9 Απριλίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το σπέρμα της αμφιβολίας

 
Η συστηματική προβολή μιας δέσμης άμεσων «κυβερνητικών» μέτρων και η ρητή δέσμευση για την εφαρμογή τους μπορεί να κάνει τη διαφορά.

«Και τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;» είναι η ερώτηση. Μια ερώτηση που κυκλοφορεί σε πολλαπλές παραλλαγές και, συνοδευόμενη από ρινίσματα καφενειακών επιχειρημάτων, μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Ύστερα πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας: να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία…

«Μας ψεκάζουν!» είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που μας κάνει (εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς) να αποστρέφουμε με απαξία το… πνεύμα μας. Όπως απέστρεφε η μαντάμ Σουσού το βλέμμα από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες… Ωστόσο, η έκφραση αυτή είναι μια έκφραση που, ως ψυχοπαθητική «μεταφορά», ταιριάζει απόλυτα στην περιρρέουσα πολιτική – επικοινωνιακή ατμόσφαιρα των μνημονιακών καιρών. Εκσυγχρονίζοντας θαυμάσια την αντίστοιχη έκφραση της κλασσικής πολιτικής ψυχοπαθολογίας, την περίφημη «πλύση εγκεφάλου».

Τα συστημικά ΜΜΕ μάς «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία, σε ετήσια βάση. Μας «μουλιάζουν» με το σπέρμα της αμφιβολίας και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Δηλητηριάζει χωρίς να σκοτώνει

Η αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Δικαίως, λοιπόν, αποδίδεται σ’ αυτήν η διαρκής καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και η αέναη γνωστική ανανέωση μέσω της αναθεώρησης των πραγμάτων. Αλλά αυτά, στο επίπεδο της έρευνας και των ιδεών.

Στην καθημερινή μας ζωή η αμφιβολία μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, δημιουργική ή καταστροφική. Ανάλογα με το επίπεδο καλλιέργειας, συγκρότησης και ψυχισμού του… αποδέκτη και χρήστη της.

Στην περίπτωσή μας, το «σπέρμα της αμφιβολίας» για την πολιτική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ παράγεται στα συγκυβερνητικά εργαστήρια και, μετά από μια άτεχνη και αήθη δημοσιογραφική επεξεργασία στα κυβερνητικά ΜΜΕ, φσσσσττ!!! Εκτοξεύεται καθημερινά, συντεταγμένα, μεθοδικά, στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Ευτυχώς, η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει. Κι έτσι, η λυτρωτική ιδέα ενός κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ζωντανή, οι αντιμνημονιακές προγραμματικές επιλογές του διαπερνούν, κουτσά – στραβά, τα τεχνητά νέφη της αμφιβολίας, η πολιτική του αξιοπιστία επιβιώνει, τσάτρα – πάτρα, μέσα στο τέλμα του πολιτικού μας συστήματος…

Ας καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα

Δεν είναι αρκετό. Η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει – όσο αντέχει – στο σπέρμα της αμφιβολίας, χάρις στην αναξιοπιστία των σπορέων της. Ωστόσο, όπως είπε ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη ένας άνθρωπος, μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας». Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον επιλέγουν γιατί πιστεύουν (ιδεολογικά) σ’ αυτόν, καταλαβαίνετε, πολλοί (άγνωστος αριθμός) παραμένουν έκθετοι στους συστημικούς… «ψεκασμούς»: έτοιμοι να εμπλακούν στην, κατά Νίτσε, «γοητεία της αμφιβολίας»!..

Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά και υπάρχει: η απόλυτη αποσαφήνιση της αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια της ιδεολογικής του αλήθειας, αυτή είναι τόσο δαιδαλώδης ακόμα, που είναι αδύνατον να αποσαφηνισθεί, Άλλωστε, μόνο εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς ενδιαφέρει, και εμείς είμαστε ένα έλασσον ποσοστό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ – το έχουν συνειδητοποιήσει οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αυτό; Το αντίδοτο στο σπέρμα της αμφιβολίας είναι η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτή είναι που ενδιαφέρει το σύνολο των δυνητικών του ψηφοφόρων. Και άλλων τόσων που, υπό το άγος της αμφιβολίας, παραμένουν αναποφάσιστοι:

- Οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να ξεκαθαρίζουν σε κάθε ευκαιρία, πως όταν λένε «θα ακυρώσουμε το μνημόνιο», εννοούν ότι θα ακυρώσουν (σταδιακά ή άμεσα; να το μάθουν και να το λένε καθαρά) όλα τα μέτρα – μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, φορολογικά, εργασιακά, κλπ. κλπ.

– που έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό από τα μνημόνια και θα τον επιβαρύνουν (αν δεν προκύψει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι το 2030 και βάλε… - Οφείλουν ακόμα να δεσμευτούν δημοσίως για τα έξι πρώτα, ας πούμε, μνημονιακά μέτρα που θα αρθούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επαναλαμβάνοντάς τα ρητά, κατηγορηματικά, σαν να έχουν υποβληθεί στον… ορό της αλήθειας: «μόνο για την άμεση κατάργηση του Φ.Α.Π. και την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού αν δεσμευτούν», μου έλεγε ένας πασόκος καραβανάς, «είναι κυβέρνηση!». «Κι άσε τους άλλους να… ψεκάζουν»…

Νίκος Τσαγκρής 

3 Απριλίου 2014

Ο Σόϊμπλε και οι πρόθυμοι των Αθηνών

 
Συστημικά ψεύδη και προεκλογικές χορηγίες υπέρ… παράτασης ζωής της μνημονιακής συγκυβέρνησης

«Η Ελλάδα δεν απειλεί πια το ευρώ», δήλωσε ο Σόϊμπλε την επομένη της… υπερψήφισης (με μια – δυό ψήφους διαφορά!) του «πολυνομοσχεδίου» από τη Βουλή των Ελλήνων. Έτσι μας έδωσε μια ιδέα για τη σημειολογία του «ευρώ» στην κοσμοαντίληψη της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας: ευρώ είναι το σημαίνον του «καζινοκαπιταλισμού», της νέας τάξης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Μιας τάξης που οφείλει, σε τακτά διαστήματα, να αποδεικνύει ότι υπηρετεί τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ.

Αλλά τι ήταν το «πολυνομοσχέδιο» που ψηφίστηκε και επειδή ψηφίστηκε σταμάτησε να απειλείται το «ευρώ»; Το τρίτο μνημόνιο ήταν το «πολυνομοσχέδιο». Το υπαινίχθηκαν αρκετοί παράγοντες της αντιπολίτευσης και το είπε καθαρότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα: όσο κι αν επιχειρήσατε να το κρύψετε, φανερώθηκε από τις δικές σας διαρροές στη ψηφοφορία, ότι το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο και από μνημόνιο…

Έτσι ακριβώς: το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο κι από μνημόνιο. Ωστόσο… υπερψηφίστηκε, (με μια – δυό ψήφους διαφορά!). Και από τη στιγμή που υπερψηφίστηκε, «η Ελλάδα*» (απεφάνθη ο Σόϊμπλε) «δεν απειλεί πια το ευρώ» (τον ευρωπαϊκό καζινοκαπιταλισμό). Επειδή απέδειξε, προφανώς, ότι υπηρετεί πιστά τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ. Εντάξει, το καταλάβαμε, η «Ελλάδα*» δεν απειλεί πια το «ευρώ». Το «ευρώ» όμως εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα;

Η ρήση του Σόϊμπλε, σημειολογικά αντεστραμμένη, αφήνει ανοιχτό το ζήτημα. Διότι, ούτε καν υπαινίσσεται ότι το «ευρώ», το ευρωπαϊκό καθεστώς, δηλαδή, του καζινοκαπιταλισμού, θα σταματήσει να απειλεί τη χώρα μας…

Η εξαφάνιση της πολιτικής

Το εμετικό σόου των αξιωματούχων του Eurogroup στο Ζάππειο (με τις ευτελείς «φιλελληνικές» τους δηλώσεις, τις «οικογενειακές» φωτογραφίες και τα selfies με τον αυτουργό του τρίτου μνημονιακού εγκλήματος Yannis, το τσιράκι του Σόϊμπλε) δεν ήταν παρά μια χορηγία των τεχνικών της εξουσίας των Βρυξελών προς τους προθύμους των Αθηνών, εν’ όψει των ευρωεκλογών: τους συνδράμουν εικονικά και θα το επαναλάβουν αρκετές φορές το επόμενο δίμηνο. Μήπως ψηθεί το πόπολο και τους δώσει καμιά ψήφο παραπάνω για να διασωθούν από τον διαφαινόμενο εκλογικό τους διασυρμό στις ευρωεκλογές. Με την ελπίδα ότι έτσι θα αποτραπούν οι εθνικές εκλογές και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…

Η χορηγία αυτή θα συνεχιστεί το επόμενο δίμηνο με μια σειρά ενορχηστρωμένων προεκλογικών επεμβάσεων υπέρ… παράτασης ζωής της συγκυβέρνησης των προθύμων: προκειμένου να συνεχίσουν να συμβάλουν, (με την δοκιμασμένη προσήλωσή τους στον καθεστωτικό οικονομισμό) στην εξαφάνιση της πολιτικής μέσω της «πολιτικής της εξαφάνισης», που (με τη συμβολή των ελεγχόμενων ΜΜΕ) επιχειρεί να εξαλείψει τις μνήμες της κοινωνικής ζωής στην οποία η δικαιοσύνη, οι συλλογικοί αγώνες, η ελευθερία και η ισότητα ωφελούν και διευρύνουν την κατανόηση της δημοκρατίας.

Εμείς, τα πειραματόζωα…

Είναι, αυτός, ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του εξελίσσεται στην Ελλάδα. Όχι στην «Ελλάδα» του Σόϊμπλε αλλά στη δικιά μας Ελλάδα, στον τόπο μας: στις πλάτες μας, στις πλάτες των παιδιών μας, στα σπίτια μας, στην ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία μας, στο Ψωμί μας, στην Παιδεία μας, στην Υγεία μας, στην Ελευθερία μας. Εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα, αυτής της νέας βαρβαρότητας, εμείς καλούμεθα να ανατρέψουμε…

Βλέπετε, ξέφυγα από το δημοσιογραφικό ύφος, γράφω σχεδόν σαν πολιτικός. Κι ας σιχαίνομαι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη διαστροφή των καιρών μας που θέλει τους δημοσιογράφους να πολιτεύονται και τους πολιτικούς να δημοσιογραφούν. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρωτοπορία του αγώνα για την ανατροπή του νέου αυτού απολυταρχισμού. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Γι’ αυτό χτυπιέται τόσο ανελέητα, τόσο βρώμικα, από παντού…

Λοιπόν, που λέτε, αυτός είναι ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του, που εδώ και μια τετραετία εξελίσσεται με πειραματόζωα τους Έλληνες, ( πολλές χιλιάδες δεν άντεξαν το πείραμα και αυτοκτόνησαν) θα συνεχιστεί μέχρι το 2030 που, σύμφωνα με την τρόικα μιλάμε, θα σταματήσουν να… τρέχουν οι μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Της «Ελλάδας», με την…έννοια του Σόϊμπλε, υποθέτω. Καλά, και τότε πως οι πρόθυμοι των Αθηνών (ξέρετε, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Μπαλτάκοι, Φαήλοι, Βήμα, Νέα κλπ, κλπ,) μας λένε πως η Ελλάδα βγήκε απ’ τα μνημόνια. Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι τα… έσκισε ο ΣΥΡΙΖΑ!

* Όταν λέει «Ελλάδα ο Σόϊμπλε, εννοεί τη συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου και τους λοιπούς προθύμους των Αθηνών

Νίκος Τσαγκρής

2 Απριλίου 2014

Φέτος ο Απρίλης άργησε να 'ρθεί...



Ο Απρίλης, ο μικρός αδελφός του Μάη, άργησε φέτος να φανερωθεί. Σαν κάτι ντροπαλά μωρά που τα καλείς να τα φιλέψεις μια λιχουδιά, ένα χάδι, κι εκείνα κρύβονται μπουσουλώντας κάτω απ' το τραπέζι. 
Για να λέμε όμως την αλήθεια, δεν είχε λόγους να βιαστεί για να 'ρθεί. Τα μοσχαράκια, και τ' αρνιά και τ' άλλα πλάσματα της φύσης είναι κρυμμένα και φυτοζωούν σε αφύσικα εργαστήρια και εκτροφεία και περιμένουν να σφαγούν. Να εκτεθούν στα σούπερ μάρκετ. 
Κι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, είναι κλεισμένοι στα γραφεία με τους τεχνητούς κλιματισμούς, στα εργοστάσια ή στα σπίτια, απέναντι απ' την TV, απ' το πρωί ως το βράδυ.
Ναι, ο Απρίλης αποφάσισε πως φέτος ήταν μάταιο να 'ρθεί, μέχρι που σκέφτηκε τα δάση, τα πουλιά που ζουν ελεύθερα σ' αυτά, τα ζώα, τα έντομα που θα μαράζωναν χωρίς αυτόν... 

 


Και ήρθε!..
Έτσι είναι ο Απρίλης. Ακατάδεκτος κι ατίθασος μα κατά βάθος συμπονετικός. Γι αυτό, πέρασε τρυφερά ανάμεσα απ' τα σύννεφα, ντυμένος ήλιος, και κατέβηκε στη γη. Τον είδαν πρώτες οι αμυγδαλιές και οι κερασιές, τον ερωτεύτηκαν κι ανθίσαν. Αυτός τις γέμισε φιλιά, τόσο πολλά, που ντράπηκαν οι μέλισσες κι οι πεταλούδες. Και πέταξαν μακριά και χαμηλά, στα αγριολούλουδα, δήθεν για να ρουφήξουν μέλι.
Εκείνος κοντοστάθηκε, γέλασε δυνατά, ευχαριστημένος, κι ύστερα κατέβηκε στην πόλη, έλουσε με γαλάζιο φως τις πολυκατοικίες της Αθήνας κι ευθύς άνοιξαν τα παράθυρα και βγήκαν οι γυναίκες στα μπαλκόνια...


Αμέσως τό 'σκασε για να προλάβει τα χιλιάδες ραντεβού με τους εφήβους, στα υπαίθρια τραπεζάκια των «καφέ», στις σχολικές αυλές και στις μακριές αλάνες, που απέμειναν ελάχιστες, αλλά αυτός ιδιαίτερα ο μήνας τις θυμάται πάντα. Τους βρήκε έτοιμους να περιμένουν, και γέμισε με ένα φως – χαμόγελο τα πρόσωπά τους. Σε λίγο άρχισε τις απριλιάτικες θωπείες, μέχρι οι αισθήσεις τους οι παιδικές να ζεσταθούν, να ανθίσουν...
 
 
****************

Αργότερα, το σούρουπο, ο Απρίλης χάθηκε, κρύφτηκε μέσ’ στα σύννεφα και τα χρωμάτισε μαβιά. Ήταν μια πρόβα στη μελαγχολία του μεγαλοβδόμαδου κι έπρεπε νάβρει χρώμα για να βάψει τις πενθούσες πασχαλιές. Που ανθίζουν πάντα λίγο πριν απ’ την Ανάσταση. Το Πάσχα…



28-4-1996. Από την ανθολογία χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε». 




27 Μαρτίου 2014

Κεντροδεξιά με Μπαλτάκο γίνεται;



Ο Σαμαράς φοβάται … «ατύχημα». Και προκειμένου να διασωθεί πορεύεται στο δρόμο που χάραξε ο Βενιζέλος

Μη βλέπετε που κάνει τον καμπόσο. Που βγαίνει και, κομπάζοντας, μοιράζει τη μαρμίτα των κλεψιμαίικων (το… πλεόνασμα του «πλεονάσματος») στα πλέον εξαθλιωμένα θύματα της μεγάλης ληστείας που ο ίδιος διέπραξε. Ο Σαμαράς φοβάται. Φοβάται ότι το «ατύχημα» έρχεται, ότι μπορεί πια να συμβεί από στιγμή σε στιγμή:
 
- Από μέρα σε μέρα, καθώς η ισχνή πλειοψηφία (των τριών βουλευτών) που τον συντηρεί ως πρωθυπουργό της χώρας απειλείται από την αυξανόμενη πειθαρχική αμφιθυμία (με υπερέχουσα την τάση ανυπακοής) των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και πολλών δικών του.
 
- Από μήνα σε μήνα, ιδιαίτερα τον μεθεπόμενο. Και συγκεκριμένα στις 25 Μαΐου, λίγο μετά τη… δύση του ήλιου, στις 20:36 μ.μ. ακριβώς: είναι η ώρα που ανοίγουν οι κάλπες των ευρωεκλογών και αρχίζει η καταμέτρηση των ψήφων. Και ο Σαμαράς φοβάται ότι την ώρα αυτή οι πιθανότητες να συμβεί το «ατύχημα» αυξάνονται κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες. Όσο, σύμφωνα με τους εκλογολόγους συμβούλους του, θα προηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ!..
 
Διευκρινίζουμε, για τους πολιτικά αφελείς, ότι το λήμμα «ατύχημα» στη μνημονιακή διάλεκτο σημαίνει εθνικές εκλογές∙ με μέγιστο τον κίνδυνο ανάδειξης μιας αντισυστημικής κυβέρνησης και την απώλεια της μνημονιακής – συστημικής «σταθερότητας», που εξασφαλίζουν οι κυβερνήσεις των προθύμων. Στην περίπτωση μας, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου...
 
Κεντροδεξιός… εκσυγχρονισμός

Στεγνά δημοσιογραφικά τώρα: σύμφωνα με πληροφορίες από το πρωθυπουργικό περιβάλλον ο Αντώνης Σαμαράς φοβάται συντριβή της Νέας Δημοκρατίας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οψέποτε γίνουν αυτές, πολύ περισσότερο αν προκληθούν από «πτώση» της κυβέρνησης. Είτε αυτή προέλθει από «αντιμνημονιακές» ψήφους αυτοσυντήρησης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, είτε εκβιαστεί υπό την πίεση μιας συντριπτικής διαφοράς με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.
 
Το δεύτερο θεωρείται πιθανότερο: οι εκλογομάγειρες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, με εργαλεία μια σειρά κρυφών δημοσκοπήσεων για τις ευρωεκλογές, προβλέπουν ένα απελπιστικό (για τη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά) εκλογικό αποτέλεσμα: «στην καλύτερη περίπτωση η υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ θα κυμαίνεται 5 – 7 μονάδες», προειδοποιούν.
 
Ο Σαμαράς φοβάται. Ωστόσο έχει έτοιμη, ήδη, την «απολογία» του σε περίπτωση μετεκλογικής εσωκομματικής αμφισβήτησης: «φταίει η καταλυτική επίδραση της κρίσης στο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στα κόμματα που τη διαχειρίστηκαν», όμως «το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε, εμείς αντέξαμε». Και, τι άλλο, ετοιμάζει… άνοιγμα προς το κέντρο: έναν «μεταμνημονιακό κεντροδεξιό εκσυγχρονισμό», όπως λένε κάποιοι συνεργάτες του, με αλλαγή ονόματος και «μια θεαματική προσθήκη εξωκοινοβουλευτικών, κυρίως, ονομάτων από το χώρο του παραδοσιακού κέντρου και της λαϊκής δεξιάς»…
 
«Κεντροδεξιά με Μπαλτάκο και Φαήλο γίνεται;» ρώτησα τον πληροφοριοδότη μου. «Στα κεσάτια όλα γίνονται», μου απάντησε με νόημα. Κάνοντάς με να θυμηθώ εκείνο το τραγελαφικό… αριστεροδέξιο άνοιγμα του Γιωργάκη, με Στέφανο Μάνο, Ανδριανόπουλο, Ανδρουλάκη και Δαμανάκη. Που έστειλε τη Ν.Δ στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ πέντε μονάδες πίσω…

Οι «χώροι» απέμειναν… ακατοίκητοι

«Έβγαλε τη χώρα απ’ τη κρίση και ξέχασε τους Έλληνες μέσα», σάρκαζε ένας θυμόσοφος φίλος τον σχετικό δημόσιο κομπασμό του Σαμαρά την ημέρα που κατέληξε στην συμφωνία με την τρόικα. Ε, λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση, την πολιτική χωροταξία δηλαδή του τύπου Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά, συνέβη το αντίθετο: έφυγαν οι «κεντροαριστεροί» απ’ την Κεντροαριστερά και οι «κεντροδεξιοί» απ’ την Κεντροδεξιά κι άφησαν τους «χώρους»… ακατοίκητους.
 
Θέλω να πω ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχουν «πολιτικοί χώροι» του τύπου «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» γιατί δεν υπάρχουν πια κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί Έλληνες, δεν υπάρχει καν η διαχωριστική γραμμή που χώριζε τη «μεσαία τάξη» από την «εργατική τάξη». Δεν υπάρχουν παρά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πλούσιοι και βολεμένοι και μερικά εκατομμύρια πτωχοί, νεόπτωχοι και πτωχευμένοι Έλληνες: οι πρώτοι είναι οι «συστημικοί – μνημονιακοί», ο συρικνωμένος προνομιακός χώρος της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά. Οι άλλοι, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι οι «αντισυστημικοί – αντιμνημονιακοί», ο διευρυμένος προνομιακός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο βασικός κοινωνικός και εκλογικός σχηματισμός (δεν λέω συσχετισμός) των Ελλήνων της κρίσης.
 
Τώρα ο Σαμαράς φοβάται το… «ατύχημα». Δίκιο έχει. Αλλά προκειμένου να σωθεί πορεύεται – και συμπαρασύρει και τη Ν.Δ. – στο δρόμο που χάραξε ο Βενιζέλος: «κεντροαριστερά» ο ένας, «κεντροδεξιά» ο άλλος. «Ελιά» ο ένας, «Νέα Ελλάδα»* ο άλλος.
 
Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή στην κεντρική πολιτική σκηνή∙ γιατί είναι ένας «δρόμος» εκτός τόπου και χρόνου, εκτός της κοινωνικής μας πραγματικότητας.

* «Νέα Ελλάδα» φημολογείται ότι θα βαφτιστεί, η «κεντροδεξιά» του Σαμαρά.

Νίκος Τσαγκρής 

20 Μαρτίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ ο λαικισμός και τα χαλκεία

Όταν λαϊκιστές ηγέτες και ηγετίσκοι (και οι δημοσιογραφικές παραφυάδες τους) καταλογίζουν… λαϊκισμό στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η μεγάλη στρέβλωση του παραδοσιακού φιλελευθερισμού. Μια στρέβλωση που τον εξοστρακίζει από το πεδίο της πολιτικής στην περιοχή της οικονομίας και τον μεταβάλλει σε φερετζέ του «οικονομισμού», του οικονομικού – σαν να λέμε – φασισμού. Ο οποίος, μετά την πτώση του τείχους, άρχισε να ευδοκιμεί σε Δύση και Ανατολή. Και να ηγεμονεύει, ως κυρίαρχο σύστημα, στον «πολιτισμένο κόσμο» του 21ου αιώνα, κλπ., κλπ…
 
 Η στρέβλωση «νεοφιλελευθερισμός», όπως κάθε ιδεολογική στρέβλωση που… σέβεται τον εαυτό της, τρέφεται με πολιτικές, και εννοιολογικές στρεβλώσεις, βγαλμένες από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Στο ευρωσυστημικό μενού εννοιολογικών στρεβλώσεων τώρα, κυριαρχεί η διαστρέβλωση της έννοιας της λέξης λαϊκισμός: κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, λαϊκισμός «είναι ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν το λαό, χωρίς όμως και να τον ωφελούν, με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του».
 
Ωστόσο, από τους τεχνικούς της εξουσίας των Βρυξελών (και τους συστημικούς ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες) ο ορισμός του λαϊκισμού χαλκεύεται ως εξής: λαϊκισμός είναι κάθε ιδέα ευρωσκεπτικισμού, κάθε πολιτικό σχέδιο αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας της Ε.Ε., από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Και ειδικά απ’ την… Αριστερά!..

Η «στρέβλωση» αλά… ελληνικά

Ειδικά στην Ελλάδα, λαϊκισμός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι μεταφράζεται από τους συστημικούς ηγέτες και τις μικροκομματικές και δημοσιογραφικές παραφυάδες τους η «στρέβλωση».
 
«Επειδή είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…
 
  Εδώ, φυσικά, έχουμε μιαν ακόμα στρέβλωση. Για τη ακρίβεια, μια στρέβλωση της «στρέβλωσης»: τη στρέβλωση της συστημικής στρέβλωσης της έννοιας «λαϊκιστής». Από όλους τους ντόπιους συστημικούς ηγέτες και ηγετίσκους καθώς και τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών.
 
Από τον κ. Σαμαρά, ας πούμε. Που, χωρίς ντροπή, βγαίνει και λέει τον Τσίπρα λαϊκιστή! Ποιος, ο Σαμαράς! Ο Έλληνας πολιτικός που εικονογραφεί υπέροχα τον ορισμού του Μπαμπινιώτη για τον λαϊκισμό:
- «υιοθετεί επιχειρήματα και θέσεις που ευχαριστούν το λαό» (το έκανε προεκλογικά στο Ζάππειο) «με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του» (πράγμα που κατάφερε, όπως όλοι γνωρίζουμε και, στα σημεία, κέρδισε τις εκλογές)
- «επαινεί και κολακεύει τις αδυναμίες του λαού» (να πληρώνει τα σπασμένα της κυβέρνησής του και των άλλων μνημονιακών κυβερνήσεων) και τους πετά ξεροκόμματα για να συνεχίζουν να το κάνουν.

Λαϊκιστής εκ του αποτελέσματος.

    Ο «λαϊκισμός» ως μομφή, τεκμηριώνεται ασφαλώς και καταλογίζεται ασφαλέστερα στη διάρκεια του χρόνου. Εκ του αποτελέσματος και όχι ως τυφλή συκοφαντία ή ως δίκη προθέσεων. Απ’ αυτή την άποψη (εκ του αποτελέσματος, δηλαδή) ο Σαμαράς εκτός από οριστικός «λαϊκιστής» είναι και οριστικός πολιτικός απατεών. Αφού (εκ του αποτελέσματος μιλάμε πάλι), ως πρωθυπουργός εξαπάτησε φρικτά τους ψηφοφόρους που, ελέω λαϊκισμού, προσεταιρίστηκε για να γίνει πρωθυπουργός.
 
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, οι βουλευτές και τα στελέχη του, κινούνται στη χρυσή τομή μεταξύ λαϊκισμού και ελιτισμού, ακριβώς στην περιοχή του αυθεντικού λαϊκού. Λές και ακολουθούν την πολύτιμη παρακαταθήκη που μας άφησε «φεύγοντας ο μεγάλος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις: «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»
 
Φυσικά ο λαϊκισμός καραδοκεί γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρό του, τους βουλευτές, τα στελέχη του. Διότι πέρα από ορισμούς και Μπαμπινιώτηδες, ο λαϊκισμός δεν είναι παρά μια ενστικτώδης συμπεριφορική παρέκκλιση: η σκόπιμη απομίμηση μιας λαϊκότητας με στόχο την εξαπάτηση του λαού προς ίδιον όφελος…
 
Θέλω να πω εν’ τέλει, ότι ενώ στο «σώμα» και στο «πνεύμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ανιχνεύεται ούτε ίχνος λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυκλωμένος από λαϊκιστές και ελιτιστές ηγέτες και ηγετίσκους, και από τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών, που εν χορώ του καταλογίζουν… λαϊκισμό. Και αυτό είναι μια στρέβλωση, βγαλμένη από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του συστήματος εξουσίας των Βρυξελών.
 
«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…

Νίκος Τσαγκρής  

12 Μαρτίου 2014

Ελιές, Ποτάμια και... πράσινα αλογα

Η παταγώδης αποτυχία των εργολάβων των συστημικών ΜΜΕ να στήσουν το πολιτικό παιγνίδι φυτεύοντας Ελιές και σκάβοντας… Ποτάμια

«Φτιάχνεις το Ποτάμι, να πάρει καμιά ψήφο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, και πάει και παίρνει απ' το ΠΑΣΟΚ και κινδυνεύει η σταθερότητα της χώρας…».
Η ατάκα αυτή, αποσπασμένη από το σαρκαστικό σχόλιο ανώνυμου χρήστη των social media, δίνει το στίγμα της απόγνωσης που επικρατεί στο χώρο των εργολάβων της μνημονιακής σταθερότητας. Διότι περί της μνημονιακής σταθερότητας πρόκειται, αυτή είναι η «σταθερότητα της χώρας» που περιφρουρεί η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Γι’ αυτή τη «σταθερότητα» πασχίζει η οικονομική ελίτ και τα συστημικά media, αυτή η «σταθερότητα» κινδυνεύει όταν φτιάχνεις… ποτάμια «για να πάρουν καμιά ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ» και αυτά παίρνουν ψήφους απ’ το ΠΑΣΟΚ. Και όταν φτιάχνεις «Ελιές» για να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ. Και αυτές το διαλύουν. Οριστικά!..
Γιατί και η «Ελιά», μια ακόμα θεωρητική κατασκευή των μιντιαρχών ήταν. Με την ελπίδα της επιμήκυνσης της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου». Και την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας», βεβαίως! Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας. Πώς το είπε ο νεοδημοκράτης υφυπουργός Μεταφορών; «Η τρόϊκα εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα». Τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και των μιντιαρχών, δηλαδή. Έτσι δεν είναι υπουργέ;
- «Ναι, υπάρχουν κάποιοι θεσμικοί φορείς, είτε Έλληνες, είτε ξένοι, που περνάνε από την τρόικα και τους λένε κάντε και αυτό. Μπήκε σε μια λογική η τρόικα, για να εξυπηρετήσουν κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα»…

Όλα συμβαίνουν στα media

Μάλιστα! Ένας υπουργός της συγκυβέρνησης ομολογεί ότι οι μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» (πολλές απ’ αυτές, τέλος πάντων) δεν είναι παρά οδηγίες οικονομικών ελίτ που μεταφέρονται στην τρόικα μέσω θεσμικών παραγόντων και δεν κουνιέται… μιντιακό φύλλο. Ούτε καν… κεντροαριστερό.
Αυτό ήθελα να πω: τα πάντα συμβαίνουν στα media:
Σκηνή πρώτη: Το «Ποτάμι» κυλάει στη μικρή οθόνη δροσερό και αφελές και φρέσκο. Οι σχολιαστές–παραθυράκηδες περνούν ωραία μαζί του και εμείς μαζί τους. Διασκεδάζουμε, κουτσομπολεύουμε τους «εκδρομείς», μπαίνουμε κι εμείς στα selfies πίσω από εκείνον το γέρο–μπισμπίκη που το παίζει φιλόσοφος και δηλώνει ότι έφτιαξε το Ποτάμι για να ’χει ένα δικό του κόμμα να ψηφίζει – cut.
Σκηνή δεύτερη: το ρεπορτάζ εμφανίζει την τρόικα να μαστιγώνει την κυβέρνηση. «Όχι, δεν θα μοιράσεις στους φτωχούς Έλληνες το πλεόνασμα» διαμηνύει ο ανάλγητος, ο Τόμσεν. Οι παραθυράκηδες σχολιαστές οργίζονται, αναθεματίζουν τον… ανάλγητο. Μα ξαφνικά, νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός: σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει αποφασισμένος να μην κάνει ούτε βήμα πίσω. Είναι αποφασισμένος να αντισταθεί στην τρόικα και να μοιράσει το πλεόνασμα στους… ένστολους – cut.
Τα πάντα συμβαίνουν στα media, ωστόσο δεν παγώνουν μαζί τους καθώς κλείνεις το δέκτη, δεν γίνονται – πάντα – σκουπίδια καθώς πετάς την εφημερίδα. Σύμφωνοι, τα ΜΜΕ ανήκουν στην περιοχή της θεωρίας αλλά, αν θεωρία είναι η γενικευμένη πράξη (όπως ορίζεται από τον Ένγκελς), η αναπαράσταση μιας πραγματικότητας από τα Μέσα Ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος της πραγματικότητας που αναπαρίσταται…

Όταν η θεωρία μένει στη θεωρία

Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργία τους και μόνο, επιδρούν στην πραγματικότητα και την επηρεάζουν λιγότερο ή περισσότερο. «Ανάλογα με το πόσο αποτελεσματικά είναι διαμορφωμένο το μήνυμα, που ως τέτοιο ανήκει στην περιοχή της θεωρίας» έλεγε ο μακαρίτης ο φίλος μου ο Ραφαηλίδης: «η θεωρία είναι πράξη, εφ’ όσον διαμορφώνει χαρακτήρες και επηρεάζει συμπεριφορές. Όποιος λοιπόν περιφρονεί τη θεωρία, δεν τα καταφέρνει στην πράξη επειδή, ακριβώς δεν ξέρει από θεωρία…» Εντάξει, «τα πάντα συμβαίνουν στα media», αλλά με τις Ελιές και τα Ποτάμια τα media απέτυχαν παταγωδώς. Και μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε, σε ζωντανή σύνδεση, το μεγάλο φιάσκο της μιντιοκρατίας. Προφανώς, οι μιντιάρχες και τα τσιράκια τους περιφρονούν ή δεν ξέρουν τίποτα από θεωρία, και γι’ αυτό τα έκαναν μπάχαλο στην πράξη: δεν κατάφεραν να επιδράσουν στην πραγματικότητα.
Ωστόσο, συνεχίζουν το… θεάρεστο (διαβάστε αυτάρεσκο*) έργο τους: στήνουν μάχες με την τρόικα, για να τις κερδίζει πάντα ο γενναίος πρωθυπουργός Σαμαράς, προμοτάρουν ασύστολα τα γκεμπελικά χαλκεύματα της μονταζιέρας κατά του ΣΥΡΙΖΑ, λούζουν με χυδαιότητες τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή απειλεί να αποσπάσει από τον έλεγχο του Βενιζέλου τα πασοκικά συντρίμμια, ρίχνουν λάσπη ακόμα και στο Ποτάμι τους, οι αθεόφοβοι, από τότε που κατάλαβαν ότι κλέβει ψήφους από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και όχι από ΣΥΡΙΖΑ, όπως σχεδίαζαν…
Τόσα κι άλλα τόσα, με στόχο την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας βεβαίως. Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας, διά της επιμηκύνσεως της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου».

*Θεός τους είναι ο εαυτός τους, το προσωπικό τους συμφέρον.

Νίκος Τσαγκρής

6 Μαρτίου 2014

Στην κυβέρνηση γίνεται της… Ουκρανίας

 
Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι σαν Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας: Έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχης βαρύτητας μ’ αυτήν της Κριμαίας για την Ουκρανία

Είχα μια τυχαία συνάντηση με παλαιό συνεργάτη μου, γνωστό δημοσιογράφο που έγινε γνωστός βουλευτής και, αν δεν ήθελα να τον… αποκαλύψω, θα σας έλεγα ότι έγινε και γνωστός υπουργός: - Τι γίνεται στην κυβέρνηση συνάδελφε; τον ρώτησα μετά τα προκαταρκτικά. - Συνάδελφε, στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας, μου απάντησε σιβυλλικά. «Τίποτε άλλο δεν θα σου πω», πρόσθεσε: «τα συμπεράσματα δικά σου»…

Εύκολο. Γυρίζω τον «άτλαντα» στο ευρωασιατικό ημισφαίριο, βάζω στη θέση της διχασμένης Ουκρανίας τη διχασμένη (στους σαμαρικούς και στους «άλλους», ας πούμε χονδρικά) Νέα Δημοκρατία, ύστερα τοποθετώ στη θέση της Κριμαίας το ΠΑΣΟΚ και, αμέσως, οι συγκρούσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο παίρνουν… ουκρανικές διαστάσεις: σφοδρή επίθεση της πράσινης πολιτοφυλακής της Κριμαίας με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης κατά του Ουκρανού υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη για το πεντάευρο εισιτήριο στα Κέντρα Υγείας και στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Και αντεπίθεση του γενναίου υπουργού, με ψεκασμούς χημικών κραυγών κατά της πολιτικής ηγεσίας της Κριμαίας: είσθε απατεώνες! Το εισιτήριο είναι «καταπράσινο», θεσπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, επί προεδρίας του αρχηγού σας, του Γιωργάκη Παπανδρέου!...

ΠΑΣΟΚ, η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας

Και αυτή δεν ήταν μόνο η αρχή. Ούτε το τέλος: σημειώνουμε την… ενδοουκρανική διαμάχη Μιχελάκη – Κυριάκου Μητσοτάκη για την περιοχή σφαγής πέντε χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, την άλλη… ενδοουκρανική για τα γάλατα, την κόντρα… Κριμαίας - Ουκρανίας για τη μείωση της τιμής του φυσικού αερίου (αν δικαιούται το παράσημο της μείωσης το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ.), την ανταλλαγή πυρών για την τοποθέτηση του… Ουκρανού Παπαθανασίου στα ΕΛ.ΠΕ., τις πράσινες κροτίδες ενάντια στην… ουκρανική απόπειρα αλλαγής του «Καλλικράτη», την απόσυρση της τροπολογίας που έδινε ασυλία στους υπόδικους για διαφθορά δημάρχους. Με πρωτοβουλία της Κριμαίας. Δηλαδή του ΠΑΣΟΚ!..

Πέρα απ’ τα αστεία, το ΠΑΣΟΚ είναι η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας, έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχη αυτής της Κριμαίας για την Ουκρανία: μεγαλώνει τον συρρικνωμένο ζωτικό χώρο της συντηρητικής παράταξης, συντηρεί την παρούσα συγκυβέρνηση και τρέφει τις ελπίδες του Σαμαρά για μια επόμενη, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετύχει αυτοδυναμία και δυσκολευτεί να βρει κυβερνητικούς συμμάχους. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ, καθώς συνθλίβεται (οικειοθελώς) στην αγκαλιά του Σαμαρά και βλέπει ότι εξαφανίζεται (δικαίως) από τον πολιτικό χάρτη, πληθαίνει τις επικοινωνιακές οιμωγές… αντίστασης στην γαλάζια μνημονιακή ασυδοσία.

Τότε επεμβαίνει ο Σαμαράς: «Respect!.. Μην πυροβολείτε την Κριμαία»!.. Και με επικοινωνιακές «εντολές πρωθυπουργού» αποκαθίσταται η στρατηγική σημασία του ΠΑΣΟΚ για το μέλλον της Ουκρανίας. Συγνώμη, για το μέλλον της συντηρητικής παράταξης ήθελα να πω. Και αποκαθίσταται και η μνημονιακή τάξη. Που είχε διαταραχτεί. Επικοινωνιακά…

Η συνήθης «μη εξωτερική πολιτική»

Το ουκρανικό ζήτημα ήταν το μόνο (μη επικοινωνιακό) ζήτημα που απείλησε τον έγγαμο πολιτικό βίο των Σαμαρά-Βενιζέλου. Έτσι φάνηκε δηλαδή, όταν ο δεύτερος έσπευσε να επισκεφτεί το Κίεβο και δεν αρκέστηκε να κινηθεί διπλωματικά στο ευρωατλαντικό πλαίσιο αλλά, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, τάχθηκε υπέρ της λήψης μέτρων κατά της Μόσχας!

Εκεί, σύμφωνα με διαρρέουσες πληροφορίες, ο Σαμαράς «τα πήρε» με τον συνεταίρο του, δεδομένου ότι βαρύνεται ήδη με το λανθασμένο χειρισμό του στο θέμα του φυσικού αερίου και των ρωσικών επενδύσεων. Και, μη θέλοντας να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη σχέση με τη Μόσχα, επιθυμούσε (σύμφωνα με τις διαρροές πάντα) μια διπλωματικότερη στάση από τον Βενιζέλο: μια στάση που θα κρατούσε την Ελλάδα σε διακριτή απόσταση από αυτήν των Ευρωπαίων εταίρων της.

Είναι άραγε και αυτή η «κόντρα» επικοινωνιακή; Στο πλαίσιο της σκηνοθεσίας ενός προεκλογικού φιλμ «αντιμνημονιακών» διαφοροποιήσεων με γενικό τίτλο «στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας»; Πιθανότατα…

Στην πραγματικότητα, και στην εξωτερική πολιτική, η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ακολουθεί το δόγμα του «ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας, όπως το δίδαξε ο Κώστας Σημίτης: πολιτική σιωπή, διπλωματική απραξία. Πλήρης ανταπόκριση στις επιταγές της Κομισιόν. Διότι «η αποτελεσματικότητα της εθνικής πολιτικής εξαρτάται κυρίως από τον βαθμό ανταπόκρισής της στους κανόνες του υπερεθνικού συστήματος στο οποίο εκάστοτε ανήκει»! Και εμείς ανήκομεν εις το υπερεθνικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Με τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) εξωτερική πολιτική, τη γνωστή «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Κατά τα λοιπά γίνεται της… Ουκρανίας ! Και στην Ουκρανία, και στην συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου…

Νίκος Τσαγκρής

27 Φεβρουαρίου 2014

«Φωτογραφίες» απ’ το Κίεβο

 
Τι ζητούν οι Ουκρανοί που σκοτώνουν και σκοτώνονται στην Πλατεία Ανεξαρτησίας και στα πέριξ;

Από τότε που ξέσπασε η αναταραχή, αυτά τα πολύχρωμα και πολύνεκρα αλληλοσυγκρουόμενα ανθρώπινα κύματα στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Κι ας είναι ο διεθνής Τύπος γεμάτος εξηγήσεις: ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις ειδικών απεσταλμένων, αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις. Και τί φωτογραφίες!

Είναι εξωφρενικό, αλλά οι εξεγέρσεις, οι συγκρούσεις, οι εμφύλιοι «βγάζουν» φωτογραφίες μοναδικής αισθητικής: οι εικόνες απ’ το Κίεβο είναι ανυπέρβλητες, παίρνουν βραβείο Όσκαρ!

Αλλά κι εμείς το παίρνουμε το βραβείο μας, για τις ικανότητές μας στο επίπεδο της «δια βίου μάθησης»: μέσα σε λίγες μέρες γίναμε ειδικοί στο ουκρανικό ζήτημα. Μάθαμε τη γεωπολιτική ιστορία της χώρας, την παρούσα οικονομική και πολιτική της κατάσταση, αλλά και τους πολιτικούς ηγέτες της με τα μικρά τους ονόματα: η Γιούλια! Ο Βίκτορ! Ο Αλεξάντερ! Ο Βιτάλι λέμε και… καταλαβαινόμαστε…

Προσωπικά, ωστόσο, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τίποτα για τους ανθρώπους, για τα ενδότερα τους: τι ζητούν οι Ουκρανοί και σκοτώνονται στο Κίεβο και στα πέριξ;

Η σύγκρουση των διεφθαρμένων

«Σκοτώνονται γιατί οι μισοί θέλουν Ευρώπη και οι άλλοι μισοί Ρωσία», απαντά η ειδησεογραφία. Αλλά είναι έτσι; Και αν ναι, για ποιά Ευρώπη σκοτώνονται οι μισοί Ουκρανοί; Για την δικιά μας, τη μίζερη και λιτοδίαιτη Ευρώπη του Νότου ή για την λαμπερή και καλοθρεμμένη Ευρώπη του Βορρά; Και για ποια Ρωσία σκοτώνουν οι άλλοι μισοί; Τη Ρωσία του Πούτιν και της μαφιόζικης ελίτ του πλούτου ή τη Ρωσία της ακραίας φτώχειας και της μεθυσμένης εξαθλίωσης;

Αναμφισβήτητα, στην Ουκρανία έχουμε τη σύγκρουση δυο διεφθαρμένων εξουσιών που εκφράζουν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα δυό εξίσου διεφθαρμένων οικονομικών ελίτ: απ’ τη μια τη διεφθαρμένη επιχειρηματική παρέα του Γιαννουκόβιτς, με τον μυθικό και ακραία παράνομο πλουτισμό της να απειλείται από τον επερχόμενο ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Κι από την άλλη την κυρία Γιούλια Τιμοσένκο να τα δίνει όλα για τη δική της επιχειρηματική παρέα. Ανταλλάσσοντας ευχαρίστως τον πλουτισμό δια της παραδοσιακής ουκρανικής διαφθοράς με τον πλουτισμό μέσω του μεταμοντέρνου ευρωπαϊκού τύπου διαφθοράς. Του γνώριμου σε εμάς τους Έλληνες ευρωσυστημικού παιγνίου της «εκσυγχρονιστικής λιτότητας».

Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι είναι τα ουκρανικά «πολιτικά» πράγματα. Αλλά εάν είναι έτσι, τότε πρέπει να πιστέψουμε ότι οι ουκρανοί πολίτες σκοτώνουν και σκοτώνονται για τον… τύπο διαφθοράς που θα επικρατήσει στη χώρα τους…

Η αντιπολίτευση έχει…συνιστώσες

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα media δεν ασχολούνται, ωστόσο δεν είναι ανέφικτο να προσεγγίσει κανείς τα πολιτικά χαρακτηριστικά των Ουκρανών που «σκοτώνονται» στην πλατεία Ανεξαρτησίας. Αν ρωτήσεις κάποιους από τους (δεκάδες χιλιάδες) Έλληνες που ζουν σ’ αυτή τη διχασμένη χώρα, τότε θα μάθεις ότι δεν είναι μόνο οι χειραγωγημένοι εθνικά (αν όχι εθνικιστικά) Ουκρανοί του Γιανουκόβιτς και του Πούτιν. Και δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί που διεκδικούν μερίδιό στην… ευκταία ουκρανική «Βαϊμάρη».

Κυρίως, μπορείς να μάθεις ότι η «αντιπολίτευση» (που σχεδόν σύσσωμη, αποδίδεται από τα media στην Γιούλια Τιμοσένκο) δεν θυμίζει σε τίποτε την «πορτοκαλί επανάσταση» του διδύμου Τιμοσένκο – Γιουστσένκο.

Η σημερινή «αντιπολίτευση», πέρα από τον σκληρό αντισοβινιστικό – φιλοευρωπαϊκό πυρήνα της, συντίθεται από αρκετές διακριτές… συνιστώσες: ξεχωρίζει ένα ισχυρό μαζικό και δυναμικό φοιτητικό κίνημα, αποστασιοποιημένο από τα κόμματα, που αντιδρά στα πολιτικά παζάρια της διαφθοράς , ένθεν – κακείθεν, και απαιτεί διέξοδο από την κρίση πέρα από κομματικά σύμβολα. Ακόμα, αρκετά, διακριτά μεταξύ τους, κινήματα νέων ακτιβιστών, που έχουν ως αγωνιστικό πρότυπο τα ευρωπαϊκά και ασιατικά κινήματα καταλήψεων.

Γενικότερα, όλα αυτά τα κινήματα, χωρίς να είναι αντικαπιταλιστικά δεν δείχνουν να παραμυθιάζονται από τον (ανύπαρκτο, άλλωστε) ευρωπαϊκό μύθο. Και φέρνουν σε πρώτο πλάνο τις νεότερες γενιές του νέου κόσμου που αντιστέκονται στον άγνωστο κόσμο που βιώνουν. Έναν κόσμο παραδομένο στη δίνη των συγκρούσεων διεφθαρμένων πολιτικών συστημάτων. Κάτι που δεν σχετίζεται μόνο με την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και με μια σειρά εντυπωσιακών αλλαγών που επέρχονται: αφήσαμε ήδη πίσω μας την κυριαρχία της Δύσης, για να βρεθούμε σε έναν κόσμο με διαφορετικούς πόλους, που τα όριά του είναι ακαθόριστα και ασαφή. Και σ’ αυτόν τον άγνωστο συγκρουσιακό κόσμο του 21ου αιώνα δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να υπερισχύσουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις και οι νόμοι του χάους…

Νίκος Τσαγκρής

20 Φεβρουαρίου 2014

ΣΥΡΙΖΑ: η έφοδος προς τον ουρανό...


Η πλειονότητα του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, αξιόπιστο, αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς: ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα μνημονιακά κόμματα του ΠΑΣΟΚ, και της Νέας Δημοκρατίας

Ο σοσιαλισμός απέχει από τον καπιταλισμό, αν όχι όσο ο ουρανός από τη γη, όσο η θεωρία από την πράξη: σοσιαλισμός είναι η πολιτική θεωρία σύμφωνα με την οποία η ατομική ιδιοκτησία καταργείται, τα μέσα παραγωγής (αγροτικές ιδιοκτησίες, εργοστάσια, επιχειρήσεις) κοινωνικοποιούνται ενώ δημιουργούνται νέες συλλογικές σχέσεις εργασίας, παραγωγής, διανομής των προϊόντων και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Καπιταλισμός είναι η… πράξη: η πότε βάρβαρη – πότε «πολιτισμένη», μα πάντα άνιση και άδικη πραγματικότητα που – θέλοντας και μη – βιώνει ο σύγχρονος κόσμος.

Και ξαφνικά, στην κλονισμένη και επαπειλούμενη με καθίζηση περιοχή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, εκεί στο Νότο, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, (ο εμφορούμενος από τις ιδέες της σοσιαλιστικής θεωρίας ΣΥΡΙΖΑ) καλείται να μειώσει την απόσταση που χωρίζει – αν όχι τον ουρανό απ’ τη γη – τη θεωρία απ’ την πράξη. Να υπερκεράσει μια amoral κυβέρνηση που εφαρμόζει στην πράξη την συστημική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και να κυβερνήσει τη χώρα…

«Εμπρός λοιπόν, ας ξεκινήσει η έφοδος του ανθρώπου προς τον ουρανό!», προτρέπουν (εσωκομματικά και… όχι μόνο) κάποιοι ρομαντικοί σύντροφοι, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οραματιζόμενοι ρήξεις, ανατροπές, καθαρές και ανόθευτες (από αλλόφρονες ξενιστές) σοσιαλιστικές εφαρμογές. Εδώ και τώρα: «από τις πρώτες ώρες της αριστερής κυβέρνησης»! Γίνεται;

Φυσικά και γίνεται. Στη σφαίρα της … σοσιαλιστικής φαντασίας: έγινε το 1871, να πούμε, με την Παρισινή Κομμούνα. Και κράτησε… δυο μήνες. Έγινε και τον Οκτώβρη. Όχι τον Οκτώβρη που όλοι θυμόμαστε, και σεβόμαστε – αυτός είναι αλλουνού… παπά ευαγγέλιο. Τον Οκτώβρη του 11981 εννοώ με εκείνο το αλήστου μνήμης σύνθημα, που σαρκάζει το ΠΑΣΟΚ: «στις 18 σοσιαλισμό»…

Ας σοβαρευτούμε: ο σοσιαλισμός (όπως και η επανάσταση) δεν είναι θέμα του φαντασιακού αλλά του πραγματικού. Είναι θέμα της ιστορίας, της αντικειμενικής πραγματικότητας. Σχετίζεται με τις πολιτισμικές, τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις οικονομικές συνθήκες, τον συσχετισμό δυνάμεων. Κυρίως με τον λαό: Αν θέλει ο λαός τότε…

Εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό

Επιστρέφοντας από το… σοσιαλιστικό 1871 στο καπιταλιστικό 2014 ως αποστασιοποιημένος πολιτικός παρατηρητής βλέπω (οφείλω να δώ) ότι ο Ελληνικός λαός δεν δείχνει να έχει πρόβλημα με τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός ναι, έχει πρόβλημα μαζί του. Και τον μαστιγώνει, τον ξαφρίζει, τον ρίχνει στην φτώχεια, και στην πείνα, τη δυστυχία, την κατάθλιψη, ακόμα και στην αυτοκτονία. Όλα αυτά για να ρεφάρει τη ζημιά που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του, τζογάροντας τα ρέστα του στον νεοφιλελευθερισμό, τη δικτατορία των αγορών, την τραπεζική τοκογλυφία.

Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες, εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα, γογγύζοντας, να πληρώνουμε τον λουφέ! Από το έσχατο υστέρημα μας! Μήπως σώσουμε τον καπιταλισμό και δεν στερηθούμε, οριστικά, τα λαμπερά αγαθά του! Ας το παραδεχτούμε: είμαστε εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό!..

Φυσικά το θέμα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά, εν γένει, το ανθρώπινο είδος. Το οποίο, και δια μέσου των θρησκευτικών καθεστώτων αλλά και με το «πείραμα» του υπαρκτού σοσιαλισμού, απέδειξε ιστορικά πως δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του καπιταλιστικού συστήματος. Πως δεν αντέχει χωρίς τα αγαθά του καπιταλισμού ούτε προς χάριν της… «αιωνιότητας», ούτε προς χάριν της «ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Δεν κρύβω ότι προσωπικά τρέφω τη βεβαιότητα (ενθυμούμενος το πάθος των Μοσχοβιτών του ’80, στην περίοδο της ΕΣΣΔ, για ένα μπλουτζίν, ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, έναν αναπτήρα Ronson…) ότι μια ισχυρή παράμετρος για την αναίμακτη ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η γοητεία που ασκούσαν τα λαμπερά αγαθά του καπιταλισμού στις κοινωνίες του «ανατολικού μπλοκ».

Γιατί ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ

Πρέπει να καταλάβουμε (και να το καταλάβουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) ότι στην σημερινή συγκυρία, στον παρόντα ευρωπαϊκό τόπο και χρόνο, αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό αλλά να βγούμε απ’ τον Οικονομισμό. Την τερατώδη αυτή νεοφιλελεύθερη διαστροφή που εκτρέφει την υφιστάμενη συστημική βαρβαρότητα. Και εκτρέφεται απ’ αυτήν…

Αυτό θέλει ο κόσμος. Αυτό θέλουν οι λαοί της ευρωζώνης, αυτό θέλει ο ευρωπαϊκός Νότος, αυτό θέλουν οι Έλληνες: η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας μας επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή είναι το κόμμα που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό – υπάρχει άλλο κόμμα… ταγμένο σ’ αυτή τη δουλειά.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τα μνημόνια, να επαναφέρει τα κατώτερα και τα μεσαία εισοδήματα καθώς και την Υγεία και την Παιδεία στα προ μνημονίων επίπεδα, να νομοθετήσει και να εφαρμόσει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα συμβάλλει στην ανακατανομή του πλούτου υπέρ των μικρομεσαίων εισοδηματικών τάξεων και θα απαλλάσσει τα νοικοκυριά και τις κατοικίες τους από τα χαράτσια και τους δεκάδες άλλους επαχθείς φόρους που τα φόρτωσε η κυβέρνηση Σαμαρά – και όχι η τρόικα και ο… καπιταλισμός. Και βέβαια να διαγράψει (στο υψηλότερο δυνατό ποσοστό) το δημόσιο χρέος, να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και την εύρυθμη και συνταγματική λειτουργία των θεσμών της, καθώς και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, κόμμα αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, ένα κόμμα με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και του νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά ως χαρισματικού ηγέτη του, του Αλέξη Τσίπρα.

Τέλος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, πολιτικά και πολιτισμικά συμβατό με κάθε δημοκρατικό πολίτη που θέλει να απαλλαγεί από τη μνημονιακή λαίλαπα και τους πολιτικούς χορηγούς της.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις φαντασιακές «εφόδους προς τον ουρανό» γιατί θα… πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει.

Νίκος Τσαγκρής

12 Φεβρουαρίου 2014

τρόμος της τάξεως του συν – πλην 3%

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης και οι «νταβατζήδες» τους δίνουν ρέστα προκειμένου να επιβιώσουν δημοσκοπικά, καθώς εκλογικά την έχουν… βαμμένη

Οι πολίτες σπάνια προκαλούν την πολιτική. Αλλά η πολιτική δεν χάνει ευκαιρία. Τους προκαλεί διαρκώς. Πράγμα ενοχλητικό μεν, φυσικό δε: η πολιτική είναι εξαρτημένη απ’ τους πολίτες. Χωρίς αυτούς θα έμοιαζε σαν πρεζόνι που ξέμεινε από πρέζα. Γιατί ο πολίτης είναι η πρέζα της πολιτικής.
Κάποτε ίσχυε και το αντίθετο: Η πολιτική ήταν η πρέζα του πολίτη. Εδώ και αρκετά χρόνια όμως η πλειοψηφία των Ελλήνων έπαψαν να φτιάχνονται με την πολιτική. Η «πρέζα» ήταν νοθευμένη. Τους χάλαγε...

Ωστόσο ακόμα και σήμερα,, σε συνθήκες «κατοχής» και «πολέμου», οι πολιτικοί εξακολουθούν να... φουμάρουν τους πολίτες. Και οι πολίτες τους πολιτικούς.
Ένας βασικός τρόπος να φουμάρεις πολίτες όταν είσαι πολιτικός και πολιτικούς όταν είσαι πολίτης είναι τα γκάλοπ.
Σ’ αυτό το επίπεδο νεφελώδους όσμωσης, να πούμε, των πολιτικών με τους πολίτες (και τούμπαλιν) «γίνεται της G.P.O»! Έτσι λένε οι Έλληνες της νέας γενιάς, σαρκάζοντας τις «και καλά» σφυγμομετρικές ανατροπές του Πρετεντέρη στο MEGA. Και έχουν δίκιο: τα μνημονιακά κόμματα της συγκυβέρνησης και οι νταβατζήδες τους δίνουν ρέστα προκειμένου να επιβιώσουν δημοσκοπικά. Διότι εκλογικά την έχουνε βαμμένη…

Όταν μιλούν οι δημοσκόποι

Τα γκάλοπ είναι ενοχλητικά. Προκαλούν τους πολίτες όσο, περίπου, και οι πολιτικοί. Και οι πολίτες αντιδρούν μέσω των ενοχλητικών γκάλοπ προκαλώντας τους πολιτικούς: «Όχι, αυτήν τη φορά δεν θα σε ψηφίσω» στέλνουν το… μήνυμα στην κυβέρνηση μήπως και την τρομάξουν και σταματήσει να τους «παίρνει τα μέτρα» οριζοντίως ή καθέτως, στη… διάρκεια του χρόνου.

Στη διάρκεια του χρόνου, ιδιαίτερα επί συγκυβέρνησεως Σαμαρά – Βενιζέλου, τα γκάλοπ έγιναν πιο προκλητικά, πιο ενοχλητικά, πιο γελοία παρά ποτέ. Αυτό δεν το λέμε εμείς. Και δεν το λένε οι Συριζαίοι κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το λένε οι δημοσκόποι: οι δημοσκόποι… ομιλούν την ελληνική και, ειδικά αν τυχαίνει να είναι φίλοι ή συνεργάτες σου, σου αποκαλύπτουν όλα τα μυστικά της τέχνης τους. Ύστερα ξαναγίνονται οι αινιγματικοί δημοσκόποι που βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Να εκλαϊκεύουν τα ευρήματα των ερευνών τους. Προκειμένου να κατανοήσουν οι πολίτες τι… ψηφίζουν. Και τι σκέφτονται για τους πολιτικούς και την πολιτική…
Οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ (ιδιαίτερα οι κατέχοντες επιτελικές θέσεις σε εφημερίδες ή ραδιοτηλεοπτικά μέσα), γνωρίζουμε για τα γκάλοπ όσα, περίπου, και οι δημοσκόποι:

- Οι πολίτες, στην σημερινή άκρως διαλυτική κοινωνική ατμόσφαιρα, είναι περισσότερο παρά ποτέ εχθρικοί απέναντι στις εταιρίες δημοσκοπήσεων: τις ταυτίζουν απολύτως με την μνημονιακή πολιτική και τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης.

- Οι δημοσκοπήσεις γίνονται μετ’ εμποδίων, λόγω των πολλών αρνήσεων και των σαρκαστικών – παραπλανητικών απαντήσεων. Γι’ αυτό, οι μετρήσεις που παράγονται είναι αμφίβολης αξιοπιστίας.

- Πολύ συχνά, δια της μεθόδου των«μαγειρεμένων» ερωτήσεων, (παραπλανητικών, ασαφών κλπ,) μπορείς να οδηγήσεις το «δείγμα» των ερωτωμένων στο επιθυμητό, προπαγανδιστικό, αποτέλεσμα.

Μια προχωρημένη «συνταγή»

Εντάξει, το ότι τα γκάλοπ «μαγειρεύονται» όταν λάχει, ανάλογα με τα γούστα του πελάτη, το γνωρίζουμε από τα πολύ παλιά χρόνια. Είναι γνωστό, επίσης ότι τα περιθώρια του «μαγειρέματος» περιορίζονται στο μέγεθος της σοβαροφάνειας που οφείλουν να τεκμηριώνουν (με βάση τους κανόνες δεοντολογίας που τις διέπουν) οι εταιρίες δημοσκοπήσεων.

H πλέον προχωρημένη συνταγή της δημοσκοπικής μαγειρικής είναι «η σταθεροποίηση μιας πρόβλεψης στα ευρύτερα δυνατά όρια στατιστικού λάθους»: η διαφορά μεταξύ δυό ακραία ανταγωνιστικών για την κυβέρνηση κομμάτων οφείλει να… κυμαίνεται στο συν – πλην 3% στη διάρκεια του δημοσκοπικού χρόνου.

Έτσι ακριβώς: στη διάρκεια του παρόντος δημοσκοπικού χρόνου η πρόκληση των πολιτών απέναντι στη συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου σταθεροποιήθηκε, στα όρια του στατιστικού λάθους βεβαίως-βεβαίως, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και ενίοτε αυξομειώνεται από το +3% προς το +1% και πάλι πίσω: ανάλογα με τον... βαθμό ενόχλησης των εκλογομαγείρων του Μαξίμου από την πραγματική άνοδο των ποσοστών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «ανάλογα με τον βαθμό... τρόμου που τους καταλαμβάνει όταν βλέπουν την πραγματική διαφορά», όπως λένε κατ’ ιδίαν οι δημοσκόποι.

Τα γκάλοπ της περασμένης εβδομάδας περιέχουν... βαθμό τρόμου της τάξεως των 2 μονάδων. Έναν χαμηλό βαθμό τρόμου, θα μπορούσε να πει κανείς, που όμως φαίνεται ότι τρόμαξε δυσανάλογα τους παραγγελιοδόχους του, εκεί στο MEGA. Αφού πέρασαν στα γρήγορα την κάρτα της πρόθεσης ψήφου και έμειναν να συζητούν τη δημοσκοπική προοπτική των κυβερνητικών συμμαχιών. Με μπόλικη …ελιά στη συνταγή τους.

Νίκος Τσαγκρής   

7 Φεβρουαρίου 2014

ΣυσΣωρρ(α)ευμένα δισεκατομμύρια…



Γράφει ο Αποστόλης Κρέτσης 

(στο http://www.altsantiri.gr/ )

Είναι η απόγνωση του ελληνικού λαού μετά τα δυσβάστακτα μέτρα που έχουν ληφθεί από το 2010 μέχρι και σήμερα, είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να εμπνεύσει τον λαό και να δώσει διέξοδο, είναι το «κυνήγι των κλικς» που οδηγεί ιστοτόπους στην ύφανση θεωριών συνωμοσίας, είναι βέβαια και η έλλειψη κριτικής σκέψης από όσους «τσιμπάνε»

 Αυτοί είναι οι κυριότεροι λόγοι που -έστω και μικρή- μερίδα της κοινωνίας στρέφεται στη συνωμοσιολαγνεία. Το φαινόμενο που στα χρόνια της κρίσης έγινε μάστιγα. Κάποτε τα περίφημα ομόλογα της «τράπεζας της Ανατολής», σήμερα τα 600δισ. Αύριο ποιος ξέρει; 

Φυσικά, ρόλο στη σύγχυση παίζει και το γεγονός ότι ακόμα και 15 χρόνια χρήσης του ευρώ υπάρχουν ακόμη αρκετοί που αδυνατούν να αντιληφθούν τα οικονομικά μεγέθη και συγκεκριμένα την αγοραστική δύναμη μεγάλων ποσών σε ευρώ. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι που στις καθημερινές τους συναλλαγές, συνεχίζουν στο μυαλό τους να μετατρέπουν ποσά σε δραχμή, προκειμένου να υπολογίσουν την αξία μιας συναλλαγής τους. 

 Στο τελευταίο τουλάχιστον η απάντηση είναι εύκολο να δοθεί, καθώς δεν χρειάζονται παραπάνω από 15 λεπτά έρευνας, για να αποδείξεις ότι η «κάβα» των περίφημων 600 δις του Αρτέμη Σώρρα είναι «σκέτα φούμαρα». Αρκεί μόνο να εξηγήσεις σε όσους συγκινούνται από τις θεωρίες αυτές, το μέγεθος του ποσού. 

Ποια είναι λοιπόν πραγματικά η αγοραστική δύναμη των 600 δισ. (είτε ευρώ, είτε δολαρίων); 

Σύμφωνα με τις εμπορικές αξίες εταιρειών-κολοσσών, όπως τις υπολογίζει το Forbes, με 600δισ. αγοράζεις ολόκληρη την Apple ($586 δισ, μένουν και μερικά «ψιλά»), ή 1,5 φορά τη Microsoft ($407 δισ.), ή 2 φορές το Facebook ($314.8 δισ.) , ή 3 φορές την Coca-Cola ($192.8 δισ.) ή 22 φορές την… Deutsche Bank ($26.4 δισ.)! 

Αντίστοιχα, αν δεν ενδιαφέρεσαι να αγοράσεις το χρέος της Ελλάδας, ή το μέγεθος της χώρας σου φαίνεται μικρό για το «μέγεθός» σου, μπορείς κάλλιστα να αγοράσεις ολόκληρο το εξωτερικό χρέος της… Ρωσίας ($599.8 δισ./wikipedia) και έτσι να «ελέγχεις» τον ισχυρότερο άνθρωπο του πλανήτη (σύμφωνα με το Forbes) Πούτιν, άρα να γίνεις κάτι σαν ένας πλανητάρχης νο2! 

Επιπλέον, ο πιο πλούσιος άνθρωπος του πλανήτη Μπιλ Γκέιτς (λίστα Forbes), μετά βίας φτάνει το 12% των χρημάτων σου. Για να γίνω πιο ακριβής, χρειάζεται να ενώσουν τις περιουσίες τους οι 12 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη για να πλησιάσουν τα 600 δισ.! 

Στο ερώτημα, βέβαια, γιατί το κράτος δεν εκμεταλλεύεται τα χρήματα αυτά, η απάντηση των οπαδών του Σώρρα είναι «φταίνε οι προδότες Έλληνες πολιτικοί». 

Βέβαια, το πώς καταφέρνει ένας τόσο δήθεν ισχυρός άνθρωπος να σκοντάφτει σε μια «χούφτα» πολιτικούς, είναι ένα εύλογο ερώτημα, το οποίο ούτε αυτό δείχνει να προβληματίζει όσους ασπάζονται τις ψεκασμένες θεωρίες. 

Συμπερασματικά, η αποδόμηση των ψεκασμένων θεωριών είναι μια υπόθεση λίγων μόνο λεπτών. Ο πυρήνας του προβλήματος όμως είναι άλλος. Η αντιληπτική ικανότητα ορισμένων συμπολιτών μας.

6 Φεβρουαρίου 2014

Ο εφιάλτης στο δρόμο προς τις εκλογές

Και για τον ευρωσκεπτικισμό (που αναπτύσσεται ραγδαία προκαλώντας πανικό στην ευρωπαϊκή ηγεσία) φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

 Δυό – τρείς πολιτικοί αναλυτές της παραδοσιακής Δεξιάς, από εκείνους που απέμειναν να βόσκουν στα ακροδεξιά βοσκοτόπια της σημερινής, συρρικνωμένης υπό – και από – τον κ. Σαμαρά Νέας Δημοκρατίας χτυπούν καμπανάκια: «στις ευρωεκλογές του Μαΐου κρίνεται η ίδια η ύπαρξη της Νέας Δημοκρατίας». Η οποία, «καθώς βαδίζει προς τις κάλπες δεμένη στον γερμανικού άξονα, αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης αλά ΠΑΣΟΚ». Φυσικά, «μια σύγχρονη Δεξιά δεν μπορεί να είναι αντιευρωπαϊκή αλλά οφείλει να εμφορείται από σκεπτικισμό για την πορεία της Ευρώπης»…

Δεξιός ευρωσκεπτικισμός; Όχι δα. Οι ακροδεξιοί σύμβουλοι, η μονταζιέρα, τα παπαγαλάκια, χαλάνε ήδη τον κόσμο στις τηλεοπτικές συχνότητες και στα ερτζιανά: ναι, έρχεται μια πανευρωπαϊκή έκρηξη ευρωσκεπτικισμού, την βλέπουμε, αλλά γι αυτήν δεν φταίει η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε, δεν φταίνε οι αδυσώπητοι ευρωπαϊκοί κανόνες, δεν φταίει ο άκρατος οικονομισμός, η δικτατορία των αγορών, ο ραγιαδισμός των κυβερνώντων, τα μνημόνια, η κατάλυση της Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας, η ανεργία η φτώχια η δυστυχία. Φταίνε τα άκρα! Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ! Και πάνω απ’ όλα φταίει ο Τσίπρας!..

Οι «εξορκιστές» και τα τσιράκια τους

Από μια άποψη δεν έχουν… άδικο: ο Αλέξης Τσίπρας, ως ο πρόεδρος του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (του ελληνικού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία) αλλά και ως ο υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Αριστεράς) είναι ο βασικότερος, ίσως, εκφραστής του νέου κύματος ευρωσκεπτικισμού που ενδημεί και, διαρκώς αναπτύσσεται, στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών. Και αναγκάζει τους κρατούντες των Βρυξελλών και τα περιφερειακά τσιράκια τους να ξορκίζουν αυτόν τον «τρομακτικό νέο ευρωσκεπτικισμό» με γελοίους πολιτικούς σουσουδισμούς:
● Βαφτίζουν συλλήβδην «ακραία» και «λαϊκιστικά»* τα κόμματα που τον εκφράζουν, αποδίδοντάς τους και την ευθύνη για αυτόν.
● Παραβλέπουν, με τον γνωστό υπερβάλλοντα στρουθοκαμηλισμό τους, ότι «αυτός ο τρομακτικός νέος ευρωσκεπτικισμός» δεν είναι κομματικός, αλλά κοινωνικός. Ένας σκεπτικισμός διάχυτος στις κοινωνίες των χωρών μελών της Ε.Ε. που εκφράζει την βαθειά κρίση εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων προς την ηγεσία της Ε.Ε.
● Αντιμετωπίζουν με υπεροψία το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κρίση εμπιστοσύνης, στις συνθήκες της καταρρέουσας ευρωζώνης παίρνει μορφή αμφισβήτησης της δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως θεσμού.

Ηγέτες σε ελεύθερη πτώση

Αλλά οι… εξορκισμοί δεν πιάνουν. Στο δρόμο προς τις ευρωεκλογές ο εφιάλτης μεγαλώνει καθώς ο ευρωσκεπτικισμός δεν περιορίζεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου αλλά απλώνεται από τη μια άκρη της Ευρώπης ως την άλλη και διαρκώς μεγεθύνεται: σύμφωνα με τελευταίες μετρήσεις του ινστιτούτου Gallup, στις χώρες του Βορά – ανεξάρτητα από το εάν βρίσκονται εντός ή εκτός ευρωζώνης – τα ποσοστά αποδοχής των ηγετών της ΕΕ έπεσαν κατά 17 ποσοστιαίες μονάδες στη Σουηδία, κατά 14% στη Φινλανδία, κατά 11% στην Αυστρία και την Ολλανδία, 10% στη Δανία και 7% στη Βρετανία. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας (που είναι και αμφισβήτηση του συστήματος διαχείρισης της Ε.Ε.) είναι συντριπτική: Το ρεκόρ κατέχει η Ελλάδα, με το 81% των κατοίκων της να δηλώνουν την απαρέσκειά τους. Το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό αμφισβήτησης καταγράφεται στην Κύπρο (79%) και ακολουθεί η Ισπανία (73%) και η Ιρλανδία (57%)…

Ακόμα και στις χώρες της ευρωπαϊκής διοίκησης, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, τα ποσοστά αποδοχής της ευρωπαϊκής ηγεσίας έπεσαν τελευταία και μόνο στη Γερμανία ανέβηκαν: από 56 % σε 59%. Τυχαίο;

Ο ευρωσκεπτικισμός είναι αντισυστημικός

«Τρίζουν τα θεμέλια της Ευρώπης!», ουρλιάζουν οι συστημικοί αναλυτές, (οι «his masters voice» του αμφισβητούμενου ευρωπαϊκού καθεστώτος) αναθεματίζοντας τον ευρωσκεπτικισμό και τα… «λαϊκιστικά» κόμματα που τον εκφράζουν. Όμως ο ευρωσκεπτικισμός είναι παντού: είναι διάχυτος στο ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα, διαπερνά όλο το κομματικό φάσμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και καθώς ασφυκτιά ανέκφραστος στα θυγατρικά του CDU της κυρίας Μέρκελ «φιλελεύθερα» και «σοσιαλιστικά»ευρωπαϊκά κόμματα (τα κόμματα των δικών μας Σαμαρά και Βενιζέλου, αλλά και αυτά των Λέττα και Κάμερον, και των Ολαντ και Μέρκελ ακόμα) στρέφεται προς τα κόμματα που τον εκφράζουν, τα έμπλεα ευρωσκεπτικισμού αντισυστημικά κόμματα.

Προς τον ΣΥΡΙΖΑ ας πούμε, τον βασικότερο, ίσως, εκφραστή του νέου κύματος ευρωσκεπτικισμού που ενδημεί και, διαρκώς αναπτύσσεται, στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών. Και αυτό συμβαίνει γιατί «η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη από ριζικό αναπροσανατολισμό της πολιτικής της. Έχει ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής των συσχετισμών, η οποία θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για μια ριζική στροφή, την επανίδρυσή της και την επιστροφή στις αξίες της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής συνοχής», όπως είπε (προ ημερών σε ομιλία του στο Παρίσι) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Αλέξης Τσίπρας.

*Το σύστημα των Βρυξελλών και οι συστημικοί αναλυτές των ευρωπαϊκών πραγμάτων προκειμένου να δυσφημίσουν τον ευρωσκεπτικισμό τον ταυτίζουν με τα εθνικιστικά – ακροδεξιά κόμματα, (και τα κομμουνιστικά και ακροαριστερά) και τα βαφτίζουν, συλλήβδην «λαϊκιστικά», φορτίζοντας, με τον απαξιωτικό αυτό χαρακτηρισμό τον ίδιο τον ευρωσκεπτικισμό και κάθε κόμμα που τον εκφράζει. Είναι μια διπλή απάτη, αφού τα ακροδεξιά κόμματα (και τα κομμουνιστικά και ακροαριστερά) είναι αντιευρωπαϊκά και όχι ευρωσκεπτικιστικά. Ενώ ο ευρωσκεπτικισμός πουθενά δεν συναντιέται με τον λαϊκισμό.

Νίκος Τσαγκρής