28 Ιουνίου 2017

Ο Αλέξης και το ΠΑΣΟΚ της… Χάϊδως


Η εσχάτη κληρονόμος των περιτριμμάτων του "Κινήματος" εμμένει πεισματικά στον πολιτικό πολιτισμό του βαθέως ΠΑΣΟΚ 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

«Ο Αλέξης Τσίπρας χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του… Θα ηττηθεί στις εκλογές με εκκωφαντικό τρόπο… Ευτέλισε αξίες της Αριστεράς και πρόδωσε τους προοδευτικούς πολίτες που τον εμπιστεύθηκαν… Όλοι έχουν αντιληφθεί ότι ο κ. Τσίπρας έχει προ πολλού διαβεί τον πολιτικό του Ρουβίκωνα και οδεύει προς την απέναντι όχθη της... αβύσσου»… Τάδε έφη Φώφη Γεννηματά, θυγατέρα Γεωργίου, ιδρυτικού μέλους, βουλευτή και υπουργού του ΠΑΣΟΚ, εσχάτη κληρονόμος των περιτριμμάτων του πάλαι ποτέ ενδόξου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου, στην τρομακτική αποσύνθεση του οποίου και η ίδια συνέβαλε… 

Και εξακολουθεί να συμβάλλει, «ευτελίζοντας οριστικά τις αξίες του σοσιαλισμού και προδίδοντας φρικτά ακόμα και τους ελάχιστους προοδευτικούς πολίτες που απέμειναν να την εμπιστεύονται» θα λέγαμε… Μιμούμενοι τον δικό της άκρως πλεγματικό λόγο: «Τώρα, καθώς χάνει τα… περιτρίμματα κάτω από τα πόδια της, εμφανίζεται υποδυόμενη την πασιονάρια ενός φανταστικού “μεγάλου ρεύματος πλειοψηφίας” ενώ έχει προ πολλού διαβεί τον πολιτικό της Ρουβίκωνα και οδεύει προς στην απέναντι όχθη της... αβύσσου… Εκεί όπου την προσμένει τα φαντάσματα του Γιωργάκη Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου…» 

Θα λέγαμε… Αλλά δεν λέμε, η παραδοσιακή Αριστερά επιμένει να εκφράζεται στο πλαίσιο του ευγενούς, παραδοσιακού, πολιτικού της πολιτισμού: Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (της κυβερνώσας «ναυαρχίδας» της Αριστεράς) έτεινε χείρα βοηθείας στο (συγγενές υποτίθεται) κομματίδιο που θαλασσοπνίγεται. Κι εκείνο (δια της… καπετάνισσας Φώφης) τον καθυβρίζει και τον προσβάλει με δηλητηριώδεις χρησμούς και συκοφαντίες… Και ώ του θαύματος, σύσσωμος ο Τύπος (εφημερίδες, τηλεοράσεις, social media) αποθεώνει την… καπετάνισσα. Απ’ την οποία… «έφαγε πόρτα ο Τσίπρας»… 

Τι έγινε ρε παιδιά; Έχει η Φώφη media; Έχει το ΠΑΣΟΚ δημοσιογράφους; 

Δεν ανέλαβε… κατέλαβε 

Το μόνο που δεν διέθετε το ΠΑΣΟΚ όταν το 1981 ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία ήταν κομματικοί δημοσιογράφοι. Θα μου πείτε, «τι να τους κάνει τους κομματικούς δημοσιογράφους ένα κόμμα το οποίο, με δημοκρατικές διαδικασίες αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας;». Έχετε δίκιο: προφανώς δεν αντιλαμβάνεσθε την συγκεκριμένη αναγκαιότητα, δεδομένου ότι δεν υπήρξατε ποτέ στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην περίοδο που ανήλθε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση κι ο λαός… στην εξουσία. Προφανώς έχετε υπ’ όψιν σας το μεθύστερο μεταπολιτευτικό αυτονόητο, την ενθουσιώδη υποδοχή που, παραδοσιακά, επιφύλασσαν τα «αστικά» («κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά») ΜΜΕ σε κάθε περίπτωση που τα αντίστοιχα «αστικά» κόμματα του αντίστοιχου «αστικού» διπόλου κέρδιζαν εκλογές και ανελάμβαναν την κυβερνητική εξουσία… 

Όμως ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αστικό κόμμα, ήταν αριστερό (σοσιαλιστικό) κόμμα∙ και δεν ανέλαβε αλλά… κατέλαβε την εξουσία – έτσι πίστευε τουλάχιστον. Και δεν είχε κομματικούς δημοσιογράφους, (τι πρόβλημα κι αυτό!..) γι αυτό αποφάσισε να… φτιάξει. Και επιστράτευσε τον φουκαρά τον Πόπωτα (τοπικός Βολιώτης εκδότης) που, τσάτρα – πάτρα έστησε δυο εφημερίδες (Γνώμη – Ειδήσεις) οι οποίες λειτούργησαν ως φυτώρια παραγωγής ΠΑΣΟΚ – δημοσιογράφων υπό την καθοδήγηση ορισμένων έμπειρων κεντροαριστερών «δασκάλων» της δημοσιογραφίας, προερχομένων από τον «αστικό» αθηναϊκό Τύπο και την εποπτεία δύο -τριών κομισάριων του ΠΑΣΟΚ. Απ’ αυτούς που είχαν… καταλάβει την εξουσία… 

Σαν κατσαπλιάδες 

Ένας εξ’ αυτών μάλιστα, όνομα και μη χωριό, κουμπάρος του Ανδρέα και μετέπειτα αρχικομισσάριος του καθεστώτος, μου διηγήθηκε πως το ΠΑΣΟΚ κατέλαβε την εξουσία: «μπουκάραμε στα υπουργεία σαν κατσαπλιάδες. Μπροστά ο Τσοχατζό… Κυριακές κατά προτίμηση… Μπαίναμε στα γραφεία των διευθυντών, πετάγαμε έξω τα πράγματα τους, τους πίνακες, ακόμα και τα γραφεία τους. Πήγαινε τη Δευτέρα ο δεξιός στο γραφείο του και ήταν αγνώριστο. Και… κατηλειμένο. «Λάθος, δεν είναι το δικό σας γραφείο», του έλεγε ο… καταληψίας: τα παράπονά σας στον υπουργό… 

Πολιτικός πολιτισμός ΠΑΣΟΚ! Που εξελίχθηκε και… βάθυνε. Και μετεξελίχθηκε σε δεσπόζοντα πολιτικό και δημοσιογραφικό και κοινωνικό τοιούτο, υπό την επωνυμία «αυριανισμός». Και μετά θάνατον… εκσυγχρονίστηκε σπουδάζοντας στα ΙΕΚ Τάπερμαν. Και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου συνετρίβη (και στα τρία του επίπεδα, πολιτικό κοινωνικό και δημοσιογραφικό,) στα χέρια του Γιωργάκη. Και του Ευάγγελου, του επονομαζόμενου Βενιζέλου… Τώρα, η εσχάτη κληρονόμος των περιτριμμάτων του ΠΑΣΟΚ βάλθηκε να αποδείξει ότι το έχει και με τα περιτρίμματα του πολιτικού πολιτισμού που κληρονόμησε. Και απαντά σε άπταιστα… αυριανικά στο χέρι πολιτικής βοήθειας (μέσω συνεργασίας) που της άπλωσε ο Αλέξης Τσίπρας: «ματαιοπονείς» … προδίδεις»… «ευτελίζεις»… «λαϊκίζεις»… 

Θα μου πείτε «και τι την ήθελε ο Τσίπρας τη συνεργασία με τα… περιτρίμματα;». Άβυσσος η ψυχή του Συριζαίου, θα σας απαντήσω. Ωστόσο σίγουρα, ο πολιτικός πολιτισμός όποιου Συριζαίου δεν θα έπεφτε ποτέ τόσο χαμηλά, όσο ο… τοιούτος του Παγκάλου περιτρίμματος: «η Φώφη δεν είναι για τίποτε ικανή… Αν έχει ανάγκη από δουλειά, να καθαρίζει σκάλες… ή να κάτσει σπίτι της να μαγειρεύει...

21 Ιουνίου 2017

Τρολ δημοσιογραφία και τρολ πολιτική


Βιώνουμε ήδη την πολιτική ως παραπολιτικό συνακόλουθο της τρολ – δημοσιογραφίας

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Ο Πρωθυπουργός, ως πρωθυπουργός, όφειλε να ενημερώσει τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη συμφωνία που αποκόμισε η χώρα μας στο Eurogroup. Οι αρχηγοί των κομμάτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης βούτηξαν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ντύθηκαν, πλύθηκαν, έβαλαν τα καλά τους, βγήκαν on the stage, στο Μέγαρο Μαξίμου, και έκαναν το σόου τους. Απέναντι στον Τσίπρα. Με τις τηλεοπτικές κάμερες να τους σημαδεύουν κατάμουτρα. Μη χάσουν λέξη από τη… γλώσσα του σώματος. Η γλώσσα του πνεύματος εκφράστηκε στο επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού τους… Σε άπταιστα τρολ: ● «Ο Κουτσούμπας τρολάρει Τσίπρα… », τρολάριζαν σε λίγο οι ηλεκτρονικές εκδόσεις των τρολ εφημερίδων: «Εδώ μιλάμε για πραγματική επανάσταση», του είπε, προσφέροντάς του τη Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση… 
● «Εσύ υπέγραψες δύο αχρείαστα μνημόνια», τρόλαρε η Φώφη τον πρωθυπουργό. Κι εκείνος απάντησε: «Εσείς μας βάλατε στα Μνημόνια… Εγώ θα σας βγάλω..». 

«Εκατοντάδες «δημοσιογράφοι» πληρώνονται για να γράφουν - και άλλοι τόσοι γράφουν για να πληρώνονται - σχόλια και κείμενα μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ, και εκατοντάδες άλλοι πληρώνονται για να απαντούν - ή απαντούν για να πληρώνονται - στα σχόλια μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ με σχόλια μίσους κατά Ν.Δ.», έγραφα προ ημερών, αναφερόμενος στην κατάντια της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ Και κατέληγα στην πικρή διαπίστωση ότι βιώνουμε ήδη την «δημοσιογραφία» ως βιοτεχνία πολιτικής μισαλλοδοξίας… 

 Πολιτικά τρόλ 

Όπως βλέπετε, στο συγκεκριμένο σχόλιο βάζω τις λέξεις δημοσιογράφοι και δημοσιογραφία σε εισαγωγικά, προκειμένου να σηματοδοτήσω την απόκλιση των συγκεκριμένων «δημοσιογράφων» απ’ τους κανονικούς δημοσιογράφους, και της συγκεκριμένης δημοσιογραφίας απ’ την κανονική δημοσιογραφία. Υπήρξα επιεικής: θα απέδιδα πιο σωστά τη μεταλλαγμένη σε «βιοτεχνία πολιτικής μισαλλοδοξίας» δημοσιογραφία, αν έβαζα στη θέση της λέξης «δημοσιογράφοι» τη λέξη τρολ, και στη θέση της λέξης «δημοσιογραφία» τη λέξη τρολάρισμα. 

Αντίστοιχη, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι και η κατάσταση στην πολιτική σκηνή της χώρας: Εκατοντάδες «πολιτικοί» πληρώνονται για να τρολάρουν - και άλλοι τόσοι τρολάρουν για να πληρώνονται – τρολ και σχόλια και πρόζες μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ, και εκατοντάδες άλλοι πληρώνονται για να απαντούν - ή απαντούν για να πληρώνονται - στα τρολ και τα σχόλια και τις πρόζες μίσους κατά ΣΥΡΙΖΑ, με τρολ, σχόλια και πρόζες μίσους κατά Ν.Δ., κλπ, κλπ. Και βέβαια, απ’ αυτή την άποψη –αν αυτή η άποψη είναι κοντά στην πραγματικότητα (που είναι!)– μπορούμε να πούμε ότι βιώνουμε ήδη την πολιτική ως συνακόλουθο της τρολ – δημοσιογραφίας, που δεν είναι παρά «η δημοσιογραφία ως βιοτεχνία πολιτικής μισαλλοδοξίας»… 

 Στην ελληνική Wikipedia, (διαδικτυακή «εγκυκλοπαίδεια»), στο λήμμα Τρολ, υπάρχει μια ερμηνευτική ανάλυση που, ενώ λόγω της διατύπωσής της (94 λέξεις - μια μόνο τελεία) και της έκτασής της μοιάζει με… τρολ, είναι αρκούντως κατατοπιστική όσον αφορά την πραγματική έννοια της λέξης και της πράξης: στη γλώσσα του Διαδικτύου, η λέξη τρολ (troll) περιγράφει κάποιον χρήστη του Ίντερνετ με πονηρά προκλητικές, σκόπιμα ανόητες ή επιτηδευμένα εκτός θέματος θέσεις και απόψεις σε μία online ανοιχτή κοινότητα, όπως ένα φόρουμ συζήτησης, mailing list, chat room ή blog, με πρωταρχική πρόθεση να προκαλέσει και να ερεθίσει άλλους χρήστες ή με κάθε τρόπο να επιφέρει διαταραχή σε μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα και να πετύχει μια αλυσίδα αντιδράσεων από άλλους χρήστες. Η συμπεριφορά αυτή που λέγεται τρολάρισμα (trolling) πολλές φορές συνοδεύεται από αμφιλεγόμενη διαμάχη των υπολοίπων περί του σκοπού του… 

Τζάμπα κόπος 

Δεν θα πω –δεν είμαι σε θέση να πω–, ότι εκατοντάδες άτομα εργάζονται σε 12ωρες βάρδιες για λογαριασμό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «βομβαρδίζοντας» το ίντερνετ με αποδομητικά τρολαρίσματα για τον Αλέξη Τσίπρα, τα πρόσωπα και τα πράγματα της κυβέρνησής του. Ούτε θα πω – δεν είμαι σε θέση να πω– και το αντίθετο, ότι δεκάδες άτομα εργάζονται σε12ωρες βάρδιες, απαντώντας στα αποδομητικά τρολαρίσματα για τον Αλέξη Τσίπρα και τα πρόσωπα και τα πράγματα της κυβέρνησής του, «βομβαρδίζοντας» το ίντερνετ με αποδομητικά σχόλια για τον πρόεδρο της Ν.Δ., Κυριάκο Μητσοτάκη, τα πρόσωπα και τα πράγματα του κόμματός του. Θα πω μόνο ότι, αν πράγματι ισχύει το δεύτερο (που δεν ισχύει), τζάμπα κόπος και τζάμπα έξοδα, αφού ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι παρά ένα πολιτικό τρολ, που τρολάρει τον εαυτό του και το κόμμα του. Ακολουθώντας (με την διαδικτυακή έννοια) το σούπερ – τρολ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον αντιπρόεδρο του κόμματός του Άδωνη Γεωργιάδη…

14 Ιουνίου 2017

Τα media στην εποχή των Τεράτων


Τα Ένα χάος εκκωφαντικό, μάταιο, ανήκουστο, ακατανόητο στο οποίο ελάχιστοι δημοσιογράφοι ζουν για να εργάζονται και ακόμα λιγότεροι εργάζονται για να ζουν 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί είναι η εποχή των τεράτων» έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι και, αν πάρουμε τοις μετρητοίς το συγκεκριμένο απόφθεγμα του αγαπημένου Ιταλού στοχαστή, το μιντιακό σύμπαν της χώρας μας βιώνει την εποχή των τεράτων: «Εφημερίδες χωρίς συντάκτες, κανάλια δίχως δελτία ειδήσεων και μυθοπλασία, που πνίγει την ενημέρωση για να παίζει το στοίχημα, είναι ο κανόνας που θέλουν να επιβάλουν τα νέα καρτέλ μαζί με την παλιά διαπλοκή…», επιχειρεί να περιγράψει την τερατογένεση η ΕΣΗΕΑ σε μια πρόσφατη ανακοίνωσή της. Χωρίς να έχει συνείδηση ότι η ίδια είναι μια βασική μητέρα του «τέρατος» στον χώρο των media… 

Ωστόσο, από κεκτημένη δημοσιογραφική εγγύτητα ίσως, η συγκεκριμένη ανακοίνωση περιγράφει ορισμένα σημεία των συμφορών που κατατρύχουν τα ΜΜΕ, τη δημοσιογραφία, τους δημοσιογράφους, και κατ’ επέκταση την ενημέρωση και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης στην εποχή των τεράτων: Εφημερίδες χωρίς συντάκτες. Ακόμα χειρότερα, εφημερίδες με απλήρωτους για δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε και έξι μήνες, συντάκτες∙ που υπό το κράτος της βίας των απολύσεων και της ανεργίας, παράγουν μυθοπλασία (συνήθως αντικυβερνητική –ενίοτε φιλοκυβερνητική) αντί ειδήσεων. Μυθοπλασία σύμφωνη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα των διαπλεκομένων (παλαιάς ή νέας διαπλοκής) εκδοτών τους. Που, (ιδού κάτι τερατώδες) είναι συμφέροντα κομματικά, ανεξάρτητα αν πρόκειται για κομματικά ή ιδιωτικά ΜΜΕ, ιδιωτικές ή κομματικές επιχειρήσεις… 

Λειτούργημα και επάγγελμα 

Οι εκδότες είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρηματίες που επιχειρούν στα Μέσα Ενημέρωσης και τα Μέσα Ενημέρωσης είναι (οφείλουν να είναι) επιχειρήσεις που διά των δημοσιογράφων και των τεχνικών του Τύπου, ας πούμε, παράγουν και πωλούν στο καταναλωτικό κοινό, με συγκεκριμένο αντίτιμο, το αγαθό της ενημέρωσης. Υπ’ αυτή την έννοια οι δημοσιογράφοι είναι (οφείλουν να είναι) εξειδικευμένοι στην παραγωγή του αγαθού της ενημέρωσης επαγγελματίες. Και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται, ανεξάρτητα αν εργάζονται σε ιδιωτικά, ή δημόσια, ή κομματικά ΜΜΕ. Δυστυχώς, αυτή η οικονομοτεχνική και δεοντολογική «κανονικότητα», καταστρατηγήθηκε βάναυσα τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης βιομηχανίας της ενημέρωσης. Και είναι αυτή η καταστρατήγηση που συνετέλεσε και συντελεί καθοριστικά στην αποτροπή του θανάτου του παλιού και της γέννησης του νέου στον χώρο των ΜΜΕ. Με αποτέλεσμα την υφιστάμενη εποχή των δημοσιογραφικών τεράτων… 

Εδώ οφείλω να πω ότι σωστά καταλάβατε, όσοι καταλάβατε, πως η επιμονή μου στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες και οι δημοσιογράφοι επαγγελματίες που πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι, (και πάντως όχι ως ιδεολογικοί… εθελοντές) σχετίζεται και με τις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τα κομματικά και δημοσιογραφικά συμπαραμαρτούντα: φυσικά και η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, (δεδομένου ότι ασκεί έναν ευρύτατο και σοβαρότατο κοινωνικό ρόλο) αλλά και το λειτούργημα επάγγελμα είναι, όπως κάθε εργασία κοινωνικά ή νομικά αποδεκτή, που ασκείται για βιοπορισμό: η Ενημέρωση είναι μέγιστο ανθρώπινο δικαίωμα, ένα δικαίωμα που προκειμένου να αποδοθεί δίκαια και αληθινά, προϋποθέτει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων και, η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα… 

 Εργάζομαι για να ζω 

Κάποτε ο Ραιημόν Αρόν* ήταν άρρωστος. Μόλις αποθεραπεύτηκε, είπε: «Ελπίζω τώρα να μου απομένουν μερικά χρόνια για να εργασθώ». Γι' αυτόν, η ζωή ήταν η εργασία!.. «Πόσο διαφορετική είναι η φύση των ανθρώπων! Υπάρχουν άνθρωποι, σαν τον Ραιημόν Αρόν, που ζουν για να εργάζονται. Εγώ εργάζομαι για να ζω», σχολίαζε τον φίλο του ο Ευγένιος Ιονέσκο: «μου είναι αρκετά οδυνηρή η ζωή, για να εργάζομαι κι από πάνω. Αν και η δουλειά είναι πληκτική, είναι ακόμη πιο πληκτικό να μην εργάζεσαι καθόλου. Αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορώ να κάνω πλέον τίποτα για να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων, γνωρίζοντας πως όλες μου οι προσπάθειες κατορθώνουν ίσα-ίσα να προσθέσουν μια σταγόνα νερού στον ωκεανό (…..) 'Ίσως είμαι υπερβολικά φιλόδοξος. Μαρτυρώ. Κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τις μαρτυρίες μου. Γράφω λοιπόν, αποκλειστικά για να εκφραστώ…». 

Είναι γνωστό βέβαια ότι τόσο ο Αρόν όσο και ο Ιονέσκο ήσαν στυγνοί επαγγελματίες και δεν δέχονταν μύγα στο σπαθί τους στο θέμα της ελευθερίας έκφρασης… Σήμερα, στην εποχή των τεράτων, ελάχιστοι δημοσιογράφοι ζουν για να εργάζονται και ακόμα λιγότεροι εργάζονται για να ζουν δεδομένου ότι οι μισοί είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί εμποδίζονται να εργάζονται ως επαγγελματίες, να αμείβονται επαρκώς δηλαδή, προκειμένου να καταφέρνουν να ζουν – είτε γράφουν για να ζουν είτε γράφουν για να εκφράζονται… Άλλωστε, όλος ο κόσμος… εκφράζεται: ένα χάος εκκωφαντικό, μάταιο, ανήκουστο, ακατανόητο...

* Γάλλος διανοούμενος, συγγραφέας και δημοσιογράφος  

13 Ιουνίου 2017

Άκης Πάνου: Ο Μάνος ήταν αίσθηση...



 Όταν, μετά τον φόνο, ο Άκης Πάνου μεταφέρθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, με πήρε στο τηλέφωνο. Νίκο θέλω να έρθεις να στα πω, θέλω να τα γράψεις εσύ, μου είπε. Συμφωνήσαμε, μάλιστα, να κάνει εκείνος τις ενέργειες για την άδεια από το υπουργείο Δικαιοσύνης, προκειμένου να μπω μέσα να πάρω τη συνέντευξη.
Δεν πέρασαν παρά τέσσερις – πέντε ημέρες και έφτασε στην εφημερίδα η άδεια εισόδου μου στις φυλακές Κομοτηνής μαζί με ένα χειρόγραφο σημείωμα του υπουργού. Ήταν ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος τότε: «Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στον Άκη Πάνου»…

Μιλούσαμε δύο ολόκληρες μέρες, ο διευθυντής των φυλακών  μας είχε παραχωρήσει το γραφείο του, γέμισα έξι – επτά κασέτες των 90 λεπτών: η συνέντευξη για τον φόνο με τα πριν και τα μετά, μια συνοπτική βιογραφία, πολλές λεπτομέρειες για τις σχέσεις του με τις εταιρίες δίσκων και τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκε.

Στο τέλος του ζήτησα να μου πει τη γνώμη του για τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Ζαμπέτα, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Σαββόπουλο… Κάποιους ξεχωριστούς, εν πάση περιπτώσει, συνθέτες ανάμεσα στους δεκάδες εξαιρετικούς Έλληνες τραγουδοποιούς. Σήμερα, λογω της επετείου, δημοσιεύω εδώ την γνωμη του Άκη Πάνου για τον Μάνο... 



Με τον Άκη Πάνου στις φυλακές Κομοτηνής


"Από τους πιο σοβαρούς άνδρες που γνώρισα..." 

*Ο Χατζιδάκις ήτανε περισσότερο αίσθηση, παρά ανθρώπινο κατασκεύασμα. Η αίσθηση που υπάρχει στα τραγούδια του είναι καταπληκτική. Ακούγοντας τις μελωδίες του, πιστεύεις ότι αυτά τα τραγούδια έχουν γραφτεί από έναν άνθρωπο που είχε μόνο πνεύμα, δεν είχε καθόλου ύλη.

Έχουν λεχτεί πολλά  πράγματα για τον Μάνο τον Χατζιδάκι. Εγώ τον γνώρισα πολύ λίγο, δυο τρεις συζητήσεις κάναμε μαζί, και σε βεβαιώ (επειδή είχα ακούσει πολλά – αδελφή τον λέγανε και τα λοιπά – ο ίδιος δεν ενδιαφερότανε για αυτό, στα παλιά του τα παπούτσια τους είχε γραμμένους) μπορώ να πω ότι σαν χαρακτήρας, σαν άνθρωπος, ήταν από τους πιο σοβαρούς άντρες που έχω γνωρίσει.

Σαν δημιουργός είπαμε, ήταν μια αίσθηση σκέτη. Μια αίσθησή που πέρασε μέσα στα τραγούδια που έγραψε, και ακόμα σ’ αυτά που διασκεύασε. Έκανε, ας πούμε, τις Πασχαλιές μέσα από την  νεκρή γη. Τα τραγούδια αυτά τα ακούω, αλλά δεν τα ακούω σαν δεύτερες εκτελέσεις, τα ακούω σαν καινούργια τραγούδια, σαν κάτι άλλο. Γιατί μέσα από αυτά, αυτό που ξεχωρίζω είναι η αίσθηση Χατζιδάκις.

* Ανέκδοτο - αδημοσίευτο απόσπασμα από συνέντευξη του Άκη Πάνου στον Νίκο Τσαγκρή © Νίκος Τσαγκρής. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του συγγραφέα 




                                                      
***************************

Η... έμμετρη γνωριμία Άκη - Μάνου*

Το 1975, ο Άκης Πάνου έστειλε την παρακάτω σύντομη επιστολή στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών:


«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ’ ημάς μέσα ενημέρωσης».


Ο Μάνος Χατζιδάκις, τότε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:

«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις


Η ανταπάντηση του Άκη στο Μάνο ήταν έμμετρη.

Ομολογώ πως τά’χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ’ άχυρα επί ματαίω ψάχνω.

Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω…»

Βεβαίως είναι φυσικό, ο ΜάνοςΧατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ’ όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.

Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ’ αγνοεί ο μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ’ ανθρωπάκι;

Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά’ γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.

Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.
 Αλλά μια και είμαι άγνωστος να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν όσον κι οι πεθαμένοι.Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό’χασα και τρέχα γύρευέ το.Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ’ όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψιχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα

Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.

Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός.


Με έκπληξη ο Άκης Πάνου έλαβε την παρακάτω ευγενέστατη και σοβαρότατη απάντηση του Χατζιδάκι στο δικό του δηκτικό στιχούργημα:

Ζητώ συγνώμη διότι δεν εγνώριζα την περίπτωσίν σας. Πληροφορηθείς την γνησιότητα της εργασίας σας και του ήθους σας εις τον επαγγελματικό τομέα, εζήτησα και άκουσα τον δίσκο σας. Νά’ στε δε σίγουρος, ότι εφ’ εξής δεν πρόκειται ν’ αφήσω τους παραγωγούς μας να αγνοήσουν εις τα προγράμματά τους την μουσικήν εργασίαν σας.
Μετά τιμής
Μ. Χατζιδάκις
Διευθυντής προγράμματος το ΕΙΡΤ
25/6/75
 

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

7 Ιουνίου 2017

Σόιμπλε-Λαγκάρντ όπως Μπόνι & Κλάιντ


Το συστημικό «τρικ» που υποτάσσει το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού στα εκλογικά συμφέροντα του γερμανικού  CDU   

 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», είπε η κ. Λαγκάρντ, «είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα και να δώσει στους Ευρωπαίους πιστωτές περισσότερο χρόνο μέχρι να διευθετηθεί η διαμάχη τους αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, χωρίς όμως εκταμίευση κεφαλαίων προς την Ελλάδα»… Αλλά η μόνη διαμάχη που υπάρχει ανάμεσα στους ευρωπαίους δανειστές «αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» είναι η διαμάχη του συνόλου, σχεδόν, των «Ευρωπαίων πιστωτών» με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο οποίος είναι ο μόνος που ζητά χρόνο, επαναλαμβάνοντας εμμονικά ότι η συζήτηση για το ελληνικό χρέος οφείλει (!) να μετατεθεί στο 2018.

Έτσι, γίνεται φώς – φανάρι ότι η «παρέμβαση» της Κριστίν Λαγκάρντ στην (έως και ανύπαρκτη) «διαμάχη των ευρωπαίων πιστωτών αναφορικά με την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» ήταν στημένη: Κριστίν Λαγκάρντ και Βόλφγκανγ Σόιμπλε κατέληξαν σε μια συμπαιγνία που κρατά το ΔΝΤ στο πρόγραμμα και εξασφαλίζει στο CDU της κ. Μέρκελ τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο για έναν άπταιστο προεκλογικό αγώνα: να φτάσει στις κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου και να βγει απ’ αυτές χωρίς τις απώλειες ψήφων που θα επέφερε μια άμεση λύση του Ελληνικού ζητήματος, είτε με την πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ και την άμεση ελάφρυνση του χρέους, είτε με την πλήρη απουσία του και την αναγκαστική μεταφορά της υποχρέωσης απομείωσης του χρέους στους ευρωπαίους δανειστές… 

Δημιουργική ασάφεια 

Φυσικά, η εν λόγω συμπαιγνία δεν εμποδίζει την έγκριση της αξιολόγησης και την απελευθέρωση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ ώστε η Ελλάδα να εξοφλήσει τα ομόλογα που λήγουν τον Ιούλιο και να διαθέσει ένα μέρος στην πληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου προς ιδιώτες. Αλλά ακριβώς επειδή δεν την εμποδίζει ως προς την συγκεκριμένη, άμεση αναγκαιότητά της, την παγιδεύει σε μια αθέλητη αποδοχή της υποταγμένης στην προεκλογική αναγκαιότητα του Σόϊμπλε της Μέρκελ και του κόμματός τους, του CDU, συμπαιγνίας: παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα έως τις εκλογές του φθινοπώρου με τρόπο που δεν θα αναγκάζει την κ. Μέρκελ να παραδέχεται, κατά την προεκλογική περίοδο, ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θα πάρει ποτέ πίσω μέρος των δανεικών (ύψους μερικών δισ. Ευρώ) που ξόδεψε για τη… διάσωση της Ελλάδας. Επιδεικνύοντας την προσωρινή ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που συντάσσει ήδη το ΔΝΤ. Η οποία, θα περιλαμβάνει μεν ελάφρυνση, αλλά δεν θα αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτοί θα καθοριστούν επακριβώς το 2018. 

Χειραγώγηση – καταστολή ίσως, των αντικειμενικών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων που καθορίζουν τα συμφέροντα μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων) υπέρ των εκλογικών συμφερόντων του κυβερνώντος κόμματος μιας άλλης χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έλεγε κανείς. Αλλά αυτή θα ήταν μια ελλιπής θεώρηση… 

Διπλό έγκλημα 

Η παγίδα στήθηκε με τη συμπαιγνία Σόϊμπλε – Λαγκάρντ… Οι οι συγκεκριμένοι συμπαίκτες είναι εκλεκτοί συστημικοί παίκτες-εκφραστές μιας διατλαντικής, ας πούμε, συστημικής συνεργασίας… Το γερμανικό CDU είναι το πλέον συστημικό κόμμα της Γερμανίας και της Ευρώπης, (και του κόσμου μετά την ήττα του Ομπάμα και τη νίκη Τραμπ)… Το CDU είναι το κυβερνόν κόμμα της Γερμανίας αλλά και της Ευρώπης: η γερμανική κυβέρνηση, με άξονα το CDU και καγκελάριο την πρόεδρό του Άνγκελα Μέρκελ, ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως εκφραστές και τοποτηρητές του συστήματος, ενός παγκοσμιοποιημένου άκρατου οικονομισμού... 

Στο απόλυτο παρόν, μετά την απώλεια του καλού αμερικανού συστημικού Μπαράκ Ομπάμα, την αντικατάστασή του απ’ τον απομονωτικό και πολιτικά αλλοπρόσαλλο Τραμπ, τη Βρετανική έξοδο από την ΕΕ (Brexit), την άνοδο των εθνικισμών μετά την οικονομική και την προσφυγική κρίση, την έξαρση των εφιαλτικών τρομοκρατικών επιθέσεων των τζιχαντιστών του ισλαμικού κράτους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, την αναδυόμενη χαώδη πολυπολικότητα και τον κλονισμό της «παγκοσμιοποίησης, οι «Γερμανοί» απέμειναν ως οι μόνοι θεματοφύλακες του «συστήματος»: το γερμανικό CDU πρέπει να κυβερνά και μετά τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου, η Άνκγελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε –ή κάποιος Σόιμπλε – πρέπει να συνεχίσουν να ηγεμονεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι μόνον) ως εκφραστές και τοποτηρητές των κανόνων του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού στα επόμενα χρόνια, τα πέτρινα χρόνια του «συστήματος»… 

Η συμπαιγνία Σόϊμπλε – Λαγκάρντ, καθώς υποτάσσει το παρόν και το μέλλον των Ελλήνων στα εκλογικά συμφέροντα του γερμανικού CDU – που είναι τα συστημικά συμφέροντα – στοιχειοθετεί ένα έγκλημα κατά της Ελλάδας κι ένα έγκλημα κατά της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας∙ η οποία, ούτως ή άλλως, κείται ημιθανής, θύμα μιας ακολουθίας δολίων επιθέσεων των γνωστών - αγνώστων εξωπολιτικών κέντρων λήψεως αποφάσεων.

30 Μαΐου 2017

Άγγελος Αποστάτης ή πολιτικός άγγελος;


Μια προσωπική ιστορία και μερικές παρατηρήσεις στον απόηχο του θανάτου του Κώστα Μητσοτάκη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Στο τηλέφωνο ήταν η γραμματέας του εκδότη. «Ελάτε», μου είπε, «σας θέλει ο κ. Μπόμπολας». Μάλιστα… Ο εκδότης με φώναζε καμιά φορά, όταν είχε χρόνο, για να πάρει τη γνώμη μου για τα πολιτικά θέματα της επικαιρότητας. Αυτή τη φορά όχι: Γεια σου Νίκο, μου είπε, κάθισε, έχω να σου διαβάσω κάτι. Και άρχισε το… διάβασμα… 

Τις προηγούμενες μέρες, ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μητσοτάκης είχε κάνει μια από εκείνες τις από καθέδρας δημόσιες παρεμβάσεις του που, ανεξάρτητα από το αντικείμενό τους, ήσαν άκρως εκνευριστικές, ακριβώς επειδή ήσαν από καθέδρας: απόψεις διατυπωμένες δογματικά, με τρόπο που δεν επιδέχονταν καμιά αντίρρηση. Και ως… αντιρρησίας έγραψα, στην καθημερινή προσωπική ενυπόγραφη στήλη μου, έναν μικρό λίβελο∙ επί της ουσίας της παρεμβάσεως και κατά του από καθέδρας παρεμβαίνοντος. Στολίζοντάς τον με τους κοινωνικά καθιερωμένους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «αποστάτης» που, από τον Ιούλιο του 1965 και εντεύθεν, τον συνοδεύουν. 

Με την επιστολή του προς τον εκδότη, ο… επίτιμος φίλος του, ζητούσε (έμμεσα μεν, σαφώς δε) την απομάκρυνσή μου από την εφημερίδα, κατηγορώντας με για ασέβεια. «Κυρίως όχι για τους χαρακτηρισμούς «Εφιάλτης» και «Αποστάτης», αλλά επειδή στον πρόλογό σου τον αποκαλείς γηραιό πολιτικό», σχολίασε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο εκδότης. Ύστερα σοβαρεύοντας, έδειξε να συμμερίζεται την συγκεκριμένη αντίδραση του επιστολογράφου: «Να το ξέρεις, ο Μητσοτάκης θυμώνει πολύ όταν τον αποκαλούν γέροντα», μου εκμυστηρεύτηκε. Ήταν γύρω στο 2002, ο Μητσοτάκης ήταν γύρω στα 85 και ο εκδότης μου και φίλος του γύρω στα 75… 

 Αποστασία και διαπλοκή 

Πράγματι εμείς, του ’60 οι εκδρομείς που λέει και το τραγούδι, που ζήσαμε από απόσταση αναπνοής, και ιδρώτα, και αίματος, τα Ιουλιανά και την πολιτικά και κοινωνικά τραγική ακολουθία τους, (ανατροπή της Δημοκρατικής ομαλότητας ● δικτατορία των συνταγματαρχών ● μεταπολίτευση της ανάπηρης Δημοκρατίας, της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής) μόνο λόγω… γήρατος θα μπορούσαμε να σεβαστούμε τον Μητσοτάκη. Κατά τα λοιπά, τον αποκαλούσαμε (και άμα λάχει τον αποκαλούμε) «Αποστάτη» και «Εφιάλτη», όπως τω καιρώ εκείνω, τον αποκαλούσε σύσσωμος ο δημοκρατικός λαός της χώρας. Γιατί τον θεωρούσαμε (και τον θεωρούμε) ως πρωτοπόρο της αποστασίας (πολιτικής προδοσίας). Και της πολιτικής διαπλοκής λέω εγώ: «Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του. Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος»… 

Έτσι περιγράφεται ο «μυστικός δείπνος» της προδοσίας και (δια της συμμετοχής Πάνου Κόκκα) της διαπλοκής, σε απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η έκθεση (ΤΑ ΝΕΑ. gr 11/07/2009) που στηρίζεται σε απόρρητο υπόμνημα του αμερικανού διπλωμάτη – συνδαιτυμόνα στο δείπνο, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου, αποδεικνύοντας ότι η αποστασία ήταν «έγκλημα εκ’ προμελέτης» που «σχεδιάστηκε» στο σπίτι του Μητσοτάκη με δεσποτική συμμετοχή του οικοδεσπότη!... 

Ο νεκρός δεδικαίωται; 

Λοιπόν, που λέτε, Αποστασία και Διαπλοκή είναι οι βασικές πολιτικές παρακαταθήκες του τεθνεώτος πολιτικού ηγέτη, αλλά αυτό το λένε και το γράφουν (στα social media) οι απλοί άνθρωποι του λαού. Οι ηλικιωμένοι που έζησαν την αποστασία και τις συνέπειές της (Ιουλιανά, χούντα, προδοσία της Κύπρου) και η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης. Και οι νεότερες γενιές, οι παγιδευμένες στην οικονομική και πολιτική διαφθορά και τη διαπλοκή. Και τις συνέπειές τους, την οικονομική κρίση, την μνημονιακή καταστολή που ονομάστηκε «λιτότητα»… Οι πολιτικοί, οι οικονομικοί παράγοντες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ σχεδόν στο σύνολό τους, σιωπούν. Είτε παραπέμποντας στην κρίση της… ιστορίας με την πρόφαση της χριστιανικής συνθήκης «ο νεκρός δεδικαίωται», είτε αγιογραφώντας τον αμαρτωλό πολιτικό ως τεθνεώτα συγγενή που, κατά κάποιο τρόπο, είναι. 

Δείτε για παράδειγμα, το απόσπασμα μιας ομολογουμένως… ήπιας αγιογραφίας, γραμμένης σαν από κάποιον συγγενή του τεθνεώτος, που όμως θεωρούσαμε ή θεωρούμε σαν δικό μας συγγενή – και θα καταλάβετε τι εννοώ: «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στη μακρόχρονη πολιτική του διαδρομή άφησε βαθύ αποτύπωμα στην πολιτική ζωή του τόπου... Υπερασπίστηκε με συνέπεια τις πολιτικές του ιδέες και ειδικότερα την πολιτική που θεωρούσε αναγκαία για τη χώρα (… ) Υπήρξε γνήσιος και ουσιαστικός εκφραστής ενός προδρομικού για την εποχή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και μιας πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής, με σταθερή βέβαια την αναφορά της στην εξομάλυνση και τον εξορθολογισμό των σχέσεων της χώρας ιδιαίτερα με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής*», κλπ, κλπ. 

Πάλι καλά. Άλλοι προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν ήταν ο γνωστός σε όλους αρχάγγελος Αποστάτης αλλά ένας πολιτικός άγγελος… 

 *Φώτης Κουβέλης, (efsyn.gr / 30.05.2017)

24 Μαΐου 2017

Η φόλα του Σόϊμπλε και ο ΣΥΡΙΖΑ


Η διαρκείς παρατάσεις θρυμματίζουν ελπίδες, γκρεμίζουν αντοχές, διαλύουν κοινωνικές συνοχές 


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που προσδοκούν μυστικά ακόμα και οριστικό ναυάγιο της συμφωνίας για το χρέος. Να παραμείνει ανένδοτος ο Σόϊμπλε, να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα, να μην εφαρμοστούν (όπως έχει δεσμευτεί ο πρωθυπουργός) οι ρυθμίσεις για την μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου. Να γλυτώσουν τις περικοπές έστω από σπόντα, ακόμα κι αν αυτή η «σπόντα» υπονομεύει το γενικό καλό… 

Η διαρκής παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και, «εδώ που φτάσαμε φίλε, προτιμώ να τα στυλώσει ο Σόϊμπλε, να πάει στον διάβολο το ΔΝΤ και μαζί του οι περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου…. Να γλυτώσω τη νέα σφαγή, την απόλυτη εξαθλίωση, τον οριστικό οικονομικό μου θάνατο…». 

Ακριβώς έτσι αντέδρασε ο συνταξιούχος σύντροφος Δ.Τ., όταν έμαθε τα καθέκαστα απ’ το Εurogroup , ότι ο Σόϊμπλε στάθηκε εμπόδιο στη συμφωνία για την ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους. Συνταξιούχος σύντροφος στην κυριολεξία αν θέλετε να ξέρετε, με χιλιάδες… ένσημα στους αγώνες και στις φυλακές και στις εξορίες… 

Η φόλα του Σόϊμπλε 

Φυσικά, ο συγκεκριμένος αποτελεί μια εξαίρεση, η αντίδρασή του ήταν περιστασιακή, θυμική. Ανακλαστική στο βρώμικο παιγνίδι που επιχείρησε να παίξει το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ο εντεταλμένος γερμανός βασανιστής μας: «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έστησε παγίδα στους δανειστές, η οποία ενδέχεται να αποδειχθεί μοιραία. Το τίμημα το πληρώνουν για μια ακόμα φορά οι Έλληνες, που θα βιώσουν στο πετσί τους τα νέα μέτρα λιτότητας», έγραφαν τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες, (οι γερμανικές εφημερίδες!) περιγράφοντας τη βρωμιά του συμπατριώτη τους υπουργού οικονομικών. Οι Ελληνικές… πανηγύριζαν. Στη γραμμή «βάστα Σόϊμπλε», ή σχεδόν: «Μεγάλες και υπεράνω υποψίας για ροπή προς τον αριστερό ριζοσπαστισμό γερμανικές εφημερίδες (Ντι Βέλτ, ΤΑΖ, SZ) ασκούν κριτική στον Βόλφανγκ Σόιμπλε για την ανελαστική στάση του…», περιγράφει την ελληνική δημοσιολογική κατάντια ο αρθρογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Τάσος Παππάς: Μόνον εδώ δημοσιολόγοι της συμφοράς, κόμματα της αντιπολίτευσης και αντιλαϊκιστές παντός καιρού, δεν κρύβουν τη χαρά τους επειδή η Ελλάδα δεν πήρε αυτά που προσδοκούσε, υποστηρίζοντας πως για όλα φταίει η ελληνική κυβέρνηση…» 

Έτσι ακριβώς: ο Σόϊμπλε στήνει παγίδα στους δανειστές, τους πετάει μια φόλα ψευτορύθμισης του χρέους ● Ο Ευκλείδης δε μασάει τη φόλα και τα βροντάει ● Μαζί του και ο Τόμσεν, η Γαλλία και η Ιταλία ● Η ζημιά γίνεται, ο Γερμανός κερδίζει νέα παράταση: «Μέχρι το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, όπου θα αναγκαστεί να δεχτεί μια μίνιμουμ ρύθμιση προκειμένου να κρατήσει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, τουλάχιστον ίσαμε τις γερμανικές εκλογές», είναι μια εκτίμηση. Μια άλλη θέλει την Ελληνική κυβέρνηση να υποχωρεί, αποδεχόμενη ακόμα και μια θολή ρύθμιση… δημιουργικής ασάφειας τύπου Σόϊμπλε για το χρέος, προκειμένου να εμπεδωθεί ο στρατηγικός της στόχος για δανεισμό με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές και έξοδο απ’ την κρίση... 

Ο αμείλικτος χρόνος 

«Αμ δε», σκέφτονται πολλοί (πάρα πολλοί, επιμένω,) και προσδοκούν μυστικά να κυλίσουν έτσι τα πράγματα, ώστε στις 15 Ιουνίου να ευοδωθεί η ρητή δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα ότι αν δεν πάρουμε την λύση για το χρέος τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν: «να γλυτώσουν τη νέα σφαγή, τη νέα αιμορραγία, τον οριστικό οικονομικό θάνατο… 

Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ο χρονισμός της κυβέρνησης με τις ανάγκες των Ελλήνων, ακόμα και αυτών που την στηρίζουν, δεν είναι πια –εμποδίζεται να είναι – συμβατός: η παράταση του φαύλου κύκλου των μνημονίων, η αναβολή της αξιολόγησης και της εξόδου από την κρίση – απ’ τον Χειμώνα στην Άνοιξη κι από την Άνοιξη στο καλοκαίρι – θρυμματίζει ελπίδες, γκρεμίζει αντοχές, διαλύει κοινωνικές συνοχές που μπάλωσε με το νήμα του ηθικού πλεονεκτήματος η κυβερνητική παρέα του Τσίπρα, επαναφέρει την αμοράλ ατομικότητα… 

Θα έλεγε κανείς ότι η ελληνική Αριστερά που, αδιαμφισβήτητα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση Τσίπρα εμπίπτει ήδη (κυρίως λόγω αδυναμίας χρονισμού με τις κοινωνικές ανάγκες) στην απογοητευτική θεώρηση του Αλέν Μπαντιού: αυτή η Αριστερά δεν αντιπροσωπεύει κάτι το πραγματικά διαφορετικό. Βρίσκεται στο εσωτερικό της ενιαίας πολιτικής, επομένως δεν είναι ουσιαστικά πολιτική, αλλά διαχειριστική. (…) Με άλλα λόγια, η παλιά Αριστερά έχει πεθάνει, είναι νεκρή, και η νέα Αριστερά δεν έχει ακόμα εντελώς αναδυθεί…

17 Μαΐου 2017

Αλέξης Τσίπρας VS Λέοντα Τολστόι...



Κόντρα στη θεωρία του μεγάλου Ρώσου, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους 


 Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

«Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», έλεγε ο μεγάλος Ρώσος αναρχομηδενιστής Λέων Τολστόϊ» και αυτή είναι η πιο λαϊκή και ταυτόχρονα η πιο δημοκρατική θεώρηση της έννοιας «κυβέρνηση» που, προσωπικά, έχω ακούσει. Φυσικά, δεν θα εξαιρέσω την Κυβέρνηση Τσίπρα από τη συγκεκριμένη θεώρηση, κι ας είμαι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες… υπόλοιπους που, αν και παρενοχλούμενοι απ’ αυτήν, εξακολουθούν να την στηρίζουν. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι στην περίπτωση της κυβέρνησης Τσίπρα, η θεώρηση του Τολστόι στέκει και αντεστραμμένη: Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους υπόλοιπους. Ειδικά από τους εκπροσώπους των υπολοίπων στη Βουλή. Και ειδικότερα στα media. Τα οποία, σχεδόν στο σύνολό τους, ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση Τσίπρα… 

Κυριολεκτικά: Μια ματιά στις πρώτες σελίδες των έντυπων και ηλεκτρονικών εκδόσεων των εφημερίδων, οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου, οποιουδήποτε χρόνου από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και ο Τσίπρας πρωθυπουργός, είναι αρκετή να πείσει και τον πλέον δύσπιστο αναγνώστη ότι τα media, σχεδόν στο σύνολό τους, ζουν για να παρενοχλούν την κυβέρνηση Τσίπρα. «Παρενοχλούν» τρόπος του λέγειν, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί απλών παρενοχλήσεων αλλά περί προμελετημένων (σχεδιασμένων, στημένων εάν θέλετε) συκοφαντικών προπηλακισμών. Δείτε ένα τυχαίο παράδειγμα: εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, πρώτη σελίδα της 15ης/5/2017. Τίτλος, ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ. Υπότιτλος, Με αλχημείες τα ξημερώματα προσπάθησε να εξωραΐσει τα €5 δις μέτρα. Συμπληρωματικός τίτλος, και η ύφεση… ύφεση. Υπότιτλος, Για ακόμα ένα τρίμηνο η οικονομία βουλιάζει κι αυτοί πανηγυρίζουν… 

Στημένα ψέματα 

Μιλάμε για ένα πραγματικό μπούλινγκ κατά της κυβέρνησης, ένα πρωτοσέλιδο απολύτως συκοφαντικό, στοιχειοθετημένο πραγματικά αυτή τη φορά, ψέμα στο ψέμα: ψέμα ο τίτλος «ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ», ψέμα στο ψέμα η αλχημεία των κατασκευαστών του συγκεκριμένου πρωτοσέλιδου να παρουσιάσουν ως… «αλχημείες τα ξημερώματα», τα αντίμετρα ύψους έως και €7,5 δις, ψέμα στο ψέμα και τα «€5 δις μέτρα». Και βέβαια, ψέμα τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά ο συμπληρωματικός τίτλος «και η ύφεση… ύφεση» και ψέμα στο ψέμα ο υπότιτλος «η οικονομία βουλιάζει κι αυτοί πανηγυρίζουν». 

Φυσικά η οικονομία… βουλιαγμένη είναι, αλλά όχι «απ’ αυτούς», αλλά από τους άλλους, τους κατά Λέοντα Τολστόι «υπόλοιπους», που παρενοχλούν την κυβέρνηση. «Αυτοί», (οι κυβερνητικοί) κάθε άλλο παρά πανηγυρίζουν: είναι μια παρέα ανθρώπων που, σε πείσμα του συστημικού και του αντισυστημικού σύμπαντος, (ακροδεξιών, νεοφιλελέυθερων και λαϊκών δεξιών, κεντρώων, σοσιαλδημοκρατών και δογματικών κομμουνιστών) προσπαθούν να φανούν συνεπείς στη δέσμευσή τους, «να βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια απ’ το 3ο μνημόνιο», θα λέγαμε… 

Έτσι ακριβώς. Μετά τη νύχτα του μεγάλου εκβιασμού (13η Ιουλίου 2015) και τον συμβιβασμό του προέδρου της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να αποτραπεί το Grexit και η οριστική χρεοκοπία της χώρας, υπάρχει κάτι που στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου συνομολογήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την πλειονότητα του εκλογικού σώματος: η έξοδος από τα μνημόνια μόνο μέσω της εφαρμογής του 3ου μνημονίου μπορεί να επιτευχθεί… 

Το… μυστήριο 

Εντάξει, η κυβέρνηση Τσίπρα (ή μήπως να την πούμε ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να μην έχουμε… παρενοχλήσεις) σαν… καλή κυβέρνηση που είναι δεν μπορεί παρά να εμπίπτει στην οικουμενική θεώρηση του Λέοντα Τολστόι για τις κυβερνήσεις: δεν είναι παρά «μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους», εφαρμόζοντας πιστά τη δέσμευσή τους να βγάλουν τη χώρα απ’ τα α μνημόνια μέσα από το δικό τους μνημόνιο. Φυσικά, το κάνουν όπως περίπου το είχαν υποσχεθεί, (διεκδικώντας και κερδίζοντας , μαζί με την αξιολόγηση, την επαναφορά των εργασιακών κεκτημένων, τη ρύθμιση του χρέους και τα αντιμέτρα) αλλά ακόμα κι έτσι δεν μπορεί παρά να παρενοχλούν. Ιδιαίτερα δια της περικοπής των συντάξεων και δια της μείωσης του αφορολόγητου εισοδήματος. 

Εδώ ακριβώς είναι το μυστήριο: ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα (έστω καταναγκαστικά, όπως λέει) κάνει ό,τι θα έκανε μια αστική κυβέρνηση καλύτερα από οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, (με τη βούλα των «θεσμών» αυτό) ελάχιστα εμπίπτει στη αριστερή, έως και αναρχική θεωρία του Τολστόι για την κυβέρνηση. Αντίθετα, στην αντικειμενική μας πραγματικότητα η θεώρηση του αντιστρέφεται, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλείται απ’ τους «υπόλοιπους»… .

Ίσως επειδή με το κλείσιμο της αξιολόγησης αποδεικνύεται ότι μια αριστερή κυβέρνηση, εκβιαζόμενη έστω, μπορεί να κάνει τη δουλειά μιας αστικής κυβέρνησης καλύτερα απ’ οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση. Και μάλιστα, με αριστερό πρόσημο. Ίσως…

10 Μαΐου 2017

Κυριάκος Μακρόν - Μητσοτάκης


Τα κατά συνθήκη ψεύδη που υποκρύπτονται στις λέξεις μιας δήλωσης του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής  


«Η Ευρώπη αλλάζει, ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της», είπε ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ξεκινώντας την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του. Το είπε επιχειρώντας τον συσχετισμό των γαλλικών εξελίξεων με πιθανές εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά αυτό που πέτυχε ήταν μια ανορθογραφία. Και ως προς την κυριολεξία της έννοιας, (είπε «στην εκδοχή της» αντί «στην εκδοχή του»), και ως προς την μεταφορά της, αφού αυτό που προέκυψε δεν ήταν παρά ο συσχετισμός του εκλογικού αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών με τις δικές του επιθυμίες για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας: «Η επικράτηση Μακρόν σηματοδοτεί μία εποχή μετριοπάθειας, αλήθειας και ειλικρίνειας», πρόσθεσε, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του νικητή Μακρόν, ενώ η πραγματική του θέση είναι αυτή του χαμένου (από τον α’ γύρο) Φιγιόν. Φιλοδώρησε, μάλιστα, την... αφεντομουτσουνάρα του με τα χαρακτηριστικά (που απέδωσε στον Μακρόν για να τα… λουσθεί ο ίδιος) της μετριοπάθειας, της αλήθειας (!) και της ειλικρίνειας. Ενώ, μάλλον ως ακραίος (τύπου Άδωνη Γεωργιάδη) και ως ψεύτης και ανειλικρινής πολιτεύεται. Και αυτό είναι κάτι που τεκμηριώνεται και από την ακραία στρέβλωση που συνιστά η φράση του «Η Ευρώπη αλλάζει, ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή της», στο πλαίσιο του επιχειρούμενου συσχετισμού των γαλλικών εξελίξεων με πιθανές εξελίξεις στη χώρα μας… 

Τερατώδης στρέβλωση 

Λέγοντας «ο λαϊκισμός γνωρίζει ήττα, είτε στην ακροδεξιά είτε στην ακροαριστερή εκδοχή του», ο αρχηγός της ΝΔ, τοποθετεί στην ακροδεξιά εκδοχή του «λαϊκισμού» την Μαρίν Λεπέν και στην ακροαριστερή τον Ζαν Λυκ Μελανσόν , προφανώς. Και, καθώς η αναφορά του στοχεύει στο συσχετισμό του αποτελέσματος των γαλλικών εκλογών με την πολιτική πραγματικότητα στη χώρα μας, γίνεται σαφές ότι στο ελληνικό φαντασιακό του αντίστοιχο, στη θέση της Μαρίν Λεπέν, τοποθετεί τον Μιχαλολιάκο της «Χρυσής Αυγής, και στη θέση του Ζαν Λυκ Μελανσόν τον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ∙ επαναφέροντας στη ρητορική του κόμματός του την ακροδεξιά θεωρία των άκρων που είχε λανσάρει το αλήστου μνήμης δίδυμο «Σαμαράς – Λαζαρίδης». 

Η στρέβλωση γίνεται τερατώδης αν μετρήσει κανείς τα κατά συνθήκη ψεύδη που υποκρύπτονται στις δώδεκα λέξεις της συγκεκριμένης δήλωσης του κ. Μητσοτάκη: 

● Ο λαϊκισμός δεν περιορίζεται σε δύο… εκδοχές, την «ακροδεξιά» και την «ακροαριστερή», αλλά ευδοκιμεί, λιγότερο ή περισσότερο, σε όλα τα πολιτικά κόμματα. 
● Δεν συμμετείχε «ακροαριστερή εκδοχή του λαϊκισμού» στις γαλλικές εκλογές, ώστε να έχει την ευκαιρία να… ηττηθεί. 
● Ακόμα κι αν δεχτούμε την Λεπέν και το κόμμα της ως «ακροδεξιά εκδοχή του λαϊκισμού» και τον Μελανσόν ως την ακροαριστερή αντίστοιχη, οι δύο αυτές… εκδοχές όχι μόνο δεν ηττήθηκαν, αλλά θριάμβευσαν: η Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρω, ενώ ο Μελανσόν είναι ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών… 

Η πραγματικότητα 

Ωστόσο, η μεγάλη απάτη (αυταπάτη, στην ουσία) του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας είναι η φαντασιακή αποσκίρτηση (του ιδίου και του κόμματός του) από το γαλλικό του αντίστοιχο, το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Φρανσουά Φιγιόν, προκειμένου να μην… ηττηθεί. Και η απόπειρα εικονικής εξομοίωσης του με τον Εμμανουέλ Μακρόν, προκειμένου να… κερδίσει τον Τσίπρα, στο φαντασιακό του αντίστοιχο… Όμως ο Μακρόν είχε αντίπαλο τη Λεπέν και όχι τον Τσίπρα, και ο Μητσοτάκης, στο… ελληνικό αντίστοιχο, δεν είναι ο Μακρόν, αλλά ο ηττημένος Φρανσουά Φιγιόν: «ο αρχηγός του κόμματος της γαλλικής δεξιάς Φρανσουά Φιγιόν έκανε ιστορικό χαμηλό, με ποσοστό γύρω στο 20%», έγραφαν την επομένη των εκλογών οι γαλλικές εφημερίδες. Χωρίς να αποφεύγουν τη σύγκριση του συγκεκριμένου ιστορικού χαμηλού με το ελληνικό αντίστοιχο, (Σαμαράς 2015), όπως οι δικές μας φυλλάδες. Οι οποίες, μετά βίας επίσης, συνέκριναν τη συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ (Βενιζέλος 2015) το Βατερλό του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος υπό τον Αμόν: αν ο Φιγιόν θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψει την πολιτική με το 20%, τι θα έπρεπε να κάνει ο Μπενουά Αμόν με το 6,3; Ήδη οι Γάλλοι σοσιαλιστές εγκαταλείπουν άρον-άρον το κόμμα τους όπως τα ποντίκια το καράβι που βουλιάζει, ομολογώντας «καταστροφή» και «ηθική (;) ήττα»… 

Λοιπόν που λέτε, στην πραγματικότητα, έξω από το… φαντασιακό του Κυριάκου Μακρόν (pardon monsieur Macron) οι ηττημένοι των Γαλλικών εκλογών είναι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, (Νέα Δημοκρατία στο ελληνικό… αντίστοιχο) και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (το αντίστοιχο του ελληνικού ΠΑΣΟΚ). Άν μάλιστα ο Μελανσόν ανέβαζε 2-3 μονάδες τα ποσοστά του, οι Γαλλικές εκλογές 2017 θα ήσαν μια χαρά ριμέικ των Ελληνικών αντίστοιχων του 2015…

3 Μαΐου 2017

ΜΜΕ: το ελιξίριο του Ιβάν του επενδυτή


Η κυνική ομολογία («τα media είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία») του Ιβάν Σαββίδη, που πέρασε απαρατήρητη 

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής   

Έπρεπε να έρθει στη χώρα μας ο Ελληνορώσος Επενδυτής Ιβάν Σαββίδης για να μας… αποκαλύψει ότι τα ΜΜΕ δεν είναι αυτό που όλοι νομίζαμε, (Μέσα Ενημέρωσης ενός μεγάλου πλήθους ανθρώπων για τρέχοντα γεγονότα και ιδέες) αλλά το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας. Και κάτι παραπάνω: τα media είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία!... 

«Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει με αυτοπεποίθηση Πούτιν, αλαζονεία Τραμπ και κυνισμό Ερντογάν» περιγράφουν, υπερβάλλοντας, κάποιοι απ’ τους συνομιλητές του. Άλλοι του προσάπτουν ακατάσχετη αυτοαναφορικότητα («όλο εγώ κι εγώ είναι») αλλά και μια δαιμόνια κρυψίνοια∙ «κρύβει λόγια», είναι η ευγενικότερη, σχετική, προσέγγιση : «Αν δεν έχεις σχέση με media δεν μπορείς να ασχοληθείς με μεγάλες επιχειρήσεις, επειδή σε πατάνε όπως θέλουνε» είπε. Δεν είπε όμως ποιοι ακριβώς είναι εκείνοι που σε «πατάνε όπως θέλουνε» επειδή δεν έχεις media, αφήνοντάς σε να πλανάσαι ότι εκείνοι που «τον πατάνε όπως θέλουνε» επειδή δεν έχει media είναι όλοι εκείνοι που διαθέτουν «το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», δηλαδή τα media… 

«Όλοι εκείνοι»… Το μιντιακό σύμπαν δηλαδή… Από τον Μπόμπολα και τον Κυριακού, ως τον Κοντομηνα και τον… Βαξεβάνη. Όμως, προφανέστατα, εννοούσε τους δύο εκ των τριών γνωστών ανταγωνιστών του στον τομέα της ποδοσφαιρικής… επιχειρηματικότητας, τους κ.κ. Μαρινάκη και Αλαφούζο. Οι οποίοι διαθέτουν «το ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», δηλαδή media. Και ως εκ’ τούτου το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία. Και είναι δυνατοί. Και «τον… πατάνε όπως θέλουν»… 

 Αυτοϋπονόμευση 

Ωστόσο, το αθλητικό ρεπορτάζ υποστηρίζει ότι τώρα πια, είναι ο ελληνορώσος επενδυτής εκείνος που «πατάει όπως… θέλει» τους ανταγωνιστές του (στον τομέα της ποδοσφαιρικής επιχειρηματικότητας), τους κ.κ. Μαρινάκη και Αλαφούζο: το έκανε φουσκώνοντας κάποια συνήθη επεισόδια στη φυσούνα του Καραϊσκάκης μετά το ματς Ολυμπιακού – Πλατανιά και διεκδικώντας δικαστικά (με αφαίρεση βαθμών) τον τίτλο του πρωταθλητή από την ΠΑΕ του Μαρινάκη… Και το έκανε… πατώντας όπως ήθελε (δια της διαιτησίας Κύζα) την ΠΑΕ του Αλαφούζου στην Τούμπα. Αλλά πως το έκανε χωρίς να διαθέτει (είναι γνωστό ότι ακόμα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον «Πήγασο») το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας; Είναι το ερώτημα. 

«Είναι ο εκλεκτός της πολιτείας», απαντούν οι «πατημένοι» ανταγωνιστές του, μέσω των… «ελιξιρίων μεγάλης επιχειρηματικότητας» που διαθέτουν. Και ξεσηκώνουν τις στρατιές των οπαδών τους εναντίον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικώς, καταγγέλλοντας «διαπλοκή με τον Ελληνορώσο επενδυτή»!.. Χωρίς να υπολογίζουν ότι, μ’ αυτή τους την αντίδραση αναγνωρίζουν (αφού γνωρίζουν!) ότι η «διαπλοκή» με μια κυβέρνηση είναι δυνατότερο… «ελιξίριο μεγάλης επιχειρηματικότητας» απ’ ότι η διαπλοκή των ιδίων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η οποία, πέρα από το γεγονός ότι τεκμηριώνεται καθημερινά στα πρωτοσέλιδα των media που, ως «ελιξίρια επιχειρηματικότητας», διαθέτουν και χρησιμοποιούν, τεκμηριώθηκε και στη Βουλή από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μ’ εκείνη την υπονομευτική (και εν τέλει αυτοϋπονομευτική της επιχειρηματικότητας του αντιπάλου τους), επερώτηση επί της διαδικασίας εξαγοράς της ΣΕΚΑΠ… 

Ποδόσφαιρο – media - πολιτική 

Το θλιβερό σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι ενώ ο Ελληνορώσος επενδυτής τόλμησε να πει δημοσίως ότι στην πραγματικότητά μας τα media είναι το «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας»,( «το ανοσοποιητικό σύστημα του επιχειρηματία»!) η συγκλονιστική αυτή δημόσια ομολογία εγκατεστημένης διαφθοράς αντιμετωπίστηκε είτε ως αφορμή για παραπολιτικές εγκλήσεις και αντεγκλήσεις, είτε ως κοσμική γραφικότητα. Απ’ όλες τις πλευρές. Πολιτικές και μιντιακές, εκ δεξιών και εξ ευωνύμων. Σε μια εποχή κατά την οποία τα media έχουν απαξιωθεί απολύτως ως Μέσα Ενημέρωσης και πτωχεύουν και, το ένα μετά το άλλο κλείνουν, και στη θέση τους ανοίγουν άλλα, περισσότερα απ’ αυτά που κλείνουν∙ τα περισσότερα όπως, κυνικά, τα προσδιόρισε ο Ελληνορώσος επενδυτής - ως «ελιξίρια επιχειρηματικότητας». Δηλαδή ως μέσα διαπλοκής. 

Πιο ανησυχητική φαντάζει η δήλωση του Ελληνορώσου επενδυτή ότι «δεν χρειάζομαι τα ΜΜΕ για να επηρεάζω το πολιτικό σύστημα στη χώρα», που εξελίχθηκε σε μια πολιτική αυτοαναφορά και, εν κατακλείδι, ακούστηκε σαν απειλή ανάμειξής με την πολιτική. 

Σκεφτείτε: αν ο Ιβάν Σαββίδης αποκτήσει το… «ελιξίριο της μεγάλης επιχειρηματικότητας», θα έχουμε τρεις μιντιάρχες, (Αλαφούζος, Μαρινάκης, Σαββίδης) που θα είναι, ταυτόχρονα και αντίστοιχα, ιδιοκτήτες τριών εκ’ των μεγαλυτέρων Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών της χώρας. Τότε ενδέχεται να βρεθούμε μπροστά σε ένα πρωτοφανές εξουσιαστικό εποικοδόμημα που, πέρα από τον υποβόσκοντα εντός του «μπερλουσκονισμό», θα διευρύνει τη βάση στήριξής του σε μια τερατώδη (αλληλοσπαρασσόμενη) συγχώνευση των χούλιγκαν του ποδοσφαίρου με τους χούλιγκαν της δημοσιογραφίας. Στα πρότυπα του σημερινού ποδοσφαιροδημοσιογραφικού ομίλου ΣΚΑΪ, για να πάρετε μια ιδέα.

25 Απριλίου 2017

Μακρόν, το ιδανικό φιλελέ φερέφωνο


Παιδί μιας ετοιμοθάνατης εποχής (της εποχή του νεοφιλελευθερισμού) που δεν θέλει να πεθάνει... 


Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ξεκινώντας μια σοβαρή ανάλυση για τις Γαλλικές εκλογές, θα μπορούσα να αρχίσω με τη διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο, και αυτό να μην είναι το γνωστό κλισέ μιας βαριεστημένης ανάλυσης ανάμεσα στις χιλιάδες μετεκλογικές αναλύσεις που ζάλισαν… περεταίρω την παραζαλισμένη από τον κατεστημένο καταιγισμό πληροφοριών, παγκόσμια κοινή γνώμη: στη συγκεκριμένη, μάλιστα, περίπτωση, το γεγονός ότι το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών ήταν το αναμενόμενο, αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι στα τρία – τέσσερα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν χαρακτηρίστηκε, δεν μπόρεσε να χαρακτηρισθεί, αναμενόμενο. Λόγω… δημοσκοπήσεων: στη Γαλλία, οι δημοσκοπήσεις δούλεψαν, οι προβλέψεις «έπεσαν μέσα», και αυτό ήταν έκπληξη, η μοναδική ίσως έκπληξη, όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα. Μια έκπληξη που μπορεί να σημαίνει, αν όχι την γενική αποκατάσταση της αξιοπιστίας των δημοσκοπήσεων, την εγκυρότητα των Γαλλικών εταιριών μετρήσεων. Σε αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες Ελληνικές, ή Ιταλικές, ή αμερικανικές, που βιώνουν τα επίχειρα των ακραία αποτυχημένων προβλέψεών τους. Και αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη ως εταιρίες πολιτικής χειραγώγησης. Της κοινής Γνώμης… 

Αρχίζοντας λοιπόν με τη με το κλισέ «το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών ήταν το αναμενόμενο», και με την υποσημείωση ότι αυτή ακριβώς η επαλήθευση, (η επαλήθευση του αναμενόμενου) ήταν η μοναδική έκπληξη όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω ότι η πρωτιά τού «από το πουθενά Μακρόν», ήταν αναμενόμενη… 

Ιδανικό φερέφωνο 

Επί της ουσίας τώρα, όσον αφορά την πρωτιά τού «από το πουθενά Μακρόν» και την (αναμενόμενη επίσης) εκτόξευσή του στον προεδρικό θώκο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, θα συμφωνήσω με τον Γάλλο οικονομολόγο Φρεντερίκ Λορντόν, ότι ο Μακρόν δεν είναι παρά μια επιθανάτια συστημική κραυγή αγωνίας, ο τελευταίος σπασμός του συστήματος: Στον Εμμανυέλ Μακρόν εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνία μιας εποχής ετοιμοθάνατης που δεν θέλει να πεθάνει. Είναι βέβαιο πως ένας κόσμος καταδικασμένος, αλλά αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του, θα έβρισκε στο τέλος το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση: να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, να μη λέει τίποτα αλλά να μην παύει στιγμή να ‘το’ σκέφτεται, να είναι ταυτόχρονα εντελώς κενός και επικίνδυνα πλήρης…» 

Ο αρθρογράφος της Monde Diplomatique είναι σαφής. Η «ετοιμοθάνατη εποχή που δεν θέλει να πεθάνει» είναι η εποχή του νεοφιλελευθερισμού, του αχαλίνωτου οικονομισμού, της παγκοσμιοποίησης. Ο κόσμος αυτής της εποχής, (ο κόσμος που συναποτελεί αυτό που αποκαλούμε «σύστημα», η οικονομική ελίτ και οι πολιτικοί ταγοί και υπηρέτες της) είναι «ένας κόσμος καταδικασμένος» που δεν το βάζει κάτω, «αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει τίποτα πίσω του». Και ο Μακρόν είναι η ύστατη καταφυγή του, «το ιδανικό φερέφωνο, ένα άτομο ικανό για όλες τις αντιφάσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη κατάσταση» αυτού του «ετοιμοθάνατου κόσμου». «Ο τελευταίος σπασμός του συστήματος»… 

Τρία … ριμέικ 

«Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», θα απαντούσε ένας καλός… συστημικός. Και πράγματι, η αποτίμηση του αρθρογράφου Λορντόν για το «φαινόμενο» Μακρόν, τη οποία προσωπικά συμμερίζομαι, θα μπορούσε να εκφράζει περισσότερο μιαν αισιοδοξία της βούλησης, παρά μιαν αντικειμενική θεώρηση – χωρίς να αποκλείεται το δεύτερο. Όμως σίγουρα, η έκφραση «Θα είμαι πολύ σαφής »… , αυτός ο επαναλαμβανόμενος τρόπος με τον οποίο ο Μακρόν αρχίζει κάθε απόπειρα να εξηγήσει κάτι χωρίς να εξηγεί τίποτε, προδίδει μια βαθιά επιθυμία συγκάλυψης της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας, ή της ανυπαρξίας της: δίχως αμφιβολία, είναι η ίδια η εποχή μας που ‘μιλάει’ μέσω του υποψηφίου που δεν θέλει να μιλήσει – και, για τον ίδιο λόγο, δεν παύει να αισθάνεται υποχρεωμένος να μας προειδοποιήσει ότι θα ‘είναι σαφής’, αποφαίνεται επ’ αυτού ο Φρεντερίκ Λορντόν. 

Αναμφισβήτητα, το βασικότερο σημείο ανάλυσης του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών είναι ο «μη πολιτικός» Μακρόν. Σπουδαία, επίσης, σημεία είναι, η παταγώδης πτώση του Σοσιαλιστικού Κόμματος – η ανώμαλη προσγείωσή του στο 6%, ο προσωπικός θρίαμβος του Μελανσόν και η καθήλωση του παραδοσιακού κόμματος της Γαλλικής Δεξιάς στο 20%. Ωστόσο, οι αναλύσεις επ’ αυτών θα ήσαν βαρετές για το ελληνικό κοινό, αφού θα έμοιαζαν με ριμέικ της παταγώδους πτώσης του ΠΑΣΟΚ, του προσωπικού θριάμβου του Τσίπρα και της συρρίκνωσης της ΝΔ αντίστοιχα, στην εποχή των μνημονίων. 

Τέλος, ένα εξαιρετικά σημαντικό σημείο ανάλυσης των Γαλλικών εκλογών που πέρασε απαρατήρητο εντοπίζεται στο γεγονός ότι η πρωτιά του μη κομματικού Μακρόν» εγείρει υπαρξιακά ερωτήματα για τα κόμματα του 21ου αιώνα. Την αναγκαιότητά τους, τον επαναπροσδιορισμό τους, τον εκσυγχρονισμό της αποστολής τους.