Μια λυτρωτική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ

 

 Ο Ευγένιος Ιονέσκο ήταν εξαιρετικά… παράλογος με τους πολιτικούς. Πίστευε ότι είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων (μετά τους καλλιτέχνες και τους επιστήμονες), χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα: «Οι πολιτικοί είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας. Πρέπει να είναι απλώς οι διανομείς της άνεσης»!

Λάθος. Οι σημερινοί πολιτικοί, οι Eυρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες – ιμάντες της καθεστηκυίας τάξεως, δεν μαγειρεύουν απλώς την κοινωνία. Την καταβροχθίζουν! Και διανομείς της άνεσης; Όχι δα! Ειδικά στις μέρες μας, ανεργία, φτώχεια και δυστυχία μοιράζουν. Στο δε περιβάλλον των ευρωεκλογών, το μόνο που διανέμουν είναι υποσχέσεις εθνικών… διεκδικήσεων από την Κομισιόν: «Ψηφίστε μας για να διεκδικήσουμε πολιτικές που υπηρετούν τον πολίτη»! Δεν είναι χιούμορ, αλλά το κεντρικό σύνθημα στις προεκλογικές καμπάνιας των περισσότερων συστημικών ευρωπαϊκών κομμάτων. Και εκφράζει σαφώς την αγωνιώδη προσπάθειά τους να εμφανιστούν αποστασιοποιημένοι από την.. «κακή» Κομισιόν. Το alter ego τους, δηλαδή.

Πέρα από τις ευρωεκλογές και την πολιτική επικαιρότητα οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, σπάνια προσεγγίζουν την πολιτική με τον λαϊκό τρόπο – σπάνια διαθέτουν την πολιτική αντίληψη των λαών, των κοινωνιών που, υποτίθεται, διευθύνουν. Και απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς ότι, πράγματι, οι σημερινοί πολιτικοί είναι ένα «τρίτο είδος» ανθρώπων χωρίς καμιά συμμετοχή στην κουλτούρα, ένα διαρκές πολιτικό λάθος…

Η κρίση ως καθεστωτικό άλλοθι

Στην ελληνική περίπτωση, το λάθος (και της Αριστεράς) είναι η αποσπασματική πρόσληψη και αντιμετώπιση της καταστροφής: των μέτρων λιτότητας, των μνημονίων, της καταστρατήγησης της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας και των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου∙ η θεώρησή τους ως νομοτελειακών και μερικώς αναπότρεπτων συνεπειών της «κρίσης», κάτι που ανακυκλώνει τα μέτρα λιτότητας, τα μνημόνια, την καταστρατήγηση της εθνικής, της πολιτικής, της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Και την ίδια την έννοια της «κρίσης», ως πραγματικότητας που διαρκεί και διαρκεί…

Όμως ο ελληνικός λαός είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους πολιτικούς του, πάντα ήταν πιο μπροστά (ναι, και από τα κόμματα και τους πολιτικούς της Αριστεράς) και γνωρίζει πως τίποτε δεν είναι πια συνέπεια της κρίσης: όλα όσα μας συμβαίνουν είναι οι συνέπειες μιας παγιωμένης, με την ολική ή την μερική ανοχή του πολιτικού συστήματος (της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης) οικονομικής κατοχής.

Ζούμε κάτω από ένα στερεωμένο πια, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γερμανικό καθεστώς, ένα καθεστώς που στηρίζεται από τις κυβερνήσεις του συνόλου, σχεδόν, των χωρών της ευρωζώνης και υπηρετείται με ευλάβεια από την ελληνική συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.

Ο αγώνας είναι απελευθερωτικός

Αυτή είναι η κοινή βιωματική αίσθηση του ελληνικού λαού: η αίσθηση μιας νέας κατοχής, μιας παγιωμένης σκλαβιάς από την οποία ονειρεύεται να απελευθερωθεί. Και σ’ αυτή την κοινωνική αίσθηση, σ’ αυτή την ανάγκη απελευθέρωσης ανταποκρίνεται εξαιρετικά, έχω τη γνώμη, η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ειδικά σε όσα συμπυκνώνει και αναδύει η φράση - δέσμευση «καμιά θυσία για το ευρώ». Μια φράση που στην πραγματικότητα σημαίνει καμιά άλλη θυσία για το ευρώ, αφού οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν ήδη θυσιάσει την μισή ζωή των Ελλήνων, τη μισή Ελλάδα εν γένει, την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, την Δημοκρατία, την ίδια την πολιτική, στο βωμό του «ευρώ».

Η δέσμευση αυτή είναι λυτρωτική για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι ανταποκρινόμενη στη λαϊκή – και όχι στη συστημική – βούληση, του επιτρέπει (σε περίπτωση που θα κληθεί απ’ τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει τη χώρα) να θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα την αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι την υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα. Και να αντιμετωπίσει τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορεί να επιστρατεύσει. Να αναμετρηθεί με οποιαδήποτε εξέλιξη, με τη βεβαιότητα ότι σε κάθε περίπτωση θα έχει την εμπιστοσύνη και την στήριξη των Ελλήνων.

Η ίδια δέσμευση είναι, φυσικά, λυτρωτική και για την πλειοψηφία των Ελλήνων, δεδομένου ότι γι’ αυτούς, για εμάς, το ευρώ δεν είναι πια παρά ένα ανυπόστατο νόμισμα, που μας καθιστά ανυπόστατους πολίτες μιας ανυπόστατης πατρίδας. Με κατοχυρωμένη την ανισοτιμία, την δικτατορία των «μεγάλων» επί των «μικρών», με θεσμοθετημένο τον οικονομισμό, με την ασυδοσία των «αγορών» προστατευμένη, με θωρακισμένη την κερδοσκοπία. Με εργαλείο της το ευρώ…

Νίκος Τσαγκρής 

Γερμανικά «ρέστα» για δυό μαριονέτες

Η κυβερνητική ζωή των Σαμαρά - Στουρνάρα πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Τις ημέρες του Πάσχα η αλήθεια αποκαλύφθηκε, το σχέδιο έγινε πιο καθαρό, πιο σαφές: δανεισμοί επί δανεισμών από τον μηχανισμό στήριξης (με ή χωρίς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και παράταση της αποπληρωμής τους επ’ άπειρον, με εγγύηση νέα, ετήσια, μεταλλαγμένα μνημόνια.

Μεταλλαγμένα μόνο ως προς την ονομασία τους. Ετερώνυμα των μνημονίων δηλαδή, του τύπου «προγράμματα», «μεταρρυθμίσεις», «αναδιαρθρώσεις», σκέτες… «διαρθρώσεις», «διορθώσεις», «εκσυγχρονισμοί» και άλλα συναφή ψευδώνυμα…

Το σχέδιο έχει ένα ελάττωμα, στηρίζεται σε ένα ασταθές σημείο αναφοράς: το ελληνικό χρέος να μείνει για πάντα «μη βιώσιμο»! Διότι σε περίπτωση που μειωθεί σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – τότε… αποχαιρέτα την Ελλάδα που χάνεις! Το σχέδιο καταρρέει, οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά, το γερμανοκρατούμενο ευρωζωνικό καθεστώς χάνει μια αποικία χρέους.

Είναι αυτονόητο ότι για την εφαρμογή του σχεδίου είναι απολύτως απαραίτητη μια συστημική κυβέρνηση στην Ελλάδα. Μια κυβέρνηση – μαριονέτα, που θα κάνει παιγνίδι εφαρμόζοντας πιστά τα «προγράμματα» (τα διάφορα ετερώνυμα του μνημονίου δηλαδή), με στόχο την αποικιακή ολοκλήρωση της χώρας μας. Και η σημερινή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Σαμαρά και υπουργό οικονομικών τον Στουρνάρα είναι ό,τι πρέπει για να… κάνει παιγνίδι…

Ευσεβείς συστημικοί πόθοι

Δεν είναι θεωρία συνομωσίας ούτε αντικυβερνητική προπαγάνδα. Ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε το έκανε βούκινο: «είμαι πεπεισμένος ότι ο πρωθυπουργός Σαμαράς και ο υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας αποδίδουν και φέρνουν αποτελέσματα και ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα».

Το τελευταίο είναι όλα τα λεφτά: «ελπίζω ότι ο κ. Σαμαράς θα συνεχίσει να πείθει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι αυτός είναι ο σωστός και ο καλύτερος δρόμος για την Ελλάδα». Εδώ ο κ. Σόϊμπλε, ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, αποκαλύπτει τους ευσεβείς πόθους του (που είναι και οι πόθοι του «συστήματος») ότι ο Σαμαράς θα… μονιμοποιηθεί ως πρωθυπουργός της χώρας για να συνεχίσει να εφαρμόζει το σχέδιο.

Ευσεβείς πόθοι θα μου πείτε, πόθοι όμως που, εν όψει των ευρωεκλογών, δουλεύονται συστηματικά από μια τερατώδη προπαγανδιστική μηχανή, η οποία εκτείνεται από την Αθήνα ως τις Βρυξέλες και από εκεί ως το Βερολίνο. Μια «μηχανή» που τροφοδοτεί – και θα τροφοδοτεί καθημερινά μέχρι την 25η Μαϊου – τους ντόπιους συστημικούς επικοινωνιακούς μηχανισμούς (που περιλαμβάνουν το σύνολο, σχεδόν, των ελληνικών ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους) με «ήχο και υλικό» υποστήριξης του… καλού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά…

Κλιμάκωση της πλύσης εγκεφάλου

Ένα μόνο δείγμα «ήχου και υλικού» στήριξης του «καλού πρωθυπουργού» από την τροφοδοσία της περασμένης Τετάρτης:
- 12:28. Στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των συστημικών ΜΜΕ οι τίτλοι αναβοσβήνουν πανηγυρικά: «Eurostat: Στα 3,4 δισ. το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013»
- 16:45. Βγαίνει ο Βενιζέλος με… βαρυσήμαντη δήλωση: «Η επικύρωση του πλεονάσματος σημαίνει έξοδο από την κρίση»
- 17:10: Το ταρατατζούμ του Σαμαρά : «Η σημερινή επίσημη ανακοίνωση του πλεονάσματος πιστοποιεί τη μεγάλη στροφή που πετυχαίνει η ελληνική οικονομία» (…..) «Απομακρυνόμαστε σιγά – σιγά από την κρίση και θεμελιώνουμε το μέλλον της νέας Ελλάδας».

Στο επίπεδο της οικονομίας ακολουθούν αρκετές ακόμα αποστολές εκλογικών βοηθημάτων – παρλαπίπες δημιουργικής λογιστικής και ρητορείες αβάσταχτης… ελάφρυνση του χρέους, από τις Βρυξέλες με αγάπη για τον κ. Σαμαρά.

Στο επίπεδο της διαμόρφωσης της ελληνικής κοινής γνώμης τα συστημικά ΜΜΕ επιχειρούν μια πραγματική πλύση εγκεφάλου, μια απεγνωσμένη απόπειρα απόξεσης των αντιμνημονιακών αντανακλαστικών των Ελλήνων. «Η ζωή κυλάει, τα συναισθήματα αμβλύνονται, η αντίθεσης Μνημόνιο - αντιμνημόνιο αμβλύνθηκε, τα αντιμνημονιακά κόμματα καίγονται», γράφουν – ψελλίζουν – κραυγάζουν – νουθετούν, τα παπαγαλάκια του συστήματος: να πείσουν ότι τα μνημόνια τελείωσαν, ότι έρχονται καλύτερες μέρες: «Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια!» ήταν προ ημερών ο τίτλος μιας ιστορικής «κεντροαριστερής» εφημερίδας* που τους τελευταίους μήνες, μέρα – παρά μέρα, ξεπερνά τα όρια της συστημικής γελοιότητας. Και της πολιτικής γραφικότητας.

Είναι σαφές, τα δίνουν όλα για την εφαρμογή του σχεδίου τους. Και, για την εφαρμογή του σχεδίου τους η ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά πρέπει, πάση θυσία, να παραταθεί και μετά τις ευρωεκλογές . Αλλιώς…

Αλλιώς έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια καταργούνται, το χρέος μειώνεται σε βαθμό βιωσιμότητας – είτε με ένα γιγάντιο κούρεμα είτε με μια γενναία διαγραφή – οι «εταιρικοί δανεισμοί» σταματούν, η Ελλάδα αυτονομείται πολιτικά και οικονομικά: το «σχέδιο» καταρρέει…

 *Αναφορά στην απογευματινή εφημερίδα Τα Νέα

Νίκος Τσαγκρής 

Αποικία χρέους; Όχι, ευχαριστώ…

 

                                                                                      

 

«…Και θα βουβαθώ, δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ  με κανέναν,

θα αποχωριστώ όλα όσα με συνδέουν με τη ζωή.

Βοήθησέ με, Κύριε, και θα πραγματοποιήσω

όλα όσα Σου υποσχέθηκα!»                                                                                                   

Από τη ΘΥΣΙΑ του Αντρέϊ Ταρκόφσκι

 

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, θα έλεγε ο μακαρίτης ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Μια ατμόσφαιρα θυσιαστηρίου στο οποίο καίμε τους Έλληνες για να στείλουμε θετικά μηνύματα στις Βρυξέλλες και να βγούμε στις αγορές!

Όμως όχι, «αυτή είναι ήδη μια παρωχημένη εικόνα», υποστηρίζουν οι Σαμαράς, Βενιζέλος & ΣΙΑ: «ένα ξεπερασμένο από την επικαιρότητα σκηνικό είναι…». Διότι «βγήκαμε στις αγορές!». Δεν βγήκαμε; «Και τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια!». Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει. Την κυρία Μέρκελ περιμένει ο Έλληνας πρωθυπουργός: κάνε μου την επιμήκυνση Κυρία, και θα πραγματοποιήσω όλα όσα Σου υποσχέθηκα!.. Αυτή είναι η… νέα εικόνα. Τόσο νέα που επικαιροποιεί ένα «ανάρμοστο» ερώτημα, το οποίο από καταβολής μνημονίου βασανίζει την πλειονότητα των Ελλήνων. Ένα ερώτημα που, ιστορικά, επανέρχεται κάθε φορά που η χώρα μας στριμώχνεται και οι πολιτικές ηγεσίες μας υποχωρούν, συμβιβάζονται, υποτάσσονται : Είναι προδότες; Γερμανόδουλοι; Δωσίλογοι;

Όχι; Και τότε γιατί ενδίδουν στην έκδηλη πρόθεση της Γερμανίδας καγκελαρίου να μετασχηματίσει την Ελλάδα σε οριστική γερμανική αποικία χρέους. Και εμάς τους Έλληνες, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε χρεωμένους «δουλοπάροικους».

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού

Ενδίδουν διότι «είναι πολλά τα λεφτά». Αυτή είναι μια από τις πλέον δημοφιλείς λαϊκές προσεγγίσεις των καιρών μας για την «προδοσία» των πολιτικών∙ με σαφείς τις αναφορές στους δεκάδες διεφθαρμένους κυβερνητικούς πολιτικούς της μεταπολίτευσης. Μιά προσέγγιση που φαντάζει πιο αληθινή όταν διασταυρώνεται με την εμβληματική, της πολιτικής διαφθοράς, ατάκα των καιρών μας, «ηθικό είναι το νόμιμο»! Και ακόμα περισσότερο όταν υποστηρίζεταιται ότι και το παράνομο ηθικό είναι, (περίπτωση Ζήμενς, εξοπλιστικών προγραμμάτων κλπ.) αρκεί να ονομάζεται … χορηγία και όχι μίζα.

Για άλλους, πιο σκεπτικιστές, η «προδοσία» οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική του παρόντος δεν είναι παρά μια δραματική, μια τραγική διασκέδαση, ένα εγκληματικό παιγνίδι με τη διαφθορά. Ότι στην ουσία, η πολιτική που γνωρίζαμε είναι νεκρή, αφού νεκρές είναι και οι ιδεολογίες και οι φιλοσοφίες από τις οποίες ισχυρίζεται πως κατάγεται…

Όλα ή μερικά απ’ αυτά ισχύουν, δίνουν μια ιδέα – εν πάση περιπτώσει, για την ενδοτικότητα των μνημονιακών κυβερνήσεων απέναντι στους τροϊκανούς εισβολείς, την παράδοσή τους στις διαθέσεις της γερμανικής καγκελαρίας.

Ωστόσο, πιστεύω ότι η «προδοσία» οφείλεται, κυρίως, σε λόγους ιστορικούς, βαθειά κοινωνιολογικούς. Λόγους που σχετίζονται με την πολιτική κουλτούρα του «ραγιαδισμού», αυτήν που καλλιεργήθηκε (στους προεστούς, αλλά και στους λαϊκούς «ραγιάδες» της ενδοχώρας) στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Πολιτική κουλτούρα που, και μετά την απελευθέρωση συνόδευε την άρχουσα τάξη και τα «ασκέρια» της, την «εκλογική πελατεία της», που θα λέγαμε σήμερα…

Η ώρα της χειραφέτησης

Το σύνδρομο του ραγιαδισμού, στον 21ο αιώνα. Να διαπερνά την άρχουσα τάξη των καιρών μας, τις μνημονιακές κυβερνήσεις, την εκλογική πελατεία τους. Μεταλλαγμένο κατά το ελαφρολαϊκότερον, «εκσυγχρονισμένο», «εξευρωπαϊσμένο», όμως πάντα στο πνεύμα της υποτακτικότητας, της δουλοφροσύνης, της υποταγής στην «προστάτιδα δύναμη: ο Γερμανός επιτίθεται, ο Έλληνας αμύνεται. Ο Γερμανός προκαλεί, ο Έλληνας δέχεται στωικά τις προκλήσεις. Ο Γερμανός επιδεικνύει την ποσοτική του δύναμη, ο Έλληνας την αντίστοιχη… ποιοτική. Οι όποιες αποκλίσεις στις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών (στην περίπτωσή μας Μέρκελ απ’ τη μια – Σαμαράς απ’ την άλλη) δεν ανατρέπουν το παραδοσιακό ήθος ένθεν κακείθεν, το προφίλ του υπόδουλου απ’ τη μια, του κατακτητή απ’ την άλλη.

Ναι, είναι σκληρό να το λες αλλά, κατά κάποιο μεταφορικό τρόπο, είναι «προδότες» και «γερμανόδουλοι» και «δωσίλογοι»: υποτασσόμενοι οι ίδιοι, μας καθιστούν ομήρους ενός κόσμου (του κόσμου της «ευρωζώνης»), όπου πολιτισμός σημαίνει χρήμα – κέρδος – οικονομική υπεροχή, ενός κόσμου όπου το Βερολίνο ποζάρει και επιβάλλεται ως μητρόπολη της «ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας» και η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ως η ηγεμών της.

Τώρα περιμένουμε πως και πώς να μας κάνουν την επιμήκυνση του χρέους για 30 ή και 50 χρόνια. Να μετατραπεί η χώρα μας σε γερμανική αποικία χρέους. Και εμείς, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, σε δουλοπάροικους…αορίστου χρόνου. Δεν περιμένουμε;

Περιμένουμε, περιμένουν… περιμένει: ο Σαμαράς περιμένει, ο Βενιζέλος περιμένει, η άρχουσα τάξη, οι προεστοί και οι λακέδες τους περιμένουν. Για εμάς, για την πλειοψηφία των Ελλήνων ο χρόνος τους τελείωσε, ήρθε η ώρα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της εθνικής χειραφέτησης, της ανεξαρτησίας, της ευρωπαϊκής ισοτιμίας. Ήρθε η ώρα της Αριστεράς…

Νίκος Τσαγκρής

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το σπέρμα της αμφιβολίας

 

Η συστηματική προβολή μιας δέσμης άμεσων «κυβερνητικών» μέτρων και η ρητή δέσμευση για την εφαρμογή τους μπορεί να κάνει τη διαφορά.

«Και τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;» είναι η ερώτηση. Μια ερώτηση που κυκλοφορεί σε πολλαπλές παραλλαγές και, συνοδευόμενη από ρινίσματα καφενειακών επιχειρημάτων, μετεωρίζεται στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Ύστερα πέφτει σαν βροχή από σταγόνες αμφιβολίας: να μουλιάζουν τον μαραμένο πολιτικό ψυχισμό των ανθρώπων εκείνων που οι δημοσκόποι καταγράφουν ως βουβή πλειοψηφία…

«Μας ψεκάζουν!» είναι η λαϊκή έκφραση του συρμού, που μας κάνει (εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς) να αποστρέφουμε με απαξία το… πνεύμα μας. Όπως απέστρεφε η μαντάμ Σουσού το βλέμμα από τις «παρακατιανές» γειτόνισσες… Ωστόσο, η έκφραση αυτή είναι μια έκφραση που, ως ψυχοπαθητική «μεταφορά», ταιριάζει απόλυτα στην περιρρέουσα πολιτική – επικοινωνιακή ατμόσφαιρα των μνημονιακών καιρών. Εκσυγχρονίζοντας θαυμάσια την αντίστοιχη έκφραση της κλασσικής πολιτικής ψυχοπαθολογίας, την περίφημη «πλύση εγκεφάλου».

Τα συστημικά ΜΜΕ μάς «ψεκάζουν». Νυχθημερόν. Σε εβδομαδιαία, σε μηνιαία, σε ετήσια βάση. Μας «μουλιάζουν» με το σπέρμα της αμφιβολίας και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Δηλητηριάζει χωρίς να σκοτώνει

Η αμφιβολία είναι η έμφυτη ή και επίκτητη τάση του ανθρώπινου πνεύματος να αμφισβητεί οποιαδήποτε προτεινόμενη «αλήθεια», μέχρις ότου αποδειχτεί ότι αυτή είναι πράγματι η αλήθεια. Δικαίως, λοιπόν, αποδίδεται σ’ αυτήν η διαρκής καλλιέργεια του ανθρώπινου πνεύματος και η αέναη γνωστική ανανέωση μέσω της αναθεώρησης των πραγμάτων. Αλλά αυτά, στο επίπεδο της έρευνας και των ιδεών.

Στην καθημερινή μας ζωή η αμφιβολία μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, δημιουργική ή καταστροφική. Ανάλογα με το επίπεδο καλλιέργειας, συγκρότησης και ψυχισμού του… αποδέκτη και χρήστη της.

Στην περίπτωσή μας, το «σπέρμα της αμφιβολίας» για την πολιτική αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ παράγεται στα συγκυβερνητικά εργαστήρια και, μετά από μια άτεχνη και αήθη δημοσιογραφική επεξεργασία στα κυβερνητικά ΜΜΕ, φσσσσττ!!! Εκτοξεύεται καθημερινά, συντεταγμένα, μεθοδικά, στις ρημαγμένες περιοχές της πάλαι ποτέ μεγάλης μεσαίας τάξης. Και, «τι παραπάνω μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα από αυτό που κάνει η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά;»

Ευτυχώς, η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει. Κι έτσι, η λυτρωτική ιδέα ενός κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει ζωντανή, οι αντιμνημονιακές προγραμματικές επιλογές του διαπερνούν, κουτσά – στραβά, τα τεχνητά νέφη της αμφιβολίας, η πολιτική του αξιοπιστία επιβιώνει, τσάτρα – πάτρα, μέσα στο τέλμα του πολιτικού μας συστήματος…

Ας καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα

Δεν είναι αρκετό. Η αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει – όσο αντέχει – στο σπέρμα της αμφιβολίας, χάρις στην αναξιοπιστία των σπορέων της. Ωστόσο, όπως είπε ο Νίτσε, «ακόμα και εάν έχει ακλόνητη πίστη ένας άνθρωπος, μπορεί να εμπλακεί στη γοητεία της αμφιβολίας». Και επειδή θα ήταν το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε ότι το σύνολο των δυνητικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον επιλέγουν γιατί πιστεύουν (ιδεολογικά) σ’ αυτόν, καταλαβαίνετε, πολλοί (άγνωστος αριθμός) παραμένουν έκθετοι στους συστημικούς… «ψεκασμούς»: έτοιμοι να εμπλακούν στην, κατά Νίτσε, «γοητεία της αμφιβολίας»!..

Υπάρχει αντίδοτο; Φυσικά και υπάρχει: η απόλυτη αποσαφήνιση της αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια της ιδεολογικής του αλήθειας, αυτή είναι τόσο δαιδαλώδης ακόμα, που είναι αδύνατον να αποσαφηνισθεί, Άλλωστε, μόνο εμάς τους… άτεγκτους αριστερούς ενδιαφέρει, και εμείς είμαστε ένα έλασσον ποσοστό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ – το έχουν συνειδητοποιήσει οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αυτό; Το αντίδοτο στο σπέρμα της αμφιβολίας είναι η πλήρης αποσαφήνιση της προγραμματικής – κυβερνητικής αλήθειας του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτή είναι που ενδιαφέρει το σύνολο των δυνητικών του ψηφοφόρων. Και άλλων τόσων που, υπό το άγος της αμφιβολίας, παραμένουν αναποφάσιστοι:

- Οι βουλευτές, τα στελέχη, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να ξεκαθαρίζουν σε κάθε ευκαιρία, πως όταν λένε «θα ακυρώσουμε το μνημόνιο», εννοούν ότι θα ακυρώσουν (σταδιακά ή άμεσα; να το μάθουν και να το λένε καθαρά) όλα τα μέτρα – μισθολογικές και συνταξιοδοτικές περικοπές, φορολογικά, εργασιακά, κλπ. κλπ.

– που έχουν επιβληθεί στον Ελληνικό λαό από τα μνημόνια και θα τον επιβαρύνουν (αν δεν προκύψει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι το 2030 και βάλε… - Οφείλουν ακόμα να δεσμευτούν δημοσίως για τα έξι πρώτα, ας πούμε, μνημονιακά μέτρα που θα αρθούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επαναλαμβάνοντάς τα ρητά, κατηγορηματικά, σαν να έχουν υποβληθεί στον… ορό της αλήθειας: «μόνο για την άμεση κατάργηση του Φ.Α.Π. και την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού αν δεσμευτούν», μου έλεγε ένας πασόκος καραβανάς, «είναι κυβέρνηση!». «Κι άσε τους άλλους να… ψεκάζουν»…

Νίκος Τσαγκρής 

Ο Σόϊμπλε και οι πρόθυμοι των Αθηνών

 

Συστημικά ψεύδη και προεκλογικές χορηγίες υπέρ… παράτασης ζωής της μνημονιακής συγκυβέρνησης

«Η Ελλάδα δεν απειλεί πια το ευρώ», δήλωσε ο Σόϊμπλε την επομένη της… υπερψήφισης (με μια – δυό ψήφους διαφορά!) του «πολυνομοσχεδίου» από τη Βουλή των Ελλήνων. Έτσι μας έδωσε μια ιδέα για τη σημειολογία του «ευρώ» στην κοσμοαντίληψη της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας: ευρώ είναι το σημαίνον του «καζινοκαπιταλισμού», της νέας τάξης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Μιας τάξης που οφείλει, σε τακτά διαστήματα, να αποδεικνύει ότι υπηρετεί τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ.

Αλλά τι ήταν το «πολυνομοσχέδιο» που ψηφίστηκε και επειδή ψηφίστηκε σταμάτησε να απειλείται το «ευρώ»; Το τρίτο μνημόνιο ήταν το «πολυνομοσχέδιο». Το υπαινίχθηκαν αρκετοί παράγοντες της αντιπολίτευσης και το είπε καθαρότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα: όσο κι αν επιχειρήσατε να το κρύψετε, φανερώθηκε από τις δικές σας διαρροές στη ψηφοφορία, ότι το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο και από μνημόνιο…

Έτσι ακριβώς: το «πολυνομοσχέδιο» ήταν πιο μνημόνιο κι από μνημόνιο. Ωστόσο… υπερψηφίστηκε, (με μια – δυό ψήφους διαφορά!). Και από τη στιγμή που υπερψηφίστηκε, «η Ελλάδα*» (απεφάνθη ο Σόϊμπλε) «δεν απειλεί πια το ευρώ» (τον ευρωπαϊκό καζινοκαπιταλισμό). Επειδή απέδειξε, προφανώς, ότι υπηρετεί πιστά τη δεσπόζουσα χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική ελίτ. Εντάξει, το καταλάβαμε, η «Ελλάδα*» δεν απειλεί πια το «ευρώ». Το «ευρώ» όμως εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα;

Η ρήση του Σόϊμπλε, σημειολογικά αντεστραμμένη, αφήνει ανοιχτό το ζήτημα. Διότι, ούτε καν υπαινίσσεται ότι το «ευρώ», το ευρωπαϊκό καθεστώς, δηλαδή, του καζινοκαπιταλισμού, θα σταματήσει να απειλεί τη χώρα μας…

Η εξαφάνιση της πολιτικής

Το εμετικό σόου των αξιωματούχων του Eurogroup στο Ζάππειο (με τις ευτελείς «φιλελληνικές» τους δηλώσεις, τις «οικογενειακές» φωτογραφίες και τα selfies με τον αυτουργό του τρίτου μνημονιακού εγκλήματος Yannis, το τσιράκι του Σόϊμπλε) δεν ήταν παρά μια χορηγία των τεχνικών της εξουσίας των Βρυξελών προς τους προθύμους των Αθηνών, εν’ όψει των ευρωεκλογών: τους συνδράμουν εικονικά και θα το επαναλάβουν αρκετές φορές το επόμενο δίμηνο. Μήπως ψηθεί το πόπολο και τους δώσει καμιά ψήφο παραπάνω για να διασωθούν από τον διαφαινόμενο εκλογικό τους διασυρμό στις ευρωεκλογές. Με την ελπίδα ότι έτσι θα αποτραπούν οι εθνικές εκλογές και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ…

Η χορηγία αυτή θα συνεχιστεί το επόμενο δίμηνο με μια σειρά ενορχηστρωμένων προεκλογικών επεμβάσεων υπέρ… παράτασης ζωής της συγκυβέρνησης των προθύμων: προκειμένου να συνεχίσουν να συμβάλουν, (με την δοκιμασμένη προσήλωσή τους στον καθεστωτικό οικονομισμό) στην εξαφάνιση της πολιτικής μέσω της «πολιτικής της εξαφάνισης», που (με τη συμβολή των ελεγχόμενων ΜΜΕ) επιχειρεί να εξαλείψει τις μνήμες της κοινωνικής ζωής στην οποία η δικαιοσύνη, οι συλλογικοί αγώνες, η ελευθερία και η ισότητα ωφελούν και διευρύνουν την κατανόηση της δημοκρατίας.

Εμείς, τα πειραματόζωα…

Είναι, αυτός, ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του εξελίσσεται στην Ελλάδα. Όχι στην «Ελλάδα» του Σόϊμπλε αλλά στη δικιά μας Ελλάδα, στον τόπο μας: στις πλάτες μας, στις πλάτες των παιδιών μας, στα σπίτια μας, στην ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία μας, στο Ψωμί μας, στην Παιδεία μας, στην Υγεία μας, στην Ελευθερία μας. Εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα, αυτής της νέας βαρβαρότητας, εμείς καλούμεθα να ανατρέψουμε…

Βλέπετε, ξέφυγα από το δημοσιογραφικό ύφος, γράφω σχεδόν σαν πολιτικός. Κι ας σιχαίνομαι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη διαστροφή των καιρών μας που θέλει τους δημοσιογράφους να πολιτεύονται και τους πολιτικούς να δημοσιογραφούν. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρωτοπορία του αγώνα για την ανατροπή του νέου αυτού απολυταρχισμού. Όχι μόνο στη χώρα μας αλλά πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Γι’ αυτό χτυπιέται τόσο ανελέητα, τόσο βρώμικα, από παντού…

Λοιπόν, που λέτε, αυτός είναι ο απολυταρχισμός του 21ου αιώνα. Και η πιλοτική εφαρμογή του, που εδώ και μια τετραετία εξελίσσεται με πειραματόζωα τους Έλληνες, ( πολλές χιλιάδες δεν άντεξαν το πείραμα και αυτοκτόνησαν) θα συνεχιστεί μέχρι το 2030 που, σύμφωνα με την τρόικα μιλάμε, θα σταματήσουν να… τρέχουν οι μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Της «Ελλάδας», με την…έννοια του Σόϊμπλε, υποθέτω. Καλά, και τότε πως οι πρόθυμοι των Αθηνών (ξέρετε, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Μπαλτάκοι, Φαήλοι, Βήμα, Νέα κλπ, κλπ,) μας λένε πως η Ελλάδα βγήκε απ’ τα μνημόνια. Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι τα… έσκισε ο ΣΥΡΙΖΑ!

* Όταν λέει «Ελλάδα ο Σόϊμπλε, εννοεί τη συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου και τους λοιπούς προθύμους των Αθηνών

Νίκος Τσαγκρής

Φέτος ο Απρίλης άργησε να 'ρθεί...

Ο Απρίλης, ο μικρός αδελφός του Μάη, άργησε φέτος να φανερωθεί. Σαν κάτι ντροπαλά μωρά που τα καλείς να τα φιλέψεις μια λιχουδιά, ένα χάδι, κι εκείνα κρύβονται μπουσουλώντας κάτω απ' το τραπέζι. 
Για να λέμε όμως την αλήθεια, δεν είχε λόγους να βιαστεί για να 'ρθεί. Τα μοσχαράκια, και τ' αρνιά και τ' άλλα πλάσματα της φύσης είναι κρυμμένα και φυτοζωούν σε αφύσικα εργαστήρια και εκτροφεία και περιμένουν να σφαγούν. Να εκτεθούν στα σούπερ μάρκετ. 
Κι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, είναι κλεισμένοι στα γραφεία με τους τεχνητούς κλιματισμούς, στα εργοστάσια ή στα σπίτια, απέναντι απ' την TV, απ' το πρωί ως το βράδυ.
Ναι, ο Απρίλης αποφάσισε πως φέτος ήταν μάταιο να 'ρθεί, μέχρι που σκέφτηκε τα δάση, τα πουλιά που ζουν ελεύθερα σ' αυτά, τα ζώα, τα έντομα που θα μαράζωναν χωρίς αυτόν... 

 

Και ήρθε!..
Έτσι είναι ο Απρίλης. Ακατάδεκτος κι ατίθασος μα κατά βάθος συμπονετικός. Γι αυτό, πέρασε τρυφερά ανάμεσα απ' τα σύννεφα, ντυμένος ήλιος, και κατέβηκε στη γη. Τον είδαν πρώτες οι αμυγδαλιές και οι κερασιές, τον ερωτεύτηκαν κι ανθίσαν. Αυτός τις γέμισε φιλιά, τόσο πολλά, που ντράπηκαν οι μέλισσες κι οι πεταλούδες. Και πέταξαν μακριά και χαμηλά, στα αγριολούλουδα, δήθεν για να ρουφήξουν μέλι.

Εκείνος κοντοστάθηκε, γέλασε δυνατά, ευχαριστημένος, κι ύστερα κατέβηκε στην πόλη, έλουσε με γαλάζιο φως τις πολυκατοικίες της Αθήνας κι ευθύς άνοιξαν τα παράθυρα και βγήκαν οι γυναίκες στα μπαλκόνια...

Αμέσως τό 'σκασε για να προλάβει τα χιλιάδες ραντεβού με τους εφήβους, στα υπαίθρια τραπεζάκια των «καφέ», στις σχολικές αυλές και στις μακριές αλάνες, που απέμειναν ελάχιστες, αλλά αυτός ιδιαίτερα ο μήνας τις θυμάται πάντα. Τους βρήκε έτοιμους να περιμένουν, και γέμισε με ένα φως – χαμόγελο τα πρόσωπά τους. Σε λίγο άρχισε τις απριλιάτικες θωπείες, μέχρι οι αισθήσεις τους οι παιδικές να ζεσταθούν, να ανθίσουν...

 

 

****************

Αργότερα, το σούρουπο, ο Απρίλης χάθηκε, κρύφτηκε μέσ’ στα σύννεφα και τα χρωμάτισε μαβιά. Ήταν μια πρόβα στη μελαγχολία του μεγαλοβδόμαδου κι έπρεπε νάβρει χρώμα για να βάψει τις πενθούσες πασχαλιές. Που ανθίζουν πάντα λίγο πριν απ’ την Ανάσταση. Το Πάσχα…

28-4-1996. Από την ανθολογία χρονογραφημάτων του Νίκου Τσαγκρή «Εγώ, Εμείς, Αυτοί είμαστε». 

Κεντροδεξιά με Μπαλτάκο γίνεται;

Ο Σαμαράς φοβάται … «ατύχημα». Και προκειμένου να διασωθεί πορεύεται στο δρόμο που χάραξε ο Βενιζέλος

Μη βλέπετε που κάνει τον καμπόσο. Που βγαίνει και, κομπάζοντας, μοιράζει τη μαρμίτα των κλεψιμαίικων (το… πλεόνασμα του «πλεονάσματος») στα πλέον εξαθλιωμένα θύματα της μεγάλης ληστείας που ο ίδιος διέπραξε. Ο Σαμαράς φοβάται. Φοβάται ότι το «ατύχημα» έρχεται, ότι μπορεί πια να συμβεί από στιγμή σε στιγμή:
 
- Από μέρα σε μέρα, καθώς η ισχνή πλειοψηφία (των τριών βουλευτών) που τον συντηρεί ως πρωθυπουργό της χώρας απειλείται από την αυξανόμενη πειθαρχική αμφιθυμία (με υπερέχουσα την τάση ανυπακοής) των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και πολλών δικών του.
 
- Από μήνα σε μήνα, ιδιαίτερα τον μεθεπόμενο. Και συγκεκριμένα στις 25 Μαΐου, λίγο μετά τη… δύση του ήλιου, στις 20:36 μ.μ. ακριβώς: είναι η ώρα που ανοίγουν οι κάλπες των ευρωεκλογών και αρχίζει η καταμέτρηση των ψήφων. Και ο Σαμαράς φοβάται ότι την ώρα αυτή οι πιθανότητες να συμβεί το «ατύχημα» αυξάνονται κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες. Όσο, σύμφωνα με τους εκλογολόγους συμβούλους του, θα προηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ!..
 
Διευκρινίζουμε, για τους πολιτικά αφελείς, ότι το λήμμα «ατύχημα» στη μνημονιακή διάλεκτο σημαίνει εθνικές εκλογές∙ με μέγιστο τον κίνδυνο ανάδειξης μιας αντισυστημικής κυβέρνησης και την απώλεια της μνημονιακής – συστημικής «σταθερότητας», που εξασφαλίζουν οι κυβερνήσεις των προθύμων. Στην περίπτωση μας, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου...
 
Κεντροδεξιός… εκσυγχρονισμός

Στεγνά δημοσιογραφικά τώρα: σύμφωνα με πληροφορίες από το πρωθυπουργικό περιβάλλον ο Αντώνης Σαμαράς φοβάται συντριβή της Νέας Δημοκρατίας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οψέποτε γίνουν αυτές, πολύ περισσότερο αν προκληθούν από «πτώση» της κυβέρνησης. Είτε αυτή προέλθει από «αντιμνημονιακές» ψήφους αυτοσυντήρησης βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, είτε εκβιαστεί υπό την πίεση μιας συντριπτικής διαφοράς με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.
 
Το δεύτερο θεωρείται πιθανότερο: οι εκλογομάγειρες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, με εργαλεία μια σειρά κρυφών δημοσκοπήσεων για τις ευρωεκλογές, προβλέπουν ένα απελπιστικό (για τη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά) εκλογικό αποτέλεσμα: «στην καλύτερη περίπτωση η υστέρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ θα κυμαίνεται 5 – 7 μονάδες», προειδοποιούν.
 
Ο Σαμαράς φοβάται. Ωστόσο έχει έτοιμη, ήδη, την «απολογία» του σε περίπτωση μετεκλογικής εσωκομματικής αμφισβήτησης: «φταίει η καταλυτική επίδραση της κρίσης στο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στα κόμματα που τη διαχειρίστηκαν», όμως «το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε, εμείς αντέξαμε». Και, τι άλλο, ετοιμάζει… άνοιγμα προς το κέντρο: έναν «μεταμνημονιακό κεντροδεξιό εκσυγχρονισμό», όπως λένε κάποιοι συνεργάτες του, με αλλαγή ονόματος και «μια θεαματική προσθήκη εξωκοινοβουλευτικών, κυρίως, ονομάτων από το χώρο του παραδοσιακού κέντρου και της λαϊκής δεξιάς»…
 
«Κεντροδεξιά με Μπαλτάκο και Φαήλο γίνεται;» ρώτησα τον πληροφοριοδότη μου. «Στα κεσάτια όλα γίνονται», μου απάντησε με νόημα. Κάνοντάς με να θυμηθώ εκείνο το τραγελαφικό… αριστεροδέξιο άνοιγμα του Γιωργάκη, με Στέφανο Μάνο, Ανδριανόπουλο, Ανδρουλάκη και Δαμανάκη. Που έστειλε τη Ν.Δ στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ πέντε μονάδες πίσω…

Οι «χώροι» απέμειναν… ακατοίκητοι

«Έβγαλε τη χώρα απ’ τη κρίση και ξέχασε τους Έλληνες μέσα», σάρκαζε ένας θυμόσοφος φίλος τον σχετικό δημόσιο κομπασμό του Σαμαρά την ημέρα που κατέληξε στην συμφωνία με την τρόικα. Ε, λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση, την πολιτική χωροταξία δηλαδή του τύπου Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά, συνέβη το αντίθετο: έφυγαν οι «κεντροαριστεροί» απ’ την Κεντροαριστερά και οι «κεντροδεξιοί» απ’ την Κεντροδεξιά κι άφησαν τους «χώρους»… ακατοίκητους.
 
Θέλω να πω ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχουν «πολιτικοί χώροι» του τύπου «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» γιατί δεν υπάρχουν πια κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί Έλληνες, δεν υπάρχει καν η διαχωριστική γραμμή που χώριζε τη «μεσαία τάξη» από την «εργατική τάξη». Δεν υπάρχουν παρά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πλούσιοι και βολεμένοι και μερικά εκατομμύρια πτωχοί, νεόπτωχοι και πτωχευμένοι Έλληνες: οι πρώτοι είναι οι «συστημικοί – μνημονιακοί», ο συρικνωμένος προνομιακός χώρος της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά. Οι άλλοι, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι οι «αντισυστημικοί – αντιμνημονιακοί», ο διευρυμένος προνομιακός χώρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο βασικός κοινωνικός και εκλογικός σχηματισμός (δεν λέω συσχετισμός) των Ελλήνων της κρίσης.
 
Τώρα ο Σαμαράς φοβάται το… «ατύχημα». Δίκιο έχει. Αλλά προκειμένου να σωθεί πορεύεται – και συμπαρασύρει και τη Ν.Δ. – στο δρόμο που χάραξε ο Βενιζέλος: «κεντροαριστερά» ο ένας, «κεντροδεξιά» ο άλλος. «Ελιά» ο ένας, «Νέα Ελλάδα»* ο άλλος.
 
Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή στην κεντρική πολιτική σκηνή∙ γιατί είναι ένας «δρόμος» εκτός τόπου και χρόνου, εκτός της κοινωνικής μας πραγματικότητας.

* «Νέα Ελλάδα» φημολογείται ότι θα βαφτιστεί, η «κεντροδεξιά» του Σαμαρά.

Νίκος Τσαγκρής 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ο λαικισμός και τα χαλκεία

Όταν λαϊκιστές ηγέτες και ηγετίσκοι (και οι δημοσιογραφικές παραφυάδες τους) καταλογίζουν… λαϊκισμό στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η μεγάλη στρέβλωση του παραδοσιακού φιλελευθερισμού. Μια στρέβλωση που τον εξοστρακίζει από το πεδίο της πολιτικής στην περιοχή της οικονομίας και τον μεταβάλλει σε φερετζέ του «οικονομισμού», του οικονομικού – σαν να λέμε – φασισμού. Ο οποίος, μετά την πτώση του τείχους, άρχισε να ευδοκιμεί σε Δύση και Ανατολή. Και να ηγεμονεύει, ως κυρίαρχο σύστημα, στον «πολιτισμένο κόσμο» του 21ου αιώνα, κλπ., κλπ…
 
 Η στρέβλωση «νεοφιλελευθερισμός», όπως κάθε ιδεολογική στρέβλωση που… σέβεται τον εαυτό της, τρέφεται με πολιτικές, και εννοιολογικές στρεβλώσεις, βγαλμένες από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του κυρίαρχου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Στο ευρωσυστημικό μενού εννοιολογικών στρεβλώσεων τώρα, κυριαρχεί η διαστρέβλωση της έννοιας της λέξης λαϊκισμός: κατά τον γλωσσολόγο Μπαμπινιώτη, λαϊκισμός «είναι ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων ή θέσεων που ευχαριστούν το λαό, χωρίς όμως και να τον ωφελούν, με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του».
 
Ωστόσο, από τους τεχνικούς της εξουσίας των Βρυξελών (και τους συστημικούς ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες) ο ορισμός του λαϊκισμού χαλκεύεται ως εξής: λαϊκισμός είναι κάθε ιδέα ευρωσκεπτικισμού, κάθε πολιτικό σχέδιο αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας της Ε.Ε., από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Και ειδικά απ’ την… Αριστερά!..

Η «στρέβλωση» αλά… ελληνικά

Ειδικά στην Ελλάδα, λαϊκισμός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι μεταφράζεται από τους συστημικούς ηγέτες και τις μικροκομματικές και δημοσιογραφικές παραφυάδες τους η «στρέβλωση».
 
«Επειδή είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…
 
  Εδώ, φυσικά, έχουμε μιαν ακόμα στρέβλωση. Για τη ακρίβεια, μια στρέβλωση της «στρέβλωσης»: τη στρέβλωση της συστημικής στρέβλωσης της έννοιας «λαϊκιστής». Από όλους τους ντόπιους συστημικούς ηγέτες και ηγετίσκους καθώς και τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών.
 
Από τον κ. Σαμαρά, ας πούμε. Που, χωρίς ντροπή, βγαίνει και λέει τον Τσίπρα λαϊκιστή! Ποιος, ο Σαμαράς! Ο Έλληνας πολιτικός που εικονογραφεί υπέροχα τον ορισμού του Μπαμπινιώτη για τον λαϊκισμό:
- «υιοθετεί επιχειρήματα και θέσεις που ευχαριστούν το λαό» (το έκανε προεκλογικά στο Ζάππειο) «με σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του» (πράγμα που κατάφερε, όπως όλοι γνωρίζουμε και, στα σημεία, κέρδισε τις εκλογές)
- «επαινεί και κολακεύει τις αδυναμίες του λαού» (να πληρώνει τα σπασμένα της κυβέρνησής του και των άλλων μνημονιακών κυβερνήσεων) και τους πετά ξεροκόμματα για να συνεχίζουν να το κάνουν.

Λαϊκιστής εκ του αποτελέσματος.

    Ο «λαϊκισμός» ως μομφή, τεκμηριώνεται ασφαλώς και καταλογίζεται ασφαλέστερα στη διάρκεια του χρόνου. Εκ του αποτελέσματος και όχι ως τυφλή συκοφαντία ή ως δίκη προθέσεων. Απ’ αυτή την άποψη (εκ του αποτελέσματος, δηλαδή) ο Σαμαράς εκτός από οριστικός «λαϊκιστής» είναι και οριστικός πολιτικός απατεών. Αφού (εκ του αποτελέσματος μιλάμε πάλι), ως πρωθυπουργός εξαπάτησε φρικτά τους ψηφοφόρους που, ελέω λαϊκισμού, προσεταιρίστηκε για να γίνει πρωθυπουργός.
 
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας, οι βουλευτές και τα στελέχη του, κινούνται στη χρυσή τομή μεταξύ λαϊκισμού και ελιτισμού, ακριβώς στην περιοχή του αυθεντικού λαϊκού. Λές και ακολουθούν την πολύτιμη παρακαταθήκη που μας άφησε «φεύγοντας ο μεγάλος Έλληνας Μάνος Χατζιδάκις: «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»
 
Φυσικά ο λαϊκισμός καραδοκεί γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρό του, τους βουλευτές, τα στελέχη του. Διότι πέρα από ορισμούς και Μπαμπινιώτηδες, ο λαϊκισμός δεν είναι παρά μια ενστικτώδης συμπεριφορική παρέκκλιση: η σκόπιμη απομίμηση μιας λαϊκότητας με στόχο την εξαπάτηση του λαού προς ίδιον όφελος…
 
Θέλω να πω εν’ τέλει, ότι ενώ στο «σώμα» και στο «πνεύμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ανιχνεύεται ούτε ίχνος λαϊκισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυκλωμένος από λαϊκιστές και ελιτιστές ηγέτες και ηγετίσκους, και από τις δημοσιογραφικές παραφυάδες αυτών, που εν χορώ του καταλογίζουν… λαϊκισμό. Και αυτό είναι μια στρέβλωση, βγαλμένη από το μεγάλο χαλκείο στρεβλώσεων του συστήματος εξουσίας των Βρυξελών.
 
«Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο συγκροτημένο και πιο δυνατό αντισυστημικό κόμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα μου πείτε. Όχι ακριβώς, κυρίως επειδή βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τρένο που κυλάει κατά πάνω τους, λέω εγώ: το αντίπαλο κυβερνητικό δέος! Που θα τους πετάξει έξω απ’ την κυβερνητική εξουσία! Κι απ’ το «σύστημα» που υπηρετούν! Τρομάρα τους…

Νίκος Τσαγκρής  

Ελιές, Ποτάμια και... πράσινα αλογα

Η παταγώδης αποτυχία των εργολάβων των συστημικών ΜΜΕ να στήσουν το πολιτικό παιγνίδι φυτεύοντας Ελιές και σκάβοντας… Ποτάμια

«Φτιάχνεις το Ποτάμι, να πάρει καμιά ψήφο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, και πάει και παίρνει απ' το ΠΑΣΟΚ και κινδυνεύει η σταθερότητα της χώρας…».
Η ατάκα αυτή, αποσπασμένη από το σαρκαστικό σχόλιο ανώνυμου χρήστη των social media, δίνει το στίγμα της απόγνωσης που επικρατεί στο χώρο των εργολάβων της μνημονιακής σταθερότητας. Διότι περί της μνημονιακής σταθερότητας πρόκειται, αυτή είναι η «σταθερότητα της χώρας» που περιφρουρεί η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Γι’ αυτή τη «σταθερότητα» πασχίζει η οικονομική ελίτ και τα συστημικά media, αυτή η «σταθερότητα» κινδυνεύει όταν φτιάχνεις… ποτάμια «για να πάρουν καμιά ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ» και αυτά παίρνουν ψήφους απ’ το ΠΑΣΟΚ. Και όταν φτιάχνεις «Ελιές» για να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ. Και αυτές το διαλύουν. Οριστικά!..
Γιατί και η «Ελιά», μια ακόμα θεωρητική κατασκευή των μιντιαρχών ήταν. Με την ελπίδα της επιμήκυνσης της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου». Και την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας», βεβαίως! Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας. Πώς το είπε ο νεοδημοκράτης υφυπουργός Μεταφορών; «Η τρόϊκα εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα». Τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και των μιντιαρχών, δηλαδή. Έτσι δεν είναι υπουργέ;
- «Ναι, υπάρχουν κάποιοι θεσμικοί φορείς, είτε Έλληνες, είτε ξένοι, που περνάνε από την τρόικα και τους λένε κάντε και αυτό. Μπήκε σε μια λογική η τρόικα, για να εξυπηρετήσουν κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα»…

Όλα συμβαίνουν στα media

Μάλιστα! Ένας υπουργός της συγκυβέρνησης ομολογεί ότι οι μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» (πολλές απ’ αυτές, τέλος πάντων) δεν είναι παρά οδηγίες οικονομικών ελίτ που μεταφέρονται στην τρόικα μέσω θεσμικών παραγόντων και δεν κουνιέται… μιντιακό φύλλο. Ούτε καν… κεντροαριστερό.
Αυτό ήθελα να πω: τα πάντα συμβαίνουν στα media:
Σκηνή πρώτη: Το «Ποτάμι» κυλάει στη μικρή οθόνη δροσερό και αφελές και φρέσκο. Οι σχολιαστές–παραθυράκηδες περνούν ωραία μαζί του και εμείς μαζί τους. Διασκεδάζουμε, κουτσομπολεύουμε τους «εκδρομείς», μπαίνουμε κι εμείς στα selfies πίσω από εκείνον το γέρο–μπισμπίκη που το παίζει φιλόσοφος και δηλώνει ότι έφτιαξε το Ποτάμι για να ’χει ένα δικό του κόμμα να ψηφίζει – cut.
Σκηνή δεύτερη: το ρεπορτάζ εμφανίζει την τρόικα να μαστιγώνει την κυβέρνηση. «Όχι, δεν θα μοιράσεις στους φτωχούς Έλληνες το πλεόνασμα» διαμηνύει ο ανάλγητος, ο Τόμσεν. Οι παραθυράκηδες σχολιαστές οργίζονται, αναθεματίζουν τον… ανάλγητο. Μα ξαφνικά, νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός: σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει αποφασισμένος να μην κάνει ούτε βήμα πίσω. Είναι αποφασισμένος να αντισταθεί στην τρόικα και να μοιράσει το πλεόνασμα στους… ένστολους – cut.
Τα πάντα συμβαίνουν στα media, ωστόσο δεν παγώνουν μαζί τους καθώς κλείνεις το δέκτη, δεν γίνονται – πάντα – σκουπίδια καθώς πετάς την εφημερίδα. Σύμφωνοι, τα ΜΜΕ ανήκουν στην περιοχή της θεωρίας αλλά, αν θεωρία είναι η γενικευμένη πράξη (όπως ορίζεται από τον Ένγκελς), η αναπαράσταση μιας πραγματικότητας από τα Μέσα Ενημέρωσης δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέρος της πραγματικότητας που αναπαρίσταται…

Όταν η θεωρία μένει στη θεωρία

Τα ΜΜΕ, με τη λειτουργία τους και μόνο, επιδρούν στην πραγματικότητα και την επηρεάζουν λιγότερο ή περισσότερο. «Ανάλογα με το πόσο αποτελεσματικά είναι διαμορφωμένο το μήνυμα, που ως τέτοιο ανήκει στην περιοχή της θεωρίας» έλεγε ο μακαρίτης ο φίλος μου ο Ραφαηλίδης: «η θεωρία είναι πράξη, εφ’ όσον διαμορφώνει χαρακτήρες και επηρεάζει συμπεριφορές. Όποιος λοιπόν περιφρονεί τη θεωρία, δεν τα καταφέρνει στην πράξη επειδή, ακριβώς δεν ξέρει από θεωρία…» Εντάξει, «τα πάντα συμβαίνουν στα media», αλλά με τις Ελιές και τα Ποτάμια τα media απέτυχαν παταγωδώς. Και μας έδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε, σε ζωντανή σύνδεση, το μεγάλο φιάσκο της μιντιοκρατίας. Προφανώς, οι μιντιάρχες και τα τσιράκια τους περιφρονούν ή δεν ξέρουν τίποτα από θεωρία, και γι’ αυτό τα έκαναν μπάχαλο στην πράξη: δεν κατάφεραν να επιδράσουν στην πραγματικότητα.
Ωστόσο, συνεχίζουν το… θεάρεστο (διαβάστε αυτάρεσκο*) έργο τους: στήνουν μάχες με την τρόικα, για να τις κερδίζει πάντα ο γενναίος πρωθυπουργός Σαμαράς, προμοτάρουν ασύστολα τα γκεμπελικά χαλκεύματα της μονταζιέρας κατά του ΣΥΡΙΖΑ, λούζουν με χυδαιότητες τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή απειλεί να αποσπάσει από τον έλεγχο του Βενιζέλου τα πασοκικά συντρίμμια, ρίχνουν λάσπη ακόμα και στο Ποτάμι τους, οι αθεόφοβοι, από τότε που κατάλαβαν ότι κλέβει ψήφους από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και όχι από ΣΥΡΙΖΑ, όπως σχεδίαζαν…
Τόσα κι άλλα τόσα, με στόχο την παράταση της… «πολιτικής σταθερότητας βεβαίως. Τη συντήρηση, δηλαδή, της συστημικής – μνημονιακής σταθερότητας, διά της επιμηκύνσεως της ζωής του συγκυβερνητικού τέρατος «Σαμαρά – Βενιζέλου».

*Θεός τους είναι ο εαυτός τους, το προσωπικό τους συμφέρον.

Νίκος Τσαγκρής

Στην κυβέρνηση γίνεται της… Ουκρανίας

 

Το ΠΑΣΟΚ είναι κάτι σαν Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας: Έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχης βαρύτητας μ’ αυτήν της Κριμαίας για την Ουκρανία

Είχα μια τυχαία συνάντηση με παλαιό συνεργάτη μου, γνωστό δημοσιογράφο που έγινε γνωστός βουλευτής και, αν δεν ήθελα να τον… αποκαλύψω, θα σας έλεγα ότι έγινε και γνωστός υπουργός: - Τι γίνεται στην κυβέρνηση συνάδελφε; τον ρώτησα μετά τα προκαταρκτικά. - Συνάδελφε, στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας, μου απάντησε σιβυλλικά. «Τίποτε άλλο δεν θα σου πω», πρόσθεσε: «τα συμπεράσματα δικά σου»…

Εύκολο. Γυρίζω τον «άτλαντα» στο ευρωασιατικό ημισφαίριο, βάζω στη θέση της διχασμένης Ουκρανίας τη διχασμένη (στους σαμαρικούς και στους «άλλους», ας πούμε χονδρικά) Νέα Δημοκρατία, ύστερα τοποθετώ στη θέση της Κριμαίας το ΠΑΣΟΚ και, αμέσως, οι συγκρούσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο παίρνουν… ουκρανικές διαστάσεις: σφοδρή επίθεση της πράσινης πολιτοφυλακής της Κριμαίας με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης κατά του Ουκρανού υπουργού Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη για το πεντάευρο εισιτήριο στα Κέντρα Υγείας και στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων. Και αντεπίθεση του γενναίου υπουργού, με ψεκασμούς χημικών κραυγών κατά της πολιτικής ηγεσίας της Κριμαίας: είσθε απατεώνες! Το εισιτήριο είναι «καταπράσινο», θεσπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, επί προεδρίας του αρχηγού σας, του Γιωργάκη Παπανδρέου!...

ΠΑΣΟΚ, η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας

Και αυτή δεν ήταν μόνο η αρχή. Ούτε το τέλος: σημειώνουμε την… ενδοουκρανική διαμάχη Μιχελάκη – Κυριάκου Μητσοτάκη για την περιοχή σφαγής πέντε χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, την άλλη… ενδοουκρανική για τα γάλατα, την κόντρα… Κριμαίας - Ουκρανίας για τη μείωση της τιμής του φυσικού αερίου (αν δικαιούται το παράσημο της μείωσης το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ.), την ανταλλαγή πυρών για την τοποθέτηση του… Ουκρανού Παπαθανασίου στα ΕΛ.ΠΕ., τις πράσινες κροτίδες ενάντια στην… ουκρανική απόπειρα αλλαγής του «Καλλικράτη», την απόσυρση της τροπολογίας που έδινε ασυλία στους υπόδικους για διαφθορά δημάρχους. Με πρωτοβουλία της Κριμαίας. Δηλαδή του ΠΑΣΟΚ!..

Πέρα απ’ τα αστεία, το ΠΑΣΟΚ είναι η Κριμαία της Νέας Δημοκρατίας, έχει στρατηγική σημασία αντίστοιχη αυτής της Κριμαίας για την Ουκρανία: μεγαλώνει τον συρρικνωμένο ζωτικό χώρο της συντηρητικής παράταξης, συντηρεί την παρούσα συγκυβέρνηση και τρέφει τις ελπίδες του Σαμαρά για μια επόμενη, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετύχει αυτοδυναμία και δυσκολευτεί να βρει κυβερνητικούς συμμάχους. Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ, καθώς συνθλίβεται (οικειοθελώς) στην αγκαλιά του Σαμαρά και βλέπει ότι εξαφανίζεται (δικαίως) από τον πολιτικό χάρτη, πληθαίνει τις επικοινωνιακές οιμωγές… αντίστασης στην γαλάζια μνημονιακή ασυδοσία.

Τότε επεμβαίνει ο Σαμαράς: «Respect!.. Μην πυροβολείτε την Κριμαία»!.. Και με επικοινωνιακές «εντολές πρωθυπουργού» αποκαθίσταται η στρατηγική σημασία του ΠΑΣΟΚ για το μέλλον της Ουκρανίας. Συγνώμη, για το μέλλον της συντηρητικής παράταξης ήθελα να πω. Και αποκαθίσταται και η μνημονιακή τάξη. Που είχε διαταραχτεί. Επικοινωνιακά…

Η συνήθης «μη εξωτερική πολιτική»

Το ουκρανικό ζήτημα ήταν το μόνο (μη επικοινωνιακό) ζήτημα που απείλησε τον έγγαμο πολιτικό βίο των Σαμαρά-Βενιζέλου. Έτσι φάνηκε δηλαδή, όταν ο δεύτερος έσπευσε να επισκεφτεί το Κίεβο και δεν αρκέστηκε να κινηθεί διπλωματικά στο ευρωατλαντικό πλαίσιο αλλά, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, τάχθηκε υπέρ της λήψης μέτρων κατά της Μόσχας!

Εκεί, σύμφωνα με διαρρέουσες πληροφορίες, ο Σαμαράς «τα πήρε» με τον συνεταίρο του, δεδομένου ότι βαρύνεται ήδη με το λανθασμένο χειρισμό του στο θέμα του φυσικού αερίου και των ρωσικών επενδύσεων. Και, μη θέλοντας να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη σχέση με τη Μόσχα, επιθυμούσε (σύμφωνα με τις διαρροές πάντα) μια διπλωματικότερη στάση από τον Βενιζέλο: μια στάση που θα κρατούσε την Ελλάδα σε διακριτή απόσταση από αυτήν των Ευρωπαίων εταίρων της.

Είναι άραγε και αυτή η «κόντρα» επικοινωνιακή; Στο πλαίσιο της σκηνοθεσίας ενός προεκλογικού φιλμ «αντιμνημονιακών» διαφοροποιήσεων με γενικό τίτλο «στην κυβέρνηση γίνεται της Ουκρανίας»; Πιθανότατα…

Στην πραγματικότητα, και στην εξωτερική πολιτική, η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ακολουθεί το δόγμα του «ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας, όπως το δίδαξε ο Κώστας Σημίτης: πολιτική σιωπή, διπλωματική απραξία. Πλήρης ανταπόκριση στις επιταγές της Κομισιόν. Διότι «η αποτελεσματικότητα της εθνικής πολιτικής εξαρτάται κυρίως από τον βαθμό ανταπόκρισής της στους κανόνες του υπερεθνικού συστήματος στο οποίο εκάστοτε ανήκει»! Και εμείς ανήκομεν εις το υπερεθνικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Με τη συνήθη (παθητική, ενοχική, ανυπόστατη) εξωτερική πολιτική, τη γνωστή «μη εξωτερική πολιτική» της Ε.Ε. Κατά τα λοιπά γίνεται της… Ουκρανίας ! Και στην Ουκρανία, και στην συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου…

Νίκος Τσαγκρής

«Φωτογραφίες» απ’ το Κίεβο

 

Τι ζητούν οι Ουκρανοί που σκοτώνουν και σκοτώνονται στην Πλατεία Ανεξαρτησίας και στα πέριξ;

Από τότε που ξέσπασε η αναταραχή, αυτά τα πολύχρωμα και πολύνεκρα αλληλοσυγκρουόμενα ανθρώπινα κύματα στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Κι ας είναι ο διεθνής Τύπος γεμάτος εξηγήσεις: ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις ειδικών απεσταλμένων, αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις. Και τί φωτογραφίες!

Είναι εξωφρενικό, αλλά οι εξεγέρσεις, οι συγκρούσεις, οι εμφύλιοι «βγάζουν» φωτογραφίες μοναδικής αισθητικής: οι εικόνες απ’ το Κίεβο είναι ανυπέρβλητες, παίρνουν βραβείο Όσκαρ!

Αλλά κι εμείς το παίρνουμε το βραβείο μας, για τις ικανότητές μας στο επίπεδο της «δια βίου μάθησης»: μέσα σε λίγες μέρες γίναμε ειδικοί στο ουκρανικό ζήτημα. Μάθαμε τη γεωπολιτική ιστορία της χώρας, την παρούσα οικονομική και πολιτική της κατάσταση, αλλά και τους πολιτικούς ηγέτες της με τα μικρά τους ονόματα: η Γιούλια! Ο Βίκτορ! Ο Αλεξάντερ! Ο Βιτάλι λέμε και… καταλαβαινόμαστε…

Προσωπικά, ωστόσο, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τίποτα για τους ανθρώπους, για τα ενδότερα τους: τι ζητούν οι Ουκρανοί και σκοτώνονται στο Κίεβο και στα πέριξ;

Η σύγκρουση των διεφθαρμένων

«Σκοτώνονται γιατί οι μισοί θέλουν Ευρώπη και οι άλλοι μισοί Ρωσία», απαντά η ειδησεογραφία. Αλλά είναι έτσι; Και αν ναι, για ποιά Ευρώπη σκοτώνονται οι μισοί Ουκρανοί; Για την δικιά μας, τη μίζερη και λιτοδίαιτη Ευρώπη του Νότου ή για την λαμπερή και καλοθρεμμένη Ευρώπη του Βορρά; Και για ποια Ρωσία σκοτώνουν οι άλλοι μισοί; Τη Ρωσία του Πούτιν και της μαφιόζικης ελίτ του πλούτου ή τη Ρωσία της ακραίας φτώχειας και της μεθυσμένης εξαθλίωσης;

Αναμφισβήτητα, στην Ουκρανία έχουμε τη σύγκρουση δυο διεφθαρμένων εξουσιών που εκφράζουν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα δυό εξίσου διεφθαρμένων οικονομικών ελίτ: απ’ τη μια τη διεφθαρμένη επιχειρηματική παρέα του Γιαννουκόβιτς, με τον μυθικό και ακραία παράνομο πλουτισμό της να απειλείται από τον επερχόμενο ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Κι από την άλλη την κυρία Γιούλια Τιμοσένκο να τα δίνει όλα για τη δική της επιχειρηματική παρέα. Ανταλλάσσοντας ευχαρίστως τον πλουτισμό δια της παραδοσιακής ουκρανικής διαφθοράς με τον πλουτισμό μέσω του μεταμοντέρνου ευρωπαϊκού τύπου διαφθοράς. Του γνώριμου σε εμάς τους Έλληνες ευρωσυστημικού παιγνίου της «εκσυγχρονιστικής λιτότητας».

Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι είναι τα ουκρανικά «πολιτικά» πράγματα. Αλλά εάν είναι έτσι, τότε πρέπει να πιστέψουμε ότι οι ουκρανοί πολίτες σκοτώνουν και σκοτώνονται για τον… τύπο διαφθοράς που θα επικρατήσει στη χώρα τους…

Η αντιπολίτευση έχει…συνιστώσες

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα media δεν ασχολούνται, ωστόσο δεν είναι ανέφικτο να προσεγγίσει κανείς τα πολιτικά χαρακτηριστικά των Ουκρανών που «σκοτώνονται» στην πλατεία Ανεξαρτησίας. Αν ρωτήσεις κάποιους από τους (δεκάδες χιλιάδες) Έλληνες που ζουν σ’ αυτή τη διχασμένη χώρα, τότε θα μάθεις ότι δεν είναι μόνο οι χειραγωγημένοι εθνικά (αν όχι εθνικιστικά) Ουκρανοί του Γιανουκόβιτς και του Πούτιν. Και δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί που διεκδικούν μερίδιό στην… ευκταία ουκρανική «Βαϊμάρη».

Κυρίως, μπορείς να μάθεις ότι η «αντιπολίτευση» (που σχεδόν σύσσωμη, αποδίδεται από τα media στην Γιούλια Τιμοσένκο) δεν θυμίζει σε τίποτε την «πορτοκαλί επανάσταση» του διδύμου Τιμοσένκο – Γιουστσένκο.

Η σημερινή «αντιπολίτευση», πέρα από τον σκληρό αντισοβινιστικό – φιλοευρωπαϊκό πυρήνα της, συντίθεται από αρκετές διακριτές… συνιστώσες: ξεχωρίζει ένα ισχυρό μαζικό και δυναμικό φοιτητικό κίνημα, αποστασιοποιημένο από τα κόμματα, που αντιδρά στα πολιτικά παζάρια της διαφθοράς , ένθεν – κακείθεν, και απαιτεί διέξοδο από την κρίση πέρα από κομματικά σύμβολα. Ακόμα, αρκετά, διακριτά μεταξύ τους, κινήματα νέων ακτιβιστών, που έχουν ως αγωνιστικό πρότυπο τα ευρωπαϊκά και ασιατικά κινήματα καταλήψεων.

Γενικότερα, όλα αυτά τα κινήματα, χωρίς να είναι αντικαπιταλιστικά δεν δείχνουν να παραμυθιάζονται από τον (ανύπαρκτο, άλλωστε) ευρωπαϊκό μύθο. Και φέρνουν σε πρώτο πλάνο τις νεότερες γενιές του νέου κόσμου που αντιστέκονται στον άγνωστο κόσμο που βιώνουν. Έναν κόσμο παραδομένο στη δίνη των συγκρούσεων διεφθαρμένων πολιτικών συστημάτων. Κάτι που δεν σχετίζεται μόνο με την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και με μια σειρά εντυπωσιακών αλλαγών που επέρχονται: αφήσαμε ήδη πίσω μας την κυριαρχία της Δύσης, για να βρεθούμε σε έναν κόσμο με διαφορετικούς πόλους, που τα όριά του είναι ακαθόριστα και ασαφή. Και σ’ αυτόν τον άγνωστο συγκρουσιακό κόσμο του 21ου αιώνα δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να υπερισχύσουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις και οι νόμοι του χάους…

Νίκος Τσαγκρής

ΣΥΡΙΖΑ: η έφοδος προς τον ουρανό...

Η πλειονότητα του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, αξιόπιστο, αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς: ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα μνημονιακά κόμματα του ΠΑΣΟΚ, και της Νέας Δημοκρατίας

Ο σοσιαλισμός απέχει από τον καπιταλισμό, αν όχι όσο ο ουρανός από τη γη, όσο η θεωρία από την πράξη: σοσιαλισμός είναι η πολιτική θεωρία σύμφωνα με την οποία η ατομική ιδιοκτησία καταργείται, τα μέσα παραγωγής (αγροτικές ιδιοκτησίες, εργοστάσια, επιχειρήσεις) κοινωνικοποιούνται ενώ δημιουργούνται νέες συλλογικές σχέσεις εργασίας, παραγωγής, διανομής των προϊόντων και κατανομής του κοινωνικού πλούτου, με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών του κοινωνικού συνόλου.

Καπιταλισμός είναι η… πράξη: η πότε βάρβαρη – πότε «πολιτισμένη», μα πάντα άνιση και άδικη πραγματικότητα που – θέλοντας και μη – βιώνει ο σύγχρονος κόσμος.

Και ξαφνικά, στην κλονισμένη και επαπειλούμενη με καθίζηση περιοχή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, εκεί στο Νότο, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, (ο εμφορούμενος από τις ιδέες της σοσιαλιστικής θεωρίας ΣΥΡΙΖΑ) καλείται να μειώσει την απόσταση που χωρίζει – αν όχι τον ουρανό απ’ τη γη – τη θεωρία απ’ την πράξη. Να υπερκεράσει μια amoral κυβέρνηση που εφαρμόζει στην πράξη την συστημική καπιταλιστική βαρβαρότητα. Και να κυβερνήσει τη χώρα…

«Εμπρός λοιπόν, ας ξεκινήσει η έφοδος του ανθρώπου προς τον ουρανό!», προτρέπουν (εσωκομματικά και… όχι μόνο) κάποιοι ρομαντικοί σύντροφοι, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οραματιζόμενοι ρήξεις, ανατροπές, καθαρές και ανόθευτες (από αλλόφρονες ξενιστές) σοσιαλιστικές εφαρμογές. Εδώ και τώρα: «από τις πρώτες ώρες της αριστερής κυβέρνησης»! Γίνεται;

Φυσικά και γίνεται. Στη σφαίρα της … σοσιαλιστικής φαντασίας: έγινε το 1871, να πούμε, με την Παρισινή Κομμούνα. Και κράτησε… δυο μήνες. Έγινε και τον Οκτώβρη. Όχι τον Οκτώβρη που όλοι θυμόμαστε, και σεβόμαστε – αυτός είναι αλλουνού… παπά ευαγγέλιο. Τον Οκτώβρη του 11981 εννοώ με εκείνο το αλήστου μνήμης σύνθημα, που σαρκάζει το ΠΑΣΟΚ: «στις 18 σοσιαλισμό»…

Ας σοβαρευτούμε: ο σοσιαλισμός (όπως και η επανάσταση) δεν είναι θέμα του φαντασιακού αλλά του πραγματικού. Είναι θέμα της ιστορίας, της αντικειμενικής πραγματικότητας. Σχετίζεται με τις πολιτισμικές, τις κοινωνικές, τις πολιτικές, τις οικονομικές συνθήκες, τον συσχετισμό δυνάμεων. Κυρίως με τον λαό: Αν θέλει ο λαός τότε…

Εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό

Επιστρέφοντας από το… σοσιαλιστικό 1871 στο καπιταλιστικό 2014 ως αποστασιοποιημένος πολιτικός παρατηρητής βλέπω (οφείλω να δώ) ότι ο Ελληνικός λαός δεν δείχνει να έχει πρόβλημα με τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός ναι, έχει πρόβλημα μαζί του. Και τον μαστιγώνει, τον ξαφρίζει, τον ρίχνει στην φτώχεια, και στην πείνα, τη δυστυχία, την κατάθλιψη, ακόμα και στην αυτοκτονία. Όλα αυτά για να ρεφάρει τη ζημιά που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του, τζογάροντας τα ρέστα του στον νεοφιλελευθερισμό, τη δικτατορία των αγορών, την τραπεζική τοκογλυφία.

Παρ’ όλα αυτά, οι Έλληνες, εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα, γογγύζοντας, να πληρώνουμε τον λουφέ! Από το έσχατο υστέρημα μας! Μήπως σώσουμε τον καπιταλισμό και δεν στερηθούμε, οριστικά, τα λαμπερά αγαθά του! Ας το παραδεχτούμε: είμαστε εξαρτημένοι από τον καπιταλισμό!..

Φυσικά το θέμα δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά, εν γένει, το ανθρώπινο είδος. Το οποίο, και δια μέσου των θρησκευτικών καθεστώτων αλλά και με το «πείραμα» του υπαρκτού σοσιαλισμού, απέδειξε ιστορικά πως δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του καπιταλιστικού συστήματος. Πως δεν αντέχει χωρίς τα αγαθά του καπιταλισμού ούτε προς χάριν της… «αιωνιότητας», ούτε προς χάριν της «ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης».

Δεν κρύβω ότι προσωπικά τρέφω τη βεβαιότητα (ενθυμούμενος το πάθος των Μοσχοβιτών του ’80, στην περίοδο της ΕΣΣΔ, για ένα μπλουτζίν, ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, έναν αναπτήρα Ronson…) ότι μια ισχυρή παράμετρος για την αναίμακτη ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η γοητεία που ασκούσαν τα λαμπερά αγαθά του καπιταλισμού στις κοινωνίες του «ανατολικού μπλοκ».

Γιατί ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ

Πρέπει να καταλάβουμε (και να το καταλάβουν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) ότι στην σημερινή συγκυρία, στον παρόντα ευρωπαϊκό τόπο και χρόνο, αυτό που προέχει δεν είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό αλλά να βγούμε απ’ τον Οικονομισμό. Την τερατώδη αυτή νεοφιλελεύθερη διαστροφή που εκτρέφει την υφιστάμενη συστημική βαρβαρότητα. Και εκτρέφεται απ’ αυτήν…

Αυτό θέλει ο κόσμος. Αυτό θέλουν οι λαοί της ευρωζώνης, αυτό θέλει ο ευρωπαϊκός Νότος, αυτό θέλουν οι Έλληνες: η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της χώρας μας επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή είναι το κόμμα που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό – υπάρχει άλλο κόμμα… ταγμένο σ’ αυτή τη δουλειά.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ για να ακυρώσει τα μνημόνια, να επαναφέρει τα κατώτερα και τα μεσαία εισοδήματα καθώς και την Υγεία και την Παιδεία στα προ μνημονίων επίπεδα, να νομοθετήσει και να εφαρμόσει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα που θα συμβάλλει στην ανακατανομή του πλούτου υπέρ των μικρομεσαίων εισοδηματικών τάξεων και θα απαλλάσσει τα νοικοκυριά και τις κατοικίες τους από τα χαράτσια και τους δεκάδες άλλους επαχθείς φόρους που τα φόρτωσε η κυβέρνηση Σαμαρά – και όχι η τρόικα και ο… καπιταλισμός. Και βέβαια να διαγράψει (στο υψηλότερο δυνατό ποσοστό) το δημόσιο χρέος, να αποκαταστήσει τη Δημοκρατία και την εύρυθμη και συνταγματική λειτουργία των θεσμών της, καθώς και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας.

Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι κόμμα αδιάφθορο, κόμμα αντιπροσωπευτικό των αξιών της παραδοσιακής Ελληνικής Αριστεράς, ένα κόμμα με προέχοντα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της αξιοπιστίας και του νέου και αναγνωρισμένου πανευρωπαϊκά ως χαρισματικού ηγέτη του, του Αλέξη Τσίπρα.

Τέλος, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι ένα κόμμα ανοιχτό σε όλους τους δημοκρατικούς συμπολίτες μας που προδόθηκαν και εξαπατήθηκαν από τα κόμματα του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, πολιτικά και πολιτισμικά συμβατό με κάθε δημοκρατικό πολίτη που θέλει να απαλλαγεί από τη μνημονιακή λαίλαπα και τους πολιτικούς χορηγούς της.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις φαντασιακές «εφόδους προς τον ουρανό» γιατί θα… πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει.

Νίκος Τσαγκρής