30 Αυγούστου 2017

Ο Λαλιώτης και η πασαρέλα της Φώφης


Οι παρασκηνιακές κινήσεις στις παρυφές του κυβερνώντος κόμματος με φόντο τον συνωστισμό υποψηφίων προέδρων ενός ανύπαρκτου «κόμματος»… 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Όλο τον Αύγουστο, η παρέμβαση Λαλιώτη στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ ήταν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στη Χαριλάου Τρικούπη τίποτα, λες και τους κόψανε το ιντερνέτ. Μόνο μια, πολιτικά και συντακτικά, αδέξια δήλωση από τον μικρό του μαγαζιού: «Αδικεί τον Κώστα Λαλιώτη οποιαδήποτε αναφορά, η οποία έχει να κάνει με το σήμερα και προσαρμόζοντάς τον ή αναλύοντάς τον με βάση τα σημερινά δεδομένα…» και, «… η παρέμβασή του δεν έχει να κάνει με τα εσωτερικά της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή την επικείμενη εκλογή αρχηγού…». 

Μάλιστα… Μια μύγα Δολιανών μόνο, τσίμπησε τον πασοκογενή υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Κουρουπλή όταν, την επομένη της δημοσίευσης του άρθρου Λαλιώτη, το μετέφραζε σε απλά… πασοκικά: «Δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». 

Μια άλλη, (Δολιανών πάλι αλλά... φιλελέ αυτή τη φορά) τσίμπησε το τμήμα ΠΑΣΟΚ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προφανώς. Εξαναγκάζοντας την επικοινωνιακή ομάδα Μοσχάτου να ξεκαθαρίσει ότι η παρέμβαση Λαλιώτη δεν αγγίζει το ΠΑΣΟΚ… Νέας Δημοκρατίας: «…Η παρέμβαση του κ. Λαλιώτη ερμηνεύθηκε ως απόλυτη σύμπλευση (ή και συμπαιγνία) με τον ΣΥΡΙΖΑ και, πάντως, όχι ως άποψη που εκφράζει το ΠΑΣΟΚ που συνεργάστηκε κυβερνητικά με τη Ν.Δ. για την έξοδο της χώρας από την κρίση»… 

Σημαία μεσίστια 

Για πολλούς ο Λαλιώτης δεν υπήρχε – φυτοζωούσε μηρυκάζοντας την πολιτική του μοναξιά, σαν τους απόμαχους της εξουσίας ήρωες, των μυθιστορημάτων του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Άλλοι τον πέταξαν νωρίς στον καιάδα της σοσιαλιστικής ανυποληψίας, δίπλα στα ζόμπι του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ. Ορισμένα εκ’ των οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, αναστηλώθηκαν και βηματίζουν τρεκλίζοντας στην πασαρέλα της Φώφης∙ που οδηγεί στη φαντασιακή προεδρική σουίτα μιας φαντασιακής κεντροαριστεράς. 

Μόνο κάτι δικοί μας, στα κυβερνητικά πέριξ, είδαν τον Λαλιώτη όπως ακριβώς ήταν, σαν τη μοναδική σημαία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που απέμεινε να κυματίζει – μια επιδραστική σημαία για μιαν αριστερόστροφη ανασυγκρότηση του εναπομείναντος δεξιόστροφου ΠΑΣΟΚ. – μια σημαία ευκαιρίας σε ένα συγγενές κόμμα – στήριγμα για το κυβερνητικό «μετά» του μεταμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ… 

Πράγματι, ο Λαλιώτης είναι «η μοναδική σημαία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που απέμεινε να κυματίζει μεσίστια». Κάτι που πιστοποιήθηκε απολύτως, σαν καλοτυπωμένο αρνητικό φωτογραφίας, στο περίφημο άρθρο του. Που δεν ήταν άρθρο, μια απόπειρα ιστορικής τεκμηρίωσης της ισόβιας αριστεροσύνης του πολιτικού του πατέρα ήταν. Με τεκμήρια πολιτικής ρητορείας του ανδρός, δυστυχώς: ο Λαλιώτης μπορεί να πιστεύει – είμαι σίγουρος ότι πιστεύει – ότι ο πολιτικός μέντοράς του παρέμεινε ως το τέλος του βίου του σοσιαλιστής. Μέσα του: εμείς οι απλοί πολίτες που, ως κυβερνήτη, τον βιώσαμε, μετρήσαμε στην πράξη την απόσταση που χώριζε την εφαρμοσμένη (κυβερνητική) πολιτική του από την δημόσια σοσιαλιστική ρητορική του. Και ήταν μια απόσταση ίση με την απόσταση του σοσιαλισμού από τον καπιταλισμό… 

ΠΑΣΟΚ υπάρχει; 

Έγινε σαφές, υποθέτω, ότι το «άρθρο Λαλιώτη» δεν ήταν άρθρο αλλά «μια απόπειρα ιστορικής τεκμηρίωσης κλπ, κλπ.». Και έγινε επίσης σαφές ότι δεν ήταν μόνο «μια απόπειρα τεκμηρίωσης κλπ, κλπ.» αλλά και μια καθαρή παρέμβαση στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο που το… τοποθέτησε ο πασοκογενής υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Κουρουπλής: «Δεν μπορεί η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να γίνει δεκανίκι της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Η μόνη επιλογή της πρέπει να είναι ένα μεγάλο ριζοσπαστικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ». Σαφέστερο όλων, ωστόσο, έγινε το γεγονός ότι υπάρχει Λαλιώτης! Και ότι κινείται στις παρυφές του ΣΥΙΖΑ: «Όχι μόνο υπάρχει, αλλά το θείο βρέφος θα προσφέρει στο πιάτο τη δεύτερη τετραετία στον ΣΥΡΙΖΑ», μου είπε, εμπιστευτικά, το συντροφάκι του Μαξίμου. «Φίλε μου, έχεις πολλή φαντασία», του απάντησα… «Να προσέχεις»… 

Φαντασία ίσως, μιντιακό βέρτιγκο μπορεί, ωστόσο, (σίγουρα μιλάμε) Λαλιώτης υπάρχει! Και κινείται!.. ΠΑΣΟΚ όμως υπάρχει; Όχι, λέω εγώ, και το λέω δυο – τρία χρόνια τώρα, από τότε που (ως εκλογικό σώμα) μετακόμισε και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι απέμεινε από δαύτο, ειδικά κάτι ηγετικά περιτρίμματα, τα μισά αποτελούν το… ΠΑΣΟΚ Νέας Δημοκρατίας και τα άλλα μισά, είπαμε: βηματίζουν σαν ζόμπι στην… προεδρική πασαρέλα της Φώφης. 

Ακούστε κάτι σύντροφοι του κυβερνώντος κόμματος: πολύ καλά έκανε ο Λαλιώτης και σαν τον Δον Κιχώτη «σηκώθηκε» , να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από το πατρικό του κόμμα. Προσωπικά του εύχομαι δε να τα καταφέρει, ελπίζοντας ότι... αποκλείεται. Εσείς τι λέτε;  Θα συνέφερε τον ΣΥΡΙΖΑ η αναγέννηση ενός αριστερόστροφου ΠΑΣΟΚ στα δεξιά του; Για σκεφθείτε…
  

14 Αυγούστου 2017

Τότε που κάηκαν και οι μνήμες...


Καθώς η πυρκαγιές μαίνονται στην αττική, ξαναδιαβάζω ένα κείμενο που έγραψα το 2007 όταν καιγόταν ο τόπος που γεννήθηκα…


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 


Οι φωτιές είναι ό,τι πρέπει για να γράψει, ο ρεπόρτερ, ωραία κείμενα, κείμενα μελοδραματικά, που να αγγίζουν και να ξυπνούν το ασυνείδητο. Ειδικά τούτες οι άτιμες, οι ανθρωποφάγες, οι ανίκητες φωτιές. Έτσι, τα τσουρουφλισμένα από την θλίψη μερόνυχτα της τραγωδίας, είχα την ευκαιρία να διαβάσω ωραία κείμενα για τις φωτιές που έκαψαν τους Ηλείους, τους Μεσσήνιους, τους Αρκάδες, τους Λάκωνες, τους Ευβοείς.

Όμως δεν είναι που «η μισή Ελλάδα κάηκε», έτσι γενικώς. Δεν είναι «η οικολογική ή η οικονομική καταστροφή». Δεν είναι που «χαθήκαν περιουσίες και παρθένα δάση και όμορφα χωριά». Ούτε που «κάηκαν και ξεσπιτώθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι του μόχθου και της αγροτιάς». Είναι που η καταραμένη αυτή φωτιά έκανε στάχτη Θείες μνήμες, κι Άγια μυστικά. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πύργο Ηλείας. Το πατρικό μου κτήμα, στα όρια της πόλης, μια ανάσα από Λαμπέτι, Κολύρι, Βαρβάσαινα, το ‘γλυψε η φωτιά. Είχε κάψει πριν την Κουτσοχέρα, το χωριό του πατέρα μου. Τις φτέρες, τα πουρνάρια, τις γκορτσιές, τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, που έντυναν το ηλιοδαρμένο σώμα του φτωχού χωριού. Τις κερασιές, τις αχλαδιές, τις καρυδιές των παιδικών μου χρόνων και τις λαχταριστές μαύρες σταφίδες που, κρυφά, τρυγούσαμε απ’ τ’ αμπέλια, τα αυγουστιάτικα ακοίμητα μεσημέρια μας, τις ώρες που οι μεγάλοι έπαιρναν αμέριμνοι τον δίκαιο ύπνο τους, κάτω απ’ τον ίσκιο της μεγάλης πλατανιάς. 

Κάηκε και το πανηγύρι του Αηλιά. Με εκείνον τον λυτρωτικά απελπισμένο ήχο του ζουρνά. Που μ’ έμαθε να αισθάνομαι, μέχρι δακρύων, τα τραγούδια και τις μουσικές. Και κάηκε το αγαπημένο μου κουτσοχεραίικο γλυκό: φύλλο ανοιγμένο με τον πλάστη, σπιτικό. Μέλι, καρύδια, κανελογαρύφαλλα και πάλι απ’ την αρχή… 

Καμμένο και το λατρευτό τοπίο των πρώτων σχολικών μας εκδρομών, το δάσος του Καϊάφα: αρχαία πεύκα με πανύψηλους καμαρωτούς κορμούς, να ξεφυτρώνουν μέσα από τεράστιους αμμόλοφους, χρυσούς. Και να μας υποδέχονται με γελαστές σκιές-χάδια δροσιάς, λίγο πριν πέσουμε με την ανείπωτη λαχτάρα των παιδιών στη χρυσοπράσινη αγκαλιά της θάλασσας. 

Λέω, πως τούτη η καταραμένη η φωτιά, πάνω απ’ όλα, έκαψε μνήμες-ψυχές που σύχναζαν εκεί που τώρα, μαύρα και άραχλα αποκαϊδια έχουν απλωθεί. Μνήμες που κατοικούσαν στα καμμένα, τώρα, σπίτια του Ελαιώνα, της Μαγούλας και της Κουτσοχέρας και του Κάτω Σαμικού. Μνήμες του χρόνου, πού είχανε χτιστεί ξερολιθιά πάνω στα σπίτια των Ηλείων που καιγόντουσαν. Κι εκείνοι έμειναν μαζί τους. Να τις σώσουν απ’ τις φλόγες ή μαζί τους να καούν… 

Και κάηκαν μαζί τους! Τώρα, ακόμα κι αν τα απανθρακωμένα δάση ξαναφυτευτούν, ακόμα κι αν τα σπίτια, που εξαφάνισαν οι φλόγες, τα χωριά, ξαναχτιστούν, ακόμα κι αν οι άνθρωποι που έγιναν παρανάλωμα αναστηθούν, τίποτα πια δεν θα ‘ναι όπως παλιά…


* Κείμενο δημοσιευμένο στο ΕΘΝΟΣ το καλοκαίρι του 2007, τότε που καιγόταν ο Νομός Ηλείας...  

13 Αυγούστου 2017

Εδώ οι καλές απολύσεις!




Του Δημήτρη Κανελλόπουλου 

(Πηγή, http://www.efsyn.gr/arthro/edo-oi-kales-apolyseis)

Αυτό που συνέβη στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη είναι άνευ προηγουμένου: απέλυσαν 450 ανθρώπους μέσα σε ένα διήμερο και μάλιστα με ντροπιαστικό τρόπο, όπως λέει και η Ελενα Ακρίτα, ενώ ταυτόχρονα γλίτωναν και τις όποιες διαμαρτυρίες δίνοντας αόριστες υποσχέσεις για επαναπρόσληψη. 

«Νάτα τα ωραία!» έγραψε η κ. Ακρίτα την Πέμπτη το μεσημέρι. 

ις απολύσεις μας από τον ΔΟΛ θα παραλάβουμε από το θυρωρείο σήμερα και αύριο. Εάν κάποιος συνάδελφος είναι π.χ. άρρωστος, ο Διαχειριστής θα του τη στείλει με δικαστικό επιμελητή στο σπίτι και θα τη θυροκολλήσει - για να το μάθουν και οι γείτονες ότι μας απέλυσαν. 

Οταν η νομική υπηρεσία πρέπει να εκτελέσει μια απόλυση, χρησιμοποιεί και αυτόν τον τρόπο. Της διαπόμπευσης. Πρέπει να διασφαλίσει ότι ο παθών έλαβε γνώση του εξωπετάγματός του από μια επιχείρηση, ώστε να μην έχει πλέον καμιά υποχρέωση απέναντί του από μια συγκεκριμένη ημερομηνία και μετά" 

Ετσι είναι τα μνημόνια, έτσι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες των Media. Κρατά το Mega ανοιχτό ο κόσμος του δουλεύοντας απλήρωτος για ένα 12μηνο; Ουδεμία ανταπόκριση από τους ιδιοκτήτες του. Κλείνει ο «Πήγασος» («Εθνος», «Ημερησία» κ.ά.) με τους εργαζόμενους να χάνουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις; Εξαφανισμένος ο Φώτης Μπόμπολας. Απολύονται τώρα 450 άνθρωποι στον ΔΟΛ; Τσιμουδιά από όλους, ΜΜΕ και κόμματα, ενώ ο Ψυχάρης κάνει τις διακοπές του. 

Είναι και ο νέος του ιδιοκτήτης βλέπετε που διαθέτει μεγάλο ειδικό βάρος. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, στο όνομα του οποίου πίνουν πολλοί νερό. Εδώ τα βρήκε μαζί του μέχρι και ο Γιάννης Αλαφούζος, ιδιοκτήτης του (αντίπαλου) ΣΚΑΪ και ιδιοκτήτης του (αντίπαλου) Παναθηναϊκού. 

Καλά του τα έψαλαν του Αλαφούζου από τη Θύρα 13 με ανακοίνωση: «Σου έχουμε πει πως στον Παναθηναϊκό μας δεν αρμόζουν συμμαχίες ούτε με νέους χαλίφηδες, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το συμφέρον της δικής τους ομάδας, ούτε βέβαια με τον κύριο εκφραστή του βόθρου, την ομάδα του λιμανιού, που είναι η αιτία όλων των δεινών του ελληνικού ποδοσφαίρου και της απαξίωσης της ομάδας μας». 

Τα προεδρικά media 

Νέος ισχυρός άνδρας του ελληνικού Τύπου -και με τη βούλα πλέον- ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και δεν είναι μόνο τα media που διαθέτει ή «επηρεάζει» («Βήμα», «ΝΕΑ», «Ελευθερία του Τύπου», «Παραπολιτικά», Βήμα FM, Παραπολιτικά 90.1, Mega κ.ά.). Εχει και δική του εκτυπωτική μονάδα. Είναι και μεγαλομέτοχος στο πρακτορείο διανομής Τύπου «Αργος» μέσα από το οποίο μοιράζεται η συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων και περιοδικών. 

Αληθινός βαρόνος των Media. Και όχι μόνο. Είναι ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Ανθρωπος του περιβάλλοντός του ήταν ο δήμαρχος Πειραιά. Σταθερός συμπαραστάτης είναι ακόμα και του Μητροπολίτη Πειραιά με τις γνωστές απόψεις. Αφήστε δε την οικογένεια Μητσοτάκη με τις κουμπαριές και την... αμοιβαία εκτίμηση. Ο Ελληνας Μπερλουσκόνι. 

Στο θέμα του ΔΟΛ ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν έχει παρουσιάσει ακόμα τα σχέδιά του. Από προχθές ανεστάλη η έκδοση των εφημερίδων του Συγκροτήματος και σύμφωνα με πληροφορίες «Τα Νέα» προγραμματίζεται να επανακυκλοφορήσουν στις 21 Αυγούστου και «Το Βήμα» στις 27. 

Με πρωτοσέλιδο άρθρο τους «Τα Νέα» προσπάθησαν να δώσουν το στίγμα της επόμενης ημέρας: «Η νέα εποχή για “Τα Νέα”, “Το Βήμα” και τα άλλα μέσα ενημέρωσης του Οργανισμού θα ξεκινήσει εντός ολίγων ημερών ώστε με ασφάλεια να κινηθεί στο μέλλον. Ανήκουν εύσημα και αναγνώριση σε όσους έφεραν όρθιο τον ΔΟΛ έως εδώ και είναι πολλοί, αλλά πρωτίστως η τιμή ανήκει στους χιλιάδες των αναγνωστών μας που μας στήριξαν σε όλες τις εποχές». 

 Ερωτήματα 

Ανήκουν εύσημα και αναγνώριση σε όσους έφεραν όρθιο τον ΔΟΛ έως εδώ, λοιπόν, όπως λέει το άρθρο, σύμφωνοι, αλλά μένει να δούμε αν θα τους τα δώσουν αυτά τα εύσημα. Πόσους θα επαναπροσλάβουν στη νέα εταιρεία στην οποία πέρασε ο ΔΟΛ (Alter Ego); Πότε θα γίνει αυτό και κάτω από ποιους εργασιακούς και οικονομικούς όρους; 

Ουδείς δίνει απαντήσεις προς το παρόν. Κάτι αοριστολογίες μόνο από τους δύο διευθυντές, τον Παναγιώτη Λάμψια των «Νέων» και τον Αντώνη Καρακούση του «Βήματος». «Δυο γάμους και 35 χρόνια αργότερα, ήρθε η μέρα που -όχι με δική μου θέληση- πρέπει να κάνω ό,τι ήθελε να κάνει ο Γουόλτερ Ματάου στην ταινία “Πρώτη Σελίδα” του Μπίλι Γουάιλντερ: να εγκαταλείψω την εφημερίδα. 

Οχι όμως γιατί βρήκα το νέο έρωτα της ζωής μου. Αλλά γιατί το καράβι με τα γεμάτα αμπάρια έμπασε νερά, μισοβυθίστηκε και πρέπει να επισκευαστεί», έγραψε ο δικαστικός ρεπόρτερ του ΔΟΛ Νίκος Μάστορας. «Δεν ξέρω, όπως κανείς μας δεν ξέρει ακόμα, αν αύριο θα επιστρέψουμε εδώ». 

Ο ΔΟΛ που κυριάρχησε έναν αιώνα στον εγχώριο Τύπο, άλλοτε αρνητικά και άλλοτε θετικά, μπήκε ήδη σε άλλη εποχή και μην έχετε καμία αμφιβολία πως αυτή δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με την προηγούμενη.

8 Αυγούστου 2017

Όταν οι δημοσιογράφοι σκότωναν μύγες




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής


Λένε πως τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα παραδοσιακό...  Fake news... 

Όταν μπήκα στο γραφείο, δύο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Κρατούσαν στα χέρια τους από μια εφημερίδα ο καθένας και σκότωναν μύγες! Το θέαμα ήταν εξωπραγματικό. Σουρεαλιστικό. Σπάνιο

Οι μύγες είναι πια σπάνιο είδος στην Αθήνα. Πιο σπάνιο είναι να δεις ανθρώπους να τις σκοτώνουν. Κι όταν οι άνθρωποι που τις σκοτώνουν είναι δυό δημοσιογράφοι σε ένα γραφείο εφημερίδας, το θέαμα είναι εξωπραγματικό, σουρεαλιστικό, σπάνιο…

Κάποιοι άλλοι βλέπουν τους ανθρώπους σαν μύγες. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί και τα μέλη των κυβερνήσεών τους. Που απέδειξαν πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να "σκοτώνουν" ανθρώπους (αν συμφωνείτε μαζί μου ότι οι Έλληνες μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι άνθρωποι) όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.

Ελάχιστοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες που ενοχλούνται όταν άλλοι πολιτικοί ηγέτες σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες, κάτι που, μετά τον πόλεμο του Μπους κατά του Ιράκ, αποδείχτηκε και με τον "εμφύλιο" στη Συρία. Γενικά, οι πολιτικοί ηγέτες ενοχλούνται περισσότερο απ’ τις μύγες παρά από τους άλλους πολιτικούς ηγέτες. Ακόμα κι αν αυτοί σκοτώνουν ανθρώπους όπως οι άνθρωποι σκοτώνουν μύγες.

Όταν μπήκα στο γραφείο, δυο συνάδελφοι σκότωναν μύγες. Δεν τους ρώτησα γιατί τις σκοτώνουν. Ποτέ δεν ρωτάω τους δημοσιογράφους γιατί σκοτώνουν μύγες. Παρ’ όλο που γνωρίζω ότι οι μύγες τους ενοχλούν λιγότερο από τους πολιτικούς.

Ναι, το θέαμα των δυο συναδέλφων (να κρατούν από μια εφημερίδα ο καθένας και να σκοτώνουν μύγες σ ’ένα δημοσιογραφικό γραφείο ένα  καλοκαιριάτικο μεσημέρι) ήταν εξωπραγματικό. Αλλά και οικείο. Τόσο εξωπραγματικό, όσο το θέαμα ενός δημοσιογράφου που ενοχλεί τους πολιτικούς περισσότερο από μια μύγα. Και τόσο οικείο όσο το θέαμα ενός πολιτικού που «ενοχλεί»τους δημοσιογράφους λιγότερο από μια μύγα.

26 Ιουλίου 2017

Οι απρεπείς βηματοδότες των fake news


Μπορούν να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους;


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

«Το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», δήλωσε απηυδισμένη η υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης Όλγα Γεροβασίλη. Και επεσήμανε την ανάγκη «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…». 

Η κ. Γεροβασίλη είναι μια σοβαρή, συγκροτημένη, γλυκιά, μετριοπαθής πολιτικός – πράγμα εξαιρετικά δυσεύρετο στις τάξεις της κυβέρνησης, ωστόσο η συγκεκριμένη αντίδρασή της στην συγκεκριμένη δημοσιογραφική απρέπεια του «Βηματοδότη», εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των πραγμάτων στην περιοχή των ΜΜΕ. Κι ας ευδοκίμησε, το προηγούμενο διάστημα σε μια θέση άμεσης συνάφειας με τα ΜΜΕ, τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία… 

Να πούμε εδώ, ότι η απρέπεια του «Βηματοδότη», (και κάθε στήλης παραπολιτικών ειδήσεων και σχολίων) είναι απρέπεια εκ’ γενετής. Το δε μέγεθός της επαφίεται στη συνείδηση του δημοσιογράφου – συγγραφέα της, καθώς και στο ήθος του εκδότη – εργοδότη του... 

Ο εν λόγω «Βηματοδότης», που έκανε την εν λόγω απρέπεια προς την κ. Γεροβασίλη και την κυβέρνηση, (έγραψε ότι η υπουργός «θα χορηγήσει επίδομα… σφραγίδας στους δημοσίους υπαλλήλους» και ότι «το επίδομα θα είναι ύψους 50 ευρώ και θα χορηγείται σε μηνιαία βάση») είναι τόσο παλαιός, τόσο ασυνείδητος και τόσο απρεπής, όσο και η στρατηγική της δημοσιογραφικής προβοκάτσιας (παραπληροφόρηση, αποπληροφόρηση κλπ, κλπ.) που στη σύγχρονη διεθνοποιημένη εκδοχή της ονομάζεται «fake news». 

 Άγνοια ή παράβλεψη 

Σκέφτομαι αν έχει νόημα να σταθώ στον συγκεκριμένο «Βηματοδότη», τον δημοσιογράφο πίσω του δηλαδή, αυτόν που διαχειρίζεται σήμερα τη συγκεκριμένη ιστορική στήλη του Βήματος και έγραψε το συγκεκριμένο fake news για την κ. Γεροβασίλη και το υπουργείο της, αλλά νομίζω πως όχι. Θα πω μόνο ότι είναι ένα πραγματικό ορφανό του Ψυχάρη, από τα πλέον μακροβιότερα κι απ’ τα πιο αξιολύπητα. Κι ότι το δημοσιογραφικό του επίπεδο απέχει παρασάγγας από το αντίστοιχο των προηγούμενων συγγραφέων της συγκεκριμένης στήλης: όσο απέχει ένας χασάπης από έναν νευροχειρουργό. Και ότι μόνο ως προς το δημοσιογραφικό ήθος τους ξεπερνά. Με την… κακή έννοια, φυσικά… 

Λοιπόν, λέγαμε ότι η δήλωση της κ. Γεροβασίλη για την απρέπεια του «Βηματοδότη» εμπεριέχει σημεία άγνοιας της κατάστασης των δημοσιογραφικών πραγμάτων. Λέει , ας πούμε, ότι «το πλέον ανησυχητικό ήταν πως, ενώ υπήρξε διάψευση από το υπουργείο, υπήρξαν μέσα που (…) συνέχισαν να την δημοσιεύουν μαζί με την διάψευση», σαν να αγνοεί ότι αυτή είναι μια συνήθης τακτική στο πλαίσιο της στρατηγικής των fake news – σχετική και με πασίγνωστο αξίωμα του Γκέμπελς. Αλλά μπορεί και όχι, αφού εκείνο το «θεωρώντας ότι θα μπορούσε η είδηση να γίνει πραγματικότητα» μέσα στη φράση της, σημαίνει ότι μπορεί να γνωρίζει και την στρατηγική των fake news, και το αξίωμα του Γκέέμπελς. Ωστόσο, η επισήμανση της ανάγκης «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους…», σημαίνει άγνοια της σημερινής κατάντιας των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας. Ή παράβλεψη… 

Fake news… πρωτοπορεία 

Το έχω ξαναγράψει. Το 70% των «ειδήσεων» που παρακολουθούμε καθημερινά στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites, είναι fake news με βασικό στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά. Στο υπόλοιπο 30% συνωστίζονται τα λίγα ΜΜΕ που προσπαθούν να είναι αντικειμενικά, μαζί με τα ούτως ή άλλως υποκειμενικά και προπαγανδιστικά κομματικά αντίστοιχα, καθώς και τα ακραία Μέσα κάθε ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή διαστροφής. 

«Το Star έχασε το survivor και ζητά αποζημίωση 32εκ.€. Να απευθυνθεί στο ταμείο απόρων, παρανόμων καναλαρχών & αποτυχημένων μάνατζερ», σχολίαζε προ ημερών (στο twitter) ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής και Ενημέρωσης Νίκος Παππάς, απαντώντας λαϊκά, έξω απ’ τα δόντια, στον ακραίο παραλογισμό του καναλιού. Αλλά δεν είναι το κανάλι, δεν είναι «το Star». Ο… άπορος και παράνομος καναλάρχης που ζητάει τα ρέστα απ’ το δημόσιο είναι ο δισεκατομμυριούχος κύριος Βαρδινογιάννης. Και είναι ο ίδιος, και ο ζάμπλουτος Μπόμπολας, και ο πάμπλουτος Ψυχάρης, και οι άλλοι πλούσιοι – μισοκακόμοιροι εκδότες και καναλάρχες, που οδήγησαν βίαια τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, στην εποχή της ακραίας ανασφάλειας, των απολύσεων, της μαύρης εργασίας, των κακοπληρωμένων και απλήρωτων δεδουλευμένων. Στην καταναγκαστική ομηρία των fake news. Τι λέτε; Μπορούν «να αντιδράσουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι στα fake news, ώστε να προστατευθεί η δεοντολογία και το επάγγελμα τους», όπως τους παροτρύνει η κ. Γεροβασίλη;

20 Ιουλίου 2017

H «κεντροαριστερά» πάει… κόλαση


Επί του παρόντος επιβιώνει οριακά ως αντισύριζα ουρά του συρρικνωμένου κόμματος της συστημικής δεξιάς 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Η πρόταση διαλόγου που απηύθυνε ο Αλέξης Τσίπρας προς την Φώφη Γεννηματά θα μπορούσε να εκληφθεί σαν ασήμαντη πρόκληση επικοινωνιακού χαρακτήρα. Στην κεντροαριστερή, ωστόσο, πραγματικότητα, ιδιαίτερα στην περιοχή των περιτριμμάτων του ΠΑΣΟΚ, απεδείχθη εξαιρετικά αποτελεσματική, αφού ξεσκέπασε και φώτισε τον βαθύτερο υπαρξιακό ψυχισμό των επιδόξων διαχειριστών του ερειπίου κόμματος: η υστερική αντίδραση της κ. Γεννηματά στην πρόταση Τσίπρα, μια εξωφρενική ακολουθία δηλητηριωδών ύβρεων, συκοφαντιών και αναθεμάτων κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μόνο η αρχή. Ο έτερος των «επιδόξων» Ευ. Βενιζέλος δεν έκρυψε την χαρά του για τη συγκεκριμένη αντίδραση που, κατά την εκτίμησή του, «προκάλεσε η προπέτεια του κ. Τσίπρα απέναντι στο χώρο μας»… 

Θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε τον χαρακτηρισμό Βενιζέλου «προπέτεια του κ. Τσίπρα», καθώς δεν αφορά παρά την πολιτική μορφολογία της πρότασης διαλόγου. Αλλά εκείνο το «απέναντι στο χώρο μας» δεν τρώγεται παρά μόνον ως …ορντέβρ της απίστευτης αμετροέπειας του ανδρός: ο άνθρωπος που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην ολοκληρωτική συντριβή, εκείνο το ταπεινωτικό 4,68% (ΣΥΡΙΖΑ 36,34%) στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, δυόμισι χρόνια μετά το προσωπικό του πολιτικό Βατερλό στην αναμέτρηση με τον Αλέξη Τσίπρα, έχει το θράσος να εξακολουθεί θεωρεί την κεντροαριστερά ιδιοκτησία του∙ υποδυόμενος ότι δεν γνωρίζει αυτό που όλος ο κόσμος γνωρίζει, ότι ο… «χώρος του» μαζί με το περιεχόμενό του, (την πλειονότητα των Ελλήνων σοσιαλιστών, των «σοσιαλδημοκρατών», των «κεντροαριστερών» αν θέλετε) μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, την 25η Ιανουαρίου 2015, (Βενιζέλος 4,68% - Τσίπρας 36,34%). Και έκτοτε παραμένει εκεί… Μέχρι σήμερα… Στηρίζοντας την κυβέρνηση – ελέγχοντας την εξουσία. 

Στρατηγική… αντισύριζα 

Στην πραγματικότητα ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι ο… «χώρος του» έχει καταληφθεί απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι η γνώση αυτή που τον κάνει να διακηρύσσει λυσσαλέα, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, την ανάγκη «να φύγει το συντομότερο δυνατό η σημερινή κυβέρνηση». Αλλά όχι όπως – όπως, «μέσα από μια «συντριπτική εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ»: εδώ γίνεται προφανές ότι ο κ. Βενιζέλος θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα μέσω μιας συντριπτικής εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ, όχι (μόνο) για να πάρει ρεβάνς από τον πολιτικό αντίπαλο που στις 25/1/2015 τον συνέτριψε και από πάνω… κατέλαβε και τον «χώρο του». Αλλά επειδή ελπίζει ότι μια συντριπτική εκλογική ήτα του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως επαναφέρει στον… «χώρο του», ακόμα και την πλειονότητα των «κεντροαριστερών». Που δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο έτερος των "επιδόξων", ο τριτοτέταρτος κ. Ραγκούσης, δεν διστάζει να αναβαθμίζει την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ σε… εθνική στρατηγική που «θα οδηγήσει και στην έξοδο της χώρας απ’ την κρίση: «για να βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και, κυρίως, να επιτευχθεί η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ». Με την έκφραση δε, «πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ», ο εν λόγω παράγων παραδέχεται ότι ο σημερινός εξ’ αριστερών πόλος του σημερινού δίπολου «Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι καλά… 

Η κατάντια… 

Η κληρονόμος των σοσιαλδημοκρατικών περιτριμμάτων του "Κινήματος" τώρα, ούτε κάν… Ούτε πολιτικές, ούτε στρατηγικές. Αρκείται σε χρησμούς του τύπου «Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του – θα ηττηθεί στις εκλογές με εκκωφαντικό τρόπο…», φαντασιωνόμενη εαυτήν με το λάβαρο της ηγέτιδας μιας… «αντεπίθεσης του κατακερματισμένου (σ.σ: ευτυχώς ομολογεί κατακερματισμό!...) χώρου της Κεντροαριστεράς», με στόχο «την επιστροφή, με πρωταγωνιστικό ρόλο (sic) στις πολιτικές εξελίξεις… 

Όλα αυτά, εξηγούν, κατά κάποιον τρόπο, τα πως και τα γιατί της κατάντιας του συντετριμμένου ΠΑΣΟΚ. Να επιβιώνει οριακά ως αντισύριζα ουρά του συρρικνωμένου, επίσης, κόμματος της συστημικής δεξιάς. Και το γιατί της αδιαφορίας του να στοιχηθεί, έστω στο ελάχιστο, με τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: «Η μάρκα Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι πλήρως απαξιωμένη... Πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτήν τη μάρκα, πρέπει να κρατήσουμε τις αξίες», δήλωνε ο πρώην γραμματέας των Σοσιαλιστών Ζαν-Μαρί Λε Γκεν, μετά την αντίστοιχη της συντριβής του ΠΑΣΟΚ (της 25ης του Γενάρη του 2015) πρόσφατη συντριπτική ήττα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος… «Όταν η αριστερά δεν στηρίζει πια τις αξίες της αριστεράς, ηττάται» έβαζε την κατακλείδα στο Γαλλικό σοσιαλδημοκρατικό δράμα, η πρώην υπουργός των Σοσιαλιστών Ορελί Φιλιπετί… 

Φυσικά, η αριστερά δεν είναι νεκρή, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη και τον κόσμο. Στην Ελλάδα δε, είναι ολοζώντανη και ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Και θα παραμείνει ζωντανή στο βαθμό που θα στηρίζει τις αξίες της Αριστεράς. Διότι πράγματι, όταν η Αριστερά δεν στηρίζει τις αξίες της Αριστεράς, ηττάται…

16 Ιουλίου 2017

Άκης Πάνου για Διονύση Σαββόπουλο




Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Τώρα που κόπασε η θλιβερή οχλαγωγία γύρω από τον τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο και την μεγάλη του… παράβαση – να πρωτοστατήσει σε μια απολύτως επιτυχημένη και αρκούντως απολαυστική συναυλία αλληλεγγύης – αποφάσισα να αποκαλύψω* τη γνώμη ενός άλλου μεγάλου … παραβάτη του Ελληνικού Τραγουδιού, του Άκη Πάνου, για τον Νιόνιο. Γράφω «αποφάσισα να αποκαλύψω», γιατί μέχρι σήμερα δίσταζα να δημοσιεύσω τη γνώμη του Άκη για τον Διονύση, θεωρώντας ότι ήταν διατυπωμένη με τρόπο που αδικούσε περισσότερο τον πρώτο παρά τον δεύτερο. Και ο πρώτος ήταν περισσότερο φίλος απ’ τον δεύτερο. Διαβάστε: 

«Τον Σαββόπουλο τον πρωτογνώρισα από το «Ντιρλαντά», που το διεκδικούσε ο Γκίνης. Ήταν το πρώτο του τραγούδι που άκουσα. Μετά, τον γνώρισα μια φορά που πήγα στα Δειλινά με τον Κώστα τον Παπαδόπουλο. Ο Κώστας πήγαινε να πάρει το μηχάνημά του που το είχε δανείσει στον Σαββόπουλο και όπως περάσαμε από δίπλα του μου μύρισε όπως μυρίζουν οι κατσίκες. Ήταν. Τότε, πάρα πολύ ωραίο το συγκρότημα. Είχε το ύφος του, είχε την δική του ηθική∙ και λέω ότι ο Σαββόπουλος ήταν πάρα πολύ ωραίος μέχρι που ανακάλυψε το σαπούνι…. Μετά άκουσα το «Συνννεφούλα», μετά τον «Πειρατή», το «Άγγελος εξάγγελος»… Δεν ξέρω ποιος έχει κλέψει ποιον, δεν είναι κάτι ατόφιο όπως είναι ο Χατζιδάκις, ας φαίνεται για τέτοιο… Πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος, έχει τον δικό του τρόπο, την βγαίνει σαν επιστήμονας, σαν πνευματικός άνθρωπος (που είναι σε έναν βαθμό) αν και το παρακάνει μερικές φορές. Πάντως από τον καιρό που… πλύθηκε τον έχασα.» 



ΥΓ: Επί της ουσίας της… παραβατικής συναυλίας Σαββόπουλου και της κοινωνικής οχλαγωγίας γύρω της - και γύρω του, γράφτηκαν δεκάδες άθλια και ελάχιστα αξιοπρεπή κείμενα. Το καλύτερο ανάμεσα στα αξιοπρεπή γράφτηκε από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη στα ΝΕΑ. Διαβάστε: 


«Οι μεγάλοι δημιουργοί παράγουν αντιθέσεις. Λογικό. Επίσης οι δημιουργοί ως ευαίσθητοι δέκτες και πομποί τις αναπαράγουν ή και επιδρούν σε αυτές. Η μεγάλη συναυλία του Σκάι στο Καλλιμάρμαρο δεν δομήθηκε πάνω σε μια αντίθεση. Δεν ήταν μια φορτισμένη πολιτικά συναυλία. Και αν δεν ήταν σε αυτήν ο Διονύσης Σαββόπουλος, πιθανώς δεν θα άνοιγε ένας τόσο σφοδρός διάλογος. Οπως είπαμε, όμως, οι μεγάλοι δημιουργοί παράγουν αντιθέσεις. Μοιραία και ο Σαββόπουλος...


Ετσι έγινε και τώρα. Και παρότι για τρεις και ώρες ο μέγας τραγουδοποιός πρωταγωνίστησε στο ζεστό και κατάμεστο από κόσμο Καλλιμάρμαρο, δεν πολιτικολόγησε και δεν αναφέρθηκε ευθέως στη συγκυρία. Κι όμως. Μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων στα του δημόσιου λόγου θύμωσε μαζί του, τον είδε εναγκαλισμένο με ένα συστημικό κανάλι, τον ερμήνευσε ως τον χρήσιμο καλλιτέχνη ενός υποκριτικού φιλανθρωπισμού (σ.σ. οι πολίτες κατέθεσαν παραπάνω από είκοσι τόνους τρόφιμα στη συναυλία για ευπαθείς ομάδες). Αντιφατικός και με αγωνία να μην καταγράφεται ποτέ ως λοξή περίπτωση, αλλά ως ο εθνικός αφηγητής και εγγυητής μιας κανονικότητας που δεν πρέπει να διαρραγεί, μπορείς να έχεις πολλές ενστάσεις για την πολιτική του στάση. Τώρα όμως συντελέστηκε και μια αδικία. Πολλοί επιχείρησαν να ακυρώσουν το μεγάλο έργο του. Πολύ περισσότερο, άλλοι πάλι, ήταν αυτοί που προσεταιρίστηκαν τα τραγούδια του μόνο ως λοξές χαρτογραφήσεις του ελληνικού εξαιρετισμού και εστίασαν μόνο στον σαρκασμό του (τον ίδιο που στρεβλά συχνά οδηγεί σε μαστίγωμα της βαλκανικής μας παθογένειας). Οι πρώτοι κόντεψαν να μας πουν ότι ο Σαββόπουλος ήταν αυτός που συνομολόγησε τα Μνημόνια της χώρας. Οι δεύτεροι παραλίγο να τον ανακηρύξουν γκουρού και τιμωρό του «εθνολαϊκισμού» με ολίγη από Μένουμε Ευρώπη. Κόντεψαν να πουν πως τα τραγούδια του είναι το σάουντρακ τού Μαζί τα Φάγαμε. Και οι δύο τον αδικούν. Τα τραγούδια του Νιόνιου είναι σαρκαστικά και ζεστά. Είναι πια σχεδόν δημώδη, ενσωματωμένα στη ροή της νεότερης ζωής. Είναι όπως όλοι μας. Και για αυτό καθολικά. Και μπορεί διάφοροι του φιλευρωπαϊκού τόξου να αποθεώνουν σήμερα τους «Κωλλοέλληνες». Ο ίδιος άνθρωπος όμως έχει γράψει και τον στίχο «Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απέξω» στο «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο». Κανείς δημιουργός μετά το '70 δεν αφομοίωσε τόσο αριστουργηματικά την παράδοση των Ελλήνων. Το φολκ του Ντίλαν και τον Εγγονόπουλο. Το ρεμπέτικο και τους μεγάλους μας ποιητές. Η τέχνη, η πιο λαμπρή σπουδή της μεταποίησης, δεν είναι ποτέ το ένα ή το άλλο. Ο Νιόνιος ανήκει σε όλους.» 



 

15 Ιουλίου 2017

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...



Ένας πρίγκηπας είχε θιγεί γιατί δεν είχε ποτέ του ασχοληθεί με κάτι έξω από την τελειότητα των χυδαίων γενναιοδωριών. Προέβλεπε εκπληκτικές επαναστάσεις του έρωτα, και υποψιάζονταν τις γυναίκες του ότι μπορούσαν κάτι καλύτερο από την ευπροσηγορία τούτη πλουμισμένη από ουρανό και πολυτέλεια. Ήθελε να δει την αλήθεια, την ώρα της ουσιαστικής λαχτάρας και της ικανοποίησης. Είτε αυτό υπήρξε μια απόκλιση από την ευσέβεια είτε όχι, το θέλησε. Κατείχε τουλάχιστον μιαν αρκετά πλατιά ανθρώπινη εξουσία.
Όλες οι γυναίκες που τον είχαν γνωρίσει δολοφονήθηκαν. Τι λεηλασία στο πάρκο του περιβολιού της ομορφιάς! Κάτω από την σπάθη, τον ευλόγησαν. Δεν παρήγγειλε καθόλου καινούριες. — Οι γυναίκες ξαναφάνηκαν.
Σκότωσε όλους αυτούς που τον ακολουθούσαν, μετά το κυνήγι ή τις οινοποσίες.
— Όλοι τον ακολουθούσαν.
Διασκέδασε σφάζοντας τα ζώα πολυτελείας. Πυρπόλησε τα παλάτια. Εφορμούσε πάνω στους ανθρώπους και τους τεμάχιζε. — Το πλήθος, οι χρυσαφένιες στέγες, τα ωραία ζώα υπήρχαν ακόμη.
Μπορεί κανείς να εκστασιάζεται στο χαλασμό, να ξανανιώνει από την θηριωδία! Ο λαός δεν μουρμούρισε. Κανείς δεν προσέφερε την συνδρομή των βλεμμάτων του.
Κάποιο βράδυ κάλπαζε περήφανα. Ένα Πνεύμα φάνηκε μίας άφατης ομορφιάς, ακόμη και ανομολόγητης. Από την φυσιογνωμία και την στάση του έβγαινε η υπόσχεση ενός έρωτα πολλαπλού και περίπλοκου! μιας ευτυχίας ανείπωτης, σχεδόν ανυπόφορης! Ο Πρίγκιπας και το Πνεύμα εκμηδενίστηκαν πιθανόν μέσα στην ουσιαστική υγεία. Πως θα μπορούσαν να μην πεθάνουν απ' αυτήν;
Μαζί λοιπόν πέθαναν.
Αλλά ο Πρίγκιπας αυτός απεβίωσε, στο παλάτι του, σε μια συνηθισμένη ηλικία. Ο Πρίγκιπας ήταν το Πνεύμα . Το Πνεύμα ήταν ο Πρίγκιπας.
Η σοφή μουσική παραμελεί την λαχτάρα μας.

Αρθούρος Ρεμπώ,Παραμύθι. (Μετάφραση: Αλέξης Ασλάνογλου)

13 Ιουλίου 2017

Στα πρόθυρα …κεντροαριστερής κρίσης


Οι συνέπειες της κρίσης στη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου στην ΕΕ και στη χώρα μας 

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Αν η χρεωκοπία της εταιρείας της Γουόλ Στριτ Λήμαν Μπράδερς και η αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς υπήρξαν τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης του καπιταλισμού, γκρεμίζοντας το μεγάλο ψέμα του νεοφιλελευθερισμού για το υποτιθέμενο «αλάνθαστο» της «ελεύθερης αγοράς» σαν χάρτινο πύργο, η ελληνική Οδύσσεια 2010 – 2017 είναι το κοινωνικοπολιτικό κρεσέντο του δράματος. Ή μήπως το ντιμινουέντο; Κανείς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, σίγουρος: το μόνο σίγουρο είναι ότι το ελληνικό δράμα είναι μέρος του ευρωπαϊκού δράματος και ότι το ευρωπαϊκό δράμα είναι μέρος του παγκόσμιου δράματος. Και ότι το δράμα ξεκίνησε από τη χρεωκοπία της εταιρείας της Γουόλ Στριτ Λήμαν Μπράδερς και την αναγκαστική εξαγορά της Μέρριλλ Λυντς. 

 Από τότε, ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καταστροφή που όμοιά της έχουμε να δούμε από την εποχή του Μεγάλου Κραχ. Και αισθάνεται ότι αυτό που αποκαλύπτεται με τη διεθνή κρίση, μ’ αυτή την καταστροφή, δεν είναι απλώς η αδιαφορία, η ανικανότητα και η απληστία της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αλλά η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού – ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος που θυσιάζει αλύπητα τις κοινωνικές ανάγκες στον βωμό του κέρδους και του προσωπικού πλουτισμού. Την Πολιτική υπέρ της Οικονομίας, τη Δημοκρατία υπέρ της Δικτατορίας των Αγορών… 

Το τελευταίο (τη θυσία της Πολιτικής υπέρ της Οικονομίας – της Δημοκρατίας υπέρ της Δικτατορίας των Αγορών) το εμπεδώσαμε καλύτερα (!) από κάθε λαό του κόσμου εμείς οι Έλληνες. Υπό την έμπνευση και την ηγεμονία του γερμανικού πολιτικού πυρήνα των εκφραστών της ευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) οικονομικής ελίτ. Και υπό την επιτροπεία των κοινών ευρωαμερικανικών «Θεσμών». 

Στο μίξερ του συστήματος 

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η πολιτική καταστροφή επήλθε ραγδαία, φαντασμαγορικά: μέσα σε μια εικοσαετία, φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός μπήκαν στο μίξερ του συστήματος, αλέστηκαν, μεταλλάχθηκαν σε δύο αποχρώσεις του νεοφιλελευθερισμού, ένα άθλιο κουίζ για τα μάτια του κόσμου: Κώστας Σημίτης – Κώστας Καραμανλής, Νικολά Σαρκοζί – Φρανσουά Ολάντ, βρείτε… ομοιότητες και διαφορές. Πόσο ν’ αντέξει αυτή η κοροϊδία; 

Με την έλευση της κρίσης στην ευρωζώνη, τα μνημόνια σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο, την… δημοσιονομική λιτότητα σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και τις λοιπές χώρες της ΕΕ, ο κόσμος κατάλαβε, οργίστηκε, αντέδρασε και «χτύπησε» βίαια και εκδικητικά, συντρίβοντας τα μεταλλαγμένα κυβερνοκόμματα – αλλάζοντας θεαματικά τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη. Δύο από τα μεγαλύτερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ – Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία – άλλα φθίνουν διαρκώς, ενώ τα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς συρρικνώθηκαν (Ελλάδα – Γαλλία) και συρρικνώνονται: στη Γαλλία, οι Ρεπουμπλικανοί πέτυχαν την τελευταία στιγμή την ‘επιβίωσή’ τους από την επέλαση του νεοπαγούς En Marche! του Μακρόν, στην Ισπανία το Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι ‘τρέμει’ την ενδεχόμενη συνεργασία Σοσιαλιστών και ριζοσπαστών (Podemos), οι Συντηρητικοί της Τερέζα Μέι ‘στεγνώνουν’ από την ανομβρία του Brexit, η ιταλική Δεξιά επιβιώνει ανάμεσα στα ζιζάνια των λαϊκιστών τύπου Γκρίλλο και την αναιμική επάνοδο στο πολιτικό προσκήνιο του Ματέο Ρέντσι… 

Η Φώφη και οι άλλοι 

Τώρα, τα περιτρίμματα του συντετριμμένου Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος προσβλέπουν σ’ ένα συνέδριο που θα… «αναβαπτίσει το μεταλλαγμένο Parti Socialiste σε πολιτικό σχηματισμό του 21ου αιώνα». Με λιγότερη, πάντως, έπαρση και αμετροέπεια από εκείνη των περιτριμμάτων του δικού μας ΠΑΣΟΚ, της πρόεδρου του Φώφης Γεννηματά ιδιαίτερα. Που, μετά το δικό της (για το… χατίρι της στην κυριολεξία), συνέδριο… αναβάπτισης στην ΠΑΣΟΚ – ανυπαρξία, πήρε από τα μούτρα τον Έλληνα πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή σε μα συνέντευξή του, σε ερώτηση δημοσιογράφου… τόλμησε να είναι θετικός απέναντι σε μια πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας αν και όταν, κλπ, κλπ. 

Ωστόσο, από την ίδια στήλη, είχαμε αναρωτηθεί για την χρησιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης Τσίπρα δεδομένου ότι οφείλουμε να δούμε αυτό που όλος ο (πλην ΠΑΣΟΚ) κόσμος βλέπει, ότι η «κεντροαριστερά» αγαπάει ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ… «κεντροαριστερά» (ότι η πλειονότητα των Ελλήνων που στήριζαν ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια ΠΑΣΟΚ αλλά ΣΥΡΙΖΑ), πράγμα που, κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γεγονός ότι «το ΠΑΣΟΚ παραμένει ουρά της παραλυμένης δεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη»: αν το κάνει, αν διαφοροποιηθεί από την ΝΔ και «ξανασκεφτεί» σοσιαλιστικά, φοβάται ότι θα αφομοιωθεί από την Αριστερά. Και, όπως… συμφωνήσαμε, «αυτή τη στιγμή, Αριστερά (και κεντροαριστερά) είναι ο ΣΥΡΙΖΑ». 

 Έτσι εξηγείται η υστερική αντίδραση της κ. Γεννηματά προς το… «φλερτ του Τσίπρα». Ότι «προϋπόθεση της για την αναγέννηση της κεντροαριστεράς που… αγαπήσαμε είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» και ότι «για να βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να ηττηθεί ο δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ»… 

5 Ιουλίου 2017

Μιντιοκρατία με media - ζόμπι


Ημιθανή ΜΜΕ που κυκλοφορούν και… οπλοφορούν με ημιθανείς δημοσιογράφους, απλήρωτους, ανασφάλιστους, χωρίς στέγη, τροφή και κυβερνητική προστασία. 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Όλο και πιο συχνά τα ΜΜΕ εισχωρούν στις σκέψεις, αναδύονται απ’ τις γραφές, άθελά τους, ερήμην του συγγραφέα, του δημοσιογράφου, του αναλυτή. Σαν λαθρεπιβάτες συνειδήσεων και κειμένων: «Μιντιοκρατία θα ‘πρεπε να ονομάζεται το πολίτευμά μας κι όχι Δημοκρατία», σκεφτόμουν την περασμένη Τρίτη, όταν η Ελλάδα αναστέναζε στα social media την αγανάκτησή της για την skai – διασπορά ψευδών ειδήσεων κατά τη διάρκεια της στάσης εργασίας στα ΜΜΕ. Όχι για την… skai – διασπορά, αλλά για να γίνει η συνέλευση των δημοσιογράφων σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν το Ταμείο τους, τον ΕΔΟΕΑΠ. Την κοινωνική τους ασφάλιση, την «ασπιρίνη» τους, που λέγαν οι παλαιότεροι… Τις επικουρικές τους συντάξεις, τα εργασιακά τους «κεκτημένα», που χάθηκαν (και χάνονται) στη σκόνη… Των μνημονίων… 

Ιδού η αντίφαση: Βιώνουμε τη μιντιοκρατία σε έναν τόπο με πεθαμένα μίντια. Ή ζόμπι, όπως το Έθνος και η Ημερησία και όλα τα Μέσα του «Πήγασου», όπως το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και όλα τα Μέσα του ΔΟΛ, που έγινε (αν… γίνει) ΔΟΜ. Και άλλα ημιθανή, που κυκλοφορούν και… οπλοφορούν με ημιθανείς δημοσιογράφους: κακοπληρωμένους, απλήρωτους μήνες και μήνες, αναγκαστικούς… εθελοντές, («μην κλείσει το μαγαζί…») ανασφάλιστους, χωρίς «ένσημα και περίθαλψη», στέγη, τροφή και προστασία. Κυβερνητική προστασία, βεβαίως – βεβαίως… 


Στα χέρια του Τσίπρα 


Για να δούμε… «H σημερινή κυβέρνηση, έκανε κάτι που καμία άλλη (παρ’ ότι το επιχείρησαν) δεν τόλμησε να κάνει. Κατάργησε το αγγελιόσημο, το οποίο υποκαθιστούσε την εργοδοτική εισφορά των εργαζομένων στα ΜΜΕ, χωρίς παράλληλα να υποχρεώσει τους εργοδότες να καταβάλουν εισφορές…» διαβάζουμε σε αριστερόστροφο, παραταξιακό σάιτ. Είναι έτσι; Διαβάστε κι αυτό: 

 -Καταφέραμε άλλη μια παράταση από την τρόικα για το αγγελιόσημο, την τελευταία. Σε ένα χρόνο το θέμα ΕΔΟΕΑΠ θα σκάσει. 
- Και τι θα κάνετε τότε; 
- Στα χέρια του Τσίπρα θα σκάσει, να είμαστε ρεαλιστές. 
Ο διάλογος έγινε τον Σεπτέμβριο του 2014 (λίγο μετά το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι...), μεταξύ δυο δημοσιογράφων και ενός κορυφαίου κυβερνητικού. Το θέμα είναι ότι τώρα έχουμε Ιούλιο 2017. Και που έσκασε στα χέρια του Τσίπρα όμως, τι; Θα μείνει σκασμένο;* 

Έτσι… Η κατάργηση του αγγελιοσήμου, (βασικού πόρου εύρυθμης και αποτελεσματικής λειτουργίας του ΕΔΟΕΑΠ**) ετέθη ως μνημονιακή υποχρέωση στην / από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Οι δημοσιογράφοι, μέσω της ΕΣΗΕΑ, αντέδρασαν με μαζικές κινητοποιήσεις και κατάφεραν να αποσπάσουν μια – δύο μικρές παρατάσεις ζωής. Και, όπως τον Σεπτέμβριο του 2014 προέβλεψε ο «κορυφαίος κυβερνητικός», έσκασε στα χέρια του Τσίπρα. Της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, δηλαδή... 

«Όμως, τι; Θα μείνει σκασμένο;» αναρωτιέται σύσσωμη και σύγκορμη και απεγνωσμένη, ως εγκαταλελειμμένη, η αριστερή και η κεντροαριστερή και η κεντροδεξιά δημοσιογραφία. Το δημοσιογραφικό σύμπαν, δηλαδή, που στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι, ως οφείλει, αντικυβερνητικό. Ειδικά εάν (το θέμα του αγγελιοσήμου) μείνει «σκασμένο» στα χέρια του Τσίπρα – που θα μείνει. Και ειδικότερα, εάν ο ακούσιος αποδέκτης του «σκασμένου» δεν φροντίσει άμεσα, (έπρεπε να το έχει κάνει ήδη) να το υποκαταστήσει πλήρως. Είτε υποχρεώνοντας τους εργοδότες να καταβάλουν αντίστοιχες του αγγελιοσήμου εισφορές, ως οφείλουν (και ως όφειλαν επί δεκαετίες επωφελούμενοι) , είτε θεσπίζοντας αντίστοιχο του αγγελιοσήμου πόρο για τον ΕΔΟΕΑΠ. 


Σαν τα ποντίκια… 


Εντάξει, υπάρχει ελπίς, αλλά προς το παρόν αυτό που λέγαμε. Η μεγάλη αντίφαση. «Βιώνουμε τη μιντιοκρατία σε έναν τόπο με πεθαμένα μίντια. Ή ζόμπι, όπως το Έθνος και η Ημερησία και όλα τα Μέσα του «Πήγασου», το ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και όλα τα Μέσα του ΔΟΛ, που έγινε (αν… γίνει) ΔΟΜ. Και άλλα, ημιθανή, που όμως κυκλοφορούν και… οπλοφορούν. Με ημιθανείς δημοσιογράφους: κακοπληρωμένους, απλήρωτους μήνες και μήνες, αναγκαστικούς… εθελοντές («μην κλείσει το μαγαζί…»), ανασφάλιστους, χωρίς «ένσημα» και περίθαλψη», στέγη, τροφή και προστασία…». 

Και ώ του θαύματος, βγαίνουν στον «αέρα», κρεμιούνται στα μανταλάκια, στα περίπτερα, μπουκάρουν τρομοκρατικά στο διαδίκτυο, χειραγωγούν και χειραγωγούνται απ’ το «σύστημα» για να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη. Και ζουν και βασιλεύουν και ηγεμονεύουν. Και σε κάνουν να σκέφτεσαι, η «μιντιοκρατία» είναι η πολιτική του μέλοντος: την ώρα που το σκάφος του ΕΔΟΕΑΠ (και της δημοσιογραφίας εν γένει) βουλιάζει και κάποιοι απεγνωσμένοι συνάδελφοι εκπέμπουν SOS προς τους δημοσιογράφους που έγιναν... πολιτικοί (βουλευτές, υπουργοί, θεράποντες βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών) και τρωγοπίνουν εις υγείαν των κορόιδων, κάποιοι άλλοι… synadelfoi εγκαταλείπουν το σκάφος με ελαφρά... πηδηματάκια, σαν ποντίκια... Τσαλαβουτώντας με κομματικά μπρατσάκια, Πειραιώς και Κουμουνδούρου και στα πέριξ... Να γίνουν πολιτικοί (βουλευτές, υπουργοί, θεράποντες βουλευτών, υπουργών και πρωθυπουργών)... Να τρωγοπίνουν εις υγείαν των κορόιδων… Να γλυτώσουν…

*Σχόλιο της δημοσιογράφου Μαρίνας Μάνη στο Facebook

28 Ιουνίου 2017

Ο Αλέξης και το ΠΑΣΟΚ της… Χάϊδως


Η εσχάτη κληρονόμος των περιτριμμάτων του "Κινήματος" εμμένει πεισματικά στον πολιτικό πολιτισμό του βαθέως ΠΑΣΟΚ 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του… Θα ηττηθεί στις εκλογές με εκκωφαντικό τρόπο… Ευτέλισε αξίες της Αριστεράς και πρόδωσε τους προοδευτικούς πολίτες που τον εμπιστεύθηκαν… Όλοι έχουν αντιληφθεί ότι ο κ. Τσίπρας έχει προ πολλού διαβεί τον πολιτικό του Ρουβίκωνα και οδεύει προς την απέναντι όχθη της... αβύσσου»… Τάδε έφη Φώφη Γεννηματά, θυγατέρα Γεωργίου, ιδρυτικού μέλους, βουλευτή και υπουργού του ΠΑΣΟΚ, εσχάτη κληρονόμος των περιτριμμάτων του πάλαι ποτέ ενδόξου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου, στην τρομακτική αποσύνθεση του οποίου και η ίδια συνέβαλε… 

Και εξακολουθεί να συμβάλλει, «ευτελίζοντας οριστικά τις αξίες του σοσιαλισμού και προδίδοντας φρικτά ακόμα και τους ελάχιστους προοδευτικούς πολίτες που απέμειναν να την εμπιστεύονται» θα λέγαμε… Μιμούμενοι τον δικό της άκρως πλεγματικό λόγο: «Τώρα, καθώς χάνει τα… περιτρίμματα κάτω από τα πόδια της, εμφανίζεται υποδυόμενη την πασιονάρια ενός φανταστικού “μεγάλου ρεύματος πλειοψηφίας” ενώ έχει προ πολλού διαβεί τον πολιτικό της Ρουβίκωνα και οδεύει προς στην απέναντι όχθη της... αβύσσου… Εκεί όπου την προσμένει τα φαντάσματα του Γιωργάκη Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου…» 

Θα λέγαμε… Αλλά δεν λέμε, η παραδοσιακή Αριστερά επιμένει να εκφράζεται στο πλαίσιο του ευγενούς, παραδοσιακού, πολιτικού της πολιτισμού: Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (της κυβερνώσας «ναυαρχίδας» της Αριστεράς) έτεινε χείρα βοηθείας στο (συγγενές υποτίθεται) κομματίδιο που θαλασσοπνίγεται. Κι εκείνο (δια της… καπετάνισσας Φώφης) τον καθυβρίζει και τον προσβάλει με δηλητηριώδεις χρησμούς και συκοφαντίες… Και ώ του θαύματος, σύσσωμος ο Τύπος (εφημερίδες, τηλεοράσεις, social media) αποθεώνει την… καπετάνισσα. Απ’ την οποία… «έφαγε πόρτα ο Τσίπρας»… 

Τι έγινε ρε παιδιά; Έχει η Φώφη media; Έχει το ΠΑΣΟΚ δημοσιογράφους; 

Δεν ανέλαβε… κατέλαβε 

Το μόνο που δεν διέθετε το ΠΑΣΟΚ όταν το 1981 ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία ήταν κομματικοί δημοσιογράφοι. Θα μου πείτε, «τι να τους κάνει τους κομματικούς δημοσιογράφους ένα κόμμα το οποίο, με δημοκρατικές διαδικασίες αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας;». Έχετε δίκιο: προφανώς δεν αντιλαμβάνεσθε την συγκεκριμένη αναγκαιότητα, δεδομένου ότι δεν υπήρξατε ποτέ στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην περίοδο που ανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση κι ο λαός… στην εξουσία. Προφανώς έχετε υπ’ όψιν σας το μεθύστερο μεταπολιτευτικό αυτονόητο, την ενθουσιώδη υποδοχή που, παραδοσιακά, επιφύλασσαν τα «αστικά» («κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά») ΜΜΕ σε κάθε περίπτωση που τα αντίστοιχα «αστικά» κόμματα του αντίστοιχου «αστικού» διπόλου κέρδιζαν εκλογές και ανελάμβαναν την κυβερνητική εξουσία… 

Όμως ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αστικό κόμμα, ήταν αριστερό (σοσιαλιστικό) κόμμα∙ και δεν ανέλαβε αλλά… κατέλαβε την εξουσία – έτσι πίστευε τουλάχιστον. Και δεν είχε κομματικούς δημοσιογράφους, (τι πρόβλημα κι αυτό!..) γι αυτό αποφάσισε να… φτιάξει. Και επιστράτευσε τον φουκαρά τον Πόπωτα (τοπικός Βολιώτης εκδότης) που, τσάτρα – πάτρα έστησε δυο εφημερίδες (Γνώμη – Ειδήσεις) οι οποίες λειτούργησαν ως φυτώρια παραγωγής ΠΑΣΟΚ – δημοσιογράφων υπό την καθοδήγηση ορισμένων έμπειρων κεντροαριστερών «δασκάλων» της δημοσιογραφίας, προερχομένων από τον «αστικό» αθηναϊκό Τύπο και την εποπτεία δύο -τριών κομισάριων του ΠΑΣΟΚ. Απ’ αυτούς που είχαν… καταλάβει την εξουσία… 

Σαν κατσαπλιάδες 

Ένας εξ’ αυτών μάλιστα, όνομα και μη χωριό, κουμπάρος του Ανδρέα και μετέπειτα αρχικομισσάριος του καθεστώτος, μου διηγήθηκε πως το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε την εξουσία: «μπουκάραμε στα υπουργεία σαν κατσαπλιάδες. Μπροστά ο Τσοχατζό… Κυριακές κατά προτίμηση… Μπαίναμε στα γραφεία των διευθυντών, πετάγαμε έξω τα πράγματα τους, τους πίνακες, ακόμα και τα γραφεία τους. Πήγαινε τη Δευτέρα ο δεξιός στο γραφείο του και ήταν αγνώριστο. Και… κατηλειμένο. «Λάθος, δεν είναι το δικό σας γραφείο», του έλεγε ο… καταληψίας: τα παράπονά σας στον υπουργό… 

Πολιτικός πολιτισμός ΠΑΣΟΚ! Που εξελίχθηκε και… βάθυνε. Και μετεξελίχθηκε σε δεσπόζοντα πολιτικό και δημοσιογραφικό και κοινωνικό τοιούτο, υπό την επωνυμία «αυριανισμός». Και μετά θάνατον… εκσυγχρονίστηκε σπουδάζοντας στα ΙΕΚ Τάπερμαν. Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου συνετρίβη (και στα τρία του επίπεδα, πολιτικό κοινωνικό και δημοσιογραφικό,) στα χέρια του Γιωργάκη. Και του Ευάγγελου, του επονομαζόμενου Βενιζέλου… Τώρα, η εσχάτη κληρονόμος των περιτριμμάτων του ΠΑΣΟΚ βάλθηκε να αποδείξει ότι το έχει και με τα περιτρίμματα του πολιτικού πολιτισμού που κληρονόμησε. Και απαντά σε άπταιστα… αυριανικά στο χέρι πολιτικής βοήθειας (μέσω συνεργασίας) που της άπλωσε ο Αλέξης Τσίπρας: «ματαιοπονείς» … προδίδεις»… «ευτελίζεις»… «λαϊκίζεις»… 

Θα μου πείτε «και τι την ήθελε ο Τσίπρας τη συνεργασία με τα… περιτρίμματα;». Άβυσσος η ψυχή του Συριζαίου, θα σας απαντήσω. Ωστόσο σίγουρα, ο πολιτικός πολιτισμός όποιου Συριζαίου δεν θα έπεφτε ποτέ τόσο χαμηλά, όσο ο… τοιούτος του Παγκάλου περιτρίμματος: «η Φώφη δεν είναι για τίποτε ικανή… Αν έχει ανάγκη από δουλειά, να καθαρίζει σκάλες… ή να κάτσει σπίτι της να μαγειρεύει...

21 Ιουνίου 2017

Τρολ δημοσιογραφία και τρολ πολιτική


Βιώνουμε ήδη την πολιτική ως παραπολιτικό συνακόλουθο της τρολ – δημοσιογραφίας

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Ο Πρωθυπουργός, ως πρωθυπουργός, όφειλε να ενημερώσει τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη συμφωνία που αποκόμισε η χώρα μας στο Eurogroup. Οι αρχηγοί των κομμάτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης βούτηξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ντύθηκαν, πλύθηκαν, έβαλαν τα καλά τους, βγήκαν on the stage, στο Μέγαρο Μαξίμου, και έκαναν το σόου τους. Απέναντι στον Τσίπρα. Με τις τηλεοπτικές κάμερες να τους σημαδεύουν κατάμουτρα. Μη χάσουν λέξη από τη… γλώσσα του σώματος. Η γλώσσα του πνεύματος εκφράστηκε στο επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού τους… Σε άπταιστα τρολ: ● «Ο Κουτσούμπας τρολάρει Τσίπρα… », τρολάριζαν σε λίγο οι ηλεκτρονικές εκδόσεις των τρολ εφημερίδων: «Εδώ μιλάμε για πραγματική επανάσταση», του είπε, προσφέροντάς του τη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση… 
● «Εσύ υπέγραψες δύο αχρείαστα μνημόνια», τρόλαρε η Φώφη τον πρωθυπουργό. Κι εκείνος απάντησε: «Εσείς μας βάλατε στα Μνημόνια… Εγώ θα σας βγάλω..». 

«Εκατοντάδες «δημοσιογράφοι» πληρώνονται για να γράφουν - και άλλοι τόσοι γράφουν για να πληρώνονται - σχόλια και κείμενα μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ, και εκατοντάδες άλλοι πληρώνονται για να απαντούν - ή απαντούν για να πληρώνονται - στα σχόλια μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ με σχόλια μίσους κατά Ν.Δ.», έγραφα προ ημερών, αναφερόμενος στην κατάντια της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ Και κατέληγα στην πικρή διαπίστωση ότι βιώνουμε ήδη την «δημοσιογραφία» ως βιοτεχνία πολιτικής μισαλλοδοξίας… 

 Πολιτικά τρόλ 

Όπως βλέπετε, στο συγκεκριμένο σχόλιο βάζω τις λέξεις δημοσιογράφοι και δημοσιογραφία σε εισαγωγικά, προκειμένου να σηματοδοτήσω την απόκλιση των συγκεκριμένων «δημοσιογράφων» απ’ τους κανονικούς δημοσιογράφους, και της συγκεκριμένης δημοσιογραφίας απ’ την κανονική δημοσιογραφία. Υπήρξα επιεικής: θα απέδιδα πιο σωστά τη μεταλλαγμένη σε «βιοτεχνία πολιτικής μισαλλοδοξίας» δημοσιογραφία, αν έβαζα στη θέση της λέξης «δημοσιογράφοι» τη λέξη τρολ, και στη θέση της λέξης «δημοσιογραφία» τη λέξη τρολάρισμα. 

Αντίστοιχη, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι και η κατάσταση στην πολιτική σκηνή της χώρας: Εκατοντάδες «πολιτικοί» πληρώνονται για να τρολάρουν - και άλλοι τόσοι τρολάρουν για να πληρώνονται – τρολ και σχόλια και πρόζες μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ, και εκατοντάδες άλλοι πληρώνονται για να απαντούν - ή απαντούν για να πληρώνονται - στα τρολ και τα σχόλια και τις πρόζες μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ, με τρολ, σχόλια και πρόζες μίσους κατά Ν.Δ., κλπ, κλπ. Και βέβαια, απ’ αυτή την άποψη –αν αυτή η άποψη είναι κοντά στην πραγματικότητα (που είναι!)– μπορούμε να πούμε ότι βιώνουμε ήδη την πολιτική ως συνακόλουθο της τρολ – δημοσιογραφίας, που δεν είναι παρά «η δημοσιογραφία ως βιοτεχνία πολιτικής μισαλλοδοξίας»… 

 Στην ελληνική Wikipedia, (διαδικτυακή «εγκυκλοπαίδεια»), στο λήμμα Τρολ, υπάρχει μια ερμηνευτική ανάλυση που, ενώ λόγω της διατύπωσής της (94 λέξεις - μια μόνο τελεία) και της έκτασής της μοιάζει με… τρολ, είναι αρκούντως κατατοπιστική όσον αφορά την πραγματική έννοια της λέξης και της πράξης: στη γλώσσα του Διαδικτύου, η λέξη τρολ (troll) περιγράφει κάποιον χρήστη του Ίντερνετ με πονηρά προκλητικές, σκόπιμα ανόητες ή επιτηδευμένα εκτός θέματος θέσεις και απόψεις σε μία online ανοιχτή κοινότητα, όπως ένα φόρουμ συζήτησης, mailing list, chat room ή blog, με πρωταρχική πρόθεση να προκαλέσει και να ερεθίσει άλλους χρήστες ή με κάθε τρόπο να επιφέρει διαταραχή σε μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα και να πετύχει μια αλυσίδα αντιδράσεων από άλλους χρήστες. Η συμπεριφορά αυτή που λέγεται τρολάρισμα (trolling) πολλές φορές συνοδεύεται από αμφιλεγόμενη διαμάχη των υπολοίπων περί του σκοπού του… 

Τζάμπα κόπος 

Δεν θα πω –δεν είμαι σε θέση να πω–, ότι εκατοντάδες άτομα εργάζονται σε 12ωρες βάρδιες για λογαριασμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «βομβαρδίζοντας» το ίντερνετ με αποδομητικά τρολαρίσματα για τον Αλέξη Τσίπρα, τα πρόσωπα και τα πράγματα της κυβέρνησής του. Ούτε θα πω – δεν είμαι σε θέση να πω– και το αντίθετο, ότι δεκάδες άτομα εργάζονται σε12ωρες βάρδιες, απαντώντας στα αποδομητικά τρολαρίσματα για τον Αλέξη Τσίπρα και τα πρόσωπα και τα πράγματα της κυβέρνησής του, «βομβαρδίζοντας» το ίντερνετ με αποδομητικά σχόλια για τον πρόεδρο της Ν.Δ., Κυριάκο Μητσοτάκη, τα πρόσωπα και τα πράγματα του κόμματός του. Θα πω μόνο ότι, αν πράγματι ισχύει το δεύτερο (που δεν ισχύει), τζάμπα κόπος και τζάμπα έξοδα, αφού ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένα πολιτικό τρολ, που τρολάρει τον εαυτό του και το κόμμα του. Ακολουθώντας (με την διαδικτυακή έννοια) το σούπερ – τρολ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον αντιπρόεδρο του κόμματός του Άδωνη Γεωργιάδη…

14 Ιουνίου 2017

Τα media στην εποχή των Τεράτων


Τα Ένα χάος εκκωφαντικό, μάταιο, ανήκουστο, ακατανόητο στο οποίο ελάχιστοι δημοσιογράφοι ζουν για να εργάζονται και ακόμα λιγότεροι εργάζονται για να ζουν 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί είναι η εποχή των τεράτων» έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι και, αν πάρουμε τοις μετρητοίς το συγκεκριμένο απόφθεγμα του αγαπημένου Ιταλού στοχαστή, το μιντιακό σύμπαν της χώρας μας βιώνει την εποχή των τεράτων: «Εφημερίδες χωρίς συντάκτες, κανάλια δίχως δελτία ειδήσεων και μυθοπλασία, που πνίγει την ενημέρωση για να παίζει το στοίχημα, είναι ο κανόνας που θέλουν να επιβάλουν τα νέα καρτέλ μαζί με την παλιά διαπλοκή…», επιχειρεί να περιγράψει την τερατογένεση η ΕΣΗΕΑ σε μια πρόσφατη ανακοίνωσή της. Χωρίς να έχει συνείδηση ότι η ίδια είναι μια βασική μητέρα του «τέρατος» στον χώρο των media… 

Ωστόσο, από κεκτημένη δημοσιογραφική εγγύτητα ίσως, η συγκεκριμένη ανακοίνωση περιγράφει ορισμένα σημεία των συμφορών που κατατρύχουν τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, και κατ’ επέκταση την ενημέρωση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην εποχή των τεράτων: Εφημερίδες χωρίς συντάκτες. Ακόμα χειρότερα, εφημερίδες με απλήρωτους για δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε και έξι μήνες, συντάκτες∙ που υπό το κράτος της βίας των απολύσεων και της ανεργίας, παράγουν μυθοπλασία (συνήθως αντικυβερνητική –ενίοτε φιλοκυβερνητική) αντί ειδήσεων. Μυθοπλασία σύμφωνη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των διαπλεκομένων (παλαιάς ή νέας διαπλοκής) εκδοτών τους. Που, (ιδού κάτι τερατώδες) είναι συμφέροντα κομματικά, ανεξάρτητα αν πρόκειται για κομματικά ή ιδιωτικά ΜΜΕ, ιδιωτικές ή κομματικές επιχειρήσεις… 

Λειτούργημα και επάγγελμα 

Οι εκδότες είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που διά των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης. Υπ’ αυτή την έννοια οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ. Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα», καταστρατηγήθηκε βάναυσα τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης βιομηχανίας της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί καθοριστικά στην αποτροπή του θανάτου του παλιού και της γέννησης του νέου στον χώρο των ΜΜΕ. Με αποτέλεσμα την υφιστάμενη εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων… 

Εδώ οφείλω να πω ότι σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, πως η επιμονή μου στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες και οι δημοσιογράφοι επαγγελματίες που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι, (και πάντως όχι ως ιδεολογικοί… εθελοντές) σχετίζεται και με τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τα κομματικά και δημοσιογραφικά συμπαραμαρτούντα: φυσικά και η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, (δεδομένου ότι ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο) αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η Ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο δικαίωμα, ένα δικαίωμα που προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και, η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα… 

 Εργάζομαι για να ζω 

Κάποτε ο Ραιημόν Αρόν* ήταν άρρωστος. Μόλις αποθεραπεύτηκε, είπε: «Ελπίζω τώρα να μου απομένουν μερικά χρόνια για να εργασθώ». Γι' αυτόν, η ζωή ήταν η εργασία!.. «Πόσο διαφορετική είναι η φύση των ανθρώπων! Υπάρχουν άνθρωποι, σαν τον Ραιημόν Αρόν, που ζουν για να εργάζονται. Εγώ εργάζομαι για να ζω», σχολίαζε τον φίλο του ο Ευγένιος Ιονέσκο: «μου είναι αρκετά οδυνηρή η ζωή, για να εργάζομαι κι από πάνω. Αν και η δουλειά είναι πληκτική, είναι ακόμη πιο πληκτικό να μην εργάζεσαι καθόλου. Αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορώ να κάνω πλέον τίποτα για να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων, γνωρίζοντας πως όλες μου οι προσπάθειες κατορθώνουν ίσα-ίσα να προσθέσουν μια σταγόνα νερού στον ωκεανό (…..) 'Ίσως είμαι υπερβολικά φιλόδοξος. Μαρτυρώ. Κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τις μαρτυρίες μου. Γράφω λοιπόν, αποκλειστικά για να εκφραστώ…». 

Είναι γνωστό βέβαια ότι τόσο ο Αρόν όσο και ο Ιονέσκο ήσαν στυγνοί επαγγελματίες και δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους στο θέμα της ελευθερίας έκφρασης… Σήμερα, στην εποχή των τεράτων, ελάχιστοι δημοσιογράφοι ζουν για να εργάζονται και ακόμα λιγότεροι εργάζονται για να ζουν δεδομένου ότι οι μισοί είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί εμποδίζονται να εργάζονται ως επαγγελματίες, να αμείβονται επαρκώς δηλαδή, προκειμένου να καταφέρνουν να ζουν – είτε γράφουν για να ζουν είτε γράφουν για να εκφράζονται… Άλλωστε, όλος ο κόσμος… εκφράζεται: ένα χάος εκκωφαντικό, μάταιο, ανήκουστο, ακατανόητο...

* Γάλλος διανοούμενος, συγγραφέας και δημοσιογράφος  

13 Ιουνίου 2017

Άκης Πάνου: Ο Μάνος ήταν αίσθηση...



 Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.
Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…

Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών  μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία, πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκε.

Στο τέλος του ζήτησα να μου πει τη γνώμη του για τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Ζαμπέτα, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Σαββόπουλο… Κάποιους ξεχωριστούς, εν πάση περιπτώσει, συνθέτες ανάμεσα στους δεκάδες εξαιρετικούς Έλληνες τραγουδοποιούς. Σήμερα, λογω της επετείου, δημοσιεύω εδώ την γνωμη του Άκη Πάνου για τον Μάνο... 



Με τον Άκη Πάνου στις φυλακές Κομοτηνής


"Από τους πιο σοβαρούς άνδρες που γνώρισα..." 

*Ο Χατζιδάκις ήτανε περισσότερο αίσθηση, παρά ανθρώπινο κατασκεύασμα. Η αίσθηση που υπάρχει στα τραγούδια του είναι καταπληκτική. Ακούγοντας τις μελωδίες του, πιστεύεις ότι αυτά τα τραγούδια έχουν γραφτεί από έναν άνθρωπο που είχε μόνο πνεύμα, δεν είχε καθόλου ύλη.

Έχουν λεχτεί πολλά  πράγματα για τον Μάνο τον Χατζιδάκι. Εγώ τον γνώρισα πολύ λίγο, δυο τρεις συζητήσεις κάναμε μαζί, και σε βεβαιώ (επειδή είχα ακούσει πολλά – αδελφή τον λέγανε και τα λοιπά – ο ίδιος δεν ενδιαφερότανε για αυτό, στα παλιά του τα παπούτσια τους είχε γραμμένους) μπορώ να πω ότι σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος, ήταν από τους πιο σοβαρούς άντρες που έχω γνωρίσει.

Σαν δημιουργός είπαμε, ήταν μια αίσθηση σκέτη. Μια αίσθησή που πέρασε μέσα στα τραγούδια που έγραψε, και ακόμα σ’ αυτά που διασκεύασε. Έκανε, ας πούμε, τις Πασχαλιές μέσα από την  νεκρή γη. Τα τραγούδια αυτά τα ακούω, αλλά δεν τα ακούω σαν δεύτερες εκτελέσεις, τα ακούω σαν καινούργια τραγούδια, σαν κάτι άλλο. Γιατί μέσα από αυτά, αυτό που ξεχωρίζω είναι η αίσθηση Χατζιδάκις.

* Ανέκδοτο - αδημοσίευτο απόσπασμα από συνέντευξη του Άκη Πάνου στον Νίκο Τσαγκρή © Νίκος Τσαγκρής. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του συγγραφέα 




                                                      
***************************

Η... έμμετρη γνωριμία Άκη - Μάνου*

Το 1975, ο Άκης Πάνου έστειλε την παρακάτω σύντομη επιστολή στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών:


«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ’ ημάς μέσα ενημέρωσης».


Ο Μάνος Χατζιδάκις, τότε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:

«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις


Η ανταπάντηση του Άκη στο Μάνο ήταν έμμετρη.

Ομολογώ πως τά’χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ’ άχυρα επί ματαίω ψάχνω.

Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω…»

Βεβαίως είναι φυσικό, ο ΜάνοςΧατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ’ όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.

Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ’ αγνοεί ο μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ’ ανθρωπάκι;

Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά’ γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.

Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.
 Αλλά μια και είμαι άγνωστος να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν όσον κι οι πεθαμένοι.Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό’χασα και τρέχα γύρευέ το.Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ’ όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψιχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα

Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.

Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός.


Με έκπληξη ο Άκης Πάνου έλαβε την παρακάτω ευγενέστατη και σοβαρότατη απάντηση του Χατζιδάκι στο δικό του δηκτικό στιχούργημα:

Ζητώ συγνώμη διότι δεν εγνώριζα την περίπτωσίν σας. Πληροφορηθείς την γνησιότητα της εργασίας σας και του ήθους σας εις τον επαγγελματικό τομέα, εζήτησα και άκουσα τον δίσκο σας. Νά’ στε δε σίγουρος, ότι εφ’ εξής δεν πρόκειται ν’ αφήσω τους παραγωγούς μας να αγνοήσουν εις τα προγράμματά τους την μουσικήν εργασίαν σας.
Μετά τιμής
Μ. Χατζιδάκις
Διευθυντής προγράμματος το ΕΙΡΤ
25/6/75
 

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ