11 Ιουνίου 2014

ο Βενιζέλος πάτησε restart στον Σαμαρά


Ο ανασχηματισμός, ο συνηθισμένος άνθρωπος του μιντιακού παρόντος και εκείνη η «αίσθηση ανέφικτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ

«Ο Σαμαράς πάτησε restart», λέγανε και ξαναλέγανε οι τρόφιμοι του συστήματος. Σχεδόν ευτυχισμένοι. Λες και, βάζοντας τον Γκίκα στη θέση του Γιάννη, τη Σοφία στη θέση του Σίμου και τον Μάκη στη θέση του Άδωνη, πάτησε restart στην φθίνουσα ζωή τους. Λες και έκανε επανεκκίνηση στο υπαρξιακό τους αύριο που, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, φάνταζε ανύπαρκτο….

Φυσικά, ή μάλλον αφύσικα, αυτό το άδικο αίσθημα ανακούφισης είναι απίθανο να περιορίστηκε στα συγκυβερνητικά «παπαγαλάκια» των μίντια. Είναι βεβαιότερο του πιθανού πως αυτός ο παραλογισμός διαχύθηκε σε ένα ποσοτικά και ποιοτικά άγνωστο (ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα, μεγάλο) μέρος του τηλεοπτικού κοινού.

Αναντίστοιχα, η απήχηση της λογικής θεώρησης του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο ανασχηματισμός «επιβεβαιώνει την απαρέγκλιτη εφαρμογή των δεσμεύσεών της κυβέρνησης Σαμαρά έναντι των δανειστών, αδιαφορώντας για τον ελληνικό λαό που καθημερινά υποφέρει», περιορίστηκε και πάλι, από την διάχυτη (σ’ ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού «που καθημερινά υποφέρει») παράλογη «αίσθηση ανέφικτου για τον ΣΥΡΙΖΑ» που, όπως θαυμάσια διατύπωσε προ ημερών ο Γιώργος Κιμούλης*, τον συνοδεύει: «Έχουμε ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί τον εαυτό του στην εξουσία, σε μια κοινωνία που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια, τα οποία αυτό το κόμμα πολεμά! Μέσα από αυτή τη λειτουργία έχει περάσει στην κοινωνία μια αίσθηση "ανέφικτου" για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, για την πλειοψηφία, η πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνει η τηλεόραση"…

Ο «μιντιακός» άνθρωπος

«Για την πλειοψηφία, η πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνει η τηλεόραση»!.. Μια εγνωσμένη αλήθεια που, με τα συμφραζόμενα «έχουμε ένα κόμμα που οδηγεί τον εαυτό του προς την εξουσία σε μια κοινωνία που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια αποκομίζοντας μια αίσθηση ανέφικτου για τον ΣΥΡΙΖΑ», μοιάζει σαν θραύσμα δοκιμίου του Αλμπέρ Καμύ για το παράλογο: ο συνηθισμένος άνθρωπος του εκάστοτε παρόντος (ο Έλληνας της «μιντιακής πραγματικότητας» σήμερα) ζει με την βεβαιότητα ότι θέτει σκοπούς, ότι φροντίζει για τo μέλλον του, για τη δικαίωσή του…

Εξακολουθεί να εκτιμάει τις ευκαιρίες εργασίας που (δεν) του παρουσιάζονται, να σκέφτεται το (ανύπαρκτο) αύριο, την (πετσοκομμένη) σύνταξή του ή την (αμφίβολη) αποκατάσταση των παιδιών του. Πιστεύει ακόμα πώς κάτι στη ζωή του μπορεί να προκαθοριστεί και ενεργεί σαν να ήταν ελεύθερος, ακόμα κι αν όλα τα γεγονότα εξακολουθούν να πηγαίνουν κόντρα σ' αυτή την ελευθερία.

Ο ίδιος άνθρωπος, ως μέλος μιας κοινωνίας που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια, καθώς προσλαμβάνει τη μιντιακή πραγματικότητα «ΣΥΡΙΖΑ», καταλαμβάνεται από εκείνη την «αίσθηση του ανέφικτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε, μπορεί να του συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Καμύ, όταν ο «συνηθισμένος άνθρωπος» έρχεται αντιμέτωπος με το υπαρξιακό πρόβλημα: «κλονίζονται τα πάντα γύρω του, η ιδέα του ‘υπάρχω’, η διάθεση του να ενεργεί σα να είχαν όλα ένα νόημα, όλα να διαψεύδονται με έναν ιλιγγιώδη τρόπο απ' τον παραλογισμό της ιδέας ενός ξαφνικού θανάτου». Του θανάτου της (μη) πραγματικότητάς του, της «μιντιακής πραγματικότητας».

Ο πραγματικός «ανασχηματισμός»

Ε, λοιπόν, πράγματι, από αυτή την άποψη ο Σαμαράς πάτησε… restart, αλλά ήταν ένα restart στην μιντιακή πραγματικότητα της κυβέρνησής του: μια επανεκκίνηση στο μιντιακό – υπαρξιακό της αύριο που, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, φάνταζε ανύπαρκτο. Ενώ τώρα μοιάζει να...ξεκαλοκαιριάζει.

Στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας, ο ανασχηματισμός ήταν μια ακόμα γελοιότητα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου: restart στον εκσυγχρονισμό»! Μια ιδέα επικοινωνιακού χαρακτήρα (τι άλλο;) με στόχο την αρχηγική επιβίωση του συγκυβερνητικού διδύμου των ηττημένων των ευρωεκλογών, μέχρι τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Και την συμμετοχή τους σ’ αυτές με όρους… μούφα αντιμνημονιακούς.

Επί της ουσίας του ανασχηματισμού, επικοινωνιακά πάντα, ο Σαμαράς πάτησε restart στον Σημιτικό «εκσυγχρονισμό». Κανένα πρόβλημα, κανένα ρίσκο, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο «εκσυγχρονιστικό» ρετούς, είναι απολύτως συμβατό με το σύστημα των Βρυξελών: απ’ τον Σημίτη της ΟΝΕ έως τον Σαμαρά του… Βενιζέλου (με μια μικρή παρέκκλιση της κυβέρνησης Καραμανλή μόνο) η χώρα κινείται κυβερνητικά στον αστερισμό του «εκσυγχρονισμού». Που δεν είναι παρά ο μεταλλαγμένος σε συστημικό νεοφιλελευθερισμό «δημοκρατικός σοσιαλισμός», η πάλαι ποτέ ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Κατά τα λοιπά, σε μια κοινωνία για την οποία πραγματικότητα είναι αυτό που δείχνει η τηλεόραση, ακόμα και η γελοία ιδέα «επανεκκίνησης» με… εκσυγχρονιστικό καμουφλάζ ίσως καταφέρει να ρετουσάρει τη μνημονιακή βαρβαρότητα της συγκυβέρνησης. Ίσως πάλι, αυτή η τελευταία συγκυβερνητική απάτη – διότι περί απάτης πρόκειται – απαλείψει εκείνη την αίσθηση «ανέφικτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ, «που έχει περάσει στην κοινωνία που πληροφορείται για την πραγματικότητα από τα μίντια». Ίσως…

* Από τη συνέντευξη του Γιώργου Κιμούλη στον Παύλο Παπαδόπουλο / ΤΟ ΒΗΜΑ. 10/06/2014

Του Νίκου Τσαγκρή

5 Ιουνίου 2014

Κεντροαριστερά με Βενιζέλο γίνεται;

 
«Δεν γίνεται γιατί… υπάρχει», είναι μια απάντηση: ονομάζεται Ελιά, εκπροσωπεί το 8% του εκλογικού σώματος, και εξακολουθεί, και ως κεντροαριστερά, να είναι συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά…

Τις μέρες που τα «κεντροαριστερά» πειραματόζωα του συστήματος βολόδερναν στους μετεκλογικούς δοκιμαστικούς σωλήνες της «Ελιάς», κάποιοι μεταλλαγμένοι έκαναν πρόβες σε υπουργικά κουστούμια με στυλίστα τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο οποίος, απ’ τη μια το έπαιζε πρωθυπουργός στη θέση του πρωθυπουργού κάνοντας τον διαχειριστή του ανασχηματισμού και απ’ την άλλη καλούσε σε εσπευσμένη «συμπόρευση» όλες τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, δεδομένου ότι «το ΠΑΣΟΚ με την Ελιά, είναι ο πυλώνας της νέας αφήγησης για την Ευρώπη».

Όλα αυτά, σε πρώτη ανάγνωση, συνθέτουν μια σουρεαλιστική εικόνα που εξωραΐζει τον αποκρουστικό χαρακτήρα της πολιτικής απάτης που περιγράφεται ως «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς». Ειδικά όταν η περιγραφή εκπορεύεται από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελο Βενιζέλο, και σκιαγραφεί τη συμπόρευση (διάβαζε, συγχώνευση) όλων τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, (της ΔΗΜΑΡ και του «Ποταμιού», δηλαδή) δεδομένου ότι «το ΠΑΣΟΚ με την Ελιά (το μεταμφιεσμένο σε «Ελιά» ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, δηλαδή,) είναι ο πυλώνας της νέας αφήγησης (της αφήγησης Βενιζέλου, δηλαδή,) για την Ευρώπη».

Αλλά η αφήγηση του Βενιζέλου για την Ευρώπη (που βιάζεται να την επιβάλλει ως αφήγηση της κεντροαριστεράς με πυλώνα το… «ΠΑΣΟΚ με την Ελιά») δεν είναι παρά η αφήγηση του Σαμαρά για την Ευρώπη, που δεν είναι παρά η αφήγηση του Σόϊμπλε και της Μέρκελ για την Ευρώπη…

Δεν σώζεται με τίποτα

Αυτό είναι όλο: κεντροαριστερά με αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται, διότι αυτό το ΠΑΣΟΚ, το έσχατο ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου του 8%, (εντός ή εκτός «Ελιάς») είναι ταυτισμένο με τη ακροδεξιού χαρακτήρα Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, που είναι ταυτισμένη με το ακραία νεοφιλελεύθερο σύστημα Μέρκελ, που είναι ταυτισμένο με την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας μας.

  Ας το πούμε πιο απλά: στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων, το έσχατο ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου είναι ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα με πατέντα: το τελευταίο απομεινάρι της ξεπουλημένης στον νεοφιλελεύθερο κόσμο των αγορών ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που, με την… ευγενική φροντίδα των μιντιαρχών (είτε σαν ΠΑΣΟΚ, είτε σαν «Ελιά») φυτοζωεί ως ξεδιάντροπη συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά στο προσκήνιο. Και ως κέλυφος προστασίας του διεφθαρμένου αρχηγού της στο παρασκήνιο.

Δεν είναι δικό μου, είναι άποψη ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και την μεταφέρω: «το ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου δεν σώζεται με τίποτε, αν δεν απαλλαγεί απ’ τον Μπένυ και τα άλλα μνημονιακά του βαρίδια. Αν δεν καταφέρει, δηλαδή, μέσα από ένα συνέδριο, να ξεπλυθεί πολιτικά και να αναδυθεί ως ένα πειστικό σοσιαλιστικό – αντισυστημικό σχήμα…» - Και που είσαι, κεντροαριστερά με Βενιζέλο δεν γίνεται γιατί… υπάρχει κατέληξε γελώντας: «ονομάζεται Ελιά, εκπροσωπεί το 8% του εκλογικού σώματος, και εξακολουθεί, και ως… κεντροαριστερά, να είναι συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά»…

Κοροϊδεύουν την κοινωνία

Συνοψίζοντας, κεντροαριστερά με το σημερινό ΠΑΣΟΚ (εντός ή εκτός Ελιάς) δεν γίνεται. Ειδικά αν παραμείνει πρόεδρός του ο Βενιζέλος και αν εξακολουθήσει να συγκυβερνά με τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά: ούτε η αυτοκτονική ΔΗΜΑΡ του Φώτη, ούτε καν το θολό Ποτάμι του Σταύρου δεν τσίμπησαν στην έκκληση Βενιζέλου για συμπόρευση. Κάτι συγκυβερνητικά… ψάρια μόνο. Και η… πτέρυγα Λυκούδη! (αχ, ρε Σπύρο…)

«Το θέμα της Κεντροαριστεράς δεν είναι καλσόν, να το τραβάει ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί, και στο τέλος να είναι μια σούπα που οδηγεί σε μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα», έδωσε την απάντηση ο ίδιος ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Ν. Ανδρουλάκης. Αλλά αυτή είναι μια απάντηση που άργησε να ‘ρθεί: το θέμα της Κεντροαριστεράς το έλυσε προ τριετίας, ο κόσμος της Κεντροαριστεράς. Που, καθώς έβλεπε το ΠΑΣΟΚ να σφάζεται στην ποδιά της Μέρκελ και να μεταβάλλεται «σε μια σούπα που οδηγούσε σε νεοφιλελεύθερη ατζέντα», άρχισε να μετακομίζει στον ΣΥΡΙΖΑ…

Αυτό είναι το σωστό: οι κεντροαριστεροί είναι πια στον ΣΥΡΙΖΑ, την αξιόπιστη, την συνεπή, την αντιμνημονιακή, την αντισυστημική, τη ριζοσπαστική Αριστερά. Την δημοκρατική Αριστερά της κοινωνικής ευθύνης, και της πατριωτικής περηφάνιας, που μάχεται για την απελευθέρωση της Ελλάδας και των Ελλήνων από τα δεσμά του νεοφιλελεύθερου οικονομισμού, της συστημικής – μνημονιακής βαρβαρότητας.

Ποια Κεντροαριστερά, λοιπόν; Όλοι γνωρίζουμε ότι οι απαξιωμένοι ηγέτες και επίδοξοι ηγετίσκοι της, είτε εντός είτε εκτός ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και… ποταμών και ελαιώνων, κοροϊδεύουν την κοινωνία, αφού γνωρίζουν καλύτερα από εμάς, αυτό που κι εμείς γνωρίζουμε. Ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία κυβερνούσε με πλαστή σοσιαλιστική ταυτότητα. Μέχρι που, εν μέσω της κρίσης, αποκαλύφθηκε ως το απόλυτο καμουφλάζ του νεοφιλελευθερισμού.

Νίκος Τσαγκρής 

29 Μαΐου 2014

Επόμενο βήμα η πολιτική ηγεμονία

 
Πέραν της ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές απέδωσαν έναν νέο πολιτικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται νέες πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες

Όλα τα παπαγαλάκια ξεκινούσαν με την παραδοχή της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και κατέληγαν σε ένα «αλλά»: Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι ο νικητής των εκλογών αλλά… Κάπως έτσι, και τα περισσότερα «αλλά», αν θέλετε να ξέρετε, ήσαν πανομοιότυπα με το non paper σκονάκι που μοιράστηκε στους κυβερνητικούς συντάκτες* απ’ τον μηχανισμό που ονομάζεται «μονταζιέρα»: «αλλά η διαφορά των 2,5 (στην αρχή), ή των τριών (αργότερα), ή των τεσσάρων (στο τέλος), μονάδων από την Νέα Δημοκρατία, δεν συνιστά ψήφο ανατροπής…».

Πάμε, όλο το non paper μαζί: «ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι ο νικητής των εκλογών, αλλά η διαφορά (όποια διαφορά κι αν προκύψει) από την Νέα Δημοκρατία, δεν συνιστά ψήφο ανατροπής». Αυτή ήταν η γραμμή. Και μετά ο… αγνωστικισμός: - Και πόση θα ‘πρεπε να είναι η διαφορά για να έχουμε ψήφο ανατροπής; - Ας είναι στο τρία!.. (εκείνη τη στιγμή ήταν στο 2,7%) - Και γιατί να είναι στο τρία και όχι στο τέσσερα ή στο έξι ή στο οκτώ;

Το παιγνίδι της κολοκυθιάς σε… διακαναλική. Στο τέλος, το εμπεδώσαμε. Ακόμα και στο 10% να ήταν η διαφορά, τα τσιράκια του συστήματος θα επέμεναν στη γραμμή: «η ψήφος δεν ήταν ανατρεπτική»…

Τουλάχιστον, εκόντες άκοντες, παραδέχτηκαν ότι υπάρχει ανατρεπτική ψήφος! Και αυτό συνιστά μιαν ακόμα νίκη – πέραν της εκλογικής - του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο νέος πολιτικός χάρτης

Πέραν της ιστορικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (σοβαρά τώρα,) οι εκλογές απέδωσαν έναν νέο πολιτικό χάρτη στον οποίο αποτυπώνονται θεαματικές αλλαγές στο επίπεδο των συσχετισμών των κοινωνικών δυνάμεων και των πολιτικών ισορροπιών.

Μια ματιά στον χρωματισμένο χάρτη αρκεί για να «διαβάσεις» τη δυσαρμονία μεταξύ της βούλησης του εκλογικού σώματος και του συσχετισμού δυνάμεων στο Κοινοβούλιο, την τυπική πλειοψηφία της συγκυβέρνησης. Δυσαρμονία, που έγκαιρα και έγκυρα ετέθη ως πρόβλημα δημοκρατίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και απερρίφθη από τους ηττημένους (και, ως εφάνη, δημοκρατικά αναίσθητους) των εκλογών, κ. κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.

Φεύγοντας τώρα από τον… εκμαυλισμό του «χρωματισμένου χάρτη» (που δικαίως απολαύσαμε) και προχωρώντας σε μια υπερκομματική (εθνική, ας την πούμε) ανάγνωση του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, προκύπτει ένας άλλος συσχετισμός. Ένας συσχετισμός που προβάλει την κοινωνική φύση του εκλογικού αποτελέσματος, αποτυπώνοντας το πλειοψηφικό «αντί» των Ελλήνων της κρίσης: το 70% του εκλογικού σώματος ψήφισε αντιμνημονιακά – αντισυστημικά.

Αναλύοντας τις επί μέρους (κοινωνιολογικές, ιδεολογικές, πολιτικές, κομματικές, ταξικές) αποχρώσεις αυτής της αθροιζόμενης και σε γενικές γραμμές, αντιμνημονιακής ψήφου, αναπόφευκτα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι, για την πλειοψηφία των Ελλήνων, ο αγώνας είναι κοινός. Και είναι αγώνας απελευθερωτικός («για την απελευθέρωση της χώρας από τον νεογερμανικό ιμπεριαλισμό που μας σκλαβώνει») και δευτερευόντως ιδεολογικός, κομματικός, ή ταξικός…

Ζητούμενο η πολιτική ηγεμονία

Ένα σημαντικό σημείο ανάλυσης είναι το ποσοστιαίο εκλογικό μέγεθος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το 26,58%, που, σε μια πρώτη ανάγνωση, μπορεί να σημαίνει σταθεροποίηση της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ στο συγκεκριμένο ποσοστό. Ή μήπως σταθεροποίηση της οροφής;

  Προσωπικά, θεωρώ ως πιθανότερο το πρώτο: ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τον αντιμνημονιακό – αντισυστημικό προσανατολισμό του, είναι ένα ευρωπαϊκό κόμμα σε αντίθεση με το ΚΚΕ και τα μικρότερα αριστερά ή δεξιά κόμματα της δραχμής που, λόγω ευρωεκλογών, προσέλκυσαν την ανακλαστική αντιευρωπαϊκή ψήφο μιας πολύ μεγαλύτερης – της εμβέλειάς τους στις εθνικές εκλογές – μερίδας ψηφοφόρων.

Ούτως ή άλλως, βασικό μετεκλογικό ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η οργανωτική «κεφαλαιοποίηση» του ποσοστού των ευρωεκλογών καθώς και ο πολλαπλασιασμός της πολιτικής του επιρροής – αυτό που στην κυβερνητική ονομάζεται «πολιτική ηγεμονία». Γι’ αυτό, το δεύτερο, (την διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την «πολιτική του ηγεμονία») απαραίτητη είναι και η αναζήτηση μιας συμβατής, με την αντιμνημονιακή – αντισυστημική πολιτική του κόμματος, πολιτικής συμμαχιών. Και βέβαια, αυτή είναι δουλειά του προέδρου του κόμματος, του επιτελείου του, του κομματικού μηχανισμού.

Ωστόσο, μια ιδέα για μια ποιοτικά και ποσοτικά «συμβατή» πολιτική συμμαχιών, προκύπτει από μια προσεκτική και ακομπλεξάριστη ανάγνωση της τύχης που επεφύλαξαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στους υποψήφιους ευρωβουλευτές (πρόσωπα, σταυροί προτίμησης , πολιτική προέλευση, βιογραφικά κλπ.) όπως αυτή εμφαίνεται στην κατάταξή** τους, με τη σειρά εκλογιμότητας: Μανώλης Γλέζος (155.425), Σοφία Σακοράφα (100.998), Δημήτρης Παπαδημούλης (68.654), Κωνσταντίνα Κούνεβα (60.557), Γιώργος Κατρούγκαλος (59.978), Κώστας Χρυσόγονος (49.210). Ακολουθούν ο Νίκος Χουντής (47.614) και ο Στέλιος Κούλογλου (46.430) κλπ, κλπ…

*Κυβερνητικοί συντάκτες στην κυριολεξία, αφού οι περισσότεροι σημερινοί «κυβερνητικοί συντάκτες» είναι κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης, ιμάντες μεταφοράς της κυβερνητικής προπαγάνδας.
** Με καταμετρημένο το 31,14%

Νίκος Τσαγκρής  

28 Μαΐου 2014

Ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια


Η ιστορία είναι αληθινή. Μου συνέβη πριν αρκετό καιρό, μα τη θυμάμαι ακόμα. Καλοκαίρι, βράδυ, ώρα 10.30. Επιστροφή απ' τη δουλειά στο σπίτι, μια μονοκατοικία με μικρό κήπο στο μπροστινό μέρος. Δύο παράθυρα, το ένα ανοιχτό με τις κουρτίνες τραβηγμένες, το άλλο με γερμένα τα παντζούρια.

Ανοίγω τη σιδερένια πόρτα της εισόδου και ύστερα την ξύλινη του σπιτιού μου, φωνάζω ένα «γεια» και κατευθύνομαι στην κρεβατοκάμαρα, στο βάθος ενός αρκετά μεγάλου διαδρόμου.
Φτάνω στην πόρτα, κάνω ένα βήμα μέσα και βλέπω κάτι που με αναγκάζει να σκεφτώ τι είναι. Ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια είναι. Όμως δεν τα γνωρίζω, είναι ξένα. Προεξέχουν, κολλητά στο πάτωμα, από το πίσω μέρος του κρεβατιού. Αλλά, με τέτοιο τρόπο, πλάγια το ένα πάνω στο άλλο, ώστε υποδηλώνουν ότι κάποιος τα φοράει. Κάποιος, το σώμα του οποίου είναι κρυμμένο πίσω απ' το κρεβάτι. Ή κάποιο πτώμα πρέπει να 'ναι ή κάποιος άνθρωπος που κρύβεται, για κάποιο λόγο.

Παγώνω. Τι κάνουμε τώρα; Βήχω ασυναίσθητα, και φαίνεται αυτό έπρεπε να κάνω. Πετάγεται όρθιος πίσω απ' το κρεβάτι και κατευθύνεται σαν φοβισμένο ζώο προς το μέρος μου με μάτια απελπισμένα.
-Τι θες εδώ, ψελλίζω.
- Εγκό καλό παιντί, μονολογεί,
Φτάνει κοντά μου και καθώς το σώμα μου τον εμποδίζει να περάσει απ' την πόρτα, με σπρώχνει και καλπάζει, στο διάδρομο σαν αιλουροειδές αφηνιασμένο. Περνάει σαν σίφουνας απ' το καθιστικό, κάνει ένα άλμα στα κλειστά παντζούρια, τα σπάει, και προσγειώνεται με πάταγο έξω στον κήπο.

Μέχρι να φτάσω στο παράθυρο να δω, ο Αλβανός, ένα ξανθό δεκαεξάχρονο παιδί, είχε εξαφανιστεί στους δρόμους της Αθήνας. Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να περιμαζέψω κάτι ψευτοκοσμήματα που είχε κλέψει και του 'πεσαν πάνω στο άλμα στα κλειστά παντζούρια...

Χτες ένας γεροκτηνοτρόφος στην Παραμυθιά σκότωσε ένα δεκατριάχρονο Αλβανάκι. Πανικοβλήθηκε, υποστηρίζει τώρα, όταν το είδε μ' άλλα δύο παιδιά μέσα στο κτήμα του, ο μπαγάσας. Και βούτηξε την καραμπίνα και πυροβόλησε εν ψυχρώ το πιτσιρίκι, όπως πυροβολούν οι ασυνείδητοι αυτού του είδους διάφορα ζώα και πουλιά ανύποπτα, στο δάσος. Ακόμα κι αλεπούδες και τσακάλια.

'Όταν η είδηση έφτασε στην εφημερίδα, θυμήθηκα αυτή την ιστορία που σας είπα και σκέφτηκα πως κι ο δικός μου Αλβανός έμοιαζε με τσακάλι φοβισμένο, καθώς τον έπιασα στα πράσα.

Μήπως κι εγώ έπρεπε να πυροβολήσω; Εσείς τι λέτε; Μόνο που εγώ δεν έχω όπλο. Κι εκτός αυτού, θυμάμαι, τότε που τον είδα μες στο σπίτι, σκέφτηκα μήπως πρέπει να του δώσω κάνα φράγκο να τη βγάλει, έτσι που ήτανε σκελετωμένος, πεινασμένος, Όμως δεν πρόλαβα, γιατί ήταν τόσο φοβισμένος, που εξαφανίστηκε σαν ζώο τρομαγμένο. Άλλωστε αυτή είναι η μόνη εικόνα που «έγραψε» στη μνήμη μου απ' αυτή την ιστορία...

Νίκος Τσαγκρής

21 Μαΐου 2014

Η μεγάλη απάτη της νύχτας του Α’ γύρου

 
Μια δόλια προσπάθεια αποφυγής της εκλογικής πραγματικότητας από το σύστημα της διαπλοκής.  

Εξαρτάται τι γυαλιά φοράς. Αν φοράς τα γαλαζοπράσινα, της συγκυβέρνησης, βλέπεις ότι «παρά τις αρχικές εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από τα exit polls, το μήνυμα που προέκυψε από τις κάλπες ήταν καθαρό: διατήρηση της σταθερότητας και επιμέρους ανατροπές που δεν αμφισβητούν όμως τη συνολική εικόνα, μπλα, μπλα, μπλα…».

Αν φοράς τα αντισυστημικά γυαλιά, βλέπεις ότι «το πιο ηχηρό αντικυβερνητικό μήνυμα προήλθε από την Αθήνα και την Αττική, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στο δεύτερο γύρο, καθώς είναι οι δύο εκλογικές ζώνες που επιτρέπουν να αντληθεί ένα πιο κεντρικό πολιτικό συμπέρασμα, μπλα, μπλα, μπλα».

Είδα το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου με τα… πολυεστιακά μου γυαλιά, και είδα το σύστημα της διαπλοκής (ολιγάρχες – συγκυβέρνηση – media) να επιδίδεται σε ένα ξεδιάντροπο στριπτίζ, αποκαλύπτοντας πλήρως το τέταρτο μέλος του μαφιόζικου σώματός του, τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Να επιχειρεί μια προσχεδιασμένη με τα υπόλοιπα μέλη της μαφίας (ολιγάρχες – συγκυβέρνηση – media) απάτη: τη σύγκριση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014 με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του 2012. Και όχι με το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010, ως όφειλαν, σύμφωνα με τους συγκριτικούς κανόνες των πολιτικών μετρήσεων.

Και είδα την απάτη να «περνάει» και τον πραγματικό χαρακτήρα της ψήφου του πρώτου γύρου – το μήνυμα που εξέπεμπε – να χάνεται, πίσω από το απατηλό συγκριτικό τρικ των δημοσκόπων. Επιτρέποντας στο σύστημα της διαπλοκής να επιβάλλει στην κοινή γνώμη τη δική του, πλαστή εκλογική αποτίμηση, ότι το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου «ήταν ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα που συμψηφίζει τις ανατροπές του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο της Αθήνας με την αντοχή των υποψηφίων της Ν.Δ, στις επαρχιακές περιφέρειες». Και επομένως, έχουμε… «ισοπαλία». Και «ανάσχεση της αντιμνημονιακής ψήφου»!

Αισθήματα ηττοπάθειας!..

Το χειρότερο, είδα κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ της νύχτας των εκλογών (λόγω έλλειψης εμπειρίας ή και ασχετοσύνης, υποθέτω,) να μην αντιδρούν στο απατηλό συγκριτικό τρικ των δημοσκόπων. Με αποτέλεσμα να επικρατήσει η απατηλή εικόνα της μιντιακής μαφίας. Και να προκαλέσει ακόμα και αισθήματα ακραίας ηττοπάθειας, στις ευρύτερες περιοχές των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αισθήματα που καταγράφονταν αστραπιαία, υπό μορφήν ηττοπαθών αναρτήσεων, στα social media την νύχτα των αποτελεσμάτων…

Βάλθηκα να στέλνω παρηγορητικά μηνύματα στους συριζαίους φίλους, αποκαθιστώντας την αλήθεια της κάλπης. Που, καθώς με τα… πολυεστιακά γυαλιά μου την συνέκρινα κανονικά, δεοντολογικά, με την «ομότιμή» της των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2010, ανέτρεπε την εικονική αποτίμηση της συστημικής μαφίας των καναλιών, αποκαθιστώντας το πραγματικό αποτέλεσμα: συντριπτικό πανελλαδικό (πέραν των φαινομένων Δούρου και Σακελαρίδη) «ρεύμα» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και διέψευδε την συστημική φενάκη περί «ανάσχεσης της αντιμνημονιακής ψήφου».

Την επομένη των εκλογών μόνο, ο Μανώλης Γλέζος κατήγγειλε το σύστημα των μίντια χαρακτηρίζοντας ως δόλια τη σύγκριση των ποσοστών των περιφερειακών εκλογών με αυτά των εθνικών εκλογών. Και τόνισε ότι με αυτόν τον τρόπο γίνεται «προσπάθεια αποφυγής της πραγματικότητας». Αντίστοιχες επισημάνσεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη και άλλων στελεχών στα απογευματινά δελτία της Δευτέρας σκεπάστηκαν μέσα στον τηλεοπτικό κουρνιαχτό…

Κρύφτηκε η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ

Στην πραγματικότητα, που δεν φανερώθηκε ποτέ (!), με βάση την επιστημονική σύγκριση και ανάλυση των αποτελεσμάτων του Α’ γύρου είχαμε μια εξαιρετικά θεαματική άνοδο της περιφερειακής εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ: από το 4,5% που ήταν το 2010 τα ποσοστά εκτοξεύτηκε στο 17,7%!

Ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος, που κρύφτηκε από τη συγκριτική απάτη της μαφίας των μίντια, τη νύχτα των εκλογών. Και δεν κρύφτηκε μόνο η εκτόξευση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η αντιστρόφως ανάλογη πτώση των περιφερειακών ποσοστών της Ν.Δ.
Εν κατακλείδι, με τα… πολυεστιακά μου γυαλιά μου να εστιάζουν στον μετεκλογικό χάρτη του πρώτου γύρου, είδα (πέρα από κάποιες τοπικές εξαιρέσεις) ότι η ψήφος που επικράτησε ήταν περισσότερο αντισυστημική – αντιμνημονιακή, παρά «αυτοδιοικητική». Και είδα ακόμη τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ χαρτογραφημένη και μεγάλη, και ικανή να μετεξελιχθεί σε συντριπτική νίκη στις αυριανές κάλπες, ιδίως στις ευρωκάλπες.

Το ίδιο, φαίνεται να ισχύει και για τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα. Είδα ακόμα τη συρρίκνωση της επιρροής της Ν.Δ. να γίνεται συντριπτική, όχι μόνο στην Αττική αλλά και στην περιφέρεια. Πράγμα που δικαιολογεί τον πανικό του Σαμαρά – την άθλια μετάλλαξή του σε Μαυρογιαλούρο της συμφοράς – και την ατμόσφαιρα διάλυσης που διαπερνά όλες τις πτέρυγες της… παράταξης.

Αυτά, και άλλα πολλά – που δεν χωράνε σ’ αυτήν εδώ τη στήλη – είδα, και τα φανερώνω. Αν μη τι άλλο, να μην περάσει και στις αυριανές κάλπες αυτή η «δόλια προσπάθεια αποφυγής της πραγματικότητας», που είπε και ο Γλέζος.

Νίκος Τσαγκρής

14 Μαΐου 2014

Η Τζούλια του Τόλη και η Ρένα... ΣΥΡΙΖΑ

 
Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές, στις αυριανές κάλπες, η συνειδητή ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική…

Εξωφρενικό!.. Μου την έπεσε η Τζούλια! Όχι η βιζιτού. Η Τζούλια του Τόλη, η... νοικοκυρά. Έπινα μια μπύρα στο Διόνυσο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, και μού έδωσε μία σπρωξιά στον ώμο: «Αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου», μου είπε, και πέταξε στο τραπέζι ένα φυλλάδιο με τη φωτογραφία της (20 χρόνια πριν) και τρία σταυρωμένα ψηφοδέλτια. -Εντάξει, αν μου περισσεύει θα… («θα στον ρίξω»), συμπλήρωσα μέσα μου και μ’ έπιασαν τα γέλια…

Έξω, σ’ ένα τραπεζάκι, καθόταν ο Πλεύρης με κάτι φουσκωμένα παλικάρια της… παράταξης. Ένα περιπολικό πέρναγε κάθε λίγο απ’ την Πλατεία. Σταμάταγε μπροστά στο μαγαζί, οι μπάτσοι ξεκαβαλίκευαν και έπεφταν στην αγκαλιά της παρέας του Πλεύρη: να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται με τρέλα με τα… παραταξιακά παλικάρια. Ακροδεξιός εμετός!.. Πλήρωσα κι έφυγα…

«Εντάξει ρε φιλαράκι, πως κάνεις έτσι», με παρηγόρησε ο συνάδελφος που με συνόδευε. «Πως κάνεις έτσι, δημοτικές εκλογές είναι: δήμαρχο βγάζουμε, όχι πρωθυπουργό!...
Αυτό ακριβώς. «Δήμαρχο βγάζουμε και όχι πρωθυπουργό» και, μέσα στα χαλαρά χρόνια μιας αδιάλειπτης μεταπολίτευσης, μιας αδιάλειπτης «συμβίωσης» με αδιάφορους δημάρχους και… δημαρχέσες, εκόντες – άκοντες πέσαμε στην βεβαιότητα πως οι δημοτικές εκλογές είναι ένα βάσανο που δεν οδηγεί πουθενά, μια διαδικασία χωρίς πολιτικό αντίκρισμα: ένα πουκάμισο αδειανό που, όποιος και να το φορέσει, δεν θα είναι αισθητά καλύτερος απ’ τον προηγούμενο. Ούτε από τον επόμενο…

Δημότες του καναπέ…

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Τα… πολύ παλιά χρόνια, απ’ τον Πλυτά ως τον Παπαθεοδώρου κι απ’ τον Μπέη ως τον Τρίτση και τον Αβραμόπουλο, να πούμε, υπήρχε μια σαφής διαφορά και ήταν διαφορά ιδεολογική. Και ήταν διαφορά ιδεολογική διότι τότε υπήρχαν οι ιδεολογίες και υπήρχαν και τα κόμματα που τις εξέφραζαν και τις στήριζαν. Έτσι, πολλοί από εμάς, οι περισσότεροι, διαλέγαμε τον Δήμαρχο με ιδεολογικά κριτήρια. Θέλετε να τα πούμε πολιτικά; Ας τα πούμε πολιτικά. Το θέμα είναι ότι τότε ξεχωρίζαμε τον «δικό μας» ανάμεσα στους «άλλους» και πηγαίναμε σφαίρα να τον ψηφίσουμε, να μην χαθεί κουκί, κι ας έπρεπε να ταξιδέψουμε στην Κρήτη και στη Μάνη και… Βόλο – Λάρισα – Καρδίτσα.

Έτσι ξηγιόμαστε, ώσπου σταδιακά, βιώνοντας την φενάκη του κράτους στις εκκλησίες των δήμων, πήραμε… πρέφα ότι ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι κενός περιεχομένου. Ότι ο Δήμαρχος και να θέλει, δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που του έχει ορίσει η κεντρική εξουσία και, αυτό, εάν δεν είναι ακριβώς τίποτα, δεν έχει τίποτα να κάνει με την ουσία της έννοιας Αυτοδιοίκηση.

Έτσι, υπερβάλλοντας κάπως, αλλά χωρίς να πέφτει και πολύ έξω, ο μέσος δημότης του life style αθηναϊκού μιλένιουμ, ταύτιζε τον δήμαρχο με τον σκουπιδιάρη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τον διαχειριστή της πολυκατοικίας. Και πόσοι νοιάζονται στ’ αλήθεια αν ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς τους, ή ο διαχειριστής της πολυκατοικίας τους ονομάζεται Τσαγκρής ή… Μιχόπουλος, να πούμε, Φασούλας ή Αγραπίδης, Σκανδαλίδης ή Κακλαμάνης; Και αν είναι ΠΑΣΟΚ, ή Νέα Δημοκρατία ή Συνασπισμός (τότε) ή ΚΚΕ, για να αφήσουν τον κυριακάτικο καναπέ τους και να πάνε να ψηφίσουν; Όλο και λιγότεροι. Κι όλο και περισσότεροι μεταβάλλονταν σε πολίτες του καναπέ…

Επιστροφή στην πολιτική ψήφο

Χωρίς πλάκα, ακόμα κι εμείς, οι …αριστεροί, φτάσαμε σε σημείο να κρίνουμε τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών με βάση, αν όχι ακριβώς εμφανισιακές, αισθητικές διαφορές. Όπως το 2006: «ο Φασούλας κέρδισε τον Αγραπίδη διότι μοιάζει λιγότερο απ’ αυτόν με πολιτικό. Αλλά κι ο Νικήτας Κακλαμάνης, αναμφισβήτητα, μοιάζει λιγότερο απ’ ότι ο Σκανδαλίδης με πολιτικό. Είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι τα δυό πρόσωπα που εξέπληξαν με τις επιδόσεις τους σ’ αυτές τις εκλογές, ο Σαλονικιός Μπουτάρης κι ο Τσίπρας ο Αθηναίος, ελάχιστα μοιάζουν με πολιτικούς;»

Κι ύστερα ήρθε το μνημόνιο: γερμανική τυραννία, οικονομικές σφαγές, ανθρωπιστική καταστροφή. Η κεντρική κυβέρνηση υποταγμένη υπηρέτρια της τρόϊκας, η τοπική αυτοδιοίκηση πιεσμένη ασφυκτικά, μαδημένη, υλικά και ηθικά αποδεκατισμένη, να βολοδέρνει μεταξύ της… καλλικράτειας φθοράς και αφθαρσίας. Και αύριο να `χουμε εκλογές. Και να μας την πέφτει η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη και, «αν σου περσεύει κάνας ψήφος, ρίχτον μου»!..

 Όχι φιλαράκι, καμιά ψήφος δεν μας περισσεύει. Σε τούτες τις δημοτικές εκλογές η ψήφος είναι πολιτική, ιδεολογική, αντισυστημική: Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίζουμε Γαβριήλ και Ρένα, και Μαργαρίτα και Κωστή: γιατί αλλιώς θα αντιμετωπίσει τα θέμα του Δήμου και της Περιφέρειας ένας αντιμνημονιακός διαχειριστής και αλλιώς η Τζούλια του Τόλη και ο Ρούλης του Καμίνη…

Νίκος Τσαγκρής 

8 Μαΐου 2014

Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ΣΥΡΙΖΑ

 

Η «φωτογραφία» της εκλογικής πραγματικότητας πίσω απ’ το πέπλο της παραπληροφόρησης

Είμαστε δυό εβδομάδες πριν τις κάλπες και προεκλογική πραγματικότητα δεν υπάρχει! Ένα πυκνό πέπλο παραπληροφόρησης μόνο, διάστικτο από συστημικές κραυγές και αντιπολιτευτικούς ψιθύρους. Πίσω του, τα συστημικά εργαστήρια παραπληροφόρησης, με όλες τις δυνάμεις τους σε εκλογική διάταξη και τις επικοινωνιακές μονάδες τους σε διαρκή on line δράση, στήνουν και ξαναστήνουν το εικονικό προεκλογικό σκηνικό της μικρής μας χώρας: περάστε κόσμε, να δείτε τον Έλληνα Σαμαρά, που πέτυχε μια μοναδική στα παγκόσμια χρονικά δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή και άφησε τους Ευρωπαίους εταίρους του μ’ ανοιχτό το στόμα…

  Σ’ αυτό το σκηνικό η σύγκρουση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» έχει τερματισθεί και η Ελλάδα του Σαμαρά βιώνει την… «επέλαση των ξένων»: «οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, οι αγορές και οι επενδυτές τούτο τον καιρό αγοράζουν, στην κυριολεξία, Ελλάδα», θεωρώντας ότι «η ελληνική υπόθεση έχει πάρει πια τον δρόμο της και δεν πρόκειται να ξεστρατίσει». Ούτε από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών!..

Αντίθετα, στις εκλογές αναμένεται να αποδειχθεί ότι οι Έλληνες «έχουν διαλέξει να βαδίσουν στον δρόμο του ορθολογισμού (σ. σ: της λιτότητας και των μνημονίων της Μέρκελ) που σέβεται τις νομοτέλειες της οικονομίας και αντιλαμβάνεται τους συσχετισμούς και την αλληλεξάρτηση του σύγχρονου κόσμου». Και όχι τον δρόμο του Τσίπρα για αλλαγή των συσχετισμών και ανατροπή της λιτότητας. Παρεμπιπτόντως, ο δεύτερος με το τέλος της κρίσης θα εξαφανισθεί!...

Σαν αρνητικό φωτογραφίας

Η πραγματική εικόνα του προεκλογικού, πολιτικού και κοινωνικού τοπίου της χώρας μοιάζει με αρνητικό φωτογραφίας της εικονικής εκλογικής πραγματικότητάς: πολιτικός και κομματικός κατακερματισμός, διάλυση, χάος…

Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, σε μια νεταρισμένη προεκλογική φωτογραφία, δεν είναι ούτε καν η συρρικνωμένη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά που ξέραμε. Ακροδεξιοί, λαϊκοί δεξιοί, και κεντροδεξιοί πλίνθοι και κέραμοι είναι, ατάκτως ερριμένοι. Αυτό καταγράφεται με εκτυφλωτική ευκρίνεια στα δημοτικά και στα περιφερειακά, κυρίως, ψηφοδέλτια αλλά και στο ευρωψηφοδέλτιο: δεκάδες στελέχη της πάλαι ποτέ κραταιάς καραμανλικής Νέας Δημοκρατίας, «διαβάζοντας» την περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος, σήκωσαν εκλογικές σημαίες ευκαιρίας. Ορισμένοι εξ αυτών δε (το λένε ευθαρσώς στο παρασκήνιο) , ονειρεύονται – έως και επιδιώκουν – ακόμα και την πτώση της κυβέρνησης: «να πέσει ο Σαμαράς, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα (σ. σ: στην παράταξη) μετά τις εκλογές».

 Ο ίδιος ο Σαμαράς, άλλωστε, περιγράφεται από πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του ως… «αποφασισμένος να συρρικνωθεί»: θεωρεί βέβαιη την μείωση του ποσοστού της Ν.Δ. και αναπότρεπτη την εξαφάνιση της «Ελιάς» και του κυβερνητικού εταίρου του, του Ευάγγελου Βενιζέλου. Και, εξ αυτού, βλέπει ως μονόδρομο την κάθοδο σε εθνικές εκλογές.

«Ουσιαστικά», λένε οι «δικοί του», «μόνο γι’ αυτές δουλεύει στο παρασκήνιο»: να προλάβει τις εξελίξεις, να μην πέσει άδοξα, να σκαρώσει ένα σωσίβιο μόρφωμα στη θέση της κλονισμένης Ν.Δ, παραμείνει αρχηγός!..

 Εκλογικοί «μαυραγορίτες»

Με σωσίβιο την «Ελιά» φωτογραφίζεται από την προεκλογική πραγματικότητα και ο συνεταίρος του Σαμαρά, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος. Αυτή – η τελευταία του μάλλον – προεκλογική φωτογραφία, ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας και του πολιτικού μαυραγοριτισμού, αφού τοποθετεί ως διακύβευμα των ευρωεκλογών το… σωσίβιο. Που θα τον διασώσει ως αρχηγό ενός – όποιου ΠΑΣΟΚ: ψηφίστε «Ελιά», εκβιάζει το…κοινό (δηλαδή «ψηφίστε το σωσίβιο μου»!) για να σωθεί η κυβέρνηση!.. Ομολογώντας ξεδιάντροπα ότι η «Ελιά», το ΠΑΣΟΚ μέσα της και ο ίδιος ως αρχηγός του, δεν έχουν κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης πέρα από τον ρόλο του σωσίβιου της κυβέρνησης Σαμαρά!..

Εντάξει, η εκλογική πραγματικότητα έχει και ΚΚΕ, να πασχίζει να κρατήσει ανοιχτό το μαγαζί βρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει και ΔΗΜΑΡ, να μπει ευρωβουλή μη χάσει ο Ψαριανός την… έδρα, κι έχει και φασίστες, να πουλάνε μίσος για αντισυστημικές κορδέλες. Και χιλιάδες εξαθλιωμένοι (ελέω Σαμαρά) πατριώτες ν’ «αγοράζουν». Μήπως και σωθούν, και σώσουν τα παιδιά τους.

Την εικόνα θρυμματίζουν ακόμα περισσότερο οι εκλογικοί «μαυραγορίτες» – δεν μιλώ για… λίμνες δάση και ποτάμια – που εμφανίζονται σε κάθε προεκλογική περίοδο. Και σαν τους μικροπωλητές στα πανηγύρια, ανοίγουν τα σακίδιά τους, στήνουν μαγαζάκια και σκηνές και πάγκους, και ευθύς κάνουν παιγνίδι. Πολιτικά αφασικοί οι περισσότεροι, χωρίς ιδέες και ιδεολογίες, με κίνητρα ιδιοτελή, ατομικά, υλικά, πρόσωπα που «σπρώχνονται» από συμφέροντα, ή απ’ το φτωχό τους το μυαλό.

Πολιτικός και κομματικός κατακερματισμός, διάλυση, χάος! Στις ευρωεκλογές του 2003 πήραν μέρος 23 κόμματα. Στις ευρωεκλογές του 2009 τα κόμματα έγιναν 29. Για τις εκλογές της 25ης Μαΐου έχουν δηλώσει συμμετοχή 46 κόμματα: Γύρω – γύρω όλοι και στη μέση ο ΣΥΡΙΖΑ, να βάλλεται πανταχόθεν! «Επειδή είναι η εναλλακτική λύση, η μόνη αντισυστημική «σταθερά», λέει η λογική. Αλλά αυτή η λογική είναι…αριστερή. Τελικά οι κάλπες θα δείξουν…

Νίκος Τσαγκρής

30 Απριλίου 2014

Μια λυτρωτική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ

 
 Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!

Λάθος. Οι σημερινοί πολιτικοί, οι Eυρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες – ιμάντες της καθεστηκυίας τάξεως, δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, ανεργία, φτώχεια και δυστυχία μοιράζουν. Στο δε περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών… διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, αλλά το κεντρικό σύνθημα στις προεκλογικές καμπάνιας των περισσότερων συστημικών ευρωπαϊκών κομμάτων. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθειά τους να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την.. «κακή» Κομισιόν. Το alter ego τους, δηλαδή.

Πέρα από τις ευρωεκλογές και την πολιτική επικαιρότητα οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, σπάνια προσεγγίζουν την πολιτική με τον λαϊκό τρόπο – σπάνια διαθέτουν την πολιτική αντίληψη των λαών, των κοινωνιών που, υποτίθεται, διευθύνουν. Και απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς ότι, πράγματι, οι σημερινοί πολιτικοί είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα, ένα διαρκές πολιτικό λάθος…

Η κρίση ως καθεστωτικό άλλοθι

Στην ελληνική περίπτωση, το λάθος (και της Αριστεράς) είναι η αποσπασματική πρόσληψη και αντιμετώπιση της καταστροφής: των μέτρων λιτότητας, των μνημονίων, της καταστρατήγησης της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας και των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου∙ η θεώρησή τους ως νομοτελειακών και μερικώς αναπότρεπτων συνεπειών της «κρίσης», κάτι που ανακυκλώνει τα μέτρα λιτότητας, τα μνημόνια, την καταστρατήγηση της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Και την ίδια την έννοια της «κρίσης», ως πραγματικότητας που διαρκεί και διαρκεί…

Όμως ο ελληνικός λαός είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους πολιτικούς του, πάντα ήταν πιο μπροστά (ναι, και από τα κόμματα και τους πολιτικούς της Αριστεράς) και γνωρίζει πως τίποτε δεν είναι πια συνέπεια της κρίσης: όλα όσα μας συμβαίνουν είναι οι συνέπειες μιας παγιωμένης, με την ολική ή την μερική ανοχή του πολιτικού συστήματος (της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) οικονομικής κατοχής.

Ζούμε κάτω από ένα στερεωμένο πια, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γερμανικό καθεστώς, ένα καθεστώς που στηρίζεται από τις κυβερνήσεις του συνόλου, σχεδόν, των χωρών της ευρωζώνης και υπηρετείται με ευλάβεια από την ελληνική συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.

Ο αγώνας είναι απελευθερωτικός

Αυτή είναι η κοινή βιωματική αίσθηση του ελληνικού λαού: η αίσθηση μιας νέας κατοχής, μιας παγιωμένης σκλαβιάς από την οποία ονειρεύεται να απελευθερωθεί. Και σ’ αυτή την κοινωνική αίσθηση, σ’ αυτή την ανάγκη απελευθέρωσης ανταποκρίνεται εξαιρετικά, έχω τη γνώμη, η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ειδικά σε όσα συμπυκνώνει και αναδύει η φράση - δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ». Μια φράση που στην πραγματικότητα σημαίνει καμιά άλλη θυσία για το ευρώ, αφού οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν ήδη θυσιάσει την μισή ζωή των Ελλήνων, τη μισή Ελλάδα εν γένει, την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, την Δημοκρατία, την ίδια την πολιτική, στο βωμό του «ευρώ».

Η δέσμευση αυτή είναι λυτρωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι ανταποκρινόμενη στη λαϊκή – και όχι στη συστημική – βούληση, του επιτρέπει (σε περίπτωση που θα κληθεί απ’ τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει τη χώρα) να θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα την αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα. Και να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορεί να επιστρατεύσει. Να αναμετρηθεί με οποιαδήποτε εξέλιξη, με τη βεβαιότητα ότι σε κάθε περίπτωση θα έχει την εμπιστοσύνη και την στήριξη των Ελλήνων.

Η ίδια δέσμευση είναι, φυσικά, λυτρωτική και για την πλειοψηφία των Ελλήνων, δεδομένου ότι γι’ αυτούς, για εμάς, το ευρώ δεν είναι πια παρά ένα ανυπόστατο νόμισμα, που μας καθιστά ανυπόστατους πολίτες μιας ανυπόστατης πατρίδας. Με κατοχυρωμένη την ανισοτιμία, την δικτατορία των «μεγάλων» επί των «μικρών», με θεσμοθετημένο τον οικονομισμό, με την ασυδοσία των «αγορών» προστατευμένη, με θωρακισμένη την κερδοσκοπία. Με εργαλείο της το ευρώ…

Νίκος Τσαγκρής 

24 Απριλίου 2014

Γερμανικά «ρέστα» για δυό μαριονέτες

Η κυβερνητική ζωή των Σαμαρά - Στουρνάρα πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Τις ημέρες του Πάσχα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, το σχέδιο έγινε πιο καθαρό, πιο σαφές: δανεισμοί επί δανεισμών από τον μηχανισμό στήριξης (με ή χωρίς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και παράταση της αποπληρωμής τους επ’ άπειρον, με εγγύηση νέα, ετήσια, μεταλλαγμένα μνημόνια.

Μεταλλαγμένα μόνο ως προς την ονομασία τους. Ετερώνυμα των μνημονίων δηλαδή, του τύπου «προγράμματα», «μεταρρυθμίσεις», «αναδιαρθρώσεις», σκέτες… «διαρθρώσεις», «διορθώσεις», «εκσυγχρονισμοί» και άλλα συναφή ψευδώνυμα…

Το σχέδιο έχει ένα ελάττωμα, στηρίζεται σε ένα ασταθές σημείο αναφοράς: το ελληνικό χρέος να μείνει για πάντα «μη βιώσιμο»! Διότι σε περίπτωση που μειωθεί σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – τότε… αποχαιρέτα την Ελλάδα που χάνεις! Το σχέδιο καταρρέει, οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά, το γερμανοκρατούμενο ευρωζωνικό καθεστώς χάνει μια αποικία χρέους.

Είναι αυτονόητο ότι για την εφαρμογή του σχεδίου είναι απολύτως απαραίτητη μια συστημική κυβέρνηση στην Ελλάδα. Μια κυβέρνηση – μαριονέτα, που θα κάνει παιγνίδι εφαρμόζοντας πιστά τα «προγράμματα» (τα διάφορα ετερώνυμα του μνημονίου δηλαδή), με στόχο την αποικιακή ολοκλήρωση της χώρας μας. Και η σημερινή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Σαμαρά και υπουργό οικονομικών τον Στουρνάρα είναι ό,τι πρέπει για να… κάνει παιγνίδι…

Ευσεβείς συστημικοί πόθοι

Δεν είναι θεωρία συνομωσίας ούτε αντικυβερνητική προπαγάνδα. Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε το έκανε βούκινο: «είμαι πεπεισμένος ότι ο πρωθυπουργός Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας αποδίδουν και φέρνουν αποτελέσματα και ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα».

Το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά: «ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα». Εδώ ο κ. Σόϊμπλε, ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, αποκαλύπτει τους ευσεβείς πόθους του (που είναι και οι πόθοι του «συστήματος») ότι ο Σαμαράς θα… μονιμοποιηθεί ως πρωθυπουργός της χώρας για να συνεχίσει να εφαρμόζει το σχέδιο.

Ευσεβείς πόθοι θα μου πείτε, πόθοι όμως που, εν όψει των ευρωεκλογών, δουλεύονται συστηματικά από μια τερατώδη προπαγανδιστική μηχανή, η οποία εκτείνεται από την Αθήνα ως τις Βρυξέλες και από εκεί ως το Βερολίνο. Μια «μηχανή» που τροφοδοτεί – και θα τροφοδοτεί καθημερινά μέχρι την 25η Μαϊου – τους ντόπιους συστημικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς (που περιλαμβάνουν το σύνολο, σχεδόν, των ελληνικών ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους) με «ήχο και υλικό» υποστήριξης του… καλού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά…

Κλιμάκωση της πλύσης εγκεφάλου

Ένα μόνο δείγμα «ήχου και υλικού» στήριξης του «καλού πρωθυπουργού» από την τροφοδοσία της περασμένης Τετάρτης:
- 12:28. Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των συστημικών ΜΜΕ οι τίτλοι αναβοσβήνουν πανηγυρικά: «Eurostat: Στα 3,4 δισ. το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013»
- 16:45. Βγαίνει ο Βενιζέλος με… βαρυσήμαντη δήλωση: «Η επικύρωση του πλεονάσματος σημαίνει έξοδο από την κρίση»
- 17:10: Το ταρατατζούμ του Σαμαρά : «Η σημερινή επίσημη ανακοίνωση του πλεονάσματος πιστοποιεί τη μεγάλη στροφή που πετυχαίνει η ελληνική οικονομία» (…..) «Απομακρυνόμαστε σιγά – σιγά από την κρίση και θεμελιώνουμε το μέλλον της νέας Ελλάδας».

Στο επίπεδο της οικονομίας ακολουθούν αρκετές ακόμα αποστολές εκλογικών βοηθημάτων – παρλαπίπες δημιουργικής λογιστικής και ρητορείες αβάσταχτης… ελάφρυνση του χρέους, από τις Βρυξέλες με αγάπη για τον κ. Σαμαρά.

Στο επίπεδο της διαμόρφωσης της ελληνικής κοινής γνώμης τα συστημικά ΜΜΕ επιχειρούν μια πραγματική πλύση εγκεφάλου, μια απεγνωσμένη απόπειρα απόξεσης των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών των Ελλήνων. «Η ζωή κυλάει, τα συναισθήματα αμβλύνονται, η αντίθεσης Μνημόνιο - αντιμνημόνιο αμβλύνθηκε, τα αντιμνημονιακά κόμματα καίγονται», γράφουν – ψελλίζουν – κραυγάζουν – νουθετούν, τα παπαγαλάκια του συστήματος: να πείσουν ότι τα μνημόνια τελείωσαν, ότι έρχονται καλύτερες μέρες: «Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια!» ήταν προ ημερών ο τίτλος μιας ιστορικής «κεντροαριστερής» εφημερίδας* που τους τελευταίους μήνες, μέρα – παρά μέρα, ξεπερνά τα όρια της συστημικής γελοιότητας. Και της πολιτικής γραφικότητας.

Είναι σαφές, τα δίνουν όλα για την εφαρμογή του σχεδίου τους. Και, για την εφαρμογή του σχεδίου τους η ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Αλλιώς έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια καταργούνται, το χρέος μειώνεται σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά: το «σχέδιο» καταρρέει…

 *Αναφορά στην απογευματινή εφημερίδα Τα Νέα

Νίκος Τσαγκρής 

16 Απριλίου 2014

Αποικία χρέους; Όχι, ευχαριστώ…

 
                                                                                      
 
«…Και θα βουβαθώ, δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ  με κανέναν,
θα αποχωριστώ όλα όσα με συνδέουν με τη ζωή.
Βοήθησέ με, Κύριε, και θα πραγματοποιήσω
όλα όσα Σου υποσχέθηκα!»                                                                                                   
Από τη ΘΥΣΙΑ του Αντρέϊ Ταρκόφσκι
 
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, θα έλεγε ο μακαρίτης ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μια ατμόσφαιρα θυσιαστηρίου στο οποίο καίμε τους Έλληνες για να στείλουμε θετικά μηνύματα στις Βρυξέλλες και να βγούμε στις αγορές!

Όμως όχι, «αυτή είναι ήδη μια παρωχημένη εικόνα», υποστηρίζουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος & ΣΙΑ: «ένα ξεπερασμένο από την επικαιρότητα σκηνικό είναι…». Διότι «βγήκαμε στις αγορές!». Δεν βγήκαμε; «Και τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια!». Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει. Την κυρία Μέρκελ περιμένει ο Έλληνας πρωθυπουργός: κάνε μου την επιμήκυνση Κυρία, και θα πραγματοποιήσω όλα όσα Σου υποσχέθηκα!.. Αυτή είναι η… νέα εικόνα. Τόσο νέα που επικαιροποιεί ένα «ανάρμοστο» ερώτημα, το οποίο από καταβολής μνημονίου βασανίζει την πλειονότητα των Ελλήνων. Ένα ερώτημα που, ιστορικά, επανέρχεται κάθε φορά που η χώρα μας στριμώχνεται και οι πολιτικές ηγεσίες μας υποχωρούν, συμβιβάζονται, υποτάσσονται : Είναι προδότες; Γερμανόδουλοι; Δωσίλογοι;

Όχι; Και τότε γιατί ενδίδουν στην έκδηλη πρόθεση της Γερμανίδας καγκελαρίου να μετασχηματίσει την Ελλάδα σε οριστική γερμανική αποικία χρέους. Και εμάς τους Έλληνες, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε χρεωμένους «δουλοπάροικους».

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού

Ενδίδουν διότι «είναι πολλά τα λεφτά». Αυτή είναι μια από τις πλέον δημοφιλείς λαϊκές προσεγγίσεις των καιρών μας για την «προδοσία» των πολιτικών∙ με σαφείς τις αναφορές στους δεκάδες διεφθαρμένους κυβερνητικούς πολιτικούς της μεταπολίτευσης. Μιά προσέγγιση που φαντάζει πιο αληθινή όταν διασταυρώνεται με την εμβληματική, της πολιτικής διαφθοράς, ατάκα των καιρών μας, «ηθικό είναι το νόμιμο»! Και ακόμα περισσότερο όταν υποστηρίζεταιται ότι και το παράνομο ηθικό είναι, (περίπτωση Ζήμενς, εξοπλιστικών προγραμμάτων κλπ.) αρκεί να ονομάζεται … χορηγία και όχι μίζα.

Για άλλους, πιο σκεπτικιστές, η «προδοσία» οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική του παρόντος δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Ότι στην ουσία, η πολιτική που γνωρίζαμε είναι νεκρή, αφού νεκρές είναι και οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες από τις οποίες ισχυρίζεται πως κατάγεται…

Όλα ή μερικά απ’ αυτά ισχύουν, δίνουν μια ιδέα – εν πάση περιπτώσει, για την ενδοτικότητα των μνημονιακών κυβερνήσεων απέναντι στους τροϊκανούς εισβολείς, την παράδοσή τους στις διαθέσεις της γερμανικής καγκελαρίας.

Ωστόσο, πιστεύω ότι η «προδοσία» οφείλεται, κυρίως, σε λόγους ιστορικούς, βαθειά κοινωνιολογικούς. Λόγους που σχετίζονται με την πολιτική κουλτούρα του «ραγιαδισμού», αυτήν που καλλιεργήθηκε (στους προεστούς, αλλά και στους λαϊκούς «ραγιάδες» της ενδοχώρας) στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Πολιτική κουλτούρα που, και μετά την απελευθέρωση συνόδευε την άρχουσα τάξη και τα «ασκέρια» της, την «εκλογική πελατεία της», που θα λέγαμε σήμερα…

Η ώρα της χειραφέτησης

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού, στον 21ο αιώνα. Να διαπερνά την άρχουσα τάξη των καιρών μας, τις μνημονιακές κυβερνήσεις, την εκλογική πελατεία τους. Μεταλλαγμένο κατά το ελαφρολαϊκότερον, «εκσυγχρονισμένο», «εξευρωπαϊσμένο», όμως πάντα στο πνεύμα της υποτακτικότητας, της δουλοφροσύνης, της υποταγής στην «προστάτιδα δύναμη: ο Γερμανός επιτίθεται, ο Έλληνας αμύνεται. Ο Γερμανός προκαλεί, ο Έλληνας δέχεται στωικά τις προκλήσεις. Ο Γερμανός επιδεικνύει την ποσοτική του δύναμη, ο Έλληνας την αντίστοιχη… ποιοτική. Οι όποιες αποκλίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών (στην περίπτωσή μας Μέρκελ απ’ τη μια – Σαμαράς απ’ την άλλη) δεν ανατρέπουν το παραδοσιακό ήθος ένθεν κακείθεν, το προφίλ του υπόδουλου απ’ τη μια, του κατακτητή απ’ την άλλη.

Ναι, είναι σκληρό να το λες αλλά, κατά κάποιο μεταφορικό τρόπο, είναι «προδότες» και «γερμανόδουλοι» και «δωσίλογοι»: υποτασσόμενοι οι ίδιοι, μας καθιστούν ομήρους ενός κόσμου (του κόσμου της «ευρωζώνης»), όπου πολιτισμός σημαίνει χρήμα – κέρδος – οικονομική υπεροχή, ενός κόσμου όπου το Βερολίνο ποζάρει και επιβάλλεται ως μητρόπολη της «ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας» και η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ως η ηγεμών της.

Τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια. Να μετατραπεί η χώρα μας σε γερμανική αποικία χρέους. Και εμείς, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε δουλοπάροικους…αορίστου χρόνου. Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει: ο Σαμαράς περιμένει, ο Βενιζέλος περιμένει, η άρχουσα τάξη, οι προεστοί και οι λακέδες τους περιμένουν. Για εμάς, για την πλειοψηφία των Ελλήνων ο χρόνος τους τελείωσε, ήρθε η ώρα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της εθνικής χειραφέτησης, της ανεξαρτησίας, της ευρωπαϊκής ισοτιμίας. Ήρθε η ώρα της Αριστεράς…

Νίκος Τσαγκρής

9 Απριλίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το σπέρμα της αμφιβολίας

 
Η συστηματική προβολή μιας δέσμης άμεσων «κυβερνητικών» μέτρων και η ρητή δέσμευση για την εφαρμογή τους μπορεί να κάνει τη διαφορά.

«Και τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;» είναι η ερώτηση. Μια ερώτηση που κυκλοφορεί σε πολλαπλές παραλλαγές και, συνοδευόμενη από ρινίσματα καφενειακών επιχειρημάτων, μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Ύστερα πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας: να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία…

«Μας ψεκάζουν!» είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που μας κάνει (εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς) να αποστρέφουμε με απαξία το… πνεύμα μας. Όπως απέστρεφε η μαντάμ Σουσού το βλέμμα από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες… Ωστόσο, η έκφραση αυτή είναι μια έκφραση που, ως ψυχοπαθητική «μεταφορά», ταιριάζει απόλυτα στην περιρρέουσα πολιτική – επικοινωνιακή ατμόσφαιρα των μνημονιακών καιρών. Εκσυγχρονίζοντας θαυμάσια την αντίστοιχη έκφραση της κλασσικής πολιτικής ψυχοπαθολογίας, την περίφημη «πλύση εγκεφάλου».

Τα συστημικά ΜΜΕ μάς «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία, σε ετήσια βάση. Μας «μουλιάζουν» με το σπέρμα της αμφιβολίας και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Δηλητηριάζει χωρίς να σκοτώνει

Η αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Δικαίως, λοιπόν, αποδίδεται σ’ αυτήν η διαρκής καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και η αέναη γνωστική ανανέωση μέσω της αναθεώρησης των πραγμάτων. Αλλά αυτά, στο επίπεδο της έρευνας και των ιδεών.

Στην καθημερινή μας ζωή η αμφιβολία μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, δημιουργική ή καταστροφική. Ανάλογα με το επίπεδο καλλιέργειας, συγκρότησης και ψυχισμού του… αποδέκτη και χρήστη της.

Στην περίπτωσή μας, το «σπέρμα της αμφιβολίας» για την πολιτική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ παράγεται στα συγκυβερνητικά εργαστήρια και, μετά από μια άτεχνη και αήθη δημοσιογραφική επεξεργασία στα κυβερνητικά ΜΜΕ, φσσσσττ!!! Εκτοξεύεται καθημερινά, συντεταγμένα, μεθοδικά, στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Ευτυχώς, η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει. Κι έτσι, η λυτρωτική ιδέα ενός κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ζωντανή, οι αντιμνημονιακές προγραμματικές επιλογές του διαπερνούν, κουτσά – στραβά, τα τεχνητά νέφη της αμφιβολίας, η πολιτική του αξιοπιστία επιβιώνει, τσάτρα – πάτρα, μέσα στο τέλμα του πολιτικού μας συστήματος…

Ας καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα

Δεν είναι αρκετό. Η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει – όσο αντέχει – στο σπέρμα της αμφιβολίας, χάρις στην αναξιοπιστία των σπορέων της. Ωστόσο, όπως είπε ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη ένας άνθρωπος, μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας». Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον επιλέγουν γιατί πιστεύουν (ιδεολογικά) σ’ αυτόν, καταλαβαίνετε, πολλοί (άγνωστος αριθμός) παραμένουν έκθετοι στους συστημικούς… «ψεκασμούς»: έτοιμοι να εμπλακούν στην, κατά Νίτσε, «γοητεία της αμφιβολίας»!..

Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά και υπάρχει: η απόλυτη αποσαφήνιση της αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια της ιδεολογικής του αλήθειας, αυτή είναι τόσο δαιδαλώδης ακόμα, που είναι αδύνατον να αποσαφηνισθεί, Άλλωστε, μόνο εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς ενδιαφέρει, και εμείς είμαστε ένα έλασσον ποσοστό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ – το έχουν συνειδητοποιήσει οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αυτό; Το αντίδοτο στο σπέρμα της αμφιβολίας είναι η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτή είναι που ενδιαφέρει το σύνολο των δυνητικών του ψηφοφόρων. Και άλλων τόσων που, υπό το άγος της αμφιβολίας, παραμένουν αναποφάσιστοι:

- Οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να ξεκαθαρίζουν σε κάθε ευκαιρία, πως όταν λένε «θα ακυρώσουμε το μνημόνιο», εννοούν ότι θα ακυρώσουν (σταδιακά ή άμεσα; να το μάθουν και να το λένε καθαρά) όλα τα μέτρα – μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, φορολογικά, εργασιακά, κλπ. κλπ.

– που έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό από τα μνημόνια και θα τον επιβαρύνουν (αν δεν προκύψει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι το 2030 και βάλε… - Οφείλουν ακόμα να δεσμευτούν δημοσίως για τα έξι πρώτα, ας πούμε, μνημονιακά μέτρα που θα αρθούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επαναλαμβάνοντάς τα ρητά, κατηγορηματικά, σαν να έχουν υποβληθεί στον… ορό της αλήθειας: «μόνο για την άμεση κατάργηση του Φ.Α.Π. και την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού αν δεσμευτούν», μου έλεγε ένας πασόκος καραβανάς, «είναι κυβέρνηση!». «Κι άσε τους άλλους να… ψεκάζουν»…

Νίκος Τσαγκρής 

3 Απριλίου 2014

Ο Σόϊμπλε και οι πρόθυμοι των Αθηνών

 
Συστημικά ψεύδη και προεκλογικές χορηγίες υπέρ… παράτασης ζωής της μνημονιακής συγκυβέρνησης

«Η Ελλάδα δεν απειλεί πια το ευρώ», δήλωσε ο Σόϊμπλε την επομένη της… υπερψήφισης (με μια – δυό ψήφους διαφορά!) του «πολυνομοσχεδίου» από τη Βουλή των Ελλήνων. Έτσι μας έδωσε μια ιδέα για τη σημειολογία του «ευρώ» στην κοσμοαντίληψη της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας: ευρώ είναι το σημαίνον του «καζινοκαπιταλισμού», της νέας τάξης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Μιας τάξης που οφείλει, σε τακτά διαστήματα, να αποδεικνύει ότι υπηρετεί τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ.

Αλλά τι ήταν το «πολυνομοσχέδιο» που ψηφίστηκε και επειδή ψηφίστηκε σταμάτησε να απειλείται το «ευρώ»; Το τρίτο μνημόνιο ήταν το «πολυνομοσχέδιο». Το υπαινίχθηκαν αρκετοί παράγοντες της αντιπολίτευσης και το είπε καθαρότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα: όσο κι αν επιχειρήσατε να το κρύψετε, φανερώθηκε από τις δικές σας διαρροές στη ψηφοφορία, ότι το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο και από μνημόνιο…

Έτσι ακριβώς: το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο κι από μνημόνιο. Ωστόσο… υπερψηφίστηκε, (με μια – δυό ψήφους διαφορά!). Και από τη στιγμή που υπερψηφίστηκε, «η Ελλάδα*» (απεφάνθη ο Σόϊμπλε) «δεν απειλεί πια το ευρώ» (τον ευρωπαϊκό καζινοκαπιταλισμό). Επειδή απέδειξε, προφανώς, ότι υπηρετεί πιστά τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ. Εντάξει, το καταλάβαμε, η «Ελλάδα*» δεν απειλεί πια το «ευρώ». Το «ευρώ» όμως εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα;

Η ρήση του Σόϊμπλε, σημειολογικά αντεστραμμένη, αφήνει ανοιχτό το ζήτημα. Διότι, ούτε καν υπαινίσσεται ότι το «ευρώ», το ευρωπαϊκό καθεστώς, δηλαδή, του καζινοκαπιταλισμού, θα σταματήσει να απειλεί τη χώρα μας…

Η εξαφάνιση της πολιτικής

Το εμετικό σόου των αξιωματούχων του Eurogroup στο Ζάππειο (με τις ευτελείς «φιλελληνικές» τους δηλώσεις, τις «οικογενειακές» φωτογραφίες και τα selfies με τον αυτουργό του τρίτου μνημονιακού εγκλήματος Yannis, το τσιράκι του Σόϊμπλε) δεν ήταν παρά μια χορηγία των τεχνικών της εξουσίας των Βρυξελών προς τους προθύμους των Αθηνών, εν’ όψει των ευρωεκλογών: τους συνδράμουν εικονικά και θα το επαναλάβουν αρκετές φορές το επόμενο δίμηνο. Μήπως ψηθεί το πόπολο και τους δώσει καμιά ψήφο παραπάνω για να διασωθούν από τον διαφαινόμενο εκλογικό τους διασυρμό στις ευρωεκλογές. Με την ελπίδα ότι έτσι θα αποτραπούν οι εθνικές εκλογές και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…

Η χορηγία αυτή θα συνεχιστεί το επόμενο δίμηνο με μια σειρά ενορχηστρωμένων προεκλογικών επεμβάσεων υπέρ… παράτασης ζωής της συγκυβέρνησης των προθύμων: προκειμένου να συνεχίσουν να συμβάλουν, (με την δοκιμασμένη προσήλωσή τους στον καθεστωτικό οικονομισμό) στην εξαφάνιση της πολιτικής μέσω της «πολιτικής της εξαφάνισης», που (με τη συμβολή των ελεγχόμενων ΜΜΕ) επιχειρεί να εξαλείψει τις μνήμες της κοινωνικής ζωής στην οποία η δικαιοσύνη, οι συλλογικοί αγώνες, η ελευθερία και η ισότητα ωφελούν και διευρύνουν την κατανόηση της δημοκρατίας.

Εμείς, τα πειραματόζωα…

Είναι, αυτός, ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του εξελίσσεται στην Ελλάδα. Όχι στην «Ελλάδα» του Σόϊμπλε αλλά στη δικιά μας Ελλάδα, στον τόπο μας: στις πλάτες μας, στις πλάτες των παιδιών μας, στα σπίτια μας, στην ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία μας, στο Ψωμί μας, στην Παιδεία μας, στην Υγεία μας, στην Ελευθερία μας. Εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα, αυτής της νέας βαρβαρότητας, εμείς καλούμεθα να ανατρέψουμε…

Βλέπετε, ξέφυγα από το δημοσιογραφικό ύφος, γράφω σχεδόν σαν πολιτικός. Κι ας σιχαίνομαι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη διαστροφή των καιρών μας που θέλει τους δημοσιογράφους να πολιτεύονται και τους πολιτικούς να δημοσιογραφούν. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρωτοπορία του αγώνα για την ανατροπή του νέου αυτού απολυταρχισμού. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Γι’ αυτό χτυπιέται τόσο ανελέητα, τόσο βρώμικα, από παντού…

Λοιπόν, που λέτε, αυτός είναι ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του, που εδώ και μια τετραετία εξελίσσεται με πειραματόζωα τους Έλληνες, ( πολλές χιλιάδες δεν άντεξαν το πείραμα και αυτοκτόνησαν) θα συνεχιστεί μέχρι το 2030 που, σύμφωνα με την τρόικα μιλάμε, θα σταματήσουν να… τρέχουν οι μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Της «Ελλάδας», με την…έννοια του Σόϊμπλε, υποθέτω. Καλά, και τότε πως οι πρόθυμοι των Αθηνών (ξέρετε, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Μπαλτάκοι, Φαήλοι, Βήμα, Νέα κλπ, κλπ,) μας λένε πως η Ελλάδα βγήκε απ’ τα μνημόνια. Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι τα… έσκισε ο ΣΥΡΙΖΑ!

* Όταν λέει «Ελλάδα ο Σόϊμπλε, εννοεί τη συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου και τους λοιπούς προθύμους των Αθηνών

Νίκος Τσαγκρής

2 Απριλίου 2014

Φέτος ο Απρίλης άργησε να 'ρθεί...



Ο Απρίλης, ο μικρός αδελφός του Μάη, άργησε φέτος να φανερωθεί. Σαν κάτι ντροπαλά μωρά που τα καλείς να τα φιλέψεις μια λιχουδιά, ένα χάδι, κι εκείνα κρύβονται μπουσουλώντας κάτω απ' το τραπέζι. 
Για να λέμε όμως την αλήθεια, δεν είχε λόγους να βιαστεί για να 'ρθεί. Τα μοσχαράκια, και τ' αρνιά και τ' άλλα πλάσματα της φύσης είναι κρυμμένα και φυτοζωούν σε αφύσικα εργαστήρια και εκτροφεία και περιμένουν να σφαγούν. Να εκτεθούν στα σούπερ μάρκετ. 
Κι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, είναι κλεισμένοι στα γραφεία με τους τεχνητούς κλιματισμούς, στα εργοστάσια ή στα σπίτια, απέναντι απ' την TV, απ' το πρωί ως το βράδυ.
Ναι, ο Απρίλης αποφάσισε πως φέτος ήταν μάταιο να 'ρθεί, μέχρι που σκέφτηκε τα δάση, τα πουλιά που ζουν ελεύθερα σ' αυτά, τα ζώα, τα έντομα που θα μαράζωναν χωρίς αυτόν... 

 


Και ήρθε!..
Έτσι είναι ο Απρίλης. Ακατάδεκτος κι ατίθασος μα κατά βάθος συμπονετικός. Γι αυτό, πέρασε τρυφερά ανάμεσα απ' τα σύννεφα, ντυμένος ήλιος, και κατέβηκε στη γη. Τον είδαν πρώτες οι αμυγδαλιές και οι κερασιές, τον ερωτεύτηκαν κι ανθίσαν. Αυτός τις γέμισε φιλιά, τόσο πολλά, που ντράπηκαν οι μέλισσες κι οι πεταλούδες. Και πέταξαν μακριά και χαμηλά, στα αγριολούλουδα, δήθεν για να ρουφήξουν μέλι.
Εκείνος κοντοστάθηκε, γέλασε δυνατά, ευχαριστημένος, κι ύστερα κατέβηκε στην πόλη, έλουσε με γαλάζιο φως τις πολυκατοικίες της Αθήνας κι ευθύς άνοιξαν τα παράθυρα και βγήκαν οι γυναίκες στα μπαλκόνια...


Αμέσως τό 'σκασε για να προλάβει τα χιλιάδες ραντεβού με τους εφήβους, στα υπαίθρια τραπεζάκια των «καφέ», στις σχολικές αυλές και στις μακριές αλάνες, που απέμειναν ελάχιστες, αλλά αυτός ιδιαίτερα ο μήνας τις θυμάται πάντα. Τους βρήκε έτοιμους να περιμένουν, και γέμισε με ένα φως – χαμόγελο τα πρόσωπά τους. Σε λίγο άρχισε τις απριλιάτικες θωπείες, μέχρι οι αισθήσεις τους οι παιδικές να ζεσταθούν, να ανθίσουν...
 
 
****************

Αργότερα, το σούρουπο, ο Απρίλης χάθηκε, κρύφτηκε μέσ’ στα σύννεφα και τα χρωμάτισε μαβιά. Ήταν μια πρόβα στη μελαγχολία του μεγαλοβδόμαδου κι έπρεπε νάβρει χρώμα για να βάψει τις πενθούσες πασχαλιές. Που ανθίζουν πάντα λίγο πριν απ’ την Ανάσταση. Το Πάσχα…



28-4-1996. Από την ανθολογία χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε».