«Μακεδονικό»: η φωλιά του φιδιού

Η λαχτάρα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες πατριώτες, (εθνικιστές ή μη) που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο, μεταδόθηκε σαν ίωση στην περιοχή της αντιπολίτευσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την Αυγή της Κυριακής 28/1/2018)

Για να λέμε την αλήθεια οι πάντες σοκαρίστηκαν με τον όγκο της συγκέντρωσης. Η Νέα Δημοκρατία περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις… λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις», έχω την εντύπωση. Εμείς, οι παλαιοί των ημερών αριστεροί, που ξέρουμε τι εστί εθνικοπατριωτικό βερίκοκο, λιγότερο απ’ όλους…

«Ο εθνικισμός βασιλεύει στο σύμπαν» έλεγε ο Μορίς Μπαρές∙ και πραγματικά, τα πάντα τον τρέφουν: η θρησκεία, η ποίηση, η αστική τάξη, το προλεταριάτο, οι καλλιτέχνες, οι διανοούμενοι. Είναι ικανός να διαλύσει τις Διεθνείς, να ξαναζωντανέψει χαμένες γλώσσες, να ξαναδώσει στους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Ή να τους μεταβάλει σε άγρια θηρία… Σε πολιτικούς στρατηγούς της πυγμής, όταν κατέχουν την εξουσία ή φαντασιώνονται ότι την κατέχουν: όπως ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος στο βήμα της συγκέντρωσης…   Σε φασιστικά τάγματα εφόδου, όταν επιχειρούν να την κατακτήσουν ή φαντασιώνονται ότι επιχειρούν να την κατακτήσουν: όπως ο Κασιδιάρης και οι ακροβολισμένοι ροπαλοφόροι του. Σ’ εκείνη τη φωτογραφική γραφικότητα που έκανε το γύρω του διαδικτύου με το σχόλιο «Συλλαλητήριο για το... "μακεδονικό". Η παιδική χαρά των  νεοναζί»...

Από γραφικότητες, άλλο τίποτα. Μια εικαστική περιγραφή του συλλαλητηρίου θα  απέδιδε μιαν εξαιρετικά εκτεταμένη ταπετσαρία  παραθαλάσσιας συγκέντρωσης Ελλήνων και ελληνίδων του ενδυματολογικού παρόντος διάστικτη σημαιοφόρων, κυκλωμένη από μια  ethnic γιρλάντα ενός ετερόκλητου, ετερόχρονου και ετερόχρωμου (ενδυματολογικά μιλάμε πάντα) πλήθους πρωταγωνιστών και κομπάρσων της Μακεδονικής, της Βυζαντινής, της Ελληνικής, εν γένει, ιστορίας…

 *******

Αυτή η «ethnic γιρλάντα» από Μεγαλεξάνδρους, βουκεφάλες, μακεδονομάχους και μαρμαρωμένους βασιλιάδες – κληρικούς, με το κασιδιάρικο «τάγμα εφόδου» να παρελαύνει στην... ούγια της, είναι που χρωμάτισε, στιγμάτισε, «καπέλωσε» και εν τέλει χαρακτήρισε την συγκέντρωση: «Τη σημερινή συγκέντρωση καπηλεύτηκαν, και τελικά σε αυτήν κυριάρχησαν, στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, με αισθητή την παρουσία της Χρυσής Αυγής», ήταν η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Ναι, τη συγκέντρωση καπηλεύτηκαν «στοιχεία φανατισμού, εθνικισμού και μισαλλοδοξίας»∙ πρώτοι και καλύτεροι οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν «κυριάρχησαν σ’ αυτήν».

Προσπάθησαν να κυριαρχήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν, είναι το σωστό. Και προσπαθούν ακόμα. Λαχταρούν να εξουσιάσουν και να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες χύμα – πατριώτες που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όμως όχι: «το συλλαλητήριο ουσιαστικά οργανώθηκε από «αδέσποτους» δεξιούς, ανένταχτους «αριστερούς» των διαλυμένων πυρήνων της «Σπίθας» και κάποιους επιχειρηματίες που χρηματοδότησαν το εγχείρημα, συμπεραίνει το ρεπορτάζ (Απόστολος Λυκεσάς) του efsyn.gr. Λοιπόν, αυτή η ιδεολογικά ετερόκλητη σύνθεση των διοργανωτών τα λέει όλα για την χύμα – πατριωτική σύνθεση του συγκεντρωμένου πλήθους. Κι εσύ τι το  κάνεις; Το πακετάρεις, το δένεις με εθνικιστική κορδέλα και τους  το παραδίδεις; Αβλεπί;

*******

Η λαχτάρα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να εξουσιάσουν και να χειραγωγήσουν τους δεκάδες χιλιάδες χύμα – πατριώτες, εθνικιστές ή μη (αυτή η διάκριση είναι σχεδόν… αδιάκριτη), που πήραν μέρος στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, μεταδόθηκε  σαν ίωση στην περιοχή της αντιπολίτευσης. Πρώτα – πρώτα  στη Νέα Δημοκρατία, στο επιρρεπές στον εθνικισμό συντηρητικό  σώμα της: ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός, εξηγεί ο Ζάν - Μαρί Ντομνάς*: «επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και κυρίως να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται παραδοσιακά με την συντηρητική δεξιά…». Καμιά έκπληξη λοιπόν από την εθνικιστική απόδραση Μητσοτάκη μέσω της μηδενιστικής   δήλωσης, «Η λύση να αναζητηθεί σε άλλη συγκυρία…».  

Καμιά έκπληξη, επίσης, όταν η ίδια «ίωση» χτύπησε ακόμα και τον Λαφαζάνη της ΛΑΕ, με σύμπτωμα εκείνη την παραισθητική  δήλωση που εξόργισε τους φανατικούς συριζαίους: «Αυτό που είδαμε στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν μόνο μια αντίδραση για το θέμα της FYROM. Ήταν μια συνολική αντίδραση απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, (σ. σ: όπου κατεστημένο βλέπε... ΣΥΡΙΖΑ)».

Κατά τα λοιπά, εμείς οι παλαιοί των ημερών που ξέρουμε τι εστί εθνικοπατριωτικό βερίκοκο, γνωρίζουμε ότι μετά την πτώση του Τείχους ο εθνικισμός εξακολουθεί μεν να συνδέεται προνομιακά με την συντηρητική δεξιά, αλλά συνδαυλίζεται και αναπτύσσεται και ευδοκιμεί, ατομικά ή και συλλογικά, σε κάθε γεωγραφικό, ταξικό και ιδεολογικό μήκος και πλάτος, μηδέ του… «μακεδονικού» εξαιρουμένου. Έτσι, επί της ουσίας του, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την άποψη του Αλέξη Τσίπρα: «Αν υπάρξει ευκαιρία λύσης, θα είναι εθνική ανοησία να μην την αξιοποιήσουμε»

*Jean-Marie Domenach: Γάλλος συγγραφέας – διανοούμενος της ανανεωτικής Αριστεράς

Το… déjà vu με τον Μαρινάκη

Μια ελευθέρια θεώρηση σημείων της διαδικασίας αδειοδότησης των καναλιών πανελλήνιας εμβέλειας, μετά την αποσφράγιση των φακέλων

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής. 21/1/2018)

Η αλήθεια είναι ότι ξυπνάω ασυνήθιστα αργά σε σύγκριση με κάποιους που δεν έτυχε να γίνουν… νυχτοφύλακες ή δημοσιογράφοι. Μπορώ λοιπόν, με σιγουριά, να βάλω στοίχημα ότι το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης, καθώς το… αγουροξυπνημένο μάτι μου εστίαζε στον τίτλο «Ξεκίνησε η διαδικασία αποσφράγισης των φακέλων για τις τηλεοπτικές άδειες», ήμουν ξύπνιος. Κι ας αναρωτήθηκα αν ονειρεύομαι. Ή αν ζω ένα déjà vu…

Ήταν η ηλεκτρονική έκδοσης της «Καθημερινής» που είχε την… déjà vu είδηση: η εφημερίδα ενημέρωνε ότι «ανοίχτηκε ήδη ο φάκελος της εταιρίας «Ειδήσεις Ντοτ Κομ Α.Ε» που εκπροσωπεί τον ΣΚΑΪ και ότι παίρνουν σειρά οι υπόλοιποι πέντε με τελευταίο  το φάκελο της εταιρίας «Τηλεοπτική Ελληνική ΑΕ», διευκρινίζοντας ότι η διαδικασία ελέγχου των στοιχείων που περιέχουν οι έξι φάκελοι μπορεί να διαρκέσει από 1,5 έως 3 μήνες.

Αν τώρα αναρωτιέστε «γιατί τόσος χρόνος για τον έλεγχο έξι φακέλων», αναζητήσατε απάντηση στην έμπλεη δημιουργικής… ασάφειας δήλωση του εκπροσώπου της  τελευταίας εκ των διεκδικητριών («Τηλεοπτική Ελληνική ΑΕ») προς τους δημοσιογράφους: «… η εταιρεία είναι νεοσύστατη και τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. (…..) προφανώς υπάρχει μια μετοχική σύνθεση, αυτής της εταιρείας μέτοχος είναι άλλη εταιρεία, κυπριακή, και εκείνης της εταιρείας άλλη εταιρεία, επίσης κυπριακή και εκείνης της εταιρείας μέτοχος ένα μόνο πρόσωπο….»*

*******

Το déjà vu αναζωπυρώθηκε όταν, συνεχίζοντας το σερφινγκ στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε δημοσίευμα* που επανέφερε, κατά κάποιο τρόπο, τον εφοπλιστή, εκδότη και ποδοσφαιράνθρωπο Βαγγέλη Μαρινάκη στο team των διεκδικητών τηλεοπτικών αδειών: «Το ματς δεν έχει τελειώσει ακόμη, υπάρχει χρόνος», ήταν η απάντηση του Βαγγέλη Μαρινάκη στους εργαζομένους του Mega.

«Υπάρχει χρόνος; Τι εννοεί άραγε ο μεγάλος;», σκέφτεται ο κοινός, … αγουροξυπνημένος γαρ, νους μου. Και για να βρει την άκρη κατευθύνεται στο πλαίσιο της θεσμικής κανονικότητας, προς την περιοχή των μη πανελλαδικής εμβέλειας αδειών, (θεματικών, κλπ) που θα ακολουθήσουν.

Όμως όχι, η επόμενη παράγραφος του δημοσιεύματος με  αφυπνίζει απολύτως, αφού ο κ. Μαρινάκης, αυτοπροσώπως, αποκαλύπτει τον… οδικό χάρτη που οδηγεί εαυτόν και αλλήλους (όλους τους καναλάρχες, εννοώ) στον κερδισμένο χρόνο: θεωρώ πως και αυτός ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ!..**

Εδώ, παρενθετικά, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι οι opinion leaders συνηθίζουν να καλύπτουν με ένα αδιαφανές πλέγμα λέξεων και εννοιών τους φίλιους (των ΜΜΕ που υπηρετούν) πολιτικούς και μιντιάρχες, λες και φοβούνται ότι, αν πουν την αλήθεια γι αυτούς, θα πληγώσουν την κοινή γνώμη!.. Όμως η κοινή γνώμη γνωρίζει – ή υποψιάζεται – την αλήθεια των πολιτικών και των μιντιαρχών. Και σπάει πλάκα με τους…  opinion leaders που τους καλύπτουν…

*******

Μία… ελευθέρια θεώρηση της δήλωσης Μαρινάκη – «θεωρώ πως και αυτός ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ!..» – οφείλει να εξετάσει και το ενδεχόμενο να υποκρύπτει  μεθόδευση ανατροπής της εν εξελίξει διαγωνιστικής διαδικασίας, με ένδικα μέσα: μια ακόμα προσφυγή α λα 2016 στο Σ.τ.Ε και ιδού το… déjà vu ματαίωσης του διαγωνισμού.

Εντάξει, εδώ χωράει ολόκληρη ανάλυση για τις δυνατότητες επιρροής του πολιτικοοικονομικού – ποδοσφαιρικού συστήματος Μαρινάκη (που είναι το εν γένει σύστημα της ντόπιας οικονομικής ελίτ) στο σύστημα της δικαστικής εξουσίας.

Δείτε: την ώρα που ο Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωνε στους εργαζόμενους του MEGA ότι «υπάρχει χρόνος» και ότι «ο διαγωνισμός θα οδηγηθεί στο ΣτΕ», ο υπουργός Δικαιοσύνης  Σταύρος Κοντονής διέτασσε πειθαρχική έρευνα για τη 17μηνη καθυστέρηση καθαρογραφής της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, που αφορά την υπόθεση εισαγωγής δύο τόνων ηρωίνης με το πλοίο «Noor 1». Δεκαεπτάμηνη καθυστέρηση… καθαρογραφής!  Και αυτό, πιστέψτε το, δεν είναι διόλου άσχετο με τα προηγούμενα, καθώς και με την πιθανότητα να ζήσουμε ένα… déjà vu!..  

Λέμε τώρα, ευχόμενοι να αποδειχτεί ότι, αυτή τη φορά, η κυβέρνηση έχει την εξουσία που χρειάζεται ώστε να επιβάλλει την απρόσκοπτη ολοκλήρωση του «διαγωνισμού». Να κόψει το τζάμπα στους «νταβατζήδες» της ενημέρωσης. Με την γνώση ότι η αδειοδότηση κάθε άλλο παρά αρκεί για τον αφοπλισμό του συστήματος των διαπλεκομένων, πόσο μάλλον για τον έλεγχο του χαοτικού τοπίου των μίντια και την επιστροφή στη δημοσιογραφική κανονικότητα: κανείς δεν ξέρει αν θα ξαναδούμε στα δελτία ειδήσεων δημοσιογράφους που θα δίνουν χώρο στην κοινωνική αλήθεια. Κι όχι στην αλήθεια των αφεντικών τους…

*Από την ιστοσελίδα iefimerida.gr

**Από την ιστοσελίδα Reader.gr

Υπάρχει... Κόκκινη δημοσιογραφία;

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι εκδότες, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ εν γένει, είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης. Και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που, διά των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης. Υπ’ αυτή την έννοια, οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και  ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ.

Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα» καταστρατηγήθηκε βάναυσα τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης βιομηχανίας της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί, στην εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων που βιώνουμε…

Εδώ οφείλω να πω ότι σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, πως η επιμονή μου στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις, που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες, και οι δημοσιογράφοι επαγγελματίες, που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι (και πάντως όχι ως ιδεολογικοί… εθελοντές), σχετίζεται και με τις τρέχουσες απελπιστικά ανεδαφικές και αναχρονιστικές εξελίξεις στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τα κομματικά και δημοσιογραφικά συμπαρομαρτούντα: οι ακροαματικότητες, οι θεαματικότητες, οι άνοδοι των κυκλοφοριών των εφημερίδων, δεν κερδίζονται με κατασταλτικές απολύσεις και μπακάλικες περικοπές συνάδελφοι…

Δεν υπάρχει κομματική δημοσιογραφία. Φυσικά και η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα (δεδομένου ότι  ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο), αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η Ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο  δικαίωμα, ένα δικαίωμα που, προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Η πολύσημη δήλωση της κ. Μπαζιάνα

Η διαδικτυακή φαντασμαγορία γύρω από την περίφημη ρήση «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Με μια ανάρτησή μου στο facebook χαρακτήρισα ως «εξόχως σημαντική για την αποκαλυπτική πολιτική αλήθεια της» τη δήλωση της κ. Μπέτυς Μπαζιάνα (στο πλαίσιο της συνέντευξής της στην Εφημερίδα των Συντακτών), ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Και το εννοούσα: χωρίς να διαθέτω συγκεκριμένα στοιχεία (κανένας δεν διαθέτει, ούτε καν η… ΕΥΠ υποθέτω), υπήρξαν και εξακολουθούν να προκύπτουν δημοσιογραφικές πληροφορίες καθώς και αποχρώσες ενδείξεις που επιβεβαιώνουν, κατά κάποιον τρόπο, ως γεγονός την άποψη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». ..

Έτσι, όταν είδα (ως τίτλο στην αναγγελία της συνέντευξης) την εν λόγω «δήλωση» της κ. Μπαζιάνα, ενθουσιάστηκα, καθώς «διάβασα» σ’ αυτήν μια γενναία πολιτική μαρτυρία την οποία, προηγουμένως, δεν είχε αποτολμήσει να διατυπώσει δημοσίως* κανένας κυβερνητικός αξιωματούχος. Και υπό το κράτος του εν λόγω… ενθουσιασμού, πληκτρολόγησα στον «λογαριασμό» μου (αν καταλαβαίνετε τι εννοώ) στο facebook, την εν λόγω ανάρτηση.

Αυτή η «ανάρτηση», που ήταν η μόνη δημόσια αναφορά μου στην συγκεκριμένη συνέντευξη, (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρώ ως μια από τις πλέον συζητημένες συνεντεύξεις ανάμεσα στις χιλιάδες που έχω παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της 40ετούς θητείας μου στη δημοσιογραφία) προκάλεσε μια απίστευτη  φαντασμαγορία θετικών και αρνητικών αντιδράσεων…

*******

Και αμφισβητήσεων επί της ουσίας της «δήλωσης» Μπαζιάνα: «Πως παίρνει κανείς την εξουσία; Και τι σημαίνει πλέον εξουσία; Μια παλαιοκομμουνιστική κοινοτοπία επανέλαβε η κ. Μπαζιάνα», σχολίασε γνωστός και μη εξαιρετέος δημοσιογράφος αριστερής κουλτούρας, ακολουθούμενος από μια κουστωδία αγοραίων υπερθεματιστών του σχολίου του.   

- Μαλακίες λέτε, και είσαστε και δημοσιογράφοι, τους απάντησα στο… ύφος τους: τον έλεγχο του κράτους εννοεί, φιλαράκια. Και, αν αναρωτιέστε πως παίρνει μια "αστική" κυβέρνηση τον έλεγχο του κράτους, ρωτήστε τον Τσοχατζόπουλο, τον Λαλιώτη, τον Κουλούρη, τον Κατσιφάρα και τα άλλα... παιδιά του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ…

«Το κράτος δεν "παίρνεται", δεν αλώνεται, θα είναι πάντα ένα πεδίο κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Αυτά έχουν λυθεί από την εποχή του Πουλατζά»∙ επέμενε ο αριστερής κουλτούρας και εκ δεξιών του ΣΥΡΙΖΑ… αμφισβητίας: Το κράτος ως υποχείριο του κόμματος είναι η παλαιοκομμουνιστική κοινοτοπία που "άκουσε" η κ. Μπέτυ Μπαζιάνα, μπλα, μπλα,μπλα»…

-Το κράτος «παίρνεται» απολύτως, και τότε το κυβερνόν κόμμα γίνεται καθεστώς και μπορεί να κυβερνά επί εικοσαετίαν, ας πούμε, όπως το ΠΑΣΟΚ, ή και παραπάνω, όπως η προδικτατορική Δεξιά… Το κράτος "παίρνεται" και μερικώς, όπως επί ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, ας πούμε. Και τότε το... τρώνε στο άψε - σβήσε οι "νταβατζήδες" , ξέρεις εσύ, να μη στα λέω, ήταν η απάντησή μου. «Είναι προφανές», συνέχισα, «ότι η κ. Μπαζιάνα αναφέρεται κυρίως στα υπουργεία (ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ «κυβερνούν» ακόμα σε ορισμένα), στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Τράπεζα της Ελλάδος και στο τραπεζικό σύστημα εν γένει, κλπ, κλπ»…

*******

Τον Πουλατζά, συμπλήρωσα, ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, κατ' αρχάς επειδή δεν λέει τέτοια ανυπόστατα, αλλά κυρίως διότι εδώ μιλάμε για κυβερνητικές εφαρμογές υπό το πρίσμα της ιστορικής ελληνικής κυβερνητικής διαχείρισης, και όχι για κυβερνητική θεωρία υπό μαρξιστικό ή μεταμαρξιστικό πρίσμα. 

Κάπως έτσι, η σύγχυση – που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν σύγχυση αλλά αντισύριζα προκατάληψη – ξεκαθαρίστηκε, ο διαδικτυακός διάλογος έληξε… αναίμακτα. 

Ωστόσο, ο πολιτικός διάλογος γύρω από το γεγονός ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» μάλλον αρχίζει παρά τελειώνει εδώ: ένα πλήθος ατόμων αριστερής κουλτούρας, εκ δεξιών, εξ αριστερών, αλλά και εντός του κυβερνώντος κόμματος, σκόπιμα ή ανακλαστικά, εξακολουθούν να «βλέπουν» υπό μαρξιστικό ή μεταμαρξιστικό πρίσμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, το κράτος (αν θέλετε) ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που οδηγεί σε έναν αριστερό αναχρονισμό, μια οπισθοδρομική σύγχυση – αντίφαση του τύπου «στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος της αντιπολίτευσης – σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους»**

Είναι θέμα σοσιαλιστικής θεωρίας και πολιτικής…. Προσωπικά, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις – εδώ και χρόνια κατοικώ στην περιοχή  του Ιονέσκο: «Το Κράτος είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα… Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς την αλληλεγγύη και την αγάπη»…

*Ο Νίκος Φίλης είχε διατυπώσει την ίδια, περίπου, παραδοχή, σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου (6 Απριλίου του 2015) / Ένα χρόνο αργότερα (15/5/ 2916) ο δημοσιογράφος Πολ Μέϊσον δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατοικεί» τους ανώτερους ορόφους των υπουργείων, αλλά δεν «χτύπησε» επαρκώς την ολιγαρχική εξουσία εντός τους

** Ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ

Το 2018 ας είναι χρόνος ξαστεριάς!..

Αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν∙ δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου».

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Γράφω με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω δεν είναι αυτά που θέλω να γράψω, αλλά αυτά που πρέπει να γράψω. Κάποιες φορές που τυχαίνει να γράψω αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, τα κείμενά μου είναι προσωπικά, σαν αποσπάσματα ημερολογίου, δειλές απόπειρες ενδοσκοπήσεων.
Δειλές, αφού ακόμα και τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να επιλέγει ανάμεσα σ’ αυτά που θέλω να γράψω, αυτά που πρέπει να γράψω. Αυτά που η δοσμένη δημοσιογραφική μου συνείδηση μου επιτρέπει να φανερώσω στη στήλη μιας εφημερίδας…
Θέλω να γράψω γι’ αυτή την αίσθηση ανακούφισης που με καταλαμβάνει καθώς τελειώνουν οι χριστουγεννιάτικες γιορτές, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει. Αν γράψω ότι εδώ και πολλά χρόνια, ακόμα κι από τότε που ήμουνα παιδί, νιώθω να σύρομαι σε βαρετά Χριστούγεννα, σε καταθλιπτικά Πάσχα, σε ανούσιες εθνικές ή εορταστικές επετείους, αν φανερώσω ότι τις περισσότερες φορές όλα αυτά τα ανθρώπινα ευρήματα τα βιώνω υποχρεωτικά, ακόμα και καταναγκαστικά, είναι πιθανό ή και βέβαιο ότι θα προκαλέσω ή θα προσβάλλω όλους αυτούς τους πατριώτες (τους αναγνώστες της στήλης, την… κοινή γνώμη) που περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές, τις χαίρονται και τις απολαμβάνουν. Πρέπει; 

*******

Πρέπει, ας πούμε, μέρες γιορτινές, να τις χαλάσω γράφοντας     ότι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες παγιδευμένοι στη Λιβύη βρίσκονται στο έλεος των αρχών και της πολιτοφυλακής, καθώς και ενόπλων ομάδων και διακινητών που συχνά συνεργάζονται μεταξύ τους για οικονομικό όφελος; Και, είναι σκόπιμο να προσθέσω ότι δεκάδες χιλιάδες εξ’ αυτών κρατούνται για αόριστο χρονικό διάστημα σε υπερπλήρεις χώρους κράτησης όπου υποβάλλονται σε συστηματική κακοποίηση  υπό την επίγνωση των  κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης∙ οι οποίες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν έχουν μόνο πλήρη επίγνωση αυτών των κακοποιήσεων,  αλλά η ενεργή υποστήριξη τους προς τις αρχές της Λιβύης για να σταματούν τις βάρκες από το να διασχίζουν τη Μεσόγειο και η κράτηση των ανθρώπων εκεί, τις καθιστά συνεργούς σε αυτά τα εγκλήματα». 

Κι ακόμα, είναι άραγε σωστό, αντί για κάλαντα, ευχές κι όλα τα σχετικά, να σας θυμίσω πως στη Νιγηρία, στη Σομαλία, στο Νότιο Σουδάν και στην Υεμένη εξελίσσεται η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ότι εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στο κατώφλι του υποσιτισμού, ευάλωτοι σε ασθένειες και επιδημίες, αναγκασμένοι να σκοτώσουν τα ζώα τους για να σιτισθούν και να φάνε τους σπόρους που είχαν φυλάξει προκειμένου να σπείρουν για την επόμενη σοδειά;

*******

Θέλω να γράψω ότι αν τα Χριστούγεννα είναι μια γαλοπούλα και δυό κηροπήγια στο τραπέζι, αν η Πρωτοχρονιά είναι ένα ακόμα παιχνίδι στο δωμάτιο των παιδιών, ένα ρεβεγιόν με τον Μαζωνάκη και την Μποφίλιου, το σβήσιμο των φώτων την ώρα που παρακολουθείς το εορταστικό πρόγραμμα του skai tv, αν οι γιορτές είναι η θυσία του πετσοκομμένου 12ου μισθού ή του επιδόματος ανεργίας στον βωμό της οικονομίας της αγοράς, δεν με αφορούν∙ δεν είναι παρά ένα-δυο περίσσια μουντά σύννεφα στον νεφελώδη ουρανό του «πολιτισμένου κόσμου», δυό – τρία ακόμα νεφελώματα στη σκοτεινή, την εικονική, την πλαστή ευμάρεια των καιρών μας.

Έτσι, σαν κάποιος συγγραφέας που γράφει αυτό που θέλει και όχι σαν αρθρογράφος μιας εφημερίδας που γράφει ό,τι πρέπει, θα ήθελα να γράψω πως «αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό. Αυτό που μονάχα θέλω να δω είναι το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα»*…
Έτσι, γράφοντας με τη συναίσθηση ότι αυτά που γράφω είναι αυτά που θέλω να γράψω και όχι αυτά που πρέπει να γράψω, εύχομαι το 2018 να είναι ο χρόνος που θα διώξουμε αυτά τα θλιβερά μουντά σύννεφα που, εδώ και μια οκταετία, σκοτεινιάζουν τον φωτεινό ουρανό της χώρας μας…

*Φερνάντο Πεσσόα, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε…

«Πώς χώρεσε, λοιπόν, ο κόσμος όλος, σε μια μικρούλα τρυφερότητα που την προκάλεσε το καστανόξανθο χαμόγελο ενός παιδιού, που πιάνεται απ’ το χέρι μου και περπατά μαζί μου στον κατάμεστο χριστουγεννιάτικο πεζόδρομο;»

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

 Περπατώ στην οδό Ερμού. Μία πλανόδια ορχήστρα, (βιολί, βιολοντσέλο, όμποε, κλαρινέτο) γεμίζει τον πεζόδρομο με κομψές μελωδικές πιρουέτες. Οι περαστικοί έχουν σχηματίσει κυκλικό ακροατήριο. Ένας μπόμπιρας, τεσσάρων πέντε ετών ξεφεύγει απ' το χέρι του μπαμπά και πλησιάζει σοβαρός προς τα μπαγκάζια της ορχήστρας. Σκύβει, σηκώνει μια μικρή φλογέρα κι αρχίζει να φυσά, φτιάχνοντας με τα παιδικά του δάχτυλα μικρές αδέσποτες φευγάτες νότες... Έτσι ακριβώς αρχίζει η μουσική να βγαίνει στον αέρα. Με σκόρπιους ήχους, που αν τους βάλεις στη σειρά, αποτελούν μια φράση μουσική, μια μελωδία. Και αν συνεχίσεις, να ταιριάζεις νότες – λέξεις, φράσεις – μελωδίες, τότε μπορείς να φτιάξεις μόνος σου μια μουσική, μια λογοτεχνική αρμονία, ένα «έργο»: ένα  χρονογράφημα, ας πούμε, σαν κι αυτό...

*******

Περπατώ στην εορταστική οδό Ερμού, ανάμεσα σε όλο εκείνο το πλήθος των ανθρώπων που περπατούν στην εορταστική οδό Ερμού. Ο ώμος της βιαστικής κυρίας με τη γούνα που με σπρώχνει για να περάσει, η πλάτη του νεαρού με το δερμάτινο μπουφάν και το ξυρισμένο κεφάλι που βαδίζει μπροστά μου, το γελαστό καστανόξανθο κοριτσίστικο κεφαλάκι, δίπλα μου, που αρκεί να απλώσω το χέρι για να το χαϊδέψω, το κουρασμένο πρόσωπο πίσω απ' τη μάσκα του Αϊ Bασiλη με το χάρτινο έλκηθρο, τα υγρά μάτια των παιδιών μιας ορχήστρας του δρόμου, όλο αυτό το πλήθος, που συνιστά ένα ρευστό ανθρώπινο σύνολο στριμωγμένο στον μακρύ πεζόδρομο, ανάμεσα στις λουσάτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες των καταστημάτων, δεξιά κι αριστερά, μου προκαλεί μια σπάνια τρυφερότητα.


Είναι μια τρυφερότητα που, υποθέτω, γεννιέται από εκείνο το καστανόξανθο κοριτσίστικο κεφαλάκι δίπλα μου, εκείνο το παιδικό χεράκι που κρατώ μέσα στο χέρι μου και με τραβολογά ιδρωμένο, από εδώ και από εκεί. Και τοποθετώ, τους πάντες (και τα πάντα!) γύρω μου, μέσα σ' αυτήν την τρυφερότητα.

Μα αν είναι έτσι, πώς χώρεσε μέσα σε μια μοναχική, μελοδραματική και αστεία, ίσως, τρυφερότητα, αυτός ο συρφετός προσώπων και πραγμάτων: οι δεσποινίδες που ξεσπούν σε γέλια και χαρούμενα ξεφωνητά καθώς ο Τσάρλι Τσάπλιν της Ερμού τους κλείνει πονηρά το μάτι, οι χοντρές κυρίες που ασθμαίνουν φορτωμένες με τα ψώνια, τα αγόρια με τα αθλητικά παπούτσια και τα άνορακ που περιφέρονται άσκοπα επιδεικνύοντας τον έφηβο ναρκισσισμό τους. Και ο ξεχασμένος κόσμος πίσω τους, πίσω απ’ τις λαμπρές βιτρίνες της Ερμού, κόσμος μυρίων αισθηματικών, αισθητικών και υλικών, βεβαίως, ελλειμμάτων˙ o κόσμος της ανέχειας, της διαφθοράς, της βίας και των βιασμών.

Πώς χώρεσε, λοιπόν, αυτός ο κόσμος σε μια μικρούλα τρυφερότητα που την προκάλεσε το καστανόξανθο χαμόγελο ενός παιδιού, που πιάνεται απ’ το χέρι μου και περπατά μαζί μου στον κατάμεστο χριστουγεννιάτικο πεζόδρομο…«Είναι απλώς κάποιοι άνθρωποι», θα σχολίαζε με συγκατάβαση, αν μας έβλεπε, ο Φερνάντο Πεσσόα: «Περπατούν στον δρόμο με τη συμπεριφορά εκείνη που χαρακτηρίζει την ενσυνείδητη κατάσταση, κι όμως δεν έχουν συνείδηση κανενός πράγματος, γιατί δεν έχουν συνείδηση ότι έχουν συνείδηση».

Ωστόσο, έχω τη συνείδηση ότι αυτή η τρυφερότητα που με κατακλύζει καθώς περπατώ στον εορταστικό πεζόδρομο είναι μεν ασυνείδητη, αλλά αποτελεί προϊόν μιας ενσυνείδητης κατάστασης που, στιγμιαία, βιώνω: ναι, είναι η τρυφερότητα που μου προκάλεσε το αγαπημένο κοριτσάκι δίπλα μου, το παιδικό χεράκι που κρατώ στο χέρι μου και με τραβολογά, ιδρωμένο, από εδώ κι από εκεί. Μια επαφή που, αναπόφευκτα, με ενώνει συναισθηματικά με όλους τους ανθρώπους, τα πράγματα, τον κόσμο γύρω μου: όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!..

Η επιστροφή των Χριστουγέννων

Από τότε τα Χριστούγεννα δεν ξαναήρθαν. Δεν θυμάται πόσα χρόνια πέρασαν. Στην αρχή τα περίμενε. Σχεδόν αρρώσταινε όταν πέρναγαν δίπλα του, τα έβλεπε, μα δεν μπορούσε να τα αγγίξει. Αργότερα, με το χρόνο, τα Χριστούγεννα απέφευγαν να τον επισκεφθούν, γιατί τον έβλεπαν αδιάφορο και ξεχασμένο. Ύστερα τα ξέχασε αυτός. Κάθε χρονιά, σαν έφταναν γιορτές, έπαιρνε στα παιδιά τα δώρα μηχανικά, από συνήθεια. Έπλενε το γυαλιστερό αυτοκίνητο, φόρτωνε την οικογένεια και χανόταν...

*******

Μια δυο φορές βαθιά στη μνήμη του, μέσα από την πάχνη της λήθης, πρόβαλαν ντροπαλά κάποιες εικόνες των τελευταίων - πρώτων Χριστουγέννων: το μικρό τύμπανο με το τενεκεδένιο πλαϊνό περίβλημα χρωματιστό, κόκκινα, μπλε και κίτρινα τριγωνάκια, το ένα μέσα στ' άλλο. Τα δύο ξυλάκια που χτυπούσαν τα αδέξια μαρς. Ήταν το πιο πολύτιμο δώρο της μαμάς. Ακόμα οι φρέσκοι κουραμπιέδες και το «μελαχρίνάκι», το πιο πλούσιο φτωχό γλυκό, με ζάχαρη άχνη από πάνω. Και τα παιχνίδια στην αυλή, οι παιδικές φωνούλες μέσα από τις κατάλευκες νιφάδες του χιονιού…

*******

Και φέτος, ξαφνικά, χωρίς καμιά προειδοποίηση εκτός από ένα χαμόγελο γυναίκας – δύο φρέσκα χείλια σ' ένα ροζ χαμόγελο – έφεραν πίσω τα Χριστούγεννα. Αυτός ξανάγινε παιδί, πέταξε τα αντρικά παιχνίδια, πολιτική, καριέρα και αυτοκίνητα και μπήκε στην κουζίνα μυρίζοντας με ευγνωμοσύνη το άρωμα απ' τα μελομακάρονα. Ύστερα άνοιξε τα κουτιά με τα πολύχρωμα λαμπιόνια κι έπιασε να στολίζει όμορφα το δένδρο. Στο τέλος έγραψε με παιδικά κραγιόνια στο θολωμένο από τη θαλπωρή τζάμι «Καλά Χριστούγεννα». Και το εννοούσε...

*Από τη συλλογή χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή "Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε"  Εκδόσεις Καστανιώτης 

Η βλακεία ως πολιτικό… προσόν

Από την αντισύριζα προπαγάνδα της μονταζιέρας, (Σαμαράς) στη… συγχώνευση media – μονταζιέρας (Μητσοτάκης), που έχει ως αποτέλεσμα τη χάραξη της αντιπολιτευτικής γραμμής της ΝΔ  απ’ ευθείας από τα media

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 3/12/2017)

Η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή…

Συζητούν, ας πούμε, ένας βλάκας με έναν ευφυή. Ο βλάκας: «Είσαι βλάκας»!.. Τι απαντάει ο ευφυής; Το πιθανότερο είναι να απαντήσει: «Bλάκας είσαι και φαίνεσαι…». Μια άλλη απάντηση είναι: «Πώς το κατάλαβες, αφού είσαι τόσο βλάκας;».

Στη δεύτερη περίπτωση, ο ευφυής ρισκάρει. Απαντάει στον βλάκα με ερώτηση, ποντάροντας στη βεβαιότητα ότι ο βλάκας δεν θα έχει απάντηση. Όμως, σε πείσμα του ευφυούς, ο βλάκας του απαντά: «Βλακείες…». Πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι ο βλάκας δεν είναι βλάκας , αλλά κάνει το βλάκα…

 «Στην πολιτική, το να υποδύεσαι  τον βλάκα σ’ έναν βλάκα πολιτικό σου αντίπαλο, είναι μια ηδονή υψηλής αισθητικής», υποστηρίζουν κάποιοι ευφυείς πολιτικοί∙ οι οποίοι μπορεί να είναι και βλάκες που υποδύονται τους ευφυείς ή ευφυείς που κάνουν τους… βλάκες.  

Μια από τις μεγαλύτερες βλακείες της «μνημονιακής εποχής» (άλλη βλακεία αυτή!) εκδηλώθηκε από τον… ευφυή κύριο  Σαμαρά και το επιτελείο του, με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Η βλακεία αυτή έφτασε στην κορύφωσή της όταν, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, βγήκε ο εκπρόσωπός του (Σίμος Κεδίκογλου) και, απευθυνόμενος προς τον ελληνικό λαό, εκτόξευσε μια απίστευτη βλακεία: «Σήμερα αποκατεστάθη η ομαλότητα στην ΕΡΤ». Υποδεικνύοντας ως ομαλότητα τις χειροπέδες που πέρασε στην εξώπορτα του ραδιομεγάρου ο ευφυής συνάδελφός του, ο κ. Δένδιας…

*******

Στην επικοινωνιακή «σχολή Σαμαρά», της οποίας βασική μέθοδος διακυβέρνησης ήταν η αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση  μέσω των media («μονταζιέρα»), η βλακεία εκλαμβάνετο ως πολιτικό προσόν: αρκεί ο αρμόδιος… βλάξ να ήταν ασύστολος συκοφάντης – κατασκευαστής αντισύριζα ειδήσεων και σχολίων. Και να διέθετε υποκριτικές ικανότητες ώστε να υποδύεται –αναλόγως των τηλεοπτικών περιστάσεων– τον κοινό νου, τον ευφυή, τον ιδιοφυή ή τον εαυτό του: τον βλάκα!..
Το τελευταίο, ας το ομολογήσουμε, το κατάφερνε θαυμάσια  ο υπουργός επί της Υγείας της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Τον θυμόμαστε όλοι, φαντάζομαι, να ποζάρει ως ευφυής, καθώς – με υπερβάλλοντα ζήλο – εφάρμοζε τις εντολές τις τρόϊκας, ως ο βλάξ εαυτός του καθώς δήλωνε «έ, όχι και να μου κλέψει η τρόϊκα τη δόξα» και ως ιδιοφυής, καθώς διέπραττε την βλακεία της χρονιάς, αποκαλύπτοντας διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με το… ράδιο Κόκκινο. Το οποίο, «παίζει διαφημίσεις του… Καλμόλ και γι’ αυτό διαπλέκεται με τους φαρμακοβιομήχανους, πράγμα που σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος»∙ του τύπου «ο υπουργός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο… Άδωνης είναι μπουζούκι»…

Αυτό, ακριβώς, το… μπουζούκι είναι, που κληροδότησε την επικοινωνιακή πολιτική της σχολής Σαμαρά στον διάδοχό του στην ηγεσία της ΝΔ., τον… ευφυή Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος συνέχισε να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση διά της μεθόδου Σαμαρά: σαν κυβέρνηση που κάνει αντιπολίτευση στην… αντιπολίτευση μέσω των media, («μονταζιέρα»)  Είπαμε, στη συγκεκριμένη μέθοδο η  βλακεία εκλαμβάνετο ως πολιτικό προσόν..

*******

Το συγκεκριμένο πολιτικό… προσόν βελτιώθηκε προσφάτως, υπό την έννοια ότι στην αντιπολίτευση μέσω των media («μονταζιέρα») επήλθε συγχώνευση των media με την «μονταζιέρα». Με αποτέλεσμα, η αντιπολιτευτική γραμμή της ΝΔ να χαράσσεται απ’ ευθείας από τα media. Και, απλά, να την παίρνει και να την κάνει πρόζα ο… ευφυής αρχηγός της: να την διασπείρει βλακωδώς, ως εκπρόσωπος των μιντιαρχών και των συμφερόντων τους, με αποτέλεσμα την πολιτική (και όχι την κυβερνητική) αποσταθεροποίηση, που είναι και δική του αποσταθεροποίηση…  

Το κακό είναι ότι μόνο ο κοινός νους μπορεί να αντιληφθεί ότι η συγκεκριμένη βλακώδης «γραμμή» είναι τόσο τοξική που, στην οργουελική εκδοχή της, θα μπορούσε να εξοντώσει κάθε «αντίπαλο» αλλά και κάθε «φίλο», από τον πιο βλάκα έως τον πιο ευφυή. Και ακόμα, την ίδια την πολιτική. Και δυστυχώς, απ’ αυτήν την άποψη στην Ελλάδα δεν τα πάμε καθόλου καλά: απουσιάζει ο κοινός νους…

Όπως και να ‘χει, ένα είναι σίγουρο: η βλακεία είναι τόσο αφοπλιστική που μπορεί, εύκολα, να εκληφθεί και ως ευφυΐα. Το ίδιο εύκολα, ένας βλάκας, μπορεί να «εξοντώσει» έναν ευφυή. Ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής, όπου η βλακεία κυριαρχεί. Παγκοσμίως…

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιλήσμονες

  

Mμεταλλαγμένοι και ηττημένοι, οχυρωμένοι στα σαθρά χαρακώματα της αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες με τελικό στόχο τον πρωθυπουργό της χώρας.   

Γραφει ο Νίκος Τσαγκρής

Καθώς βγαίνουμε από την κρίση –αν πραγματικά βγαίνουμε απ’ την κρίση– ανοίγουν καθεστωτικά στόματα, αρμοστές και πραίτορες του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών μιλούν: «Χρησιμοποιήσαμε τα χρήματα των φορολογούμενων για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκιο», ομολόγησε προ ημερών ο Γερούν Νταισεμπλουμ.  

Εκτός από πρόεδρος του Eurogroup, o Γερούν Ντάισεμπλουμ υπήρξε κορυφαίο στέλεχος του συγκυβερνώντος (μέχρι την αλά ΠΑΣΟΚ συντριβή του στις15/03/2017) σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ολλανδίας (Partij van de Arbeid) και, ταυτόχρονα, υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Μαρκ Ρούτε, προέδρου του Λαϊκού Κόμματος για την Ελευθερία (VVD) της συντηρητικής Δεξιάς και εν ενεργεία πρωθυπουργού της Ολλανδίας…    

Θέλω να πω ότι ο Ντάισεμπλουμ είναι ένας μεταλλαγμένος –  ηττημένος σοσιαλδημοκράτης τύπου Βενιζέλου και Φώφης, στέλεχος ενός μεταλλαγμένου – ηττημένου  σοσιαλδημοκρατικού κόμματος τύπου ΠΑΣΟΚ των Βενιζέλου και Φώφης, που συγκυβερνούσε με ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα τύπου ΝΔ των Σαμαρά – Μητσοτάκη, το κόμμα του Μαρκ Ρούτε∙ και να προσθέσω ότι, παρ’ όλα αυτά, και παρά το γεγονός ότι ο Ολλανδός εξακολουθεί να παραμένει ένας εκ των πλέον υψηλόβαθμων θεματοφυλάκων του ευρωπαϊκού συστήματος αξιών,  αισθάνθηκε την ανάγκη να ομολογήσει ότι το σύστημα που υπηρετεί χρησιμοποίησε «τα χρήματα των φορολογουμένων» (δηλαδή τα χρήματα που, διά των μνημονίων,  λήστεψε από τους Έλληνες) για να σώσει τις τράπεζες. Και ακόμα ότι «ο κόσμος που επέκρινε (sic) τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος» (οι αγανακτισμένοι, δηλαδή, και εξεγερμένοι αντιμνημονιακοί Έλληνες πολίτες), «έχουν κάποιο (sic) δίκιο»…  

*******

Σε αντίθεση με τους «δικούς μας» μεταλλαγμένους και  ηττημένους. Οι οποίοι, αν και δικασμένοι και καταδικασμένοι από τους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους σε πολιτική συντριβή (ως πρόθυμοι συναυτουργοί της ληστείας των εισοδημάτων μας για τη σωτηρία των Τραπεζών) δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να ομολογήσουν την εγκληματική αυτουργία τους, οι επιλήσμονες…

Αντ΄αυτού, οχυρωμένοι εδώ και δύο χρόνια στα σαθρά χαρακώματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, υπό την αιγίδα των συστημικών μιντιαρχών και των «δημοσιογραφικών» στρατών τους, στήνουν fake news – παγίδες στην κυβέρνηση. Εργολαβικά, καθημερινά,  αρρωστημένα: θεωρίες συνωμοσίας, απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων (όπως αυτές κατά του υπουργού Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμμένου), γκεμπελικά ψεύδη, συκοφαντικές ανοησίες με πολλαπλές στοχεύσεις, αλλά μία απόληξη – έναν και μοναδικό στόχο, τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα.

«Γιατί τον Τσίπρα;», προκύπτει η ερώτηση, αλλά αυτή είναι μια  κακόβουλη και φθονερή ερώτηση, την οποία μόνο οι ίδιοι οι επιλήσμονες, θα τολμούσαν να υποβάλλουν δημοσίως. Εξάλλου, η ίδια ερώτηση, στην λογική – πολιτική της μορφή, απαντήθηκε από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος όταν απεφάνθη ότι «ο Τσίπρας αξίζει τον έπαινο», δίνοντας  την τρίτη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ (η πρώτη τον Γενάρη του 2015, η δεύτερη στο δημοψήφισμα) στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.

*******

Το αναλύει θαυμάσια ένα μυθικό πρόσωπο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο άσπονδος φίλος του Φρανσουά Μιτεράν, Ζακ Ζυλιάρ*: «Ο Αλέξης Τσίπρας αξίζει τον έπαινο για το ότι πέτυχε να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία, που ήταν αποκοιμισμένη, διεφθαρμένη και κυνική. Είναι ένας εξαιρετικός εθνεγέρτης (éveilleur exceptionnel).
»Αποκάλυψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται τα ιστορικά εμπόδια και τώρα το πληρώνει πολύ ακριβά, αφού είναι υποχρεωμένος πλέον να ασχοληθεί με την οικονομία και όχι πια με την ιδεολογία. Δεν μπορούμε να πούμε πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση ούτε για πόσο θα έχει λαϊκή στήριξη.
»Διότι είναι κι αυτό εντυπωσιακό: ότι ο κόσμος τον ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή, ακόμα και των δικών του μετασχηματισμών. Κι εκείνος τους οδήγησε ως το χείλος της ουτοπίας και τώρα τους οδηγεί στο χείλος του ρεαλισμού. Είναι άγνωστο τι θα μείνει στο τέλος.
»Αλλά είναι σίγουρο ότι ο εκδημοκρατισμός της ελληνικής πολιτικής είναι έργο του Τσίπρα, ο οποίος επανεισήγαγε τον λαό σε ένα τοπίο όπου κυριαρχούσαν οι προνομιούχοι, οι γραφειοκράτες και οι αιώνιοι “παράγοντες”. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, περισσότερη σημασία έχει ο πολιτικός απολογισμός του, παρά ο κυβερνητικός απολογισμός του…

*Από τη συνέντευξη του ιστορικού και οργανικού διανοούμενου της λεγόμενης «Δεύτερης Γαλλικής Αριστεράς» Ζακ Ζυλιάρ, στη Μικέλα Χαρτουλάρη. (efsyn. Gr / 6.12.2015) 

Πολυτεχνείο, ο Τόπος της Ελευθερίας

Όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια – μια ουτοπική ελευθερία Και ότι δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο στον τόπο της εξέγερσης. Εντός του Πολυτεχνείου!

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 19/11/2017)

«Σε αστυνομικό κλοιό και φέτος οι εκδηλώσεις για την   44η επέτειο  του Πολυτεχνείου. Τα μέτρα θα είναι αυξημένα σε σχέση με πέρσι, ενώ την πορεία θα περιφρουρούν περισσότεροι από 3000 αστυνομικοί  …»

(Από τον Τύπο της Τετάρτης 15/11/2017)

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, μια παρόμοια είδηση παίρνει τη θέση της στον Τύπο. Η «είδηση» είναι, πια, τόσο συνηθισμένη που δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, από μια ψυχαναλυτική, τρόπον τινά, θεώρηση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση, καθώς παράγει και αναπαράγει αναπάντητα πολιτικά και φιλοσοφικά ερωτήματα: γιατί σε «αστυνομικό κλοιό»; Προς τι τα δρακόντεια μέτρα; Γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη είναι μια πολιτική ελευθερία που της επιβάλλεται «αστυνομική περιφρούρηση»; Ποια είναι η ποιότητα της ελευθερίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν (ειδικά σήμερα, με την Ελληνική Δημοκρατία να αγωνίζεται, απελπισμένα, να βγει απ’ τον γύψο της τροϊκανής επταετίας), σε σχέση με την ελευθερία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο; 

Το αίτημα της Ελευθερίας στο κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου – «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» – φαίνεται να αφορά την πολιτική ελευθερία των Ελλήνων από τα δεσμά της χούντας των συνταγματαρχών. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η απελευθέρωση απ’ τη χούντα αποτελούσε ένα ελάχιστο μέρος της ελευθερίας που διεκδικούσαν οι ρομαντικοί καταληψίες του Νοέμβρη: όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια. Και ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο εντός του Πολυτεχνείου!

*******

Ήταν η ελευθερία που βιώναμε, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή μας. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιωθήκαμε να βιώσουμε χάρις σε κάποιες παραλείψεις της εξουσίας, της χούντας των συνταγματαρχών!... 

Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, καθώς διαπραγματεύεται το λήμμα «Ελευθερία» στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της ελευθερίας προκύπτει από µία απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία –ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση– προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µία απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως…

Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής», στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή την… διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο…

*******

Κατά τα λοιπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, τα «παιδιά του Πολυτεχνείου»,  όπως όλα τα παιδιά που, στη διάρκεια της ιστορίας, εξεγείρονται διεκδικώντας ελευθερία, γνωρίζουν ότι δεν είναι κανείς – κανείς δεν δύναται να είναι, πραγματικά Ελεύθερος. Μπορούμε μόνο να είμαστε «ελεύθεροι από...». Ελεύθεροι από κάτι, από κάποια απ’ όλα εκείνα τα δεσμά που, καταναγκαστικά, μας επιβάλλονται από τη στιγμή που γεννιόμαστε και βιώνουμε τον ανθρώπινο κόσμο: γεννιόμαστε σε συνθήκες «δουλείας» και υποχρεωνόμαστε σε διαδοχικές μικρές ή μεγαλύτερες «εξεγέρσεις», προκειμένου να νιώσουμε ελεύθεροι από κάτι, και από κάτι άλλο, κι από κάτι άλλο...

Στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, η ελευθερία ήταν και είναι μια παραδρομή της εξουσίας. Εκεί όπου υπάρχει, υπάρχει χάρη σε ένα κενό εξουσίας. Ειδικά στις μέρες μας, η πολιτική ελευθερία είναι μια μακρά, συγκινητική μεν, άτυχη δε περιπέτεια, που συντελεί στη διαμόρφωση καταναλωτών και μακάριων θεατών της τηλεόρασης. Πολίτες που τους διαμορφώνουν τα μονοπώλια της πληροφορίας και οι νόμοι της «ανάπτυξης». Σε ορισμένους απ’ αυτούς, η πραγματική ελευθερία φυτοζωεί στην κατάσταση της νοσταλγίας. Σε άλλους υπάρχει σαν είδος ενός τρελού σχεδίου, που το υπερασπίζονται άγρια ενάντια στην πραγματικότητα…