15 Οκτωβρίου 2017

Όταν οι δημοσιογράφοι σιωπούν


Το παράδοξο της εκκωφαντικής απουσίας ενημέρωσης για την εργασιακή  εξαθλίωση των 18.500 εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Οι Φροϋδικοί και µετα-Φροϋδικοί ψυχαναλυτές επιχειρούν να ξεκλειδώσουν το ανθρώπινο Ασυνείδητο προκειμένου να διερευνήσουν τη σκοτεινή αυτή αποθήκη απωθημένων εμπειριών και εικόνων. Πιστεύουν ότι σε όλες τις εκδοχές
ανθρωποειδών λειτουργεί ένας αυτόνομος μηχανισμός, ο μηχανισμός της Απώθησης. Ο οποίος, μπαίνει σε λειτουργία κάθε φορά που το ανθρωποειδές πιέζεται από κάποιο αφόρητο
συµπεριφορικό βάρος και το μεταφέρει στην "αποθήκη" του Ασυνείδητου.
Υποθέτω, αυτή είναι η λειτουργία (ο «μηχανισμός της απώθησης»), που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να μη γράφουν ό,τι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, αλλά ό,τι πρέπει να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται∙ υπό την πίεση, ασφαλώς, του αφόρητου συμπεριφορικού βάρους που τους επιβάλλεται από το περιρρέον, στις δημοσιογραφικές αίθουσες σύνταξης, εκδοτικό «θέλω». Και τους κάνει να απωθούν στην «αποθήκη απωθημένων» τους ακόμα και ειδήσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή τους, την υγεία τους, τη ζωή και την υγεία των παιδιών τους: την κοινωνική τους ασφάλιση, την ιατρική τους περίθαλψη (την «ασπιρίνη» τους, που λέγαν οι παλαιότεροι), τις επικουρικές τους συντάξεις, τα εργασιακά τους «κεκτημένα»…
Τον ΕΔΟΕΑΠ που χάνεται στη σκόνη… Της αφασίας και της  απραξίας των μνημονιακών κυβερνήσεων… Της κρίσης του  καθεστώτος διαφθοράς και διαπλοκής που έτρεφε την μιντιοκρατία ως κυβερνητικό παρακράτος. Με την ανοχή και τη συμβολή των δημοσιογράφων. Την εκκωφαντική σιωπή τους…

*******
Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το ταμείο που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρική σύνταξη στους δημοσιογράφους και στους εργαζομένους στον Τύπο, με 18.500 ασφαλισμένους. Ένα υγιέστατο, μέχρι πρότινος, Ασφαλιστικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να καταρρέει από τότε που οι κυβερνώντες του αφαίρεσαν τον βασικό του πόρο, το Αγγελιόσημο.
● Ο κλάδος του Τύπου χτυπήθηκε από την ανεργία σε ποσοστό άνω του 45%. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Οι καναλάρχες, εκδότες, είναι οι μοναδικοί εργοδότες που δεν πληρώνουν εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά! Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, από τον Μάϊο του 2016, δεν έκανε καμία πρόβλεψη για τον ΕΔΟΕΑΠ και τους 18.500 ασφαλισμένους του, πετώντας τους ουσιαστικά στον δρόμο. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.

Τον Σεπτέμβριο του 2017 διακόπηκε η παροχή Επικουρικής Σύνταξης λόγω των άδειων ταμείων του ΕΔΟΕΑΠ. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Στις 5 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Θοδωρής Βαρίκος άρχισε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την κατάρρευση του Ταμείου. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έσπευσαν για συμπαράστασή του. Κανείς δημοσιογράφος  ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
● Την Τετάρτη, 11 Οκτωβρίου, η δημοσιογράφος Αφροδίτη Υψηλάντη άρχισε απεργία πείνας στο πλευρό του Θ. Βαρίκου, διαμαρτυρόμενη για την στάση πληρωμών επικουρικών συντάξεων στους συνταξιούχους συναδέλφους της. Κανείς δημοσιογράφος  ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
 
*******

«Είναι ο «μηχανισμός της απώθησης», που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να μη γράφουν ό,τι βλέπουν και αντιλαμβάνονται, αλλά ό,τι πρέπει να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται», επαναλαμβάνω εγώ: υπό την πίεση, βεβαίως, του αφόρητου συμπεριφορικού βάρους που τους επιβάλλεται από το περιρρέον, στις δημοσιογραφικές αίθουσες σύνταξης, εκδοτικό «θέλω». Και τους κάνει να απωθούν στην «αποθήκη απωθημένων» τους, ακόμα και ειδήσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή τους, την υγεία τους, τη ζωή και την υγεία των παιδιών τους…
Είναι μια έκφανση αυτοχειρίας, ο θάνατος της δεοντολογίας και η απούσα κοινωνική συνείδηση, γράφει σε ένα σχετικό με το θέμα μας κείμενό του, στο Facebook, ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιώργος Δουατζής: «Όταν οι εντεταλμένοι για την ενημέρωση των πολιτών δημοσιογράφοι αδιαφορούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογενειών τους. Όταν δημοσιογράφοι μένουν απαθείς σε απεργία πείνας συναδέλφου τους για τη διάσωση του δικού τους Ασφαλιστικού Ταμείου. Όταν τρέμουν τους εργοδότες τους και δεν τολμούν να γράψουν λέξη για την κατάρρευση του Ταμείου που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών τους. Όταν ως απεργοσπάστες αδιαφορούν για την αγωνία του κύριου σώματος των δημοσιογράφων που απεργεί. Τότε, για ποιά ενημέρωση να μιλήσουμε, για ποιά δεοντολογία, για ποιά υπευθυνότητα, πώς και γιατί ο Έλληνας να εμπιστεύεται την ενημέρωση που του κάνουν οι δημοσιογράφοι;»

Ακριβώς: οι δημοσιογράφοι εξαθλιώνονται, χειραγωγούνται, και σιωπούν, η ενημέρωση χτυπιέται από παντού και η Δημοκρατία δεν αισθάνεται καθόλου καλά τελευταία. 

* Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (15/10/2017)    

9 Οκτωβρίου 2017

ΕΔΟΕΑΠ: Αυτή η έκφανση αυτοχειρίας


  

Ο θάνατος της δεοντολογίας και η απούσα κοινωνική συνείδηση



Του Γιώργου Δουατζή




Όταν οι εντεταλμένοι για την ενημέρωση των πολιτών δημοσιογράφοι αδιαφορούν για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ίδιων και των οικογένειών τους. Όταν δημοσιογράφοι μένουν απαθείς σε απεργία πείνας συναδέλφου τους για τη διάσωση του δικού τους Ασφαλιστικού Ταμείου. Όταν τρέμουν τους εργοδότες τους και δεν τολμούν να γράψουν λέξη για την κατάρρευση του Ταμείου που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών τους. Όταν ως απεργοσπάστες αδιαφορούν για την αγωνία του κύριου σώματος των δημοσιογράφων που απεργεί. Τότε, για ποιά ενημέρωση να μιλήσουμε, για ποιά δεοντολογία, για ποιά υπευθυνότητα, πώς και γιατί ο Έλληνας να εμπιστεύεται την ενημέρωση που του κάνουν οι δημοσιογράφοι;
Αυτό το σηπτικό φαινόμενο δεν αφορά μόνον τους δημοσιογράφους, αλλά όλους τους συμπολίτες μας. Είναι σημάδι κοινωνικής σήψης, χαρακτηρίζει την εποχή, προκαλεί μεγάλη ανησυχία για το πού πάει ο τόπος. Όποια κι αν είναι η αιτία της απόκρυψης των όσων ταλανίζουν τους χιλιάδες εργαζομένους στον Τύπο από τους ίδιους τους 

δημοσιογράφους, δικαιολογία δεν υπάρχει. Υποταγή στους εργοδότες; Φόβος; Αδιαφορία; Κάτι από αυτά πρέπει να υπάρχει. Αλλά ότι και να είναι αυτό, σημαίνει πως η εμπιστοσύνη προς αυτούς που μας ενημερώνουν έχει βαθύτατα κλονιστεί. Και όταν πλήττεται η ενημέρωση, το χτύπημα είναι βαρύ στις πλάτες της δημοκρατίας και ο δρόμος ανοιχτός για κάθε είδος αυταρχισμού από τους κυβερνώντες.
Παραθέτω τα στοιχεία:
Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το ταμείο που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και επικουρική σύνταξη στους δημοσιογράφους και στους εργαζομένους στον Τύπο, με 18.500 ασφαλισμένους. Ένα υγιέστατο, μέχρι πρό τινος, Ασφαλιστικό Ταμείο, το οποίο άρχισε να καταρρέει από τότε που οι κυβερνώντες του αφαίρεσαν τον βασικό του πόρο, το Αγγελιόσημο.
1.Ο κλάδος του Τύπου χτυπήθηκε από την ανεργία σε ποσοστό άνω του 45%. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
2.Οι καναλάρχες, εκδότες, είναι οι μοναδικοί εργοδότες που δεν πληρώνουν εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά! Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
3.Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου από τον Μάϊο του 2016 δεν έκανε καμία πρόβλεψη για τον ΕΔΟΕΑΠ και τους 18.500 ασφαλισμένους του, πετώντας τους ουσιαστικά στον δρόμο. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
4.Τον Σεπτέμβριο του 2017 διακόπηκε η παροχή Επικουρικής Σύνταξης λόγω των άδειων ταμείων του ΕΔΟΕΑΠ. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
5.Στις 5 Οκτωβρίου ο δημοσιογράφος Θοδωρής Βαρίκος άρχισε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την κατάρρευση του Ταμείου. Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έσπευσαν για συμπαράστασή του. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν το ανέφερε.
6.Οι Γενικές Συνελεύσεις των φορέων του Δημοσιογραφικού Σώματος και των ασφαλισμένων στον ΕΔΟΕΑΠ, μετά βίας συγκέντρωσαν τον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό απαρτίας και σε αυτές επικράτησαν σύγχυση, αντεγκλήσεις, πλήρης ασυνεννοησία. Παρά ταύτα, εκδόθηκαν αποφάσεις και ψηφίσματα. Κανείς δημοσιογράφος ή Μέσο Ενημέρωσης δεν τα ανέφερε.
7.Δύο σελίδες στο Facebook υπό τον τίτλο Πρωτοβουλία για τον ΕΔΟΕΑΠ και ΕΔΟΕΑΠ ανοιχτός, συγκέντρωσαν μόλις 5.141 μέλη, από το σύνολο των 18.500 ασφαλισμένων στο Ταμείο.
8.Στις συγκεντρώσεις των κινήσεων αυτών μετείχαν ελάχιστες δεκάδες δημοσιογράφων, κυρίως συνταξιούχοι.
Τους ακούω στις ενημερωτικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, τους διαβάζω στις εφημερίδες και απορώ με την αδιαφορία για τον εαυτό τους, για την περίθαλψη των οικογένειών τους, για τους συναδέλφους τους, για την καταπάτηση κάθε έννοιας δεοντολογίας. Τους λυπάμαι και ντρέπομαι για την κατάντια τους.
Αναρωτιέμαι, αυτοί δεν ντρέπονται, δεν έχουν ίχνος ενοχής για τη σιωπηρή συναίνεση στο έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος χιλιάδων συναδέλφων τους, σε βάρος των ίδιων των οικογενειών τους; Πού κρύφτηκαν όλοι οι δημοσιογράφοι του εργατικού-ασφαλιστικού ρεπορτάζ; Πού οι αρχισυντάκτες και οι διευθυντές τους; Αυτοί που όταν αρρωστήσουν θα σπεύσουν για περίθαλψη στον ΕΔΟΕΑΠ, αλλά, ενδεχομένως, να βρουν τις πόρτες του κλειστές; Αυτή η έκφανση αυτοχειρίας με τρομάζει ως πολίτη, ως μέλος αυτού του κοινωνικού συνόλου. Αυτούς;

8 Οκτωβρίου 2017

Κεντροαριστερά ή Pasokification;




Πως εξηγείται ο φόβος του ΠΑΣΟΚ της κ. Γεννηματά να διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και να «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής


«Ποτέ πια με τη Δεξιά»… ορκίζεται ο Μάρτιν Σουλτς, μετά την πανωλεθρία του κόμματός του στις γερμανικές εκλογές, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να περισυλλέξει τις διαρροές των Σοσιαλδημοκρατών προς τα αριστερά και προς τα δεξιά: «να αποφύγει την πλήρη «πασοκοποίηση» (Pasokification) του SPD», σαρκάζουν οι κακές γλώσσες εντός και εκτός του κόμματός του, γνωρίζοντας την θερμή σχέση του ηττημένου Γερμανού πολιτικού με τον πολιτικό αυτουργό της έννοιας «Pasokification», κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Και τη διάδοχό του στο… «πασοκοποιημένο» ΠΑΣΟΚ, κ. Φώφη Γεννηματά.

Από την άλλη, το απίστευτα… «πασοκοποιημένο», εδώ και κάποιους μήνες, Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, αποκεφαλισμένο και συρρικνωμένο, αποδύεται σε μια ύστατη απόπειρα σωτηρίας της… αριστερής ψυχής του μέσω μιας μεγάλης καμπάνιας ενάντια στις εργασιακές μεταρρυθμίσεις του (κεντροδεξιού) Μακρόν, στον δρόμο που χάραξε η «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν.

Γενικότερα, οι Ευρωπαίοι αναλυτές μιλούν ακόμα και για το οριστικό τέλος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας,  επισημαίνοντας ότι η επιδημία «πασοκοποίησης» των ευρωπαϊκών κομμάτων της κεντροαριστεράς είναι αδύνατον να αναχαιτισθεί με αριστερόστροφα  ρητορικά εμβόλια. «Χρειάζεται έμπρακτη στροφή αριστερά» λένε. Ωστόσο η ηγέτιδα του κόμματος-leader της «πασοκοποίησης», η κ. Γεννηματά, επιμένει δεξιόστροφα,  ακολουθώντας κατά πόδας την ακραία αντισύριζα  στρατηγική της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μόνο στο πλαίσιο της ρητορικής της (με φόντο την διαρκώς ατελέσφορη διαδικασία για την.. διαδικασία εκλογής προέδρου του φαντασιακού, ακόμα, «ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς») υποδύεται… ουδετερότητα: «Δεν βολευόμαστε με μια μικρή άνοδο των ποσοστών μας… Δεν είναι όνειρό μας ο ρόλος του πολιτικού μπαλαντέρ».

*******
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να ανιχνεύσουμε τα στοιχεία  αυθεντικού πολιτικού σουσουδισμού που περιέχονται στη συγκεκριμένη ρητορική… ίσων αποστάσεων της κ. Γεννηματά. Πολύ περισσότερο όταν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι, ακόμα και ο εν λόγω σουσουδισμός, δεν είναι παρά ένα αμήχανο επικοινωνιακό ψέμα της υποψήφιας προέδρου προς άγραν αφελών ψηφοφόρων. Ένα ψέμα, που αδυνατεί να κρύψει την αλήθεια πίσω του: τις ώρες που οι ξεπουπουλιασμένοι ηγέτες των «πασοκοποιημένων» σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ε.Ε. στρέφονται αριστερά, με την ελπίδα να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από την ξεπουλημένη στον νεοφιλελευθερισμό ψυχή τους, η πρόεδρος  του πρώτου τη τάξει «πασοκοποιημένου» ευρωπαϊκού  κόμματος εμμένει στην στρατηγική που χάραξε ο αυτουργός της συντριβής του. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος: η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς και κάθε εξέλιξη έχει ως… προαπαιτούμενο την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ… 

Ο Ευ. Βενιζέλος είναι ο άνθρωπος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην ολοκληρωτική συντριβή, εκείνο το ταπεινωτικό 4,68% (ΣΥΡΙΖΑ 36,34%), στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά το προσωπικό του πολιτικό Βατερλό στην αναμέτρηση με τον Αλέξη Τσίπρα, ο κ. Βενιζέλος εξακολουθεί να θεωρεί την «κεντροαριστερά» τσιφλίκι του, ιδιοκτησία του, «χώρο» του ∙  το ίδιο και η διάδοχός του στο συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ κ. Γεννηματα. Και οι άλλοι, οι εννέα κατά φαντασίαν υποψήφιοι πρόεδροι του… «χώρου». 

*******
Υποδύονται ότι δεν γνωρίζουν αυτό που όλος ο κόσμος γνωρίζει, κι ας το γνωρίζουν περισσότερο απ’ τον καθένα: ο… «χώρος», μαζί με το περιεχόμενό του (την πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, των  «σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών», αν θέλετε), μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ την 25η Ιανουαρίου 2015 (Βενιζέλος 4,68% - Τσίπρας 36,34%). Και έκτοτε παραμένει εκεί… Μέχρι σήμερα… Στηρίζοντας την κυβέρνηση – ελέγχοντας την εξουσία… 

Από την άλλη, είναι αμφίβολο σε βαθμό… ψέματος αν το συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ της κ. Γεννηματά – πόσο μάλλον η επιχείρηση «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» γύρω του,  εκφράζει τους Έλληνες σοσιαλιστές∙ αν περιλαμβάνεται στην Αριστερά: «αριστερά είναι ό,τι κάθε στιγμή θεωρείται ως τέτοια από τους συγχρόνους της», υποστηρίζει ο Ζακ Ζυλιάρ*. Και αν συμφωνήσουμε μ’ αυτόν τον «αφ’ ορισμό», (προσωπικά, συμφωνώ απολύτως), οφείλουμε να δούμε ότι, στον παρόντα χρόνο,  θεωρείται από τους σύγχρονούς του «ως τέτοια» (σ. σ: ως Αριστερά) ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό εξηγεί, κατά κάποιο τρόπο, και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ της κ. Γεννηματά παραμένει ουρά της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη και δεν  μπορεί να στοιχηθεί ούτε στο ελάχιστο με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: αν το κάνει (αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και  «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά), θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και όπως… συμφωνήσαμε, στον παρόντα χρόνο, Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζουμε και στον μέλλοντα…

*Βετεράνος Γάλλος σοσιαλιστής, συγγραφέας, φίλος του Μιτεράν



1 Οκτωβρίου 2017

Το... "μεγάλο deal" Τσίπρα-Καμμένου


Η παταγώδης αποτυχία της κοινοβουλευτικής οπερέτας που στήθηκε από τη συνασπισμένη αντιπολίτευση κατά του Πάνου Καμμένου, επιβεβαίωσε την αντοχή της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων στον χρόνο.

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Υποστηρίζω αναφανδόν τον Αλέξη Τσίπρα, όσον αφορά την στήριξη που προσέφερε στον Πάνο Καμμένο. Κι ας λένε οι κακές γλώσσες… εσωτερικού ότι υπήρξαν αντιδράσεις «ακόμα κι από έναν – δύο υπουργούς της κυβέρνησης». Κι ας έγραψαν οι μαρινάτοι ρεπόρτερς ότι, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του πρωθυπουργού, «το κλίμα ήταν παγωμένο μεταξύ των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι  αρκετοί απ’ αυτούς «στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους στο εντευκτήριο, στο καφενείο και στους διαδρόμους της Βουλής, ήταν επιφυλακτικοί και προβληματισμένοι για τις επιπτώσεις που θα έχει η συνεχής και πλήρης στήριξη του Αλ. Τσίπρα στον κυβερνητικό του εταίρο».

Οι επιπτώσεις!.. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιπτώσεις περιγράφονται φθονερά μεν, εύγλωττα δε, από τους ίδιους τους  κονδυλοφόρους των ηττημένων: «Την ανανέωση του όρκου κοινής και αδιασάλευτης κυβερνητικής σύμπλευσης σηματοδότησε η παρουσία των κ.κ. Αλέξη Τσίπρα και  Πάνου Καμμένου στην επεισοδιακή συνεδρίαση της Βουλής τη Δευτέρα». Που, σε άδολη δημοσιογραφική μετάφραση, σημαίνει, «η στήριξη Τσίπρα σε Καμμένο επιβεβαίωσε το αδιασάλευτο της σχέσης των κυβερνητικών εταίρων που παραμένει σχέση συνεργασίας και συνεννόησης».   
Το άλλο του άλλου, του ΘΕΜΑτοφύλακα του κιτρινισμού εννοώ, αυτό για το… «Μεγάλο deal» σύμφωνα με το οποίο «στηρίζει ΑΝΕΛ ο Τσίπρας και “περνάει” την αριστερή ατζέντα» δεν χρειάζεται καν μετάφραση, είναι fake news

*******
Το «μεγάλο deal», αν θέλετε, ήταν η αρχική επιλογή Τσίπρα να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, επιλογή που, κατ’ αρχάς, αποδοκιμάστηκε από ένα μεγάλο μέρος μελών και στελεχών του (αδιάσπαστου, ακόμα τότε) ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, πριν ακόμα, ανακοινωθεί η απόφαση, είχα γράψει (στην ΕΠΟΧΗ) ότι η επιλογή Τσίπρα για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ ήταν απολύτως σωστή: «το κόμμα του κ. Καμμένου είναι το μόνο αντιμνημονιακό  – αντισυστημικό κόμμα στην συγκεκριμένη συγκυρία και, επομένως, το πλέον συμβατό με τον αντιμνημονιακό – αντισυστημικό ΣΥΡΙΖΑ…».

Ο χρόνος απέδειξε ότι η επιλογή ήταν, πράγματι, η ενδεδειγμένη, αφού οι μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων στο επίπεδο των ιδεολογικών αρχών, είτε παραμερίζονταν είτε διευθετούνταν αναλογικά, με κοινό γνώμονα την  αναγκαιότητα εξόδου της χώρας από την μάστιγα των μνημονίων, με όσο το δυνατόν πιο κοινωνικό –   αντισυστημικό πρόσημο. Κάτι που δεν θα υπηρετούσε (με τον τρόπο που το υπηρέτησε ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ) κανένα από τα κόμματα – περιτρίμματα του διεφθαρμένου  μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος.

Λοιπόν, που λέτε, είναι ακριβώς αυτά τα κόμματα που επένδυσαν σε μια ακόμα συνασπισμένη (και αποτυχημένη) κεντροδεξιά επιχείρηση αποδόμησης των αγαθών σχέσεων μεταξύ των συγκυβερνώντων κομμάτων, με την επιχείρηση «Σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διερεύνηση  της… συνομιλίας  του υπουργού Άμυνας με τον καταδικασθέντα σε ισόβια, για την υπόθεση του Noor-1, Ευθύμιο  Γιαννουσάκη». «Χέσε ψηλά κι αγνάντευε», που έλεγε και ο Ολύμπιος πατέρας μου.   

*******
Το τραγικό είναι ότι, ανάμεσα στα  συνασπισμένα κεντροδεξιά κόμματα που συνέπραξαν στην κοινοβουλευτική οπερέτα της περασμένης Δευτέρας,είναι και ό,τι απέμεινε απ’ το ΠΑΣΟΚ,  καμουφλαρισμένο με το λογότυπο ΔΗΣΥ. Μιλώ για το κόμμα που υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά αυτοπροσδιορίζεται ως… leader μιας φανταστικής κεντροαριστεράς, ενώ στην πράξη ταυτίζεται απολύτως με το κόμμα – απαύγασμα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, τη ΝΔ των Μητσοτάκη ΆδωνηΒορίδη, πράγμα που έκανε και προχθές στη Βουλή: δύο κόμματα με ξεχαρβαλωμένες αρχές, που πολιτεύονται στα όρια νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και ακροδεξιάς, «φυτιλιάζουν» με εθνικιστικά προσανάμματα την καλή σχέση Τσίπρα – Καμμένου,  αποκαλώντας τον δεύτερο «ακροδεξιό» και «εθνικιστή», ενώ γνωρίζουν ότι, αντικειμενικά, κινείται αριστερότερα αυτών∙ λειτουργώντας ως έρμαια της φενάκης ότι, μ’ αυτό τον τρόπο, θα υπονομεύσουν «μέχρις… ανατροπής» την κυβέρνηση.


Αυταπατώνται ως πολιτικά άσχετοι και αγράμματοι: ο εθνικισμός δεν υπήρξε ποτέ δημιουργικός. Επιχειρεί, απλά, να ανακτήσει και, κυρίως, να υπερασπίσει την «κληρονομιά», ενάντια σ’ αυτούς που προσπαθούν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που συνδέεται, στην πολιτική ιστορία, με την συντήρηση, την συντηρητική δεξιά και την ακροδεξιά. (Ακριβώς στην περιοχή που τρέφεται η Ν.Δ. του Κυριάκου. Και φυτοζωεί το ΠΑΣΟΚ της Φώφης.)

*Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής της 1/10/2017 

24 Σεπτεμβρίου 2017

Ο ταλαντούχος κωμικός κ. Μητσοτάκης


Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που, τελευταία, απολαμβάνουμε on camera, είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας του: ένα διασκεδαστικό λάθος – μια ασύμμετρη απειλή 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Η λέξη «διασκεδαστικός» είναι αυτή που περιγράφει καλύτερα (και ευγενικότερα) απ’ όλες τις άλλες τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη. Η λέξη αυτή αποσπάστηκε από τα λεξικά και, σταδιακά, προσκολλήθηκε ως αρμόζον επίθετο στο δημόσιο προφίλ του ανδρός∙ για να στερεωθεί εν τέλει, ως ο πλέον ευγενής χαρακτηρισμός του αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, (δίπλα στον… αγενέστατο λαϊκό χαρακτηρισμό «Κούλης», που ανέκαθεν τον συνόδευε), όταν προ ημερών ολοκλήρωνε μια αξιοθαύμαστη φαντασμαγορία ξεκαρδιστικών γκαγκς που ξεπερνούσαν τα αντίστοιχα του Ζακ Τατί, καθώς και του Ρόουαν Άτκινσον, του επονομαζόμενου και Mr Bean: δοκίμαζε το βαθμό ρύπανσης του Σαρωνικού, σκύβοντας και βουτώντας ένα βαμβάκι σε πετρελαιοκηλίδα ● χαιρετούσε τις κούκλες στις βιτρίνες υποδυόμενος (!) τον χαζό πολιτικό ● Ευχόταν «καλή ευρωπαϊκή πορεία» στον αποκλεισμένο από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ΠΑΟΚ… Και όλα αυτά on camera… 

Η κάμερα, όπως ο καθρέφτης του Αντρέ Μπρετόν «είναι ένας θαυμαστός μάρτυρας που αλλάζει συνεχώς. Δίνει τα στοιχεία με ηρεμία και δύναμη αλλά, όταν έχει πάψει να μιλάει, μπορείς να δεις πως όλα ήταν λάθος. Είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας». Απ’ αυτή την άποψη, ο διασκεδαστικός Κυριάκος Μητσοτάκης που, τελευταία, απολαμβάνουμε on camera είναι η τρέχουσα προσωποποίηση της αλήθειας του, ένα διασκεδαστικό λάθος… 


***** 

Αντίθετα, η σταθερή προσωποποίηση της αλήθειας του, της πολιτικής του αλήθειας, που θέλοντας και μη μας ενδιαφέρει (εν δυνάμει πρωθυπουργός υποτίθεται ότι είναι ο άνθρωπος), αντανακλάται στη ρητορική του ανδρός. Καθώς, λοιπόν, δηλώνει «ο Άδωνης δεν εκφράζει ακραίες θέσεις, είναι προσωπική μου επιλογή», και αμέσως μετά «η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση», η σταθερή προσωποποίηση της αλήθειας του γίνεται απειλητική: ένα τρομακτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο λάθος, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός on camera!.. 

«Στην τηλεόραση πρέπει να κολακεύεις διαρκώς την επίφοβη μάζα με την κολοσσιαία δύναμη, την οποία ο Φρόυντ εξέλαβε λανθασμένα σαν επαναστατικότητα, ενώ δεν είναι παρά η χυδαιότητα εν πλήρει - καταστροφική – δράσει», έλεγε ο φίλος μου ο Ραφαηλίδης. Έ, λοιπόν, ο διασκεδαστικός αυτός τύπος, (υπό την επιρροή της… προσωπικής του επιλογής, προφανώς) το παίζει μαζάνθρωπος. Αλλά ο γνήσιος δημοκράτης δεν μπορεί να είναι μαζάνθρωπος, ούτε καν να τον παριστάνει: «Μαζάνθρωπος είναι ο εν δυνάμει φασίστας, θα πει ο Μαρκούζε, ο πρώτος που θα επισημάνει τη δυνατότητα που προσφέρουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στους εξουσιαστές να παριστάνουν τους δημοκράτες ανέξοδα μεταθέτοντας τα δικτατορικά καθήκοντα στη μάζα… 

Από την άλλη, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα ακροδεξιά… μαζανθρωπικά δεν ειπώθηκαν από τον αρχηγό της Ν.Δ, αλλά διαβάστηκαν. Στο υπερσύγχρονο autocue που, σύμφωνα με τον «Βηματοδότη», είχε στηθεί από τους επικοινωνιολόγους του «για να προστατεύει τον ομιλητή και να τον κάνει να φαίνεται (τουλάχιστον τηλεοπτικώς) άνετος και ότι τα λέει απ' έξω»… 


***** 

Αν είναι έτσι, η σταθερή προσωποποίηση της αλήθειας του Κυριάκου Μητσοτάκη (μέσω της on camera ρητορικής του) δεν είναι παρά η selfie ενός πολιτικού που άγεται και φέρεται από τις επικοινωνιακές παλινδρομήσεις των εναλλασσόμενων συμβούλων του – προεξαρχούσης της… προσωπικής του επιλογής. Επί το λαϊκότερον, πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας, μια ασύμμετρη απειλή: ένα τρομακτικό και εξαιρετικά επικίνδυνο λάθος. 

Όπως και να ‘χει, είτε διασκεδαστικό, είτε επικίνδυνο, αυτό το «λάθος» είναι ο πολιτικός εκφραστής της συντηρητικής παράταξης, ο αντικειμενικός εκφραστής της κυρίαρχης οικονομικής τάξης και των ιδεών της. Και αν, όπως υποστήριζε ο Μαρξ, σε κάθε ιστορική φάση οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης, τότε η παρούσα κυρίαρχη τάξη εμφορείται από ιδέες που συνιστούν μια σαφή απειλή για τα λαϊκά στρώματα, ένα εξαιρετικά επικίνδυνο λάθος. 

Ευτυχώς που μεσολαβεί ο Γκράμσι και το διορθώνει διασκεδάζοντάς το, όπως, περίπου, κι εμείς: η ιδεολογική κυριαρχία της οικονομικά κυρίαρχης τάξης δεν είναι παρά µια μεταβαλλόμενη ισορροπία. (......) Συχνά διάκειται εχθρικά όχι µόνον προς τους ταξικούς εχθρούς της κυρίαρχης οικονομικά τάξης, αλλά και προς κάποια στρώματα της ίδιας της κυρίαρχης τάξης, μεταθέτοντας συνεχώς την κριτική της από 'δώ εκεί, σε ένα αέναο σούρτα – φέρτα. Πότε Μακρόν, πότε… Άδωνης

*Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής

17 Σεπτεμβρίου 2017

Media στα χρόνια της χολέρας


Αρχίζει άλλη μια περίοδος μεγάλης αποχαύνωσης, με την Ελλάδα να παρακολουθεί πώς τη βγάζουν μερικοί φιλόδοξοι πεινασμένοι σε ερημικά νησιά*   - Και ένα και δύο και τρία survivor, στα χρόνια της μιντιακής χολέρας… 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Πριν τελειώσει το καλοκαίρι και φτάσει το φθινόπωρο, στο θερμό μεσοδιάστημα που ο αέρας γίνεται βαρύς και τα χρώματα γλυκαίνουν, με τη συγκατάθεση του Φερνάντο Πεσσόα, τα απογεύματα συνηθίζουν να φορούν το αισθαντικό ένδυμα ενός πομπώδους και απατηλού κομπασμού τηλεπερσόνας. Θυμίζουν τα τεχνάσματα της φαντασίας μας που η νοσταλγία τα αφήνει άθικτα να ξεμακραίνουνε αόριστα, σαν τα αυλάκια που αφήνουν πίσω τους τα πλοία, το ένα μετά το άλλο, σχεδιάζοντας πάντα το ίδιο φιδάκι. 

Ωστόσο οι νύχτες, σαν τη θάλασσα την ώρα της παλίρροιας, γεμίζουν από ένα αίσθημα πιο φρικτό από την πλήξη, αλλά που μόνο πλήξη θα μπορούσα να το ονομάσω, ένα αίσθημα απόγνωσης απροσδιόριστο, ένα αίσθημα ναυαγίου της ψυχής ολόκληρης: και ένα και δύο και τρία survivor. Στα χρόνια της μιντιακής χολέρας…

***** 

«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση», έλεγε ο Ουμπέρτο Έκο. Και αυτή είναι μια ρήση – απάντηση σε αυτούς που απέμειναν να αναρωτιούνται ποια μύγα τσίμπησε τους γιαλαντζί ολιγάρχες των καιρών μας και σκορπούν τόσα εκατομμύρια για μια τηλεοπτική άδεια… Δύο εφημερίδες… Τρεις και χίλιους δεκατρείς ιστότοπους στο διαδίκτυο: Όταν διαβάζω την «Αυγή», γνωρίζω την πολιτική τοποθέτηση της εφημερίδας, θα έγραφα παραφράζοντας τον Ιταλό φιλόσοφο των media: Στο διαδίκτυο, δεν ξέρω ποτέ ποιος μιλάει. Είμαι δυνητικό θύμα κάθε πιθανής ή απίθανης παραποίησης ή πλεκτάνης. Ένας νέος άνθρωπος δύσκολα διακρίνει ανάμεσα σ' έναν ιστότοπο αντικομμουνιστικό και σ' έναν κανονικό δημοκρατικό ιστότοπο... Δεν νομίζω ότι το καταφέρνουν όλοι. Μόνον εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν τον έναν ιστότοπο από τον άλλο, να προσεγγίζουν τα πράγματα με κριτική ματιά, το κατορθώνουν. Είναι αυτοί που πήγαν στα καλύτερα σχολεία. Η αριστοκρατία είναι πάντοτε η ίδια… 

***** 

Η αριστοκρατία είναι πάντοτε η ίδια, αλλά προς το παρόν καλείται να πληρώσει. Μα, μέχρι τότε, Οκτώβριο και βάλε λένε οι ειδήσεις, οι… αριστοκράτες καναλάρχες θα μας ταΐζουν fake news και reality απογνώσεις: και ένα και δύο και τρία survivor στα χρόνια της μιντιακής χολέρας. Ή για πάντα; Λείπει ο πολιτισμός εν γένει, ο πολιτικός πολιτισμός, η εξέλιξη της κουλτούρας, της αριστερής κουλτούρας, της κουλτούρας που γέννησε η ΕΔΑ και οι Λαμπράκηδες, ο Ηλιού και ο Κύρκος κι ο Δρακόπουλος, ο Κουλουφάκος και ο Δεσποτίδης… 

Λείπει ο πατριωτισμός και η ελληνικότητα, με την αισθαντική πολιτική και πολιτιστική τους δύναμη, (όπως υπεβλήθησαν – 1930-1967 – από τον Καζαντζάκη, τον Πικιώνη, τον Κόντογλου, τον Τσαρούχη, τον Μόραλη, τον Χατζηκυριάκο - Γκίκα, τον Κουν, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη) καθώς και η λαϊκότητα (ούτε ελιτισμός, ούτε λαϊκισμός), που αποτελούσαν βασικά συστατικά στοιχεία της ιστορικής Ελληνικής Αριστεράς, στοιχεία εν ελλείψει στο «σώμα» και το «πνεύμα» του ΣΥΡΙΖΑ: πώς θα συνεχίσει να ελκύει; Πώς θα τον αγαπήσουν οι πολλοί; Πώς θα σχετισθούν, θα ζήσουνε μαζί του; Αρκεί η πολιτική φρεσκάδα του Τσίπρα και το παρελκόμενο (και παρερχόμενο) «ηθικό πλεονέκτημα»; 

***** 

Λείπει η τηλεόραση ως η ογδόη των Τεχνών. Η πεμπτουσία της αρετής της, που συνίσταται στη δυνατότητα του πλέον ευκρινούς αντικατοπτρισμού της πραγματικότητας – να «βλέπει» όπως ο Αντονέν Αρτώ το θέατρο: το αληθινό θέατρο μοιάζει με την πανούκλα, όχι γιατί είναι μεταδοτικό, αλλά επειδή, όπως ακριβώς και η πανούκλα, είναι η αποκάλυψη, το ξεμπρόστιασμα, η εξωτερίκευση ενός βάθους λανθάνουσας σκληρότητας, με τη βοήθεια της οποίας εντοπίζονται όλες οι διεστραμμένες δυνατότητες του νου, ατόμων ή ομάδων… 

Όμως όχι, ούτε ίχνος ευκρινούς αντικατοπτρισμού: αρχίζει άλλη μια περίοδος μεγάλης αποχαύνωσης, με την Ελλάδα να παρακολουθεί πως τη βγάζουν μερικοί φιλόδοξοι πεινασμένοι σε ερημικά νησιά σαν τη θάλασσα την ώρα της παλίρροιας, θα γεμίζουν από ένα αίσθημα πιο φρικτό από την πλήξη, αλλά που μόνο πλήξη θα μπορούσα να το ονομάσω, ένα αίσθημα απόγνωσης απροσδιόριστο, ένα αίσθημα ναυαγίου της ψυχής ολόκληρης: και ένα και δύο και τρία survivor. Στα χρόνια της μιντιακής χολέρας…

(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής της 17/9/2017)

* Από ανάρτηση του διαδικτυακού φίλου, συγγραφέα Πέτρου Μπιρμπίλη, στο facebook 

6 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Αλέξης, ο Ανδρέας και τα... δοκίμια



Κάποιοι αμφισβητούν (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) ακόμα και τη ρητορική του πρωθυπουργού για έναν άλλο πρωθυπουργό 



 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Όσοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα, ιδιαίτερα τις ρητορικές του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα, το πιθανότερο είναι να χάσουν τον μπούσουλα που οδηγεί στην κριτική θεώρηση των παρόντων κυβερνητικών προσώπων και πραγμάτων. Να βγουν εκτός χρόνου δηλαδή, και να καταλήξουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων πολιτικών δοκιμίων χωρίς παραλήπτες. Το έκαναν (το κάναμε) επί ΠΑΣΟΚ, κατά κόρον, οι αριστεροί αναλυτές και στοχαστές. Και εξακολουθούν να το κάνουν και επί ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και κυβερνητικά στελέχη, και υπουργοί… 

Η κυβερνητική πραγματικότητα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, απέχει παρασάγγας από την ιδεολογική «πραγματικότητα» ΣΥΡΙΖΑ – δεν μπορούσε παρά να απέχει, από τη στιγμή που ο πρόεδρος του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας, τη μεγάλη νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από το πολιτικό – ιδεολογικό «θέλω» του κόμματός του για να υπηρετήσει, ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, το συμφέρον της χώρας, το λαϊκό, εάν θέλετε, συμφέρον. Ήταν μια γενναία πολιτική - ιδεολογική υπέρβαση που ναι, μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχες υπερβάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (όπως η εγκατάλειψη των αντιευρωπαϊκών και αντινατοϊκών θέσεων του κόμματός του) στο πρωθυπουργικό του λυκαυγές. Σημειωτέον δε, ότι και στις δύο συγκρίσιμες περιπτώσεις, παρά τις χαώδεις διαφορές στο επίπεδο του εγχώριου και του διεθνούς περιβάλλοντος, οι «υπερβάσεις» των δύο ανδρών είχαν παρόμοια στόχευση, την αποτροπή της οικονομικής και γεωπολιτικής απομόνωσης της χώρας… 

Ομοιότητες υπάρχουν 

Η μεγάλη αντίφαση είναι ότι ενώ η γενναία «υπέρβαση» Τσίπρα του χάρισε εθνική (και διεθνή) ηγετική ακτινοβολία, πράγμα που φάνηκε με την θριαμβευτική επανεκλογή του μετά τη «συνθηκολόγηση», δεν έγινε ποτέ απολύτως αποδεκτός από το σύνολο του ίδιου του κόμματός του, της ίδιας της κυβέρνησής του, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης τους, ο αδιαμφισβήτητος πρωθυπουργός τους: τότε ήταν υπό διαρκή αμφισβήτηση από τις «ασυνεπείς μειοψηφίες», τις συνιστώσες, τα κόμματα εντός του κόμματος. «Δεν ήταν πρωθυπουργός, αλλά απλά «πρώτος μεταξύ ίσων» σε ένα σύνθετο πολιτικό μηχανισμό», περιέγραφε επακριβώς ο Ζαν Κατρεμέρ της Γαλλικής Liberation, σε μια αποτίμηση της κυβερνητικής λειτουργίας κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων. Αλλά ακόμα και τώρα, δύο χρόνια μετά, κάποιοι αμφισβητούν (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) ακόμα και τη ρητορική του πρωθυπουργού για έναν άλλο πρωθυπουργό: «Ο Α. Παπανδρέου ήταν η εποχή του: χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοούσε τους «χαρισματικούς», πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, υπήρξε η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…». 

Μάλιστα: «Ο Αλέξης Τσίπρας είναι η εποχή του», μπορώ να υποστηρίξω εγώ: «χαρισματικός διότι η εποχή του ευνοεί τους χαρισματικούς, πρωτοπόρος διότι η εποχή του, του μεγάλου για την Ελλάδα μετασχηματισμού, είναι η εποχή των πρωτοπόρων ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων για την Ευρώπη γενικώς, καταφανώς ρεφορμιστής…». 

Πίσω απ’ τις πιρουέτες 

Είδατε, το μόνο που αλλάζω είναι ότι στη θέση του Ανδρέα βάζω τον Αλέξη, ότι μεταφέρω την αφήγηση σε παρόντα χρόνο και ότι αφαιρώ τα εισαγωγικά από τη λέξη χαρισματικός, (αυτό διότι πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματι χαρισματικοί πολιτικοί ηγέτες και ότι ο Τσίπρας είναι τέτοιος). Και ευθύς αμέσως, έχουμε έναν Τσίπρα που «μοιάζει με τον Ανδρέα» μέσα σε ένα κείμενο που προσπαθεί να αποδείξει ότι όχι, καμιά σχέση, και ότι κακώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δίνει credit στον Ανδρέα Παπανδρέου (και στο ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ) με το άρθρο του για τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. 

«Πολύ κακό για το τίποτα» θα μου πείτε, αλλά πίσω από τις επικοινωνιακές πιρουέτες που στήθηκαν γύρω από το (πολιτικά χρήσιμο, κατά τη γνώμη μου) άρθρο του πρωθυπουργού για τον Ανδρέα, φάνηκε και πάλι ο αντικατοπτρισμός της εποχής των… πλατφορμών: κάποιοι αντιμετωπίζουν ιδεολογικά (με άρθρα και αναλύσεις που πατούν σε θεωρίες και δόγματα) την παρούσα κυβερνητική πραγματικότητα, κι ακόμα την προσωπικότητα και τη ρητορική του ίδιου του πρωθυπουργού. Με αποτέλεσμα να χάνουν τον μπούσουλα που οδηγεί στην κριτική θεώρηση των παρόντων κυβερνητικών προσώπων και πραγμάτων. Να βγαίνουν εκτός χρόνου δηλαδή, και να καταλήγουν στη συγγραφή άτοπων και άγονων κειμένων, που μοιάζουν αφόρητα αυτοκριτικά: «…Το κόμμα του, (σ. σ: το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) τέκνο της εποχής του, διολίσθησε επίσης. Και έγινε το ίδιο συστημικό κατεστημένο, αποκαθιστώντας τάχιστα τις σχέσεις του με τη μεγαλοαστική τάξη. Δημιουργώντας επιπλέον και νέους εκπροσώπους του κεφαλαίου…». Μάλιστα…

3 Σεπτεμβρίου 2017

Ποια Τρίτη Σεπτέμβρη;



*Ποια Τρίτη Σεπτέμβρη, ποιος σοσιαλισμός, ποιο ΠΑΣΟΚ; Όταν ο σοσιαλισμός κι ο νεοφιλελευθερισμός δίνουν τα χέρια και γίνονται συντρόφια, όταν εκείνοι που εν ονόματι του σοσιαλισμού μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν ακόμα δεν νιώθουν φρίκη μπρος σ' αυτή την βάρβαρη επιμειξία, αυτό το τέρας που γεννήθηκε και ζει μέσα στο σπίτι τους το ίδιο, δεν αντιδρούν, δεν επαναστατούν (δεν έχουν λόγο ή τον πνίγουν μπρος στη λιγούρα τους για κυβερνητικές καρέκλες) τότε...

Τότε η φρίκη που εκμηδενίζει τους σκεπτόμενους πολίτες είναι λιγότερο ευγενής και διαβρωτική, αγγίζει χώρους βαθύτερα νυχτερινούς: είναι η επιθυμία να μην έχουμε σκέψη, η επιθυμία να μην έχουμε υπάρξει ποτέ τίποτα, η συνειδητή απελπισία όλων των κυττάρων της ψυχής. Και η ξαφνική αίσθηση ότι είμαστε έγκλειστοι σε ένα κελί δίχως έξοδο. Μόνη ελπίδα εκείνο το ισχνό ημίφως στο βάθος του πολιτικού τούνελ, αριστερά. .."

Νίκος Τσαγκρής

* Απόσπασμα του άρθρου μου ( με αφορμή το οριστικό "άνοιγμα" του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γιωργάκη Παπανδρέου προς τον νεοφιλελευθερισμό (Ανδριανόπουλος, Μάνος κ.α /2004) που αποπειράθηκε να λογοκρίνει η εκδοτική ομάδα του Πασοκικού, τότε, ΕΘΝΟΥΣ. Με συνέπεια την άρνησή μου να δεχτώ την λογοκρισία και, εν τέλει, την παραίτησή μου από την συγκεκριμένη εφημερίδα. (Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις...)

30 Αυγούστου 2017

Ο Λαλιώτης και η πασαρέλα της Φώφης


Οι παρασκηνιακές κινήσεις στις παρυφές του κυβερνώντος κόμματος με φόντο τον συνωστισμό υποψηφίων προέδρων ενός ανύπαρκτου «κόμματος»… 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Όλο τον Αύγουστο, η παρέμβαση Λαλιώτη στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ ήταν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στη Χαριλάου Τρικούπη τίποτα, λες και τους κόψανε το ιντερνέτ. Μόνο μια, πολιτικά και συντακτικά, αδέξια δήλωση από τον μικρό του μαγαζιού: «Αδικεί τον Κώστα Λαλιώτη οποιαδήποτε αναφορά, η οποία έχει να κάνει με το σήμερα και προσαρμόζοντάς τον ή αναλύοντάς τον με βάση τα σημερινά δεδομένα…» και, «… η παρέμβασή του δεν έχει να κάνει με τα εσωτερικά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή την επικείμενη εκλογή αρχηγού…». 

Μάλιστα… Μια μύγα Δολιανών μόνο, τσίμπησε τον πασοκογενή υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Κουρουπλή όταν, την επομένη της δημοσίευσης του άρθρου Λαλιώτη, το μετέφραζε σε απλά… πασοκικά: «Δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». 

Μια άλλη, (Δολιανών πάλι αλλά... φιλελέ αυτή τη φορά) τσίμπησε το τμήμα ΠΑΣΟΚ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προφανώς. Εξαναγκάζοντας την επικοινωνιακή ομάδα Μοσχάτου να ξεκαθαρίσει ότι η παρέμβαση Λαλιώτη δεν αγγίζει το ΠΑΣΟΚ… Νέας Δημοκρατίας: «…Η παρέμβαση του κ. Λαλιώτη ερμηνεύθηκε ως απόλυτη σύμπλευση (ή και συμπαιγνία) με τον ΣΥΡΙΖΑ και, πάντως, όχι ως άποψη που εκφράζει το ΠΑΣΟΚ που συνεργάστηκε κυβερνητικά με τη Ν.Δ. για την έξοδο της χώρας από την κρίση»… 

Σημαία μεσίστια 

Για πολλούς ο Λαλιώτης δεν υπήρχε – φυτοζωούσε μηρυκάζοντας την πολιτική του μοναξιά, σαν τους απόμαχους της εξουσίας ήρωες, των μυθιστορημάτων του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Άλλοι τον πέταξαν νωρίς στον καιάδα της σοσιαλιστικής ανυποληψίας, δίπλα στα ζόμπι του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ. Ορισμένα εκ’ των οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, αναστηλώθηκαν και βηματίζουν τρεκλίζοντας στην πασαρέλα της Φώφης∙ που οδηγεί στη φαντασιακή προεδρική σουίτα μιας φαντασιακής κεντροαριστεράς. 

Μόνο κάτι δικοί μας, στα κυβερνητικά πέριξ, είδαν τον Λαλιώτη όπως ακριβώς ήταν, σαν τη μοναδική σημαία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που απέμεινε να κυματίζει – μια επιδραστική σημαία για μιαν αριστερόστροφη ανασυγκρότηση του εναπομείναντος δεξιόστροφου ΠΑΣΟΚ. – μια σημαία ευκαιρίας σε ένα συγγενές κόμμα – στήριγμα για το κυβερνητικό «μετά» του μεταμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ… 

Πράγματι, ο Λαλιώτης είναι «η μοναδική σημαία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που απέμεινε να κυματίζει μεσίστια». Κάτι που πιστοποιήθηκε απολύτως, σαν καλοτυπωμένο αρνητικό φωτογραφίας, στο περίφημο άρθρο του. Που δεν ήταν άρθρο, μια απόπειρα ιστορικής τεκμηρίωσης της ισόβιας αριστεροσύνης του πολιτικού του πατέρα ήταν. Με τεκμήρια πολιτικής ρητορείας του ανδρός, δυστυχώς: ο Λαλιώτης μπορεί να πιστεύει – είμαι σίγουρος ότι πιστεύει – ότι ο πολιτικός μέντοράς του παρέμεινε ως το τέλος του βίου του σοσιαλιστής. Μέσα του: εμείς οι απλοί πολίτες που, ως κυβερνήτη, τον βιώσαμε, μετρήσαμε στην πράξη την απόσταση που χώριζε την εφαρμοσμένη (κυβερνητική) πολιτική του από την δημόσια σοσιαλιστική ρητορική του. Και ήταν μια απόσταση ίση με την απόσταση του σοσιαλισμού από τον καπιταλισμό… 

ΠΑΣΟΚ υπάρχει; 

Έγινε σαφές, υποθέτω, ότι το «άρθρο Λαλιώτη» δεν ήταν άρθρο αλλά «μια απόπειρα ιστορικής τεκμηρίωσης κλπ, κλπ.». Και έγινε επίσης σαφές ότι δεν ήταν μόνο «μια απόπειρα τεκμηρίωσης κλπ, κλπ.» αλλά και μια καθαρή παρέμβαση στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο που το… τοποθέτησε ο πασοκογενής υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Κουρουπλής: «Δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». Σαφέστερο όλων, ωστόσο, έγινε το γεγονός ότι υπάρχει Λαλιώτης! Και ότι κινείται στις παρυφές του ΣΥΙΖΑ: «Όχι μόνο υπάρχει, αλλά το θείο βρέφος θα προσφέρει στο πιάτο τη δεύτερη τετραετία στον ΣΥΡΙΖΑ», μου είπε, εμπιστευτικά, το συντροφάκι του Μαξίμου. «Φίλε μου, έχεις πολλή φαντασία», του απάντησα… «Να προσέχεις»… 

Φαντασία ίσως, μιντιακό βέρτιγκο μπορεί, ωστόσο, (σίγουρα μιλάμε) Λαλιώτης υπάρχει! Και κινείται!.. ΠΑΣΟΚ όμως υπάρχει; Όχι, λέω εγώ, και το λέω δυο – τρία χρόνια τώρα, από τότε που (ως εκλογικό σώμα) μετακόμισε και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι απέμεινε από δαύτο, ειδικά κάτι ηγετικά περιτρίμματα, τα μισά αποτελούν το… ΠΑΣΟΚ Νέας Δημοκρατίας και τα άλλα μισά, είπαμε: βηματίζουν σαν ζόμπι στην… προεδρική πασαρέλα της Φώφης. 

Ακούστε κάτι σύντροφοι του κυβερνώντος κόμματος: πολύ καλά έκανε ο Λαλιώτης και σαν τον Δον Κιχώτη «σηκώθηκε» , να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από το πατρικό του κόμμα. Προσωπικά του εύχομαι δε να τα καταφέρει, ελπίζοντας ότι... αποκλείεται. Εσείς τι λέτε;  Θα συνέφερε τον ΣΥΡΙΖΑ η αναγέννηση ενός αριστερόστροφου ΠΑΣΟΚ στα δεξιά του; Για σκεφθείτε…
  

14 Αυγούστου 2017

Τότε που κάηκαν και οι μνήμες...


Καθώς η πυρκαγιές μαίνονται στην αττική, ξαναδιαβάζω ένα κείμενο που έγραψα το 2007 όταν καιγόταν ο τόπος που γεννήθηκα…


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 


Οι φωτιές είναι ό,τι πρέπει για να γράψει, ο ρεπόρτερ, ωραία κείμενα, κείμενα μελοδραματικά, που να αγγίζουν και να ξυπνούν το ασυνείδητο. Ειδικά τούτες οι άτιμες, οι ανθρωποφάγες, οι ανίκητες φωτιές. Έτσι, τα τσουρουφλισμένα από την θλίψη μερόνυχτα της τραγωδίας, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ωραία κείμενα για τις φωτιές που έκαψαν τους Ηλείους, τους Μεσσήνιους, τους Αρκάδες, τους Λάκωνες, τους Ευβοείς.

Όμως δεν είναι που «η μισή Ελλάδα κάηκε», έτσι γενικώς. Δεν είναι «η οικολογική ή η οικονομική καταστροφή». Δεν είναι που «χαθήκαν περιουσίες και παρθένα δάση και όμορφα χωριά». Ούτε που «κάηκαν και ξεσπιτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι του μόχθου και της αγροτιάς». Είναι που η καταραμένη αυτή φωτιά έκανε στάχτη Θείες μνήμες, κι Άγια μυστικά. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας. Το πατρικό μου κτήμα, στα όρια της πόλης, μια ανάσα από Λαμπέτι, Κολύρι, Βαρβάσαινα, το ‘γλυψε η φωτιά. Είχε κάψει πριν την Κουτσοχέρα, το χωριό του πατέρα μου. Τις φτέρες, τα πουρνάρια, τις γκορτσιές, τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, που έντυναν το ηλιοδαρμένο σώμα του φτωχού χωριού. Τις κερασιές, τις αχλαδιές, τις καρυδιές των παιδικών μου χρόνων και τις λαχταριστές μαύρες σταφίδες που, κρυφά, τρυγούσαμε απ’ τ’ αμπέλια, τα αυγουστιάτικα ακοίμητα μεσημέρια μας, τις ώρες που οι μεγάλοι έπαιρναν αμέριμνοι τον δίκαιο ύπνο τους, κάτω απ’ τον ίσκιο της μεγάλης πλατανιάς. 

Κάηκε και το πανηγύρι του Αηλιά. Με εκείνον τον λυτρωτικά απελπισμένο ήχο του ζουρνά. Που μ’ έμαθε να αισθάνομαι, μέχρι δακρύων, τα τραγούδια και τις μουσικές. Και κάηκε το αγαπημένο μου κουτσοχεραίικο γλυκό: φύλλο ανοιγμένο με τον πλάστη, σπιτικό. Μέλι, καρύδια, κανελογαρύφαλλα και πάλι απ’ την αρχή… 

Καμμένο και το λατρευτό τοπίο των πρώτων σχολικών μας εκδρομών, το δάσος του Καϊάφα: αρχαία πεύκα με πανύψηλους καμαρωτούς κορμούς, να ξεφυτρώνουν μέσα από τεράστιους αμμόλοφους, χρυσούς. Και να μας υποδέχονται με γελαστές σκιές-χάδια δροσιάς, λίγο πριν πέσουμε με την ανείπωτη λαχτάρα των παιδιών στη χρυσοπράσινη αγκαλιά της θάλασσας. 

Λέω, πως τούτη η καταραμένη η φωτιά, πάνω απ’ όλα, έκαψε μνήμες-ψυχές που σύχναζαν εκεί που τώρα, μαύρα και άραχλα αποκαϊδια έχουν απλωθεί. Μνήμες που κατοικούσαν στα καμμένα, τώρα, σπίτια του Ελαιώνα, της Μαγούλας και της Κουτσοχέρας και του Κάτω Σαμικού. Μνήμες του χρόνου, πού είχανε χτιστεί ξερολιθιά πάνω στα σπίτια των Ηλείων που καιγόντουσαν. Κι εκείνοι έμειναν μαζί τους. Να τις σώσουν απ’ τις φλόγες ή μαζί τους να καούν… 

Και κάηκαν μαζί τους! Τώρα, ακόμα κι αν τα απανθρακωμένα δάση ξαναφυτευτούν, ακόμα κι αν τα σπίτια, που εξαφάνισαν οι φλόγες, τα χωριά, ξαναχτιστούν, ακόμα κι αν οι άνθρωποι που έγιναν παρανάλωμα αναστηθούν, τίποτα πια δεν θα ‘ναι όπως παλιά…


* Κείμενο δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟΣ το καλοκαίρι του 2007, τότε που καιγόταν ο Νομός Ηλείας...  

13 Αυγούστου 2017

Εδώ οι καλές απολύσεις!




Του Δημήτρη Κανελλόπουλου 

(Πηγή, http://www.efsyn.gr/arthro/edo-oi-kales-apolyseis)

Αυτό που συνέβη στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη είναι άνευ προηγουμένου: απέλυσαν 450 ανθρώπους μέσα σε ένα διήμερο και μάλιστα με ντροπιαστικό τρόπο, όπως λέει και η Ελενα Ακρίτα, ενώ ταυτόχρονα γλίτωναν και τις όποιες διαμαρτυρίες δίνοντας αόριστες υποσχέσεις για επαναπρόσληψη. 

«Νάτα τα ωραία!» έγραψε η κ. Ακρίτα την Πέμπτη το μεσημέρι. 

ις απολύσεις μας από τον ΔΟΛ θα παραλάβουμε από το θυρωρείο σήμερα και αύριο. Εάν κάποιος συνάδελφος είναι π.χ. άρρωστος, ο Διαχειριστής θα του τη στείλει με δικαστικό επιμελητή στο σπίτι και θα τη θυροκολλήσει - για να το μάθουν και οι γείτονες ότι μας απέλυσαν. 

Οταν η νομική υπηρεσία πρέπει να εκτελέσει μια απόλυση, χρησιμοποιεί και αυτόν τον τρόπο. Της διαπόμπευσης. Πρέπει να διασφαλίσει ότι ο παθών έλαβε γνώση του εξωπετάγματός του από μια επιχείρηση, ώστε να μην έχει πλέον καμιά υποχρέωση απέναντί του από μια συγκεκριμένη ημερομηνία και μετά" 

Ετσι είναι τα μνημόνια, έτσι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες των Media. Κρατά το Mega ανοιχτό ο κόσμος του δουλεύοντας απλήρωτος για ένα 12μηνο; Ουδεμία ανταπόκριση από τους ιδιοκτήτες του. Κλείνει ο «Πήγασος» («Εθνος», «Ημερησία» κ.ά.) με τους εργαζόμενους να χάνουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις; Εξαφανισμένος ο Φώτης Μπόμπολας. Απολύονται τώρα 450 άνθρωποι στον ΔΟΛ; Τσιμουδιά από όλους, ΜΜΕ και κόμματα, ενώ ο Ψυχάρης κάνει τις διακοπές του. 

Είναι και ο νέος του ιδιοκτήτης βλέπετε που διαθέτει μεγάλο ειδικό βάρος. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, στο όνομα του οποίου πίνουν πολλοί νερό. Εδώ τα βρήκε μαζί του μέχρι και ο Γιάννης Αλαφούζος, ιδιοκτήτης του (αντίπαλου) ΣΚΑΪ και ιδιοκτήτης του (αντίπαλου) Παναθηναϊκού. 

Καλά του τα έψαλαν του Αλαφούζου από τη Θύρα 13 με ανακοίνωση: «Σου έχουμε πει πως στον Παναθηναϊκό μας δεν αρμόζουν συμμαχίες ούτε με νέους χαλίφηδες, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το συμφέρον της δικής τους ομάδας, ούτε βέβαια με τον κύριο εκφραστή του βόθρου, την ομάδα του λιμανιού, που είναι η αιτία όλων των δεινών του ελληνικού ποδοσφαίρου και της απαξίωσης της ομάδας μας». 

Τα προεδρικά media 

Νέος ισχυρός άνδρας του ελληνικού Τύπου -και με τη βούλα πλέον- ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και δεν είναι μόνο τα media που διαθέτει ή «επηρεάζει» («Βήμα», «ΝΕΑ», «Ελευθερία του Τύπου», «Παραπολιτικά», Βήμα FM, Παραπολιτικά 90.1, Mega κ.ά.). Εχει και δική του εκτυπωτική μονάδα. Είναι και μεγαλομέτοχος στο πρακτορείο διανομής Τύπου «Αργος» μέσα από το οποίο μοιράζεται η συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων και περιοδικών. 

Αληθινός βαρόνος των Media. Και όχι μόνο. Είναι ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Ανθρωπος του περιβάλλοντός του ήταν ο δήμαρχος Πειραιά. Σταθερός συμπαραστάτης είναι ακόμα και του Μητροπολίτη Πειραιά με τις γνωστές απόψεις. Αφήστε δε την οικογένεια Μητσοτάκη με τις κουμπαριές και την... αμοιβαία εκτίμηση. Ο Ελληνας Μπερλουσκόνι. 

Στο θέμα του ΔΟΛ ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έχει παρουσιάσει ακόμα τα σχέδιά του. Από προχθές ανεστάλη η έκδοση των εφημερίδων του Συγκροτήματος και σύμφωνα με πληροφορίες «Τα Νέα» προγραμματίζεται να επανακυκλοφορήσουν στις 21 Αυγούστου και «Το Βήμα» στις 27. 

Με πρωτοσέλιδο άρθρο τους «Τα Νέα» προσπάθησαν να δώσουν το στίγμα της επόμενης ημέρας: «Η νέα εποχή για “Τα Νέα”, “Το Βήμα” και τα άλλα μέσα ενημέρωσης του Οργανισμού θα ξεκινήσει εντός ολίγων ημερών ώστε με ασφάλεια να κινηθεί στο μέλλον. Ανήκουν εύσημα και αναγνώριση σε όσους έφεραν όρθιο τον ΔΟΛ έως εδώ και είναι πολλοί, αλλά πρωτίστως η τιμή ανήκει στους χιλιάδες των αναγνωστών μας που μας στήριξαν σε όλες τις εποχές». 

 Ερωτήματα 

Ανήκουν εύσημα και αναγνώριση σε όσους έφεραν όρθιο τον ΔΟΛ έως εδώ, λοιπόν, όπως λέει το άρθρο, σύμφωνοι, αλλά μένει να δούμε αν θα τους τα δώσουν αυτά τα εύσημα. Πόσους θα επαναπροσλάβουν στη νέα εταιρεία στην οποία πέρασε ο ΔΟΛ (Alter Ego); Πότε θα γίνει αυτό και κάτω από ποιους εργασιακούς και οικονομικούς όρους; 

Ουδείς δίνει απαντήσεις προς το παρόν. Κάτι αοριστολογίες μόνο από τους δύο διευθυντές, τον Παναγιώτη Λάμψια των «Νέων» και τον Αντώνη Καρακούση του «Βήματος». «Δυο γάμους και 35 χρόνια αργότερα, ήρθε η μέρα που -όχι με δική μου θέληση- πρέπει να κάνω ό,τι ήθελε να κάνει ο Γουόλτερ Ματάου στην ταινία “Πρώτη Σελίδα” του Μπίλι Γουάιλντερ: να εγκαταλείψω την εφημερίδα. 

Οχι όμως γιατί βρήκα το νέο έρωτα της ζωής μου. Αλλά γιατί το καράβι με τα γεμάτα αμπάρια έμπασε νερά, μισοβυθίστηκε και πρέπει να επισκευαστεί», έγραψε ο δικαστικός ρεπόρτερ του ΔΟΛ Νίκος Μάστορας. «Δεν ξέρω, όπως κανείς μας δεν ξέρει ακόμα, αν αύριο θα επιστρέψουμε εδώ». 

Ο ΔΟΛ που κυριάρχησε έναν αιώνα στον εγχώριο Τύπο, άλλοτε αρνητικά και άλλοτε θετικά, μπήκε ήδη σε άλλη εποχή και μην έχετε καμία αμφιβολία πως αυτή δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με την προηγούμενη.

8 Αυγούστου 2017

Όταν οι δημοσιογράφοι σκότωναν μύγες




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής


Λένε πως τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα παραδοσιακό...  Fake news... 

Όταν μπήκα στο γραφείο, δύο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Κρατούσαν στα χέρια τους από μια εφημερίδα ο καθένας και σκότωναν μύγες! Το θέαμα ήταν εξωπραγματικό. Σουρεαλιστικό. Σπάνιο

Οι μύγες είναι πια σπάνιο είδος στην Αθήνα. Πιο σπάνιο είναι να δεις ανθρώπους να τις σκοτώνουν. Κι όταν οι άνθρωποι που τις σκοτώνουν είναι δυό δημοσιογράφοι σε ένα γραφείο εφημερίδας, το θέαμα είναι εξωπραγματικό, σουρεαλιστικό, σπάνιο…

Κάποιοι άλλοι βλέπουν τους ανθρώπους σαν μύγες. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί και τα μέλη των κυβερνήσεών τους. Που απέδειξαν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να "σκοτώνουν" ανθρώπους (αν συμφωνείτε μαζί μου ότι οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι άνθρωποι) όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.

Ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες που ενοχλούνται όταν άλλοι πολιτικοί ηγέτες σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες, κάτι που, μετά τον πόλεμο του Μπους κατά του Ιράκ, αποδείχτηκε και με τον "εμφύλιο" στη Συρία. Γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες ενοχλούνται περισσότερο απ’ τις μύγες παρά από τους άλλους πολιτικούς ηγέτες. Ακόμα κι αν αυτοί σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.

Όταν μπήκα στο γραφείο, δυο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Δεν τους ρώτησα γιατί τις σκοτώνουν. Ποτέ δεν ρωτάω τους δημοσιογράφους γιατί σκοτώνουν μύγες. Παρ’ όλο που γνωρίζω ότι οι μύγες τους ενοχλούν λιγότερο από τους πολιτικούς.

Ναι, το θέαμα των δυο συναδέλφων (να κρατούν από μια εφημερίδα ο καθένας και να σκοτώνουν μύγες σ ’ένα δημοσιογραφικό γραφείο ένα  καλοκαιριάτικο μεσημέρι) ήταν εξωπραγματικό. Αλλά και οικείο. Τόσο εξωπραγματικό, όσο το θέαμα ενός δημοσιογράφου που ενοχλεί τους πολιτικούς περισσότερο από μια μύγα. Και τόσο οικείο όσο το θέαμα ενός πολιτικού που «ενοχλεί»τους δημοσιογράφους λιγότερο από μια μύγα.