότι ο αναφερόμενος ως πρόεδρος Χ είναι ο… εντιμότατος «φίλος μας» Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Και είναι ο ίδιος που «άνοιξε» στον Μπαρόζο την «περιστρεφόμενη θύρα» της Κομισιόν με την έξοδο στραμμένη προς την αποκρουστική Goldman Sachs: Για να γίνει ο… μη εκτελεστικός πρόεδρος της τράπεζας που θησαύρισε απ’ την ελληνική κρίση .

Η Φώφη και ο… γεφυροποιός Λαλιώτης

Μια σημειολογική «ανάγνωση» φράσεων και περιφράσεων των δύο ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Διαβάζω τις εφημερίδες. Διαβάζω, τρόπος του λέγειν. Ματιές ρίχνω, σε τυπωμένες λέξεις, σαν θεατής την ώρα που περιεργάζεται τους χορευτές ενός ημίγυμνου  μπαλέτου.

Όσο πιο κριτικά τα κείμενα, τόσο πιο γυμνές, πιο ερεθιστικές οι λέξεις. Οι φράσεις, κορμιά-κείμενα, που προκαλούν διανοητικό πυρετό στους αναγνώστες. Μα, όταν αρχίζουν οι περιφράσεις, ο «πυρετός» πέφτει, o «θεατής» ξενερώνει…

Πάρτε παράδειγμα την Φώφη. Είπε: «Ο κήρυκας του διχασμού  στήνει δήθεν τώρα γέφυρα για την Κεντροαριστερά. Μόνο η γέφυρα των στεναγμών υπάρχει για τον κ. Τσίπρα που τον οδηγεί στο τέλος της πρωθυπουργίας και την πολιτική απομόνωση. Για κάθε έναν που εξαγοράζεται, χίλιοι έρχονται στο Κίνημα Αλλαγής»

Ο κριτικός της λόγος είναι ημίγυμνος. Μας προκαλεί να τον γυμνώσουμε, να του βγάλουμε εμείς τα εσώρουχα: «Ο κήρυκας του διχασμού (σ. σ: αυτός που, με τη συμφωνία των Πρεσπών μας δίχασε και μας διέλυσε ως ΚΙΝΑΛ) στήνει δήθεν τώρα γέφυρα για την Κεντροαριστερά (σ. σ: τώρα επιχειρεί ρεσάλτο να μας διαλύσει και ως ΠΑΣΟΚ).       

Αυτός είναι ο κριτικός λόγος της, ολόγυμνος. Ό,τι ακολουθεί, («Μόνο η γέφυρα των στεναγμών υπάρχει για τον κ. Τσίπρα…», κλπ. κλπ.) είναι η ευχή της και η… κατάρα της.

Ωστόσο, ακόμα και ημίγυμνος, ο λόγος της κ. Γεννηματά προκαλεί αντιδράσεις. Αντιδράσεις κυμαινόμενες από το αξιοπρεπές ως το προσβλητικό: «μην της δίνετε σημασία, είναι γραφική»…

*******

Και πράγματι, μπορεί να μοιάζει – ή και να είναι(;) – γραφική, αφού ο κριτικός της λόγος, είτε ντυμένος είτε ημίγυμνος, προβάλλει ως γραφικός, και μόνο γυμνός αποκτά μια – κάποια σημασία.

Πολύ περισσότερο που ο συγκεκριμένος κριτικός λόγος προέρχεται από τη συγκεκριμένη Φώφη, γνωστή για τη ροπή της στα ψυχολογικά κρυολογήματα∙ πόσο μάλλον τώρα, που μαστίζεται από απανωτούς πολιτικούς χειμώνες.

Ωστόσο, προσωπικά, προτιμώ τον ημίγυμνο και… κρυολογημένο κριτικό λόγο της κ. Γεννηματά από τον καλοντυμένο αντίστοιχο άλλων.

Πάρτε παράδειγμα τον Λαλιώτη. Είπε: «ο θετικός αυτοπροσδιορισμός με τον αυτόνομο λόγο, την αυτοδύναμη στρατηγική και τον διακριτό πρωταγωνιστικό ρόλο, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει ιστορικές αντιστροφές της ταυτότητάς μας και της στρατηγικής μας. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει συγκυριακά, αδιέξοδα και ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας, που εγκλωβίζουν και ακυρώνουν τη δυναμική, τη διαδρομή και την προοπτική του ΠαΣοΚ και της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξής μας».

Και καλείσαι τώρα, εσύ, να γυμνώσεις τις λέξεις, να λύσεις τον κορσέ των φράσεων, να επικοινωνήσεις μ’ αυτό το ανοργασμικό κορμί-κείμενο. Το μόνο που, εν τέλει, γίνεται κατανοητό, επειδή διασταυρώνεται κατά κάποιο τρόπο με την επικαιρότητα, είναι εκείνο το «ο θετικός αυτοπροσδιορισμός (…)  σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει (…) ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας».

*******

Που σημαίνει ότι το ΚΙΝΑΛ (αυτό που εξακολουθεί να ατοπροσδιορίζεται ως ΚΙΝΑΛ, εν πάση περιπτώσει)  δεν δικαιούται  (αντιστρέφοντας την ιστορική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ) να αποπειράται  «ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας» με τη Δεξιά!

Ή μήπως όχι; Διότι αυτό το «με τη Δεξιά» είναι δική μου προσθήκη – μόνο απ’ τα… απογυμνωμένα συμφραζόμενα προκύπτει.  Και καθώς συνειδητοποιείς ότι η γυμνή απ’ τα συμφραζόμενά της φράση (αυτή που αναφέρει ότι «το ΚΙΝΑΛ  δεν δικαιούται να αποπειράται  ανιστόρητα μέτωπα κυβερνητικής συνεργασίας») ακολουθείται από μια ντυμένη με στοιχεία πολιτικού… βίντατζ «ουρά», (αυτή που θέλει τα «ανιστόρητα μέτωπα» που αποπειράται το ΚΙΝΑΛ να «εγκλωβίζουν και (να) ακυρώνουν τη δυναμική, τη διαδρομή και την προοπτική του ΠαΣοΚ και της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξής μας») παθαίνεις… κοκομπλόκο!..

Ποια «διαδρομή», ποια «δυναμική» και ποια «προοπτική» ποιανού «ΠΑΣΟΚ», αναρωτιέσαι. Και σκέφτεσαι πως μάλλον ο Λαλιώτης έχει πάθει… Φώφη.

Όμως όχι, αν προσέξεις ότι η «ουρά» της τοποθέτησης Λαλιώτη κλείνει αποδίδοντας την ΚΙΝΑΛική έννοια «κεντροαριστερά» με τη φράση «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξή μας», φράση που, αν τη γυμνώσεις από τις… βίντατζ λέξεις που την περιβάλλουν – ειδικά από εκείνο το κτητικό «μας» («Παράταξή  μας») που παραπέμπει σε… ιδιοκτησιακές νοοτροπίες τύπου Βενιζέλου και Φώφης –, αποκαλύπτει τη… μεταμοντέρνα –  γεφυροποιό έννοια Προοδευτική Παράταξη…

Και εντός της τον… Λαλιώτη; Δεν έχω ιδέα, αλλά και να γνώριζα, δεν θα το μαρτυρούσα μη… στενοχωρήσω τη Φώφη. Αυτό που, σίγουρα, γνωρίζω και το λέω, είναι ότι η "γέφυρα" που συνδέει την προοδευτική παράταξη με την κυβερνητική εξουσία είναι μία, και ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας.- 

 

And the oscar goes to Μάνος Χατζιδάκις

Αργά τη νύχτα, στην οθόνη των ΟΣΚΑΡ έπαιζε, για έβδομη φορά, η διαφημιστική σεκάνς απ’ την ταινία Ρόμα του Αλφόνσο Κουαρόν. Είδα σε πρώτο πλάνο την Κλεό να σφουγγαρίζει τα απόνερα απ’ τα πλακάκια της αυλής∙ κι ύστερα, με την αμεσότητα του ιταλικού νεορεαλισμού, να σεργιανάει στην Οδό Ονείρων τραγουδώντας έναν γνώριμο σκοπό: Κάθε κήπος έχει / μια φωλιά για τα πουλιά / Κάθε δρόμος έχει / μια καρδιά για τα παιδιά / Μα κυρά μου εσύ… 

Αν ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις, σκέφτηκα, θα ταίριαζε καλύτερα να γράψει εκείνος μουσικές για την ταινία του Κουαρόν. Κι αν έπαιρνε το ΟΣΚΑΡ, που θα το ‘παιρνε, μπορεί να ανέβαινε στην απαστράπτουσα σκηνή να φωτογραφηθεί. Κι όχι όπως με το ΟΣΚΑΡ του «Ποτέ την Κυριακή», που δεν το πήρε και… φωτογραφήθηκε με το ΟΣΚΑΡ της Κατίνας Παξινού…

Νίκος Τσαγκρής.

Ενίοτε τ’ «ανοίγματα» είναι… μαχαίρια δίκοπα

Ειδικά όταν ο ενδιάμεσος χώρος κατοικείται από  «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας», με φυγόκεντρες τάσεις του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (24/2/2019)

Τα προεκλογικά «ανοίγματα», οι «συνεργασίες», οι «συμμαχίες», τα «προοδευτικά μέτωπα» είναι δίκοπα μαχαίρια. Άλλοτε οδηγούν σε κυβερνητικούς παραδείσους και άλλοτε σε αντιπολιτευτικά βάραθρα.

Λίγο πριν τις εκλογές του 2004, στην εφημερίδα Έθνος όπου εργαζόμουν ως επιτελικό στέλεχος και αρθρογράφος, δέσποζε η εκδοτική πεποίθηση (Γ. Μπόμπολας) ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα σαρώσει τον Κώστα Καραμανλή.

Στις βραδινές συσκέψεις του πολιτικού ρεπορτάζ, έμενα μόνος με τις αμφιβολίες μου για τη δυναμική του ΓΑΠ και την αίσθηση ότι στο νήμα θα κερδίσει ο Καραμανλής. Όταν μάλιστα ο Γιωργάκης έκανε εκείνο το ιστορικό προεκλογικό ανοσιούργημα, το … «διπλό άνοιγμα» με Δαμανάκη – Ανδρουλάκη απ’ τη μια και Ανδριανόπουλο – Μάνο απ’ την άλλη, δεν μου έμεινε ούτε  ίχνος  αμφιβολίας για την ήττα του ΠΑΣΟΚ.

Τότε ήταν που άρχισα να στοιχηματίζω με τους συναδέλφους της διεύθυνσης για διαφορά 5 μονάδων υπέρ Καραμανλή (όπερ και εγένετο!) και έγραψα εκείνο το καυστικό κείμενο* για τα «αμφίπλευρα ανοίγματα» του ΓΑΠ. Που το έφαγε η αδυσώπητη μαρμάγκα της πολιτικής λογοκρισίας, προκαλώντας λίγες οργισμένες αντιδράσεις (εξ’ αριστερών κυρίως) και, εν τέλει, την παραίτησή μου…   

Λοιπόν, που λέτε, τα προεκλογικά «ανοίγματα», είναι δίκοπα μαχαίρια που άλλοτε οδηγούν σε κυβερνητικούς παραδείσους και άλλοτε σε αντιπολιτευτικά βάραθρα, γιατί συνήθως είναι ανακλαστικές τεχνικές κυβερνητικής επιβίωσης, που έλκονται από τα βάθη της αστικής πολιτικής κουλτούρας: εκεί όπου το Κέντρο εγγράφεται ως πολιτικό σωσίβιο της Δεξιάς και της Αριστεράς…

*******

«Κέντρο είναι ο βαθμός μηδέν της πολιτικής», υποστηρίζει η ομάδα των εκλεκτών πολιτικών επιστημόνων που συνυπογράφουν την περίφημη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια*: στην πραγματικότητα, κέντρο σημαίνει δύο πράγματα. Ή είναι, απλά και καθαρά, ένα καμουφλάρισμα της δεξιάς ή είναι το γεωμετρικό σημείο προς το οποίο τείνουν οι μετριοπαθείς της δεξιάς και οι μετριοπαθείς της αριστεράς, όταν αποσπώνται από τούς εξτρεμιστές των αντίστοιχων παρατάξεών τους και προσπαθούν να κυβερνήσουν μαζί. Ό κατάλληλος όρος είναι τότε «κεντρισμός».

Σ’ αυτό το σημείο, ίσως κάνω… δυστυχισμένους μερικούς συντρόφους αν πω ότι, με βάση την ανωτέρω προσέγγιση των πολιτικών επιστημόνων, ο όρος «κεντρισμός» ταιριάζει αρκετά  στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ: υπό την έννοια ότι, στον δρόμο προς τη δεύτερη κυβερνητική του φάση, οι μετριοπαθείς του ΣΥΡΙΖΑ αποσπάστηκαν από τους εξτρεμιστές της παράταξής τους και, «τείνοντας» προς το κέντρο, απέσπασαν (20/9/2015) κυβερνητική πλειοψηφία!...

Εντάξει, παραδέχομαι ότι η αντιστοίχιση του ορισμού με την εξέλιξη του κυβερνώντος κόμματος  στη δεύτερη κυβερνητική του φάση είναι... ελαφρώς αναντίστοιχη (οι «εξτρεμιστές» αποσπάστηκαν απ’ τους «μετριοπαθείς» και όχι οι «μετριοπαθείς» απ’ τους «εξτρεμιστές» κ.λπ. κ.λπ.), ωστόσο οι αντιστοιχίες πλεονεκτούν: ο ΣΥΡΙΖΑ «έτεινε», αναγκαστικά έστω, προς το «κέντρο» (μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» με «κοινωνικό πρόσημο»), για να κυβερνήσει – να μη μεταβληθεί σε «αριστερή παρένθεση». Ενώ και το «κέντρο» (στο κοινωνικό επίπεδο), με τη σειρά του, «έτεινε» προς τον (διαθέτοντα το ηθικό πλεονέκτημα) ΣΥΡΙΖΑ…

*******

Απλά για να κυβερνηθεί από το νέο και… ωραίο – και εν δυνάμει πιο αξιόπιστο από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Δεν νομίζω: με μια κομματικά αποστασιοποιημένη οπτική (την «κεντρώα» κοινωνική οπτική –  την οπτική του μέσου προοδευτικού πολίτη, εάν θέλετε), δεν μπορείς παρά να δεις το κυβερνόν κόμμα ακαμουφλάριστο: ένα μεταμοντέρνο ευρωπαϊκό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, το οποίο, ενώ έχει επιτύχει – και μάλιστα χωρίς να τον επιδιώξει συνειδητά – τον «κεντρισμό», προσπαθεί εναγωνίως να διατηρήσει την γενετήσια ριζοσπαστική φυσιογνωμία του καθώς και το συνακόλουθό της «ηθικό πλεονέκτημα», μέσα σε έναν ορυμαγδό πολύπλευρων και ασύμμετρων εχθρικών πυρών, επικοινωνιακών παγίδων  και ακραίων υπονομεύσεων. 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, το επιχειρούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ «προοδευτικό μέτωπο», στο βαθμό που εξαντλείται σε διεργασίες και  πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση των προγραμματικών συγκλίσεων με πρόσωπα αλλά και κινήσεις από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, ούτε… «αμφίπλευρο άνοιγμα» τύπου ΓΑΠ είναι, ούτε μια παραδοσιακή απόπειρα  «κεντρισμού» το λες. Αφού μια κίνηση «κεντρισμού», προϋποθέτει την ύπαρξη κεντρώου χώρου, κεντρώων κόμματων, κεντρώας πολιτικής πελατείας. Και, όπως γνωρίζουμε, στο πολιτικό μας παρόν ο ενδιάμεσος χώρος κατοικείται από πανικόβλητα «περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας»**. Με  φυγόκεντρες τάσεις του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… 

Αναπόφευκτα, ωστόσο, λόγω ευρωεκλογών και όχι μόνον, η επιχείρηση «προοδευτικό μέτωπο» εντάσσεται στις ανακλαστικές τεχνικές κυβερνητικής επιβίωσης. Που, όπως είπαμε, άλλοτε οδηγούν σε κυβερνητικούς παραδείσους και άλλοτε σε αντιπολιτευτικά βάραθρα.

* Λεξικό της Λογοκρισίας Στην Ελλάδα,σελ.473-476 (εκδόσεις Καστανιώτη)   

**Φράση που είχε χρησιμοποιήσει ο Γεώργιος Μαύρος για να χαρακτηρίσει τα ευεπίφορα σε προσαρτήσεις κομματικά απολειφάδια 

 

Παζαρεύοντας τα λείψανα του ΠΑΣΟΚ

Το ανύπαρκτο ΚΙΝΑΛ και οι τελευταίες απόπειρες πολιτικής επιβίωσης του Ευ. Βενιζέλου υπό το κράτος του φθόνου για τον Τσίπρα

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 17/2/20190)

Άλλο «Προοδευτικός πόλος με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον συντηρητικό πόλο», άλλο «Πλατιά προοδευτική συμμαχία στις ευρωεκλογές ενάντια στον εθνικισμό και το νεοφιλελευθερισμό», και άλλο «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά»: Το πρώτο ακούγεται λογικό, ακόμα κι αν σημαίνει… όστις θέλει οπίσω μου ελθείν. Το δεύτερο φαντάζει δύσκολο, εφικτό ωστόσο, αφού πέραν της βούλησης Τσίπρα και Μπούλμαν μεταφέρει τη συναίνεση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, πλην… Φώφης…

Το τρίτο («συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά») ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου, αφού είναι αμφίβολο εάν στο πολιτικό μας παρόν υπάρχουν, σαφώς οριοθετημένες, η «ριζοσπαστική αριστερά» και η «κεντροαριστερά»∙ ταυτοποιούμενες, μάλιστα, εντός του ΣΥΡΙΖΑ η πρώτη και, αυταπατώμενη εκκωφαντικά, εντός του ΚΙΝΑΛ η δεύτερη: ΚΙΝΑΛ δεν υπάρχει πια, κι αν έμεινε κάτι… λίγο από δαύτο, έμεινε χάρις στην σημασία που εξακολουθεί να του δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σημασία αντιστρόφως ανάλογη του πολιτικού και αριθμητικού μεγέθους του και της υπαρξιακής του αξίας.

«Ποια ριζοσπαστική αριστερά και ποια κεντροαριστερά, ο Τσίπρας είναι η Αριστερά σήμερα*» έγραφα προ διμήνου, εννοώντας, βέβαια ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει καλύτερα απ’ τον καθένα τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά. Και έγραφα ότι «αν ο Τσίπρας διέθετε τον κυνισμό του Ανδρέα και δεν έστρεφε ούτε το βλέμμα του προς το πολιτικά ανυπόστατο ΚΙΝΑΛ της Φώφης, θα είχε τον απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της Κεντροαριστεράς»… 

*******

Αλλά, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να οριοθετείται ως η «ριζοσπαστική αριστερά» και το ΚΙΝΑΛ ως η «κεντροαριστερά», το σχήμα «συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με την Κεντροαριστερά», προεκλογικά τουλάχιστον, αποτελεί φενάκη: «Πριν τις εκλογές δεν είναι εύκολο να γίνει διάλογος με το ΚΙΝΑΛ γιατί έχει επικρατήσει η άποψη Βενιζέλου για στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για στρατηγική νίκη της ΝΔ», το εξηγεί ευγενικά ο Νίκος Φίλης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Όμως, θα υπάρχει ΚΙΝΑΛ μετά τις πολιτικές εκλογές, ιδιαίτερα εάν γίνουν τον Οκτώβριο και όχι τον Μάιο;

Προσωπικά, πριν ακόμα αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ από το ΚΙΝΑΛ και πριν διαλυθούν οι κοινοβουλευτικές ομάδες του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, έγραφα* ότι τρία κόμματα (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) δεν έχουν κανένα ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Τα δύο πρώτα, επειδή συγκροτήθηκαν – για διαφορετικούς λόγους το καθένα – με ημερομηνία λήξεως την ημερομηνία εξόδου απ’ τα μνημόνια, το δε τρίτο, επειδή «ως κόμμα ουσιαστικά και τυπικά υπεύθυνο για την μνημονιακή κατοχή της χώρας, συνετρίβη από τους ίδιους τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι στις εκλογές του 2015 (ΠΑΣΟΚ 4,68% - ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) μετοίκησαν και εγκαταστάθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ…

*******

Μετά την αποχώρηση και της ΔΗΜΑΡ από το ΚΙΝΑΛ, λέγεται ότι η Φώφη Γεννηματά βιώνει μιαν αφόρητη… κεντροαριστερή  μοναξιά, υπό το κράτος της κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα∙ τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο για όλα τα δεινά του ΚΙΝΑΛ και της ιδίας, με τον τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρούσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ υπεύθυνο για τα δεινά του ΠΑΣΟΚ και του… ιδίου: Τσίπρας 36,34% - Βενιζέλος 4,68%!.. Έκτοτε, υπό την αιγίδα των «νταβατζήδων» της οικονομικής ελίτ, επιχειρεί την πολιτική του εξόντωση δια της επιβεβλημένης στην Φώφη, αλλά και στους μυαλοφυγόδικους ηγέτες και ηγετίσκους της μείζονος αντιπολίτευσης, στρατηγικής του: «η επιβίωσή μας προϋποθέτει  την οριστική συντριβή του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ» 

Όλα αυτά στο πλαίσιο της «κουλτούρας του φθόνου για τον Τσίπρα», υποθέτω, της νεύρωσης του «σοσιαλφιλελεύθερου φθόνου» (όπως την αποκάλεσα** άμα τη εμφανίσει της), που διαχύθηκε στην περιοχή της αντιπολίτευσης και  κατέλαβε το σύνολο των αρχηγών των κομμάτων της από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ… κατέλαβε την κυβερνητική εξουσία: «η πολιτική κουλτούρα του φθόνου», λέει η ψυχανάλυση, «αναπτύσσεται και επικρατεί όταν στον αντίπαλο ηγέτη βλέπεις τον δικό σου πολιτικό θάνατο». 

Ακριβώς αυτόν (τον πολιτικό του θάνατο) αντικρίζει ο Βενιζέλος στην λαμπερή (και οριστικά νικηφόρα τώρα πια) πολιτική προσωπικότητα του Τσίπρα. Και επιχειρεί να δραπετεύσει. Να ξεφύγει από την πολιτική ανυπαρξία, παζαρεύοντας με τον Κυριάκο  Μητσοτάκη και τους ακροδεξιούς του εταίρους, ό,τι απέμεινε απ’ το ΚΙΝΑΛ της Φώφης σε συσκευασία κυβερνητικής… «τσόντας». Με ανταλλάγματα αμφίβολα όνειρα πολυτελούς πολιτικής επιβίωσης: παζαρεύοντας τα λείψανα του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ  με ανταλλάγματα προεδρικές… σουίτες σαν να λέμε…   

*Υπό το πρίσμα του Ζακ Ζυλιάρ ότι στις μέρες μας, «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της».

** «Ο πολιτικός φθόνος κυκλώνει τον Τσίπρα» (στην Εφημερίδα Η εποχή, της 29^ης Σεπτεμβρίου 2014)