18 Νοεμβρίου 2017

Πολυτεχνείο, ο Τόπος της Ελευθερίας


Όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια – μια ουτοπική ελευθερία Και ότι δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο στον τόπο της εξέγερσης. Εντός του Πολυτεχνείου!


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 19/11/2017)




«Σε αστυνομικό κλοιό και φέτος οι εκδηλώσεις για την   44η επέτειο  του Πολυτεχνείου. Τα μέτρα θα είναι αυξημένα σε σχέση με πέρσι, ενώ την πορεία θα περιφρουρούν περισσότεροι από 3000 αστυνομικοί  …»
(Από τον Τύπο της Τετάρτης 15/11/2017)


Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μια παρόμοια είδηση παίρνει τη θέση της στον Τύπο. Η «είδηση» είναι, πια, τόσο συνηθισμένη που δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, από μια ψυχαναλυτική, τρόπον τινά, θεώρηση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση, καθώς παράγει και αναπαράγει αναπάντητα πολιτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα: γιατί σε «αστυνομικό κλοιό»; Προς τι τα δρακόντεια μέτρα; Γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη είναι μια πολιτική ελευθερία που της επιβάλλεται «αστυνομική περιφρούρηση»; Ποια είναι η ποιότητα της ελευθερίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν (ειδικά σήμερα, με την Ελληνική Δημοκρατία να αγωνίζεται, απελπισμένα, να βγει απ’ τον γύψο της τροϊκανής επταετίας), σε σχέση με την ελευθερία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο; 

Το αίτημα της Ελευθερίας στο κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» – φαίνεται να αφορά την πολιτική ελευθερία των Ελλήνων από τα δεσμά της χούντας των συνταγματαρχών. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η απελευθέρωση απ’ τη χούντα αποτελούσε ένα ελάχιστο μέρος της ελευθερίας που διεκδικούσαν οι ρομαντικοί καταληψίες του Νοέμβρη: όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια. Και ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο εντός του Πολυτεχνείου!

*******

Ήταν η ελευθερία που βιώναμε, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή μας. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιωθήκαμε να βιώσουμε χάρις σε κάποιες παραλείψεις της εξουσίας, της χούντας των συνταγματαρχών!... 

Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, καθώς διαπραγματεύεται το λήμμα «Ελευθερία» στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της ελευθερίας προκύπτει από µία απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία –ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση– προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µία απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως…

Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής», στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή την… διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο…

*******

Κατά τα λοιπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου»,  όπως όλα τα παιδιά που, στη διάρκεια της ιστορίας, εξεγείρονται διεκδικώντας ελευθερία, γνωρίζουν ότι δεν είναι κανείς – κανείς δεν δύναται να είναι, πραγματικά Ελεύθερος. Μπορούμε μόνο να είμαστε «ελεύθεροι από...». Ελεύθεροι από κάτι, από κάποια απ’ όλα εκείνα τα δεσμά που, καταναγκαστικά, μας επιβάλλονται από τη στιγμή που γεννιόμαστε και βιώνουμε τον ανθρώπινο κόσμο: γεννιόμαστε σε συνθήκες «δουλείας» και υποχρεωνόμαστε σε διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες «εξεγέρσεις», προκειμένου να νιώσουμε ελεύθεροι από κάτι, και από κάτι άλλο, κι από κάτι άλλο...

Στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, η ελευθερία ήταν και είναι μια παραδρομή της εξουσίας. Εκεί όπου υπάρχει, υπάρχει χάρη σε ένα κενό εξουσίας. Ειδικά στις μέρες μας, η πολιτική ελευθερία είναι μια μακρά, συγκινητική μεν, άτυχη δε περιπέτεια, που συντελεί στη διαμόρφωση καταναλωτών και μακάριων θεατών της τηλεόρασης. Πολίτες που τους διαμορφώνουν τα μονοπώλια της πληροφορίας και οι νόμοι της «ανάπτυξης». Σε ορισμένους απ’ αυτούς, η πραγματική ελευθερία φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα…




  




11 Νοεμβρίου 2017

Paradise Papers, μια φαρσοκωμωδία


Στην καλύτερη εκδοχή τους, τα «Paradise Papers» δεν είναι παρά μια ακόμα «κρυφή φάρσα του καπιταλισμού», όπως εύστοχα έγραψε η γαλλική Libération.
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 12/11/2017)
Διαβάζεις τον Τύπο και τα βλέπεις όλα, ακόμα και τα «Paradise Papers» σε μελόδραμα: οι αποκαλύψεις της ICIJ (Διεθνής  Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων)  ράγισαν την καρδιά της παγκόσμιας ελίτ του χρήματος, θρηνεί ο αρθρογράφος των Financial Times – της εφημερίδας της παγκόσμιας ελίτ του χρήματος. Και αμέσως μετά τοποθετεί την καρδιά του τραγουδιστή των U2 Bono ανάμεσα στις… ραγισμένες καρδιές της Apple και της Nike. Ταυτίζοντας τον γνωστό ως φιλάνθρωπο και ακτιβιστή ροκ-σταρ με τα πολυεθνικά brand name της ελίτ του χρήματος…
Ο ίδιος δηλώνει αηδιασμένος από την εμπλοκή του ονόματός του στις λίστες των «Paradise Papers», διευκρινίζοντας ότι όχι, καμιά σχέση με την ελίτ του χρήματος:  «είμαι απλά ένας  μειοψηφικός και παθητικός επενδυτής». Και, για ξεκάρφωμα, δεν παραλείπει να συγχαρεί τη Διεθνή Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) για την αποκάλυψη του νέου σκανδάλου φοροαποφυγής.
Δεν γνωρίζω τον βαθμό εμπλοκής του Bono στο σκάνδαλο αλλά, σίγουρα, ελίτ του χρήματος δεν τον λες. Εκτός κι αν ο όρος απέκτησε τέτοια ελαστικότητα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, που χωράει όχι μόνο τον Bono, αλλά και τον… Ρέμο και τον Βέρτη μαζί. Σχεδόν σίγουρο, επίσης, θεωρώ το γεγονός ότι οι «ραγισμένες καρδιές» των Bono των U2 και  Λιούις Χάμιλτον της Formula1, εντελώς τυχαία τοποθετούνται  ανάμεσα σε… ραγισμένες καρδιές της πραγματικής παγκόσμιας ελίτ του χρήματος τύπου Apple και Nike…
*******
Ή μήπως όχι;  Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, αλλά στα (μέχρις στιγμής, τουλάχιστον) ντοκουμέντα των «Paradise Papers» που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, τα brands  των οικονομικών κολοσσών της Δύσης, δημοσιεύονται με ιδιαίτερη φειδώ και μάλλον επιλεκτικά, κρυμμένα ανάμεσα σε φαντασμαγορικές αναφορές τρανταχτών ονομάτων της διεθνούς πολιτικής, αθλητικής και καλλιτεχνικής σκηνής: «… στις λίστες περιλαμβάνονται οι υπουργοί Εμπορίου και Εξωτερικών της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ, Γουίλμπερ Ρος και Ρεξ Τίλερσον, η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, ο Στίβεν Μπρόνφμαν, ισχυρός επιχειρηματίας και οικονομικός υπεύθυνος του Φιλελεύθερου Κόμματος του πρωθυπουργού του Καναδά Τζάστιν Τριντό, μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως η Apple και η Nike, ρώσοι ολιγάρχες, πρόσωπα του περιβάλλοντος του Βλαντίμιρ Πούτιν, αφρικανοί επιχειρηματίες και σταρ του αθλητισμού…».  
 Εξ άλλου, όπως πέρυσι  στα «Panama Papers», έτσι και φέτος,  στα «Paradise Papers» , η απουσία των ΗΠΑ (αμερικανικών επιχειρηματικών κολοσσών και Aμερικανών πολυεκατομμυριούχων), καθώς και εταιρικών κολοσσών της Δύσης είναι ευδιάκριτη. Πράγμα που, συνειρμικά, παραπέμπει στην περσινή  ανακοίνωση αμφισβήτησης των «Panama Papers» εκ μέρους των WikiLeaks , που υποστήριζαν ότι, πίσω από τις συγκεκριμένες αποκαλύψεις, βρίσκονταν οι  Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και ότι, «βλέπουμε την Ουάσινγκτον και διάφορες οργανώσεις που ανήκουν στον επενδυτή Τζωρτζ Σόρος πίσω από τα Panama Papers»…


*******

Η αλήθεια είναι ότι η ICIJ (Διεθνής  Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων) δεν συνδέεται μόνο από την «ανταγωνιστική» της WikiLeaks με την αμερικανική ελίτ του χρήματος, επειδή  «έχει συσταθεί και στηρίζεται από το αμερικανικό Κέντρο Δημόσιας Ακεραιότητας (Center of Public Integrity) από το 1997». Η ίδια η κοινοπραξία παραθέτει στην ιστοσελίδα της μια σειρά από «ιδιώτες» που στηρίζουν το έργο της με χορηγίες, μεταξύ των οποίων οι Ford Foundation Carnegie Endowment,
Rockefeller Family Fund (Οικογένεια Ροκφέλερ), W. K. Kellogg Foundation, Open Society Foundation (Ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος), κ. α.

Όπως και να ’χει, οι αποκαλύψεις είναι αποκαλύψεις και, ακόμα και ως ενημερωτικό υλικό χωρίς ούτε καν δικανικό αντίκρισμα, απασχολούν την κοινή γνώμη. Ωστόσο, στην καλύτερη εκδοχή τους, τα «Paradise Papers» είναι μια ακόμα κρυφή φάρσα του καπιταλισμού, όπως εύστοχα έγραψε η γαλλική Libération. Υπό την έννοια ότι, απλά, δείχνουν (και στην περίπτωση της… δικιάς μας, της Μαρέβας Κυριάκου Μητσοτάκη, βέβαια) τις διαδρομές της φοροαποφυγής των μεγιστάνων του πλούτου. Και κάνουν τις υποσχέσεις των πολιτικών για το οριστικό τέλος των φορολογικών παραδείσων να φαίνονται απατηλές, ανυπόστατες και μακρινές. Κι ας έγιναν μόλις ένα χρόνο πριν, μετά τις αποκαλύψεις των «Panama Papers», κι ας επαναλαμβάνονται και τώρα, παντού στον κόσμο, συνοδεύοντας τις νέες αποκαλύψεις φοροαποφυγής.

Εν τέλει, όπως κυνικά δήλωσε ο διευθυντής του ΟΟΣΑ Pascal Saint-Amans, «τα Paradise Papers  (σ. σ: σε σχέση με τα «Panama Papers») είναι κάτι πιο ραφινάτο, πιο διακεκριμένο, πιο δουλεμένο∙ δείχνει να βρίσκεται στα νόμιμα μονοπάτια»!..  







4 Νοεμβρίου 2017

Ο Κυριάκος και η τρόικα των μιντιαρχών



Καθώς πορεύεται με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αφήνει στο διάβα του τα ίχνη της πολιτικής διαφθοράς που τον εξέθρεψε και τον εκτρέφει

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  
(Πηγή Η ΑΥΓΗ της Κυριακής 5/11/207)

Είναι γνωστό ότι ο πρώτος ξένος επενδυτής που συνάντησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ ήταν ο Ινδός μεγαλομέτοχος του επενδυτικού κολοσσού Fairfax, Πρεμ Γουάτσα*. Όχι, δεν είναι σίγουρο ότι η συνάντηση αυτή έγινε στο πλαίσιο κάποιας εκπαιδευτικής γυμναστικής του νέου αρχηγού με αντικείμενο την άγρα ξένων επενδυτών, όπως υποθέσαμε τότε που διαβάσαμε την είδηση (30 Μαΐου 2017). Ίσως ήταν προοίμιο της δεύτερης, μυστικής αυτή τη φορά, συνάντησης των δύο ανδρών (16.09.2017), με την συμμετοχή και των κ. κ. Σαμαρά και Στουρνάρα**. Με αντικείμενο την πιθανότητα απαλλαγής του Κυριάκου από το προπατορικό φορτίο διαφθοράς του κόμματος που ανέλαβε να διευθύνει: τη σκανδαλώδη δανειοδότηση της Νέας Δημοκρατίας με περισσότερα από 200 εκατ. ευρώ, σε μια εποχή που δεν έπαιρνες δάνειο ακόμα κι αν λεγόσουν… Ψυχάρης.

Ωστόσο, το φορτίο διαφθοράς που κουβαλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ελάχιστα επιβαρύνεται από το σκανδαλώδες κομματικό χρέος που, σκανδαλωδώς, παραμένει δανεικό κι αγύριστο στο… διηνεκές. Ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήρθε φορτωμένος με το οικογενειακό σκάνδαλο της Siemens: πέρα από την δική του, την προσωπική του αρπαχτή, με τα τηλεφωνικά κέντρα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα… μίξερ, στο ημερολόγιο της εξ απορρήτων γραμματέως του Μιχάλη Χριστοφοράκου, Κατερίνας Τσακάλου, καταγράφονται 356 συναντήσεις του  πρώην επικεφαλής της Siemens Ελλάς με τους Μητσοτάκηδες!  
*******
Στον ενεστώτα χρόνο, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης πορεύεται με τον  στομφώδη βηματισμό της χήνας ως ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, σκορπάει στο διάβα του τα ίχνη μιας νέας διαφθοράς, ολόιδιας με την παλιά με την οποία ήταν φορτωμένος όταν ήρθε: το σκάνδαλο του Κήρυκα Χανίων, ας πούμε, που η σκωπτική λαϊκή μούσα μετονόμασε σε… «Κήρυκα δανείων». Ή τα… εν διαστάσει πόθεν έσχες του, με το κρυμμένο σπίτι («Σπίτι του Βολταίρου») της Μαρέβας στο Παρίσι. Κι άλλα πολλά, δικά του και του περιβάλλοντός του∙ τακτοποιήσεις ημετέρων, πλαστοπροσωπίες, πλαστογραφίες, καταδίκες σε δικαστήρια…  Ένας καταιγισμός επεισοδίων πολιτικής διαφθοράς στην αυλή του νέου αρχηγού της «παράταξης»∙ που, μεταξύ άλλων, είχε προκαλέσει εκείνη την (σεμνή και πολιτισμένη σε αναλογία με τις περιστάσεις) δεικτική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: « Αυτή είναι η dream team του Κυριάκου Μητσοτάκη που ζητά "συμφωνία αλήθειας" με τον ελληνικό λαό».

Και ήρθε προχτές ο νέος σκανδαλώδης Αυγενάκης. Ο οποίος, σύμφωνα με την αποκάλυψη της εφημερίδας Documento, συνελήφθη κλέπτων… οπώρας: « ο κ. Αυγενάκης έχει καταγραφεί από τον κοριό της ΕΥΠ να συνομιλεί με άτομα που έχουν καταδικαστεί για εκβιασμό, ερευνώνται για παράνομη εμπορία χρυσού και διακίνηση μαύρου χρήματος»…
*******
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά: Ο Αυγενάκης είναι ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, και ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας» και, παρ’ όλο που ο Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας «συνελήφθη κλέπτων οπώρας», μούγκα στη στρούγκα του Τύπου. Με τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, την τρόικα Αναστασιάδη – Μαρινάκη – Αλαφούζου, να σκεπάζουν τον ισχνό απόηχο της ντροπιαστικής (για τον προστατευόμενό τους) αποκάλυψης, όπως οι γάτες… Ιμαλαϊων τα περιττώματά τους, με μια ακόμα παρτίδα fake news αντισύριζα λάσπης∙ του τύπου, «Οι εγκληματίες κυκλοφορούν ελεύθεροι και ο Τόσκας σφυρίζει αδιάφορα!» ή «Ορμητήριο εγκλήματος το Εξαρχιστάν!» ή «Οι Γεωργιανοί που «σιδέρωσαν» την 85χρονη είχαν αποφυλακιστεί με το νόμο Παρασκευόπουλου!».

Παίρνει, που λέτε, τη face γραμμή από τα face πρωτοσέλιδα ο Κυριάκος και καταθέτει... επίκαιρη ερώτηση για την «εγκληματικότητα». Και ώ του θαύματος, την καταθέτει ακριβώς τη στιγμή που, «ο Τόσκας που σφυρίζει αδιάφορα»  ανακοινώνει τη σύλληψη του βομβιστή του Παπαδήμου. Και   στο καπάκι, και μια, και δυό, και τρείς εξιχνιάσεις εγκλημάτων και, τρικυμία εν κρανίω Μητσοτάκη: δίνει συγχαρητήρια στην ΕΛΑΣ (και «στον Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την πάταξη της εγκληματικότητας, ενώ ταυτόχρονα καταθέτει  ερώτηση – μομφή κατά της κυβέρνησης (και του… «Τόσκα που σφυρίζει αδιάφορα») για την έξαρση της εγκληματικότητας!  Τραγέλαφος!.. Και στο φόντο το πακέτο «Αυγενάκης»…

Πολύ βαθειά στο φόντο!  Ως μέρος του φορτίου διαφθοράς που κουβαλάει ο «αρχηγός» και το πολιτικό σύστημα που τον εξέθρεψε και τον προστατεύει: τα μιντιακά κολλητάρια του μητσοτακέϊκου, με επικεφαλής την τρόικα Αναστασιάδη – Μαρινάκη – Αλαφούζου…

  
*Καναδική  επενδυτική εταιρεία, μέτοχος της Eurobank
**Η συνάντηση αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα Documento



28 Οκτωβρίου 2017

Μια φασιστική σφαίρα στο θώρακα...




Όλοι ξέρουμε τι συνέβη στο Αλβανικό μέτωπο. Γιατί λοιπόν τόση συγκίνηση, τόσες πληγές ν’ ανοίγουν πάλι, ξαφνικά, στη θέα μιας σφαίρας που ταξίδεψε στο χρόνο, από το '40 έως το '98, κρυμμένη στο θώρακα ενός συμπατριώτη μας;

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Πηγή: Η ΑΥΓΗ 28/10/2017 )


Κάποτε, εντελώς τυχαία, σε μια περιστασιακή επέμβαση, οι γιατροί βρήκαν στον θώρακα 78χρονου μια σφαίρα που είχε ξεμείνει εκεί από τότε που πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο, 58 χρόνια πριν*.

Η είδηση κατέλαβε μια περίοπτη θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων κι έκανε θραύση, προκάλεσε, έξυσε πληγές, συγκίνησε. Φαντάστηκα τους αποδέκτες της να αισθάνονται μια βαθιά τρυφερότητα για τον 78χρονο και ταυτόχρονα, με την εικόνα της φασιστικής σφαίρας μπροστά στα μάτια τους, να φαντασιώνονται εικόνες από το αλβανικό μέτωπο: Τα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, τους Έλληνες φαντάρους να σέρνουν τα σκεβρωμένα απ’ τα κρυοπαγήματα πόδια τους τραβώντας τα μουλάρια με τα εφόδια, τις μάχες στα χαρακώματα, μια ιταλική σφαίρα απ’ το πουθενά να καρφώνεται στο στήθος του 20χρονου φαντάρου. Που τώρα είναι 78 χρόνων. Και οι γιατροί βρήκαν, μετά από 58 χρόνια, την ιταλική σφαίρα στον θώρακά του.

*****
Όμως, όλοι ξέρουμε τι συνέβη στo Αλβανικό μέτωπο, Γιατί λοιπόν τόση συγκίνηση, τόσες πληγές ν’ ανοίγουν ξαφνικά, στη θέα μιας φασιστικής σφαίρας που ταξίδεψε στο χρόνο, από το '40 έως το '98, κρυμμένη στο θώρακα ενός συμπατριώτη μας;

«Οι μεγαλύτερες πληγές προέρχονται απ’ αυτό που βλέπεις παρά απ' αυτό που ξέρεις», έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ. Μέσα από τη σφαίρα που βγήκε από τον θώρακα του 78χρονου, απελευθερώθηκαν εικόνες θαμμένες στα βάθη του υποσυνείδητου, ξεσηκώθηκαν ψίθυροι καρδιάς και τις ιστόρησαν:  Πίνδος – Κορυτσά – Δίστομο –  Σκοπευτήριο – Μπουμπουλίνας – Πολυτεχνείο – Άρης – Μανώλης – Νικηφόρος – Χρήστος – Αλέκος – Βαγγελιώ – Αβέρωφ και Τρίτης Σεπτεμβρίου – και Περισσού και Περάματος και Κερατσινίου και τρείς φασιστικές μαχαιριές στο στήθος του Παύλου και…            

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θείο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!**

Τις ξέραμε τις ιστορίες αυτές, τις είχαμε ακουστά, τις φανταζόμαστε, τις ζήσαμε. Μα η φασιστική σφαίρα που βγήκε από τον θώρακα του πολεμιστή 48 χρόνια μετά, μας επέτρεψε να τις ξαναδούμε ζωντανές, να τις «υποκλέψουμε» έστω, σαν μέσα από μια κλειδαρότρυπα.

*****
Η εικόνα είναι ανίκητη, έχει πάντα την τελευταία λέξη: Καμιά γνώση δεν μπορεί να της αντισταθεί, να τη διευθετήσει, να την εκλεπτύνει... Ο Ρολάν Μπαρτ είναι ακαταμάχητος όταν μιλάει για την εικόνα: η εικόνα αποτέμνεται. Είναι καθαρή και ξάστερη σαν γράμμα. Ακριβής, πλήρης, επιτηδευμένη, οριστική, δεν μου αφήνει καμιά θέση. Είμαι αποκλεισμένος από την εικόνα όπως κι από την αρχέγονη σκηνή. Που, ίσως, και αυτή να μην υπάρχει παρά μόνο στο βαθμό που αποτέμνεται απ' το περίγραμμα της κλειδαρότρυπας...

Η εικόνα της φασιστικής σφαίρας, καθώς βγήκε (58 χρόνια μετά!) από τον θώρακα του 78χρονου έγινε μια εικόνα ακριβής, πλήρης, επιτηδευμένη. Μια εικόνα οριστική για μια στιγμή της ιστορίας μας και του ρόλου των συμπατριωτών μας σ' αυτήν. Μια εικόνα που πληγώνει και συγκινεί και ενθαρρύνει το ελληνικό σήμερα και το αύριο: δεν περνά ο φασισμός…

* Πρόκειται για αληθινό γεγονός που συνέβη το 1998 και προκάλεσε αίσθηση.

** Από το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο…» του Οδυσσέα Ελύτη

  

21 Οκτωβρίου 2017

Η επιστροφή του μίστερ Τάπερμαν



  
Όταν ο αιφνίδιος πρωτοσέλιδος αρθρογράφος Κώστας 

Σημίτης δικαιώνει τη Μαλβίνα, 20 χρόνια μετά…


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Θεωρώ πολύ πιθανόν η εποχή μας να ονομαστεί από τις γενιές που θα έρθουν εποχή της ειρωνείας*.  Όχι, βέβαια, εκείνης της ιδιοφυούς ειρωνείας που χαρακτήριζε τον εικοστό αιώνα, αλλά μιας ειρωνείας η οποία έχει να κάνει με την επιβολή, τη  διαστροφή και την ηλιθιότητα που χαρακτηρίζουν την άξεστη εποχή μας. Μια εποχή κατά την οποία η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος διαφθοράς και διαπλοκής που, μεταξύ άλλων, έθρεψε και τη μιντιοκρατία ως κυβερνητικό παρακράτος, δεν σήμανε το τέλος του πολιτικού   πολιτισμού της μεταπολίτευσης. Ούτε την ασφαλή εγκαθίδρυση του άλλου: του νεότερου, του λαϊκότερου, του υγιέστερου, πολιτικού πολιτισμού που, αντικειμενικά, θα μπορούσε να σηματοδοτεί και να εκφράζει μια ανεμπόδιστη  κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα.

Υπογραμμίζω σκόπιμα την φράση «υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα» για να τονίσω τον καταλυτικό ρόλο του σημερινού πρωθυπουργού στην ραγδαία ανάδυση της Αριστεράς από το πολιτικό περιθώριο στην κεντρική πολιτική σκηνή και, εν τέλει, στην κυβέρνηση: στην πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς – εάν υφίσταται πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς… Ειδικότερα, να τονίσω τον, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του ηγέτη (αρχηγού επί το… δεξιότερον) όσον αφορά την επιδραστικότητα των κομμάτων και των κινημάτων. Σε αντιδιαστολή με την αιφνίδια… αποκάλυψη του αιφνίδιου  πρωτοσέλιδου αρθρογράφου της εφημερίδας «Τα Νέα» Κώστα Σημίτη, ότι η «νέα παράταξη» δεν χρειάζεται αρχηγό…

*******
Όποιος εξομολογείται τις μισές αμαρτίες του, απαλλάσσεται  από εκείνες που αποσιωπά, λέει ο μαιτρ της ειρωνείας Ρολάν Μπαρτ. «Οι αρχηγοί (σ. σ: οι ηγέτες) ανήκουν στο παρελθόν», φθέγγεται  εν κατακλείδι του πρωτοσέλιδου άρθρου του στα «ΝΕΑ»  ο Κώστας Σημίτης, ελπίζοντας απαλλαγή για το μισό ψέμα που κρύβει ο… αμαρτωλός αφορισμός του: το ψέμα ότι «η νέα παράταξη» δεν χρειάζεται ηγέτες. Ψέμα που αποτολμάται για να κρύψει την αλήθεια, ότι η «νέα παράταξη» δεν διαθέτει ηγέτες. Έτσι, σε προέκταση της κρυμμένης αλήθειας πίσω απ’ το ψέμα, «η εκλογή σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός κόμματος κατά το πρότυπο των αρχηγικών κομμάτων». Και εν κατακλείδι, «Οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν».

Όμως οι πολιτικοί ηγέτες, στο διηνεκές, ανήκουν στα κόμματα, στα κινήματα, στις παρατάξεις, στις κυβερνήσεις, στα έθνη, στις φυλές, των οποίων ηγούνται. «Ανήκουν στο παρελθόν» δε, μόνο όταν τα κόμματα, τα κινήματα, οι παρατάξεις, οι κυβερνήσεις, τα έθνη, οι φυλές των οποίων ηγούνταν, αποτελούν παρελθόν. Όπως ο ίδιος ο… αρθρογράφος. Και το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα με το οποίο σταδιοδρόμησε ως πολιτικός μετά το θάνατο του ηγέτη του «κινήματος», Ανδρέα Παπανδρέου.

*******
Γενικότερα, το πρωτοσέλιδο άρθρο του Κώστα Σημίτη, άρθρο σχεδόν αφασικό, γραμμένο στον φατικό** λόγο των τηλεοπτικών παραθύρων, μοιάζει να γράφτηκε από απόφοιτο του «ΙΕΚ Τάπερμαν»!.. Η δικαίωση της Μαλβίνας, είκοσι χρόνια μετά: η  επιτυχία της Μέρκελ αποδίδεται στη Γερμανία στο γεγονός ότι «σοσιαλδημοκράτιζε»***…
Εντάξει, είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο συμπίλημα πάσχιζε να ενθαρρύνει το εγχείρημα ενός φύρδην – μίγδην αντισύριζα προεκλογικού μορφώματος χωρίς εμμονή σε κοινωνικές και κρατικές δομές που καθορίζονται από οργανωτικά και διοικητικά πρότυπα μιας άλλης εποχής») έτοιμου να στηρίξει και πάλι τον συστημικό νεοφιλελευθερισμό και την επιβίωση της μιντιοκρατίας ως κυβερνητικού παρακράτους, ακόμα και χωρίς… ηγέτη: οι αρχηγοί ανήκουν στο παρελθόν (!)

Ωστόσο, το είπαμε, ζούμε στην εποχή της ειρωνείας και αυτή  περιπαίζει ήδη τον πρωτοσέλιδο αρθρογράφο και τη ρήση του,   «οι αρχηγοί (σ.σ: οι ηγέτες) ανήκουν στο παρελθόν»: φίλε, υπάρχει ο Αλέξης Τσίπρας και, τι ειρωνεία, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας σου και, σύμφωνα με τους πλέον αξιόπιστους διεθνείς πολιτικούς παρατηρητές, «ένας από τους λιγοστούς πραγματικούς πολιτικούς ηγέτες του παρόντος κόσμου».
Μόλις προχθές μάλιστα, αρθρογράφε μου, επέστρεψε από την Ουάσιγκτον, (μετά και τη  συνάντησή του με τον αμφιλεγόμενο ηγέτη των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ) απ’ όπου έστειλε παντού στον κόσμο το μήνυμα ότι η Ελλάδα επέστρεψε, αφήνοντας πίσω όχι μόνο την κρίση, αλλά και το οικονομικό μοντέλο που οδήγησε σε αυτήν.

Το δικό σου μοντέλο εννοούσε, πρωτοσέλιδε αρθρογράφε μου. Το δικό σου… μοντέλο.


*Φράση από τη «Νύχτα της Λισαβόνας» του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ
**Φατικός-phatic-phatos: διεθνής όρος για την τυπική επικοινωνια που δεν αποβλέπει στην μετάδοση κυριολεκτικών πληροφοριών
*** Φράση τύπου «Τάπερμαν» απ’ το άρθρο Σημίτη στα ΝΕΑ

15 Οκτωβρίου 2017

Όταν οι δημοσιογράφοι σιωπούν


Το παράδοξο της εκκωφαντικής απουσίας ενημέρωσης για την εργασιακή  εξαθλίωση των 18.500 εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι Φροϋδικοί και µετα-Φροϋδικοί ψυχαναλυτές επιχειρούν να ξεκλειδώσουν το ανθρώπινο Ασυνείδητο προκειμένου να διερευνήσουν τη σκοτεινή αυτή αποθήκη απωθημένων εμπειριών και εικόνων. Πιστεύουν ότι σε όλες τις εκδοχές
ανθρωποειδών λειτουργεί ένας αυτόνομος μηχανισμός, ο μηχανισμός της Απώθησης. Ο οποίος, μπαίνει σε λειτουργία κάθε φορά που το ανθρωποειδές πιέζεται από κάποιο αφόρητο
συµπεριφορικό βάρος και το μεταφέρει στην "αποθήκη" του Ασυνείδητου.
Υποθέτω, αυτή είναι η λειτουργία (ο «μηχανισμός της απώθησης»), που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να μη γράφουν ό,τι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, αλλά ό,τι πρέπει να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται∙ υπό την πίεση, ασφαλώς, του αφόρητου συμπεριφορικού βάρους που τους επιβάλλεται από το περιρρέον, στις δημοσιογραφικές αίθουσες σύνταξης, εκδοτικό «θέλω». Και τους κάνει να απωθούν στην «αποθήκη απωθημένων» τους ακόμα και ειδήσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή τους, την υγεία τους, τη ζωή και την υγεία των παιδιών τους: την κοινωνική τους ασφάλιση, την ιατρική τους περίθαλψη (την «ασπιρίνη» τους, που λέγαν οι παλαιότεροι), τις επικουρικές τους συντάξεις, τα εργασιακά τους «κεκτημένα»…
Τον ΕΔΟΕΑΠ που χάνεται στη σκόνη… Της αφασίας και της  απραξίας των μνημονιακών κυβερνήσεων… Της κρίσης του  καθεστώτος διαφθοράς και διαπλοκής που έτρεφε την μιντιοκρατία ως κυβερνητικό παρακράτος. Με την ανοχή και τη συμβολή των δημοσιογράφων. Την εκκωφαντική σιωπή τους…

*******
Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το ταμείο που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρική σύνταξη στους δημοσιογράφους και στους εργαζομένους στον Τύπο, με 18.500 ασφαλισμένους. Ένα υγιέστατο, μέχρι πρότινος, Ασφαλιστικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να καταρρέει από τότε που οι κυβερνώντες του αφαίρεσαν τον βασικό του πόρο, το Αγγελιόσημο.
● Ο κλάδος του Τύπου χτυπήθηκε από την ανεργία σε ποσοστό άνω του 45%. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Οι καναλάρχες, εκδότες, είναι οι μοναδικοί εργοδότες που δεν πληρώνουν εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά! Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, από τον Μάϊο του 2016, δεν έκανε καμία πρόβλεψη για τον ΕΔΟΕΑΠ και τους 18.500 ασφαλισμένους του, πετώντας τους ουσιαστικά στον δρόμο. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

Τον Σεπτέμβριο του 2017 διακόπηκε η παροχή Επικουρικής Σύνταξης λόγω των άδειων ταμείων του ΕΔΟΕΑΠ. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Στις 5 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Θοδωρής Βαρίκος άρχισε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την κατάρρευση του Ταμείου. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έσπευσαν για συμπαράστασή του. Κανείς δημοσιογράφος  ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Την Τετάρτη, 11 Οκτωβρίου, η δημοσιογράφος Αφροδίτη Υψηλάντη άρχισε απεργία πείνας στο πλευρό του Θ. Βαρίκου, διαμαρτυρόμενη για την στάση πληρωμών επικουρικών συντάξεων στους συνταξιούχους συναδέλφους της. Κανείς δημοσιογράφος  ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
 
*******

«Είναι ο «μηχανισμός της απώθησης», που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να μη γράφουν ό,τι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, αλλά ό,τι πρέπει να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται», επαναλαμβάνω εγώ: υπό την πίεση, βεβαίως, του αφόρητου συμπεριφορικού βάρους που τους επιβάλλεται από το περιρρέον, στις δημοσιογραφικές αίθουσες σύνταξης, εκδοτικό «θέλω». Και τους κάνει να απωθούν στην «αποθήκη απωθημένων» τους, ακόμα και ειδήσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή τους, την υγεία τους, τη ζωή και την υγεία των παιδιών τους…
Είναι μια έκφανση αυτοχειρίας, ο θάνατος της δεοντολογίας και η απούσα κοινωνική συνείδηση, γράφει σε ένα σχετικό με το θέμα μας κείμενό του, στο Facebook, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιώργος Δουατζής: «Όταν οι εντεταλμένοι για την ενημέρωση των πολιτών δημοσιογράφοι αδιαφορούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογενειών τους. Όταν δημοσιογράφοι μένουν απαθείς σε απεργία πείνας συναδέλφου τους για τη διάσωση του δικού τους Ασφαλιστικού Ταμείου. Όταν τρέμουν τους εργοδότες τους και δεν τολμούν να γράψουν λέξη για την κατάρρευση του Ταμείου που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών τους. Όταν ως απεργοσπάστες αδιαφορούν για την αγωνία του κύριου σώματος των δημοσιογράφων που απεργεί. Τότε, για ποιά ενημέρωση να μιλήσουμε, για ποιά δεοντολογία, για ποιά υπευθυνότητα, πώς και γιατί ο Έλληνας να εμπιστεύεται την ενημέρωση που του κάνουν οι δημοσιογράφοι;»

Ακριβώς: οι δημοσιογράφοι εξαθλιώνονται, χειραγωγούνται, και σιωπούν, η ενημέρωση χτυπιέται από παντού και η Δημοκρατία δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία. 

* Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (15/10/2017)    

9 Οκτωβρίου 2017

ΕΔΟΕΑΠ: Αυτή η έκφανση αυτοχειρίας


  

Ο θάνατος της δεοντολογίας και η απούσα κοινωνική συνείδηση



Του Γιώργου Δουατζή




Όταν οι εντεταλμένοι για την ενημέρωση των πολιτών δημοσιογράφοι αδιαφορούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογένειών τους. Όταν δημοσιογράφοι μένουν απαθείς σε απεργία πείνας συναδέλφου τους για τη διάσωση του δικού τους Ασφαλιστικού Ταμείου. Όταν τρέμουν τους εργοδότες τους και δεν τολμούν να γράψουν λέξη για την κατάρρευση του Ταμείου που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών τους. Όταν ως απεργοσπάστες αδιαφορούν για την αγωνία του κύριου σώματος των δημοσιογράφων που απεργεί. Τότε, για ποιά ενημέρωση να μιλήσουμε, για ποιά δεοντολογία, για ποιά υπευθυνότητα, πώς και γιατί ο Έλληνας να εμπιστεύεται την ενημέρωση που του κάνουν οι δημοσιογράφοι;
Αυτό το σηπτικό φαινόμενο δεν αφορά μόνον τους δημοσιογράφους, αλλά όλους τους συμπολίτες μας. Είναι σημάδι κοινωνικής σήψης, χαρακτηρίζει την εποχή, προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το πού πάει ο τόπος. Όποια κι αν είναι η αιτία της απόκρυψης των όσων ταλανίζουν τους χιλιάδες εργαζομένους στον Τύπο από τους ίδιους τους 

δημοσιογράφους, δικαιολογία δεν υπάρχει. Υποταγή στους εργοδότες; Φόβος; Αδιαφορία; Κάτι από αυτά πρέπει να υπάρχει. Αλλά ότι και να είναι αυτό, σημαίνει πως η εμπιστοσύνη προς αυτούς που μας ενημερώνουν έχει βαθύτατα κλονιστεί. Και όταν πλήττεται η ενημέρωση, το χτύπημα είναι βαρύ στις πλάτες της δημοκρατίας και ο δρόμος ανοιχτός για κάθε είδος αυταρχισμού από τους κυβερνώντες.
Παραθέτω τα στοιχεία:
Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το ταμείο που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρική σύνταξη στους δημοσιογράφους και στους εργαζομένους στον Τύπο, με 18.500 ασφαλισμένους. Ένα υγιέστατο, μέχρι πρό τινος, Ασφαλιστικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να καταρρέει από τότε που οι κυβερνώντες του αφαίρεσαν τον βασικό του πόρο, το Αγγελιόσημο.
1.Ο κλάδος του Τύπου χτυπήθηκε από την ανεργία σε ποσοστό άνω του 45%. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
2.Οι καναλάρχες, εκδότες, είναι οι μοναδικοί εργοδότες που δεν πληρώνουν εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά! Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
3.Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου από τον Μάϊο του 2016 δεν έκανε καμία πρόβλεψη για τον ΕΔΟΕΑΠ και τους 18.500 ασφαλισμένους του, πετώντας τους ουσιαστικά στον δρόμο. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
4.Τον Σεπτέμβριο του 2017 διακόπηκε η παροχή Επικουρικής Σύνταξης λόγω των άδειων ταμείων του ΕΔΟΕΑΠ. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
5.Στις 5 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Θοδωρής Βαρίκος άρχισε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την κατάρρευση του Ταμείου. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έσπευσαν για συμπαράστασή του. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
6.Οι Γενικές Συνελεύσεις των φορέων του Δημοσιογραφικού Σώματος και των ασφαλισμένων στον ΕΔΟΕΑΠ, μετά βίας συγκέντρωσαν τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό απαρτίας και σε αυτές επικράτησαν σύγχυση, αντεγκλήσεις, πλήρης ασυνεννοησία. Παρά ταύτα, εκδόθηκαν αποφάσεις και ψηφίσματα. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν τα ανέφερε.
7.Δύο σελίδες στο Facebook υπό τον τίτλο Πρωτοβουλία για τον ΕΔΟΕΑΠ και ΕΔΟΕΑΠ ανοιχτός, συγκέντρωσαν μόλις 5.141 μέλη, από το σύνολο των 18.500 ασφαλισμένων στο Ταμείο.
8.Στις συγκεντρώσεις των κινήσεων αυτών μετείχαν ελάχιστες δεκάδες δημοσιογράφων, κυρίως συνταξιούχοι.
Τους ακούω στις ενημερωτικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, τους διαβάζω στις εφημερίδες και απορώ με την αδιαφορία για τον εαυτό τους, για την περίθαλψη των οικογένειών τους, για τους συναδέλφους τους, για την καταπάτηση κάθε έννοιας δεοντολογίας. Τους λυπάμαι και ντρέπομαι για την κατάντια τους.
Αναρωτιέμαι, αυτοί δεν ντρέπονται, δεν έχουν ίχνος ενοχής για τη σιωπηρή συναίνεση στο έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος χιλιάδων συναδέλφων τους, σε βάρος των ίδιων των οικογενειών τους; Πού κρύφτηκαν όλοι οι δημοσιογράφοι του εργατικού-ασφαλιστικού ρεπορτάζ; Πού οι αρχισυντάκτες και οι διευθυντές τους; Αυτοί που όταν αρρωστήσουν θα σπεύσουν για περίθαλψη στον ΕΔΟΕΑΠ, αλλά, ενδεχομένως, να βρουν τις πόρτες του κλειστές; Αυτή η έκφανση αυτοχειρίας με τρομάζει ως πολίτη, ως μέλος αυτού του κοινωνικού συνόλου. Αυτούς;

8 Οκτωβρίου 2017

Κεντροαριστερά ή Pasokification;




Πως εξηγείται ο φόβος του ΠΑΣΟΚ της κ. Γεννηματά να διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και να «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής


«Ποτέ πια με τη Δεξιά»… ορκίζεται ο Μάρτιν Σουλτς, μετά την πανωλεθρία του κόμματός του στις γερμανικές εκλογές, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισυλλέξει τις διαρροές των Σοσιαλδημοκρατών προς τα αριστερά και προς τα δεξιά: «να αποφύγει την πλήρη «πασοκοποίηση» (Pasokification) του SPD», σαρκάζουν οι κακές γλώσσες εντός και εκτός του κόμματός του, γνωρίζοντας την θερμή σχέση του ηττημένου Γερμανού πολιτικού με τον πολιτικό αυτουργό της έννοιας «Pasokification», κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Και τη διάδοχό του στο… «πασοκοποιημένο» ΠΑΣΟΚ, κ. Φώφη Γεννηματά.

Από την άλλη, το απίστευτα… «πασοκοποιημένο», εδώ και κάποιους μήνες, Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, αποκεφαλισμένο και συρρικνωμένο, αποδύεται σε μια ύστατη απόπειρα σωτηρίας της… αριστερής ψυχής του μέσω μιας μεγάλης καμπάνιας ενάντια στις εργασιακές μεταρρυθμίσεις του (κεντροδεξιού) Μακρόν, στον δρόμο που χάραξε η «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν.

Γενικότερα, οι Ευρωπαίοι αναλυτές μιλούν ακόμα και για το οριστικό τέλος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας,  επισημαίνοντας ότι η επιδημία «πασοκοποίησης» των ευρωπαϊκών κομμάτων της κεντροαριστεράς είναι αδύνατον να αναχαιτισθεί με αριστερόστροφα  ρητορικά εμβόλια. «Χρειάζεται έμπρακτη στροφή αριστερά» λένε. Ωστόσο η ηγέτιδα του κόμματος-leader της «πασοκοποίησης», η κ. Γεννηματά, επιμένει δεξιόστροφα,  ακολουθώντας κατά πόδας την ακραία αντισύριζα  στρατηγική της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μόνο στο πλαίσιο της ρητορικής της (με φόντο την διαρκώς ατελέσφορη διαδικασία για την.. διαδικασία εκλογής προέδρου του φαντασιακού, ακόμα, «ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς») υποδύεται… ουδετερότητα: «Δεν βολευόμαστε με μια μικρή άνοδο των ποσοστών μας… Δεν είναι όνειρό μας ο ρόλος του πολιτικού μπαλαντέρ».

*******
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να ανιχνεύσουμε τα στοιχεία  αυθεντικού πολιτικού σουσουδισμού που περιέχονται στη συγκεκριμένη ρητορική… ίσων αποστάσεων της κ. Γεννηματά. Πολύ περισσότερο όταν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, ακόμα και ο εν λόγω σουσουδισμός, δεν είναι παρά ένα αμήχανο επικοινωνιακό ψέμα της υποψήφιας προέδρου προς άγραν αφελών ψηφοφόρων. Ένα ψέμα, που αδυνατεί να κρύψει την αλήθεια πίσω του: τις ώρες που οι ξεπουπουλιασμένοι ηγέτες των «πασοκοποιημένων» σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ε.Ε. στρέφονται αριστερά, με την ελπίδα να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από την ξεπουλημένη στον νεοφιλελευθερισμό ψυχή τους, η πρόεδρος  του πρώτου τη τάξει «πασοκοποιημένου» ευρωπαϊκού  κόμματος εμμένει στην στρατηγική που χάραξε ο αυτουργός της συντριβής του. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος: η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς και κάθε εξέλιξη έχει ως… προαπαιτούμενο την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ… 

Ο Ευ. Βενιζέλος είναι ο άνθρωπος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην ολοκληρωτική συντριβή, εκείνο το ταπεινωτικό 4,68% (ΣΥΡΙΖΑ 36,34%), στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά το προσωπικό του πολιτικό Βατερλό στην αναμέτρηση με τον Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Βενιζέλος εξακολουθεί να θεωρεί την «κεντροαριστερά» τσιφλίκι του, ιδιοκτησία του, «χώρο» του ∙  το ίδιο και η διάδοχός του στο συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ κ. Γεννηματα. Και οι άλλοι, οι εννέα κατά φαντασίαν υποψήφιοι πρόεδροι του… «χώρου». 

*******
Υποδύονται ότι δεν γνωρίζουν αυτό που όλος ο κόσμος γνωρίζει, κι ας το γνωρίζουν περισσότερο απ’ τον καθένα: ο… «χώρος», μαζί με το περιεχόμενό του (την πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, των  «σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών», αν θέλετε), μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ την 25η Ιανουαρίου 2015 (Βενιζέλος 4,68% - Τσίπρας 36,34%). Και έκτοτε παραμένει εκεί… Μέχρι σήμερα… Στηρίζοντας την κυβέρνηση – ελέγχοντας την εξουσία… 

Από την άλλη, είναι αμφίβολο σε βαθμό… ψέματος αν το συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ της κ. Γεννηματά – πόσο μάλλον η επιχείρηση «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» γύρω του,  εκφράζει τους Έλληνες σοσιαλιστές∙ αν περιλαμβάνεται στην Αριστερά: «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της», υποστηρίζει ο Ζακ Ζυλιάρ*. Και αν συμφωνήσουμε μ’ αυτόν τον «αφ’ ορισμό», (προσωπικά, συμφωνώ απολύτως), οφείλουμε να δούμε ότι, στον παρόντα χρόνο,  θεωρείται από τους σύγχρονούς του «ως τέτοια» (σ. σ: ως Αριστερά) ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό εξηγεί, κατά κάποιο τρόπο, και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ της κ. Γεννηματά παραμένει ουρά της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη και δεν  μπορεί να στοιχηθεί ούτε στο ελάχιστο με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: αν το κάνει (αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και  «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά), θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και όπως… συμφωνήσαμε, στον παρόντα χρόνο, Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζουμε και στον μέλλοντα…

*Βετεράνος Γάλλος σοσιαλιστής, συγγραφέας, φίλος του Μιτεράν



1 Οκτωβρίου 2017

Το... "μεγάλο deal" Τσίπρα-Καμμένου


Η παταγώδης αποτυχία της κοινοβουλευτικής οπερέτας που στήθηκε από τη συνασπισμένη αντιπολίτευση κατά του Πάνου Καμμένου, επιβεβαίωσε την αντοχή της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων στον χρόνο.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Υποστηρίζω αναφανδόν τον Αλέξη Τσίπρα, όσον αφορά την στήριξη που προσέφερε στον Πάνο Καμμένο. Κι ας λένε οι κακές γλώσσες… εσωτερικού ότι υπήρξαν αντιδράσεις «ακόμα κι από έναν – δύο υπουργούς της κυβέρνησης». Κι ας έγραψαν οι μαρινάτοι ρεπόρτερς ότι, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του πρωθυπουργού, «το κλίμα ήταν παγωμένο μεταξύ των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι  αρκετοί απ’ αυτούς «στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους στο εντευκτήριο, στο καφενείο και στους διαδρόμους της Βουλής, ήταν επιφυλακτικοί και προβληματισμένοι για τις επιπτώσεις που θα έχει η συνεχής και πλήρης στήριξη του Αλ. Τσίπρα στον κυβερνητικό του εταίρο».

Οι επιπτώσεις!.. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιπτώσεις περιγράφονται φθονερά μεν, εύγλωττα δε, από τους ίδιους τους  κονδυλοφόρους των ηττημένων: «Την ανανέωση του όρκου κοινής και αδιασάλευτης κυβερνητικής σύμπλευσης σηματοδότησε η παρουσία των κ.κ. Αλέξη Τσίπρα και  Πάνου Καμμένου στην επεισοδιακή συνεδρίαση της Βουλής τη Δευτέρα». Που, σε άδολη δημοσιογραφική μετάφραση, σημαίνει, «η στήριξη Τσίπρα σε Καμμένο επιβεβαίωσε το αδιασάλευτο της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων που παραμένει σχέση συνεργασίας και συνεννόησης».   
Το άλλο του άλλου, του ΘΕΜΑτοφύλακα του κιτρινισμού εννοώ, αυτό για το… «Μεγάλο deal» σύμφωνα με το οποίο «στηρίζει ΑΝΕΛ ο Τσίπρας και “περνάει” την αριστερή ατζέντα» δεν χρειάζεται καν μετάφραση, είναι fake news

*******
Το «μεγάλο deal», αν θέλετε, ήταν η αρχική επιλογή Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, επιλογή που, κατ’ αρχάς, αποδοκιμάστηκε από ένα μεγάλο μέρος μελών και στελεχών του (αδιάσπαστου, ακόμα τότε) ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, πριν ακόμα, ανακοινωθεί η απόφαση, είχα γράψει (στην ΕΠΟΧΗ) ότι η επιλογή Τσίπρα για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ ήταν απολύτως σωστή: «το κόμμα του κ. Καμμένου είναι το μόνο αντιμνημονιακό  – αντισυστημικό κόμμα στην συγκεκριμένη συγκυρία και, επομένως, το πλέον συμβατό με τον αντιμνημονιακό – αντισυστημικό ΣΥΡΙΖΑ…».

Ο χρόνος απέδειξε ότι η επιλογή ήταν, πράγματι, η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών, είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την  αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από την μάστιγα των μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο κοινωνικό –   αντισυστημικό πρόσημο. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησε ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ) κανένα από τα κόμματα – περιτρίμματα του διεφθαρμένου  μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Λοιπόν, που λέτε, είναι ακριβώς αυτά τα κόμματα που επένδυσαν σε μια ακόμα συνασπισμένη (και αποτυχημένη) κεντροδεξιά επιχείρηση αποδόμησης των αγαθών σχέσεων μεταξύ των συγκυβερνώντων κομμάτων, με την επιχείρηση «Σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διερεύνηση  της… συνομιλίας  του υπουργού Άμυνας με τον καταδικασθέντα σε ισόβια, για την υπόθεση του Noor-1, Ευθύμιο  Γιαννουσάκη». «Χέσε ψηλά κι αγνάντευε», που έλεγε και ο Ολύμπιος πατέρας μου.   

*******
Το τραγικό είναι ότι, ανάμεσα στα  συνασπισμένα κεντροδεξιά κόμματα που συνέπραξαν στην κοινοβουλευτική οπερέτα της περασμένης Δευτέρας,είναι και ό,τι απέμεινε απ’ το ΠΑΣΟΚ,  καμουφλαρισμένο με το λογότυπο ΔΗΣΥ. Μιλώ για το κόμμα που υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά αυτοπροσδιορίζεται ως… leader μιας φανταστικής κεντροαριστεράς, ενώ στην πράξη ταυτίζεται απολύτως με το κόμμα – απαύγασμα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, τη ΝΔ των Μητσοτάκη ΆδωνηΒορίδη, πράγμα που έκανε και προχθές στη Βουλή: δύο κόμματα με ξεχαρβαλωμένες αρχές, που πολιτεύονται στα όρια νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και ακροδεξιάς, «φυτιλιάζουν» με εθνικιστικά προσανάμματα την καλή σχέση Τσίπρα – Καμμένου,  αποκαλώντας τον δεύτερο «ακροδεξιό» και «εθνικιστή», ενώ γνωρίζουν ότι, αντικειμενικά, κινείται αριστερότερα αυτών∙ λειτουργώντας ως έρμαια της φενάκης ότι, μ’ αυτό τον τρόπο, θα υπονομεύσουν «μέχρις… ανατροπής» την κυβέρνηση.


Αυταπατώνται ως πολιτικά άσχετοι και αγράμματοι: ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και, κυρίως, να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται, στην πολιτική ιστορία, με την συντήρηση, την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά. (Ακριβώς στην περιοχή που τρέφεται η Ν.Δ. του Κυριάκου. Και φυτοζωεί το ΠΑΣΟΚ της Φώφης.)

*Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής της 1/10/2017